Σημειώστε εδώ την εμπειρία σας (μωράκια στην θερμοκοιτίδα)

[rafa]

KALHMERA KAI AΠΟ ΜΕΝΑ. ΓΕΝΝΗΣΑ ΣΤΗΣ 3/4/11 ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΡΗΤΗΣ. ΕΙΧΑ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑΤΟ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΜΕΣΑ ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ. ΜΟΥ ΚΑΝΑΝ ΚΑΙΜΕΝΑ ΤΗΝ ΕΝΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ. ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ (ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΗΤΑΝ 4400) ΤΟΥ ΔΩΣΑΝ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΝΑ ΦΑΕΙ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΝΤΟΥΣΑΝ ΛΟΓΩ ΒΑΡΟΥΣ ΜΗ ΠΑΘΕΙ ΥΠΟΓΛΥΚΕΜΙΚΟ ΣΟΚ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΛΑΝ ΣΤΗ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΑ ΠΡΟΩΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΡΟΣ (ΔΗΛΑΔΗ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ!) ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΖΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΑΡΓΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΟΙ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΑ ΒΟΗΘΑΝΕ ΜΕ ΤΗ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ. ΜΟΥ ΤΟΝ ΦΕΡΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΞΙ ΩΡΕΣ ΑΦΟΥ Η ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΧΑΡΑ!. ΤΟ ΜΩΡΟ ΟΜΩΣ ΓΟΓΚΥΖΕ (ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΗΧΟ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΙ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ) ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΙΓΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΗ ΩΡΑ ΜΕΛΑΝΙΑΖΕ ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΙΕΣ ΚΡΥΩΝΕ (ΕΝΩ ΑΥΤΟ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ!) ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΟ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΕΓΩ ΞΑΠΛΑ ΛΟΓΩ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΓΟΓΚΥΖΕ, ΜΕΛΑΝΙΑΖΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΤΑΚΤΗ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕ ΜΙΑ ΜΑΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΦΩΝΑΞΕ ΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗΣ ΤΟ ΕΞΕΤΑΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ ΜΕ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΝΕΟΓΝΩΝ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ (ΠΕΠΑΓΝΗ). ΕΧΑΣΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ. ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΤΟΣΑ ΧΛΜ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ. Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΟΠΟΥ ΤΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΧΕ ΕΛΛΕΙΨΗ ΟΞΥΓΟΝΟΥ, ΤΟ ΒΑΛΑΝΕ ΣΕ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ ΑΜΕΣΩΣ (ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΕ ΗΔΗ ΜΠΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕ ΑΠΟΤΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ) ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΧΑΜΕ ΝΤΥΜΕΝΟ ΤΟΣΟ ΧΟΝΤΡΑ. ΣΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΚΡΥΩΝΕ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΜΕΛΑΝΙΑΖΕ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ.ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΤΑΝ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ! ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΔΕ ΞΕΡΩ!ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΟΛΥΛΟΓΩ ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ 3 ΜΕΡΕΣ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΦΥΛΟΞΕΝΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ. ΜΕ ΤΑ ΡΑΜΑΤΑ, ΝΑ ΠΟΝΑΩ ΚΑΙ ΝΑ ΧΩ ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟ ΑΣΤΕΡΑΚΙ ΜΟΥ! ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ. ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ (ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΜΕΙΝΕ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΟΜΩΣ ΣΧΕΔΟΝ ΠΕΝΤΕ ΕΞΙ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΤΟ ΒΑΖΑΝ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΒΟΗΘΑΝΕ)ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΑΜΕ ΓΙα μια ΩΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ. ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΤΙ ΕΙΔΑ ΞΕΣΠΑΣΑ ΣΕ ΚΛΑΜΑΤΑ. ΤΡΥΠΗΜΕΝΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΚΙ(ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ) ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΓΕ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ. ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΓΚΙΞΩ! ΕΒΓΑΖΑ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΓΑΙΝΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ. ΑΠΟ ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΙΝΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΙΖΑ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΜΕΡΑ! ΠΑΡΑ ΤΗ ΚΟΥΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΩ ΑΓΚΑΛΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΤΑΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΝΑΝΟΥΡΙΣΩ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑ ΜΕ ΤΟΣΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΡΥΠΗΜΕΝΟ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΟΥΝ! ΟΜΩΣ Η ΑΓΚΑΛΑΙ ΜΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΔΙΝΕ ΔΥΝΑΜΗ.ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΠΗΡΑΜΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ. ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΤΩΡΑ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΙΣ 21 ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΥΧΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ (ΓΙΑΤΙ ΠΗΡΕ ΟΞΥΓΟΝΟ)ΚΑΙ ΙΣΧΙΩΝ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΠΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ! ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕς ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΑΣ ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΥΦΑΚΙ) ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΙΕΣ (ΚΑΙ ΔΕ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΙΑ ΚΑΙ ΔΥΟ!) ΜΑΣ ΛΕΓΑΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΑΠΛΑ ΚΡΥΩΝΕΙ! ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΕΠΑΓΝΗ ΑΚΟΥΣΑΝ ΟΤΙ ΕΤΡΩΓΕ ΑΠΟΡΗΣΑΝ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ! ΤΟΣΟ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΑΝ ΑΦΟΡΑ ΜΩΡΟ?

[Rania82]

Καλησπερα σας ειμαι νεο μελος στο φορουμ και με το που γραφτηκα μπηκα στο θεμα αυτο ..!!!!γιατι αληθεια ειναι δεν μπορει να ξεχαστει με τπτ η ΜΕΝΝ. Γεννησα 19 Μαιου 2011 34 εβδομαδων με βαρος 2.100 αρχικο κατσαμε 20 μερες στην ΜΕΝΝ ιδιωτικου νοσοκομειου, η αληθεια ειναι οτι ειχα πολλα προβληματα στην εγκυμοσυνη αποκολληση , κυστη , τροχαιο , διαβητη κυησης με ινσουλινη υστερα απο μεγαλη προσπαθεια να στρωσει με διατροφη, και γενικοτερα και οικογενειακα προβληματα που επαιζαν μεγαλο ρολο στην ψυχολογια μου ,,Τα αντιμετωπισα μπορω να πω με οσο τον δυνατον καλθτερη ψυχολογια και πραγματικα τα καταφερα ωσπου 17-19 Μαιου ειχα συσπασεις και επικοινωνησα με τον γιατρο μου αμεσως μου εδωσε τις ιατρικες συμβουλες και μου ειπε να παω να με δει κιολας ,,, υπεριχογραφηκα το μωρο μια χαρα ομως ειχα κατι περιεργα υγρα και καναμε το τεστ με την ταινια οπου και διαπιστωσαμε οτι ειχε τρυπησει τον σακο (ευτυχως που το βρεικαμε ).Φυσικα και πηγα αμεσως στο νοσοκομειο και φυσικα με καισαρικη ομως δυστιχως με γενικη ναρκωση γιατι επερνα αντιπυκτικα και ηταν πολυ επιφοβο ως απογορευτικο να γεννησω εστω με επισκληριδιο,,, Εκανα αιμοραγια ο γιατρος μου ομως τα καταφερε και ειμαι μια χαρα !!! βεβαια ηξερα οτι το μωρο θα μπει θερμοκιτιδα δεν ηξερα τον πονο που θα μου δημιουργουσε ολο αυτο ,,,,,Δεν θα ξεχασω ποτε οτι δεν καταλαβα γεννα ,, οτι δεν ειδα το μωρο μου παρα μονο σε φωτο,, οτι δεν μπορουσα εστω μετα να την ακουμπησω γιατι ειχα φλεβα και υπηρχε φοβος να τισ μεταφερω μικροβιο,οτι τα γραμμαρια και μαλιστα τα 10 ειχαν αποκτησει για μενα τοοοσο μεγαλη σημασια , γιατι οπως ειπα γεννηθηκε 2.100 φτασαμε ομως 1880 στην αρχη δεν εχανε αγωνια μεχρι να χασει και μετα εχανε πολλα αγωνια να σταματησει και να αρχισει να περνει,,Δεν θα ξεχασω ποτε οτι ημουν απο τις 11 το πρωι ως τισ 9 το βραδυ στο Ιασω λογο οτι εμενα μακρυα δεν μπορουσα να φευγω και να ξαναπηγαινω,,, στο ενδιαμεσο τησ παραμονης μου στο Ιασω εβγαζα το γαλα εκει δεν ειχα πολυ το προσπαθησα ομως!!!!!!Το χειροτερο βεβαια την ωρα που πλησιαζε ο γιατρος τησ μοναδας παντα λιγομιλιτος και χωρις να σου δινει μακροπροθεσμες ελπιδες και λογικο το βρισκω ,,,!Και φυσικα ολα τα μωρακια και ολοι οι γονεις που στα ματια μας εβλεπες την ψυχολογικη και σωματικη κουραση και την πιεση στο να μην μπουμε μεσα και να ειμαστε στεναχωρημενοι τα μωρα μας το καταλαβαιναν και δεν επρεπε !!!!!Ξεχασα να σας πω στον θαλαμο που ημουν εγω αντι να περνω το μωρο αγκαλια επερνα το θηλαστρο και τα κοριτσια διπλα ειχαν τα μωρακια τους δεν με πειραξε,, ευτυχως ηταν καλη παρεα και με βοηθησαν πολυ!!! το μωρο το πειραμε στο σπιτι μετα απο 20 μερες σε βαρος 2100 περασαμε κολικους παλινδρομηση στο στομαχι και στα νεφρα και παντα ειχα τον φοβο να παρει βαρος και να ειναι καλα να μην γυρισουμε εκει πισω !!! Ειναι 11 μηνων τωρα ειναι καλα τα προβληματακια εχουν ξεπεραστει ολοι ειναι ξετρελεμενοι μαζι της και εμεις φυσικα ειναι πολυ Δυνατο κοριτσι μασ εδωσε και εμας δυναμη τοτε!!!! Μονο που η εμπηρεια μου αυτη με εκανε να φοβαμαι να κανω και δευτερο παιδι δεν θελω να ξαναζησω κατι τετοιο !!!!!!!!

[giasof]

πραγματικα μεσα απο την καρδια μου ενα μεγαλο μπραβο σε ολες τις μανουλες που αντεξαν τοσα και αντεχουν..απο εχτες που διβαζω το Post δεν εχω σταματησει να κλαιω και γιατι να ειναι τοσο ανευθυνοι οι γιατροι..γιατι να μας κανουν να χανουμε την γη κατω απο τα ποδια μας..γιατι;εμεις τραβηξαμε τοσα για να κανουμε ενα παιδι..

η δικη μου ιστορια δεν ειναι τοσο σοβαρη με οσες διαβασα παραπανω αλλα ο πονος μου τοτε μου φαινονταν βουνο και ακομα και τωρα καποιες φορες η καρδια μου ματωνει ακομα..

εμενα εκατσε στην μενν για 2 βραδια ενω επρεπε να κατσει για 2 ωρες εαν και το εχω αναεφερει και σε αλλο post..

γεννηθηκε 39+1 3900 επειδη ηταν μεγαλο μωρο μου ειπαν οτι δεν εχει ζαχαρο και επρεπε να μπει θερμ. οκ πρωτο σοκ..εγω ειχα κανει καισαρικη ειχα ορους και δεν μπορουσα να κατεβω να τη δω μονο απο φωτογραφιες και απο σχολια των μαιων..απο εκει και μετα δεν ειχα ενημερωση γιατ τιποτα το μονο που μου ελεγαν οταν ρωτουσαμε εμεις απλα κανουμε εξετασεις ελεγαν ...εγω ημουν συνεχεια με κλαματα ψυχολογια μηδεν..ενιωθα οτι δεν ειχα γεννησει οτι ειχα παει καπου να μεινω ημουν στο ''κοσμο''κατεβαινω να την δω κλαμα εγω δεν μπορουσα να την δω απο τα κλαμματα τα ματια μου θαμπα και να μην μπορω να την δω να την εχω στην αγκαλια μου και να ειμαι ετοιμη να πεσω να φοβαμαι να μην μου πεσει..επειδη ολοι με εβλεπαν να κλαιω μονιμως ολη μερα οπου και να ημουν στο δωματιο στην μενν στην καφετερια παντου φωναξανε την παιδιατρο που εχω τωρα και μετα απο φασαρια τελικα μου την εδωσαν..ακομακαι στο σπιτι που πηγα παλι εκλαιγα ..πηγα με τις καλυτερες προυποθεσεις και εφυγα με κλαματα με ενα κενο οτι δεν ειμαι καλη μανα οτι το παιδι μου δεν ενιωσε την αγκαλια μου και ολα αυτα που νιωθουμε ολες οι μανουλες..και ολα αυτα επειδη δεν ταιζαν το μωρο σωστα..δηλαδη αντι να την ταιζουν οπως ενα φυσιολογικο τελειομηνο μωρο τις εδινα μονο 30 γρα..το παιδι μου ηταν νηστικο!!!!!

εβλεπα μανουλες που τα μωρα τους ηταν τα μισα απο τα δικα μου και μου εδιναν κουραγιο που αυτες ειχαν μεγαλυτερα προβληματα απο τα δικα μου και ομως..το πρωσοπικο απαραδεκτο εκτος απο μια κοπελα που μου ειπαν οτι την επερνε αγκαλιτσα γιατι εκλαιγε συνεχεια..βλεπετε ηταν το μεγαλυτερο μωρο εκει μεσα και τον ειχαν για μασκωτ..επαθα ψυχολογικο με την κορη μου δεν αφηνα κανεναν νατην αγγιζει παρα μονο εγω..

 

ο πονος μου μπορει να ειναι μικροτερος απο τους δικου σας αλλα πραγματικα προσευχομαι για καθε παιδακι που ειναι μεσα στην μενν να γινει γρηγορα καλα και να παει σπιτι του εκει που το αγαπανε..

[Ν_Λ_1312]

Καλησπέρα είμαι νέο μέλος και θα ήθελα να μοιραστώ την αγωνία μας.

Το αντράκι μας βιάστηκε κάπως να έρθει,γεννήθηκε 1/3/2012 στην 28w 2d και 1200gr και μπήκαμε αμέσως στην θερμοκοιτίδα.Η αγωνία και το άγχος???Τεράστιο..θα τα καταφέρει?Όταν τον είδαμε παντού είχε καλώδια στο στόμα στα χέρια στα ποδαράκια του παντού και ήτανε μια σταλιά(χάσαμε και μερικά γραμμάρια ήμασταν 1040) οι γιατροί μας έλεγαν οτι είναι δύσκολα γιατί έχει αναπνευστικά προβλήματα.Έτρεμα νόμιζα οτι όλα είναι ψέμα και φεύγοντας γύρισα στην γιατρό και τις είπα ''θα τα καταφέρει θα δείτε είναι δυνατό αντράκι''

Να έχεις πίστη,θετική σκέψη και όλα θα πάνε καλά μου απάντησε....Μετά απο λίγες μέρες αρχίσαμε να τρώμε με καθετήρα φυσικά 1 ολόκληρο ml.και σε λίγο καιρό βγάλαμε το σωληνάκι απο τα πνευμονάκια και είχαμε το ρινικό στην μυτούλα,τι χαρά Παναγία μου!!Οι μέρες περνούσαν και ο μπέμπης μεγάλωνε, έπαιρνε γραμμάρια και έφτασε ξανά τα 1200gr.Ενώ τον κοιτούσα έρχεται η γιατρός και μου λέει γιατί τον κοιτάς και του μιλάς μόνο?Χαιδεψέ τον και λίγο!!

Αμέσως έβαλα το χέρι μου και μου κράτησε με την μικρούλα χούφτα του το δαχτυλο μου τι υπέροχο συναίσθημα νόμιζα οτι δεν θα ξαναζήσω κάτι τέτοιο..Αλλα το αντράκι μας είχα κι άλλη έκπληξη...μετά απο 40 περίπου μέρες αναπνέουμε μόνοι μας χωρίς σωληνάκια,χωρίς ρινικά και χωρίς κράνος το χαμόγελο?Καταλαβαίνεται!!!Έχουμε 54 ημέρες στην θερμοκοιτίδα και πρίν 3 ημέρες τον πήραμε αγκαλιά και ξεκινήσαμε το μπιμπερό.

''ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΚΙ ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΑΠΟ ΧΑΡΑ'' Σε λίγες μέρες θα πάμε στο σπίτι μας και ελπίζω όλα τα δύσκολα να τα ξεχάσουμε και να κρατήσουμε την χαρά που μας έδωσε με την γεννησή του!!!!!!

Ευχαριστώ όλους τους γιατρούς που έδωσαν στο αντράκι μας ζωή..

Όσοι γονείς περνάνε αυτή την δοκιμασία θα σας πω αυτό που μου είπε η γιατρός.<ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ>τα μωράκια είναι πιο δυνατά απο οτι νομίζουμε !!!!

[Rania82]

Εχεις απολυτο δικιο ΑΧ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΩΛΗΝΑΚΙΑ !! με το καλο να πατε σπιτι σας προσεξε ομως μην γινεις παραπανο προστατευτικη λογο φοβου μην γυρισεις πισω ''τι μου λες τωρα θα πεις '' απλα το ειδα στον εαυτο μου αυτο ειχα γινει ''υστερικη'' εκατσα και εκανα μια συζητηση με τον εαυτο μου σκεφτηκα μηπως χρειαιζομαι και βοηθεια απο ειδικο μπας και καταφερω και βγαλω τον φοβο και τις εικονες απο το μυαλο μου ..! τελικα τα καταφερα !!!! Εβλεπα οτι αν συνεχισω ετσι μελλοντικα θα τις κανω κακο .... φυσικα και την λατρευω φυσικα και δεν στερησα καμια αγκαλια απλα προσπαθησα να την αφυνω να '' αναπνευσει'',,,,! Σιγουρα οι εικονες και η εμπειρια δεν θα ξεχαστει ποτε μια φορα ειπα ποτε στην ζωη μου και αφορα αυτη την εμπειρια !!!Αλλωστε αυτο μου εχει δημιουργησει αρνητισμο στο να της κανω αδερφακι,,, πιστευω θα το ξεπερασω και αυτο !!! απλα αυτες τισ μερες που ειναι το νινι μας εκει μεσα , βαζουμε την ψυχολογια μας στην ακρη ,, ισως και τα μαιευτηρια δεν εχουν μεριμνησει ετσι ωστε να παρεχουν καποια ''ψυχολογικη '' στηριξη εκεινη την περιοδο που ειναι απαρετιτη κατα την γνωμη μου και για την μαμα και για τον μπαμπα !!!! και ΠΑΛΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ

[Πέρλα]

Εμένα ο μικρός μου γεννήθηκε την 36η εβδομάδα 2690 gr αλλά μπήκε αρχικά λόγω αναπνευστικής δυσχέρειας για 3 ώρες. Εγώ περίμενα να μου το φέρουν αλλά μου είπαν ότι έχει και άλλο πρόβλημα και δεν δέχεται φαί οπότε θα τον κρατήσουν όλο το απόγευμα. Έρχεται το απόγευμα και μου λένε ότι πάει για αύριο. Η μητέρα μου φώναζε να έρθουν να μου το βάλουν στο στήθος και το μωρό μια χαρά θα φάει και ότι επίτηδες το κρατάνε για να παίρνουν λεφτά (γέννησα σε ιδιωτική κλινική και κάθε μέρα σε θερμοκοιτίδα χρεώνονταν 400 ευρώ). Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μας εξηγούσε τί ακριβώς έχει και πόσο σοβαρό είναι. Βρήκαμε έναν παιδίατρο εκεί μέσα πολύ καλό και του εξηγήσαμε ότι δεν έχουμε λεφτά άλλα για θερμοκοιτίδα (2 μέρες που κάθησε στην ιδιωτική η θερμοκοιτίδα μόνο μας πήγε 800 + 1200 οι γιατροί + 1700 το δωμάτιο, δεν είχαμε άλλα) και αυτός μεσολάβησε και το μεταφέραμε στην νεογνολογική του Ιπποκράτειου.

 

Εκεί έκατσε συνολικά 16 μέρες. Είχε μετεωρισμό κοιλίας και δυσπροσαρμογή και όταν πήγα και το είδα έπαθα σοκ. Του είχαν ξυρίσει το μισό κεφαλάκι του για να του βάλουν ορούς, ήταν με σωληνάκια μέσα στο στόμα και φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένο. Οι γιατροί εκεί μου εξήγησαν ότι δεν έχει κάτι σοβαρό και πάλι καλά μη χειρότερα να λέω, και είχαν απόλυτο δίκιο, απλά η ψυχολογία μου ήταν χάλια, είχα γεννήσει και δεν είχα πιάσει καν το χεράκι του, μία αγκαλίτσα δεν το είχα πάρει

 

Πήγαινα στο νοσοκομείο κάθε μέρα να το δω, στα 5 λεπτά που το κοιτούσα ερχόταν οι νοσηλεύτριες και μου έλεγαν "αρκετά κάθησες, φύγε τώρα" μία φορά που θέλησα να το ακουμπήσω δεν με άφησαν, όταν ερχόταν η ώρα να το ταίσουν του έχωναν με σήραγγα το γάλα μέσα στο σωληνάκι. Εγώ μάζευα γάλα με θήλαστρο και το πήγαινα αλλά δεν έφτανε και του έδιναν ξένο (αυτό μου έχει κοστίσει πολύ)

 

Πάντως τέλος καλό όλα καλά, εξάλλου εξαρχής δεν είχε κάτι πολύ σοβαρό, έβλεπα άλλες περιπτώσεις δίπλα του και έβαζα τα κλάματα από την στεναχώρια μου, και έλεγα πάλι καλά που είμαστε όπως είμαστε. Απλά εκείνες οι μέρες που ήταν μακρυά μου ήταν από τις πιό μοναχικές όλης μου της ζωής...

[chrisa1980]

Ν_Λ_1312;2357147

ειδες που γίνονται και θαύματα;

Κοίτα σε κανέναν χρόνο να μας λες:ουφ κουράστηκα να τον κυνηγάω

Να ειστε όλοι καλά και να τον χαίρεστε τον κούκλο!!!!

[Ν_Λ_1312]

Ν_Λ_1312;2357147

ειδες που γίνονται και θαύματα;

Κοίτα σε κανέναν χρόνο να μας λες:ουφ κουράστηκα να τον κυνηγάω

Να ειστε όλοι καλά και να τον χαίρεστε τον κούκλο!!!!

 

Μετά από 80 ημέρες πήγαμε σπίτι μας:D:D:D:D Η ζωή μας έχει γίνει τόσο όμορφη!!!Το αντράκι μας μετά και απο ένα μικρό χειρουργείο (βουβωνοκήλη) είναι κοντά μας γερός και δυνατός...

Σ'ευχαριστούμε κοπέλα μου και εσύ να χαίρεσαι τον παιδαρο σου!!!

[pixie]

Eπιτέλους θα κάνετε αγκαλίτσες!!! Να σας ζήσει το αντράκι σας γλυκειά μου!!!!! Να είναι πάντα υγιές και ευτυχισμένο.!!!!!

[Βίκη76]

Σημειώνω την εμπειρία μου μόνο για να πάρουν θάρρος άλλες μητέρες που αυτή τη στιγμή περνούν τα ίδια ή ακόμη χειρότερα από όσα πέρασα εγώ.

 

Γέννηση στις 26 εβδ. και 6 μέρες, λόγω ινομυώματος. 1075 γραμμάρια. 104 μέρες στην εντατική, τις 80 διασωληνωμένη. Βρογχοπνευμονική δυσπλασία λόγω υπερβολικού οξυγόνου. Εγκεφαλική αιμορραγία β' βαθμού. 4 ιώσεις, ένα σοβαρό μικρόβιο, παρολίγον θανατηφόρο (ευχαριστούμε το θεό και τη γιατρό Αγγελική Νίκα του Αγλαϊα Κυριακού). Σύγκλιση βοτάλειου πόρου (χειρουργείο).

Παράλληλα και από σύμπτωση: εκ γενετής σοβαρή καρδιοπάθεια. Δεν έγινε αντιληπτή από την αρχή η σοβαρότητά της. Συνεχής, βασανιστική φαρμακευτική αγωγή για ένα χρόνο μετά από την έξοδο από το Παίδων. Εμπόδια στην πρόσληψη βάρους. Αποτυχία της αγωγής, εισαγωγή και εγχείριση ανοιχτής καρδιάς στο Ωνάσειο. Επιτυχία (έτσι λέμε, πρώτα ο Θεός, γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει) και έξοδος. Εντατική προσοχή (φόβος ιώσεων).

Τώρα, ένα χρόνο μετά: όχι σοβαρά προβλήματα, διαγνωσμένα τουλάχιστον. Η μικρή διαφεντεύει το σύμπαν, είναι το πιο σκληρό καρύδι που έχω γνωρίσει ποτέ. Λέγεται Μαριάννα, είναι 2,5 χρονών και ο κόσμος της ανήκει, κι αν τυχόν της ξαναεμφανιστούν προβλήματα της έχω εμπιστοσύνη ότι δε το βάλει κάτω, όπως έκανε η μάνα της. Γιορτάζει στις 23 Αυγούστου και υπάρχει μια Κυρία σε ένα μοναστήρι της Ευρυτανίας η οποία την προσέχει άγρυπνα (κι αν δεν είσαι θρήσκος, δεν μπορείς παρά να γίνεις μετά από όλα αυτά, θα ήταν έλλειψη σεβασμού κι ευγνωμοσύνης): η Κυρία λέγεται Προυσιώτισσα, και την ευχαριστούμε κάθε μέρα.

[xenia:-)]

Να σας ζησει και παντα γερη και δυνατη να ειναι!!!!!!!!!!!

να την χαιρεστε!!!!!

[rnt]

Με συγκινεί τόσο η ιστορία της Μαριάννας, όπως και ολω των μικρών ηρώων που παλεύουν για τη ζωή. Σίγουρα θα είναι πάντα μια αγωνίστρια. Να τη χαίρεστε! Να είναι όλα τα παιδάκια γερά!

[piscina]

Κορίτσια κάθε φορά που διαβάζω και μια ιστορία συγκινούμαι και πάλι από την αρχή! Και εγώ μαμά πρόωρων διδύμων. Αυτό που ήθελα να πω και στις άλλες μανούλες είναι (και είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει σε όλες) ότι δεν έχει περάσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ (τα τελευταία 10 χρόνια γιατί οι κόρες μου κοντεύουν τα 10) που να μην έχω σκεφτεί την εντατική, που να μην φέρνω στο μυαλό μου τις φατσούλες τους μέσα στην θερμοκοιτίδα, που να μην νιώθω την απόγνωση του άντρα μου και τη δική μου κάθε φορά που μπαίναμε να τις δούμε, που να μην δοξάζω τον Θεό, που να μην μπορώ να πιστέψω ότι αυτές οι υπέροχες κοπέλες που σε λίγο θα είναι γυναίκες μου έκανε ο Θεός τη χάρη να μεγαλώσουν υγιέστατες! Μάλλον νομίζω ο Θεός μας επιτρέπει να περάσουμε αυτή την αγωνία ώστε κάθε μέρα να τον δοξάζουμε και να είμαστε πανευτηχείς που τα παιδάκια μας τα καταφέρανε. Νομίζω ότι η πιο δύσκολη στιγμή που βίωσα ήταν όταν τα μωρά ήταν 20 ημερών και οι γιατροί μας είπαν ότι την επιβίωση μάλλον την κερδίσαμε, να δούμε όμως τι θα γίνει με την ποιότητα ζωής. Οι κόρες μου γεννήθηκαν μετά από μία εφιαλτική εγκυμοσύνη (ξεκίνησα με τρίδυμα από εξωσωματικη) στις 30 εβδομάδες. Μείναμε 50 μέρες στην εντατική η μία έσπασε ο πνεύμονας της, πάθανε εγκεφαλικές αιμοραγίες, στένωση λάρυγγα από την ατελείωτη διασωλήνωση και ένα σωρό άλλα. Είμαι σίγουρη ότι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου δεν θα περάσει μέρα που να μην θυμηθώ την εντατική και να μην πω Θεέ μου σε ευχαριστώ! Κουράγιο, υπομονή και πίστη σε όλες τις μανούλες που τα μωράκια τους είναι αυτή τη στιγμή στην εντατική!

[omamy]

Καλησπέρα σε όλες... διαβάζω τις ιστορίες σας και πραγματικά παίρνω κουράγιο... Είμαι μια νέα μανούλα... γέννησα στη 31 εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου μετά απο μία δύσκολη εγκυμοσυνη καθώς είχα πονους και συσπάσεις στη μήτρα καθ ολη τη διαρκεια αυτης....

 

Για εμενα το γεγονος οτι εμεινα εγκυος ηταν ενα θαυμα καθως εξαιτιας μιας ορμονης που ειχα ανεβασμενη παρα πολυ (προλακτινη) δεν μπορουσα να κανω παιδια....

 

Ο μικρος μεσα στη κοιλια μου ηταν πολυ ζωηρος!!!τρυπησε λοιπον ο σακος (λιγο) κ ετσι δν καταλαβα οτι σπασαν τα νερα. επειτα με πιασαν οι πονοι αλλα κ παλι δεν το καταλαβα γτ οπως σας ειπα πονους ειχα καθ ολη τη διαρκεια της εγυμοσυνης μου... Οταν ανακαλυψα οτι ειχαν σπασει τα νερα.. 2 ωρες μετα πηρα το γιατρο κ μπηκα στο νοσοκομειο... μετα απο 2 μερες εισαγωγης ο γιατρος μου τον πηρε με καισαρικη γιατι ειχα παθει εσωτερικη αιμοραγια.... ευτυχως και δοξαζω το Θεο γι αυτο το μωρακι μου ειναι καλα... προλαβαμε!!! 2 ωρεσ χειρουργιο... γεννηθηκε 1410 στις 29/07 . δεν μου τον ακουμπησαν καν επανω μου... απλα τον αρπαξαν!!! η αιμοραγια δε σταματαγε και αφου με εραψε ο γιατρος χρειαστηκε να με ξανα ανοιξει γτ ξαναεπαθα εσωτερικη αιμοραγια. (καισαρικη με επισκλυριδιο εκανα).

 

Τη πρωτη φορα που ειδα το μωρο ηταν στην εντατικη διασωληνωμένο...δε προκειται να το ξεχασω ποτε μου!!! εκλαιγα καθε φορα που βρισκομουν μονη μου... ειναι ακομη μεσα... ευτυχως δεν εχει κανενα προβλημα... τωρα ειναι 1730... μου ειπαν πως στο 1800 θα βγει απο τη θερμοκοιτιδα κ θα τον παρω αγκαλια...

 

Ευχομαι καμια μανουλα να μη περασει αυτο που εχουμε περασει εμεις... Αυτη η εικονα με το μωρο διασωλινωμενο δε προκειται να μου φυγει ποτε απο το μυαλο... Θα αργησω ακομη να τον παρω μου ειπαν... δε πειραζει.... ας ειναι καλα εκεινος κ θα περασει ο καιρος.....

[manitaraki]

Τη πρωτη φορα που ειδα το μωρο ηταν στην εντατικη διασωληνωμένο...δε προκειται να το ξεχασω ποτε μου!!! εκλαιγα καθε φορα που βρισκομουν μονη μου... ειναι ακομη μεσα... ευτυχως δεν εχει κανενα προβλημα... τωρα ειναι 1730... μου ειπαν πως στο 1800 θα βγει απο τη θερμοκοιτιδα κ θα τον παρω αγκαλια...

 

Ευχομαι καμια μανουλα να μη περασει αυτο που εχουμε περασει εμεις... Αυτη η εικονα με το μωρο διασωλινωμενο δε προκειται να μου φυγει ποτε απο το μυαλο... Θα αργησω ακομη να τον παρω μου ειπαν... δε πειραζει.... ας ειναι καλα εκεινος κ θα περασει ο καιρος.....

 

Μην ανησυχείς, τόσα και τόσα έχεις περάσει, στο τέλος είσαι πια!!! Αν το μόνο θέμα σας είναι το να πάρει βάρος, σε 10-15 μέρες θα την έχεις κοντά σου! Και μη φοβάσαι, όλα ξεχνιούνται...θα αποκτήσεις τόσες ωραίες αναμνήσεις με το παιδάκι σου που όλα τα άλλα θα σου είναι τόσο μακρινά, δε θα αξίζει καν να τα ξαναφέρνεις στο μυαλό σου!

[efih]

Καλησπέρα και από εμένα σε όλες τις μανούλες!

 

Μετά από έναν αγώνα από την 20η εβδομάδα με υψηλή ρίξη υμένων και μία ακτάσχετη αιμορραγία στην 27η.. γέννησα τελικά το κοριτσάκι μας στις 19/6 στην 27+6 εβδομάδα μόλις 1150γρμ.

Το μωράκι αμέσως διασωληνώθηκε αλλά μόνο για μία ημέρα καθώς κατάφερε αρκετά νωρίς να αναπνεύσει μόνο του με τη βοήθεια ρινικού οξυγόνου.

Κατά τα άλλα έδωσε τον αγώνα της για 58 ημέρες στην μονάδα εντατικής νοσηλείας και πλέον από τις 16/8 είναι πλέον μαζί μας στο σπίτι.

Χρειάστηκε μόνο να νοσηλευτούμε ξανά για πέντε μέρες στην παιδιατρική καθώς παρουσιάσαμε έντονη ταχύπνοια λόγω ρινίτιδας (μας είχε φράξει η μυτούλα από μυξούλες)..

 

Σαφέστατα και έχουμε ακόμα πορεία να διανύσουμε καθώς έχουμε ένα ευρηματάκι στην καρδούλα, στο ήπαρ.. να τσεκάρουμε τα ματάκια μας.. νευρολόγο κλπ...

 

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη μονάδα τρεφόταν αποκλειστικά με μητρικό γάλα το οποίο έβγαζα με θήλαστρο νοσοκομειακό και το παρέδιδα στη γαλακτοκόμο.

 

Μόλις έφτασε τα 1600 γρμ. ξεκινήσαμε και καγκουρώ.. πέταγα από τη χαρά μου!! Υπέροχη εμπειρία!!

 

Περάσαμε αρκετά σκαμπανεβάσματα.. Μπροστά όμως σε αυτό το θαύμα που λέγεται επιβίωση.. και σε όλα αυτά που περνάνε οι γονείς αντιμετωπίζοντας ανάλογα περιστατικά.. όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν ασήμαντα.

 

Εύχομαι σε όλες τα καλύτερα για εσάς και για τα παιδάκια σας!!

Ήθελα να γράψω την ιστορία μου γιατί όταν κατάλαβα πως θα γεννήσω πρόωρα.. έψαχνα απεγνωσμένα στο ίντερνετ να βρω περιστατικά πρόωρων που να έχουν καλή εξέλιξη.. ήταν πολύ σημαντικό για την ψυχολογία μου!!

[elisavet_9]

η δικά μας ιστορία...: Γέννησα στις24/4/2012,την ημερα της γιορτής μου...τί καλύτερο δώρο...όμως το τελευταιο μήνα κύησης είχαμε δυσάρεστα:δεν επαιρνε βάρος(λογω πλακούντα και αμνιακού υγρού)εκανα το πάσχα 2 ενέσεις κορτιζόνης για να βοηθησουμε την ανάπτυξη των πνευμόνων και μπηκα με καισαρική εκτακτως 36εβδ. και 4 ημ.

έτσι γεννήθηκε το αγοράκι μας 2100 και 47 εκ.,μπηκε 4 ημερες στη θερμοκοιτίδα και για ακομη 8 ημερες στην απλή νοσηλεία.

οι ημερες στη θερμοκοιτίδα ήταν απελπιστικές,γεμάτες στεναχώρια κι αγωνία.ποιά μανούλα δεν θέλει να πάρει αγκαλια το μωρό που τόσο καιρό περίμενε?να το θηλάσει,να το μυρίσει και να το αγγίξει?να το βλέπει με σωληνάκι να τρέφεται,να μη μπορει καλά καλά να το χαιδέψει?

πηγαίναμε με το συζυγό μου 2 φορες την ημερα(πρωι+απογευμα) ,είμασταν όλο ερωτήσεις στους γιατρούς καποιοι είχαν όρεξη να απαντήσουν,καποιοι όχι...

ο μόνος άνθρωπος που με βοηθησε ψυχολογικά ήταν ο άντρας μου,ούτε ο γιατρός μου,ούτε οι συγγενείς,ούτε κανείς!όποιος δεν το έχει περάσει δεν μπορεί να σε καταλάβει,δυστυχώς...

το μόνο πράγμα που μου έδωσε δύναμη ήταν τα μωράκια που εβλεπα να είναι εκεί πολυ περισσοτερο καιρο,μήνες και τους γονείς που εβλεπαν τοσο καιρο τα μωρακια τους απο το τζάμι,χωρις να δίνουν ουτε ενα χάδι...είπα λοιπον υπάρχουν και χειροτερα...ΣΥΝΕΛΘΕ!πονάει η ψυχή σου εκεί μέσα.

εχουν περάσει 6 μηνες και σκεφτομαι όλο αυτο καθημερινά,το ξέρω οτι δεν πρεπει γιατι ολα καλά τωρα αλλα ευκολα ειναι ολα στα λόγια...στεναχωρήθηκα αργότερα και για το θέμα του θηλασμούοταν 14 ημερες εχουν περασει για να ξεκινησεις το θηλασμο,το εχασες το τραίνο...)αλλά το μόνο ου με ενοιζε ολο αυτο το διαστημα ηταν να ΠΑΡΕΙ ΒΑΡΟΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!κουραγιο,δυναμη κι υπομονη.ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ,να του μιλάτε,σας γνωρίζει!σκεφτείτε το αύριο και να κάνετε όνειρα για τη μέρα που θα πάτε σπίτι σας!!!

[Babylino]

Μια ακόμη εμπειρία. Από την 31 εβδομάδα κι ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, ο γιατρος σε ένα ντόπλερ μας είπε οτι ο μικρούλης δεν παίρνει βάρος, τότε άρχισε η ιστορία μας, μετά από ψάξιμο και ένδειξη θρόμβωσης του ομφάλιου διαπιστώσαμε οτι έχω θρομβωφιλία, η οποία και δημιουργούσε τα προβλήματα συν του γεγονότος οτι ό πλακούντας ήταν "γερασμένος" με αποτέλεσμα το μωρό να μην τρέφεται σωστά. Ξεκίνησα άμεσα ενέσεις ηπαρίνης και ντοπλερ συν καρδιοτοκογράφο κάθε εβδομάδα σχεδόν. Ο γιατρός απο 33η εβδομάδα με προετοίμαζε οτι δεν θα είναι τελειόμηνη η εγκυμοσύνη αλλά όπως αντιλαμβάνεστε αυτό που σου περιγράφουν με αυτό που ζει η κάθεμια μας στην πραγματικότητα απέχει πολύ.... Τέλος πάντων στην 35η εβδομάδα και στην καθίερωμένη πλεόν εβδομαδιαία εξέταση κι ενώ έοχυμε φτάσει αισίως στην 35η ε΄γω έχω ξεθαρέψει οτι τελικά θα το ξεπεράσουμε το πρόβλημα και θα γεννήσω κανονικά. Α! ξέχασα όλο αυτό το διάστημα κάθε πρωι συγκεκριμένη ώρα ξυπνούσα και μετρούσα και κατέγραφα σε ημερολόγιο για μια ολόλκληρη ωρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι τα χτυπήματα του μωρού που αισθανόμουν. Τελικά κι ενώ διενεργούνταν το ντόπλερ είδα το γιατρό να αλλάζει δέκα χρώματα και να σιγοψυθιρίζει "κάτι δεν μου πάει καλά...." τελικά μου λεέι οτι το μωρό έχει αναστροφή αίματος στο φλεβώδη πόρο΄(!!!!) και είναι δεμένος με το λώρο σαν αλεξιπτωτιστής!!!! επείγουσα εισαγωγή στο μαιευτήριο και άμεσα καισαρική....τελικά έισάγομαι στο μαιευτήριο μου κάνουν ένεση κορτιζόνης για τους πνεύμονες και ο γιατρός λόγω του οτι είχα κάνει λι΄γο νωρίτερα την ένεση για την θρομβωφιλία μου λέει οτι πρέπει να περιμένουμε μέχρι το πρωί και να δράσει και η κορτιζόνη. Όλο το βράδυ έμεινα με καδιοτοκογράφο και καλωδιωμένη στο μικρό χειρουργείο, όπου άρχισαν συσπάσεις ξαφνικά και έκτακτες συστολές στην καρδιά μου. Άρχισαν να τρέχουν οι γιατροί, ο καρδιολόγος τέλος πάντων φθάνουμε στο πρωί και μπαίνουμε στο χειρουργείο όπου μου κάνουν ολική νάρκωση λόγω των συστολών στην καρδιά και της πίεσης μου που είχε πέσει στο 8,5 (η μεγάλη)!!!! όταν ξύπνησα με μεγάλη δυσκολία σαν όνειρο θυμάμαι τον άνδρα μου να μου λεέι οτι ο μπέμπης πήγε στο παίδων για λίγο για του βάλουν οξυγόνο και κάτι τέτοιες ασυναρτησίες... τελικά ο μπεμπάκος γεννήθηκε 2.500 κιλά και εισήχθη στην ΜΕΝ Παίδων Αγ. Σοφίας λόγω αναπνευστικής δυσχέριας όπου έμεινε 20 μέρες. Λόγω της ολικής νάρκωσης δεν είδα το μωρό μου όταν γεννήθηκε και λόγω της εισαγωγής του στο Παίδων τον είδα μετά από 4 ημέρες............ΔΕΝ υπάρχει χειρότερο πράγμα απο μια μητέρα που γεννάει και βλεπει το αγγελούδι της από φωτογραφία χωρίς να μπορέσει να το αγγίξει ή τουλάχιστον να το δει. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και τώρα μετά από 7 σχεδόν μήνες ο μπόμπιράς μου είναι τόσο ζωηρός που γκρεμίζει σπίτι... Δεν πρόκειται όμως ποτέ να ξεχάσω την στιγμή που βγήκα απο το μαιευτήριο και έτρεξα να τον δω και τον αντίκρυσα μέσα στην θερμοκοιτίδα διασωληνωμένο...... φυσικά όταν είδα άλλα περιστατικά εκεί είπα οτι υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Μακάρι αυτές οι μονάδες να είναι μια μέρα άδειες και όλα τα μωράκια σπίτι τους στην αγκαλιά της μανούλας τους.

[Vallia.]

Καλησπέρα σε όλους!

Γέννησα κι εγώ ένα πρόωρο μωράκι στις 20 Νοεμβρίου, τη Βαλέρια! Γεννήθηκε 1740gr, 31 εβδομάδων και είναι στη θερμοκοιτίδα στο νοσοκομείο!

Με προβληματίζουν πολύ οι γιατροί γτ οι απόψεις τους είναι κάθε φορά διαφορετικές!

Χτες που πήγαμε να δούμε τη μικρή μας, που είναι αρκετά ζωηρή, μιλήσαμε με την παιδίατρο και μας είπε πως η κατάστασή της είναι σταθερή. Τρώει κανονικά, τις αύξησαν και τα ml του γάλακτος σε 18 από 13, απλά δεν της σταματάνε ακόμα την αντιβίωση επειδή είναι λίγο ανεβασμένα τα λευκά της. Μας είπε λοιπόν η παιδίατρος πως αυτό δεν είναι κάτι ανησυχητικό! Μας είπε επίσης πως κλινικά είναι ενα πολύ καλό μωρό που δεν τους δημιουργεί προβλήματα, είναι ζωηρή και τρώει κανονικά.

Σήμερα που τηλεφώνησα για την ενημερωθώ, η γιατρός που μίλησα μου είπε πως δέχετα το γάλα της και συνεχίζει την αντιβίωση. Της είπα πως εχτές μας είπαν πως δεν είναι κάτι ανησυχητικό και μου λέει: "ποιος σας το είπε αυτό; Φυσικά και είναι κάτι ανησυχητικό αφού το παιδί έχει αυτή τη λοίμωξη (απλά μία λοίμωξη). Και μέχρι να κατέβουν τα λευκά της είναι ανησυχητικό".

Καταλαβαίνεται ότι πανικοβλήθηκα. Και γενικά είμαι πανικοβλημένη. 10 μέρες είναι μόνο η Βαλέρια στην θερμοκοιτίδα και νομίζω πως δεν έχω άλλα αποθέματα δύναμης! Ξέρω πως υπάρχουν μωρά με πολλά προβλήματα και πως εγώ είμαι μία τυχερή μανούλα, αλλά αποδείχτηκα μάλλον πολύ αδύναμη!

Παρότι ο γιατρός μου την αποκαλεί "μικρό θαυματάκι" είμαι σε μία διαρκή ανησυχία. Διαβάζω απ το πρωί σε διάφορα sites τα όποια προβλήματα μπορεί να έχει ένα πρόωρο και τα έχω βρει μπαστούνια που λένε. Μήπως να σταματήσω να διαβάζω;

Δεν ξερω πότε θα πάρουμε τη μικρή μας στο σπίτι, αλλά ελπίζω όλα να πάνε καλά! Και δοξάζω Το Θεό που γεννήθηκε και δεν χρειάστηκε να πάρει ούτε για ένα λεπτό εξυγόνο!

[xara35]

Η Ιστορια μου ειναι μεγαλη και θα μπορουσε να γραφτει βιβλιο...αλλα μετα απο πολλη σκεψη αποφασισα να της μοιραστω μαζι σας!

Ολα ξεκινησαν πριν ενα χρονο...μπηκα στην διαδικασια της εξωσωματικης μετα απο μια αποτυχημενη σπερματεγχυση και επτα χρονια προσπαθειων!Ολα πηγαν καλα και ευτυχως με την πρωτη εμεινα εγκυος και ενω ηδη η αδελφη μου ηταν και αυτη εγκυος στο δευτερο παιδακι της!Ειχαμε μονο δεκαπεντε μερες διαφορα και ειμασταν και οι δυο μες την τρελη χαρα!Η δικη μου εγκυμοσυνη ξεκινησε με αναγουλες συνεχισε με αγωνια λογω κακης αυχενικης και το κλου στο τελος ηταν η ανεβασμενη πιεση!πηγαινα καθε εβδομαδα στον γιατρο μου και εκανα καρδιοτοκογραφο για να παρακολουθουμε τους παλμους του μωρου τον τελευταιο μηνα ομως δεν εκανα καθολου υπερηχο!

πρωτα γενναει η αδελφη με καισαρικη και το μωρακι της παρουσιαζει αναπνευστικη δυσχερεια και μεταφερεται το μωρο στην εντατικη του ιπποκρατειου την επομενη μερα και η αδελφη μεταφερεται σε δωματιο στο ιπποκρατειο για να ειναι κοντα στο μωρο μιας και ο γιατρος μας ηταν και στο ιπποκρατειο!εγω αυτην την μερα παω στο ιατρειο του γιατρου μας για καρδιοτοκογραφο και η μαια του με στελνει στο ιπποκρατειο που εφημερευει ο γιατρος γιατι οι παλμοι του μωρου δεν ειναι καλοι!Βρισκομαι στη 35η εβδομαδα!στο νοσοκομειο ο γιατρος με κανει εισαγωγη για στενη παρακολουθηση και ενω ο αντρας με εχει τακτοποιησει στο δωματιο εχει φυγει για το σπιτι ξανακανω παλι καρδιοτοκογραφο και εκει φαινεται πως το μωρο δεν αντεχει αλλο!Οι παλμοι του πεφτουν!"ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ" φωναζει ο γιατρος "γιατρε να παρω τον αντρα μου τηλεφωνο να ερθει προλαβαινω;"ΓΡΗΓΟΡΑ" μου λεει ο γιατρος!η αδελφη που το ειναι στο ιδιο νοσοκομειο και αυτη, ειχα προλαβει πριν ωρα να την πω ειναι πως κανω εισαγωγη για παρακολουθηση!

Μπαινω στο χειρουργειο για καισαρικη κρατοντας στο χερι μια ζωνη απο το μοναστηρι του πατηρ παισιου και προσευχομαι φωναχτα!Τα χειλη εχουν ξεραθει απο την αγωνια καιρωτω συνεχεια τον γιατρο αν ειναι ολα καλα!Μεχρι που ακουω το κλαμα της και η χαρα μου ειναι απεριγραπτη!Μονο που δεν κρατησε για πολλη μολις ακουω οτι ειναι 1670 γρ παγωνω!Γιατι;;;ΤΟ Βαρος πριν ενα μηνα ηταν κανονικο για την εβδομαδα μου... βεβαια ειχα να κανω ενα μηνα υπερηχο(ο γιατρος δεν τον θεωρουσε απαραιτητο)!αυτο που μου ειπεο γιατρος ειναι πως το μωρο εβγαλε το μυκωνιο μεσα στην κοιλια δυσανασχετησε και ηταν ζητημα ημερων ή και ωρων αν θα αντεχε!Το μωρο δεν το ειδα, δεν το πηρα αγκαλια το πηραν και το πηγαν στην εντατικη παρεα με την ξαδελφουλα του που ηταν ηδη εκει δυο μερες!

Και εδω αρχιζουν τα οργανα!την πρωτη βραδια την περασαμε οι δυο αδελφες στο ιδιο δωματιο και τα μωρα μας μαζι στην εντατικη!!!Αντι για χαρες και γελια ειχαμε στο δωματιο κλαματα αγωνια και φοβο!

την επομενη μερα ολοι μου λεγανε να μην ανησυχω και πως μολις το μωρο γινει περιπου δυο κιλα θα το παρω!δεν παρουσιασε προβληματα σοβαρα!Οταν ανεβηκα πρωτη φορα στην εντατικη και την αντικρυσα τρομαξα!Οταν ομως το αγγιξα τρελαθηκα!Ηταν τελεια!Αυτο δηλαδη ειναι το δικο μου μωρο!!!!!!!!Δεν το πηστευα !!!!!Οι γιατροι της εντατικης επιφυλακτικοι το μωρο ηταν μικρο για την εβδομαδα κυησης λογω της πιεσης μαλλον δεν τρεφονταν σωστα τον τελευταιο μηνα!και απλα μου ειπαν οτι περιμεναν να δουν αν παρουσιασει κατι το μωρο!Ηταν υπερβαλικα μικρο και το σωματακι του μεσα στα καλωδια!Φυσικα δεν μπορεσα να το ακουμπησω!Καθε μερα πηγαιναμε μαζι με την αδελφη μου να τα δουμε μεχρι που βγηκαμε απο το νοσοκομειο με αδεια χερια και την καρδια μαυρη!Η αδελφη μου πηρε δυναμη απο το πρωτο της παιδακι εγω απο τον αντρα μου οσο μπορουσε να μου δωσει!Δεν ηθελα να μπαινω στο παιδικο δωμτιο, εκλαιγα ολη μερα, ειχα τυψεις και θεωρουσα τον εαυτο μου υπευθυνο για οτι συνεβει στο παιδι μου!

Ευτηχως η αδελφη μου σε 15 μερες πηρε το μωρακι της σπιτι!Το δικο μου μωρο ομως δεν δεχονταν το γαλα πρηζονταν η κοιλιτσα του το βαζαν συνεχεια οροι !Μας ειπαν οτι επρεπε να του κανουν σκιαγραφηση εντερου γιατι εχουν υποψια για μεγακολο και θα χριαστουν επεμβασεις!κλααααααμα εγω!ΓΙΑΤΙ;;;;;;;ΣΕ ΜΕΝΑ;;;;; Οι φλεβιτσες του κατατρυπημενες μεχρι και στο κεφαλι του βαζαν ορο για να βρουν φλεβες!ετσι περασε ενας ολοκληρος μαρτηρικος μηνας!Με εμενα και τον αντρα μου να πηγαινοερχομαστε στην εντατικη νεογνων του ιπποκρατειου καθε φορα με την ιδια αγωνια για το τι θα ακουσουμε και με εναν κομπο μονιμως στο στηθος!!Ο κοσμος της εντατικης ειναι εφιαλτικος ο ηχος των μηχανηματων τρυπαει τα αυτια!Τα μικροσκοπικα πλασματακια δινουν την μααχη τους για ζωη!Το προσωπικο λιγοστο τρεχει και δεν προλαβαινει!οι ελλειψεις σε αναλλωσιμα πολλες δεν εχουν καν μωρομαντηλα, πιπιλες, φορμακια!αφου δεχτηκε το μωρακι μας ενα εντελως υποαλεργικο γαλα παρουσιασε χολοσταση(ικτερος σε κακη μορφη με απλα λογια)και στην συνεχεια υπογλυκαιμια!Τα συμπτωματα αυτα δεν αρεσουν στουν γιατρους και μου κανουν λογο για εξετασεις για μεταβολικα νοσηματα!κλααμα παλι εγω και προσευχες στην παναγια!εντωμεταξυ μου ειπαν οτι λογω το οτι δεν εβρισκαν φλεβες επρεπε να του κανουν μια μικροεπεμβαση για να μπουν σε κεντρικη αρτηρια και να μπαινει εκει ο ορος μιας και τον χρειαζονταν ακομα!πανω στην επεμβαση το μωρο παρουσιασε αιμοραγια!ευτηχως ομως σταματησε!μετα περιμεναμε τα αποτελεσματα απο τις εξετασεις για τα μεταβολικα ολα καλα ευτηχως!μετα μας βρηκε ιωση και επειδη η υπογλυκαιμια συνεχιζε εξετασεις συνεχεια!εξετασεις ενδοκρινολογικες μεχρι και για κυστικη ιωση!για να μην σα ςκουραζω μετα απο τα πρηξιματα στην κοιλια, την αιμοραγια,λοιμωξεις,εμενουσα υπογλυκαιμια,χολοσταση,στασιμοτητα βαρος και εμενα στα προθυρα καταθληψης περασαν 3 μηνες αγωνιας, απογνωσης, τυψεων και πολλων προσευχων αεροβαπτησαμε το παιδι γιατιε γω ηθελα!Την ονομασαμε ΜΑΡΙΑ στην Παναγια γιατι πριν μηνω εγκυος ειχαμε ταξει το παιδι στην παναγια! Απο εκεινη την μερα η κατασταση του μωρου καλητερευε μεχρι που μια μερα η διευθηντρια μου ειπε οτι μπορω να την παρω!Μετα απο 90 ολοκληρες μερες με πολλη κλαμα πολλη αγωνια την πηραμε σπιτι 2550 κιλα ανθρωπακο !Οταν την πηραμε τοτε ενοιωσα οτι τωρα την γεννησα!τωρα εχουμε κλεισει ενα μηνα στο σπιτι ζηγιζει 4 κιλα!! Δεν ειναι ευκολαΤο παιδι χρειαζεται ιδιαιτερη φροντιδα(ακομα του κανουμε σπιτι εξεταση για την υπογλυκαιμια) και την ταιζω καθε δυο ωρες και ειναι και κλαψιαρικο αλλα δεν παραπονιεμαι!Λεω δοξα τον θεο!ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ ΤΑ ΞΕΧΝΑΩ ΟΛΑ ΚΑΙ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ!!!!!!!!!!!!

Κοριτσια ολα αυτα τα εγραψα για να ας επισημανω τα εξης:

να ειστε απαιτητικες στον γιατρο σας α κανετε καρδιοτοκογραφο αλλα και υπερηχο!

Να εχετε πιστη και δυναμη !εγω την πιστη στον θεο την ειχα βαθια μεσα μου και την εβγαλα και την δυναμη την βρηκα αναγκαστικα γιατι απο μενα περιμενει αυτο το πιδι!

Να δοξαζετε καθε μερα τον θεο για τα κλα που μς δινει αλλα κια για τα ασχημα γιατι μεσα απο αυτα γινομαστε καλητεροι ανθρωποι!

να ξερετε οτι το ιπποκρατειο και συγκεκριμενα η εντατικη νεογνων εχει αναγκη απο μωρομαντηλα μεχρι και φορμακια χρησιμοποιημενα!

Συγνωμη αν σας κουρασα αλλα ηθελα να αμοιραστω μαζι σας!

[Vallia.]

Χαρά35 η ιστορία σου είναι τόοοοσο συγκινητική! Πολύ χαίρομαι που έχετε το μωράκι σας στο σπίτι μαζί σας!! Φαντάζομαι πως θα είναι τα πιο όμορφα Χριστούγεννα που θα κάνετε ποτέ!

Καταλαβαίνω απόλυτα το κομμάτι που λες για τις τύψεις! Κι εγώ νιώθω ακριβώς το ίδιο! Κάθε μέρα και πιο έντονα!

Εύχομαι όλα να πάνε τέλεια με το μωρό σας και να είναι πάντα υγιές!

Η πίστη στο Θεό με βοηθάει κι εμένα! Κι εμένα ο πατέρας μου έκανε τάμα στην Παναγία και πιστεύουμε πως μας βοήθησε ώστε να πάρει αρκετό βάρος πριν γεννηθεί! Ούτε ο γιατρός μου δεν πίστευε πως κατάφερε σε 8 μέρες να πάρει 550gr. Η Παναγία την αγαπάει την κόρη μας!!

Εύχομαι σε όλες τις μανούλες να είναι δυνατές και να παίρνουν μεγάλες αγκαλιές τα μωρά τους!! Εύχομαι ολόψυχα να μην υπάρχουν δάκρυα σε καμία οικογένεια!

[karkinaki]

καλημερα και απο μενα!

η ιστορια μας δεν απεχει απο τις ιστοριες των υπολοιπων κοριτσιων.

μετα απο αγωνα 2,5 χρονων καταφερα να μεινω εγκυος με την 1η εξωσωματικη σε διδυμα αγορακια!η χαρα μου απεριγραπτη! μετα απο τους 3 πρωτους μηνες απεριγραπτης ανεμελιας ξαφνικα στην 14η βδομαδα ξεκινησαν τα προβληματα.αιμορραγια λογω χαμηλου πλακουντα του ενος εμβρυου.ο γιατρος μου συνεστησε ξαπλα.

περνανε οι εβδομαδες με προσοχη μπολικη ξαπλα και υπομονη.

αισιως φτανουμε 24η βδομαδα οπου σε τραχηλικο υπερηχο ο γιατρος διαπυστωνει ανεπαρκεια τραχηλου και αμεσως διακομισθηκα στο ιπποκρατειο(οπου και νοσηλευτηκα για 2 μηνες).οι γιατροι ηταν παρα πολυ απαισοοδοξοι καθως ο τραχηλος μου κυριολεκτικα κρεμοταν απο μια κλωστη 7 χιλιοστων και εχασκε σα χοανη! απο κει και περα δε μπορω να σας περιγραψω τον αγωνα μου και του αντρα μου να παραμεινει η εγκυμοσυνη μεχρι τουλαχιστον την 30η εβδομαδα!το ταμα στην παναγια και την αγια ειρηνη Χρυσοβαλλαντη θα με εσωνε κυριολεκτικα (στις οποιες ειχα ταξει τα παιδακια μου πριν την εξωσωματικη)

 

26η βδομαδα...ο τραχηλος ανοιξε διαπλατα και ειχα διαστολη 2 εκατοστα.οι γιατροι μου λενε ενα θαυμα σε σωζει...και με εσωσε......

 

ευτυχως δεν ειχα συσπασεις λογω των φαρμακων και των αντιβιωσεων που μου παρειχαν .με θεληση και πιστη καταφεραμε να φτασουμε 31η βδομαδα οπου και γεννησα με εκτακτο χειρουργειο γιατι ο καρδιοτακογραφος εδειχνε βραδυκαρδια των μωρων....ο τραχηλος αξιος δε με προδωσε μεχρι την τελευταια στιγμη. ο λογος της εκτακτης καισαρικης ηταν υπογλυκαιμια (παθαινω τακτικα) η οποια περασε στα εμβρυα και επαθαν υπογλυκαιμικο σοκ.

να μη τα πολυλογω στις 10 σεπτεμβριου εφερα στον κοσμο τα αντρακια μου τα οποια μπηκαν εντατικη ΜΕΝΝ Ιπποκρατειου για 50 μερες. ο μεγαλος επαθε νεκρωτικη εντεροκολιτιδα μια ακρως σοβαρη ενδονοσκομειακη λοιμωξη αλλα ο Βαλαντης μου τα καταφερε και το ξεπερασε με αντιβιωση 12 ημερων.

το γεγονος οτι ανα πασα στιγμη μπορει να γεννουσα σε μικρη εβδομαδα με τις γνωστες συνεπειες, η γεννηση των μωρων μου την 31η ηταν ανελπιστα χαρουμενη και με τον αντρα μου παρα τα καλωδια, το ξυρισμα στο κεφαλι και τις μεταγγισεις ειμασταν χαρουμενοι και ποτε δε χασαμε τη πιστη μας οτι ολα θα πηγαιναν καλα μεχρι τελους. τα αγορακια μου αποδειχτηκαν αγωνιστες και ευχομαι οι αγιες να τα προστατευουν μεχρι τα βαθια γεραματα τους!!!!!!

 

μη χανετε την πιστη σας,η ζωη , ο Θεος μας στελνει τεραστια αποθεματα δυναμης για να ανταποκριθουμε στις δυσκολιες της ζωης μας.

ευχομαι ολες οι απειλουμενες κυησεις να εχουν ευτυχες τελος και να κρατησετε ολες τα μωρακια στην αγκαλια σας!!!!!

[ΕΥΑ77]

Καλησπέρα σε όλες. Η δική μου ιστορία είναι λίγο περίεργη.Ακόμα δηλαδή προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Έχω την εντύπωση ότι ήμουν πρωταγωνίστρια σε κάποιο θρίλερ το οποίο δυστυχώς ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω. Διαβάζω για εξωσωματικές και δίδυμα. Με τις μανάδες που ήμουν στην εντατική των νεογνών οι περισσότερες είχαν δίδυμα ή εξωσωματική. Εγώ καμία σχέση. Η ηλικία μου 35 χρονών και το πρώτο μωράκι μου. Όλη η εγκυμοσύνη μου πήγαινε πάρα πολύ καλά. Οι εξετάσεις όλες πολλή καλές αυτές που φυσικά πρόλαβα να κάνω.Να φανταστείτε ούτε αμνιοπαρακέντηση χρειάστηκε να κάνω. Ήταν να γεννήσω έως 14 Νοεμβρίου ώσπου ξαφνικά στις 28 Αυγούστου το απογεύμα στις 28 εβδομάδες και 5 ημέρες και ενώ δεν έκανα κάτι και ήμουν απλά ξαπλωμένη, απλά ... σπάσαν τα νερά χωρίς πόνους. Εννοείται οτι πήρα τον γυναικολόγο μου και με έστειλε κατευθείαν στη κλινική. Απο εκεί και πέρα ξεκίνησε ο γολγοθάς. Αρχικά μου λέγανε οτι θα μείνω για παρακολούθηση με κορτιζόνες και τα συναφή για να καταφέρουν να παρατείνουν την κύηση. Αφού μου κάνανε εισαγωγή, όλες τις εξετάσεις και υπέρηχο το οποίο έδειχνε ότι η μπεμπούλα είχε κατέβει πολύ κάτω, με ανεβάσανε σε δωμάτιο. Ο γυναικολόγος μου με ενημέρωσε και μου είπε οτιδήποτε να αιστανθώ να το πώ κατευθείαν.Είχα ήδη διαστολή 3 εκατοστά ο τράχηλος. Δεν χρειάστηκε πολύ να περιμένω γιατί μετά απο καμία ώρα ήρθαν οι περίεργοι πόνοι. Απο τις 10 το βράδυ που ξεκίνησαν οι συσπάσεις κανονικά, η μπουμπού μου γεννήθηκε στις 12 και 10 τα μεσάνυχτα φυσιολογικά 1300 κιλά. Δεν προλάβανε ούτε επισκληρίδιο να μου κάνουν και βέβαια ούτε κορτιζόνες. Σε 3 ημέρες πήρα εξιτήριο αφού με ξεσκονίσανε γιατί φοβήθηκε ο γυναικολόγος μου οτι τα νερά σπάσανε λόγω κάποιας λοίμοξης κάτι που δεν επιβεβαιώθηκε ευτυχώς. Η μπέμπα μου πήρε εξητήριο στις 17 Οκτωβρίου. Κοντά 2 μήνες παρέμεινε στην ενταντική μονάδα θεραπείας των νεογνών. Είχα κατασκηνώσει στην ουσία έξω απο την ενταντική. Την πρώτη εβδομάδα ειδικά μας λέγανε οτι δεν ξέρανε αν θα ζήσει!!! Απ'οτι μάθαμε αργότερα την έσωσε το βάρος της. Δόξα το θεό όλα πήγαν καλά και την έχουμε στο σπίτι μας πλέον.Η κούραση διπλάσια αλλά η χαρά αμέτρητη. Εμείς βέβαια δεν τελειώσαμε εκεί. Πολεμάμε και με 2 αιμαγγειώματα αλλά και αυτά σιγά σιγά πέρνουν το δρόμο τους να εξαλειφθούν. Οσες μανούλες έχετε ακόμα τα μωράκια σας στην ενταντική, σας εύχομαι να σας πάνε όλα καλά και να τα πάρετε γερά όσο πιο γρήγορα γίνεται. Θέλει υπομονή, πίστη και κουράγιο αλλά θα δείτε οτι στο τέλος θα είναι απλά ένας κακός εφιάλτης που πέρασε ειδικά οταν πάρετε τα μωράκια σας αγκαλιά ή όταν τα πάρετε απο την εντατική. Παρεπιπτόντως η μικρή μου όταν βγήκαμε ήταν 2400 κιλά το οποίο δεν το πίστευα καθόλου.

κουράγιο σε όλες.....

[manitaraki]

Εύα77 η ιστορία σου μη σου φαίνεται περίεργη, γιατί το απροσδόκητο υπάρχει πάντα σαν ενδεχόμενο! Δεν έξηγούνται πάντα όλα. Σας έσωσε το βάρος γέννησης, γιατί ήταν πολύ νωρίς όντως. Οι ιστορίες μας μοιάζουν πολύ. Φαντάσου ότι εγώ ήμουνα 33 όταν γέννησα στις 29+5 ένα κοριτσάκι μετά βίας 1 κιλό. Κι εμένα ήταν όλα μια χαρά, ώσπου με έπιασαν συσπάσεις και αιμορραγία χωρίς λόγο και γέννησα φυσιολογικά μετά από 2 μόνο μέρες νοσηλεία. Από τις εξετάσεις ποτέ δε βρέθηκε κάτι να δικαιολογεί το τι έφταιξε. Η μικρή έμεινε 63 μέρες ΜΕΝΝ, πέρασε μία γερή λοίμωξη, και την πήραμε 2480 γρ. Τώρα είναι 22 μηνών, πολύ μικροκαμωμένη αλλά μια χαρά. Να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου!

[agelyian]

καλησπερα,

ηθελα κι εγω να μοιραστω την ιστορια μου μαζι σας αλλα απο τα λιγα που διαβασα νομιζω οτι η δικη μου περιπετεια δεν ειναι τιποτα μπροστα στις περιπετειες καποιον μαμαδων. εμεις διαπιστωσαμε στο doppler οτι ο σακος εχει μια μικρη σχισμη στην 20η εβδομαδα, της ειπα οτι νιωθω λιγα υγρα και μου εκανε την εξεταση με την οποια διαπιστωσε οτι εχανα αμνιακο υγρο. με φοβο μηπως σπασουν τα νερα με κρατησε στο νοσοκομειο. πρεπει να πω εδω οτι η γυναικολογος μου που ειναι μια πολυ καλη γιατρος και για πολλους πολυ σοβαρη και 'αυστηρη' επιστημων μου ειπε αυτα ακριβως οπως επρεπε για να μην παθω πανικο. Να ναι καλα! Αρχισαμε τις κορτιζονες και ενδοφλεβια αντιβιωση, ξαπλα και ηρεμια, ηταν πολυ αισιοδοξη. 'αν κανεις αυτα που θα πουμε, πιστευω, χωρις αλλες εκπληξεις, οτι ολα θα πανε καλα'. οταν βγηκα απο το νοσοκομειο μου εδωσε μια λιστα απο φαρμακα και ενεσεις που επρεπε να κανω + μια εξεταση καμπυλης ζαχαρου και γενικως οτι εξεταση υπαρχει για το ζαχαρο. ειχα ζαχαρο κυησεως. τα πραγματα λοιπον αλλαξαν. το ζαχαρο 'μαγνητιζει' τις λοιμωξεις και με τον σκισμενο σακο η γιατρος μου φοβηθηκε μηπως παει καποια λοιμωξη. θυμαμαι ακόμα την φραση της 'προτιμω ενα μωρακι προωρο παρα ενα μωρακι με λοιμωξη'. οποτε αποφασισαμε να γεννησω την 35η εβδομαδα. πηρα μια διατροφη για διαβητικους την οποια και τηρησα αυστηρα, ενεση καθε πρωι και 9 χαπια την ημερα, ξαπλα και ηρεμια. ειχαν ερθει και οι γονεις μου εκεινες τις ημερες γιατι ο αντρας μου δουλευε και δεν μπορουσε να με φροντισει ολη μερα. μεναμε λοιπον στο σπιτι 4 ατομα που ποτε δεν το καταλαβα. ολοι τους ηταν ηρεμοι και χαμογελαστοι, ο αντρας μου με τη μαμα μου στολισαν το σπιτι με καινουριο δεντρο και στολιδια. ο μπαμπας μου με ταιζε στο στωμα τα φρουτακια μου και γελουσαμε. Φωτακια και δωρακια (ηταν Χριστουγεννα). Δεν θα μπορεσω ποτε να ξεπληρωσω στους γονεις μου και στον αντρα μου αυτα που εκαναν περυσι τα Χριστουγεννα για να πανε ολα καλα και να μη χασω την ψυχραιμια μου και την αισιοδοξια μου ουτε ενα λεπτο.

καθε μερα εκανα CRS για να δουμε μηπως και εχω καποια λοιμωξη και τρυπουσα τα δαχτυλα μου 4 φορες την ημερα για να ελεγχω το ζαχαρο μου. οταν πηγα να μου μετρησουν παλι τη σχισμη δεν πιστευα ουτε εγω ουτε η γιατρος μου οτι ειχε μεινει μικροτερη κι απο τη μιση. Εχασα 10 κιλα στον 8ο μηνα της κυησεως μου. στις 2 Γεναρη γεννησα με καισαρικη το αγγελουδι μου. Οταν ακουσα το κλαμα του εχασα τη λαλια μου και οταν το ακουμπησαν στον ωμο μου ξεχασα το ονομα μου, ετρεχαν τα δακρυα μου, ηταν τοσο ομορφος και τοσο... μεγαλος.... 2770 και 50 εκ. υψος. Τρελαθηκαμε. κι ομως οτι κι αν εκανα δεν ηταν αρκετο για να τον παρω σπιτι μαζι μου. στην ανανηψη η γιατρος μου με ενημερωσε οτι ειναι πολυ καλα ο μπεμπης μου αλλα πρεπει να μεινει στην εντατικη μοναδα νεογνων. ημουν ψυχραιμη που οι αλλες κοπελες ειχαν τα μωρακια τους και τα θηλαζαν στο δωματιο, οταν εφυγα απο το νοσοκομειο που δεν το ειχα στην αγκαλια μου πλανταξα στο κλαμα. καθε μερα πηγαινα το πρωι και το απογευμα απο μιση ωρα για να τον δω. τις πρωτες μερες ειχε εναν τεραστιο αναπνευστηρα στο στομα, το εβλεπα και εβαζα κατευθειαν τα κλαματα. υπηρχαν ομως και πολλα καλα που δεν μπορουσα να παραβλεψω, δεν εχασε ουτε γραμμαριο παρολο που ηταν με ορο, ηταν μεγαλος σε σχεση με αλλα μωρακια που εβλεπα γυρω και ειχε απιστευτα γρηγορη εξελιξη προς το καλυτερο. καθε μερα μας ελεγαν οτι σε λιγες μερες θα τον παρετε ωσπου περασαν 20 μερες. τωρα ειναι 11 μηνων και ειναι 11 κιλα 85 εκ. υψος. η παιδιατρος μου λεει οτι αυτο το παιδι δεν μπορει να πεισει κανεναν οτι ειναι προωρος. ειναι πολυ καλος και ελπιζω να ειναι παντα ετσι. αυτη ειναι η μικρη ιστορια μας που την εκανα τεραστια, σορρυ. ευχομαι ολα τα μωρακια να πανε γρηγορα στην αγκαλια των γονιων τους χωρις αλλα προβληματα.

φιλια