Αποβολή στην 8η εβδομάδα

[Gummy Bear]

Καλησπέρα κορίτσια. 

 

Μετά από πολλή σκέψη αλλά κυρίως λόγω δυσκολίας το να το μοιράζομαι γιατί με πονάει πολύ, αποφάσισα να μοιραστώ παρόλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μαζί σας. 

 

Πριν από περίπου μια εβδομάδα είχα μια αποβολή στις 8 εβδομάδες.. Στις 6 εβδομάδες που είχα πάει στο γυναικολόγο δεν ακουγόταν η καρδιά, αλλά είχε πει ότι ήταν πολύ μικρό ακόμα και θα το βλέπαμε στις 7 εβδομάδες. Περίπου στις 7 εβδομάδες είχα μετά την ούρηση ελάχιστο αίμα. Ξυπνούσα τη νύχτα λόγω απίστευτου πόνου στη μέση. Είχα πόνο στην κοιλιά όπως όταν έχουμε περίοδο. Πήγα στα επείγοντα στο νοσοκομείο (γιατί εδώ στο εξωτερικό ήταν το καθολικό Πάσχα και έλειπαν όλοι), όπου μου είπαν ότι ίσως ήταν αρχή αποβολής και δεν ήταν σίγουροι αν ακουγόταν η καρδιά του εμβρύου γιατί ήταν πολύ μικρό. Τέλος πάντων πήρα Utrogestan και μαγνήσιο, ήμουν ξάπλα όπως μου είπε ο γυναικολόγος και στις 8 εβδομάδες που με ξανά είδε, δυστυχώς δεν υπήρχε καρδιακός παλμός... Το σώμα που απέβαλε μόνο του, κάτι το οποίο ήταν πολύ ψυχοφθορο. 

Δεν θέλω να το συζητάω γιατί με πονάει πολύ. Ταυτόχρονα δεν είχα χρόνο να το επεξεργαστώ, γιατί την περασμένη εβδομάδα που έγιναν όλα αυτά, ο γιος μου 2 χρόνων ήταν άρρωστος και έπρεπε να τον φροντίσω. 

Όταν βλέπω έγκυες, στεναχωριεμαι και όταν ο γιος μου θέλει να βλέπει παιδικά με μωρά στεναχωριέμαι επίσης, γιατί μου θυμίζουν την αποβολή. Φοβάμαι να ξανά μείνω έγκυος μήπως ξανά συμβεί. Ξέρω ότι συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και μετά είχαν μια πετυχημένη εγκυμοσύνη, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή. Πρέπει να είμαι δυνατή για το γιο μου γιατί αφού έκλαιγα για μέρες (δεν του είχα πει ότι είμαι έγκυος), του είχα πει ότι η μαμά πονάει στη μέση, μου είπε μια μέρα "όχι άλλο αουα μαμά". Και κατάλαβα ότι δεν θέλει να με βλέπει πλέον να κλαίω συνεχώς. 

Είμαι ψυχολογικά πολύ κουρασμένη και στενοχωρημένη. Πήρα και παίρνω ψυχολογική βοήθεια, αλλά ακόμα δεν με βοηθάει πάρα πολύ ίσως γιατί είναι πολύ φρέσκο όλο. Δεν ξέρω. Πρέπει και να δουλέψω, δεν έχω καμία διάθεση ούτε μπορώ να συγκεντρωθω. Θέλω μόνο να κοιμάμαι. Όταν το αφηγουμαι σε κάποιον, ξεσπάω σε κλάματα, όπως και σε άσχετες στιγμές μέσα στην ημέρα όταν το θυμάμαι. 

 

Για όσες το πέρασαν, πείτε μου : πώς μπορέσατε να ξανά κάνετε προσπάθεια για εγκυμοσύνη? Πόσο καιρό σας πήρε να το ξεπεράσετε? Ξέρω αυτό εξαρτάται στον καθένα πώς το βιώνει, αλλά θα ήθελα να μάθω... Τι κάνατε για να το ξεπεράσετε? 

[Annitamik]

Just now, Gummy Bear είπε:

Καλησπέρα κορίτσια. 

 

Μετά από πολλή σκέψη αλλά κυρίως λόγω δυσκολίας το να το μοιράζομαι γιατί με πονάει πολύ, αποφάσισα να μοιραστώ παρόλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μαζί σας. 

 

Πριν από περίπου μια εβδομάδα είχα μια αποβολή στις 8 εβδομάδες.. Στις 6 εβδομάδες που είχα πάει στο γυναικολόγο δεν ακουγόταν η καρδιά, αλλά είχε πει ότι ήταν πολύ μικρό ακόμα και θα το βλέπαμε στις 7 εβδομάδες. Περίπου στις 7 εβδομάδες είχα μετά την ούρηση ελάχιστο αίμα. Ξυπνούσα τη νύχτα λόγω απίστευτου πόνου στη μέση. Είχα πόνο στην κοιλιά όπως όταν έχουμε περίοδο. Πήγα στα επείγοντα στο νοσοκομείο (γιατί εδώ στο εξωτερικό ήταν το καθολικό Πάσχα και έλειπαν όλοι), όπου μου είπαν ότι ίσως ήταν αρχή αποβολής και δεν ήταν σίγουροι αν ακουγόταν η καρδιά του εμβρύου γιατί ήταν πολύ μικρό. Τέλος πάντων πήρα Utrogestan και μαγνήσιο, ήμουν ξάπλα όπως μου είπε ο γυναικολόγος και στις 8 εβδομάδες που με ξανά είδε, δυστυχώς δεν υπήρχε καρδιακός παλμός... Το σώμα που απέβαλε μόνο του, κάτι το οποίο ήταν πολύ ψυχοφθορο. 

Δεν θέλω να το συζητάω γιατί με πονάει πολύ. Ταυτόχρονα δεν είχα χρόνο να το επεξεργαστώ, γιατί την περασμένη εβδομάδα που έγιναν όλα αυτά, ο γιος μου 2 χρόνων ήταν άρρωστος και έπρεπε να τον φροντίσω. 

Όταν βλέπω έγκυες, στεναχωριεμαι και όταν ο γιος μου θέλει να βλέπει παιδικά με μωρά στεναχωριέμαι επίσης, γιατί μου θυμίζουν την αποβολή. Φοβάμαι να ξανά μείνω έγκυος μήπως ξανά συμβεί. Ξέρω ότι συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και μετά είχαν μια πετυχημένη εγκυμοσύνη, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή. Πρέπει να είμαι δυνατή για το γιο μου γιατί αφού έκλαιγα για μέρες (δεν του είχα πει ότι είμαι έγκυος), του είχα πει ότι η μαμά πονάει στη μέση, μου είπε μια μέρα "όχι άλλο αουα μαμά". Και κατάλαβα ότι δεν θέλει να με βλέπει πλέον να κλαίω συνεχώς. 

Είμαι ψυχολογικά πολύ κουρασμένη και στενοχωρημένη. Πήρα και παίρνω ψυχολογική βοήθεια, αλλά ακόμα δεν με βοηθάει πάρα πολύ ίσως γιατί είναι πολύ φρέσκο όλο. Δεν ξέρω. Πρέπει και να δουλέψω, δεν έχω καμία διάθεση ούτε μπορώ να συγκεντρωθω. Θέλω μόνο να κοιμάμαι. Όταν το αφηγουμαι σε κάποιον, ξεσπάω σε κλάματα, όπως και σε άσχετες στιγμές μέσα στην ημέρα όταν το θυμάμαι. 

 

Για όσες το πέρασαν, πείτε μου : πώς μπορέσατε να ξανά κάνετε προσπάθεια για εγκυμοσύνη? Πόσο καιρό σας πήρε να το ξεπεράσετε? Ξέρω αυτό εξαρτάται στον καθένα πώς το βιώνει, αλλά θα ήθελα να μάθω... Τι κάνατε για να το ξεπεράσετε? 

Γλυκειά μου σου είχα απαντήσει και σε ένα άλλο θέμα που έγραψες αλλά αργεί να εγκριθεί και δε το βρίσκω τώρα... Λυπάμαι πολύ!!! 

Ζεις ένα πένθος τώρα. Είναι φυσιολογικά όλα αυτά που αισθάνεσαι . Εγώ παλινδρομη στις δέκα εβδομάδες, ενώ είχαμε ακούσει καρδιά , δυστυχώς σταμάτησε. Και μετά αποξεση. Και εγώ καμία διάθεση για τίποτα δεν είχα, κλάμα συχνά. Το πήρα βαριά. Ούτε για εγκυμοσύνες ήθελα να ακούσω ούτε για μωρά. 

Στους δύο μήνες μετά την αποξεση έκανα προσπάθεια για νέα εγκυμοσύνη που ήταν τελικά ήταν επιτυχής και έχω το παιδάκι μου. Έχει τύχει σε πολλές γυναίκες. Ωστόσο, αν και συχνη είναι δύσκολη εμπειρία. Μέχρι και μετά που πέρασε το πρώτο τρίμηνο της νέας εγκυμοσύνης είχα φόβο μέσα μου . Αυτό που τελικά με βοήθησε ήταν ότι μίλησα με άλλες γυναίκες που το έχουν περάσει, μιλούσα ανοιχτα για το θέμα και αυτό ήταν θεραπευτικό για μένα. Δεν μου άρεσε όταν γινόταν προσπάθεια υποβάθμισης των συναισθημάτων μου. Εντάξει ήταν αρχή , αλλά για μένα ήταν η πρώτη εγκυμοσύνη, αν και δεν ήταν σίγουρα ολοκληρωμένο μωρό, ήταν απώλεια. Το περιβάλλον συνήθως για να σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα το κάνει αυτό . Το έκαναν πολύ ο άντρας μου και οι γονείς μου , αλλά με πήγαινε πίσω. Με έκανε να αισθάνομαι υπερβολική. Αντίθετα αυτό που βοήθησε ήταν να μιλάω για αυτό με ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και να μην καταπιέζομαι να νιώσω καλά. Θα έλεγα να βιώσεις τα συναισθήματα σου όσο χρόνο χρειάζεται και ακόμα και στο παιδί σου που σου λέει να μην κλαίς να μιλάς για αυτά. Δεν είναι κακό να σε βλέπει λυπημένη, ανθρώπινο είναι. Ίσα ίσα θεωρώ ότι βοηθά και την συναισθηματική του ανάπτυξη. Δεν είπα να κλαίς και να μοιρολογας μπροστά του ανεξέλεγκτα για να μην παρεξηγηθω, αλλά να μιλάς και να λες ότι μπορεί να είμαστε και στεναχωρεμενοι κάποιες φορές και το κλάμα είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που το εκφράζουμε. Ο καθένας το βιώνει διαφορετικά άλλοι κάνουν καιρό να ξεπεράσουν ένα τέτοιο γεγονός, άλλοι πιο σύντομα.

Μετά από προτροπή της γυναικολόγου μου προσπάθησα για νέα εγκυμοσύνη. Συνήθως όλα πηγαίνουν καλά μετά. Εύχομαι σύντομα με ένα γερό μωράκι!!!! Και όποτε χρειαστεί να μιλήσεις είμαστε εδώ

[Gummy Bear]

Just now, Annitamik είπε:

Γλυκειά μου σου είχα απαντήσει και σε ένα άλλο θέμα που έγραψες αλλά αργεί να εγκριθεί και δε το βρίσκω τώρα... Λυπάμαι πολύ!!! 

Ζεις ένα πένθος τώρα. Είναι φυσιολογικά όλα αυτά που αισθάνεσαι . Εγώ παλινδρομη στις δέκα εβδομάδες, ενώ είχαμε ακούσει καρδιά , δυστυχώς σταμάτησε. Και μετά αποξεση. Και εγώ καμία διάθεση για τίποτα δεν είχα, κλάμα συχνά. Το πήρα βαριά. Ούτε για εγκυμοσύνες ήθελα να ακούσω ούτε για μωρά. 

Στους δύο μήνες μετά την αποξεση έκανα προσπάθεια για νέα εγκυμοσύνη που ήταν τελικά ήταν επιτυχής και έχω το παιδάκι μου. Έχει τύχει σε πολλές γυναίκες. Ωστόσο, αν και συχνη είναι δύσκολη εμπειρία. Μέχρι και μετά που πέρασε το πρώτο τρίμηνο της νέας εγκυμοσύνης είχα φόβο μέσα μου . Αυτό που τελικά με βοήθησε ήταν ότι μίλησα με άλλες γυναίκες που το έχουν περάσει, μιλούσα ανοιχτα για το θέμα και αυτό ήταν θεραπευτικό για μένα. Δεν μου άρεσε όταν γινόταν προσπάθεια υποβάθμισης των συναισθημάτων μου. Εντάξει ήταν αρχή , αλλά για μένα ήταν η πρώτη εγκυμοσύνη, αν και δεν ήταν σίγουρα ολοκληρωμένο μωρό, ήταν απώλεια. Το περιβάλλον συνήθως για να σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα το κάνει αυτό . Το έκαναν πολύ ο άντρας μου και οι γονείς μου , αλλά με πήγαινε πίσω. Με έκανε να αισθάνομαι υπερβολική. Αντίθετα αυτό που βοήθησε ήταν να μιλάω για αυτό με ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και να μην καταπιέζομαι να νιώσω καλά. Θα έλεγα να βιώσεις τα συναισθήματα σου όσο χρόνο χρειάζεται και ακόμα και στο παιδί σου που σου λέει να μην κλαίς να μιλάς για αυτά. Δεν είναι κακό να σε βλέπει λυπημένη, ανθρώπινο είναι. Ίσα ίσα θεωρώ ότι βοηθά και την συναισθηματική του ανάπτυξη. Δεν είπα να κλαίς και να μοιρολογας μπροστά του ανεξέλεγκτα για να μην παρεξηγηθω, αλλά να μιλάς και να λες ότι μπορεί να είμαστε και στεναχωρεμενοι κάποιες φορές και το κλάμα είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που το εκφράζουμε. Ο καθένας το βιώνει διαφορετικά άλλοι κάνουν καιρό να ξεπεράσουν ένα τέτοιο γεγονός, άλλοι πιο σύντομα.

Μετά από προτροπή της γυναικολόγου μου προσπάθησα για νέα εγκυμοσύνη. Συνήθως όλα πηγαίνουν καλά μετά. Εύχομαι σύντομα με ένα γερό μωράκι!!!! Και όποτε χρειαστεί να μιλήσεις είμαστε εδώ

 

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου. Να χαίρεσαι το μωράκι σου με υγεία. Αισθάνομαι λες και ξέρεις τι σκέφτομαι. Ο άντρας μου είναι πολύ υποστηρικτος, με ρωτάει πώς είμαι, με παρηγορεί και μου λέει να πάρω τον χρόνο μου. Όμως οι γονείς μου από την περασμένη εβδομάδα που αρρώστησε ο γιος μου, δεν με έχουν ξανά ρωτήσει πως είμαι. Όμως λες, λες και υποβαθμίζονται τα συναισθήματα μου αισθάνομαι. Δε λέω, μπορεί να μην  ρωτάνε για να μην μου το θυμίζουν και να κοιτάω μπροστά. Αλλά ένα τι κάνεις πώς αισθάνεσαι δεν είναι κακό και δεν κοστίζει κάτι. Και δεν είμαι άνθρωπος που θα τους πει "καλά δε με ρωτάς πώς αισθάνομαι κλπ"... 

Προσπαθώ μέσα στην ημέρα να κάνω μικρά πράγματα που να με ευχαριστούν, αλλά δεν παίρνω σχεδόν καμία ευχαρίστηση...

[samsympan]

@Gummy Bear έχω βιώσει παλίνδρομη στην 9η εβδομάδα. Αλλά δεν θα σου πω για το πως το βίωσα, διότι η δική μου περιγραφή (για εμένα μιλώ μόνο) δεν πρόκειται να σου προσφέρει κάτι.

 

Θα σου πρότεινα μόνο ένα πράγμα. Δες

- τι σημαίνει, τι είναι μια εγκυμοσύνη και τι σημαίνει, τι είναι μια παλλίνδρομη κύηση.

και

- τι σημαίνει για εσένα μια εγκυμοσύνη και η ματαίωση αυτής με την δική σου παλλίνδρομη κύηση.

Αφού συναντάς ειδικό, αν βλέπεις κάτι σε αυτό που σου λέω, που μπορεί να σε οδηγήσει στην πηγή του πόνου σου και στην συμφιλίωση με αυτό που συνέβη, αν θες συζήτησε το μαζί του.

[ΑΡΓΚ]

Σχεδον ποτε κανεις δεν θεωρει οτι ειναι πενθος. Το εχω περασει αρκετες φορες. Η ελλειψη οποιασδηποτε ενσυναισθησης και συμπονοιας ειναι χαρακτηριστικη και κατι που εχω ακουσει εκ των υστερων και απο αλλες γυναικες. Θα σου ελεγα υπομονη και προσπαθησε να επικεντρωθεις στο παιδακι σου, γιατι ειναι πολυ μωρο για να καταλαβει. Θελει χρονο δυστυχως.

[Gummy Bear]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Σχεδον ποτε κανεις δεν θεωρει οτι ειναι πενθος. Το εχω περασει αρκετες φορες. Η ελλειψη οποιασδηποτε ενσυναισθησης και συμπονοιας ειναι χαρακτηριστικη και κατι που εχω ακουσει εκ των υστερων και απο αλλες γυναικες. Θα σου ελεγα υπομονη και προσπαθησε να επικεντρωθεις στο παιδακι σου, γιατι ειναι πολυ μωρο για να καταλαβει. Θελει χρονο δυστυχως.

 

Ακριβώς αυτό αισθάνομαι και εγώ δυστυχώς, ότι για σχεδόν κανέναν δεν είναι πένθος... Ο άντρας μου το θεωρεί και το βιώνει και εκείνος σαν πένθος και με στηρίζει. Ομως εμείς οι γυναίκες ή εγώ τουλάχιστον, θέλω να το μοιραστώ σε λίγες (γιατί ακόμα όπως έχω αναφέρει δυσκολεύομαι πολύ) γυναίκες γιατί ένα γυναικείο σώμα μπορεί πιο καλά να καταλάβει τι σημαίνει εγκυμοσύνη, ορμόνες, αποβολή, ξανά ορμόνες, συναισθήματα κλπ...  Όμως αισθάνομαι ότι κάπως δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία στα συναισθήματα μιας γυναίκας που απέβαλε (όχι εδώ στο φόρουμ φυσικά). Μόνο η νονά του γιού μου είναι πραγματικά εδώ για εμένα, αν και γεωγραφικά λίγο μακριά. Οπότε αισθάνομαι κάπως μόνη μου. Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά που γράφω... 

Ακόμη και οι γονείς μου λένε : νέα είσαι, θα κάνεις κι άλλο μην στεναχωριέσαι. Οκ, μπορεί να το λένε γιατί δεν ξέρουν να πουν κάτι άλλο. Αλλά δεν μπορώ να ακούω τέτοια σχόλια αυτή τη στιγμή. 

[μαγιοπουλας]

Just now, Gummy Bear είπε:

 

Ακριβώς αυτό αισθάνομαι και εγώ δυστυχώς, ότι για σχεδόν κανέναν δεν είναι πένθος... Ο άντρας μου το θεωρεί και το βιώνει και εκείνος σαν πένθος και με στηρίζει. Ομως εμείς οι γυναίκες ή εγώ τουλάχιστον, θέλω να το μοιραστώ σε λίγες (γιατί ακόμα όπως έχω αναφέρει δυσκολεύομαι πολύ) γυναίκες γιατί ένα γυναικείο σώμα μπορεί πιο καλά να καταλάβει τι σημαίνει εγκυμοσύνη, ορμόνες, αποβολή, ξανά ορμόνες, συναισθήματα κλπ...  Όμως αισθάνομαι ότι κάπως δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία στα συναισθήματα μιας γυναίκας που απέβαλε (όχι εδώ στο φόρουμ φυσικά). Μόνο η νονά του γιού μου είναι πραγματικά εδώ για εμένα, αν και γεωγραφικά λίγο μακριά. Οπότε αισθάνομαι κάπως μόνη μου. Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά που γράφω... 

Ακόμη και οι γονείς μου λένε : νέα είσαι, θα κάνεις κι άλλο μην στεναχωριέσαι. Οκ, μπορεί να το λένε γιατί δεν ξέρουν να πουν κάτι άλλο. Αλλά δεν μπορώ να ακούω τέτοια σχόλια αυτή τη στιγμή. 

Είναι δύσκολο.Ειναι το προσωπικό μας πε θες.Αν δεν το χεις ζήσει δεν το καταλαβαίνεις.Ειχα καθ έξιν αποβολες.

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Σχεδον ποτε κανεις δεν θεωρει οτι ειναι πενθος. Το εχω περασει αρκετες φορες. Η ελλειψη οποιασδηποτε ενσυναισθησης και συμπονοιας ειναι χαρακτηριστικη και κατι που εχω ακουσει εκ των υστερων και απο αλλες γυναικες. Θα σου ελεγα υπομονη και προσπαθησε να επικεντρωθεις στο παιδακι σου, γιατι ειναι πολυ μωρο για να καταλαβει. Θελει χρονο δυστυχως.

ΑΡΓΚ είχες αποβολες?δεν το ήξερα.

Είσαι όμως η προσωποποιηση της νίκης με τα τρία παιδιά.

[ninaki80]

Just now, Gummy Bear είπε:

 

Ακριβώς αυτό αισθάνομαι και εγώ δυστυχώς, ότι για σχεδόν κανέναν δεν είναι πένθος... Ο άντρας μου το θεωρεί και το βιώνει και εκείνος σαν πένθος και με στηρίζει. Ομως εμείς οι γυναίκες ή εγώ τουλάχιστον, θέλω να το μοιραστώ σε λίγες (γιατί ακόμα όπως έχω αναφέρει δυσκολεύομαι πολύ) γυναίκες γιατί ένα γυναικείο σώμα μπορεί πιο καλά να καταλάβει τι σημαίνει εγκυμοσύνη, ορμόνες, αποβολή, ξανά ορμόνες, συναισθήματα κλπ...  Όμως αισθάνομαι ότι κάπως δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία στα συναισθήματα μιας γυναίκας που απέβαλε (όχι εδώ στο φόρουμ φυσικά). Μόνο η νονά του γιού μου είναι πραγματικά εδώ για εμένα, αν και γεωγραφικά λίγο μακριά. Οπότε αισθάνομαι κάπως μόνη μου. Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά που γράφω... 

Ακόμη και οι γονείς μου λένε : νέα είσαι, θα κάνεις κι άλλο μην στεναχωριέσαι. Οκ, μπορεί να το λένε γιατί δεν ξέρουν να πουν κάτι άλλο. Αλλά δεν μπορώ να ακούω τέτοια σχόλια αυτή τη στιγμή. 

Επειδη εχεις ηδη εvα παιδακι θεωρω οτι ειvαι κ λιγο ορμοvικο αυτο που σου συμβαιvει. ειvαι μια στεvαχωρη κατασταση που ομως διαφερει σε γυvαικες με παιδακι κ σε γυvαικες με μια επιτυχημεvη εγκυμοσυvη. συμφωvω οτι πρεπει λιγο vα δεις τι σημαιvει μια παλλιvδρομη κυηση κ μολις ηρεμησεις σωματικα θα δεις τις πραγματικες ψυχολογικες συvεπειες δεv ειvαι τοσο πεvθυμες.

Κ εγω ειχα παλλιvδρομη πριv καvω παιδι . 

[Annitamik]

7 ώρες πρίν, Gummy Bear είπε:

 

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου. Να χαίρεσαι το μωράκι σου με υγεία. Αισθάνομαι λες και ξέρεις τι σκέφτομαι. Ο άντρας μου είναι πολύ υποστηρικτος, με ρωτάει πώς είμαι, με παρηγορεί και μου λέει να πάρω τον χρόνο μου. Όμως οι γονείς μου από την περασμένη εβδομάδα που αρρώστησε ο γιος μου, δεν με έχουν ξανά ρωτήσει πως είμαι. Όμως λες, λες και υποβαθμίζονται τα συναισθήματα μου αισθάνομαι. Δε λέω, μπορεί να μην  ρωτάνε για να μην μου το θυμίζουν και να κοιτάω μπροστά. Αλλά ένα τι κάνεις πώς αισθάνεσαι δεν είναι κακό και δεν κοστίζει κάτι. Και δεν είμαι άνθρωπος που θα τους πει "καλά δε με ρωτάς πώς αισθάνομαι κλπ"... 

Προσπαθώ μέσα στην ημέρα να κάνω μικρά πράγματα που να με ευχαριστούν, αλλά δεν παίρνω σχεδόν καμία ευχαρίστηση...

Θες τον χρόνο σου και είναι λογικό. Δεν πατάς ένα κουμπί και γίνεσαι αυτόματα καλά. Έγραψες πρίν ότι πέρασε μια εβδομάδα από την αποβολή. Πολύ φρέσκο. Σου έγραψα πριν ότι το πήρα βαριά. Που να δεις στη δική μου περίπτωση ήμουν έγκυος στο καινούργιο μωρό και όταν κάτι μου θύμιζε την αποβολή με πιανανε τα κλάματα. Λογικό, παράλογο δε ξέρω, αυτό αισθανομουν. Και φυσικά η οικογένεια μου με έκανε να αισθάνομαι άσχημα που ένιωθα έτσι όπως ένιωθα. Ο καθένας θέλει το χρόνο του όμως. Για άλλον μπορεί να είναι μια εβδομάδα, για άλλον ένας μήνας για άλλον παραπάνω. Δεν είναι αγώνας δρόμου. Κοντινά μου άτομα είπαν πράγματα που με πλήγωσαν. Αλλά με τον καιρό έμαθα να απαντάω και να εκφράζω αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά και ας είναι παράξενο για τους άλλους. Τουλάχιστον μέσα μου ξέρω ότι αυτά που λέω είναι η δική μου αλήθεια και ας μη συμβαδίζει με το πώς σκέφτονται οι άλλοι για το πώς πρέπει να αισθάνομαι. Όχι δεν αισθανομουν ευγνωμοσύνη που τουλάχιστον μένω έγκυος, ότι είμαι νέα, θα κάνω κ άλλο παιδί κ ευτυχώς που απέβαλα γιατί θα είχε πρόβλημα αν συνέχιζε η κύηση. Αλήθεια ήταν όλα τελικά, αλλά όχι και να νιώθω ευγνωμοσύνη που απέβαλα...Καπου έλεος. Πολλά τέτοια λένε γιατί το πένθος για μια εγκυμοσύνη ή ένα αγέννητο μωρό είναι ακόμα ταμπού.Δυστυχως και εγώ έχω πει όμως πει τέτοιες βλακείες γιατί δεν ήξερα τι άλλο να πω. Λυπάμαι πολύ για αυτό. 

[Theodora118]

Καλησπέρα κορίτσια,είμαι καινούργια στο φόρουμ αλλά εδώ και έναν χρόνο σας διαβάζω και παίρνω πολύ δύναμη. Πόσες πραγματικά απορίες έχουμε και πόσο σημαντική είναι αυτή η συμπαράσταση.

Είμαι 39,με πολυκιστηκες ωοθήκες ,46 ημερών κύκλους κτλ Μετά από 4 προσπάθειες καταφέραμε με τον άντρα μου και πιάσαμε το πρώτο μας σπορακι. Η ευτυχία μας και η χαρά μας ήταν απίστευτη!Το ανακάλυψα την 5η εβδομάδα κύησης ,την 6 η εβδομάδα είδαμε και τον υπέρηχο με μια καρδούλα να χτυπάει  την 6η στην 7 η εβδομάδα είχα έντονες ανακατοσουρες ,από την χαρά μας ζητήσαμε στον γιατρό μας να το ξαναδούμε...δυστυχώς είχε συστήσει η καρδιά του και μαζί και η δική μας. Μετά από τρεις μέρες έκανα αποξεση και από τότε έχουν περάσει 59 μέρες ,άφαντη η περίοδος και η ψυχολογία μέρα με την ημέρα πέφτει αντί να ανεβαίνει. Μίλησα σήμερα πάλι με.τον γιατρό μου και θα κάνω αύριο κάποιες ορμονικές εξετάσεις και μια β χοριακη για να δούμε τι συμβαίνει? Από εκείνη την στιγμή η ψυχολογία μου είναι στο πάτωμα . Πόσο πολύ ζηλεύω που σε κάποιους ανθρώπους τα πράγματα έρχονται εύκολα ή έτσι μας κάνουν να νομίζουμε. Υπάρχει κάποια κοπέλα με πολυκιστηκες που να αντιμετωπίσε κάτι παρόμοιο? Άραγε θα έρθει ποτέ αυτό το rainbow baby ή μήπως δεν είναι γραφτό να γίνουμε όλες μανουλες?καταβαθος το πιστεύω ότι θα έρθει απλά πόσο δύσκολη είναι αυτή η εμπειρία και πόσο θλιβερό είναι να μην μπορούν όλοι να καταλάβουν πως αισθανεσαι

[Gummy Bear]

11 ώρες πρίν, Theodora118 είπε:

Καλησπέρα κορίτσια,είμαι καινούργια στο φόρουμ αλλά εδώ και έναν χρόνο σας διαβάζω και παίρνω πολύ δύναμη. Πόσες πραγματικά απορίες έχουμε και πόσο σημαντική είναι αυτή η συμπαράσταση.

Είμαι 39,με πολυκιστηκες ωοθήκες ,46 ημερών κύκλους κτλ Μετά από 4 προσπάθειες καταφέραμε με τον άντρα μου και πιάσαμε το πρώτο μας σπορακι. Η ευτυχία μας και η χαρά μας ήταν απίστευτη!Το ανακάλυψα την 5η εβδομάδα κύησης ,την 6 η εβδομάδα είδαμε και τον υπέρηχο με μια καρδούλα να χτυπάει  την 6η στην 7 η εβδομάδα είχα έντονες ανακατοσουρες ,από την χαρά μας ζητήσαμε στον γιατρό μας να το ξαναδούμε...δυστυχώς είχε συστήσει η καρδιά του και μαζί και η δική μας. Μετά από τρεις μέρες έκανα αποξεση και από τότε έχουν περάσει 59 μέρες ,άφαντη η περίοδος και η ψυχολογία μέρα με την ημέρα πέφτει αντί να ανεβαίνει. Μίλησα σήμερα πάλι με.τον γιατρό μου και θα κάνω αύριο κάποιες ορμονικές εξετάσεις και μια β χοριακη για να δούμε τι συμβαίνει? Από εκείνη την στιγμή η ψυχολογία μου είναι στο πάτωμα . Πόσο πολύ ζηλεύω που σε κάποιους ανθρώπους τα πράγματα έρχονται εύκολα ή έτσι μας κάνουν να νομίζουμε. Υπάρχει κάποια κοπέλα με πολυκιστηκες που να αντιμετωπίσε κάτι παρόμοιο? Άραγε θα έρθει ποτέ αυτό το rainbow baby ή μήπως δεν είναι γραφτό να γίνουμε όλες μανουλες?καταβαθος το πιστεύω ότι θα έρθει απλά πόσο δύσκολη είναι αυτή η εμπειρία και πόσο θλιβερό είναι να μην μπορούν όλοι να καταλάβουν πως αισθανεσαι

 

Κορίτσι μου λυπάμαι πολύ για αυτό που συνέβη. Σε καταλαβαίνω, και εμένα μου συνέβη πριν 10-12 ημέρες και όσο περνάνε οι μέρες τόσο χειρότερα αισθάνομαι... Και εγώ τη Δευτέρα θα κάνω εξετάσεις να δούμε τις ορμόνες που βρίσκονται. Νομίζω ότι γίνεται συχνά αυτό για να δουν σε τι κατάσταση βρίσκεται το σώμα μας μετά από μια αποβολή. Είναι δύσκολο να είσαι αισιόδοξη μετά από αυτό που σου συνέβη. Πάρε το χρόνο σου, όσο και αν είναι αυτός και προσπάθησε να μην ακούς τι λένε δεξιά και αριστερά τύπου θα κάνεις άλλο κλπ. Εμένα αυτό με ενοχλεί πολύ. 

Εγώ δεν έχω πολυκιστηκες για να μπορέσω να σε βοηθήσω πιο συγκεκριμένα. Όμως απλά ήθελα να σου πω ότι δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και ότι σε νιώθω. Κουράγιο, υπομονή, καλή ανάρρωση και φυσικά εύχομαι σύντομα με ένα γερό μωράκι στην αγκαλιά σας. 

[Theodora118]

5 ώρες πρίν, Gummy Bear είπε:

 

Κορίτσι μου λυπάμαι πολύ για αυτό που συνέβη. Σε καταλαβαίνω, και εμένα μου συνέβη πριν 10-12 ημέρες και όσο περνάνε οι μέρες τόσο χειρότερα αισθάνομαι... Και εγώ τη Δευτέρα θα κάνω εξετάσεις να δούμε τις ορμόνες που βρίσκονται. Νομίζω ότι γίνεται συχνά αυτό για να δουν σε τι κατάσταση βρίσκεται το σώμα μας μετά από μια αποβολή. Είναι δύσκολο να είσαι αισιόδοξη μετά από αυτό που σου συνέβη. Πάρε το χρόνο σου, όσο και αν είναι αυτός και προσπάθησε να μην ακούς τι λένε δεξιά και αριστερά τύπου θα κάνεις άλλο κλπ. Εμένα αυτό με ενοχλεί πολύ. 

Εγώ δεν έχω πολυκιστηκες για να μπορέσω να σε βοηθήσω πιο συγκεκριμένα. Όμως απλά ήθελα να σου πω ότι δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και ότι σε νιώθω. Κουράγιο, υπομονή, καλή ανάρρωση και φυσικά εύχομαι σύντομα με ένα γερό μωράκι στην αγκαλιά σας. 

Σε ευχαριστώ πολύ για την θετική σου σκέψη ,μου δίνεις πολύ δύναμη να ξέρεις!εύχομαι και σε εσένα με το καλό να έρθει η χαρά και να είναι μόνιμη! 

Σήμερα το πρωί έκανα τις εξετάσεις μου και περιμένω αύριο τα αποτελέσματα ώστε να μιλήσω πάλι με τον γιατρό μου! Ενα χάπι βρε παιδιά να αδιαθετησουμε !χαχα Πόσο δίκιο έχεις με τον γύρω μας κόσμο, άσε τι έχω ακούσει ειδικά για την ηλικία μου...τι να κάνω βρε παιδιά η ζωή είναι ωραία! Δεν μετανιώνω ούτε ένα λεπτό ,έχω ταξιδέψει πολύ,έχω ερωτευθεί ,έχω φάει τα μούτρα μου και να που έφτασα εδώ κατ επιλογην έτοιμη να κάνω οικογένεια με τον καλύτερο μου συνοδοιπόρο. Αυτά τους λέω αλλά ...μερικές φορές ούτε να απαντάς δεν χρειαζεται

 

 

[ΑΡΓΚ]

21 ώρες πρίν, Theodora118 είπε:

Καλησπέρα κορίτσια,είμαι καινούργια στο φόρουμ αλλά εδώ και έναν χρόνο σας διαβάζω και παίρνω πολύ δύναμη. Πόσες πραγματικά απορίες έχουμε και πόσο σημαντική είναι αυτή η συμπαράσταση.

Είμαι 39,με πολυκιστηκες ωοθήκες ,46 ημερών κύκλους κτλ Μετά από 4 προσπάθειες καταφέραμε με τον άντρα μου και πιάσαμε το πρώτο μας σπορακι. Η ευτυχία μας και η χαρά μας ήταν απίστευτη!Το ανακάλυψα την 5η εβδομάδα κύησης ,την 6 η εβδομάδα είδαμε και τον υπέρηχο με μια καρδούλα να χτυπάει  την 6η στην 7 η εβδομάδα είχα έντονες ανακατοσουρες ,από την χαρά μας ζητήσαμε στον γιατρό μας να το ξαναδούμε...δυστυχώς είχε συστήσει η καρδιά του και μαζί και η δική μας. Μετά από τρεις μέρες έκανα αποξεση και από τότε έχουν περάσει 59 μέρες ,άφαντη η περίοδος και η ψυχολογία μέρα με την ημέρα πέφτει αντί να ανεβαίνει. Μίλησα σήμερα πάλι με.τον γιατρό μου και θα κάνω αύριο κάποιες ορμονικές εξετάσεις και μια β χοριακη για να δούμε τι συμβαίνει? Από εκείνη την στιγμή η ψυχολογία μου είναι στο πάτωμα . Πόσο πολύ ζηλεύω που σε κάποιους ανθρώπους τα πράγματα έρχονται εύκολα ή έτσι μας κάνουν να νομίζουμε. Υπάρχει κάποια κοπέλα με πολυκιστηκες που να αντιμετωπίσε κάτι παρόμοιο? Άραγε θα έρθει ποτέ αυτό το rainbow baby ή μήπως δεν είναι γραφτό να γίνουμε όλες μανουλες?καταβαθος το πιστεύω ότι θα έρθει απλά πόσο δύσκολη είναι αυτή η εμπειρία και πόσο θλιβερό είναι να μην μπορούν όλοι να καταλάβουν πως αισθανεσαι

 

Eχω παιδια μετα πο αποβολες και με πολυκιστικες. Αλλα δε θα πω ψεματα, οι πολυκυστικες ρυθμιστηκαν πριν να κανω παιδια, ο κυκλος ομαλοποιηθηκε και επισης η ηλικια μου ηταν αρκετα μικροτερη. Καταρχην συλληπητηρια γι αυτο που σου συνεβη, δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου να το ξεπερασει, ειναι λογικο να νιωθεις χαλια και το ιδιο θα ενιωθες μαλλον με και χωρις πολυκυστικες, 19 η 49 ετων. Απο εκει και περα, επειδη και οι πολυκυστικες σου μαλλον ειναι αρρυθμιστες με οσα λες, και ο χρονος σε πιεζει, προσωπικα θα σου συνιστουσα να μιλησεις με καποιον ειδικο σε αναπαραγωγικη ενδοκρινολογια, και να μη βασανιζεσαι στα τυφλα.

[μαγιοπουλας]

πρίν από 15 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Eχω παιδια μετα πο αποβολες και με πολυκιστικες. Αλλα δε θα πω ψεματα, οι πολυκυστικες ρυθμιστηκαν πριν να κανω παιδια, ο κυκλος ομαλοποιηθηκε και επισης η ηλικια μου ηταν αρκετα μικροτερη. Καταρχην συλληπητηρια γι αυτο που σου συνεβη, δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου να το ξεπερασει, ειναι λογικο να νιωθεις χαλια και το ιδιο θα ενιωθες μαλλον με και χωρις πολυκυστικες, 19 η 49 ετων. Απο εκει και περα, επειδη και οι πολυκυστικες σου μαλλον ειναι αρρυθμιστες με οσα λες, και ο χρονος σε πιεζει, προσωπικα θα σου συνιστουσα να μιλησεις με καποιον ειδικο σε αναπαραγωγικη ενδοκρινολογια, και να μη βασανιζεσαι στα τυφλα.

Να σε ρωτησω κατι λίγο άσχετο.Στα παιδια σου που τωρα μεγάλωσαν,έχεις πει για τις απόβολες?Εγω δεν ξερω ποτε πρέπει να το πω στο μέλλον.

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, μαγιοπουλας είπε:

Να σε ρωτησω κατι λίγο άσχετο.Στα παιδια σου που τωρα μεγάλωσαν,έχεις πει για τις απόβολες?Εγω δεν ξερω ποτε πρέπει να το πω στο μέλλον.

 

Με την κορη μου που ειναι πιο μεγαλη το εχω συζητησει, αλλα στα πλαισια καποιας λογικης συζητησης, δηλαδη καποια γνωστη ειχε χασει το μωρο της και απο εκει ηρθε η  κουβεντα.

[samsympan]

7 ώρες πρίν, μαγιοπουλας είπε:

Στα παιδια σου που τωρα μεγάλωσαν,έχεις πει για τις απόβολες?

Εμάς η μεγάλη είναι 5+ και κατά καιρούς σαν βραδινή ιστοριά ζητάει "πες μου για τότε που γεννήθηκα" και άλλες "για τότε που γεννήθηκε η αδερφή μου". Ανάμεσα στις γέννες των δύο κοριτσιών, μεσολάβησε μια παλλίνδρομη. Στα πλαίσια της ιστορίας της το έχω αναφέρει. Όπως και πολλές λεπτομέρειες για την δική της γέννηση (χαμηλού βάρους, θερμοκοιτίδα, πως στέλναμε γάλα, πως την επισκεπτόμασταν στην ΜΕΝΝ, πότε την πήραμε αγκαλιά, πως μας ενημέρωναν οι γιατροί).

Είναι από τις ιστορίες που της αρέσουν, καθώς επιπλέον της αρέσουν οι ιστορίες με γιατρούς, νοσηλεύτριες, εμβόλια, επεμβάσεις (μην φανταστείτε δεν κάνω grotesque περιγραφές αλλά ναι της λέω λεπτομέρειες και θέλει να μαθαίνει) κι έτσι ήρθε κι έδεσε.

[μαγιοπουλας]

Just now, samsympan είπε:

Εμάς η μεγάλη είναι 5+ και κατά καιρούς σαν βραδινή ιστοριά ζητάει "πες μου για τότε που γεννήθηκα" και άλλες "για τότε που γεννήθηκε η αδερφή μου". Ανάμεσα στις γέννες των δύο κοριτσιών, μεσολάβησε μια παλλίνδρομη. Στα πλαίσια της ιστορίας της το έχω αναφέρει. Όπως και πολλές λεπτομέρειες για την δική της γέννηση (χαμηλού βάρους, θερμοκοιτίδα, πως στέλναμε γάλα, πως την επισκεπτόμασταν στην ΜΕΝΝ, πότε την πήραμε αγκαλιά, πως μας ενημέρωναν οι γιατροί).

Είναι από τις ιστορίες που της αρέσουν, καθώς επιπλέον της αρέσουν οι ιστορίες με γιατρούς, νοσηλεύτριες, εμβόλια, επεμβάσεις (μην φανταστείτε δεν κάνω grotesque περιγραφές αλλά ναι της λέω λεπτομέρειες και θέλει να μαθαίνει) κι έτσι ήρθε κι έδεσε.

Ένα τόσο μικρό παιδί δεν ξερω ομως πως μπορεί να το επεξεργαστεί.

[Deena]

@μαγιοπουλας η δική μου μητέρα, πολλά χρόνια πριν γεννηθώ εγώ είχε μια πολύ επώδυνη αποβολή την οποία ακολούθησαν για χρόνια πάρα πολλές επιπλοκές και μεγάλη υπογονιμότητα. 
 

Γεννηθηκα σχεδόν 10 χρόνια μετά να καταλάβεις ενώ είχαν χάσει κάθε ελπίδα.

Δεν ξέρω πώς, αλλά μεγάλωσα γνωρίζοντας το, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς το πρωτοάκουσα αλλά δεν ήταν θέμα που κρύφτηκε ποτέ. Εννοώ ότι έχω μνήμες της μητέρας μου να το συζητάει μπροστά μου με άλλους, κάποια στιγμή ρώτησα λεπτομέρειες κι εγώ και μου είπε (πάλι δεν θυμάμαι πότε), αλλά δεν το διαχειρίστηκαν ποτέ οι γονείς μου ως κάτι που χρήζει ειδικής αντιμετώπισης και συζήτησης.

[samsympan]

πρίν από 8 λεπτά , μαγιοπουλας είπε:

Ένα τόσο μικρό παιδί δεν ξερω ομως πως μπορεί να το επεξεργαστεί.

Κοίτα, τα παιδιά μας έχουν ακούσει ιστορίες ζωής-ασθένειας-θανάτου, τα έχω πάρει μαζί σε κηδεία (στην τελετή και την ταφή), τους έχω δείξει το νεκρό πουλί που πέθανε στο μπαλκόνι, κλπ. Με διάφορες αφορμές τους έχω εξηγήσει κάποια πράγματα για την ζωή και τον θάνατο. Σε αυτά τα πλαίσια έχω μιλήσει και για την παλίνδρομη.

Δεν θεωρώ ότι κάποιος ενήλικος επεξεργάζετε καλύτερα ένα τέτοιο θέμα κι ένα παιδί όχι. Εννοώ δεν θεωρώ πως είναι θέμα ηλικίας. Θεωρώ πως είναι θέμα αντίληψης ενός πνευματικού θέματος και η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Άλλοι παράγοντες ναι. Ίσα ίσα, το πιθανότερο το μικρό παιδί να αντιληφθεί σοφότερα τέτοιες έννοιες-καταστάσεις.

 

Εν κατακλείδι θεωρώ εάν ο γονέας είναι τέτοιας κοσμοθεωρίας μπορεί να το υποστηρίξει και να μιλήσει στο παιδί από μικρό. Εάν όμως όχι, τότε δεν χρειάζεται να πιεστεί να κάνει κάτι κόντρα στον ίδιο.

[μαγιοπουλας]

Just now, Deena είπε:

@μαγιοπουλας η δική μου μητέρα, πολλά χρόνια πριν γεννηθώ εγώ είχε μια πολύ επώδυνη αποβολή την οποία ακολούθησαν για χρόνια πάρα πολλές επιπλοκές και μεγάλη υπογονιμότητα. 
 

Γεννηθηκα σχεδόν 10 χρόνια μετά να καταλάβεις ενώ είχαν χάσει κάθε ελπίδα.

Δεν ξέρω πώς, αλλά μεγάλωσα γνωρίζοντας το, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς το πρωτοάκουσα αλλά δεν ήταν θέμα που κρύφτηκε ποτέ. Εννοώ ότι έχω μνήμες της μητέρας μου να το συζητάει μπροστά μου με άλλους, κάποια στιγμή ρώτησα λεπτομέρειες κι εγώ και μου είπε (πάλι δεν θυμάμαι πότε), αλλά δεν το διαχειρίστηκαν ποτέ οι γονείς μου ως κάτι που χρήζει ειδικής αντιμετώπισης και συζήτησης.

Νομιζω οτι μπορει να ειναι απο πολυ απλό έως πολύπλοκο στο μυαλό ενός παιδιού.

[Adios amigos]

On 21/4/2021 at 4:12 ΜΜ, Gummy Bear είπε:

Καλησπέρα κορίτσια. 

 

Μετά από πολλή σκέψη αλλά κυρίως λόγω δυσκολίας το να το μοιράζομαι γιατί με πονάει πολύ, αποφάσισα να μοιραστώ παρόλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μαζί σας. 

 

Πριν από περίπου μια εβδομάδα είχα μια αποβολή στις 8 εβδομάδες.. Στις 6 εβδομάδες που είχα πάει στο γυναικολόγο δεν ακουγόταν η καρδιά, αλλά είχε πει ότι ήταν πολύ μικρό ακόμα και θα το βλέπαμε στις 7 εβδομάδες. Περίπου στις 7 εβδομάδες είχα μετά την ούρηση ελάχιστο αίμα. Ξυπνούσα τη νύχτα λόγω απίστευτου πόνου στη μέση. Είχα πόνο στην κοιλιά όπως όταν έχουμε περίοδο. Πήγα στα επείγοντα στο νοσοκομείο (γιατί εδώ στο εξωτερικό ήταν το καθολικό Πάσχα και έλειπαν όλοι), όπου μου είπαν ότι ίσως ήταν αρχή αποβολής και δεν ήταν σίγουροι αν ακουγόταν η καρδιά του εμβρύου γιατί ήταν πολύ μικρό. Τέλος πάντων πήρα Utrogestan και μαγνήσιο, ήμουν ξάπλα όπως μου είπε ο γυναικολόγος και στις 8 εβδομάδες που με ξανά είδε, δυστυχώς δεν υπήρχε καρδιακός παλμός... Το σώμα που απέβαλε μόνο του, κάτι το οποίο ήταν πολύ ψυχοφθορο. 

Δεν θέλω να το συζητάω γιατί με πονάει πολύ. Ταυτόχρονα δεν είχα χρόνο να το επεξεργαστώ, γιατί την περασμένη εβδομάδα που έγιναν όλα αυτά, ο γιος μου 2 χρόνων ήταν άρρωστος και έπρεπε να τον φροντίσω. 

Όταν βλέπω έγκυες, στεναχωριεμαι και όταν ο γιος μου θέλει να βλέπει παιδικά με μωρά στεναχωριέμαι επίσης, γιατί μου θυμίζουν την αποβολή. Φοβάμαι να ξανά μείνω έγκυος μήπως ξανά συμβεί. Ξέρω ότι συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και μετά είχαν μια πετυχημένη εγκυμοσύνη, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή. Πρέπει να είμαι δυνατή για το γιο μου γιατί αφού έκλαιγα για μέρες (δεν του είχα πει ότι είμαι έγκυος), του είχα πει ότι η μαμά πονάει στη μέση, μου είπε μια μέρα "όχι άλλο αουα μαμά". Και κατάλαβα ότι δεν θέλει να με βλέπει πλέον να κλαίω συνεχώς. 

Είμαι ψυχολογικά πολύ κουρασμένη και στενοχωρημένη. Πήρα και παίρνω ψυχολογική βοήθεια, αλλά ακόμα δεν με βοηθάει πάρα πολύ ίσως γιατί είναι πολύ φρέσκο όλο. Δεν ξέρω. Πρέπει και να δουλέψω, δεν έχω καμία διάθεση ούτε μπορώ να συγκεντρωθω. Θέλω μόνο να κοιμάμαι. Όταν το αφηγουμαι σε κάποιον, ξεσπάω σε κλάματα, όπως και σε άσχετες στιγμές μέσα στην ημέρα όταν το θυμάμαι. 

 

Για όσες το πέρασαν, πείτε μου : πώς μπορέσατε να ξανά κάνετε προσπάθεια για εγκυμοσύνη? Πόσο καιρό σας πήρε να το ξεπεράσετε? Ξέρω αυτό εξαρτάται στον καθένα πώς το βιώνει, αλλά θα ήθελα να μάθω... Τι κάνατε για να το ξεπεράσετε? 

Λυπάμαι πολύ.

Είχα δύο αποβολές αλλά δε στεναχωρήθηκα, ούτε θρηνησα για τα ίδια τα έμβρυα. 

Στεναχωρήθηκα γιατί ήθελα πολύ ένα παιδί και προσπαθούσα καιρό. Ειδικά τη δεύτερη φορά ένιωσα την αποτυχία πολύ έντονα. Συνέχιζα κατά ευθείαν προσπάθεια, μόλις μου επέτρεπε ο γιατρός.

Τις αποβολές της μητέρας μου, θυμάμαι να νιώθω μια απογοήτευση. Της έλεγα πάλι δε θα γεννηθεί το μωράκι? Δηλαδή το περίμενα κι εγώ. 

Τώρα που είμαι γυναίκα , οι εμπειρίες της με βοηθάνε και γενικά συζητάμε πολύ για αυτά τα θέματα. 

 

Επεξεργάστηκαν 24 Απριλίου,2021 by jellyfishch

[TheSandman]

On 21/4/2021 at 4:12 ΜΜ, Gummy Bear είπε:

Καλησπέρα κορίτσια. 

 

Μετά από πολλή σκέψη αλλά κυρίως λόγω δυσκολίας το να το μοιράζομαι γιατί με πονάει πολύ, αποφάσισα να μοιραστώ παρόλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μαζί σας. 

 

Πριν από περίπου μια εβδομάδα είχα μια αποβολή στις 8 εβδομάδες.. Στις 6 εβδομάδες που είχα πάει στο γυναικολόγο δεν ακουγόταν η καρδιά, αλλά είχε πει ότι ήταν πολύ μικρό ακόμα και θα το βλέπαμε στις 7 εβδομάδες. Περίπου στις 7 εβδομάδες είχα μετά την ούρηση ελάχιστο αίμα. Ξυπνούσα τη νύχτα λόγω απίστευτου πόνου στη μέση. Είχα πόνο στην κοιλιά όπως όταν έχουμε περίοδο. Πήγα στα επείγοντα στο νοσοκομείο (γιατί εδώ στο εξωτερικό ήταν το καθολικό Πάσχα και έλειπαν όλοι), όπου μου είπαν ότι ίσως ήταν αρχή αποβολής και δεν ήταν σίγουροι αν ακουγόταν η καρδιά του εμβρύου γιατί ήταν πολύ μικρό. Τέλος πάντων πήρα Utrogestan και μαγνήσιο, ήμουν ξάπλα όπως μου είπε ο γυναικολόγος και στις 8 εβδομάδες που με ξανά είδε, δυστυχώς δεν υπήρχε καρδιακός παλμός... Το σώμα που απέβαλε μόνο του, κάτι το οποίο ήταν πολύ ψυχοφθορο. 

Δεν θέλω να το συζητάω γιατί με πονάει πολύ. Ταυτόχρονα δεν είχα χρόνο να το επεξεργαστώ, γιατί την περασμένη εβδομάδα που έγιναν όλα αυτά, ο γιος μου 2 χρόνων ήταν άρρωστος και έπρεπε να τον φροντίσω. 

Όταν βλέπω έγκυες, στεναχωριεμαι και όταν ο γιος μου θέλει να βλέπει παιδικά με μωρά στεναχωριέμαι επίσης, γιατί μου θυμίζουν την αποβολή. Φοβάμαι να ξανά μείνω έγκυος μήπως ξανά συμβεί. Ξέρω ότι συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και μετά είχαν μια πετυχημένη εγκυμοσύνη, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή. Πρέπει να είμαι δυνατή για το γιο μου γιατί αφού έκλαιγα για μέρες (δεν του είχα πει ότι είμαι έγκυος), του είχα πει ότι η μαμά πονάει στη μέση, μου είπε μια μέρα "όχι άλλο αουα μαμά". Και κατάλαβα ότι δεν θέλει να με βλέπει πλέον να κλαίω συνεχώς. 

Είμαι ψυχολογικά πολύ κουρασμένη και στενοχωρημένη. Πήρα και παίρνω ψυχολογική βοήθεια, αλλά ακόμα δεν με βοηθάει πάρα πολύ ίσως γιατί είναι πολύ φρέσκο όλο. Δεν ξέρω. Πρέπει και να δουλέψω, δεν έχω καμία διάθεση ούτε μπορώ να συγκεντρωθω. Θέλω μόνο να κοιμάμαι. Όταν το αφηγουμαι σε κάποιον, ξεσπάω σε κλάματα, όπως και σε άσχετες στιγμές μέσα στην ημέρα όταν το θυμάμαι. 

 

Για όσες το πέρασαν, πείτε μου : πώς μπορέσατε να ξανά κάνετε προσπάθεια για εγκυμοσύνη? Πόσο καιρό σας πήρε να το ξεπεράσετε? Ξέρω αυτό εξαρτάται στον καθένα πώς το βιώνει, αλλά θα ήθελα να μάθω... Τι κάνατε για να το ξεπεράσετε? 

Καλησπέρα.

 

Εγώ ξεκίνησα προσπάθειες σχεδόν 37 χρόνων και έμεινα έγκυος πολύ γρήγορα. Στην 6η εβδομάδα ο γυναικολόγος μου είπε ότι εντόπισε ισχνό καρδιακό παλμό αλλά να μην ανησυχώ γιατί το μωρό ήταν μικρό. Στην 8η εβδομάδα διαπιστώθηκε παλινδρομη κύηση, χωρίς να έχω καθόλου συμπτώματα και έκανα αποξεση. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ.

 

Προσπάθειες μου επέτρεψαν να ξεκινήσω μετά από τρεις μήνες.

 

Δεν ξεπέρασα ποτέ την αποβολή μου. Το ήθελα πάρα πολύ και μου στοίχισε. Όλοι μου έλεγαν ότι θα ξαναπροσπαθήσω αλλά αυτό δεν με παρηγορούσε καθόλου. Είχα πολύ άσχημα ξεσπάσματα όταν ήμουν μόνη. Και ήθελα να πενθησω για το μωρό που έχασα. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω όσα παιδιά και αν κάνω. Αυτό που θα σου έλεγα είναι να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου. Απλά επειδή ήδη έχεις ένα παιδάκι θα πρέπει όταν είσαι μαζί του να φανείς δυνατή για χάρη του.

 

Πλέον είμαι πάλι έγκυος μετά από ταλαιπωρία γιατί είχα κάποια θέματα. Ελπίζω να πάνε όλα καλά, σε λίγο κάνω αυχενική διαφάνεια και μόνο αν είναι όλα καλά θα ηρεμήσω.

 

 

[Theodora118]

On 24/4/2021 at 12:09 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Eχω παιδια μετα πο αποβολες και με πολυκιστικες. Αλλα δε θα πω ψεματα, οι πολυκυστικες ρυθμιστηκαν πριν να κανω παιδια, ο κυκλος ομαλοποιηθηκε και επισης η ηλικια μου ηταν αρκετα μικροτερη. Καταρχην συλληπητηρια γι αυτο που σου συνεβη, δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου να το ξεπερασει, ειναι λογικο να νιωθεις χαλια και το ιδιο θα ενιωθες μαλλον με και χωρις πολυκυστικες, 19 η 49 ετων. Απο εκει και περα, επειδη και οι πολυκυστικες σου μαλλον ειναι αρρυθμιστες με οσα λες, και ο χρονος σε πιεζει, προσωπικα θα σου συνιστουσα να μιλησεις με καποιον ειδικο σε αναπαραγωγικη ενδοκρινολογια, και να μη βασανιζεσαι στα τυφλα.

Ναι έχεις πολύ δίκιο ότι χρειάζεται χρόνος και οπωσδήποτε εξετάσεις. Ο αιματολογος μου,που πλέον έχουμε γίνει καλοί φίλοι με τόση επικοινωνία που έχουμε, μου έχει προτείνει να παίρνω κάποιες βιταμίνες που βοηθούν στην καλή ωοθηλαξια και δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο αλλά με το που τις ξεκίνησα μετα από 2 μήνες έμεινα έγκυος. Οπότε σίγουρα κάτι καλό συμβαινει με αυτές τις βιταμίνες άσχετα αν κατέληξε σε παλινδρομη κύηση. Μετά από 2 μήνες αφότου έκανα την αποξεση,η χοριακη μου πριν δύο μέρες ήταν 7.7 και αύριο θα πρέπει να επαναλάβω την εξέταση. Νομίζω ότι αυτό είναι που με έχει κουράσει περισσότερο,η αναμονη ενός νέου κύκλου. Κατά κύριο λόγο σκέφτομαι θετικά και ότι γίνει. Έχουμε ήδη αποφασίσει με τον σύντροφό μου ότι θα προσπαθήσουμε μέχρι τον Σεπτέμβριο και μεταπειτα θα συζητήσουμε για άλλες μεθόδους ωπος είναι η εξωσωματική. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια,η ιστορία σου μου δίνει δυναμη

[Gummy Bear]

On 24/4/2021 at 9:26 ΜΜ, TheSandman είπε:

Καλησπέρα.

 

Εγώ ξεκίνησα προσπάθειες σχεδόν 37 χρόνων και έμεινα έγκυος πολύ γρήγορα. Στην 6η εβδομάδα ο γυναικολόγος μου είπε ότι εντόπισε ισχνό καρδιακό παλμό αλλά να μην ανησυχώ γιατί το μωρό ήταν μικρό. Στην 8η εβδομάδα διαπιστώθηκε παλινδρομη κύηση, χωρίς να έχω καθόλου συμπτώματα και έκανα αποξεση. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ.

 

Προσπάθειες μου επέτρεψαν να ξεκινήσω μετά από τρεις μήνες.

 

Δεν ξεπέρασα ποτέ την αποβολή μου. Το ήθελα πάρα πολύ και μου στοίχισε. Όλοι μου έλεγαν ότι θα ξαναπροσπαθήσω αλλά αυτό δεν με παρηγορούσε καθόλου. Είχα πολύ άσχημα ξεσπάσματα όταν ήμουν μόνη. Και ήθελα να πενθησω για το μωρό που έχασα. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω όσα παιδιά και αν κάνω. Αυτό που θα σου έλεγα είναι να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου. Απλά επειδή ήδη έχεις ένα παιδάκι θα πρέπει όταν είσαι μαζί του να φανείς δυνατή για χάρη του.

 

Πλέον είμαι πάλι έγκυος μετά από ταλαιπωρία γιατί είχα κάποια θέματα. Ελπίζω να πάνε όλα καλά, σε λίγο κάνω αυχενική διαφάνεια και μόνο αν είναι όλα καλά θα ηρεμήσω.

 

 

 

Σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου... Εύχομαι με το καλό το μωράκι σου, με υγεία και με έναν πόνο. 

[diane2020]

Πολυ λυπάμαι για οτι σας συνέβη... Δε μου έτυχε αποβολή αλλά μου έτυχε να κοντεψω να αποβαλλω και να περασω πολυ καιρό στο κρεβάτι μου... Ενιωθα πως γκρεμίζεται η ζωή μου, το ήθελα πολυ αυτό το μωρό... Προσευχόμουν ώρες ατελείωτες... Μέχρι που εβλεπα αίμα ξανά και μετά από λίγο ξανά και κοντευα να σαλταρω... Εγώ υπέφερα από φόβο... Ανησυχία αγωνία.... Μέχρι που ένα πρωινο σε ραντεβου με το γιατρό (με πηγαιναν αγκαλιά και ξαπλωτη) μου είπε πως όλα πανε καλυτερα... Η αποκόλληση μίκραινε και όλα πηγαιναν καλά... Όλο αυτό το διάστημα προσευχομουν φοβόμουν αλλά δεν ήθελα να το βάλω κάτω... 

Να έχετε πιστη  και υπομονή και  να το παλευετε μέχρι εσχάτων και να χετε καλους γιατρους που εμπιστευεστε... Να θρηνειτε...αλλα να κανετε κουράγιο αν έχετε αλλά παιδιά γιατί σας έχουν ανάγκη... Και καταλαβαίνουν όταν η μαμά τους δεν είναι καλά....