φοβιες......

[anna maria]

κοριτσια η αννα μαρια μου ειναι 18 μηνων

και ο μπεμπης 1 μηνο;

απο τοτε που ηρθε ο μπεμπης σπιτι δεν εχω μεινει ποτε μονη μου και με τα 2

και μονο στην ιδεα αυτη φοβαμαι

τι φοβαμαι

πως θα τα καταφερω?

μηπως παθω κατι εγω και μεινουν μονα τους

βασικα και μονο στην ιδεα παθαινω κριση πανικου πως θα τα βγαλω περα με τα 2?

μετα με πιανουν τυψεις που εχω εδω ολη μερα την μαμα μου η τον αντρα μου ακι δεν γινομαι δυνατη για μια φορα

ισως ειναι δυσκολο παιδι η αννα μαρια και ο μπεμπης κλαει με κολικους ισως λογω υονου και των 2 δεν κοιμουνται με τιποτα και κλαινε μαζι

ειχε καμια μαμα παρομοιες φοβιες?

πχ το βραδυ κλαιγανε και τα 2 και ουρλιαζανε

εγω ειχα τον μπεμπη και η μαμα μου την αννα μαρια

τον θηλασα εκλαιγε γοερα με ουρλιαχτα

η αννα μαρια τσιριζε δεν στεκοτανε και χτυοαγε το κεφαλι της

αυτο απο τις 10

τελικα κοιμιζω τον μπεμπη πιανω την αννα μαρια απο την μαμα μου την κοιμιζω και αυτη με αναφιλητα και εγω ανεβασα πιεση

εαν ημουν μονη τι θα εκανα?

να σας πω εδω οτι γενικα ειμαι πολυ αγχωδης (μεχρι αγχολυτικα παιρνω)και ολα αυτα και οι κρισεις πανικου μου βγηκαν αφου εχασα ενα μωρο στην 26 εβδομαδα

[love4four]

Αννα-Μαρία μου,

 

Να σου ζήσουν τα αγγελούδια σου !

 

Είναι φυσικό (κι επόμενο) με τόσο μικρά μωρά να φοβάσαι για το πώς θα αντιμετωπίσεις μια κατάσταση πανικού... Κάνε υπομονή μέχρι να σαραντήσει το μωρό, να περάσουν οι κολικοί του και να δεις που σιγά-σιγά (όταν με το καλό αρχίσει ο μπέμπης να κοιμάται ολόκληρο το βράδυ) θα ομαλοποιηθεί η κατάσταση...

Τώρα εάν τύχει κάτι και είσαι μόνη σου, αναγκαστικά, αφήνεις κάποιο να κλαίει και παρηγορείς εναλλάξ. Τί να κάνουμε... Μας έδωσε ο Θεός μόνο δυο χέρια... Επειδή όμως καταλαβαίνω το άγχος σου απόλυτα, κοίτα να το δουλέψεις μέσα σου και να καταλάβεις πως ΜΟΝΗ ΣΟΥ αε αυτή την φάση ΔΕΝ μπορείς να τα κάνεις όλα, οπότε θα προσαρμόσεις ανάλογα και τις προσδοκίες σου.

Καλό κουράγιο- καλή δύναμη από τα βάθη της καρδιάς μου.

[Niki81]

Επειδη τυχαινει να εχω ενα θεματακι με κρισεις πανικου...και εχω ταλαιπωρηθει πολυ...μαθε να ελεγχεις την ψυχραιμια σου.Εκει ειναι ολη η ουσια.Καταρχας δεν προκειται να παθεις τπτ απολυτως...το ξερεις αυτο...απλα φοβασαι.Η κριση πανικου οπου βρισκει φοβο εμφανιζεται.Δεν εχει να κανει με τα παιδια.Πρεπει να μαθεις να κουμανταρεις τις κρισεις και να σταματησεις να τις φοβασαι.

Και αυτο θα πρεπει να γινει σιγα σιγα..θελει χρονο.Εγω στη θεση σου θα ελεγα στη μαμα μου να αρχισει να φευγει,για μια ωριτσα στην αρχη...ας παει για ψωνια.Να μεινεις μια ωρα με τα παιδια.Μετα να γυρισει.Αυτο θα το κανεις καθε μερα.Χωρις να βιαζεσαι να αυξησεις το χρονο.Ακομα κι αν στην ωρα εσυ εισαι καλα..ας γυρισει η μαμα σου...σιγα σιγα.Και αν η ωρα σου φαινεται πολυ...ξεκινα με λιγοτερο χρονο.

 

Ακομα κι αν σε πιασει η κριση...μην πανικοβληθεις.Παρε τα παιδια και καθηστε στο κρεβατι..με τα παιχνιδακια τους,να παιζουν και να τα επιβλεπεις και συγχρονως παρε βαθιες αναπνοες.Μη τρομαξεις.Μη πανικοβληθεις.Υπομονη λιγα λεπτακια και θα περασει.

Ασε που ειμαι σιγουρη οτι θα εχεις τοσα να κανεις με 2 παιδια που ουτε χρονο να πας τουαλετα δε θα εχεις...ποσο μαλλον να παθεις κριση πανικου.

[maria-christina]

Αχ ποσο σε καταλαβαινω. Απο πανικο καλα παω και εγω. Εμενα η κορη μου ειναι 2,5 χρονων και ο μπεμπης 3 μηνων τωρα. Στην αρχη τα ειδα ολα απο την αντιδραση της κορης μου εξαιτιας της ζηλιας της. Ηταν ενα ηρεμο παιδακι, βολικο θα ελεγα και απο την στιγμη που γεννηθηκε ο μικρος μεταλλαχθηκε σε γκρινιαρικο και αντιδραστικο. Οταν εβλεπε να θηλαζω τον μικρο τσιριζε, πετουσε πραγματα κτλ. Ηθελε να τα κανει ολα μαζι μου, εγω να την ταιζω, εγω να την κοιμιζω και φωναζε συνεχεια οτι ο μπεμπης ειναι κακος να τον πεταξουμε και αλλα τετοια. Δεν με αφηνε καθολου να ασχοληθω με το μωρο, θηλαζα ακομα και κρυφα απο αυτη. Ειχα και εγω την μαμα μου στην αρχη γιατι πιστευα οτι δεν θα τα καταφερω μονη μου με δυο παιδια και τις δουλειες του σπιτιου. Προσπαθησα πολυ, συζητηση με την μικρη για να δει θετικα τον αδελφο της και να ηρεμησει,λιγο βοηθεια καποιες φορες απο την μαμα μου, αναγκαστηκα να βαλω και τις φωνες καποιες στιγμες γιατι δεν αντεχα αλλο τις παραλογες αντιδρασεις της ...αλλα τωρα ναι τα καταφερα. Ειμαι μονη μου (ο αντρας μου εργαζεται) καταφερα να ηρεμησω τον εαυτο μου πρωτα απο ολα για να μην πανικοβαλομαι και ηρεμησε και η μικρη. Τωρα με βοηθαει με το μωρο, παιζει μαζι του και κυριως σταματησε τις παραλογες αντιδρασεις και εκρηξεις θυμου. Μεχρι ομως να φτασω εδω περασα απο πολλα σταδια.Πιστεψε στον εαυτο σου οτι εισαι ικανη να τα καταφερεις, μιλησε στο μεγαλο παιδι για να δει θετικα το μωρο και οχι σαν ανταγωνιστη στην αγαπη της μαμας και σιγα σιγα ολα θα φτιαξουν. Ειναι αρχη ακομη, θελει υπομονη και γερα νευρα γιατι το μωρο απο μονο του, ειδικα αν εχει και κολικους , αποροφα τον περισσοτερο χρονο σου. Κρατησε τα στην αρχη καποιες ωρες μονη σου και στην συνεχεια πιο πολυ και θα δεις οτι δεν ειναι τιποτα το δυσκολο. Η αληθεια ειναι οτι εμενα η μικρη μου ειναι πιο ηρεμη και συνεργασιμη με μενα γιατι η γονεις μου την χαιδευουν πολυ και αυτο την κανει τρομερα απαιτητικη. Καλο κουραγιο...

[anna maria]

ti να πω ποσο κουραγιο μου δινεται ολες σας αληθεια σας λεω