Τραύμα τοκετού / τραυματικός τοκετός

[maripoz 757]

1 hour ago, ΑΡΓΚ said:

 

Δεν μιλάω για expats. Μιλάω για ιδιωτικές εταιρείες. Πρόσφατα άλλαξε η ιδιωτική ασφάλεια στα γραφεία της εταιρείας που δουλεύω και ήταν έξαλλοι αρκετοί από τους παλιούς, γιατί έχει λιγότερες παροχές από την προηγούμενη. Τώρα, αν ο ιδιώτης γιατρός στεγάζεται τελικά στο ίδιο νοσοκομείο ή όχι, δεν το γνωρίζω, αλλά ότι κλείνεις ραντεβού και εξυπηρετείσαι από το γιατρό της επιλογής σου με άλλες παροχές από τις στάνταρ κλπ, σαφέστατα ισχύει, αλλιώς όλοι μας οι συνάδελφοι εκεί έχουν ομαδικές παραισθήσεις  

Δεν μπορεις να κάνεις κάτι σοβαρό σε ιατρικό επίπεδο πέραν του να μειωσεις τον χρόνο αναμονής βλέποντας έναν ωρλ πχ πιο γρήγορα αλλά μέχρι εκεί. Εκεί εξαντλειται ο "ιδιωτικός" τομέας. Ούτε διαγνωστικα τύπου βιοατρικη, ούτε ιδιωτικοι μαιευτικοι υπερηχοι και προφανώς όχι τοκετοι και τέτοια σοβαρότερα, είναι εκτός τόπου τέτοιο σενάριο. Μόνο στο δημόσιο μπορείς να τα κάνεις αυτά.

[Chrysoum 993]

Just now, maripoz said:

Δεν μπορεις να κάνεις κάτι σοβαρό σε ιατρικό επίπεδο πέραν του να μειωσεις τον χρόνο αναμονής βλέποντας έναν ωρλ πχ πιο γρήγορα αλλά μέχρι εκεί. Εκεί εξαντλειται ο "ιδιωτικός" τομέας. Ούτε διαγνωστικα τύπου βιοατρικη, ούτε ιδιωτικοι μαιευτικοι υπερηχοι και προφανώς όχι τοκετοι και τέτοια σοβαρότερα, είναι εκτός τόπου τέτοιο σενάριο. Μόνο στο δημόσιο μπορείς να τα κάνεις αυτά.

Μαιευτικοι υπερηχοι γίνονται ιδιωτικά, απλά αν υπάρχουν παθολογικές ενδείξεις τις υπόλοιπες εξετάσεις και πιθανώς την αμνιοπαρακεντηση την κάνεις στο νοσοκομείο. Επίσης κάποιες εξετάσεις προγεννετικου ελέγχου γίνονται συνήθως μόνο ιδιωτικά, όπως το NIPT, το οποίο για εμάς στην Νορβηγία που δεν υπάρχει η πιθανότητα να το κάνουμε ούτε ιδιωτικά (κι όμως!), πάμε στην Σουηδία και το κάνουμε ιδιωτικά. Αλλιώς γενικά για τις ουρές αναμονής αυτό που λες ισχύει.

[maripoz 757]

Just now, Chrysoum said:

Μαιευτικοι υπερηχοι γίνονται ιδιωτικά, απλά αν υπάρχουν παθολογικές ενδείξεις τις υπόλοιπες εξετάσεις και πιθανώς την αμνιοπαρακεντηση την κάνεις στο νοσοκομείο. Επίσης κάποιες εξετάσεις προγεννετικου ελέγχου γίνονται συνήθως μόνο ιδιωτικά, όπως το NIPT, το οποίο για εμάς στην Νορβηγία που δεν υπάρχει η πιθανότητα να το κάνουμε ούτε ιδιωτικά (κι όμως!), πάμε στην Σουηδία και το κάνουμε ιδιωτικά. Αλλιώς γενικά για τις ουρές αναμονής αυτό που λες ισχύει.

Είσαι σίγουρη ότι μπορείς να κάνεις μαιευτικο υπερηχο στη Σουηδία ιδιωτικά? Γέννησε η αδερφή του άντρα μου το 2013 και μου έλεγε ότι δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα. Μάλιστα μου έλεγε ότι σκεφτόταν να πάει Νορβηγία (νομίζω Νορβηγία) για να κάνει επιπλέον υπερηχους που ήθελε επειδή το πρώτο της το είχε κάνει Ελλάδα και της είχε κακοφανεί  που κάνουν μόνο δύο Σουηδία.

[Chrysoum 993]

Just now, maripoz said:

Είσαι σίγουρη ότι μπορείς να κάνεις μαιευτικο υπερηχο στη Σουηδία ιδιωτικά? Γέννησε η αδερφή του άντρα μου το 2013 και μου έλεγε ότι δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα. Μάλιστα μου έλεγε ότι σκεφτόταν να πάει Νορβηγία (νομίζω Νορβηγία) για να κάνει επιπλέον υπερηχους που ήθελε επειδή το πρώτο της το είχε κάνει Ελλάδα και της είχε κακοφανεί  που κάνουν μόνο δύο Σουηδία.

Ναι, είμαι σίγουρη ιδιωτικά μπορείς να κάνεις υπέρηχους στην Σουηδία, απλά πολλοί όπως και εδώ δεν το γνωρίζουν και μένουν στον έναν μόνο (ένας είναι μόνο στην Νορβηγία) που παρέχει το δημόσιο σύστημα. Εκανα στα 2 από τα 3 μου παιδιά αυχενική διαφάνεια και NIPT ιδιωτικά στην Σουηδία σε ιδιωτικο μαιευτικό κέντρο, γιατί δεν μπορούσα να το κάνω εδω (το NIPT). Η τελευταία φορά μάλιστα που κατέβηκα ήταν πολύ πρόσφατα, τον Σεπτέμβριο. 

[maripoz 757]

Just now, Chrysoum said:

Ναι, είμαι σίγουρη ιδιωτικά μπορείς να κάνεις υπέρηχους στην Σουηδία, απλά πολλοί όπως και εδώ δεν το γνωρίζουν και μένουν στον έναν μόνο (ένας είναι μόνο στην Νορβηγία) που παρέχει το δημόσιο σύστημα. Εκανα στα 2 από τα 3 μου παιδιά αυχενική διαφάνεια και NIPT ιδιωτικά στην Σουηδία σε ιδιωτικο μαιευτικό κέντρο, γιατί δεν μπορούσα να το κάνω εδω (το NIPT). Η τελευταία φορά μάλιστα που κατέβηκα ήταν πολύ πρόσφατα, τον Σεπτέμβριο. 

Thanks για την ενημέρωση. Δεν ξέρεις αν ίσχυε και το 2013 αυτό ε? Δηλαδή αν επιτρέποταν οι ιδιωτικοι υπερηχοι Σουηδία? Σορρυ γισ τις ερωτήσεις όποτε βρεις χρόνο απαντάς. Τουλάχιστον Σουηδία είναι 2 οι υπερηχοι, ο ένας της Νορβηγίας παραείναι λιγος 

[Chrysoum 993]

Just now, maripoz said:

Thanks για την ενημέρωση. Δεν ξέρεις αν ίσχυε και το 2013 αυτό ε? Δηλαδή αν επιτρέποταν οι ιδιωτικοι υπερηχοι Σουηδία? Σορρυ γισ τις ερωτήσεις όποτε βρεις χρόνο απαντάς. Τουλάχιστον Σουηδία είναι 2 οι υπερηχοι, ο ένας της Νορβηγίας παραείναι λιγος 

Το 2013 ζούσα στην Σουηδία, αλλά φυσικά όλα τα περί μαιευτικής τότε με άφηναν παγερά αδιάφορη, οπότε όχι δεν το γνωρίζω! Ναι, ο ένας είναι λίγος και γίνεται και σχετικά αργά μεταξύ 18 με 21 εβδομάδων, αλλά μπορείς να κάνεις τους άλλους ιδιωτικά, οπότε μικρό το κακό

[Belmar 97]

Πάντως με όλο το σύστημα στη χώρα που ζεις, φαντάζομαι αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να παρεις doula, πέρα από την προσωπική σου πορεία στο να το ξεπεράσεις.

 Οπότε αναζήτησε μια doula, συζήτησε μαζί της αυτο που σε απασχολεί και πιθανόν μαζί να βρειτε μια λύση ώστε και εσύ να πας ψυχολογικά καλυτερα και πιθανόν εκείνη να παρέμβει σε μια αντιστοιχα κακόβολη μαία.

[Chrysoum 993]

Just now, Belmar said:

Πάντως με όλο το σύστημα στη χώρα που ζεις, φαντάζομαι αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να παρεις doula, πέρα από την προσωπική σου πορεία στο να το ξεπεράσεις.

 Οπότε αναζήτησε μια doula, συζήτησε μαζί της αυτο που σε απασχολεί και πιθανόν μαζί να βρειτε μια λύση ώστε και εσύ να πας ψυχολογικά καλυτερα και πιθανόν εκείνη να παρέμβει σε μια αντιστοιχα κακόβολη μαία.

Σ ευχαριστώ ναι μάλλον αυτή είναι η καλύτερη λύση. Έχω ήδη βρει δύο doulas, και θα μιλήσω μαζί τους. Και σκέφτομαι να μιλήσω και με την μαία που με παρακολουθεί τώρα να μου πει εάν έχω κάποια άλλη επιλογή που δεν έχω σκεφτεί, ίσως για παράδειγμα να πάω στο νοσοκομείο πιο πριν να μιλήσω με τις μαιες και να επιλέξω μαία από τις μαιες τις βάρδιας. Διάβασα ότι αυτό μπορεί να γίνει, πρέπει να την ρωτήσω να το κανονίσει. 

[Evaolive 14]

Λοιπόν γράφω αυτό το θέμα γιατί αλλιώς θα σκάσω! Και απορώ πως δεν βρήκα αντίστοιχη ανάρτηση στο φόρουμ. Ίσως να μην έψαξα καλά δεν ξέρω. Θέλω να μιλήσω για να το βγ; λω από μέσα μου για την τραυματική εμπειρία τοκετού που είχα. Από την πρώτη στιγμή που έμεινα εγγυος για την ψυχική και σωματική υγεία την δική μου και του παιδιού μου ήθελα να έχω έναν φυσικό τοκετό, χωρίς καμία ιατρική παρέμβαση, εκτός βέβαια εάν ήταν πραγματικά απαραίτητο, σε ένα όμορφο περιβάλλον με τον σύντροφο μου δίπλα μου. Ήθελα να αφήσω τη φύση να κάνει την δουλειά της και την κόρη μου να βγει όταν εκείνη ήθελε, με το πάσο της. Μετά από πολύ έρευνα και πανικό κατέληξα στο γραφείο ενός γιατρού σε γνωστό ιδιωτικό μαιευτήριο που διαφημίζει αρκετά το ποσό υπέρ του φυσικού τοκετού είναι και μάλιστα έχει και ειδικά δωμάτια για αυτόν τον σκοπό. Ο δε γιατρός είναι υποτίθεται ο κύριος γιατρός που αναλαμβάνει φυσικούς τοκετός στα συγκεκριμένα δωμάτια τοκετού.αφου λοιπόν τα συμφωνήσαμε πως θέλω ο τοκετός μου να είναι φυσικός με όσο το δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις, αφού με διαβεβαίωσε ότι θα έχω πλήρη έλεγχο της κατάστασης και θα παίρνουμε κάθε απόφαση μαζί πριν και κατά τη διάρκεια του του τοκετού έφτασα στην 40η εβδομάδα. Όπου άλλαξαν όλα. Με τρομοκράτη σε πως το παιδί είναι πολύ μεγάλο,) τελικά βγηκε3500) και αν το αφήσουμε κι άλλο θα αναγκαστώ να γεννήσω με καισαρική γιατί δεν θα μπορώ να το βγαλω, πως μπορεί να μην μπορεί να μπει ο συζηγος μέσα στην αίθουσα τοκετού γιατί μπορεί να μην έχουν ραπιντ τεστ για κορονοιο αν αφήσω το παιδί να γεννηθεί όταν εκείνο θέλει και  με τα πολλά με έπεισε να μπω με πρόκληση. Καλή χαζή και φοβιτσιαρα κι εγώ. Με διαβεβαιώνει πάλι πως θα συ αποφασίζουμε τα πάντα και πως δεν υπάρχει κίνδυνος καισσαρικης τομής. Επίσης μου λέει πως δεν θα γίνουν περιττές παρεμβάσεις πως θα ενημερώνομαι για τα πάντα κάθε λεπτό και θα προχώρα τα πάντα με την έγκριση μου. Του υπενθυμίζω πως θέλω να γεννήσω στο δωμάτιο φυσικού τοκετού και όχι στο χειρουργείο, πως δεν θέλω περινεοτομη πάρα μόνο αν ήδη έχω αρχισει να σκιζομαι μόνη μου και δεν θέλω επισκληριδιο. Γέννησα στο χειρουργείο, με τα πόδια δεμένα και όχι στην στάση μου ήθελα, με περινεοτομη,, εμβρυουλκο, με 7-8 άτομα πάνω από το κεφαλι μου με μια γερή δόση επισκληριδιου, και με έναν νοσηλευτη να μου πιεζει με τον πήχη του την κοιλιά τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα σπάσει το μωρό κι εγώ να φωνάζω όχι. Εγώ που είχα ζητήσει να γεννήσω στο δωματίου φυσικού τοκετού, φυσικά, μόνο με τη μαία και τον συζηγο μου, μόνο με τις εξωθησεις μου, χωρίς βεντούζες χωρίς εμβρυουλκο, σε όποια στάση με βολεύει, με τη βοήθεια της βαρύτητας, με τη μουσική μου και τα χαμηλά μου φώτα,. Με την ανάσα μου και τη δύναμη μου. Με τα πολλά γεννησα χωρίς κανέναν έλεγχο του σώματός μου με κλειστά μάτια παρακαλώντας να τελειώσει αυτό που ζω, κι όταν μου ακούμπησαν την κόρη μου στην κοιλιά μου ένιωσα πως όλο αυτό ήταν τόσο έξω από μένα,τόσο βιαστικό, τόσο πειστικό που κοίταξα το σπλαχνο μου και δεν ένιωσα τίποτα. Δεν ένιωσα πως ήταν το παιδί μου. Αφού εγώ δεν είχα γεννήσει.ευτυχως μέσω του θηλασμού σιγά σιγά επανενωθηκα με το πλάσμα που ήδη γνώριζα από όταν ήταν μέσα στην κοιλιά μου και προσπάθησα να αφήσω αυτη την ανάμνηση του τοκετού μου πίσω. Προσπάθησα να πω όλα καλά. Αφού είμαστε και οι 2 υγιείς όλα καλά. Αλλά ξέρετε κάτι? Έχουν περάσει 3 μήνες και η ανάμνηση έρχεται ξανά και ξανά όλο και πιο έντονη. Ο θυμός φουντώνει. Η οργή μου η στεναχώρια. Θημωνω με εμένα που δεν ήμουν πιο έξυπνη και πιο τσαμπουκαλου, θυμώνω με τον άντρα μου που δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε,μα πάνω απ όλα θυμώνω με το γιατρό και γενικως το σύστημα που έχουν οι μαο

Ιευτηρες και την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά δημωσια αλλά και ιδιωτικά μαιευτήρια. Θυμώνω για την εξουσία που έχουν αποκτήσει οι μαιευτηρες πάνω στα σώματα μας. Για την ελληνική δικαιοσύνη 

που δεν μας προστατεύει καθόλου. Θυμώνω που όλοι μου λένε πως δεν έγινε κάτι, και ας το ξεπεράσω επιτέλους. Ξέρετε κάτι? Μπορεί να μην το ξεπεράσω ποτέ. Μπορεί πάντα να νιώθω βιασμενη. Κι αυτό που με θλίβει πιο πολύ είναι πως όταν θα κοιτάω το παιδάκι μου αντί να θυμάμαι τη μέρα της γέννησης της ως απλά και μόνο την ωραιότερη της ζωής μου, η ανάμνηση της θα είναι λεκιασμενη από την αίσθηση της κακοποίησης. Και κάπου εδώ κλείνω το κατεβατό μου λέγοντας πως είμαι έξω φρένων. Με μια τραυματική εμπειρία τοκετού,αλλα ξέρω πως δεν είμαι μόνη. Ξέρω πως υπάρχουν κι άλλες κοπέλες εκεί έξω που γέννησαν δυστυχώς κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες και θέλω να τους στείλω την αγάπη μου και την ελπίδα πως ίσως κάποια στιγμή να μην μας πονάει τόσο. Ελπίζω να έρθει η μέρα που ο τοκετός μας θα είναι πάλι δική μας υπόθεση και θα μας ανήκει ξανά. 

[samsympan 1.522]

@Evaolive καταρχήν να σου πω λυπάμαι για την αρνητική εμπειρία που είχες (κι επειδή σου είχα γράψει και παλαιότερα και ξέρω πόσο επιθυμούσες έναν φυσικό τοκετό, λυπάμαι διπλά).

Το συμπέρασμα αυτών που περιγράφεις είναι μια πραγματικότητα. Έχω βρεθεί σε παρόμοια θέση 2 φορές. Την πρώτη, η έκβαση κατά πως φάνηκε ήταν αναπόφευκτη. Την δεύτερη, έχω κάποιους ενδοιασμούς και κλείνω προς το κατευθυνόμενη.

 

Αλλά, θέλω να εστιάσω σε κάτι. Θεωρώ πως ασχέτως έκβασης (φυσικός τοκετός, τοκετός με παρεμβάσεις) αυτό που πραγματικά πληγώνει μια γυναίκα και όταν το καλοσκέφτεται μετέπειτα την εξοργίζει, είναι μια εικόνα υποκρισίας. Είναι η ξαφνική μεταστροφή του ιατρού που μέχρι τότε, όχι σε διαβεβαίωνε για έναν φυσικό τοκετό- αυτό δεν μπορεί να το εγγυηθεί κανείς και ποτέ-, αλλά σε διαβεβαίωνε για την διαφάνεια των αποφάσεων που θα ληφθούν. Σε διαβεβαίωνε για την ψύχραιμη και πολιτισμένη αντιμετώπιση. Σε διαβεβαίωνε ότι συμπλέει με έσενα και συμμερίζετε την οπτική σου. Και ξαφνικά διαπιστώνεις:

-Όχι ότι σε στέλνει όπως όπως να γεννήσεις -ξανά λέω κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξει κάποια ένδειξη για επίσπευση της γέννας (και είναι πιθανό να υπήρξε και σε εσένα @Evaolive αλλά αυτό δεν μπορείς να το μάθεις πλέον και δεν έχει και πολύ σημασία).

- Αλλά διαπιστώνεις ότι η σύμπνοια, η συμπαράσταση, η κατανόηση, πάνε περίπατο. Και θλίβεσαι-εξοργίζεσαι-απογοητεύεσαι που την ακύρωση της προσδοκίας σου που βιώνεις, δεν την συμμερίζεται αυτός που στην τελική σε βοήθησε να την χτίσεις, να την οραματιστείς, να την προσμένεις.

 

Να πω επίσης:

α) Οι ιατροί σήμερα εάν δεν είναι απολύτώς βέβαιοι οτι δεν υπάρχει κάτι ανησυχητικό, δεν ρισκάρουν την επιβίωση του εμβρύου. Το πιθανότερο λοιπόν είναι να υπήρχαν ενδείξεις που να οδήγησαν στη  επίσπευση του τοκετού σου. Το πόσο ισχυρές ή όχι δεν θα μπορούσαμε να το κρίνουμε εφόσον δεν είμαστε οι ίδιοι ιατροί. Ωστόσο ο τρόπος που ο ιατρός και η ομάδα του το χειρίστηκαν είναι εμφανώς ακατάλληλος. Αν όχι για τις αποφάσεις αυτές καθαυτές, σίγουρα για το πως σε προσέγγισαν και τι εντύπωμα αυτό σου άφησε.

β) Για τους ιατρούς είμαστε ένα περιστατικό από τα πολλά. Και μέσα σε αυτά τα πολλά. Και μέσα στο κλίμα εμπορευματοποίησης της υγείας (που δυστυχώς είναι υπαρκτό και έντονο όσο ποτέ στις μέρες μας). Και μέσα στο κλίμα ιατρικοποίησης της κύησης. Μέσα σε αυτά η επιθυμία της κάθε γυναίκας ξεθωριάζει και σβήνει. Δυστυχώς οι ιατροί δεν έχουν (ούτε τους νοιάζει τους περισσότερους να αποκτήσουν) γνώσεις ψυχολογικής υποστήριξης. Αν και θα έπρεπε να επιμορφώνονται συνεχώς σε αυτό το κομμάτι. Δυστυχώς ούτε όλες οι μαίες και οι νοσηλευτές είναι ευαισθητοποιημένοι και ενημερωμένοι. Πραγματικά μεγάλο λάθος. Και ανεπίτρεπτο αν με ρωτάς.

 

Επειδή αναφέρεις:

On 15/1/2021 at 12:14 ΠΜ, Evaolive είπε:

Αλλά ξέρετε κάτι? Έχουν περάσει 3 μήνες και η ανάμνηση έρχεται ξανά και ξανά όλο και πιο έντονη. Ο θυμός φουντώνει. Η οργή μου η στεναχώρια. (...) Ξέρετε κάτι? Μπορεί να μην το ξεπεράσω ποτέ. Μπορεί πάντα να νιώθω βιασμενη. Κι αυτό που με θλίβει πιο πολύ είναι πως όταν θα κοιτάω το παιδάκι μου αντί να θυμάμαι τη μέρα της γέννησης της ως απλά και μόνο την ωραιότερη της ζωής μου, η ανάμνηση της θα είναι λεκιασμενη από την αίσθηση της κακοποίησης.

θα σου πρότεινα, εάν αυτό που έζησες σε εμποδίζει να πορευτείς με χαρά κι αισιοδοξία στην καθημερινότητά σου, ΜΗΝ κουκουλώνεις μέσα σου την εμπειρία αυτή (μην το "ξεπεράσεις επιτέλους"). Άσε την να ξαναζωντανέψει, επεξεργάσου την, κατανόησε την ΜΕ την βοήθεια ειδικού. Και τότε να είσαι σίγουρη ότι θα αποδεχθείς - συμφιλιωθείς με αυτό που συνέβη. Πρόσεξε, όχι θα συμφιλιωθείς με την λάθος-απαράδεκτη αντιμετώπιση. Αυτήν θα πρέπει όλοι να την πολεμάμε (με feedback στον ιατρό/στο μαιευτήριο, με δημοσιεύσεις όπως η δική σου, με το να μιλάμε για τα κακώς κείμενα και να ασκούμε γόνιμη κριτική, κλπ). Θα αποδεχθείς και θα συμφιλιωθείς με τον Εαυτό σου, τις αποφάσεις σου, το πως νιώθεις. Και το αρνητικό συναίσθημα θα μπορέσεις να το μεταμορφώσεις σε κάτι θετικό και γόνιμο. Κι αυτό θα είναι απελευθερωτικό και θα σε κάνει πιο δυνατό και σοφό άνθρωπο. Το οφείλεις στον Εαυτό σου και την οικογένεια σου.

Να σας ζήσει! 

[mama16 1.767]

Λυπάμαι πολύ κορίτσια για αυτά που βιώσατε. Τλκ αρχίζω κ σκέφτομαι ότι ευτυχώς που έκανα καισαρική. Αφότου είχα κάνει την πρώτη φοβόμουν παρά πολύ την διαδικασία κ το μετέπειτα γιατι για 1 μήνα πονουσα κ πλευρό στο κρεβάτι ακόμα δυσκολεύομουν να αλλάξω αλλά κάνοντας την δεύτερη ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Τώρα αν τυχόν ποτέ κάνω τρίτη δεν φοβάμαι! 

@Chrysoum είσαι καλύτερα τώρα? Μίλησες με την doula?

[Chrysoum 993]

Just now, mama16 said:

Λυπάμαι πολύ κορίτσια για αυτά που βιώσατε. Τλκ αρχίζω κ σκέφτομαι ότι ευτυχώς που έκανα καισαρική. Αφότου είχα κάνει την πρώτη φοβόμουν παρά πολύ την διαδικασία κ το μετέπειτα γιατι για 1 μήνα πονουσα κ πλευρό στο κρεβάτι ακόμα δυσκολεύομουν να αλλάξω αλλά κάνοντας την δεύτερη ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Τώρα αν τυχόν ποτέ κάνω τρίτη δεν φοβάμαι! 

@Chrysoum είσαι καλύτερα τώρα? Μίλησες με την doula?

Μιλησα με την doula ναι και ειναι αρκετα πιθανο να συνεργαστουμε. Εχω ραντεβου και με την μαια αυτη την εβδομαδα για να δουμε εαν υπαρχει και καποια ακομη λυση που δεν την εχω σκεφτει

[mama16 1.767]

Just now, Chrysoum είπε:

Μιλησα με την doula ναι και ειναι αρκετα πιθανο να συνεργαστουμε. Εχω ραντεβου και με την μαια αυτη την εβδομαδα για να δουμε εαν υπαρχει και καποια ακομη λυση που δεν την εχω σκεφτει

Μακάρι αυτή τη φορά να βιώσεις καλύτερα τον τοκετό..

[Sentir...natureza 2.085]

 

@Evaolive  Πραγματικά είναι θλιβερό και συνάμα εξοργιστικο να ακούς μητέρα να έχει περάσει τέτοια εμπειρία.  Λυπάμαι που το λέω αλλά δυστυχώς δεν είσαι μόνη. Φυσικά και δεν θα το ξεπεράσεις μεσα σε 3 μήνες και φυσικά δεν φτάνει πάντα ένα υγιές μωρό και μια υγιής μαμά, γιατί ας μην ξεχνάμε και την ψυχική υγεία, η οποία είναι απολυτα συνδεδεμενη με τη σωματική. Συμφωνώ πολύ με @samsympan σε ο, τι γράφει παραπάνω. Μην προσπαθήσεις να το κουκουλωσεις, είναι καλο να το συζητάς με τα κατάλληλα άτομα. Μπορείς να απευθυνθείς σε άτομα που ειδικεύονται στα τραύματα τοκετού οπως κάποιες βοηθοι μητρότητας πχ Ελινα Ζαμπουνη. Τώρα με την πανδημία προσφέρουν και τηλεφωνική υποστήριξη. 

Επίσης, θα ήταν πολύ χρήσιμο να καταθέσεις την εμπειρία σου στο Παρατηρητηριο Μαιευτικής Βίας και ίσως να επικοικωνουσες με την ENCA hellas για καθοδήγηση, ίσως έχουν κάποιους θεραπευτες να προτείνουν. 

Ελπίζω να αναζητήσεις την βοήθεια και να θεραπεύσεις το τραύμα σου... θα γίνει... απλά χρειάζεται κατάλληλη καθοδήγηση για να μπορέσεις να νιώσεις την κάθαρση... Μην διστάσεις να πας και σε κάποιον κύκλο γυναικών αν υπάρχει η δυνατότητα (πχ ξέρω οτι η Άννα Δημητρίεβιτς-επίσης βοηθός μητρότητας- κάνει ανά διαστηματα κύκλους γυναικών ειδικά για θεραπεία τραυμάτων). 

Και κάτι τελευταίο, αν το νιωθεις να κλαις. Μην το κρατας. Κλαψε να εκτονωθεί το συναίσθημα, να εκφραστεί η ψυχή σου, να φύγει λίγο λίγο το βάρος από μέσα σου. 

 

Επίσης, αν γνωρίζεις αγγλικά υπάρχουν διαλογισμοί στο YouTube για απελευθέρωση από το τραύμα τοκετού (αναζήτησε healing birth trauma meditation). 

[Chrysoum 993]

Update: Μιλησα με την μαια σημερα τελικα, η οποια κανονισε να μιλησω με το νοσοκομειο για να γνωρισω τις μαιες και να κανονισουμε ενα πλανο τοκετου. Μου ειπε επισης οτι μπορω να διαλεξω μαια απο τις μαιες της βαρδιας και οτι μπορω να αλλαξω μαια κατα την διαρκεια του τοκετου. Επισης κανονισε να μιλησω και με το team ψυχολογων που εχουν την επομενη εβδομαδα. Θα δουμε λοιπον πως θα παει αυτη τη φορα!

[Ilaeira 1.401]

Με το καλό, βρε @Chrysoum! Εύχομαι όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται!

[mama16 1.767]

Just now, Chrysoum είπε:

Update: Μιλησα με την μαια σημερα τελικα, η οποια κανονισε να μιλησω με το νοσοκομειο για να γνωρισω τις μαιες και να κανονισουμε ενα πλανο τοκετου. Μου ειπε επισης οτι μπορω να διαλεξω μαια απο τις μαιες της βαρδιας και οτι μπορω να αλλαξω μαια κατα την διαρκεια του τοκετου. Επισης κανονισε να μιλησω και με το team ψυχολογων που εχουν την επομενη εβδομαδα. Θα δουμε λοιπον πως θα παει αυτη τη φορα!

Χαίρομαι κορίτσι μου, όλα θα πάνε καλά αυτή τη φορά!! Με το καλό, πλησιάζεις κιόλας ε? 

[Chrysoum 993]

Just now, mama16 said:

Χαίρομαι κορίτσι μου, όλα θα πάνε καλά αυτή τη φορά!! Με το καλό, πλησιάζεις κιόλας ε? 

Εχω ακομα λιγο καιρο, μεσα Απριλιου ειναι η ΠΗΤ

[mama16 1.767]

Just now, Chrysoum είπε:

Εχω ακομα λιγο καιρο, μεσα Απριλιου ειναι η ΠΗΤ

Θυμόμουν ότι ήταν αρχές Μαρτίου αλλά μάλλον λάθος θυμόμουν! Έχεις περισσότερο χρόνο οπότε να προετοιμαστείς 

[Evaolive 14]

On 19/1/2021 at 8:28 ΠΜ, samsympan είπε:

@Evaolive καταρχήν να σου πω λυπάμαι για την αρνητική εμπειρία που είχες (κι επειδή σου είχα γράψει και παλαιότερα και ξέρω πόσο επιθυμούσες έναν φυσικό τοκετό, λυπάμαι διπλά).

Το συμπέρασμα αυτών που περιγράφεις είναι μια πραγματικότητα. Έχω βρεθεί σε παρόμοια θέση 2 φορές. Την πρώτη, η έκβαση κατά πως φάνηκε ήταν αναπόφευκτη. Την δεύτερη, έχω κάποιους ενδοιασμούς και κλείνω προς το κατευθυνόμενη.

 

Αλλά, θέλω να εστιάσω σε κάτι. Θεωρώ πως ασχέτως έκβασης (φυσικός τοκετός, τοκετός με παρεμβάσεις) αυτό που πραγματικά πληγώνει μια γυναίκα και όταν το καλοσκέφτεται μετέπειτα την εξοργίζει, είναι μια εικόνα υποκρισίας. Είναι η ξαφνική μεταστροφή του ιατρού που μέχρι τότε, όχι σε διαβεβαίωνε για έναν φυσικό τοκετό- αυτό δεν μπορεί να το εγγυηθεί κανείς και ποτέ-, αλλά σε διαβεβαίωνε για την διαφάνεια των αποφάσεων που θα ληφθούν. Σε διαβεβαίωνε για την ψύχραιμη και πολιτισμένη αντιμετώπιση. Σε διαβεβαίωνε ότι συμπλέει με έσενα και συμμερίζετε την οπτική σου. Και ξαφνικά διαπιστώνεις:

-Όχι ότι σε στέλνει όπως όπως να γεννήσεις -ξανά λέω κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξει κάποια ένδειξη για επίσπευση της γέννας (και είναι πιθανό να υπήρξε και σε εσένα @Evaolive αλλά αυτό δεν μπορείς να το μάθεις πλέον και δεν έχει και πολύ σημασία).

- Αλλά διαπιστώνεις ότι η σύμπνοια, η συμπαράσταση, η κατανόηση, πάνε περίπατο. Και θλίβεσαι-εξοργίζεσαι-απογοητεύεσαι που την ακύρωση της προσδοκίας σου που βιώνεις, δεν την συμμερίζεται αυτός που στην τελική σε βοήθησε να την χτίσεις, να την οραματιστείς, να την προσμένεις.

 

Να πω επίσης:

α) Οι ιατροί σήμερα εάν δεν είναι απολύτώς βέβαιοι οτι δεν υπάρχει κάτι ανησυχητικό, δεν ρισκάρουν την επιβίωση του εμβρύου. Το πιθανότερο λοιπόν είναι να υπήρχαν ενδείξεις που να οδήγησαν στη  επίσπευση του τοκετού σου. Το πόσο ισχυρές ή όχι δεν θα μπορούσαμε να το κρίνουμε εφόσον δεν είμαστε οι ίδιοι ιατροί. Ωστόσο ο τρόπος που ο ιατρός και η ομάδα του το χειρίστηκαν είναι εμφανώς ακατάλληλος. Αν όχι για τις αποφάσεις αυτές καθαυτές, σίγουρα για το πως σε προσέγγισαν και τι εντύπωμα αυτό σου άφησε.

β) Για τους ιατρούς είμαστε ένα περιστατικό από τα πολλά. Και μέσα σε αυτά τα πολλά. Και μέσα στο κλίμα εμπορευματοποίησης της υγείας (που δυστυχώς είναι υπαρκτό και έντονο όσο ποτέ στις μέρες μας). Και μέσα στο κλίμα ιατρικοποίησης της κύησης. Μέσα σε αυτά η επιθυμία της κάθε γυναίκας ξεθωριάζει και σβήνει. Δυστυχώς οι ιατροί δεν έχουν (ούτε τους νοιάζει τους περισσότερους να αποκτήσουν) γνώσεις ψυχολογικής υποστήριξης. Αν και θα έπρεπε να επιμορφώνονται συνεχώς σε αυτό το κομμάτι. Δυστυχώς ούτε όλες οι μαίες και οι νοσηλευτές είναι ευαισθητοποιημένοι και ενημερωμένοι. Πραγματικά μεγάλο λάθος. Και ανεπίτρεπτο αν με ρωτάς.

 

Επειδή αναφέρεις:

θα σου πρότεινα, εάν αυτό που έζησες σε εμποδίζει να πορευτείς με χαρά κι αισιοδοξία στην καθημερινότητά σου, ΜΗΝ κουκουλώνεις μέσα σου την εμπειρία αυτή (μην το "ξεπεράσεις επιτέλους"). Άσε την να ξαναζωντανέψει, επεξεργάσου την, κατανόησε την ΜΕ την βοήθεια ειδικού. Και τότε να είσαι σίγουρη ότι θα αποδεχθείς - συμφιλιωθείς με αυτό που συνέβη. Πρόσεξε, όχι θα συμφιλιωθείς με την λάθος-απαράδεκτη αντιμετώπιση. Αυτήν θα πρέπει όλοι να την πολεμάμε (με feedback στον ιατρό/στο μαιευτήριο, με δημοσιεύσεις όπως η δική σου, με το να μιλάμε για τα κακώς κείμενα και να ασκούμε γόνιμη κριτική, κλπ). Θα αποδεχθείς και θα συμφιλιωθείς με τον Εαυτό σου, τις αποφάσεις σου, το πως νιώθεις. Και το αρνητικό συναίσθημα θα μπορέσεις να το μεταμορφώσεις σε κάτι θετικό και γόνιμο. Κι αυτό θα είναι απελευθερωτικό και θα σε κάνει πιο δυνατό και σοφό άνθρωπο. Το οφείλεις στον Εαυτό σου και την οικογένεια σου.

Να σας ζήσει! 

Έχεις απόλυτο δίκιο σε ο, τι λες. Σκοπεύω να απευθυνθώ άμεσα σε ειδικό γα την διαχείριση του τραύματος.δυστυχώς αυτό που έγινε δεν αλλάζει. Συστυχως είμαστε πολλές. Ευτυχώς έχω όλες τις μέρες μπροστά μου να σώσω όλη μου την αγάπη στο παιδάκι μου και να ζήσω μαζί του όμορφες στιγμές. Ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση και την απαντηση

[Evaolive 14]

16 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

 

@Evaolive  Πραγματικά είναι θλιβερό και συνάμα εξοργιστικο να ακούς μητέρα να έχει περάσει τέτοια εμπειρία.  Λυπάμαι που το λέω αλλά δυστυχώς δεν είσαι μόνη. Φυσικά και δεν θα το ξεπεράσεις μεσα σε 3 μήνες και φυσικά δεν φτάνει πάντα ένα υγιές μωρό και μια υγιής μαμά, γιατί ας μην ξεχνάμε και την ψυχική υγεία, η οποία είναι απολυτα συνδεδεμενη με τη σωματική. Συμφωνώ πολύ με @samsympan σε ο, τι γράφει παραπάνω. Μην προσπαθήσεις να το κουκουλωσεις, είναι καλο να το συζητάς με τα κατάλληλα άτομα. Μπορείς να απευθυνθείς σε άτομα που ειδικεύονται στα τραύματα τοκετού οπως κάποιες βοηθοι μητρότητας πχ Ελινα Ζαμπουνη. Τώρα με την πανδημία προσφέρουν και τηλεφωνική υποστήριξη. 

Επίσης, θα ήταν πολύ χρήσιμο να καταθέσεις την εμπειρία σου στο Παρατηρητηριο Μαιευτικής Βίας και ίσως να επικοικωνουσες με την ENCA hellas για καθοδήγηση, ίσως έχουν κάποιους θεραπευτες να προτείνουν. 

Ελπίζω να αναζητήσεις την βοήθεια και να θεραπεύσεις το τραύμα σου... θα γίνει... απλά χρειάζεται κατάλληλη καθοδήγηση για να μπορέσεις να νιώσεις την κάθαρση... Μην διστάσεις να πας και σε κάποιον κύκλο γυναικών αν υπάρχει η δυνατότητα (πχ ξέρω οτι η Άννα Δημητρίεβιτς-επίσης βοηθός μητρότητας- κάνει ανά διαστηματα κύκλους γυναικών ειδικά για θεραπεία τραυμάτων). 

Και κάτι τελευταίο, αν το νιωθεις να κλαις. Μην το κρατας. Κλαψε να εκτονωθεί το συναίσθημα, να εκφραστεί η ψυχή σου, να φύγει λίγο λίγο το βάρος από μέσα σου. 

 

Επίσης, αν γνωρίζεις αγγλικά υπάρχουν διαλογισμοί στο YouTube για απελευθέρωση από το τραύμα τοκετού (αναζήτησε healing birth trauma meditation). 

 

[Evaolive 14]

Αρχικά θέλω να σε ευχαριστήσω  πάρα πολύ για τις πληροφορίες που μου δίνεις. Ήδη αναζητώ κάποιον ειδικό να απευθυνθώ και να ξεκινήσωμια θεραπευτική διαδικασία και δεν ήμουν και πολύ σίγουρη σε ποιον να απευθυνθω. Δυστυχώς το ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που βίωσα κάτι αντίστοιχο. Ευχαριστώ για την στυριξη. Τι να πω ελπίζω κάποια στιγμή να βγούμε απ τον μεσαίωνα και να αποκτήσουμε πάλι τα δικαιώματα μας στο σώμα μας και στον τρόπο που γένναμε. Κρίμα είναι να μας ρωταν τα παιδιά μας πως γεννήθηκαν και να μην έχουμε να τους περιγράψουμε μια υπέροχη εμπειρία.

[Evaolive 14]

On 20/1/2021 at 1:56 ΠΜ, Sentir...natureza είπε:

 

@Evaolive  Πραγματικά είναι θλιβερό και συνάμα εξοργιστικο να ακούς μητέρα να έχει περάσει τέτοια εμπειρία.  Λυπάμαι που το λέω αλλά δυστυχώς δεν είσαι μόνη. Φυσικά και δεν θα το ξεπεράσεις μεσα σε 3 μήνες και φυσικά δεν φτάνει πάντα ένα υγιές μωρό και μια υγιής μαμά, γιατί ας μην ξεχνάμε και την ψυχική υγεία, η οποία είναι απολυτα συνδεδεμενη με τη σωματική. Συμφωνώ πολύ με @samsympan σε ο, τι γράφει παραπάνω. Μην προσπαθήσεις να το κουκουλωσεις, είναι καλο να το συζητάς με τα κατάλληλα άτομα. Μπορείς να απευθυνθείς σε άτομα που ειδικεύονται στα τραύματα τοκετού οπως κάποιες βοηθοι μητρότητας πχ Ελινα Ζαμπουνη. Τώρα με την πανδημία προσφέρουν και τηλεφωνική υποστήριξη. 

Επίσης, θα ήταν πολύ χρήσιμο να καταθέσεις την εμπειρία σου στο Παρατηρητηριο Μαιευτικής Βίας και ίσως να επικοικωνουσες με την ENCA hellas για καθοδήγηση, ίσως έχουν κάποιους θεραπευτες να προτείνουν. 

Ελπίζω να αναζητήσεις την βοήθεια και να θεραπεύσεις το τραύμα σου... θα γίνει... απλά χρειάζεται κατάλληλη καθοδήγηση για να μπορέσεις να νιώσεις την κάθαρση... Μην διστάσεις να πας και σε κάποιον κύκλο γυναικών αν υπάρχει η δυνατότητα (πχ ξέρω οτι η Άννα Δημητρίεβιτς-επίσης βοηθός μητρότητας- κάνει ανά διαστηματα κύκλους γυναικών ειδικά για θεραπεία τραυμάτων). 

Και κάτι τελευταίο, αν το νιωθεις να κλαις. Μην το κρατας. Κλαψε να εκτονωθεί το συναίσθημα, να εκφραστεί η ψυχή σου, να φύγει λίγο λίγο το βάρος από μέσα σου. 

 

Επίσης, αν γνωρίζεις αγγλικά υπάρχουν διαλογισμοί στο YouTube για απελευθέρωση από το τραύμα τοκετού (αναζήτησε healing birth trauma meditation). 

Το πρατήριο μαιευτικής βίας υπάρχει ακόμα? Υπάρχει κάποιος σύνδεσμος? Κάποιο τηλ επικοινωνίας? Γιατί φαίνεται να μην υπάρχει πουθενά! 

[Sentir...natureza 2.085]

12 ώρες πρίν, Evaolive είπε:

Αρχικά θέλω να σε ευχαριστήσω  πάρα πολύ για τις πληροφορίες που μου δίνεις. Ήδη αναζητώ κάποιον ειδικό να απευθυνθώ και να ξεκινήσωμια θεραπευτική διαδικασία και δεν ήμουν και πολύ σίγουρη σε ποιον να απευθυνθω. Δυστυχώς το ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που βίωσα κάτι αντίστοιχο. Ευχαριστώ για την στυριξη. Τι να πω ελπίζω κάποια στιγμή να βγούμε απ τον μεσαίωνα και να αποκτήσουμε πάλι τα δικαιώματα μας στο σώμα μας και στον τρόπο που γένναμε. Κρίμα είναι να μας ρωταν τα παιδιά μας πως γεννήθηκαν και να μην έχουμε να τους περιγράψουμε μια υπέροχη εμπειρία.

Συμφωνώ απόλυτα. Αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεξα να ξεκινήσω την εκπαίδευση μου σαν βοηθός μητρότητας. Ο σεβασμός στην επιτοκο είναι αναγκαία αν θέλουμε να σεβόμαστε την ίδια την ζωή. 

[Annitamik 509]

3 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Συμφωνώ απόλυτα. Αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεξα να ξεκινήσω την εκπαίδευση μου σαν βοηθός μητρότητας. Ο σεβασμός στην επιτοκο είναι αναγκαία αν θέλουμε να σεβόμαστε την ίδια την ζωή. 

Να σε ρωτήσω κάτι σκεπτόμενη το δικό μου τοκετό; Αυτή την εξέταση που μετράνε τη διαστολή τραχήλου πώς μπορείς να την αποφύγεις; Μας λένε ότι είναι απαραίτητο για να τη δουν. Σε ποιες φάσεις χρειάζεται; Είναι όντως απαραίτητη;. Καθαρά εγκυκλοπαιδικά ρωτάω καθώς σε επόμενη ενδεχόμενη γέννα θα κάνω καισαρική το πιθανότερο, φοβάμαι το vbac. Απλώς από όλη την προσπάθεια για φυσιολογικό κ ακόμα κ από την ίδια τη καισαρική είναι τελικά το μόνο που θυμάμαι με τρόμο. Μέχρι και τεστ Παπ φοβάμαι να κάνω πλέον. Μου έκαναν αυτή την απαίσια εξετάσεις μαίες από τρεις βάρδιες!