Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[fido-dido]

ομολογω οτι ανατριχιασα με αυτα που διαβασα

οσο για τις θυσιες που λενε οι γονεις ,ειναι απλα γελιο

και εμενα η μητερα μου τα ιδια μου λεει,θυσιαστηκε για μας

το μονο που πρεπει να κανουμε εμεις με τετοιους γονεις ειναι να ειμαστε αδιαφοροι και να μην παιρνουμε τα δικα τους προβληματα κατακαρδα,γιατι με τοσα προβληματα που εχουν δημιουργησει στα παιδια τους δεν υπαρχει χωρος για τα δικα τους προβληματα;)

οσο για τον αντρα σου προσπαθησε να μην τον φορτωνεις κιαλλο με τα συγκεκριμενα προβληματα,οσο μπορεις ....

φροντιζουν μονοι τους για τον αντρα μου. αφου μας μπερδεψανε με κατι οικονομικα (δανεια στ ονομα μου, και κατι αλλα) εχω και τη μανα μου να πεταει τα καρφια της πχ οτι δν εκανε καλα που με παντρεψε μαζι του - ενω δεν της ζητησα ποτε την αδεια, και διαφορα αλλα ωραια, μας βαλανε και καναμε το γαμο οταν ηθελαν γιατι τους επιασε η καρδια τους που λεγαμε για πολιτικο, η εγκυμοσυνη μου ηταν "προβλημα" και διαφορα αλλα.

απορω πως ο αντρας μου δεν εχει γραψει ακομα στο τοπικ για τις πεθερες

[georgiamami]

Αυτό είναι το πιο σημαντικό...

 

Επειδή η βία (όλων των ειδών) δυστυχώς αναπαράγεται, όσοι έχετε άσχημα βιώματα προσέξτε να μην κάνετε τα ίδια στα παιδιά σας...

 

Μου αρεσε αυτο σαν συμβουλη. Και θα προσθεσω οτι για να καταφερουμε να μην αναπαραγουμε τα ιδια και στις δικες μας οικογενειες, θα πρεπει α)να αποδεχθουμε την πραγματικοτητα, β)να δουλεψουμε πολυ με τον εαυτο μας, γ)να μιλαμε γι αυτο (ειτε σε ειδικους ειτε σε "φιλους" που εμπιστευομαστε, δ)να θελουμε πολυ να μην αναπαραγουμε τα βιωματα μας και ε)να προσπαθουμε παντα με περισση δυναμη.

Ευχομαι το καλυτερο σε ολους/ολες.

[alcyon]

Πάντως... το να μεγαλώνει κανείς σε μια ισορροπημένη οικογένεια που να υπάρχει ορθή έκφραση της αγάπης και όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων... θα πρέπει να είναι .... υπέροχο...

[foubi]

Πάντως... το να μεγαλώνει κανείς σε μια ισορροπημένη οικογένεια που να υπάρχει ορθή έκφραση της αγάπης και όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων... θα πρέπει να είναι .... υπέροχο...

 

..............................

[georgiamami]

Πάντως... το να μεγαλώνει κανείς σε μια ισορροπημένη οικογένεια που να υπάρχει ορθή έκφραση της αγάπης και όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων... θα πρέπει να είναι .... υπέροχο...

 

Δεν πιστευω οτι υπαρχει τετοια οικογενεια. Ολες απο καπου "κουτσαινουν".:sad:

[alcyon]

Το γεγονός πως εμείς δεν τις γνωρίσαμε (ως παιδιά), δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν.

 

"Ισορροπημένη οικογένεια" είπα... όχι τέλεια.

 

foubi... τι σκέφτεσαι....;

[arleta]

Πάντως... το να μεγαλώνει κανείς σε μια ισορροπημένη οικογένεια που να υπάρχει ορθή έκφραση της αγάπης και όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων... θα πρέπει να είναι .... υπέροχο...

 

ετσι πρεπει να 'ναι για αυτο κι εμεις πασχιζουμε να φτιαξουμε μια τέτοια οικογενεια... τη δικη μας οικογενεια!!!!!

[arleta]

και να πω πως αυτα τα ασχημα βιωματα δε θα με αφησουν ποτε ησυχη....

σημερα δυο κοριτσια (που παιζουν μαζι με το γιο μου στην αυλη) έδιωξαν το γιο μου απο εκει που επαιζαν με πολυ ασχημο τροπο.... σαν παιδι που εχω νιωσει για τα καλα την απορριψη (γονιων κ κατ' επέκταση φιλων) ενιωσα να ξαναζω τις δικες μου ασχημες στιγμες... ηθελα να βαλω τα κλαματα και να κρυφτω να κλαψω....

δε το έκανα ευτυχως... εμεινα εκει και χειριστηκα το θεμα νομιζω σωστα....

αλλα αυτα τα γα..μενα ασχημα συναισθηματα δε με αφηνου ποτε.... λες κι εχω διακοπτη και φτανει μια στιγμη να τα ξαναβιώσω.....

[alcyon]

Βρίσκομαι σε φάση... delete. Δε μπορώ να θυμηθώ -δηλαδή δε θέλω να θυμηθώ. Χαίρομαι εν μέρη που "αδυνατώ" να θυμηθώ. Λες και έχω πάθει μερική αμνησία. Φυσικά αν το παλαίψω, θα επανέλθουν όλα. Μα είναι απίστευτη η ηρεμία που έχω, χωρίς αυτά!

 

Επίσης... η απώθηση έχει συνδυαστεί με μια/κάποια "τακτοποίηση".

 

Και αναρωτιέμαι... είναι υγιές αυτό ή τελικά βάζω τα πράγματα "κάτω από το χαλί"; Εγώ νιώθω καλά έτσι. Χωρίς δαίμονες να με κυνηγούν (για μεγάλα χρονικά διαστήματα). Πώς είναι "σίγουρος" κάποιος πως "ξεπέρασε" κάτι αντί να το έχει απλά "θάψει";

[foubi]

Το γεγονός πως εμείς δεν τις γνωρίσαμε (ως παιδιά), δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν.

 

"Ισορροπημένη οικογένεια" είπα... όχι τέλεια.

 

foubi... τι σκέφτεσαι....;

 

ισορροπημενη.... δεν νομιζω πως μπορουσες να χρησιμοποιησεις καταλληλοτερη λεξη....

και ναι συμφωνω πως επειδη δεν τις γνωρισαμε δε σημαινει πως δεν υπαρχουν....ειτε μας αρεσει να το σκεφτομαστε ειτε οχι....

 

απ τη μια ζηλευω, και στεναχωριεμαι και αναρωτιεμαι γιατι οχι σε μενα, απ την αλλη με φερνει ενα βημα πιο κοντα στο ονειρο μου γιατι συνηδειτοποιω πως δεν ειναι κατι ουτοπικο...

 

ετσι πρεπει να 'ναι για αυτο κι εμεις πασχιζουμε να φτιαξουμε μια τέτοια οικογενεια... τη δικη μας οικογενεια!!!!!

 

αυτο ειναι ενα μονιμο αγκαθι.... ακομα και γι αυτο πρεπει να ξεκινησεις απ το μειον.... καποιοι αλλοι τουλαχιστον μπορουν να ξεκινησουν απ το μηδεν...

[foubi]

Βρίσκομαι σε φάση... delete. Δε μπορώ να θυμηθώ -δηλαδή δε θέλω να θυμηθώ. Χαίρομαι εν μέρη που "αδυνατώ" να θυμηθώ. Λες και έχω πάθει μερική αμνησία. Φυσικά αν το παλαίψω, θα επανέλθουν όλα. Μα είναι απίστευτη η ηρεμία που έχω, χωρίς αυτά!

 

Επίσης... η απώθηση έχει συνδυαστεί με μια/κάποια "τακτοποίηση".

 

Και αναρωτιέμαι... είναι υγιές αυτό ή τελικά βάζω τα πράγματα "κάτω από το χαλί"; Εγώ νιώθω καλά έτσι. Χωρίς δαίμονες να με κυνηγούν (για μεγάλα χρονικά διαστήματα). Πώς είναι "σίγουρος" κάποιος πως "ξεπέρασε" κάτι αντί να το έχει απλά "θάψει";

 

Στην φαση αυτη ημουν για περιπου 10 χρονια, για πολλες καταστασεις... ομως απο τοτε που εκανα τα παιδια μου ολα ξυπνησαν μεσα μου και μαζι ενας απιστευτος θυμος... οποτε εγω μαλλον τα εβαζα κατω απ το χαλι... μακαρι να μπορουσα να το ξανακανω... ενιωθα τοσο καλα...

[alcyon]

Με τα παιδιά έχεις δίκιο! Ξυπνάνε απίστευτες μνήμες.... Και στην αρχή θύμωνα... Κι ακόμα θυμώνω κάπου-κάπου.

Μετά σκέφτηκα πως δεν έχει νόημα ο θυμός. Βρίσκοντας τις αιτίες που προκαλούσαν εκείνες τις αντιδράσεις (των γονιών), συνειδητοποίησα πως ήταν χειρότερα θύματα εκείνοι.

Κι έτσι... θύμωνα, αλλά πώς να κρατήσω το θυμό; Πώς να θυμώσω για έναν κουτσό, επειδή δε μπορεί να τρέξει; Δεν έχει νόημα. Απλά ... δεν υπάρχει νόημα...

 

Μόνο μια πίκρα... Ξέρω τι είναι λάθος. Τι δεν πρέπει να κάνω. Αυτό όμως που πραγματικά μου λείπει, είναι να ξέρω ποιο είναι το αντίστοιχο "σωστό". Δεν υπάρχει βάση δεδομένων... Λείπει. Κενό.... Αυτό... αυτό με πληγώνει.

 

Κι όταν ... όταν βρίσκεται κανένας Ανθρωπος στο δρόμο μου, και αφήνει να φανεί μια ηλιαχτίδα φως... και μια "άκρη" από αυτό που θα έπρεπε να ήταν... πραγματικά με πλημμυρίζουν πρωτόγνωρα συναισθήματα ... (έως και) ευτυχίας...! Και λέω... να.... κάπως έτσι θα ήταν ΑΝ.... υπήρχε μια ισορροπημένη οικογένεια.

 

Τουλάχιστον... καμιά φορά είμαι τυχερή!

[foubi]

Αχ βρε Alcyon αυτο ειναι που με πικραινει. Ξερω πως τοσα ηξεραν ή μπορουσαν τοσα εκαναν... αλλα ο θυμος εκει. Πριν μερικες μερες ειχα μια συζητηση με τη μανα μου και την ρωτησα γιατι?

Η αληθεια ειναι πως την λυπηθηκα... αλλα... δεν ξερω..δεν τους κραταω κακια... τους αγαπαω... αλλα αυτη η πικρα...

[fistikaki]

το χω ξαναπει, νομιζω..

 

ο τολστοι (καλος καραγκιοζης κι αυτος, αλλα αυτο δεν ειναι του παροντος) ειχε πει οτι καθε ευτυχισμενη οικογενεια ειναι ιδια... οι δυστυχισμενες διαφερουν...

 

εγω διαφωνω...

 

οι δυστυχισμενες οικογενειες μοιαζουν μεταξυ τους... καμμενες ζωες, παιδια με τατουαζ στις ψυχες τους

 

οι ευτυχισμενες οικογενειες διαφερουν μεταξυ τους.. ειναι τοσο σπανιες, τοσο 'περιεργες', τοσο 'εξωτικες'... να τις κοιτας, να τις θαυμαζεις, με δεος!!!!

[foubi]

το χω ξαναπει, νομιζω..

 

ο τολστοι (καλος καραγκιοζης κι αυτος, αλλα αυτο δεν ειναι του παροντος) ειχε πει οτι καθε ευτυχισμενη οικογενεια ειναι ιδια... οι δυστυχισμενες διαφερουν...

 

εγω διαφωνω...

 

οι δυστυχισμενες οικογενειες μοιαζουν μεταξυ τους... καμμενες ζωες, παιδια με τατουαζ στις ψυχες τους

 

οι ευτυχισμενες οικογενειες διαφερουν μεταξυ τους.. ειναι τοσο σπανιες, τοσο 'περιεργες', τοσο 'εξωτικες'... να τις κοιτας, να τις θαυμαζεις, με δεος!!!!

 

Κι εγώ θα διαφωνήσω με τον Τολστόι.

Μην πας μακριά κοίτα μόνο αυτή τη σελίδα... Τόσες διαφορετικές ιστορίες...τόσο ίδια τα απομεινάρια στην ψυχή...τόσο ίδιες οι επιθυμιες...τόσο ίδια η λαχτάρα για αγάπη...

Δεν ξέρω πως θα ήταν μια αντίστοιχη σελίδα αν έγραφαν παιδιά ισσοροπημενων οικογενειών... αυτό που ξέρω είναι πως θέλω με όλη μου την καρδιά να μπουν τα παιδιά μας μετά από πολλά χρόνια και να γράψουν πως νιώθουν αυτα ζώντας σε μια ισορροπημένη οικογένεια που τους έδωσε όση αγάπη,στοργή και ασφάλεια χρειάζονταν....αυτό είναι το μεγαλύτερο όνειρο μου

[alcyon]

..... αυτό που ξέρω είναι πως θέλω με όλη μου την καρδιά να μπουν τα παιδιά μας μετά από πολλά χρόνια και να γράψουν πως νιώθουν αυτα ζώντας σε μια ισορροπημένη οικογένεια που τους έδωσε όση αγάπη,στοργή και ασφάλεια χρειάζονταν....αυτό είναι το μεγαλύτερο όνειρο μου

 

... και το δικό μου... μόνο που δεν τολμώ, ούτε καν να το εκφράσω... από το φόβο μήπως σπάσει. Φαίνεται τόσο εύθραυστο...

 

 

 

 

 

οι δυστυχισμενες οικογενειες μοιαζουν μεταξυ τους... καμμενες ζωες, παιδια με τατουαζ στις ψυχες τους

 

οι ευτυχισμενες οικογενειες διαφερουν μεταξυ τους.. ειναι τοσο σπανιες, τοσο 'περιεργες', τοσο 'εξωτικες'... να τις κοιτας, να τις θαυμαζεις, με δεος!!!!

....... ........ ..... τα είπες όλα ..... ..... όλα.....

[georgiamami]

Βρίσκομαι σε φάση... delete. Δε μπορώ να θυμηθώ -δηλαδή δε θέλω να θυμηθώ. Χαίρομαι εν μέρη που "αδυνατώ" να θυμηθώ. Λες και έχω πάθει μερική αμνησία. Φυσικά αν το παλαίψω, θα επανέλθουν όλα. Μα είναι απίστευτη η ηρεμία που έχω, χωρίς αυτά!

 

Επίσης... η απώθηση έχει συνδυαστεί με μια/κάποια "τακτοποίηση".

 

Και αναρωτιέμαι... είναι υγιές αυτό ή τελικά βάζω τα πράγματα "κάτω από το χαλί"; Εγώ νιώθω καλά έτσι. Χωρίς δαίμονες να με κυνηγούν (για μεγάλα χρονικά διαστήματα). Πώς είναι "σίγουρος" κάποιος πως "ξεπέρασε" κάτι αντί να το έχει απλά "θάψει";

 

 

Ειναι ολα αυτα που γραφετε, τοσο ομορφα που καθημερινα θελω να μπαινω στη σελιδα για να διαβαζω τις νεες αναρτησεις. Θα ηθελα να πω πολλα σχετικα με οσα γραψατε αλλα θα αρκεστωσε λιγα.

Για πολλα χρονια, ειχα θαψει τις πληγες μου ωσπου καποια στιγμη αναποφευκτα ηρθαν αντιμετωπες μπροστα μου. Ηταν τοτε.....που ανοιξα το θεμα...... πνιγομουν..... επρεπε να "τιναξω το χαλι κατω απο το οποιο σκεπαζα επι χρονια τη θλιψη μου".

Συμφωνω για οσα αναφερατε για τις ευτυχισμενες και δυστυχισμενες οικογενειες. Μην περμενετε να μπουν εδω ευτυχισμενα ατομα να εκφραστουν γιατι πολυ απλα δεν νιωθουν αναγκη απο την αγκαλια μας γιατι δεν την στερηθηκαν.

 

Τελος, θα ηθελα να μπουν στο φορουμ καποια στιγμη και τα δικα μου παιδια και να πουν (εκφρασουν) ποσο ευτυχισμενα ειναι που ενω η μητερα τους εχει νιωσει τοσο πονο, καταφερε να τα μεγαλωσει με πολλη αγαπη χωρις .......... συναισθηματικες ελλειψεις και απωθημενα.

[alcyon]

Τελικά... πώς ξεχωρίζει κάποιος αν απλά τα "χώνει κάτω από το χαλί", σε σχέση με το να τα "ξεπερνά"; ;;;

[sweet_february]

Τελικά... πώς ξεχωρίζει κάποιος αν απλά τα "χώνει κάτω από το χαλί", σε σχέση με το να τα "ξεπερνά"; ;;;

Αμα το βρειτε.... Πειτε και σε εμενα....

 

Αληθεια θελω να μαθω....

[Ellemphriem]

Τελικά... πώς ξεχωρίζει κάποιος αν απλά τα "χώνει κάτω από το χαλί", σε σχέση με το να τα "ξεπερνά"; ;;;

 

Για να ξεπερασεις κατι πρεπει να το αντιμετωπισεις και να περασεις μεσα απο ολες τις φασεις της αποδοχης του.......δυσκολη δουλεια....ΠΟΛΥ.

[arleta]

Για να ξεπερασεις κατι πρεπει να το αντιμετωπισεις και να περασεις μεσα απο ολες τις φασεις της αποδοχης του.......δυσκολη δουλεια....ΠΟΛΥ.

 

δυσκολη δουλεια κι ακομη πιο δυσκολη αν προσπαθεις να τη κανεις μονος σου.... κι αν τα καταφερεις ποτε.....

[feggaraki]

φροντιζουν μονοι τους για τον αντρα μου. αφου μας μπερδεψανε με κατι οικονομικα (δανεια στ ονομα μου, και κατι αλλα) εχω και τη μανα μου να πεταει τα καρφια της πχ οτι δν εκανε καλα που με παντρεψε μαζι του - ενω δεν της ζητησα ποτε την αδεια, και διαφορα αλλα ωραια, μας βαλανε και καναμε το γαμο οταν ηθελαν γιατι τους επιασε η καρδια τους που λεγαμε για πολιτικο, η εγκυμοσυνη μου ηταν "προβλημα" και διαφορα αλλα.

απορω πως ο αντρας μου δεν εχει γραψει ακομα στο τοπικ για τις πεθερες

Εμενα ο αντρας μου και η μητερα μου ειναι ανθρωποι που δεν θελουν να παραδεχτουν τα λαθη τους με τιποτα ,μα με τιποτα

Σε αυτο μοιαζουν,σε αυτο και μονο ομως

Οποτε πως να τους συγχωρησω ,πως να μην θυμωνω μαζι τους

Απο την μητερα μου ζηταω τουλαχιστον να μην με απαξιωνει τωρα , να μην ειναι τοσο αυταρχικη και να μην πεταει καρφια ,οπως λες και εσυ

Απο τον αντρα μου περιμενα να δειξει οτι εχει μετανοιωσει για τον πονο που μου προκαλεσε ,ισχυριζεται οτι το δειχνει με αλλους τροπους ,οτι ο λεκτικος τροπος δεν ειναι ο τροπος του

Δεν μπορεις να συγχωρεις ανθρωπους που δεν ζητουν συγνωμη

Το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να αδιαφορησεις για αυτους ,εκτος βεβαια απο θεματα υγειας

[feggaraki]

Να ρωτησω κατι?

Θα προτειμουσατε να χωρισουν οι γονεις σας παρα να ζησετε ολες αυτες τις καταστασεις ?

Εγω πολλες φορες πιανω τον εαυτο μου να λεει οτι τελικα καλυτερα που δεν χωρισαν

Ενω στις συζητησεις με την μητερα μου της λεω οτι το λαθος της ηταν που δεν χωρισε

πως γινεται αυτο?

τωρα που σκεφτομαι να παρω διαζυγιο δεν αντεχω στην σκεψη οτι τα παιδια μου θα ειναι παιδια χωρισμενων γονιων? ειναι καταδικασμενα να ειναι δυστυχισμενα ειτε χωρισουμε ειτε οχι .

[alcyon]

Να ρωτησω κατι?

Θα προτειμουσατε να χωρισουν οι γονεις σας παρα να ζησετε ολες αυτες τις καταστασεις ?

 

ΝΑΙ.

 

Αν και το πρόβλημα μετατοπιζόταν δευτερογενώς στον πατέρα μου, (η μάνα μου ήταν η βασική αιτία). Μεγαλωνοντας, και τα 3 παιδιά (εγώ και τα αδέρφια μου), προτρέψαμε τον πατέρα μου να χωρίσει ή έστω να φύγει από το σπίτι, μπας και γλυτώσει.

 

Εκείνος δεν ήθελε να είναι "χωρισμένος", ή εμείς να είμαστε "παιδιά χωρισμένων γονιών". Ακόμα και τώρα του λέω πως αυτό που κάνει μας προσθέτει βάρος. Πως είναι σα να μας χρεώνει τις δυσκολίες του.

 

Στην πραγματικότητα εκείνος δεν έχει τη δύναμη να τα αποδεχτεί και κρύβεται πίσω από εμάς. Άρα, αφού ενδόμυχα δε θέλει ή απλά δεν είναι έτοιμος να το κάνει.. και το συνειδητοποίησα αυτό, σταμάτησα να χρεώνω τη δυστυχία του πατέρα μου σε εμάς.

 

Και για να πω την αλήθεια έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Μακάρι όμως αυτό το βάρος να είχε φύγει χρόνια νωρίτερα με μια δική του απόφαση, που ίσως να μας γλύτωνε κι εμάς από πολύ δρόμο.

 

Γιατί πιστεύω πως ο πατέρας μου θα μπορούσε να στήσει μια σχετικά υγιή οικογένεια, βρίσκοντας μια πιο καλή σύντροφο. Πιστεύω πως θα είχε φτιάξει τη ζωή του και μέσα από τη δική του ευημερία, θα προσλαμβάναμε κι εμείς αυτά που μας έλειπαν. Θα δημιουργούσε μια νέα προοπτική, μια νέα διέξοδο. Είχε αυτό το δυναμικό. Αλλά δυστυχώς δεν το χρησιμοποίησε.

 

Κι έτσι... χάθηκαν τα χρόνια, θαφτήκαμε όλοι μας... και ο καθένας τώρα έχει τραβήξει το δρόμο του μετρώντας τις πληγές του. Άλλος εδώ, άλλος εκεί. Έχουμε σκορπίσει στα 4 σημεία του ορίζοντα. Πρέπει να έχω από ένα μέλος της οικογένειας σε διαφορετική ήπειρο.

 

Δε φταίει αυτός για όλα. Έχει ο καθένας τους τις ευθύνες που του αναλογούν.

 

Και για τη ζωή μας υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς πια.

 

Εγω πολλες φορες πιανω τον εαυτο μου να λεει οτι τελικα καλυτερα που δεν χωρισαν

Ενω στις συζητησεις με την μητερα μου της λεω οτι το λαθος της ηταν που δεν χωρισε

πως γινεται αυτο?

Συγκρουόμενα πρότυπα. Αν το σκαλίσεις λίγο, θα το δεις και μόνη σου. Αφού βρήκες την "αντίφαση"... είσαι κοντά στην απάντηση.

 

τωρα που σκεφτομαι να παρω διαζυγιο δεν αντεχω στην σκεψη οτι τα παιδια μου θα ειναι παιδια χωρισμενων γονιων? ειναι καταδικασμενα να ειναι δυστυχισμενα ειτε χωρισουμε ειτε οχι .

Καταδικασμένα; όχι... μη το βλέπεις έτσι. (Δες την απάντησή μου παραπάνω).

[alcyon]

Για να ξεπερασεις κατι πρεπει να το αντιμετωπισεις και να περασεις μεσα απο ολες τις φασεις της αποδοχης του.......δυσκολη δουλεια....ΠΟΛΥ.

 

δυσκολη δουλεια κι ακομη πιο δυσκολη αν προσπαθεις να τη κανεις μονος σου.... κι αν τα καταφερεις ποτε.....

 

Κορίτσια, δεν αντιλέγω, είναι δύσκολη δουλειά.

Η ερώτησή μου -ειλικρινά- είναι ΠΩΣ καταλαβαίνει κάποιος ότι "έφτασε", πως είναι "κοντά".

 

Πίστευα μέχρι πριν λίγο καιρό.. πως βρισκόμουν σε "καλό δρομο". Όχι τέλεια, αλλά σε καλό μονοπάτι. Μια παλιά -πολύ πολύ καλή- μου φίλη, σε συζήτηση που είχαμε σχετική μου είπε πως ενώ φαίνεται πως είμαι καλά, κάπου, κάτι με βαστά πίσω. Πως κάτι... δεν έχει λήξει ακόμα. Και αναρωτιέμαι, μήπως έχει δίκιο; Μήπως κάτι δε βλέπω; Ή επειδή είχε καιρό να με δει, δεν έχει νιώσει το τι πέρασα στο μεταξύ. Ή απλά η απάντηση βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα..;

 

Ίσως -νιώθω- να έχει δίκιο... ως προς το ότι υπάρχουν κάποιες προεκτάσεις του παρελθόντος στο παρόν, που αγγίζουν την οικογένεια, και επομένως με "ξαναφέρνουν" πίσω. Δεν είναι πράγματα που αφορούν άμεσα εμένα, αλλά τα αδέρφια μου (και δευτερογενώς εμένα). Αλλά για αυτά δεν ευθύνομαι εγώ, ούτε αισθάνομαι βάρος. Είναι βέβαια μπελάδες που πρέπει να λύσω -σε ότι αφορά τη δική μου εμπλοκή. (Προσπαθούν να με μπλέξουν... κι εγώ θέλω να απεμπλακώ).

 

Ουφ... δεν ξέρω.....