Πιθανη επιλοχια καταθλιψη?

[mairoula85 0]

Καλησπερα σας ειμαι καινουργια στο φορουμ κ αποφασισα να γραψω τους προβληματισμους μου. Γεννησα πριν 13 μερες με προγραμματισμενη καισαρικη, στις 36 εβδομαδες λογω επιπωματικου κ διηθητικου πλακουντα με πιθανοτητα υστεροκτομης. Ευτυχως ολα πηγαν καλα. Δυστυχως η εμπειρια της καισαρικης με κατεβαλε, τελευταια στιγμη στο χειρουργειο μου ειπαν οτι θα κανω ολικη ναρκωση για μεγαλυτερη ασφαλεια κ ετσι δεν ειδα το αγορακι μου με το που γεννηθηκε. Μετα ημουν στην ανανηψη 2 μερες κ οταν πηγα στο δωματιο κατεβαινα να τον βλεπω γιατι ηταν σε θερμοκοιτιδα λογω ικτερου. Οταν μπηκε σε απλη παρακολουθηση προσπαθησα να το θηλασω αλλα δεν επιανε στηθος ειχε ηδη μαθει στο μπιμπερο κ ηταν κ νωχελικο λογω ικτερου ακομη. Με πηρε κ εκει λιγο απο κατω. Αφου βγηκαμε μετα απο 4 μερες απ το νοσοκομειο ο μικρος θα εμενε μεσα ακομα για 1 με 2 μερες για να πεσει ο ικτερος. Την επομενη μερα ειχα τρελους πονους στην κοιλια, ξαναμπηκα νοσοκομειο κ ειπαν οτι παρουσιασα ειλεο, ειχε στριψει το εντερο κ επρεπε να κανω αμεσα επεμβαση. Εκει εγινα τελειως χαλια. Το μωρο ενω ηταν ετοιμο να το παρουμε εμεινε ακομη μεσα επειδη ημουν κ γω νοσοκομειο. Εμεινα 6 μερες ακομη νοσοκομειο με πονους, χωρις να τρωω, εμετους, διαρροιες, σωληνακια, να ποναω κ να μην μπορω να παω τουαλετα κτλ. Στο μωρο κατεβηκα λιγες φορες να τον δω. Η καταληξη ειναι οτι ειμαστε εδω κ 2 μερες σπιτι, σιγα σιγα συνερχομαι, αλλα με δυσκολια, με 3 τομες στην κοιλια, πονους ακομη, επισης το εντερο ακομη δεν λειτουργει καλα. Ο αντρας μου μου σταθηκε διπλα μου ολες αυτες τις μερες κ τον υπεραγαπω, η μαμα σπιτι βοηθαει οσο μπορει, αλλα μετα απο ολα αυτα εγω προσπαθω να νιωσω αγαπη για τον γιο μου αλλα δεν μπορω! Με πιανει πανικος κ απελπισια, φοβαμαι οτι δεν θα μπορω να τον αγαπησω. Τον  φροντιζουμε οι 3 μας, ο αντρας μου εγω κ η μαμα, ειδικα ο αντρας μου ειναι ξετρελαμενος ηθελε γιο, κ γω το ιδιο ηθελα κ οταν ημουν εγκυος ημουν μεσ στην καλη χαρα κ ανυπομονουσα αλλα τωρα κενο. Τον κοιταζω κ δεν νιωθω τρυφεροτητα η καποιο ομορφο συναισθημα!! Γιατι συμβαινει αυτο, να ναι οι ορμονες? Η δυσκολη περιοδος που περασα στο νοσοκομειο η κατι αλλο? Τον ταΐζω αλλαζω φροντιζω γενικα κ ηρεμω μονο οταν κοιμαται, οταν κλαιει δεν ξερω τι να κανω. Πολλες φορες την ημερα κλαιω κ γω κ δεν ξερω τι να σκεφτω. Τα κανω ολα επειδη πρεπει οχι οτι θελω, ετσι νιωθω! Οταν κοιμαται χαιρομαι γιατι μπορω να ασχοληθω με κατι αλλο χωρις αυτο να ενοχλει. Βλεπω τον αντρα μου που τον κοιταει με λατρεια κ αγαπη κ νιωθω αχρηστη που δεν αισθανομαι το ιδιο! Συγγνωμη για την μεγλη αναλυση κ ελπιζω να με βοηθησετε καπως! 

[ΑΡΓΚ 3.901]

Πέρασες πάρα πολλά και το ότι από όλο αυτό βγήκε ένα μωρό, δεν αναιρεί το ότι βασανίστηκες. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Δεν μπορεί να έχεις περάσει 10 μέρες στο νοσοκομείο με κίνδυνο για τη ζωή σου, να μην έχεις καν σταθεί όρθια, και να κάνεις κωλοτούμπες από τη χαρά σου.

Παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου κακή ιδέα να μιλήσεις με τον γιατρό και τη μαία σου και αν η απάντησή τους δε σε καλύψει, να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον ψυχίατρο. Στη χειρότερη περίπτωση απλά θα σε ακούσει και θα σου πει ότι είσαι υπερβολική, στην καλύτερη θα διαγνώσει μια επιλόχειο στην αρχή της, και θα ξεμπερδέψεις γρήγορα. 

[Ilaeira 346]

Είναι πολύ φυσιολογικό αυτό που περιγράφεις. Οι ορμόνες, το στρες και η τραυματική εμπειρία του τοκετού σου θα μπορούσαν να φέρουν κάθε γυναίκα σ' αυτήν την κατάσταση. 

 

Θα σου πρότεινα να επικοινωνήσεις με τη Φαιναρέτη. Έχουν γραμμή υποστήριξης για έγκυες και νέες μητέρες και θα μπορέσουν να σου προσφέρουν ουσιαστική υποστήριξη που θα σε βοηθήσει. 

 

Η δική μου εμπειρία, σε περίπτωση που σε βοηθήσει, είναι ότι ο πρώτος καιρός με το μωρό δεν είναι σε καμία περίπτωση ροζ και παραμυθένιος. Έχει χτιστεί παντού το αφήγημα ότι πρέπει να πετάς απ' την χαρά σου, ενώ στην πραγματικότητα είσαι άυπνη, στρεσαρισμένη, πρέπει να διαχειριστείς πολλή νέα πληροφορία, το σώμα σου δεν έχει επανέλθει και οι ορμόνες κάνουν πάρτι. Οπότε μη νιώθεις τύψεις. 

 

Μίλα με τη Φαιναρέτη, νομίζω ότι θα σε βοηθήσουν ουσιαστικά - ακόμα και στον θηλασμό αν σε ενδιαφέρει να τον προσπαθήσεις. 

 

Από μένα περαστικά, και μια μεγάλη αγκαλιά. 

[jellyfishch 240]

καλημέρα μαιρούλα. Δε δένονται όλες οι μανούλες κατ ευθείαν με τα μωρά τους. Πολλά από τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουμε όταν γεννάμε τα θάβουμε, γιατί δε θα βρούμε υποστήριξη, αντιθέτως, κινδυνεύουμε να μας χαρακτηρίσουν "αχάριστες" που δεν εκτιμάμε το ότι πήγαν όλα καλά. Υπάρχει η (σεξιστική κατ εμέ) αντίληψη ότι η μάνα θα πρέπει να πλέει σε πελάγη ευτυχίας, να βρίσκεται σε μία ουράνια έκσταση και να έχει άπειρο κουράγιο να φροντίζει το μωρό της. 

Η πίεση που δέχεσαι, σωματικά και ψυχικά κατά τον τοκετό είναι τεράστια. Το σώμα σου και η ψυχή σου βιώνει σοκ και αλλαγή. Και αυτό ισχύει στον απλό τοκετό. Φαντάσου τι συμβαίνει όταν υπάρχουν επιπλοκές. Σε όλα αυτά προστίθεται το μετατραυματικό στρες. 

Μετά τη γέννα τώρα, έχεις ένα μωράκι που εξαρτάται ολοκληρωτικά από τους φριντιστές του. Συνήθως κοιμάται και τρώει άτακτες ώρες, κι εσύ? Εσύ θα πρέπει να μάθεις να το φροντίζεις και να αφοσιωθείς σε αυτό. Ίσως νιώθεις ότι χάνεις τον εαυτό σου, ότι δεν έχεις καθόλου χρόνο για εσένα.. Και είναι λογικό και φυσιολογικό..

Οι συμβουλές μου: 

- Ευτυχώς το δύσκολο πέρασε. Κινδύνευσες αλλά τώρα είσαι καλά. Είχες την τύχη  με το μέρος σου, και τους σωστούς ανθρώπους στο πλευρό σου! Κοιτάς μπροστά από εδώ και πέρα και αφήνεις την ανάμνηση να ξεθωριάσει σιγά σιγά.

- Η αγάπη και το δέσιμο, είναι ένα συναίσθημα που καλλιεργείται. Όσο περνάς χρόνο με το μωράκι σου, τόσο περισότερο θα δένεσαι μαζί του. Προσπάθησε όσο μπορείς να το φροντίζεις, να του βάζεις τραγουδάκια για να δεις ποιο του αρέσει, να παίζετε... Θα αναπτύξετε τη δική σας σχέση και τη δική σας χημεία, με τον καιρό. Θα σε μάθει και θα το μάθεις και θα προσαρμοστείτε και οι δύο, με καλλιέργεια και υπομονή. 

- Φρόντισε να βγαίνεις συχνά έξω βολτίτσες. Εάν θέλεις με το μωρό, εάν δυσκολεύεσαι μόνη σου. Θα σου κάνει πολύ καλό. 

- Προσπάθησε να αναπτύξεις τη δική σου, προσωπική σχέση με το μωρό, και μην πολυαφήνεις τους άλλους να ανακατεύονται. Προσοχή με το facebook, Μπορεί να γίνει απόστευτα τοξικο, και μακρυά από σούπερ μαμάδες γενικότερα...

- Μόλις νιώσεις δυνατή, ξεκίνα κάτι που αγαπάς και σε χαλαρώνει πχ γιόγκα, ζωγραφική ή κάτι τέτοιο, μία δική σου ώρα που θα κοινωνικοποιείσαι και δε έχεις να σκεφτείς το μωρό και τις υποχρεώσεις σου γενικότερα. Θα αδειάζει το μυαλό σου, θα γεμίζεις μπαταρίες και θα επανέρχεσαι δριμύτερη, δυνατότερη και πιο αισιόδοξη στο μικράκι σου.

 

Αυτά μου έρχονται προς το παρόν. Ελπίζω να βοήθησα!!

Να σου ζήσει.

[Annitamik 261]

13 ώρες πρίν, mairoula85 είπε:

Καλησπερα σας ειμαι καινουργια στο φορουμ κ αποφασισα να γραψω τους προβληματισμους μου. Γεννησα πριν 13 μερες με προγραμματισμενη καισαρικη, στις 36 εβδομαδες λογω επιπωματικου κ διηθητικου πλακουντα με πιθανοτητα υστεροκτομης. Ευτυχως ολα πηγαν καλα. Δυστυχως η εμπειρια της καισαρικης με κατεβαλε, τελευταια στιγμη στο χειρουργειο μου ειπαν οτι θα κανω ολικη ναρκωση για μεγαλυτερη ασφαλεια κ ετσι δεν ειδα το αγορακι μου με το που γεννηθηκε. Μετα ημουν στην ανανηψη 2 μερες κ οταν πηγα στο δωματιο κατεβαινα να τον βλεπω γιατι ηταν σε θερμοκοιτιδα λογω ικτερου. Οταν μπηκε σε απλη παρακολουθηση προσπαθησα να το θηλασω αλλα δεν επιανε στηθος ειχε ηδη μαθει στο μπιμπερο κ ηταν κ νωχελικο λογω ικτερου ακομη. Με πηρε κ εκει λιγο απο κατω. Αφου βγηκαμε μετα απο 4 μερες απ το νοσοκομειο ο μικρος θα εμενε μεσα ακομα για 1 με 2 μερες για να πεσει ο ικτερος. Την επομενη μερα ειχα τρελους πονους στην κοιλια, ξαναμπηκα νοσοκομειο κ ειπαν οτι παρουσιασα ειλεο, ειχε στριψει το εντερο κ επρεπε να κανω αμεσα επεμβαση. Εκει εγινα τελειως χαλια. Το μωρο ενω ηταν ετοιμο να το παρουμε εμεινε ακομη μεσα επειδη ημουν κ γω νοσοκομειο. Εμεινα 6 μερες ακομη νοσοκομειο με πονους, χωρις να τρωω, εμετους, διαρροιες, σωληνακια, να ποναω κ να μην μπορω να παω τουαλετα κτλ. Στο μωρο κατεβηκα λιγες φορες να τον δω. Η καταληξη ειναι οτι ειμαστε εδω κ 2 μερες σπιτι, σιγα σιγα συνερχομαι, αλλα με δυσκολια, με 3 τομες στην κοιλια, πονους ακομη, επισης το εντερο ακομη δεν λειτουργει καλα. Ο αντρας μου μου σταθηκε διπλα μου ολες αυτες τις μερες κ τον υπεραγαπω, η μαμα σπιτι βοηθαει οσο μπορει, αλλα μετα απο ολα αυτα εγω προσπαθω να νιωσω αγαπη για τον γιο μου αλλα δεν μπορω! Με πιανει πανικος κ απελπισια, φοβαμαι οτι δεν θα μπορω να τον αγαπησω. Τον  φροντιζουμε οι 3 μας, ο αντρας μου εγω κ η μαμα, ειδικα ο αντρας μου ειναι ξετρελαμενος ηθελε γιο, κ γω το ιδιο ηθελα κ οταν ημουν εγκυος ημουν μεσ στην καλη χαρα κ ανυπομονουσα αλλα τωρα κενο. Τον κοιταζω κ δεν νιωθω τρυφεροτητα η καποιο ομορφο συναισθημα!! Γιατι συμβαινει αυτο, να ναι οι ορμονες? Η δυσκολη περιοδος που περασα στο νοσοκομειο η κατι αλλο? Τον ταΐζω αλλαζω φροντιζω γενικα κ ηρεμω μονο οταν κοιμαται, οταν κλαιει δεν ξερω τι να κανω. Πολλες φορες την ημερα κλαιω κ γω κ δεν ξερω τι να σκεφτω. Τα κανω ολα επειδη πρεπει οχι οτι θελω, ετσι νιωθω! Οταν κοιμαται χαιρομαι γιατι μπορω να ασχοληθω με κατι αλλο χωρις αυτο να ενοχλει. Βλεπω τον αντρα μου που τον κοιταει με λατρεια κ αγαπη κ νιωθω αχρηστη που δεν αισθανομαι το ιδιο! Συγγνωμη για την μεγλη αναλυση κ ελπιζω να με βοηθησετε καπως! 

Κορίτσι μου δεν πέρασες και λίγα. Μα δεν πρόλαβες καν να ηρεμήσεις απ' όλο αυτό που πέρασες , που να προλάβεις να νιώσεις κ αγάπη. Μην ακούς αυτές τις χαζομάρες που λένε ότι με το που γεννήσεις νιώθεις αυτόματη αγάπη κτλ, αυτά οποίος σου τα λέει ζει σε άλλο παραμύθι. Οι περισσότερες γυναίκες νιώθουν αρνητικά συναισθήματα μετά τη γέννα όπως σοκ , θλίψη που άλλαξε η ζωή τους, άγχος πώς θα τα καταφέρουν, θυμό και νεύρα γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν κάτι άγνωστο κτλ. Και εννοείται δεν πέρασαν αυτά που πέρασες!! Εγώ με το που γέννησα μου φαινόταν μαγικό όλο αυτό, με το που ήρθαμε σπίτι , ένιωσα ένα βάρος από την ευθύνη του μωρού απίστευτο, άλλο πράγμα. Δε κοιμήθηκα τα πρώτα βράδια. Θα ήθελα να σου πω πάντως περαστικά, πολύ ζόρικα όλα αυτά που περάσατε κ συ κ το μωράκι.

 

Για να συνδεθείτε με το μωρό σου, για αρχή θα σου πρότεινα να έχεις εσύ την μεγαλύτερη ενασχόληση με το μωρό. Ο σύζυγος και η μαμά ας το κρατάνε όταν θες να ξεκουραστείς. Αν θες μπορείς να το προσπαθήσετε ακόμα με το θηλασμό, γίνεται ίσως αν πάρεις βοήθεια κ στήριξη από μια μαία ή παιδίατρο,  αν όχι, δεν πειράζει μη σε παίρνει από κάτω, δεν γίνεται κάποιος διαγωνισμός της καλύτερης μητέρας πού θήλασε. Θα σας συνδέσει πιο πολύ ο θηλασμός, αλλά σου λέω το θέμα είναι να αισθάνεσαι εσύ καλύτερα αρχικά. Έχω παλέψει με την κατάθλιψη στην εγκυμοσύνη κ ήταν δύσκολο , αν νιώθεις ότι τα συναισθήματα σου παρατείνονται σε διάρκεια, να μιλήσεις οπωσδήποτε σε κάποιον ψυχολόγο, γίνονται πλέον και συνεδρίες μέσω ίντερνετ. Ωστόσο, γενικά είναι πολύ φυσικό να μην αισθάνεσαι αυτόματη αγάπη, μερικές φορές ούτε καν συμπάθειααστειευομαι και λίγο, αλλά είναι αλήθεια. Η αγάπη είναι συναίσθημα που χτίζεται με τον καιρό. Καλή ανάρρωση, αυτό έχει σημασία τώρα!

[mama16 920]

Πρώτα απ' όλα να σου ζήσει το μωράκι σου. Λυπάμαι που πέρασες όλα αυτά μετά τη γέννα, όμως μην φοβάσαι όλα αυτά που νιώθεις είναι περαστικά. Ίσως είναι οι ορμόνες κ η κούραση. Αν δεις ότι συνεχίζεις έτσι θα μπορούσες να επισκεπτεις έναν ειδικό... Όσο για το μωράκι σου εννοείται ότι το αγαπάς απλά δεν σε αφήνουν οι ορμόνες ακόμα να το νιώσεις... Κ μέρα με τη μέρα η αγάπη σου για αυτό το πλασματακι θα μεγαλώνει..

[Loyloy 17]

22 ώρες πρίν, mairoula85 είπε:

Καλησπερα σας ειμαι καινουργια στο φορουμ κ αποφασισα να γραψω τους προβληματισμους μου. Γεννησα πριν 13 μερες με προγραμματισμενη καισαρικη, στις 36 εβδομαδες λογω επιπωματικου κ διηθητικου πλακουντα με πιθανοτητα υστεροκτομης. Ευτυχως ολα πηγαν καλα. Δυστυχως η εμπειρια της καισαρικης με κατεβαλε, τελευταια στιγμη στο χειρουργειο μου ειπαν οτι θα κανω ολικη ναρκωση για μεγαλυτερη ασφαλεια κ ετσι δεν ειδα το αγορακι μου με το που γεννηθηκε. Μετα ημουν στην ανανηψη 2 μερες κ οταν πηγα στο δωματιο κατεβαινα να τον βλεπω γιατι ηταν σε θερμοκοιτιδα λογω ικτερου. Οταν μπηκε σε απλη παρακολουθηση προσπαθησα να το θηλασω αλλα δεν επιανε στηθος ειχε ηδη μαθει στο μπιμπερο κ ηταν κ νωχελικο λογω ικτερου ακομη. Με πηρε κ εκει λιγο απο κατω. Αφου βγηκαμε μετα απο 4 μερες απ το νοσοκομειο ο μικρος θα εμενε μεσα ακομα για 1 με 2 μερες για να πεσει ο ικτερος. Την επομενη μερα ειχα τρελους πονους στην κοιλια, ξαναμπηκα νοσοκομειο κ ειπαν οτι παρουσιασα ειλεο, ειχε στριψει το εντερο κ επρεπε να κανω αμεσα επεμβαση. Εκει εγινα τελειως χαλια. Το μωρο ενω ηταν ετοιμο να το παρουμε εμεινε ακομη μεσα επειδη ημουν κ γω νοσοκομειο. Εμεινα 6 μερες ακομη νοσοκομειο με πονους, χωρις να τρωω, εμετους, διαρροιες, σωληνακια, να ποναω κ να μην μπορω να παω τουαλετα κτλ. Στο μωρο κατεβηκα λιγες φορες να τον δω. Η καταληξη ειναι οτι ειμαστε εδω κ 2 μερες σπιτι, σιγα σιγα συνερχομαι, αλλα με δυσκολια, με 3 τομες στην κοιλια, πονους ακομη, επισης το εντερο ακομη δεν λειτουργει καλα. Ο αντρας μου μου σταθηκε διπλα μου ολες αυτες τις μερες κ τον υπεραγαπω, η μαμα σπιτι βοηθαει οσο μπορει, αλλα μετα απο ολα αυτα εγω προσπαθω να νιωσω αγαπη για τον γιο μου αλλα δεν μπορω! Με πιανει πανικος κ απελπισια, φοβαμαι οτι δεν θα μπορω να τον αγαπησω. Τον  φροντιζουμε οι 3 μας, ο αντρας μου εγω κ η μαμα, ειδικα ο αντρας μου ειναι ξετρελαμενος ηθελε γιο, κ γω το ιδιο ηθελα κ οταν ημουν εγκυος ημουν μεσ στην καλη χαρα κ ανυπομονουσα αλλα τωρα κενο. Τον κοιταζω κ δεν νιωθω τρυφεροτητα η καποιο ομορφο συναισθημα!! Γιατι συμβαινει αυτο, να ναι οι ορμονες? Η δυσκολη περιοδος που περασα στο νοσοκομειο η κατι αλλο? Τον ταΐζω αλλαζω φροντιζω γενικα κ ηρεμω μονο οταν κοιμαται, οταν κλαιει δεν ξερω τι να κανω. Πολλες φορες την ημερα κλαιω κ γω κ δεν ξερω τι να σκεφτω. Τα κανω ολα επειδη πρεπει οχι οτι θελω, ετσι νιωθω! Οταν κοιμαται χαιρομαι γιατι μπορω να ασχοληθω με κατι αλλο χωρις αυτο να ενοχλει. Βλεπω τον αντρα μου που τον κοιταει με λατρεια κ αγαπη κ νιωθω αχρηστη που δεν αισθανομαι το ιδιο! Συγγνωμη για την μεγλη αναλυση κ ελπιζω να με βοηθησετε καπως! 

Καταρχάς να σου ζήσει.μετα τη γέννα πιβορμονες μας κάνουν τρελλό χορό και εσύ ειδικά πέρασες πολλα.θα σου πρότεινα να σε δει ειδικος να μιλήσειςνα διαχειριστείς τα συναισθήματα σου. Θα σε βοηθήσει αρκετά.να ξέρεις είναι σημαντικό που αναγνωρίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά.ζητησε βοήθεια και όλα σιγά σιγά θα φτιάξουν και θα είσαι χαζομαμα. 

[Sentir...natureza 1.922]

Πέρασες πολύ δύσκολα...μην νιώθεις άσχημα που δεν μπορείς να χαρεις το μωράκι σου και νιώθεις κενό...Αυτό που θα σου προτείνω είναι να μην φοβάσαι να μιλας στους κοντινούς σου και να επικοινωνήσεις αμεσα με κάποιον ειδικό είτε ψυχολόγο είτε συμβουλο ψυχικής υγείας(σου προτείνω την Ελίνα Ζαμπουνη που είναι εξειδικευμένη γύρω από την ψυχική υγεία της μητέρας) για να σε βοηθήσει να κλείσεις τις πληγές σου, να νιώσεις καλύτερα και σιγά σιγά να αποκαλυφθεί η αγάπη που νιώθεις για το μωράκι σου, γιατί είναι εκει...απλά την έχει καλύψει η δύσκολη φάση που πέρασες, ο αποχωρισμός σας, οι απογοητεύσεις σου με τον θηλασμο...Δοκίμασε να κάθεστε αγκαλίτσα δέρμα με δέρμα για αρκετή ωρα μήπως βοηθήσουν οι ορμόνες να νιώσετε το δέσιμο σας..Μην αφήνεις τον χρόνο να περνάει και η αποσταση να μεγαλώνει, βρες έναν ειδικό να σας γεφυρωσει

[λουκουμαδάκι 563]

Οοοοτι είπαν τα κορίτσια από πάνω ΑΚΡΙΒΏΣ. Όποια έζησε πεταλούδες και καρδούλες να σηκώσει χέρι να την κάνουμε κάδρο. Εγώ όσες ξέρω τρένο μας πάτησε.. 

Πέρασες πολύ δύσκολα. Ζήτησε βοήθεια και πάρ'τη από όλους. Όσοι μειώσουν αυτά που νιώθεις αγνόησε τους αυτό το διάστημα. 

[despoina34 42]

On 5/12/2020 at 1:14 ΠΜ, mairoula85 είπε:

Καλησπερα σας ειμαι καινουργια στο φορουμ κ αποφασισα να γραψω τους προβληματισμους μου. Γεννησα πριν 13 μερες με προγραμματισμενη καισαρικη, στις 36 εβδομαδες λογω επιπωματικου κ διηθητικου πλακουντα με πιθανοτητα υστεροκτομης. Ευτυχως ολα πηγαν καλα. Δυστυχως η εμπειρια της καισαρικης με κατεβαλε, τελευταια στιγμη στο χειρουργειο μου ειπαν οτι θα κανω ολικη ναρκωση για μεγαλυτερη ασφαλεια κ ετσι δεν ειδα το αγορακι μου με το που γεννηθηκε. Μετα ημουν στην ανανηψη 2 μερες κ οταν πηγα στο δωματιο κατεβαινα να τον βλεπω γιατι ηταν σε θερμοκοιτιδα λογω ικτερου. Οταν μπηκε σε απλη παρακολουθηση προσπαθησα να το θηλασω αλλα δεν επιανε στηθος ειχε ηδη μαθει στο μπιμπερο κ ηταν κ νωχελικο λογω ικτερου ακομη. Με πηρε κ εκει λιγο απο κατω. Αφου βγηκαμε μετα απο 4 μερες απ το νοσοκομειο ο μικρος θα εμενε μεσα ακομα για 1 με 2 μερες για να πεσει ο ικτερος. Την επομενη μερα ειχα τρελους πονους στην κοιλια, ξαναμπηκα νοσοκομειο κ ειπαν οτι παρουσιασα ειλεο, ειχε στριψει το εντερο κ επρεπε να κανω αμεσα επεμβαση. Εκει εγινα τελειως χαλια. Το μωρο ενω ηταν ετοιμο να το παρουμε εμεινε ακομη μεσα επειδη ημουν κ γω νοσοκομειο. Εμεινα 6 μερες ακομη νοσοκομειο με πονους, χωρις να τρωω, εμετους, διαρροιες, σωληνακια, να ποναω κ να μην μπορω να παω τουαλετα κτλ. Στο μωρο κατεβηκα λιγες φορες να τον δω. Η καταληξη ειναι οτι ειμαστε εδω κ 2 μερες σπιτι, σιγα σιγα συνερχομαι, αλλα με δυσκολια, με 3 τομες στην κοιλια, πονους ακομη, επισης το εντερο ακομη δεν λειτουργει καλα. Ο αντρας μου μου σταθηκε διπλα μου ολες αυτες τις μερες κ τον υπεραγαπω, η μαμα σπιτι βοηθαει οσο μπορει, αλλα μετα απο ολα αυτα εγω προσπαθω να νιωσω αγαπη για τον γιο μου αλλα δεν μπορω! Με πιανει πανικος κ απελπισια, φοβαμαι οτι δεν θα μπορω να τον αγαπησω. Τον  φροντιζουμε οι 3 μας, ο αντρας μου εγω κ η μαμα, ειδικα ο αντρας μου ειναι ξετρελαμενος ηθελε γιο, κ γω το ιδιο ηθελα κ οταν ημουν εγκυος ημουν μεσ στην καλη χαρα κ ανυπομονουσα αλλα τωρα κενο. Τον κοιταζω κ δεν νιωθω τρυφεροτητα η καποιο ομορφο συναισθημα!! Γιατι συμβαινει αυτο, να ναι οι ορμονες? Η δυσκολη περιοδος που περασα στο νοσοκομειο η κατι αλλο? Τον ταΐζω αλλαζω φροντιζω γενικα κ ηρεμω μονο οταν κοιμαται, οταν κλαιει δεν ξερω τι να κανω. Πολλες φορες την ημερα κλαιω κ γω κ δεν ξερω τι να σκεφτω. Τα κανω ολα επειδη πρεπει οχι οτι θελω, ετσι νιωθω! Οταν κοιμαται χαιρομαι γιατι μπορω να ασχοληθω με κατι αλλο χωρις αυτο να ενοχλει. Βλεπω τον αντρα μου που τον κοιταει με λατρεια κ αγαπη κ νιωθω αχρηστη που δεν αισθανομαι το ιδιο! Συγγνωμη για την μεγλη αναλυση κ ελπιζω να με βοηθησετε καπως! 

Καλησπερα κ απο μενα.Ο λογος που απαντω κι εγω ειναι γιατι πολλες φορες παιρνουμε κουραγιο γνωριζοντας πως καπου υπαρχει κ μια αλλη μαμα που περναει το ιδιο δυσκολα με εμας.Γεννησα 13/12/19,σε 5 μερες η μικρη μου γινεται ενος ετους.Πρωτο παιδι κ μετα απο προσπαθεια 2 χρονων.Ηθελα πολλα χρονια να κανω πιαιδ,τρια ιδανικα θα θελα,πιστευα οτι θα ημουν η καλυτερα μαμα του κοσμου.Ο χρονος που περασε κ φευγει ,ηταν για μενα η δυσκολοτερη χρονια της ζωης μου κ ακομη ειναι.Πολυ οξυμωρο,ε?Απεκτησα αυτο που τοσο πολυ ηθελα κ περναω τη χειροτερη φαση της ζωης μου,κ μονο που το γραφω μου φαινεται αδιανοητο οτι το λεω.Δοξαζω το Θεο που μου εστειλε το παιδι μου κ ειναι γερο αλλα ειναι ενα παιδι με πολλη γκρινια,κ οταν λεω πολληη πραγματικα το εννοω.Απο την πρωτη μερα στο σπιτι κλαμα κ κακο,2,5 μηνες εκλαιγε απ το πρωι ως το βραδυ ..Τα βραδια ξυπνουσε γτ θηλαζε,τωρα ξυπναει ακομη πιο πολυ.Εναν χρονο εχω να κοιμηθιω ,καθε μερα κλαιω...φωναζω ,ξεσπαω...Δεν ειμαι καλα ,ξεκινησα κ ομοιπαθητικη μπας κ βοηθησει..Τ α τοσο δυνατα συναισθηματα που περιμενα να νιωβθω ειναι λες κ δεν τα νιωθω κ ντρεποιμαι που το λεω.Αλλα ολη μερα τρεχω,αυπνη,με πολλα νευρα ,χωρις καθολου βοηθεια ,σε μια φαση που την κυνηγαω παντου,δεν με αφηνει να κανω τιποτα,ερχεται κ κλαιει στα ποδια μου κ δεν ξερω πως να το διαχειριστω.Ολη μερα γκρινια γκρινια...εχω παει σε 100 γοατρους,ειναι απλα ο χαρακτηρας της..Παιρνω βαθιες ανασες κ το παλευω μη με παρει απο κατω.Υπαρχουν κ μαμαδες που τους ηρθαν ολα ευκολα.Σε μενα τιποτα δεν ειναι ευκολο.Με β΄λεπω στον καθρεφτη κ δεν με αναγνωριζω...Ξερω πως το μηνυμα μου δεν θα σου δωσει αισιοδοξια,ομως ειμαστε πολλες.Αν θες ειμαι εδω για να μιλησουμε.Στειλε μου πμ να σου δωσω το messenger.Αγωνιστικους χαιρετισμνους κ ΥΠΟΜΟΝΗ. Ο δρομος της μητροτητας ειμναι ενα μοναχικο μονοπατι,αλλα καποια στιγμη θα βρεις κ εσυ κ εφω κ ολες το δρομο σου!

[Annitamik 261]

On 5/12/2020 at 3:32 ΜΜ, jellyfishch είπε:

Προσοχή με το facebook, Μπορεί να γίνει απόστευτα τοξικο, και μακρυά από σούπερ μαμάδες γενικότερα...

Πω πω τι είπες τώρα, τώρα το διάβασα... Βγάζω σπυριά με τις σούπερ μαμάδες που όλα τα καταφέρνουν μπλιαχ... 

 

On 5/12/2020 at 3:32 ΜΜ, jellyfishch είπε:

Πολλά από τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουμε όταν γεννάμε τα θάβουμε, γιατί δε θα βρούμε υποστήριξη, αντιθέτως, κινδυνεύουμε να μας χαρακτηρίσουν "αχάριστες" που δεν εκτιμάμε το ότι πήγαν όλα καλά. Υπάρχει η (σεξιστική κατ εμέ) αντίληψη ότι η μάνα θα πρέπει να πλέει σε πελάγη ευτυχίας, να βρίσκεται σε μία ουράνια έκσταση και να έχε

Αυτό ξαναπές το!!!  Επίσης, εγώ δε θέλω να ξανακουσω για άλλη ροζ εγκυμοσύνη , όμορφο ταξίδι , μαγευτική εμπειρία ( κι άλλες τέτοιες αηδιες) . Ρε φίλη ( όχι εσύ , η υποθετική που αναρωτιέται γιατί έκρυβα την κοιλιά μου) σου λέω ότι περνάω χάλια , τι δεν καταλαβαίνεις; Σιχαίνομαι που έχω κατάθλιψη , που είμαι μέσα στο άγχος για το αν θα βγουν καλές οι ρημαδες οι εξετάσεις, αν και γεννήσω ένα υγιές μωρό και που δε μπορώ να αναπνεύσω και να κοιμηθώ από το βάρος του μωρού( όλα αυτά τότε , όχι τώρα) . Δεν ήθελα να με πιάνουν τη κοιλιά να με χαϊδεύουν και γενικά να μου θυμίζουν ότι ήμουν έγκυος, ενώ ήθελα να το ξεχάσω. Τελικά όταν γέννησα, όλοι αυτοί που μου έδιναν προσοχή με πέταξαν σαν στημένη λεμονοκουπα ( λες και ήμουν κινούμενη μήτρα με πόδια) κ αφού επιτέλεσα το σκοπό μου δεν είχα αξία, ο σεξισμός που λέγαμε.

On 6/12/2020 at 7:57 ΜΜ, λουκουμαδάκι είπε:

Οοοοτι είπαν τα κορίτσια από πάνω ΑΚΡΙΒΏΣ. Όποια έζησε πεταλούδες και καρδούλες να σηκώσει χέρι να την κάνουμε κάδρο. Εγώ όσες ξέρω τρένο μας πάτησε.. 

Λοιπόν αυτό με το τρένο μόλις γυρίσαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο δηλώνω ότι το έζησα κ εγώ. Βοήθησε ότι έδιωξα όλους τους καλοθελητες που μόνο βοήθεια δεν πρόσφεραν- ένα φαγητό σε επτά ολόκληρες ώρες που βρισκόταν εκεί- κάπου έλεος, αλλά επί της ουσίας δε με άφηναν στην ησυχία μου , να κοιμηθώ να ξεκουραστώ και να αναρρωσω και ότι ανέλαβα τη φροντίδα του μωρού μόνη. Τελικά, αν είχα κάνει rooming in, θα ήταν καλύτερα; Με απέτρεψαν κ οι μαίες και η γιατρός, αλλά εγώ νομίζω ότι θα γνώριζα καλύτερα το μωρό. Αν κάνω ποτέ δεύτερο παιδί, οι συγγενείς θα το δουν μετά το τρίμηνο χαχαχαχα Κι εγώ θα το αναλάβω πάλι μόνη

 

Just now, despoina34 είπε:

Με β΄λεπω στον καθρεφτη κ δεν με αναγνωριζω.

Κι εγώ τα ίδια ώρες ώρες. Αλήθεια θα επανέλθουμε στην προηγούμενη μας κατάσταση; Δε νιώθω αυτά που νιώθεις τώρα, αλλά τα έχω νιώσει έγκυος κουράγιο! Ωστόσο, αυτό που λες , όντως δεν είμαι όπως πριν. Είμαι πολύ πιο κουρασμένη και παραδέχομαι ότι ώρες ώρες ούτε όρεξη να κάνω τα βασικά για τον εαυτό μου δεν έχω. Δε βοηθάει και η κατάσταση με τον κορονοιο. Ούτε ένα κομμωτήριο λόγου χάρη δε μπορείς να πας, ούτε να δεις μια φίλη δε μπορείς . Νομίζω είμαστε πολύ ατυχές όσες γέννησαμε αυτή την χρονιά. Δε μπορούμε να επανέλθουμε στην κανονικότητα με τίποτα όμως. Λες και από τότε που γέννησαμε έπεσε ένα μαύρο σύννεφο παγκόσμια. Από τότε που γέννησα, ήπια τρεις τέσσερις φορές καφέ με φίλη και αυτό το καλοκαίρι μέσα στις τύψεις σκεπτόμενη ότι πήρα ρίσκο να κολλήσω το μωρό μου. Βαρέθηκα , θέλω να γυρίσω στην κανονικότητα χτες... Δε μπορούμε να βγούμε από όλο αυτό και να ξεχαστουμε εύκολα γιατί και οι καιροί δε βοηθάνε.

@mairoula85 βλέπεις είμαστε πολλές εδώ μέσα αυτές που δε νιώσαμε αυτόματη αγάπη. Κουράγιο κορίτσι μου, πρέπει να αναρρώσεις αρχικά από όλα αυτά που πέρασες, ήταν δύσκολα. Τίποτα δεν είναι ιδανικό και ροζ. Δεν είναι αυτοσκοπός να είσαι μητέρα, αλλά μητέρα είσαι παράλληλα με τα άλλα πράγματα που ήσουν και παλαιότερα

[Deena 1.160]

Κάπου είχα διαβάσει κάτι πολύ εύστοχο, ότι τον πρώτο καιρό με το μωρό η μαμά περνάει ένα είδος πένθους. Πένθος για την παλιά ζωή και για την ανεμελιά που φεύγει από το παράθυρο. Όλες είμαστε απροετοίμαστες για αυτό, όσο αποφασισμένες κι αν είμαστε να γίνουμε μαμάδες. 

 

Τα παραπάνω ισχύουν ακόμα και σε όσες έχουν τον ευκολότερο τοκετό και το πιο ήσυχο και καλόβολο νεογέννητο του κόσμου. 

 

Επομένως, φυσικά και όσα νιώθεις είναι απολύτως στο πλαίσιο του αναμενόμενου και του φυσιολογικού, ειδικά μετά την περιπέτεια που πέρασες. Σιγά-σιγά λογικά θα συνέλθεις, μην έχεις μεγάλες προσδοκίες και μην βάζεις πίεση στον εαυτό σου σχετικά με τα συναισθήματα που υποτίθεται ότι πρέπει να νιώσεις.

 

Δεν ερωτευόμαστε όλες τα παιδιά μας από την πρώτη μέρα, προσωπικά στο δεύτερο παιδί πέρασαν περίπου 2 μήνες μέχρι να μπορέσω να νιώσω συγκρατημένα αισιόδοξη, ήρεμη και ασφαλής ως προς τα συναισθήματά μου.

[μαγιοπουλας 850]

Δεν ξερω αν τοβεχετε πει,αλλά στη Φαιναρετη μπορούν βοηθήσουν.

[ninika84 116]

Η γιατρός μου με είχε συμβουλέψει ότι αν οι εναλλαγές στη διάθεση μου και τα κλάματα συνεχιζονταν 2 με 3 εβδομάδες μετα τη γεννά να πήγαινα να το συζητήσουμε για να δούμε τι θα κάνουμε!!!!Ισως χρειαστείς τη βοήθεια ενός ειδικού!Αν είναι επιλόχειος καταθλίψη μη το αφήσεις!!!

[kotsifikos 1.757]

O πρώτος καιρός ήταν ο πιο δύσκολος, ειλικρινά νομίζω πως δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Καμία σχέση δεν έχει με αυτά που μας παρουσιάζουν, τίποτα δεν είναι ωραίο τις πρώτες ημέρες, ούτε ρομαντικό είναι, το σώμα σου είναι κουρασμένο, οι ορμόνες τρελές, η κοιλιά σου άδεια, το μυαλό σου αχταρμας γιατί έχεις λαλήσει από το ξενύχτι και την κούραση, και κυρίως το άγχος της ευθύνης που δεν έχεις ξανανιώσει ποτέ είναι κάτι φοβερό!!!! Δεν είσαι η μόνη που νιώθεις έτσι και κυρίως ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ, μπράβο που αναγνωρίζεις τα συναισθήματα σου και έχεις την δύναμη να το πεις, εγώ δεν την είχα. Ζήτα βοήθεια από ειδικό, είναι ο μόνος τρόπος ώστε να νιώθεις γρηγορότερα καλά και να απολαύσεις τις στιγμές με το παιδί σου.

[Super.mum 188]

On 8/12/2020 at 3:52 ΜΜ, despoina34 είπε:

Καλησπερα κ απο μενα.Ο λογος που απαντω κι εγω ειναι γιατι πολλες φορες παιρνουμε κουραγιο γνωριζοντας πως καπου υπαρχει κ μια αλλη μαμα που περναει το ιδιο δυσκολα με εμας.Γεννησα 13/12/19,σε 5 μερες η μικρη μου γινεται ενος ετους.Πρωτο παιδι κ μετα απο προσπαθεια 2 χρονων.Ηθελα πολλα χρονια να κανω πιαιδ,τρια ιδανικα θα θελα,πιστευα οτι θα ημουν η καλυτερα μαμα του κοσμου.Ο χρονος που περασε κ φευγει ,ηταν για μενα η δυσκολοτερη χρονια της ζωης μου κ ακομη ειναι.Πολυ οξυμωρο,ε?Απεκτησα αυτο που τοσο πολυ ηθελα κ περναω τη χειροτερη φαση της ζωης μου,κ μονο που το γραφω μου φαινεται αδιανοητο οτι το λεω.Δοξαζω το Θεο που μου εστειλε το παιδι μου κ ειναι γερο αλλα ειναι ενα παιδι με πολλη γκρινια,κ οταν λεω πολληη πραγματικα το εννοω.Απο την πρωτη μερα στο σπιτι κλαμα κ κακο,2,5 μηνες εκλαιγε απ το πρωι ως το βραδυ ..Τα βραδια ξυπνουσε γτ θηλαζε,τωρα ξυπναει ακομη πιο πολυ.Εναν χρονο εχω να κοιμηθιω ,καθε μερα κλαιω...φωναζω ,ξεσπαω...Δεν ειμαι καλα ,ξεκινησα κ ομοιπαθητικη μπας κ βοηθησει..Τ α τοσο δυνατα συναισθηματα που περιμενα να νιωβθω ειναι λες κ δεν τα νιωθω κ ντρεποιμαι που το λεω.Αλλα ολη μερα τρεχω,αυπνη,με πολλα νευρα ,χωρις καθολου βοηθεια ,σε μια φαση που την κυνηγαω παντου,δεν με αφηνει να κανω τιποτα,ερχεται κ κλαιει στα ποδια μου κ δεν ξερω πως να το διαχειριστω.Ολη μερα γκρινια γκρινια...εχω παει σε 100 γοατρους,ειναι απλα ο χαρακτηρας της..Παιρνω βαθιες ανασες κ το παλευω μη με παρει απο κατω.Υπαρχουν κ μαμαδες που τους ηρθαν ολα ευκολα.Σε μενα τιποτα δεν ειναι ευκολο.Με β΄λεπω στον καθρεφτη κ δεν με αναγνωριζω...Ξερω πως το μηνυμα μου δεν θα σου δωσει αισιοδοξια,ομως ειμαστε πολλες.Αν θες ειμαι εδω για να μιλησουμε.Στειλε μου πμ να σου δωσω το messenger.Αγωνιστικους χαιρετισμνους κ ΥΠΟΜΟΝΗ. Ο δρομος της μητροτητας ειμναι ενα μοναχικο μονοπατι,αλλα καποια στιγμη θα βρεις κ εσυ κ εφω κ ολες το δρομο σου!

Αχ πως σε νιώθω !! Ο γιος μου τώρα 18 μηνών και τώρα καταλαβαίνω πια ότι ήταν ένα πολύ απαιτητικό μωρό και ακόμα είναι δηλαδή ... το κατάλαβα μόλις μπήκε στο σπίτι ο μικρός του αδερφός .. τώρα είναι 2 μηνών και είναι η μέρα με την νύχτα με τον «μεγάλο». Υπομονή και ξανά υπομονή ... θα αρχίσουν να μιλάνε και λίγο μετά τα 3 ίσως βγάζουμε περισσότερη άκρη 

[despoina34 42]

On 10/12/2020 at 3:14 ΜΜ, Super.mum είπε:

Αχ πως σε νιώθω !! Ο γιος μου τώρα 18 μηνών και τώρα καταλαβαίνω πια ότι ήταν ένα πολύ απαιτητικό μωρό και ακόμα είναι δηλαδή ... το κατάλαβα μόλις μπήκε στο σπίτι ο μικρός του αδερφός .. τώρα είναι 2 μηνών και είναι η μέρα με την νύχτα με τον «μεγάλο». Υπομονή και ξανά υπομονή ... θα αρχίσουν να μιλάνε και λίγο μετά τα 3 ίσως βγάζουμε περισσότερη άκρη 

να σαι καλα για το κουραγιο!!Κ εσυ θα το χρειαστεις με δυο παιδακια.Καποτε τα δυσκολα θα τελειωσουν!!!