Δεν ξερω πως να τον χειριστω ??????

[ANDREOULIS]

Πραγματικα βρισκομαι σε απογνωση!!!!

Νομιζω οτι εχω το δυσκολοτερο μωρο στον κοσμο.

Ο γιος μου τωρα ειναι σχεδον στα 3 απο τον καιρο που γεννηθηκε μεχρι τωρα με δυσκολευει σε ολα .....

Ειναι πεισματαρης και γκρινιαρης και η αρνηση της αρνησης Τωρα θα μου πειτε ολα τα παιδια το ιδιο ειναι ... και ομως βλεπω και τα παιδια των φιλων μας .......... δεν ειναι καθολου ετσι.

Γκρινιαζη απο το πρωι που θα ξυπνηση δεν θυμαμαι να εχει ξυπνηση ενα πρωι και να συνεργαστει να φορεσει ρουχα, παπουτσια και να θελει να παει στο νηπιαγωγειο ολο γινονται με τις απειλες πχ θα φυγω αν δεν ερθεις τωρα το πειρε ειδηση και αυτο και δεν πιανει ...

Λοιπον σημερα ως συνηθως αρνηση να ντυθει και το καλυτερο εκλαιε γιατι το γαλα που του εκανα δεν ειχε φραουλα λεει .... που την θυμηθηκε δεν ξερω πινει καθε τοσο και του λεω η μαμα βιαζεται ελα να σε ντυσω ..... πηγα κατω να ετοιμσω την τσαντα του μεχρι να του περασει λιγο (αυτο κανω τις πιο πολλες φορες για να μην εκνευριζομαι και να παρεκτραπομε) μου φωναζει λοιπον εκανα τσισα στο κρεβατι να σημειωσω οτι κοψαμε τις πανες απο τον Ιουλιο και εδω και 2 μερες κανει τσισα πανω του οταν ειμαι εγω μπροστα και με ρωταει να κανω πανω μου ???? η δασκαλα λεει οτι θελει σημασια μα ποσο πια ειναι το μοναχοπαιδι μας και τον εχουμε και εγω και αντρας μου στα οπα οπα ισως ειναι και αυτο ενα θεμα που συμπεριφερεται ετσι....

Οπως καταλαμβενεται εκκνευριστικα τον κτυπησα και αρχισα να φωναζω το ξερω οτι ειναι λαθος αλλα κοριτσια πραγματικα δεν αντεχω αλλο....

Ειναι και μωρο πολυ φιλασθενο με ταλαιπωρει και με της αρρωστιες του ..... Αν ειμαστε στην μαμα μου και του λεω να φυγουμε κτυπιεται και παντα φευγουμε με το κλαμα γενικως πλεων ολα γινονται με τις απειλες και μονιμως με το κλαμα.

Μερικες φορες πιστευω οτι προσπαθει να βρει τροπους να κανει κατι για να σου σπαει τα νευρα και να ασχολισε μαζι του.

Συγνωμη για το μεγαλο post αλλα ηθελα καπου να τα πω ...

Βεβαια τα γραφω λιγο μπερδεμενα ειναι γιατι θελω να πω τοσα πολλλα και οταν τα γραφεις δεν μπορεις να εκφραστεις.

[miriki]

Κούκλα στοπ! Άνοιξε το παράθυρο, κοίτα τον ήλιο και πάρε μια βαθιά ανάσα.

 

Το παιδί δε σε ταλαιπωρεί με τις αρρώστιες του. Εκείνο ταλαιπωρείται και αποζητά το καταφύγιό του: εσένα. Το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ βιάζεσαι εσύ και αγχώνεσαι το πρωί, μόνο νιώθει ότι δεν είσαι εκεί έχεις ήδη φύγει για τη δουλειά μέσα στο μυαλό σου και ακούς την κατσάδα από το αφεντικό σου που άργησες. Δεν έχει στόχο να σου σπάει τα νεύρα, αυτό συμβαίνει από σπόντα.

 

Δες τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Σταμάτα τις απειλές και άρχισε τις επιβραβεύσεις. Τέλεια κάθισες σήμερα να φορέσεις τις κάλτσες σου μπράβο. Μα τι φρόνιμα που κάθισες τα τελευταία πέντε λεπτά είσαι καταπληκτικός.

 

Βοήθησέ με σε παρακαλώ να..... (δουλειές του σπιτού, ψώνια στο σούπερ μάρκετ). Δώστου ρόλο- παιχνίδι

 

Ξεχωρίστε τα ρούχα του από την προηγούμενη και διαλέξτε τα μαζί φτιάχνοντας και μια ιστορία για αυτά (που θα τα δει ο φίλος του και θα του πει, που όταν τα είχατε πάρει...., που του τα έφερε δώρο η γιαγιά... που....)

 

Προείδοποίησέ τον αρκετές φορές πριν ξεκινήσετε να φύγετε (σε πέντε λεπτά, σε δύο λεπτά, φέγουμε μωρό μου). Είναι σημαντικό να ξέρει τι θα ακολουθήσει, να έχει ένα πλάνο- στόχο στο μυαλό του. (Θα φύγουμε να πάμε να μαγειρέψουμε για το μπαμπά, αν θέλεις μπορείς να ανακατέψεις με την κουτάλα )

 

Βαλε όρια και τήρησέ τα. Ξεκίνα από τα πιο απλά πράγματα που μπορεί να καταφέρει και μετά προχώρα στα πιο δύσκολα. Θυμίσου να βάζει στόχους εφικτούς, πρέπει πάντα να επιτυγχάνει. Η περηφάνια του για το κατόρθωμά του θα του δώσει κίνητρο να προσπαθήσει περισσότερο την επόμενη φορά.

 

Μίλα του, μίλα του, μίλα του.... Γιαυτό που κάνεις εκείνη τη στιγμή, γιαυτό που θα κάνετε σε λίγο, γιαυτό που κάνει εκείνος.

 

ΑΚΟΥ τον. Αυτά που λέει είναι σημαντικά σου αποκαλύπτει πώς να χειριστείς τις καταστάσεις...

 

Καλό κουράγιο (δεν τα κάνω όλα αυτά πάντα κι έχω πολλές ενοχές γιατί είμαι και νηπιαγωγός και θα έπρεπε, αλλά είμαστε άνθρωποι κι έχουμε όρια).

[eleni1]

Κούκλα στοπ! Άνοιξε το παράθυρο, κοίτα τον ήλιο και πάρε μια βαθιά ανάσα.

 

Το παιδί δε σε ταλαιπωρεί με τις αρρώστιες του. Εκείνο ταλαιπωρείται και αποζητά το καταφύγιό του: εσένα. Το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ βιάζεσαι εσύ και αγχώνεσαι το πρωί, μόνο νιώθει ότι δεν είσαι εκεί έχεις ήδη φύγει για τη δουλειά μέσα στο μυαλό σου και ακούς την κατσάδα από το αφεντικό σου που άργησες. Δεν έχει στόχο να σου σπάει τα νεύρα, αυτό συμβαίνει από σπόντα.

 

Δες τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Σταμάτα τις απειλές και άρχισε τις επιβραβεύσεις. Τέλεια κάθισες σήμερα να φορέσεις τις κάλτσες σου μπράβο. Μα τι φρόνιμα που κάθισες τα τελευταία πέντε λεπτά είσαι καταπληκτικός.

 

Βοήθησέ με σε παρακαλώ να..... (δουλειές του σπιτού, ψώνια στο σούπερ μάρκετ). Δώστου ρόλο- παιχνίδι

 

Ξεχωρίστε τα ρούχα του από την προηγούμενη και διαλέξτε τα μαζί φτιάχνοντας και μια ιστορία για αυτά (που θα τα δει ο φίλος του και θα του πει, που όταν τα είχατε πάρει...., που του τα έφερε δώρο η γιαγιά... που....)

 

Προείδοποίησέ τον αρκετές φορές πριν ξεκινήσετε να φύγετε (σε πέντε λεπτά, σε δύο λεπτά, φέγουμε μωρό μου). Είναι σημαντικό να ξέρει τι θα ακολουθήσει, να έχει ένα πλάνο- στόχο στο μυαλό του. (Θα φύγουμε να πάμε να μαγειρέψουμε για το μπαμπά, αν θέλεις μπορείς να ανακατέψεις με την κουτάλα )

 

Βαλε όρια και τήρησέ τα. Ξεκίνα από τα πιο απλά πράγματα που μπορεί να καταφέρει και μετά προχώρα στα πιο δύσκολα. Θυμίσου να βάζει στόχους εφικτούς, πρέπει πάντα να επιτυγχάνει. Η περηφάνια του για το κατόρθωμά του θα του δώσει κίνητρο να προσπαθήσει περισσότερο την επόμενη φορά.

 

Μίλα του, μίλα του, μίλα του.... Γιαυτό που κάνεις εκείνη τη στιγμή, γιαυτό που θα κάνετε σε λίγο, γιαυτό που κάνει εκείνος.

 

ΑΚΟΥ τον. Αυτά που λέει είναι σημαντικά σου αποκαλύπτει πώς να χειριστείς τις καταστάσεις...

 

Καλό κουράγιο (δεν τα κάνω όλα αυτά πάντα κι έχω πολλές ενοχές γιατί είμαι και νηπιαγωγός και θα έπρεπε, αλλά είμαστε άνθρωποι κι έχουμε όρια).

 

Σου βγαζω το καπέλο !!!!!!!

 

Ετσι ακριβώς.....με τα νευρα και τις φωνες γινετε το αντιθετο απο αυτο που επιθυμουμε !!!

Τα παιδακια θελουν ηρεμία , γέλιο και πολυ μα πολυ μπλα μπλα....σφιξε τα δοντια σου και καντο πραξη για ενα χρονικο διαστημα (οχι μια μερα ε?) και να δεις οτι θα εκπλαγεις απο την αλλαγη του παιδιου σου !!!!

[Eliza]

μιρικι, φοβερο ποστ!

 

να προσθέσω ένα -δυο "εργαλεία" ακόμα

 

Τα πάντα μπορούν να γίνουν παιχνίδι πχ.

-Φεύγουμε....ποιος θα φτάσει πρώτος στην πόρτα της παιδικής χαράς?

-Είμαι σίγουρη ότι θα πιω πρώτη το γάλα (τσάι, καφέ κλπ) μου. Αποκλείεται να με προλάβεις

 

Επιλογές

-Θέλεις το κόκκινο ή το μπλε ποτήρι?

-Θέλεις το τοστ σου ολόκληρο ή κομμένο σε τρίγωνα?

 

Τα πράγματα μιλάνε (ναι πιάνει!!)

Παπούτσι: Γεια σου! Θέλω να πάω σχολείο! Θα με πάρεις μαζί σου?

Παιδί: (πιθανότατα). Ναι!

Παπούτσι: Να ανέβω στο κεφάλι σου? (κάνεις πως προσπαθεί να ανέβει) Μπα δύσκολο...

Ως εδώ το παιδί έχει αρχίσει να διασκεδάζει...οπότε συνεχίζουμε αναλόγως.

Η εκπληξη εδώ είναι ότι τελικά είναι πολύ γρηγορότερο από το να κυνηγάς το παιδί να φορέσει τα παπούτσια του.

 

Πάντως θα χρειαστείτε λίγο χρόνο για να ανατρέψετε την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.

και ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ!

[ANDREOULIS]

Καταρχας σας ευχαριστω πολυ για της απαντησεις σας.

Διαβασα προσεχτικα ολα οσα μου εχετε γραψει.

Η αληθεια ειναι οτι δεν φιμιζομαι για την υπομονη μου δυστυχως

Το παλευω αλλα παντα δεν τα καταφερνω ...

Ισως και το μωρο μου το εχει αντιλιφθη και παιζει με αυτο ...

Διαβαζοντας τα μου φαινονται πολυ ευκολα στην πραξη ομως πολυ δυσκολα ....

Με πνιγουν η ενοχες βεβαια αυτο δεν δικαιολογει ουτε βελτιωνει κατι...

Θα προσπαθησω κοριτσια .... αν και με κανετε να νιωσω περισσοτερες ενοχες εχετε ομως δικαιο.

Εχω ενα δυσκολο μωρο αλλα δεν εχω και εγω την απαιτουμενη υπομονη .......

[sweet_february]

Επειδη εχω κι εγω ενα πολυ δυσκολο και κλαψιαρικο -σχεδον- 3χρονακι εχω να σου πω πως τα παντα ειναι θεμα υπομονης και οριων.

Δεν εχω να προσθεσω κατι σε οσα σε συμβουλεψαν τα κοριτσια παραπανω απλα εχε υποψιν σου πως το κλαμμα που τοσο πολυ με/σε/την/μας/σας/τους ταλαιπωρει ειναι μια μορφη εκφρασης και ειμαι πολυ χαρουμενη που το παιδι μου εκφραζεται και δεν κρατα μεσα του τη λυπη, το θυμο, τα συναισθηματα του εν γενει. Μπορει να ειναι εκνευριστικο (σε καταλαβαινω) αλλα πιστεψε με, ενα 3χρονο δεν κανει, δεν ΜΠΟΡΕΙ να κανει κατι εσκεμμενα για να σε τσαντισει ή να σε θυμωσει!

[miriki]

Το καλό με το να αλλάξεις την οπτική σου είναι ότι δε χρειάζεται πια να κάνεις υπομονή. Είναι μαγικό. Γιατί εστιάζεις στο παιδί και όχι σε σένα. Ψάχνεις να βρεις πώς εκείνο θα περνάει καλά και όχι πώς δεν θα ταλαιπωρείσαι. Είναι στ' αλήθεια απίστευτο.

 

Θα ανακαλύψεις ότι κι εσύ θα γελάς πιο πολύ και τελικά και οι δικές σου ανάγκες θα ικανοποιούνται πολύ πιο γρήγορα και χωρίς κόπο. Ουσιαστικά ψάχνεις να βρεις τη θετική, τη διασκεδαστική πλευρά της ζωής σε όλα. Κι αυτό τελικά σε επηρεάζει κι εσένα θετικά. Σου το λέει ένας άνθρωπος που απεχθάνεται τα Χριστούγεννα και το γιορτινό και καλά κλίμα της πλαστής ευτυχίας....

 

Το ακόμα καλύτερο είναι ότι ακριβώς επειδή θα αρχίσει να λειτουργεί θα νιώθεις κι εσύ την επιτυχία και άρα θα έχεις περισσότερο κίνητρο. Είναι μαγικό. Τι, το ξαναείπα; Σκασίλα μου, αφού είναι...

[Eliza]

Καλέ ποιος σου είπε ότι εμείς επείδη ξέρουμε τη θεωρία τα καταφέρνουμε στην πράξη?

Οι ενοχές όχι μόνο δεν βοηθάνε...το αντίθετο θα έλεγα. Τα κάνουν τρισχειρότερα.

 

Και πάλι η μιρικι τα έγραψε πολύ ωραία!

Σταμάτα να προσπαθείς να κάνεις το παιδί σου να μην γκρινιάζει. Κανε το να διασκεδάζει! Και θα διασκεδάζετε μαζί!

[diamantaki]

Το καλό με το να αλλάξεις την οπτική σου είναι ότι δε χρειάζεται πια να κάνεις υπομονή. Είναι μαγικό. Γιατί εστιάζεις στο παιδί και όχι σε σένα. Ψάχνεις να βρεις πώς εκείνο θα περνάει καλά και όχι πώς δεν θα ταλαιπωρείσαι. Είναι στ' αλήθεια απίστευτο.

 

Θα ανακαλύψεις ότι κι εσύ θα γελάς πιο πολύ και τελικά και οι δικές σου ανάγκες θα ικανοποιούνται πολύ πιο γρήγορα και χωρίς κόπο. Ουσιαστικά ψάχνεις να βρεις τη θετική, τη διασκεδαστική πλευρά της ζωής σε όλα. Κι αυτό τελικά σε επηρεάζει κι εσένα θετικά.

 

Συμφωνώ 100%! Και από τη μέρα που χαλάρωσα και άρχισα να το εφαρμόζω, είμαστε όλοι πιο ευτυχισμένοι. Σίγουρα όμως υπάρχουν μέρες πιο πιεστικές από κάποιες άλλες όπου πραγματικά προσπαθώ να βρω αποθέματα υπομονής. Σε γενικές γραμμές ωστόσο νομίζω πως είναι η καλύτερη προσέγγιση.

[agapoulini]

προσπάθησε όταν αρχίζει να γκρινιάζει να του αποσπάς την προσοχή με κάτι άλλο!! και προσπάθησε να μην το μαλώνεις, να μην δείχνεις ότι σε ενοχλέι η γκρίνια του και πάρτο από το χεράκι και πες του "έλα να σου εξηγήσω γιατί δεν πρέπει να το κάνεις αυτό " ή ό,τι άλλο τέλος πάντων σε θυμώνει. μετά πες του ότι το αγαπάς και δώστου ένα φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά

[ΜΑΡΙΑΛ]

γκρίνια όταν φεύγετε από τη μαμά σου:

προετοιμασέ τον πρίν φτάσετε ότι μόλις τον φωνάξεις για να φύγετε να έρθει αμέσως... αν πάει παρ όλα αυτά να γκρινιάξει πες του: "καλά θα κάτσουμε άλλα πέντε λεπτά" μετά ξαναφώναξέ τον για να φύγετε, αν πάλι γκρινιάζει πες του: "μου υποσχέθηκες, αν θες να σε πιστεύω να μου λες αλήθεια κ.α."

στα δικά μου συνήθως (αλλά όχι πάντα) πιάνει

 

με το κατούρημα στο κρεββάτι:

αν σε ρωτήσει: "να κατουρήσω πάνω μου;"

πες του: "κατουρήσου, τι με νοιάζει εμένα εσύ θα βρομάς κατρουλίλα...:rolleyes:"

 

με τη γκρίνια το πρωί:

βάλε τον να διαλέξει ο ίδιος από την προηγούμενη τα ρούχα του, (δεν πειράζει αν δεν πολυτεριάζουν)...

ξυπνησέ τον με ενθουσιασμό: "ναιιιιιιιι, τι τυχερός που είσαι, θα φορέσεις τα ρούχα που διάλεξες εχθές" βάλε και μπόλικη σάλτσα

το ίδιο κάνε και με το πρωινό να το διαλέγετε μαζί από την προηγούμενη.... να το διαφημίζεις με ενθουσιασμό κτλ

[eleni1]

Ο μικρος μου που ειναι 26 μηνων ηταν η χαρα της γκρίνιας....με το καλημερα σας εκλαιγε...δεν ηξερα τι να τον κανω.

Τωρα ειναι το καλητερο παιδακι....ΟΧΙ δεν αλλαξε... απλα βρηκα τα κουμπια του !!!

Μερικα παραδειγματακια

Δεν με αφηνει να μαζεψω τα ρουχα.....του δινω μια μια τις πετσετες η τις καλτσες να τις πηγαινει στο κρεβατι της μαμας και του μπαμπα.....τσακίζετε να παει με ενα χαμόγελο μεχρι τα αυτια μεχρι να τις παει ολες εχω τελειωσει.

Δεν με αφηνει να πληνω τα πιατα....του δινω τις πετσετες απο το συρταρι και του λεω να τις δυπλωσει και να τις βαλει μεσα.....μεχρι να τις κανει κουβαρι εχω τελειωσει.

Δεν θελει να ξυπνησει....ανοιγω την κουβερτουλα του και μπαινω και εγω μεσα κανω οτι ροχαλιζω...γελαει και ξυπναει χαρουμενο.

[ssttaa]

εμένα είναι ισχυρογνώμων. Αν αποφασίσει να ξεκλειδώσει μονος του την πόρτα ασφαλείας ένώ εγώ είμαι φορτωμένη με 15 σακούλες τον βάζω σέρνοντας στο σπίτι και πολύ φοβάμαι μήπως οι γέιτονες μου στείλουν το χαμόγελο του παιδιού - τόση τσιρίδα!!!!

Εγραψα τον πόνο μου για να παρακολουθήσω το τόπικ να πάρω ιδέες!

[eleni1]

μπορεις να του δινεις μια ελαφρια σακουλιτσα να σερνει για να σε βοηθαει που ειναι και ΑΝΤΡΑΣ η μπορεις να του δινεις να βαζει το κλειδι στην κλειδαρια και μετα εσυ να ανοιγεις....

''Θα βαλεις εσυ το κλειδι στην πορτα και η μανουλα θα ανοιξει ετσι καλο μου παιδακι ?'' να παρεις και λιγα ψωνια να κουβαλισεις γιατι η μαμα δεν μπορει ολα μονη της''

 

Τα λες αυτα απο την ωρα που φευγεις απο το σουπερ μαρκετ 2-3 φορες μεχρι να φταεις στο σπιτι.....

Σε μενα πιασανε βρε κοριτσια δεν ξερω, καντε μια δοκιμη....με τα νερα τους....και με το ''ψωνιο'' του καθε παιδιου.

[kyra]

Ισως και το μωρο μου το εχει αντιλιφθη και παιζει με αυτο ...

.......

 

Όχι, όχι, πάρε το πάλι ανάποδα:lol:

Ξαναδιάβασε όσα είπε η miriki, το μωρό σου (και το δικό μου αντίστοιχα) δεν θέλει να 'παίξει' με τα νεύρα μας. Συγκεκριμένα, όταν τους βάζουμε τις φωνές, φοβούνται πάρα πολύ. Απλά δεν ξέρουν πώς να μην το προκαλούν αυτό.

[nicole23]

Συμφωνώ με όλα.. Το πιο σημαντικό: άκου το παιδί σου όταν σου μιλάει, κοίτα το στα μάτια, δείξε του ότι το υπολογίζεις, ότι το σέβεσαι. Μάθε να του ζητάς συγνώμη όταν παρεκτρεπεσαι και κάνεις λάθη... πολλά μπράβο και άπειρες αγκαλιές. Αυτά χρειάζονται τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα..

[ANDREOULIS]

Πραγματικα απο τα λογια σας και της συμβουλες σας πηρα δυναμη και απο σημερα ξεκινησα μια νεα αρχη (ευχομαι να το συνεχισω) .

Ξυπνησαμε σημερα πολυ πιο νωρις ωστε να εχουμε χρονο για ολες τις

πιθανες γκρινιες .... Και οντως οταν δεν πιεζεσαι σιγουρα εισαι πιο ηρεμη .

Αυτο που συμπερενω ειναι οτι μπορει να υπαρχουν μωρα πιο δυσκολα απο αλλα αλλα παντα εμεις οριζουμε τα παντα .....

Του μιλησα του ζητησα συγμωμη οτι θελω να ειμαστε φιλη κλπ .. Και εχει απο εχθες το απογευμα δεν ξανακατουρησε επανω του

Σημερα η δασκαλα μου εδωσε συχγαρητηρια γιατι ειναι ενα πολυ συνεργασιμο και εξυπνο μωρο.

Αρα ολα αυτα τα κανει σαν αντιδραση το μικρο μου .... Μου φωναζε αλλα δεν ακουα.

Και θα κλεισω με τα λογια της φιλης Μiriki

Γιατί εστιάζεις στο παιδί και όχι σε σένα. Ψάχνεις να βρεις πώς εκείνο θα περνάει καλά και όχι πώς δεν θα ταλαιπωρείσαι

που στην αρχη με "πειραξανε" και ισως γιατι η αληθεια ποναει......

[miriki]

Χαίρομαι που πήρες κουράγιο. Χαίρομαι περισσότερο και σε θαυμάζω για την απόφασή σου να μιλήσεις στο μικρό και να ζητήσεις και συγγνώμη. Λυπάμαι αν σε στεναχώρησα, αλλά να ξέρεις ότι θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό να εστιάζει κανείς πρώτα στον εαυτό του και μετά στον άλλο. Έχουμε μάθει ότι τα παιδιά πρέπει να είναι φρόνιμα και υπάκουα και να ακολουθούν τις εντολές/ οδηγίες/ προγράμματα των μεγάλων. Απλά αν το κάνουμε αλλιώς είναι πιο εύκολο.

 

 

Θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ωστόσο για μια πολύ σοβαρή παρενέργεια αυτού του τρόπου σκέψης. Μπορεί ξαφνικά να είσαι διαρκώς με ένα χαμόγελο στα χείλη (γιατί βρήκες κι άλλη ιδέα ή γιατί απλά περνάς καλά), να τραγουδάς δυνατά παιδικά τραγουδάκια στη μέση του δρόμου (καλύτερα να είσαι μαζί με το παιδί εκείνη τη στιγμή), να συζητάς με περισσή σοβαρότητα για ζητήματα όπως το σκυλάκι που έκανε κακά στο πεζοδρόμιο.... Είμαι λίγο η τρελή του φεγγαριού όπως καταλαβαίνεις και με κοιτάνε στο δρόμο κάπως. Αλλά δε με νοιάζει καθόλου εμείς είμαστε καλά.

 

Ένα τελευταίο. Οι ενοχές είναι τοξικές. Πρέπει να τις αποβάλλουμε (άμα βρείτε το πώς πείτε μου κι εμένα πάντως). Το παλεύουμε.

 

Καλή συνέχεια στην καινούρια σου αρχή.

[ssttaa]

μπορεις να του δινεις μια ελαφρια σακουλιτσα να σερνει για να σε βοηθαει που ειναι και ΑΝΤΡΑΣ η μπορεις να του δινεις να βαζει το κλειδι στην κλειδαρια και μετα εσυ να ανοιγεις....

''Θα βαλεις εσυ το κλειδι στην πορτα και η μανουλα θα ανοιξει ετσι καλο μου παιδακι ?'' να παρεις και λιγα ψωνια να κουβαλισεις γιατι η μαμα δεν μπορει ολα μονη της''

 

Τα λες αυτα απο την ωρα που φευγεις απο το σουπερ μαρκετ 2-3 φορες μεχρι να φταεις στο σπιτι.....

Σε μενα πιασανε βρε κοριτσια δεν ξερω, καντε μια δοκιμη....με τα νερα τους....και με το ''ψωνιο'' του καθε παιδιου.

 

To κόλπο με την σακουλίτσα το κάνω για να μην μου φύγει στο δρόμο και τρέχω πίσω του φορτωμένη το άλλο με το κλειδί καλή ιδέα .... ευχαριστώ! Για το κλάμα στα 3 έχω την εντύπωση ότι είναι και λίγο χειριστικό. Αν ζητάει κάτι παράλογο ή επικίνδυνο εγώ τον αγνοώ για λίγο. Γενικά δεν είναι εύκολο...

[TinyPebble]

Πραγματικα βρισκομαι σε απογνωση!!!!

Νομιζω οτι εχω το δυσκολοτερο μωρο στον κοσμο.

Ο γιος μου τωρα ειναι σχεδον στα 3 απο τον καιρο που γεννηθηκε μεχρι τωρα με δυσκολευει σε ολα .....

Ειναι πεισματαρης και γκρινιαρης και η αρνηση της αρνησης Τωρα θα μου πειτε ολα τα παιδια το ιδιο ειναι ... και ομως βλεπω και τα παιδια των φιλων μας .......... δεν ειναι καθολου ετσι.

Γκρινιαζη απο το πρωι που θα ξυπνηση δεν θυμαμαι να εχει ξυπνηση ενα πρωι και να συνεργαστει να φορεσει ρουχα, παπουτσια και να θελει να παει στο νηπιαγωγειο ολο γινονται με τις απειλες πχ θα φυγω αν δεν ερθεις τωρα το πειρε ειδηση και αυτο και δεν πιανει ...

Λοιπον σημερα ως συνηθως αρνηση να ντυθει και το καλυτερο εκλαιε γιατι το γαλα που του εκανα δεν ειχε φραουλα λεει .... που την θυμηθηκε δεν ξερω πινει καθε τοσο και του λεω η μαμα βιαζεται ελα να σε ντυσω ..... πηγα κατω να ετοιμσω την τσαντα του μεχρι να του περασει λιγο (αυτο κανω τις πιο πολλες φορες για να μην εκνευριζομαι και να παρεκτραπομε) μου φωναζει λοιπον εκανα τσισα στο κρεβατι να σημειωσω οτι κοψαμε τις πανες απο τον Ιουλιο και εδω και 2 μερες κανει τσισα πανω του οταν ειμαι εγω μπροστα και με ρωταει να κανω πανω μου ???? η δασκαλα λεει οτι θελει σημασια μα ποσο πια ειναι το μοναχοπαιδι μας και τον εχουμε και εγω και αντρας μου στα οπα οπα ισως ειναι και αυτο ενα θεμα που συμπεριφερεται ετσι....

Οπως καταλαμβενεται εκκνευριστικα τον κτυπησα και αρχισα να φωναζω το ξερω οτι ειναι λαθος αλλα κοριτσια πραγματικα δεν αντεχω αλλο....

Ειναι και μωρο πολυ φιλασθενο με ταλαιπωρει και με της αρρωστιες του ..... Αν ειμαστε στην μαμα μου και του λεω να φυγουμε κτυπιεται και παντα φευγουμε με το κλαμα γενικως πλεων ολα γινονται με τις απειλες και μονιμως με το κλαμα.

Μερικες φορες πιστευω οτι προσπαθει να βρει τροπους να κανει κατι για να σου σπαει τα νευρα και να ασχολισε μαζι του.

Συγνωμη για το μεγαλο post αλλα ηθελα καπου να τα πω ...

Βεβαια τα γραφω λιγο μπερδεμενα ειναι γιατι θελω να πω τοσα πολλλα και οταν τα γραφεις δεν μπορεις να εκφραστεις.

Μόνος σου το πες...Είναι το μοναχοπαίδι και τον έχουμε στα όπα όπα...Εμένα πάντως αυτή η εικόνα μου κάνει ενός παιδιού έξυπνου και κακομαθημένου. 3 χρονών είναι και ξέρει ήδη τι πρέπει να κάνει μου φαίνεται για να τουμπάρει ενώ εσύ όχι!Το να του λες ψέμματα τύπου θα φύγω και θα σε αφήσω, θα έρθει ο μπαμπούλας, θα σου ρίξω κλπ δε του κάνουν καλό, περισσότερο κόντρα θα πάει και θα φοβάται.Τον σεβασμό δε τον κερδίζεις με φοβέρες, ξύλο και ψέμματα. Το οτι είναι μικρό, δε το κάνει και χαζό! Λες να τον ντύσω...γιατί να τον ντύσεις?κουλό είναι? να κάτσετε από το βράδυ, να διαλέξετε μαζί ρούχα, να τα αφήσεις κάπου και να του εξηγήσεις οτι το πρωί θα πάει σχολείο, όπως πας και συ στη δουλειά και να σηκωθεί να ντυθεί, εσύ απλά να τον βοηθήσεις. Σε περίπτωση γκρίνιας, είναι απλό. Αν γκρινιάζεις, θα αργήσεις στο σχολείο, αν αργήσεις στο σχολείο, το απόγευμα δε θα πάμε, παίξουμε, φάμε, κάνουμε κάτι που θα του έχεις ετοιμάσει ως επιβράβευση. Μπράβο που έβαλες κάλτσες, μπράβο που είσαι ήσυχος, μπραβο, μπραβο! Σταθερές απόψεις, τις τηρούμε μέχρι αηδίας και οι φωνές, οι γκρίνιες και τα κλάμματα δεν μας τουμπάρουν. Το κλάμμα κι η γκρίνια είναι ισχυρό όπλο για να τουμπάρεις τους γονείς, γι'αυτό χρειάζεσαι επιλεκτική ακοή.

[mpilakos]

και ο δικος μου ο μικρούλης που είναι 27 μηνών δεν είναι σίγουρα άγγελος. και εγω τον θεωρώ πολύ δύστροπο σε πολλα πράγματα της καθημερινότητας όπως έχουν προαναφερθεί ( πρωινό ξύπνημα. ντύσιμο, συμπεριφορά κλπ.) .Η χειρότερη περίοδοσ ήταν όταν ήταν γύρω στα 18 μηνών όπου πραγμάτικα δεν συνεργαζόταν με τίποτα όσο κι αν μιλούσα και τραγουδουσα μαζί του. Κλάμα και γκρίνια για ο,τιδήποτε πηγαίναμε να κάνουμε.Ώσπου η υπομονή μου από ένα σημείο και μετά είχε φτάσει στα όριά της και άρχισα συνέχεια να του φωνάζω και να τον επιπλήττω και να κλαίω μπροστά του απο τα νεύρα μου.

Βασικά με ταρακούνησε το γεγονός ότι αρχισα να βλέπω τον μικρούλη μου να απομακρύνεται από εμένα και να προτιμάει να κάνει πράγματα μόνο με τον μπαμπά του παρά με εμένα ( ο μπαμπάς ειναι φυσικα πάντα ο καλός γιατί δεν μαλώνει σχεδόν ποτέ).

Οπότε αλλαξά ριζικά τακτική. Όσο κι αν εκνευριζόμουν είχα παντα το χαμόγελο στα χείλη και μιλούσα ήρεμα. 'Αρχισα και εγω να χρησιμοποιώ κι εγώ τεχνάσματα όπως αυτά που έχετε προαναφέρει.

και το πιο σημαντικό απο όλα κορίτσια είναι η επιβράβευση!!!!!! Κορίτσια πιστέψτε με ότι από τότε που άρχισα να του λέω "μπράβο που βοήθησεσ τη μαμά να διπλώσει τις πετσέτες" ή "μπράβο που μάζεψεσ τα πράγματά σου" βλέπω ότι χαίρεται τόσο πολύ ότι φάνηκε χρήσιμος σε μια δουλειά.

Φυσικά δεν είναι πάντα όλα ρόδινα μέχρι σήμερα! Έχουμε και πολλές αρνητικές μέρες.

Υπομονή να έχουμε να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα των ζουζουνιών μας.

[no doubt]

Θα συμφωνήσω και ταυτόχρονα θα διαφωνίσω με όλα.

Εγώ λέω ότι είναι στο παιδί.

Μεγαλώνω 3 παιδιά, στο ένα πιάνει στο άλλο όχι.

Ο μεγάλος μου είναι πολύ δύσκολο και απαιτητικό παιδί.

Έχω κάνει τα ΠΑΝΤΑ, έχω διαβάσει, έχω πάει σε ειδικούς και έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Δεν τον πιάνεις πουθενά. Κι εγώ έχω υπομονή γαιδουρινή.

Το μόνο που λυπάμαι είναι η γυναίκα που θα πάρει .

Δοκίμασε ότι σου είπαν οι υπόλοιπες και βλέπεις.

[ANDREOULIS]

Τελικα πιστευω οτι το καθε παιδι ειναι διαφορετικο και το καθε ενα θελει την δικη του μεταχειρηση.

Εχω να σας πω οτι η κατασταση ειχε ξεφυγει τελειως δεν μπορουσα πραγματικα να το διαχειριστω ολο αυτο και θεωρησα σωστο να συμβουλευτω παιδιψυχολογο για να μπορεσω να βοηθησω το μωρο μου . Τελικα μου εκανε καλο με βοηθησε αρκετα.

Αλλα αυτο που θελω να τονισω κοπελες ειναι οτι το να δινουμε συμβουλες ειναι διαφορετικο απο το να πρεπει να διαχειριστεις ενα δυσκολο παιδι . Ισως οι κοπελες που εχουν να να χειριστουν τετοια παιδια μπορουν να καταλαβουν περισσοτερο απο καποιες αλλες που εχουν πιο ηρεμα-ησυχα μωρα ......

Το σιγουρο ειναι οτι θελει γαιδουρινη υπομονη , οχι φωνες και πανω απο ολα υπομονη υπομονη υπομονη........

[bebe-q]

Κοριτσάκι......

Διάβασε το πόστ μου,για να δείς οτι δεν είσαι μόνη σου!!

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=103865

 

Απ'όταν γεννήθηκε,μόλις του έβγαινε η πιπίλα του,δεν είναι το θέμα οτι έκλαιγε,αλλα ξύνιζε και τη μουρίτσα του κάθε φορά και τον κάναμε και χάζι!!!!Είναι στο παιδί το πώς θα δεχτεί κάποια πράγματα που μπορεί ένας γονιός να εφαρμόσει για να φτιάξει τη συμπεριφορά του.Παίζει και το dna...Ποιός απο την οικογένειά σας έχει παρόμοια συμπεριφορά??Εμάς δώξα το Θεό,έχει απο πού να πάρει το παιδί....δεν πάσχουμε!Και ο πατέρας μου και η πεθερούλα μου είναι απο τους πιό δύσκολους χαρακτήρες ανθρώπων....Οπότε,απλά οπλιζόμαστε με υπομονή και έχουμε συνεχώς το μυαλό μας σε λειτουργία για να σκαρφιζόμαστε τρόπους που να μας βοηθάνε να μην χάνουμε την υπομονή μας.Κάτι που προσπαθώ να κάνω,(εμένα δεν πάνε σχολείο,έχουν 1 χρόνο διαφορά και τα έχω όλη μέρα σπίτι μαζί μου) είναι να προσπαθώ να τους κάνω δημιουργική απασχόληση,όσο εγώ κάνω δουλειές,τους βάζω να ασχολούνται με κάτι.Φυσικά το αποτέλεσμα πάντα είναι καυγάς,αλλα τουλάχιστον δεν τραβάνε τα μαλλιά τους απο βαρεμάρα!

Σε ειδικούς στράφηκα κι εγώ,αν και ακόμη περιμένω τηλ.απο το ΙΚΑ να μας πάρουν πίσω να μας πούν ΠΟΤΕ θα μας δούνε,(μετά απο 3 μήνες) γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για ειδικούς γιατρούς,αλλα κάνω υπομονή,και τραβάω τα νεύρα μου να μακρύνουν!!!!

Εσύ αλήθεια,εκτός απο το δουλειά-σπίτι-παιδί,ασχολείσαι με τίποτε άλλο?

[ANDREOULIS]

Που ησουν εσυ κοριτσι μου ??????

Νομιζα οτι ειμαι μονη και τρωγωμαι απο τυψεις καθε μερα .... Αχ υπομονη δυσκολη λεξη για εμενα το παλευω οσο μπορω...

Καλα εσυ δικαιολογησε εχεις δυο παιδια σε κοντινη ηληκια και τα εχεις ολοι μερα.

Για πεσμου ρε κοριτσι μου εχεις δυο παιδια δεν βλεπω τι ηληκια εχουν δεν βλεπεις την διαφορα στο χαραχτηρα ??? Γιατι μου λενε οτι ολα τα μωρα αυτης της ηληκιας τα ιδια κανουν .

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ειναι στο παιδι αλλα συμβαλουμε και εμεις στο πως αντιμετωπιζουμε της συμπεριφορες του ...

Πραγματικα καθημερινα με πνιγουν ενοχες που του φωναζω και ξεκιναμε απο το πρωι που δεν συνεργαζεται να ντυθει να πιει το γαλα του (θελει φραουλα οχι σοκολατα θελει κοκκινη πιπιλα και οχι μπλε .......) ποσο υπομονη να εχεις οταν βιαζεσαι να πας δουλεια .

Γιατι τωρα θα μου πεις οτι πρεπει να βρεις τροπους να ξεχνιεται κτλ.... ποσες φορες να το κανεις αυτο???????

Πιστευω με καταλαβαινεις γιατι οπως ξαναειπα μονο οταν εχεις κατι αναλογο καταλαμβαινεις τι γινεται...

Οσο για την ερωτηση σου αν ασχολουμαι με κατι δυστυχως οχι που να βρω χρονο οταν στις 5:00 σχολαζω μεχρι να μαζεψω το αστερι μου και να μπω στο σπιτι γινεται 6:00 ........

Το ασχημο που βλεπω οτι συμβαινει και σε εσενα την ιδια συμπεριφορα εχει και ο αντρας μου ο οποιος ομως ειναι και πιο ανεκτικος και αυτο εχει ως αποτελεσμα οταν ειναι στο σπιτι ο αντρας μου να κανει τα τρελλα του ομως οταν ειναι μαζι μου δεν τα κανει σε τετοιο βαθμο. Εχω να σου πω επισης οτι επειδη εχει περισσοτερη υπομονη απο εμενα τον χειριζεται πολυ καλυτερα και ας του λεω εγω οτι τον κανει οτι θελει .. Αυτο που βλεπω πολλες φορες θελει περισσοτερο τον μπαμπα παρα εμενα και αυτο με σταναχωρει