Να κάνω δεύτερο παιδί;

[Margarita1212]

Καλησπέρα σας,

 

Ειμαι μαμά ενός μικρού κοριτσιού που πλησιάζει τα πέντε, και προβληματίζομαι για το αν θα ηταν καλο να αποκτήσουμε με τον άντρα μου ένα ακομα παιδάκι. Ειμαι 39 χρονων κι ο άντρας μου 43. Οταν η μικρουλα μας ηταν γύρω στα δυο, προσπαθήσαμε για δεύτερο παιδί κι αφού έμεινα έγκυος, στην αμνιοπαρακέντηση βρέθηκε σοβαρό νόσημα οποτε αναγκαστήκαμε να οδηγηθούμε σε αποβολή. Αν και στην αρχή φάνηκε να το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, τελικά μου κόστισε πολυ ψυχικά. Ακολούθησα φαρμακευτική αγωγή και στην περίοδο της καραντίνας εμφάνισα ταυτόχρονα και κατάθλιψη που ομως μετα απο ένα 6μηνο πέρασε. Τωρα κάνω μια προσπαθεια κι εχω περιορίσει με την εποπτεία και της γιατρού μου τη δοσολογία του φαρμάκου κι αισιοδοξώ οτι θα καταφέρω να τα σταματήσω τελείως. Μονο με μια τετοια προϋπόθεση θα ήθελα να εχω μια εγκυμοσύνη γιατι με φοβίζουν οι συνέπειες που μπορεί ένα φαρμακο να εχει στο έμβρυο. Έστω οτι καταφέρνω να απ εμπλακώ απο τη φαρμακευτική αγωγή… με απασχολεί πολυ και κάτι αλλο… Ο πατερας μου δε ζει και η μαμά μου πριν λίγους μήνες εμφάνισε υποτροπή σε πολυ παλιότερο σοβαρό προβλημα υγείας που είχε ( καρκίνο) και πραγματικά δεν ξέρω πως μπορεί να εξελιχθεί η υγεία της. Εχω κι ένα μικρότερο αδερφό που γενικά βοηθάει στο θέμα της μητέρας μου. 
Τωρα που η μικρή μου κόρη εχει μεγαλώσει, θεωρώ οτι ξέρω περίπου τι να περιμένω με τη γέννηση ενός ακομα παιδιού αλλα νιώθω και πολυ φοβισμένη… γιατι ισως δε θα μπορεσω να ανταποκριθώ συναισθηματικά σε όλο αυτο:Η μητέρα μου, η φροντίδα του σπιτιού, το παιδί, ένα ακομα παιδί… Απο τη μια δε θέλω το παιδί μου να ειναι μοναχοπαίδι, απο την αλλη φοβάμαι μηπως καταρρεύσω και δεν ανταποκριθώ καλά στους ρόλους που εχω. Γενικά εχουμε με το σύζυγο μου πολυ καλές δουλειές, μισθούς, οικονομική άνεση κ θα μπορούσαμε ισως κ βοήθεια απο γυναικα να εχουμε, ακομα και να σταματήσω απο τη δουλειά για κάποιο χρονικό διάστημα.

Το σκέφτομαι συνέχεια και δεν ξέρω τι να κάνω… Ο άντρας μου περιμένει να δει πως θα ειναι χωρίς τα φάρμακα γιατι μονο αν ειμαι καλά θέλει να προχωρήσουμε. Εγω αισιοδοξώ οτι θα απεμπλακω ομαλά αλλα με φοβίζει όλο το υπόλοιπο.

[Mommymommy1]

Από αυτά που γράφετε δεν νομίζω πως ειστε έτοιμη. Κι αν δεν είστε έτοιμη μην μπείτε στη διαδικασία αυτή γιατι το δευτερο παιδι (και το τρίτο και το τέταρτο) έχει τις διπλάσιες ευθυνες και υποχρεώσεις. Αν με το ένα χρειαζεται σταθερότητα και ισορροπια μια φορά,το δευτερο απαιτει εντελώς καθαρό κεφάλι και ψυχή. Δεν έχει καμμια σχέση ένα παιδι με πανω απο ενα. 

[Margarita1212]

Ευχαριστω πολυ για την απάντηση.

[Madrugada]

On 11/1/2023 at 9:12 ΜΜ, Margarita1212 είπε:

αλλα νιώθω και πολυ φοβισμένη… γιατι ισως δε θα μπορεσω να ανταποκριθώ συναισθηματικά σε όλο αυτο

Γειά σου Margarita1212

 

Εγώ θα σταθώ στη πρόταση που έγραψες και την παραθέτω πιο πάνω. Δηλ. ότι νιώθεις φοβισμένη. Ο φόβος είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα και πολύ "άτιμο πράγμα". Δημιουργεί μπλοκάρισμα και ως συνέπεια αυτού αναβλητικότητα!!

 

Έγραψες ότι έχεις περιορίσει, να υποθέσω τα αντικαταθλιπτικά. Επειδή έχω βιώσει στο πρόσφατο παρελθόν άσχημες καταστάσεις και χρειάστηκε κι εγώ να πάρω αντικαταθλιπτικά. Όταν σχεδίαζα να κάνω παιδί, έπρεπε πρώτα να μειώσω τη δόση και μετά να τα σταματήσω. Δυστυχώς δεν πρέπει να κόβονται απότομα.

 

Η γιατρός που σε παρακολουθεί τι γνώμη έχει για τους λόγους που σου δημιουργούν τον φόβο που νιώθεις να κάνεις δεύτερο παιδί; Το έχεις συζητήσει μαζί της; 

 

Εδώ και 5 χρόνια είσαι μητέρα, προφανώς όλα αυτά τα χρόνια είχες και τη φροντίδα του σπιτιού και παράλληλα είχες βιώσει μια ατυχή εγκυμοσύνη που λογικό είναι να σε είχε τσακίσει ψυχολογικά. Το ερώτημα εδώ είναι, ότι κατέρρευσες τόσο πολύ και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Απ' ότι φαίνεται όμως τα κατάφερες να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, έστω και με φαρμακευτική βοήθεια.

 

Επίσης θα σταθώ στο γεγονός ότι θέλεις πολύ να αποκτήσεις δεύτερο παιδί, όχι μόνο τώρα αλλά το επιχείρησες και στο παρελθόν. Κακές καταστάσεις πάντα θα προκύπτουν, αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για τις επιθυμίες που αφήσαμε πίσω εξαιτίας αυτών των καταστάσεων. 

 

Εγώ έχασα πολύτιμο χρόνο ως προς τη μητρότητα. Όταν συμφωνήσαμε με τον σύντροφό μου να ξεκινήσουμε για παιδί, αρρωσταίνει άσχημα ο πατέρας μου, παράλληλα μας βγάζουν σε πλειστηριασμό την οικογενειακή επιχείρησή μας και μετά από 1 χρόνο ο πατέρας μου πέθανε. Καμία συμπαράσταση από τα 2 μου αδέλφια. Όταν τελικά ήμουν πιο ήρεμη και ξεκινήσαμε τη προσπάθεια εγώ δεν μπορούσα. Μετά τρέχαμε για σπερματεγχύσεις, χωρίς αποτέλεσμα, όπου στο τέλος έκανα εξωσωματική χωρίς να μου δίνουν ελπίδες λόγω ηλικίας. Αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά και έχω ένα αγοράκι 4 μηνών.

 

Αυτό που έλεγαν και σ' εμένα τότε είναι να κοιτάζω μπροστά και να κάνω τα πράγματα που θέλω, διότι εάν κολλάω στα προβλήματα και στις δυσκολίες που έρχονται συχνά, δεν πρόκειται να τολμήσω να κάνω κανένα βήμα. Ακόμα έχω σοβαρά προβλήματα από την πατρική μου οικογένεια που με βασανίζουν, με αποσυντονίζουν και δεν ξέρω πότε θα απαλλαγώ από αυτά, αλλά έχω υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου να κάνω focus σε υγιέστερες καταστάσεις που αφορούν έμενα, τον σύντροφό μου και τώρα το παιδί μου.

 

Δεν θα διαφωνήσω ότι ένα δεύτερο παιδί φέρνει ευθύνες και φροντίδα επί 2, αλλά θεωρώ πιο δύσκολο για κάποιον που δεν έχει καθόλου παιδιά να πάρει την απόφαση να κάνει, παρά για κάποιον που έχει ήδη ένα να κάνει δεύτερο.

 

Οπότε, όπως λες κι εσύ, δες πως θα αισθανθείς χωρίς καθόλου αγωγή και οπωσδήποτε να συζητήσεις (αν δεν το έχεις κάνει ήδη) με την γιατρό σου για τον φόβο που νιώθεις ότι δεν θα τα καταφέρεις με τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού.

 

Εύχομαι να πάνε όλα καλά με την μητέρα σου.

[athinais]

On 11/1/2023 at 9:12 ΜΜ, Margarita1212 είπε:

Καλησπέρα σας,

 

Ειμαι μαμά ενός μικρού κοριτσιού που πλησιάζει τα πέντε, και προβληματίζομαι για το αν θα ηταν καλο να αποκτήσουμε με τον άντρα μου ένα ακομα παιδάκι. Ειμαι 39 χρονων κι ο άντρας μου 43. Οταν η μικρουλα μας ηταν γύρω στα δυο, προσπαθήσαμε για δεύτερο παιδί κι αφού έμεινα έγκυος, στην αμνιοπαρακέντηση βρέθηκε σοβαρό νόσημα οποτε αναγκαστήκαμε να οδηγηθούμε σε αποβολή. Αν και στην αρχή φάνηκε να το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, τελικά μου κόστισε πολυ ψυχικά. Ακολούθησα φαρμακευτική αγωγή και στην περίοδο της καραντίνας εμφάνισα ταυτόχρονα και κατάθλιψη που ομως μετα απο ένα 6μηνο πέρασε. Τωρα κάνω μια προσπαθεια κι εχω περιορίσει με την εποπτεία και της γιατρού μου τη δοσολογία του φαρμάκου κι αισιοδοξώ οτι θα καταφέρω να τα σταματήσω τελείως. Μονο με μια τετοια προϋπόθεση θα ήθελα να εχω μια εγκυμοσύνη γιατι με φοβίζουν οι συνέπειες που μπορεί ένα φαρμακο να εχει στο έμβρυο. Έστω οτι καταφέρνω να απ εμπλακώ απο τη φαρμακευτική αγωγή… με απασχολεί πολυ και κάτι αλλο… Ο πατερας μου δε ζει και η μαμά μου πριν λίγους μήνες εμφάνισε υποτροπή σε πολυ παλιότερο σοβαρό προβλημα υγείας που είχε ( καρκίνο) και πραγματικά δεν ξέρω πως μπορεί να εξελιχθεί η υγεία της. Εχω κι ένα μικρότερο αδερφό που γενικά βοηθάει στο θέμα της μητέρας μου. 
Τωρα που η μικρή μου κόρη εχει μεγαλώσει, θεωρώ οτι ξέρω περίπου τι να περιμένω με τη γέννηση ενός ακομα παιδιού αλλα νιώθω και πολυ φοβισμένη… γιατι ισως δε θα μπορεσω να ανταποκριθώ συναισθηματικά σε όλο αυτο:Η μητέρα μου, η φροντίδα του σπιτιού, το παιδί, ένα ακομα παιδί… Απο τη μια δε θέλω το παιδί μου να ειναι μοναχοπαίδι, απο την αλλη φοβάμαι μηπως καταρρεύσω και δεν ανταποκριθώ καλά στους ρόλους που εχω. Γενικά εχουμε με το σύζυγο μου πολυ καλές δουλειές, μισθούς, οικονομική άνεση κ θα μπορούσαμε ισως κ βοήθεια απο γυναικα να εχουμε, ακομα και να σταματήσω απο τη δουλειά για κάποιο χρονικό διάστημα.

Το σκέφτομαι συνέχεια και δεν ξέρω τι να κάνω… Ο άντρας μου περιμένει να δει πως θα ειναι χωρίς τα φάρμακα γιατι μονο αν ειμαι καλά θέλει να προχωρήσουμε. Εγω αισιοδοξώ οτι θα απεμπλακω ομαλά αλλα με φοβίζει όλο το υπόλοιπο.

Καταλαβαίνω την λαχτάρα σου... έχω κι εγώ δύο αγγελούδια στον ουρανό που δεν μπόρεσα να τα κρατήσω αγκαλιά. Μετά όμως ήρθαν τα διδυμακια και έφεραν το φως στην ζωή μας!

Απο το post σου αντιλαμβάνομαι οτι εισαι υπευθυνη και συνειδητοποιημενη. Γιαυτό πιστεύω ότι μπορείς να τα καταφέρεις!

Θα συμφωνησω, όμως με τον συζυγο σου. Πρωτα φροντισε να απεμπλακεις από την αγωγή ομαλά. Τοτε η αυτοπεποίθηση σου θα ανέβει και θα νιώσεις ακόμη πιο δυνατή και αισιόδοξη. 

Επειτα ξεκινηστε προσπάθειες. Αφού έχετε την οικονομική άνεση,  φρόντισε να βρεις μια κυρία να σε βοηθά με τις δουλειές του σπιτιού και με το καλό με το δεύτερο μωράκι.  Οι συνθήκες στην ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ιδανικές, επομένως πρέπει να ζήσουμε και να εξελισσόμαστε μέσα σε αυτές. Οσον αφορα το θέμα της μητέρας σου, εύχομαι όλα να πάνε καλά,  αλλά όπως και να έρθουν τα πράγματα νομίζω ότι η ζωη σε κινητοποιεί, να κοιτάξεις μπροστά και να φροντίσεις την δικη σου οικογένεια. 

Ένα βήμα, όμως, την φορά, ολοκλήρωσε τον κύκλο της αγωγής σου πρώτα.

Και βρες, αν δεν έχεις ήδη, έναν καλό ειδικό (ψυχολόγο) να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου. 

Αληθεια, ο γιατρός που σε παρακολουθεί και έδωσε την αγωγή τι γνώμη έχει; τι σε συμβουλεύει;

[Margarita1212]

Ευχαριστω και πάλι για τη νέα απάντηση. 
Εχω μπερδευτεί τις τελευταιεσ Μέρες γιατι συμβουλεύτηκα κ αλλο γιατρό που μου εξήγησε πως η μικρή δόση του φαρμάκου που παίρνω ειναι ασφαλής σε περίπτωση εγκυμοσυνης. Οποτε ειναι, λέει ,ασφαλής η συγκεκριμένη αγωγή σε πιθανή εγκυμοσυνη κ ειναι προτιμότερο να παίρνω το φαρμακο γιατι χωρίς αυτο το πιθανότερο ειναι να υποτροπιάσω.

Η γιατρος που με παρακολουθούσε μέχρι τωρα σέβεται το φόβο μου να μην προχωρήσω σε εγκυμοσυνη υπο φαρμακευτική αγωγη,με καθησυχάζει πως οι περισσότεροι κάνουν 1 μονο παιδί κ μου τονίζει πως αυτο που προέχει ειναι να ειμαι εγω καλά.

Ειμαι πολυ προβληματισμένη.

[athinais]

Επομένως και οι δύο σε συμβουλεύουν  να μην διακόψεις την αγωγή. Τότε, πρέπει να τους ακούσεις.

 

Τώρα για το θέμα της εγκυμοσύνης,  δεν ξέρω ποιο είναι σωστό,  στην θέση σου θα το έψαχνα και στο internet, βάζοντας λεξρις κλειδισ στα αγγλικά πχ το όνομα του φαρμάκου και pregnancy.  

Πρέπει με τον συζυγο σου να σκεφτείτε και να σταθμίσετε πολλούς παράγοντες.

Η Παναγία να σε έχει υπο την σκέπη Της!

 

[Margarita1212]

Madrugada και Athinais σας Ευχαριστω πολυ για τις συμβουλές και τις απαντήσεις σας. Να χαίρεστε τα παιδάκια σας και να έχετε υγεία και φωτιση.

Δυστυχως το μεγαλύτερο διάστημα δεν ήμουν σε αντικαταθλιπτική αγωγη που συχνά ειναι και περαστική. Τωρα που τη σταμάτησα σταδιακά βλεπω κάποιες δυσκολίες που δεν ξέρω αν θα μπορεσω να τις ξεπεράσω έτσι απλά. Μπορεί να χρειάζομαι για πάντα το φαρμακο.Ηταν χρήσιμη η σκέψη να ψάξω σε ξένες μελέτες τον όρο pregnancy και την ονομασία του φαρμάκου για να διασταυρωΣω καλυτερα τις πληροφορίες που εχω.

Επίσης, η ειδικός που με παρακολουθεί συμφώνησε πως κάποιοι απο τους φόβους μου που αφορούν και τη μητέρα μου έχουν κάποια λογική. Μάλλον θα πρέπει να τους ξανά συζητήσω και μαζι της. Για ψυχολόγο ισως ηταν Καλη ιδέα αλλα θα πρέπει να βρω κάποια Καλη…

[Madrugada]

On 3/2/2023 at 2:34 ΜΜ, Margarita1212 είπε:

Ευχαριστω και πάλι για τη νέα απάντηση. 
Εχω μπερδευτεί τις τελευταιεσ Μέρες γιατι συμβουλεύτηκα κ αλλο γιατρό που μου εξήγησε πως η μικρή δόση του φαρμάκου που παίρνω ειναι ασφαλής σε περίπτωση εγκυμοσυνης. Οποτε ειναι, λέει ,ασφαλής η συγκεκριμένη αγωγή σε πιθανή εγκυμοσυνη κ ειναι προτιμότερο να παίρνω το φαρμακο γιατι χωρίς αυτο το πιθανότερο ειναι να υποτροπιάσω.

Η γιατρος που με παρακολουθούσε μέχρι τωρα σέβεται το φόβο μου να μην προχωρήσω σε εγκυμοσυνη υπο φαρμακευτική αγωγη,με καθησυχάζει πως οι περισσότεροι κάνουν 1 μονο παιδί κ μου τονίζει πως αυτο που προέχει ειναι να ειμαι εγω καλά.

Ειμαι πολυ προβληματισμένη.

 

Ίσως να ρώταγες και τον γυναικολόγο σου (αν γνωρίζει από τέτοιου είδους φάρμακα). Πιστεύω αν διασταυρώσεις πληροφορίες ως προς το συγκεκριμένο χάπι που παίρνεις και τη δοσολογία του, δεν είναι δύσκολο να βγει ένα σωστό συμπέρασμα για το αν θα πρέπει να το παίρνεις ή όχι.

 

Είχα και μάλλον έχω ακόμη ΓΑΔ (Γενικευμένη αγχώδη διαταραχή) με καταθλιπτικά συμπτώματα λόγω των άσχημων γεγονότων είχα να αντιμετωπίσω.

Αυτό που έκανα ήταν να διαβάσω τις οδηγίες που είχε μέσα το κουτί του φαρμάκου, δηλ. ένα χαρτάκι που υπάρχει πάντα μέσα στη συσκευασία. Έλεγε σε κάποιο σημείο ότι αν είστε έγκυος ή αν σχεδιάζετε να μείνετε, θα πρέπει να διακόψετε τη χρήση του φαρμάκου. Έπαιρνα το enlift και αργότερα το είχα αλλάξει σε zolotrin. Ο ψυχίατρος μου είχε πει ότι δεν κάνει τους 3 πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης και μετά αν θέλω να το παίρνω.

Όμως ο γυναικολόγος μου είχε πει γενικά ότι αυτά τα φάρμακα δεν κάνουν καλό σε εγκυμοσύνη.  Μόνο πού και πού σε μεγάλη ανάγκη (αν πάθουμε πχ κρίση πανικού) ή έντονες κακές σκέψεις και είμαστε πολύ χάλια ψυχολογικά) με συμβούλεψε να πάρω μια φορά άντε δύο φορές xanax. Έκανα υπομονή και δεν πήρα τίποτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ούτε και τώρα παίρνω.

 

Επειδή δεν γνωρίζουμε την κλινική σου εικόνα, αλλά η γιατρός σου την γνωρίζει, όταν σου είπε ότι αν τα κόψεις τελείως φοβάται μην υποτροπιάσεις τι ακριβώς εννοούσε; Υποτροπιασμός μπορεί να είναι π.χ να έχουμε πολύ συχνά κακή διάθεση και αρνητικές σκέψεις, αλλά μπορεί και να είναι π.χ να σκεφτόμαστε να κάνουμε κακό στην εαυτό μας, να πάψουμε να είμαστε λειτουργικοί κλπ. Αν λοιπόν είσαι πιο κοντά στη πρώτη περίπτωση, νομίζω πως αν προσπαθήσεις να «εκπαιδεύσεις» τον εαυτό σου να μη σκέφτεται πάντα το χειρότερο ή ίσως να μη σκέφτεσαι και να αναλύεις τόσο πολύ το θέμα που σε απασχολεί δηλ. το αν θα τα καταφέρεις ή όχι, πιστεύω ότι θα τα πας μια χαρά.  Σκέψου ότι αν τελικά κάνεις το δεύτερο παιδί, η χαρά που θα σου δώσει το ίδιο, αλλά και η 24 ωρη φροντίδα που θα χρειάζεται τον πρώτο καιρό, να μην σου αφήσουν περιθώρια να σκεφτείς καν ότι δεν θα ανταπεξέλθεις συναισθηματικά σε όλα αυτό.  

 

[Margarita1212]

Υποτροπιάσμος στη δικη μου περίπτωση ειναι να χάσω τον ύπνο μου, να εχω κάποιες εμμονές που αλλοιώνουν την αντίληψη μου για την πραγματικότητα κ ισως να χάσω εν μέρει και τη λειτουργικότητα μου. Με τη λήψη του φαρμάκου αμεσωσ συνέρχομαι. Οσο για το χαρτί με τι οδηγιες, λέει για το γ τρίμηνο της εγκυμοσυνης οτι μπορεί να επηρεάσει το μωρο κ οτι στο θηλασμό περνάει και στο μητρικό γάλα. Στο Ίντερνετ που το έψαξα, ειναι στην κατηγορία φαρμάκων c που σημαινει οτι δεν έχουν γίνει πολλές μελέτες σε ανθρώπους, παρά μονο σε ζώα όπου έχουν φανεί κάποια θέματα. Δε θεωρείται απο οτι αντιλαμβάνομαι εγω απόλυτα ασφαλές, αλλα μια μελέτη που έγινε έδειξε οτι δεν έχουν προκυψει προβλήματα σε 3.000 γυναικες που πήραν το χάπι κατα την εγκυμοσυνη. Το «καλο» βέβαια ειναι απ οτι μου εχει πει και ο άλλος ψυχίατρος που ζήτησα δεύτερη γνώμη ειναι οτι ειναι πολυ μικρή η δόση του φαρμάκου που παίρνω εγω  οποτε ουσιαστικά κρίνεται ασφαλές. 
Εχω την αίσθηση οτι ο γυναικολόγος δε θα μου δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση αν ρωτήσω αλλα ισως αποφασίσω να απευθυνθώ και σε αυτόν.

Με φοβίζει η πιθανότητα να υπαρχει προβλημα στο έμβρυο που δε θα φαίνεται στην αμνιοπαρακέντηση αλλα πιθανόν να εχει προκληθεί απο το φαρμακο. Στο μεταξύ είδα οτι κυκλοφορεί απο το 1996, οποτε δεν ειναι και πολλα χρόνια για να υπάρχουν δεδομένα ως αντικείμενο έρευνας.

 

[belleblue]

Τελικά, είναι ξεκάθαρο ότι δεν συμπίπτουν οι γνώσεις των μεν και των δε και αφήνουν έκθετη τη μητέρα την εγκυμονούσα. 

 

Σαφέστατα ειναι πολύ ασφαλές απο τον την γυναικολόγο να πεί απλά "είναι πιο καλό να μη πάρεις τίποτα"

το θεωρώ όμως ανεύθυνη στάση. 

Πρέπει να ρωτήσει  (για μένα που δεν είμαι καμία απο τις ειδικότητες αλλά όμως, με μια κοινή λογική όταν βλέπεις ότι δυο ειδικότητες και οι γνώσεις τους τέμνονται, και η εγκυμονούσα θα πρέπει να πάρει ΜΙΑ οδηγία, ) κάτι σαν τα παρακάτω

 

1) είσαι σε θεραπεία από ψυχιατρο;

2) τι παίρνεις;

-  εδώ πρέπει να ρωτήσει και τι έχει συμβεί, τι συμπτώματα έχει, αλλά αυτά ειναι θέματα του ψυχιατρου οχι της γυναικολόγου να τα αξιολογήσει!   Θα πρέπει να τα ρωτήσει ως ενδιαφέρον για να τα ξέρει ο /η γυναικολόγος για την ασθενή τους. 

Οχι δηλαδή για αξιολόγηση για την θεραπεία! (!)Η ασθενης έχει ΗΔΗ αξιολογηθεί στο κομμάτι της ψυχικής υγείας απο τον ψυχίατρο. Η γυναικολόγος ΔΕΝ είναι η σωστή για να αξιολογήσει την ψυχική κατάσταση ή υγεία της εγκύου....  Δηλαδή είναι άκυρη η διερεύνηση επι τοπου της εγκύου, από την γυναικολόγο, για το "τι έχει " για να της δώσει γνωμάτευση βάση αυτού! 

 

3) θα επικοινωνήσω μαζί του για να έχω την άποψή του και θα σου πω ξανά

4) να ελέγξει τη συγκεκριμένη φαρμακολογία και συγκεκριμένη δοσολογία

5)να ξαναεπικοινωνήσει μεσω γραμματείας κλπ

 

Συγνώμη αλλά όταν δίνω τα χρήματα μου σε γιατρό θέλω να κάνει γνωμάτευση, ότι να πεί μια γνώμη περι ανέμων και υδάτων έτσι χαλαρά. 

Γνωμάτευση για την αναγκαιότητα αγωγής,   για την οποία ΔΕΝ μπορεί να αξιολογήσει, δεν μπορεί να δώσει αν δεν επικοινωνήσει με τον ψυχίατρο! 

 

Μου είχε τύχει στο θέμα της αιματολογίας, και επέμενα. Πρέπει να υπάρχει συνεννόηση.

Δεν μιλάμε για ένα μιλκ σέικ και αν μας αρέσει βανιλια ή σοκολάτα! Μιλάμε για το πως θα διαμορφωθεί η ζωή του ενός και η ζωή του εμβρύου.

και επισης θελεις και μια εγκυούλα που να μην έχει άγχος η τύψεις ΚΑΙ .... ΚΑΙ για το τι αγωγή θα ακολουθήσει,

απλά επειδή οι ειδικότητες δεν κάνουν την σωστή συνεννόηση για να δώσουν κατεύθυνση. 

 

Συγνώμη απαιτήστε απο τους γιατρούς σας ... χρήματα δεν παίρνουν; 

Αν έρθει ένας υδραυλικός και ψάξει που είναι το πρόβλημα στην διαρροή, θα δεχτείτε τέτοια χαλαρή απάντηση;  ΟΧΙ. 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 6 Φεβρουαρίου,2023 by belleblue

[Kor80]

Καλησπέρα, διαβάζω τη συζήτηση και είναι πολύ διαφωτιστική. Θα έβαζα και δύο παραμέτρους ακόμα. Είμαι από αυτές που θεωρούν μεγάλη ωφέλεια του παιδιού να μεγαλώνει με αδερφάκι. Από την άλλη πρέπει να ζυγίσεις πόσο ρίσκο θα είναι μια -χτυπα ξύλο, μακριά από μας κι απ' την καθεμία - στραβή σε σχέση με την εξέλιξη της εγκυμοσύνης. Ας πούμε απλά προβλήματα όπως αποκόλληση θα μπορούσες να τα διαχειριστείς ή θα σας έβγαζαν "ξινή" την καθημερινότητα (με την όποια επιβάρυνση μπορεί αυτό να συνεπάγεται και για το παιδί). Επειδή μου ακούγεται ότι θεωρείς τον εαυτό σου αρκετά ευάλωτο , εκτιμας ότι μπορείς να εκτεθείς σε πηγές άγχους όπως περνάμε όλες στην κύηση; Εστιάζω στην εγκυμοσύνη γιατί μετά οκ θα παίρνεις την αγωγή χωρίς περιορισμούς και θα είναι ελεγχόμενα τα πράγματα (ακομα κι αν είναι απαγορευτικό αυτό για τον θηλασμό δεν χάθηκε ο κόσμος). Εγώ αυτό θα σταθμιζα. Καλή δύναμη!!

[Margarita1212]

Νιώθω πραγματικά να πνίγομαι μέσα σε αυτο το δίλημμα. Και σίγουρα προστίθεται η ανασφάλεια για την υγεία της μαμας μου. Τρέμω στην ιδέα οτι μπορεί να πάρουν άσχημη τροπή τα πράγματα και δεν ξέρω ποιον θα μπορεσω πια να βοηθήσω… τη μαμά μου; Τα δυο παιδια; Τον εαυτό μου; Να κρατήσω το σπιτι; Αλλα και το μέλλον το νιώθω πιο επισφαλές με δυο παιδια. Θα τα καταφέρω; Νιώθω να με κανει ακομα πιο ευάλωτη η κλονισμένη υγεία της μαμας μου. Δεν υπαρχει κανεις που να αποτελεί πηγή εμψύχωσης. Δεν ξέρω που να βρω τη δύναμη. Ο άντρας μου ειναι σχετικά ουδέτερος αλλα σίγουρα όχι αρνητικός. Σίγουρα σκέφτομαι και τι ειναι καλο για το παιδί μου αλλα προσπαθω να σώσω και τον εαυτό μου μέσα σε όλο αυτο. Οταν είχε πεθάνει ο πατερας μου με έναν τροπο βρήκα δύναμη… ξεπερνούσα καταστάσεις. Τωρα νιώθω πιο ανήμπορη, πιο ανίκανη χωρίς το στήριγμα της μαμας μου. Δεν ξερω αν ειναι απλά μια δικαιολογία για να αποφύγω τις ευθύνες ενός ακομα παιδιού αλλα δυστυχώς έτσι νιώθω. Προσπαθω να εκλογικεύσω μηπως δω φως… και κάνω αυτο που ειναι το καλύτερο.

[vtgian]

Εγώ ίσως σου δώσω μια πιο "ψυχρή" απάντηση, ίσως επειδή και η δική μου ψυχολογική κατάσταση δεν είναι στα καλύτερά της καθώς έχασα απότομα τον πατέρα μου (νεότατο) πριν δύο μήνες και προσπαθώ να ισορροπήσω.

 

Η ψυχολογική σου κατάσταση δεν είναι καλή αυτή τη τη στιγμή, χρειάζεσαι βοήθεια για να ανταπεξέλθεις. Γνωρίζεις επίσης ότι η εξέλιξη της υγείας της μητέρας σου δεν είναι ενθαρρυντική, που αυτό θα σου προσθέσει ακόμα ένα βάρος καθώς αντί να λάβεις στήριξη, ίσως χρειαστεί τελικά να είσαι αυτή που θα αποτελέσει στήριγμα για άλλους. Έχεις αντικρουόμενες γνώμες για το συνδυασμό κύησης και φαρμάκου. Σε αυτό το πλαίσιο, προσωπικά η ιδέα της εγκυμοσύνης δε μου φαίνεται καθόλου καλή ιδέα, πόσο μάλλον όταν κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι αυτή θα εξελιχθεί ομαλά, κάτι που θα έκανε ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Έπειτα, ένα νέο μέλος, όση αγάπη και αν φέρνει, έχει βάρη (αγωνία, άγχος, έλλειψη ύπνου, κούραση). Ακόμα και αν η μαμά σου ήταν καλά, νιώθεις αρκετά δυνατή και έτοιμη να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά στη παρούσα φάση; Αν καταρεύσεις, ποιος θα σε βοηθήσει; έχετε ήδη ένα παιδάκι. Πόσο θα επηρρεαζόταν από ένα τέτοιο γεγονός;

Εγώ θα το πήγαινα βήμα βήμα. Αρχικά, να γίνω η ίδια καλά, να στηριχθώ στα πόδια μου. Έπειτα, θα σκεφτόμουν για νέο μέλος.

[Ilaeira]

3 hours ago, vtgian said:

Εγώ ίσως σου δώσω μια πιο "ψυχρή" απάντηση, ίσως επειδή και η δική μου ψυχολογική κατάσταση δεν είναι στα καλύτερά της καθώς έχασα απότομα τον πατέρα μου (νεότατο) πριν δύο μήνες και προσπαθώ να ισορροπήσω.

 

Η ψυχολογική σου κατάσταση δεν είναι καλή αυτή τη τη στιγμή, χρειάζεσαι βοήθεια για να ανταπεξέλθεις. Γνωρίζεις επίσης ότι η εξέλιξη της υγείας της μητέρας σου δεν είναι ενθαρρυντική, που αυτό θα σου προσθέσει ακόμα ένα βάρος καθώς αντί να λάβεις στήριξη, ίσως χρειαστεί τελικά να είσαι αυτή που θα αποτελέσει στήριγμα για άλλους. Έχεις αντικρουόμενες γνώμες για το συνδυασμό κύησης και φαρμάκου. Σε αυτό το πλαίσιο, προσωπικά η ιδέα της εγκυμοσύνης δε μου φαίνεται καθόλου καλή ιδέα, πόσο μάλλον όταν κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι αυτή θα εξελιχθεί ομαλά, κάτι που θα έκανε ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Έπειτα, ένα νέο μέλος, όση αγάπη και αν φέρνει, έχει βάρη (αγωνία, άγχος, έλλειψη ύπνου, κούραση). Ακόμα και αν η μαμά σου ήταν καλά, νιώθεις αρκετά δυνατή και έτοιμη να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά στη παρούσα φάση; Αν καταρεύσεις, ποιος θα σε βοηθήσει; έχετε ήδη ένα παιδάκι. Πόσο θα επηρρεαζόταν από ένα τέτοιο γεγονός;

Εγώ θα το πήγαινα βήμα βήμα. Αρχικά, να γίνω η ίδια καλά, να στηριχθώ στα πόδια μου. Έπειτα, θα σκεφτόμουν για νέο μέλος.

 

Συλλυπητήρια, vtgian. Να ζήσετε να τον θυμάστε.

[Margarita1212]

Το σκέφτομαι συνεχώς και δεν ξέρω τι να κάνω. Ειμαι και 39 χρονων και δεν μπορω να το αναβάλλω και πολυ ακομα. Με πιάνουν κάτι φόβοι οτι μπορεί να πάθω κάτι ο άντρας μου η εγω κ σκέφτομαι οτι οποίος μείνει πίσω με δυο παιδια θα ειναι πολυ δύσκολο να ανταπεξέλθει. Ισως βέβαια ειναι παράλογο και τραβηγμένο αυτο αλλα νομιζω οτι πηγάζει κι απο το γεγονός οτι ο πατερας μου έφυγε στα 57 του, αρκετά νέος θεωρώ, και η μαμά μου αρρώστησε σοβαρά στα 39 της, αρκετά νέα κ τωρα με την επανεμφάνιση της αρρώστιας τα πράγματα δυσκόλεψαν πολυ με την υγεία της. Απο την αλλη μετα σκέφτομαι οτι ισως αυτά ειναι απλές δικαιολογίες και θα πρέπει να κοιτάξω τη ζωή μου που παει μπροστά κ να βάλω κ σε προτεραιότητα το παιδί μου που μεγαλώνοντας ισως εκτιμήσει πολυ την ύπαρξη ενός αδερφού. Μετα με πιάνουν κι άλλοι φόβοι μηπως υποτροπιάσω εγω ακομα κ με φαρμακευτική αγωγη ( δεν ξέρω πόσο ρεαλιστικό ειναι αυτο- θα το συζητήσω με την ειδικό που με παρακολουθει). Αλλα απο την αλλη εχω μια κρυμμένη ελπίδα οτι ένα ακομα παιδί ισως φέρει και χαρά. Αν δεν ηταν η αρρώστια της μαμας μου, θα ηταν ισως πιο ευοίωνα τα πράγματα. Τωρα δεν ξέρω και που να στηριχτώ εάν τα πράγματα πανε στραβά. Ο άντρας μου ειναι υποστηρικτικός και βοηθάει γενικά αλλα σε στιγμές κρίσης δεν ξέρω πλατα πόσο θα μπορεί να το διαχειριστεί. Μηπως ειμαι ευθυνόφοβη και φοβητσιάρα; Γιατι διστάζω τόσο; Οταν παλαιότερα επιχείρησα ένα δεύτερο παιδάκι ήμουν πιο αποφασισμένη. Επηρεάζομαι και απο τη γνώμη του αδερφού μου κ της μητέρας μου που δεν μπορω να πω πως ηταν ιδιαίτερα θετικοί.  Φοβάμαι μηπως με αυτο το βήμα χαλάσω και αυτά που ήδη εχω. Μια οικογενειακή ισορροπία και

κ μια σχετική ψυχραιμία στην αντιμετώπιση του θέματος υγείας της μαμας μου. Ελπιζω να γίνει αυτο που ειναι καλύτερο. 

[belleblue]

Μίλησε με τον ειδικό που σε παρακολουθεί, ή  ίσως εσύ μόνη σου κάνε εσύ αυτή τη συζήτηση: 

 

μήπως βλέπεις σε μια εγκυμοσύνη μια διέξοδο ή μια διαφυγή των προβλημάτων σου επειδή θα χρειαστεί να εστιάσεις εκει,

και αυτό  (το να δώσεις αγάπη σε άλλο πλάσμα) σου είναι πιο εύκολο από το να λύσεις/αντέχεις τα ήδη υπαρχοντα προβλήματα και να βελτιώσεις την δική σου προσωπική κατάσταση

δίνοντας self love  προς εσένα; 

 

Αν ναι, τότε στην θέση σου θα ήμουν λίγο αυστηρή με τον εαυτό μου γιατί όντως όλα αυτά θα επιβαρύνουν την ζωη του πρώτου σου παιδιού,

σε αυτή την ηλικία δεν έχει ανάγκη να παίξει τόσο  με ένα μωρό, αλλά με φίλους, και δε θα μπορέσει να το χαρεί αυτό αν εσυ έχεις΄ολα αυτά τα βάρη πάνω σου 

που δεν θα γίνουν λιγότερα αλλά αντιθέτως περισσότερα.

Αν έχεις αυτή τη στιγμή φαρμακευτική αγωγή σημαίνει ότι ήδη είσαι σε μια φάση της ζωής σου επιβεβαρυμένη. 

Δυστυχώς κάθε καλό πράγμα, ένα μωρό, ένα λαχείο, μια νέα δουλειά, δεν θα αλλάξει αυτό το πράγμα, αντιθέτως θα δημιουργήσει περισσότερες πηγές άγχους. 

 

Ακόμα και αν η αρχή, όταν το μωρό είναι μωρό, είναι γλυκιά και έχει αγκαλιές και ταίσματα,, μετά απλώς έχεις έναν επιπλέον άνθρωπο να φροντίσεις. 

Το παιδί σου περισσότερο για μένα, έχει ανάγκη την καθοδήγηση στην δικη του ζωή, κάθε μέρα, σε κάθε του βήμα , επιτυχία και αποτυχία,

 παρά ένα αδερφάκι,  και εσένα όμως χαμένη στο πως να βολέψεις το χρόνο σου.  Θα είσαι φευγάτη και αγχωμένη, ότι και να γίνει. 

 

Μήπως δεν έχεις πάρει τόσο στα σοβαρά ότι 5 ετών δεν έχει μεγαλώσει κιόλας και τα επόμενα χρόνια θα έχει παρα παρα πολλές προκλήσεις στις οποίες θα απολαύσει εσένα ως γονέα, εάν εσύ είσαι διαθέσιμη?

εμένα η κόρη μου είναι 10 ετών, δε μπορείς να φανταστείς τα διάφορα πράγματα που συμβαίνουν τα επόμενα χρόνια. Είμαι πολύ χαρούμενη που στον ελευθερο μου χρόνο μπορώ να εστιάσω στις ανάγκες της, όσο μπορώ!  Πως θα γινόταν αυτό με ένα αδερφάκι 5 ετών που θα θέλει να το τρέχω σε άλλα χίλια δυο σημεία?

Χτες συζητήσαμε για πρώτη φορά και με ρώτησε για τις σχέσεις τις σωματικές και ήθελε να μάθει περισσότερα...τι ωραία που έχω χρόνο το βράδυ πριν πάει για ύπνο να συζητήσω μαζί της! Αν είχα δεύτερο θα με φωναζε αυτό και δεν θα είχα χρονο για εκείνη και θα έχανα πάρα πολλά.  

 

..μπορεί επισης να εχεις και φοβους οτι τελειωνει η ζωή σου πχ, οτι δεν θα κανεις αλλο παιδί, 

αυτά είναι όλα σκεψεις που ακόμα κια δυο παιδιά να είχες πάλι θα τις είχες και είναι δυσάρεστες σκέψεις που βαζανίζουν όμως όλους, δεν είναι πάντα όμως η καλύτερη αιτία για να κάνεις ένα παιδί ειδικά όταν έχεις τα βάρη αυτά στους ώμους σου. 

 

I hope I gave you food for thought!

 

 

Επεξεργάστηκαν 23 Φεβρουαρίου,2023 by belleblue

[Madrugada]

8 ώρες πρίν, Margarita1212 είπε:

Ειμαι και 39 χρονων και δεν μπορω να το αναβάλλω και πολυ ακομα

Ήθελα να το σχολιάσω σε προηγούμενα ποστ αλλά δεν το έκανα επειδή έκρινα ότι θα σου δημιουργούσα περισσότερο άγχος και δεν το ήθελα.

 

Αυτό που ήθελα να σου πω και δεν το έκανα ήταν, ότι αν τελικά αποφασίσεις ότι χρειάζεσαι π.χ 1 χρόνο για να ξεπεράσεις κάποιους φόβους, ενδοιασμούς  ή για να αισθανθείς καλύτερα ψυχολογικά κλπ, τότε ίσως θα έπρεπε να συζητήσεις με τον γυναικολόγο σου για κατάψυξη ωαρίων για να είσαι περισσότερο σίγουρη μελλοντικά. Εννοώ ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα (χωρίς βέβαια να είναι απόλυτο)  σε 1 , 2 χρόνια από τώρα να μην μπορέσεις να συλλάβεις και να καταφύγεις σε εξωσωματική αν τελικά σιγουρευτείς ότι θέλεις δεύτερο παιδί.

 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα ένα ένα:

8 ώρες πρίν, Margarita1212 είπε:

Με πιάνουν κάτι φόβοι οτι μπορεί να πάθω κάτι ο άντρας μου η εγω

Ο φόβος σου είναι προφανές, ότι πηγάζει από το γεγονός  ότι ο πατέρας σου έφυγε νωρίς και η μητέρα σου ασθένησε νέα. Οκ. δεν είναι παράλογο να νιώθεις έτσι. Η λογική όμως λέει ότι δεν είναι καθόλου απαραίτητο ότι θα πάθεις κάτι εσύ ή ο άντρας σου. Ο φόβος γενικά να ξέρεις ότι δεν είναι κάτι υπαρκτό. Είναι κατασκεύασμα του μυαλού, άρα από μόνος του δεν έχει υπόσταση. Επίσης κάτι που μου είχε πει ο ψυχολόγος μου (όταν του έλεγα πόσο φοβάμαι διάφορα ότι μπορεί να μου συμβούν με βάσει τα δεδομένα που είχα και τις συνθήκες που βίωνα) ότι συνήθως από τα πράγματα που φοβόμαστε, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό μπορεί να συμβεί ή και τίποτα.

8 ώρες πρίν, Margarita1212 είπε:

θα πρέπει να κοιτάξω τη ζωή μου που παει μπροστά κ να βάλω κ σε προτεραιότητα το παιδί μου που μεγαλώνοντας ισως εκτιμήσει πολυ την ύπαρξη ενός αδερφού.

Σαφέστατα πρέπει να κοιτάξεις μπροστά και όχι να σε αφήνουν οι φόβοι σου πίσω. Σου είχα γράψει σε προηγούμενο ποστ, ότι ποτέ οι συνθήκες ποτέ δεν θα είναι πολύ καλές (για όλους μας ισχύει αυτό). Αν περιμέναμε να στρώσουν ωραία τα πράγματα για να κάνουμε βήματα μπροστά ποτέ δεν θα κάναμε τίποτα. Εννοώ πάντα θα υπάρχουν προβλήματα ή πάντα θα προκύπτουν προβλήματα. Αυτό κανείς μας δεν μπορεί να το ελέγξει ή σε μεγάλο βαθμό να το εμποδίσει.

 

Είπες ότι ίσως εκτιμήσει το παιδί σου την ύπαρξη ενός αδελφού. Αυτό είναι κάτι που το υποθέτεις εσύ ή σου έχει εκφράσει το παιδί ότι θέλει αδελφάκι; Γενικά το έχεις ρωτήσει ότι θέλει όντως αδελφάκι;

9 ώρες πρίν, Margarita1212 είπε:

Αλλα απο την αλλη εχω μια κρυμμένη ελπίδα οτι ένα ακομα παιδί ισως φέρει και χαρά.

Σίγουρα θα φέρει και χαρά. Παράλληλα θα φέρει επιπλέον ευθύνες και επιπλέον φροντίδα να δώσεις. Ένα παιδί σου παίρνει ενέργεια αλλά σου δίνει και ενέργεια.  

 

Όμως εγώ για κάποιο λόγο πιστεύω ότι θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις. Ο λόγος είναι ότι, όπως είπες στο πρώτο σου ποστ, ότι έχεις ήδη ένα παιδί οπότε ξέρεις πλέον τι να περιμένεις από τον ερχομό ενός δεύτερου. Επίσης κρατάω και κάτι άλλο που έγραψες, ότι έχεις την οικονομική δυνατότητα και ενδεχομένως θα μπορούσες να έχεις βοήθεια σε όλο αυτό. Σημαντικά αυτά τα δύο.

9 ώρες πρίν, Margarita1212 είπε:

Αν δεν ηταν η αρρώστια της μαμας μου, θα ηταν ισως πιο ευοίωνα τα πράγματα. Τωρα δεν ξέρω και που να στηριχτώ εάν τα πράγματα πανε στραβά.

Εννοείς ότι η μητέρα σου θα ήταν στήριγμα αν ήταν καλά στην υγεία της; Δεν αμφιβάλλω ότι θα ήταν, αλλά στη πραγματικότητα το στήριγμα είσαι εσύ για το παιδί σου (μαζί με τον άντρα σου φυσικά) άσχετα αν παίρνεις φαρμακευτική αγωγή και δεν είσαι καλά ψυχολογικά. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Άρα στηρίζεσαι στον άντρα σου. Όταν μεγαλώνουμε και κάνουμε δική μας οικογένεια, όσο και να βλέπουμε τους γονείς μας ως υποστηρικτικές φιγούρες, στη πραγματικότητα στηριζόμαστε, στα δύσκολα, στον άνθρωπο που έχουμε επιλέξει να έχουμε δίπλα μας.

9 ώρες πρίν, Margarita1212 είπε:

Μηπως ειμαι ευθυνόφοβη και φοβητσιάρα; Γιατι διστάζω τόσο;

Όχι δεν μου φαίνεσαι ευθυνόφοβη. Ότι έχεις φοβίες, έχεις. Αλλά αυτό είναι κάτι που δουλεύεται και θα βοηθούσε ένας καλός ψυχολόγος για να σε βοηθήσει να απαλλαγείς ή να απομακρυνθείς από τους φόβους σου για να μπορέσεις να γίνεις πιο τολμηρή ή πιο αποφασιστική στα πράγματα που θα σκέφτεσαι ότι θα θέλει να δοκιμάσεις ή να αλλάξεις. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την απόφασή σου για δεύτερο παιδί. Αυτό ισχύει για όλα.

 

Απ’ ότι κατάλαβα διστάζεις επειδή δεν έχεις κάποιον να σε παροτρύνει ή να σε εμψυχώσει στο να τολμήσεις να κάνεις κάτι που σκέφτεσαι. Επειδή όλοι βλέπουν ότι είσαι φοβισμένη, δίνουν προφανώς την εύκολη απάντηση του τύπου «δεν είσαι έτοιμη ακόμη, άστο προς το παρόν και βλέπεις μετά» κλπ χωρίς να εμβαθύνουν τους λόγους που σε κρατούν πίσω, όπως είναι οι φόβοι που νιώθεις.

9 ώρες πρίν, Margarita1212 είπε:

Επηρεάζομαι και απο τη γνώμη του αδερφού μου κ της μητέρας μου που δεν μπορω να πω πως ηταν ιδιαίτερα θετικοί.

Δηλαδή τι σου λένε ακριβώς; 

9 ώρες πρίν, Margarita1212 είπε:

 Φοβάμαι μηπως με αυτο το βήμα χαλάσω και αυτά που ήδη εχω. Μια οικογενειακή ισορροπία και

κ μια σχετική ψυχραιμία στην αντιμετώπιση του θέματος υγείας της μαμας μου. Ελπιζω να γίνει αυτο που ειναι καλύτερο. 

Κανείς δεν μπορεί να σου πει τι είναι αυτό που θα σου χαλούσε την οικογενειακή σου ισορροπία. Δεν πιστεύω όμως ότι ο ερχομός ενός δεύτερου παιδιού θα χαλάσει απαραίτητα ισορροπίες, από τη στιγμή που υπάρχει ήδη ένα παιδί και από τη στιγμή που υπάρχει ήδη ισορροπία στην οικογένεια όπως λες.  Αυτό θα μπορούσε να ισχύσει σε μεγάλο βαθμό αν ένα ζευγάρι δεν είχε καθόλου παιδιά, περνούσε χαλαρά με τις βόλτες του και την ξενοιασιά του και ξαφνικά ερχόταν ένα παιδί. Εκεί όντως τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

 

Επίσης η σχετική ψυχραιμία που έχεις με το θέμα υγείας της μητέρα σου δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει με τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού. Αλλά και να έχει, δηλ. ότι φοβάσαι ότι δεν θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στη φροντίδα ενός μωρού εάν (χτύπα ξύλο) δεν εξελιχθούν τα πράγματα καλά για την μητέρα σου, δεν θα πρέπει να σε κρατάει πίσω σε αυτή τη φάση. Μπορεί η υγεία της μητέρας σου να βελτιωθεί. Αλλά αν δεν βελτιωθεί και τραβήξει η κατάσταση π.χ 5 χρόνια, τότε τι θα κάνεις; Θα περιμένεις 5 χρόνια; Όχι κατά την γνώμη μου.

 

Υ.Γ. Άσε πρώτα να συμβούν αυτά που φοβάσαι (αν συμβούν ποτέ) και τότε θα δεις πως θα τα αντιμετωπίσεις. Μη κάνεις «σχέδια» από τώρα για το πώς θα διαχειριστείς μια κακή κατάσταση ΑΝ προκύψει. Νομίζεις (έτσι νόμιζα κι εγώ) ότι με αυτόν τον τρόπο δημιουργείς άμυνες και προετοιμάζεις τον εαυτό σου να αντιμετωπίσεις τις προβληματικές καταστάσεις αν έρθουν στο μέλλον. Δεν είναι έτσι όμως. Πάντα είμαστε απροετοίμαστοι μπροστά στο κακό, αλλά συνήθως εμείς οι άνθρωποι βρίσκουμε τότε τους μηχανισμούς αντιμετώπισής του.

[Margarita1212]

Belleblue, 

Σε Ευχαριστω πολυ για το μήνυμα σου που ηταν και αρκετά μακροσκελές. Η όμορφη σχέση που περιγράφεις με την κόρη σου ειναι κάτι που κι εγω εχω σκεφτεί οτι θα ήθελα να απολαύσω σε αποκλειστικότητα με την κόρη μου κ με φοβίζει όντως πολυ η έλλειψη χρόνου, ενέργειας, διάθεσης αφού θα πρέπει να μοιραστεί αυτο. Με φοβίζει ακομα το να ξέρω οτι το παιδί μου εχει ακάλυπτες συναισθηματικές ανάγκες κι εγω να μην μπορω να του δωθω. Ισως ειναι υπερβολικό κι αυτο, δεδομένου οτι βλεπω πχ συναδέλφους μου να τα καταφέρνουν με 2 η περισσότερα παιδια αλλα εχω μια τάση και σαν άνθρωπος να αντεπεξέρχομαι καλά και να δίνομαι σε αυτο που κάνω. Ειτε ειναι φροντίδα του σπιτιού, ειτε μαγείρεμα, ειτε φροντίδα παιδιού, προσπαθω να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Φοβάμαι μην πελαγώσω μέσα σε όλο αυτο έχοντας δυο παιδια κ τη μαμά μου να αντιμετωπίζει το προβλημα υγείας κ τα πράγματα να μην πηγαίνουν καλά.

Περιγραφεις πολυ τρυφερά τη σχέση με το δικό σου παιδί κι Ευχομαι όλα να σας πηγαίνουν καλά. Έτσι νιώθω κι εγω για την κόρη μου και δε θέλω με τίποτα να χαλάσει αυτο. Δυστυχώς εγω θα ειμαι για αρκετά χρονικά διαστήματα δέσμια του φαρμάκου που έπαιρνα, οποτε ισως με περισσότερο αγχος να πρέπει απλά να αυξήσω λιγο τη δόση του. Φοβάμαι μηπως πηγαίνοντας για δεύτερο παιδί πω για μαλλί κ βγω κουρεμένη, που λένε. Επίσης, αυτο που λες για το self love προς εμένα, ειναι μεγάλο κεφάλαιο καθώς με τα προβλήματα υγείας των γονιών μου το νιώθω πιο έντονα σας ανάγκη. Να φροντίσω τον εαυτό μου γιατι δεν υπαρχει το back up του γονιού που μπορει να βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμη. Μηπως ένα δεύτερο παιδί με παει πίσω και σε αυτο το κομμάτι; Ένα παιδί δε θέλει πρωτίστως δυο γονείς που θα ειναι καλά και χαρούμενοι; Δεν ειμαι σίγουρη οτι με όσα κουβαλάω  κ θα χρειάζεται να κουβαλήσω ακομα με ένα ακομα παιδί, θα μπορω να ειμαι καλά στο ρόλο μου ως μαμά. 

[Margarita1212]

Madrugada

 

Σ Ευχαριστω πολυ για την υπέρ αναλυτική σου απάντηση. Θα προσπαθήσω να σου παρουσιάσω τις σκέψεις μου πανω στα σχόλια σου.

Οσον αφορά την κατάψυξη ωαρίων, το εχω συζητήσει με το γυναικολόγο κ Κε εχει αποθαρρύνει καθώς θα πρέπει να παρω κάποια φάρμακα που με το ιστορικό της μαμας μου καλο ειναι να τα αποφύγω. Προτείνει αν θέλω να κάνω παιδί, να το τολμήσω κάπως άμεσα.

Οσον αφορά το φόβο μου μηπως πάθουμε κάτι ο άντρας μου η εγω, εχεις δίκιο, ειναι απλά φόβος που πηγάζει απο το γεγονός οτι οι γονείς μου αρρώστησαν σοβαρά σχετικά νέοι. Δε σημαινει απαραίτητα οτι θα το πάθω κι εγω αυτο. Ομως, μου δημιουργεί την ανάγκη να φροντίσω λιγο περισσότερο τον εαυτό μου για να μειώσω τις πιθανότητες να μου συμβεί αυτο. Καλύτερη διατροφή, άσκηση οσο κι αν αυτο ειναι εφικτό με τους ρυθμούς της καθημερινότητας, λιγότερο στρες, καλύτερος ύπνος. Δεν ειναι σίγουρο οτι ένα δεύτερο παιδί θα αποτρέψει τα παραπάνω αλλα ανησυχώ οτι ισως κανει τους παραπάνω στόχους λιγότερο εφικτούς. Να προσθέσω σε αυτο οτι ειμαι και άτομο που προσπαθω αρκετά με αυτο που καταπιάνομαι οποτε δε νομιζω οτι θα εχω το δεύτερο παιδί με μειωμένη φροντίδα. Η τουλάχιστον θα μου κοστίζει ψυχικά να μην μπορω να ασχοληθώ οσο θα ήθελα.Έτσι νομιζω τουλάχιστον.

Επισης, εχεις δίκιο οτι οι συνθήκες ποτε σχεδόν δεν ειναι οι καλύτερες για κανέναν που τολμάει διαφορα βήματα. Το σκέφτομαι και αυτο μηπως βρω το απαιτούμενο θάρρος. Το παιδί μου που τωρα ειναι 5 χρονων σχεδόν, όσες φορές εχω κανει σχετική κουβέντα ειναι τελείως αρνητική. Κλαίει και διαμαρτύρεται σε μια τετοια προοπτική. 
Σε Ευχαριστω για την πίστη σου οτι θα τα καταφέρω καθώς υπαρχει ήδη ένα παιδί αλλα και μια καλη οικονομική κατάσταση.

Εχεις δίκιο και στο οτι κυρίως ο άντρας μου θα έπρεπε να ειναι το βασικό στήριγμα αλλα για κάποιο λόγο που ισως οφείλεται σε μένα- δικη μου αδυναμία-αλλα ισως και σε κεινον, δεν μπορω σε αυτή τη φάση να το νιώσω αυτο. Βοηθάει στο σπιτι, με το παιδί και

με διάφορες κουβέντες, δεν μπορω να πω. Αλλα κάποιες στιγμές, που ήμουν σε κρίση, η μαμά μου έπαιρνε πρωτοβουλίες κ με τη βοήθεια της γιατρού που με παρακολουθούσε ειχε δοθεί λύση με κάποιο φαρμακο. Δε σημαινει βέβαια αυτο οτι δεν ειναι ικανός να βοηθήσει. Αλλα μέχρι εκει. Δεν μπορω να στηριχτώ απόλυτα σε αυτόν. Νιώθω την ανάγκη να μπορω να σταθώ στα δικά μου πόδια. Μπορεί να μην ειναι σωστή στάση αυτή αλλα έτσι νιώθω στην παρούσα φάση τουλάχιστον.

Ισως όντως θα βοηθούσε να συζητήσω και με κάποιο ψυχολόγο κάποιες απο τις σκέψεις μου. Ισως το επιχειρήσω. Κι εχεις δίκιο οτι πολλοί - ακομα και φίλοι- βλέποντας με φοβισμένη δίνουν την ΕΥΚΟΛΗ λύση να κάνω πίσω και να μείνω με ένα παιδί. Η μητέρα μου σε παλαιότερη κουβέντα μου έλεγε οτι αναρωτιόταν γιατι όλοι παροτρύνουν την έλευση ενός δεύτερου παιδιού και οταν της λέω πως εκείνη τόλμησε 2 παιδια μου λέει οτι τοτε δεν ήξερε πόσο μεγάλη ευθύνη ειναι και οτι δεν ειναι ευχάριστο όσο περνούν τα χρονια να βλέπεις οτι τα παράπονα που έχουν τα παιδια. Θεωρεί επίσης οτι όλα ειναι πιο εύκολα με ένα παιδί και οτι τωρα πια που υπαρχει και η αρρώστια πιο πιθανή στις ζωές μας ( ο καρκίνος εχει γίνει πιο συχνή ασθένεια τα τελευταία χρονια) ειναι λογικό να υπαρχει δισταγμός. Αυτά τα έλεγε πριν αρρωστήσει με την υποτροπή. Δυστυχώς η κατάσταση της υγείας της μονο σταθερή μπορεί να ειναι και απλά να υπαρχει μια αναβολή στο κακό. Το ποτε δεν μπορεί να το προβλέψει κανεις με ακρίβεια αλλα… δυστυχώς το κακό εχει συμβεί. Ειναι λειτουργική, δεν μπορω να πω, αλλα νιώθω εγω σαν στήριγμα της, παρά εκείνη προς εμένα τωρα πια. Ο αδερφος μου απλά θεωρεί οτι ο καθένας πρέπει να κοιτάει και τη δικη του ζωή κι οτι δε χρειάζεται να επωμίζεται την ευθύνη ενός επιπλέον παιδιού. Θεωρεί οτι και τα μοναχοπαίδια μια χαρά ειναι. Αγαπάει πολυ τα παιδια κ σύντομα πιστεύω κι Ελπιζω οτι θα αποκτήσει κ δικό του.

Τέλος, σχετικά με την επισήμανση σου οτι ο,τι μας συμβαίνει καλο ειναι να το αντιμετωπισουμε ΟΤΑΝ συμβεί, μου το εχει πει και ο άντρας μου. Πιθανόν να εχεις δίκιο, δεν το εχω ψάξει. Θα ήθελα να το σκεφτώ λιγο καλυτερα αλλα προς το παρόν αισθάνομαι οτι με το να προετοιμάζομαι για ένα δυσμενές σενάριο, ειμαι πιο ετοιμη να διαχειριστώ δύσκολες καταστάσεις. Οτι χτίζω άμυνες οπως είπες. Μπορεί να κάνω λάθος, δεν ξέρω.

Σ Ευχαριστω απο καρδιάς για όλη αυτή την παράθεση των σκέψεων σου. Ευχομαι κάθε καλο στην οικογένεια σου και όσους αγαπάς. Να θυμάσαι οτι οσο μεγαλώνει το αγοράκι σου, τόσο καλυτερα θα ειναι τα πράγματα. Τουλάχιστον εγω έτσι το βίωσα.