θανατος απροσμενος ή αναμενομενος??

[korinakii]

ειναι η απορια της ξαδερφης μου η οποια "περιμενει" να φυγει απο την ζωη ο μπαμπας της.Ο θειος μ ειναι στο τελευταιο σταδιο του καρκινου,δεν περνει αλλη θεραπεια κ εχει καταπεσει παρα πολυ.Η ξαδερφη μ λοιπον μ εκανε την εξης παραπανω ερωτηση δεν ηξερα τι να απαντησω.το μονο σιγουρο οτι κ με τις 2 περιπτωσεις ο ιδιος πονος θα ειναι.τι λετε εσεις??

[giota.]

Είναι ο πόνος ίδιος απο την απώλεια και όχι ο τρόπος.Μπορεί να το περιμένεις αλλά όταν χάνεις κάποιον δικό σου ο πόνος είναι ο ίδιος.

[korinakii]

Είναι ο πόνος ίδιος απο την απώλεια και όχι ο τρόπος.Μπορεί να το περιμένεις αλλά όταν χάνεις κάποιον δικό σου ο πόνος είναι ο ίδιος.

 

 

συμφωνώ μαζι σ αλλα ξερεις τον έχουν σπιτι κ κάθε μερα , κάθε ωρα , καθε που κλείνει τα μάτια του τρεχουν να δουν αναπνεει?τι κανει?

[chamsof17]

δεν νομιζω οτι ο πονος και η απωλεια ειναι διαφορετικα οταν κατι ερχεται και το αναμενεις. Νομιζω ομως οτι στο απροσμενο υπαρχει και το σοκ που δεχεται καποιος οταν απο τη μια στιγμη στην αλλη χανει αγαπημενα του προσωπα. Εχω χασει ανθρωπους και απροσμενα και αναμενομενα, ο πονος μου ηταν ιδιος, το σοκ μου ομως μεγαλυτερο οταν δεν το περιμενα και την προηγουμενη μερα καθομασταν ολοι μαζι και χαζογελαγαμε. Εκτος απο αυτο, μερικες φορες οταν υπαρχει αρρωστια στην μεση εχω ακουσει και εχω πει <<καλυτερα να φυγει γρηγορα να μην ποναει, να μην τυρρανιεται>>.Μπορει να ακουγεται εγωιστικο αλλα το εχει πει.

[giota.]

Έτσι είναι σε αυτές τις περιπτώσεις.Το μυαλό τους είναι εκεί...όταν όμως θα φύγει.....ο πόνος είναι αβάσταχτος.Άλλο να είσαι δίπλα του κάθε μέρα και άλλο να τον χάνεις για πάντα.Όταν ξέρεις ότι για να τον δεις πρέπει να πας στο μνήμα τότε ραγίζει η καρδιά...ακόμη κι αν το ξέρεις...ακόμη κι αν το περιμένεις.

[Skybeam]

Επειδή πρόσφατα έχασα τη μαμά μου θα σου πω ότι καλό είναι που τον έχουν σπίτι. Φυσικά θα κοπιάζουν να τον φροντίζουν, αλλά θα έχουν την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσουν και να του δώσουν την αγάπη τους απλόχερα. Είναι διαφορετικά όταν χάνεις τον άνθρωπό σου π.χ. στην Εντατική ή γενικά στο νοσοκομείο και σε παίρνουν τηλέφωνο...

 

Άστα, χάλια είναι όπως και να γίνει. Κουράγιο και δύναμη εύχομαι στην οικογένεια

[korinakii]

δεν νομιζω οτι ο πονος και η απωλεια ειναι διαφορετικα οταν κατι ερχεται και το αναμενεις. Νομιζω ομως οτι στο απροσμενο υπαρχει και το σοκ που δεχεται καποιος οταν απο τη μια στιγμη στην αλλη χανει αγαπημενα του προσωπα. Εχω χασει ανθρωπους και απροσμενα και αναμενομενα, ο πονος μου ηταν ιδιος, το σοκ μου ομως μεγαλυτερο οταν δεν το περιμενα και την προηγουμενη μερα καθομασταν ολοι μαζι και χαζογελαγαμε. Εκτος απο αυτο, μερικες φορες οταν υπαρχει αρρωστια στην μεση εχω ακουσει και εχω πει <<καλυτερα να φυγει γρηγορα να μην ποναει, να μην τυρρανιεται>>.Μπορει να ακουγεται εγωιστικο αλλα το εχει πει.

 

το εχουμε πει κ εμεις πολλες φορες μολις τον πιανουν οι πόνοι και δεν μπορέι καθολου.αλλα προκειμενου όπως λες και εσυ να τυρρανιεται...εχει γινει χαλια..δεν ξερω τι να πω.ειναι κριμα ομως να έχουν βρει το φαρμακο και να μην το δινουν για να οικονομανε οι φαρμακοβιομηχανιες.

[korinakii]

Επειδή πρόσφατα έχασα τη μαμά μου θα σου πω ότι καλό είναι που τον έχουν σπίτι. Φυσικά θα κοπιάζουν να τον φροντίζουν, αλλά θα έχουν την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσουν και να του δώσουν την αγάπη τους απλόχερα. Είναι διαφορετικά όταν χάνεις τον άνθρωπό σου π.χ. στην Εντατική ή γενικά στο νοσοκομείο και σε παίρνουν τηλέφωνο...

 

Άστα, χάλια είναι όπως και να γίνει. Κουράγιο και δύναμη εύχομαι στην οικογένεια

 

συλληπητηρια σου εύχομαι και να ζεις να την θυμασαι.τωρα τον φροντιζουν που ειναι να φυγει πριν ομως...??σημασια δεν του εδιναν ας του δωσουν λοιπον εστω τωρα στα τελευταια του.

[xuito]

Έχασα τον πατέρα μου κυριολεκτικά "στα καλά καθούμενα".

Έσβησε ήσυχα , τον βρήκαμε στην πολυθρόνα , χωρίς έκφραση πόνου , χωρίς να έχει πέσει κάτω , δηλαδή δεν αισθάνθηκε καν ότι πρέπει να φωνάξει για βοήθεια...το σοκ ήταν τρομερό , να φεύγει ένας άνθρωπος κοτσονάτος , χωρίς προβλήματα υγείας, έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη.

Έχουν περάει τρία χρόνια και έξι μήνες από τότε, δεν το ξεπέρασα, δεν θα το ξεπεράσω ποτέ μάλλον, πολλές φορές σκέφτηκα ότι αν ο πατέρας μου ήταν άρρωστος , ίσως να είχα κανει προσπάθεια να το χωνέψω κάπως. Ο άντρας μου έχασε τον πατέρα του από καρκίνο, τον είχαν στο σπίτι, πλέον ήταν αργά για οποιαδήποτε βελτίωση και μου περιέγραψε φρικτές στιγμές , να βλέπεις τον άνθρωπο σου να λιώνει και να πονάει και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις...

Ο πόνος του χαμού είναι ο ίδιος, αν με ρωτήσεις προτιμώ αυτό που έτυχε σε μένα , τουλάχιστον ο μπαμπάς μου δεν κατάλαβε τίποτα , κι ας πέσαμε από τα σύννεφα εμείς...

[nnm004]

Ο πατερας μου ειναι 86 ετων και παρα πολυ αρρωστος απο το καταραμενο αλζχαιμερ , εδω και 2 χρονια ειναι σαν να μην τον εχω , ειναι κατακιτος πλεον , σκελετομενος και για να ειμαι ειλικρινης δεν θελω να τον πολυβλεπω ετσι οπως ειναι , ετσι οπως ειναι μου ξεριζονεται η ψυχη μου , παντα ειχα καλυτερη σχεση με τον μπαμπακα μου , ημουνα αυτο που λεμε το κοριτσακι του , ομως επρεπε να τον "πεθανω" μεσα μου για να μπορω να αντεξω την αρρωστεια του , τι να πει και η μητερα μου δηλαδη που τον φροντιζει ολομοναχη και εκεινη .Ετσι οπως ειναι , οσο και αν δεν το θελω παιδια καλυτερα ειναι να φυγει να λυτρωθει , να ξεκουραστει , να ησυχασει , ξερω οτι θα με τρελλανει οταν γινει παρολο που τον εχω "πεθανει" ομως ειναι δυσκολο , απαισιο .

[Eli-0411]

Πριν 11 σχεδον χρονια εχασα τον αδερφο μου... ηταν 35 χρονων παλικαρι...

τυρρανιοταν με καρκινο στο συκωτι (& στην πορεια παντου) 3 χρονια...

δεν θελω να σχολιασω τον πονο & την απουσια, αλλα να...

οποτε τον φερνω στον νου μου, προσπαθω να θυμηθω τις ομορφες στιγμες μας, τις μερες μας που περασαν ομορφα... & ολο ερχονται στο νου μου οι μερες στο νοσοκομειο, ο πονος του, η απογνωση του...

δεν μπορω να θυμηθω τα πουκαμισα & τα κουστουμια του... ουτε καν το μαγιω του...

μπορω ομως, να περιγραψω με καθε λεπτομερεια τις πυζαμες του... τα "ρουχα" του στο νοσοκομειο...

 

ισως αν "εφευγε" ξαφνικα, να θυμομουν αλλα...

οχι τις μερες του στο νοσοκομειο...

ποτε δεν το "χωνεψα" & ας το εβλεπα καθε μερα επι 3 χρονια μπροστα μου...

ισως αν "εφευγε" αποτομα, να παραμυθιαζομουν οτι ξενιτευτηκε...

[evangelia]

όπως και να το κάνεις.......είναι κρύο!!!

με έπαιρναν τηλ.να με ρωτήσουν πως τα πάμε και έλεγα"πρέπει να είμαι η χειρότερη κόρη..παρακαλάω να πεθάνει η μάνα μου"..απίστευτα δύσκολο να υποφέρει ο ανθρωπός σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα,μα τίποτα..μόνο προσευχές..

ευτυχώς δεν θυμάμαι και πολλά από τότε..θυμάμαι μόνο τα καλά μας!!

από την άλλη,ο πιο αγαπημένος μου ξάδερφος σκοτώθηκε..πραγματικά πιστευω πως είναι κάπου εδώ και θα ξανάρθει...

[Dimitra_13]

Είμαι 23 ετών,κι έχω και τους δυο μου γονείς κοντά μου.Η μητέρα μου είναι 43,κι ο πατέρας μου 45.Τους λατρεύω στην κυριολεξία,ήταν και είναι όλα μου τα χρόνια το στήριγμα κι οι κολλητοί μου.Δεν θέλω και δεν ξέρω εάν είμαι έτοιμη να δεχτώ οτιδήποτε άσχημο τους συμβεί,τους προσέχω και τους φροντίζω καθημερινά.Δεν θέλω καν να κουράζονται...

Είχα προσφάτως,όμως,μια κουβέντα με μια άγνωστη κοπέλα γύρω στα 35 στην αναμονή για να περάσουμε από επιτροπή του ΙΚΑ.Εξαρχής,ομολογώ,μου έκανε εντύπωση,χαμογελούσε,αλλά όχι ξέγνοιαστα...Κάτι την πονούσε.Ξεκινήσαμε την κουβέντα,και αρχίσαμε εκ αγνώστης προέλευσης να μιλάμε για γονείς...Μου έλεγε πόσο της στάθηκαν οι δικοί της,το ίδιο κι εμένα,σε όλα μου.Κατέληξα σε αυτό που προανέφερα.Της λέω"Θέλω να εξαφανιστώ από την γη άμα πάθουν κάτι,δεν νομίζω ότι θα το αντέξω...Είμαι πολύ μαμάκιας!".Η κοπέλα κατέβασε το κεφάλι και χαμογέλασε.Μου είπε να μην αγχώνομαι διότι όσο σκληρό κι αν ακούγεται,όταν χάσεις κάποιον από τους γονείς σου,θα γελάσεις πάλι,θα ξεχαστείς,θα δεις το μωρό σου να μεγαλώνει.Αν πάθει κάτι το παιδί σου,όμως,δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ το μυαλό σου να το το ξεχάσει.Χωρίς να το πολυσκεφτώ,της είπα ότι φαντάζομαι πως έχει δίκιο.

Να μην σας τα πολυλογώ,λοιπόν,άλλο...

Η κοπέλα έχασε το παιδάκι της πριν από 4 χρόνια σε ηλικία 5 ετών ενώ εκείνο πετάχτηκε με το ποδήλατο στο δρόμο.Σκοτώθηκε ακαριαία.Ανατρίχιασα ολόκληρη.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχω άλλες δυο γνωστές που έχουν χάσει παιδί.Ο πόνος δεν συγκρίνεται με τίποτα.Αλλο να χάνεις τον γονιό σου στα 70-80,κι άλλο ένα 5χρονο παιδί...

Μπαμπάς σου είναι...Μανούλα σου...Θα πονέσεις όποια ηλικία κι αν έχουν.Αλλά πάντα υπάρχουν χειρότερα.

[mariantinos]

Έχασα τον μπαμπά μου πολύ ξαφνικά.δεν πρόλαβε να μου πει λέξη.το μόνο που άκουσα ήταν πονάω πονάω όταν τον πηγαίναμε νοσοκομείο.εκεί καθώς ξεψυχουσε μου είπαν ότι είπε 2 φορές το όνομα μου κ έφυγε...θα ήθελα να μου έδινε συμβουλές πριν φύγει κ να του έλεγα πόσο τον αγαπάω...βέβαια κ η άλλη πλευρά να βλέπεις τον άνθρωπο σου να λιώνει είναι σαν καθημερινός θάνατος.

Δήμητρα13 σίγουρα ΠONAEI ΠAPA ΠΟΛΎ ο χαμός ενωσ παιδιού αλλά κ ο θάνατος του γονιού δεν είναι καθόλου εύκολο.η κομμώτρια μου μου έλεγε για μια πελάτισσα της που έχασε πολύ νέο το παιδί της ότι της έλεγε αυτή η κυρία...όταν πεθάνει ο άντρας σου λεγεσε χηρα.όταν πεθάνει ο γονιός σου λεγεσε ορφανή.όταν πεθάνει όμως το παιδί σου ΑΠΛΆ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΛΈΞΗ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΆΨΕΙ.

[roulaki71]

Ο πονος ειναι ιδιος αλλα για τον ιδιο τον ανθρωπο που φευγει σιγουρα ειναι καλυτερα το ακαριαιο δεν το συζητω. Ειχα τον πατερα μου κατακοιτο απο εγκεφαλικο 3 χρονια και καμια φορα ελεγα οτι ηταν καλυτερα να τον αφηνε στον τοπο το εγκεφαλικο παρα που εμεινε ετσι και βασανιστηκε 3 χρονια. Το ιδιο ελεγε κι εκεινος. Δεν ειναι και λιγο εκει που εισαι ορθιος να βρεθεις αναπηρος στο κρεββατι ανικανος να αυτοεξυπηρετηθεις.

[eleni_k]

Θεωρώ ότι για φυσιολογικά πράγματα (να χάσεις τους γονείς σου είναι το φυσιολογικό και όχι εκείνοι το παιδί τους) το ιδανικό για αυτόν που φεύγει είναι το απρόσμενο. Γενικά δεν θα ήθελα ποτέ να νιώσω ότι πεθαίνω, προτιμώ να φύγω ξαφνικά χωρίς να πολυκαταλάβω τι μου συμβαίνει. Όσον αφορά αυτούς που μένουν πίσω θα είναι φυσικά ένα σοκ όμως δεν θα θυμούνται τον εκλιπόντα σαν έναν κατάκοιτο, μια σκιά ή ένα ζόμπι ταλαιπωρημένο από νοσοκομεία και αρρώστειες. Ο πατέρας μου έχει Πάρκινσον τα τελευταία 6 χρόνια και στην ουσία είναι ένας ζωντανός νεκρός. Δεν θέλω να ζήσω τα χειρότερα, δεν θέλω να τον θυμάμαι έτσι. Θα προτιμούσα να είχε φύγει όρθιος (πιο πολύ για εκείνον που έχει πάψει να ζει). Αυτά βέβαια τα λέει η λογική.....

[eleni_k]

Και φυσικά δεν συγκρίνεται με τίποτα - μα με τίποτα - η απώλεια ενός παιδιού! Μακάρι καμμιά μανούλα ή μπαμπάκας να μην το ζήσει ποτέ!

[candy1234]

Και εγώ έχω χάσει τον μπαμπά μου όταν ήμουν εγώ 17 και εκείνος...μόλις 48...ξαφνικά...ανακοπη....!! Έχουν περάσει 14 χρονια...ο πονος...χμμμ...νομίζω πως ο χρόνος δεν είναι γιατρός..απλά....ξέρει να κρύβει...Όσο περνάει ο χρόνος....βρίσκεις κρυψώνες...και χώνεις αυτά που σε πονουν...με την πρώτη όμως ευκαιρία...βγαίνουν στην επιφάνεια...

[ilonka19]

Το πιο σημαντικό είναι να φεύγουμε από τη ζωή στη σωστή σειρά. Πρώτα οι γονείς και μετά τα παιδιά, πρώτα οι γέροι και μετά οι νέοι. Οταν αντιστρέφεται η σειρά τότε πονάει πιο πολύ.

[mariantinos]

ο χρόνος δεν είναι γιατρός..απλά....ξέρει να κρύβει...Όσο περνάει ο χρόνος....βρίσκεις κρυψώνες...και χώνεις αυτά που σε πονουν...με την πρώτη όμως ευκαιρία...βγαίνουν στην επιφάνεια...

ΑΚΡΙΒΏΣ

ΈΤΣΙ! Δεν υπάρχει KAΛYTEPH περιγραφή!

[mariantinos]

ο χρόνος δεν είναι γιατρός..απλά....ξέρει να κρύβει...Όσο περνάει ο χρόνος....βρίσκεις κρυψώνες...και χώνεις αυτά που σε πονουν...με την πρώτη όμως ευκαιρία...βγαίνουν στην επιφάνεια...

Μου επιτρέπεις να το κλεψω;να το βάλω στο φεϊσ κ εδώ;

[nnm004]

Και εγώ έχω χάσει τον μπαμπά μου όταν ήμουν εγώ 17 και εκείνος...μόλις 48...ξαφνικά...ανακοπη....!! Έχουν περάσει 14 χρονια...ο πονος...χμμμ...νομίζω πως ο χρόνος δεν είναι γιατρός..απλά....ξέρει να κρύβει...Όσο περνάει ο χρόνος....βρίσκεις κρυψώνες...και χώνεις αυτά που σε πονουν...με την πρώτη όμως ευκαιρία...βγαίνουν στην επιφάνεια...

Λυπαμαι πραγματικα , θα ητανε απαισιο , συμφωνω σε ολα ο χρονος τπτ δεν γιατρευει ουτε μας κανει να τα ξεχναμε εχεις απολυτο δικιο

[candy1234]

Μου επιτρέπεις να το κλεψω;να το βάλω στο φεϊσ κ εδώ;

 

Πραγματικά Μαράκι μου, είναι κάτι που μου βγήκε σαν σκέψη....ακριβές αντίγραφο των συναισθημάτων μου....

[mariantinos]

Πραγματικά Μαράκι μου, είναι κάτι που μου βγήκε σαν σκέψη....ακριβές αντίγραφο των συναισθημάτων μου....

 

Το κλέβωωω

[candy1234]

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο...ένα άλλο μεγάλο θέμα..είναι και η φάση της μαμάς μου...η οποία ποτέ δεν θέλησε να..."ξαναφτιάξει" τη ζωή της ...αν και εμείς σαν παιδιά την παροτρύναμε αρκετές φορές.... Ξέρετε...σε ηλικία 38 χρόνων...να μένεις μόνη, με 2 παιδιά...χμμ...τώρα που είμαι και εγώ μητέρα...αρχίζω και αντιλαμβάνομαι τη δύναμη αυτής της γυναίκας...Είμαι περίφανη και ευγνώμων για όλα όσα έκανε και εξακολουθεί να κάνει για εμάς...φύλακας άγγελος με όλη τη σημασία και βαρύτητα που φέρει αυτός ο χαρακτηρισμός...συνάμα όμως στεναχωριέμαι σαν φεύγω και μένει μόνη...είτε είναι καλοκαίρι..είτε διήμερο...είτε έξοδος...το μυαλό μου είναι σε εκείνη και το χέρι μου στο τηλέφωνο..να της τηλεφωνώ...Είναι και περίεργη...δεν θέλει να "μπαίνει στο ζευγάρι και να είναι μες τα πόδια του" οπότε αρνείται την όποια προταση μας να έρθει μαζι... Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά...ίσως γιατί θέλω να επισημάνω πως όταν "χάνεις" τον έναν γονιό..κάπως μαγικά..θεοκινούμενα...αυτομάτως η αξία και η μοναδικότητα του άλλου γονέα πολλαπλασιάζεται!!!