#handsoffgreekmom – παρατηρητές στην δίκη στις 8 Ιουνίου 2017

Την Πέμπτη 8 Ιουνίου θα δικαστεί η μητέρα που είναι κατηγορούμενη για αρπαγή ανηλίκου εξαιτίας δίκης που έγινε ερήμην της η οποία πέρισυ οδήγησε σε άρση επιμέλειας του παιδιού της χωρίς εκείνη ποτέ να το ξέρει! (update! δικάστηκε και βρέθηκε ένοχη για αρπαγή…)

UPDATE 13/6/17  

Διαβάστε τις σημειώσεις για την δίκη εδώ:

Η μητέρα κρίθηκε ένοχη για αρπαγή:  http://parents.org.gr/news/a718 

Η ΜΚΟ (μη κερδοσκοπική εταιρεία) Ελληνική Εταιρεία Ενημέρωσης Γονέων (parents.org.gr) θα παραστεί στην δίκη της μητέρας που θα πραγματοποιηθεί στα δικαστήρια της Ευελπίδων στις 8 Ιουνίου του 2017, ως παρατηρητής.

Η υπόθεση αφορά την μητέρα της οποίας έγινε ερήμην, άρση επιμέλειας του 9 ετών εκτός γάμου παιδιού της (δεν ειδοποιήθηκε ποτέ για την δίκη, ούτε και για την απόφαση του δικαστηρίου).

Έγινε σύλληψή της πριν από λίγες ημέρες μαζί με το 10 ετών ανήλικο παιδί της και μεταφορά τους στο τμήμα χωρίς εκ των προτέρων να γνωρίζουν ότι έχει παρθεί τέτοια απόφαση, την στιγμή που υπήρχαν διαθέσιμα τα στοιχεία δικηγόρου στις αρχές, ενώ παράλληλα η υπόθεση ήταν και γνωστή καθώς είχε λάβει δημοσιότητα στα ΜΜΕ.

Το παιδί δόθηκε στον πατέρα και αποχωρίστηκε την μητέρα του την ημέρα εκείνη χωρίς καμία προετοιμασία ή παρουσία κοινωνικού λειτουργού ή ψυχολόγου. 

Σχετικά με την αιτία που οδήγησε στην άρση επιμέλειας:

Η αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση δεν προβλέπεται στην Ελλάδα.

Παρόλα αυτά, αυτή τη στιγμή χιλιάδες παιδιά δεν επισκέπτονται το σχολικό σύστημα (Ρομά & Αμέα) χωρίς να υπάρχει νομικό ή θεσμικό πλαίσιο αντίστοιχο που να καθιστά εφικτό τον έλεγχό τους από το κράτος, ή από ειδικούς κοινωνικούς λειτουργούς ή ψυχολόγους που θα υποστηρίξουν ή θα εποπτεύσουν αυτή την εκπαίδευση από το σπίτι.

Ποιές χώρες επιτρέπουν την αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση -μόρφωση στο σπίτι:

Η.Π.Α., Αυστραλία, Ηνωμένο βασίλειο, Γαλλία, Καναδάς, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελβετία, Ουκρανία, Σλοβενία, Σλοβακία, Ρωσσία, Πορτογαλία Πολωνία Νορβηγία, Λουξεμβούργο, Ισλανδία, Ουγγαρία, Φινλανδία,Εσθονία, Δανία, Τσεχία, Βέλγιο, Αυστρία, Νέα Ζηλανδία, Αργεντινή, Κένυα, Νότια Αφρική, Καναδάς, Ινδία, Ινδονησία.

Στις περισσότερες από τις παραπάνω χώρες υπάρχουν προυποθέσεις όπως εξετάσεις, εποπτεία, κρατικώς αναγνωρισμένοι καθηγητές.

Υπάρχουν χώρες που η μόρφωση από το σπίτι είναι παράνομη αλλά  παρόλα αυτά υπάρχει μόρφωση από το σπίτι;

Παράνομη η μόρφωση στο σπίτι, αλλά υπάρχουν οικογένειες με παιδιά με μόρφωση εκτός του συστήματος χωρίς να υπάρχει νόμος:  Ισπανία, Σουηδία, Ολλανδία, Σουηδία.

Μόνο για παιδιά τα οποία έχουν διάγνωση που δεν επιτρέπει φοίτηση σε σχολείο ή που θα έκανε κακό στο παιδί: Ρουμανία + Γερμανία.
Μόνο για παιδιά με ειδικές ανάγκες: Βουλγαρία

(πηγή wikipedia homeschooling https://en.wikipedia.org/wiki/Homeschooling )

Λόγοι για τους οποίους αναδεικνύουμε την υπόθεση αυτή:

1. Το δικαίωμα σε μια μόρφωση εκτός δημόσιου σχολείου, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει την ίδια ύλη αλλά να περιέχει πολύ περισσότερες πτυχές των μαθημάτων που ήδη διδάσκονται, περιλαμβάνοντας πχ βιωματικά κριτήρια είναι αυτή τη στιγμή νόμιμο μόνο για τους γονείς που έχουν οικονομική δυνατότητα για φοίτηση των παιδιών σε ιδιωτικά σχολεία, που ενδεχομένως μπορούν να παρέχουν μόρφωση που επιτρέπει ο νόμος αλλά σε διαφορετικό εώς και ξενόγλωσσο πλαίσιο (πχ american community school, athens international school, deutsche schule athen ). Παράλληλα
2. Οι γονείς που δεν έχουν δυνατότητα οικονομική ή δεν έχουν κοντά τους τέτοιο σχολείο, δεν μπορούν να εξασκήσουν αυτό τους το δικαίωμα.
   Υπάρχει στα μάτια μας διάκριση απέναντι σε αυτούς τους γονείς.
    
3. Η αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση ενός παιδιού/έφηβου απαιτεί γνώση και χρόνο. Ελάχιστοι γονείς είναι αυτοί που επιθυμούν κάτι τέτοιο ή επιχειρούν να το κάνουν. Μεγάλος αριθμός γονέων, είναι ευχαριστημένος/αποδέχεται τον τρόπο που η εκπαίδευση των παιδιών τους πραγματοποιείται από το δημόσιο σύστημα.
   Το να θέλει να διεκδικήσει ένας γονέας ή ομάδα γονέων το δικαίωμα του παιδιού τους στην αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση, δεν σημαίνει ότι πρέπει όλοι να το κάνουν ή όλοι πρέπει να το θέλουν.
4. Το να θέλει να διεκδικήσει ένας γονέας ή ομάδα γονέων το δικαίωμα του παιδιού τους στην αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατόν να επιφέρει την άρση επιμέλειας ειδικά όταν δεν υπάρχει καμία απόδειξη, κανένας έλεγχος, ως προς την μη ικανότητα του γονέα να εξασκεί την επιμέλεια του παιδιού του από ειδικό ψυχολόγο, κάποια γνωμάτευση που να επιβεβαιώνει βάσιμες ανησυχίες για τον γονεικό ρόλο του κηδεμόνα
5. Το να γίνεται άρση επιμέλειας χωρίς επιτυχείς προσπάθειες ειδοποίησης του γονέα, μεσολάβησης ειδικού στην παράδοση του παιδιού (τους χώρισαν απλώς στο Α.Τ. ) και να κατηγορείται η μητέρα για αρπαγή, επειδή οι δικαστές δεν επικοινώνησαν με την δικηγόρο που εκπροσωπεί την μητέρα, μετατρέποντας την σε “αγνώστου κατοικίας” είναι επίσης το αποκορύφωμα αυτής της υπόθεσης που εξαρχής μας κίνησε την προσοχή ως προς τον χειρισμό προς την μητέρα αυτή.
6. Η αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση εάν νομιμοποιηθεί και θεσμοθετηθεί, με τον τρόπο που πρέπει, μπορεί να βοηθήσει εκατοντάδες παιδιά που δεν μπορούν να φοιτούν στο σχολείο είτε επειδή είναι παιδιά Ρομά, είτε επειδή ως ΑμεΑ δεν μπορούν να απορροφήσουν την ύλη μέσα σε ομάδα πολλών παιδιών, είτε επειδή μένουν μακριά από σχολεία.
   Αυτή τη στιγμή είναι ανεκτή η μη φοίτηση εκατοντάδων παιδιών, για τα οποία κανένας δεν ενδιαφέρεται ή ρωτά, ούτε αναρωτιέται για το εάν εκπαιδεύονται καλά ή όχι.
   
   Ευλόγως δημιουργείται σειρά το ερωτημάτων “τι έγινε ξαφνικά, όπου χωρίς άλλη απόδειξη κρίθηκε η μητέρα αυτή μη ικανή για να είναι κηδεμόνας του εκτός γάμου παιδιού της;  Για ποιό λόγο δεν αναζητήθηκε επαρκώς η μητέρα έτσι ώστε να της γνωστοποιηθεί η άρση επιμέλειας;
   Δεν επισκέφθηκε κανένας ειδικός την οικογένεια πέραν ενός κοινωνικού λειτουργού που την θεώρησε μη συνεργάσιμη επειδή είχε δικηγόρο, υπήρξε γνωμάτευση εμπεριστατωμένη;”Θα είμαστε στην δίκη ως παρατηρητές έτσι ώστε να έχουμε απευθείας εικόνα της διαδικασίας και θα ενημερώσουμε περεταίρω το κοινό. 

Ανώνυμο σχόλιο εκπαιδευτικού του δημόσιου συστήματος (το όνομα αλλάχθηκε για τήρηση ανωνυμίας):

“Α.Μ. : Με εκπλήσσει δυσάρεστα ποσο εύκολη είναι η εκφορά λογου μίσους από χρήστες των κοινωνικών δικτύων σε βάρος μιας μάνας με το πρόσχημα του ενδιαφεροντος για το παιδι της. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό να εκφράζονται τόσο απολυτα, δικαιολογωντας μια τόσο ακραία απόφαση [σ.σ. την άρση επιμέλειας] που στην πολύχρονη καριέρα μου ως εκπαιδευτικος δεν την έχω συναντήσει ακόμη και σε περιπτωσεις διαπιστωμενων περιπτώσεων κακοποίησης.

Στόχος των εκπαιδευτικών αλλά και των κοινωνικών υπηρεσιών δεν είναι το να αφαιρείται τόσο εύκολα η επιμέλεια αλλά να βρίσκεται ο καταλληλος τροπος ώστε αν διαπιστωθεί ένα πρόβλημα να διευκολυνθεί η ανατροφή ενος τέκνου απο τον γονέα του κι όχι να διαρραγει αυτή η σχέση διότι μια τέτοια ενέργεια αν δεν είναι επιτακτική αναγκη είναι ήδη αχρειαστη βία για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.

Όμως, ο οικογενειακος θεσμός είναι ηδη σε κρίση ως θεμελιώδης λίθος της κοινωνίας, είναι λογικό δηλαδη σε μια κοινωνία υπο κρίση να κλονιζεται ιδιαίτερα ο θεσμός αυτός, όπως και το ιδιο το σχολείο.

Όμως ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα συγκεκριμένο παιδι και τη σχέση με τη μητέρα του οφείλουμε και στους δυο ανθρώπους τον δέοντα σεβασμό, ακόμη κι αν μπορεί να διαφωνουμε με τις επιλογές της συγκεκριμένης μητερας γιατί το τι επιλογές έχει δικαίωμα να κανει δεν εξαρτάται απο τη δική μας γνώμη, όπως και η δική μου διδασκαλία στο σχολείο είναι θέμα των δικών μου δικαιωμάτων και των καθηκόντων μου, κι όχι της υποκειμενικης αποψης ενος αλλου προσώπου.

Τα θέματα αυτά είναι βαθυτατα πολιτικά κι αφορούν όλη την κοινωνια, οι προσωπικές όμως περιπτώσεις όταν λαμβανουν δημοσιότητα θα πρεπει να σχολιαζονται με συνετό και γόνιμο τρόπο ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπου εχει παρατηρηθεί διεθνώς μια ανησυχητική τάση για την έκφραση του μισους η ακόμη και για τη λεκτική κακοποίηση και για αλλες πράξεις βίας. Ακόμη όμως και σε περιπτώσεις του λεγομενου concern trolling είναι πιθανό να παραβιάζει τα όρια ενα προσωπο θεωρώντας εσφαλμένα οτι βοηθά ενα παιδι η ακόμη και τη μητέρα του ενω στην πραγματικοτητα προσθέτει βία στην ηδη υπάρχουσα βία μιας τέτοιας δικαστικής απόφασης.

Για να έχει κανείς το δικαίωμα της άποψης οφείλει να έχει πρωτα απο όλα γνώση σε ενα συναφές επιστημονικό πεδίο αλλά και παλι, όταν δεν γνωρίζει τη συγκεκριμενη υπόθεση σε βάθος δεν είναι δική του δουλεια να εκφέρει την οποιαδήποτε άποψη γιατί το πιο πιθανό είναι να καταλήξει σε εσφαλμένα συμπερασματα.

Και ίσα-ισα αν έχει γνώση, τοτε θα σιωπήσει. Το θέμα της ανατροφής των παιδιών και της διαπαιδαγωγησης τους είναι ενα σημαντικό και κομβικό πολιτικά θέμα, είναι επίσης πεδίο πολιτικών αντιπαραθεσεων η και σκοπιμοτήτων, όμως ας κρατήσουμε μακριά αυτό το παιδί γιατί το σίγουρο είναι οτι έχει πανω απο όλα την αναγκη της αγάπης κι αυτή την αγάπη δεν μπορεί παρά να τη δώσει ο κηδεμόνας του.

Και νομίζω οτι έχει ηδη ταλαιπωρήθει απο άστοχες και υπερβολικές ενέργειες απο πλευράς της πολιτείας με αποκορύφωμα τις τελευταίες. Ελπίζω σύντομα να λαβει τέλος αυτή η υπόθεση με τον πλεον συμφέροντα τροπο για το συγκεκριμένο παιδι και το περιβαλλον του. ”

Χρησιμοποιώντας το #handsoffgreekmom  και υπογράφοντας σε αυτή την ψηφοφορία

https://secure.avaaz.org/

μπορείτε να ευαισθητοποιήσετε την κοινή γνώμη για αυτό το θέμα.

Ακολουθούν τα κείμενα που έχει αναρτήσει δημόσια η δικηγόρος που έχει αναλάβει την υπόθεση, κυρία Ηλέκτρα Λήδα Κούτρα

 Το ιστορικό συνοπτικά

“Καλημέρα μαμάδες. Αν τυχόν είστε απ’ αυτές που φοβούνται επειδή τα παιδιά τους δεν πάνε σχολείο (αλλά, προσέξτε!, μόνο αν δεν πάνε σχολείο επειδή θέλετε καλύτερη εκπαίδευση γι’ αυτά ή επειδή το είδος της παρεχόμενης εκπαίδευσης προσκρούει στις πεποιθήσεις σας, όχι ότι κι ότι), δείτε τι μπορεί να γίνει, πόσες ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ έχουμε στο δικαιοδοτικό μας σύστημα:

μέσα Ιουνιου: γίνεται Αίτηση να σας αφαιρεθεί η επιμέλεια, όπου φέρεσθε ως γνωστής διαμονής (αν δεν κατοικείτε εκεί που λέει ο αντίδικός σας, δικό σας πρόβλημα)

αυθημερόν: προσδιορίζεται η υπόθεσή σας να δικαστεί μέσα σ’ ένα μήνα

Αρχές Ιουλίου: μετατρέπεστε από γνωστής σε αγνώστου διαμονής -δηλαδή δε σας βρήκαν εκεί που νόμιζαν ότι κατοικείτε και λένε, χωρίς να ορκίζονται, ότι σας πήραν και τηλέφωνο. Αποτέλεσμα: δημοσιεύεται σε 2 αθηναϊκές εφημερίδες περίληψη του δικογράφου και καλύπτεται το “πρόβλημα” (Α! πρόβλημά σας αν δεν διαβάζετε τη “Γενική Δημοπρασιών” -θα ‘πρεπε, αν θέλετε να λέγεστε καλή μάνα)

Τι; 90 μέρες προθεσμία όταν καλείστε ως αγνώστου διαμονής λέει ο νόμος; Κανονικά δεν θα ‘πρεπε να γίνει η Δίκη τόσο γρήγορα; Δεν πειράζει, εδώ το θέμα είναι σοβαρό, αποφασίσατε να εκπαιδεύσετε το παιδί σας σύφωνα με τις πεποιθήσεις σας, αν παραβιάσουμε και λίγο τη δικονομία δεν πειράζει.

μερικές μέρες μετά: εκδικάζεται η υπόθεση χωρίς εσάς και το παιδί.

Τι; Ν’ ακουστείτε, μια και το μεγαλώνατε μόνη επί 10 χρόνια και δεν είναι εξοικειωμένο με κανέναν άλλον; Σιγά, δεν είναι απαραίτητο, αφού μπορεί ν’ ακουστεί (χωρίς όρκο) ο αιτών, τι να τους κάνουμε τους μάρτυρες, τι τη χρειαζόμαστε την άρθρωση των επιχειρημάτων σας; Τι νόημα έχει η γνώμη του παιδιού;

Τι; Έχετε δικαίωμα να Δικαστείτε από δικαστή που επιλέγεται τυχαία με κλήρωση; Τσ, τσ, τσ. Πολυτέλειες, εδώ έχουμε ειδική περίπτωση, τον Δικαστή σας μπορεί να τον διορίζει ειδικά άλλος Δικαστής, εδώ μιλάμε για μέσα Αυγούστου.

Παρασκευή πριν το Δεκαπενταύγουστο (ναι, υπάρχει Δικαστήριο που “δουλεύει”…): βγαίνει η απόφαση που σας αφαιρεί την επιμέλεια. Λέει και να το “παραδόσετε”.

Τι; Δε διαβάζετε τη Γενική Δημοπρασιών; Ειλικρινά, την έχετε πατήσει.

Λοιπόν, μην τ’ ακούτε αυτά που σας λένε ότι εδώ σ’ αυτή τη χώρα τα πράγματα κινούνται αργά και βασανιστικά στη Δικαιοσύνη. ΟΡΙΣΤΕ τι γίνεται όταν η Πολιτεία αποφασίζει να σωθεί ένα παιδί από την αμάθεια. Αρκεί να μην είναι Ρομ, προσφυγόπουλο ή ΑμεΑ (εκεί δεν πειράζει, είναι “συνηθισμένο”, εκεί όσο και να χτυπάτε πόρτες για εγγραφή στο σχολείο, ούτε ειδική προσοχή θα δείτε, ούτε εγγραφή -ούτε κανείς να τιμωρείται, είναι άλλωστε μυριάδες τα αιτήματα…)

Αυτή είναι η ΑΜΕΣΗ αντίδραση του συστήματος, όχι γενικά, αλλά επιλεκτικά, προς πάταξη της τεκμηριωμένης δικαιωματικά πολιτικής ανυπακοής.

Κατανοητό το ότι εσείς, μητέρα, δεν θα τολμήσετε ΠΟΤΕ ν’ ασκήσετε τα δικαιώματά σας, ούτε καν να επιχειρήσετε ν’ αρθρώσετε τα επιχειρήματά σας, μέσα σε τέτοιο κλίμα εκφοβισμού και απαξίωσης.

Αυτή η μαμά όμως το τόλμησε. Και ήδη το παιδί της και η ίδια έχουν υποστεί εξευτελιστική μεταχείριση και παραβίαση της ιδιωτικότητάς τους και σειράς δικαιωμάτων τοςυ που προστατεύονται υπερνομοθετικά.

Εργάζομαι για να γίνει όσο το δυνατόν μικρότερο το κακό.

Στο μεταξύ, όλες κι όλοι οι φέρουσες και φέροντες δημοκρατική συνείδηση, θα πρέπει να σταθούν στο πλάι της, ακόμα κι αν πρσωπικά διαφωνούν με την αποσχολειοποιημένη εκπαίδευση, γιατί πίσω και μέσα από την πολιτειακή μεταχείριση σε υποθέσεις όπως αυτή, επιχειρείται η φίμωση κάθε φωνής που φαντάζει “διαφορετική”, επικαλούμενη δικαιώματα που έχει εγγυηθεί η θεωρία, ζητώντας να εφαρμοστούν στην πράξη.

Ο πολιτισμός μας, η πρόοδός μας ως κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο με τον οποίο μεταχειριζόμαστε τη διαφορετικότητα. ”

Η δικηγόρος απειλήθηκε το να μην ανακοινώνει τι συμβαίνει τι συμβαίνει με την υπόθεση αυτή 

“Κάποιοι επιμένουν να μη μιλάμε. Να μην ξέρει ο κόσμος τι γίνεται. Να λαμβάνουν χώρα εγκλήματα σιωπηλά, στα μουλωχτά. Και απειλούν, ότι, δήθεν, η αποκάλυψη στοιχείων δικογραφίας είναι “παραβίαση προσωπικών δεδομένων του παιδιού”. Σήμερα, εν ολίγοις, απειλήθηκα “να μην ανακοινώνω τι συμβαίνει με την υπόθεση της μάνας και του παιδιού που εκπαιδευόταν αποσχολειοποιημένα”. Σε απάντηση σε αυτά, και με δεδομένο ότι κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το παιδί και ποιά η μάνα, θα πρέπει να επιωθούν κάποια πράγματα.

Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη υπόθεση. Είναι στρατηγική. Είναι απ’ αυτές που (μέχρι στιγμής) επιβεβαιώνουν την οπισθοδρόμηση μιας κοινωνίας, τις παθογένειές της, και (αργά η γρήγορα) την πάνε μπροστά.

Αυτό σημαίνει, εν προκειμένω, ότι η Ελληνική Πολιτεία εκλήθη και θα κληθεί να συμμορφωθεί με θεμελιώδη δικαιώματα. Αν δεν το πράξει εντός εθνικής δικαιοδοσίας, θα το πράξει κατόπιν υποδείξεων από υπερεθνικά όργανα, που τοποτηρούν υπερνομοθετικής ισχύος Συμβάσεις, κατόπιν καταδίκης της χώρας για παραβίαση των διεθνών υποχρεώσεών της.

Είναι από τις υποθέσεις που ΠΡΕΠΕΙ να συζητηθούν. Το οφείλουμε σ’ εμάς και στα παιδιά μας, σ’ όσους μέσα στους αιώνες κατοχύρωσαν το δικαίωμά μας να προσπαθούμε για την επικράτηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Χύθηκε αίμα για να μπορούμε να το κάνουμε αυτό σήμερα. Για να μην αναγκαζόμαστε να σωπαίνουμε…

Η/Ο Δικηγόρος είναι φρουρός της συμμόρφωσης με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συλλειτουργός της Δικαιοσύνης. Ο ρόλος του ΔΕΝ είναι να σωπαίνει, αλλά να ταράζει τα ύδατα της ανελευθερίας: να ειδοποιεί ότι υπάρχει εχθρός των δικαιωμάτων, και να παλεύει για τις ανθρώπινες αξίες.

Δεν γίνεται, λοιπόν, να το κρύψουμε αυτό που έγινε και γίνεται. Ούτε ότι επιχειρείται να γίνει. Θα πάει μέχρι τέρμα. Και χιλιάδες πολίτισσες και πολίτες θα το παρακολουθούν μ’ ενδιαφέρον, με αγωνία. Θα υποστηρίζουν με τη φωνή τους τη μάνα -τους εαυτούς τους, μέσα απ’ τη μάνα, την ίδια την ελευθερία, το ίδιο το αίτημα για μη δυσανάλογη επέμβαση του κράτους στην ιδιωτικότητα, το ίδιο το συμφέρον των παιδιών, που πρέπει να χουν επιλογές στην εκπαίδευση.

Είναι ένα θέμα που απασχολεί χιλιάδες γονείς στη χώρα. Δεν απασχολεί τ’ όνομα της μάνας, ούτε τ’ όνομα του παιδιού. Η εξέλιξη στην υπόθεση αυτήν έχει απασχολήσει, σοβαρά, αμετρητους πολίτες και πολίτισσες, όχι τα ονόματα των θυμάτων της πολιτείας, αλλά το ότι μπορεί, είναι δυνατό εν έτει 2017 να συμβεί κάτι τέτοιο σε μια Δημοκρατία.

Απασχολεί ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ το ότι ο μεσαίωνας είναι στην πόρτα μας, ότι εκατοντάδες γονείς πίσω απ’ αυτές τις δυο υπάρξεις που βασανίζονται σήμερα, ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ και βασανίζονται κι αυτοί. Όχι γιατί επέλεξαν να παραμελήσουν το παιδί τους, αλλά γιατί επέλεξαν να του δώσουν αυτό που θεωρούν καλύτερο. Απασχολεί δε το ότι το καλύτερο, πραγματικό ή νομιζόμενο, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Προβαίνουν, δε, σε αυτήν την τόσο δύσκολη επιλογή, όχι γιατί δεν θα τους βόλευε να παρκάρουν το παιδί τους στο σχολείο μέχρι τις 4μμ και να εφησυχάσουν τις συειδήσεις τους (όπως εγώ ας πούμε), αλλά γιατί θέλουν και (κάποιες και κάποιοι) μπορούν να του δώσουν κάτι καλύτερο από το “υποχρεωτικό”. Αυτό θα ‘πρεπε ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΟΜΙΜΗ ΕΠΙΛΟΓΗ για ‘κείνους, σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες. Δεν το λέω εγώ, το λεν υπερεθνικοί θεσμοί που περιφρουρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων και αυτό στην εκπαίδευση. Και το λεν με τρόπο που σημαίνει ότι ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ, ΤΟΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΕΙ… ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Θα προσπαθήσουμε να καταστεί αυτό σαφές, ει δυνατόν προτού θυματοποιηθεί περαιτέρω αυτό το παιδί -και οποιοδήποτε άλλο παιδί.”

“Towards inclusive and equitable quality education and lifelong learning for all require education systems to reach more learners and to diversify the means of doing so. ” “The Special Rapporteur believes that non-formal education programmes provide flexible, learner-centred means to improve education outcomes. This is particularly relevant for girls and groups in vulnerable situations, including children with disabilities, minorities and rural and impoverished children, who are disproportionately represented among out-of-school populations. When designed to be available, accessible, acceptable and adaptable, such programmes enable States to fulfil the right to education of learners who are excluded from the formal system. Furthermore, such programmes can promote holistic learning objectives that support cultural and linguistic rights.The Rapporteur calls upon States to recognize non-formal education as a flexible, cost-effective mechanism that can provide quality education and that can help States to meet their obligations in connection with the right to education.”

UN’s Special Rapporteur on the right to Education, 2 June 2017
16. The main difference between formal and non-formal education is that the latter exists primarily thanks to partnerships with local communities and civil society or other actors, providing flexibility in content and delivery modalities to meet the local requirements of learners, in circumstances where the formal education system is not yet able to do so. While this type education is delivered outside of the formal system, learners should still have the opportunity to learn to the same national standards and to qualify to enter the formal system at some point, or to receive qualifications equivalent to formal primary- or secondary-school leaving certificates.

17. Within the lifelong learning paradigm, learners should be able to begin with informal learning in the home, enter a non-formal early childhood programme, pursue formal primary and secondary education and enter a non-formal adult learning programme in their thirties, and then obtain a university qualification in their fifties. The traditional paradigm of education, which is tied to specific age categories and is delivered only in government-certified schools, must be flexible enough to serve the needs of the millions of out-of-school children and adult learners, without undermining the minimum quality standards set by the State.

” Parents have a prior right to choose the kind of education that shall be given to their children”