Babysitter σε κρίση - 3 και 1 έτους, θυμός

[Mar90]

Καλημέρα σας. Εργάζομαι ως babysitter και είμαι σε μια οικογένεια με 2 παιδάκια (1,3 χρονών). Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι με το μεγαλύτερο παιδάκι το οποίο όταν δεν θα γίνει το δικό του (δεν θα θέλει να αλλάξει πάνα, δεν θα θέλει να φάει ποτέ, δεν θέλει να αλλάξω την πάνα στο άλλο παιδάκι, δεν θα θέλει να ταισω το άλλο παιδάκι) γίνεται πόλεμος. Τσιριζει, χτυπάει, φωνάζει να φύγεις και θέλω να σε σκοτώσω. Υπάρχει λοιπόν μια έντονη αντίδραση, γίνεται επιθετικό και προσπαθεί να κυριαρχήσει. Πως θα μπορούσα να διαχειριστώ μια τέτοια κατάσταση? Αντιλαμβάνομαι ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ αλλά εγώ σαν νταντά τι θα μπορούσα να κάνω? Ευχαριστώ πολύ. 

[belleblue]

Το πιο σημαντικό είναι να μην θυμώσεις. 

Κάνε ασκήσεις αναπνοής ηρεμίας κλπ 

Θα είσαι το παράδειγμα του τριχρονου για το πως αντιδρουμε σε στρες. 

Θα κάνεις σαν να μην συμβαίνει εκτός και εάν κάνει κάτι επικίνδυνο για τον εαυτό του και θα τον αφήσεις για λίγο καιρό να κανει το δικο του χωρις να κοροδευεις, χωρίς να γελάς, χωρις να πιεζεις χωρίς να δείχνεις να σε απασχολεί, όλα καλά, δεν πειράζει. 

 

Είναι σε κρίση, έχει μόλις χάσει την αποκλειστικότητα και τώρα το συνειδητοποιεί, ειναι μια απώλεια και αυτή έχει θυμό. 

Είναι δηλαδή απολύτως φυσιολογικό αναμενόμενο και καθόλου ένδειξη χαρακτήρα ή κακής συμπεριφοράς, είναι αναπτυξιολογικά εντελώς οκ,

και για αυτό εσύ θα είσαι επίσης ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ και θα δίνεις αγάπη,

με ΜΟΝΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ όταν πάει να κάνει κάτι επιθετικό ΣΩΜΑΤΙΚΑ στο μικρό παιδι.

 

Με τον ίδιο τρόπο ΔΕΝ θα σχολιάζεις τι κάνει, ΔΕΝ θα του πεις τι να κάνει ΔΕΝ θα του πεις τι δεν ειναι καλό ή δεν είναι σωστό, ΔΕΝ θα τον μαλώσεις ή θα τον βάλεις τιμωρία.

 

Θα αποδεχτείς την ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ του αντίδραση με αγάπη, και έτσι θα βρεί και αυτό πάλι τον εαυτό του. Κάθε παιδί είναι καλό, 

θα του πεις  

Σε αγαπάω ακόμα κια εάν είσαι θυμωμένος.  Δεν πειράζει να μη βαλεις τώρα την πάνα.   Ολα θα πάνε καλά.  Δώσε του αν θέλει μια αγκαλιά. 

 

δεν θα πάθει τίποτα αν δε φάει εκείνη τη στιγμή που το λές εσύ,  πιο σημαντικό είναι να βρεί από μόνο του χωρίς τιμωρίες ότι όντως πεινάει. 

Δεν χρειάζεται κανένα βιβλιο για αυτό, δεν χρειάζεται καμία εκπαίδευση,  είναι ήδη ολοκληρωμένος άνθρωπος με ξεκάθαρα την όρεξή της πείνας. 

Βάζεις σε πιατάκι το φαγητό του, ας είναι κρύο φαγητό σνακ, αντι ζεστό.  Μήλο, τυρί, ψωμί, αγκουράκι, δημητριακά, όλα σε ταπεράκια και όταν θέλει θα τα φάει.  Δεν θα πάθει ΤΙΠΟΤΑ! Ας διαλέξει ποιό και τι ώρα.  (!)

Αυτό έχει να κάνει με το ότι ανακτά πάλι τον έλεγχο της ζωής του η οποία αναταράχθηκε με την νέα τάξη του μωρού. 

 

Εσύ ως υπεύθυνη απλά θα είσαι ουδέτερη και ΟΧΙ πιεστική, και εάν σου πουν κατι οι γονείς σου θα πεις ρώτησα ψυχολογο  (ΚΑΝΕ ΤΟ!)  για να ξέρω καλύτερα τι κάνω. 

Αυτή την στιγμή προέχει να τακτοποιηθεί το συναίσθημά του της απώλειας και του θυμού και μετά θα έρθουν όλα τα άλλα. 

 

Όταν σε εμποδίζει να κάνεις την δουλειά σου για το μικρό παιδί

1) θα σταματάς με τα χέρια σου μόνο   (σαν σε μουγκή ταινία!) το τι πάει να κάνει

2) θα του λες τι να κανει ευχάριστο εναλακτικά επιτόπου.  Θα έχεις κάτι έτοιμο να του πεις  με χαρούμενη φωνή

[ θα αγνοήσεις την ενόχλησή σου, ειναι δικο σου πρόβλημα]  επικεντρώνεις στο ότι το παιδί αυτό δεν αισθάνεται καλά κια δεν ξέρει τι να κανει,  Οπότε του λές τι να κάνει. 

"είδα το αγαπημένο σου βιβλίο έπεσε κάτω? θέλεις να το φέρεις να σου το διαβάσω"

 

Όταν πάει επι τουτου να επιτεθεί στο μικρο παιδί

1) θα ξέρεις ότι αναμένεται να γίνει αυτό

2) δεν θα αφηνεις ποτέ χωρίς επίβλεψη τα δυο

3) θα εχεις ετοιμα τα χέρια σου να μπλοκάρεις σαν τοίχος το τι μπορεί να θέλει να πάει να κάνει

4) θυμήσου και το δάγκωμα. ειναι πολύ πιθανό να γίνει αυτό, και όχι ασυνηθιστο σε τετοιες ηλικίες

 

Σε άσχετη στιγμή που να μην ειναι θυμωμένο, για να το εκπαιδευσεις να ξερει τι ειναι το συναισθημα του θυμου, θα θυμωσεις εσυ με κάτι και αντι να φωναξεις η να μιλησεις περιεργα θα πεις την λέξη  "θύμωσα" γιατί μου μίλησες άσχημα " στεναχωρήθηκα" γιατί δεν μου αρέσει να μου μιλάνε έτσι, εγώ "χαίρομαι" που είμαι εδώ μαζί σου να παίξουμε. 

Θέλεις να παίξουμε μαζί?

Με " έχω βάλει τις λέξεις που πρεπει να πεις πιο καθαρα και να συνδυασεις με εκφραση.

Θα το εκπαιδευσεις στο να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του έτσι.,

 

Για το σκοτώνω, θα πεις συγκεκριμένα όταν το πεί την επόμενη φορά

μια φορά  με ΑΠΟΛΥΤΗ σοβαρότητα, όχι για να διδάξεις, αλλά αυτό που θα έλεγες σε μια ΚΗΔΕΙΑ, με λύπη.

"όταν σκοτώνουμε κάτι, σταματάει να αναπνέει να ζει και δε μπορεί να ξαναζήσει, φεύγει για πάντα. "    Θα τονίσεις το ΠΑΝΤΑ. 

Θα πεις "ΛΥΠΗΘΗΚΑ που το είπες αυτό, γιατί εγώ δεν θέλω να πεθάνω, ούτε εγώ ούτε κανένας, θέλω να μην μαλώνουμε. Σε παρακαλώ, μην μου το λές αυτό γιατί θέλω να κλάψω όταν μου το λές"

 

Στην παρούσα, το λάθος θα ήταν να προσπαθήσει κάποιος να κάνει το παιδί αυτό να ειναι χαρούμενο, τραλαλα, τη στιγμή που εχει χαλάσει το σύμπαν του. 

Το ζητούμενο λοιπόν είναι απλά, να του δείξει ότι είναι οκ που αισθάνεται χάλια, δεν έγινε κάτι, αλλά κάποια πράγματα δεν θα τα αφήσεις να γινονται και εχουν αντικτυπο συναισθηματικό πάνω σου. 

 

Η λύπη, και η στεναχώρια ειναι πολυ σημαντικά συναισθήματα που ακολουθούν μετά τον θυμό,  σε μια απώλεια. 

Αν θέλεις να δεις ένα παιδί που θα ξεπεράσει αυτό το θυμό, και να ηρεμήσει πρέπει να του δειξεις πως να λυπηθεί για αυτό που βιώνει ότι έχασε. 

Η πραγματικότητα είναι ότι θα ήθελε να ασχολοούνται πάλι όλοι μαζί του όπως πριν. 

Άρα φρόντισε κάποιες στιγμές ίσως όταν πρωτοέρχεσαι, να του δίνεις αποκλειστική σημασία, 

και αναλογικά , πρόσεξε να μην ασχολείσαι με αταξίες.

Εάν μπεις στο τριπάκι να ασχολείσαι λεκτικά μόνο με τις αταξίες ,  σε ποσοστό χρόνου,  θα χάσεις τη μπαλα και την ευκαιρία να το βοηθήσεις να ηρεμήσει.