Απόγνωση

[ch_mary]

Καλησπέρα σας.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με εχει τρελανει και να μου πείτε αν σας εχει τύχει κάτι ανάλογο.

Έχω ένα πανέμορφο αγοράκι 17 μηνών που το λατρευω και φυσικά ειναι τα πάντα για μένα.οταν ήταν 2 μηνών ξαφνικά μου καρφώθηκε η ιδέα ότι μπορεί να κάνω κακό στο παιδί μου άθελα μου όπως ας πούμε να ύπνοβατησω την νύχτα (πραγμα που δεν εχω κανει ποτε) και να τον πετάξω απο το παραθυρο(μένω σε μεζονέτα και το υπνοδωματιο ειναι στον δεύτερο όροφο).

Πήγα σε ψυχολόγο έκανα λίγες συνεδρίες .μου είπε ότι ειναι ελαφρια επίλοχιος κατάθλιψη.

Εχθές όμως μου ξανάρθε. Έχω τρελαθεί και στην ιδέα και μόνο σπαραζω στο κλάμα.

Πείτε μου σας παρακαλώ αν σας εχει τύχει κάτι ανάλογο.

[nuvola]

Παρομοια σκεψη δεν εχω κανει, αλλα επειδη ολοι εχουμε τα δικα μας θεματα ψυχολογιας θα σου πω πως εμενα με βοηθησε και η ψυχολογος και ο πνευματικος στον οποια εξομολογουμαι.

Σκεφτηκες να ξαναπας σε ψυχολογο; Γνωριζεις καποιον καλο παπα να πας να εξομολογηθεις; Εμενα με εχουν βοηθησει και τα δυο.

[nuvola]

Δεν θεωρω κακες τις σκεψεις σου και σου λεω να πας σε παπα, απλα ο δικος μου πνευματικος μου δινει πολυ καλες συμβουλες και με ηρεμει.

[nuvola]

Από,τι καταλαβα δεν φοβασαι μην του κανεις κακο, αλλα σε ενοχλουν οι σκεψεις σου,σωστα;

[Aimee]

Μήπως περνάς κάποια κρίση άγχους;

 

Αγαπητή φίλη, γονιός που αγαπάει το παιδί του, όπως εσύ, δεν θα το βλάψει.

 

Χρειάζεσαι όμως συμπαράσταση: σύζυγος, γονιός, φίλος, ειδικός ... Καλή δύναμη!

[nuvola]

Μηπως εχει προκυψει καποια αλλαγη στη ζωη σου και το αγχος σου εκδηλωνεται με αυτον τον τροπο;

 

Σου ευχομαι γρηγορα να νιωσεις καλυτερα!

[liveloula2]

Καλησπέρα σας.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με εχει τρελανει και να μου πείτε αν σας εχει τύχει κάτι ανάλογο.

Έχω ένα πανέμορφο αγοράκι 17 μηνών που το λατρευω και φυσικά ειναι τα πάντα για μένα.οταν ήταν 2 μηνών ξαφνικά μου καρφώθηκε η ιδέα ότι μπορεί να κάνω κακό στο παιδί μου άθελα μου όπως ας πούμε να ύπνοβατησω την νύχτα (πραγμα που δεν εχω κανει ποτε) και να τον πετάξω απο το παραθυρο(μένω σε μεζονέτα και το υπνοδωματιο ειναι στον δεύτερο όροφο).

Πήγα σε ψυχολόγο έκανα λίγες συνεδρίες .μου είπε ότι ειναι ελαφρια επίλοχιος κατάθλιψη.

Εχθές όμως μου ξανάρθε. Έχω τρελαθεί και στην ιδέα και μόνο σπαραζω στο κλάμα.

Πείτε μου σας παρακαλώ αν σας εχει τύχει κάτι ανάλογο.

 

 

Καλησπερα!Αυτο που περιγραφεις λεγεται ιδεοληψια.Ειναι κατι σα ψυχαναγκασμος.Εντονες ασχημες σκεψεις που σου προκαλουν αγχος και φοβο.Ταλαιπωρηθηκα κι εγω στο παρελθον απο αυτο το προβλημα ,με τη βοηθεια ομως ψυχολογου το ξεπερασα.Συνηθως προκαλουνται μετα απο εντονο αγχος και στρεσ.Με τις σκεψεις αυτες τιποτα κακο δε θα συμβει απλα θα σε ταλαιπωρουν και θα σου δυσκολευουν τη ζωη οποτε καλο θα ηταν να απευθυνθεις σε ψυχολογο...

[corina]

μια μωρομάνα έχει τόσα πολλά άγχη και καθόλου χρόνο για ξεκούραση..... ο ελεύθερος της χρόνος έχει μηδενιστεί όπως και ο προσωπικός..... αλλάζει και η σχέση με τον σύζυγο, πέφτουν και οι παππουδογιαγιάδες από κοντά.... δεν θέλει και λίγο να λαλλήσεις και τα άγχη - φοβίες να γιγαντωθούν.....

το γεγονός και μόνο ότι κάνεις κάτι και αναγνωρίζεις ότι κάτι συμβαίνει δείχνει ότι είσαι σε θέση να το αντιμετωπίσεις αφού το αναγνωρίζεις ακόμα και με ειδικό αν χρειαστεί.... να ξέρεις όμως ότι στον ειδικό θα μπει στο μικροσκόπιο όλη η κατάσταση κα θα διαπιστώσεις και άλλα που δεν ήξερες με μια....εις βάθους ανασκαφή...

αυτό που περνάς το περνάνε ΟΛΕΣ οι μάνες άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, είναι μια μορφή κατάθλιψης από τις ορμόνες που πέφτουν και από την σταδιακή στέρηση της ...προσωπικής ζωής...... να θυμάσαι όμως ότι η μάνα είναι το ισχυρότερο ον στην φύση, ον με στόχο ....να μεγαλώσει ένα σωστό άνθρωπο στην κοινωνία και είσαι πλασμένη - προγραμματισμένη από το περιβάλλον σου να τα καταφέρεις (αν δεν ήσουν ...δεν θα είχες καμία ανησυχία.....θα ζούσες στην κοσμάρα σου....)

[Thanoula]

Εγώ φοβόμουν ότι θα την χτυπήσω με δύναμη στη γωνία από το τραπεζάκι του σαλονιού!! Κατευθείαν άρχιζα να κλαίω, κάποιες φορές την τράβηξα ακόμα και από το στήθος μου την ώρα που θύλαζε και την έσφιγκα στην αγκαλιά μου κλαι έκλαιγα. Και αυτή έκλαιγε, προφανώς όμως γιατί τη διέκοψα από το γεύμα της και όχι επειδή είχε μια τελείως χαζή μάνα (αυτό φαντάζομαι θα το διαπιστώσει στην εφηβεία.. )

Προφανώς και δεν της έκανα τίποτα, ήταν σε αρκετά έντονο βαθμό και μάλιστα έτρεμε η ψυχή μου όταν κάποιος την είχε αγκαλιά και πλησίαζε το τραπεζάκι ....χοντρό κόλημμα είχα φάει. Δεν πήγα σε κάποιον είδικό, προσγείωνα το εαυτό μου και μετά από λίγο ηρέμησα σχετικά, σκεπτόμενη με τη λογική και όχι με τη χαζή φοβία. Έβγαλα και άλλες φοβίες στην πορεία και πιστεύω ότι θα συνεχίσω να βγάζω, αλλά είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν θα κάνω κακό στο παιδί μου.

[ch_mary]

Κορίτσια σας ευχαριστώ παρά πολύ όλες για την ανταπόκριση ήδη αισθάνομαι καλύτερα και σήμερα κιόλας το μεσημέρι έκανα την πρώτη μου συνέδρια και είναι όλα αυτά που είπατε μαζί ... Κρίσεις άγχους και πανικού αλλαγές στην ζωή μου κτλ. Πέραν τούτου είμαι και άνθρωπος ψυχαναγκαστικος δλδ θέλω να τα κάνω όλα Μονή μου για να γίνουν σωστά και καλά ... Βλακείες του μυαλού μου δηλαδή. Θέλω να μου περάσει γρήγορα όλο αυτό και να ξαναδώ φυσιολογικά.εγιναν όμως και κάποια σκαμπανεβάσματα που με ψυχολογικά με έριξαν παρα πολύ και ποτέ δεν το εξωτερικευσα. Τα κρατούσα μέσα μου για να μην στεναχωριουνται οι γύρω μου. Ήμουν πάντα δυνατή σαν άνθρωπος και η ψυχολόγος μου είπε ότι τελικά οι δυναμικοί άνθρωποι την πατάνε πιο εύκολα διότι προσπαθούν μόνοι τους για όλα και κάποια στιγμή σκάνε...

[anthie g]

Εγώ δεν έχω τέτοιες συγκεκριμένες εμμονές, όμως όσο περνάνε τα χρόνια έχω γενικές φοβίες για τα παιδιά μου. Συνέχεια... Ξέρετε μακάβρια και τέτοια. Χτυπάει το τηλέφωνο από τα σχολέια και παθαίνω ταχυκαρδία, φαντάζομαι ανοιγμένα κεφάλια και χειρότερα. Ωρες ώρες όταν έιμαι μακριά τους παθαίνω κάτι σαν κρίσεις πανικού ότι θα μου τα κλεψουν ότι θα τραυματιστούν πολύ άσχημα, ότι θα γκρεμιστεί το σχολέιο τους, ότι δεν θα τα ξαναδώ και τέτοια. Πνίγομαι και μετά συνέρχομαι. Σε γενικές γραμμές το παθαίνετε και εσείς ποτέ? Δεν έχω παέι ποτέ σε ψυχολόγο, κάποιες φορές το σκέφτομαι όμως.

[suci]

Καλησπέρα σας.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με εχει τρελανει και να μου πείτε αν σας εχει τύχει κάτι ανάλογο.

Έχω ένα πανέμορφο αγοράκι 17 μηνών που το λατρευω και φυσικά ειναι τα πάντα για μένα.οταν ήταν 2 μηνών ξαφνικά μου καρφώθηκε η ιδέα ότι μπορεί να κάνω κακό στο παιδί μου άθελα μου όπως ας πούμε να ύπνοβατησω την νύχτα (πραγμα που δεν εχω κανει ποτε) και να τον πετάξω απο το παραθυρο(μένω σε μεζονέτα και το υπνοδωματιο ειναι στον δεύτερο όροφο).

Πήγα σε ψυχολόγο έκανα λίγες συνεδρίες .μου είπε ότι ειναι ελαφρια επίλοχιος κατάθλιψη.

Εχθές όμως μου ξανάρθε. Έχω τρελαθεί και στην ιδέα και μόνο σπαραζω στο κλάμα.

Πείτε μου σας παρακαλώ αν σας εχει τύχει κάτι ανάλογο.

 

ch mary εχω τρια παιδακια κ δεν εχω νιωσει κατι παρομοιο. Ομως θα σε συμβουλευα να ζητησεις βοηθεια ειδικου, οχι γιατι θα κανεις κακο στο παιδι σου, αλλα γιατι σε βασανιζει αυτη η σκεψη κ "μαυριζεις" την δικη σου ψυχολογια...!!! φοβιες μπορει ολοι κατα καιρους να βιωσουμε δικαιολογημενες η οχι.....αλλα στην περιπτωση τη δικη σου πιστευω οτι αφηνεσαι να καταρρακωνεσαι ψυχολογικα. Παντως συχνα ακουμε αναλογες περιπτωσεις απο μητερες αλλα ποτε καμια δεν εβλαψε το παιδι της....!!! μην τρελαινεσαι κ be happy για σενα κ το ζουζουνι σου...φιλια...!!!!

[fenval]

νομιζω τωρα με τον ψυχολογο θα μπουν ολα αυτα σε μια σειρα και θα ηρεμησεις απο αυτες τις σκεψεις. Το καλυτερο ηταν που το αναγνωρισες εγκαιρα στον εαυτο σου και ζητησες βοηθεια.

[eirini79]

Καλησπέρα σας.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με εχει τρελανει και να μου πείτε αν σας εχει τύχει κάτι ανάλογο.

Έχω ένα πανέμορφο αγοράκι 17 μηνών που το λατρευω και φυσικά ειναι τα πάντα για μένα.οταν ήταν 2 μηνών ξαφνικά μου καρφώθηκε η ιδέα ότι μπορεί να κάνω κακό στο παιδί μου άθελα μου όπως ας πούμε να ύπνοβατησω την νύχτα (πραγμα που δεν εχω κανει ποτε) και να τον πετάξω απο το παραθυρο(μένω σε μεζονέτα και το υπνοδωματιο ειναι στον δεύτερο όροφο).

Πήγα σε ψυχολόγο έκανα λίγες συνεδρίες .μου είπε ότι ειναι ελαφρια επίλοχιος κατάθλιψη.

Εχθές όμως μου ξανάρθε. Έχω τρελαθεί και στην ιδέα και μόνο σπαραζω στο κλάμα.

Πείτε μου σας παρακαλώ αν σας εχει τύχει κάτι ανάλογο.

 

 

Καλημέρα ch_mary, σε καταλαβαίνω απόλυτα! Νομίζω πολλές είναι οι μαμάδες που έχουμε περάσει τέτοιες φάσεις, έχω μια κορούλα σχεδόν 3 ετώ, όταν γεννήθηκε είχα πολλούς φόβους σχετικά με τη συμπεριφορά μου απέναντι στο παιδί, π.χ φοβόμουνα όταν την έβγαζα έξω στο μπαλκόνι μήπως και την πετάξω κάτω κατα λάθος,φοβόμουνα όταν την τάϊζα και την κρατούσα αγκαλιά πάνω απο το τραπεζάκι μήπως και τη χτυπήσω στη γωνία κατα λάθος και πολλά άλλα, θεωρώ οτι πρόκειται για υπερβολικό άγχος,αγάπη,αγωνία,φόβο,φροντίδα όλα μαζί. Η συμβουλή μου είναι να μη δίνεις βάση σε αυτές τις ανοητες σκέψεις, εμένα με βοήθησε τότε η θεία μου που μου είχε πει: "όσα βάζει ο νους της μάνας δεν τα βάζει ο κόσμος όλος" να εκτονώνεις την ενέργεια που έχεις και την ανάγκη της φροντίδας με δραστηριότητες έξω απο το σπίτι, σε παιδότοπους, σε βόλτες με το καρότσι, σε επισκέψεις, έτσι σιγά σιγά θα υποχωρήσουν οι σκέψεις αυτές.