Τα παιδιά δεν ξεχνούν τα ψέματα των γονιών

[Sam]

Ακόμη και τα αθώα ψέματα που λένε οι γονείς κάνουν κακό στα

παιδιά, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας αμερικανικής έρευνας.

Ακόμη και οι γονείς που λένε ψέματα «για καλό», χάνουν την

εμπιστοσύνη των παιδιών τους.

«Αν δεν πλένεις τα αυτιά σου, θα φυτρώσει σπανάκι»· «αν δεν αφήσεις την

πιπίλα, θά ΄ρθει να σε πάρει ο Μπαμπούλας»: ο κόσμος των παιδιών στα

πρώτα χρόνια της ζωής τους είναι αρκετά σουρεαλιστικός και γεμάτος

φανταστικά πλάσματα. Είναι η πραγματικότητα που δημιουργούν τα ψέματα

των γονιών που λένε ολοένα και περισσότερο ψέματα στα παιδιά, όπως

έδειξε μια έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο και

του Πανεπιστημίου του Τορόντο. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση

«Journal of Μoral Εducation» και, σύμφωνα με την Αμερικανίδα ψυχολόγο

Γκέιλ Χέιμαν που την υπογράφει, όταν τα παιδιά καταλαβαίνουν τα ψέματα

αυτά, χάνουν την εμπιστοσύνη τους στη μαμά και στον μπαμπά. Όμως

υπάρχουν και θετικές επιπτώσεις. «Το να καταλάβεις ότι οι γονείς λένε

ψέματα, βοηθάει στην ανάπτυξη του σκεπτικισμού, πράγμα που έχει

ουσιαστική σημασία για να διαμορφώσει το παιδί κριτικό πνεύμα», λέει ο

Ντιεμ Λούου, ο οποίος συνυπογράφει τη δημοσίευση. Στο πλαίσιο της

έρευνας εξετάστηκαν μια ομάδα φοιτητών και ο ένας από τους γονείς

καθενός εξ αυτών. Από τους πρώτους, ζητήθηκε να θυμηθούν ψέματα που

τους είπαν κατά την παιδική ηλικία τους και 88% θυμήθηκαν περισσότερα

από ένα.

 

«Τα παιδιά θυμούνται τα ψέματα που ξεσκεπάζονται», εξηγεί ο Κανγκ Λι,

διευθυντής του Ινστιτούτου Έρευνας για το Παιδί του Πανεπιστημίου του

Τορόντο. Το 79% είπε ότι είχε ακούσει τους γονείς να λένε ότι είναι κακό

να λες ψέματα. Μόνο 21% είπαν ότι είχαν με τους γονείς τους έναν έντιμο

διάλογο κατά τον οποίο τους εξηγήθηκε ότι μερικές μισές αλήθειες είναι

αποδεκτές.

 

Από τους γονείς που ρωτήθηκαν, 78% παραδέχθηκαν ότι είπαν ψέματα στα

παιδιά τους, οι περισσότεροι- κι αυτό είναι το εντυπωσιακό- για εγωιστικούς

λόγους. Το να πεις σ΄ ένα παιδί πως, αν συνεχίσει να ανοίγει το ψυγείο,

αυτό θα εκραγεί, είναι απλούστερο από το να του εξηγήσεις πώς λειτουργεί

η συσκευή. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, εξηγούν οι ερευνητές, το ψέμα δεν

λέγεται για να μην πονέσει το παιδί ή για να ηρεμήσει, αλλά για να

επιτευχθεί κάτι ταχύτερα. Αν λοιπόν, εξηγεί η Χέιμαν, είναι εντελώς αθώο

(ακόμη και ενδεδειγμένο) να πεις ότι ο Αϊ-Βασίλης υπάρχει, μπορεί αντίθετα

να είναι επικίνδυνο να πεις ψέματα για να διαμορφώσεις μια συμπεριφορά.

«Το να πεις σ΄ ένα παιδί ότι τα ορνιθοσκαλίσματά του είναι άσχημα θα ήταν

άσπλαχνο», εξηγεί η ερευνήτρια, «όμως συχνά οι γονείς λένε ψέματα

ελαφρά τη καρδία... Η καλύτερη λύση είναι πάντα η ειλικρίνεια».

 

 

πηγή ΤΑ ΝΕΑ

[aleca]

πολύ ωραίο άρθρο. Δε θυμάμαι να έχω πει κανένα ψέμα στο παιδάκι μου, ακόμη και όταν δε μπορώ να του δώσω μια καλή τεκμηρίωση, του λέω απλώς γιατί 'ετσι πρέπει'. Και είμαι τυχερή γιατί είναι από τα παιδάκια που ακούει. Θυμάμαι όταν περάσαμε μια περίοδο που δεν ήθελε να πάω στην δουλειά και να τον αφήσω στη γιαγια, με ρώταγε 'θα φύγεις τώρα?' και του απαντούσα 'πρέπει να φύγω και θα γυρίσω όσο πιο γρήγορα μπορώ.' Και αυτό έκλαιγε το καυμένο για κανένα πεντάλεπτο. Σε δυο τρεις εβδομάδες όμως το ξεπέρασε και με τον καιρό, γενικότερα, μου έχει πολύ εμπιστοσύνη.

Βέβαια ο Αη βασίλης έρχεται στο σπίτι μας και φέρνει δώρα... και είναι καλά καουφλαρισμένος. Αν όμως ο μικρός έρθει η στιγμή να με ρωτήσει αν αυτός ο παππούλης είναι ο μπαμπάς μας, τότε θα του εξηγήσω... Από τη στιγμή που θα το αμφισβητήσει μάλλον θα είναι και έτοιμος να μάθει την αλήθεια!

[Αρετή Κυπραίου]

Πιστεύω ότι όντως τα ψέματα είναι ο καλύτερος τρόπος να χάσουμε την εμπιστοσύνη των παιδιών μας και όχι μόνο!

Μπορούμε ακόμη να τους κλονίσουμε την ασφάλεια και τη σταθερότητα που πηγάζει από τους γονείς με πολλούς τρόπους.

«Αν η μαμά και ο μπαμπάς λένε ψέματα γιατί να πιστεύω ό,τι κι αν μου λένε;» Θα αναρωτηθεί πολύ σωστά ένα παιδί!!!

«Αφού μου είπε ψέματα σε αυτό το ζήτημα, μήπως μου λέει ψέματα συνέχεια;»

«Και τι να πιστεύω από αυτά που μου λένε;»

Μάλλον έχουμε άθελά μας προκαλέσει ένα τεράστιο μπέρδεμα!

 

Με τα ʽαθώαʼ φαινομενικά ψέματά μας τα πείθουμε ότι

δεν έχουν λόγο να πιστεύουν αυτά που τους λέμε

αφού από τη μία τα παροτρύνουμε να μην λένε ψέματα και από την άλλη λέμε και εμείς!!!

 

Άρα.... τα ωθούμε και σε κάτι ακόμα. Στο ψέμα!

«Αφού λένε ψέματα ο μπαμπάς και η μαμά,

το ψέμα είναι κάτι που επιτρέπεται αν θέλουμε να πείσουμε κάποιον να κάνει κάτι ή να κερδίσουμε κάτι!

Άρα θα πω κι εγώ ψέματα!»

Και μετά τα μαλώνουμε όταν λένε τα ίδια ψέματα

και τα ρωτάμε πως περιμένουν να τους έχουμε εμπιστοσύνη...

 

Δυστυχώς το να μην πέσουμε στην παγίδα των ψεμάτων

δεν είναι απλό και χρειάζεται πολλή προσοχή από την πλευρά των γονιών.

 

Συνεχίζοντας, παίρνω αφορμή από τα παραπάνω για να διατυπώσω την άποψή μου:

«Αν δεν πλένεις τα αυτιά σου, θα φυτρώσει σπανάκι»· «αν δεν αφήσεις την

πιπίλα, θά ΄ρθει να σε πάρει ο Μπαμπούλας»:

«Το να πεις σ΄ ένα παιδί πως, αν συνεχίσει να ανοίγει το ψυγείο,

αυτό θα εκραγεί, είναι απλούστερο από το να του εξηγήσεις πώς λειτουργεί

η συσκευή .»

 

Συχνά, για να πείσουμε τα παιδιά μας να κάνουν το σωστό, απηυδισμένοι από τα πολλά

«κάνε αυτό, κάνε εκείνο, μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο» καταφεύγουμε στην εύκολη λύση της τρομοκρατίας!

Ο σκοπός όμως δεν αγιάζει τα μέσα....

Το παιδί θα ανακαλύψει ότι σπανάκι στα δόντια δεν φυτρώνει άρα...

 

1) «Ποιος ο λόγος να πλένω τα δόντια μου αφού δεν έγινε τίποτα;»

2) «Η μαμά είπε ψέματα άρα θα λέω κι εγώ».

3) «Δεν ξαναπιστεύω τη μαμά σε τίποτα από όσα λέει!!!

Μάλλον δεν ξέρει και πολλά!!!!!»

4) «Μπορεί ούτε κι ο μπαμπάς να ξέρει. Δεν θα ακούω ούτε αυτόν»

Ή «Χμ. Θα ακούω μόνο το μπαμπά».

Ή ακόμα χειρότερα....

5) «Θα αρχίσω να ρωτάω άλλους. Τη γιαγιά, τη θεία Στέλλα, τον κύριο Γιάννη, -και ακόμα χειρότερα- τον καλό κύριο που πουλάει το ψωμί.....»..........

 

Άρα, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι

να εξηγούμε τα πάντα στο παιδί σε απλά λόγια, ανάλογα με την ηλικία του.

Σε ένα μικρό παιδί που δεν θέλει να πλύνει τα δόντια του μπορούμε να εξηγήσουμε ότι

«όλοι οι άνθρωποι πλένουν τα δόντια τους κάθε βράδυ, και η μαμά και ο μπαμπάς και ο παππούς και... και... και... και ο Βασιλάκης και η Αγγελικούλα.....

γιατί έτσι τα βοηθάμε να είναι καθαρά γιατί εάν δεν τα πλύνουμε θα μαζευτεί πάνω τους βρομιά και μετά θα γίνουνε κίτρινα και αργότερα ίσως μαύρα

και δεν θέλουμε να έχουμε μαύρα δοντάκια θέλουμε;;;;

Καλύτερα δεν είναι τα άσπρα όμορφα δοντάκια σαν της μαμάς;;;; Μπορούμε αν θέλουμε -στις πιο δύσκολες περιπτώσεις!!!-

να επιστρατεύσουμε και την κυρία τερηδόνα που έρχεται στα βρόμικα δοντάκια

και τους ανοίγει τρυπούλες κι εμείς δεν θέλουμε τρυπούλες στα φανταστικά μας δοντάκια! Θέλουμε;;;;

Μετά πως θα τρώμε ....(το αγαπημένο μας φαγητό) άμα πονάνε τα δοντάκια μας από τις τρυπούλες;;;;;»

- Καλό είναι να αποφύγουμε την ιστορία με τον ʽκακόʼ οδοντίατρο

που θα έρθει με τη βελόνα και τον τροχό και θα κάνει όλα αυτά τα φριχτά πράγματα στο δόντι μας γιατί έτσι θα αναρωτιόμαστε μετά γιατί το παιδί φοβάται τους γιατρούς...-

 

(Και την ίδια τακτική είναι καλό να ακολουθούμε παντού.

Πάντα υπάρχει ένας απλός τρόπος για να εξηγήσουμε σε παιδιά κάθε ηλικίας τα πάντα.

Αυτά βέβαια που πρέπει να μάθουν και αυτά που κρίνουμε εμείς κατάλληλα.

Καλό είναι να μην τους λέμε τρομακτικές λεπτομέρειες για τα πράγματα

και ούτε να τα μπλέκουμε στα συναισθηματικά μας προβλήματα αν είμαστε, για παράδειγμα, στενοχωρημένοι.

Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό.)

 

Είναι δύσκολο και χρονοβόρο όλο αυτό αλλά έχει τα καλύτερα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

Το να εξηγούμε στα παιδιά με απλά και όχι καταστροφικά λόγια

τα αποτελέσματα των πράξεών τους και να τα οδηγούμε στις σωστές επιλογές

έχει τόσα οφέλη που δύσκολα μπορούμε να τα αντιληφθούμε,

ξεκινώντας από το ότι τους μαθαίνουμε αυτοέλεγχο

και καθώς και ότι όλες οι πράξεις έχουν θετικές ή αρνητικές συνέπειες και ότι εμείς πάνω από όλα είμαστε υπεύθυνοι για αυτές!

Είναι φοβερό για ένα μικρό παιδί να συνειδητοποιεί

ότι μπορεί να έχει τον έλεγχο των πράξεών του και να επηρεάζει τη ζωή του προς την κατεύθυνση που θέλει!

 

«Αν λοιπόν, εξηγεί η Χέιμαν, είναι εντελώς αθώο

(ακόμη και ενδεδειγμένο) να πεις ότι ο Αϊ-Βασίλης υπάρχε....ι»

 

Κατά τη γνώμη μου ο Άι –Βασίλης ανήκει στα έθιμα – παραδόσεις

(δεν ξέρω ακριβώς !!)

και δεν εντάσσεται στην κατηγορία ʽαθώα ψέματαʼ.

Θεωρώ ότι είναι στην κρίση του κάθε γονέα το τι θα πει στο παιδί του για τον Άι – Βασίλη

και εντελώς προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι κάτι τελείως ξεχωριστό από τα ψέματα.

 

«Το να πεις σ΄ ένα παιδί ότι τα ορνιθοσκαλίσματά του είναι άσχημα θα ήταν

άσπλαχνο», εξηγεί η ερευνήτρια, «όμως συχνά οι γονείς λένε ψέματα

ελαφρά τη καρδία... Η καλύτερη λύση είναι πάντα η ειλικρίνεια».

 

Αυτό το θέμα πάλι δεν το εντάσσω στα ψέματα

αλλά στην ενθάρρυνση και στην επιβράβευση.

Από μόνα τους αυτά είναι τεράστια ζητήματα και θα ήταν καλύτερα να συζητηθούν κάπου αλλού.

Πολύ σύντομα απλά θα πω ότι πιστεύω πως

ανάμεσα στο

«Ωωωωωω τι φανταστικά γράμματα» μπροστά σε ένα χαρτί γεμάτο ορνιθοσκαλίσματα και στο

«Τι χάλια γράμματα έκανες πάλι»

Υπάρχει και η λύση του:

«Χμ πολύ χαίρομαι που προσπάθησες και έγραψες όλα αυτά τα γράμματα! Πρέπει να κουράστηκες!!!!

Ποιο σου φαίνεται καλύτερο από όλα αυτά; Υπάρχει κάποιο που δεν σου αρέσει;»

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι είτε να πούμε τι φανταστικά είτε τι απαίσια είναι τα γράμματα του παιδιού.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο οδηγούν με σιγουριά σε κάτι καλό.

Ωστόσο, όπως ανέφερα και πιο πάνω όλα αυτά είναι ένα κεφάλαιο ξεχωριστό.

 

Αυτή είναι η γνώμη μου για τα ψέματα για αρχή...

Ελπίζω κάποια από αυτά να φανούν χρήσιμα και θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και περαιτέρω προβληματισμούς σας.

 

[mamakoula]

Πολύ ωραία και ενδιαφέροντα όσα διάβασα!!Και ευτυχώς κι εγώ κι ό σύζυγος είμαστε της άποψης μόνο αλήθεια ακόμα και σε περίπλοκες καταστάσεις που το μικρό μας σίγουρα δεν είναι ακόμα σε θέση να αντιληφθεί. Όμως, τι γίνεται με τους υπολοίπους? Εννοώ παππούδες και γιαγιάδες που κρατάνε τη μικρή και αραδιάζουν από το πιο μικρό μέχρι το πιο χοντρό ψέμα, παρά τις οδηγίες και υποδείξεις μας? Πόσο μπορεί αυτό να επηρεάσει ένα μικρό παιδί?

[RENAH]

Πολύ ωραία και ενδιαφέροντα όσα διάβασα!!Και ευτυχώς κι εγώ κι ό σύζυγος είμαστε της άποψης μόνο αλήθεια ακόμα και σε περίπλοκες καταστάσεις που το μικρό μας σίγουρα δεν είναι ακόμα σε θέση να αντιληφθεί. Όμως, τι γίνεται με τους υπολοίπους? Εννοώ παππούδες και γιαγιάδες που κρατάνε τη μικρή και αραδιάζουν από το πιο μικρό μέχρι το πιο χοντρό ψέμα, παρά τις οδηγίες και υποδείξεις μας? Πόσο μπορεί αυτό να επηρεάσει ένα μικρό παιδί?

Aυτό ήθελα να ρωτήσω κι εγώ!

[DALIA]

Πολύ ωραία και ενδιαφέροντα όσα διάβασα!!Και ευτυχώς κι εγώ κι ό σύζυγος είμαστε της άποψης μόνο αλήθεια ακόμα και σε περίπλοκες καταστάσεις που το μικρό μας σίγουρα δεν είναι ακόμα σε θέση να αντιληφθεί. Όμως, τι γίνεται με τους υπολοίπους? Εννοώ παππούδες και γιαγιάδες που κρατάνε τη μικρή και αραδιάζουν από το πιο μικρό μέχρι το πιο χοντρό ψέμα, παρά τις οδηγίες και υποδείξεις μας? Πόσο μπορεί αυτό να επηρεάσει ένα μικρό παιδί?

 

χμ...θα σας πω εγώ τι κάνω...του λέω και πάλι την αλήθεια. δηλ " η γιαγιά σου λέει ψέματα " και ΄μάλιστα το τονίζω και μπροστά τους, ότι αυτό είναι ψέμα " και τους λέω συνέχεια μην λέτε ψέματα...

[mmaria]

ισως να υπαρχει ηδη αναλογο θεμα και το περιεχομενο του αρθρου το γνωριζουμε απο την καθημερινοτητα μας, αλλα το βρηκα ενδιαφερον.

 

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4550406

Το ψέμα βλάπτει σοβαρά το παιδί

 

Οι φαινομενικά αθώες «απειλές» των γονιών μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα

 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Ζωή Λιάκα

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

 

 

«Η κόρη μου πεταγόταν στον ύπνο της για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και γι΄ αυτό ευθυνόμουν εγώ. Την απειλούσα ότι αν άνοιγε την πόρτα και έβγαινε έξω θα ερχόταν η γιαγιά για να την πάρει και το παιδί είχε αρχίσει να φοβάται πολύ».

Δεν είναι όμως το μοναδικό ψέμα που έλεγε η Άννα Παυλίδου στην 6χρονη κόρη της Γιώτα, ούτε φυσικά είναι η μοναδική μάνα που σκαρφίζεται μικρά τεχνάσματα προκειμένου να εξασφαλίσει την υπακοή του παιδιού της. Τα αποτελέσματα, άλλωστε, είναι πιο άμεσα όταν οι γονείς χρησιμοποιούν κάποιο ψέμα που κρύβει μια απειλή.

 

Στον φανταστικό κόσμο των παιδιών δεν πρωταγωνιστούν μόνο τα αγαπημένα τους καρτούν αλλά και τα «πλάσματα» που χρησιμοποιούν οι γονείς τους. Στον κόσμο των δύο παιδιών της κ. Άννας Παυλίδου, του 9χρονου Αντώνη και της 7χρονης Γιώτας, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα κυριαρχούσε η «γιαγιά». «Είχα εφεύρει αυτή τη “γιαγιά” για να μπορώ, ειδικά όταν ήταν σε μικρότερη ηλικία, να είμαι ήσυχη ότι δεν θα ανοίξουν την πόρτα όταν δεν τα βλέπω και θα βγουν στον δρόμο». Για μεγάλο διάστημα η μικρή Γιώτα είχε χάσει τον ύπνο της. «Δεν ήταν όμως το μοναδικό σύμπτωμα που μαρτυρούσε ότι το παιδί βασανιζόταν από τη μορφή μιας γιαγιάς» λέει ο σύζυγος της κ. Παυλίδου, Νίκος Καλαματιανός.

 

«Κάθε φορά που βγαίναμε έξω και βλέπαμε κάποια ηλικιωμένη κυρία άρχιζαν να μας ρωτάνε αν είναι αυτή που παίρνει τα παιδιά. Ταρακουνηθήκαμε αρκετά και αρχίσαμε να λέμε ένα άλλο ψέμα: ότι η γιαγιά αυτή έφυγε και πήγε σε άλλη γειτονιά για να πάρει άλλα παιδιά που δεν είναι υπάκουα».

 

Έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και του Πανεπιστημίου του Τορόντο που έγινε από την Αμερικανίδα ψυχολόγο Γκέιλ Χέιμαν και που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Journal of Μoral Εducation» δείχνει ότι ακόμη και οι γονείς που δεν θέλουν να λένε ψέματα, καταφεύγουν σε αυτά για να ελέγχουν τη συμπεριφορά των παιδιών. Η Γκέιλ Χέιμαν εξέτασε 130 σπουδαστές αλλά και τους γονείς τους και διαπίστωσε ότι περισσότερο από 80% των γονέων είχαν χρησιμοποιήσει ψέματα κάποια στιγμή, ακόμη και εκείνοι που επέμειναν στα παιδιά τους ότι δεν ήταν ποτέ εξοικειωμένοι με τα ψέματα. Η έρευνα έδειξε ότι όταν τα παιδιά αντιληφθούν τα ψέματα, χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς τους γονείς τους.

 

«Μεγάλη ντροπή»

«Αισθάνθηκα μεγάλη ντροπή όταν πήγα μια μέρα στο σχολείο και διαπίστωσα ότι αυτό που μου είπε η μαμά μου για το πώς παράγεται το μέλι ήταν ψέμα. Για να ξεμπερδεύει εύκολα- ίσως επειδή είχε δουλειά, ίσως γιατί βαριόταν- μου είχε πει ότι οι μέλισσες βγάζουν το μέλι από τον ποπό». Αυτή την... εκδοχή για την παραγωγή του μελιού ανέπτυξε μια μέρα στην τάξη της η κ. Άντα Παλατζιάν και υπέστη φυσικά την κοροϊδία των συμμαθητών της. «Δεν ήταν μόνο η κοροϊδία από την τάξη που με έκανε να νιώσω άσχημα, είναι και η στενοχώρια που αισθάνθηκα όταν διαπίστωσα ότι η μητέρα μου, μου είπε ψέματα. Ήμουν καχύποπτη για αρκετά μεγάλο διάστημα σε ό,τι μου έλεγε». Η ίδια είναι σήμερα μητέρα δύο παιδιών και όπως τονίζει: «Τώρα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να απαντήσεις στις ερωτήσεις των παιδιών χωρίς να τα τραυματίσεις ή να τα παραπλανήσεις.

 

Ιδιαίτερα όταν αυτές σχετίζονται με τον θάνατο ή το σεξ. Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να επιστρατεύεις τη φαντασία σου. Ειδικά σε θέματα που αφορούν τη συμπεριφορά τους. Πάντως, προτιμώ να μη λέω εκφοβιστικά ψέματα. Για παράδειγμα, όταν δεν τρώει το φαγητό του δεν είναι ανάγκη να του λέμε ότι θα έρθει ο μπαμπούλας, αλλά ότι θα στενοχωρηθεί η νεράιδα που το βλέπει να μην τρώει».

 

Η Αμερικανίδα ψυχολόγος Γκέιλ Χέιμαν υποστηρίζει ότι τα αντιφατικά μηνύματα που μπορεί να πάρει ένα παιδί όταν διαπιστώσει ότι οι γονείς του λένε ψέματα μπορεί να πλήξουν σοβαρά τη σχέση μεταξύ τους, θέτοντας μάλιστα το ερώτημα: «Εάν πείτε στα παιδιά ότι το “ψέμα είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε», τι θα σκεφτούν όταν ανακαλύπτουν ότι εσείς οι ίδιοι τους έχετε πει ψέματα;».

 

Όσο όμως και αν γνωρίζουν οι γονείς ότι αυτή η μέθοδος δεν είναι η καλύτερη, προκειμένου να εξασφαλίσουν σε γρήγορα χρόνο τα επιθυμητά αποτελέσματα καταφεύγουν σε απειλές που κρύβουν ψέματα.

 

Όπως λέει η κ. Παυλίδου, «για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα τα φόβιζα ότι αν δεν πάνε για ύπνο νωρίς θα φύγω από το σπίτι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μένουν ξάγρυπνα στο κρεβάτι τους από τον φόβο ότι μπορούσα και να τα αφήσω και να φύγω. Όταν άκουγαν κλειδιά στην πόρτα πετάγονταν πάνω έντρομα»!

 

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ 80%

των γονέων λένε ψέματα στα παιδιά τους, σύμφωνα με έρευνα ανάμεσα σε φοιτητές των Πανεπιστημίων του Τορόντο και της Καλιφόρνιας

«Ο γονιός “θα το βρει” μπροστά του»

 

ΤΟ ΨΕΜΑ που χρησιμοποιεί ο γονιός- για να επιβάλει την τάξη- δείχνει ότι δεν σέβεται όχι μόνο το παιδί αλλά ούτε τον εαυτό του, σύμφωνα με την ψυχολόγο κ. Μαριέττα Ρήγα- Πεπελάση. «Οι περισσότεροι γονείς θεωρούν ότι το παιδί που έχουν απέναντί τους, ο μικρός αυτός ανθρωπάκος, δεν έχει την κρίση για να καταλάβει πως αυτό που του λένε για να το αποτρέψουν από μια αταξία ή για να ξεμπερδεύουν εύκολα με κάτι που απαιτεί ο γιος ή η κόρη τους είναι ψέμα, το οποίο μπορεί να το “βρουν” μετέπειτα μπροστά τους με ποικίλους τρόπους». Η κ. Πεπελάση τονίζει ότι κάποια ψέματα ίσως θα μπορούσαν να έχουν μια αληθινή βάση και να είναι αποτελεσματικά χωρίς να εκθέτουν τους γονείς στα μάτια των παιδιών. «Όλα τα ψέματα δεν είναι ίδια και εξαρτάται κατά πολύ από τους γονείς και τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν. Για παράδειγμα, είναι τελείως διαφορετικό να πεις στο παιδί σου να μην πηγαίνει στην άκρη της σκάλας γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας για να το πάρει απ΄ ό,τι να του πεις ότι ήξερες ένα παιδί που έκανε το ίδιο, έπεσε και πήγε στο νοσοκομείο και πονούσε». Το δεύτερο φυσικά είναι ψέμα αλλά κατά το ήμισυ, αφού οι πιθανότητες να πάθει το ίδιο είναι πολλές, σύμφωνα με την κ. Πεπελάση. «Αντί οι γονείς να καταφεύγουν στα εύκολα ψέματα για να ξεμπερδεύουν γρήγορα από τις απαιτήσεις των παιδιών καλύτερα θα ήταν να επιστρατεύσουν τη φαντασία τους. Τα ψέματα που θα ανακαλύψουν τα παιδιά θα τα κάνουν να χάσουν την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο των γονιών τους, θα γίνουν επιθετικά και προσβλητικά».

[marron]

Συγχαρητήρια στο Sam και στη mmaria που άνοιξαν το θέμα, και παρέθεσαν και τις πηγές : δύο διαφορετικά άρθρα της εφημερίδας "Τα Νέα" με ημερομηνίες δημοσίευσης

 

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009 (Sam)

(http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4538570)

"Τα παιδιά δεν ξεχνούν τα ψέματα των γονιών.Ακόμη κι αν είναι «αθώα» κάνουν κακό" ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιώργος Αγγελόπουλος

 

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009 (mmaria)

(http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4550392)

"Το ψέμα βλάπτει σοβαρά το παιδί.Οι φαινομενικά αθώες «απειλές» των γονιών μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα"

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Ζωή Λιάκα

 

Διαβάζοντας το δεύτερο αρθρο θυμήθηκα κάτι "εντελώς αντίθετο" που είχα διαβάσει, μέρες πριν, στην ιδια εφημερίδα . Ανέτρεξα και είδα ότι επρόκειτο για μια αναδημοσίευση των Times

 

 

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα τα Νέα στις 25 Νοεμβρίου 2009

(http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4547802) Πείτε μικρά ψέματα στα παιδιά, τα θωρακίζετε

 

ΑΡΑΓΕ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να λέμε ψέματα στα παιδιά, παρ΄ ότι μια νέα έρευνα υποστηρίζει πως οι γονείς, λέγοντας συστηματικά ψέματα στα παιδιά τους, αδυνατίζουν τον δεσμό εμπιστοσύνης ανάμεσα στα παιδιά και τους ενηλίκους; Όχι μόνον επιτρέπεται, συχνά επιβάλλεται κιόλας. Ο κόσμος είναι σκληρός και αν μεγαλώσει κανείς πιστεύοντας κάθε λέξη που ξεστομίζει ένας ενήλικος, πιθανότατα θα καταλήξει με όλες του τις οικονομίες στον τραπεζικό λογαριασμό κάποιου απατεώνα στη Νιγηρία: με αυτήν την έννοια, μερικά μικρά ψέματα στην παιδική σου ηλικία σε εμβολιάζουν εναντίον μεγαλύτερων, πολύ πιο τρομακτικών ψεμάτων αργότερα. Πέραν αυτού όμως, η ζωή είναι κάποιες φορές πολύ σύντομη για να λέει κανείς την αλήθεια, όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Σύμφωνα με τη νέα έρευνα, το 80% των γονιών λένε ψέματα στα παιδιά τους. Που σημαίνει πως το υπόλοιπο 20% είναι χειρότερο: λένε ψέματα ότι δεν λένε ψέματα.

 

 

Περιμένω σχόλια για τις δημοσιεύσεις αυτές στο σύνολό τους και θα ψάξω για το άρθρο στους Times ώστε να αποκτήσουμε δική μας άποψη για το τι ακριβώς γράφεται.

[marron]

Ιδού και ολόκληρο το άρθρο

 

(http://women.timesonline.co.uk/tol/life_and_style/women/families/article6928566.ece)

 

Do parents' white lies hurt children?

 

Can fibbing to your kids harm them? A university study insists that it can, but one writer says thatʼs nonsense

 

 

 

Mark Barrowcliffe

 

 

 

When I was 16 I sat at a friendʼs house one day, watching the film 20,000 Leagues under the Sea. While the Nautilus floated across the screen, my friend announced idly: “When my dad was in the Navy, he was captain of that.” Surely, I said, you mean captain of a submarine. “No, it was that one. They asked to borrow it for the film and my dad had to meet all the stars,” she said. “The giant squid was kept in a . . .” her voice trailed off and there was a long silence as she realised the truth: she had continued to believe a story that her father had told to amuse her when she was a child.

No long-term harm was done, except that she had to endure questions about whether she was having giant squid for tea or if her dad was going to the Moon at the weekend. But a new study suggests that most parents lie to their children almost as a matter of routine — and its authors claim that this could cause serious harm, weakening trust between children and adults.

The study, in the Journal of Moral Education last month, suggested that even those parents who placed most value on honesty used lies to control their children.

Professor Gail Heyman, of the University of California, questioned 130 students and their parents about parental lying. She was surprised to find that more than 80 per cent of parents lied at some point, even those who insisted to their children that it was never OK to lie. There was a danger, she said, that children could receive mixed messages at a time when they were learning how to function in the social world.

Professor Heyman says that she tries to avoid lying to her children — a point of view influenced perhaps by her experience, at the age of 6, of mounting a defence of the existence of the tooth fairy in a speech to her classmates. How does she cope if one of her children has a screaming fit in a supermarket without telling him or her that a crocodile lives under the freezer and comes out to eat naughty boys and girls? “I do the hard thing,” she says. “I leave the shopping and go home.”

The study looked at straightforward lies intended to control childrenʼs behaviour (see panel, right). These ranged from the old stalwart that I use with my daughter — “If you donʼt wear your shoes when you go out, a policeman will tell you off” — to threats of leaving screaming children on the street to be kidnapped, to the insistence that “baby Jesus will find out”.

Unlike the US researchers, Dr Jack Boyle, a Glasgow-based psychologist, is not surprised that so many parents resort to lying. “Only 80 per cent?” he says. “Well, Iʼd say the other 20 per cent are lying, too. Everyone lies all the time.” This, he says, is no bad thing: “If you donʼt tell them that the dog has gone to Heaven, if you say he died, you share your worries and fears with them. Children donʼt have the capacity to handle that. We lie to spare them.”

This rings true with me. For instance, I donʼt want a debate about why my three-year-old has to go to bed at 7pm. Reasoning doesnʼt work. So, rather than arguing. I simply say: “Itʼs the law. If I allow you to stay up longer, I could be thrown into jail.”

Then there are the ridiculous threats, such as “If you donʼt behave we are flying home now. Iʼll cancel our holiday and give our Disneyland tickets to your cousins . . .”

The US researchers donʼt go so far as to say that such lies are wrong, merely that their possible consequences are worth thinking about. If you create an impression of the police as a censorious force, what if your child gets lost? Will he or she dare to approach a policeman? And what message is absorbed when the child keeps screaming, yet you go to Disneyland anyway?

According to Professor Heyman, sending contradictory messages can put the parent-child bond at risk: “If you tell children that lying is the worst thing you can do, what will they think when they find out that you have lied to them?” She contends that, if you are always deceiving a child, he or she may never learn the real reason for doing as you ask.

Surely, though, children learn through being lied to. The lie is normally the second tactic that the parent employs. First you make a straightforward request, then you lie. If that fails, you bribe, beg or threaten.

I was at a farm with my daughter, looking at the animals from a trailer being towed around by a tractor. She kept trying to climb over the trailerʼs side-rail. I told her that she would fall out but she continued to climb. So I said that she could do as she pleased but she should know the consequences: a girl had climbed on the rail the week before, fallen out and broken her arm. My daughterʼs face went white but my lie had the desired effect — she sat down for the rest of the journey. Through a lie, she had learnt a truth: if you climb on farm machinery, you will get hurt.

It could even be argued that it is unfair to children not to lie to them. Dr Boyle points out that lies are part of our social experience. Everyone lies to you — friends, lovers, advertisers, politicians, builders, e-mail scammers. A child who grows up with no experience of being deceived by people may turn into a pushover.

Even Professor Heyman admits the possibility that losing faith in parental truthfulness is essential. The effect of such culturally sanctioned lies as the tooth fairy, she further concedes, is as yet unclear.

I would guess that these myths — and their eventual exposure as such — are good for children, who generally make little distinction between fiction and reality. Adults need to know the difference.

The child may realise that, if you lie about the tooth fairy, you can also lie about how good an artist, footballer or singer he or she is. I tell my daughter that her ritual slaughter of Baa Baa Black Sheep is lovely.

I hope that she will work out that her parentsʼ stated opinion may not be the most reliable one before she attempts The X Factor — just as I hope that, when a message lands in her inbox asking her to take care of £30 million from Nigeria, she will click “delete”.

The lies we love to tell

You need to finish all your food or youʼll get pimples.

If you donʼt brush your teeth, Iʼll find out by sending your toothbrush to the toothbrush lab.

If you donʼt go to sleep, a scary man will take you away.

The dog went to live on your uncleʼs farm where he will have more space.

That was beautiful piano playing.

Do as the nursery teachers say or youʼll have to go to a school where the children will beat you up.

The rain stopped so that you could go outside.

We donʼt have enough money to buy you that toy.

[mmaria]

δεν ξερω τελικα... αυτη την διασταση δεν την ειχα σκεφτει. οτι δηλαδη ετσι (ακουγοντας και μερικα ψεμματα) θα μαθουν να ειναι επιφυλακτικοι σε οτι ακουνε.

 

παντως νομιζω οτι οι γονεις δεν πρεπει να χρησιμοποιουν το ψεμα για να πετυχουν ομαλοτητα στην καθημερινοτητα. δηλ να τρωνε, να κοιμουνται κτλ. και φυσικα μιλαω για χιντρα ψεματα εξωπραγματικα που καποτε τα παιδια θα ανακαλυψουν. πρεπει τα παιδια να μας εμπιστευονται. εγω πχ του λεω "σε παρακαλω αν δεν θελεις να κοιμηθεις κανε τουλαχιστον ησυχια ωστε να κοιμηθουμε εμεις που θελουμε και οι γειτονες που μενουν απο κατω". φυσικα στις 9:00 δεν κοιμαμαι, λεω ψεματα. αλλα δεν τον τρομαζω. και πιανει λιγο

[DALIA]

εγώ πάλι δεν του έχω πει μέχρι τώρα ψέματα σε τίποτα και είμαι πολύ περήφανη γι'αυτό.

μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι μόνο καλό του έχω κάνει...πλέον τη λέει και στη γιαγιά αν πάει να τον παραπλανήσει με χαζομαρούλες....

γιαγια: άμα έρθεις να κοιμηθείς σε μας το βράδυ θα σε πάω στο jumbo

μικρός: γιαγιά τα μαγαζιά το βράδυ είναι κλειστά.οι μανούλες που δουλεύουν εκεί πρέπει να δουν και αυτές τα παιδάκια τους...