το παιδι μου φοβαται συνεχεια οτι θα φυγω

[ολγα 30]

γεια σας! εχω 2 παιδια το μεγαλυτερο ειναι 3 χρονων και φοβαται συνεχεια οτι θα φυγω με κλαματα κοιμαται με κλαματα ξυπναει και ειναι αυτος ο λογος. ολα ξεκινησαν απο τοτε που ανοιξαμε καφενειο και σηκωνομουνα πολυ πρωι για να παω να καθαρισω, αυτη την αφηνα σπιτι να κοιμαται με την επιβλεψη φυσικα του μπαμπα της, με το που ξυπνουσε με εψαχνε και αφου εβλεπε οτι δεν ημουνα εκει αρχηζε και εκλεγε με σπαραγμο,τωρα την παιρνω μαζι μου αλλα ξυπναει μεσα στον υπνο της και κλαιει γιατι φοβαται να μην φυγω και την αφησω, γενικα απο μωρο εχει πολλες φοβιες δεν ξερω τι να κανω για να την κανω να νοιωσει ασφαλεια και σιγουρια μηπως ξερει καποια να μου προτεινει κατι. ευχαριστω εκ των προτερων!

[salvia:)]

τριων χρονων ειναι αρκετα μεγαλη ωστε να μπορεσει να καταλαβει αν της μιλησεις και της εξηγησεις οτι δεν προκειται ποτε να την αφησεις. μιλα της με τροπο απλο που καταλαβαινει και δωσε της τροπο να καταλαβαινει τον χρονο που χρειαζεσαι μεχρι να γυρισεις.για παραδειγμα πες της πριν φυγεις οτι "μεχρι να τελειωσει το παιχνιδι με τον μπαμπα" η "μεχρι να τελειωσεις το γαλα σου" (τελοσπαντων κατι που γινεται οση ωρα λειπεις) εγω θα εχω γυρισει! ετσι θα μπορει το παιδι να εχει μια αισθηση του χρονου και οταν δει οτι κρατας το λογο σου θα χαλαρωσει...

δεν ξερω αν σε βοηθαει η συμβουλη μου,παντως το ελπιζω!

[ολγα 30]

ευχαριστω πολυ για τη συμβουλη αλλα το εχω δοκιμασει και δεν πιανει, της εχει καρφωθει στο μυαλο δεν ξερω πραγματικα τι να κανω αισθανομαι ανικανη να την βοηθησω

[Lucy]

Εγώ θα σε συμβούλευα να την παρηγορείς ως ένα σημείο και να τη διαβεβαιώνεις ότι θα κάνεις τη δουλειά σου και πολύ γρήγορα θα γυρίσεις να κάτσετε μαζί (θα της περιγράψεις και τι δραστηριότητες θα κάνετε όταν γυρίσεις), αλλά μέχρι εκεί. Αν βλέπει ότι το κάνεις μεγάλο θέμα και δεν την αφήνεις ρούπι από κοντά σου ή συνέχεια την παρηγορείς, τότε στην ουσία "τρέφεις" αυτό το φόβο.

[tzina09]

ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΑΠΟΤΟΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΣ ΕΔΩΣΕΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΤΟ ΕΜΠΕΔΩΣΕΙ...ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΦΟΒΑΤΑΙ..ΤΗΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΑΓΧΟΣ

[manefi]

Αγαπητή φίλη δεν αναφέρεις στο αρχικό σου ποστ εάν την πρώτη φορά που χρειάστηκε να φύγεις όταν ανοίξατε την επιχείρησή σας είχες προετοιμάσει καθόλου την μικρή σου. Ήσασταν μέχρι τότε αποκλειστικά μαζί ή χρειάστηκε να την αφήσεις και άλλη φορά? Κάθε βράδυ πρίν κοιμηθείτε της ανέφερες ότι το πρωί θα λείψεις και θα είναι μαζί με τον μπαμπά και ότι αργότερα θα γυρίσεις μήπως έφυγες κάποιοες φορές στα κρυφά?μήπως όταν σε ρωτούσε της έλεγες ότι δεν θα φύγεις και ότι θα είσαι εκεί όταν ξυπνήσει προκειμένου να την καθησυχάσεις έστω προσωρινά?? Ο μπαμπάς πως χειριζόταν την κατάσταση όταν η μικρή ξυπνούσε και δεν σε έβρισκε εκεί? Πόσο καιρό γίνεται αυτό? Αναφέρεις παρακάτω ότι πλέον την παίρνεις μαζί σου ωστόσο το παιδί συνεχίζει να έχει έντονο άγχος. Αυτό που περιγράφεις παραπέμπει σε άγχος αποχωρισμού το οποίο θεωρείται φυσιολογικό στάδιο από το οποίο περνούν όλα τα παιδιά.(μπορεί να ξεκινά από 18 μηνών περίπου με αποκορύφωμα τις ηλικίες 2,5 με 3 χρονών) Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά και τον χαρακτήρα και τον τρόπο αντίδρασης των γονιών, άλλα παιδάκια το βιώνουν πολύ έντονα , άλλα όχι και τόσο. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά, υπο την έννοια ότι όσες φορές και αν εξηγήσουμε ότι θα γυρίσουμε και δεν θα τα εγκαταλείψουμε δεν τα παρηγορεί ούτε τα καθησυχάζει όπως θα διαπιστώνεις κι εσύ.. Σίγουρα πάντως δεν προκειται για κάτι που έχει «καρφωθεί» στο μυαλό του παιδιού σου. Εάν μέχρι σήμερα δεν την είχες αφήσει ποτέ και ήταν όλη μέρα μαζί σου είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθει έτσι. Συμφωνώ με την lucy, , προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση είναι πολύ σημαντική και η δική σου στάση. Εσύ πώς αντιδράς όταν την βλέπεις να κλαίει απαρηγόρητη? είσαι ψύχραιμη? θυμώνεις? τι νομίζεις ότι εκπέμπεις εκείνη την ώρα στο παιδί σου? καταλαβαίνω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι ένα τέτοιο σκηνικό όταν συμβαίνει για καιρό, ωστόσο όμως θεωρώ ότι δεν την βοηθάς να νιώσει ασφάλεια με το να την παίρνεις μαζί σου.Η δική μου κόρη είναι 3 ετών και 3 μηνών και φέτος ξεκινήσαμε τον παιδικό. Δουλεύω κάθε χρόνο από τότε που γέννησα, μέχρι τον Ιούνιο οπο΄τε και το καλοκαίρι ήμαστε όλη τη μέρα μαζί. Είχαμε κάποιες δυσκολίες στην αρχή, αλλά μετά τα Χριστούγεννα για λίγο καιρό τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Η μικρή έκλιαγε πολύ, έλεγε ότι δεν θέλει να πάει σχολέιο, ξυπνούσε από το άγχος της από τις 7 το πρωί και μας ρωτούσε (χωρίς υπερβολή) 80 φορές την μέρα αν θα πάμε να την πάρουμε από το σχολείο. Με σταθερότητα και όχι μελοδράματα και υπομονή, πλέον δεν κλαίει καθόλου και ρωτά πολύ λιγότερες φορές αν θα πάμε να την πάρουμε. Να σου πω ότι προκειται για μοναχοπαίδι, προσκολλημένο πάνω μου, ένα παιδάκι υπερπροστατευμένο σε γενικές γραμμές .