Έχουμε μεγαλώσει με μύθους γύρω απο την διαφορά των φύλων – τι ισχύει στην πραγματικότητα & τι είναι καλό να έχουν υπόψη τους οι γονείς, σε σχέση με τα παιχνίδια ρόλων;
Τα παρακάτω παραδείγματα θα σας δείξουν πως κάποια κοινωνικά δεδομένα επηρεάζουν αρκετά την διαφορετικότητα των δύο φύλων, πέρα απο κάποιες ήδη υπάρχουσες βιολογικές διαφορές.
Τα παιχνίδια που κυκλοφορούν στο εμπόριο, συνήθως κατηγοριοποιούνται πολύ εύκολα απο τους πωλητές σε αγορίστικα ή κοριτσίστικα.
Είναι αποδεδειγμένο ότι παιχνίδια που έχουν να κάνουν με τον χώρο, την ταχύτητα και την σωματική κίνηση, διεγείρουν περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την μαθηματική και συγκριτική σκέψη.
Είναι τυχαίο λοιπόν ότι σύμφωνα με στατιστικές, στις επιστήμες διαπρέπουν περισσότερο οι άντρες – όταν απο μικροί έχουν την δυνατότητα να παίζουν με παιχνίδια που εξασκούν αυτές ακριβώς τις δεξιότητες;
Μην πέσετε λοιπόν στην παγίδα να πείτε στην κόρη σας ότι οι μπάλλες, τουβλάκια και τρενάκια είναι αγορίστικα παιχνίδια – αντίθετα ενθαρρύνετε την να παίξει και με αυτά!
Το ίδιο ισχύει και για τα αγόρια – εάν τα αφήσετε να πάνε βόλτα μία κούκλα/μωράκι, ή να το ντύσουν, τα ενθαρρύνετε να έχουν ενσυναίσθηση, κοινωνικές ευαισθησίες – συναισθήματα που παλαιότερα επιτρεπόταν μόνο στα κορίτσια να νιώσουν.
Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε δεν διαβάζονται πιά τόσο συχνά όσο παλιότερα, σε παιδικούς σταθμούς που σέβονται την ισότητα των δύο φύλων και θέλουν να προσφέρουν στα αγόρια και στα κορίτσια σωστά πρότυπα.
Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα, είναι αρκετά βίαια (γράφτηκαν σε εποχές όπου η βία ήταν κάτι το συνηθισμένο), δημιουργούν ενοχές στα παιδιά (π.χ. “Το κορίτσι με τα σπίρτα”), αλλά και για το λόγο του ότι μεταφέρουν λανθασμένα (σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα) πρότυπα των δύο φύλων.
Οι γυναικείοι χαρακτήρες ήταν παλιότερα ανήμποροι, παθητικοί, με χαμηλή αυτοπεποίθηση και η σωτηρία τους βασιζόταν αποκλειστικά στην επέμβαση ενός πάντα δυνατού, ενεργητικού, δημιουργικού, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, άντρα, καλλιεργώντας την ταύτιση των κοριτσιών με αδύναμα πλάσματα που περιμένουν να έρθει απο “κάπου” (και όχι απο αυτές) η λύση για όλα τους τα προβλήματα, αλλά και μεταφέροντας όλη την ευθύνη της σωτηρίας της γυναίκας και την λύση όλων των προβλημάτων της, στον άντρα.
Ευτυχώς οι εκδοτικοί οίκοι αλλά και οι τωρινοί συγγραφείς δημιουργούν συνεχώς νέες ιστορίες που έχουν απομακρυνθεί απο αυτά τα πεπαλαιωμένα πρότυπα. Ξανασκεφτείτε το λοιπόν πρίν διαβάσετε στο παιδί σας ένα παλιό κλασσικό παραμύθι.
Παλαιότερα μία μεγάλη αξία σε ένα κορίτσι ή κοπέλα ήταν το να είναι ευγενικό. Ήταν αυτονόητο ότι θα αγνοήσει τη δική του επιθυμία ή ανάγκη, να απαρνηθεί δηλαδή αυτό που θέλει, για να ικανοποιήσει την ανάγκη κάποιου άλλου ή μία κοινωνική ανάγκη.
Η μίμηση καθώς και τα πρότυπα που παίρνουν τα παιδιά απο τους γονείς, σίγουρα παίζουν μεγάλο ρόλο για το πως αυτά συμπεριφέρονται.
Τα κορίτσια ταίζουν ένα ψεύτικο κουκλάκι μιμούμενα την μαμά που ταίζει το μωρό αδερφάκι τους – το ίδιο όμως θα κάνει και ένα αγόρι που θα δεί τον μπαμπά του να δίνει το μπιμπερό στο νεοφερμένο μωρό της οικογένειας.
Πολλοί γονείς τρομοκρατούνται όταν βλέπουν το τρίχρονο αγοράκι τους να διαλέγει για ρούχα μεταμφίεσης φούστες ή πέπλα – όμως στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει όταν ένα αγόρι θέλει να γίνει η Κρουέλα ντε Βίλ, η Μάγγισα ή και Σταχτοπούτα, είναι ότι μπορεί να έχει ανάγκη να αισθανθεί συναισθηματικά “φορτισμένο” ή ευάλωτο (Οι γυναικείοι χαρακτήρες συνήθως επιτρέπεται να είναι πιό ευαίσθητοι και τρωτοί) – με τον ίδιο τρόπο που ένα κορίτσι, θα πάρει έναν ρόλο “αγορίστικο” για να νιώσει περισσότερη δύναμη και εξουσία.
Ένας ρόλος μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να εκφράσει αυτό που αισθάνεται και δεν είναι σκόπιμο να μπερδεύουμε αυτούς τους ρόλους με την ιδέα της “ταυτότητας” του φύλου, που συζητείται τελευταία πολύ περισσότερο από ότι παλαιότερα, δυστυχώς αρκετά επιφανειακά.
Έτσι λοιπόν τα παιδιά μπορεί να υιοθετούν συμπεριφορές και χαρακτήρες ανάλογα με το τι έχουν ανάγκη και τι θαυμάζουν, ασχέτως για ποιό φύλο προορίζεται αυτή η συμπεριφορά.
Αυτό σημαίνει ότι εάν προσπαθήσει ένας γονιός να αλλάξει ή να απαγορεύσει μία τέτοια συμπεριφορά, επειδή μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνεται “περίεργη” ή “αντίθετη” με προηγούμενες αντιλήψεις σε σχέση με το πως πρέπει να παίζουν τα παιδιά, εμποδίζει και το παιδί του να εκφράσει μία βαθύτερη του συναισθηματική ανάγκη ταυτίζοντάς την μάλιστα με κάτι κακό/απαγορευμένο.
Μαρία Στυλιανάκη
Σχετικά άρθρα:
Πρώτη Δημοσίευση 2007
Διαφημίσεις (5)
