O μεγάλος(3 ετών) με τη γέννηση του αδερφού του έγινε μωρο..

[Rosalita]

Ο μεγάλος μου γιός είναι 3 ετών και κάτι. Ο αδερφός του γεννήθηκε πριν 4 μήνες. Η αντίδρασή του ήταν πολύ καλή. Ζήλευε λίγο την ώρα που θήλαζα και τότε μου ζήταγε διάφορα, αλλά μέχρι εκεί...Το καλοκαίρι ανεβήκαμε Αθήνα στην πεθερά μου και την κουνιάδα μου. Εκεί ήταν και το ξαδερφάκι του 20 μηνών περίπου. Από εκεί και μετά άρχισε να την μιμήται. Να τσιρίζει όπως αυτή, να λέει το γάλα "αγλία" όπως αυτή και να χασκογελάει. Λέγαμε ότι είναι για πλάκα και το αφήσαμε έτσι. Όμως γυρίσαμε σπίτι μας εδώ και 15-20 μέρες και κάνει πολύ συχνά τα ίδια. Μουρμουράει χωρίς να μιλάει, σαν μωρό δηλ. Κατουριέται μερικές φορές πάνω του...(σήμερα μάλιστα μου άφησε 'λιμνούλα' κανονικά,όπως πριν 1 χρόνο που πρωτοβγάλαμε τα πάμπερ) Θέλει να του δώσω κάτι και το δείχνει και λέει: "μα,μα,μα". Κατά τ'άλλα είναι πανέξυπνος. Ξέρει ήδη να γράφει και έχει τρομερή μνήμη! Ξέρω ότι είναι ζήλια όλα αυτά που κάνει, αλλά δεν ξέρω πως θα τα αντιμετωπίσω. Πάντως του αφιερώνουμε ακόμα πολύ χρόνο, γιατί ο μικρός είναι ήσυχος και μας αφήνει!

[resident]

εγω οταν γεννηθηκε η κορη μου ειχα το γιο μου τεσσαρων ετων.Δεν εδειξε ζηλια απο την αρχη,αλλα μετα απο μερικους μηνες.Τωρα μαλιστα(6,5 χρ.),καποιες φορες εκφραζεται ξεκαθαρα:οτι αγαπαω μονο τη μικρη,αυτον οχι και τετοια.Αυτο που προσπαθω να κανω ειναι καναδυο φορες το μηνα να βγαινουμε εξω οι δυο μας μονοι μας.Πηγαινουμε στη δανειστικη βιβλιοθηκη που του αρσει πολυ,κανουμε βολτα,πηγαινουμε στα goodys για να παρει γευμα με δωρακι ή του παιρνω κατι μικρο(π.χ. ενα playmobil που εχει δυο-τρια ευρω).Προσπαθω δηλαδη να του αφιερωσω χρονο αλλα να ειναι μονος του μακρια απο τη μικρη,ωστε να νιωθει οτι κι αυτος μπορει να την ''εκτοπισει''(μια που τα πρωτα παιδια συχνα βιωνουν τη γεννηση του δευτερου σαν παραγκωνισμο τους).Αφου κι εσυ μπορεις να του αφιερωνεις αρκετο χρονο(μια που ο μικρος γραφεις οτι ειναι ησυχος)βγειτε βολτα καλυτερα αντι να ειστε στο σπιτι

[Rosalita]

Πάμε πολύ συχνά βόλτα οι 2 μας, γιατί είμαστε επαρχία και είναι πολύ εύκολο να πας κάπου είτε με τα πόδια είτε με τ'αμάξι. Έχει κόλλημα και με τα σούπερ μάρκετ και τον παίρνω και πάμε. Δηλ. κάνουμε πολύ συχνά πράγματα οι 2 μας ή και με τον πατέρα του εκτός και εντός σπιτιού.

 

Ξέρω ότι όταν μπεμπεκίζει δεν πρέπει να του λέω ότι κάνει σαν μωρό, αν και μου ξεφεύγει μερικές φορές. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω τι πρέπει να του λέω εκείνες τις στιγμές. Ειναι εντομεταξύ και παιδί που θέλει όλα τα φώτα πάνω του! Ταύρος με ωροσκόπο Λέωντα...τι να περιμένω...!

[elenik]

Ωχ ... ειναι κατι που το περιμενω και εχω ακουσει οτι τα περισσοτερα παιδακια παθαινουν με τον ερχομο του 2ου.

Πιστευω το καλυτερο ειναι να τονιζεις και να καμαρωνεις για τα χαρακτηριστικα που εχει το μεγαλυτερο παιδακι τωρα που μεγαλωσε.

Εχω σκοπο να λεω του Βασιλη:

- τι καλα που εχει κοψει τις πανες και παει τουαλετα . Το μικρο κανει κακα επανω του γκιαχ.

- Απο τωρα του λεω να με βοηθαει που ειναι ο μεγαλος αδερφος και ειμαι πολυ τυχερη γιατι θα του μαθει πολλα πραγματα και θα με καταλαβαινει και θα χρειαστω την βοηθεια του γιατι τα μωρα δεν ξερουν να μιλανε και τσιριζουν

κλπ.

Γενικα μολις περασει η επικυνδινη φαση αφαλος θα με βοηθαει στο μπανιο , θα του δειχνει πως προσεχουμε τα παιχνιδια κλπ.

Αχ λετε να παθει τιποτα ψυχολογικα το μικρο μετα?

[mmmmmmm]

Κορίτσια από ότι βλέπω στις ημερομηνίες που γράφτηκε το θέμα ίσως να έχετε ξεμπερδέψει από το πρόβλημα και να μπορείτε να με βοηθήσετε.

Ο γιος μου (5,5 ετών) δεν έχει κανένα πρόβλημα με το μπέμπη (3,5 μηνών) εκτός από κάποιες φορές που το "χαϊδεύει" υπερβολικά. Η κόρη μου όμως (4 ετών) ενώ ήταν πιο ανεξάρτητη θέλει ποτηράκια τύπου μπιμπερό και (το χειρότερο) κατουριέται πάνω της.

Πώς το αντιμετωπίσατε εσείς? Πότε βελτιώθηκε η κατάσταση?

[manoula23]

Εμένα ο μεγάλος δεν είχε πρόβλημα με τα τσίσα και αυτά..Όμως έκανε κάτι σαν αυτά που κάνει η κόρη σου.Ζητούσε μπιμπερό και πιπίλα και να τον ταίσουμε εμείς , ήθελε να μπαίνει στο καρεκλάκι του φαγητού και στο ριλάξ και άλλα τέτοια.Εγώ αυτό που έκανα ήταν να τον ψιλοπαινεύω.Δηλαδή "αγάπη μου εσύ είσαι πολύυυυυ μεγάλος και δυνατός και ξέρεις να πίνεις από το ποτήρι" ή "πιπίλα?καλέ εσύ ούτε όταν ήσουν μωράκι δεν έβαζες πιπίλα τώρα θα βάλεις?", και γελούσαμε.

Μετά είχε ήδη πάει στον παιδικό οπότε καμιά φορά του έλεγα "στο σχολείο σας ταίζουν οι δασκάλες? όχι, γιατί είσαι μεγάλος και έξυπνος και τα καταφέρνεις πολύ καλά να τρως μόνος σου".Κάπου έχωνα και παππούδες, γιαγιάδες του στυλ "γιαγιά κοίτα το Γιώργο μας είναι φοβερός, δείξε στο παππού αγάπη μου πως πίνεις με το ποτήρι" κ.λ.π.Δηλαδή γενικά κάπως σαν επιβράβευση και παίνεμα μαζί.Ποτέ δεν το μάλωσα για τέτοια γιατί ήξερα ότι μάλλον θα μου γυρίσει μπουμεραν. Τώρα για το ότι κατουριέται πάνω της δεν ξέρω να σου πω, μάλλον κάπως έτσι θα το αντιμετώπιζα, αλλά καλύτερα να μας πει καμιά πιο έμπειρη μανούλα!

[Stone]

Το επαθε κι ο δικος μου για 3 περιπου εβδομαδες, οταν ηταν 2 ετων και 4 μηνων και ενω ειχε βγαλει την πανα 5 μηνες νωριτερα..Ηταν ενα πισωγυρισμα που οφειλόταν στο αγχος του για τον ερχομο του αδερφούλη του καθως τοτε διενυα τον 8ο μηνα της εγκυμοσυνης του μικρου μας..Αυτο που με συμβουλευσαν ολοι, ειδικοι και μη ηταν να μη δωσω απολύτως καμια μα καμια σημασια!!!!Εγω αρχικα του εξηγουσα, εμενα στο γεγονος και μετα σε καποια φαση οταν καταλαβα οτι πλέον το κανει επιτηδες αρχισα να του φωναζω..Τελικα αποφασισα να δειξω ψυχραιμια και αδιαφορια οπως μου συνεστησαν, κι αυτο ηταν!!Μεσα σε 3-4 μερες το εκοψε!!Βεβαια ειχα βαλει πολλά πλυντηρια τοτε αλλα τι να γινει..Η ζηλια, το αγχος και η ανασφαλεια των μικρων μας εκφραζονται με πολλους τροπους ενα απο τους οποίους ειναι και αυτος.Μη σε αγχωνει και δειξε ψυχραιμια χωρις να δινεις βαρυτητα στο γεγονος

[mmmmmmm]

Ευχαριστώ κορίτσια.

Αυτά κάνω. Επιβράβευση για τα θετικά, αδιαφορία για τα αρνητικά και πολλή υπομονή.

[prosperous]

α καλα.. και μεις μια απο τα ιδια περναμε περιπου.. γεννησα πριν 18 μερες και μολις γυρισα (αφου η μικρη για πρωτη φορα ειχε υποστει την απουσια μου για 6 μερες συν οτι επειδη εκανε εναν ξαφνικο πυρετο απο το πουθενα κατεληξε στο σπιτι της μανας μου να κοιμαται εκει για δυο μερες ενω δεν ειχε ξαναμεινει εκτος σπιτιου μας αλλη φορα) το παιδι ειχε αλλαγη συμπεριφορας καθετη.. για μερες ηταν (και ειναι ως ενα σημειο) μεσα στα νευρα, στην αντιδραση, εκανε και κανει αντιθετα απο οτι της λεγαμε και της λεμε.. φωνες, στριγγλιες, αντιρρησεις, επιθετικη συμπεριφορα σε ολο το μεγαλειο.. ενα εντελως αγνωστο παιδι για μας του γονεις..

στο αδελφακι της δεν εχει καποια αρνητικη αμεση συμπεριφορα.. κανει οτι το συμπαθει, το αποκαλει γλυκουλι, παει ακομη και στα μουλωχτα στη κουνια του να το χαιδεψει ταχα μου αλλα παντα αγαρμπα και με υπερβολη που δεν ακουει ποτε "μην το πιανεις τοσο δυνατα"

τελος παντων επειδη μπηκε στη μεση η διαφορετικοτητα αντιμετωπισης η δικη μου και του ανδρα μου, και η κουραση της λοχειας, η αναρρωση, οι πονοι, τα νεα δεδομενα και οι δυο γονεις καπου πιαστηκαμε απο τη συμπεριφορα της στο τελος γιναμε και εμεις θυμωμενοι και αυστηροι μαζι της πανω απο οσο ισως της πρεπει αλλα τελικα τα πραγματα δειχνουν οτι το μονο που την γιατρευει ειναι ο αποκλειστικος χρονος μαζι της σε συνδυασμο με το να βρει κανεις το σωστο timing που ειναι ηρεμη και μπορει να ακουσει χωρις αντιδρασεις.. δυο μερες τωρα παιζω μαζι της αρκετα, χορευουμε, τραγουδαμε, κανουμε παιχνιδια που δεν καναμε για μηνες λογω κυησης και τοκετου και η ανακουφιση ειναι υπαρκτη στο βλεμμα της και στην αντιμετωπιση της..

βεβαια θελει δουλεια πολυ καθως περαν απο το να νοιωσει οτι η μαμα και ο μπαμπας παντα την αγαπουν και τη προσεχουν το ιδιο σιγα σιγα θα αρχισει να εκτονωνεται και η ανησυχια, η ζηλεια και το αγχος για την διεκδικηση της θεσης της απο το νεο αδελφακι..

ηδη σημερα στη προσπαθεια μου να την πεισω να μεινει στο κρεβατι της για να κοιμηθει για μεσημερι οταν επεμενε να γκρινιαζει για να κατεβει απο το κρεβατι της ειπα οτι θα παω μεσα να θηλασω το μωρο και ξαφνικα μου λεει (ενω υποτιθεται οτι με το θεμα του θηλασμου δεν εχει παρουσιασει δειγμα ζηλειας ως τωρα) "μαμα θελω να θηλασω"

κλασικα αρχισα να της λεω "τι λες αγαπη μου? εσυ ενα μεγαλο κοριτσι που εχεις τοσα πολλα και ομορφα δοντια για να τρως τααγαπημενα σου φαγητα και γλυκα θες να θηλασεις? ο μπεμπης ειναι τοσο μικρος και χωρις δοντακια και μονο γαλα μπορει να πινει απο το στηθος μου.Ενω εσυ μπορεις να κανεις τοσα αλλα!"

Βεβαια τα τελευταια βραδυα επιμενει να ζηταει απο νωρις το γαλα της η κανα δυο φορες να χει κανει ελαχιστα τσισα στο βρακακι της αλλα κανουμε οτι δεν συμβαινει και δεν το σχολιαζουμε καν διοτι και εγω πιστευω οτι με τη αδιαφορια θα ξεχαστει και θα το αφησει πισω..

 

οπως και να χει θα περασει καποια στιγμη.. θελει ομως πολυ υπομονη, επιμονη, διαλογο αλλα και ορια.. το οτι περναει μια δυσκολη φαση προσαρμογης με τα νεα δεδομενα δε σημαινει για μενα οτι πρεπει να τους χαριζουμε και ολα τα καστανα..απλα θελει τροπο και επιβεβαιωση της αγαπης μας.. σωστα η λαθος ετσι βλεπω τα πραγματα..