Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Recommended Posts

Καλησπέρα, 

Είμαι μητέρα δύο υπέροχων παιδιών. Έχω μια κόρη 3 ετων και ένα γιο 1 έτους. Από την έλευση του μωρού η κόρημου σαν να είναι άλλο παιδί. Τον σπρώχνει τον χτυπάει δεν ακούει ότι της λέμε. ( το ξερω ότι όλα αυτά συμβαίνουν λόγω ζηλιας). Από την άλλη εγώ είμαι μόνη ε τον σύζυγο και χωρίς καμία απολύτως βοήθεια.  Έχω δουλειά, 2 μικρά,  ένα σπίτι και παράλληλα πηγαίνω στο πανεπιστήμιο για να πάρω διδακτική επαρκεί στην χώρα όπου διαμενω.  Το θέμα μου είναι ότι έχουν γίνει  καθημερινότητα οι φωνές στο σπίτι.  Της φωνάζω γιατί χτυπάει τον μικρό γιατί αντιδράει το πρωί που τα ετοιμάζω για τον παιδικό.  Φωνάζω γιατί λερώνει τα πάντα. Γενικά φωνάζω πολύ από κει που ήμουν πολύ ήρεμη. Μέχρι τα 2 έτη δεν ήξερε τι σημαίνει φωνάζω. Σήμερα όμως στεναχωρεθηκα πολύ γιατί έπαιζε με ένα μαιμουδακι και έκανε πως το ετοίμαζε  για το σχολείο και έκανε και ως όπως κάνω και εγώ τα πρωινά. Τα πρωινά συνήθως είναι το χειρότερο μου γιατί ντιδραει στην προετοιμασία και εγώ βιάζομαι δεν θέλω να καθυστερώ στο πανεπιστήμιο. 

Τι κα κάνω κορίτσια/αγορια; Τα έχω παίξει και νιώθω και τύψεις τώρα. 

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


14 ώρες πρίν, MelinaLaertis είπε:

Καλησπέρα, 

Είμαι μητέρα δύο υπέροχων παιδιών. Έχω μια κόρη 3 ετων και ένα γιο 1 έτους. Από την έλευση του μωρού η κόρημου σαν να είναι άλλο παιδί. Τον σπρώχνει τον χτυπάει δεν ακούει ότι της λέμε. ( το ξερω ότι όλα αυτά συμβαίνουν λόγω ζηλιας). Από την άλλη εγώ είμαι μόνη ε τον σύζυγο και χωρίς καμία απολύτως βοήθεια.  Έχω δουλειά, 2 μικρά,  ένα σπίτι και παράλληλα πηγαίνω στο πανεπιστήμιο για να πάρω διδακτική επαρκεί στην χώρα όπου διαμενω.  Το θέμα μου είναι ότι έχουν γίνει  καθημερινότητα οι φωνές στο σπίτι.  Της φωνάζω γιατί χτυπάει τον μικρό γιατί αντιδράει το πρωί που τα ετοιμάζω για τον παιδικό.  Φωνάζω γιατί λερώνει τα πάντα. Γενικά φωνάζω πολύ από κει που ήμουν πολύ ήρεμη. Μέχρι τα 2 έτη δεν ήξερε τι σημαίνει φωνάζω. Σήμερα όμως στεναχωρεθηκα πολύ γιατί έπαιζε με ένα μαιμουδακι και έκανε πως το ετοίμαζε  για το σχολείο και έκανε και ως όπως κάνω και εγώ τα πρωινά. Τα πρωινά συνήθως είναι το χειρότερο μου γιατί ντιδραει στην προετοιμασία και εγώ βιάζομαι δεν θέλω να καθυστερώ στο πανεπιστήμιο. 

Τι κα κάνω κορίτσια/αγορια; Τα έχω παίξει και νιώθω και τύψεις τώρα. 

 

Ένα θα σου πω. Σε καταλαβαίνω 100%. Έχω ένα παιδάκι σχεδόν τρία. Είναι τόσο ζωηρή κ αντιδραστικη , εκτός όλων αυτών έχω τραβήξει τρελό ξενύχτι μαζί της κ ακόμη τραβάω κάποια βραδιά,κ έχει τώρα ενάμιση μήνα που έχει γίνει πολύ νευρική δν ακούει καθόλου. Όλη μέρα μαλώνω κ φωνάζω. Έχω απελπιστει γενικά με τη συμπεριφορά της. Κ βλέπω αλλά τόσο συνεργάσιμα κ ζηλεύω αυτές τις μαμάδες 

Link to comment
Share on other sites

Χρειάζεσαι οπωσδήποτε στα πρακτικά και την βοήθεια του μπαμπά , δεν γίνεται ένας άνθρωπος να πάρει στην πλάτη του σπίτι παιδιά δουλειά . Κουράζεσαι και έτσι έχεις μειωμένη υπομονή.

Σε σχέση με τα παιδιά θα σου θυμίσω πως η ''μεγάλη''  σου κόρη δεν είναι μεγάλη, είναι ένα νήπιο μόλις τριών ετών. Σίγουρα η έλευση του μωρού τάραξε τις ισορροπίες όμως είναι υποχρέωση σας (δική σου και άντρα σου) να τις βρείτε ξανά.

Στα τρία χρόνια αλλάζουν πολυ τα παιδιά, μαθαίνουν να διεκδικούν αυτό που θέλουν με όποιο τρόπο, έχουν πλέον άποψη-γούστα-προτιμήσεις.

Στην ηλικία αυτή δεν χτυπά τον αδελφό της τόσο συνειδητά όσο μπορεί να πιστεύεις.

Καταλαβαίνω πως το ''Σταμάτα να φωνάζεις'' είναι απλά μια κουβέντα, όμως είναι αυτό που πρέπει να κάνεις. Δεν χρειάζεται να φωνάξεις όταν λερώσει, είναι παιδί φυσικά και θα λερώσει, δεν χάθηκε και ο κόσμος, μην έχεις προσδοκίες πως με δύο μικρά παιδιά μέσα στο σπίτι όλα θα είναι στην εντέλεια. Αν καθυστερεί το πρωί να ετοιμαστεί για τον παιδικό μπορείς να την ξυπνήσεις νωρίτερα ώστε να ξεκινήσει την διαδικασία, εσύ βιάζεσαι όμως το παιδί στα τρία αυτό φυσικά δεν μπορεί να το καταλάβει. Όσο φωνάζεις το παιδί θα αντιδρά, είτε με κάποιον άμεσο τρόπο είτε με κάποιο έμμεσο .

Τα παιδιά είναι οι καθρέπτες μας, θα κάνει η ίδια ότι βλέπει από εσένα.

Θα επιμείνω πως πρέπει να λάβει ενεργό δράση και ο μπαμπάς των παιδιών , έχετε ίσες υποχρεώσεις και οι δύο απέναντι σε αυτή την οικογένεια.

 

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

On 27/10/2022 at 1:21 ΜΜ, Pepi36 είπε:

Ένα θα σου πω. Σε καταλαβαίνω 100%. Έχω ένα παιδάκι σχεδόν τρία. Είναι τόσο ζωηρή κ αντιδραστικη , εκτός όλων αυτών έχω τραβήξει τρελό ξενύχτι μαζί της κ ακόμη τραβάω κάποια βραδιά,κ έχει τώρα ενάμιση μήνα που έχει γίνει πολύ νευρική δν ακούει καθόλου. Όλη μέρα μαλώνω κ φωνάζω. Έχω απελπιστει γενικά με τη συμπεριφορά της. Κ βλέπω αλλά τόσο συνεργάσιμα κ ζηλεύω αυτές τις μαμάδες 

Τα ίδια και εδώ. Είναι πολύ αντιδραστική ξυπναει ακόμα τα βράδια με ουρλιαχτά. Ακόμη και αν κοιμηθεί το βράδυ ήρεμα το πρωί θα ξυπνήσει με ουρλιαχτά  και εάν τολμήσει και πάει ο συζυγος το πρωί στο δωμάτιο της  αντί για μένα τότε η κατασταση γίνεται χειρότερη  Εχω κουραστεί, έχω σιχαθεί την μητρότητα. 

Προσπαθώ να είμαι ήρεμη αλλά μπορώ... Μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι στο δευτερόλεπτο.

Link to comment
Share on other sites

τα ουρλιαχτά, τι συναίσθημα έχουν; θυμού;  ενόχλησης;  φόβου; τρόμου; 

έχεις κουνήσει ή τσιμπήσει ποτέ το παιδί σου από το δικό σου θυμό; 

είχατε κάνει bonding? 

η γέννα πως ήταν; 

να ξέρεις όταν δεν έχει γίνει βιολογικά σωστό bonding (συνθήκες μετά τη γέννα πχ)  μια μητέρα δε μπορεί να αισθανθεί το μωρό κοντά της ουτε το μωρό,  και είναι εμποδιο στο να υπαρξει μια σχέση αγάπης.  

είναι μεγάλο πρόβλημα, ίσως διάβασε κάποια πράγματα για αυτό για να το δεις πιο συναισθηματικά για το τι λείπει.  ( mother and baby bonding).

δεν είναι ποτέ απλά ένα γκρινιάρικο παιδί ,εκτός και αν είναι κάτι ιατρικό, πχ κάτι οστεοπαθητικό που είναι από την γέννα.  ( το είχαν γνωστοι μου, 3 μηνων μωρό να κλαίει ουρλιαχτά ΟΛΗ ΜΕΡΑ όλες τις εξετάσεις έκαναν και το έγιανε το παιδί ένας οστεοπαθητικός και τέλος) .

 

Επεξεργάστηκαν by belleblue
Link to comment
Share on other sites

23 ώρες πρίν, MelinaLaertis είπε:

Τα ίδια και εδώ. Είναι πολύ αντιδραστική ξυπναει ακόμα τα βράδια με ουρλιαχτά. Ακόμη και αν κοιμηθεί το βράδυ ήρεμα το πρωί θα ξυπνήσει με ουρλιαχτά  και εάν τολμήσει και πάει ο συζυγος το πρωί στο δωμάτιο της  αντί για μένα τότε η κατασταση γίνεται χειρότερη  Εχω κουραστεί, έχω σιχαθεί την μητρότητα. 

Προσπαθώ να είμαι ήρεμη αλλά μπορώ... Μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι στο δευτερόλεπτο.

Σε νιώθω 100% καλή μου. Είμαι ένα βήμα πριν τον ψυχίατρο γιατί δεν είμαι καλά.  Αυτή τη στιγμή έχει ξυπνήσει πάλι μέσα στη νύχτα κ θέλει κούνημα.  Αν κάνω να φύγω ξυπνάει κ έχει νεύρα κ φτου κ από την αρχή. Έχω κουραστεί γενικώς με τα ΠΑΝΤΑ, όλο όχι κ μη . Όλη μέρα ένταση . Εσάς πόσο είναι;

Link to comment
Share on other sites

8 hours ago, belleblue said:

δεν είναι ποτέ απλά ένα γκρινιάρικο παιδί ,εκτός και αν είναι κάτι ιατρικό

 

Θα συμφωνήσω στο 100% με αυτή την φράση. Πάντα υπάρχει λόγος που ένα παιδί αντιδρά έτσι.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

να πω και κάτι άλλο που είδα σε μενα,  και καταλαβα πότε νευρίαζα. 

νευρίαζα σε στιγμές, που ξέρω ότι εγώ σαν παιδί, δεν είχα κατανόηση από τη δική μου μητέρα. 

δεν είναι ευκολο να συνειδητοποιήσεις γιατί θυμώνεις με το παιδί σου, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν φταίει εκείνο, αλλά η δική μας έλλειψη εκείνη τη στιγμή να αντέξουμε το δικό του/της συναίσθημα για να το παρηγορήσουμε. 

εγώ θα ξεκίναγα από το συναίσθημα

"δεν είμαι ικανή. αλλά σε αγαπάω"

 " Είμαι χάλια αισθάνομαι φρικτά, αλλά θα καταφέρω να σε παρηγορήσω γιατί σε αγαπάω, και μπορώ". 

 

Στην δική μου περίπτωση μου έλειπε το παράδειγμα αυτό από τη μητέρα μου,  δεν ήταν ικανή να το κάνει , τις στιγμές που εγώ αισθανόμουν άσχημα. 

Μπορούσε να είναι καλή μόνο όταν εγώ ήμουν καλά.   

Είναι βαθύ αυτό, δεν είναι κάτι απλό.  Έχει να κάνει με αποδοχή,  validation of ones feelings , που αν δεν την έχουμε πάρει εμείς, πως να το κάνουμε στο παιδί μας... 

Its ok. You will be ok. 

 γοογλαρε και τον ορο  frustration intolerance  που κάποιοι από εμάς γεννιόμαστε με αυτό , ή γενικά το έχουμε. 

κάνει την ζωή πιο δύσκολη.

αν το έχει ταυτοχρονα η μαμα και το παιδί, το αποτέλεσμα δεν είναι καλό και θέλει πολύ δουλειά για να μπορέσει η κατάσταση να είναι ανεκτή

 

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!  σιγά σιγά! 

 

Link to comment
Share on other sites

Εγώ θεωρώ ότι η γκρίνια μπορεί να πηγάζει κι από το βρέφος-νήπιο-παιδί χωρίς απαραιτήτως να την πυροδοτεί ο γονιός-φροντιστής. ΑΛΛΑ ναι! Πρέπει με ηρεμία να σκύψουμε και να δούμε τι μπορεί να την προκαλεί/θρέφει κι από μεριάς του παιδιού κι από μεριάς δικής μας. Και @belleblue και @kotsifikos πόσο μου άρεσαν αυτά που γράψατε, η κάθε μία από μεριάς της, σχετικά με το τι σας έκανε να νευριάζετε. Πράγματι θέλει να στραφεί κανείς με ψυχραιμία, ειλικρίνεια και απενοχοποίηση θα έλεγα προς τον εαυτό του για να συνειδητοποιήσει τι τον κάνει να φουντώνει. Και για εμένα να πω ότι αυτό που με κάνει να βγάζω νεύρα στα παιδιά είναι ξεκάθαρα η συνειδητοποίηση της ανυμποριάς μου, της ακαταλληλότητας μου, να ρυθμίσω επαρκώς και σωστά μια στιγμή κρίσης. Εκεί λοιπόν βγάζω νεύρα στα παιδιά ενώ στην ουσία νευριάζω με τον παιδαριώδη εαυτό μου.

Link to comment
Share on other sites

12 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Θα συμφωνήσω στο 100% με αυτή την φράση. Πάντα υπάρχει λόγος που ένα παιδί αντιδρά έτσι.

Εγώ πάλι θα διαφωνήσω εντελώς.  Δεν υπάρχει για όλα λόγος . Είναι θέμα χαρακτήρα . Σε ένα παιδάκι δίνεις δύο παιχνίδια κ κάθεται με τις ώρες κάτω κ παίζει κ σε ένα άλλο προσπαθείς όλη μέρα να το απασχολεί με διάφορα πράγματα κ πάντα κάτι θέλει. Αναφέρω παραδείγματα της καθημερινότητας μου 

Link to comment
Share on other sites

22 ώρες πρίν, belleblue είπε:

τα ουρλιαχτά, τι συναίσθημα έχουν; θυμού;  ενόχλησης;  φόβου; τρόμου; 

έχεις κουνήσει ή τσιμπήσει ποτέ το παιδί σου από το δικό σου θυμό; 

είχατε κάνει bonding? 

η γέννα πως ήταν; 

να ξέρεις όταν δεν έχει γίνει βιολογικά σωστό bonding (συνθήκες μετά τη γέννα πχ)  μια μητέρα δε μπορεί να αισθανθεί το μωρό κοντά της ουτε το μωρό,  και είναι εμποδιο στο να υπαρξει μια σχέση αγάπης.  

είναι μεγάλο πρόβλημα, ίσως διάβασε κάποια πράγματα για αυτό για να το δεις πιο συναισθηματικά για το τι λείπει.  ( mother and baby bonding).

δεν είναι ποτέ απλά ένα γκρινιάρικο παιδί ,εκτός και αν είναι κάτι ιατρικό, πχ κάτι οστεοπαθητικό που είναι από την γέννα.  ( το είχαν γνωστοι μου, 3 μηνων μωρό να κλαίει ουρλιαχτά ΟΛΗ ΜΕΡΑ όλες τις εξετάσεις έκαναν και το έγιανε το παιδί ένας οστεοπαθητικός και τέλος) .

 

Καλησπέρα ,

Τα ουρλιαχτά έχουν συναίσθημα φόβου όταν είναι το βράδυ. Τα πρωινά π ξυπναει ουρλιάζει μαμααααα μέχρι να πάω. Μόλις πάω θέλει να την πάρω αγκαλιά. Ύστερα ηρεμεί  και ξεκινάει το μαρτύριο την ώρα του ντυσίματος . Όχι δεν το έχω ταρακουνήσει η τσιμπήσει ποτέ . Μέχρι τα 2 έτη δεν ήξερε τι είναινα φωνάζω. Bonding..  από την ώρα που γεννήθηκε είχα συνέχεια δερματική επαφή μέχρι 4 μηνων. Ακομη και μπάνιο κάναμε αγκαλιά. Φόραγα μια ρόμπα στενή κ την έβαζα μέσα και έκλεινα τα κουμπιά. Το παιδι αυτό έχει πάρει πολυυυυ φροντιδα(σε αντίθεση με τον μικρό μου ) . Κάναμε συνέχεια πράγματα μαζί  απο baby swimming ,μωρουδιακο μασάζ, βόλτες στα δάση, επισκέψεις στην βρεφική βιβλιοθήκη του Δήμου. Της έχω διαβάσει άπειρα βιβλία ακόμη και 2 μηνων που ήταν την είχα αγκαλιά και της διάβαζα βιβλία δικά μου.καθε βράδυ μπάνιο μασάζ νανούρισμα  και συγκοιμηση. Δεν ξέρω που έχω φταιξει. 

Ο τοκετός ήταν φυσιολογικός.  Άλλαξε  από τότε π ήρθε ο γιος μου . Είναι πανέξυπνη κατάλαβε ότι θα ερχόταν το μωρο και ήθελε μόνο την μαμά της. Μην τον θηλάζεις μ έλεγε βάλτον κάτω μα κοιμηθεί. Δεν ξέρω π φταίω  έχω σκεφτεί  μήπως έχει και κάποιο άλλο θέμα (αυτισμό)  αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι μιλάει 4 γλώσσες ήδη.  Τις 3 από τις 4 τις παίζει στα δάχτυλα.  

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

13 hours ago, Pepi36 said:

Εγώ πάλι θα διαφωνήσω εντελώς.  Δεν υπάρχει για όλα λόγος . Είναι θέμα χαρακτήρα . Σε ένα παιδάκι δίνεις δύο παιχνίδια κ κάθεται με τις ώρες κάτω κ παίζει κ σε ένα άλλο προσπαθείς όλη μέρα να το απασχολεί με διάφορα πράγματα κ πάντα κάτι θέλει. Αναφέρω παραδείγματα της καθημερινότητας μου 

Όταν ένα παιδί στα τρία αντιδρά όπως περιγράφει η κοπέλα πιο πάνω υπάρχει λόγος, δεν είναι θέμα χαρακτήρα το να φωνάζει ένα τρίχρονο και να μη θέλει να ντυθεί (όταν μέχρι πρότινος δεν ήταν έτσι η στάση του) , οι αντιδράσεις οι δικές μας πυροδοτούν τέτοιες συμπεριφορές, εκτός όπως ανέφερε και η @belleblue  υπάρχει ιατρικός λόγος. Πόσο είναι το παιδάκι σας?

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 20 λεπτά , kotsifikos είπε:

Όταν ένα παιδί στα τρία αντιδρά όπως περιγράφει η κοπέλα πιο πάνω υπάρχει λόγος, δεν είναι θέμα χαρακτήρα το να φωνάζει ένα τρίχρονο και να μη θέλει να ντυθεί (όταν μέχρι πρότινος δεν ήταν έτσι η στάση του) , οι αντιδράσεις οι δικές μας πυροδοτούν τέτοιες συμπεριφορές, εκτός όπως ανέφερε και η @belleblue  υπάρχει ιατρικός λόγος. Πόσο είναι το παιδάκι σας?

@kotsifikos @belleblue  Έχετε κάποια ιδιότητα πάνω στην παιδιατρική η ; Σας ρωτώ μόνο και μόνο για να σας κάνω κάποιες ερωτησεις. 

Link to comment
Share on other sites

ααααααα

ε τώρα έχουμε μια καλύτερη εικόνα. 

Όλα αυτά ακούγονται απολύτως φυσιολογικά τότε...

βασικά εσυ περνάς μια τεράστια  αλλαγή και εκείνη το ίδιο,...

και είσαστε overwhelmed απλά στο παιδί αυτό βγαίνει με άλλο τρόπο, θυμό φοβο,

 ενώ εσένα σου βγαίνει με συναισθηματική/σωματική εξάντληση; 

χρειάζεστε και οι δύο στήριξη... επισης εχεις και τις ορμόνες εσύ!..

Να θυμάσαι για το παιδί είναι σαν να χάνει το γονιό του, θα κάνει καιρό να αιθανθεί πάλι οτι είσαι ακόμα εδώ...

θυμήσου τον εαυτό σου πως ήσουν πριν, που είχες χρόνο μόνο για εκείνη.

Εσυ έχεις την αναπτυξιολογική ικανότητα να θυμηθείς, εκείνη δεν έχει αυτή την ικανότητα, να ανακτήσει την ιδέα ότι εσυ θα ξαναυπαρξεις όπως πριν και οτι ειναι περαστικο σταδιο.

Αυτό φέρνει τεράστιο πανικο σε παιδί τέτοιας ηλικίας.    Αν ήταν για παράδειγμα 6-7 ετών θα μπορούσε να έχει την ανάμνηση. Τώρα δεν την έχει, αυτό είναι το κυριότερο για να καταλαβεις το μέγεθος του πανικού. 

απο την περιγραφή σου εκτιμώ οτι μιλας για ενα παιδί 3 -4 ετών το πολύ.

είναι η ηλικία που αναπτυξιολογικά έχει γίνει η προσκόλληση που όπως περιγράφεις είναι καλή,  και ξεκινά η ανεξαρτητοποίηση. 

αν έρθει όμως μια γέννα, έχουμε πάντα ενα πισογυρισμα /μπεμπέδισμα του παιδιού. 

δώσε βαρος σε αυτο που γράφω οτι δεν εχει αναπτυξιολογικά την ικανότητα της ανάμνησης των συναισθημάτων.  εννοώντας,

να τα χρησιμοποιήσει, νοητικά για να ηρεμήσει τον εαυτό της! 

μην τα ρίχνεις στον εαυτό ουτε σε εκείνη! είναι ένα φυσιολογικότατο στάδιο που για εκείνη ειναι ενα πενθος, που θα εχει τα ίδια σταδια....  οπότε πρεπει να αποδεχτείς αυτά της τα συναισθήματα για να τα εκφράσει, και να προχωρήσει. 

μην τα βλέπεις σαν κάτι κακό.  επίσης - το παιδί σου δεν θα πάθει τίποτα αν κλάψει μερικές φορές στην κατάσταση αυτή. πάρε βαθειες ανάσες, οτι και αν περνάς εσυ, εχεις τα tools του ενήλικα ενω εκείνη δεν τα εχει. 

βαθιεεεεεες ανάσες,   box breathing .  1-2-3 breath int, 1-2-3 hold , 1-2-3- breath out, 1-2-3-hold, 1-2-3-    continue. 

 

 

Επεξεργάστηκαν by belleblue
Link to comment
Share on other sites

3 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Όταν ένα παιδί στα τρία αντιδρά όπως περιγράφει η κοπέλα πιο πάνω υπάρχει λόγος, δεν είναι θέμα χαρακτήρα το να φωνάζει ένα τρίχρονο και να μη θέλει να ντυθεί (όταν μέχρι πρότινος δεν ήταν έτσι η στάση του) , οι αντιδράσεις οι δικές μας πυροδοτούν τέτοιες συμπεριφορές, εκτός όπως ανέφερε και η @belleblue  υπάρχει ιατρικός λόγος. Πόσο είναι το παιδάκι σας?

Αναφέρω εν τάχει το εξής. Εγώ κ η αδερφή μου έχουμε εναν χρόνο διαφορά. Μεγαλώσαμε ουσιαστικά σαν δίδυμα. Εγώ πάντα νευρική,αντιδραστική κ γλωσσου. Η αδερφή μου ήρεμη σαν αρνάκι. Οι ίδιοι γονείς μ;ς μεγάλωσαν ,τα ίδια ερεθίσματα είχαμε. Μεγαλώνοντας επίσης είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες. Μπορεί σε κάποια παιδιά π διάλογος να πιάνει κ σε κάποια οχι. Δν είναι κανόνας ότι αν μιλάς κ εξηγείς στο παιδί θα σε ακούει. Έχω δύο ακόμη φίλες με παιδιά ίδιας ηλικίας που είναι σαν την δική μου μέσα στην αντίδραση κ τη γκρίνια από μωρά παιδια κ κάποια άλλα που είναι ήρεμα κνσυνεργασιμα.Μονο οποίος έχει ένα παιδί με τόσο έντονο χαρακτήρα μπορεί να το καταλάβει. 

Link to comment
Share on other sites

φυσικά ισχύει αυτό που γράφεις, απλά και πάλι δε σημαίνει ότι εκείνη τη στιγμή το θορυβώδες παιδί, δεν έχει αιτία που εκφράζεται έτσι.

 

αντίστοιχα και ένα παιδί που δεν εκφράζεται καθόλου και είναι εντελώς σιωπηλο, και αυτό έχει μια αιτία που δεν εκφράζεται.  

για μένα  δεν έχει σημασία ο χαρακτήρας ή πως θα ονομάζεις το παιδί σου γιατί μετά θα είσαι biased  και θα το μεταχειρίζεσαι σύμφωνα με αυτό το bias. 

το σωστό είναι και στα δυο παιδιά ανεξαρτήτως χαρακτήρα να λαμβάνεις σοβαρα τα clues που σου δίνουν, και ότι έχουν κάποιο λόγο. 

 

εγώ προσωπικά ήμουν το σιωπηλό παιδί, και δε μου δωσαν ποτέ σημασία γιατί κοίταζαν το θορυβωδες παιδί, στην προκειμένη εγώ έκανα ησυχία συνειδητά και προγραμματισμένα από πολύ μικρή,  γιατί ήξερα ότι το θορυβώδες παιδί θα τιμωρείται με θυμό ή αγανάκτηση και χλευασμό. 

Δηλαδή, δεν εξέφρασα την ανάγκη μου για να γίνω αρεστή γιατί θεωρούσα ότι ήταν κάτι αρνητικό να τα βγάζεις προς τα έξω..  

Τα παιδιά προσαρμόζουν τις συμπεριφορές τους καιτις αλλάζουν οπότε δεν είναι όλα θέμα χαρακτήρα.  Το τι φαίνεται προς τα έξω είναι μια εντελώς μα εντελώς διαφορετική κατάσταση που για καθέναν είναι διαφορετική. 

ως μητέρες λοιπόν νομιζω οτι δεν ειναι ωφέλιμο να κοιτάμε το χαρακτήρα που νομίζουμε ότι έχει ένα παιδί, αλλά να προσπαθήσουμε ανεξαρτήτως των συνηθειών ή του ταμπεραμεντου αν θες,  να ικανοποιήσουμε αυτο που βλέπουμε αλλά και αυτό που δεν βλέπουμε. 

δυσκολη η δουλειά. 

 

 

Link to comment
Share on other sites

17 ώρες πρίν, MelinaLaertis είπε:

Καλησπέρα ,

Τα ουρλιαχτά έχουν συναίσθημα φόβου όταν είναι το βράδυ. Τα πρωινά π ξυπναει ουρλιάζει μαμααααα μέχρι να πάω. Μόλις πάω θέλει να την πάρω αγκαλιά. Ύστερα ηρεμεί  και ξεκινάει το μαρτύριο την ώρα του ντυσίματος . Όχι δεν το έχω ταρακουνήσει η τσιμπήσει ποτέ . Μέχρι τα 2 έτη δεν ήξερε τι είναινα φωνάζω. Bonding..  από την ώρα που γεννήθηκε είχα συνέχεια δερματική επαφή μέχρι 4 μηνων. Ακομη και μπάνιο κάναμε αγκαλιά. Φόραγα μια ρόμπα στενή κ την έβαζα μέσα και έκλεινα τα κουμπιά. Το παιδι αυτό έχει πάρει πολυυυυ φροντιδα(σε αντίθεση με τον μικρό μου ) . Κάναμε συνέχεια πράγματα μαζί  απο baby swimming ,μωρουδιακο μασάζ, βόλτες στα δάση, επισκέψεις στην βρεφική βιβλιοθήκη του Δήμου. Της έχω διαβάσει άπειρα βιβλία ακόμη και 2 μηνων που ήταν την είχα αγκαλιά και της διάβαζα βιβλία δικά μου.καθε βράδυ μπάνιο μασάζ νανούρισμα  και συγκοιμηση. Δεν ξέρω που έχω φταιξει. 

Ο τοκετός ήταν φυσιολογικός.  Άλλαξε  από τότε π ήρθε ο γιος μου . Είναι πανέξυπνη κατάλαβε ότι θα ερχόταν το μωρο και ήθελε μόνο την μαμά της. Μην τον θηλάζεις μ έλεγε βάλτον κάτω μα κοιμηθεί. Δεν ξέρω π φταίω  έχω σκεφτεί  μήπως έχει και κάποιο άλλο θέμα (αυτισμό)  αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι μιλάει 4 γλώσσες ήδη.  Τις 3 από τις 4 τις παίζει στα δάχτυλα.  

 

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι της λείπεις. Η ζωή της ήταν τέλεια και τώρα πια δεν είναι. Είχε τη μαμά της και τώρα πρέπει να τη μοιραστεί. Ταυτόχρονα σίγουρα καταλαβαίνει το δικό σου άγχος, την κούραση, την απογοήτευση, και αυτό την αγχώνει ακόμα περισσότερο. 

Δεν φταις εσύ, δεν φταίει η μικρή, δεν φταίει το μωρό. Είναι μια δύσκολη κατάσταση για όλους. Η διαφορά είναι ότι εσύ μπορείς να προσπαθήσεις να τη διορθώσεις. 

Θα σου πρότεινα να αφήνεις τον μικρό στον μπαμπά του μία μέρα την εβδομάδα και να την περνάτε μαζί οι δυο σας. Τις Κυριακές το πρωί, για παράδειγμα. Βγείτε βολτα στο δάσος, καθίστε κάπου μαζί για καφέ και μια λιχουδιά. Το βράδυ της Παρασκευής ή του Σαββάτου, αν αντέχεις, κοίμισε τον μικρό νωρίτερα και καθίστε αγκαλιά στον καναπέ να δείτε μαζί λίγα κινούμενα σχέδια. Δες αν μπορείς να κοιμίζεις το μωρό νωρίτερα τις καθημερινές τα βράδια για να κάνετε μαζί μπάνιο και να διαβάζετε αγκαλιά. 

Ειναι αδύνατο για ένα τόσο μικρό παιδί να σκεφτεί "εγώ την είχα για δυο χρόνια αποκλειστικά τη μαμά μου, τώρα είναι καιρός να τη χαρεί κι ο αδερφός μου". 

Επίσης ειλικρινά θα σου πρότεινα να χαμηλώσεις τα στάνταρ της καθαριότητας/τάξης, ή να παρεις μια γυναίκα να σε βοηθάει. Αν λερώσει, άστα όπως είναι να τα καθαρίσει ο άντρας σου όταν γυρίσει το βράδυ. Αν το σπίτι είναι χάος, άφησέ τον να μαζέψει τα παιχνίδια και να τακτοποιήσει την κουζίνα εκείνος τη νύχτα. Αφού δεν είναι σε θέση να συμμετάσχει αλλιώς στην καθημερινότητα του σπιτιού, ας συμβάλει με αυτόν τον τρόπο. 

Έχουν πέσει πάρα πολλά πάνω σου κι είναι λογικό να τα έχεις παίξει. Εστίασε εκεί που έχει σημασία: στη σχέση σου με τη μικρή και στο πώς θα κάνεις την καθημερινότητα πιο εύκολη και για σένα.

 

Link to comment
Share on other sites

18 hours ago, Pepi36 said:

Αναφέρω εν τάχει το εξής. Εγώ κ η αδερφή μου έχουμε εναν χρόνο διαφορά. Μεγαλώσαμε ουσιαστικά σαν δίδυμα. Εγώ πάντα νευρική,αντιδραστική κ γλωσσου. Η αδερφή μου ήρεμη σαν αρνάκι. Οι ίδιοι γονείς μ;ς μεγάλωσαν ,τα ίδια ερεθίσματα είχαμε. Μεγαλώνοντας επίσης είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες. Μπορεί σε κάποια παιδιά π διάλογος να πιάνει κ σε κάποια οχι. Δν είναι κανόνας ότι αν μιλάς κ εξηγείς στο παιδί θα σε ακούει. Έχω δύο ακόμη φίλες με παιδιά ίδιας ηλικίας που είναι σαν την δική μου μέσα στην αντίδραση κ τη γκρίνια από μωρά παιδια κ κάποια άλλα που είναι ήρεμα κνσυνεργασιμα.Μονο οποίος έχει ένα παιδί με τόσο έντονο χαρακτήρα μπορεί να το καταλάβει. 

Ένα παιδί με έντονο χαρακτήρα (ζω με ένα τέτοιο εφτά χρόνια ξέρω πολυ καλά πως είναι) θα έχει επίσης λόγο που συμπεριφέρεται έτσι, δεν είναι όλα θέμα χαρακτήρα, έχει μεγάλη σημασία πως προσεγγίζουμε εμείς το πρόβλημα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν έχει την απόλυτη ευθύνη της συμπεριφοράς του όταν είναι 2-3-4.

Από τη στιγμή που εγώ σαν γονέας δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου πως περιμένω να το κάνει ένα παιδί? Όταν εγώ φωνάζω επειδή δεν κάνει αυτό που του ζητάω πως περιμένω εκείνο να μη κάνει το ίδιο όταν δεν θα γίνει το δικό του?

Δεν ασκώ κριτική, δεν θέλω να παρεξηγηθώ, επιμένω σε αυτό επειδή είδα η ίδια στην πράξη πόσο μεγάλη ευθύνη είχα για τις αντιδράσεις του γιου μου (ένα παιδί  με πολύ έντονο χαρακτήρα)και πως όλο αυτό άλλαξε όταν εγώ αποφάσισα να διαχειριστώ με διαφορετικό τρόπο τις κρίσεις.

 

Link to comment
Share on other sites

On 9/11/2022 at 11:04 ΠΜ, MelinaLaertis είπε:

@kotsifikos @belleblue  Έχετε κάποια ιδιότητα πάνω στην παιδιατρική η ; Σας ρωτώ μόνο και μόνο για να σας κάνω κάποιες ερωτησεις. 

Γειά σας

τα μέλη που συμμετέχουν δεν επιτρέπεται να συμμετέχουν με βάση την ειδικότητά τους έτσι ώστε να μην υπάρχει σύγχιση με την συμμετοχή όποιων επιστημονικών συνεργατών που φέρουν και αντίστοιχο τίτλο γιατρού / ειδικού.

Επιτρέπεται δηλαδή απάντηση στα πλαίσια μιας ανταλλαγής εμπειριών.  Αυτό είναι κάτι που προστατεύει αναγνώστριες/τες από το να ερμηνεύσουν μια απάντηση σε ένα φόρουμ ως καθοδήγηση απο γιατρό/ άλλο ειδικό. 

Αν έχετε ήδη συμβουλή από ειδικό την οποία αμφισβητείτε, θα είναι καλό να λάβετε μια δεύτερη άποψη για το θέμα που σας απασχολεί. Αν αναζητείτε συμβουλή από γιατρό/ειδικό θα είναι σημαντικό να στραφείτε εκτός φόρουμ ή σε υπάρχον συνεργάτη. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει συνεργασία με παιδίατρο, είναι πιθανό όμως να υπάρξει στο μάλλον κάτι το οποίο θα ανακοινώσουμε εδώ!  

ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την κατανόησή σας! 

Βοηθήστε στη διατήρηση της λειτουργικότητας του forum κάνοντας χρήση της αναζήτησης & αναφοράς.  Αν παρατηρήσετε κάποια δημοσίευση που θεωρείτε περίεργη επιθετική ή ενάντια στους κανόνες κάντε αναφορά δημοσίευσης  Οδηγίες για το πως γίνεται η αναφορά δείτε εδώ   Ευχαριστούμε

Ακολουθήστε μας και στο Instagram:

follow_insta.png.f136a60ab3d6a108659752cf6fcc0a5a.pngfollow_cafe.jpg.0bc77dbbb8cab70c6c8919c95cac08b8.jpg

 

Link to comment
Share on other sites

On 11/9/2022 at 11:04 AM, MelinaLaertis said:

@kotsifikos @belleblue  Έχετε κάποια ιδιότητα πάνω στην παιδιατρική η ; Σας ρωτώ μόνο και μόνο για να σας κάνω κάποιες ερωτησεις. 

Όχι καμία σχέση με την ιατρική δεν έχω ,  δεν δίνω τέτοιες συμβουλές, μιλάω εμπειρικά και μόνο έχοντας ένα παιδάκι με έντονο χαρακτήρα.

Link to comment
Share on other sites

On 10/11/2022 at 9:01 ΠΜ, kotsifikos είπε:

Ένα παιδί με έντονο χαρακτήρα (ζω με ένα τέτοιο εφτά χρόνια ξέρω πολυ καλά πως είναι) θα έχει επίσης λόγο που συμπεριφέρεται έτσι, δεν είναι όλα θέμα χαρακτήρα, έχει μεγάλη σημασία πως προσεγγίζουμε εμείς το πρόβλημα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν έχει την απόλυτη ευθύνη της συμπεριφοράς του όταν είναι 2-3-4.

Από τη στιγμή που εγώ σαν γονέας δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου πως περιμένω να το κάνει ένα παιδί? Όταν εγώ φωνάζω επειδή δεν κάνει αυτό που του ζητάω πως περιμένω εκείνο να μη κάνει το ίδιο όταν δεν θα γίνει το δικό του?

Δεν ασκώ κριτική, δεν θέλω να παρεξηγηθώ, επιμένω σε αυτό επειδή είδα η ίδια στην πράξη πόσο μεγάλη ευθύνη είχα για τις αντιδράσεις του γιου μου (ένα παιδί  με πολύ έντονο χαρακτήρα)και πως όλο αυτό άλλαξε όταν εγώ αποφάσισα να διαχειριστώ με διαφορετικό τρόπο τις κρίσεις.

 

Ξέρετε κάτι; Πολλές φορές η θεωρία απο την πράξη διαφέρει. Ούτε εγώ ξέρω το παιδί σας ούτε εσείς το δικό μου. Προσπαθώ πολύ κ έχω ρίξει πολλές ευθύνες πάνω μου αλλά θα σας πω ότι ήταν ενα παιδι εξ αρχής απαιτητικό. Μιλαω τελευταία με έναν φίλο που είχαμε να τα πούμε πολύ καιρό.  Έχει τρία ανιψιά ηλικίες 2,3.5 και 6. Σήμερα μου είπε,κάθε φορά που σε παίρνω τηλέφωνο να μιλήσουμε ακούω τη μικρή να κλαίει . Δεν σου σπάει τα νεύρα αυτή η τσιριδα της; Εγώ μου λέει δεν το έζησα αυτό με τα ανίψια μου. Είναι από τις δύο αδερφές του. Εμείς είμαστε σε όλα των άκρων . Δν πιστεύω πως φταίω εγώ . Πιστεύω είναι κ θέμα dna.Καταβαλω μεγάλη προσπάθεια να ανταπεξέλθω αλλά το τελευταίο ειδικά διμήνο ξέφυγε γ η κατάσταση . Πόσο ζεν να είμαι όλη μέρα; Προσωπικά μου είναι πολύ δύσκολο.  

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...