Σκεφτομαι... φωναχτά...

[Mara-76]

Στο γραφειο, όπως ξέρουν οι φιλενάδες απο εδώ, έχουμε πήξει στις έγκυες... μιλάμε για τρελα... ορμονική παράκρουση και κουλουοπυ κουλουπού.. μ αρέσει να μιλάω μαζι τους ειδικά τα μεσημέρια που η δουλειά κάνει λιγο..κοιλια οποτε και ασχολούμε με.. τις δικές τους κοιλιές.

εχοντας ξεκινήσει πλέον και εγώ τις διαδικασίες για να μείνω έγκυος έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι: Τι ειναι ένα παιδί (πέρα απο το προφανές) και γιατι θέλω να μείνω έγκυος; η συζητηση περι αυτου του θέματος με τις εγκυμονούσες συναδέλφους με έκανε να συνειδητοποιήσω τι ΔΕΝ ειναι ένα παιδί...

 

το παιδί δεν ειναι τρόπος επιβράβευσης, δικής μας. Δεν ξέρω ρε κοριτσια αλλά ώρες ώρες εμεις οι γυναίκες έχουμε την αντίληψη πώς όταν με το καλό μεινουμε έγκυες θα.. επιβραβευτούμε για κάτι.. πώς ξαφνικά όλοι θα μας θεωρούν κάτι υπερβατικό... εξωπραγματικό, σχεδόν άγιο μην πώ. Ναι βεβαίως η συλληψη η εγκυμοσυνη κλπ κλπ είναι ένα θαύμα αλλά οι γυναίκες που δεν μπορούν για χ.ψ.ζ λόγους να κάνουν παιδιά, τι είναι; άλλης κάστας, κατώτερης που ουδεμία σχέση έχει με τις εκλέκτές και ευλογημένες; Δεν ξέρω.. προβληματίζομαι...

 

επίσης, το παιδί δεν ειναι αξεσουάρ. Δεν είναι ένα απο τα τσαντάκια μας που τα περιφέρουμε με υπερηφάνεια απατώντας οι υπόλοιποι να μας κοιτάνε με δέος. Σαφώς κάθε μάνα ειναι περήφανη για το παιδί της, ασυζητητί αλλά μήπως, λέω εγώ τώρα κάνουμε ορισμένες παιδιά απλά και μόνο για να έχουμε.. κάτι να κρατάμε;

 

το παιδί δεν ειναι συνέχεια του εγώ μας. Ούτε ρέπλικα του εαυτού μας. Δεν φταίει σε τίποτα το δύσμοιρο για να του φορτώνουμε απειρες προσδοκίες, όνειρα, να το καταδικάζουμε να υλοποιήσει φιλοδοξίες που εμείς δεν προλάβαμε και μείναμε με την πίκρα. Μεγαλώνουν σωστά παιδιά με μενου.. πίκρα;

 

δεν ειναι αντικείμενο συναλαγής. Εχω δει γυναίκες να χρησιμοποιούν την εγκυμοσύνη τους για να στριμώξουν αφεντικά, να αράξουν κανα διχρονάκι ανέμελες, έχω δει γυναίκες να αναρωτιούνται... τώρα που τελειώνει η άδειά μου.. να "χτυπήσω" άλλη μια εγκυμοσύνη;

 

επιπλέον δεν ειναι μπάλωμα τα παιδιά... μπαλώματα δικών μας προσωπικών κενών, τρόπος για να ξεπεράσουμε το υπαρξιακό μας άγχος, μέσο για να βελτιώσουμε ενα γάμο ή μια σχέση που τελικά είναι καταδικασμένη. Οι... παλιές γυναίκες έλεγαν "ελά μην ανησυχεις.. σε χτυπάει λιγουλάκι - σε κερατώνει λίγο, παιζει χαρτιά, πινει - αλλά μολις του κάνεις το παιδάκι θα μαζευτεί". Σιγουρα ένα παιδί μπορει να κάνει τον γονιο του καλύτερο άνθρωπο αλλά σίγουρα δνε κάνει έναν γάμο ή μια σχέση μαγικά ευτυχισμένο.

 

δεν ειναι βάρος.. κάθε είδους. Μολις προχτές πλακώθηκα άσχημα με φίλο του άντρα μου ο οποιος στην ερώτηση "πως πάτε βρε τώρα με το μπεμπέ στη ζωή σας" απάντησε με τρόμο "χάλια μαύρα.. να φανταστείς οτι φέτος δεν θα πάω μύκονο και αυτά τα έξοδα.. ασε.. δεν βγαινω καθόλου". Αν αποφασίσεις να κάνεις ένα παιδί προφανώς οφείλεις πρώτα να συνειδητοποιήσεις πώς η μέχρι τότε ζωή σου απλά... δεν θα υπάρχει και το ταξίδι σου στη ζωή θα αρχίσει ξανά με εντελώς διαφοτερικές περιπέτειες αυτή τη φορά.

 

Λέμε όλες, μαζί και εγώ, θέλω να γίνω μάνα. Είμαστε έτοιμες; Μπορούμε να μεταμορφωθούμε απο τσουγδικα εγωιστικά πλασματάκια (μην αρχίσετε να ωρύεστε τώρα το εγωιστικά και τσούγδικα το λέω με την έννοια ότι όλες μας είμαστε εγωίστριες υπο την έννοια οτι βάζουμε/βαζαμε τον εαυτό μας ώς απόλυτη προτεραιότητα) σε υπομονετικές μανούλες που αφήνουν τον εαυτό τους, ειδικά το πρώτο διάστημα, πίσω; ειμαστε έτοιμες να αντέξουμε την ευθύνη που υπάρχει στο γεγονός οτι ειμαστε απολυτα υπεύθυνες για μια άλλη ζωή; και αυτό το λέω ειδικά για τα κορίτσια απο 20 έως 35 που κακά τα ψέματα έχουμε μάθε αλλιώς. Να μην δινουμε λογαριασμό σε κανέναν, να ιεμαστε αυτάρκεις, και να κάνουμε delete ο,τι μας κουράζει η μας ενοχλεί. Έναν βλάκα γκόμενο μπορείς να τον σουτάρεις απο τη ζωή σου. ένα νευρικό κλαψιάρικο μωράκι όμως όχι... το αντέχουμε; αντέχουμε το ενδεχόμενο μετά απο 8-9 μηνες να αρχισουμε να ωρυόμαστε και να φωνάζουμε "που ειναι ο εαυτός μου, τι μου συμβαίνει, τι έπαθα"?

 

Ουφφφφ... μπορεί οταν με το καλό μείνω έγκυος να διαβασω ξανα αυτά που έγραψα και να απαντησω η ίδια στον εαυτό μου "εισαι γίδι" και μπορεί οταν πάρω τον γιο μου (γιατι γιο θα κάνω τα ειπαμε αυτα ) να μην με απασχολέι τιποτε άλλο παρα μονο το πως θα μεινει υγιής, πως θα ειναι ευτυχισμένος και πώς θα γίνει ενας καλός άνθρωπος με συναισθήματα, όνειρα και φιλοδοξίες.

Ουτε εχω προθεση να προσβάλλω κάποια φίλη απο εδώ.. σκέφτομαι.. φωναχτά και ειπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.

Ελπίζω να μου και να μας πάνε όλα καλά...ελπίζω όλες οι γυναίκες να κατορθώσουν να γινουν μάνες αν πραγματικά το θέλουν και οχι επειδή... αυτό ειναι το κοινωνικά αποδεκτό

τα φιλιά μου...

[gilaki]

αυτα ειναι σκεψεις ή φοβοι?

 

Συμφωνω σε ολα αλλα ξερεις κατι καμια φορα δε πειραζει να ημαστε λαθος, δε πειραζει να πουμε μια χοντραδα...οι αδυναμιες ειναι μεσα στο παιχνιδι...

 

εμενα με τρομαζει η μανα που καπνιζει περισσοτερο απο αυτη που μαθαινει στο παιδι τις να μετραει μεχρι τα 100 στα 2 για να την μπει στο ματι της κουνιαδας...με τρομαζει περισσοτερο ο πατερας που χτυπαει το παιδι του περισσοτερο απο αυτον που νιωθει εγκλοβισμενος απο την αλλαγη στη ζωη του...

 

εχω την αισθηση οτι η βιολογικη αναγκη της μητροτητας προυπηρχε της κοινωνικης, η κοινωνικη απλα την οριοθετισε, την πλαισιωσε.

Ελπιζω να γινεις και συ μανουλα, γιατι μου ακουγεσαι πολυ προβληματισμενη και σκεπτομενη, αλλα και για να νιωσεις οτι καμια φρα αυτο που δειχνει μια εγκυος ειναι πολυ λιγο μπροστα σε αυτο που νιωθει και σκεπτεται....δε μπορεις να μπεις ευκολα στο μυαλο μιας εγκυου

[Lena + Sourloulou]

Τοσα πολλά ερωτηματικά... Θα γινεις καλη μανουλα!!!

[Mary Poppins]

Χαίρομαι που η φίλη μου η Μάρα άνοιξε αυτό το θέμα. Δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί της. Το παιδί δεν είναι επιβράβευση, το παιδί δεν κατατάσσει τη γυναίκα σε "άξια" ή "ανάξια", το παιδί δεν είναι αξεσουάρ, το παιδί δεν είναι ένα εξάρτημα για να μπαίνεις στο μάτι της κουνιάδας της συνυφάδας και λοιπών λατρεμένων συγγενών. Εγώ θα συμπληρώσω ότι το παιδί δεν είναι καν της μάνας ή του πατέρα. Δεν είναι ιδιοκτησία. Δεν είναι δικό τους. Είναι ένας άνθρωπος που τους ανατέθηκε να μεγαλώσουν και να παραδώσουν στην κοινωνία. Τα παιδιά, όπως και όλοι οι άνθρωποι, ανήκουν στην κοινωνία. Ας τα προετοιμάσουμε σωστά. Ας τα προετοιμάσουμε όχι να αποφεύγουν τις δυσκολίες και να κρύβονται πίσω από γονείς και κηδεμόνες. Ας τα προετοιμάσουμε ώστε να είναι δυνατά για να αντιμετωπίζουν μόνα τους τις δυσκολίες της ζωής. Και ας τους προσφέρουμε μία μαμά και ένα μπαμπά που θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά τους για να την γεμίζει αγάπη, συναίσθημα, κουράγιο και δύναμη.

Εγώ εύχομαι σε όλες τις μαμάδες να έχουν τη δύναμη να μεγαλώσουν με αξίες τα παιδάκια τους. Πάντως, για να τους ανατεθεί αυτή η αποστολή κάτι και κάποιος ξέρει καλύτερα. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία!

Επίσης, να ευχηθώ σε όσες γυναίκες παλεύουν για να χαρούν τη μητρότητα καλό κουράγιο και δύναμη! Μερικές φορές μοιάζει άπιαστο το όνειρο, αλλά αξίζει τον κόπο...

Χαίρομαι όταν ανοίγουν τέτοια θέματα!

 

ΥΓ : Μάρα πολύ θα χαρώ να μάθω τα ευχάριστα νέα σου! Φιλιά!

[fistikaki]

ξερεις τι γινεται? αν καποιος το σκεφτει καλα-καλα, δυστυχως δεν θα κανει παιδια...

 

αν σκεφτει το μελλον του πλανητη, την ποιοτητα ζωης, τη δικια του/της ελευθερια που θρυμματιζεται, το εγω που εξαερωνεται, οι αναγκες του γονιου που παραγκωνιζονται, ισως τελικα δεν κανει παιδι....

 

κακα τα ψεμματα.. το παιδι, ολοι, για μας το κανουμε... για να δωσει νοημα στη δικη μας ζωη...

 

 

και ναι... δινει....

 

(το οτι δεν κοιμασαι, το ανεφερα??)

[Mary Poppins]

ξερεις τι γινεται? αν καποιος το σκεφτει καλα-καλα, δυστυχως δεν θα κανει παιδια...

 

Ξέρεις τι λέει η Ψυχολογία για την ψυχικά υγιή γυναίκα; Έχει "αυξημένες αντιστάσεις στην εγκυμοσύνη"... Συναισθάνεται την ευθύνη και εκεί μπλοκάρει... αν καταλαβαίνεις τι εννοώ (που σίγουρα καταλαβαίνεις)

[ANABELA]

πολυ χαιρομαι που η μαρα ανοιξε αυτο το θεμα γιατι με βγαζει κ εμενα απο πολλες ενοχες...διοτι ολα αυτα τα σκεφτομαι κ εγω κ οταν τα λεω με κοροιδευουνε,με λενε περιεργη κ αλλα πολλα.

μου λενε οι φιλες μου συν να κανω κ δευτερο μιας κ κλειστηκα μεσα κ να ξεμπερδευω.οταν ομως απαντω οτι τα παιδια δεν τα κανεις για να ξεμπερδευεις αλλα τα κανεις οταν νιωθεις ετοιμη να αντιμετωπισεις ολα αυτα που ανεφερε κ η μαρα ,ειτε ειναι το πρωτο η δευτερο η τριτο παιδι,με κοροριδευουνε.

 

κ συμφωνω πολυ με τα υπολοιπα κοριτσια που λενε οτι στοχος μιας μανας ειναι να αναθρεψει σωστα το παιδι της κ να το κανει σωστο ανθρωπο.κ εμενα αυτος ειναι ο στοχος μου!!!

[NADIMOR]

Μάρα μου, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Μα δυστυχώς βλέπω πολύ συχνά γυναίκες με παιδάκια που αλίμονο κι αν ξέρουν γιατί τα έκαναν. Σε κάποιες βέβαια, ήρθαν χωρίς να το θέλουν κι αναγκάστηκαν να το κρατήσουν. Αυτό είναι καλό, αν σκεφτείς πως υπάρχουν γυναίκες που θα τους "τύχαινε" μια εγκυμοσύνη και δεν θα αποφάσιζαν να κρατήσουν το μωρό. Όμως,να σου πω και κάτι άλλο?....Πιστεύω πως κατά βάθος καμιά γυναίκα δεν είναι σίγουρη πως είναι έτοιμη να γίνει μητέρα. Όλες το θέλουμε, όλες το λαχταράμε, αλλά....εμείς που (πρώτα ο Θεός) θα γίνουμε πρώτη φορά μανούλες (κάποια στιγμή!) δεν έχουμε ιδέα τι θα πει να υπάρχει ένας άνθρωπος που να εξαρτάται τα πρώτα χρόνια της ζωής του αποκλειστικά από μας. Θα σου πω για μένα. Το έχω ξαναπεί πως αν γνώριζα τον άντρα μου νωρίτερα και μπορούσα, θα έκανα παιδί από τα 23-24. Αλήθεια. Θα ήμουν έτοιμη στα 24 να γίνω μητέρα?....Εγώ, πιστεύω πως ναι. Τώρα που είμαι 31 και κάτι, λέω "οκ!έζησα τη ζωή μου, δεν έχω απωθημένα, γνώρισα γκόμενους, ερωτεύτηκα, πόνεσα, έζησα!"....Κι όμως, θα ήθελα να έχω στερηθεί κάποια πράγματα απ'αυτά και να είχα τώρα ένα παιδάκι. Και φυσικά δεν θέλω να κάνω παιδί για να "έχω κάτι να δείξω στον κόσμο", γιατί πολύ απλά δεν με αφορά πια ο κόσμος. Πιστεύω πως ένα μωρό όταν έρχεται στη ζωή μας, πρέπει όπως είπε κι η Mary Poppins να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι κτήμα μας, δεν είναι δικό μας, είναι ένας άνθρωπος που μας ανατέθηκε να το μεγαλώσουμε. Θέλω το παιδάκι μου να είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, όχι η συνέχεια της μαμάς του ή του μπαμπά του. Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις και τις είπα φωναχτά.

Να 'σαι καλά πάντως που άνοιξες αυτό το θέμα. Μπορεί να προβληματίσει μερικές κοπέλες, αλλά και να βοηθήσει κάποιες άλλες. Τα φιλιά μου και από μένα!

[dora]

Εγω δεν επελεξα να μεινω εγκυος.. θεωρητικα "ετυχε" . Πρακτικα ομως δεν ισχυει γιατι οταν αποφασιζεις να κανεις σεξ ελευθερα κοντα στις γονιμες μερες σου τοτε μαλλον δεν ετυχε αλλα πετυχε . Αυτο που επελεξα σιγουρα ηταν να το κρατησω γιατι δεν ημουν παντρεμενη αλλα αρραβωνιασμενη μετα απο 3 μηνες σχεσης η οποια μαλλον δεν πηγαινε και πολυ καλα..

Το οτι μετα ηρθε ο γαμος πιστευω πως οφειλετε αποκλειστικα στην υπαρξη του παιδιου..

Εγω επελεξα να κρατησω το παιδι (ασχετα αν η σχεση θα παρεμενε) και ο αντρας μου επελεξε να κρατησει κι αυτος το παιδι και αυτο σημαινε γι αυτον (με το δικο του μυαλο του) οτι επρεπε να παντρευτουμε.. Χωρις ποτε να του πω οτι θα του στερουσα τα δικαιωματα του απεναντι στο παιδι αν επελεγε να χωρισουμε..

 

Θα σας πω ομως κατι που δεν το εχω πει ποτε.. Ηθελα να γινω μανα.

Εχοντας μια κανει μια ζωη εντονη και χορτασμενη απο βολτες, διακοπες, ερωτες , λουσα, στολιδια και οτι αλλο μπορει να θελει να ζησει στη ζωη της μια κοπελα, οταν γνωρισα τον αντρα μου (στα 29 μισο)αυτο που ηθελα ηταν να γινω μανα.. δεν εψαχνα συντροφο εψαχνα πατερα για το παιδι μου.. καθε αντρα που γνωριζα τον "εκρινα" με βαση αν μπορει να ειναι καλος πατερας για το παιδι μου..

Δεν ξερω αν αυτο ηταν αρρωστημενο, δεν ξερω αν ηταν παροδικο και θα μου περνουσε, αν ηταν απλα μια φαση.. ομως ετυχε και γνωριστηκαμε τοτε..

Ο γαμος δεν με ενδιεφερε ποτε.. και οφειλω να το ομολογησω οτι η προσπαθεια μου να ειμαι καλη συζυγος και καλη νοικοκυρα απετυχε..

Στο σπιτι μου παιρνω γυναικα να ξεβρωμιζει γιατι αλλιως θα μας φανε οι κατσαριδες.. στον αντρα μου δεν του στεκομαι οπως εχω μαθει απο τη μανα μου τουλαχιστον.. εχω βρει μια καραμελα και την πιπιλαω (οτι και καλα δεν τον κερατωνω καθως ειναι ναυτικος και εχει και αυτο το φοβο και οτι αυτο μονο του υποσχεθηκα οτι μπορω να κανω αν παντρευτουμε και νομιζω οτι εχω κλεισει στις υποχρεωσεις μου σαν συντροφος και συζυγος.. πραγμα που φυσικα δεν ισχυει) και το παιδι ειναι η εμμονη μου.

Παντα ημουν πολυ ανεξαρτητη και αυτονομη σαν χαρακτηρας δεν χρειαζομουν αυτο που λεμε "το αλλο μου μισο" για να νιωσω καλα και ολοκληρωμενη..

Τωρα πλεον αφου εχω ηδη γινει μητερα καταλαβαινω οτι ισως αυτο οφειλεται σε καποιο "ψυχολογικο προβλημα" Δεν χρειαζομαι συντροφο αλλα ειμαι πολυ δεμενη με τος δικους μου γονεις.. ο μοναδικος ανθρωπος που βαζω πανω από αυτους ειναι το δικο μου παιδι..

 

Εκει που θελω να καταληξω ειναι οτι το παιδι (που σιγουρα δεν ειναι αξεσουαρ και "κατι να δειχνουμε στον κοσμο") ειναι μια εσωτερικη αναγκη.. ειναι ο προορισμος μας.. δεν το επιλεγουμε να εχουμε αυτη την αναγκη (επιλεγω την "αναγκη" να αγορασω 10 ζευγαρια παπουτσια τη σεζον). Ειναι αναγκη οπως να αναπνευσεις, να φας, να πιεις νερο..

 

Ασχετα με το πως θα το μεγαλωσεις, και με το αν καποια στιγμη βαρυγκομησεις η οχι (μετα απο 3 μερες αυπνιας ολοι βαρυγγομουν πιστεψτε με) και ανεξαρτητα απο το ποτε και υπο ποιες συνθηκες θα ερθει το παιδι, παραμενει μια πολυ δυνατη εσωτερικη μας αναγκη..

Ακομα κι αν στα 20 μας λεμε οτι ποτε δεν θα αποκτησουμε παιδια θα ερθει η στιγμη αργα η γρηγορα που θα τα αποζητησουμε..

 

Μαρα αν με ρωτουσες ενα χρονο πριν μεινω εγκυος θα σου ελεγα οτι δεν ειμαι ετοιμη . δεν μπορω να εγκαταλειψω την "ελευθερια" μου για να τρεχω πισω απο ενα φωνακλαδικο μικρο τυραννο, οτι προτιμω τα λεφτα μου να τα τρωω εγω και οχι οι αλλοι..

Ομως λιγο μετα το "βιολογικο μου ρολοι" χτυπησε.. Και πλεον το μονο που με απασχολει ειναι "μονο το πως θα μεινει υγιής, πως θα ειναι ευτυχισμένος και πώς θα γίνει ενας καλός άνθρωπος με συναισθήματα, όνειρα και φιλοδοξίες"..

Η καθε μου επιλογη πλεον στρεφεται γυρω απο το παιδι αυτο.. ακομα και η αποφαση μου να κανω ενα δευτερο παιδι ηταν αποφαση που αφορουσε και τον γιο μου..

Γιατι η δικη μου "αναγκη " καλυφθηκε.. Ομως σκεφτηκα οτι αυτο το παιδι δεν πρεπει να μεινει μονο του στον κοσμο οταν εμεις θα φυγουμε.. Σημερα θα ειναι ενα αδελφακι να παιζει, αυριο καποιος να μοιραστει τον πονο του η τη χαρα του.. ενας ανθρωπος που οτι και να γινει δεν θα παψουν να τον δενουν βιολογικοι δεσμοι, δεσμοι αιματος..

[ΡΟΥΜΠΗ]

Μπράβο mara για το θέμα που έθιξες. Φυσικά και το παιδί δεν είναι ιδιοκτησία και, ναι, δεν ανήκει ούτε καν στους γονείς! σε αυτό συμφωνούμε και με τον άντρα μου γιατί μεγαλώσαμε κι οι δυο σε υπερπροστατευτικές οικογένειες κι ελπίζουμε να κρατήσουμε μια μέση οδο(λέμε τώρα, θεωρίες!) αλλά καμιά φορά γελάμε λέγοντας ''λες κι εμείς...''.

Έχω πιάσει κι εγώ τον εαυτό μου να σκέφτεται εγωιστικά αλλά προσπαθώ να μου δίνω σφαλιάρες να συνέλθω. Καμια φορά η σύγκριση με άλλες γυναίκες είναι αναπόφευκτη-δεν τη δικαολογώ βέβαια αλλά είναι ανθρώπινη άμυνα απέναντι σε προσωπικές ανασφάλειες, άγχος, απανωτές ατυχίεςκλπ-ίσως είναι και γυναικείο κουσούρι, τι να πω; μεγαλώνουμε κι οι άνθρωποι μέσα στο παιχνίδι του ανταγωνισμού.

Επομένως, γνώμη μου είναι να παλέψουμε με τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε, αναγνωρίζοντας πως καθεμια απο μας είναι ξεχωριστή προσωπικότητα και δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανένα. Μόνο να χαιρόμαστε τη ζωή μας και να ευγνωμονούμε κάθε της λεπτό γιατί δεν είναι πρόβα για κάποια άλλη ζωη, αυτή είναι κι όποιος προλάβει...

Και κάτι ακόμα. Βλέπω φίλες μου μανούλες που ακόμη κι αν έχουν βάλει προτεραιότητα στη ζωή τους το παιδί τους(και το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό μέχρι ενός σημείου) παραμένουν όπως τις ήξερα γιατί απλούστατα είναι έτσι ο χαρακτήρας τους, και άλλες που νομίζουν οτι αγίασαν η τους χρωστάει το κράτος, το Δημόσιο, ο Ασεπ και ο ελληνικός στρατός ξηράς και θαλάσσης καλπ κλπα. Τα σχόλια περιττεύουν, το σχολίασα παραπάνω. Με λίγα λόγια, νομίζω ότι το παιδί ομορφαίνει΄και δίνει νόημα στη ζωή μας ατομικά και ως ζευγάρι όταν είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε(και οι γυναίκες είμαστε φύσει έτοιμες).

ΥΓ. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία γυναικών που πετάγεται στο δρόμο με κόκκινο φανάρι προτάσσοντας το καροτσάκι, δεν θα το σχολιάσω!

[dora]

και άλλες που νομίζουν οτι αγίασαν η τους χρωστάει το κράτος, το Δημόσιο, ο Ασεπ και ο ελληνικός στρατός ξηράς και θαλάσσης καλπ κλπα.

ΥΓ. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία γυναικών που πετάγεται στο δρόμο με κόκκινο φανάρι προτάσσοντας το καροτσάκι, δεν θα το σχολιάσω!

 

Απομονονω αυτο γιατι συμφωνω.... και θελω να πω το εξης.. Οταν κανεις παιδι κανεις δεν σου χρωσταει.. Ουτε το κρατος, ουτε η μανα σου , ουτε η πεθερα σου..

Αυτο πρεπει να το καταλαβουμε.. Εσυ χρωστας στο παιδι σου.. Οφειλεις να του δωσεις οτι καλυτερο μπορεις ακομα κι αν χρειαστει να στερηθεις εσυ (οτι κι αν σημαινει αυτο.. για αλλους μπορει να ειναι υλικα αγαθα, για αλλους απλα μια βολτα με τους φιλους τους).

Ο καθενας επιλεγει να φερει το παιδι στον κοσμο, υπο της συγκεκριμενες συνθηκες , σε μια συγκεκριμενη χωρα που εχει τις χι ψι παροχες..

Δεν λεω να μην διεκδικουμε ομαδικα και για ολους αλλα μου τη δινει η εξατομικευμενη διεκδικηση..

[νικολινακι]

περασε ενας μηνας απο την 2η παλλινδρομη...αν και ξερω οτι δεν ευθυνομαι εγω για οτι εγινε και πιπιλαω κι εγω την καραμελα των γιατρων οτι η φυση προνοει και μας τα παιρνει οσο ειναι νωρις κτλ κτλ...σκεφτομαι συχνα οτι σιγουρα κατι κανω λαθος και το παθαινω αυτο.θυμαμαι οτι λιγο πριν συμβει το ''μοιραιο''ειχα χασει τον υπνο μου και τρομαζα στην ιδεα οτι θα αποκτησω παιδι!απο τη μια εδιωχνα τις σκεψεις κι απο την αλλη ερχοντουσαν διπλες σκεψεις που ποτε αλλοτε δεν τις εκανα γιατι ηταν δεδομενο οτι θελω παιδια...ισως τοτε συνειδητοποιησα την πραγματικοτητα γιαυτο και τρομαξα.ισως σας φανει αστειο ή χαζο αλλα καμια φορα σκεφτομαι οτι μπορει κατα βαθος να μην ημουν ετοιμη γιαυτο ο Θεος μου τα πηρε..δεν θελω να το παραδεχτω βεβαια γιατι εγω ειμαι σιγουρη οτι θελω παιδια μηπως ομως Αυτος βλεπει καλυτερα(σκεφτομαι)και λεει αυτη τι παρακαλαει αφου ειναι αναξια ας το παρω πισω?καλα εχω φτασει στα ορια της παρανοιας δεν το συζητω...αν καθεσαι ολη την μερα στο σπιτι και σκεφτεσαι τα ιδια κ τα ιδια θα χαζεψεις που θα παει.....απλα βρε κοριτσια δεν μπορω να χωνεψω οτι συμβαινουν τυχαια ολα αυτα και ψαχνω κι εγω να τα ριξω καπου...

[elenik]

πώς ξαφνικά όλοι θα μας θεωρούν κάτι υπερβατικό... εξωπραγματικό, σχεδόν άγιο μην πώ.

 

Ναι!!! Στα ονειρα σου. :lol:Θα το νοιωσεις πολυ εντονα αυτο οταν με το καλο μεινεις εγκυος (που ευχομαι να ειναι συντομα αφου νοιωθεις οτι θελεις εσυ) :

Στο λεωφορειο (που δεν θα σηκωνεται κανεις και εσυ θα ζαλιζεσαι και θα τρεμεις μην πεσεις σε κανενα φρεναρισμα ή μην σε κοπανισει κανεις κατα λαθος

Στην δουλεια σου (που θα ψαχνουν τροπο να σε κανουν να φυγεις μην επιβαρυνθουν απο την απουσια σου - ευχομαι ολοψυχα να μην το ζησεις αυτο ποτε οπως και καμια )

 

τα περιφέρουμε με υπερηφάνεια απατώντας οι υπόλοιποι να μας κοιτάνε με δέος.

Μονο δεος δεν θα νοιωσεις αν δεις εμας να εισαι σιγουρη?:lol:

Θα δεις μια αγχωτικη μανα να κυνηγαει το παιδι της μη και μη και μη γινει κατι με καποιο αλλο παιδακι. Το παιδι να εχει λαλησει απο τα πολλα μη και να ειναι στα προθυρα νευρικης κρισης (α ρε ποτε θα παω στο χωριο να τρεχει και εγω να χαμογελαω )

 

το παιδί δεν ειναι συνέχεια του εγώ μας. Ούτε ρέπλικα του εαυτού μας. Δεν φταίει σε τίποτα το δύσμοιρο για να του φορτώνουμε απειρες προσδοκίες, όνειρα, να το καταδικάζουμε να υλοποιήσει φιλοδοξίες που εμείς δεν προλάβαμε και μείναμε με την πίκρα. Μεγαλώνουν σωστά παιδιά με μενου.. πίκρα;

Αυτο ορκιζομαι να μην το κανω αλλα οταν βλεπω ποσα μου εχει στερησει μια ελλειψη πτυχιου ειλικρινα ζοριζομαι να μην μπω στο τρυπακι. Ας παρουν πτυχιο οπου θελουν αρκει να εχουν ενα χαρτι που να του ανοιγει καποιους δρομους τους οποιους αν θελουν ας μην επιλεξουν. Δεν θα τα ζορισω να επιλεξουν κατι συγκεκριμενο . Απλα θελω να ειναι οι δρομοι ανοιχτοι αν το θελησουν

 

 

Συνεχεια μετα .... ξυπνησαμε

[Mary Poppins]

απλα βρε κοριτσια δεν μπορω να χωνεψω οτι συμβαινουν τυχαια ολα αυτα και ψαχνω κι εγω να τα ριξω καπου...

 

Νικολινάκι, κάτι που συχνά μας διαφεύγει είναι το εξής : το μεγαλείο της ζωής μας ξεπερνάει...

Δεν βγάζεις άκρη - σου το λέω εγώ που ενώ ξεπέρασα το "επικίνδυνο" πρώτο τρίμηνο που η Φύση κάνει την επιλογή της, έχασα το μωρό στο δεύτερο τρίμηνο... Ασφαλώς και δεν ευθύνεσαι εσύ! Το ότι έχεις άγχος και ανησυχία είναι χαρακτηριστικό της γυναίκας που σκέφτεται! Να σου πω να μην σκέφτεσαι, δεν θα το κάνω! Θα σου πω να δείξεις εμπιστοσύνη στη φύση και τον εαυτό σου! Όλα θα γίνουν!

Και αν τώρα είσαι θυμωμένη, δεν πειράζει. Θα κάνεις κι εσύ τον κύκλο σου και θα σου περάσει (όπως μου πέρασε και μένα).

Καλή επιτυχία στην προσπάθειά σου! Την επόμενη φορά, θα μετράμε μαζί τις εβδομάδες και θα κάνουμε κόντρα στα κιλά μας!

[maira95]

Ξέρεις τι λέει η Ψυχολογία για την ψυχικά υγιή γυναίκα; Έχει "αυξημένες αντιστάσεις στην εγκυμοσύνη"... Συναισθάνεται την ευθύνη και εκεί μπλοκάρει... αν καταλαβαίνεις τι εννοώ (που σίγουρα καταλαβαίνεις)

 

 

τωρα αυτο βρε mary, και χωρις καμμια παρεξηγηση ,εγω δεν το καταλαβαινω

[christiana08]

Πριν λιγα χρονια (πολυ λιγα ομως)λεγανε οτι οταν μια γυναικα ειναι ετοιμη να γινει μανα,"χτυπαει" το βιολογικο της ρολοι.

Τωρα λενε πως μια ωριμη γυναικα εχει αυξημενες αντιστασεις στην μητροτητα.

Αντε βγαλε ακρη.

[marin]

Λέμε όλες, μαζί και εγώ, θέλω να γίνω μάνα. Είμαστε έτοιμες; Μπορούμε να μεταμορφωθούμε απο τσουγδικα εγωιστικά πλασματάκια (μην αρχίσετε να ωρύεστε τώρα το εγωιστικά και τσούγδικα το λέω με την έννοια ότι όλες μας είμαστε εγωίστριες υπο την έννοια οτι βάζουμε/βαζαμε τον εαυτό μας ώς απόλυτη προτεραιότητα) σε υπομονετικές μανούλες που αφήνουν τον εαυτό τους, ειδικά το πρώτο διάστημα, πίσω; ειμαστε έτοιμες να αντέξουμε την ευθύνη που υπάρχει στο γεγονός οτι ειμαστε απολυτα υπεύθυνες για μια άλλη ζωή;

 

Όταν έμεινα έγκυος την πρώτη φορά ήταν κάτι που ήθελα πάρα πολύ. Ήταν συνειδητή επιλογή μου, ήμουν έτοιμη. Όταν με το καλό γέννησα, και παρόλο που το ήθελα τόσο πολύ, μια κατάθλιψη την πέρασα.

Δεν ήμουν πια εγώ, αλλά το παιδί μου η προτεραιότητά μου.

Έρχεται σιγά σιγά αυτή η συνειδητοποίηση και είναι καλοδεχούμενη μόνο αν θέλεις πάρα πολύ ένα παιδί.

Αν νομίζεις (γενικά μιλάω) ότι το παιδί είναι παιχνίδι ή αξεσουάρ ή ότι δεν έχω πια τίποτα να κάνω ας κάνω ένα παιδί για να περνάω την ώρα μου, λυπάμαι δεν είναι έτσι.

Μάνα δεν σε κάνουν οι εννέα μήνες της εγκυμοσύνης.

Μάνα σε κάνει η συνέχεια των εννέα μηνών, το ταξίδι της ζωής μαζί με το παιδί σου.

Όποιο και αν είναι αυτό το ταξίδι, καλείσαι να δείξεις δυνάμεις που καμιά φορά νομίζεις ότι υπερβαίνουν τις αντοχές σου, αλλά συνεχίζεις γιατί είναι το παιδί σου... δεν θα το έκανες για κανέναν άλλο, σε βεβαιώ.

[chris 81]

Γεια σας και απο εμενα για αρχη να ευχηθω και εγω στην Μαρα μας που εχω καιρο να την πετυχω να φερει στον κοσμο συντομα ενα υγιες μωρακι.

Διβασα αυτα που γραψατε και αν οχι σε ολα στα περισσοτερα συμφωνω και εγω.Οταν καποια στιγμη ειπα ολους αυτους τους φοβους μου και τις αποριες στην μητερα μου μου χαμογελασε και μου ειπε οτι τωρα ειναι σιγουρη οτι θα γινω πολυ καλη μανουλα.

Ποτε μια γυναικα κατα την γνωμη μου δεν ειναι συνειδητοποιημενα ετοιμη να γινει μανουλα.Μπορει να το θελει , μπορει να το λαχταραει αλλα το λογικο ειναι να την φοβιζει.Ειναι στην φυση του ανθρωπου θεωρω οτιδηοτε αγνωστο να το βλεπει με φοβία ή επιφυλακτικοτητα όμως πιστευω οτι ειναι απαραιτητος παραγοντας για να ανταπεξελθεις καλυτερα σε αυτο το αγνωστο που θα ερθει.Προσωπικα εμενα το γεγονος οτι προβληματιζομαι για το αν θα τα καταφερω να γινω καλη μανουλα με ευχαριστει και με κανει να πιστευω οτι θα ειμαι συνεχως στην αναζητηση του καλυτερου για το παιδι μου.Οποιοσδηποτε εφησυχασμος θα με τρομαζαι και θα με προβληματιζαι πολυ!!!!

Καλη επιτυχια σε ολες μας και ευχομαι να μας αξιωσει ο Θεουλης να γινουμε καλες μανουλες.

[Mary Poppins]

Ξέρεις τι λέει η Ψυχολογία για την ψυχικά υγιή γυναίκα; Έχει "αυξημένες αντιστάσεις στην εγκυμοσύνη"... Συναισθάνεται την ευθύνη και εκεί μπλοκάρει... αν καταλαβαίνεις τι εννοώ (που σίγουρα καταλαβαίνεις)

 

τωρα αυτο βρε mary, και χωρις καμμια παρεξηγηση ,εγω δεν το καταλαβαινω

 

Υπάρχει μία θεωρία που υποστηρίζει ότι όσο πιο πολύ αγχώνεται μία γυναίκα με την ιδέα του ερχομού ενός παιδιού, όχι επειδή δεν το θέλει, αλλά επειδή συναισθάνεται την ευθύνη της αποστολής της, τόσο πιο δύσκολα συλλαμβάνει ή τόσο πιο πολλά προβλήματα εμφανίζει στην εγκυμοσύνη της. Και η ψυχικά υγιής γυναίκα έχει και άγχη και ανησυχίες γιατί αντιλαμβάνεται πόσο σοβαρό θέμα είναι ο ερχομός ενός παιδιού. Τώρα νομίζω έγινα σαφής.

[Mary Poppins]

Τωρα λενε πως μια ωριμη γυναικα εχει αυξημενες αντιστασεις στην μητροτητα.

 

Επειδή δεν είπα αυτό το πράγμα - λάθος κατάλαβες- μπορούσες και να με ρωτήσεις όπως έκανε η Maira. Λυπάμαι που παρερμηνεύτηκα, ίσως θα έπρεπε να εκφραστώ και εγώ καλύτερα. Επικαλέστηκα κάτι που έχω διαβάσει σε βιβλία ψυχολογίας και έχω συζητήσει διεξοδικά.

Λυπάμαι για την παρεξήγηση.

[maira95]

Υπάρχει μία θεωρία που υποστηρίζει ότι όσο πιο πολύ αγχώνεται μία γυναίκα με την ιδέα του ερχομού ενός παιδιού, όχι επειδή δεν το θέλει, αλλά επειδή συναισθάνεται την ευθύνη της αποστολής της, τόσο πιο δύσκολα συλλαμβάνει ή τόσο πιο πολλά προβλήματα εμφανίζει στην εγκυμοσύνη της. Και η ψυχικά υγιής γυναίκα έχει και άγχη και ανησυχίες γιατί αντιλαμβάνεται πόσο σοβαρό θέμα είναι ο ερχομός ενός παιδιού. Τώρα νομίζω έγινα σαφής.

 

δηλαδη εγω που δεν ειχα προβληματα στις εγκυμοσυνες μου?

[Mary Poppins]

δηλαδη εγω που δεν ειχα προβληματα στις εγκυμοσυνες μου?

 

Είχες καλό control! Τυχερούλα!

[maira95]

Είχες καλό control! Τυχερούλα!

 

και το ιδιο ευχομαι σε σενα και φυσικα σε ολες τις κοπελες που προσπαθουν για ενα μωρακι:p:p

[Mary Poppins]

και το ιδιο ευχομαι σε σενα και φυσικα σε ολες τις κοπελες που προσπαθουν για ενα μωρακι:p:p

 

Μακάρι! Σε ευχαριστώ πολύ! Την επόμενη φορά θα κάνω το παν για να έχω καλό control και εγώ! Χαλλλλλλλλλλλλλλλαρά!

[christiana08]

Επειδή δεν είπα αυτό το πράγμα - λάθος κατάλαβες- μπορούσες και να με ρωτήσεις όπως έκανε η Maira. Λυπάμαι που παρερμηνεύτηκα, ίσως θα έπρεπε να εκφραστώ και εγώ καλύτερα. Επικαλέστηκα κάτι που έχω διαβάσει σε βιβλία ψυχολογίας και έχω συζητήσει διεξοδικά.

Λυπάμαι για την παρεξήγηση.

 

Δεν υπαρχει παρεξηγηση,ματακια μου,εφ'οσον καταλαβα λαθος.Παρεξηγηση θα υπηρχε εαν ειχα καταλαβει σωστα και αν αυτη την διαπιστωσει την ειχες κανει εσυ και οχι καποιος επιστημονας.Αυτος πρεπει να παρεξηγηθει.Εκτος εαν ειναι συγγενης σου.Εχει γουστο :lol:.Λες να κολλαει εδω το "Καλυτερα να μασας,παρα να μιλας?".Πακετο θα φαω!