Καυγάδες για την διαπαιδαγώγηση εφήβου

[lop]

Κορίτσια θέλω την συμβουλή σας. Μετά από 17 χρόνια μαζί (14 γάμου) σαν ζευγάρι νιώθουμε πολύ κοντά, παιρνάμε όμορφα, ανυπομονούμε να βρεθούμε. Το σημείο όμως κυριολεκτικά φαγωμού μας είναι η διαπαιδαγώγηση του εφήβου γιού μας. Ο σύζυγος ποτέ δεν προσπάθησε να του βάλει όρια(δεν μπόρεσε ή βαριέται να το κάνει), στην τελική ο μικρός κάνει ότι θέλει, έχει ότι θέλει, τον τουμπάρει με το παραμικρό.π.χ Καθηγητές που τον συμβουλέψαν να σφίξει τα λουριά (όχι για τους βαθμούς, αλλά γιατί οι δυνατότητές του είναι μεγάλες και πάνε χαμένες γιατί είναι τεμπέλης) το μόνο που του είπε είναι ένα διάβασε παιδί μου. Φυσικά στις εξετάσεις τα πήγε χάλια. Για όλα αυτά έχουμε χοντρή κόντρα, με έντονους διαπληκτισμούς, άκόμα και μπροστά στο παιδί και φυσικά ούτε λόγος για κοινή αντιμετώπιση. Πατέρας και γιός μαζί και εγώ από την άλλη. Υπάρχει περίπτωση εγώ σαν μάνα να αγαπάω λιγότερο το παιδί ; Το θέμα είναι ότι ψυχραινόμαστε μεταξύ μας, ανταλλάσουμε βαριά λόγια (μου βγάζει τον χειρότερο εαυτό, φουντώνω λέγοντας πράγματα που το επόμενο λεπ΄το ήδη έχω μετανιώσει που τα είπα), κάνουμε 2-3 μέρες να μιλήσουμε, θέλουμε κάποιες φορές να μείνουμε για 2-3 ώρες μόνοι μας εκτός σπιτιού που είναι εμπόλεμη ζώνη, για να ηρεμήσουμε. Και ρωτώ: που θα πάει αυτό; Να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας ενώ αγαπιόμαστε και το ξέρω.

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Πόσο δικιο έχεις........... Αρχισε να βάζει ορια ΕΣΥ στον μικρό. Απαγόρεψε του εξόδους μπας και πιασει έτσι. Εφόσον ο άντρας σου κρατάσει αυτή την στάση μην το συζητήσεις μαζί του κάνει αυτό που θες ΕΣΥ και αν σου πει ποτέ τίποτα πες του ΄΄Καλημέρα αγάπη μου .......... ξύπνησες επιτέλους?΄΄

[lop]

γλυκιά μου δεν πιάνει- το προσπαθώ χρόνια τώρα- γιατί έχει τον πατέρα του ως πισινή και κυρίως φοβάμαι ότι αφού δεν μπορούμε να του επιβληθούμε τώρα στα 13 τί θα γίνει στα 18 ; Άρα στο παιδί γίνεται κακό με όλη αυτή την ιστορία.

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Nόμιζα ότι το παιδί είναι 17 αν είναι 13 νομίζω ότι είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Μην επαναπαύεσαι στην στενοχώρια σου και δείξε δυναμισμό τώρα. Αν είναι 13 το παιδί τώρα ειναι που πρέπει να αρχίζεις να βάζεις του δικούς ορους και περιορισμούς. Αστον τον μικρό να λεει οτι θέλει. Τώρα που είναι και καλοκαίρι ξεκίνα τον απο τώρα (αν έχει βεβαίως και την οικομική άνεση) ενισχυτική βοήθεια για το σχολείο , για να μάθει τις υπορχεώσεις του και να μάθει επιτέλους ότι υπάρχει άνθρωπος στην οικογένεια που τον ελέγχει.

[smartaki09]

Πρεπει να κανεις μια συζητηση με τον αντρα σου και να τον ρωτησεις πως βλεπει το μελλον του παιδιου σας και τη περιμενει να δει με αυτον τον τροπο που εχει επιλεξει.Παντως στα 13 ειναι μικρος μπορεις να βαλεις ορια και να πετυχεις πολλα πραγματα.

[Niki81]

Για μενα πρεπει να βρειτε τροπο με τον αντρα σου να συνενοηθειτε και να σταματησετε να συμπεριφερεστε εγωιστικα...του τυπου ..."οχι θα γινει αυτο που θελω εγω"..και να τρωγεστε.Αφου αγαπιεστε οπως λες..μαθαιτε να κουβεντιαζετε σας ανθρωποι για το παιδι σας χωρις να κατηγορειτε ο ενας τον αλλον.

 

Το να προσπαθησεις με το ζορι και με τσαμπουκα να αναγκασεις το παιδι να συμμορφωθει "...γιατι ετσι θελεις εσυ" ειναι λαθος.

Κατσε κατω με το παιδι σου και μιλα μαζι του...κουβεντουλα παλι και παλι και παλι και παλι. Να καταλαβαινει τι του ζητας και γιατι του το ζητας και οχι να του επιβαλλεις πραγματα.Το παιδι μπαινει σιγα σιγα στην εφηβεια...ειναι λαθος να προσπαθησεις να του επιβαλλεις ...δεν θα καταφερεις τπτ απολυτως ετσι.

[ravT]

Θεωρώ πως αν δεν υπάρχει κοινή γραμμή συμπεριφοράς, πάει χάθηκε η όποια προσπάθεια. Επομένως το πρόβλημα το έχεις με τον σύζυγο και όχι με τον μικρό. Κάθισε με τον άνδρα σου μια μέρα μόνοι σας να μιλήσετε ήρεμα για το παιδί. Προσπάθησε να του εξηγήσεις τι θα καταφέρει με το "Ωχ αδελφέ..." και την παθητική στάση. Και αν δεν επιθυμεί να κάνει κάτι ο ίδιος ζήτησέ του τουλάχιστον να κάνει σαφές στο παιδί πως θα γίνεται ότι πει η μαμά.

Ευχομαι να τα καταφέρετε. Η εφηβεία είναι πολύ δύσκολη για όλους σε μια οικογένεια πόσο μάλλον που με τα χρόνια η εφηβεία ξεκινάει νωρίς και στα αγόρια λήγει και αργά...

[ZWH]

Σε καταλαβαινω απολυτα.

Ο αντρας μου δεν εβαλε ποτε ορια στα παιδια. Δεν εχουμε κοινη γραμμη. Εγω αναγκαστικά εχω γινει πιο σκληρη. Η κορη μας ειναι 11 ετων και ηδη εχει μπει στην εφηβεια. Δεν ακουει κανεναν και δεν ξερω πλεον πως να χειριστω την κατασταση. Προσπαθω να αφυπνησω τον αντρα μου αλλα τιποτα. Λεει οτι αγαπαει τα παιδια. Εγω δηλαδη δεν τα αγαπαω? Θελω να τα βασανισω?

[melina_m]

-δώσε κίνητρα στο παιδί σου και ας το να προσπαθεί να τα πιάσει !!!

παράδειγμα θέλει κάτι πάρα πολύ δώσε του την ευκαιρία να το κερδίσει 'εάν βγάλει καλούς βαθμούς' .

-βάλε και τον άντρα σου στο παιχνίδι και να δώσει και αυτός κίνητρα στο παιδί .

 

- εσύ σταμάτα να θυμώνεις διότι χάνεις με αυτον το τρόπο το δίκιο σου .

για να μπορέσεις να κερδίσεις την "συμμαχία" πατέρα - γιου θα πρέπει να κινηθείς έξυπνα.

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ !!!!

τι κάνεις πιάνεις το γιο σου ΜΟΝΟ του . χωρις τον πατέρα του και του τάζεις κάτι που θέλει πολύ και μετα του λες συμφωνώ αν και εσύ απο την πλευρά σου εισαι εντάξη στις δικές σου υποχρεώσεις.

ΚΑΝΕΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ ενα συμφωνητικό και το υπογράφεται και οι δύο.

μετα πιάνεις τον ανήρ σου και του λες οτι τον αγαπας και κοιτας να ειστε καλα μεταξύ σας .

εαν τα βρεις σκουρα τοτε το σχέδιο γινεται ακομα πιο "πονηρό" και λες στον άντρα σου να σου κάνει μια μικρή χαρουλα και να μην ανακατευτεί στην συμφωνια που έκανες με το παιδι.

εαν ολα πανε καλα με το παιδί (μικρό ειναι ακομα) μια χαρά θα πανε ολα.

τοτε θα δει ο αντρας σου την διαφορά στους βαθμούς και στο παιδί και θα συμφωνεί πιο ευκολα μαζί σου .

[lop]

Koρίτσια καλημέρα.Ευχαριστώ κατα'ρχην για την συμμετοχή σας. Λέω λοιπόν ότι δεν ξεκίνησα με φωνές, απαίτηση να γίνει ''το δικο μου''. Στην αρχή της προεφηβείας στα 11, υπήρχε πολύ διάλογος και με το καλό σε σημείο που μου έλεγε ο μικρός :"καλά δεν βαρέθηκες να μιλάς. εγώ βαρέθηκα να ακούω. Όσο και να φωνάξεις κάποια στιγμή θα σταματήσεις και εγώ θα κάνω αυτό που θέλω". 2ον τώρα πιά δεν πιάνει η "δωροδοκία" εάν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, γιατί εάν δεν του το πάρω εγώ θα του το πάρει ο μπαμπάς ή ο παππούς ή από τα δικά του από τα κάλαντα. Από την αρχή ήταν ατίθασο και απείθαρχο παιδί.Να φανταστείς ότι μετά από κουβέντα με το σύζυγο και αφού έπρεπε να του φωνάξει για κάτι, του απάντησε :"Ναι καλά που κάνεις ότι σου πεί η μαμά". Αν όμως υπήρχε κοινό μέτωπο αντιμετώπισης δεν θα το πίστευε αυτό και θα ήταν αυτονόητο.