Παιδάκι 16 μηνών - προετοιμασία για παιδικό σταθμό

[m_xanthi]

Θα ήθελα μία βοήθεια από τις έμπειρες μαμάδες που έχουν "φάει" την κρυάδα του παιδικό ήδη! Πώς να ετοιμάσω ψυχολογικά ένα παιδάκι 16 μηνών για τον παιδικό σταθμό; Να του λέω συνέχεια ότι θα πάει σχολείο ή να το αφήσω καλύτερα για να μην τον αγχώσω;

Πρέπει να σας αναφέρω ότι μέχρι τώρα ήμουν πάντα μαζί του εκτός από περ'ίπου 20 πρωινά που πήγα στην δουλειά, όχι συνεχόμενα, 10 και μετά από ένα μήνα άλλα 10. Τότε τον κράτησε λίγο η μαμά μου και λίγο η πεθερά μου. Φοβάμαι λοιπόν ότι θα είναι πολύ δύσκολος ο αποχωρισμός...

[ΑΡΙΑΔΝΗ]

Δεν γράφω ως έμπειρη μαμά αλλά είμαι στην ιδια μοίρα και μ'ένδιαφέρει επίσης το θέμα. Ο γιος μου είναι 18 μηνών και ξεκινάει τον Σεπτέμβρη παιδικό! Επίσης ήταν μέχρι τώρα συνέχεια μαζί μου επειδή κι εγώ, ως εκπαιδευτικός, ουσιαστικά τώρα με το άνοιγμα των σχολείων επιστρέφω στη δουλειά μου.Βέβαια κάνουμε πολλές επισκέψεις σε θειες και ξαδερφάκια του οπότε έχει εξοικειωθεί τουλάχιστον με αυτά τα παιδάκια.

Πάντως 3-4 φορές που πήγαμε σε παιδότοπο ήθελα - εκτος από το να χαλαρώσω εγώ η ίδια- να δω και τις δικές του αντιδράσεις , πώς θα συμπεριφερθεί με ένα άλλο, άγνωστο άτομο (τις κοπέλες που τα προσέχουν). Και με βοήθησε κι εμένα αυτό στο να χαλαρώσω λιγάκι, αν και ξέρω πως άλλο ο παιδικός, άλλο ο παιδότοπος.

Εγώ του έχω πει σχετικά μια δυο φορές , ετσι μου "βγήκε" αλλά δεν ξέρω αν έχει και νόημα.Του είπα δηλαδή πως σε λίγο καιρό η μαμά θα είναι για λίγες ώρες στη δουλειά και ο Φώτης θα πάει στον παιδικό σταθμό όπου θα είναι και κάποιες κυρίες και άλλα παιδάκια. Και πως μετά θα ξαναέρχομαι εγώ ή ο μπαμπάς και θα τον παίρνουμε να πάμε σπίτι. Καλά... εγώ η παλαβή μέχρι και για τα σαββατοκύριακα του μιλησα, οπου δεν θα ξυπνάμε τόσο πρωι και θα είμαστε ολοι μαζι και θα παίζουμε!Με κοιτούσε , με παρακολουθούσε όταν του τα έλεγα αυτά αλλά ποιος ξέρει τί κατάλαβε!?!

Νομίζω ομως πως εχει μεγάλη σημασία πως αντιμετωπίζουμε εμέις το όλο θέμα. Ανάλογα με τη δική μας διάθεση και άποψη τους μεταδίδουμε το αντίστοιχο μήνυμα:προσμονή για κάτι ευχάριστο, αγωνία, άγχος κ.τ.λ. Μας συμφέρει να το αντιμετωπίσουμε ως μία ενδιαφέρουσα προκληση!

[G.STONE]

Κορίτσια και εγώ στην ίδια θέση είμαι! εγώ θα τον στείλω Οκτώβριο λόγω της γρίπης όπως μου συνέστησε η παιδίατρος.

Είμαι πολύ αγχωμένη για όλα και ειδικά για την προσαρμογή του γιατί είναι πολύ προσκολλημένος πάνω μου αν και και τον κρατάει η μαμά μου εδώ και ένα χρόνο σχεδόν.

θα συνηθίσουν όμως μετα από μια εβδομάδα περίπου όπως όλα τα παιδάκια. Το να τους μιλάμε καλό είναι αλλά και τι να καταλάβουν τόσο μικρούλια που είναι τα καημένα ?

Όλα καλά θα πάνε εξάλλου οι παιδαγωγοί εκεί ξέρουν να χειριστούν την συμπεριφορά τους. Στην αρχή τα περισσότερα παιδάκια κλαίνε αλλά

μετα δεν ξεκολλάνε.

 

Άντε καλή χρονιά να έχουμε μανούλες!

[mmmmmmm]

Καλημέρα.

Πέρυσι τον Οκτώβρη πήγα το γιο μου πρώτη φορά στον παιδικό. Ήταν 2 χρονών και 5 μηνών. Από 6 μηνών μέχρι τότε ήταν στο σπίτι με νταντά και την επίβλεψη της γιαγιάς. Τον πήρα στον παιδικό της δουλειάς και άρεσε και στους δυο μας η μισάωρη διαδρομή κάθε μέρα στο αυτοκίνητο. Το καλό ήταν ότι ξέρω όλες τις δασκάλες και ανά πάσα στιγμή μπορούσα να πεταχτώ αν κάτι συνέβαινε (αυτό δεν χρειάστηκε ποτέ). Σχολίαζε ό,τι έβλεπε στο δρόμο και δεν σας κρύβω ότι τώρα που είχε διακοπές μου έχει λείψει η παρέα του.

Δεν του είχα πιπιλίσει τα αυτιά ότι θα πάει σχολείο παρά μόνο 2-3 μέρες πριν. Τις πρώτες δύο μέρες τον πήγα για δύο ώρες. Το υπόλοιπο της πρώτης εβδομάδας τον άφησα 9-12.30 (αναγκάστηκα να πάρω την άδειά μου μέχρι να προσαρμοστεί). Στο ολοήμερο άρχισα να τον αφήνω μετά τα Χριστούγεννα. Μέχρι τότε έκλαιγε όταν τον άφηνα και μου σπάραζε την καρδιά. Σύμφωνα με τις προτροπές των δασκάλων του έλεγα γεια σου και έφευγα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Έλεγα από μέσα μου που πάω η μάνα η τούρκα αλλά οι δασκάλες με διαβεβαίωναν ότι με το που εξαφανιζόμουν από το οπτικό του πεδίο στέρευαν τα δάκρυα. Αυτό που με καθησύχαζε είναι ότι έτρωγε κανονικά και μάλιστα φαγητά που στο σπίτι δεν τα άγγιζε. Γενικώς μέχρι τα Χριστούγεννα είχαμε δυσκολία προσαρμογής. Έπαιζε μόνος του και που και που μιξόκλαιγε. Προς το τέλος της χρονιάς τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Γυρνούσαμε και στο δρόμο μου έλεγε ένα σωρό ιστορίες για τον φίλο του τον τάδε και ποιον μάλωσε η δασκάλα. Το πρωί που τον άφηνα μου ζητούε να τον αφήσω να κοιμηθεί στο σχολείο (πήρα κι εγώ το θάρρος και τον άφηνα που και που στο ολοήμερο). Τώρα που έχει διακοπές με ρώτησε πότε θα πάει σχολείο γιατί του έλειψε και μου έφερε την τσάντα του να τη γεμίσουμε με πράγματα που θέλει να κρατάει μαζί του. Οι δασκάλες πήραν την πρωτοβουλία μετά τα Χριστούγεννα και του έβγαλαν τα pampers (σωτήριο) κάτι που δεν είχα καταφέρει εγώ στο σπίτι. Βέβαια οι ιώσεις μας ταλαιπώρησαν αλλά από την άλλη το παιδί μου πειθάρχησε, κοινωνικοποιήθηκε και γενικώς είμαι ευχαριοστημένη.

Τώρα σκέφτομαι να πάω και την κόρη μου εκεί. Μπορεί να το καθυστερήσω λίγο μέχρι τον Οκτώβρη ή και μετά τα Χριστούγεννα. Είναι 21 μηνών αλλά πιστεύω ότι επειδή έχει τον αδερφό της πρότυπο θα προσαρμοστεί πιο εύκολα. Γενικά είναι πιο εξελιγμένη.

Αυτά.

[m_xanthi]

Κορίτσια ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Κι εγώ κάπως έτσι έχω λειτουργήσει. Του λέω τις τελευταίες μέρες ότι σε λίγες μέρες η μαμά θα τον πάει στο σχολείο που θα παίζει με άλλα παιδάκια, αυτή θα πάει στη δουλειά της και μετά θα έρθει να τον πάρει.

Φοβάμαι όμως ότι δεν θα προσαρμοστεί καθόλου καλά! Τρελαίνεται για παιδάκια και σε παιδότοπους και με τα ξαδερφάκια του, αλλά τόσες ώρες μακριά και σε άγνωστο περιβάλλον δεν ξέρω πως θα το πάρει

[rita-]

κάπως έτσι είμαστε και εμείς....την πήγα δοκιμαστικά τρεις φορές. την πρώτη ήταν όλα μια χαρά, την δεύτερη έβαλε τα κλάματα όταν πήγα να την πάρω, με στυλ "που με άφησες;", τη δε τρίτη έκανε εμετό απο το κλαμα. απο δευτέρα θα την παω πάλι για περισσότερες ώρες τη μέρα....

γενικά δεν ήταν προσκολλημένη επάνω μου, με τα παιδάκια ήταν μια χαρα. όταν όμως την άφησα και με έχασε απο το οπτικο πεδίο, τότε αρχισαν τα δύσκολα...

[ΑΡΙΑΔΝΗ]

ωχ, Ρίτα, εμετό;!Ελπίζω σύντομα να συνηθίσει το παιδάκι σου. Αυτό το πιστεύω πως η πρώτη φορά ίσως και να είναι πιο εύκολη και σταδιακά, μόλις συνειδητοποιήσουν τί γίνεται να ζορίζονται περισσότερο. Αλλά κι αυτό περνάει....ελπίζω!!!!