ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ;;; (επιθετική συμπεριφορά)

[mitaki]

Χθές πήγα με την κόρη μου 2,5 και την μητέρα μου στο ΙΚΕΑ. Εκεί διάσπαρτα υπάρχουν παιχνίδια για τα παιδάκια που κυκλοφορούν μέσα. Εκεί που έπαιζε η μικρή σε ένα παιχνίδι ήρθε ένα άλλο αγοράκι περίπου στην ηλικία της (λίγο μεγαλύτερο) και την παραμέρισε λίγο για να παίξει και αυτό. Η δικιά μου τα "πήρε" λίγο και άρχισε να φωνάζει και να του λέει να φύγει. Φυσικά το παιδάκι δεν έφυγε αλλά η κόρη μου ξεκίνησε να φωνάζει εμένα για μεσολάβηση. Της είπα ότι υπάρχουν και παρακάτω τα ίδια παιχνίδια και αν θέλει να προχωρήσουμε γιατί έφυγε και η γιαγιά μας και να πάμε στο παρακάτω παιχνίδι για να παίξει ελεύθερα. Μόλις το άκουσε αυτό το αγοράκι άρχισε να φωνάζει τη μαμά του ότι "η κυρία είπε ότι έχει και παρακάτω παιχνίδια" και η μαμά του απάντησε ότι ναι έχει. Η κόρη μου έγινε έξω φρενών!!!! Άρχισε να φωνάζει ότι αυτή θα πάει και "εσύ πουθενά΄- τίποτα εσύ" αλλά τσιρίζοντας κυριολεκτικά. Της εξήγησα ότι δεν πειράζει να έρθει και το παιδάκι μαζί μας για να παίξουνε παρέα και ότι τα παιχνίδια είναι για να τα μοιραζόμαστε και όχι ιδιοκτησία μας. ΦΥΣΙΚΑ δεν κατάφερα ΤΙΠΟΤΑ και στο τέλος άρχισε να βαράει η κόρη μου το αγοράκι!!!! Εκεί θύμωσα πάρα πολύ και την τράβηξα απότομα μακριά από το παιδάκι και τη μάλωσα λέγοντάς της στην αρχή δυστυχώς φωνάζοντας (αλλά κρατούσε και ένα μολύβι από το μαγαζί και φοβήθηκα ότι θα βγάλει το μάτι του αγοριού) και μετά εξηγόντας της. Η κόρη μου δυστυχώς συνέχισε να κλαίει και να φωνάζει χωρίς να δίνει σημασία τι λέω. Ήρθε και η μητέρα μου την καλόπιασε λίγο και μετά της είπε ότι η μαμά θύμωσε γιατί δεν πρέπει να κάνουμε κακό σε κανένα άνθρωπο - ζώο - πράγμα, και στεναχωρήθηκεπολύ γιατί είδε το παιδάκι της να κάνει κάτι άσχημο σε άλλο παιδάκι. Αλλά ουσιαστική μεταμέλεια δεν είδα ούτε αυτή τη φορά. Συνέχισε να φωνάζει ότι όχι εγώ θα δέρνω, θα δέρνω, θα δέρνω. Δεν ξέρω τι να κάνω... Είχε και κοντά στα 2 κάποιες κρίσεις "βίας" δηλαδή μας χτυπούσε όταν δεν γινόταν το δικό της, πότε με "τιμωρία" πότε με το καλό, πότε με τις φωνές, τελικά είχαμε καταφέρει να την ηρεμίσουμε. Αλλά από χθες με ρωτάει εσύ έχεις και το αγοράκι για παιδάκι? Όχι εμένα? Και μετά συμπληρώνει μόνη της, το αγοράκι έχει η μαμά μου!!!! Της εξήγησα ότι φυσικά και έχω αυτή για παιδάκι αλλά με στεναχωρεί η συμπεριφορά της, όταν χτυπάει άλλα παιδάκιακαι ότι μπορεί απλά να του πει να φύγει αν δεν το θέλει το παιδάκι ή να φύγει αυτή. Της είπα ότι εγώ την αγαπάω πολύ πολύ πολύ και ότι και αυτή πρέπει να πάψει να χτυπάει τους άλλους ανθρώπους γιατί στο τέλος τα παιδάκια άμα τα χτυπάει δεν θα θέλουν να την κάνουν παρέα. Αλλά όλο το βράδι ενώ κοιμόταν έκλαιγε στον ύπνο της και μέχρι να κοιμηθεί είχε πάει 11 το βράδυ να με ρωτάει όλη την ώρα αν θα φύγω όταν θα κοιμηθεί και να μου λέει "μη φύγεις μαμά"!!!! Φυσικά και την βεβαίωνα ότι δεν θα φύγω!!! Κάτι έγινε λάθος και πήρε το μήνυμα ότι θύμωσα τόσο που δεν τη θέλω!!!!!!;;;;;;;; Τι να κάνω γιατί ούτε το ότι δεν πρέπει να χτυπάμε νομίζω ότι το κατάλαβε. Μάλλον τα έκανα όλα λάθος..........

[mitaki]

Μάλλον είμαι μοναδική στο είδος μου!!! Καμία δεν πέρασε κάτι ανάλογο? Καμία συμβουλή κορίτσια????

[SUPERMOM]

Αγαπητή Mitaki,

εχω κι εγω μια κορούλα 2.5 και ξερω απο πρώτο χέρι πόσο ζόρικα μπορεί να είναι σε αυτή την ηλικία. Η δικιά μου βαράει μόνο όταν της επιτίθεται άλλο παιδάκι. Έχει όμως κι άλλο κουσούρι, τσιρίζει αφάνταστα όταν δεν της περνάει το δικό της. Μια φορά με είχε κάνει κι εμένα τελείως ρεζίλι σε κάποιο μαγαζί. Στην αρχή την αντιμετώπιζα με φωνές και καμμιά ξυλιά στον πισινούλι. Αποτέλεσμα κανένα, χειρότερα ίσως, "γκάζωνε" περισσότερο.

Έτσι ζήτησα την συμβουλή της παιδαγωγού της στον παιδικό σταθμό. Εκείνη με συμβούλεψε σε τέτοιες περιπτώσεις να παραμένω ψύχραιμη και χωρίς φωνές να προσπαθώ να της εξηγήσω οτι κάνει λάθος και σε καμμία περίπτωση να μην της κάνω τα χατήρια γιατί έτσι θα επαναλαμβάνεται συνέχεια το σκηνικό. Ήρεμα και χωρίς φωνές και αν δεν καταλαβαίνει καθόλου εκείνη την ώρα να την αφήνω να ξεσπάει και να της εξηγώ πάλι όταν ηρεμεί.

Έτσι κι έκανα. Της εξηγούσα ήρεμα οτι δεν έχει δίκιο, της έλεγα οτι δεν θα την πάρω αγκαλίτσα αν δεν σταματήσει και την άφηνα να ξεσπάει κι όταν είμασταν σε δημόσιο χώρο την έπαιρνα κάπου απόμερα χωρίς φωνές και πανηγύρια. Σιγά σιγά οι εξάρσεις μειώνονταν σε διάρκεια. Τώρα όταν αρχίσει τις φωνές και της εξηγώ οτι έχει άδικο και οτι δεν πρόκειται να γίνει αυτό που θέλει, σταματάει αμέσως, τεντώνει τα χεράκια και μου λέει: "σταμάτησα, σταμάτησα μαμούλα, συγνώμη, αγκαλίτσα τώρα" και όλα μέλι -γάλα.

 

Ελπίζω να την ξεπεράσετε κι εσείς αυτή την δύσκολη φάση . Κουράγιο και υπομονή.

[mitaki]

Ειλικρινά προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και ταυτόχρονα να μην υποκείψω στα κέφια της κόρης μου, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πάντα!!! και τελευταία δεν τα καταφέρνω συχνά!!! Θα προσπαθήσω περισσότερο και ελπίζω κάτι να καταφέρω!!! Καλό τριήμερο SUPERMOM και ελπίζω "αναίμακτο" από μεριάς μας (μια και έχω σκοπό να κάνουμε παρέα με πολλά παιδάκια αυτό το τριήμερο).

[dora]

Και γω μαμα δυομισαρχονου .. Εγω γενικα ακολουθω 2 διαφορετικες τακτικες..

Εχει μαθει και μοιραζεται τα πραγματα του απο πολυ μικρος.. Παμε πχ στην πλατεια και παιρνουμε μαζι το σκουτερ.. Αν καποιο αλλο παιδακι μας το ζητησει ευγενικα το δινουμε. Αν καποιο αλλο παιδακι παει να το παρει με το ετσι θελω δεν το δινουμε. Οταν θελουμε εμεις πχ το ποδηλατο ενος αλλου παιδιου, το ζηταμε και απο το παιδακι και απο τη μαμα του. Και παντα σε ανταλλαγμα δινουμε το δικο μας παιχνιδι πχ μας δινεται λιγο το ποδηλατο να σας δωσουμε το σκουτερ?

Τον εχω μαθει να δινει τα παντα οταν του τα ζητανε και τιποτα οταν του τα τραβανε..

Οσον αφορα το ξυλο τωρα..

Δεν βαραμε ποτε πρωτοι.. αυτη ειναι η δικη νοοτροπια.

Αλλα οταν μας βαρανε ανταποδιδουμε. Γιατι το παιδι θα μεγαλωσει θα παει σχολειο και δεν θα ειναι παντα υπο την επιβλεψη μου για να τον "σωσω"

Θα πρεπει να ξερει να αμυνεται.

Δεν εχει βαρεσει ποτε καποιο παιδακι χωρις λογο..

Αλλα ποτε δεν αφηνω να τον αδικουν.. Πχ παμε στον παιδοτοπο και ανεβαινει πρωτος στο αυτοκινητακι.. Αν καποιο αλλο παιδακι παει αμεσως να τον στρωξει να το παρει θα επεμβω.. Αν εχει παιξει αρκετα θα τον πεισω με ωραιο τροπο να το δωσει στο αλλο παιδακι

Δυστυχως ομως δεν προσεχουν ολες οι μαμαδες τα παιδια τους και δεν ειναι ολες δικαιες..

 

Γραφεις στο αρχικο σου ποστ πως η κορη σου επαιζε και το αλλο παιδακι πηγε και "την παραμερισε λιγο για να παιξει κι αυτο"

Πιστευω πως καλα εκανε η κορη σου και αντεδρασε.. Η μαμα του αλλου παιδιου θα επρεπε να επεμβει και να μην αφησει το δικο της παιδι να παραμερισει το δικο σου.. Ο χωρος ειναι κοινοχρηστος.. Φαντασου εσενα κα δοκιμαζεις εναν καναπε και να ερθει καποια να σε σπρωξει για να κατσει εκεινη.. Δεν θα θυμωνες παρα πολυ? Εγω θα θυμωνα παντως..

Αντιθετα αν μου ελεγε μπορω να κατσω κι εγω θα εκανα ευχαριστως στην ακρη η θα σηκωνομουν. Θα επρεπε λοιπον (με τη δικη μου λογικη) και εφοσον τα παιδια ειναι πολυ μικρα για να εχουν τετοιου ειδους συμπεριφορες η μαμα του αλλου παιδιου να ρωτησει πολυ ευγενικα την κορη σου αν την πειραζει να παιξει και το δικο της το παιδακι εκει μαζι της.. Ειμαι σιγουρη πως δεν θα αρνιοταν. Αν παλι αρνιοταν τοτε θα επρεπε να επεμβεις εσυ ..

 

Πιστευω πως αν ακολουθεις αυτο το συστημα και δεν αδικεις το παιδι σου αυτο μαθαινει και συμπεριφερεται αναλογα.

 

Και θα σου φερω αλλο ενα παραδειγμα "αναισθητης μανας" το οποιο μας ετυχε σημερα το απογευμα..

Παμε στον παιδοτοπο και ο Χαρης εχει 5 ξεφουσκωτα μπαλονια.. Πηγαμε σχετικα αργα και στον παιδοτοπο ειχε αλλα 2 παιδακια. Ηθελε να τα φουσκωσει η κοπελα. Του λεω θα τα φουσκωσουμε αλλα θα δωσεις απο ενα στα αλλα παιδακια..

Η κοπελα σουσκωνει τα 4. Δινει απο ενα στα αλλα παιδια και 2 στο Χαρη. Το κοριτσακι εχει παρει ενα ροζ μπαλονι και θελει το μπλε του αδελφου της που δεν το δινει (λογικο) Το ενα μπαλονι ειναι στο τραπεζι μας (μπλε) και ερχεται και το βουταει.. Της λεω οτι δεν μπορει να το παρει γιατι ειναι δικο μου. Κραταει το μπαλονι και αρχιζει να κλαιει.. Εγω επιμενω οτι πρεπει να μου το δωσει (εννοειτε οτι δεν αγγιζω το ξενο παιδι) η μαμα της ρωταει γιατι κλαιει η μικρη παει τρεχοντας με το μπαλονι στη μανα της εγω της λεω οτι θελει το μπαλονι αλλα δεν μπορω να της το δωσω γιατι μετα θα ζηταει ο Χαρης και δεν εχουμε αλλα και η μαμα με γραφει στα αρχ... της και φουσκωνει το μπαλονι..

Γυρναω απο την αλλη, την αγνοω και μετα απο 2 λεπτα πηγαινω και παιρνω ολα τα μπαλονια μου αφηνοντας και τα δυο παιδια τους να κλαινε.. Η μαμα διαμαρτυρεται και την ενημερωνω οτι το ψιλικατζιδικο πουλαει, και οποιος θελει τα πολλα χανει και τα λιγα γιατι η συμφωνια που ειχα με το δικο μου παιδι ηταν να δωσει απο ενα μπαλονι και οχι να του τα παρουν ολα.. Η μαμα τσαντιζεται παιρνει τα παιδια της και φευγει.. και γω συγχιστηκα και δεν μπορω να χωνεψω ..

[Αρετή Κυπραίου]

Mitaki kαλημέρα!

 

Καταρχάς δεν είναι παράλογο για ένα παιδάκι να θυμώνει όταν κάποιος πάει να το παραμερίσει ή να του πάρει τα παιχνίδια.

Οι εκρήξεις θυμού και η επιθετικότητα παρατηρούνται πολύ συχνά σε παιδιά αυτής της ηλικίας.

Υπάρχουν, βέβαια, πολλές παράμετροι στο συγκεκριμένο ζήτημα.

 

Για παράδειγμα, ποια ήταν η συμπεριφορά του άλλου παιδιού πριν το χτυπήσει η κόρη σας?

Έκανε κάτι που να δικαιολογεί τη συμπεριφορά της?

Επίσης αναφέρετε ότι η κόρη σας ρώτησε αν έχετε για παιδάκι και το άλλο αγοράκι.

 

Υπάρχει περίπτωση η κόρη σας να ζήλεψε, γιατί ίσως ένιωσε ότι την αδικείτε ή επειδή με τη συμπεριφορά της «χάνει» την αγάπη σας.

 

Θα μπορούσατε ενδεχομένως να περιγράψετε τον τρόπου που της μιλήσατε?

Μήπως ένιωσε ανασφάλεια ότι πήγατε να προστατέψετε το άλλο παιδάκι και όχι αυτήν?

 

Φαίνεται επίσης ότι το περιστατικό επηρέασε αρκετά το παιδί σας, αφού συνέχισε το βράδυ να κλαίει.

 

Ενδεχομένως το κλάμα της να μην είχε σχέση με το περιστατικό καθαυτό αλά με το φόβο ότι ίσως χάσει την αγάπη της μαμάς του αν συνεχίσει να θυμώνει και να χτυπάει.

 

Δεν είναι εύκολο να σας απαντήσω κάτι ξεκάθαρο, ωστόσο, γιατί κάθε θέμα δεν έχει μόνο μία διάσταση.

 

Πάντως, πολύ γενικά θα έλεγα για αρχή ότι είναι καλό,

όταν θυμώνουμε με τα παιδιά μας να τους εξηγούμε ότι θυμώνουμε με την συμπεριφορά τους και όχι με αυτά.

 

Ότι η συμπεριφορά είναι αυτή που κατακρίνουμε και όχι το παιδί μας.

 

Εμείς εννοείται ότι το ξέρουμε, για το παιδί ωστόσο δεν είναι αυτονόητο.

 

Τα παιδιά φοβούνται ότι αν κάνουν κάτι «κακό» οι γονείς τους θα σταματήσουν να τα αγαπούν, όσο παράξενο και να μας ακούγεται κάτι τέτοιο.

 

Είναι πολύ πιθανό η κόρη σας για κάποιο λόγο να νιώθει κάποια ανασφάλεια ως προς το αν θα χάσει εσάς ή θα μειωθεί αγάπη σας για αυτήν.

 

Είναι καλό όταν θυμώνουμε με κάποια πράξη του παιδιού να του εξηγούμε πολύ ήρεμα τι είναι αυτό που έκανε και μας στενοχώρησε και να το διαβεβαιώνουν ότι το αγαπάμε ούτως ή άλλως.

Ότι η αγάπη της μαμάς είναι κάτι που δεν χάνουμε ποτέ.

 

Θα πρέπει επίσης όταν θυμώνουμε με τα παιδιά μας να θυμόμαστε ότι οι γονείς δεν είναι εκεί για να επιπλήξουν και να ενοχοποιούν το παιδί τους, αλλά για να το βοηθούν, να το στηρίζουν και να το κατανοούν.

Πρέπει να είμαστε πάντα σίγουροι ότι το παιδί μας το παίρνει αυτό το μήνυμα.

 

Όταν θυμώνουμε είναι επίσης καλό να προσπαθήσουμε να ηρεμήσουμε και να μιλήσουμε στο παιδί όσο πιο ήρεμα μπορούμε.

Αν δεν μπορούμε εκείνη την στιγμή να ηρεμήσουμε και ξέρουμε ότι θα βάλουμε τις φωνές στο παιδί, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να του πούμε ότι θα το συζητήσουμε αργότερα και να περιμένουμε ώσπου να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να μιλήσουμε ήρεμα.

 

Ένα παιδάκι ταράζεται πιο πολύ από όσο νομίζουμε όταν η μαμά του του φωνάζει για κάτι μάλιστα που το ίδιο δεν μπορεί να καταλάβει, καθώς για τα παιδιά δεν είναι όλα αυτονόητα.

 

Εφόσον χτύπησε ένα παιδάκι, είναι πιθανό να το θεωρεί σωστό!

Ή είναι επίσης πιθανό να μην ξέρει πως αλλιώς να το αντιμετωπίσει και να θεωρεί την επίθεση ως τη μόνη λύση!!

 

Άρα θα πρέπει να του δείξουμε άλλους τρόπους για να εκφράζει το θυμό του.

 

Την ώρα, λοιπόν που πάει να το κάνει, μπορούμε να πλησιάσουμε και ήρεμα να πιάσουμε το χεράκι του και να το απομακρύνουμε, λέγοντάς του και κάτι παράλληλα, όπως για παράδειγμα,

 

«δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια, γιατί πονάνε και δεν θέλουμε να πονάμε τους άλλους. Άμα σε θύμωσε πες του το ή φώναξέ του» ή κάτι παρόμοιο.

Μπορούμε ακόμα να του εξηγήσουμε ότι μπορεί αντί να θυμώσει, να προσπαθήσει να παίξει με το άλλο παιδάκι. ότι ενδεχομένως το παιδάκι ήρθε κοντά για να παίξουν.

 

Και μετά, μπορούμε όταν ηρεμήσουν τα πράγματα να κάνουμε την ήρεμη συζήτηση που θέλουμε, προσπαθώντας να δίνουμε στο παιδί καθοδήγηση.

 

Να του λέμε και τι δεν πρέπει αλλά κυρίως τι πρέπει να κάνει όταν θυμώνει με τα άλλα παιδάκια.

 

Για αρχή... αυτά.

Θα χαρώ να απαντήσω σε όποια απορία ή προβληματισμό σας.

[kassiani]

Φυσικα μετα την απαντηση της κας Κυπραιου, δεν εχω πολλα να σου πω.

Θελω μονο να σου πω κατι ως παιδι και οχι ως μητερα, επειδη η αντιδραση σου μου θυμισε τη μητερα μου.

 

Η κορη σου ειχε δικιο να θυμωσει που το αλλο παιδακι την παραμερισε και μαλιστα ειμαι σιγουρη οτι της εχεις πει κι εσυ οτι αυτο δεν ειναι σωστο να το κανει κι εκεινη.

 

Αφου λοιπον δεν ειναι σωστο να παραμεριζουμε τους αλλους για να παρουμε κατι, γιατι να μην επικρινεις και την πραξη αυτη του αλλου παιδιου?

Ετσι πιστευω οτι ενιωσε η κορη σου εκεινη την ωρα γι αυτο και της εμεινε ακομα και στον υπνο της.

 

Ειναι η αισθηση οτι η μαμα μας, αν και ειχαμε δικιο, δεν μας υπερασπιστηκε.

Σα μητερα, αλλα και σαν παιδι (που στο ονομα των καλων τροπων επρεπε μονιμως συμφωνα με τη μαμα μου να παραμεριζω), θα ηθελα να σου πω οτι η κορη σου θα προτιμουσε να της ελεγες εκεινη την ωρα οτι "εχεις δικιο, δεν ειναι καθολου σωστο αυτο που σου εκανε το αγορακι, αλλα δεν ειναι σωστο κι εσυ να χτυπας. Μπορεις να του πεις οτι σε ενοχλησε και να παει πιο περα".

 

Ειχε δικιο που θυμωσε και αυτο ειχε δικαιωμα να της το αναγνωρισεις. Δεν ειχε δικαιωμα να χτυπησει.

Και φυσικα συμφωνω οτι επρεπε και η αλλη μαμα να επεμβει, αλλα δεν γινονται ολα οπως πρεπει.

Πολλες μαμαδες (σε πληρη αντιθεση με τη δικη μου) στην προσπαθεια τους να μεγαλωσοπυν ανεξαρτητα και "δυναμικα" παιδια, τα αφηνουν τελειως ανεξελεγκτα. Προφανως ουτε αυτη ειναι λυση.

 

Ευχομαι σε ολους μας υπομονη

[mitaki]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις όλες σας. Κυρία Κυπραίου, ναι το παιδί μου είχε δίκιο αρχικά που θύμωσε, γιατί έπαιζε το παιχνίδι και το άλλο παιδάκι την σκούντηξε με το σώμα όχι με τα χέρια του για να παίξει και αυτό. (μπορούσαν να συνεχίσουν να παίζουν και τα δύο υπήρχε χώρος). Στην αρχή προσπάθησα όντως να της πω ότι ήρθε για να παίξετε μαζί, αλλά είχε νευριάσει πολύ και δεν άκουγε τίποτα!!! Του είπε να φύγει αλλά το άλλο δεν έφυγε (οι γονείς του άλλου παιδιού αμέτοχοι) και μετά το χτύπησε. Εκεί δυστυχώς φώναξα έντονα και την τράβηξα πίσω λέγοντας παιδί μου τι κάνεις εκεί, μπόρεί να βγάλεις το μάτι του άλλου παιδιού και να τρέχουμε στα νοσοκομεία. (Κρατούσε στο χέρι της το μολύβι του ΙΚΕΑ που το είχε φυσικά από πιο πριν - δεν το πήρε για να χτυπήσει- ).Της είπα μετά φυσικά ότι δεν χτυπάμε γιατί πονάει ο άλλος αλλά όχι με ψυχραιμία εκείνη την ώρα αλλά φωνάζοντας (είχα τρομάξει με το μολύβι...) Στη συνέχεια της είπα ότι έχει και άλλα παιχνίδια αλλά δεν τα ήθελε μέχρι που πήγε το αγοράκι μετά πήγε η κόρη μου να του τα πάρει!!! και του φώναζε πάλι να φύγει και ότι μόνο αυτή θα παίξει...

Όσο για το φόβο μη με χάσει που λέτε, περνάει μια φάση φοβερής προσκόλησης σε μένα. Ακόμη και το πιο απλό πράγμα το θέλει ΜΟΝΟ από μένα. Το πρωί που πάω στη δουλειά στην αρχή κλαίει με το που με δει ντυμένη και μετά μου θυμώνει και κάνει σαν να μην υπάρχω. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι πάντα θα γυρνάω σπίτι στη Λένα μου και ότι πρέπει να πάω στη δουλειά για να βγάλω χρήματα για να μπορούμε να πηγαίνουμε βόλτες και να αγοράζουμε πραγματάκια, αλλά δεν έπιασε... Οπότε μπορεί, επειδή με είδε πολύ θυμωμένη να την επηρέασε. Γενικά τελευταία έχει γίνει πολύ κτητική και δεν θέλει να μοιράζεται τίποτα ακόμα και αν της το ζητήσουν με ωραίο τρόπο. Θα δεχτεί να μοιραστεί μόνο με μεγαλύτερα παιδιά που τα προτιμάει!!! Αλλά γενικότερα περνάει μια φάση που είναι πιο απόλυτη, θυμώνει πιο εύκολα και κλαίει πιο εύκολα!!! Όλα αυτά γίνονταν και πριν το περιστατικό στο ΙΚΕΑ. Και κάτι άλλο, πριν κοιμηθεί κάθε βράδυ για περίπου μισή με μία ώρα μιλάει με τα κουκλάκια της και αν την έχω μαλώσει εγώ ή ο μπαμπάς της τα μαλώνει και αυτή με τα δικά μας λόγια και τα δίνει συμβουλές!!!

[SUPERMOM]

ΑΓΑΠΗΤΗ ΚΥΡΙΑ ΚΥΠΡΑΙΟΥ,

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΣΩΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΓΟΝΕΑ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΠΑΡΑΦΕΡΕΤΑΙ ( ΤΣΙΡΙΖΕΙ , ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ, ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΤΩ ΚΤΛ) ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ. ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΤΕ ? ΠΩΣ ΤΟ ΗΡΕΜΟΥΜΕ? ΕΧΩ ΕΧΩ ΒΡΕΙ ΤΗ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ.ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΗΝ ΗΡΕΜΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΕΞΗΓΗΣΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ. ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ ΘΥΜΟΥ (ΕΥΤΥΧΩΣ). ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΑΡΑΦΕΡΕΤΑΙ ΖΗΤΑΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ.

ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ( ΙΔΑΙΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΤΗΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ) ΠΟΥ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΓΡΙΜΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΗΡΕΜΗΣΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΦΕΡΘΩ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΙΠΟΤΑ? ΣΥΝΗΘΩΣ ΤΟΤΕ ΧΑΝΩ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΠΑΡ'ΟΛΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΥΓΩ.

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

[Αρετή Κυπραίου]

Supermom καλησπέρα.

 

Θα μπορούσατε να αναφέρετε ποια είναι η ηλικία του παιδιού σας?

Υπάρχουν αναπτυξιακά στάδια των παιδιών όπου αυτά τα ξεσπάσματα είναι απόλυτα φυσιολογικά και αναμενόμενα, ε

πειδή το παιδί ψάχνει τα βρει τα όριά του και να διεκδικήσει την αυτονομία του.

 

 

Πολύ σωστά έχετε βρει τη λύση της υπομονής!!!

 

 

Αυτό είναι το πρώτο βήμα.

Το δεύτερο είναι η καθοδήγηση.

Γιʼ αυτό είναι σημαντικό να γνωρίζω την ηλικία του παιδιού,

ώστε να συζητήσουμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος καθοδήγησης.

 

Μπορείτε να διαβάσετε και της απαντήσεις της κυρίας Στυλιανάκη στα παρακάτω λινκς

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=38233

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=24345

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19583

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=38908

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=38264

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=38453

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=38233

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=36324

 

 

και να συζητήσουμε ό,τι περαιτέρω απορίες έχετε.

[SUPERMOM]

ΚΥΡΙΑ ΚΥΠΡΑΙΟΥ,

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. Η ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2.5. ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ, ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΤΗΣ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΚΑΝΩ.

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

[νεφελη]

Κ εμενα με απασχολει πολυ το θεμα της σωστης συμπεριφορας του παιδιου μου κ πως θα πρεπει να το καθοδηγεις κ να το συμβουλευεις. Αν κ ακομα δεν εχει κλεισει τα δυο βλεπω οτι εμφανιζει καποιες τασεις κ προσπαθω απο τωρα να της δωσω να καταλαβει οτι πρεπει να μοιραζομαστε τα πραγματα μας, μα μην κτυπαμε αλλα παιδακια κ να μην τσιριζουμε οταν θελουμε κατι. Λιγο πολυ παντως κ απο συζητησεις με αλλους γονεις βλεπω οτι λιγο πολυ ολα τα παιδακια εκει γυρω στα δυο περνουν αυτες τις φασεις. Θελει αγαπη, υπομονη κ επιμονη απο μερους μας η διαπαιδαγωγηση του παιδιου μας, αν κ το βλεπω οτι αρκετες φορες δεν ειναι καθολου ευκολο. Εδω βλεπεις μεγαλους ανθρωπους με απαραδεκτη συμπεριφορα, τι να περιμενεις απο τα μωρα...

[Αρετή Κυπραίου]

ΚΥΡΙΑ ΚΥΠΡΑΙΟΥ,

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. Η ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2.5. ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ, ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΤΗΣ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΚΑΝΩ.

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

 

Εφόσον τα ξεσπάσματα είναι πια λιγότερα, πιστεύω ότι το χειρίζεστε με αποτελεσματικά.

Όταν δεν πιάνει η λύση της υπομονής, ίσως η λύση να είναι η περισσότερη υπομονή!!

 

Καλό ακόμη είναι όταν η κόρη σας φέρεται με τρόπο που θεωρείτε εσείς σωστό και επιθυμητό να την επιβραβεύετε (εάν δεν το κάνετε ήδη).

 

Με τον τρόπο αυτό, θα της δείχνετε όχι μόνο πια είναι η λάθος συμπεριφορά αλλά και πια είναι η σωστή.

Συχνά τείνουμε να θεωρούμε την επιθυμητή συμπεριφορά ως αυτονόητη, ενώ για τα παιδιά δεν είναι έτσι!!

Χρειάζεται να τους επισημάνουμε την "σωστή" συμπεριφορά,

ώστε να την επαναλάβουν ευκολότερα.

Για παράδειγμα, μπορείτε να της πείτε "η μαμά είναι πολύ χαρούμενη που την ώρα που ήθελες (ό,τι ήθελε!) το ζήτησες ήρεμα! Μπράβο!!!".

Το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσει να επαναλάβει αυτή τη συμπεριφορά για να σας ευχαριστήσει.

Μπορείτε την επιβράβευση να τη συνοδεύσετε και με μια αγκαλιά ή ένα φιλί, όταν είστε πραγματικά ευχαριστημένη από τον τρόπο που φέρεται.

Θα μείνετε έκπληκτη από το πόσο καλά λειτουργεί η ενίσχυση της θετικής συμπεριφοράς με τον τρόπο αυτό -λεκτικά και με την αγκαλιά ή το φιλί-!

 

Επίσης, είναι πολύ καλό να είστε σταθερή.

Όπως φέρεστε στο ένα ξέσπασμα, να φέρεστε και στο άλλο.

Να μην είστε πιο ελαστική όταν είστε κουρασμένη ή πιο αυστηρή όταν είστε θυμωμένη.

 

Θα πρότεινα επίσης να σιγουρευτείτε ότι η κόρη σας δεν έχει κάποιο λόγο να τραβήξει την προσοχή σας με τα ξεσπάσματα αυτά.

Συχνά ξεχνάμε να δείχνουμε στα παιδιά μας την προσοχή που θέλουν, θεωρώντας αυτονόητο ότι τα παιδιά μας ξέρουν ότι τα αγαπάμε.

Έτσι, μπορεί να καταφύγουν στην λύση του "ξεσπάσματος" γιατί τότε είναι σίγουρα ότι θα λάβουν από τους γονείς τους την προσοχή που θέλουν!!!

 

Τελικά, μακροπρόθεσμα, όπως θα παρατηρήσατε, οι προσπάθειες φέρνουν αποτέλεσμα!!

Μία συμπεριφορά δεν τροποποιείται με μία μόνο προσπάθεια, άρα δεν απογοητευόμαστε όταν δεν βλέπουμε αμέσως διαφορά.

Συνεχίζουμε σταθερά και υπομονετικά και το αποτέλεσμα μας ανταμείβει.

[SUPERMOM]

ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΙ ΕΓΩ ΟΤΙ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΤΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΧΩ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΑΣ. ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΩ ΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΕΛΠΙΖΩΝΤΑΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ "ΚΡΙΣΟΥΛΕΣ".

 

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ