Τελικά δεν έχω καταφέρει τίποτα..

[amarylis]

Καλημέρα..

 

δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ στον μικρό μου..νιώθω ότι χάνω λίγο την μπάλα. έχει αρχίσει να γίνεται πιο έντονο το θέμα της προσκόλλησης πάνω μου όπου δεν ξέρω αν το αντιμετωπίζω σωστά ή αν το έχω παρακάνει..έχω μία τάση γενικώς να είμαι των άκρων.. και αυτή η προσκόλληση έρχεται σε συνδυασμό με το πείσμα που του βγαίνει ως αντίδραση σε κάτι που του αρνούμαστε και εκεί όσο ψύχραιμη και να ήμουν άρχισα να πελαγώνω!

Σαν παράδειγμα να σας φέρω το χτεσινό απόγευμα όπου έγινε πάρα πολύ έντονη η συμπεριφορά του και όλα του βγαίναν σε άρνηση.

Την ημέρα είχαμε πάει στην Χαλκίδα όπου περάσαμε πολύ όμορφα, φάγαμε όλοι μαζί (και όπου ήταν πολύ πρόσχαρος και "συνεργάσιμος" στην διαδικασία του φαγητού), μετά κοιμήθηκε λίγη ώρα και επιστρέψαμε σπίτι. Εγώ έπρεπε να ασχοληθώ λίγο με τις δουλειές του σπιτιού όπου και τον κράτησε ο μπαμπάς του. Στην αρχή παίζανε αλλά όποτε πήγαινε να κάτσει λίγο τον τράβαγε να συνεχίσουν το παιχνίδι. Μετά αφού κουράστηκαν και είπαν να κάτσουν λίγο και χαζεύανε τα αθλητικά στην ΤV, έκανα το λάθος να εμφανιστώ μπορστά του. Να με τραβάει να παίξουμε με την μουρμουρίτσα του και αφού του εξήγησα ότι κάνω δουλίτσες και θα παίξουμε μετά και βοήθα την μαμά να καθαρίσει(του είχα δώσει ένα πανάκι και καθάριζε) όλα βαίναν καλώς μέχρι την στιγμή που το βλέμα του έπεσε στην σαγιονάρα του μπαμπά όπου και επιδίωξε να πάρει. Ο μπαμπάς του το αρνήθηκε με ήρεμο τρόπο λέγοντάς του ότι είναι βρόμικη κλπ αλλά είχε πεισμώσει τόσο πολύ ο μικρός όπου έκλαιγε ακατάπαυστα! Τον τράβαγε να τον πάει στην παπουτσοθήκη να του δώσει την σαγιονάρα και επειδή αρνιόταν ο μικρός σπάραζε χειρότερα στο κλάμα. Το αποκορύφωμα ήταν όταν έτρεξε σε μένα για να του κάνω το χατήρι όπου και δεν το έκανα για να μην φανώ εγώ η καλή και ο μπαμπάς ο κακός, του μιλούσα ήρεμα αλλά δεν με άκουγε..είχε πάθει άρνηση! να είναι στην αγκαλιά μου να του μιλάω, να κλαίει σπαρακτικά να προσπαθώ με τους χίλιους τρόπους να τον ηρεμήσω, να του αποσπάσω την προσοχή, τίποτα δεν κατάφερνα!! Έφτασε σε σημείο όπου δεν ήξερε τί ήθελε. Να τον αφήσω κάτω να ηρεμήσει δεν ήθελε, με τράβαγε να σηκωθούμε από οτν καναπέ, μου έδειχνε ότι έβλεπε μπορστά του ότι ήθελε να του το δώσω, με το που του το δίνα το σπρωχνε και μου δειχνε κάτι άλλο που ήθελε για να κάνει πάλι το ίδιο(όλα αυτά με κλάμα) να έχει ιδροκοπήσει, εγώ να είμαι ψύχραιμη ώσπου ο άντρας μου είχε την ιδέα να του φωνάξει..όπου και πάγωσε σταμάτησε γιατί τρόμαξε επειδή δεν του είχε ξαναφωνάξει (ούτε και εγώ) και μετά από λίγο ξανάρχισε να κλαίει! κάτι το οποίο με στεναχώρησε, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από αυτά που ήξερα για να τον ηρεμήσω..ο μπαμπάς του έπειτα προσπάθησε να τον πάρει από την αγκαλιά μου να πάνε να παίξουν και εκείνος οριώταν ακόμη περισσότερο!Και εγώ μέσα σε όλα αυτά να είμαι θεατής χωρίς να ξέρω τί να κάνω!Το αποτέλεσμα ήταν να τον πάω σε ένα άλλο δωμάτιο όπου κρατώντας τον αγκαλιά, του έδωσα την πιπίλα(δεν θέλω να του την δίνω, ειδικά όταν κλαίει, γιατί προσπαθώ να του δείξω ότι κατανοώ ότι κάτι τον ενόχλησε και θα τον παρηγορίσω εγώ και όχι η πιπίλα, ότι τον ακούω και δεν του "κλείνω" το παραπονό του με αυτό τον τρόπο) αλλά ήταν τραγική η κατάσταση και σκέφτηκα μήπως τον ηρεμούσε λίγο, αλλά μάται, συνέχισε..όπου στον πανικό μου?στην κούρασή μου που δεν βοηθούσε τίποτα? του μίλησα λίγο πιο έντονα χωρίς να φωνάξω, όπου δια μαγείας σταμάτησε να κλαίει..του εξήγησα πάλι τί έγινε και ότι είχε κάθε δικαίωμα να κλαίει, επειδή θύμωσε για αυτό που έγινε αλλά το κλάμα είναι μέσω έκφρασης-ξεσπάσματος και όχι ο τρόπος για να πείσουμε τον άλλον να κάνει αυτό που θέλουμε. και ότι ο μπαμπάς θύμωσε για αυτό και φώναξε εκείνη την στιγμή και ότι τον αγαπάμε κλπ.

 

Μετά ηρέμησε, και όλα καλά!

Έχω 2 προβληματισμού:

 

1) Θέλει να ασχολούμε συνέχεια μαζί του(λίγες είναι οι φορές που κάθεται μόνος του) επειδή παίζω συνέχεια μαζί του του μιλάω, δεν του κάνω τα χατήρια πάντα και του εξηγώ τον λόγο, αλλά αν με δει να κάτσω λίγο στον καναπέ θα έρθει να με τραβήξει να παίξουμε και θα υποκύψω γιατί νιώθω λίγο τύψεις μήπως θέλει παρέα και μήπως νομίσει ότι βαριέμαι να ασχοληθώ μαζί του, στον πατέρα του όταν τον έχω αγκαλιά δεν θέλει να πάει ενώ όταν παίζουν μαζί ή ασχοληθεί λίγο παραπάνω μαζί του με ψιλοξεχνάει.

2) Είναι πολύ επίμονος, αν πχ. δεν σηκωθώ από τον καναπέ όσο και να του εξηγήσω, θα κλαίει συνεχόμενα μέχρι που θα βραχνιάσει!(αυτό το έχει κάνει 3-4 φορές).

 

Ειλικρινά, δεν ξέρω τί να κάνω..ο άντρας μου που είναι λίγο του ίδιου σκεπτικού με εμένα(να μην φωνάζουμε, χτυπάμε κλπ) δεν έχει εντιβίσει του θέματος(όπως εμείς από το site) και χτες μου είπε όταν έκλαιγε ο μικρός: άσατον να κλάψει, και εσύ που του μιλάς τί κατάφερες??και με έβαλε σε σκέψεις ότ κάτι δεν κάνω καλά, ότι μάλλον έχω τραβήξει τα άκρα και έχω "συνηθίσει" τον μικρό μου να είμαι συνεχώς δίπλα του! Πχ. όταν ο άντρας μου κάθεται μαζί του, θα ασχοληθεί, θα παίξει αλλά θα τον αφήσει και λίγο να παίξει μόνος του και εκείνος πιο δίπλα να δει TV, πράγμα που παλιότερα με ενοχλούσε γιατί δεν θεωρούσα ότι ήταν σωστό αλλά μάλλον σε καλό έβγαλε αυτό τελικά.. και παίζουν και ο ίδιος(ο άντρας μου)βρίσκει λίγο χρόνο για εκείνον..

Κάθε φορά που αναζητάει την αγκαλιά μου του την προσφέρω..δεν ξέρω αν όμως είναι απόλυτα σψστό αυτό πια..

Γενικ΄ψς όταν είμαστε με κόσμο στην αρχή δεν πλησιάζει εύκολα τους άλλους θέλει να είναι μόνο αγκαλιά μου, αλλά μετά από λίγη ώρα τους προσεγγίζει, τους γελάει και εμένα δεν με αναζητάει τόσο..

Τον άντρα μου πάλι, ενώ τον λατρεύει δεν του δείχνει να τον προτιμάει περισσότερο από μένα, του λέει να πάει αγκαλιά του και δεν πάει, πάει μόνο για παιχνίδι, του έχω πει να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί του μήπως και γίνουν καλύτερα τα πράγματα...

Νομίζω δεν μπορώ να κρατήσω τις ισσοροπίες και νιώθω λίγο "άχρηστη μάνα" για αυτό..από χτες νιώθω έτσι..και εκεί που νόμιζα ότι εχω τις βάσεις να βοηθήσω στην διαμμόρφωση του χαρακτήρα του μικρού μου αρχίζω να αμφιβάλω..

[Souloumpamia]

Άχρηστη μανούλα δεν είναι καμία! Και ποτέ να μην το ξαναπείς για τον εαυτό σου αυτό το πράγμα. Το παιδί περνάει τις ίδιες φάσεις που περνάνε και τα μωρά των υπολοίπων! Άντε! Σους! Μη μιλάς! Το να είσαι μανούλα είναι χάρισμα, να το απολαμβάνεις και να μην είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου. Μπορεί να είσαι ενήλικας, αλλά και εσύ, όπως και όλες μας, τώρα μαθαίνεις. Μαζί με το μωρό.

[manina]

μη στενοχωριέσαι τετοιες στιγμες εχουμε περασει οι περισσοτερες! Ευκολο δεν ειναι οταν το ζεις,αλλα υπομονη...μην ξεχνας,για το θεμα της προσκολλησης,οτι μεγαλώνοντας το μωρό αλλάζει κι αυτό....για ποτε θα δεις τον γιο σου ανεξάρτητο ούτε που θα το καταλάβεις

[Jean]

Καρδουλα μου ολα τα παιδια το ιδιο κανουν. Σ' εμας να δεις τι γινεται! Τις ιδιες σκεψεις με εσενα κανω κι εγω αλλα παιδια ειναι, αν δεν τα κανουν αυτα τωρα ποτε θα τα κανουν. Υπομονη! Ο αντρας μου της φωναζει καμια φορα, εγω αντιδρω και του βαζω χερι γιατι το μωρο δεν ξερει απο φωνες και μπερδευεται και τρομαζει και οσο και να φωναξεις αποτελεσμα δεν εχει. Ψυχραιμια χρειαζεται και αποσπαση της προσοχης σε κατι αλλο. Π.χ ενα παιχνιδι. Με τις σαγιοναρες το κανει κι η δικια μου. Την αφηνω να τις πιασει, της εξηγω οτι ειναι βρωμικες. "αντε τωρα να πλυνουμε τα χερακια γιατι πωπωπω!! Βρωμισαμε τα χερακια μας!! Παμε να πιασουμε το σαπουνακι!! Ωχχχχ! Καθαρο!! Ωχ!! Πως μυριζει!! Χαιρεται αυτη, ησυχαζουμε κι εμεις. Να του δωσεις τις σαγιοναρες την αλλη φορα αλλα με την αντιδραση σου θα καταλαβει οτι ειναι βρωμικες. με το να αρνεισαι πεισματικα να τις δωσεις του εξαπτεις την περιεργια κι αυτος κοντραρεται και πεισμωνει.

[Silmaril]

Κατά την ταπεινή μου γνώμη καμία μαμά που μιλάει κι εξηγεί στο παιδί της κάποια πράγματα (οσο μικρό κι αν είναι) δεν είναι άχρηστη...Άχρηστη θα ήσουν αμα το θεωρούσες ανίκανο να καταλάβει και του συμπεριφερόσουν σα να ήταν πράγμα!

Εκμεταλλεύσου την επικοινωνία που έχεις μαζί του και μάθε το σταδιακά οτι κι εσύ, όπως και ο μπαμπάς του, είστε άνθρωποι με ανάγκες και όρια...Όταν π.χ. κάθεσαι να ξεκουραστείς και ο μικρός επιμένει να παίξετε, ασχολήσου λίγο μαζί του αλλά μετά πές του "Η μαμά κουράστηκε τώρα, ήταν όλη μέρα στη δουλειά (π.χ.) και θέλει να ξεκουραστεί...Κι εσύ δεν κουράζεσαι πολλές φορές και θέλεις λίγη ησυχία; Θα παίξουμε πάλι μετά/αύριο" κλπ.

Έτσι θα το συνηθίσεις στην ιδέα οτι δεν είσαι υπεράνθρωπος και αυτό -πίστεψέ με- θα σου φανεί πολλαπλώς χρήσιμο στο μέλλον...Γιατί οι αξιώσεις του απο σένα θα είναι σε ανθρώπινο επίπεδο πάντα και δεν θα απογοητευτεί απο σένα όταν - ανθρωπίνως- δεν θα μπορείς να ανταποκριθείς σε κάποια απαίτηση...

Εγώ τουλάχιστον το εφάρμοσα στον Ραφαήλ κι όχι μόνο είχε αποτέλεσμα, αλλά έχει πολλή κατανόηση απέναντί μου και με βοηθάει πολύ όσο μεγαλώνει!

[matri]

Μην κατηγορείς τον ευατό οου.

Εμένα είναι μικρή ακόμα αλλά εχουν αρχίσει τα θέλω της να είναι πιο έντονα, οπότε το βλέπω σαν άσκηση υπομονής.

Από όσα εχω διαβάσει εδώ και σιγουρα τα έχεις διαβάσει και εσύ, πρόκειται για φυσιολογικό στάδιο ανάπτυξης και ο τρόπος αντιμετοπισης σου είναι πολύ σωστός. Τώρα για τις σαγιονάρες αυτό που λέει Jean είναι ωραίο. Εξερευνεί αλλά παίρνει και το μήνυμα.Αρκεί να υπάρχει ο ίδιος τρόπος αντιμετώπισης και από τους δυο γονείς.

 

Μήπως να γράψουμε κι άλλα τέτοια καθημερινά πως τα αντιμετωπίζουμε??

[amarylis]

Κορίτσια καλημέρα!

 

Σας ευχαριστώ πολύ όλες με καθησυχάσατε λιγάκι !

 

 

Δεν ξέρω, βλέπω άλλους γονείς που δεν ασχολούνται τόσο με τα παιδιά τους, δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να τους εξηγήσουν το ΟΧΙ που τους λένε και "φαίνονται" τα ίδια να μην έχουν επηρεαστεί πολύ από αυτό..και πάλι αγκαλιά τους είναι και πάλι γελάνε και δεν χρειάζεται να τους το ξαναπούν 2η φορά το ΟΧΙ γιατί το έχουν ακούσει με την 1η και και και...

και σκέφτομαι εμένα και λέω, εγώ που μπαίνω στην διαδικασία εξήγησης και που προσπαθώ (όπως όλες σας) να ενημερώνομαι όσο μπορώ πιο έγκυρα για την σωστή διαπαιδαγώγηση και ψυχική υγεία του μικρού μου, τί καταφέρνω στο τέλος?ίσως είναι νωρίς να δω τα αποτελέσματα ακόμη, αλλά αν από τώρα δεν πράξω σωστά μήπως είναι αργά έπειτα?

 

Δεν πρέπει και εγώ όμως να συμβάλω στο να γίνει ανεξάρτητο έπειτα? Αν εγώ τον έχω συνεχώς κολλημένο απάνω μου με την πρόφαση ότι αργότερα θα ξεκολήσει από μόνος του και δεν το κάνει επειδή έπρεπε να τον βοηθήσω και εγώ με τον τρόπο μου?Αυτό φοβάμαι μην τραβάω τα άκρα..

 

Silmaril αυτή νομίζω είναι η χρυσή τομή.. προσπάθησα να το εφαρμόσω αυτό αλλά κλαίει και επιμένει..ίσως θέλει λίγο χρόνο για να το συνηθίσει?

Εσείς όποια στιγμή τα μικρά σας θέλουν αγκαλίτσα τα παρατάτε όλα και τα παίρνετε?

 

matri καλή η ιδέα σου!

[elenik]

Ειμαι λιγο πιγμενη σημερα (1η μερα στην δουλεια) και δεν προλαβαινω να αναλυσω αλλα το αν το οχι θα το δεχθει το παιδι με την 1η φορα εχει να κανει και με την ηληκια (νομιζω οτι ο δικος σου ειναι μικρος ) αλλα και με το ποσο το τηρεις και το οχι παραμενει οχι ή με λιγη μουρμουρα, παρακαλετο κλπ γυρναει σε "ενταξει για λιγο" ή ναι. Αν ξερει οτι σε τουμπαρει .......

 

Και ο δικος μου ακομα και σημερα με καθιζει κατω και παιζουμε. Παρεα θελει και ειναι λογικο. Και προτιμαει την παρεα που βλεπει οτι ειναι μαζι του 100% και οχι καποιον που το κοιταει και παιζει μονο του (αγγαριουλα δλδ --> βλεπε μπαμπας). Χρειαζεται ποιοτικο χρονο με τον πατερα του. Προσπαθησε να πας για ψωνια οταν παιζουν ή να τους προτρεψεις να πανε στις κουνιες οι 2 τους.

[Jean]

Εσείς όποια στιγμή τα μικρά σας θέλουν αγκαλίτσα τα παρατάτε όλα και τα παίρνετε?

 

 

 

ΝΑΙ!!!! Γιατι ξερω οτι θα ερθει η στιγμη που θα την κυνηγαω για μια αγκαλιτσα και δεν θα καθεται. Μα ψαρια καθαριζω, λεκανες πλενω, τα παραταω ολα και την σφιγγω στην αγκαλια μου (και μιλαμε οτι αυτο συμβαινει συνεχεια, την αρεσουν οι αγκαλιες).

[Souloumpamia]

Ναι, όποτε ζητάει αγκαλίτσα του δίνω οφείλω να ομολογήσω όμως ότι τώρα (17 μηνών) είναι περισσότερο ανεξάρτητος και ανά διαστήματα ασχολείται με τα παιχνίδια του αρκεί να είναι και κάποιος άλλος στο ίδιο δωμάτιο μ'αυτόν.

[amarylis]

ναι βρε κορίτσια..και είναι τόσο γλυκούλια όταν τεντώνουν τα χεράκια τους και σε κοιτάνε με αυτά τα ματάκια!!!να τα φας!

[Jean]

Ναι βρε! Πως να αρνηθεις την αγκαλιτσα;;; Κομματια θα γινω! Την παιρνω αγκαλια και της δινω σβουριχτα φιλακια. Το μωρο μου!! Ειναι τοσο τρυφερουλα. Αν η αγκαλια κανει τα παιδια κακομαθημενα (μυθος) εμενα θα γινει το πιο κακομαθημενο παιδι στο συμπαν και γουσταρω τρελα!

[amarylis]

καλά Jean πιο συνειδητοποιημένη σκέψη δεν έχω συναντήσει!

σε χαίρομαι, πολύ καλά κάνεις, και να σου λένε ότι θα γίνει κακομαθημένο θα απαντάς, γουστάρω με τρέλα!!!καλό!νομίζω πρέπει να υιοθετήσω τον τρόπο σκέψης σου

 

απλώς σκέφτομαι μήπως τα παιδιά μας που τους έχουμε δώσει τόση πολύ τρυφερότητα, μανουλίαση κλπ, δυσκολευτούν όταν έρθει άλλο μωράκι στην οικογένεια και δεν θα μπορούμε να τους δίνουμε την ίδια προσοχή, ή όταν θα πρέπει να πάνε παιδικό σταθμό..μακάρι να μην είναι τόσο δύσκολο!

[Jean]

απλώς σκέφτομαι μήπως τα παιδιά μας που τους έχουμε δώσει τόση πολύ τρυφερότητα, μανουλίαση κλπ, δυσκολευτούν όταν έρθει άλλο μωράκι στην οικογένεια και δεν θα μπορούμε να τους δίνουμε την ίδια προσοχή, ή όταν θα πρέπει να πάνε παιδικό σταθμό..μακάρι να μην είναι τόσο δύσκολο!

 

Μα η αγαπη της μανας δεν μοιραζεται, διπλασιαζεται. Τοτε θα εχεις δυο να αγκαλιαζεις (μην σου ξεφυγει πουθενα αλλα γι' αυτο μας εδωσε δυο χερια ο Θεος)

 

Οταν θα πανε παιδικο θα προσπαθησουμε να γινει οσο πιο σωστα και ηπια η προσαρμογη και ολα θα πανε καλα.