Τελικά...τρελαίνομαι;

[what]

Καλησπέρα.

Δεν είμαι καλά κ επειδή δεν έχω κάπου να τα πω, θα τα πω εδώ.

Δε θέλω να σας πρήξω, αλλά είστε η μόνη παρέα που μπορώ να εμπιστευτώ.

'Εχω 2 παιδιά, δίδυμα. Απ'όλους ακουω Ω! Τυχερή κτλ. Αλλά νοιώθω πως βρίσκομαι πίσω απο ένα τζάμι κ πως όλα στη ζωή μου γίνονται για εμένα, χωρίς εμένα.

Γνώρισα τον άντρα μου σχεδόν 17, εγώ του την "έπεσα" αφου ήμουν απ'τα 14 ερωτευμενη μαζί του. Είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος.

Προέρχομαι απο μια οικογενεια που ήταν άνετη οικονομικα αλλά λόγω διαφορων συγκυριών κ λόγω του αδερφού μου, καταστράφηκε η επιχείρηση που είχαμε.

Η μαμά μου δημιούργησε μια άλλη επιχειρηση όπου έβγαζε τα έξοδα της κ πλήρωνε όλα τα έξοδα του αδερφού μου αλλά τελικά η μαμά πέθανε, ο αδερφός ανελαβε την επιχείρηση κ τη φαλήρισε κ αυτή. Τώρα μένει με τη γυναίκα του κ τα 2 τους παιδιά σ'ενα σπίτι χωρίς ρεύμα κ του δίνω εγώ λεφτά κάθε μήνα, παρ'όλα αυτά που μου έκανε στη ζωή μου:

όταν ήμουν μικρή μ'εβριζε όλη μέρα, μου έκανε ψυχολογικό πόλεμα, μ'απειλούσε κ κάθε λίγο κ λιγάκι είχαμε την αστυνομία σπίτι γιατί τα έσπαγε όλα. Να σας πω έναν απ'τους λόγους; Γιατί άνοιξα το θερμοσίφωνα να ζεσταθεί το νερό να κάνω μπάνιο; Να κάνω με κρυο όπως αυτός, επειδή έτσι γουστάρει. Εγώ δουλευα στην επιχειρηση των δικών μου απο παιδί κ αυτός γύριζε με τις παρέες. Εγώ έμενα πάντα στο σπίτι, όλη μέρα, κάθε μερα, μόνη, πάντα αλλά μ'εβριζε κ δεν είχα όνομα, με φωναζε πάντα που@@@.

Οποτε ζώντας σ'αυτή την κατάσταση, μπορώ να πω οτι "γαντζώθηκα" πάνω στον άντρα μου μόλις τον γνώρισα. Τον αγαπώ αλλά νομίζω οτι δε με καταλαβαίνει.

Τώρα έχω τα παιδιά, δουλεύω στο μαγαζί μας κ μετά...σπίτι. Σπίτι. Δε βγαίνω απο'δω μέσα, δε πάω πουθενά, δε θέλω να πάω πουθενά, που να πάω μόνη με 2 παιδια; Δεν έχω τη δύναμη, ούτε τη θέληση.

'Ομως δεν έχω τη θέληση να κάνω κ τίποτε άλλο. Τα κάνω όλα με το ζόρι.

Τα Σαβ/κα που δε δουλεύω, δε σηκώνομαι απ'το κρεβάτι πριν τις 12. Δε θέλω. Αν ήταν δυνατόν να μείνω εκεί για πάντα. Τα παιδιά μου είναι υπέροχα κ τα λατρεύω αλλά δε μπορώ ν'ανταποκριθώ. Κάνω μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Το σπίτι είναι πάντα άνω-κάτω, το διάβασμα των παιδιών με κάνει κομμάτια, θέλω να ουρλιάξω, πνίγομαι.

Χτες, δε ξέρω πως το σκεφτηκα, έκανα μια αναζήτηση για καταθλιψη, ναι, έχω σχεδόν όλα τα συμπτώματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να ψάξω για ειδικούς, δεν υπάρχει περίπτωση, ζω σε μικρή κοινωνία που ότι κ να κάνεις μαθαίνεται κ στιγματίζεσαι. 'Οσο για τον άντρα μου...

Δε καταλαβαίνει. 'Οταν δε δουλεύει, δεν έρχεται εδώ. Ασχολείται με τα χόμπι του, με οτιδήοτε άλλο εκτός του να έρθει εδώ. Δε κάνουμε ποτέ τίποτα μόνοι μας, δε πάμε ποτέ κάπου μόνοι μας, παντα με παρέα ή πάντα στους δικούς του. 'Εχω προσπαθήσει να κάνουμε κατι μόνοι μας κ η θα καλέσει κ άλλους, ή δε θέλει κ στο τέλος θα τσακωθούμε. Νοίωθω πολύ μόνη. Συγνώμη, σας ζάλισα.

[Vicky68]

Ρε κοριτσακι πηγαινε σε εναν ειδικο τα παιδακια σου σε θελουν διπλα τους και η ζωη ειναι μπροστα σου.........

[xena]

Οπως τα περιγράφεις έχεις πέσει σε πολύ βαθειά κατάθλιψη. Χρειάζεσαι πραγματικά βοήθεια... Ξέρεις, δεν είναι απαραίτητο να το μάθει η κοινωνία που ζεις, αν και δεν είναι ντροπή.

Εχοντας αντιμετωπίσει κάποια απ΄αυτά που περιγράφεις σε παλιά μου σχέση αλλά και έντονη κατάθλιψη μέσα στην οικογένεια μου, έχω να σου πω τα εξής που θα σου πει κι ένας ειδικός. (Θα σου πει κι άλλα όμως για τα οποία σίγουρα εγώ έχω μεσάνυχτα).

- Βρες ένα χόμπυ να ασχολείσαι, έστω ζορισμένα στην αρχή, μία δραστηριότητα που για 1 ώρα την ημέρα θα σου κρατά το μυαλό σου απασχολημένο.

- Κάνε ένα μεγάλο δώρο στον εαυτό σου, είτε είναι δίαιτα, είτε ρούχο, είτε ταξίδι, κάτι που λαχταράς πολύ.

- Βρες τουλάχιστον 2 διαφορετικά άτομα ή παρέες για να "ανοίγεσαι", ΝΑ ΜΙΛΑΣ, να κουβεντιάζεις, να επανα-κοινωνικοποιηθείς.

- Με το ζόρι κι ας μην έχεις να πας κάπου, κάθε πχ Σάββατο στις 6 θα είσαι έτοιμη, βαμμένη, ντυμένη και πανέμορφη. Αν δεν βγεις με τον άντρα σου ή τις παρέες σου, θα πάρεις τα μωράκια σου και θα πάτε βόλτα σε πλατεία/αγορά κλπ για shopping ή βολτα therapy ή σινεμά ή ότι άλλο.

- Θα κάνεις πέρα όσους σε πλαισιώνουν κι έχουν πεσιμιστική διάθεση. Θα πρέπει να αρνείσαι πεισματικά να ακούς άλλων προβλήματα έως ότου διορθώσεις τα δικά σου. (θα σου πρότεινα να ενημερώσεις τον αδελφό σου εφόσον θα συνεχίσεις να βοηθάς, ότι αυτό που έχεις θα το βάζεις σε έναν λογαριασμό κάθε μήνα και τέλος! ώστε να μην έχετε επαφές. σκληρό αλλά το έχω ζήσει, εν μέρει, κι είναι σκληρότερο να τρελαθείς εντελώς)

 

Το πρώτο βήμα κορίτσι μου είναι να ζητήσεις βοήθεια. Είναι το 20% της θεραπείας σου. (ήδη το έκανες πιο πάνω). Κάνε κι άλλο ένα βηματάκι εμπρός, κάνοντας κάτι απ τα παραπάνω ή βλέποντας έναν ειδικό...

[βασιλικη22]

συμφωνω απολυτα με την xena. αν κ πιστευω οτι αν ισως ακους κ τα προβληματα των αλλων να σε βοηθησει να καταλαβεις οτι υπαρχουν κ πολυ χειροτερα κ οτι εσυ εχεις τα παιδακια σου κ την υγεια σου κ ολα τα αλλα ειναι στο μυαλο κ διορθωνονται! φιλες δεν εχεις? καποιον που να μπορεις να μιλησεις να ξελαφρωσεις!

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Καλησπέρα.

Δεν είμαι καλά κ επειδή δεν έχω κάπου να τα πω, θα τα πω εδώ.

Δε θέλω να σας πρήξω, αλλά είστε η μόνη παρέα που μπορώ να εμπιστευτώ.

'Εχω 2 παιδιά, δίδυμα. Απ'όλους ακουω Ω! Τυχερή κτλ. Αλλά νοιώθω πως βρίσκομαι πίσω απο ένα τζάμι κ πως όλα στη ζωή μου γίνονται για εμένα, χωρίς εμένα.

Γνώρισα τον άντρα μου σχεδόν 17, εγώ του την "έπεσα" αφου ήμουν απ'τα 14 ερωτευμενη μαζί του. Είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος.

Προέρχομαι απο μια οικογενεια που ήταν άνετη οικονομικα αλλά λόγω διαφορων συγκυριών κ λόγω του αδερφού μου, καταστράφηκε η επιχείρηση που είχαμε.

Η μαμά μου δημιούργησε μια άλλη επιχειρηση όπου έβγαζε τα έξοδα της κ πλήρωνε όλα τα έξοδα του αδερφού μου αλλά τελικά η μαμά πέθανε, ο αδερφός ανελαβε την επιχείρηση κ τη φαλήρισε κ αυτή. Τώρα μένει με τη γυναίκα του κ τα 2 τους παιδιά σ'ενα σπίτι χωρίς ρεύμα κ του δίνω εγώ λεφτά κάθε μήνα, παρ'όλα αυτά που μου έκανε στη ζωή μου:

όταν ήμουν μικρή μ'εβριζε όλη μέρα, μου έκανε ψυχολογικό πόλεμα, μ'απειλούσε κ κάθε λίγο κ λιγάκι είχαμε την αστυνομία σπίτι γιατί τα έσπαγε όλα. Να σας πω έναν απ'τους λόγους; Γιατί άνοιξα το θερμοσίφωνα να ζεσταθεί το νερό να κάνω μπάνιο; Να κάνω με κρυο όπως αυτός, επειδή έτσι γουστάρει. Εγώ δουλευα στην επιχειρηση των δικών μου απο παιδί κ αυτός γύριζε με τις παρέες. Εγώ έμενα πάντα στο σπίτι, όλη μέρα, κάθε μερα, μόνη, πάντα αλλά μ'εβριζε κ δεν είχα όνομα, με φωναζε πάντα που@@@.

Οποτε ζώντας σ'αυτή την κατάσταση, μπορώ να πω οτι "γαντζώθηκα" πάνω στον άντρα μου μόλις τον γνώρισα. Τον αγαπώ αλλά νομίζω οτι δε με καταλαβαίνει.

Τώρα έχω τα παιδιά, δουλεύω στο μαγαζί μας κ μετά...σπίτι. Σπίτι. Δε βγαίνω απο'δω μέσα, δε πάω πουθενά, δε θέλω να πάω πουθενά, που να πάω μόνη με 2 παιδια; Δεν έχω τη δύναμη, ούτε τη θέληση.

'Ομως δεν έχω τη θέληση να κάνω κ τίποτε άλλο. Τα κάνω όλα με το ζόρι.

Τα Σαβ/κα που δε δουλεύω, δε σηκώνομαι απ'το κρεβάτι πριν τις 12. Δε θέλω. Αν ήταν δυνατόν να μείνω εκεί για πάντα. Τα παιδιά μου είναι υπέροχα κ τα λατρεύω αλλά δε μπορώ ν'ανταποκριθώ. Κάνω μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Το σπίτι είναι πάντα άνω-κάτω, το διάβασμα των παιδιών με κάνει κομμάτια, θέλω να ουρλιάξω, πνίγομαι.

Χτες, δε ξέρω πως το σκεφτηκα, έκανα μια αναζήτηση για καταθλιψη, ναι, έχω σχεδόν όλα τα συμπτώματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να ψάξω για ειδικούς, δεν υπάρχει περίπτωση, ζω σε μικρή κοινωνία που ότι κ να κάνεις μαθαίνεται κ στιγματίζεσαι. 'Οσο για τον άντρα μου...

Δε καταλαβαίνει. 'Οταν δε δουλεύει, δεν έρχεται εδώ. Ασχολείται με τα χόμπι του, με οτιδήοτε άλλο εκτός του να έρθει εδώ. Δε κάνουμε ποτέ τίποτα μόνοι μας, δε πάμε ποτέ κάπου μόνοι μας, παντα με παρέα ή πάντα στους δικούς του. 'Εχω προσπαθήσει να κάνουμε κατι μόνοι μας κ η θα καλέσει κ άλλους, ή δε θέλει κ στο τέλος θα τσακωθούμε. Νοίωθω πολύ μόνη. Συγνώμη, σας ζάλισα.

 

 

Βασιλική μου ΔΕΝ ΤΡΕΛΕΝΕΣΑΙ! Ενα η δυο απο αυτα τα εχουμε ολες μας οποτε και εμεις φτανουμε στην τρελλα , στην απογοητευση, στην ρουτινα της καθημερινοτητα, στο πρωτο σκαλοπατακι της εντονης θλιψης δεν θελω να γραφω καταθλιψη γιατι αυτο ειναι πιο σοβαρο, στην κουραση, στο αγχοσ κλπ. Τωρα οσον αφορα τον αδελφο σου τι να πω.... τα ειπες ολα με την κινησ που εκανες . Παρολο που δεν εισασταν ποτε μαζι σαν αδελφια αγαπημενα εσυ ωστοσο αισθανθηκες ενδομυχα το αδελφικο φιλτρο και αμεσως ετρεξες να τον βοηθησεις. Πολυ σωστα εκανες .... φτανει ο αδελφος σου να μην το εκμεταλευτει αν και εσυ εισαι εξυπνη κοπελα θα το καταλαβεις ειμαι σιγουρη.

 

ΥΓ: Παρεπιπτοντως και εγω γνωρισα τον αντρα μου στα 17 τον ενα και μοναδικο με ο,τι συνεπαγεται αυτο καλο η κακο :p:p

[βασιλικη22]

Βασιλική μου ΔΕΝ ΤΡΕΛΕΝΕΣΑΙ! Ενα η δυο απο αυτα τα εχουμε ολες μας οποτε και εμεις φτανουμε στην τρελλα , στην απογοητευση, στην ρουτινα της καθημερινοτητα, στο πρωτο σκαλοπατακι της εντονης θλιψης δεν θελω να γραφω καταθλιψη γιατι αυτο ειναι πιο σοβαρο, στην κουραση, στο αγχοσ κλπ. Τωρα οσον αφορα τον αδελφο σου τι να πω.... τα ειπες ολα με την κινησ που εκανες . Παρολο που δεν εισασταν ποτε μαζι σαν αδελφια αγαπημενα εσυ ωστοσο αισθανθηκες ενδομυχα το αδελφικο φιλτρο και αμεσως ετρεξες να τον βοηθησεις. Πολυ σωστα εκανες .... φτανει ο αδελφος σου να μην το εκμεταλευτει αν και εσυ εισαι εξυπνη κοπελα θα το καταλαβεις ειμαι σιγουρη.

 

ΥΓ: Παρεπιπτοντως και εγω γνωρισα τον αντρα μου στα 17 τον ενα και μοναδικο με ο,τι συνεπαγεται αυτο καλο η κακο :p:p

 

 

 

 

εκανες ενα λαθακι στο ονομα σωτηρια μου

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

εκανες ενα λαθακι στο ονομα σωτηρια μου

 

:p συγνωμη!!!!!! απλα διαβασα το μηνυμα σου και συμφωνουσα και εγω με αυτο που της εγραψες

[βασιλικη22]

:p συγνωμη!!!!!! απλα διαβασα το μηνυμα σου και συμφωνουσα και εγω με αυτο που της εγραψες

 

 

 

[Mother of three]

Καλημερα κοπελα μου!

Καταρχην,να σου ζησουν τα παιδακια σου!Να ειναι γερα και ευλογημενα!

Συμφωνω με τα οσα ειπωθηκαν!

Πρεπει να αφησεις στην ακρη τα ταμπου που επικρατουν στις μικρες κοινωνιες και να επισκεφτεις εναν ειδικο!Ματια μου,δε θα καθορισουν οι αλλοι τη ζωη σου!

Δουλευω σε ψυχιατρικη κλινικη και βλεπω ατομα νεα σε ηλικια να περνουν κομματι της ζωης τους εκει γιατι δεν ειχαν το ψυχικο σθενος να αντιμετωπισουν τα οποια προβληματα ειχαν!Ισως σου αναφερω μια ακραια και δυσαρεστη περιπτωση,αλλα το νημα μεταξυ λογικης και παραλογου ειναι τοσοοοο δα λεπτο!

Σκεψου πως Ο Θεος σταθηκε γενναιοδωρος μαζι σου και σου χαρησε 2 παιδακια!

Σου χαριζει τη ζωη...γιατι δεν τη δεχεσαι?Δε θα σου πω,απλα να παλεψεις για τα 2 αγγελουδια σου,αλλα ΓΙΑ ΣΕΝΑ!Τα παιδια καποια στιγμη θα μεγαλωσουν,θα φυγουν απο το σπιτι,εσυ?Θα παραμεινεις ετσι?

Στη ζωη μας πρεπει να παλευουμε για τα παντα,να μαχομαστε!

Θαψε το παρελθον!Στο παρον ζεις....αυτο να ακολουθεις!

Καλως ή κακως,μην εισαι τοσο δοτικη στον αδερφο σου!ΛΥΠΑΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ!Δε ξερω τι με ξημερωνει αυριο,γιατι εχω και γω αδερφο!Αλλα εκανε τις επιλογες του,πρεπει μονος του να ανταπεξελθει,να μαθει να ζει!Εσυ να παλεψεις για σενα!

Λες πως ο αντρας σου δε σε καταλαβαινει,πως αποφευγει να περνατε χρονο μαζι!Σκεψου....Μηπως αιτια ειναι η κατασταση που βιωνεις?Μηπως οταν καταφερνετε να περνατε χρονο μαζι,εσυ φαινεσαι μιζερη απεναντι του?Να ξερεις πως η αρνητικη ενεργεια που εχουμε επηρεαζει τους γυρω μας!Μπορει εμεις να χαμογελαμε,αλλα η εικονα που θα δει ο αλλος να ειναι ενα θλιμμενο προσωπο!Αυτο το κακο μας κανει η θλιψη!

Περασα και γω ενα καταραμενο χρονικο διαστημα στη ζωη μου,οπου ολα ηταν ματαια!Ειχα φτασει σε πολυ ακραια σημεια,σκεπτομενη μεχρι και μια πιθανη αυτοκτονια!Μεχρι εκει ειχε φτασει το μυαλο μου!Μεχρι που ξυπνησα καποια στιγμη και εβαλα ΤΕΡΜΑ σε αυτα που με πονουσαν!Αφου ευχαριστησα Το Θεο,πεταξα απο πανω μου τη μαυριλα και εκανα μια νεα αρχη στη ζωη μου!Ειναι μεγαλος γολγοθας,εμενα προσωπικα με βοηθησε παρα πολυ η προσευχη!Ο Θεος μου χαμογελασε για μια ακομη φορα!Και τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Στο χερι μας ειναι να αλλαξουμε τα πραγματα!Αρκει να το θελουμε!Αλλιως ειμαστε αξιοι της μοιρας μας!Συγνωμη που μιλαω ετσι!Δε θελω ομως να σου χαιδεψω τ'αυτια με γλυκολογα!

Περασα και γω αναλογες καταστασεις και χαιρομαι ειλικρινα που ειχα ατομα που μου μιλουσαν σκληρα,με εκανα να ξυπνησω!

Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ,ΜΗΝ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙΣ ΠΙΣΩ!

Μια φορα ζουμε!Σκεψου πως θα ερθει η μερα που θα ξυπνησεις,θα εισαι 70 χρονων και θα κανεις καταλογισμο της ζωης σου....τι θελεις να θυμασαι?Ποσο ομορφα χρονια περασες ή ποσο μιζερη και φτωχη σε συναισθηματα ηταν η ζωη σου?

Σου ευχομαι απο καρδιας να βρεις τον εαυτο σου....Τη μια μερα θα ξυπνησεις και θα κοιτας το ταβανι.....την επομενη,θα ξυπνησεις,θα κοιτας το ταβανι και μετα θα σηκωθεις απο το κρεβατι....την επομενη θα ξυπνησεις,θα κοιταξεις για ενα δευτερολεπτο το ταβανι,θα σηκωθεις απο το κρεβατι και θα πας στο μπανιο να πλυθεις............μερα με τη μερα θα κανεις και ενα βημα........ΑΛΛΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑΣ ΝΑ ΛΕΣ ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ''.....

[xena]

......μερα με τη μερα θα κανεις και ενα βημα........ΑΛΛΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑΣ ΝΑ ΛΕΣ ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ''.....

 

Αχ ναι! πολύ σοφές κουβέντες! έτσι! να σκέφτεσαι ότι κάθε μέρα είναι η ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ της υπόλοιπης ζωής σου!!!!!!! Και όταν βρεις το χαμόγελο σου να δεις πως θα αντανακλάται στα πρόσωπα των παιδιών σου!

[βασιλικη22]

πω πω πω βρε μαρακι! μεχρι κ το δικο μου ηθικο ανεβηκε με αυτα που γραφεις. μπραβο σου πολυ σωστα τα λες! ελπιζω η κοπελα να δωσει βαση στα λογια σου κ να τα δει ολα ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ! γιατι η ζωη ειναι ωραια αρκει να πιασουμε το νοημα!

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Αχ ναι! πολύ σοφές κουβέντες! έτσι! να σκέφτεσαι ότι κάθε μέρα είναι η ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ της υπόλοιπης ζωής σου!!!!!!! Και όταν βρεις το χαμόγελο σου να δεις πως θα αντανακλάται στα πρόσωπα των παιδιών σου!

 

αυτο το κανω και εγω πια τα τελευταια χρονια ξυπναω κανω τον σταυρο μου και λεω ευχαριστω θεε μου που ξημερωσα και σημερα ....

[Mother of three]

πω πω πω βρε μαρακι! μεχρι κ το δικο μου ηθικο ανεβηκε με αυτα που γραφεις. μπραβο σου πολυ σωστα τα λες! ελπιζω η κοπελα να δωσει βαση στα λογια σου κ να τα δει ολα ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ! γιατι η ζωη ειναι ωραια αρκει να πιασουμε το νοημα!

 

Μακαρι να τη βοηθησουμε ολες μας βασιλικη μου!Περασα και γω πολλα πριν 2,5 χρονια!Τωρα τα σκεφτομαι και ειλικρινα ζηταω απο τη παναγια να με συγχωρεσει που δεν ημουν ανταξια της ευλογιας που μου εδωσε!Την ευλογια του να ζω!Αυτη εζησε τη πιο φρικαλεα σκηνη,ειδε το γιο της να σταυρωνεται κι ομως σταθηκε δυνατη και ευχαριστησε τον Θεουλη που του εδωσε βασιλεια των ουρανων.Και μεις μιζεριαζουμε ολο και περισσοτερο για πραγματα που μπορουμε να ανατρεψουμε.......Ειμαστε τοσο πλουσιοι ψυχικα αλλα αποφασιζουμε να ζησουμε φτωχικα....

[ria22]

Καλησπέρα.

Δεν είμαι καλά κ επειδή δεν έχω κάπου να τα πω, θα τα πω εδώ.

Δε θέλω να σας πρήξω, αλλά είστε η μόνη παρέα που μπορώ να εμπιστευτώ.

'Εχω 2 παιδιά, δίδυμα. Απ'όλους ακουω Ω! Τυχερή κτλ. Αλλά νοιώθω πως βρίσκομαι πίσω απο ένα τζάμι κ πως όλα στη ζωή μου γίνονται για εμένα, χωρίς εμένα.

Γνώρισα τον άντρα μου σχεδόν 17, εγώ του την "έπεσα" αφου ήμουν απ'τα 14 ερωτευμενη μαζί του. Είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος.

Προέρχομαι απο μια οικογενεια που ήταν άνετη οικονομικα αλλά λόγω διαφορων συγκυριών κ λόγω του αδερφού μου, καταστράφηκε η επιχείρηση που είχαμε.

Η μαμά μου δημιούργησε μια άλλη επιχειρηση όπου έβγαζε τα έξοδα της κ πλήρωνε όλα τα έξοδα του αδερφού μου αλλά τελικά η μαμά πέθανε, ο αδερφός ανελαβε την επιχείρηση κ τη φαλήρισε κ αυτή. Τώρα μένει με τη γυναίκα του κ τα 2 τους παιδιά σ'ενα σπίτι χωρίς ρεύμα κ του δίνω εγώ λεφτά κάθε μήνα, παρ'όλα αυτά που μου έκανε στη ζωή μου:

όταν ήμουν μικρή μ'εβριζε όλη μέρα, μου έκανε ψυχολογικό πόλεμα, μ'απειλούσε κ κάθε λίγο κ λιγάκι είχαμε την αστυνομία σπίτι γιατί τα έσπαγε όλα. Να σας πω έναν απ'τους λόγους; Γιατί άνοιξα το θερμοσίφωνα να ζεσταθεί το νερό να κάνω μπάνιο; Να κάνω με κρυο όπως αυτός, επειδή έτσι γουστάρει. Εγώ δουλευα στην επιχειρηση των δικών μου απο παιδί κ αυτός γύριζε με τις παρέες. Εγώ έμενα πάντα στο σπίτι, όλη μέρα, κάθε μερα, μόνη, πάντα αλλά μ'εβριζε κ δεν είχα όνομα, με φωναζε πάντα που@@@.

Οποτε ζώντας σ'αυτή την κατάσταση, μπορώ να πω οτι "γαντζώθηκα" πάνω στον άντρα μου μόλις τον γνώρισα. Τον αγαπώ αλλά νομίζω οτι δε με καταλαβαίνει.

Τώρα έχω τα παιδιά, δουλεύω στο μαγαζί μας κ μετά...σπίτι. Σπίτι. Δε βγαίνω απο'δω μέσα, δε πάω πουθενά, δε θέλω να πάω πουθενά, που να πάω μόνη με 2 παιδια; Δεν έχω τη δύναμη, ούτε τη θέληση.

'Ομως δεν έχω τη θέληση να κάνω κ τίποτε άλλο. Τα κάνω όλα με το ζόρι.

Τα Σαβ/κα που δε δουλεύω, δε σηκώνομαι απ'το κρεβάτι πριν τις 12. Δε θέλω. Αν ήταν δυνατόν να μείνω εκεί για πάντα. Τα παιδιά μου είναι υπέροχα κ τα λατρεύω αλλά δε μπορώ ν'ανταποκριθώ. Κάνω μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Το σπίτι είναι πάντα άνω-κάτω, το διάβασμα των παιδιών με κάνει κομμάτια, θέλω να ουρλιάξω, πνίγομαι.

Χτες, δε ξέρω πως το σκεφτηκα, έκανα μια αναζήτηση για καταθλιψη, ναι, έχω σχεδόν όλα τα συμπτώματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να ψάξω για ειδικούς, δεν υπάρχει περίπτωση, ζω σε μικρή κοινωνία που ότι κ να κάνεις μαθαίνεται κ στιγματίζεσαι. 'Οσο για τον άντρα μου...

Δε καταλαβαίνει. 'Οταν δε δουλεύει, δεν έρχεται εδώ. Ασχολείται με τα χόμπι του, με οτιδήοτε άλλο εκτός του να έρθει εδώ. Δε κάνουμε ποτέ τίποτα μόνοι μας, δε πάμε ποτέ κάπου μόνοι μας, παντα με παρέα ή πάντα στους δικούς του. 'Εχω προσπαθήσει να κάνουμε κατι μόνοι μας κ η θα καλέσει κ άλλους, ή δε θέλει κ στο τέλος θα τσακωθούμε. Νοίωθω πολύ μόνη. Συγνώμη, σας ζάλισα.

 

 

 

Χαιρετε,

πρωτα απ'ολα πιστευω οπως και ολες οι κοπελες παραπανω οτι πρεπει να επισκευτεις καποιον ειδικο.ΔΕΝ ειναι κακο......να ξερεις,υπαρχουν γυναικες που πανε σε ψυχολογο για να τους μαθει πως να μιλανε στα παιδια τους..........μην το βλεπεις αρνητικα......εχεις μεγαλα παιδικα τραυματα,πραγματα και καταστασεις που σου εχουν μεινει στο μυαλο και που με δυσκολια θα τα ξεχασεις μονη σου.......πιστευω πως μονο ετσι θα το αντιμετωπισεις........η ψυχολογια του ανθρωπου ειναι ειναι το πιο δυσκολο κομματι της ιατρικης.......

Το θεμα του αντρα σου τωρα,ο αντρας σου σε καταλαβαινει αλλα πιστευω πως κουραστηκε να σε βλεπει ετσι''αψυχη'' σε θελει διπλα του χαρουμενη και ευτυχισμενη.......να σου πω ενα παραδειγμα??....ο αντρας μου μου ειπε μια φορα(μια περιοδο ειχα και εγω τις μαυρες μου)''Παλια περιμενα πως και πως να φυγω απο την δουλεια για να ερθω σπιτι να σε δω,να μιλησουμε να με συμβουλεψεις κτλ,εβρισκα καταφυγιο στο σπιτι,και τωρα γινετε το αντιθετο...στη δουλεια ξεχνιεμαι''

Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο με πειραξε........αυτο τριγυρναει συνεχεια στο μυαλο μου........

Παρε τα πανω σου οργανωσου,μν λες που θα παω μονη με δυο παιδια...παρτα και πηγαινετε να φατε μαζι καπου...ποσο ειναι τα παιδακια??αν κανεις την αρχη μετα ολα ειναι πιο ευκολα.......

Θελει απλως να πιστεψεις στον εαυτο σου.........

[ΜΑΡΟΥΛΙΤΑ]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Περνάω κι εγώ αυτη την περίοδο πανω κάτω τα ίδια.ΜΑυρίλα και δεν ξέρω πως να τη διώξω. Κάνω όλα όσα πρέπει να κάνω για το παιδί και προσπαθώ να περνάει καλά μαζί μου και να έχει ωραίες αναμνήσεις από μένα, ΑΛΛΑ τα κάνω όλα με το ζόρι. Το μόνο που θέλω είναι λίγος χρόνος για τον εαυτό μου. Δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα για μένα. Έχω χάσει τον εαυτό μου αν και προσπαθώ να μην το δείχνω στους έξω. Ίσως αυτό να είναι το χειρότερο τελικά όπως λένε και πιο πάνω, ίσως η λύση είναι να μιλήσεις σε κάποιον, αλλά σε ποιόν ?

Δεν ξέρω, αλλά εγώ, εσύ κι άλλοι σαν κι εμάς δεν πρεπει να αφήνουμε τη θλίψη να μας νικήσει.

Τις τελευταίες μέρες τρία διαφορετικά άτομα μου έχουν πει ότι δείχνω σαν κάτι να με απασχολεί και παρόλο που τους διαβεβαιώνω ότι όλα είναι καλά με κοιτάνε με τρόπο που δείχνει ότι δε με πιστεύουν. Η θλίψη φαίνεται στο βλέμμα καρδιά μου.

Υπομονή και προσπάθεια καθημερινή αλλιώς θα πέσουμε στα χάπια. Και στο λέω εγώ που ζορίζομαι απίστευτα κάθε μέρα να ανταπεξέλθω, αλλά προσπαθώ να μην πέσω κάτω, γιατί ξέρω ότι αν κάνω ένα βήμα πίσω και χαλαρώσω δε θα επανέλθω εύκολα.

Φιλιά και καλή δύναμη.

[rsx*]

Καλησπερα και απο εμενα,διαβασα το μυνημα σου και τις απαντησεις των κοριτσιων(Maria-thess,συμφωνω απολυτα μαζι σου),εδω και αρκετη ωρα σβηνω γραφω γιατι δεν ξερω ακριβως τι να σου πω.Οσο μικρη και να ειναι η κοινωνια που ζεις το να μιλησεις με εναν ειδικο που μπορει να σου ξεκλειδωσει πορτες που θα σε οδηγησουν στο να βοηθησεις τον εαυτο σου και κατ'επεκταση την οικογενεια σου νομιζω οτι ειναι κατι που αξιζει την προσπαθεια.Μερικες φορες οι λυσεις σε οτι αντιμετωπιζουμαι βρισκονται μπροστα μας αλλα ο ιδιος μας ο εαυτος μας εμποδιζει να κανουμε αυτο το βημα.Πιστευω οτι η οικογενεια σου και μιλαω για τον αντρα σου και τα παιδια σου το αξιζουν,οπως επισης το αξιζεις και εσυ.Φιλικα,πιστευω να κανεις το καλυτερο δυνατο.

[viki35]

Βασικα τα παιδια σου σε χρειαζονται πανω απο ολα και ολους , και μονο για αυτα α3ιζει να πας σε ψυχολογο ή ψυχιατρο , ποιος δινει σημασια στους αλλους και τι λενε βρε κοπελα μου ??? τι παει να πει θα σε στιγματισουνε ??? ειναι κακο καποιος να εχει ψυχολογικα προβληματα ???? εγω κανω ψυχοθεραπεια 5 χρονια για αλλα θεματα αλλα ποτε δεν ντραπικα για αυτο .Δεν ξερω τι σχεση μου με τον αντρα σου αλλα θεωρω πολυ αδικο για τα παιδια σου να μην θελεις να τα πας πουθενα μονη σου και τα κρατας και αυτα κλεισμενα σε ενα σπιτι μαζι σου , δε ασχολεισε με το διαβασμα τους ? πως πανε σχολειο ? απροετιμαστα? οταν θελησες να κανεις οικογενεια υποθετω τα ειχες ολα αυτα τα θεμματα , γιατι τοτε κοπελα μου προχωρησες σε 2 παιδια ? γιατι επρεπε ??? για την κοινωνια ? για να μην στιγματιστεις ??? τα παιδια δεν ειναι μπιμπελο , θελουνε τη μητερα τους διπλα δυνατη και να νοιωθουνε ασφαλεια μαζι της . Λυπαμαι που στο λεω αλλα αμα συνεχισεις ετσι θα εχεις δημιουργησει 2 δυστηχισμενους ανθρωπους με καταθλιψη οπως ακριβως εισαι και εσυ αυτη τη στιγμη γιατι καποιοι καποτε δεν νοιαστικανε για σενα , αυτο θελεις ??? σας προλαβαινω και σας λεω οτι της μιλαω καπως σκληρα γιατι ετσι πρεπει , εχω δει το εργο ,μονο που εγω δεν ειχα παιδια τοτε , ομως αντεδρασα οταν ειδα οτι με ξαναπιανει εχοντας το μεγαλο μου γιο και δεν το αφησα καν να εξελιχθει , πηγα σε ψυχολογο . Εχω αλλα3ει αρκετους επιστημονες απο τα 26 μου εως τα 31 που βρηκα αυτον που εχω και ταιρια3αμε . Μιλα στον αντρα σου , θα δεις οτι θα θελησει και αυτος να πας σε ψυχολογο , θα εινι με το μερος σου κι θα το πολεμησετε ολοι μαζι , αμα τα παιδια σου ψηλοκαταλαβαινουνε μιλα τους για σενα , πες τους οτι εισαι αρρωστη κατα μια εννοια , οχι ομως στο σωμα και για αυτο σε βλεπουνε θλιμενη τοσες ωρες , αντεδρασε καντο για τα παιδια σου , δεν το αξιζουνε ??? σε αγαπανε και σε θελουνε διπλα τους .

[what]

Σας ευχαριστώ για τη παρηγοριά που μου δώσατε, με βοηθήσατε αρκετά κ συνήλθα κάπως, έχετε δίκιο σε όλα αλλά δυστυχώς οι καταστάσεις δεν αφήνουν κανέναν να ηρεμήσει...

Στο καιρό που πέρασε αντιμετώπισα προβλήματα υγείας του άντρα μου που προς το παρών ξεπεράστηκαν, η μοίρα παίζει άθλια παιχνίδια στις ζωές μας.

Τα παιδιά μου είναι το παν κ κάνω τα πάντα γι'αυτά, έτσι λοιπόν περάσαμε ένα όμορφο καλοκαίρι με βόλτες κ μπάνια στη θάλασσα, άνοιξαν ξανά τα σχολεία κ όλα πάνε καλά, καλύτερα από πέρισυ, κατάφερα κ έφτιαξα την ψυχολογία μου αρκετά μπορώ να πω.

'Ομως έχω κάποια άλλα θεματάκια που θέλω να συζητήσω κ αυτή τη φορά αφορούν τη σχέση με τον άντρα μου.

'Οπως σας έχω πει, είναι καλός, αλλά αρκετά αδιάφορος με τα της οικογένειας. Δουλεύουμε μαζι κ εξαρτιώμαστε οικονομικά ο ένας απ'τον άλλο. Απο'κει κ πέρα όμως, όλα τα έχω αναλάβει εγώ, σπίτι, μαγείρεμα, παιδιά κτλ όπως πολλές φαντάζομαι. Αυτός είναι αμέτοχος κ δε με νοιάζει για τις δουλειές, αυτό που με καίει είναι τα παιδιά. Δεν ασχολείται μαζί τους, έχω αναλάβει εγώ κ τους 2 ρόλους. 'Αλλωστε να πω την αλήθεια, δε τον εμπιστεύομαι πχ να τον αφήσω μόνο με τα παιδιά, είναι πολύ...πως να το πω...στον κόσμο του ανώριμος κ φοβάμαι ότι αν του τ'αφησω δε θα τα προσέχει κ θα πάθουν κάτι, άλλωστε το είχα κάνει πρόβα κ επιβεβαιώθηκα, του άφησα το ένα για να πάω κάπου με το άλλο , επέστρεψα αμέσως ενώ είχα πει ότι θα λείπω 1 ώρα, το είχε αφήσει μόνο του να βλέπει τηλεόραση κ είχε πάει σ'ενα γείτονα για κουτσομπολιό! Επέστρεψε λίγο πριν περάσει η 1 ώρα που υποτίθεται ότι θα γύριζα.

Εκτός αυτών, μου κανει κ άλλα που με κάνουν να νοιώθω σκουπίδι. Πχ μια φορά ήμασταν με παρέα σε καφέ, ήρθε η σερβιτόρα η πεταχτούλα να πληρώσουμε κ της λέει: καινούρια; λέει αυτή ναι. -Α, της λέει, κάλη επιλογή έκανε πες του αφεντικού σου! Χώμα εγώ.

Επίσης άλλο πράγμα που κάνει κ μ'εκνευρίζει αφάνταστα, είναι ο τρόπος που μιλάει στη κουμπάρα μου. Η οποία είναι πολύ εντάξει, απλά είναι ελεύθερη κ ωραία κ. οκ, ντύνεται λίγο προκλητικά, μπλουζάκια με ντεκολτέ πχ, όχι τίποτα φοβερό. Της μιλάει συνέχεια πρόστυχα κ απαιτεί να του λέει αν πήγε, με ποιόν, που κ πότε κ ενώ βλέπει ότι αυτή ενοχλείται, αυτός συνεχίζει ακόμα χειρότερα, αφού αυτή τον αποφεύγει κ έρχεται να με δει ώρες που ξέρει ότι λείπει γιατί δεν τον αντέχει.

Προχθές λοιπόν έκανε το κορυφαίο: είχε έρθει η κοπέλα, μιλούσαμε, έσκυψε για κάποιο λόγο κ αυτός έπιασε το κινητό κ την έβγαζε φωτογραφίες χωρίς να τον δει, επειδή φαινόταν το ντεκολτέ της!

Τον είδα, δε μίλησα γιατί δεν ήθελα να κάνω τη κουμπάρα να νοιώσει άσχημα αλλά όταν γυρίσαμε κ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έγινα μπίλιες μαζί του! Σήμερα ζητούσε συγνώμη κ δε θα το ξανακάνει αλλά πάντα τα ξανακάνει κ στο τέλος όλα υποτίθεται είναι οκ αλλά εγώ τελικά νοιώθω σκουπίδι.

Γίνομαι χαλί για όλους, τρέχω για όλους, είμαι υπομονετική, θα με βρίσεις μεσ'τα μούτρα κ εγώ θα σου γελάσω, καταπίνω τα πάντα, του είμαι απόλυτα αφοσιωμένη τόσα χρόνια, γιατί; Αυτό δε μπορώ να το χωνέψω...

Κ τέτοια παρόμοια θεματάκια είχαμε πολλά κατά καιρούς κ μένουν πάντα εκεί να με καίνε, δεν έχω αποδείξεις για κάτι συγκεκριμένο αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν δεν έχει ήδη γίνει, σύντομα θα με απατήσει... Έχω φτάσει πολλές φορές σε σημείο να θέλω να χωρίσω αλλά δε μπορώ, μένω πάντα λόγω των παιδιών, δε θέλω να είναι παιδιά χωρισμένων κ λόγω οικονομικών, αν χωρίσουμε καταστρεφόμαστε κ οι 2 οικονομικά, πως θα μεγαλώσω 2 παιδιά χωρίς λεφτά;

[mar_xr]

Σας ευχαριστώ για τη παρηγοριά που μου δώσατε, με βοηθήσατε αρκετά κ συνήλθα κάπως, έχετε δίκιο σε όλα αλλά δυστυχώς οι καταστάσεις δεν αφήνουν κανέναν να ηρεμήσει...

Στο καιρό που πέρασε αντιμετώπισα προβλήματα υγείας του άντρα μου που προς το παρών ξεπεράστηκαν, η μοίρα παίζει άθλια παιχνίδια στις ζωές μας.

Τα παιδιά μου είναι το παν κ κάνω τα πάντα γι'αυτά, έτσι λοιπόν περάσαμε ένα όμορφο καλοκαίρι με βόλτες κ μπάνια στη θάλασσα, άνοιξαν ξανά τα σχολεία κ όλα πάνε καλά, καλύτερα από πέρισυ, κατάφερα κ έφτιαξα την ψυχολογία μου αρκετά μπορώ να πω.

'Ομως έχω κάποια άλλα θεματάκια που θέλω να συζητήσω κ αυτή τη φορά αφορούν τη σχέση με τον άντρα μου.

'Οπως σας έχω πει, είναι καλός, αλλά αρκετά αδιάφορος με τα της οικογένειας. Δουλεύουμε μαζι κ εξαρτιώμαστε οικονομικά ο ένας απ'τον άλλο. Απο'κει κ πέρα όμως, όλα τα έχω αναλάβει εγώ, σπίτι, μαγείρεμα, παιδιά κτλ όπως πολλές φαντάζομαι. Αυτός είναι αμέτοχος κ δε με νοιάζει για τις δουλειές, αυτό που με καίει είναι τα παιδιά. Δεν ασχολείται μαζί τους, έχω αναλάβει εγώ κ τους 2 ρόλους. 'Αλλωστε να πω την αλήθεια, δε τον εμπιστεύομαι πχ να τον αφήσω μόνο με τα παιδιά, είναι πολύ...πως να το πω...στον κόσμο του ανώριμος κ φοβάμαι ότι αν του τ'αφησω δε θα τα προσέχει κ θα πάθουν κάτι, άλλωστε το είχα κάνει πρόβα κ επιβεβαιώθηκα, του άφησα το ένα για να πάω κάπου με το άλλο , επέστρεψα αμέσως ενώ είχα πει ότι θα λείπω 1 ώρα, το είχε αφήσει μόνο του να βλέπει τηλεόραση κ είχε πάει σ'ενα γείτονα για κουτσομπολιό! Επέστρεψε λίγο πριν περάσει η 1 ώρα που υποτίθεται ότι θα γύριζα.

Εκτός αυτών, μου κανει κ άλλα που με κάνουν να νοιώθω σκουπίδι. Πχ μια φορά ήμασταν με παρέα σε καφέ, ήρθε η σερβιτόρα η πεταχτούλα να πληρώσουμε κ της λέει: καινούρια; λέει αυτή ναι. -Α, της λέει, κάλη επιλογή έκανε πες του αφεντικού σου! Χώμα εγώ.

Επίσης άλλο πράγμα που κάνει κ μ'εκνευρίζει αφάνταστα, είναι ο τρόπος που μιλάει στη κουμπάρα μου. Η οποία είναι πολύ εντάξει, απλά είναι ελεύθερη κ ωραία κ. οκ, ντύνεται λίγο προκλητικά, μπλουζάκια με ντεκολτέ πχ, όχι τίποτα φοβερό. Της μιλάει συνέχεια πρόστυχα κ απαιτεί να του λέει αν πήγε, με ποιόν, που κ πότε κ ενώ βλέπει ότι αυτή ενοχλείται, αυτός συνεχίζει ακόμα χειρότερα, αφού αυτή τον αποφεύγει κ έρχεται να με δει ώρες που ξέρει ότι λείπει γιατί δεν τον αντέχει.

Προχθές λοιπόν έκανε το κορυφαίο: είχε έρθει η κοπέλα, μιλούσαμε, έσκυψε για κάποιο λόγο κ αυτός έπιασε το κινητό κ την έβγαζε φωτογραφίες χωρίς να τον δει, επειδή φαινόταν το ντεκολτέ της!

Τον είδα, δε μίλησα γιατί δεν ήθελα να κάνω τη κουμπάρα να νοιώσει άσχημα αλλά όταν γυρίσαμε κ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έγινα μπίλιες μαζί του! Σήμερα ζητούσε συγνώμη κ δε θα το ξανακάνει αλλά πάντα τα ξανακάνει κ στο τέλος όλα υποτίθεται είναι οκ αλλά εγώ τελικά νοιώθω σκουπίδι.

Γίνομαι χαλί για όλους, τρέχω για όλους, είμαι υπομονετική, θα με βρίσεις μεσ'τα μούτρα κ εγώ θα σου γελάσω, καταπίνω τα πάντα, του είμαι απόλυτα αφοσιωμένη τόσα χρόνια, γιατί; Αυτό δε μπορώ να το χωνέψω...

Κ τέτοια παρόμοια θεματάκια είχαμε πολλά κατά καιρούς κ μένουν πάντα εκεί να με καίνε, δεν έχω αποδείξεις για κάτι συγκεκριμένο αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν δεν έχει ήδη γίνει, σύντομα θα με απατήσει... Έχω φτάσει πολλές φορές σε σημείο να θέλω να χωρίσω αλλά δε μπορώ, μένω πάντα λόγω των παιδιών, δε θέλω να είναι παιδιά χωρισμένων κ λόγω οικονομικών, αν χωρίσουμε καταστρεφόμαστε κ οι 2 οικονομικά, πως θα μεγαλώσω 2 παιδιά χωρίς λεφτά;

 

 

 

καλησπέρα! έχω διαβάσει με προσοχή τα όσα έχεις γράψει και στο παρελθόν αλλά και τώρα.Είναι πολύ θετικό το ότι ζήτησες και ζητάς βοήθεια για θέματα που σε προβληματίζουν κάτι το οποίο δείχνει ότι έχεις τη θέληση και τη δύναμη να αλλάξεις ή να βελτιώσεις κάποια πράγματα που επιδρούν αρνητικά στην καθημερινότητα τη δική σου και των υπολοίπων μελών της οικογενείας σου. Όσον αφορλα τη συμπεριφορά του άντρα σου θα σε συμβούλευα να αναζητήσεις σε πρώτο επίπεδο τις αιτίες αυτής της συμπεριφοράς, δηλαδή συχνότητα εμφάνισης αυτής, υπό ποιές συνθήκες λαμβάνει χώρα, ποιά ωφέλεια έχει η συγκεκριμένη συμπεριφορά. Άν προσπαθήσεις να ιεραρχήσεις τους παράγοντες που προυπάρχουν της συγκεκριμένης συμπεριφοράς θα έχεις κάνει ένα σημαντικό βήμα.

[grigoria26]

Σας ευχαριστώ για τη παρηγοριά που μου δώσατε, με βοηθήσατε αρκετά κ συνήλθα κάπως, έχετε δίκιο σε όλα αλλά δυστυχώς οι καταστάσεις δεν αφήνουν κανέναν να ηρεμήσει...

Στο καιρό που πέρασε αντιμετώπισα προβλήματα υγείας του άντρα μου που προς το παρών ξεπεράστηκαν, η μοίρα παίζει άθλια παιχνίδια στις ζωές μας.

Τα παιδιά μου είναι το παν κ κάνω τα πάντα γι'αυτά, έτσι λοιπόν περάσαμε ένα όμορφο καλοκαίρι με βόλτες κ μπάνια στη θάλασσα, άνοιξαν ξανά τα σχολεία κ όλα πάνε καλά, καλύτερα από πέρισυ, κατάφερα κ έφτιαξα την ψυχολογία μου αρκετά μπορώ να πω.

'Ομως έχω κάποια άλλα θεματάκια που θέλω να συζητήσω κ αυτή τη φορά αφορούν τη σχέση με τον άντρα μου.

'Οπως σας έχω πει, είναι καλός, αλλά αρκετά αδιάφορος με τα της οικογένειας. Δουλεύουμε μαζι κ εξαρτιώμαστε οικονομικά ο ένας απ'τον άλλο. Απο'κει κ πέρα όμως, όλα τα έχω αναλάβει εγώ, σπίτι, μαγείρεμα, παιδιά κτλ όπως πολλές φαντάζομαι. Αυτός είναι αμέτοχος κ δε με νοιάζει για τις δουλειές, αυτό που με καίει είναι τα παιδιά. Δεν ασχολείται μαζί τους, έχω αναλάβει εγώ κ τους 2 ρόλους. 'Αλλωστε να πω την αλήθεια, δε τον εμπιστεύομαι πχ να τον αφήσω μόνο με τα παιδιά, είναι πολύ...πως να το πω...στον κόσμο του ανώριμος κ φοβάμαι ότι αν του τ'αφησω δε θα τα προσέχει κ θα πάθουν κάτι, άλλωστε το είχα κάνει πρόβα κ επιβεβαιώθηκα, του άφησα το ένα για να πάω κάπου με το άλλο , επέστρεψα αμέσως ενώ είχα πει ότι θα λείπω 1 ώρα, το είχε αφήσει μόνο του να βλέπει τηλεόραση κ είχε πάει σ'ενα γείτονα για κουτσομπολιό! Επέστρεψε λίγο πριν περάσει η 1 ώρα που υποτίθεται ότι θα γύριζα.

Εκτός αυτών, μου κανει κ άλλα που με κάνουν να νοιώθω σκουπίδι. Πχ μια φορά ήμασταν με παρέα σε καφέ, ήρθε η σερβιτόρα η πεταχτούλα να πληρώσουμε κ της λέει: καινούρια; λέει αυτή ναι. -Α, της λέει, κάλη επιλογή έκανε πες του αφεντικού σου! Χώμα εγώ.

Επίσης άλλο πράγμα που κάνει κ μ'εκνευρίζει αφάνταστα, είναι ο τρόπος που μιλάει στη κουμπάρα μου. Η οποία είναι πολύ εντάξει, απλά είναι ελεύθερη κ ωραία κ. οκ, ντύνεται λίγο προκλητικά, μπλουζάκια με ντεκολτέ πχ, όχι τίποτα φοβερό. Της μιλάει συνέχεια πρόστυχα κ απαιτεί να του λέει αν πήγε, με ποιόν, που κ πότε κ ενώ βλέπει ότι αυτή ενοχλείται, αυτός συνεχίζει ακόμα χειρότερα, αφού αυτή τον αποφεύγει κ έρχεται να με δει ώρες που ξέρει ότι λείπει γιατί δεν τον αντέχει.

Προχθές λοιπόν έκανε το κορυφαίο: είχε έρθει η κοπέλα, μιλούσαμε, έσκυψε για κάποιο λόγο κ αυτός έπιασε το κινητό κ την έβγαζε φωτογραφίες χωρίς να τον δει, επειδή φαινόταν το ντεκολτέ της!

Τον είδα, δε μίλησα γιατί δεν ήθελα να κάνω τη κουμπάρα να νοιώσει άσχημα αλλά όταν γυρίσαμε κ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έγινα μπίλιες μαζί του! Σήμερα ζητούσε συγνώμη κ δε θα το ξανακάνει αλλά πάντα τα ξανακάνει κ στο τέλος όλα υποτίθεται είναι οκ αλλά εγώ τελικά νοιώθω σκουπίδι.

Γίνομαι χαλί για όλους, τρέχω για όλους, είμαι υπομονετική, θα με βρίσεις μεσ'τα μούτρα κ εγώ θα σου γελάσω, καταπίνω τα πάντα, του είμαι απόλυτα αφοσιωμένη τόσα χρόνια, γιατί; Αυτό δε μπορώ να το χωνέψω...

Κ τέτοια παρόμοια θεματάκια είχαμε πολλά κατά καιρούς κ μένουν πάντα εκεί να με καίνε, δεν έχω αποδείξεις για κάτι συγκεκριμένο αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν δεν έχει ήδη γίνει, σύντομα θα με απατήσει... Έχω φτάσει πολλές φορές σε σημείο να θέλω να χωρίσω αλλά δε μπορώ, μένω πάντα λόγω των παιδιών, δε θέλω να είναι παιδιά χωρισμένων κ λόγω οικονομικών, αν χωρίσουμε καταστρεφόμαστε κ οι 2 οικονομικά, πως θα μεγαλώσω 2 παιδιά χωρίς λεφτά;

Μιλησες για χωρισμο αλλα αυτο που σε σταματα ειναι μονο το οικονομικο κομματι?υφισταται σχεση ερωτικη μεταξυ σας?η λογω προβληματων απλα συνυπαρχεται στο ιδιο σπιτι?Εαν τον αγαπας και θελεις να ειστε αντρογυνο η γνωμη μου ειναι να αλλαξεις τακτικη, να προσπαθησεις να του κεντρισεις το ενδιαφερον και να μη σε θεωρει δεδομενη λογω των οικονομικων.Πρεπει να ειστε γονεις και συζυγοι(εραστες) ωστε να μην εχει ματια γι αλλη.Για μενα λυση δεν ειναι οι καβγαδες και οι σκηνες ζηλοπτυπίας.Η ζωη ειναι μικρη για να χαλιεσαι, αν τον θες πραγματικα διεκδικησε τον...και σιγουρα μονο εσυ ξερεις τον τροπο...

[antia1989]

Καλησπερα κοπελα μου. Χαιρομαι που εφτιαξες την ψυχολογια σου και την διαθεση σου και σωστα οπως λες οι καταστασεις δεν σε αφηνουν να ηρεμησεις.

 

Αυτο που περνάς στον γάμο σου είναι μεγάλο πρόβλημα και δικαιολογεί την στάση σου στο πρώτο σου μήνυμα. Η αποψη μου ειναι να του μιλησεις ανοιχτά για ότι σε ενοχλει και σε πληγωνει και να του εξηγήσεις οτι με τη συμπεριφορα σου σε υποβιβαζει σαν ανθρωπο και σαν γυναικα. Ζητα του βοηθεια για τα παιδια και εξηγησε του οτι τα παιδια χρειαζονται 2 γονεις ενεργους στην ζωη τους.

 

Απο την άλλη πλευρα με προβληματιζει για τι αισθανεσαι εσυ για τον συζυγο σου και εχω την εντυπωση οτι νιωθεις να πνιγεσαι. Αν θελεις να προσπαθησεις να φτιαξουν τα πραγματα στη σχεση σας, υπάρχουν αμετρητοι τροποι φτάνει να θελουν και οι δυο.

 

Πιστευω πως οταν εσυ τα βρεις με τον εαυτο σου θα φτιαξουν ολά! Κανε πραγματα για σενα, ασχολήσου με καποιο χομπυ, αλλαξε λουκ, οτιδηποτε που θα ανεβασει την αυτοπεποιθηση σου και σε κανει να χαιρεσαι.

 

Τελος, μην ξεχνας ενα βημα καθε φορα, δεν θα γινουν ολα αμεσως, θελει προσπαθεια και κοπο!