Μου ηρθε στο μυαλο......

[fokion]

... το παρακατω κειμενο. Αν και εκ πρωτης δεν εχει σχεση με την συζητηση περι βρεφικων, το πνευμα του ισως εχει...

Δεν ξερω ποιος το εχει γραψει αρχικά......

 

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

 

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

 

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

 

 

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

 

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,

κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

 

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

 

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

 

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια

κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

 

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

 

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

[gerkon]

Συμφωνώ απόλυτα. Είχε πέσει στα χέρια μου το κείμενο πριν κάτι μήνες και διαβάζοντας το κρυφογέλαγα με τις σημερινές υστερίες. Προσπαθώ πάντως τα παιδιά μου να τα αφήνω να τρέχουν στα χώματα, να ματώνουν στο παιχνίδι, να τρώνε και εκείνα χώμα, νε περπατάνε ξυπόλητα στις πέτρες κλπ κλπ. Όπως λέει και ο παιδίατρος μας αποκτάνε αντισώματα έτσι. Πάντως και μεις έτσι μεγαλώσαμε και είμαστε μια χαρά.

[nantina3]

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!!!!

 

Το κειμενάκι καταπληκτικό.Ήδη το τύπωσα.

 

Τι μου θύμισες τώρα.

[fokion]

Αυτος ηταν ο σκοπος της αναρτησης του..

Να δουμε μια αλλη οπτικη γωνια, μια αλλη σκοπιά..

κανεις δεν λεει οτι εστι κι αλλιως με την σημερινη κατασταση της κοινωνιας ειναι απολυτα εφαρμοσιμο ετσι κι αλλιως...

 

Απλά τροφη για σκεψη....

[ΡΟΥΛΑ]

Ακριβώς έτσι μεγάλωσα και εγω, και ακριβώς έτσι θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Ποτε δεν ανησύχησα που η Δανάη 6 μηνών επινε νερό από το λάστιχο και όχι βρασμένο!!!! Επίσης ποτέ δεν ανησύχησα που η Δανάη κυλιέτε στα χώματα και στις πετρες, ίσως η μονη μου ανησυχία είναι μην βάλει κάμμια πετρα στο στόμα της!!!!!

 

Κι αυτά γιατί και εγω έτσι μεγάλωσα!!!!!!!!

[gerkon]

Αυτος ηταν ο σκοπος της αναρτησης του..

Να δουμε μια αλλη οπτικη γωνια, μια αλλη σκοπιά..

κανεις δεν λεει οτι εστι κι αλλιως με την σημερινη κατασταση της κοινωνιας ειναι απολυτα εφαρμοσιμο ετσι κι αλλιως...

 

Απλά τροφη για σκεψη....

 

Όχι δεν είναι δυστυχώς. Η Αθήνα την δεκαετία του 70 ήταν άλλη πόλη. Είχαμε αλάνες που τώρα δεν έχουμε, πολύ λιγότερα αυτόκίνητα και χώρους και επομένως δεν μπορούν τα παιδιά μας να βγαίνουν από το σπίτι τρέχοντας. Το αυτοκίνητο που αποκτήσαμε το 1979 μια ascona 1200 δεν είχε καν ζώνες πίσω, αλλά δεν μπορούσε ο πατέρας μου να φτάσει τα 200, όπως γίνεται με το δικό μας. Και ναι τέλος δεν μπορώ να αφήσω την κόρη μου να παίζει μόνη της με τους φίλους της στο δρόμο όπως έκανε η μάνα μου και ο πατέρας μου όταν ήμουν εγω 7 για ευνοητους λόγους.

 

Παρόλα αυτά λίγο υστερία λιγότερη θα μας κάνει όλους πολύ πιο χαλαρούς ανθρώπους

[SophiaT]

Ωραιο κειμενακι fokion. Κι εγω ετσι ακριβως μεγαλωσα

 

Και θα προσπαθησω να μεγαλωσει καπως ετσι και το παιδι μου. Σαφως τα πραγματα εχουν αλλαξει απο τη δεκαετια του '70 και πρεπει να προσαρμοζομαστε κι εμεις και τα παιδια μας στις καταστασεις τη εποχης που ζουμε.

Δεν χρειαζεται ομως τοση υστερια πια!!!! Ουτε τοσο αγχος και φοβος. Το τελευταιο πραγμα που θα ηθελα για το παιδι μου ειναι να γινει ενας καταπιεσμενος, φοβισμενος και αγχωτικος ανθρωπος επειδη εγω φοβαμαι να το αφησω να ζησει.

[nantina3]

Αυτος ηταν ο σκοπος της αναρτησης του..

Να δουμε μια αλλη οπτικη γωνια, μια αλλη σκοπιά..

κανεις δεν λεει οτι εστι κι αλλιως με την σημερινη κατασταση της κοινωνιας ειναι απολυτα εφαρμοσιμο ετσι κι αλλιως...

 

Απλά τροφη για σκεψη....

 

Όχι δεν είναι δυστυχώς. Η Αθήνα την δεκαετία του 70 ήταν άλλη πόλη. Είχαμε αλάνες που τώρα δεν έχουμε, πολύ λιγότερα αυτόκίνητα και χώρους και επομένως δεν μπορούν τα παιδιά μας να βγαίνουν από το σπίτι τρέχοντας. Το αυτοκίνητο που αποκτήσαμε το 1979 μια ascona 1200 δεν είχε καν ζώνες πίσω, αλλά δεν μπορούσε ο πατέρας μου να φτάσει τα 200, όπως γίνεται με το δικό μας. Και ναι τέλος δεν μπορώ να αφήσω την κόρη μου να παίζει μόνη της με τους φίλους της στο δρόμο όπως έκανε η μάνα μου και ο πατέρας μου όταν ήμουν εγω 7 για ευνοητους λόγους.

 

Παρόλα αυτά λίγο υστερία λιγότερη θα μας κάνει όλους πολύ πιο χαλαρούς ανθρώπους

 

Και στην δεκαετία του 80 κάπως έτσι ήταν τα πράγματα.

Ίσως με λιγότερες αλάνες.

Αλλά από το 90 και μετά άλλαξαν τα πράγματα.

[maryp]

υπήρχε κι αλλού αυτό το κειμενάκι δημοσιευμένο. ο τίτλος του ήταν "για όσους έχουν γεννηθεί πριν το '85". Δεν το βρίσκω όμως...

[fokion]

Κι εγω το εψαχνα και μου το βρηκε ο gerkon

 

ακριβως αυτο τον τιτλο εχει

[gerkon]

υπήρχε κι αλλού αυτό το κειμενάκι δημοσιευμένο. ο τίτλος του ήταν "για όσους έχουν γεννηθεί πριν το '85". Δεν το βρίσκω όμως...

 

Όντως υπάρχει blog τέτοιο, group στο facebook αυτός είναι ο τίτλος του, και νομίζω ότι το αρχικό κείμενο είναι του Α. Κοτζακάτρη.

[maryp]

Δεν το έθεσα σωστά. Εννοούσα εδώ μέσα, σε αυτό το φόρουμ, δημοσιευμένο. Εξακολουθώ φυσικά να μην το βρίσκω!!

[gerkon]

Δεν το έθεσα σωστά. Εννοούσα εδώ μέσα, σε αυτό το φόρουμ, δημοσιευμένο. Εξακολουθώ φυσικά να μην το βρίσκω!!

εδώ: http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=54698#54698

[Ursa Major]

Μα τί διάολο όλες οι γερούκλες εδώ μαζευτήκανε;

Aααααχ η νοσταλγία

[gerkon]

Εγώ πρέπει να πω γεννημένος πριν το 70 (1968) όχι πριν το 85

[fokion]

Γι αυτο το εβαλα κι εγω...

Ειναι πραγματα που γινονταν.... ( για οσους δεν τα εχουν ζησει....)

προσπαθηστε οσοι δεν τα ζησατε, να αποκωδικοποιησετε το νοημα τους.....

[maryp]

πολλά ζητάς κύριε σκηνοθέτα...

[fokion]

το ξερω το ξερω.... ειναι δυσκολο...

και σ' αυτο φταιμε εμεις που παρολο που ΑΥΤΑ ζησαμε δεν τα ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΑΜΕ να τα μεταδωσουμε στα παιδια μας, αλλα τα ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΣΑΜΕ

 

και λειτουργουμε σαν αυτα να μην συνεβαιναν ποτε

σαν να ΜΗΝ μεγαλωσαμε ετσι...

[Ursa Major]

Εγώ πρέπει να πω γεννημένος πριν το 70 (1968) όχι πριν το 85

 

Ε ναι ρε εννοείται, του '85 είναι νεούδια

[maryp]

Η κοινωνία της κατανάλωσης που διαμορφώσαμε, μας πέρασε αυτή την αποστείρωση σε όλα! Ολα είναι προϊόντα για κατανάλωση.

[fokion]

Ομως τα παιδια μας δεν πρεπι να τα "αποστειρωνουμε"..... με και χωρις εισαγογικα...

[nantina3]

Ομως τα παιδια μας δεν πρεπι να τα "αποστειρωνουμε"..... με και χωρις εισαγογικα...

[nantina3]

Η κοινωνία της κατανάλωσης που διαμορφώσαμε, μας πέρασε αυτή την αποστείρωση σε όλα! Ολα είναι προϊόντα για κατανάλωση.

[fokion]

Οντως.. το θεμα ειναι μεσα απο δημιουργικες αντιπαραθεσεις να βρουμε μια ακρη...

Εξου και ο λογος αυτου του κειμενου , να δουμε μηπως εχουμε "παραγινει μυγιαγκιχτοι"................

[fokion]

στο θεμα των παιδικών σταθμων με τις πιθανες ( τι πιθανες - σιγουρες) αρρωστιες που θα κολλήσει

και που θα πεσει και θα χτυπησει ( αλλο το ατυχημα αλλο η αμελεια ετσι???)