Τι σημαίνει, επιτρέπεται στην Ελλάδα, που επιτρέπεται;
Δυστυχώς όχι!
Η αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση δεν προβλέπεται στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, αυτή τη στιγμή χιλιάδες παιδιά δεν επισκέπτονται το σχολικό σύστημα (Ρομά & Αμέα) χωρίς να υπάρχει νομικό ή θεσμικό πλαίσιο αντίστοιχο που να καθιστά εφικτό τον έλεγχό τους από το κράτος, ή από ειδικούς κοινωνικούς λειτουργούς ή ψυχολόγους που θα υποστηρίξουν ή θα εποπτεύσουν αυτή την εκπαίδευση από το σπίτι.
Διαφημίσεις
Ποιές χώρες επιτρέπουν την αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση -μόρφωση στο σπίτι:
Στις περισσότερες από τις παραπάνω χώρες υπάρχουν προυποθέσεις όπως εξετάσεις, εποπτεία, κρατικώς αναγνωρισμένοι καθηγητές.
Υπάρχουν χώρες που η μόρφωση από το σπίτι είναι παράνομη αλλά παρόλα αυτά υπάρχει μόρφωση από το σπίτι;
Παράνομη η μόρφωση στο σπίτι, αλλά υπάρχουν οικογένειες με παιδιά με μόρφωση εκτός του συστήματος χωρίς να υπάρχει νόμος: Ισπανία, Σουηδία, Ολλανδία, Σουηδία.
Μόνο για παιδιά τα οποία έχουν διάγνωση που δεν επιτρέπει φοίτηση σε σχολείο ή που θα έκανε κακό στο παιδί: Ρουμανία + Γερμανία.
Μόνο για παιδιά με ειδικές ανάγκες: Βουλγαρία
Το δικαίωμα σε μια μόρφωση εκτός δημόσιου σχολείου, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει την ίδια ύλη αλλά να περιέχει πολύ περισσότερες πτυχές των μαθημάτων που ήδη διδάσκονται, περιλαμβάνοντας πχ βιωματικά κριτήρια είναι αυτή τη στιγμή νόμιμομόνο για τους γονείς που έχουν οικονομική δυνατότητα για φοίτηση των παιδιών σε ιδιωτικά σχολεία, που ενδεχομένως μπορούν να παρέχουν μόρφωση που επιτρέπει ο νόμος αλλά σε διαφορετικό εώς και ξενόγλωσσο πλαίσιο (πχ American Community School, Athens International School, Deutsche Schule Athen ). Παράλληλα
Οι γονείς που δεν έχουν δυνατότητα οικονομική ή δεν έχουν κοντά τους τέτοιο σχολείο, δεν μπορούν να εξασκήσουν αυτό τους το δικαίωμα.
Υπάρχει στα μάτια μας διάκριση απέναντι σε αυτούς τους γονείς.
Η αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση ενός παιδιού/έφηβου απαιτεί γνώση και χρόνο. Ελάχιστοι γονείς είναι αυτοί που επιθυμούν κάτι τέτοιο ή επιχειρούν να το κάνουν. Μεγάλος αριθμός γονέων, είναι ευχαριστημένος/αποδέχεται τον τρόπο που η εκπαίδευση των παιδιών τους πραγματοποιείται από το δημόσιο σύστημα.
Το να θέλει να διεκδικήσει ένας γονέας ή ομάδα γονέων το δικαίωμα του παιδιού τους στην αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση, δεν σημαίνει ότι πρέπει όλοι να το κάνουν ή όλοι πρέπει να το θέλουν.
Το να θέλει να διεκδικήσει ένας γονέας ή ομάδα γονέων τοδικαίωμα του παιδιού τους στην αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατόν να επιφέρει την άρση επιμέλειας ειδικά όταν δεν υπάρχει καμία απόδειξη, κανένας έλεγχος, ως προς την μη ικανότητα του γονέα να εξασκεί την επιμέλεια του παιδιού του από ειδικό ψυχολόγο, κάποια γνωμάτευση που να επιβεβαιώνει βάσιμες ανησυχίες για τον γονεικό ρόλο του κηδεμόνα
Το να γίνεται άρση επιμέλειας χωρίς επιτυχείς προσπάθειες ειδοποίησης του γονέα, μεσολάβησης ειδικού στην παράδοση του παιδιού (τους χώρισαν απλώς στο Α.Τ. ) και να κατηγορείται η μητέρα για αρπαγή, επειδή οι δικαστές δεν επικοινώνησαν με την δικηγόρο που εκπροσωπεί την μητέρα, μετατρέποντας την σε “αγνώστου κατοικίας” είναι επίσης το αποκορύφωμα αυτής της υπόθεσης που εξαρχής μας κίνησε την προσοχή ως προς τον χειρισμό προς την μητέρα αυτή.
Η αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση εάν νομιμοποιηθεί και θεσμοθετηθεί, με τον τρόπο που πρέπει, μπορεί να βοηθήσει εκατοντάδες παιδιά που δεν μπορούν να φοιτούν στο σχολείο είτε επειδή είναι παιδιά Ρομά, είτε επειδή ως ΑμεΑ δεν μπορούν να απορροφήσουν την ύλη μέσα σε ομάδα πολλών παιδιών, είτε επειδή μένουν μακριά από σχολεία. Αυτή τη στιγμή είναι ανεκτή η μη φοίτηση εκατοντάδων παιδιών, για τα οποία κανένας δεν ενδιαφέρεται ή ρωτά, ούτε αναρωτιέται για το εάν εκπαιδεύονται καλά ή όχι.
2019
Update 2019 : Πρόσφατα, τον Νοέμβριο του 2018 δημοσιεύτηκε άρθρο που αναφέρεται στο ερευνητικό έργο ομάδας ειδικών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ των Η.Π.Α. που αναδεικνύει το μειονέκτημα που έχει η συστηματοποιημένη υποχρεωτική εκπαίδευση, ειδικά επειδή το εύρος του φάσματος της διαφορετικότητας στις ικανοτήτες των παιδιών – κάποιες φορές και μόνο εξαιτίας της ηλικιακής διαφοράς μέσα στις τάξεις – ειδικά στα πρώτα κρίσιμα χρόνια της εισαγωγής στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολύ μεγάλο, με πολύ κακές επιπτώσεις εώς και υπερβολικές διαγνώσεις ανωριμότητας ή και ΔΕΠΥ (διαταραχή προσοχής/υπερκινητικότητας).