Φοβίες: έχουμε όλες?

[haido]

Είναι ένα θέμα για το οποίο ήλπιζα σιγά-σιγά να το ξεπεράσω, αλλά όπως φαίνεται συνεχίζει να υπάρχει στη ζωή μου, και να μου χαλάει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου, αυτή του πρώτου καιρού με το αγαπημένο μου αγγελουδάκι...

 

Ποτέ δεν ήμουν φοβιτσιάρα, να φανταστείτε έχω ζήσει μόνη μου αρκετά χρόνια, έχω ταξιδέψει για πολύ καιρό στο εξωτερικό μόνη μου, έχω ζήσει σε 7 διαφορετικές πόλεις μόνη, κλπ. Αλλά από τότε που γέννησα έχω γίνει φοβιτσιάρα, σε ότι αφορά το μωρό. Τρέμω! Για τα πάντα, λογικά και παράλογα. Μην μου πέσει και χτυπήσει, μην σκοντάψω με το μωρό στην αγκαλιά μου και πέσω, μην αρρωστήσει, μην κολλήσει τίποτα, μην τρακάρω, είτε οδηγώ έγώ, είτε ο μπαμπάς της, μην πάθει τίποτα στον ύπνο και δεν την ακούσω. Τα πάντα... Κάνω σενάρια στο μυαλό μου, όλα τρομακτικά. Δεν είναι λογικό, το ξέρω... Ίσως φταίνε ακόμα και οι ορμόνες-γέννησα πριν 3 μήνες. Ο.Κ. Αλλά εγω τι να κάνω? Το πράγμα χειροτερεύει... Δλδ τι θα γίνει όταν θα βγει και στον κόσμο? Θα γίνω μια από κείνες τις υπερπροστατευτικές μανάδες που τελικά κάνουν κακό στα παιδιά τους, λόγω της δικής τους ανασφάλειας? Θεέ μου, μακριά από μένα!

 

Μπορεί βέβαια, να φταίει και κάτι που 1η φορά τολμώ να δημοσιεύσω στο φόρουμ, καθώς ήταν ένας μεγάλος Γολγοθάς για την οικογένειά μας. Τον Νοέμβριο που μας πέρασε, ο άντρας μου είχε ένα σοβαρό ατύχημα, που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή. Εγώ 8 μηνών έγκυος. Ευτυχώς ο Θεός άκουσε τις προσευχές μας, και τελικά κατάφε΄ραμε να το ξεπεράσει και τώρα έίναι πάλι γερός, με μικρα προβληματάκια στην υγεία του πια. Αλλά εγώ, δεν κατάφερα -μαλλον...- να το ξεπεράσω πλήρως. Κατάλαβα για 1η φορά στη ζωή μου, πόσο είμαστε θνητοί, και όχι, απρόσβλητοι, όπως νόμιζα...

 

Για να μην μακρυγορω, έχετε καμιά καλή συμβουλή, για να ξαναβρώ το θάρρος μου? Ενίοτε γίνομαι και κουραστική, στον άντρα μου φερ'ειπείν, που του λέω διαρκώς "μην τρέχεις" με τ' αμαξι, ακόμη κι αν πηγαίνει με 40. Και άλλα τέτοια χαζά... Αφήστε τους εφιάλτες... [/b]

[katerina24]

haido,

να σου πω πως δεν εισαι η μονη που αισθανεσαι ετσι.σιγουρα το ατυχημα σας εχει επηρεασει αλλα κι εγω ειμαι φοβιτσιαρα.

ας πουμε λεω παναγια μου μην μπερδεψω πουθενα να κραταω το μωρο και να παθει τιποτα,συνεχεια φωναζω του αντρα μου στο αυτοκινητο"μην τρεχεις" και διαφορα τετοια....

θεωρω οτι ειναι πολυ φυσιολογικο μιας και ειμαστε νεες μανουλες.

προσπαθησε να χαλαρωσεις λιγο και να ξεχαστεις οσον αφορα το ατυχημα,ειναι δυσκολο αλλα πρεπει να προσπαθησεις γιατι ηδη βλεπεις εφιαλτες και θα ζεις μονιμα με το φοβο και δεν ειναι οτι καλυτερο οχι μονο για σενα αλλα και το παιδακι σου!!!

[Lia]

Haido

το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είσαι η μόνη που έχεις τέτοιου είδους φοβίες. Οπωσδήποτε το ατύχημα του συζύγου τότε σε έχει επηρεάσει ακόμα περισσότερο αλλά και εγώ που δεν είχα ατύχημα πάλι τις έχω τις φοβίες μου. Όταν ήμουν έγκυος έτρεμα μην αρρωστήσω, φοβόμουν να περάσω το δρόμο αν δεν ήταν πέρα για πέρα άδειος από αυτοκίνητα.....

Όταν γέννησα, το πρώτο 40ημερο το έβγαλα δίπλα στην κούνια του μωρού. Προτιμούσα να μένω νηστική παρά να την αφήσω λίγη ώρα να πάω να φτιάξω κάτι να φάω. Φοβόμουν να μην βήξει, να μην πνιγεί, να μην κλάψει.... Υπερβολικά όλα αλλά έτσι μου έβγαινε. Όταν βγαίναμε με το καρότσι φοβόμουν ΄πάλι τα αυτοκίνητα. ΄Φοβόμουν να περάσω με το καρότσι απέναντι το δρόμο μήπως μας χτυπήσει αυτοκίνητο. Άσε.... ΤΡΕΛΛΗ ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ είχα καταντήσει. Ευτυχώς σιγά σιγά τα ξεπέρασα. Τώρα μπορώ να πω πως λειτουργώ πιο φυσιολογικά.

Υπομονή λοιπόν. Είναι και λογικό άλλωστε. Το πρώτο μωρό, ένα πλασματάκι τόσο εύθραυστο και εξαρτώμενο 100% από εμα΄ς. Με τόση ευθύνη που νιώθεις είναι λογικό να φοβάσαι μην σου πάθει κάτι και μην πάθεις και συ κάτι και δεν μπορείς να το φροντίζεις.... Θα περάσει σιγά σιγά. Θα αρχίσεις να νιώθεις περισσότερη αυτοπεποίθηση καθώς θα μεγαλώνει.

[Αικατερίνη]

Haido είναι πολύ λογικό να ανησυχείς ειδικά εφόσον είχες αυτή την τόσο δύσκολη και δυσάρεστη εμπειρία με το ατύχημα του συζύγου σου. Δεν ήταν και λίγος ο φόβος που ένιωσες ότι θα μείνεις μόνη σου!

Επίσης, ο ερχομός της μικρούλας σου είναι μια νέα κατάσταση για σένα, που φυσιολογικά προκαλεί άγχος. Είναι ένα μικρό πλασματάκι που εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα και τον άνδρα σου.

Προσπάθησε όσο μπορείς να διώχνεις τις άσχημες σκέψεις όταν έρχονται. Όταν σκέφτεσαι διαρκώς τι άσχημο μπορεί να συμβεί, δεν σου μένει χρόνος και διάθεση να απολαύσεις αυτό που έχεις και αυτό που ζεις!

Όταν διαρκώς πάει ο νους σου στο κακό και προσπαθείς να προλάβεις και να προνοήσεις για τα πάντα κουράζεσαι και εξαντλείσαι, με αποτέλεσμα να μην έχεις κουράγιο να ζήσεις την κάθε στιγμή με την κορούλα σου που μεγαλώνει! Ετσι της δίνεις μεν ασφάλεια και φροντίδα,

αλλά της μεταδίδεις και άγχος, που όπως λες κι εσύ, αργότερα μπορεί να καταλήξει να είναι "μπουκωτικό" και πιεστικό.

Προσπάθησε να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τις μοναδικές στιγμές που ζεις, γιατί κάθε περίοδος στην ανάπτυξη του παιδιού μας είναι μοναδική και δεν επαναλαμβάνεται!

[nnm004]

θα δανειστω μια κουβεντα απο ενα τικερακι μιας συμφορουμιστριας (ας με συγχωρεσει δεν θυμαμαι το ονομα της) και θα πω :

" οταν κανεις παιδια ειναι σαν να αφηνεις την καρδια σου απροστατευτη να τρυγιρναει εξω "

Απο τη στιγμη που γεννησαμε τα παιδια μας μεχρι τη στιγμη που θα κλεισουμε τα ματια μας και θα φυγουμε απο αυτον τον κοσμο θα ανυσηχουμε για τα παιδια μας και θα θελουμε να ειναι παντα καλα . Αυτη ειναι η ευλογεια του να εισαι γονεας , το οτι σταματας να εισαι εγωκεντρικος και εγωιστης και παντα ενας ή 2 ή 3 ή 4 (αναλογα την οικογενεια) ερχονται πανω απο σενα .

[manina]

συμφωνώ με τα κορίτσια (((haido)))

[Irenegr]

Haido αρχικά να σου ζήσει το αγγελούδι σου (νομίζω ότι τα μωρά μας γεννήθηκαν την ίδια μέρα με βάση το ticker σου ). Θα συμφωνήσω με όσα έχουν ήδη γραφτεί για το θέμα που έθεσες. Εγώ προσωπικά επειδή πέρασα και μια αποβολή πριν το μωρό μου έρθει στον κόσμο ήμουν φορτωμένη από φοβίες ότι κάτι θα συμβεί. Φαντάσου ότι όταν άκουσα το κλάμα της στη γέννα μόνο τότε ηρέμησα λίγο.

Και στο σπίτι ακόμα και σήμερα τρέμω στη σκέψη ότι μπορεί κάτι να της συμβεί στον ύπνο της και πηγαίνω και την κοιτάζω πεντακόσιες φορές την ώρα που κοιμάται.

Πως το αντιμετωπίζω; Προσπαθώ απλά να μην πάει το μυαλό μου στο κακό, να μην σκέφτομαι αρνητικά πράγματα και έτσι ηρεμώ λιγάκι. Πρέπει να είμαστε ήρεμες γιατί αλλιώς θα τρελλάνουμε όχι μόνο τους άντρες μας αλλά και τα ίδια μας τα μωρά.

Πιστεύω ακράδαντα ότι το άγχος το δικό μου το περνάω στο παιδί μου και αυτός για μένα είναι ο σημαντικότερος λόγος να προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι ήρεμη.

Προσπάθησε να σκέφτεσαι πως τίποτε δεν θα πάει στραβα γιατί έτσι χάνεις τις όμορφες στιγμές και δεν ζεις το σήμερα.

Και πάλι να σου ζήσει!!!

[haido]

Ευχαριστώ κορίτσια για τις απαντήσεις σας !

Irenegr η δικιά μου γεννήθηκε στις 10-01! Εσάς? Έχουμε μαζί γενεθλιάκια, μάλλον, ε?

Να μας ζήσουν!

Χριστέ μου, όταν είμαι ήρεμη και λογική, πόσο ευτυχισμένη νιώθω!

Φιλιά στα μωράκια σας!

[νεφελη]

Χαιρομαι που βλεπω οτι δεν ειμαι η μονη παραλογη μαμα στον κοσμο! Κ εγω ιδιως τους πρωτους μηνες που γεννησα φοβομουν τα παντα.. Αφου τσεκαρα συνεχεια οτι ολα ειναι κλειδωμενα μην μπει κανεις κ μου παρει το παιδι. Το βραδυ με τον παραμικρο ηχο εψαχνα ολο το σπιτι. Κ καθε μιση ωρα πηγαινα κ την τσεκαρα οταν κοιμοταν. Κ στο αυτοκινητο βεβαια παντα πισω μαζι της να την κραταω κ να φωναζω συνεχεια στον αντρα μου πιο σιγα.. Με το καιρο βεβαια ηρεμω λιγο, αλλα πιστευω οτι ποτε πια δε θα ειμαι ησυχη οπως πριν. Παντα θα εχω ενα αγχος για τη μικρη μου κ δε ξερω κ τι θα κανω οταν παει παιδικο κ δεν ειμαι εκει να την προσεχω..

[Nikole00]

εγω παντως ημουν γενικα πολυ χυμα καιπολυ δεν βαριεσαι.

απο τοτε που γεννηθηκε το παιδι μου αλλαξαν ολα τοσο πολυ που καμμια φορα δεν το πιστευω πως εγινα ετσι. υπαρχουν φορες που βαζετε καποια βιντεακια και σφιγγεται η ψυχη μου που τα βλεπω. μπορει να σκεφτω κατι και να μου κολλησει στο κεφαλι, και δεν μπορω να ηρεμησω. το βιωνω για τα καλα. ειναι σιγουρα υπερβολη αλλα δειχνει νομιζω και ενδιαφερον αλλα και ...φιλοτιμο.

το ιδιο παρατηρω σε ολους τους χρηστες του σιτε και ετσι λιγο ησυχαζω που δεν ειμαι η μονη...!

[haido]

Και κάτι ακόμα. Παλίά έβλεπα όλα τα θρίλλερ με μεγάλη ευκολία, είναι -ή θα έπρεπε να πω "ήταν"?- το αγαπημένο μου είδος!

Τώρα δεν αντέχω! Ειδικά σε σκηνές βίας, με αίματα, ή με αρρώστειες, φρικάρω! Ακόμη και "Ιατρικές Υποθέσεις" (Δρ. Χάουζ!!!) βλέπω μόνο τα λάιτ επεισόδια! Στα δύσκολα κλείνω τα μάτια!

[manina]

εμένα πάλι απο τη μέρα που γέννησα το πρόβλημά μου είναι άλλο-αδυνατώ να δώ ταινία με μωρό που υποφέρει/κλαίει/βασανίζεται με οποιονδήποτε τρόπο. Και μιλάω για ταινία....δε συζητάω για πραγματικά γεγονότα στις ειδήσεις με θλιβερούς πρωταγωνιστες παιδια...κλαίω συνέχεια....(καλά στο τσουνάμι τότε φαντάζομαι όλες το ίδιο κάναμε....ήμουν και πρόσφατη ας πούμε μανούλα...)

[IOKASTH]

αν υπηρχε διαγωνισμος φοβιας θα εβγαινα ΠΡΩΤΗ!!!!!!!!!!απο τοτε που γεννησα εγινα μια μεγαλη φοβιααααααααααααααα....οτι ακουω οτι διαβαζω με κυνηγανε νυχτα μερα οι ασχημες σκεψεις,μην πεσει,μην πνιγει,μην χτυπησει μην μην μην...

ευχομαι με τον καιρο να καλυτερευσει καποια στιγμη...αν κ δεν το βλεπω...

[bousbouko]

και τι στεναχωριεστε βρε??? αμα δουμε οτι χειροτερευουμε, κλεινουμε ωραιοτατα δωματιακια στη κλινικη Γαληνη μαζευομαστε ολες οι μανουλες και την περναμε φινα. Ξερετε τι ωραια που θα περασουμε? Παντως για να προλαβω εγω θα ειμαι Μαγια η Μελισσα

[mamaka]

bousbouko , μπορώ να κλείσω και γω απο τώρα ενα δωματιάκι στην Γαλήνη??????

συγκαταλέγομαι στις φοβιτσιάρες κατα πολύ!!!!

 

είμαι για δέσιμο...κάποιες φορές.

 

Γαλήνη σου έρχομαι!!!!

[Vann]

κοριτσια θα γελασετε αλλα εγω καθε μερα την σταυρωνω κι ολας, τρεμω τα παντα,δεν την αφηνω ποτε κ σε κανεναν μονο το πρωι οταν πηγαινω στην δουλεια.Δεν την εχει παρει ποτε καμια γιαγια ουτε για μια βολτα γυρω απο το σπιτι.Οταν παμε παιδοτοπο ειμαι παντα απο πανω της αφου ο αντρας μου τα εχει παιξει κ φωναζει συνεχεια οτι θα κανω το παιδι υστερικο κ οτι δεν την αφηνω ουτε να αναπνευσει.καλα εννοειται πως ολα τα παραπανω τα εχω(κλαματα στι ειδησεις,κομμενες οι ταινιες τρομου κ το μεγαλο μου θριλερ ειναι οταν θα την στειλω παιδικο,εκει φανταζομαι οτι θα μας διωξουν απο πολλους-για αναρμοστη συμπεριφορα του γονιου)

[IOKASTH]

κι εγω παρακαλω ενα δωματιο με θεα....

[joe]

Κοριτσια τι να πω,λες και ειστε μεσα στη σκεψη μου!!! Ειμαι κι εγω ΤΡΕΛΛΗ απο αγωνια καθε ωρα και καθε στιγμη για το μωρο μου,μαλιστα σημερα που κατα λαθος της χτυπησε ο μπαμπας της το κεφαλακι στο ταβανι οπως τη σκηκωνε αγκαλια,ειμαι στα προθυρα του ψυχιατρου-και του χωρισμου!!! Τα εχω γραψει και σε αλλο topic που ανοιξα σε αλλη ενοτητα. Ειμαι σε αναμμενα καρβουνα και φοβαμαι γιατι προσεκρουσε στο ταβανι με αρκετη φορα (ειναι στοκος ο αντρας μου,τι να πω δηλαδη) και εχω τρελλη αγωνια μηπως εχει παθει κατι και δεν φαινεται,χτυπαω συνεχεια ξυλο και ειμαι κυριολεκτικα ενα βημα πριν τα ηρεμιστικα απο το πρωι.

Προφανως οι φοβιες μας καμμια φορα λοιπον δεν ειναι τοσο αδικαιολογητες.