Κολλημένη πάνω μου... :(

[ellirok]

Καλησπέρα σε όλες. Εγώ έχω μία μπεμπούλα 8,5 μηνών. Είναι ένα εξαιρετικό, χαμογελαστό παιδάκι και φυσικά το λατρεύω. Όμως, από τον τέταρτο μήνα και μετά άρχισε να κολλάει πολύ πάνω μου, σε σημείο που σε οικογενειακές ή φιλικές συγκεντρώσεις να μην φεύγει από την αγκαλιά μου και όποιος τολμήσει να την πάρει αγκαλιά, αρχίζει τα κλάματα και αυτό με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση. Δυστυχώς, έχω υποπέσει κι εγώ στο ατόπημα και κοιμάμαι στο κρεβάτι μαζί της και το έχει συνηθίσει τόσο πολύ μιας και ο μπαμπάς μας λείπει εκτός Αθηνών 3 φορές την εβδομάδα. Προφανώς την είχα μάθει χέρια (όπως λένε και οι παλαιότεροι) από όταν γεννήθηκε, αλλά θέλει μόνο τα χέρια τα δικά μου. Ούτε ο μπαμπάς της δεν την κάνει καλά!!! Το εντυπωσιακό είναι πως όταν την αφήνω στην αδερφή μου ή στη μητέρα μου όταν έχω δουλειές που δεν γίνεται να την πάρω μαζί, έχει άψογη συμπεριφορά και κάθεται ήσυχη, γεγονός που με προβληματίζει και με απογοητεύει ακόμη περισσότερο.... Η ψυχολόγος που επισκέφθηκα (και στην οποία έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, τη γνωρίζω χρόνια), μου είπε πως όλο αυτό το κάνω εγώ. Και μάλλον έχει δίκιο. Μου είπε επίσης πως πρέπει να αφουγκραστώ το παιδί και να βρω το κουμπί του, είτε για να το μάθω επιτέλους να κοιμάται στο δωμάτιό του, είτε για να γίνει πιο κοινωνικό όταν είμαι μπροστά! Δεν ξέρω πώς να τη χειριστώ στ' αλήθεια...έχω δοκιμάσει τα πάντα. Την έχω αφήσει να κλάψει, την έχω πάρει με το καλό, της μιλάω, της τραγουδάω... Τα έχω φτύσει όμως πια και αναζητώ με τόση ελπίδα λίγο - ελάχιστον προσωπικό χρόνο, αφού πλέον ούτε τουαλέτα δεν μπορώ να πάω μόνη μου (πρέπει να την κουβαλάω μαζί), ούτε μπάνιο μπορώ να κάνω μόνη μου... Κλαψ... καμία συμβουλή;

[gavramid]

Κουραγιο κοριτσακι..ετσι ειμασταν κι εμεις περιπου μεχρι να κλεισει χρονο...μολις αρχισε να περπεταει αρχισε η αντιστροφη μετρηση για τα βασανα μου...ελπιζω να θσχυσει το ιδιο και για εσας...κουραγιο

[stellaTD]

ellirok θα σου πω τη δικη μου ιστορια και θα καταλαβεις πως ως ενα βαθμο ειναι απολυτα φυσιολογκο.

εγω εχω ενα αγορακι 13μηνων. Απο την πρωτη μερα που ηρθαμε σπιτι μας δεν σταματουσα να τον εχω αγκαλια και ..φυσικα κοιμομασταν μαζι.Με το που τον εβαζα στην κουνια μετα απο 1 ωρα εκλεγε και δεν σταματουσε αν δεν τον παρω αγκαλια, οποτε κ εγω για υπνο νωρις-νωρις μαζι του. Ολοι μου ελεγαν οτι θα τον κακομαθω αλλα οταν ανεφερα οτι απο τον 6-7μηνα θα τον παω στο δωματιο του με κακιζαν οτι ειναι πολυ μικρος, αν θα παθει κατι το παιδι,οτι ειμαι ακαρδη και αλλα τετοια. Αποτελεσμα? εδω και 1 μηνα περιπου κοιμαται στο δωματιο του μονορουφι ως το πρωι.

Αυτο που εκανα ηταν και ειναι να κραταω μια σταθεη ρουτινα για το παιδι. Δηλαδη:

Το πρωι μεταξυ 7-8 (ξυπναει μονος του στην κουνια στο δωματιο του)του δινω το γαλα του στο κρεβατι μας πια αφου θα σηκωθουμε.

Κατα της 10-11 το πρωι τρωει φρουτοκρεμα

μεταξυ 1-2 μεσημερι τρωι το μεσημεριανο και σε 5 το που λεπτα τον κοιμιζω και κοιμαται για περιπου 2 ωριτσες

μολις ξυπνησει γιαουρτακι και 5-6 το απογευματινο του.

κατα τις 8:30 αρχιζει να νυσταζει αλλα τον κραταω ως τις 9 που αρχιζει η διαδικασια του υπνου, δηλαδη χαμηλος φωτισμος μπανακι γαλατακι και νανι.

Για 2-3 μερες αναγκαζομουν και τον νανουριζα αλλα λιγο πριν κοιμηθει καλα καλα τον εβαζα στην κουνια του. Καποιες φορες εβζε τα κλαματα που αποχωριζοταν την αγκαλια και εμπαινα κ εγω στην κουνια. Σε 10 λεπτα ειχε κοιμηθει. Αυτο κρατησε αλλες 1-2 μερες. Απο τοτε, τελος. Μετα το γαλα τον βαζω στην κουνια και υπνο ως το πρωι.

Τωρα οσον αφορα το κολλημα επανω σου.Φροντισε να εχεις αρκετες μερες τις εβδομαδας κοσμο σπιτι. Συγγενεις , φιλους.. ξερεις. Οσο την κρατας αγκαλια και συνηθιζει τους υπολοιπους στην αγκαλια σου ασε την για λιγο κατω.και σιγα σιγα, μερα με τη μερα αρχισε να απομακρυνεσαι.Να σε εχει στο οπτικο της πεδιο ομως.Οταν θα το κανεις αυτο χωρις να παραπονιεται πες της ¨η μαμα θα παει λιγο τουαλετα¨ και φυγε για 2-3 λεπτα σε αλλο δωματιο να μη σε βλεπει. Γυρισε σαν να μην εφυγες ποτε. Μερα με τη μερα αυξησε το χρονο απουσιας σου μεχρι να σταματησει να παραπονιεται και να σε ψαχνει.Κανε το ιδιο και με τον μπαμπα της εχοντας εκεινος πιο ενεργο ρολο μαζι της.

Σιγα -σιγα θα αρχισει να δινει σημασια και σε αλλους περα πο σενα οπως κανει με τη γιαγια της. Πηγαινε την βολτες σε μερη που εχει κοσμο, Να βλεπει κοσμο.

Τα παιδακια αυτης της ηλικιας φοβουνται την εγκαταλυψη απο το πιο στενο τους προσωπο, τη μαμα τους. Πρεπει να της διδαξεις με τον τροπο σου οτι ειναι ασφαλης ακομη κ οταν ειναι χωρις εσενα.

Μην τρεχεις μα το πρωτο κλαμα.Δε λεω βεβαια να την αφησει να κλαιει ωρες αλλα να μην καταλαβει οτι με το πρωτο ουα θα εισαι εκει.

Ο δικος μου μετα το μεσημεριανο υπνο οταν ξυπναει ακομα κλαει γιατι πιθανο να νομιζει οτι τον αφησα. Σηκωνεται και ακομη και αν με δει συνεχιζει να κλαει. Στην αρχη ετρεχα, του μιλουσα τον επερνα αγκαλια και αμεσω σταματουσε. Τον τελευταιο καιρο μολις σηκωθει με δει και βαλει τα κλαματα δεν τον κοιταω καθολου. , μετα απο λιγα δευτερολεπτα του μιλαω χωρις να τον κοιταξω καν και σταματαει. Αρχιζει το πεχνιδι στο παρκο του και λιγα λεπτα μετα τον βγαζω.

Θελουν να νοιωθουν ασφαλια μωρε τα καημενα αλλα και οταν βρουν τον τροπο θελουν να μας εχουν του χεριου τους. Το πρωτο πρεπει να τους το παρεχουμε , το δευτερο κατα τη γνωμη μου οχι.

Μπορει στην αρχη να σε κουρασει αλλα σηγουρα με υπομονη και επιμονη θα τα καταφερεις!!Ελπιζω εστω και λιγο να βοηθησα. Εμενα παντως η καθημερινη ρουτινα με βοηθησε πολυ:p

[fardi]

Γεια σου,

Ήθελα να σου πω την άποψή μου και ελπίζω να σε βοηθήσει. Το γεγονός ότι σε οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις κολλάει πάνω σου είναι κατά την άποψή μου πολύ συνηθισμένο σε αυτήν την ηλικία και δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Επίσης, δεν νομίζω ότι έχει καμμία σχέση με το αν κοιμάται μόνη της ή στο κρεββατι της ή στο δικό σας ή ό,τι άλλο. Σε αυτό το επίπεδο, κάνετε ό,τι νομίζετε, υπάρχουν χιλιάδες απόψεις. Πάντως, για το θέμα της κοινωνικότητας μπροστά σε κόσμο, εγώ πιστεύω ότι όλα τα μωρά κολλάνε πάνω στο άτομο που τα φροντίζει (δηλαδή την μητέρα) από 6 μέχρι 12 - 18 μηνών και δεν πάνε εύκολα σε άλλους ενήλικες (στην αγκαλιά τους εννοώ), ειδικά όταν είναι σε άλλα σπίτια με πολλά άτομα μπροστά. Ναι, οι παππούδες, οι θείοι είναι άγνωστοι προς το παρόν, αν βλέπουν το παιδί μία φορά την εβδομάδα ή πιο αραιά. Από τους 12 μήνες και μετά το παιδί θυμάται πολύ καλύτερα, ακόμα κι αν βλέπει κάποιον και μιά φορά τον μήνα που λέει ο λόγος. Πιστεύω ότι είναι ένα υποχρεωτικό στάδιο που περνούν για να νιώσουν ασφάλεια και στην συνέχεια, θα δεις, τα μωρά πάνε από μόνα τους στους άλλους ανθρώπους του οικογενειακού περιβάλλοντος. Δηλαδή, νομίζω ότι αν συνεχίσεις να μην του πηγαίνεις κόντρα αλλά να το έχεις εσύ αγκαλιά όπως και όσο θέλει, όταν είστε με κόσμο, τόσο πιο γρήγορα θα την καλύψει την ανάγκη αυτή και θα νιώσει αυτοπεποίθηση και μετά θα πηγαίνει σε όλους. Μπορεί όλα αυτά να μην ισχύουν βέβαια, απλώς είναι η δική μου άποψη, γιατί με το δικό μου το παιδί έγινε αυτό ακριβώς, από 6 - 18 ήθελε μόνο εμένα, όταν ήμασταν με κόσμο, και από εκεί και πέρα κοινωνικότατο. Να φανταστείς σήμερα πήγαμε βόλτα οι δυο μας στο πάρκο και πέρασε ένα γλυκύτατο ζευγάρι άγνωστων ηλικιωμένων και μπήκε ανάμεσά τους και άρχισε να τους μιλάει και να τους δείχνει τα πουλιά στα δέντρα. Και από τέτοια, άλλο τίποτα.

[Access]

Δεν υπάρχει τίποτα ποίο φυσιολογικό από ένα παιδί (και ιδίως σε αυτή την ηλικία) από το να ζητάει την αγκαλιά της μητέρας του το αντίθετο θα ήταν πρόβλημα και όχι αυτό.

 

Όποιος απλόχερα λαμβάνει, απλόχερα θα μάθει και να δίνει καλή μου, μην το ξεχνάς ποτέ αυτό, μάθε τώρα στο παιδί σου ότι είσαι δίπλα του και όταν έρθει η ώρα θα κάνει τα πρώτα του βήματα προς την ανεξαρτησία μόνο του και θα έρθει η μέρα που θα θέλεις εσύ μια αγκαλιά και θα σου λέει οχουυυυυυυυυυυ τώρα μάνα .......:mrgreen:

 

Άσε τους γύρω σου να λένε ότι θέλουν σημασία έχει αν εσύ μέσα σου πράγματι το θεωρείς πρόβλημα ή όχι.

Το τι βολεύει κάθε οικογένεια είναι πάντα διαφορετικό, αν εσένα σε βολεύει να κοιμάσαι κάποια βράδια με το παιδί και δεν το θεωρείς πρόβλημα να συνεχίσεις να το κάνεις, όταν θα έρθει ο καιρός και θεωρήσεις ότι πλέον έχεις πρόβλημα με το να μοιράζεσαι το δωμάτιο σας, τότε θα το αλλάξεις.

 

Για όλα υπάρχει ο σωστός χρόνος και τρόπος και σίγουρα το σωστό του γείτονα, κολλητής, κουμπάρας και ΣΙΑ δεν είναι το ίδιο με το δικό σου.

Να σου ζήσει το μπουμπουκάκι σου :D

[babyprince]

ellirok θα σου πω τη δικη μου ιστορια και θα καταλαβεις πως ως ενα βαθμο ειναι απολυτα φυσιολογκο.

εγω εχω ενα αγορακι 13μηνων. Απο την πρωτη μερα που ηρθαμε σπιτι μας δεν σταματουσα να τον εχω αγκαλια και ..φυσικα κοιμομασταν μαζι.Με το που τον εβαζα στην κουνια μετα απο 1 ωρα εκλεγε και δεν σταματουσε αν δεν τον παρω αγκαλια, οποτε κ εγω για υπνο νωρις-νωρις μαζι του. Ολοι μου ελεγαν οτι θα τον κακομαθω αλλα οταν ανεφερα οτι απο τον 6-7μηνα θα τον παω στο δωματιο του με κακιζαν οτι ειναι πολυ μικρος, αν θα παθει κατι το παιδι,οτι ειμαι ακαρδη και αλλα τετοια. Αποτελεσμα? εδω και 1 μηνα περιπου κοιμαται στο δωματιο του μονορουφι ως το πρωι.

Αυτο που εκανα ηταν και ειναι να κραταω μια σταθεη ρουτινα για το παιδι. Δηλαδη:

Το πρωι μεταξυ 7-8 (ξυπναει μονος του στην κουνια στο δωματιο του)του δινω το γαλα του στο κρεβατι μας πια αφου θα σηκωθουμε.

Κατα της 10-11 το πρωι τρωει φρουτοκρεμα

μεταξυ 1-2 μεσημερι τρωι το μεσημεριανο και σε 5 το που λεπτα τον κοιμιζω και κοιμαται για περιπου 2 ωριτσες

μολις ξυπνησει γιαουρτακι και 5-6 το απογευματινο του.

κατα τις 8:30 αρχιζει να νυσταζει αλλα τον κραταω ως τις 9 που αρχιζει η διαδικασια του υπνου, δηλαδη χαμηλος φωτισμος μπανακι γαλατακι και νανι.

Για 2-3 μερες αναγκαζομουν και τον νανουριζα αλλα λιγο πριν κοιμηθει καλα καλα τον εβαζα στην κουνια του. Καποιες φορες εβζε τα κλαματα που αποχωριζοταν την αγκαλια και εμπαινα κ εγω στην κουνια. Σε 10 λεπτα ειχε κοιμηθει. Αυτο κρατησε αλλες 1-2 μερες. Απο τοτε, τελος. Μετα το γαλα τον βαζω στην κουνια και υπνο ως το πρωι.

Τωρα οσον αφορα το κολλημα επανω σου.Φροντισε να εχεις αρκετες μερες τις εβδομαδας κοσμο σπιτι. Συγγενεις , φιλους.. ξερεις. Οσο την κρατας αγκαλια και συνηθιζει τους υπολοιπους στην αγκαλια σου ασε την για λιγο κατω.και σιγα σιγα, μερα με τη μερα αρχισε να απομακρυνεσαι.Να σε εχει στο οπτικο της πεδιο ομως.Οταν θα το κανεις αυτο χωρις να παραπονιεται πες της ¨η μαμα θα παει λιγο τουαλετα¨ και φυγε για 2-3 λεπτα σε αλλο δωματιο να μη σε βλεπει. Γυρισε σαν να μην εφυγες ποτε. Μερα με τη μερα αυξησε το χρονο απουσιας σου μεχρι να σταματησει να παραπονιεται και να σε ψαχνει.Κανε το ιδιο και με τον μπαμπα της εχοντας εκεινος πιο ενεργο ρολο μαζι της.

Σιγα -σιγα θα αρχισει να δινει σημασια και σε αλλους περα πο σενα οπως κανει με τη γιαγια της. Πηγαινε την βολτες σε μερη που εχει κοσμο, Να βλεπει κοσμο.

Τα παιδακια αυτης της ηλικιας φοβουνται την εγκαταλυψη απο το πιο στενο τους προσωπο, τη μαμα τους. Πρεπει να της διδαξεις με τον τροπο σου οτι ειναι ασφαλης ακομη κ οταν ειναι χωρις εσενα.

Μην τρεχεις μα το πρωτο κλαμα.Δε λεω βεβαια να την αφησει να κλαιει ωρες αλλα να μην καταλαβει οτι με το πρωτο ουα θα εισαι εκει.

Ο δικος μου μετα το μεσημεριανο υπνο οταν ξυπναει ακομα κλαει γιατι πιθανο να νομιζει οτι τον αφησα. Σηκωνεται και ακομη και αν με δει συνεχιζει να κλαει. Στην αρχη ετρεχα, του μιλουσα τον επερνα αγκαλια και αμεσω σταματουσε. Τον τελευταιο καιρο μολις σηκωθει με δει και βαλει τα κλαματα δεν τον κοιταω καθολου. , μετα απο λιγα δευτερολεπτα του μιλαω χωρις να τον κοιταξω καν και σταματαει. Αρχιζει το πεχνιδι στο παρκο του και λιγα λεπτα μετα τον βγαζω.

Θελουν να νοιωθουν ασφαλια μωρε τα καημενα αλλα και οταν βρουν τον τροπο θελουν να μας εχουν του χεριου τους. Το πρωτο πρεπει να τους το παρεχουμε , το δευτερο κατα τη γνωμη μου οχι.

Μπορει στην αρχη να σε κουρασει αλλα σηγουρα με υπομονη και επιμονη θα τα καταφερεις!!Ελπιζω εστω και λιγο να βοηθησα. Εμενα παντως η καθημερινη ρουτινα με βοηθησε πολυ:p

 

Και εμένα τα ίδια μου συμβαίνουν αν και είναι πιο κοινωνικό΄, αλλά σε γενικές γραμμές κρατάει την ίδια τακτική. Μάλλον είναι της ηλικίας, αλλά θα συμφωνήσω μαζί σου στο πώς να το χειριστούμε. Αν κάνουμε το ατόπημα της υπερβολικής αγκαλιάς, μετά θα έχει διεκδικήσει όλο τον χώρο του μαζί μας... και δυστυχώς μακάρι να είχαμε όλον τον χρόνο στη διάθεσή μας... αλλά είμαστε εργαζόμενες, νοικοκυρές, μαμάδες, σύζυγοι...

[Access]

Και εμένα τα ίδια μου συμβαίνουν αν και είναι πιο κοινωνικό΄, αλλά σε γενικές γραμμές κρατάει την ίδια τακτική. Μάλλον είναι της ηλικίας, αλλά θα συμφωνήσω μαζί σου στο πώς να το χειριστούμε. Αν κάνουμε το ατόπημα της υπερβολικής αγκαλιάς, μετά θα έχει διεκδικήσει όλο τον χώρο του μαζί μας... και δυστυχώς μακάρι να είχαμε όλον τον χρόνο στη διάθεσή μας... αλλά είμαστε εργαζόμενες, νοικοκυρές, μαμάδες, σύζυγοι...

ο καθένας μας επιλέγει την σειρά που θα τα βάλει .......η δικιά μου είναι μαμά σύζυγος, εργαζόμενη και νοικοκυρά είναι μεγάλο το ατόπημα ??? :mrgreen:

[maria_s]

ο καθένας μας επιλέγει την σειρά που θα τα βάλει .......η δικιά μου είναι μαμά σύζυγος, εργαζόμενη και νοικοκυρά είναι μεγάλο το ατόπημα ??? :mrgreen:

 

εσείς κυρία μου με το αυριανό δικαστήριο

 

συμφωνώ πάντως με αυτά που λες...όταν το παιδί έχει απλόχερα την αγκαλιά και την αγάπη, νιώθει ασφαλές και ανεξαρτοποιείται πιο γρήγορα...

[Eve]

Εγω δεν καταλαβα γιατι επισκευτηκες ψυχολογο για το λογο οτι το "παιδι" - βρεφος ορθοτερα- ειναι κολλημενο επανω σου και μαλιστα σε 'κατηγορησε' εμμεσα οτι εσυ το προκαλεις ολο αυτο...

 

Τελος παντων...αποψη μου ειναι και σεβαστη ελπιζω.

 

Κατα τα αλλα στο προβλημα σου, η δικη μου εμπειρια..η μικρη μου μεχρι 9 μηνων δεν πηγε σε καμια αλλη αγκαλια περα απο τη δικη μου, ελαχιστα στο μπαμπα της. Εκτοτε εχει ανοιχθει πολυ και σε πολλους, παντα εχει ως βαση εμενα αλλα εμπιστευεται και περναει καλα και με αλλους εκτος απο ελαχιστες και συγκεκριμενες ωρες της ημερας (πχ να νυσταζει, βραδυ..) οπου παλι κολλαει σε εμενα, και το βρισκω πολυ φυσικο ολο αυτο.

[babyprince]

Μία τυχαία σειρά διάλεξα...

Σίγουρα ο καθένας πράτει όπως νομίζει... προσωπικά πρέπει κάποια στιγμή και να καθαρίσω... επίσης κάθε πρωί ως το απόγευμα πάω στη δουλειά μου. Από την στιγμή που έχω παιδί επιλέγω να έχω και έναν καθαρό χώρο για να μην αναπνέει σκόνη και να μην τρώει βρωμιά. Εκείνες τις στιγμές πρέπει να μάθει να κάθεται στο παρκοκρέβατο γιατί δεν μπορώ να τον έχω αγκαλιά... επίσης όταν του μαγειρεύω δεν μπορώ να τον κρατάω αγκαλιά γιατί υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος.

Φαντάζομαι ότι για τα παραπάνω και για ακόμα περισσότερα, μπορεί να με συγχωρέσει ο ζούζουνός μου αν τον αφήσω για λίγο.

[mmdad]

Νομιζω οτι το κολλημα ως ενα βαθμο ειναι φυσιολογικο σε τετοιες ηλικιες και ως εναν αλλο βαθμο εξαρταται απο την ψυχοσυνθεση του παιδιου. Ο μεγαλος αν και ηταν συνεχια κολλημενος πανω μου (μεχρι και στις θεραπιες που εκανα για να μεινω εγκυος ερχοταν με το μαρσιπο) ηταν σχετικα πιο ανετος με τους ξενους (τωρα ντρεπεται). Ο μικρος που μεγαλωνει με την γιαγια του και δεν εχει κυκλοφορησει τοσο δεν θελει να δει ανθρωπο. Φυσικα ειναι κολλημενος στην γιαγια του.

Τωρα για την τουαλετα αν δεν φοβασαι να την αφησεις μονη της πας με την πορτα ανοικτη και για μπανιο περνεις το καροτσι. Φυσικα και δεν θα την αφησεις να κλαψει πολυ αλλα ε για ενα κ....... μπορεις να την αφησεις.

[Μαριρενα]

Καλησπέρα σε όλες. Εγώ έχω μία μπεμπούλα 8,5 μηνών. Είναι ένα εξαιρετικό, χαμογελαστό παιδάκι και φυσικά το λατρεύω. Όμως, από τον τέταρτο μήνα και μετά άρχισε να κολλάει πολύ πάνω μου, σε σημείο που σε οικογενειακές ή φιλικές συγκεντρώσεις να μην φεύγει από την αγκαλιά μου και όποιος τολμήσει να την πάρει αγκαλιά, αρχίζει τα κλάματα

αυτο το εκανε και η μικρη μου στην ηλικια σας ειδικα μεχρι τους 9-10 μηνες ειναι πολυ εντονο και φυσιολογικο σε ολα τα μωρακια συμβαινει

και αυτό με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση.γιατι?????ειναι ενα μωρακι που δεν ξερει τον κοσμο και αισθανετε ασφαλεια μονο στην αγκαλια της μαμας αντε και του μπαμπα αλιμονο να ερχοταν ο καθενας να το παρει αγκαλια μακρια απο τη μαμα και να μην αντιδρουσε εκει θα ανυσηχουσα

 

Δυστυχώς, έχω υποπέσει κι εγώ στο ατόπημα και κοιμάμαι στο κρεβάτι μαζί της και το έχει συνηθίσει τόσο πολύ μιας και ο μπαμπάς μας λείπει εκτός Αθηνών 3 φορές την εβδομάδα. Προφανώς την είχα μάθει χέρια (όπως λένε και οι παλαιότεροι) από όταν γεννήθηκε, αλλά θέλει μόνο τα χέρια τα δικά μου. Ούτε ο μπαμπάς της δεν την κάνει καλά!!!

και εμεις κοιμομαστε ολοι μαζι και οι 3 η μικρη εχει το κρεβατακι της διπλα μας και την εχουμε συνηθισει να ειναι συνεχεια σχεδον αγκαλια ειδικα στην ηλικια της μπουμπους σου δεν εμενε σχεδον καθολου κατω στο κρεβατακι της παρε ενα μαρσιπο εγω βλεπω τωρα ενα μικρο ζουζουνιαρικο χαδιαρικο πλασμα που εχει εμπιστοσυνη στον εαυτο της και την χαρα σε αυτους που πρεπει ( γιαγιαδες παππους θειες ) την κανει μια χαρα αλλα καποιες φορες παι θελει μονο μαμα

εμεις ειμαστε το καταφυγιο τους

 

Το εντυπωσιακό είναι πως όταν την αφήνω στην αδερφή μου ή στη μητέρα μου όταν έχω δουλειές που δεν γίνεται να την πάρω μαζί, έχει άψογη συμπεριφορά και κάθεται ήσυχη, γεγονός που με προβληματίζει και με απογοητεύει ακόμη περισσότερο....

ωραια αρα αυτα τα ατομα μαζι με τον μπαμπα τα ξερει και τους εχει εμπιστοσυνη αλλα παντα οταν το παιδακι εχει την μαμα κοντα του σε εκειη θα παει να φωλιασει και οχι στην γιαγια -θεια γειτονισα μεχρι εδω τουλαχιστον εγω φυσιολογικα τα βρισκω

Η ψυχολόγος που επισκέφθηκα (και στην οποία έχω απόλυτη εμπιστοσύνη , τη γνωρίζω χρόνια), μου είπε πως όλο αυτό το κάνω εγώ. Και μάλλον έχει δίκιο. ?????????

 

Μου είπε επίσης πως πρέπει να αφουγκραστώ το παιδί και να βρω το κουμπί του, είτε για να το μάθω επιτέλους να κοιμάται στο δωμάτο του, είτε για να γίνει πιο κοινωνικό όταν είμαι μπροστά!

αν θες να γινει πιο κοινωνικο και ανεξαρτητο ακου τις αναγκες του μωρου σου για αγκαλια και υπομονη

Δεν ξέρω πώς να τη χειριστώ στ' αλήθεια...έχω δοκιμάσει τα πάντα. Την έχω αφήσει να κλάψει, την έχω πάρει με το καλό, της μιλάω, της τραγουδάω... Τα έχω φτύσει όμως πια και αναζητώ με τόση ελπίδα λίγο - ελάχιστον προσωπικό χρόνο, αφού πλέον ούτε τουαλέτα δεν μπορώ να πάω μόνη μου (πρέπει να την κουβαλάω μαζί), ούτε μπάνιο μπορώ να κάνω μόνη μου... Κλαψ... καμία συμβουλή;

 

 

ακομα και τωρα που ειμαστε 18+ μηνων πολλες φορες εχει τυχει να την παιρνω μαζι μου στην τουαλετα

να προσπαθω να καθαρισω ενα αυγο να φαει επι πεντε λεπτα επειδη δεν θελει κατω η κυρια ουτε αγκαλια γιαγιας εκτος αν ειναι για να την παει ατα

προσωπικο χρονο με τον αντρα μου εχω μονο το βραδυ αν κοιμηθει νωρις 9 η 10 το βραδυ διαφορετικα το πολυ μιση ωρα γιατι 12 τα μεσανυκτα που να βρεις περισοτερο χρονο αν πρεπει να σηκωθεις πρωι για δουλεια

 

παραδειγμα η μικρη μου ξυπνησε σημερα 8 και μιση

το μεσημερι κοιθηκε 40 λεπτα

και το βραδυ κοιμηθηκε 12 παρα τεταρτο

 

αν αποδεκτητε τις αναγκες του μωρου σας θα βρειτε τον ρυθμο σας σιγα σιγα και τροπους να βρισκεστε μαζι με τον αντρα σου πιο κοντα αλλα σε αυτη τη φαση ειναι δυσκολα τα πραγματα θελει πολυ υπομονη και κατανοηση ο ενας στον αλλο και φυσικα κατανοηση στο μωρακι σας

δοξα το θεο απον αυτα που γραφεις ενα φυσιολογικο μωρακι στην ηλικια του μου θυμιζει χαλαρωσε και απολαυσε τις στιγμες με το μωρακι σου γιατι ο χρονος δεν γυριζει πισω

[maan]

Καλημέρα...

εμείς πάλι περάσαμε από όλες τις φάσεις

 

αν κ δεν κοιμηθήκαμε ούτε μια μέρα μαζί, τον ύπνο δόξα το θεό τον έχουμε άφθονο...(ευτυχώς)

έως 6 μηνών...δεν την πολυένοιαζε ποιος θα την είχε αγκαλία..

από 6 έως 13...ήθελε μόνο εμένα...αν ήμουν στο οπτικό της πεδίο...αν δεν ήμουν..γκρίνιαζε κ ούρλιαζε μετά ηρεμούσε..μετά με ξαναθυμόταν..κατά τους 11 μήνες δεν ήθελε ούτε τη γιαγιά της ούτε καν το μπαμπά της!!! που ο καημένος περνούσε πολλές ώρες μαζί της - την έπαιζε, την τάιζε, άλλαζε,..κ είχε πάθει ψυχολογικά του στυλ δε με θέλει το παιδί μου...

μετά πήραμε απόφαση ότι πρέπει να μάθει κ με κάποιον άλλο...κ δεν ξέρω αν κάναμε σωστά ή λάθος...

κάθε μέρα εξαφανιζόμουν ή εκτός σπιτιού ή εντός για μισή ώρα στην αρχή, 45 λεπτά μετά, 1 ώρα μετά...κ καθόταν με το μπαμπά της...

ώσπου περίπου στους 15 μήνες...συνήθισε το μπαμπά της κ τη γιαγιά της...

 

τώρα έχουμε βέβαια "πισωγυρίσματα" του στυλ, αν την ταίζει ο μπαμπάς θέλει οπωσδήποτε εμένα αλλά είναι λίγα, κ της κάνουμε τα χατίρια...

 

νομίζω λοιπόν...ότι δεν χρήζει ψυχολογικής βοήθειας το θέμα σου...μωρό είναι κ θα συνηθίσει...εγώ τουλάχιστον δεν το είχα πάρει κατάκαρδα

 

εμείς πάντως...τις "ξένες" αγκαλιές μέ τίποτα ακόμα...

[katerina26]

Ellirok οπως βλεπεις στο τικερακι μου η μικρη μου ειναι σχεδον 18 μηνων...Τη θηλασα 6 μηνες αγκαλια μερα νυχτα (ειχαμε και μια παλλινδρομηση, αγκαλια μου κοιμοταν μονο...), κοιμοταν στο κρεβατακι της βεβαια διπλα μας (αν καταφερναμε να την ξαπλωσουμε χωρις να ξυπνησει κλαιγοντας...) και απο 6,5 μηνων στο δωματιο της αλλα το κολλημα με τη μανα ειναι συνηθισμενο φαινομενο.Οκ μεχρι 8 μηνων περιπου δεν πηγαινε αγκαλια σε κανεναν αλλο, τωρα ειναι πολυ κοινωνικο παιδακι, εχει μεγαλωσει και γνωριζει κιολας αλλα...τα απογευματα και τα σκ που ειμαι σπιτι δεν ξεκολλαει απο τα ποδια μου, μου τραβαει συνεχως το παντελονι, δεν απομακρυνεται πανω απο 2 μετρα μακρια μου, πεταει τη μπαλα της κ πηγαινουμε χερακι χερακι να την παρουμε, δυσκολευομαι να μαγερεψω και να πλυνω πιατα, τρωω και καθεται κατω απο το τραπεζι, σιδερωνω και ειναι κατω απο τη σιδερωστρα...αφου πολλες φορες κανοντας δουλειες αναγκαστικα κανω κανα βημα και πεφτει τραβωντας με...

Το μωρο σου απλα ειναι υπερβολικα δεμενο μαζι σου, μεγαλωνοντας θα ξεκολλησει απο πανω σου αλλα οχι απο τη μανα του!!!Ψυχολογο σε τετοια ηλικια δε χρειαζεται σιγουρα!

(οταν ειδα το θεμα σου νομιζα οτι το ανοιξα εγω και δεν το θυμαμαι....)

[goody]

Καλε ειναι μονο 8,5 μηνων, τι περιμενουν οι γυρω σου δηλαδη??

Ειναι βρεφος ακομα και θελει τη μαμα του!

Ο δικος μου ηταν απο την αρχη πολυ κοινωνικος, καθοταν να τον παρουν αγκαλια ολοι, γελαγε σε ολους κτλ αλλα μονο στη δικη μου αγκαλια κοιμοταν ή ηρεμουσε αν ειχε κατι..

Οταν εγινε 6 μηνων ξαφνικα κολλησε πανω μου, δεν μπορουσα να τον αφησω καθολου κατω ολη μερα, εκλαιγε, ηθελε μονο αγκαλια! Μου βγηκε η μεση! Σιγα σιγα ομως του το εκοψα. Τωρα ειναι αρκετα ανεξαρτητος, καθεται και παιζει μονος του και θα δεις μεγαλη διαφορα μολις αρχισει να μπουσουλαει! Εμενα αποταν ξεκινησε το μπουσουλημα σταματησε να θελει αγκαλιες, ηθελε να εξερευνει!

Υπομονη δεν θα κρατησει για πολυ!

[pax]

Προφανώς την είχα μάθει χέρια (όπως λένε και οι παλαιότεροι) από όταν γεννήθηκε, αλλά θέλει μόνο τα χέρια τα δικά μου.

 

Δεν την έμαθες, έτσι γεννήθηκε Είσαι η μαμά, δεν είσαι ένα οποιοδήποτε πρόσωπο.

 

 

Τα έχω φτύσει όμως πια και αναζητώ με τόση ελπίδα λίγο - ελάχιστον προσωπικό χρόνο, αφού πλέον ούτε τουαλέτα δεν μπορώ να πάω μόνη μου (πρέπει να την κουβαλάω μαζί), ούτε μπάνιο μπορώ να κάνω μόνη μου... Κλαψ... καμία συμβουλή;

 

Κι εγώ δεν πάω τουαλέτα μόνη μου εδώ και 3 χρόνια... και μπάνιο κάνω μαζί με τα παιδιά. Ο προσωπικός χρόνος είναι λίγος έτσι κι αλλιώς, και τον κρατώ για πιο σημαντικά πράγματα.

 

Όμως, από τον τέταρτο μήνα και μετά άρχισε να κολλάει πολύ πάνω μου, σε σημείο που σε οικογενειακές ή φιλικές συγκεντρώσεις να μην φεύγει από την αγκαλιά μου και όποιος τολμήσει να την πάρει αγκαλιά, αρχίζει τα κλάματα και αυτό με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση.

 

Αυτό να είναι το τελευταίο που να σε νοιάζει. Φυσικά μπορεί να στενοχωρηθεί κάποιος όταν παίρνει όλο χαρά ένα μωράκι κι αυτό βάζει αμέσως τα κλάματα, και μπορεί να ρίξει το φταίξιμο πάνω σου για να ξεπεράσει την αμηχανία του, αλλά προέχουν οι ανάγκες του μωρού.

 

Για να σε παρηγορήσω, οι κόρες μου τώρα κάθονται μια χαρά με άλλους όσο δουλεύω.