να δώσω μια τελευταία ευκαιρία;

[teacher40]

Σκεφτόμουν εδώ και μέρες να ανοίξω ένα θέμα αλλά μετά κι από την προτροπή μια κοπέλας το αποφάσισα. Εδω κι ένα χρόνο η ζωή μου έχει γίνει άνω κάτω, δε με αναγνωρίζω, έχω πει και έχω κάνει πράγματα που ποτέ δεν περίμενα ότι θα κάνω, έφτασα ένα βήμα πριν πάρω το παιδί  και τα πράγματά μου και φύγω. 

 

Με τον άντρα μου γνωριζόμαστε από το 2009, παντρευτήκαμε το 2012. Όταν τον γνώρισα είχε τη μαμά του κατάκοιτη, για 6 μήνες βγαίναμε φιλικά αλλά με πολλά υπονοούμενα από μέρους του, 200 μηνύματα τη μέρα...τώρα φεύγω για δουλειά, τώρα σχόλασε, τώρα έφαγα, τώρα κοιμάμαι τώρα ξύπνησα...τα φτιάξαμε μετά από 6 μήνες, όπως είπε δίσταζε γιατί δεν ήξερα πόσο θα τραβήξει η κατάσταση με τη μητέρα του και δεν ήξερε αν έπρεπε να κάνει σχέση. Τέλος πάντων....τα φτιάξαμε....ήμουν πολύ ευτυχισμένη, γιατί είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα, θάλασσα, σινεμά, θέατρο, παρέα με φίλους, ρομαντικός, καλός, με πρόσεχε....πεθαίνει η μαμά του το 2011 και λέμε να περιμένουμε να χρονίσει και να παντρευτούμε. Στο μεταξύ μένουμε κι οι δυο άνεργοι με διαφορά 6 μηνών (πρωτα εκείνος) αλλα με τη βοηθεια των γονιών μου κάνουμε ανακαίνιση το σπίτι, μαζεύει κι εκείνος χρήματα και παντρευόμαστε. Τα του γάμου θα πω ότι τα έψαξε όλα εκείνος. εγώ βαριέμαι φριχτά τα ψαξίματα, οπότε....βρήκε υποψήφιους χώρους κλπ κι εγώ είπα τη γνώμη μου. Μαζί αποφασίσαμε, απλά του άφησα το ψάξιμο. Στο μεταξύ το χρόνο πριν το γάμο, παθαίνει 4-5 κολικούς νεφρού και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε. έξι μήνες μετά το γάμο μας ανακοινώνουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, αγνώστου αιτιολογιας, συνεπώς δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε απλά το παρακολουθούμε. Έχει και κάτι ύποπτους όγκους που δεν τους λές και σοβαρούς, δεν τους λες και αθώους....πολύ τρέξιμο με όλο αυτό...πολλές αγωνίες....τέλος πάντων....έβγαλα κι εγώ ένα ινομύωμα που είχα και κάναμε το παιδάκι μας πανεύκολα....

 

κι εκεί...άρχισε ο μεγάλος κατήφορος....αυτός σα νέος μπαμπάς δεν πολυσυμμετείχε, τον έπιασε και μια φοβερή αγωνία να μη χάσουμε τις συνήθειές μας σα ζευγάρι..., εγώ πάλι την είδα 100% μαμά και φυσικά δε μετανιώνω γι'αυτό.....λίγο για να μην τον ξεβολέψω, λίγο για να μην τον πιέσω, λίγο γιατί θύμωσα που δε βοηθούσε  και δεν ήθελα να ζητήσω βοήθεια, το πήρα όλο πάνω μου και απευθυνόμουν για βοήθεια στη μαμά μου , που μένει και δίπλα. Εϊναι κι αυτή δυναμική και επεμβατική (με την καλή έννοια, αλλά τελικά ούτε αυτό είναι καλό) , ο άντρας μου παραγκωνίστηκε. Θεωρώ ότι γι' αυτό φταίγαμε όλοι. Κι εγώ που μουλάρωσα κι η μάνα μου που όλα τα παίρνει πάνω της κι εκείνος που βολεύτηκε. Οι καβγάδες μας λοιπόν που πάντα υπήρχαν γίνανε πια καθημερινοί....μέχρι και για το αν έχει ήλιο ή όχι. Μου έσπαγε τα νεύρα και μόνο που τον έβλεπα. Κ επειδή βλέπω νεύρα....και ένστικτο θα πω....γιατί δε μπορώ να πω ότι έλειπε....σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι....ψάχνω κινητά...και βρίσκω μηνύματα σε μια άλλη...δεν πρόλαβα να διαβάσω πολλά...μόνο αγάπη μου και μωρό μου...και του τρίβω το κινητό στη μούρη. Του λέω ακούω: την έχεις ερωτευτεί; Μου λέει όχι. Τι είναι αυτό; Μαλώναμε συνέχεια. φεύγω σε μια έξαλλη κατάσταση...έχει έρθει και μια ξαδέρφη του σπίτι...του ζητάω όταν γύρισα να της στείλει μήνυμα μπροστά μου ότι τελείωσε και μου είπε όχι....γιατί μπορεί να είναι ο άντρας της σπίτι και να μην καταστρέψει και το δικό τους σπίτι...φτάνει ένα. Κοιμηθήκαμε όπως όπως και το πρωί του λέω να της κάνει αποκλεισμό επαφής και να διαγράψει το νούμερό της. το έκανε. μετά από 3 μέρες θα έκανε χειρουργείο γιατί στο μεταξυ είχε διαγνωστεί με κακοήθεια στο ένα νεφρό το οποίο δε λειτουργούσε. Μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω μαζί του στο χειρουργείο. Να σημειώσω ότι δεν έχει συγγενείς , μανα πατέρα αδέρφια. Μου είχε πει η ξαδέρφη του που ήταν μπροστά στο περιστατικό ότι θα πήγαινε αυτή αν δεν ήθελα να πάω και δε θα με κατηγορούσε κανείς. περνά το χειρουργείο, είμαστε....πότε έτσι πότε αλλιώς...έρχεται η καραντίνα....περνά ήρεμα....βοηθά με το παιδί,  κάνουμε βόλτες την απασχολεί για να δουλέψω και να έχω ηρεμία...και πως μου έρχεται και ψάχνω το κινητό και βλέπω στα αποκλεισμένα ένα δικό της απάντηση μετά το χειρουργείο "όλα πήγαν καλά ????δόξα τω θεώ περίμενα από χθες με έφαγε η αγωνία τρόμαξα μην ανησυχείς είναι νωπό παυσίπονα περνεις υποθέτω να προσεχες σε παρακαλώ πολύ εγώ δεν σου στέλνω το λόγο τον ξέρεις" . και από τότε....γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ αυτός της έστειλε πρώτος ότι όλα πήγαν καλά με το χειρουργείο. Τον ρωτώ..δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι έστειλε αυτός...θεωρώ ότι δεν είχε δει καν την απάντησή της γιατί θα είχε φροντίσει να το σβήσει...με τα πολλά είπε ότι της έστειλε γιατί έδειξε ανθρώπινο ενδιαφέρον μετά το χειρουργείο κι αυτό ήταν. Η αλήθεια είναι ότι το μήνυμα είχε ημερομηνία 30/1, το βρήκα απρίλιο και ήταν το μοναδικο΄. 

 

από τότε είμαι άνω κάτω...τον χαστούκισα, τον στήνω κάθε τόσο στον τοίχο, έκανα κι εγώ μια γνωριμία και τον πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα και φρόντισα να το μάθει...έπεσα πολύ χαμηλά....γιατί εγώ δεν είμαι αυτή η γυναίκα. 

 

πάμε σε σύμβουλο γινόμαστε μαλλιοκούβαρα...η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που φεύγουμε βλέπω ότι σκέφτεται αυτά που λέμε και προσπαθεί να τα εφαρμόσει....αλλά δεν ξέρω τι να πιστέψω. νομίζω ότι ΤΩΡΑ ξεμουδιάζω από όλο αυτό, έκοψα κάθε επικοινωνία με αυτόν που γνώρισα, γιατί τον τελευταίο χρόνο ήταν το αποκούμπι μου....άπειρες ώρες συζητήσεων για τον άντρα μου, όποτε συνέβαινε το καθετί το συζητούσα μαζί του. Τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει ΜΟΝΗ να σταθώ στα πόδια μου και να δω αν μπορώ να τον συγχωρήσω ή όχι. Η μάλλον όχι να τον συγχωρήσω...αυτό δεν πρόκειται....να του δώσω ευκαιρία να δω αν κατάλαβε το λάθος του όντως. Γιατί; γιατί δε θέλω να χωρίσω...για όλους τους λόγους που μπορεί να μη θέλει να χωρίσει κάποιος και γιατί δε θέλω να τον αφήσω μόνο με την υγεία του να χειροτερεύει και γιατί δε νομίζω ότι θα είμαι ευτυχισμένη και χώρια....

 

με συγχωρείτε για το τεράααααααααααστιο θέμα....θέλω κυρίως να ακούσω όσες έδωσαν ευκαιρία και δε διαψεύστηκαν....οι άλλες είναι πολλές το ξέρω

[Ilaeira]

Λυπάμαι πολύ για όλο αυτό που περνάς. Δεν έχω εμπειρία για να βοηθήσω, αλλά θα σου πρότεινα ανεπιφύλακτα να πας σε ψυχολόγο.
Πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου για ποιους λόγους θέλεις να μείνεις, τι προσδοκίες έχεις και τι πορεία θέλεις να ακολουθήσει η ζωή σου. Αν τα ξεκαθαρίσεις, θα σου είναι πιο εύκολο να δεις κατά πόσο οι στόχοι σου είναι ρεαλιστικοί σε κάθε σενάριο.
Ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σε βοηθήσει η εμπειρία άλλων. Η κάθε σχέση είναι διαφορετική και, κυρίως, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αλήθεια.
Το μόνο που έχω να σου πω είναι να πάρεις τις αποφάσεις σου με βασικό γνώμονα εσένα. Ακριβώς επειδή έχεις παιδί, του χρωστάς η μαμά του να είναι χαρούμενη.
Εύχομαι να λήξει αυτό για εσένα σύντομα και ανώδυνα, οποία κι αν είναι η τελική έκβαση.

 

[ninaki80]

3 ώρες πρίν, teacher40 είπε:

Σκεφτόμουν εδώ και μέρες να ανοίξω ένα θέμα αλλά μετά κι από την προτροπή μια κοπέλας το αποφάσισα. Εδω κι ένα χρόνο η ζωή μου έχει γίνει άνω κάτω, δε με αναγνωρίζω, έχω πει και έχω κάνει πράγματα που ποτέ δεν περίμενα ότι θα κάνω, έφτασα ένα βήμα πριν πάρω το παιδί  και τα πράγματά μου και φύγω. 

 

Με τον άντρα μου γνωριζόμαστε από το 2009, παντρευτήκαμε το 2012. Όταν τον γνώρισα είχε τη μαμά του κατάκοιτη, για 6 μήνες βγαίναμε φιλικά αλλά με πολλά υπονοούμενα από μέρους του, 200 μηνύματα τη μέρα...τώρα φεύγω για δουλειά, τώρα σχόλασε, τώρα έφαγα, τώρα κοιμάμαι τώρα ξύπνησα...τα φτιάξαμε μετά από 6 μήνες, όπως είπε δίσταζε γιατί δεν ήξερα πόσο θα τραβήξει η κατάσταση με τη μητέρα του και δεν ήξερε αν έπρεπε να κάνει σχέση. Τέλος πάντων....τα φτιάξαμε....ήμουν πολύ ευτυχισμένη, γιατί είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα, θάλασσα, σινεμά, θέατρο, παρέα με φίλους, ρομαντικός, καλός, με πρόσεχε....πεθαίνει η μαμά του το 2011 και λέμε να περιμένουμε να χρονίσει και να παντρευτούμε. Στο μεταξύ μένουμε κι οι δυο άνεργοι με διαφορά 6 μηνών (πρωτα εκείνος) αλλα με τη βοηθεια των γονιών μου κάνουμε ανακαίνιση το σπίτι, μαζεύει κι εκείνος χρήματα και παντρευόμαστε. Τα του γάμου θα πω ότι τα έψαξε όλα εκείνος. εγώ βαριέμαι φριχτά τα ψαξίματα, οπότε....βρήκε υποψήφιους χώρους κλπ κι εγώ είπα τη γνώμη μου. Μαζί αποφασίσαμε, απλά του άφησα το ψάξιμο. Στο μεταξύ το χρόνο πριν το γάμο, παθαίνει 4-5 κολικούς νεφρού και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε. έξι μήνες μετά το γάμο μας ανακοινώνουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, αγνώστου αιτιολογιας, συνεπώς δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε απλά το παρακολουθούμε. Έχει και κάτι ύποπτους όγκους που δεν τους λές και σοβαρούς, δεν τους λες και αθώους....πολύ τρέξιμο με όλο αυτό...πολλές αγωνίες....τέλος πάντων....έβγαλα κι εγώ ένα ινομύωμα που είχα και κάναμε το παιδάκι μας πανεύκολα....

 

κι εκεί...άρχισε ο μεγάλος κατήφορος....αυτός σα νέος μπαμπάς δεν πολυσυμμετείχε, τον έπιασε και μια φοβερή αγωνία να μη χάσουμε τις συνήθειές μας σα ζευγάρι..., εγώ πάλι την είδα 100% μαμά και φυσικά δε μετανιώνω γι'αυτό.....λίγο για να μην τον ξεβολέψω, λίγο για να μην τον πιέσω, λίγο γιατί θύμωσα που δε βοηθούσε  και δεν ήθελα να ζητήσω βοήθεια, το πήρα όλο πάνω μου και απευθυνόμουν για βοήθεια στη μαμά μου , που μένει και δίπλα. Εϊναι κι αυτή δυναμική και επεμβατική (με την καλή έννοια, αλλά τελικά ούτε αυτό είναι καλό) , ο άντρας μου παραγκωνίστηκε. Θεωρώ ότι γι' αυτό φταίγαμε όλοι. Κι εγώ που μουλάρωσα κι η μάνα μου που όλα τα παίρνει πάνω της κι εκείνος που βολεύτηκε. Οι καβγάδες μας λοιπόν που πάντα υπήρχαν γίνανε πια καθημερινοί....μέχρι και για το αν έχει ήλιο ή όχι. Μου έσπαγε τα νεύρα και μόνο που τον έβλεπα. Κ επειδή βλέπω νεύρα....και ένστικτο θα πω....γιατί δε μπορώ να πω ότι έλειπε....σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι....ψάχνω κινητά...και βρίσκω μηνύματα σε μια άλλη...δεν πρόλαβα να διαβάσω πολλά...μόνο αγάπη μου και μωρό μου...και του τρίβω το κινητό στη μούρη. Του λέω ακούω: την έχεις ερωτευτεί; Μου λέει όχι. Τι είναι αυτό; Μαλώναμε συνέχεια. φεύγω σε μια έξαλλη κατάσταση...έχει έρθει και μια ξαδέρφη του σπίτι...του ζητάω όταν γύρισα να της στείλει μήνυμα μπροστά μου ότι τελείωσε και μου είπε όχι....γιατί μπορεί να είναι ο άντρας της σπίτι και να μην καταστρέψει και το δικό τους σπίτι...φτάνει ένα. Κοιμηθήκαμε όπως όπως και το πρωί του λέω να της κάνει αποκλεισμό επαφής και να διαγράψει το νούμερό της. το έκανε. μετά από 3 μέρες θα έκανε χειρουργείο γιατί στο μεταξυ είχε διαγνωστεί με κακοήθεια στο ένα νεφρό το οποίο δε λειτουργούσε. Μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω μαζί του στο χειρουργείο. Να σημειώσω ότι δεν έχει συγγενείς , μανα πατέρα αδέρφια. Μου είχε πει η ξαδέρφη του που ήταν μπροστά στο περιστατικό ότι θα πήγαινε αυτή αν δεν ήθελα να πάω και δε θα με κατηγορούσε κανείς. περνά το χειρουργείο, είμαστε....πότε έτσι πότε αλλιώς...έρχεται η καραντίνα....περνά ήρεμα....βοηθά με το παιδί,  κάνουμε βόλτες την απασχολεί για να δουλέψω και να έχω ηρεμία...και πως μου έρχεται και ψάχνω το κινητό και βλέπω στα αποκλεισμένα ένα δικό της απάντηση μετά το χειρουργείο "όλα πήγαν καλά ????δόξα τω θεώ περίμενα από χθες με έφαγε η αγωνία τρόμαξα μην ανησυχείς είναι νωπό παυσίπονα περνεις υποθέτω να προσεχες σε παρακαλώ πολύ εγώ δεν σου στέλνω το λόγο τον ξέρεις" . και από τότε....γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ αυτός της έστειλε πρώτος ότι όλα πήγαν καλά με το χειρουργείο. Τον ρωτώ..δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι έστειλε αυτός...θεωρώ ότι δεν είχε δει καν την απάντησή της γιατί θα είχε φροντίσει να το σβήσει...με τα πολλά είπε ότι της έστειλε γιατί έδειξε ανθρώπινο ενδιαφέρον μετά το χειρουργείο κι αυτό ήταν. Η αλήθεια είναι ότι το μήνυμα είχε ημερομηνία 30/1, το βρήκα απρίλιο και ήταν το μοναδικο΄. 

 

από τότε είμαι άνω κάτω...τον χαστούκισα, τον στήνω κάθε τόσο στον τοίχο, έκανα κι εγώ μια γνωριμία και τον πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα και φρόντισα να το μάθει...έπεσα πολύ χαμηλά....γιατί εγώ δεν είμαι αυτή η γυναίκα. 

 

πάμε σε σύμβουλο γινόμαστε μαλλιοκούβαρα...η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που φεύγουμε βλέπω ότι σκέφτεται αυτά που λέμε και προσπαθεί να τα εφαρμόσει....αλλά δεν ξέρω τι να πιστέψω. νομίζω ότι ΤΩΡΑ ξεμουδιάζω από όλο αυτό, έκοψα κάθε επικοινωνία με αυτόν που γνώρισα, γιατί τον τελευταίο χρόνο ήταν το αποκούμπι μου....άπειρες ώρες συζητήσεων για τον άντρα μου, όποτε συνέβαινε το καθετί το συζητούσα μαζί του. Τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει ΜΟΝΗ να σταθώ στα πόδια μου και να δω αν μπορώ να τον συγχωρήσω ή όχι. Η μάλλον όχι να τον συγχωρήσω...αυτό δεν πρόκειται....να του δώσω ευκαιρία να δω αν κατάλαβε το λάθος του όντως. Γιατί; γιατί δε θέλω να χωρίσω...για όλους τους λόγους που μπορεί να μη θέλει να χωρίσει κάποιος και γιατί δε θέλω να τον αφήσω μόνο με την υγεία του να χειροτερεύει και γιατί δε νομίζω ότι θα είμαι ευτυχισμένη και χώρια....

 

με συγχωρείτε για το τεράααααααααααστιο θέμα....θέλω κυρίως να ακούσω όσες έδωσαν ευκαιρία και δε διαψεύστηκαν....οι άλλες είναι πολλές το ξέρω

το θεμα ειvαι εσυ εισαι ερωτευμεvη με τοv αvτρα σου η οχι? Δεv ακουγεσε κ πολυ. αυτο σκεψου ολα τα υπολοιπα ειvαι πραγματα που ξεπερvιουvται με τηv αγαπη τοv ερωτα τηv καταvοηση. αv δεv εισαι μηv το επιχειρησεις μοvο κ μοvο γιατι εχεις συvιθισει vα ζεις ετσι. 

[miria]

16 ώρες πρίν, teacher40 είπε:

Σκεφτόμουν εδώ και μέρες να ανοίξω ένα θέμα αλλά μετά κι από την προτροπή μια κοπέλας το αποφάσισα. Εδω κι ένα χρόνο η ζωή μου έχει γίνει άνω κάτω, δε με αναγνωρίζω, έχω πει και έχω κάνει πράγματα που ποτέ δεν περίμενα ότι θα κάνω, έφτασα ένα βήμα πριν πάρω το παιδί  και τα πράγματά μου και φύγω. 

 

Με τον άντρα μου γνωριζόμαστε από το 2009, παντρευτήκαμε το 2012. Όταν τον γνώρισα είχε τη μαμά του κατάκοιτη, για 6 μήνες βγαίναμε φιλικά αλλά με πολλά υπονοούμενα από μέρους του, 200 μηνύματα τη μέρα...τώρα φεύγω για δουλειά, τώρα σχόλασε, τώρα έφαγα, τώρα κοιμάμαι τώρα ξύπνησα...τα φτιάξαμε μετά από 6 μήνες, όπως είπε δίσταζε γιατί δεν ήξερα πόσο θα τραβήξει η κατάσταση με τη μητέρα του και δεν ήξερε αν έπρεπε να κάνει σχέση. Τέλος πάντων....τα φτιάξαμε....ήμουν πολύ ευτυχισμένη, γιατί είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα, θάλασσα, σινεμά, θέατρο, παρέα με φίλους, ρομαντικός, καλός, με πρόσεχε....πεθαίνει η μαμά του το 2011 και λέμε να περιμένουμε να χρονίσει και να παντρευτούμε. Στο μεταξύ μένουμε κι οι δυο άνεργοι με διαφορά 6 μηνών (πρωτα εκείνος) αλλα με τη βοηθεια των γονιών μου κάνουμε ανακαίνιση το σπίτι, μαζεύει κι εκείνος χρήματα και παντρευόμαστε. Τα του γάμου θα πω ότι τα έψαξε όλα εκείνος. εγώ βαριέμαι φριχτά τα ψαξίματα, οπότε....βρήκε υποψήφιους χώρους κλπ κι εγώ είπα τη γνώμη μου. Μαζί αποφασίσαμε, απλά του άφησα το ψάξιμο. Στο μεταξύ το χρόνο πριν το γάμο, παθαίνει 4-5 κολικούς νεφρού και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε. έξι μήνες μετά το γάμο μας ανακοινώνουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, αγνώστου αιτιολογιας, συνεπώς δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε απλά το παρακολουθούμε. Έχει και κάτι ύποπτους όγκους που δεν τους λές και σοβαρούς, δεν τους λες και αθώους....πολύ τρέξιμο με όλο αυτό...πολλές αγωνίες....τέλος πάντων....έβγαλα κι εγώ ένα ινομύωμα που είχα και κάναμε το παιδάκι μας πανεύκολα....

 

κι εκεί...άρχισε ο μεγάλος κατήφορος....αυτός σα νέος μπαμπάς δεν πολυσυμμετείχε, τον έπιασε και μια φοβερή αγωνία να μη χάσουμε τις συνήθειές μας σα ζευγάρι..., εγώ πάλι την είδα 100% μαμά και φυσικά δε μετανιώνω γι'αυτό.....λίγο για να μην τον ξεβολέψω, λίγο για να μην τον πιέσω, λίγο γιατί θύμωσα που δε βοηθούσε  και δεν ήθελα να ζητήσω βοήθεια, το πήρα όλο πάνω μου και απευθυνόμουν για βοήθεια στη μαμά μου , που μένει και δίπλα. Εϊναι κι αυτή δυναμική και επεμβατική (με την καλή έννοια, αλλά τελικά ούτε αυτό είναι καλό) , ο άντρας μου παραγκωνίστηκε. Θεωρώ ότι γι' αυτό φταίγαμε όλοι. Κι εγώ που μουλάρωσα κι η μάνα μου που όλα τα παίρνει πάνω της κι εκείνος που βολεύτηκε. Οι καβγάδες μας λοιπόν που πάντα υπήρχαν γίνανε πια καθημερινοί....μέχρι και για το αν έχει ήλιο ή όχι. Μου έσπαγε τα νεύρα και μόνο που τον έβλεπα. Κ επειδή βλέπω νεύρα....και ένστικτο θα πω....γιατί δε μπορώ να πω ότι έλειπε....σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι....ψάχνω κινητά...και βρίσκω μηνύματα σε μια άλλη...δεν πρόλαβα να διαβάσω πολλά...μόνο αγάπη μου και μωρό μου...και του τρίβω το κινητό στη μούρη. Του λέω ακούω: την έχεις ερωτευτεί; Μου λέει όχι. Τι είναι αυτό; Μαλώναμε συνέχεια. φεύγω σε μια έξαλλη κατάσταση...έχει έρθει και μια ξαδέρφη του σπίτι...του ζητάω όταν γύρισα να της στείλει μήνυμα μπροστά μου ότι τελείωσε και μου είπε όχι....γιατί μπορεί να είναι ο άντρας της σπίτι και να μην καταστρέψει και το δικό τους σπίτι...φτάνει ένα. Κοιμηθήκαμε όπως όπως και το πρωί του λέω να της κάνει αποκλεισμό επαφής και να διαγράψει το νούμερό της. το έκανε. μετά από 3 μέρες θα έκανε χειρουργείο γιατί στο μεταξυ είχε διαγνωστεί με κακοήθεια στο ένα νεφρό το οποίο δε λειτουργούσε. Μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω μαζί του στο χειρουργείο. Να σημειώσω ότι δεν έχει συγγενείς , μανα πατέρα αδέρφια. Μου είχε πει η ξαδέρφη του που ήταν μπροστά στο περιστατικό ότι θα πήγαινε αυτή αν δεν ήθελα να πάω και δε θα με κατηγορούσε κανείς. περνά το χειρουργείο, είμαστε....πότε έτσι πότε αλλιώς...έρχεται η καραντίνα....περνά ήρεμα....βοηθά με το παιδί,  κάνουμε βόλτες την απασχολεί για να δουλέψω και να έχω ηρεμία...και πως μου έρχεται και ψάχνω το κινητό και βλέπω στα αποκλεισμένα ένα δικό της απάντηση μετά το χειρουργείο "όλα πήγαν καλά ????δόξα τω θεώ περίμενα από χθες με έφαγε η αγωνία τρόμαξα μην ανησυχείς είναι νωπό παυσίπονα περνεις υποθέτω να προσεχες σε παρακαλώ πολύ εγώ δεν σου στέλνω το λόγο τον ξέρεις" . και από τότε....γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ αυτός της έστειλε πρώτος ότι όλα πήγαν καλά με το χειρουργείο. Τον ρωτώ..δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι έστειλε αυτός...θεωρώ ότι δεν είχε δει καν την απάντησή της γιατί θα είχε φροντίσει να το σβήσει...με τα πολλά είπε ότι της έστειλε γιατί έδειξε ανθρώπινο ενδιαφέρον μετά το χειρουργείο κι αυτό ήταν. Η αλήθεια είναι ότι το μήνυμα είχε ημερομηνία 30/1, το βρήκα απρίλιο και ήταν το μοναδικο΄. 

 

από τότε είμαι άνω κάτω...τον χαστούκισα, τον στήνω κάθε τόσο στον τοίχο, έκανα κι εγώ μια γνωριμία και τον πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα και φρόντισα να το μάθει...έπεσα πολύ χαμηλά....γιατί εγώ δεν είμαι αυτή η γυναίκα. 

 

πάμε σε σύμβουλο γινόμαστε μαλλιοκούβαρα...η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που φεύγουμε βλέπω ότι σκέφτεται αυτά που λέμε και προσπαθεί να τα εφαρμόσει....αλλά δεν ξέρω τι να πιστέψω. νομίζω ότι ΤΩΡΑ ξεμουδιάζω από όλο αυτό, έκοψα κάθε επικοινωνία με αυτόν που γνώρισα, γιατί τον τελευταίο χρόνο ήταν το αποκούμπι μου....άπειρες ώρες συζητήσεων για τον άντρα μου, όποτε συνέβαινε το καθετί το συζητούσα μαζί του. Τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει ΜΟΝΗ να σταθώ στα πόδια μου και να δω αν μπορώ να τον συγχωρήσω ή όχι. Η μάλλον όχι να τον συγχωρήσω...αυτό δεν πρόκειται....να του δώσω ευκαιρία να δω αν κατάλαβε το λάθος του όντως. Γιατί; γιατί δε θέλω να χωρίσω...για όλους τους λόγους που μπορεί να μη θέλει να χωρίσει κάποιος και γιατί δε θέλω να τον αφήσω μόνο με την υγεία του να χειροτερεύει και γιατί δε νομίζω ότι θα είμαι ευτυχισμένη και χώρια....

 

με συγχωρείτε για το τεράααααααααααστιο θέμα....θέλω κυρίως να ακούσω όσες έδωσαν ευκαιρία και δε διαψεύστηκαν....οι άλλες είναι πολλές το ξέρω

 

[mama16]

Κορίτσι μου λυπάμαι πολύ που φτάσατε σε τέτοιο σημείο.. Δεν έχω να σου δώσω κάποια συμβουλή γιατί προς το παρόν δεν έχω βρεθεί στη θέση σου.. Αλλά σαν τρίτος αυτό που θα σε ρωτήσω είναι αν τον αγαπάς ακόμα? Για να συνεχίζουμε με έναν άνθρωπο πρέπει να έχουμε την δύναμη να αφήσουμε πίσω ότι έχει συμβεί κ να μην κρατάμε κακία.. Να κάνουμε σαν να μην έχει συμβεί ποτέ τπτ. Είστε διατεθειμένοι κ οι 2 να το προσπαθήσετε? Λες ότι δεν θες να χωρίσεις οπότε πρέπει να τα ξεχάσεις όλα αυτά γιατί αν δεν το κάνεις μπορεί να έρθει η μέρα που θα κοιτάξεις πίσω κ θα πεις "γιατί δεν έφυγα".. Η ζωή είναι πολύ μικρή και καλό είναι να είμαστε ευτυχισμένοι κ όχι απλά να "ζούμε"

[Gummy Bear]

On 19/4/2021 at 6:49 ΜΜ, teacher40 είπε:

Σκεφτόμουν εδώ και μέρες να ανοίξω ένα θέμα αλλά μετά κι από την προτροπή μια κοπέλας το αποφάσισα. Εδω κι ένα χρόνο η ζωή μου έχει γίνει άνω κάτω, δε με αναγνωρίζω, έχω πει και έχω κάνει πράγματα που ποτέ δεν περίμενα ότι θα κάνω, έφτασα ένα βήμα πριν πάρω το παιδί  και τα πράγματά μου και φύγω. 

 

Με τον άντρα μου γνωριζόμαστε από το 2009, παντρευτήκαμε το 2012. Όταν τον γνώρισα είχε τη μαμά του κατάκοιτη, για 6 μήνες βγαίναμε φιλικά αλλά με πολλά υπονοούμενα από μέρους του, 200 μηνύματα τη μέρα...τώρα φεύγω για δουλειά, τώρα σχόλασε, τώρα έφαγα, τώρα κοιμάμαι τώρα ξύπνησα...τα φτιάξαμε μετά από 6 μήνες, όπως είπε δίσταζε γιατί δεν ήξερα πόσο θα τραβήξει η κατάσταση με τη μητέρα του και δεν ήξερε αν έπρεπε να κάνει σχέση. Τέλος πάντων....τα φτιάξαμε....ήμουν πολύ ευτυχισμένη, γιατί είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα, θάλασσα, σινεμά, θέατρο, παρέα με φίλους, ρομαντικός, καλός, με πρόσεχε....πεθαίνει η μαμά του το 2011 και λέμε να περιμένουμε να χρονίσει και να παντρευτούμε. Στο μεταξύ μένουμε κι οι δυο άνεργοι με διαφορά 6 μηνών (πρωτα εκείνος) αλλα με τη βοηθεια των γονιών μου κάνουμε ανακαίνιση το σπίτι, μαζεύει κι εκείνος χρήματα και παντρευόμαστε. Τα του γάμου θα πω ότι τα έψαξε όλα εκείνος. εγώ βαριέμαι φριχτά τα ψαξίματα, οπότε....βρήκε υποψήφιους χώρους κλπ κι εγώ είπα τη γνώμη μου. Μαζί αποφασίσαμε, απλά του άφησα το ψάξιμο. Στο μεταξύ το χρόνο πριν το γάμο, παθαίνει 4-5 κολικούς νεφρού και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε. έξι μήνες μετά το γάμο μας ανακοινώνουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, αγνώστου αιτιολογιας, συνεπώς δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε απλά το παρακολουθούμε. Έχει και κάτι ύποπτους όγκους που δεν τους λές και σοβαρούς, δεν τους λες και αθώους....πολύ τρέξιμο με όλο αυτό...πολλές αγωνίες....τέλος πάντων....έβγαλα κι εγώ ένα ινομύωμα που είχα και κάναμε το παιδάκι μας πανεύκολα....

 

κι εκεί...άρχισε ο μεγάλος κατήφορος....αυτός σα νέος μπαμπάς δεν πολυσυμμετείχε, τον έπιασε και μια φοβερή αγωνία να μη χάσουμε τις συνήθειές μας σα ζευγάρι..., εγώ πάλι την είδα 100% μαμά και φυσικά δε μετανιώνω γι'αυτό.....λίγο για να μην τον ξεβολέψω, λίγο για να μην τον πιέσω, λίγο γιατί θύμωσα που δε βοηθούσε  και δεν ήθελα να ζητήσω βοήθεια, το πήρα όλο πάνω μου και απευθυνόμουν για βοήθεια στη μαμά μου , που μένει και δίπλα. Εϊναι κι αυτή δυναμική και επεμβατική (με την καλή έννοια, αλλά τελικά ούτε αυτό είναι καλό) , ο άντρας μου παραγκωνίστηκε. Θεωρώ ότι γι' αυτό φταίγαμε όλοι. Κι εγώ που μουλάρωσα κι η μάνα μου που όλα τα παίρνει πάνω της κι εκείνος που βολεύτηκε. Οι καβγάδες μας λοιπόν που πάντα υπήρχαν γίνανε πια καθημερινοί....μέχρι και για το αν έχει ήλιο ή όχι. Μου έσπαγε τα νεύρα και μόνο που τον έβλεπα. Κ επειδή βλέπω νεύρα....και ένστικτο θα πω....γιατί δε μπορώ να πω ότι έλειπε....σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι....ψάχνω κινητά...και βρίσκω μηνύματα σε μια άλλη...δεν πρόλαβα να διαβάσω πολλά...μόνο αγάπη μου και μωρό μου...και του τρίβω το κινητό στη μούρη. Του λέω ακούω: την έχεις ερωτευτεί; Μου λέει όχι. Τι είναι αυτό; Μαλώναμε συνέχεια. φεύγω σε μια έξαλλη κατάσταση...έχει έρθει και μια ξαδέρφη του σπίτι...του ζητάω όταν γύρισα να της στείλει μήνυμα μπροστά μου ότι τελείωσε και μου είπε όχι....γιατί μπορεί να είναι ο άντρας της σπίτι και να μην καταστρέψει και το δικό τους σπίτι...φτάνει ένα. Κοιμηθήκαμε όπως όπως και το πρωί του λέω να της κάνει αποκλεισμό επαφής και να διαγράψει το νούμερό της. το έκανε. μετά από 3 μέρες θα έκανε χειρουργείο γιατί στο μεταξυ είχε διαγνωστεί με κακοήθεια στο ένα νεφρό το οποίο δε λειτουργούσε. Μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω μαζί του στο χειρουργείο. Να σημειώσω ότι δεν έχει συγγενείς , μανα πατέρα αδέρφια. Μου είχε πει η ξαδέρφη του που ήταν μπροστά στο περιστατικό ότι θα πήγαινε αυτή αν δεν ήθελα να πάω και δε θα με κατηγορούσε κανείς. περνά το χειρουργείο, είμαστε....πότε έτσι πότε αλλιώς...έρχεται η καραντίνα....περνά ήρεμα....βοηθά με το παιδί,  κάνουμε βόλτες την απασχολεί για να δουλέψω και να έχω ηρεμία...και πως μου έρχεται και ψάχνω το κινητό και βλέπω στα αποκλεισμένα ένα δικό της απάντηση μετά το χειρουργείο "όλα πήγαν καλά ????δόξα τω θεώ περίμενα από χθες με έφαγε η αγωνία τρόμαξα μην ανησυχείς είναι νωπό παυσίπονα περνεις υποθέτω να προσεχες σε παρακαλώ πολύ εγώ δεν σου στέλνω το λόγο τον ξέρεις" . και από τότε....γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ αυτός της έστειλε πρώτος ότι όλα πήγαν καλά με το χειρουργείο. Τον ρωτώ..δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι έστειλε αυτός...θεωρώ ότι δεν είχε δει καν την απάντησή της γιατί θα είχε φροντίσει να το σβήσει...με τα πολλά είπε ότι της έστειλε γιατί έδειξε ανθρώπινο ενδιαφέρον μετά το χειρουργείο κι αυτό ήταν. Η αλήθεια είναι ότι το μήνυμα είχε ημερομηνία 30/1, το βρήκα απρίλιο και ήταν το μοναδικο΄. 

 

από τότε είμαι άνω κάτω...τον χαστούκισα, τον στήνω κάθε τόσο στον τοίχο, έκανα κι εγώ μια γνωριμία και τον πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα και φρόντισα να το μάθει...έπεσα πολύ χαμηλά....γιατί εγώ δεν είμαι αυτή η γυναίκα. 

 

πάμε σε σύμβουλο γινόμαστε μαλλιοκούβαρα...η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που φεύγουμε βλέπω ότι σκέφτεται αυτά που λέμε και προσπαθεί να τα εφαρμόσει....αλλά δεν ξέρω τι να πιστέψω. νομίζω ότι ΤΩΡΑ ξεμουδιάζω από όλο αυτό, έκοψα κάθε επικοινωνία με αυτόν που γνώρισα, γιατί τον τελευταίο χρόνο ήταν το αποκούμπι μου....άπειρες ώρες συζητήσεων για τον άντρα μου, όποτε συνέβαινε το καθετί το συζητούσα μαζί του. Τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει ΜΟΝΗ να σταθώ στα πόδια μου και να δω αν μπορώ να τον συγχωρήσω ή όχι. Η μάλλον όχι να τον συγχωρήσω...αυτό δεν πρόκειται....να του δώσω ευκαιρία να δω αν κατάλαβε το λάθος του όντως. Γιατί; γιατί δε θέλω να χωρίσω...για όλους τους λόγους που μπορεί να μη θέλει να χωρίσει κάποιος και γιατί δε θέλω να τον αφήσω μόνο με την υγεία του να χειροτερεύει και γιατί δε νομίζω ότι θα είμαι ευτυχισμένη και χώρια....

 

με συγχωρείτε για το τεράααααααααααστιο θέμα....θέλω κυρίως να ακούσω όσες έδωσαν ευκαιρία και δε διαψεύστηκαν....οι άλλες είναι πολλές το ξέρω

 

Σίγουρα είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση που ζείτε και οι δύο.. Και για τον άντρα σου θα είναι δύσκολο φαντάζομαι και ψυχολογικά αυτό που πέρασε και περνάει με την υγεία του. Ξέρεις, πολλοί άνθρωποι που περνάνε ένα πρόβλημα υγείας, πέφτουν σε κατάθλιψη και αντιδρούν διαφορετικά ή σπασμωδικά όπως η γνωριμία με την κοπέλα. Μην με παρεξηγείς, δεν παίρνω το μέρος κανενός. Απλά σκέφτομαι ότι αν μπεις λίγο στη θέση του μπορέσεις να καταλάβεις αν θέλεις να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία ή όχι? 

[Sentir...natureza]

Την απαντηση στην ερωτηση του θεματος την γνωριζεις μονο εσυ. Σιγουρα θα υπαρχουν ζευγαρια που πετυχαν και αλλα που δεν τα καταφερανε. 

 

Προσωπικα, δεν νομιζω να συνεχιζα μετα απο απιστια. Οχι για λογους εγωϊσμου, ουτε θα με ικανοποιουσε απλα να την χωρισει ή να σβησει τον αριθμο της. Πιστευω οτι θα το συγχωρουσα κιολας. Δεν θα μπορουσα να συνεχισω γιατι θεωρω οτι η εμπιστοσυνη και η ειλικρινεια ειναι απο τους θεμελιους λιθους μιας σχεσης. Αν δεν μπορεις να πεις την αληθεια σου στον συντροφο σου, στον συνοδοιπορο της ζωης σου, τοτε γιατι να εισαι με αυτον τον ανθρωπο;  Θελω να πω οτι για να στραφει καποιος σε καποιον τριτο (ειτε ο αντρας σου, ειτε εσυ σε δευτερη φαση που βρηκες ενα αποκουμπι) σημαινει οτι υπαρχει χασμα, ρωγμη στη σχεση και ψαχνετε αλλου να καλυψετε αυτο το κενο. Την ουσια πρεπει να κοιταξεις, υπαρχει ενδεχομενο να ξανανιωσετε εμπιστοσυνη ο ενας για τον αλλον; Πιστευεις οτι τα συναισθηματα που σας ενωσαν ειναι ακομη εκει; Θα μπορεσει να υπαρξει ουσιαστικη επικοινωνια και βαθυ δεσιμο; Πως θα γινουν ολα αυτα αν δεν μπορεις να τον συγχωρησεις; Το οτι εχεις καταλαβει οτι εχασες τον εαυτο σου ειναι πολυ θετικο και θα πρεπει να σε βοηθησει καθοριστικα στο να παρεις μια αποφαση, την οποια αποφαση. Οσον αφορα το προβλημα υγειας, αντιλαμβανομαι το σκεπτικο σου αλλα η υποστηριξη (συναισθηματικη, παρουσια, ψυχολογικη κλπ) μπορει να υπαρξει ειτε ειστε ζευγαρι, ειτε οχι. Πρεπει να κοιταξεις ποσο εισαι διατεθειμενη να συμβιβαστεις και να κανεις την δικη σου υπαρξη στην ακρη για να σταθεις διπλα του. 

Επισης, αυτα που σε προβληματιζουν για τον χωρισμο, θεωρω οτι ειναι ο,τι προβληματιζει καθε γυναικα που σκεφτεται το διαζυγιο. Ειναι μια δυσκολη αποφαση και σιγουρα ταρακουναει ολη τη ζωη του ατομου, τουλαχιστον μεχρι να περασουν καποια χρονια και να μπει σε μια νεα καθημερινοτητα. Καθε αρχη και δυσκολη λεει η παροιμια και δεν ισχυει κατι διαφορετικο για την περιπτωση του χωρισμου. Αν θελεις πραγματικα να φυγεις, απλα φαντασου τον εαυτο σου σε λιγα χρονια. Δεν θα ειναι τοσο δυσκολο οσο το νιωθεις τωρα, η δυσκολη αρχη θα ειναι απλα μια αναμνηση και θα εχεις ηδη προχωρησει. Λες οτι δεν νομιζεις οτι θα εισαι ευτυχισμενη χωρια αλλα εισαι τωρα ευτυχισμενη; Πιστευεις θα νιωσεις ευτυχισμενη ακομη κι αν κανει καποιες προσπαθειες ή παντα θα βρισκεις κατι αρνητικο γιατι εχει σβησει απο μεσα σου το συναισθημα; Πιστευεις οτι θα νιωσεις καλυτερα αν προσπαθησετε κι αλλο; Οτι εκανες ο,τι περνουσε απο το χερι σου; Σκεφτεσαι οτι η ευκαιρια ειναι ενας τροπος να ξαναπροσπαθησετε να βαδιζετε μαζι στη ζωη ή να δεις αν πηρε το μηνυμα; Ειναι αυτος ουσιαστικος λογος να προσπαθησεις; 

Προφανως και δεν θελω να μου απαντησεις σε ολα τα παραπανω ερωτηματα απλα απαντησε στον εαυτο σου. Αν θελεις γραψτα σε καποιο ημερολογιο, μπορει να βοηθησει. Εσυ βιωνεις την κατασταση, εσυ τρως την πιεση (η οποια μην απορησεις αν καποια στιγμη σου βγαλει ψυχοσωματικα), μονο εσυ μπορεις να καταλαβεις αν αξιζει να προσπαθησεις κι αλλο. Ποσο εισαι διατεθειμενη να βαλεις στην ακρη τις πληγες και τον εγωισμο σου και να το ξαναπατε απο την αρχη. Προσωπικα, τα γραφομενα σου μου βγαζουν εναν βαθια πληγωμενο εγωισμο, μια πικρια, μια αντιπαθεια, μεχρι και απεχθεια γι'αυτον τον ανθρωπο- αν ολα αυτα δεν θεραπευτουν δεν πιστευω οτι εχει νοημα οποιαδηποτε προσπαθεια. Εχεις σκεφτει να πας σε καποιον ψυχολογο (ή και στον συμβουλο που πατε) μονη σου μηπως σε βοηθησει να ξεκαθαρισεις καπως το τοπιο μεσα σου; Ειναι ζορικα αυτα που περνας για να μπορεσεις να δεις ξεκαθαρα και να παρεις μια συνειδητοποιημενη αποφαση. Μην δισταζεις να ζητησεις βοηθεια.

[MagdaP]

On 19/4/2021 at 7:49 ΜΜ, teacher40 είπε:

Σκεφτόμουν εδώ και μέρες να ανοίξω ένα θέμα αλλά μετά κι από την προτροπή μια κοπέλας το αποφάσισα. Εδω κι ένα χρόνο η ζωή μου έχει γίνει άνω κάτω, δε με αναγνωρίζω, έχω πει και έχω κάνει πράγματα που ποτέ δεν περίμενα ότι θα κάνω, έφτασα ένα βήμα πριν πάρω το παιδί  και τα πράγματά μου και φύγω. 

 

Με τον άντρα μου γνωριζόμαστε από το 2009, παντρευτήκαμε το 2012. Όταν τον γνώρισα είχε τη μαμά του κατάκοιτη, για 6 μήνες βγαίναμε φιλικά αλλά με πολλά υπονοούμενα από μέρους του, 200 μηνύματα τη μέρα...τώρα φεύγω για δουλειά, τώρα σχόλασε, τώρα έφαγα, τώρα κοιμάμαι τώρα ξύπνησα...τα φτιάξαμε μετά από 6 μήνες, όπως είπε δίσταζε γιατί δεν ήξερα πόσο θα τραβήξει η κατάσταση με τη μητέρα του και δεν ήξερε αν έπρεπε να κάνει σχέση. Τέλος πάντων....τα φτιάξαμε....ήμουν πολύ ευτυχισμένη, γιατί είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα, θάλασσα, σινεμά, θέατρο, παρέα με φίλους, ρομαντικός, καλός, με πρόσεχε....πεθαίνει η μαμά του το 2011 και λέμε να περιμένουμε να χρονίσει και να παντρευτούμε. Στο μεταξύ μένουμε κι οι δυο άνεργοι με διαφορά 6 μηνών (πρωτα εκείνος) αλλα με τη βοηθεια των γονιών μου κάνουμε ανακαίνιση το σπίτι, μαζεύει κι εκείνος χρήματα και παντρευόμαστε. Τα του γάμου θα πω ότι τα έψαξε όλα εκείνος. εγώ βαριέμαι φριχτά τα ψαξίματα, οπότε....βρήκε υποψήφιους χώρους κλπ κι εγώ είπα τη γνώμη μου. Μαζί αποφασίσαμε, απλά του άφησα το ψάξιμο. Στο μεταξύ το χρόνο πριν το γάμο, παθαίνει 4-5 κολικούς νεφρού και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε. έξι μήνες μετά το γάμο μας ανακοινώνουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, αγνώστου αιτιολογιας, συνεπώς δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε απλά το παρακολουθούμε. Έχει και κάτι ύποπτους όγκους που δεν τους λές και σοβαρούς, δεν τους λες και αθώους....πολύ τρέξιμο με όλο αυτό...πολλές αγωνίες....τέλος πάντων....έβγαλα κι εγώ ένα ινομύωμα που είχα και κάναμε το παιδάκι μας πανεύκολα....

 

κι εκεί...άρχισε ο μεγάλος κατήφορος....αυτός σα νέος μπαμπάς δεν πολυσυμμετείχε, τον έπιασε και μια φοβερή αγωνία να μη χάσουμε τις συνήθειές μας σα ζευγάρι..., εγώ πάλι την είδα 100% μαμά και φυσικά δε μετανιώνω γι'αυτό.....λίγο για να μην τον ξεβολέψω, λίγο για να μην τον πιέσω, λίγο γιατί θύμωσα που δε βοηθούσε  και δεν ήθελα να ζητήσω βοήθεια, το πήρα όλο πάνω μου και απευθυνόμουν για βοήθεια στη μαμά μου , που μένει και δίπλα. Εϊναι κι αυτή δυναμική και επεμβατική (με την καλή έννοια, αλλά τελικά ούτε αυτό είναι καλό) , ο άντρας μου παραγκωνίστηκε. Θεωρώ ότι γι' αυτό φταίγαμε όλοι. Κι εγώ που μουλάρωσα κι η μάνα μου που όλα τα παίρνει πάνω της κι εκείνος που βολεύτηκε. Οι καβγάδες μας λοιπόν που πάντα υπήρχαν γίνανε πια καθημερινοί....μέχρι και για το αν έχει ήλιο ή όχι. Μου έσπαγε τα νεύρα και μόνο που τον έβλεπα. Κ επειδή βλέπω νεύρα....και ένστικτο θα πω....γιατί δε μπορώ να πω ότι έλειπε....σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι....ψάχνω κινητά...και βρίσκω μηνύματα σε μια άλλη...δεν πρόλαβα να διαβάσω πολλά...μόνο αγάπη μου και μωρό μου...και του τρίβω το κινητό στη μούρη. Του λέω ακούω: την έχεις ερωτευτεί; Μου λέει όχι. Τι είναι αυτό; Μαλώναμε συνέχεια. φεύγω σε μια έξαλλη κατάσταση...έχει έρθει και μια ξαδέρφη του σπίτι...του ζητάω όταν γύρισα να της στείλει μήνυμα μπροστά μου ότι τελείωσε και μου είπε όχι....γιατί μπορεί να είναι ο άντρας της σπίτι και να μην καταστρέψει και το δικό τους σπίτι...φτάνει ένα. Κοιμηθήκαμε όπως όπως και το πρωί του λέω να της κάνει αποκλεισμό επαφής και να διαγράψει το νούμερό της. το έκανε. μετά από 3 μέρες θα έκανε χειρουργείο γιατί στο μεταξυ είχε διαγνωστεί με κακοήθεια στο ένα νεφρό το οποίο δε λειτουργούσε. Μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω μαζί του στο χειρουργείο. Να σημειώσω ότι δεν έχει συγγενείς , μανα πατέρα αδέρφια. Μου είχε πει η ξαδέρφη του που ήταν μπροστά στο περιστατικό ότι θα πήγαινε αυτή αν δεν ήθελα να πάω και δε θα με κατηγορούσε κανείς. περνά το χειρουργείο, είμαστε....πότε έτσι πότε αλλιώς...έρχεται η καραντίνα....περνά ήρεμα....βοηθά με το παιδί,  κάνουμε βόλτες την απασχολεί για να δουλέψω και να έχω ηρεμία...και πως μου έρχεται και ψάχνω το κινητό και βλέπω στα αποκλεισμένα ένα δικό της απάντηση μετά το χειρουργείο "όλα πήγαν καλά ????δόξα τω θεώ περίμενα από χθες με έφαγε η αγωνία τρόμαξα μην ανησυχείς είναι νωπό παυσίπονα περνεις υποθέτω να προσεχες σε παρακαλώ πολύ εγώ δεν σου στέλνω το λόγο τον ξέρεις" . και από τότε....γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ αυτός της έστειλε πρώτος ότι όλα πήγαν καλά με το χειρουργείο. Τον ρωτώ..δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι έστειλε αυτός...θεωρώ ότι δεν είχε δει καν την απάντησή της γιατί θα είχε φροντίσει να το σβήσει...με τα πολλά είπε ότι της έστειλε γιατί έδειξε ανθρώπινο ενδιαφέρον μετά το χειρουργείο κι αυτό ήταν. Η αλήθεια είναι ότι το μήνυμα είχε ημερομηνία 30/1, το βρήκα απρίλιο και ήταν το μοναδικο΄. 

 

από τότε είμαι άνω κάτω...τον χαστούκισα, τον στήνω κάθε τόσο στον τοίχο, έκανα κι εγώ μια γνωριμία και τον πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα και φρόντισα να το μάθει...έπεσα πολύ χαμηλά....γιατί εγώ δεν είμαι αυτή η γυναίκα. 

 

πάμε σε σύμβουλο γινόμαστε μαλλιοκούβαρα...η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που φεύγουμε βλέπω ότι σκέφτεται αυτά που λέμε και προσπαθεί να τα εφαρμόσει....αλλά δεν ξέρω τι να πιστέψω. νομίζω ότι ΤΩΡΑ ξεμουδιάζω από όλο αυτό, έκοψα κάθε επικοινωνία με αυτόν που γνώρισα, γιατί τον τελευταίο χρόνο ήταν το αποκούμπι μου....άπειρες ώρες συζητήσεων για τον άντρα μου, όποτε συνέβαινε το καθετί το συζητούσα μαζί του. Τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει ΜΟΝΗ να σταθώ στα πόδια μου και να δω αν μπορώ να τον συγχωρήσω ή όχι. Η μάλλον όχι να τον συγχωρήσω...αυτό δεν πρόκειται....να του δώσω ευκαιρία να δω αν κατάλαβε το λάθος του όντως. Γιατί; γιατί δε θέλω να χωρίσω...για όλους τους λόγους που μπορεί να μη θέλει να χωρίσει κάποιος και γιατί δε θέλω να τον αφήσω μόνο με την υγεία του να χειροτερεύει και γιατί δε νομίζω ότι θα είμαι ευτυχισμένη και χώρια....

 

με συγχωρείτε για το τεράααααααααααστιο θέμα....θέλω κυρίως να ακούσω όσες έδωσαν ευκαιρία και δε διαψεύστηκαν....οι άλλες είναι πολλές το ξέρω

Λυπάμαι πραγματικά για όσα σου συμβαίνουν. Εγω δε θα πω πολλά γιατι ανήκω σε αυτές που δεν έδωσαν ευκαιρία. Ή μάλλον, έδωσα πολλες ευκαιρίες πριν μαζεψω τα πράγματα μου, αλλά αυτός με ειχε τόσο δεδομένη που μάλλον δεν πιστεψε καν ότι θα το κανω. Φυσικά δεν το μετάνιωσα. Καταλαβαίνω ακριβώς πως νιώθεις και σίγουρα δε μπορω να σου πω ουτε εγω ουτε κανενας τι να κανεις. Το θέμα της υγείας είναι οπωσδηποτε ανασταλτικός παράγοντας. Ομως πρέπει να σκεφτείς αν είσαι κι εσύ ευτυχισμένη. Είναι μεγάλη απόφαση ο χωρισμός και δύσκολη. Αλλά και το να ζεις σε μια αρρωστημένη κατάσταση με συνεχείς καυγάδες και εντάσεις δεν είναι οτι καλύτερο. Εγω πριν πάρω την απόφασή μου σκεφτηκα πάρα πολύ, πονεσα, έκλαψα... αλλα καταλαβα οτι δε θα μπορέσω ποτε να τον εμπιστευτώ και μάζεψα τα μπογαλάκια μου. Δυστυχώς είναι μια απόφαση που πρέπει να την πάρεις μονη σου. Σου εύχομαι να αποφασίσεις οτι είναι καλύτερο για εσένα και το παιδι.

[teacher40]

πήγα αυτή την εβδομάδα μόνη στη σύμβουλο, μετά από δική της προτροπή. της είπα ότι αν χωρίσω πιθανόν να βρεθεί κάποιος άλλος να με γεμίζει αλλά νιώθω ότι θα είναι κομματάκια ευτυχίας αυτό...κ εκείνη μου είπε ότι έχω μια πολύ εξιδανικευμένη εικόνα της οικογένειας. ναι...και δε βρίσκω που είναι το κακό. Μου είπε ότι θα πρέπει να δώσω μια ευκαιρία όχι σε εκείνον...να αποδείξει ότι δε θα το ξανακάνει...αλλά σε εμένα να δω καθαρά τις προσπάθειες και τις αλλαγές που κάνει, χωρίς να προσπαθώ να διαβάσω κάτι πονηρό ή κακό από πίσω και να δω αν με αυτές μπορώ εγώ να το αφήσω πίσω. κι οι δυο δεν επικοινωνούσαμε άμεσα τις ανάγκες μας αλλά προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τι θέλει ο άλλος να κάνουμε. μου είπε ότι αυτό δε μπορώ να το ελέγξω αν θα αλλάξει κι αν θα μπορεί πιο εύκολα να μου εκφράζει τα συναισθήματά του. πχ...κάποια στιγμή ειπωθηκε ότι του έλειπα κι ήθελε να περάσουμε χρόνο μαζί οι δυο μας όπως πριν το παιδί. αυτό δεν το εξέφρασε ποτέ έτσι....γιατί αν το είχε κάνει θα είχα λιώσει και θα το είχα φροντίσει. το εξέφρασε σαν ή εγώ ή το παιδί...ή τουλάχιστον το μετέφρασα εγω έτσι...θα μου πεις κι εσύ ζαβή είσαι; δεν το κατάλαβες;όχι....μου είπε να λέω εγώ ξεκάθαρα τι με πειράζει και πως νιώθω. το αν θα το ξανακάνει και το αν θα τον εμπιστευτώ είτε αυτόν είτε οποιονδήποτε εξαρτάται από ένα δικό μου πια κομμάτι....αυτά περίπου....αυτή τη βδομάδα θα πάει εκείνος μόνος...και μετά το πάσχα πάλι μαζί. 

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, teacher40 είπε:

πήγα αυτή την εβδομάδα μόνη στη σύμβουλο, μετά από δική της προτροπή. της είπα ότι αν χωρίσω πιθανόν να βρεθεί κάποιος άλλος να με γεμίζει αλλά νιώθω ότι θα είναι κομματάκια ευτυχίας αυτό...κ εκείνη μου είπε ότι έχω μια πολύ εξιδανικευμένη εικόνα της οικογένειας. ναι...και δε βρίσκω που είναι το κακό. Μου είπε ότι θα πρέπει να δώσω μια ευκαιρία όχι σε εκείνον...να αποδείξει ότι δε θα το ξανακάνει...αλλά σε εμένα να δω καθαρά τις προσπάθειες και τις αλλαγές που κάνει, χωρίς να προσπαθώ να διαβάσω κάτι πονηρό ή κακό από πίσω και να δω αν με αυτές μπορώ εγώ να το αφήσω πίσω. κι οι δυο δεν επικοινωνούσαμε άμεσα τις ανάγκες μας αλλά προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τι θέλει ο άλλος να κάνουμε. μου είπε ότι αυτό δε μπορώ να το ελέγξω αν θα αλλάξει κι αν θα μπορεί πιο εύκολα να μου εκφράζει τα συναισθήματά του. πχ...κάποια στιγμή ειπωθηκε ότι του έλειπα κι ήθελε να περάσουμε χρόνο μαζί οι δυο μας όπως πριν το παιδί. αυτό δεν το εξέφρασε ποτέ έτσι....γιατί αν το είχε κάνει θα είχα λιώσει και θα το είχα φροντίσει. το εξέφρασε σαν ή εγώ ή το παιδί...ή τουλάχιστον το μετέφρασα εγω έτσι...θα μου πεις κι εσύ ζαβή είσαι; δεν το κατάλαβες;όχι....μου είπε να λέω εγώ ξεκάθαρα τι με πειράζει και πως νιώθω. το αν θα το ξανακάνει και το αν θα τον εμπιστευτώ είτε αυτόν είτε οποιονδήποτε εξαρτάται από ένα δικό μου πια κομμάτι....αυτά περίπου....αυτή τη βδομάδα θα πάει εκείνος μόνος...και μετά το πάσχα πάλι μαζί. 

 

Αναζητησε μια δευτερη γνωμη. Ο ψυχολογος σε βοηθα να παρεις αποφασεις και να τα βρεις με τον εαυτο σου. Να καταλαβεις γιατι και πως νιωθεις και κανεις πραγματα. Δε σε χειραγωγει. Σε αυτη την περιπτωση, δεν βλεπω δουλεια ψυχολογου αλλα ανθρωπο που σας "καπελωνει". Μπορει η τελικη αποφαση να ειναι αυτη που σου λεει, αλλα ειναι αλλο να φτασεις μονη εκει και αλλο να ακολουθησεις οδηγιες. Και ξαναλεω, ειναι απαραδεκτο να σου δημιουργει ο συμβουλος την ψευδαισθηση οτι μιλας εμπιστευτικα αν κανει συνεδριες ζυεγους, επρεπε να υπαρχει αλλος ψυχολογος για εσενα, αλλος για τον αντρα σου και αλλος για το ζευγαρι.