Φοβίες

[maria_salonica]

Θα ήθελα να μου πείτε την γνώμη σας για την διαχείρηση του φόβου.

Η κόρη μου είναι 6 ετών και είναι αρκετα φοβιτσιάρα με ήχους- χώρους -σκοτάδι.

Το τελευταίο διάστημα έχει οξυνθεί πολύ το πρόβλημα σε βαθμό να μην κοιμάται μόνη (ενώ μέχρι πριν 1 μήνα κοιμόταν κανονικά στο δωμάτιο της)....κάποιες φορές νοιώθω ότι δεν θέλει να μένει καν μόνη σε ένα χώρο........αλλά αυτό από ένα σημείο και μετά γίνεται χειριστικό και κουραστικό!

 

 

Έχετε να μου προτείνετε κανένα "κόλπο"?

[kel]

Αυτό ειναι ενα πολυ ωραιο άρθρο του Χρηστακη - παρεδρου του Π.Ι

 

 

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΦΟΒΟΙ

 

ΕΝΝΟΙΑ - ΜΟΡΦΕΣ - ΣΗΜΑΣΙΑ - ΠΡΟΛΗΨΗ - ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

 

Του Κώστα Χρηστάκη

 

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Η Μαρία, ένα κοριτσάκι 2,5 ετών, όταν βλέπει σκύλο κολλάει στην αγκαλιά της μητέρας της και κλαίει σπαρταριστά με λυγμούς.

Η Λένα, ένα κοριτσάκι 6 ετών, αρνείται να πάει στο σχολείο. Οι γονείς της έχουν σοβαρό πρόβλημα και δεν μπορούν να εξηγήσουν την άρνηση της Λένας για το σχολείο.

Ο Θανάσης, ένα αγόρι 8 ετών, δυσανασχετεί πολύ το βράδυ που πρέπει να πάει στο δωμάτιό του να κοιμηθεί. Επιμένει να είναι αναμμένο το φως και να είναι ανοιχτή η πόρτα του δωματίου του. Πολλές φορές σηκώνεται από το κρεβάτι του και πηγαίνει στο κρεβάτι των γονέων του, επιμένοντας να κοιμηθεί μαζί τους. Αν τον πιέσουν πολύ να παραμείνει στο δωμάτιό του, μπορεί να βρέξει το κρεβάτι του.

Ο Δημήτρης, ένα αγόρι 11 ετών, τρέμει κάθε φορά που πρέπει να αρχίσει να κάνει τις σχολικές του εργασίες στο σπίτι και αναζητά τρόπο διαφυγής.

Οι γονείς του Παναγιώτη, ενός έφηβου 15 ετών ανησυχούν, γιατί αποφεύγει να κάνει παρέα με τα κορίτσια και μιλεί γι' αυτά με απαξιωτικό τρόπο. Παραμελεί τις σχολικές του εργασίες, ενώ ασχολείται με τις ώρες παίζοντας στο υπολογιστή του.

Ο Μιχάλης, μαθητής πέμπτης τάξης του δημοτικού σχολείου, όταν η δασκάλα του τον στέλνει στη διευθύντρια, γιατί είναι άτακτος, ρωτά και ξαναρωτά κλαίγοντας τη διευθύντρια αν θα τηλεφωνήσει στον πατέρα του.

 

2. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ

 

Ανάμεσα στο παιδί και στο περιβάλλον του, κάτω από κανονικές συνθήκες, υπάρχει μια ισορροπία, η οποία το κάνει να αισθάνεται ασφαλές. Αν συμβούν αλλαγές π.χ. εμφανιστούν αντικείμενα, φαινόμενα, καταστάσεις, ζώα, που το παιδί δε γνωρίζει ή έχει προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες από αυτά, η ισορροπία αυτή διαταράσσεται. Τότε το παιδί φεύγει από την κατάσταση της ασφάλειας και, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, βιώνει απειλή. Καταλαμβάνεται από αγωνία, άγχος κλπ. που συνήθως συνοδεύεται από σωματικές διαταραχές, κοκκίνισμα ή χλόμιασμα, ιδρώτα, κλάμα, αναπνευστική δυσκολία, χτυποκάρδια και καμιά αφορά από πανικό.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, τα παιδιά εκδηλώνουν συγκινησιακές αντιδράσεις, οι οποίες πηγάζουν από έναν κίνδυνο πραγματικό ή φανταστικό, εξωτερικό ή εσωτερικευμένο (Lang, 1965). Οι αντιδράσεις αυτές, οι οποίες οφείλονται σε αλλαγές των συνθηκών ή των καταστάσεων ισορροπίας, είναι οι παιδικοί φόβοι. Οι παιδικοί φόβοι εμφανίζουν μια μεγάλη ποικιλία και διαφέρουν όχι μόνο από παιδί σε παιδί αλλά και από ηλικία σε ηλικία. Ένα παιδί φοβάται το σκοτάδι. Κάποιο άλλο φοβάται τους δυνατούς θορύβους. Κάποιο άλλο φοβάται τα σκυλιά ή τις γάτες ή άλλα ζώα. Ένα άλλο φοβάται τις αστραπές και τις βροντές. Ένα άλλο φοβάται τα πρόσωπα που φορούν άσπρη μπλούζα. Κάποιο άλλο φοβάται τα μαθήματα και τις εργασίες του σχολείου.

Τέτοιες συγκινήσεις (φόβοι, αγωνία, πανικός) μπορούν να εμφανιστούν νωρίς από τις μικρές ηλικίες και να παραταθούν μέχρι και την εφηβική ακόμη και την ώριμη ηλικία. Ή μπορούν να εμφανιστούν νωρίς, να ξεχαστούν και να εμφανιστούν πάλι στην εφηβική ηλικία.

Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν, ότι ο φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση του παιδιού, που έχει σκοπό να προστατεύσει τον εαυτό του από κάποιο κίνδυνο και ότι με την έννοια αυτή ο φόβος είναι χρήσιμος και πρέπει να υπάρχει. Αρκεί να βοηθούνται τα παιδιά να λογικοποιούν τους φόβους τους και να τους αντιμετωπίζουν πριν εξελιχθούν σε φοβίες (Παρασκευόπουλος, χ.έ.).

 

3. ΠΩΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 

Είναι σαφές, ότι πίσω από κάποιο φόβο υπάρχει μια αιτία. Οι αιτίες αυτές μπορεί να είναι:

 

α. Προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες. Για παράδειγμα, ένας γιατρός έκαμε μια ένεση στο παιδί και πόνεσε. Ο γιατρός φορά άσπρη μπλούζα. Έκτοτε όλα τα άτομα με άσπρη μπλούζα απειλούν το παιδί και προκαλούν φόβο. Κάποτε ένας σκύλος του επιτέθηκε και παρ� ολίγο να το δαγκώσει. Μια άλλη φορά τράβηξε την ουρά της γάτας κι εκείνη το γρατζούνισε και πόνεσε. Έκτοτε τα σκυλιά και οι γάτες είναι απειλή και προκαλούν φόβο.

 

β. Το άγνωστο. Φαινόμενα, αντικείμενα, ζώα κλπ που δε γνωρίζει το παιδί αποτελούν κίνδυνο και απειλή. Για παράδειγμα, καθώς το παιδί των 2 - 8 και 10 ετών είναι στο δωμάτιό του και παίζει με τα παιγνίδια του, ένας κεραυνός ή άλλος ασυνήθιστα δυνατός θόρυβος διακόπτει την ησυχία που υπάρχει. Αμέσως διαταράσσεται η ισορροπία του παιδιού και ξεσπάει σε κλάματα, τρέχοντας προς τη μητέρα του ή άλλο ενήλικο πρόσωπο της οικογένειας. Μια άλλη φορά, ενώ έπαιζε με τα παιγνίδια του, διακόπηκε το ρεύμα και βρέθηκε απότομα το σκοτάδι. Αυτές είναι απότομες αλλαγές που διαταράσσουν την ισορροπία και προκαλούν ανασφάλεια και φόβο στο παιδί.

Το άγνωστο, συχνά για παιδιά και ενήλικους λειτουργεί ως απειλή και προκαλεί άγχος, ανησυχία και φόβο.

 

γ. Τα αρνητικά πρότυπα. Συχνά υπάρχουν γονείς, οι οποίοι φοβούνται διάφορα πράγματα : το αεροπλάνο, το σκοτάδι, τα σκυλιά κ.ά. Αυτό μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά τους και να διαμορφώσουν και αυτά ανάλογες συμπεριφορές.

 

δ. Η αγωγή που ασκείται από την οικογένεια. Όταν οι γονείς, για να ησυχάσουν τα παιδιά και να μην τους ενοχλούν, χρησιμοποιούν ως μέσον το φόβο (π. χ. κάτσε καλά, αλλιώς θα φωνάξω τον σκύλο του κυρ Γιώργη και θα σε φάει, ή ησύχασε αλλιώς θα σε κλείσω στην αποθήκη, στο σκοτάδι), είναι αναπόφευκτο τα παιδιά να αποκτήσουν φόβους, αφού συνεχώς θα βιώνουν ανασφάλεια για τα αντικείμενα με τα οποία οι γονείς τα απειλούν.

 

ε. Το ψυχολογικό κλίμα της οικογένειας. Όταν το παιδί ζει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με επεισοδιακές σχέσεις και αλληλεπιδράσεις, όπου ο ένας βρίζει τον άλλο, όπου κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλο, όπου δεν υπάρχει αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμός, είναι προφανές ότι ζει σε κατάσταση διαρκούς ανασφάλειας και επικινδυνότητας. Ένα τέτοιο κλίμα ευνοεί αφάνταστα τη δημιουργία φόβων στα παιδιά.

 

στ. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς. Όταν η μητέρα αδικαιολόγητα φοβάται ότι αν αφήσει μια στιγμή το παιδί μόνο του, θα συμβούν όλα τα κακά του κόσμου και το παιδί θα κινδυνεύσει άμεσα, τότε γίνεται υπερπροστατευτική. Έτσι κρατεί το παιδί συνέχεια κάτω από μια προστατευτική ομπρέλα και δεν το αφήνει να μεγαλώσει φυσιολογικά και να αναπτύξει τις ικανότητες που χρειάζονται, ώστε να μάθει να αντιμετωπίζει αλλαγές που μπορούν να συμβούν και οι οποίες προκαλούν στο παιδί φόβο και καμιά φορά πραγματικούς κινδύνους (Χριστοδουλίδης, 1981).

 

ζ. Το διαζύγιο. Το παιδί γεννιέται και μεγαλώνει φυσιολογικά με τη σύμπραξη και τη συνεργασία και των δύο γονέων. Έτσι αισθάνεται ότι στηρίζεται σε δύο σπουδαία πρόσωπα, τη μητέρα και τον πατέρα, και γι� αυτό είναι ασφαλές. Το διαζύγιο ανατρέπει αυτή την ισορροπία. Τα δύο στηρίγματα από τη μια στιγμή στην άλλη γίνονται ένα και ο βαθμός ασφάλειας του παιδιού μειώνεται. Ιδιαίτερα όταν το διαζύγιο συνοδεύεται από επεισόδια, αντιδικίες και συγκρούσεις, το παιδί βρίσκεται στο κενό. Δεν υπάρχει πλέον ασφάλεια και ισορροπία. Τότε γίνεται ευάλωτο στους φόβους οποιασδήποτε μορφής.

 

4. ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ

 

Οποιοσδήποτε φόβος προκαλεί άγχος, αγωνία και καμιά φορά πανικό στο παιδί. Αυτό σημαίνει ότι διαταράσσει την προσωπική, την κοινωνική και την συναισθηματική του ισορροπία. Οδηγεί αναγκαία σε αποδιοργάνωση, αποδυνάμωση και τελικά σε ανικανότητα του παιδιού να νικήσει τους φόβους του και να ξαναβρεί τη χαμένη του ισορροπία.

Στις περιπτώσεις αυτές, ανάλογα με τα εγγενή χαρακτηριστικά του παιδιού και τις επιδράσεις του περιβάλλοντος, το παιδί μπορεί να παραιτείται από προσπάθεια, να αδιαφορεί για τις σχολικές του επιδόσεις, να αναπτύξει επιθετική συμπεριφορά ως άμυνα κατά των απειλών που δέχεται και σε σοβαρότερες περιπτώσεις να αναπτύξει ψυχιατρικά συμπτώματα, όπως είναι η κατάθλιψη και οι μόνιμες φοβίες.

Με άλλα λόγια, μπορεί να εμφανίσει απλές ανησυχίες που αντιμετωπίζονται στα πλαίσια της εκπαίδευσής του με κατάλληλους ψυχοπαιδαγωγικούς χειρισμούς ή μπορεί να αναπτύξει σοβαρές δυσκολίες, οι οποίες χρειάζονται συστηματική θεραπευτική παρέμβαση από ειδικούς, για να αντιμετωπιστούν.

Συνεπώς, όταν μιλούμε για παιδικούς φόβους, μπορεί να είναι κάτι απλό και εύκολο ή μπορεί να είναι κάτι πολύ σοβαρό. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται να ασχολούνται οι γονείς και το σχολείο με τους φόβους των παιδιών, με στόχο την πρόληψη ή την αντιμετώπισή τους, όταν δεν μπορούν να προληφθούν.

 

5. Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

 

Ένα σημαντικό και ενδιαφέρον ερώτημα που πρέπει να απασχολεί τους γονείς είναι το εξής:

 

- Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου να μεγαλώσει χωρίς φόβους ή, αν δεν μπορούν να προληφθούν, να τους λογικοποιήσει και να τους υπερβεί όσο το δυνατόν συντομότερα ;

 

Η στάση των γονέων πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να οδηγεί στην πρόληψη ή, αν δεν μπορούν να προληφθούν, στην αντιμετώπιση των φόβων. Ειδικότερα, πρέπει:

 

α. Να προλαβαίνουν το φόβο. Αυτό μπορούν να πετυχαίνουν οι γονείς αν :

 

§ Δημιουργούν στο σπίτι κατάλληλες συνθήκες, ώστε τα παιδιά να νιώθουν ασφαλή και αποφεύγουν τη δημιουργία συνθηκών που προκαλούν ανα σφάλειες, αγωνία και άγχος.

§ Καθησυχάζουν τα παιδιά τους όταν τα βλέπουν να αγωνιούν και να φοβούνται και τα βοηθούν να αισθανθούν καλύτερα.

§ Συζητούν και βοηθούν τα παιδιά έγκαιρα να καταλαβαίνουν, ότι π.χ. δεν κινδυνεύουν από την αστραπή ή τον κεραυνό ή το σκοτάδι κτλ.

§ Δείχνουν αγάπη, στοργή και εμπιστοσύνη στο παιδί τους. Έτσι το παιδί αποκτά θάρρος, ψυχραιμία και δύναμη για να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες του.

§ Δεν χρησιμοποιούν τον φόβο ως όρο για να πετύχουν μια συμφωνία, π.χ. να φάνε το φαγητό τους ή να κάμουν τις σχολικές τους εργασίες κτλ.

§ Δεν χρησιμοποιούν το φόβο ως παιδαγωγικό μέσο (π.χ. κλείνουν το παιδί στο υπόγειο, για να το τιμωρήσουν, γιατί έκαμε κάτι απρεπές).

 

β. Να αντιμετωπίζουν το φόβο. Αυτό μπορούν να πετυχαίνουν οι γονείς αν:

 

§ Δείχνουν κατ� αρχήν κατανόηση στο παιδί που φοβάται. Θα είναι λάθος να πει ο μπαμπάς στο παιδί του: «Δεν ντρέπεσαι ολόκληρο παλικάρι να φοβάσαι το σκοτάδι ;». Έτσι, το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι το παιδί να δημιουργήσει για τον εαυτό του ακόμη χειρότερη ιδέα από αυτή που ήδη έχει, να αισθανθεί περισσότερο μειωμένο και ανίκανο και να αποδιοργανωθεί ακόμη περισσότερο συναισθηματικά. Το σωστό είναι να δείξει κατανόηση και με τον τρόπο του να αφήσει στο παιδί να εννοήσει, ότι δεν είναι αδικαιολόγητο που φοβάται. Αργότερα, όταν το παιδί θα έχει συνέλθει από το άγχος και την αγωνία του, να του μιλήσει και να του εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να φοβάται, π.χ. το σκοτάδι ή το σκύλο κτλ.

§ Κάποια άλλη στιγμή μπορεί π.χ. να καλέσει στο σπίτι τον κυρ Γιώργη με το σκύλο του και να παίξουν μαζί του, ώστε σιγά σιγά το παιδί να εξοικειωθεί με αυτόν και να καταλάβει ότι πρέπει να προσέχουμε τα σκυλιά που δεν ξέρουμε, αλλά πάντως ότι δεν είναι όλα τα σκυλιά επικίνδυνα.

§ Μερικές φορές οι γονείς μπορούν να χρησιμοποιούν μεθόδους και τεχνικές με τις οποίες μπορούν να βοηθούν τα παιδιά τους σταδιακά να ξεπερνούν τους φόβους τους. Για το παιδί π.χ. που φοβάται το σκοτάδι, μπορεί, για μια εύλογη περίοδο χρόνου, να κοιμάται στο δωμάτιό του με ένα αμυδρό φως και με ανοιχτή πόρτα. Αργότερα με ένα αμυδρό φως και μισόκλειστη πόρτα. Έπειτα χωρίς φως με μισόκλειστη πόρτα. Τέλος, χωρίς φως και κλειστή πόρτα (Χρηστάκης, 2001). Πρόκειται για τη μέθοδο των σταδιακών προσεγγίσεων / ή βημάτων, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος (Lazarus, 1966). Πόσος χρόνος θα χρειαστεί, για να αντιμετωπιστεί ο φόβος του σκοταδιού, εξαρτάται από τα ατομικά χαρακτηριστικά του παιδιού, από το κλίμα που υπάρχει στο σπίτι, από τον τρόπο εφαρμογής της μεθόδου και από την υποστήριξη και την ενίσχυση που δέχεται το παιδί κατά τη διάρκεια της εφαρμογής της.

 

γ. Ανάγκη για θεραπεία. Αν παρά τη συστηματική προσπάθεια που κάνουν οι γονείς και το σχολείο, το παιδί δεν μπορεί να υπερβεί τους φόβους του, αλλά εξακολουθούν να εκδηλώνονται με μεγάλη συχνότητα, με μεγάλη ένταση και με μεγάλη διάρκεια, τότε οι γονείς πρέπει να συμβουλευτούν ειδικό ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο, ο οποίος με συστηματική θεραπευτική παρέμβαση θα βοηθήσει το παιδί να ηρεμήσει και να τους αντιμετωπίσει.

[kel]

Στο Πανεπιστημια οι κατευθυντηριες γραμμες για την παιδικη φοβια ηταν:

 

Πως μπορούμε να βοηθήσουμε ένα παιδί να ξεπεράσει τους φόβους του:

 

Οι μέθοδοι που μερικές φορές βοηθούν τα παιδιά να ξεπεράσουν τους φόβους τους είναι οι ακόλουθοι:

 

- Λεκτική ερμηνεία και ενθάρρυνση

-Λεκτική ερμηνεία και μαζί μια πρακτική επίδειξη που θα αποδεικνύει ότι το αντικείμενο ή η κατάσταση

που προκαλεί φόβο δεν είναι επικίνδυνα.

- Να δώσουμε ευκαιρίες στο παιδί να γνωρίσει το φοβικό αντικείμενο σιγά-σιγά

- Να το βεβαιώσουν ότι όλα τα παιδιά της ηλικίας του έχουν ίδιες ή παρόμοιες φοβίες.

- Να ενημερώνουν το παιδί και να το προετοιμάζουν σχετικώς για κάθε νέο και ασύνηθες που

πρόκειται να του παρουσιαστεί

- Όταν επιτέλους κατανικήσει τους φόβους του, οι γονείς καλό θα ήταν να υπογραμμίσουν το

γεγονός, ώστε να διδαχτεί από την επιτυχία του

 

· Αν οι φόβοι αρχίσουν να κυριεύουν τη ζωή του παιδιού, θα ήταν θεμιτό, οι γονείς να συμβουλευτούν κάποιο ειδικό.

[maria_salonica]

ευχαριστώ πολύ

[EVA]

kel πολύ ενδιαφέροντα τα αρθρα που πόσταρες.

 

Ο Θωμάκης μου απο τότε που μπήκανε στο απο πάνω σπίτι μέρα μεσημέρι απέκτησε φοβία για κλέφτες.

 

Ένα γυφτάκι ήτανε που ανέβηκε στο σπίτι της κοπέλας απο πάνω νόμιζε ότι δεν ήταν κανείς εκεί και όταν προσπάθησε να μπει η κοπέλα ξύπνησε και αυτό το έβαλε στα πόδια.

 

Αφού συζητήθηκε στη γειτονιά το άκουσε και το παιδί κι απο τ¨οτε έχουμε πρόβλημα.

 

Ούτε στη τουαλέτα δεν πήγαινε μόνος του.

 

τώρα σιγά σιγά και με πολύ συζήτηση τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα αλλά το πρόβλημα δεν έχει λυθεί εντελώς.

 

νομίζετε ότι χρειάζεται ειδικός;

[kel]

Μπορειτε να πατε σε ειδικο μονο οταν ο φοβος γενικευεται και επιμενει για μεγαλο χρονικο διαστημα.

Κάθε φορά που το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με μία φοβία, να θυμάστε ότι στόχος σας δεν πρέπει να είναι να αποδείξετε στο παιδί ότι δεν πρέπει να φοβάται αυτό που φοβάται, αλλά να το βοηθήσετε να νιώσει σιγουριά και ασφάλεια, ώστε να ξεπεράσει το φόβο του. Για να αποδυναμώσετε μία φοβία, θα πρέπει πάντα να στέκεστε δίπλα στο μικρούλι προσφέροντάς του υποστήριξη. Γιʼ αυτό:

 

Πείτε αντίο σε κάθε είδους εκφοβισμούς ως μέσο πειθαρχίας, τύπου μπαμπούλας, αστυνόμος, λύκος κ.λπ. και μην ξεχνάτε να προτρέψετε και τον παππού και τη γιαγιά να κάνουν ακριβώς το ίδιο.

 

Μην ενισχύετε οποιαδήποτε φανταστική ύπαρξη. Ούτε όμως να επιμένετε ότι είναι ανύπαρκτο αυτό που υποστηρίζει το παιδί ότι υπάρχει. Είναι προτιμότερο να ελέγξετε κάτω από το κρεβάτι του και να το διαβεβαιώσετε ότι εκεί δεν κρύβεται το τέρας που φοβάται, παρά να μπείτε στη διαδικασία να το πείσετε ότι απλώς δεν υπάρχουν τέρατα. Με αυτόν τον τρόπο ανταποκρίνεστε άμεσα στο αίτημα του παιδιού για σιγουριά κι ασφάλεια.

 

* Ελέγξτε τι βλέπει στην τηλεόραση. Ακόμη και τα παιδικά προγράμματα μπορεί να το τρομάξουν προσωρινά

* Μη σπρώχνετε ποτέ βίαια το παιδί κοντά στον παράγοντα που του προκαλεί φόβο, γιατί έτσι μπορεί να μεγεθύνετε τη φοβία του. Προσπαθήστε απλά να το εξοικειώσετε σταδιακά

* Μη γελοιοποιείτε την κατάσταση αλλά ούτε να υπερβάλλετε και να αποφεύγετε οτιδήποτε σχετίζεται ή συνδέεται με τη συγκεκριμένη φοβία του παιδιού

* Προσπαθήστε,όσο αστεία κι αν σας φαίνονται, να μην κοροϊδεύετε το παιδί στην προσπάθειά σας να το βοηθήσετε να αποβάλει το φόβο του

* Βοηθήστε το να εξοικειωθεί σταδιακά με αυτό που το φοβίζει κρατώντας το στην αγκαλιά σας, για να νιώσει μεγαλύτερη ασφάλεια

* Αποδυναμώστε το φόβο του διαβάζοντας σχετικά παιδικά βιβλία, φτιάχνοντας αστείες ιστορίες ή μέσα από τη ζωγραφική

* Δείξτε υπομονή συνοδεύοντας το παιδί και κάνοντας ό,τι μπορείτε για να νιώσει πιο ασφαλές επιβραβεύοντάς το κάθε φορά που τα καταφέρνει

* Αποφύγετε να του διηγήστε ιστορίες ή να διαβάζετε παραμύθια, που ξέρετε ότι θα το τρομάξουν

* Αποφύγετε τα πολλά ερεθίσματα πριν την ώρα του ύπνου και ιδιαίτερα την τηλεόραση

* Εξασφαλίστε ήρεμο περιβάλλον, γιατί πολύ συχνά ο ύπνος του παιδιού επηρεάζεται απʼ όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας

 

Επίσης μπορειτε να διαβαζετε μαζι και να κανετε συζητηση για να νιωθει ασφαλεια. Καποια απο τα βιβλιαρακια που βοηθουν στην καταπολεμηση των φοβων και νομιζω οτι ειναι καλα ειναι αυτα:

http://www.akritas.net.gr/eshop/product.php?productid=92&cat=15&page=3

 

http://www.perizitito.gr/product.php?productid=56122

[EVA]

Ξέρεις εμένα είναι 11 χρονών τώρα δεν έχει φοβίες του τύπου μπαμπούλας αλλά όπως σου είπα απο τότε που άκουσε για κλέφτη φοβάται μήπως μπεί και σε μας κανένας κλέφτης.

Του μιλάω για την ασφάλεια του σπιτιού για το ότι δεν είναι μόνος του πάω μαζί του όταν νυχτώσει αλλά η αλήθεια είναι ότι του έχωμιλήσει και απότομα γι' αυτό όταν με κούρασε απο την πολύ επανάληψη και δεν έπρεπε.