Δεν είμαι καλή μαμά; Τα κάνω όλα λάθος;

[Συντονιστής Περιεχομένου 99]

Γειά σας για τεχνικούς λόγους δεν είχαν εμφανιστεί οι εξής δημοσιεύσεις 

On 17/12/2020 at 1:05 ΜΜ, kiriaki11 είπε:

Το ξέρω από την κούραση και το άγχος ότι πολλές φορές θολώνει το μυαλό μας και δεν μπορούμε λογικά να σκεφτούμε....ό,τι ως εκπαιδευτικός ήξερα και επραττα ξαφνικά με την έλευση του δικού μου μωρού όλα σαν να ξεχάστηκαν.... Όσο και να είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά και πρακτικά ( πολύ διάβασμα και σεμινάρια) σαν να μην έγινε ποτέ. Όπως ανέφερα και παραπανω τις τελευταίες μέρες σαν να κούνησα το κεφάλι μου και όλα άλλαξαν μέσα μου και κατ' επέκταση και στο μωρό. 

Παίρνω χρόνο για μένα....μπήκαμε και σε μια σειρά με το θέμα του φαγητού ( συγκεκριμένες ώρες που πια καταλαβαίνω ότι πεινάει) αλλά και με τον θηλασμό μέσα στη μέρα κάνει δύο ωραίους υπνακους της ώρας και ας είναι επάνω μου. Έτσι ξεκουράζομαι και εγώ ( και σας διαβάζω κιόλας!!!!!). Όσον αφορά το βράδυ αποφάσισα πως θα κοιμόμαστε μαζι στο διπλό και όσες φορές και να ξυπνάει θα θηλάζει και μετά κατευθείαν δίπλα να τον ακουμπάω (3 μέρες τώρα ξύπνησε μόνο 2 φορές που είναι και φυσιολογικό). Άρχισε να κοιμάται και λίγο πιο εύκολα και μετά τον βραδινό θηλασμό αν δεν κοιμηθεί κατευθείαν τον παίρνει ο μπαμπάς του λίγο και σε δέκα δεκαπέντε λεπτά κοιμάται.

 

On 17/12/2020 at 1:07 ΜΜ, kiriaki11 είπε:

Ναι αυτό κάνω πια. Κατεβάζω παντζούρια και ησυχία και θηλάζει και κοιμάται αμέσως. Επίσης, κατάλαβα πως δεν θέλει αμέσως μετά τη φρουτοκρεμα αλλά μετά από καμιά ώρα. 

Α! Να πω ακόμα ότι τσάμπα τον πίεζα να θηλάσει παραπάνω μέσα στη μέρα. Θεωρώ πως αυτό τον εκνεύριζε παραπάνω και εμένα επίσης που αγχώνομουν για την άρνηση του. Θέλει μόνο το πρωί που ξυπνάει, άλλες δύο φορές μέσα στη μέρα, που κάνει τους υπνακους, και μετά βράδυ και όσες φορές ξυπνήσει. 

 

On 17/12/2020 at 12:19 ΜΜ, kiriaki11 είπε:

Έπαιρνε το λιγότερο λιγότερο για να πούμε ότι άντε να το παλέψουμε ένα μήνα ακόμα ....βδομάδα....βδομάδα....αλλά εγώ ήρθα κ τα παιξα από το άγχος και θεωρώ ότι από το άγχος κ τη στεναχώρια δεν είχα πολύ γάλα....μόλις δώσαμε 200 γρ συμπλήρωμα και άπειρο θηλασμό(3,5 μηνών) πήρε 1600γρ. σε ένα μηνα. Απλά λίγο χαλάρωσα έτσι....

 

On 17/12/2020 at 12:15 ΜΜ, kiriaki11 είπε:

Καλημέρα! Ναι αυτό συνειδητοποίησα καθώς έγραφα τα κείμενα ότι εγώ δεν υπήρχα πουθενά. Κυριολεκτικά μέσα σε 8 μήνες πήγα για ένα καφέ μιας ώρας και ένα κομμωτήριο επίσης μιας ώρας. Αυτά! Και λέω κάτσε όπα τι γίνεται τλκ δεν φταίει το μωρό ούτε ο θηλασμός (τους πρώτους μήνες κόντεψα να τρελαθώ!!!) αλλά εγώ που δεν διεκδικώ χρόνο για μένα. Έχει λοιπόν δύο τρεις μέρες που όλα έχουν αλλάξει. Και βγαίνω για περπάτημα και γενικά ξεκουράζομαι....

 

[Super.mum 182]

Κορίτσια καλησπέρα σε όλες σας! Έχω ένα θέμα και νιώθω πολύ άσχημα τελευταία. Για όσες δεν ξέρετε έχω δυο μωράκια , ο ένας μου γιος είναι 18 μηνών και ο άλλος 3 μηνών σχεδόν (έγινα πρόσφατα για δεύτερη φορά μαμά). Έχω θέμα με τον «μεγάλο» μου γιο .. δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο παιδί .. από μωρό με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά .. δεν κοιμόταν καθόλου παρά μόνο πάνω μου από μικρό και σιγά σιγά όσο μεγάλωνε έδειχνε όλο και πιο απαιτητική συμπεριφορά. Μέσα στην μέρα κάνει πολλές υστερίες όταν δεν περνάει το δικό του ... είναι δύσκολος στον ύπνο , στο φαγητό σε όλα. Γενικά είναι ένα υπέρ κοινοτικό παιδί και το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό για την ηλικία του. Ναι ρίχνει παιχνίδια στον αδερφό του και δείχνει να ζηλεύει. Λέω όχι και προσπαθώ να τον απομακρύνω και κάθε φορά να προσέχω να μην χτυπήσει τον μικρό του αδερφό. Προσπαθεί να σκαρφαλώσει παντού και θέλει να ανοίγει τον κάδο με τα σκουπίδια , θέλει να μπαίνει μέσα στο στεγνωτήριο και να τον κυνηγάω παντού μην χτυπήσει. Λέω όχι σε ότι είναι επικίνδυνο .. αν κάτι δεν είναι κ δεν μου αρέσει να το πειράζει κάνω και τα στραβά μάτια σε πολλά. Γενικά ακολουθώ μέθοδο που προσπαθώ όλα να τα εξηγώ ..όταν κλαίει πχ λέω «καταλαβαίνω ότι το θες αλλά δεν γίνεται να το κανείς αυτό γιατί θα χτυπήσεις πχ» μερικές φορές λέω απλά «όχι σου είπα δεν το πειράζουμε αυτό» χωρίς άλλη εξήγηση ... σήμερα βέβαια ήμουν στην μητέρα μου και εκείνη γενικά είναι αυστηρή με όλα και δεν άφηνε το παιδί να πάει πουθενά ... του άφησε ένα συρτάρι με τάπερ ότι μπορεί να ανοίξει αλλά φυσικά εκείνο δεν ήθελε μόνο εκείνο το συρτάρι ήθελε να εξερευνήσει όλη την κουζίνα της. Είναι γενικά ψυχαναγκαστική και τα έχει όλα στην εντέλεια. (Αυτό το έχω κ εγώ αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό - ευτυχώς) το θέμα είναι ότι άρχισε να του λέει «όχι» εκείνος να χτυπιέται σαν χταπόδι και εκείνη να μου λέει ότι έχω μεγαλώσει ένα κακομαθημένο παιδί και ότι αν της τον αφήσω δυο μέρες θα τον κάνει «άλλο παιδί» και θα είναι υπάκουος και ήσυχος και τρελάθηκα γιατί εγώ ποτέ δεν έχω ζητήσει ούτε βοήθεια από κανέναν , έχω αναλάβει εξολοκλήρου τα παιδιά μου και την ανατροφή τους και δεν δέχομαι την οποιαδήποτε κρητική από κάποιον που δεν συμμετέχει στο μεγαλομα τους. Δηλαδή με αυτό που μου είπε ένιωσα ότι όλα αυτά που περνάω εγώ μόνη τελείως και προσπαθώ δεν έχουν καμία σημασία .. σημασία έχει το αποτέλεσμα .. ότι δηλαδή το παιδί κλαίει όταν δεν του δίνω αυτό που θέλει άρα είναι και κακομαθημένο ;;;; Επειδή διεκδικεί ; Και στην τελική ποσά όχι πια ; Όχι εδώ όχι εκεί όχι παρά πέρα ... να κάνει τι ; Να ασχοληθεί με τα 2 παιχνίδια που έχει στο σπίτι της και τα έχει βαρεθεί κιόλας .. έπρεπε να κάθετε σε μια άκρη ήσυχα 18 μηνών παιδί ;  Απλά ρε κορίτσια νιώθω ότι μπορεί όντως κάτι να κάνω λάθος που το παιδί μου είναι τόσο ταυρακι ... πείτε μου ξέρετε κάποιο βιβλίο να διαβάσω ; Για σωστή διαπαιδαγώγηση σε αυτή την ηλικία ; Δεν θέλω ούτε να τον πληγώνω και να του φωνάξω κάπου αν δεν καταλαβαίνει όντος ακόμα το παιδί .. ούτε όμως να τον έχω να κάνει ότι μα ότι θέλει ... 

[ninaki80 596]

Just now, Super.mum είπε:

Κορίτσια καλησπέρα σε όλες σας! Έχω ένα θέμα και νιώθω πολύ άσχημα τελευταία. Για όσες δεν ξέρετε έχω δυο μωράκια , ο ένας μου γιος είναι 18 μηνών και ο άλλος 3 μηνών σχεδόν (έγινα πρόσφατα για δεύτερη φορά μαμά). Έχω θέμα με τον «μεγάλο» μου γιο .. δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο παιδί .. από μωρό με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά .. δεν κοιμόταν καθόλου παρά μόνο πάνω μου από μικρό και σιγά σιγά όσο μεγάλωνε έδειχνε όλο και πιο απαιτητική συμπεριφορά. Μέσα στην μέρα κάνει πολλές υστερίες όταν δεν περνάει το δικό του ... είναι δύσκολος στον ύπνο , στο φαγητό σε όλα. Γενικά είναι ένα υπέρ κοινοτικό παιδί και το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό για την ηλικία του. Ναι ρίχνει παιχνίδια στον αδερφό του και δείχνει να ζηλεύει. Λέω όχι και προσπαθώ να τον απομακρύνω και κάθε φορά να προσέχω να μην χτυπήσει τον μικρό του αδερφό. Προσπαθεί να σκαρφαλώσει παντού και θέλει να ανοίγει τον κάδο με τα σκουπίδια , θέλει να μπαίνει μέσα στο στεγνωτήριο και να τον κυνηγάω παντού μην χτυπήσει. Λέω όχι σε ότι είναι επικίνδυνο .. αν κάτι δεν είναι κ δεν μου αρέσει να το πειράζει κάνω και τα στραβά μάτια σε πολλά. Γενικά ακολουθώ μέθοδο που προσπαθώ όλα να τα εξηγώ ..όταν κλαίει πχ λέω «καταλαβαίνω ότι το θες αλλά δεν γίνεται να το κανείς αυτό γιατί θα χτυπήσεις πχ» μερικές φορές λέω απλά «όχι σου είπα δεν το πειράζουμε αυτό» χωρίς άλλη εξήγηση ... σήμερα βέβαια ήμουν στην μητέρα μου και εκείνη γενικά είναι αυστηρή με όλα και δεν άφηνε το παιδί να πάει πουθενά ... του άφησε ένα συρτάρι με τάπερ ότι μπορεί να ανοίξει αλλά φυσικά εκείνο δεν ήθελε μόνο εκείνο το συρτάρι ήθελε να εξερευνήσει όλη την κουζίνα της. Είναι γενικά ψυχαναγκαστική και τα έχει όλα στην εντέλεια. (Αυτό το έχω κ εγώ αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό - ευτυχώς) το θέμα είναι ότι άρχισε να του λέει «όχι» εκείνος να χτυπιέται σαν χταπόδι και εκείνη να μου λέει ότι έχω μεγαλώσει ένα κακομαθημένο παιδί και ότι αν της τον αφήσω δυο μέρες θα τον κάνει «άλλο παιδί» και θα είναι υπάκουος και ήσυχος και τρελάθηκα γιατί εγώ ποτέ δεν έχω ζητήσει ούτε βοήθεια από κανέναν , έχω αναλάβει εξολοκλήρου τα παιδιά μου και την ανατροφή τους και δεν δέχομαι την οποιαδήποτε κρητική από κάποιον που δεν συμμετέχει στο μεγαλομα τους. Δηλαδή με αυτό που μου είπε ένιωσα ότι όλα αυτά που περνάω εγώ μόνη τελείως και προσπαθώ δεν έχουν καμία σημασία .. σημασία έχει το αποτέλεσμα .. ότι δηλαδή το παιδί κλαίει όταν δεν του δίνω αυτό που θέλει άρα είναι και κακομαθημένο ;;;; Επειδή διεκδικεί ; Και στην τελική ποσά όχι πια ; Όχι εδώ όχι εκεί όχι παρά πέρα ... να κάνει τι ; Να ασχοληθεί με τα 2 παιχνίδια που έχει στο σπίτι της και τα έχει βαρεθεί κιόλας .. έπρεπε να κάθετε σε μια άκρη ήσυχα 18 μηνών παιδί ;  Απλά ρε κορίτσια νιώθω ότι μπορεί όντως κάτι να κάνω λάθος που το παιδί μου είναι τόσο ταυρακι ... πείτε μου ξέρετε κάποιο βιβλίο να διαβάσω ; Για σωστή διαπαιδαγώγηση σε αυτή την ηλικία ; Δεν θέλω ούτε να τον πληγώνω και να του φωνάξω κάπου αν δεν καταλαβαίνει όντος ακόμα το παιδί .. ούτε όμως να τον έχω να κάνει ότι μα ότι θέλει ... 

βασικα ψυχραιμια... δεν ειναι ολα τα παιδια ιδια.. κ οχι 18 μηνων δεν εχει να κανει με την διαπαιδαγωγηση εχει να κανει με το παιδι .. σε αυτην την ηλικια θελει υπομονη κ αντιπερισπασμο .. δηλαδη να το. κατευθηνεις αλλου. τα λογια δεν πιανουν σε τοσο μικρες ηλικιες...

φτιαξε ενα σπιτι ασφαλες ωστε να βγαζει την ενεργεια του χωρις να παρεμβαινεις συνεχεια .. οταν κανει υστεριες αστον να χτυπιεται οσο θελει μονο προσεχε μην χτυπησει . κ βρισκε νεες ασχολιες ωστε να μην ασχολητε με αυτα που απαγορευονται

[Annitamik 259]

Just now, Super.mum είπε:

Κορίτσια καλησπέρα σε όλες σας! Έχω ένα θέμα και νιώθω πολύ άσχημα τελευταία. Για όσες δεν ξέρετε έχω δυο μωράκια , ο ένας μου γιος είναι 18 μηνών και ο άλλος 3 μηνών σχεδόν (έγινα πρόσφατα για δεύτερη φορά μαμά). Έχω θέμα με τον «μεγάλο» μου γιο .. δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο παιδί .. από μωρό με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά .. δεν κοιμόταν καθόλου παρά μόνο πάνω μου από μικρό και σιγά σιγά όσο μεγάλωνε έδειχνε όλο και πιο απαιτητική συμπεριφορά. Μέσα στην μέρα κάνει πολλές υστερίες όταν δεν περνάει το δικό του ... είναι δύσκολος στον ύπνο , στο φαγητό σε όλα. Γενικά είναι ένα υπέρ κοινοτικό παιδί και το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό για την ηλικία του. Ναι ρίχνει παιχνίδια στον αδερφό του και δείχνει να ζηλεύει. Λέω όχι και προσπαθώ να τον απομακρύνω και κάθε φορά να προσέχω να μην χτυπήσει τον μικρό του αδερφό. Προσπαθεί να σκαρφαλώσει παντού και θέλει να ανοίγει τον κάδο με τα σκουπίδια , θέλει να μπαίνει μέσα στο στεγνωτήριο και να τον κυνηγάω παντού μην χτυπήσει. Λέω όχι σε ότι είναι επικίνδυνο .. αν κάτι δεν είναι κ δεν μου αρέσει να το πειράζει κάνω και τα στραβά μάτια σε πολλά. Γενικά ακολουθώ μέθοδο που προσπαθώ όλα να τα εξηγώ ..όταν κλαίει πχ λέω «καταλαβαίνω ότι το θες αλλά δεν γίνεται να το κανείς αυτό γιατί θα χτυπήσεις πχ» μερικές φορές λέω απλά «όχι σου είπα δεν το πειράζουμε αυτό» χωρίς άλλη εξήγηση ... σήμερα βέβαια ήμουν στην μητέρα μου και εκείνη γενικά είναι αυστηρή με όλα και δεν άφηνε το παιδί να πάει πουθενά ... του άφησε ένα συρτάρι με τάπερ ότι μπορεί να ανοίξει αλλά φυσικά εκείνο δεν ήθελε μόνο εκείνο το συρτάρι ήθελε να εξερευνήσει όλη την κουζίνα της. Είναι γενικά ψυχαναγκαστική και τα έχει όλα στην εντέλεια. (Αυτό το έχω κ εγώ αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό - ευτυχώς) το θέμα είναι ότι άρχισε να του λέει «όχι» εκείνος να χτυπιέται σαν χταπόδι και εκείνη να μου λέει ότι έχω μεγαλώσει ένα κακομαθημένο παιδί και ότι αν της τον αφήσω δυο μέρες θα τον κάνει «άλλο παιδί» και θα είναι υπάκουος και ήσυχος και τρελάθηκα γιατί εγώ ποτέ δεν έχω ζητήσει ούτε βοήθεια από κανέναν , έχω αναλάβει εξολοκλήρου τα παιδιά μου και την ανατροφή τους και δεν δέχομαι την οποιαδήποτε κρητική από κάποιον που δεν συμμετέχει στο μεγαλομα τους. Δηλαδή με αυτό που μου είπε ένιωσα ότι όλα αυτά που περνάω εγώ μόνη τελείως και προσπαθώ δεν έχουν καμία σημασία .. σημασία έχει το αποτέλεσμα .. ότι δηλαδή το παιδί κλαίει όταν δεν του δίνω αυτό που θέλει άρα είναι και κακομαθημένο ;;;; Επειδή διεκδικεί ; Και στην τελική ποσά όχι πια ; Όχι εδώ όχι εκεί όχι παρά πέρα ... να κάνει τι ; Να ασχοληθεί με τα 2 παιχνίδια που έχει στο σπίτι της και τα έχει βαρεθεί κιόλας .. έπρεπε να κάθετε σε μια άκρη ήσυχα 18 μηνών παιδί ;  Απλά ρε κορίτσια νιώθω ότι μπορεί όντως κάτι να κάνω λάθος που το παιδί μου είναι τόσο ταυρακι ... πείτε μου ξέρετε κάποιο βιβλίο να διαβάσω ; Για σωστή διαπαιδαγώγηση σε αυτή την ηλικία ; Δεν θέλω ούτε να τον πληγώνω και να του φωνάξω κάπου αν δεν καταλαβαίνει όντος ακόμα το παιδί .. ούτε όμως να τον έχω να κάνει ότι μα ότι θέλει ... 

Αχ γλυκιά μου , όποιος είναι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέει... Η μαμά σου είχε κ αυτή δύο μωρά ταυτόχρονα και τα έβγαζε πέρα όπως σου λέει κ δεν τα άφηνε να παρεκτρέπονται κ τα είχε στρατιωτάκια; Άμα το έκανε της βγάζω το καπέλο, αλλά πιστεύω ότι μιλά χωρίς να έχει ακριβώς τέτοια εμπειρία ή ακόμα και να έχει σίγουρα δε θα σας είχε στρατιωτάκια. Δε γίνεται σε αυτή την ηλικία να λες μη κ να σε ακούν, είναι πως να το πω, αναπτυξιακά αδύνατο να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους τα παιδιά. Αν αλλάξει ένα παιδί τη συμπεριφορά του συνήθως συμβαίνει γιατί δεν είναι με τον βασικό φροντιστή, αν ήταν η μαμά σου ο βασικός φροντιστής τα ίδια θα της έκανε. Εγώ λέω συνέχισε ότι κάνεις κ αν θέλει η μαμά σου να σε βοηθήσει ουσιαστικά ας αναλάβει το ένα από τα παιδιά ,για μένα καλύτερα τον μεγάλο να δει τη γλύκα χωρίς επικρίσεις, αλλιώς να μη μιλάει

[xaroumenh mama 646]

Εγώ σκέφτομαι τι να σου γράψω τα δεδομένα ότι δλδ είναι φυσιολογικά ΌΛΑ αυτά για την ηλικία του; κατά βαθως το ξέρεις πιστεύω.. Να σου πω ότι τα ίδια ακούμε από τους γονείς μας... .. Εγω που άφηνα ποιο συχνά τα παιδιά στους γονείς μου που είχαν σχεδόν καθημερινά τον έλεγχο όταν δούλευα κ δε πήγαιναν σχολείο μου έλεγαν έτσι όπως τα έκανες χτυπατα στο κεφάλι σου.. ( βλέπεις ούτε κ εκείνοι που τα είχαν κάθε μέρα μπορούσαν να το αλλάξουν αυτό ) αν κάποια φορά έκαναν κατι που δε το κάνουν σε εμάς Ακουγα αα σήμερα εδώ έφαγε το φαγητό του όλο η πήγε βόλτα κ περπάτησε τόσο δρόμο χωρίς αγκαλιά... Την άλλη μέρα άκουγα το αντίθετο τίποτα δε θέλει να φάει αυτό το παιδί απορώ πως μεγαλώνει.. 

Είστε σε δύσκολη ηλικία πάνω στο άγχος αποχωρισμου κ όλο αυτό το κάνει ποιο δύσκολο.. Δεν έχει νόημα να σου πω τι έκανε ο γιος μου όταν γεννήθηκε ο μικρότερος αδερφός του γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό όπως κ η κάθε οικογένεια αντιδράει διαφορετικά.. Αυτό που έχω να σου πω είναι να μείνεις δυνατή κ ότι κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για την οικογένεια σου.. Το βιβλίο που προτείνω είναι τα αδέρφια όχι αντίπαλοι, και το τι συμβαίνει στον εγκέφαλο του.. 

Just now, Annitamik είπε:

Αχ γλυκιά μου , όποιος είναι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέει... Η μαμά σου είχε κ αυτή δύο μωρά ταυτόχρονα και τα έβγαζε πέρα όπως σου λέει κ δεν τα άφηνε να παρεκτρέπονται κ τα είχε στρατιωτάκια; Άμα το έκανε της βγάζω το καπέλο, αλλά πιστεύω ότι μιλά χωρίς να έχει ακριβώς τέτοια εμπειρία ή ακόμα και να έχει σίγουρα δε θα σας είχε στρατιωτάκια. Δε γίνεται σε αυτή την ηλικία να λες μη κ να σε ακούν, είναι πως να το πω, αναπτυξιακά αδύνατο να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους τα παιδιά. Αν αλλάξει ένα παιδί τη συμπεριφορά του συνήθως συμβαίνει γιατί δεν είναι με τον βασικό φροντιστή, αν ήταν η μαμά σου ο βασικός φροντιστής τα ίδια θα της έκανε. Εγώ λέω συνέχισε ότι κάνεις κ αν θέλει η μαμά σου να σε βοηθήσει ουσιαστικά ας αναλάβει το ένα από τα παιδιά ,για μένα καλύτερα τον μεγάλο να δει τη γλύκα χωρίς επικρίσεις, αλλιώς να μη μιλάει

Όμως εκείνες τις εποχες γινόταν δε ξερω πως το έκαναν κ τι ψυχολογικά μας έχουν δημιουργήσει αλλά εγώ με την αδερφή μου έχουμε ένα χρόνο διαφορά κ σαν μεγαλύτερη που ήμουν πάντα ήμουν το καλό "κορίτσι" που δεν τους δυσκόλεψε καθόλου.. Που... Που... Που... Πολλα που... Κ τότε δε μπορούσες να φέρεις κ άρνηση σε όλα αυτα...!!! 

[Annitamik 259]

πρίν από 22 λεπτά , xaroumenh mama είπε:

εκείνες τις εποχες γινόταν δε ξερω πως το έκαναν κ τι ψυχολογικά μας έχουν δημιουργήσει αλλά εγώ με την αδερφή μου έχουμε ένα χρόνο διαφορά κ σαν μεγαλύτερη που ήμουν πάντα ήμουν το καλό "κορίτσι" που δεν τους δυσκόλεψε καθόλου.. Που... Που... Που... Πολλα που... Κ τότε δε μπορούσες να φέρεις κ άρνηση σε όλα αυτα...!!! 

Για μεγαλύτερη ηλικία σίγουρα ναι, αλλά για ένα βρέφος 18 μηνών πόσο εύκολο είναι να σταματήσεις τη παρόρμηση ακόμα κ σε εκείνες τις εποχές; Κι εγώ η μεγάλη αδερφή είμαι , ήσυχη κ υπάκουη, αλλά μέχρι τριών πετούσα πράγματα από το μπαλκόνι μέχρι κ αξίας δαχτυλίδια κτλ και τσιμπούσα κρυφά τον νεογέννητο αδερφό μου. Όσο κι αν μου μιλούσαν η με μαλωνανε δε καταλάβαινα.Μεγαλώνοντας έγινα ήσυχη κ υπάκουη. Νομίζω ότι περνώντας ο καιρός οι γονείς όταν μας εξιστορούν πράγματα από την παιδική ηλικία μας, τα ωραιοποιουν. Παρουσιάζουν πιο τραβηγμένα τις καταστάσεις ( πχ εσύ δε μας δυσκόλεψες ποτέ, η αδερφή σου πάλι το ανάποδο). Τώρα για αυτό που λες ότι μπορούσαν να μας κουμαντάρουν όταν ήμασταν μικρουλια κ εμείς, θεωρώ ότι μάλλον αυτό μπορεί να γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία, όχι βρέφος 18 μηνών γιατί πραγματικά είναι αδύνατο να ελέγξει τη παρόρμηση. Ακόμα κ εγώ η ίδια πιστεύω ότι ωραιοποιω καταστάσεις όταν μιλάω για παρελθόν, πχ λέω άντε μωρέ είχα πολύ ήσυχο νεογέννητο δε κατάλαβα τίποτα, αλλά όταν ήταν όντως νεογέννητο τα είχα παίξει χαχα Νομίζω ότι η καλύτερη ιδέα είναι ο αντιπερισπασμός σε αυτές τις ηλικίες όπως ανέφερε η @ninaki80

[ΑΡΓΚ 3.884]

@Super.mum μη βαλεις σε ενα μωρό την ταμπέλα του δύσκολου. Αλλάζει και να μην το θες, όλη σου την αντιμετώπιση στο "προβληματικό" παιδί. Έχεις ένα μωρό. Και ένα πιο μικρό μωρό.Το μεγάλο μωρό από όταν ήταν μικρό μωρό είχε μια μαμά έγκυο με την κούραση της εγκυμοσύνης, και τώρα ένα ακόμη πιο μικρό μωρό να του έχει "κλέψει" την μαμά. Και του γυρεύεις να μεγαλώσει και να είναι ήσυχο, γιατί είναι κουραστικό να έχεις δύο μωρά. Όμως αν το 18 μηνών μωρό δεν διεκδικούσε, δεν έτρεχε γύρω γύρω, δεν αντιδρούσε στο Όχι, και γενικά καθόταν ήσυχο χωρίς να ενοχλεί, τώρα θα ήσασταν στους αναπτυξιολόγους να βρείτε τι δεν πάει καλά.

Πρέπει να βρεις λύση εκεί που είναι το πρόβλημα: είναι δύσκολο να μεγαλώνεις δύο μωρά. Χρειάζεσαι βοήθεια, για να ξεκουραστείς εσύ και να τ δεις πιο θετικά. Βοήθεια δεν είναι η γιαγιά που δεν αντέχει την ακαταστασία να προσέχει το ενάμιση έτους μωρό όμως, γιατί θα τρελαθείτε όλοι. Θα μπορούσε να είναι να σου φέρει η γιαγιά ένα φαγητό ή να σε βοηθήσει κρατώντας το μικρό 2 ώρες, για να παίξεις πιο "ζωηρά" με το μεγάλο και να εκτονωθεί. 

[kotsifikos 1.747]

Eίναι και πρωί και δεν έχω προλάβει να πιω καφέ..τι είναι αυτό που είδαν τα μάτια μου?(για την απαράδεκτη στάση της μαμάς σου μιλάω)!

Καταρχήν όπως περιέγραψες τον γιο σου είναι κάθε μωρό 18 μηνών!! Το παιδί αρχίζει να ανακαλύπτει τον κόσμο, προφανώς και θα έχει περιέργεια, και φυσικά εκεί που θα του πεις όχι εκεί θα κολλήσει, όσο για το ότι χτυπιέται κάτω σαν το χταπόδι όταν δεν περνάει το δικό του αλήθεια δείξε μου ένα παιδί σε αυτή την ηλικία που δεν το κάνει.

Τα παιδιά χρειάζονται υπομονή και κατανόηση , όταν πλέον δεχθείς πως μεγαλώνεις έναν άνθρωπο με άποψη θέλω και επιθυμίες και δεν γίνεται να του αρέσει ότι σε σένα τότε όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Φτιάξε το σπίτι σου έτσι ώστε να μπορεί να το παιδί να περιφέρεται ελεύθερα χωρίς κινδύνους, όταν πάει να κάνει κάτι επικίνδυνο του εξηγείς τον λόγο που δε επιτρέπεται (θα μου πεις γιατί θα καταλάβει? όχι για την ώρα, όμως κάποια στιγμή θα καταλάβει). Η νοοτροπία της μαμάς σου είναι εντελώς λάθος!Αλίμονο αν λέγαμε ένα παιδί 18 μηνών κακομαθημένο επειδή διεκδικεί αυτό που θέλει, εύκολο να μεγαλώσει κανείς ένα παιδί στρατιώτη, να κάνει τα πάντα κατόπιν εντολής και μετά ως ενήλικας να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του, ή να περιμένει άλλους να επιλέξουν για τον ίδιο...και τότε οι γονείς θα ψάχνουν να βρουν τι έχει πάει λαθος με το παιδί τους και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ζωή του.

φυσικά θα συμφωνήσω με την @ΑΡΓΚ , μην βάζεις ταμπέλα στο παιδί σου, είναι κάτι που δημιουργεί πολλά θέματα και δυστυχώς θα το καβαλάει για πάντα.

Προσπάθησε να δεις τον κόσμο με τα δικά του μάτια, είναι δύσκολη η φάση που περνάς όμως είναι το παιδί και είσαι η μαμά, εσύ πρέπει πρώτα να καταλάβεις εκείνο.

Ένα παιδί φυσιολογικό θα κάνει ο γιος σου, αν δεις το αντίθετο τότε υπάρχει πρόβλημα.

[Chrysoum 772]

Συμφωνώ με όσα σου είπαν παραπάνω και δεν θα τα επαναλάβω. Θέλω μόνο να προσθέσω ότι ένας από τους καλύτερους και πιο δραστικους τρόπους διαπαιδαγωγισης που ήξεραν οι προηγούμενες γενιές ήταν το ξύλο, ακόμα κι αν αυτό όπως ενίοτε ακούω τις γιαγιάδες πλέον να λένε "ε σιγά ένα σκαμπιλι το βαφτίζεται πλέον ξύλο και βία", οπότε τι να λέμε τώρα, τι να συγκρίνουμε. 

Η μικρή μου κόρη είναι 17 μηνών, και φυσικά πηγαίνει όπου θέλει εκείνη μέσα στο σπίτι και οταν της πω όχι, δεν κλαίει μεν (φτύνω τον κόρφο μου που δεν έχουν αρχίσει ακόμα τα terrible twos, ξέρω όμως ότι έρχονται) αλλά φυσικά μετά από 30 δευτερόλεπτα το πολύ είναι πάλι εκεί. Το σπίτι μας έχει γίνει πλέον άκρως baby safe, ούτως ώστε να μην έχω όλη την ώρα το άγχος που είναι και τι έχει ανοίξει πάλι.

Επίσης όταν μας φωνάζει η αδερφή του άντρα μου σπίτι της για φαγητό, πλέον δεν πηγαίνω πολύ συχνά γιατί είναι άκρως κουραστικό. Για κάποιο λόγο (ενώ έχει μεγαλώσει και η ίδια δύο παιδιά) δεν καταλαβαίνει ότι μικρή σημασία έχει η διακόσμηση τουλάχιστον με εμάς ως καλεσμένους και όλα τα μικρά βαζάκια και ρεσω που τοποθετεί συνεχώς στα πιο χαμηλά τραπεζάκια που έχει. Φυσικά σπίτι της είναι και αν θέλει να δείχνει ωραίο όταν έχει καλεσμένους είναι δικαίωμα της, αλλά και εγώ κάθε φορά που πηγαίνουμε δεν κάνω τίποτα άλλο από το να κυνηγάω τα παιδιά να μην καούν από τα ρεσω, να μην πάρουν το γυάλινο βάζο της και το ρίξουν στο πάτωμα κλπ κλπ. Οπότε αν νιώθεις ότι κουράζεσαι όταν πηγαίνεις στην μαμά σου, μην πηγαίνεις τόσο συχνά, έχεις ήδη αρκετή κούραση με 2 μωρά. 

[Ilaeira 331]

9 ώρες πρίν, Super.mum είπε:

  Απλά ρε κορίτσια νιώθω ότι μπορεί όντως κάτι να κάνω λάθος που το παιδί μου είναι τόσο ταυρακι ... πείτε μου ξέρετε κάποιο βιβλίο να διαβάσω ; Για σωστή διαπαιδαγώγηση σε αυτή την ηλικία ; Δεν θέλω ούτε να τον πληγώνω και να του φωνάξω κάπου αν δεν καταλαβαίνει όντος ακόμα το παιδί .. ούτε όμως να τον έχω να κάνει ότι μα ότι θέλει ... 

 

Με βοήθησε πολύ το "Καταπληκτική μαμά" της Λίζας Βάρβογλη. Τα γράφει πολύ απλά και αναλυτικά, χωρίς όμως να καταφεύγει σε υπερβολές που έχω δει αλλού. Γενικά νομίζω ότι από όσα έχω διαβάσει είναι το πιο ισορροπημένο. 

 

Το παιδί σου συμπεριφέρεται απόλυτα φυσιολογικά. Τώρα αν η γιαγιά του δεν το αντέχει αυτό, ίσως είναι καλύτερα να έρχεται στο δικό σας σπίτι όταν θέλει να σε βοηθήσει. 

[mama16 914]

Η μαμά σου απλά απαράδεκτη.... Αυτό που λέει ότι τα δικά της παιδιά δεν ήταν έτσι ή τα έχει ξεχάσει πλέον ή ήταν απ' τις γυναίκες που τα είχε όλη μέρα μέσα στο πάρκο από μικρά για να μην την ενοχλούν κ μάλλον είχαν μάθει έτσι (ύστερα από πολύ κλάμα). Κ ο δικός μου ο γιος που είναι 19 μηνών τα ίδια κάνει.. Κ η κόρη μου που πλέον είναι 4 παρόμοια πράγματα (εκεί μάλλον κάτι έκανα λάθος ).

[annoulen 226]

@kiriaki11 διαβάζοντας τον τίτλο, περίμενα κάτι άλλο, πιο "βαρύ", εάν μου επιτρέπετε την έκφραση. Όλα αυτά μου φαίνονται φυσιολογικά για παιδί αυτής της ηλικίας. Και είναι λογικό να είσαι κουρασμένη και να τα βλέπεις όλα αυτά κάπως και τεράστια, γιατί μιλάμε για 2 μωρά στην ουσία.

Εκ πείρας σου μιλάω, κ εμένα τα δικά μου έχουν 18 μήνες διαφορά, με ζόρικο το 2ο παιδί (πολύ ζόρικο), στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Πχ προσπαθούσα να ταϊζω τον μικρό τις ώρες που κοιμόταν ο μεγάλος (ο ήσυχος κατά τα άλλα) γιατί κάθε, μα κάθε φορά, όταν τάιζα τον μικρό, ερχόταν και τον έδερνε στο πρόσωπο, δεν τον προλάβαινα, οπότε από ένα σημείο και μετά τάιζα τον μικρό όρθια  για να μην τον φτάνει. 

Νομίζω ότι τα πράγματα καλυτέρευσαν όταν το μικρό έγινε 2 χρονών περίπου (δεν θυμάμαι ακριβώς, τώρα είναι μεγάλα, 8 και 9,5 χρονών).

Απλώς θα σου πω ότι σε καμμία περίπτωση μη λες "δεν είμαι καλή μαμά", κ φαντάζομαι πολλοί θα συμφωνήσουν εδώ, κανείς δεν γεννήθηκε γονιός/μητέρα/πατέρας, όλοι στην πράξη μαθαίνουμε, και λάθη κάνουμε, και σωστά κάνουμε, και απερισκεψίες /ατυχήματα γίνονται και λοιπά και λοιπά.

Θα συμφωνήσω με αυτό που ειπώθηκε, να δοκιμάσεις να το απασχολήσεις με άλλο τρόπο. Τα παιδιά θέλουν απασχόληση. Απλώς όταν είναι μωρά, πρέπει εμείς να τα απασχολούμε, μεγαλώνοντας βρίσκουν τρόπους και μόνα τους. 

 

Να είναι καλά τα παιδάκια σου, οι γονείς (και οι μητέρες ειδικά) έχουμε πολλά να δουν τα μάτια μας στην πορεία....

Επεξεργάστηκαν Ιανουάριος 15 by annoulen

[kotsifikos 1.747]

Just now, mama16 said:

 (εκεί μάλλον κάτι έκανα λάθος ).

Όταν το βρεις πες το και σε μένα γιατί πλέον 5 1/2 και υπάρχουν στιγμές που κάνει και εμένα έτσι. Πλέον αυτό που του λέω είναι πως δεν μπορώ να συζητήσω μαζί του όταν κάνει έτσι και πως θα τον ακούσω αφού πρώτα ηρεμίσει.

[mama16 914]

Just now, kotsifikos είπε:

Όταν το βρεις πες το και σε μένα γιατί πλέον 5 1/2 και υπάρχουν στιγμές που κάνει και εμένα έτσι. Πλέον αυτό που του λέω είναι πως δεν μπορώ να συζητήσω μαζί του όταν κάνει έτσι και πως θα τον ακούσω αφού πρώτα ηρεμίσει.

Ευτυχώς ακούω συχνά κ άλλους γονείς να λένε ότι κ τα παιδιά τους τα ίδια κάνουν αν κ μεγάλα, οπότε οι όλοι μαζί κάνουμε κάτι λάθος ή δεν πρέπει να έχουμε πολλές απαιτήσεις γιατί στην ουσία πάλι μικρά είναι!!! 

[annoulen 226]

@Super.mum συγγνώμη, τώρα είδα ότι απευθύνθηκα στην @kiriaki11, βασικά εσένα εννοούσα. 

 

 

[kotsifikos 1.747]

21 minutes ago, mama16 said:

 ή δεν πρέπει να έχουμε πολλές απαιτήσεις γιατί στην ουσία πάλι μικρά είναι!!! 

Eγώ για να είμαι ειλικρινής εκεί καταλήγω, είναι παιδιά και εμείς έχουμε απαιτήσεις πολλές από εκείνα. Από την στιγμή που ξυπνούν το πρωί μέχρι που θα κοιμηθούν πιστεύω πως κάνουν υπερποσπάθεια ώστε  να ανταποκριθούν σε αυτά που τους ζητούμε.. ξεχνάμε πως απλά είναι παιδιά και θα κλάψουν, θα παρακούσουν, και θα αντιδράσουν. 

Σταμάτησα να έχω προσδοκίες, όχι γιατί δεν πιστεύω πως ο γιος μου θα ανταποκριθεί σε αυτές αλλά γιατί ένιωθα πως του ασκούσα  πίεση χωρίς να το καταλαβαίνω και ήταν κρίμα για τον ίδιο. Από όταν αποδέχθηκα την κατάσταση αυτή όλα πάνε καλύτερα, βέβαια δεν κρύβω πως έχουν υπάρξει στιγμές που έχω ζητήσει βοήθεια ειδικού προκειμένου να διαχειριστώ σωστά μία κρίση.

[Super.mum 182]

2 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Eίναι και πρωί και δεν έχω προλάβει να πιω καφέ..τι είναι αυτό που είδαν τα μάτια μου?(για την απαράδεκτη στάση της μαμάς σου μιλάω)!

Καταρχήν όπως περιέγραψες τον γιο σου είναι κάθε μωρό 18 μηνών!! Το παιδί αρχίζει να ανακαλύπτει τον κόσμο, προφανώς και θα έχει περιέργεια, και φυσικά εκεί που θα του πεις όχι εκεί θα κολλήσει, όσο για το ότι χτυπιέται κάτω σαν το χταπόδι όταν δεν περνάει το δικό του αλήθεια δείξε μου ένα παιδί σε αυτή την ηλικία που δεν το κάνει.

Τα παιδιά χρειάζονται υπομονή και κατανόηση , όταν πλέον δεχθείς πως μεγαλώνεις έναν άνθρωπο με άποψη θέλω και επιθυμίες και δεν γίνεται να του αρέσει ότι σε σένα τότε όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Φτιάξε το σπίτι σου έτσι ώστε να μπορεί να το παιδί να περιφέρεται ελεύθερα χωρίς κινδύνους, όταν πάει να κάνει κάτι επικίνδυνο του εξηγείς τον λόγο που δε επιτρέπεται (θα μου πεις γιατί θα καταλάβει? όχι για την ώρα, όμως κάποια στιγμή θα καταλάβει). Η νοοτροπία της μαμάς σου είναι εντελώς λάθος!Αλίμονο αν λέγαμε ένα παιδί 18 μηνών κακομαθημένο επειδή διεκδικεί αυτό που θέλει, εύκολο να μεγαλώσει κανείς ένα παιδί στρατιώτη, να κάνει τα πάντα κατόπιν εντολής και μετά ως ενήλικας να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του, ή να περιμένει άλλους να επιλέξουν για τον ίδιο...και τότε οι γονείς θα ψάχνουν να βρουν τι έχει πάει λαθος με το παιδί τους και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ζωή του.

φυσικά θα συμφωνήσω με την @ΑΡΓΚ , μην βάζεις ταμπέλα στο παιδί σου, είναι κάτι που δημιουργεί πολλά θέματα και δυστυχώς θα το καβαλάει για πάντα.

Προσπάθησε να δεις τον κόσμο με τα δικά του μάτια, είναι δύσκολη η φάση που περνάς όμως είναι το παιδί και είσαι η μαμά, εσύ πρέπει πρώτα να καταλάβεις εκείνο.

Ένα παιδί φυσιολογικό θα κάνει ο γιος σου, αν δεις το αντίθετο τότε υπάρχει πρόβλημα.

Ευχαριστω πολύ για την απάντηση! Γενικά ευχαριστω όλες πολύ που ασχοληθήκατε τόσο και μου γράψατε θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλες δεν έχω προλάβει. Κατανοώ αυτά που γράφεις και αποδέχομαι ότι κάνει και θεωρώ πως ναι είναι ένα φυσιολογικό παιδί απλά πραγματικά επηρεάζομαι από γνώμες τρίτων και ναι δεν θα έπρεπε αλλά όταν η μητέρα μου λέει μια κουβέντα τύπου «άσε τον σε εμένα για δυο μέρες να δεις πως θα τον κάνω» ακυρώνει όλη την προσπάθεια που κάνω εγώ σαν μητέρα και με λίγα λόγια θέλοντας και μη μου περνάει το μήνυμα ότι ξέρεις κάτι εσυ δεν καταφέρνεις ενώ εγώ ξέρω καλύτερα κ τα καταφέρνω. Που άμα της τον άφηνα πόρε 2 μέρες θα τρελενοταν αλλά τέλος πάντων και όταν ακούω φράση «αγαπάω δεν σημαίνει κακομαθενω η αγάπη δεν είναι έτσι» που αυτό δεν κολαει σε καμία περίπτωση σε εμένα γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου ότι τα επιτρέπω όλα χωρίς κανένα όριο ... και στο φαγητό δεν θέλω να τρώει γλυκά και σε πολλά τέλος πάντων. Όμως αυτό που λέτε δείξε μου ένα παιδί που να μην κάνει έτσι .. δεν έχει πέσει στην αντίληψη μου ένα παιδί την ώρα που κάνουμε βόλτα στην παραλία να ξεσηκώνει όλο τον κόσμο όπως ο δικός μου. Τις προάλλες που κάναμε μια βόλτα στην παραλία είχε γίνει της κακομοίρας.. εγώ να έχω τον μικρό .. ο άντρας μου τον μεγάλο. Εκείνος να μην θέλει ούτε καρότσι , ούτε να περπατήσει , ούτε αγκαλιά γενικά δεν ήξερε κ το ίδιο τι ήθελε γιατί δεν είχε κοιμηθεί για μεσιμερι ... και να κάνει μια υστερία λες και τον σφάζουμε και όλοι να κοιτάνε εμάς. Φαντάζομαι θα λέγανε «καλά αυτή η μάνα δεν μπορεί να ησυχάσει το ίδιο της το παιδί» ... 

[ninaki80 596]

Just now, Super.mum είπε:

Ευχαριστω πολύ για την απάντηση! Γενικά ευχαριστω όλες πολύ που ασχοληθήκατε τόσο και μου γράψατε θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλες δεν έχω προλάβει. Κατανοώ αυτά που γράφεις και αποδέχομαι ότι κάνει και θεωρώ πως ναι είναι ένα φυσιολογικό παιδί απλά πραγματικά επηρεάζομαι από γνώμες τρίτων και ναι δεν θα έπρεπε αλλά όταν η μητέρα μου λέει μια κουβέντα τύπου «άσε τον σε εμένα για δυο μέρες να δεις πως θα τον κάνω» ακυρώνει όλη την προσπάθεια που κάνω εγώ σαν μητέρα και με λίγα λόγια θέλοντας και μη μου περνάει το μήνυμα ότι ξέρεις κάτι εσυ δεν καταφέρνεις ενώ εγώ ξέρω καλύτερα κ τα καταφέρνω. Που άμα της τον άφηνα πόρε 2 μέρες θα τρελενοταν αλλά τέλος πάντων και όταν ακούω φράση «αγαπάω δεν σημαίνει κακομαθενω η αγάπη δεν είναι έτσι» που αυτό δεν κολαει σε καμία περίπτωση σε εμένα γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου ότι τα επιτρέπω όλα χωρίς κανένα όριο ... και στο φαγητό δεν θέλω να τρώει γλυκά και σε πολλά τέλος πάντων. Όμως αυτό που λέτε δείξε μου ένα παιδί που να μην κάνει έτσι .. δεν έχει πέσει στην αντίληψη μου ένα παιδί την ώρα που κάνουμε βόλτα στην παραλία να ξεσηκώνει όλο τον κόσμο όπως ο δικός μου. Τις προάλλες που κάναμε μια βόλτα στην παραλία είχε γίνει της κακομοίρας.. εγώ να έχω τον μικρό .. ο άντρας μου τον μεγάλο. Εκείνος να μην θέλει ούτε καρότσι , ούτε να περπατήσει , ούτε αγκαλιά γενικά δεν ήξερε κ το ίδιο τι ήθελε γιατί δεν είχε κοιμηθεί για μεσιμερι ... και να κάνει μια υστερία λες και τον σφάζουμε και όλοι να κοιτάνε εμάς. Φαντάζομαι θα λέγανε «καλά αυτή η μάνα δεν μπορεί να ησυχάσει το ίδιο της το παιδί» ... 

μαλλον δεν εχουμε συναντηθει ποτε χα χα χα!! καλε εγω ακουγα τον δικο μου απτο σπιτι οταν εβγαινε ο αντρας μου βοκτα στο.λιμανι ειναι κ αμφιθεατρικα κ ακουγα τα ουρλιαχτα απτο σπιτι !!

κ τωρα πιο μεγαλος αμα δει κατι κ το θελει γινετε χαμος να παμε για παιχνιδια να παμε στο.συντριβανι χαμος!! 

ειναι η ηλικιες ετσι μεχρι να αρχισουν να περνουν απο λογια .... κ μετα θα τα κανουν αυτα αλλα οχι τοσο συχνα 

[annoulen 226]

Just now, Super.mum είπε:

........... Τις προάλλες που κάναμε μια βόλτα στην παραλία είχε γίνει της κακομοίρας.. εγώ να έχω τον μικρό .. ο άντρας μου τον μεγάλο. Εκείνος να μην θέλει ούτε καρότσι , ούτε να περπατήσει , ούτε αγκαλιά γενικά δεν ήξερε κ το ίδιο τι ήθελε γιατί δεν είχε κοιμηθεί για μεσιμερι ... και να κάνει μια υστερία λες και τον σφάζουμε και όλοι να κοιτάνε εμάς. Φαντάζομαι θα λέγανε «καλά αυτή η μάνα δεν μπορεί να ησυχάσει το ίδιο της το παιδί» ... 

 

τώρα περιγράφεις μια σκηνή που έχω ζήσει εγώ η ίδια αρκετές φορές και που έχω δει να συμβαίνουν σε άλλους αρκετές φορές επίσης ! 

[Super.mum 182]

Just now, ninaki80 είπε:

μαλλον δεν εχουμε συναντηθει ποτε χα χα χα!! καλε εγω ακουγα τον δικο μου απτο σπιτι οταν εβγαινε ο αντρας μου βοκτα στο.λιμανι ειναι κ αμφιθεατρικα κ ακουγα τα ουρλιαχτα απτο σπιτι !!

κ τωρα πιο μεγαλος αμα δει κατι κ το θελει γινετε χαμος να παμε για παιχνιδια να παμε στο.συντριβανι χαμος!! 

ειναι η ηλικιες ετσι μεχρι να αρχισουν να περνουν απο λογια .... κ μετα θα τα κανουν αυτα αλλα οχι τοσο συχνα 

Αχ σε ευχαριστω παρά πολύ με καθησύχασε πολύ το μήνυμα σου ... να νιώθω ότι δεν είμαι μοναδική που μου συνέβει κάτι τέτοιο 

Just now, annoulen είπε:

 

τώρα περιγράφεις μια σκηνή που έχω ζήσει εγώ η ίδια αρκετές φορές και που έχω δει να συμβαίνουν σε άλλους αρκετές φορές επίσης ! 

Επειδή δεν το έχω δει αυτό σε άλλους .. για αυτό ανησυχώ ότι κάνω κάτι λάθος ... στο δικό μας περιβάλλον δεν υπάρχουν αλλά παιδάκια ακόμα ... δεν έχω ούτε ανιψακια ούτε κανένα άλλο συγγενικό πρόσωπο να έχει μικρά μωρα ... αυτούς τους γνωστούς που έχουν μένουν μακριά και δεν έχουμε κ τόσα πάρε δώσε ... για αυτό 

[Ilaeira 331]

Just now, Super.mum είπε:

Τις προάλλες που κάναμε μια βόλτα στην παραλία είχε γίνει της κακομοίρας.. εγώ να έχω τον μικρό .. ο άντρας μου τον μεγάλο. Εκείνος να μην θέλει ούτε καρότσι , ούτε να περπατήσει , ούτε αγκαλιά γενικά δεν ήξερε κ το ίδιο τι ήθελε γιατί δεν είχε κοιμηθεί για μεσιμερι ... και να κάνει μια υστερία λες και τον σφάζουμε και όλοι να κοιτάνε εμάς. Φαντάζομαι θα λέγανε «καλά αυτή η μάνα δεν μπορεί να ησυχάσει το ίδιο της το παιδί» ... 

 

Όταν το παιδί νυστάζει, όλη η παιδαγωγική πάει περίπατο. Ειδικά ένα τόσο μικρό παιδί που δεν μπορεί να αντιληφθεί καλά-καλά ότι νυστάζει, και δεν μπορεί να το ζητήσει. 

 

Κι εγώ επηρεάζομαι από άλλους, και προσπαθώ να το κόψω γιατί εκ των υστέρων συνειδητοποιώ πως αδικώ το παιδί μου.

 

Γενικά, είναι ένα πράγμα να οριοθετήσεις το παιδί κι άλλο πράγμα να έχεις την απαίτηση 18 μηνών να καθίσει ήσυχο. 

[annoulen 226]

Just now, Super.mum είπε:

στο δικό μας περιβάλλον δεν υπάρχουν αλλά παιδάκια ακόμα

 

Just now, Ilaeira είπε:

Κι εγώ επηρεάζομαι από άλλους, και προσπαθώ να το κόψω γιατί εκ των υστέρων συνειδητοποιώ πως αδικώ το παιδί μου.

 

Γενικά, καλό είναι να μη συγκρίνουμε τα άλλα παιδάκια με το δικό μας (αναπόφευκτα και ασυνείδητα γίνεται βέβαια), κ εγώ η ίδια την "πάτησα" με τα ίδια μου τα παιδιά, με τον μεγάλο να είναι ένα "καλόβολο" παιδί, και ύστερα ήρθε ο μικρός, το ακριβώς αντίθετο..... οπότε τι να λέμε...... 

 

Επίσης πολύ συχνά πέφτουμε στην παγίδα "πω πω τι θα πουν οι γύρω/ο κόσμος/η ξαδέλφη μου/οι κουμπάροι μου/ο χ γείτονας που βλέπουν το μικρό να κάνει έτσι", μου πήρε λίγο χρόνο για να μπορέσω να μην το σκέφτομαι αυτό, γιατί όντως έτσι, αδικείται το παιδί. 

[Chrysoum 772]

Just now, annoulen said:

 

 

Γενικά, καλό είναι να μη συγκρίνουμε τα άλλα παιδάκια με το δικό μας (αναπόφευκτα και ασυνείδητα γίνεται βέβαια), κ εγώ η ίδια την "πάτησα" με τα ίδια μου τα παιδιά, με τον μεγάλο να είναι ένα "καλόβολο" παιδί, και ύστερα ήρθε ο μικρός, το ακριβώς αντίθετο..... οπότε τι να λέμε...... 

 

Επίσης πολύ συχνά πέφτουμε στην παγίδα "πω πω τι θα πουν οι γύρω/ο κόσμος/η ξαδέλφη μου/οι κουμπάροι μου/ο χ γείτονας που βλέπουν το μικρό να κάνει έτσι", μου πήρε λίγο χρόνο για να μπορέσω να μην το σκέφτομαι αυτό, γιατί όντως έτσι, αδικείται το παιδί. 

Πω πω αυτο με τι θα πει ο κοσμος με ξεπερνα! Οτι θελει, ας πει. Γενικα αναφερομαι, απλα το ειδα και στην δικη σου αναρτηση τωρα και το σχολιαζω. Ο κοσμος θα πει, ειτε ειναι ησυχο είτε οχι. Και βασικα γιατι να πει; γιατι κανεις δεν κοιταει την δουλεια του τελος παντων και σχολιαζουν συνεχως τα παιδια των αλλων; εξοργιζομαι πραγματικα. 

 

Προσωπικα απο τα καλυτερα πραγματα που μου εχουν συμβει σε περιπτωσεις οπου ενα απο τα παιδια μου φωναζει στο μετρό ή στο σουπερμαρκετ, ειναι που ερχονται καποιοι και με βοηθανε, μου δινουν την σειρα τους για παραδειγμα ή προσπαθουν να απασχολησουν με καποιο τροπο το παιδι για να μην κλαιει. Πολυ τους συμπαθω αυτους! Φυσικα υπαρχουν και οι αλλοι που με κοιτανε με μισο ματι, "το παιδι σου κλαει" ενα πραγμα. Τους αγνοω οσο μπορω. 

[irin 397]

Just now, Chrysoum είπε:

Προσωπικα απο τα καλυτερα πραγματα που μου εχουν συμβει σε περιπτωσεις οπου ενα απο τα παιδια μου φωναζει στο μετρό ή στο σουπερμαρκετ, ειναι που ερχονται καποιοι και με βοηθανε, μου δινουν την σειρα τους για παραδειγμα ή προσπαθουν να απασχολησουν με καποιο τροπο το παιδι για να μην κλαιει. Πολυ τους συμπαθω αυτους! Φυσικα υπαρχουν και οι αλλοι που με κοιτανε με μισο ματι, "το παιδι σου κλαει" ενα πραγμα. Τους αγνοω οσο μπορω. 

Αυτό που τα απασχολούν με κάποιον τρόπο, συνήθως (στην Ελλάδα τουλάχιστον) γίνεται πολύ χαζά. Νομίζουν ότι κάνουν καλό και λένε τύπου "κλαινε τα αγόρια??" ή ¨¨γιατί κλαις? δεν είσαι καλό παιδί?" και άλλα διάφορα! Και τότε, αναρωτιέμαι γιατί παρεμβαίνουν... 

[Chrysoum 772]

Just now, irin said:

Αυτό που τα απασχολούν με κάποιον τρόπο, συνήθως (στην Ελλάδα τουλάχιστον) γίνεται πολύ χαζά. Νομίζουν ότι κάνουν καλό και λένε τύπου "κλαινε τα αγόρια??" ή ¨¨γιατί κλαις? δεν είσαι καλό παιδί?" και άλλα διάφορα! Και τότε, αναρωτιέμαι γιατί παρεμβαίνουν... 

 Α όχι δεν εννοώ αυτό! Μου έχει τύχει όντως να απασχολήσουν κάποιο παιδί, ήταν κυρίως μικρότερα σε ηλικία βέβαια, μετα τον covid δεν πάμε ούτε σουπερμάρκετ, ούτε στο μετρό με τα παιδιά. Και τότε που ήταν γύρω στο έτος ήταν σχετικα εύκολο να βρουν κάτι να τους δείξουν και τα μικρά σταματούσαν να κλαίνε και χάζευαν μέχρι να κατέβουμε ή μέχρι να τελειώσω με τα ψώνια. Αυτες οι στερεοτυπικες εκφράσεις (που πάλι έχουν μια δόση κριτικής) δεν μου αρέσουν ούτε εμένα.