Πράγματα που δεν θέλουμε να πειράζουν τα μωρά μας

[vicky86]

Just now, little lamb είπε:

 

Ναι βρε παιδιά, μάλλον κάτι δεν γράφω καλά. Εννοείται ότι με τις πολλές επαναλήψεις θα το καταλάβει, την 5η φορά πχ όπως λες. Το θέμα είναι οι φορές μεταξύ 1ης και 5ης.

απο την 1η ως την 5η μεσολαβει απλα επαναληψη,με απλα λογια

κ αποσπαση προσοχης αν πιανει σε εσας

για να ψαχνει τα βιβλια που ξερει που ηταν κ τα αλλαξατε θεση,μια χαρα καταλαβαινει κ το η γιαγια τωρα εχει βγει εξω,θα την παρουμε οταν γυρισει σπιτι

[little lamb]

Just now, Έσπερος είπε:

Επειδή έχω παιδί που παίζει άνετα μόνο του κ αυτό είναι μεγάλη διευκόλυνση, έχω καταλήξει ότι αυτή η διευκόλυνση συχνά πληρώνεται ακριβά κ αν μιλάμε απλα για χαλασμένα πράγματα, είναι το λιγότερο. Για να αναρωτιέσαι σημαίνει ότι η μικρή όντως ασχολείται μόνη της με πράγματα για ώρα, που είναι εννοειται πάρα πολύ καλό κ οι ολοι το εύχονται, όμως σημαίνει ότι υπάρχει κ ένα ρίσκο να γίνουν πράγματα που δεν θες, το οποίο δεν εκμηδενίζεται δυστυχώς. 

Just now, Deena είπε:

 

Δεν το αφήνεις μόνο του σε αυτή την ηλικία με μαρκαδόρους στο σπίτι να αλωνίζει, εκτός αν δεν σε νοιάζει εάν και που θα λερώσει. Κάθεσαι μαζί της και ζωγραφίζετε μαζί ή απλά την παρακολουθείς. Την κατευθύνεις στο "σωστό" ή έστω "ανεκτό" σημείο. Λες και ξαναλες, ξανά και ξανά, όταν την πιάνει μεγάλη κρίση ή απογοήτευση της αποσπάς την προσοχή και πάλι από την αρχή. Και κάνεις υπομονή. Πιθανότατα θα χρειαστεί να πλύνεις και κανέναν καναπέ. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.

 

Ναι καλέ δεν είπα ότι θα ζωγραφίζει μόνη. Έτσι κι αλλιώς προς το παρόν δεν μπορεί να ανοίξει τους μαρκαδόρους οπότε είμαστε ούτως ή άλλως δίπλα. Η απορία μου δεν είναι το πώς δεν θα γίνει ζημιά, αλλά το πώς εξηγουμε τον λόγο που δεν θέλουμε/δεν πρέπει κάτι.

 

Just now, vicky86 είπε:

απο την 1η ως την 5η μεσολαβει απλα επαναληψη,με απλα λογια

κ αποσπαση προσοχης αν πιανει σε εσας

για να ψαχνει τα βιβλια που ξερει που ηταν κ τα αλλαξατε θεση,μια χαρα καταλαβαινει κ το η γιαγια τωρα εχει βγει εξω,θα την παρουμε οταν γυρισει σπιτι

 

Καταλαβαίνει την έκφραση ότι κάτι δεν θα το κάνουμε τώρα (γι'αυτό και απογοητεύεται) αλλά δεν καταλαβαίνει τα αίτια. Ότι αφού δεν είναι σπίτι όντως δεν μπορεί να μιλήσει γιατί το τηλ είναι στο σπίτι. Ότι το χαλί δεν καθαρίζει το ίδιο εύκολα με το πάτωμα. Ότι το τάδε ντουλάπι είνσι ανοιχτό ενώ το άλλο όχι γιατί έχει επικίνδυνα. Την έννοια βασικά του επικίνδυνου. Καταλαβαίνουν απλώς συμπεριφοριστικα, σαν το σκυλάκι του Παβλόφ, τι επιτρέπεται και τι όχι, ή το "δεν γίνεται τώρα" αλλά σίγουρα τους φαίνεται παράλογο πχ το οτι εκεί που κάθονται και ζωγραφίζουν αν τους βγει από το χαρτί στο πάτωμα δεν τρέχει και κάτι, ενώ αν τους βγει στο χαλί δεν το θέλουμε. Δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά.

[Έσπερος]

Just now, little lamb είπε:

 

Ναι καλέ δεν είπα ότι θα ζωγραφίζει μόνη. Έτσι κι αλλιώς προς το παρόν δεν μπορεί να ανοίξει τους μαρκαδόρους οπότε είμαστε ούτως ή άλλως δίπλα. Η απορία μου δεν είναι το πώς δεν θα γίνει ζημιά, αλλά το πώς εξηγουμε τον λόγο που δεν θέλουμε/δεν πρέπει κάτι.

 

 

Καταλαβαίνει την έκφραση ότι κάτι δεν θα το κάνουμε τώρα (γι'αυτό και απογοητεύεται) αλλά δεν καταλαβαίνει τα αίτια. Ότι αφού δεν είναι σπίτι όντως δεν μπορεί να μιλήσει γιατί το τηλ είναι στο σπίτι. Ότι το χαλί δεν καθαρίζει το ίδιο εύκολα με το πάτωμα. Ότι το τάδε ντουλάπι είνσι ανοιχτό ενώ το άλλο όχι γιατί έχει επικίνδυνα. Την έννοια βασικά του επικίνδυνου. Καταλαβαίνουν απλώς συμπεριφοριστικα, σαν το σκυλάκι του Παβλόφ, τι επιτρέπεται και τι όχι, ή το "δεν γίνεται τώρα" αλλά σίγουρα τους φαίνεται παράλογο πχ το οτι εκεί που κάθονται και ζωγραφίζουν αν τους βγει από το χαρτί στο πάτωμα δεν τρέχει και κάτι, ενώ αν τους βγει στο χαλί δεν το θέλουμε. Δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά.

Αν ρωτούσες στην ομάδα της ενσυναίσθησης θα σου έλεγαν πρώτον να σκεφτείς ποσο μεγάλη ανάγκη είναι για σένα να μην ζωγραφίσει τον καναπέ πχ, για να καταλήξει η συζήτηση στο να απολογείσαι που περιορίζεις το παιδί σου, ή αν δεν έπεφτες σε πολύ φανατικές, θα σ έλεγαν ότι για πράγματα που δεν είναι κίνδυνος, απλώς βάζεις το δικό σου όριο, που δεν είναι «δεν πρέπει» αλλά «δεν μου αρέσει να το κανεις αυτό». Εδώ ευτυχώς θα πάρεις πιο πρακτικές συμβουλές. Βασικά δεν σε νοιάζει αν θα σταματήσει μπιχεβιοριστικα ή επειδή κατάλαβε τη διαφορα χαρτιού από καναπέ, σ αυτή την ηλικία τουλάχιστον. εξάλλου κ πιο μεγάλο που θα υο έχει καταλάβει, μπορεί κ να το κάνει για να σε εκνευρίσει ή για ξα γελάσει! 

[ΑΡΓΚ]

To παιδί ακόμη δεν καταλαβαίνει λεπτομερώς το γιατί (γιατό το ένα δεν πλένεται ή το άλλο ναι) αλλά καταλαβαίνει ότι το ένα σε ευχαριστεί και το άλλο σε δυσαρεστεί. Έτσι κι αλλιώς η ζωή του είναι γεμάτη πράγματα που κάνει γιατί ο γονιός έδειξε ότι έτσι γίνεται: δεν παίζει στις 2 το πρωί, δεν τρώει φασολάδα στο πρωινό, δεν βγαίνει έξω χωρίς βρακί, δεν κάνει την ανάγκη του στο χαλί. Ιδέα δεν έχει γιατί τα κάνει ή δεν τα κάνει όλα αυτά, αλλά είναι σε ηλικία που αρχίζει να δείχνει πότε δεν του αρέσει αυτό που οι γονείς αποφάσισαν σαν κανόνα, και σιγά σιγά θα αρχίσει και το γιατί. Και το γιατί δεν καλύπτεται πάντα από μια απάντηση που δεν του αρέσει  Ακόμη και όταν θα την αντιλαμβάνεται πλήρως.

[Deena]

Just now, little lamb είπε:

 

Καταλαβαίνει την έκφραση ότι κάτι δεν θα το κάνουμε τώρα (γι'αυτό και απογοητεύεται) αλλά δεν καταλαβαίνει τα αίτια. Ότι αφού δεν είναι σπίτι όντως δεν μπορεί να μιλήσει γιατί το τηλ είναι στο σπίτι. Ότι το χαλί δεν καθαρίζει το ίδιο εύκολα με το πάτωμα. Ότι το τάδε ντουλάπι είνσι ανοιχτό ενώ το άλλο όχι γιατί έχει επικίνδυνα. Την έννοια βασικά του επικίνδυνου. Καταλαβαίνουν απλώς συμπεριφοριστικα, σαν το σκυλάκι του Παβλόφ, τι επιτρέπεται και τι όχι, ή το "δεν γίνεται τώρα" αλλά σίγουρα τους φαίνεται παράλογο πχ το οτι εκεί που κάθονται και ζωγραφίζουν αν τους βγει από το χαρτί στο πάτωμα δεν τρέχει και κάτι, ενώ αν τους βγει στο χαλί δεν το θέλουμε. Δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά.

 

Με πρόλαβε η ΑΡΓΚ. Δεν είναι κρίσιμο να αντιληφθεί το "γιατί" σε αυτή την ηλικία, τουλάχιστον όχι όλα τα "γιατί".

 

Για να είμαι ειλικρινής, στις αντίστοιχες ηλικίες δεν με απασχόλησε να αιτιολογώ κάθε "κανόνα" ή "απαγόρευση", δεν υπάρχει περίπτωση οποιοδήποτε 2χρονο πχ να θελήσει να γράψει τον καναπέ, αλλά να μην το κάνει γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν θα βγει ο λεκές. Φυσικά μπορείς να του το εξηγείς κάθε μέρα συνεχώς, αλλά στο τέλος δεν θα πάει στον καναπέ, γιατί ο γονιός δεν αφήνει ζωγραφική κοντά στον καναπέ (Γιατί? Γιατί έτσι....που λέει ο λόγος). 

[xaroumenh mama]

Just now, little lamb είπε:

 

Ναι καλέ δεν είπα ότι θα ζωγραφίζει μόνη. Έτσι κι αλλιώς προς το παρόν δεν μπορεί να ανοίξει τους μαρκαδόρους οπότε είμαστε ούτως ή άλλως δίπλα. Η απορία μου δεν είναι το πώς δεν θα γίνει ζημιά, αλλά το πώς εξηγουμε τον λόγο που δεν θέλουμε/δεν πρέπει κάτι.

 

 

Καταλαβαίνει την έκφραση ότι κάτι δεν θα το κάνουμε τώρα (γι'αυτό και απογοητεύεται) αλλά δεν καταλαβαίνει τα αίτια. Ότι αφού δεν είναι σπίτι όντως δεν μπορεί να μιλήσει γιατί το τηλ είναι στο σπίτι. Ότι το χαλί δεν καθαρίζει το ίδιο εύκολα με το πάτωμα. Ότι το τάδε ντουλάπι είνσι ανοιχτό ενώ το άλλο όχι γιατί έχει επικίνδυνα. Την έννοια βασικά του επικίνδυνου. Καταλαβαίνουν απλώς συμπεριφοριστικα, σαν το σκυλάκι του Παβλόφ, τι επιτρέπεται και τι όχι, ή το "δεν γίνεται τώρα" αλλά σίγουρα τους φαίνεται παράλογο πχ το οτι εκεί που κάθονται και ζωγραφίζουν αν τους βγει από το χαρτί στο πάτωμα δεν τρέχει και κάτι, ενώ αν τους βγει στο χαλί δεν το θέλουμε. Δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά.

Αντί για το πάτωμα πάρε στο χαρτί να ζωγραφίσεις του δίνεις εναλλακτική, την άλλη μέρα σίγουρα θα το έχει ξεχάσει θα το θυμηθεί όταν του ξαναδώσεις το χαρτί πχ.. 

Τώρα αν είναι μαρκαδόρος νερού κ το πάτωμα να βάψει εε εντάξει αν δε σε ενοχλεί το αφήνεις για λίγο καιρό να του περάσει αυτή η μανία να βάφει το πάτωμα (με ένα βρεγμένο πανί καθαρίζει), όπως σίγουρα κ σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας δε μπορούν ακόμα να ζωγραφθσουν εντός πλαισίου κ τους βγαίνει προς τα έξω... 

Τώρα το ότι ακόμα δε μπορούν να καταλάβουν κάποιες έννοιες είναι λογικό κ γιαυτό χρειάζεται η επανάληψη για να το καταλάβουν κ φυσικά να είμαστε εμείς πρότυπο για εκείνα 

[Ilaeira]

Just now, little lamb είπε:

Καταλαβαίνει την έκφραση ότι κάτι δεν θα το κάνουμε τώρα (γι'αυτό και απογοητεύεται) αλλά δεν καταλαβαίνει τα αίτια. Ότι αφού δεν είναι σπίτι όντως δεν μπορεί να μιλήσει γιατί το τηλ είναι στο σπίτι. Ότι το χαλί δεν καθαρίζει το ίδιο εύκολα με το πάτωμα. Ότι το τάδε ντουλάπι είνσι ανοιχτό ενώ το άλλο όχι γιατί έχει επικίνδυνα. Την έννοια βασικά του επικίνδυνου. Καταλαβαίνουν απλώς συμπεριφοριστικα, σαν το σκυλάκι του Παβλόφ, τι επιτρέπεται και τι όχι, ή το "δεν γίνεται τώρα" αλλά σίγουρα τους φαίνεται παράλογο πχ το οτι εκεί που κάθονται και ζωγραφίζουν αν τους βγει από το χαρτί στο πάτωμα δεν τρέχει και κάτι, ενώ αν τους βγει στο χαλί δεν το θέλουμε. Δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά.

 

Νομίζω ότι επί της ουσίας, σε προβληματίζει η δυστυχία που τραβάει επειδή δεν αντιλαμβάνεται τα αίτια και τη διαφορά. Λύση δεν νομίζω πως υπάρχει, είναι μια διαδικασία που πρέπει να περάσει κάθε παιδάκι καθώς αντιλαμβάνεται τα όρια και τους περιορισμούς του κόσμου. (Το θέτω γενικά επειδή ισχύει και για τους περιορισμούς πχ των φυσικών νόμων, θυμάμαι ακόμα την απογοήτευσή μου που οι ζωγραφιές μου δεν παρέμεναν όρθιες στον τοίχο όταν σταματούσα να τις κρατάω όρθιες με το χέρι μου.)

 

Just now, Έσπερος είπε:

Αν ρωτούσες στην ομάδα της ενσυναίσθησης θα σου έλεγαν πρώτον να σκεφτείς ποσο μεγάλη ανάγκη είναι για σένα να μην ζωγραφίσει τον καναπέ πχ, για να καταλήξει η συζήτηση στο να απολογείσαι που περιορίζεις το παιδί σου, ή αν δεν έπεφτες σε πολύ φανατικές, θα σ έλεγαν ότι για πράγματα που δεν είναι κίνδυνος, απλώς βάζεις το δικό σου όριο, που δεν είναι «δεν πρέπει» αλλά «δεν μου αρέσει να το κανεις αυτό». Εδώ ευτυχώς θα πάρεις πιο πρακτικές συμβουλές. 

 

Εγώ ξεγράφτηκα από εκεί μέσα, κάποια στιγμή πήγα να τρελαθώ. 

[little lamb]

Just now, Έσπερος είπε:

Αν ρωτούσες στην ομάδα της ενσυναίσθησης θα σου έλεγαν πρώτον να σκεφτείς ποσο μεγάλη ανάγκη είναι για σένα να μην ζωγραφίσει τον καναπέ πχ, για να καταλήξει η συζήτηση στο να απολογείσαι που περιορίζεις το παιδί σου, ή αν δεν έπεφτες σε πολύ φανατικές, θα σ έλεγαν ότι για πράγματα που δεν είναι κίνδυνος, απλώς βάζεις το δικό σου όριο, που δεν είναι «δεν πρέπει» αλλά «δεν μου αρέσει να το κανεις αυτό». Εδώ ευτυχώς θα πάρεις πιο πρακτικές συμβουλές. Βασικά δεν σε νοιάζει αν θα σταματήσει μπιχεβιοριστικα ή επειδή κατάλαβε τη διαφορα χαρτιού από καναπέ, σ αυτή την ηλικία τουλάχιστον. εξάλλου κ πιο μεγάλο που θα υο έχει καταλάβει, μπορεί κ να το κάνει για να σε εκνευρίσει ή για ξα γελάσει! 

 

Ναι αλλά δεν θέλω απλά να πάρω συμβουλές για το πώς να μην κάνει το τάδε. Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο, υπάρχουν πολλοί τρόποι, άλλοι πιο σύγχρονοι κι άλλοι πιο παρωχημενοι, από το να τα κρύβεις μέχρι το να το αφήσεις να γκρινιαξει μέχρι να το πάρει απόφαση χωρίς να έχει καταλάβει τελικά τι δεν ήταν "σωστό". Ρωτάω για τρόπους που είναι οι λιγότερο οδυνηροι τόσο για το παιδί (επειδή όντως παρακολουθώ την ενσυναίσθηση και μου αρεσουν -σε γενικές γραμμές - αυτά που πρεσβεύει) όσο και για ...τον καναπέ! Βασικά δεν θέλω ακριβώς να μου πείτε τρόπους, ήθελα να δω αν υπάρχουν, γιατί μπορεί και να μην υπάρχουν τέτοιοι τρόποι για αυτή την ηλικία απ'ο,τι καταλαβαίνω. 

 

Just now, xaroumenh mama είπε:

Αντί για το πάτωμα πάρε στο χαρτί να ζωγραφίσεις του δίνεις εναλλακτική, την άλλη μέρα σίγουρα θα το έχει ξεχάσει θα το θυμηθεί όταν του ξαναδώσεις το χαρτί πχ.. 

Τώρα αν είναι μαρκαδόρος νερού κ το πάτωμα να βάψει εε εντάξει αν δε σε ενοχλεί το αφήνεις για λίγο καιρό να του περάσει αυτή η μανία να βάφει το πάτωμα (με ένα βρεγμένο πανί καθαρίζει), όπως σίγουρα κ σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας δε μπορούν ακόμα να ζωγραφθσουν εντός πλαισίου κ τους βγαίνει προς τα έξω... 

 

 

Μα το αντίθετο είπα, στο πάτωμα ζωγραφίζει και απλά το καθαρίζουμε. Το γιατί στο πάτωμα και όχι στο χαλί ήταν το ερώτημα, επειδή για το παιδάκι το χαλί είναι κι αυτό πάτωμα ουσιαστικά. Δηλαδή ζωγράφιζε στο χαρτί, της έβγαινε στο πάτωμα, δεν έλεγα κάτι, το ανέβαζε στο χαλί ακριβώς δίπλα, έλεγα όχι στο χαλί και με κοιτούσε με απορία το καημένο. Ούτε τσιριδες, ούτε μανίες, ούτε "θέλει να περάσει το δικό του", απλώς μια απορία! Σου λέει "τι έπαθε ξαφνικά αυτή, γιατί όχι εκεί;"  Σαν αυτό που λέει η @Ilaeira ότι της έπεφταν οι ζωγραφιές και απορούσε! Έτσι απορεί ας πούμε αντίστοιχα πού εξαφανίστηκαν τα χάρτινα βιβλία ή γιατί ένα συγκεκριμένο ντουλάπι δεν ανοίγει, σου λέει "χάλασε;", " Δεν έχω δύναμη;" Ποιος ξέρει τι σκέφτονται...

[ninaki80]

Just now, little lamb είπε:

 

Ναι αλλά δεν θέλω απλά να πάρω συμβουλές για το πώς να μην κάνει το τάδε. Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο, υπάρχουν πολλοί τρόποι, άλλοι πιο σύγχρονοι κι άλλοι πιο παρωχημενοι, από το να τα κρύβεις μέχρι το να το αφήσεις να γκρινιαξει μέχρι να το πάρει απόφαση χωρίς να έχει καταλάβει τελικά τι δεν ήταν "σωστό". Ρωτάω για τρόπους που είναι οι λιγότερο οδυνηροι τόσο για το παιδί (επειδή όντως παρακολουθώ την ενσυναίσθηση και μου αρεσουν -σε γενικές γραμμές - αυτά που πρεσβεύει) όσο και για ...τον καναπέ! Βασικά δεν θέλω ακριβώς να μου πείτε τρόπους, ήθελα να δω αν υπάρχουν, γιατί μπορεί και να μην υπάρχουν τέτοιοι τρόποι για αυτή την ηλικία απ'ο,τι καταλαβαίνω. 

 

 

Μα το αντίθετο είπα, στο πάτωμα ζωγραφίζει και απλά το καθαρίζουμε. Το γιατί στο πάτωμα και όχι στο χαλί ήταν το ερώτημα, επειδή για το παιδάκι το χαλί είναι κι αυτό πάτωμα ουσιαστικά. Δηλαδή ζωγράφιζε στο χαρτί, της έβγαινε στο πάτωμα, δεν έλεγα κάτι, το ανέβαζε στο χαλί ακριβώς δίπλα, έλεγα όχι στο χαλί και με κοιτούσε με απορία το καημένο. Ούτε τσιριδες, ούτε μανίες, ούτε "θέλει να περάσει το δικό του", απλώς μια απορία! Σου λέει "τι έπαθε ξαφνικά αυτή, γιατί όχι εκεί;"  Σαν αυτό που λέει η @Ilaeira ότι της έπεφταν οι ζωγραφιές και απορούσε! Έτσι απορεί ας πούμε αντίστοιχα πού εξαφανίστηκαν τα χάρτινα βιβλία ή γιατί ένα συγκεκριμένο ντουλάπι δεν ανοίγει, σου λέει "χάλασε;", " Δεν έχω δύναμη;" Ποιος ξέρει τι σκέφτονται...

ναι ενσυναισθηση δεν υπαρχει σε ενα μωρο τοσο μικρο με λογια εξηγησεις κτλ... το πιο ανωδυνο οπως θα εχεις καταλαβει ειναι να δει κατι αλλο πιο ωραιο κ να ξεχασει αυτο που πηγαινε να κανει

βασικα την ενσυναισθηση μεχρι να μιλατε με το παιδακι κ να συνεννοηστε σε ενα κατανοητο βαθμο ξεχασε την .. 

τωρα μετρανε αλλα πραγματα οπως το να μην υψωσεις την φωνη γιατι θα νευριασει να μην το τρομαξεις κ απλα να προσπαθεις να βρεις τι του αρεσει παραπανω

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

 

Ναι αλλά δεν θέλω απλά να πάρω συμβουλές για το πώς να μην κάνει το τάδε. Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο, υπάρχουν πολλοί τρόποι, άλλοι πιο σύγχρονοι κι άλλοι πιο παρωχημενοι, από το να τα κρύβεις μέχρι το να το αφήσεις να γκρινιαξει μέχρι να το πάρει απόφαση χωρίς να έχει καταλάβει τελικά τι δεν ήταν "σωστό". Ρωτάω για τρόπους που είναι οι λιγότερο οδυνηροι τόσο για το παιδί (επειδή όντως παρακολουθώ την ενσυναίσθηση και μου αρεσουν -σε γενικές γραμμές - αυτά που πρεσβεύει) όσο και για ...τον καναπέ! Βασικά δεν θέλω ακριβώς να μου πείτε τρόπους, ήθελα να δω αν υπάρχουν, γιατί μπορεί και να μην υπάρχουν τέτοιοι τρόποι για αυτή την ηλικία απ'ο,τι καταλαβαίνω. 

 

 

Ως μωρομάνα, έχεις μια μεγάλη συνειδητοποίηση να κάνεις: όταν το παιδί καταλάβει, πάλι δε θα κάνει αυτό που θεωρείς εσύ σωστό, γιατί είναι σωστό και για το ίδιο. Τι το νοιάζει το πεντάχρονο ή και το δεκάχρονο που εσύ δε θες να έχεις ζωγραφισμένο καναπέ (αυτουνού του αρέσει), που ενοχλείται η γειτόνισσα αν τραγουδάει το μεσημέρι (το παιδί διασκεδάζει) ή δεν ξέρω τι άλλο; Ωραία η σχολή του εξηγώ τα πάντα, και καλό να εξηγούμε, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ως προς το τι γίνεται μετά. Πού να καταλάβει το παιδί ότι ο καναπές κατατρέφεται, ότι σου κόστισε λεφτά ή ότι τα λεφτά βγαίνουν δύσκολα; Ούτε στα 10. Απλά μαθαίνει ότι εσύ, ο μπαμπάς, η γιαγιά, η κοινωνία γενικότερα, δεν το αποδέχεστε, θα στεναχωρηθείτε, θα θυμώσετε, θα έχει συνέπειες, και το κόβει.

Εξάλλου ενσυναίσθηση αυτό θα πει: στεναχωριέται γιατί στεναχωριέσαι, όχι θεωρεί και το λόγο που στεναχωριέσαι λογικό.

 

[xaroumenh mama]

Just now, little lamb είπε:

 

Ναι αλλά δεν θέλω απλά να πάρω συμβουλές για το πώς να μην κάνει το τάδε. Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο, υπάρχουν πολλοί τρόποι, άλλοι πιο σύγχρονοι κι άλλοι πιο παρωχημενοι, από το να τα κρύβεις μέχρι το να το αφήσεις να γκρινιαξει μέχρι να το πάρει απόφαση χωρίς να έχει καταλάβει τελικά τι δεν ήταν "σωστό". Ρωτάω για τρόπους που είναι οι λιγότερο οδυνηροι τόσο για το παιδί (επειδή όντως παρακολουθώ την ενσυναίσθηση και μου αρεσουν -σε γενικές γραμμές - αυτά που πρεσβεύει) όσο και για ...τον καναπέ! Βασικά δεν θέλω ακριβώς να μου πείτε τρόπους, ήθελα να δω αν υπάρχουν, γιατί μπορεί και να μην υπάρχουν τέτοιοι τρόποι για αυτή την ηλικία απ'ο,τι καταλαβαίνω. 

 

 

Μα το αντίθετο είπα, στο πάτωμα ζωγραφίζει και απλά το καθαρίζουμε. Το γιατί στο πάτωμα και όχι στο χαλί ήταν το ερώτημα, επειδή για το παιδάκι το χαλί είναι κι αυτό πάτωμα ουσιαστικά. Δηλαδή ζωγράφιζε στο χαρτί, της έβγαινε στο πάτωμα, δεν έλεγα κάτι, το ανέβαζε στο χαλί ακριβώς δίπλα, έλεγα όχι στο χαλί και με κοιτούσε με απορία το καημένο. Ούτε τσιριδες, ούτε μανίες, ούτε "θέλει να περάσει το δικό του", απλώς μια απορία! Σου λέει "τι έπαθε ξαφνικά αυτή, γιατί όχι εκεί;"  Σαν αυτό που λέει η @Ilaeira ότι της έπεφταν οι ζωγραφιές και απορούσε! Έτσι απορεί ας πούμε αντίστοιχα πού εξαφανίστηκαν τα χάρτινα βιβλία ή γιατί ένα συγκεκριμένο ντουλάπι δεν ανοίγει, σου λέει "χάλασε;", " Δεν έχω δύναμη;" Ποιος ξέρει τι σκέφτονται...

ουπς το διάβασα βιαστικά κ άλλα διάβαζα άλλα καταλάβαινα...  

Όσο για την ενσυναισθηση κ εγώ τη διαβάζω κ με αντιπροσωπεύει πάρα πολύ μπορώ να πω...!!! Κάποια γίνονται πανεύκολα κάποια όχι τόσο όταν χανω την υπομονή μου κ μου βγαίνουν αυθόρμητα ο άλλος χαρακτήρας...  

Πάντως σε τέτοιες ηλικίες δεν είναι κακό να νιώθει ματαίωση το αντίθετο όσο και να μας στεναχωρεί εμάς, κ σε αυτή την ηλικία το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κατανοούμε το συναίσθημα τους σε κάτι που ακόμα για αυτά φαίνεται παράλογο αυτό έχουν περισσότερη ανάγκη, όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν σιγά, σιγά καθώς μεγαλώνουν, όπως και εμείς θα έχουμε τότε άλλες ανησυχίες κ άλλες απορίες.. 

Και σου προτείνω αν θες κ αν δε το έχεις πάρει βέβαια, να πάρεις να διαβάσεις το βιβλίο τη συμβαίνει στον εγκέφαλο τους πολύ ωραίο βιβλίο κ για τους δικούς σου προβληματισμούς θα σου λυθούν αρκετές απορίες...!!!! 

[little lamb]

Ναι εννοείται κι εγώ το είπα ότι δεν πειράζει να νιώσει τη ματαίωση (και η ίδια η σχολή της ενσυναίσθησης το λέει και μάλιστα λέει ότι αυτό είναι και η ειδοποιός διαφορά από τον παιδοκεντρισμο), απλά υποτίθεται ότι πρέπει να το βοηθήσεις να τη διαχειριστεί, εκεί σκαλωνα, αλλά μάλλον δεν γίνεται σε αυτή την ηλικία. Αυτή είναι και η διαφορά από μεγαλύτερο παιδί @ΑΡΓΚ, ότι μπορεί μεν και το μεγαλύτερο να μην το ενδιαφέρουν οι λόγοι, αλλά τουλάχιστον μπορείς να το συζητήσεις, να σου πει τι νιώθει κλπ κλπ και να κάνεις αυτή την περιβόητη διαχείριση, που τώρα μάλλον δεν γίνεται.

[Belmar]

Τελείως πρακτικά πάντα, αυτό που πιάνει κατά κανόνα σε αυτές τις ηλικίες όταν αρχίζουν τα δράματα ειναι η ανακατεύθυνση. Θέλει για παράδειγμα να ανοίξει το συρτάρι με τους μαρκαδόρους; Του λες εσύ με ενθουσιασμό: Ωωωω να το ποτήρι με το νερό που το έβαλα πολύ ψηλά! Ή νααααα τι έφτιαξα με τα τουβλάκια. Και ελπίζεις ότι θα ξεχάσει αυτό που παει να κάνει και θα οδηγηθεί στον ενθουσιασμό.

[chocolate_eater]

12 minutes ago, ΑΡΓΚ said:

 

Εξάλλου ενσυναίσθηση αυτό θα πει: στεναχωριέται γιατί στεναχωριέσαι, όχι θεωρεί και το λόγο που στεναχωριέσαι λογικό.

 

 

Λίγο offtopic, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ενσυναίσθηση είναι η αναγνώριση και κατανόηση (όχι απαραίτητα με ορθο-λογικούς όρους) των συναισθημάτων του άλλου ακόμα κι αν διαφωνούμε μαζί τους ή αισθανόμαστε εντελώς διαφορετικά...αυτό που λες είναι η ταύτιση και έχει σαφώς αρνητική χροιά....δε μπορεί το παιδί να στεναχωριέται όποτε στεναχωριέται η μαμά, ούτε και θα έπρεπε, ούτε και το αντίστροφο.

 

Εν ολίγοις, δεν στεναχωριέμαι επειδή στεναχωριέται η μαμά, απλώς περιορίζω τη συμπεριφορά μου επειδή καταλαβαίνω οτι, για κάποιο Χ λόγο, στεναχωρεί τη μαμά. Και όσο μεγαλώνει κι έχει κριτική σκέψη, θα μπει στη διαδικασία να εξετάσει και το αν ο λόγος ευσταθεί ή όχι...

[Anna3011]

Just now, Belmar είπε:

Τελείως πρακτικά πάντα, αυτό που πιάνει κατά κανόνα σε αυτές τις ηλικίες όταν αρχίζουν τα δράματα ειναι η ανακατεύθυνση. Θέλει για παράδειγμα να ανοίξει το συρτάρι με τους μαρκαδόρους; Του λες εσύ με ενθουσιασμό: Ωωωω να το ποτήρι με το νερό που το έβαλα πολύ ψηλά! Ή νααααα τι έφτιαξα με τα τουβλάκια. Και ελπίζεις ότι θα ξεχάσει αυτό που παει να κάνει και θα οδηγηθεί στον ενθουσιασμό.

Πόσο συμφωνώ! Ο αποπροσανατολισμός σε αυτές τις ηλικίες (και σε μεγαλύτερες όταν μουλαρώνουν) είναι σωτήριος.

@little lamb είστε σε μια ηλικία που αντιλαμβάνονται μεν, όχι τα πάντα δε. Ακόμα και αν μιλούσε με προτασούλες δε νομίζω ότι θα διευκολυνόταν ιδιαίτερα η επικοινωνία, πιθανό να σου έλεγε απλά "το θέλω, το θέλω". Θέλει λίγο χρόνο ακόμα για να αντιληφθεί πλήρως τι της λες, αλλά και πάλι τη ματαίωση και την απογοήτευσή της δεν τη γλυτώνεις και στο μέλλον, όταν θα θέτεις περιορισμούς. Εκεί δε, θα έχεις να διαχειριστείς και τον αντίλογό της και άντε να ξεμπλέξεις .

Όταν η κόρη μου ήταν στην ηλικία της δικιάς σου εγώ ήμουν πολυλογού. Εξηγούσα λεπτομερώς το γιατί κάνουμε ή δεν κάνουμε κάτι σα να ήταν μεγαλύτερο παιδί. Δεν ξέρω αν έκανα καλά, έχει βγει αρκετά υπάκουη αλλά μπορεί να είναι καθαρά η ιδιοσυγκρασία της. Αυτά σε θέματα ασφάλειας. Σε άλλα πράγματα πχ. Πρόσβαση σε μαρκαδόρους, βιβλία, τάπερ κτλ τα είχα όλα σε κοινή θέα, δεν κλείδωνα συρτάρια και ντουλάπια και ήμουν βέβαια δίπλα στα ψαχουλέματά της. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και γι αυτό σπανίως παίζει μόνη. Είχε μάθει πάντα να έχει έναν άνθρωπο δίπλα της να της μιλάει ακατάπαυστα .

 

[Mary1976]

Εμένα δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση little lamb, ότι έχετε cd και στερεοφωνικό! Με ταξιδεψες σε άλλες εποχές!!! 

 

[ΑΡΓΚ]

Just now, chocolate_eater είπε:

 

Λίγο offtopic, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ενσυναίσθηση είναι η αναγνώριση και κατανόηση (όχι απαραίτητα με ορθο-λογικούς όρους) των συναισθημάτων του άλλου ακόμα κι αν διαφωνούμε μαζί τους ή αισθανόμαστε εντελώς διαφορετικά...αυτό που λες είναι η ταύτιση και έχει σαφώς αρνητική χροιά....δε μπορεί το παιδί να στεναχωριέται όποτε στεναχωριέται η μαμά, ούτε και θα έπρεπε, ούτε και το αντίστροφο.

 

Εν ολίγοις, δεν στεναχωριέμαι επειδή στεναχωριέται η μαμά, απλώς περιορίζω τη συμπεριφορά μου επειδή καταλαβαίνω οτι στεναχωρεί τη μαμά.

 

Nαι, το εθεσες πιο ομορφα Αλλα οπωσδηποτε δε σημαινει οτι συμμεριζεται τους λογους που στεναχωριεσαι και οτι σε ενα περιβαλλον αλλο θα ενιωθε την αναγκη να συμπεριφερεται με τον ιδιο τροπο.

Just now, little lamb είπε:

Ναι εννοείται κι εγώ το είπα ότι δεν πειράζει να νιώσει τη ματαίωση (και η ίδια η σχολή της ενσυναίσθησης το λέει και μάλιστα λέει ότι αυτό είναι και η ειδοποιός διαφορά από τον παιδοκεντρισμο), απλά υποτίθεται ότι πρέπει να το βοηθήσεις να τη διαχειριστεί, εκεί σκαλωνα, αλλά μάλλον δεν γίνεται σε αυτή την ηλικία. Αυτή είναι και η διαφορά από μεγαλύτερο παιδί @ΑΡΓΚ, ότι μπορεί μεν και το μεγαλύτερο να μην το ενδιαφέρουν οι λόγοι, αλλά τουλάχιστον μπορείς να το συζητήσεις, να σου πει τι νιώθει κλπ κλπ και να κάνεις αυτή την περιβόητη διαχείριση, που τώρα μάλλον δεν γίνεται.

 

Αντιθετα. Τωρα αρχιζει να καταλαβαινει τι λες, και δε θελει και να σε στεναχωρεσει. Θεωρεις πιθανοτατα γελωντας απο μεσα σου, οτι στα 3, 5, 10, θα εξηγεις και αυτο που σε εσενα ειναι αυτονοητο, θα ειναι και στο παιδι. Θα ακουει τι λες, δε θα θελει παλι να σε στεναχωρησει, αλλα σε πολλα πραγματα δε θα δεχεται καθολου τι λες σαν λογικο, οπως και ολοι οι ανθρωποι δε δεχονται τα ιδια πραγματα. Ξερεις ποσες φορες ολοι οι γονεις εχουεμ ακουσει το "στο δικο μου σπιτι, το Χ,Υ θα επιτρεπεται"; Δεν ειναι κακο, οσο το παιδι αποκτα προσωπικοτητα, θα τεσταρει ορια και θα διαφωνει. Δεν εννοω φυσικα οτι εχει δικιο να θελει να σπασει τα cd και οτι ειναι αποψη. Αλλα καλο ειναι να συμφιλιωθεις με την ιδεα οτι θα εξηγεις, θα ανακατευθυνεις και απο καποιο σημειο και περα ειναι θεμιτο το "γιατι ετσι θα ηθελα" και σε παιδι πολυ μεγαλυτερης ηλικιας. 

[xaroumenh mama]

Just now, Belmar είπε:

Τελείως πρακτικά πάντα, αυτό που πιάνει κατά κανόνα σε αυτές τις ηλικίες όταν αρχίζουν τα δράματα ειναι η ανακατεύθυνση. Θέλει για παράδειγμα να ανοίξει το συρτάρι με τους μαρκαδόρους; Του λες εσύ με ενθουσιασμό: Ωωωω να το ποτήρι με το νερό που το έβαλα πολύ ψηλά! Ή νααααα τι έφτιαξα με τα τουβλάκια. Και ελπίζεις ότι θα ξεχάσει αυτό που παει να κάνει και θα οδηγηθεί στον ενθουσιασμό.

Ανάλογα το παιδί βέβαια.. Σε αυτή την ηλικία πιάνει η ανακατευθυνση λόγο μνήμης (τα νήπια σε αυτή την ηλικία ξεχνάνε πολύ εύκολα) υπάρχουν όμως κ νήπια που η μνήμη τους είναι καλή όπως της θεματοθετριας όπως φαίνεται κ στο μικρό μου γιο, αν ήθελε να κάνει κάτι δε μπορούσες να του αποσπάσεις τη προσοχή με τίποτα ούτε κ τον κλόουν αν έκανες ούτε κ αν του πρότεινες κάτι που ήξερες πως του αρέσει πολύ, εκείνη τη περίοδο του άρεσε να ανεβαίνει σε καρέκλα κ να παίζει με τα νερά της βρύσης κ το πάτωμα γινόταν χάλια κολυμπούσες τη αγκαλιά φιλιά χάδια για να ξεχαστεί τι να δείχνεις γατούλες σκυλάκια τέλος πάντων ότι διποτε δε το ξεχνουσε με τίποτα έκλαιγε για καμιά ώρα κ αν ειμασταν σε καλή του μέρα κ τα καταφέρναμε όταν του περνούσε ο ενθουσιασμός με αυτό που το ανακατευθυναμε πήγαινε να συνεχίσει αυτό που άφησε στη μέση δλδ να παίξει με τα νερά.. Ευτυχώς μετά από λίγους μήνες του πέρασε κ έπαψε να ασχολείται με τη βρύση της κουζίνας πήγε στη βρύση του λουτρού... 

[little lamb]

 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Αντιθετα. Τωρα αρχιζει να καταλαβαινει τι λες, και δε θελει και να σε στεναχωρεσει. Θεωρεις πιθανοτατα γελωντας απο μεσα σου, οτι στα 3, 5, 10, θα εξηγεις και αυτο που σε εσενα ειναι αυτονοητο, θα ειναι και στο παιδι. Θα ακουει τι λες, δε θα θελει παλι να σε στεναχωρησει, αλλα σε πολλα πραγματα δε θα δεχεται καθολου τι λες σαν λογικο, οπως και ολοι οι ανθρωποι δε δεχονται τα ιδια πραγματα. Ξερεις ποσες φορες ολοι οι γονεις εχουεμ ακουσει το "στο δικο μου σπιτι, το Χ,Υ θα επιτρεπεται"; Δεν ειναι κακο, οσο το παιδι αποκτα προσωπικοτητα, θα τεσταρει ορια και θα διαφωνει. Δεν εννοω φυσικα οτι εχει δικιο να θελει να σπασει τα cd και οτι ειναι αποψη. Αλλα καλο ειναι να συμφιλιωθεις με την ιδεα οτι θα εξηγεις, θα ανακατευθυνεις και απο καποιο σημειο και περα ειναι θεμιτο το "γιατι ετσι θα ηθελα" και σε παιδι πολυ μεγαλυτερης ηλικιας. 

 

Καλά ναι, την όλη συζήτηση δεν την ξεκίνησα για το πώς θα διευκολυνθω εγώ και το πώς θα είναι "υπάκουο", το ξέρω ότι δεν θα κάνει πάντα ο,τι θέλω και ούτε πρέπει εξάλλου, θα ήταν αφύσικο. Εξάλλου το πιο εύκολο για τον γονιό είναι οι παλιές μέθοδοι του να σε φοβάται το παιδί, να "ακούει" κλπ. Τώρα όμως σύμφωνα με αυτά που διαβάζω, αυτό που επιδιωκουμε δεν είναι το "υπάκουο" στον αρχηγο-γονιο αλλά το "συνεργάσιμο" στην ομάδα. Ακόμα και το να μη θέλει να μας στενοχωρήσει υποτίθεται ότι το κάνει ενοχικο και με μια τάση να θέλει να ευχαριστήσει πάντα τους άλλους και υποτίθεται ότι όλα αυτά (υπακοή, ενοχικοτητα κλπ) το ακολουθούν υποσυνείδητα σε όλη του τη ζωή και βγαίνουν στις σχέσεις του κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν είναι λιγο υπερβολες αυτά αλλά δεν μου φαίνονται και παράλογα. Η ισορροπία για την εφαρμογή στην καθημερινότητα υποθέτω δεν βρίσκεται εύκολα βέβαια.

 

Just now, Mary1976 είπε:

Εμένα δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση little lamb, ότι έχετε cd και στερεοφωνικό! Με ταξιδεψες σε άλλες εποχές!!! 

 

 

Χαχα γιατί καλέ; Τα cd να το καταλάβω, τα είχαμε από παλιά, αλλά το στερεοφωνικό τόσο σπάνιο είναι; Ραδιόφωνο από εκεί ακούμε και την τηλεόραση την είχαμε συνδεδεμένη και ακουγόταν τέλεια από τα ηχεία αλλά τώρα επειδή το πειράζει και μας κλείνει τον ήχο την ξεσυνδεσαμε!  Κι αυτό βέβαια δεν το πήραμε τώρα, το είχε πάρει από χρόνια ο άντρας μου για το μελλοντικό του σπιτι. Αλλά νόμιζα ότι πολλοί έχουν, ακούγεται τέλεια από τα ηχεία. Η πλάκα είναι ότι εγώ θέλω να πάρουμε και βίντεο γιατί έχω πάνω από καμία εικοσαρια τέλειες παιδικές βιντεοκασέτες από μικρη, που πάνε χαμένες!

[Mary1976]

Just now, little lamb είπε:

 

 

Καλά ναι, την όλη συζήτηση δεν την ξεκίνησα για το πώς θα διευκολυνθω εγώ και το πώς θα είναι "υπάκουο", το ξέρω ότι δεν θα κάνει πάντα ο,τι θέλω και ούτε πρέπει εξάλλου, θα ήταν αφύσικο. Εξάλλου το πιο εύκολο για τον γονιό είναι οι παλιές μέθοδοι του να σε φοβάται το παιδί, να "ακούει" κλπ. Τώρα όμως σύμφωνα με αυτά που διαβάζω, αυτό που επιδιωκουμε δεν είναι το "υπάκουο" στον αρχηγο-γονιο αλλά το "συνεργάσιμο" στην ομάδα. Ακόμα και το να μη θέλει να μας στενοχωρήσει υποτίθεται ότι το κάνει ενοχικο και με μια τάση να θέλει να ευχαριστήσει πάντα τους άλλους και υποτίθεται ότι όλα αυτά (υπακοή, ενοχικοτητα κλπ) το ακολουθούν υποσυνείδητα σε όλη του τη ζωή και βγαίνουν στις σχέσεις του κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν είναι λιγο υπερβολες αυτά αλλά δεν μου φαίνονται και παράλογα. Η ισορροπία για την εφαρμογή στην καθημερινότητα υποθέτω δεν βρίσκεται εύκολα βέβαια.

 

 

Χαχα γιατί καλέ; Τα cd να το καταλάβω, τα είχαμε από παλιά, αλλά το στερεοφωνικό τόσο σπάνιο είναι; Ραδιόφωνο από εκεί ακούμε και την τηλεόραση την είχαμε συνδεδεμένη και ακουγόταν τέλεια από τα ηχεία αλλά τώρα επειδή το πειράζει και μας κλείνει τον ήχο την ξεσυνδεσαμε!  Κι αυτό βέβαια δεν το πήραμε τώρα, το είχε πάρει από χρόνια ο άντρας μου για το μελλοντικό του σπιτι. Αλλά νόμιζα ότι πολλοί έχουν, ακούγεται τέλεια από τα ηχεία. Η πλάκα είναι ότι εγώ θέλω να πάρουμε και βίντεο γιατί έχω πάνω από καμία εικοσαρια τέλειες παιδικές βιντεοκασέτες από μικρη, που πάνε χαμένες!

Και εμείς έχουμε ακόμα το παλιό dvd player και βάζουμε dvd στο παιδί που και που. Βίντεο πουλάνε ακόμα? Θα είναι συλλεκτικά και πανάκριβα φαντάζομαι (τα μηχανήματα)

[little lamb]

Λες; Εγώ το αντίθετο ήλπιζα, να είναι φτηνά επειδή δεν παίρνει κανείς. Και πικάπ έχουμε επίσης, σετ με το στερεοφωνικό, αλλά δεν το έχουμε βάλει 

[vicky86]

πρίν από 53 λεπτά , little lamb είπε:

 

Ναι αλλά δεν θέλω απλά να πάρω συμβουλές για το πώς να μην κάνει το τάδε. Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο, υπάρχουν πολλοί τρόποι, άλλοι πιο σύγχρονοι κι άλλοι πιο παρωχημενοι, από το να τα κρύβεις μέχρι το να το αφήσεις να γκρινιαξει μέχρι να το πάρει απόφαση χωρίς να έχει καταλάβει τελικά τι δεν ήταν "σωστό". Ρωτάω για τρόπους που είναι οι λιγότερο οδυνηροι τόσο για το παιδί (επειδή όντως παρακολουθώ την ενσυναίσθηση και μου αρεσουν -σε γενικές γραμμές - αυτά που πρεσβεύει) όσο και για ...τον καναπέ! Βασικά δεν θέλω ακριβώς να μου πείτε τρόπους, ήθελα να δω αν υπάρχουν, γιατί μπορεί και να μην υπάρχουν τέτοιοι τρόποι για αυτή την ηλικία απ'ο,τι καταλαβαίνω. 

 

 

Μα το αντίθετο είπα, στο πάτωμα ζωγραφίζει και απλά το καθαρίζουμε. Το γιατί στο πάτωμα και όχι στο χαλί ήταν το ερώτημα, επειδή για το παιδάκι το χαλί είναι κι αυτό πάτωμα ουσιαστικά. Δηλαδή ζωγράφιζε στο χαρτί, της έβγαινε στο πάτωμα, δεν έλεγα κάτι, το ανέβαζε στο χαλί ακριβώς δίπλα, έλεγα όχι στο χαλί και με κοιτούσε με απορία το καημένο. Ούτε τσιριδες, ούτε μανίες, ούτε "θέλει να περάσει το δικό του", απλώς μια απορία! Σου λέει "τι έπαθε ξαφνικά αυτή, γιατί όχι εκεί;"  Σαν αυτό που λέει η @Ilaeira ότι της έπεφταν οι ζωγραφιές και απορούσε! Έτσι απορεί ας πούμε αντίστοιχα πού εξαφανίστηκαν τα χάρτινα βιβλία ή γιατί ένα συγκεκριμένο ντουλάπι δεν ανοίγει, σου λέει "χάλασε;", " Δεν έχω δύναμη;" Ποιος ξέρει τι σκέφτονται...

ειναι παρα πολυ απλο

βαζεις κουβερλι στον καναπε κ καθαριζεις το χαλι με καθαριστικο τυπου καρπεξ

ετσι κ αλλιως για να ζωγραφισεις θελεις σκληρη επιφανεια,αλλιως σκιζεται το χαρτι

μια απαντηση που δ θα την στεναχωρησει

πραγματικα δ υπαρχει λογος να εχεις απαντηση για καθε γιατι σε αυτην την ηλικια

δ μπορεις να της δωσεις να καταλαβει πολλα απο αυτα τα γιατι,γτ κυριως ειναι πραγματα που δ θελεις,οχι κτ επικινδυνο

σε αυτην την ηλικια συνηθως η ματαιωση τους ειναι πολυ λιγοτερη χρονικα κ αποσπαται ευκολα η προσοχη της

ποσο μαλλον που η μικρη σου δ ειναι οτι χτυπιεται αλλα απορει

Just now, little lamb είπε:

Ναι εννοείται κι εγώ το είπα ότι δεν πειράζει να νιώσει τη ματαίωση (και η ίδια η σχολή της ενσυναίσθησης το λέει και μάλιστα λέει ότι αυτό είναι και η ειδοποιός διαφορά από τον παιδοκεντρισμο), απλά υποτίθεται ότι πρέπει να το βοηθήσεις να τη διαχειριστεί, εκεί σκαλωνα, αλλά μάλλον δεν γίνεται σε αυτή την ηλικία. Αυτή είναι και η διαφορά από μεγαλύτερο παιδί @ΑΡΓΚ, ότι μπορεί μεν και το μεγαλύτερο να μην το ενδιαφέρουν οι λόγοι, αλλά τουλάχιστον μπορείς να το συζητήσεις, να σου πει τι νιώθει κλπ κλπ και να κάνεις αυτή την περιβόητη διαχείριση, που τώρα μάλλον δεν γίνεται.

μ αρεσει ο τροπος που σκεφτεσαι,αλλα πιστεψε με δ ειναι ετσι ακριβως

γτ οταν θα μιλαει απλα θα φωναζει οτι αυτο θελει τωρα,κ σε μεγαλυτερη ηλικια πιθανον δ θα κατσει καν να το συζητησει,θα κανει μουτρα κ θα φυγει στο δωματιο του

τωρα ειναι πολυ πιο ευκολο που δουλευει η αποσπαση,αν δουλευει σε εσας

[chocolate_eater]

Just now, little lamb said:

Ακόμα και το να μη θέλει να μας στενοχωρήσει υποτίθεται ότι το κάνει ενοχικο και με μια τάση να θέλει να ευχαριστήσει πάντα τους άλλους και υποτίθεται ότι όλα αυτά (υπακοή, ενοχικοτητα κλπ) το ακολουθούν υποσυνείδητα σε όλη του τη ζωή και βγαίνουν στις σχέσεις του κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν είναι λιγο υπερβολες αυτά αλλά δεν μου φαίνονται και παράλογα.

 

Εμένα δε μου ακούγεται πολύ υπερβολικό αυτό, γι'αυτό και πιστεύω οτι το focus δεν θα πρέπει να γίνεται στο να μη στεναχωρηθεί η μαμά, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει μια εξήγηση/κουβέντα ακόμη κι όταν νομίζουμε οτι δεν καταλαβαίνει, αντί για μια ξερή αντίδραση "όχι" ή "μη". Δε λέμε "κάνε αυτό γιατί θα θυμώσει η μαμά", ούτε "φάε μια μπουκιά για τον παππού". Λέμε κάνε αυτό γιατί Χ, φάε μια μπουκιά γιατί αργότερα θα πεινάς κ.ο.κ.

 

Ναι, στην αρχή θα λειτουργεί καθαρά το συναίσθημα και απλώς θα παίρνει το μήνυμα (από τις εκφράσεις, γκριμάτσες, τόνο φωνής κλπ.) οτι κάτι δεν είναι αποδεκτό για το Χ λόγο (που ίσως δεν καταλαβαίνει ακόμα), αλλά όσο το κουβεντιάζεις, στην πορεία θα καταλάβει και το λόγο και δε θα μείνει απλώς στο οτι έκανε κάτι που "δεν εγκρίνεται".

 

Κι εγώ προσωπικά το βλέπω και σαν μια πολύ καλή άσκηση για εμάς, αντί να περιμένουμε να αρχίσει να "καταλαβαίνει" (με τον τρόπο που το εννοούμε εμείς) για να μάθουμε να κουβεντιάζουμε, να το κάνουμε σταδιακά και απο πριν.

[xaroumenh mama]

Just now, chocolate_eater είπε:

 

Εμένα δε μου ακούγεται πολύ υπερβολικό αυτό, γι'αυτό και πιστεύω οτι το focus δεν θα πρέπει να γίνεται στο να μη στεναχωρηθεί η μαμά, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει μια εξήγηση/κουβέντα ακόμη κι όταν νομίζουμε οτι δεν καταλαβαίνει, αντί για μια ξερή αντίδραση "όχι" ή "μη". Δε λέμε "κάνε αυτό γιατί θα θυμώσει η μαμά", ούτε "φάε μια μπουκιά για τον παππού". Λέμε κάνε αυτό γιατί Χ, φάε μια μπουκιά γιατί αργότερα θα πεινάς κ.ο.κ.

 

Ναι, στην αρχή θα λειτουργεί καθαρά το συναίσθημα και απλώς θα παίρνει το μήνυμα (από τις εκφράσεις, γκριμάτσες, τόνο φωνής κλπ.) οτι κάτι δεν είναι αποδεκτό για το Χ λόγο (που ίσως δεν καταλαβαίνει ακόμα), αλλά όσο το κουβεντιάζεις, στην πορεία θα καταλάβει και το λόγο και δε θα μείνει απλώς στο οτι έκανε κάτι που "δεν εγκρίνεται".

 

Κι εγώ προσωπικά το βλέπω και σαν μια πολύ καλή άσκηση για εμάς, αντί να περιμένουμε να αρχίσει να "καταλαβαίνει" (με τον τρόπο που το εννοούμε εμείς) για να μάθουμε να κουβεντιάζουμε, να το κάνουμε σταδιακά και απο πριν.

Πολύ σωστό αυτό που γράφεις, αλλά ακόμα κ σήμερα πολλοί γονείς δε τα γνωρίζουν αυτά κ χρησιμοποιούν εκφράσεις που άκουγαν όταν εκείνοι ήταν παιδιά... Ακόμα κ η έκφραση " είδες που στο έλεγα ότι θα πέσεις κ θα χτυπήσεις" είναι λάθος να τη λέμε γιατί δηλώνει κριτική ούτε εγώ το ήξερα αυτό κ μου το είπε μια παιδο ψυχολόγος όταν είχα πάει για συμβουλευτικη.. 

Στη δεύτερη παράγραφος που λες για το συναίσθημα είναι καλό να το δείχνουν οι γονείς με τον σωστό τρόπο βέβαια κ τις σωστές λέξεις γιατί εμείς είμαστε το πρότυπο των παιδιών κ από εμάς μαθαίνουν να εκφράζονται... Δλδ είναι διαφορετικό να πεις μου έβαψες το χάλι κ με στεναχώρησες πολύ για αυτό δε θα πάμε στη παιδική χαρά το απόγευμα.... Κ διαφορετικό να πεις δε μου  αρέσει να ζωγραφίζουν πάνω στο χαλί η στεναχωρεθηκα  που το χάλι μου είναι λερωμενο με μαρκαδόρους κ δε ξέρω πως θα φύγει αυτό το χρώμα από πάνω του θα πρέπει να κάτσω να τριψω να το καθαρίσω κ δε ξέρω αν θα μείνει χρόνος να πάμε στη παιδική χαρά, τη μία μιλάς για το ότι φταίει το παιδί, την άλλη για την πράξη... 

Όπως είπα κ ποιο πάνω συμφωνώ με αυτό που λες απλά το έγραψα κ εγω με τον δικό μου τρόπο.... 

[chocolate_eater]

Ναι πολύ σωστά όλα αυτά....ουσιαστικά και με βάση την οπτική που λέει οτι η "τιμωρία" (προτιμώ να το λέω 'συνέπεια') πρέπει να είναι αναλογική και να υπάρχει σύνδεση με την πράξη....αν το διατυπώσεις με το δεύτερο τρόπο, η σύνδεση ανάμεσα στο λέρωμα του χαλιού και τη στέρηση της εξόδου γίνεται προφανής και - πιστεύω - πολύ πιο κατανοητή στο παιδί.

 

Θέλει αρκετή προσπάθεια και η αλήθεια ειναι οτι ο τρόπος που διατυπώνονται τα πράγματα είναι πολύ σημαντικός. Κάτι που σ'εμάς φαίνεται ανώδυνο (λόγω της εμπειρίας και της κριτικής ικανότητας), σε ένα παιδί 4-5 χρονών μπορεί να γίνει κάτι που θα το θυμάται 40 χρόνια. Εγώ προσωπικά έχω να θυμηθώ τέτοια.... Κλασικό παράδειγμα είναι η ειρωνία και ο σαρκασμός που κανένα παιδί δεν είναι σε θέση να διακρίνει στο λόγο μέχρι πολύ αργότερα (10-12 χρονών σε κάποιες περιπτώσεις). Και συμβαίνει συχνά π.χ. να ειρωνευόμαστε με κάτι που δεν θα λέγαμε ποτέ σοβαρολογώντας, ωστόσω στο παιδί περνάει κανονικότατα σαν έγκυρη δήλωση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...