Πράγματα που δεν θέλουμε να πειράζουν τα μωρά μας

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, little lamb είπε:

 

 

Καλά ναι, την όλη συζήτηση δεν την ξεκίνησα για το πώς θα διευκολυνθω εγώ και το πώς θα είναι "υπάκουο", το ξέρω ότι δεν θα κάνει πάντα ο,τι θέλω και ούτε πρέπει εξάλλου, θα ήταν αφύσικο. Εξάλλου το πιο εύκολο για τον γονιό είναι οι παλιές μέθοδοι του να σε φοβάται το παιδί, να "ακούει" κλπ. Τώρα όμως σύμφωνα με αυτά που διαβάζω, αυτό που επιδιωκουμε δεν είναι το "υπάκουο" στον αρχηγο-γονιο αλλά το "συνεργάσιμο" στην ομάδα. Ακόμα και το να μη θέλει να μας στενοχωρήσει υποτίθεται ότι το κάνει ενοχικο και με μια τάση να θέλει να ευχαριστήσει πάντα τους άλλους και υποτίθεται ότι όλα αυτά (υπακοή, ενοχικοτητα κλπ) το ακολουθούν υποσυνείδητα σε όλη του τη ζωή και βγαίνουν στις σχέσεις του κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν είναι λιγο υπερβολες αυτά αλλά δεν μου φαίνονται και παράλογα. Η ισορροπία για την εφαρμογή στην καθημερινότητα υποθέτω δεν βρίσκεται εύκολα βέβαια.

 

Όχι καλέ, κατάλαβα τι εννοείς. Δεν είπα ότι θέλεις να το κάνεις άβουλο και συνεργάσιμο με το ζόρι. Απλά μην φοβάσαι τη διαφωνία, που τώρα είναι στα πρώτα πολύ δειλά της βήματα. Μην βάζεις στον εαυτό σου το άγχος ότι αν το παιδί νιώθει απογοήτευση, κάπως φταις. Ωραίες όλες οι θεωρίες που λες, τις έχω διαβάσει, αλλά για ανθρώπους μιλάμε, όχι για ρομπότ. Αν το παιδί δεν καταλάβει στα 2 γιατί δεν κάνει να παίξει με τη χλωρίνη ή στα 5 γιατί δεν εκτιμήθηκε η ζωγραφιά στο φόρεμά σου ή στα 10 γιατί δεν τοπυ επιτρέπεις να πάρει iPhone των 500 ευρώ όπως ο συμμαθητής του, ειλικρινά δεν θα έχεις καταστρέψει τις μελλοντικές ρομαντικές σχέσεις του παιδιού σου . Άλλο να μην περνάς τη μέρα δίνονατας χαστούκια, άλλο να φτάσεις να νιώθεις ότι πρέπει να αφαιρέσεις από τη ζωή του όλα όσα πιθανώς θα το απογοητεύσουν. Είναι πολύ συνηθισμένο να φτάνει κανείς στο άλλο άκρο, της προκαταβολικής ενοχής μήπως το παιδί στεναχωρεθεί, αλλά και η μικροαπογήτευση είναι κάτι που τελικά πρέπει να διαχειριστεί το παιδί.

Θα φανεί αστείο, αλλά είχαμε αυτή τη κουβέντα ακριβώς πριν κλείσουν τα σχολεία, με τη δασκάλα του παιδιού (δημοτικό, όχι νηπιαγωγείο όπως θα περίμενε κανείς ). Η οποία θεωρεί ότι πολλά παιδιά έχουν μάθει να είναι το κέντρο του κόσμου, και ειλικρινά παραξενεύονται μέχρι και στα 10-11 όταν απλά δεν γίνεται το δικό τους, γιατί ακόμη δεν το έχουν συνηθίσει, ότι δεν είναι άδικο αλλά μέρος της ζωής. Μας έλεγε ότι βασικός της στόχος είναι να δουλέψει την ενσυναίσθηση, με κέντρο τους άλλους, και με πολλές ομαδικές δραστηριότητες: δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, σκέψου πώς νιώθει ο συμμαθητής σου όταν φωνάζεις την απάντηση πρώτος, όταν καυχιέσαι για το νέο σου κινητό κλπ. Μετά μας έπιασε η καραντίνα βέβαια, και πάει αυτό το μάθημα  

[xaroumenh mama]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Όχι καλέ, κατάλαβα τι εννοείς. Δεν είπα ότι θέλεις να το κάνεις άβουλο και συνεργάσιμο με το ζόρι. Απλά μην φοβάσαι τη διαφωνία, που τώρα είναι στα πρώτα πολύ δειλά της βήματα. Μην βάζεις στον εαυτό σου το άγχος ότι αν το παιδί νιώθει απογοήτευση, κάπως φταις. Ωραίες όλες οι θεωρίες που λες, τις έχω διαβάσει, αλλά για ανθρώπους μιλάμε, όχι για ρομπότ. Αν το παιδί δεν καταλάβει στα 2 γιατί δεν κάνει να παίξει με τη χλωρίνη ή στα 5 γιατί δεν εκτιμήθηκε η ζωγραφιά στο φόρεμά σου ή στα 10 γιατί δεν τοπυ επιτρέπεις να πάρει iPhone των 500 ευρώ όπως ο συμμαθητής του, ειλικρινά δεν θα έχεις καταστρέψει τις μελλοντικές ρομαντικές σχέσεις του παιδιού σου . Άλλο να μην περνάς τη μέρα δίνονατας χαστούκια, άλλο να φτάσεις να νιώθεις ότι πρέπει να αφαιρέσεις από τη ζωή του όλα όσα πιθανώς θα το απογοητεύσουν. Είναι πολύ συνηθισμένο να φτάνει κανείς στο άλλο άκρο, της προκαταβολικής ενοχής μήπως το παιδί στεναχωρεθεί, αλλά και η μικροαπογήτευση είναι κάτι που τελικά πρέπει να διαχειριστεί το παιδί.

Θα φανεί αστείο, αλλά είχαμε αυτή τη κουβέντα ακριβώς πριν κλείσουν τα σχολεία, με τη δασκάλα του παιδιού (δημοτικό, όχι νηπιαγωγείο όπως θα περίμενε κανείς ). Η οποία θεωρεί ότι πολλά παιδιά έχουν μάθει να είναι το κέντρο του κόσμου, και ειλικρινά παραξενεύονται μέχρι και στα 10-11 όταν απλά δεν γίνεται το δικό τους, γιατί ακόμη δεν το έχουν συνηθίσει, ότι δεν είναι άδικο αλλά μέρος της ζωής. Μας έλεγε ότι βασικός της στόχος είναι να δουλέψει την ενσυναίσθηση, με κέντρο τους άλλους, και με πολλές ομαδικές δραστηριότητες: δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, σκέψου πώς νιώθει ο συμμαθητής σου όταν φωνάζεις την απάντηση πρώτος, όταν καυχιέσαι για το νέο σου κινητό κλπ. Μετά μας έπιασε η καραντίνα βέβαια, και πάει αυτό το μάθημα  

Πιστεύω οι νέοι γονείς είμαστε ακόμα μπερδεμένοι κ δε ξέρουμε πως να χρησιμοποιούμε σωστά τους "μοντέρνους" τρόπους διαπαιδαγωγησης κ γίνονται λάθη, 

Κάποιες φορές σκέφτομαι κ λέω έχεις ένα βρέφος που το κρατάς αγκαλιά το παρηγορεις κ ακούς να λένε το έχεις μάθει στην αγκαλιά άστο να κλάψει δε θα πάθει τίποτα, κ όταν το παιδί αυτό πάει 3 χρόνων ακούς μα γιατί κλαίει το παιδί μην είσαι τόσο αυστηρή μαζί του κτλπ... Δλδ ένα παιδί 2, 3 μηνών πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται το κλάμα μόνο του κ να είναι μόνο του για να μάθει .. Ενώ ένα παιδί 3 χρόνων όχι... 

[Έσπερος]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Πιστεύω οι νέοι γονείς είμαστε ακόμα μπερδεμένοι κ δε ξέρουμε πως να χρησιμοποιούμε σωστά τους "μοντέρνους" τρόπους διαπαιδαγωγησης κ γίνονται λάθη, 

Αυτό κι εγω πιστεύω ότι ισχύει! Γιατί συχνά από υπερβολική εφαρμογή των «νέων» τρόπων καταλήγουμε σε παιδθα που δεν ακούν ποτέ όχι κ έχουν μάθει να είναι το κέντρο του κόσμου, δεν προσαρμόζονται σε κανόνες κλπ. Και το κάνει κ στο σχολείο ο διευθυντής μας αυτό. Με τέτοιον τρόπο που τελικά δεν βοηθάει τα παιδιά. Θέλει ισορροπία που δεν είναι πάντα εύκολη. 

[kotsifikos]

11 hours ago, Mary1976 said:

Εμένα δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση little lamb, ότι έχετε cd και στερεοφωνικό! Με ταξιδεψες σε άλλες εποχές!!! 

 

Σκέψου που θα σε ταξιδέψω εγώ που θα σου πω πως έχουμε πικ απ και δίσκους, αγοράζουμε μόνο δίσκους, ποτέ cd.

xaxaxa

 

 

Eγώ ακόμα όταν ήθελα να ζωγραφίσει με μαρκαδόρους του έβαζα κάτω ένα παλιό ριχτάρι που είχα και το έκανε, φυσικά και έχει πια πάνω όλα τα χρώματα, όμως μας έλυσε τα χέρια γιατί τον χειμώνα που θα ζωγράφιζε εκτός από το τραπέζι? Επισης το ίδιο κάνω και τώρα που ζωγραφίζει με τέμπερες, και έτσι και εκείνος είναι ελεύθερος να παίξει αλλά και εγώ δεν τρέχω να καθαρίζω χρώματα από τα χαλιά.

9 hours ago, chocolate_eater said:

 

 

Κι εγώ προσωπικά το βλέπω και σαν μια πολύ καλή άσκηση για εμάς, αντί να περιμένουμε να αρχίσει να "καταλαβαίνει" (με τον τρόπο που το εννοούμε εμείς) για να μάθουμε να κουβεντιάζουμε, να το κάνουμε σταδιακά και απο πριν.

Το ότι το κάνετε σταδιακά από πριν είναι το πιο βοηθητικό για το παιδί και έπειτα και για εσάς. Θα εκπλαγείτε ευχάριστα όταν σε μικρή ηλικία δείτε πως όταν εσείς μιλάτε τελικά εκείνα καταλαβαίνουν τα πάντα. (Δεν το παίζω παντογνώστης,  ο γιος μου είναι μεγαλύτερος και βλέπω τα επόμενα στάδια, μιλάω εμπειρικά.)

 

 

 

Just now, xaroumenh mama said:

Πιστεύω οι νέοι γονείς είμαστε ακόμα μπερδεμένοι κ δε ξέρουμε πως να χρησιμοποιούμε σωστά τους "μοντέρνους" τρόπους διαπαιδαγωγησης κ γίνονται λάθη, 

Κάποιες φορές σκέφτομαι κ λέω έχεις ένα βρέφος που το κρατάς αγκαλιά το παρηγορεις κ ακούς να λένε το έχεις μάθει στην αγκαλιά άστο να κλάψει δε θα πάθει τίποτα, κ όταν το παιδί αυτό πάει 3 χρόνων ακούς μα γιατί κλαίει το παιδί μην είσαι τόσο αυστηρή μαζί του κτλπ... Δλδ ένα παιδί 2, 3 μηνών πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται το κλάμα μόνο του κ να είναι μόνο του για να μάθει .. Ενώ ένα παιδί 3 χρόνων όχι... 

Συμφωνώ απόλυτα πραγματικά είμαστε πολύ μπερδεμένοι ως την οριοθέτηση των παιδιών, στον κύκλο μου έχω δει και τα δύο, και την απόλυτη ελευθερία αλλά και τον αυταρχισμό, το δεύτερο για να είμαι ειλικρινής κάνει πολυ μεγαλύτερη ζημιά.

ως προς το δεύτερο μέρος πραγματικά έχω αυτή την απορία, πως γίνεται ένα βρέφος να μην έχει αυτή την ανάγκη και να την έχει το νήπιο? (φυσικά και ένα παιδί σε κάθε ηλικία έχει ανάγκη την αγκαλιά).

[little lamb]

Δεν ειπα ότι δεν θέλω να απογοητευτεί, νομίζω το έγραψα πολλές φορές. Και η θεωρία που θέλω να "ακολουθησω" αυτό λέει, θα απογοητευτεί και θα συζητήσετε τα συναισθήματα. Το να μην απογοητευτεί ποτέ το ονομάζει παιδοκεντρισμο. Απλώς το ότι σε αυτή την ηλικία δεν μπορούμε να συζητήσουμε για την απογοήτευση είναι που με μπλόκαρε.

 

Για τα άλλα εγώ πιστεύω ότι παλιά, όταν ήμασταν εμείς παιδιά αλλά και μέχρι περίπου τους σημερινούς εφήβους τα πράγματα ήταν τελείως παράδοξα ως προς την "αυστηρότητα". Δεν άφηναν τα παιδιά να δοκιμασουν πράγματα που ήταν ικανά να κάνουν (πχ να φάνε μόνα τους, να σκαρφαλώσουν) για να μη λερωθούν, να μη λερώσουν, να μη σκίσουν τα ρούχα τους, αλλά αντίθετα απαιτούσαν πράγματα που δεν ήταν ικανά να κάνουν (να κοιμηθούν μόνα τους, να μάθουν να μην πειράζουν τίποτα από τα διακοσμητικά που τα είχαν όλα φάτσα φόρα επίτηδες κλπ). Ειδικά στη γενιά των σημερινών εφήβων πιστεύω ότι το είχαν παρακάνει με τα "όρια". Ήταν στο φουλ η θεωρία "να το προλάβουμε από μικρό μη μας καβαλήσει". Το βλέπω από γνωστά μου παιδιά. Και οι γονείς λένε όλο περηφάνια "δεν το πήραμε ούτε μια φορά στο κρεβάτι μας, όσο κι αν έκλαιγε έμαθε ότι εκεί είναι το δωμάτιο του" ή "δεν βγάλαμε κανένα διακοσμητικό κι έμαθε ότι δεν είναι δικά του" και "δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα" ενώ απ'ο,τι ακούω από όσους γνωστούς καθηγητές και ιδιαιτεραδες ξερω, η συγκεκριμένη γενιά είναι φουλ προβληματική. Ή θα είναι τελείως κουκουρούκου, ή θα είναι εντελώς φοβισμένα και χωρίς αυτοπεποίθηση, αυτό που ο γονιός το ονομαζει "δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα". Γενικά το έβλεπαν λίγο βραχυπρόθεσμα, να κάνουν τώρα την οποια δουλειά γρήγορα και αποτελεσματικά, χωρίς να σκέφτονται μελλοντικά το χαρακτήρα. Κάπου τα διάβαζαν βέβαια αυτά, δεν λέω ότι είχαν κακή πρόθεση. Πάντως η ενσυναίσθηση είναι πολύ τελευταία εφαρμοσμένη ευρεως, στα σημερινά νήπια, οπότε δεν νομίζω ότι αυτά τα παιδιά που λέτε που δεν άκουσαν ποτέ όχι φταίει αυτή η θεωρία. Που η θεωρία εξάλλου δεν λέει καν να μη λες όχι, αλλά ούτως ή άλλως δεν εφαρμοζόταν ακόμα. Πιστεύω ότι είναι παιδιά της αμέσως προηγούμενης γενιάς που μετά νύχτα είχε καραμέλα τα "όρια" και το "μην κακομαθει". Γειτόνισσα πρόσφατα με παιδιά κάπου στην εφηβεία ή που μόλις τελείωσαν σχολείο, που με είδε να έχω αγκαλιά τη μικρή μου λέει "μην την παίρνεις ποτέ αγκαλιά, θα γίνει χειριστικη, εγώ τα παιδιά μου δεν τα έπαιρνα ποτέ, καθόμουν μόνο δίπλα τους, στο δρόμο είχα πάντα μαζί ένα χαλακι που το εστρωνα για να κάτσω δίπλα"!!!! Και πολύ σημερινοί γονείς νηπίων βέβαια δεν έχουν ιδέα από ενσυναίσθηση και απλώς αναπαράγουν το δικό μας τρόπο μεγαλωματος κι αν έρθει η κουβέντα λένε "έλα μωρέ υπερβολές, σιγά τι πάθαμε, γίναμε άνθρωποι"

Αυτά που λέω δεν ίσχυαν για όλους προφανώς, μην παρεξηγηθω. Πάντα υπήρχαν και πιο "διαβασμενοι" ή που απλά η κοινή λογική τους τους έλεγε να δρουν πιο ενδυναισθητικα, όπως υποθέτω είναι και όσοι ψάχνονται σε ένα φόρουμ. Εδώ η πεθερά μου που είχε ζήσει και λίγο στο εξωτερικό κι εκεί πρόσεχε παιδιά, τα εφάρμοζε αυτά από τη δεκαετία του 70 και όποτε λέω στον άντρα μου αυτά που διάβασα για την ενσυναίσθηση ενθουσιασμένη (γιατί εγώ δεν μεγάλωσα έτσι) του φαίνονται τελείως αυτονόητα και νομίζει ότι έτσι ήταν και παλιά!!

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

Δεν ειπα ότι δεν θέλω να απογοητευτεί, νομίζω το έγραψα πολλές φορές. Και η θεωρία που θέλω να "ακολουθησω" αυτό λέει, θα απογοητευτεί και θα συζητήσετε τα συναισθήματα. Το να μην απογοητευτεί ποτέ το ονομάζει παιδοκεντρισμο. Απλώς το ότι σε αυτή την ηλικία δεν μπορούμε να συζητήσουμε για την απογοήτευση είναι που με μπλόκαρε.

 

 

Υπάρχουν θεωρίες που είναι όμορφες στην ανάγνωση, αλλά ουτοπικές.

Το πεντάχρονο δεν θα συζητήσει τα συναισθηματά του, θα ουρλιάξει.

Ο έφηβος θα σου  κλείσει την πόρτα στα μούτρα, ή θα σε ακούσει και μετά θα στείλει μήνυμα στους φίλους του "τι κόλημμα αυτή η μάνα μου να συζητάμε για τα συναισθήματα, τι βλακείες αυτοί οι γέροι".

Εννοείται ότι θα συζητάς και δε θα στεναχωρείς χωρίς λόγο. Αλλά το παιδί σου δε θα αντιδρά όπως λένε οι θεωρίες. Γιατί έχει χαρακτήρα, προσωπικότητα, ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Είναι τρομερό άγχος να νιώθεις αποκλειστικά υπεύθυνος για την τελική ευτυχία του παιδιού, και είναι και παράλογο. "Θεοί" για τα παιδιά μας, είμαστε τους πολύ πρώτους μήνες, επηρεάζουμε αρκετά πράγματα φυσικά με το πώς τους συμπεριφερόμαστε, αλλά 10 παιδιά αν πάρεις και αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο, 10 αντιδράσεις άσχετες μεταξύ τους θα έχεις.

 

[kotsifikos]

Σχετικά με τις θεωρίες ο κάθε ένας τις μεταφράζει διαφορετικά, τις προσαρμόζει στα δικά του στανταρ και έχει την εντύπωση πως όλα βαίνουν καλώς.

 

[little lamb]

Καλά εννοείται αυτό, αλλά προσπαθείς. Παλιά δεν προσπαθούσαν καν, αυτό λέω. Εμείς δεν συζητούσαμε ποτέ με τους γονείς μας. Αυτό ηταν που έπρεπε να κάνουμε και τέλος. Αυτό ήταν που έπρεπε να φορέσουμε και τέλος. Το χειρότερό μου ήταν όποτε είχαμε έκθεση "σκέψεις και συναισθήματα για το τάδε". Δεν ήξερα τι να γράψω. Οι γονείς ποτέ δεν θα έλεγαν ότι έκαναν λάθος και συγγνώμη. Αν δεν μας άρεσε μια μπλούζα ήμασταν υποχρεωμένες να τη φοράμε. Στα μαγαζιά διαφωνία για το ποιο παπούτσι να πάρουμε. Και δεν μιλάω να ήθελα πχ κάτι ροκ, καμία σχέση. Μιλάμε για πράγματα του στυλ το ίδιο παπούτσι να το θέλω πχ εγώ μπλε κ η μητέρα μου καφέ ξερω'γω. Και η πλάκα είναι ότι η μητέρα μου θεωρεί ότι στη γενιά μας δόθηκαν πολλές ελευθερίες! Από αυτοπεποίθηση εγώ μηδέν. Οπότε γι'αυτό θέλω να προσπαθήσω, κι ας μην πετύχει.

[kotsifikos]

Just now, little lamb said:

Καλά εννοείται αυτό, αλλά προσπαθείς. Παλιά δεν προσπαθούσαν καν, αυτό λέω. Εμείς δεν συζητούσαμε ποτέ με τους γονείς μας. Αυτό ηταν που έπρεπε να κάνουμε και τέλος. Αυτό ήταν που έπρεπε να φορέσουμε και τέλος. Το χειρότερό μου ήταν όποτε είχαμε έκθεση "σκέψεις και συναισθήματα για το τάδε". Δεν ήξερα τι να γράψω. Οι γονείς ποτέ δεν θα έλεγαν ότι έκαναν λάθος και συγγνώμη. Αν δεν μας άρεσε μια μπλούζα ήμασταν υποχρεωμένες να τη φοράμε. Στα μαγαζιά διαφωνία για το ποιο παπούτσι να πάρουμε. Και δεν μιλάω να ήθελα πχ κάτι ροκ, καμία σχέση. Μιλάμε για πράγματα του στυλ το ίδιο παπούτσι να το θέλω πχ εγώ μπλε κ η μητέρα μου καφέ ξερω'γω. Και η πλάκα είναι ότι η μητέρα μου θεωρεί ότι στη γενιά μας δόθηκαν πολλές ελευθερίες! Από αυτοπεποίθηση εγώ μηδέν. Οπότε γι'αυτό θέλω να προσπαθήσω, κι ας μην πετύχει.

Πόσο ταυτίζομαι!!!!

Και μετά αναρωτιόμασταν γιατί η δική μας γενιά δεν έμαθε να λέει ''οχι'' όταν έπρεπε...αλλά αυτή είναι μία άλλη μεγάαααααλη κουβέντα. Για αυτό και επιμένω, πως περισσότερο κακό κάνει να είναι ένας γονέας αυταρχικός από ότι να μην οριοθετεί το παιδί  (βέβαια σε λογικά πλαίσια, και με δεδομένο ότι το παιδί δεν  προκαλεί κακό στον εαυτό του και στους γύρω του).

[Ilaeira]

Just now, little lamb είπε:

Καλά εννοείται αυτό, αλλά προσπαθείς. Παλιά δεν προσπαθούσαν καν, αυτό λέω. Εμείς δεν συζητούσαμε ποτέ με τους γονείς μας. Αυτό ηταν που έπρεπε να κάνουμε και τέλος. Αυτό ήταν που έπρεπε να φορέσουμε και τέλος. Το χειρότερό μου ήταν όποτε είχαμε έκθεση "σκέψεις και συναισθήματα για το τάδε". Δεν ήξερα τι να γράψω. Οι γονείς ποτέ δεν θα έλεγαν ότι έκαναν λάθος και συγγνώμη. Αν δεν μας άρεσε μια μπλούζα ήμασταν υποχρεωμένες να τη φοράμε. Στα μαγαζιά διαφωνία για το ποιο παπούτσι να πάρουμε. Και δεν μιλάω να ήθελα πχ κάτι ροκ, καμία σχέση. Μιλάμε για πράγματα του στυλ το ίδιο παπούτσι να το θέλω πχ εγώ μπλε κ η μητέρα μου καφέ ξερω'γω. Και η πλάκα είναι ότι η μητέρα μου θεωρεί ότι στη γενιά μας δόθηκαν πολλές ελευθερίες! Από αυτοπεποίθηση εγώ μηδέν. Οπότε γι'αυτό θέλω να προσπαθήσω, κι ας μην πετύχει.

 

Και καλά θα κάνεις. Κι εγώ αυτό προσπαθώ, κι η ίδια η μαμά μου το σχολιάζει θετικά και παραδέχεται ότι ήταν υπερβολικά αυστηρή. Κι ενώ ασχολούνταν πολύ μαζί μας, ειδικά στη νηπιακή ηλικία, με βιβλία και παραμύθια κι επιτραπέζια και ό,τι ευνοούσε γενικά την ανάπτυξη του IQ, δεν διανοούνταν για παράδειγμα να μας αφήσει να παίξουμε με τα νερά ή να "βοηθήσουμε" στο σπίτι ή να έχουμε άποψη για το τι θα φορέσουμε. Πράγματα αντιφατικά, αλλά κι εκείνη σε σχέση με τη μαμά της ήταν πιο μπροστά. 

 

Το πρόβλημα που εντόπιζα εγώ στη συγκεκριμένη ομάδα ήταν ότι καλή μεν η θεωρία, αλλά η εφαρμογή της συνήθως ξεφεύγει προς το άλλο άκρο. Θυμάμαι δηλαδή συζητήσεις για παιδιά-τυράννους, και το συμπέρασμα ήταν ότι το παιδί φέρεται έτσι επειδή νυστάζει ή επειδή δεν ασχολήθηκαν μαζί του οι γονείς τέσσερις ώρες την ημέρα αλλά μόνο δύο, και κανείς δεν τολμούσε να πει ότι βασικά, με όλες τις καλες τους προθέσεις και το άγχος τους να ξεφύγουν από την παλιά παιδαγωγική, οι γονείς είχαν φτιάξει ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο που δεν ξέρει τι θα πει όρια. Από το παιδί ως τελευταίος τροχός της αμάξης, καταλήξαμε στο παιδί ως αυτοκράτορας που εξουσιάζει τους πάντες μέσα στο σπίτι.

 

Κι αυτό με προβληματίζει πολύ και στην ανατροφή του δικού μου παιδιού. Θέλω να το μεγαλώσω ως υγιές μέλος της κοινωνίας, κι όχι να βγει παραέξω και να νομίζει ότι όλος ο κόσμος του χρωστάει. Όταν όμως θα συναντήσει στο σχολείο παιδιά-Λουδοβίκους, που θα έχουν μάθει μόνο να παίρνουν, φοβάμαι ότι αν εκείνος έχει μάθει να δίνει, αντανακλαστικά θα κάνει πίσω. Φοβάμαι ότι τον αδικώ μεγαλώνοντας τον να σκέφτεται τους άλλους σε μια γενιά που απ' ό,τι φαίνεται μεγαλώνει κάνοντας κουμάντο σε γονείς, παππούδες, θείους και φίλους, με τις ευλογίες της οικογένειας. 

[xaroumenh mama]

Just now, little lamb είπε:

Δεν ειπα ότι δεν θέλω να απογοητευτεί, νομίζω το έγραψα πολλές φορές. Και η θεωρία που θέλω να "ακολουθησω" αυτό λέει, θα απογοητευτεί και θα συζητήσετε τα συναισθήματα. Το να μην απογοητευτεί ποτέ το ονομάζει παιδοκεντρισμο. Απλώς το ότι σε αυτή την ηλικία δεν μπορούμε να συζητήσουμε για την απογοήτευση είναι που με μπλόκαρε.

 

Για τα άλλα εγώ πιστεύω ότι παλιά, όταν ήμασταν εμείς παιδιά αλλά και μέχρι περίπου τους σημερινούς εφήβους τα πράγματα ήταν τελείως παράδοξα ως προς την "αυστηρότητα". Δεν άφηναν τα παιδιά να δοκιμασουν πράγματα που ήταν ικανά να κάνουν (πχ να φάνε μόνα τους, να σκαρφαλώσουν) για να μη λερωθούν, να μη λερώσουν, να μη σκίσουν τα ρούχα τους, αλλά αντίθετα απαιτούσαν πράγματα που δεν ήταν ικανά να κάνουν (να κοιμηθούν μόνα τους, να μάθουν να μην πειράζουν τίποτα από τα διακοσμητικά που τα είχαν όλα φάτσα φόρα επίτηδες κλπ). Ειδικά στη γενιά των σημερινών εφήβων πιστεύω ότι το είχαν παρακάνει με τα "όρια". Ήταν στο φουλ η θεωρία "να το προλάβουμε από μικρό μη μας καβαλήσει". Το βλέπω από γνωστά μου παιδιά. Και οι γονείς λένε όλο περηφάνια "δεν το πήραμε ούτε μια φορά στο κρεβάτι μας, όσο κι αν έκλαιγε έμαθε ότι εκεί είναι το δωμάτιο του" ή "δεν βγάλαμε κανένα διακοσμητικό κι έμαθε ότι δεν είναι δικά του" και "δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα" ενώ απ'ο,τι ακούω από όσους γνωστούς καθηγητές και ιδιαιτεραδες ξερω, η συγκεκριμένη γενιά είναι φουλ προβληματική. Ή θα είναι τελείως κουκουρούκου, ή θα είναι εντελώς φοβισμένα και χωρίς αυτοπεποίθηση, αυτό που ο γονιός το ονομαζει "δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα". Γενικά το έβλεπαν λίγο βραχυπρόθεσμα, να κάνουν τώρα την οποια δουλειά γρήγορα και αποτελεσματικά, χωρίς να σκέφτονται μελλοντικά το χαρακτήρα. Κάπου τα διάβαζαν βέβαια αυτά, δεν λέω ότι είχαν κακή πρόθεση. Πάντως η ενσυναίσθηση είναι πολύ τελευταία εφαρμοσμένη ευρεως, στα σημερινά νήπια, οπότε δεν νομίζω ότι αυτά τα παιδιά που λέτε που δεν άκουσαν ποτέ όχι φταίει αυτή η θεωρία. Που η θεωρία εξάλλου δεν λέει καν να μη λες όχι, αλλά ούτως ή άλλως δεν εφαρμοζόταν ακόμα. Πιστεύω ότι είναι παιδιά της αμέσως προηγούμενης γενιάς που μετά νύχτα είχε καραμέλα τα "όρια" και το "μην κακομαθει". Γειτόνισσα πρόσφατα με παιδιά κάπου στην εφηβεία ή που μόλις τελείωσαν σχολείο, που με είδε να έχω αγκαλιά τη μικρή μου λέει "μην την παίρνεις ποτέ αγκαλιά, θα γίνει χειριστικη, εγώ τα παιδιά μου δεν τα έπαιρνα ποτέ, καθόμουν μόνο δίπλα τους, στο δρόμο είχα πάντα μαζί ένα χαλακι που το εστρωνα για να κάτσω δίπλα"!!!! Και πολύ σημερινοί γονείς νηπίων βέβαια δεν έχουν ιδέα από ενσυναίσθηση και απλώς αναπαράγουν το δικό μας τρόπο μεγαλωματος κι αν έρθει η κουβέντα λένε "έλα μωρέ υπερβολές, σιγά τι πάθαμε, γίναμε άνθρωποι"

Αυτά που λέω δεν ίσχυαν για όλους προφανώς, μην παρεξηγηθω. Πάντα υπήρχαν και πιο "διαβασμενοι" ή που απλά η κοινή λογική τους τους έλεγε να δρουν πιο ενδυναισθητικα, όπως υποθέτω είναι και όσοι ψάχνονται σε ένα φόρουμ. Εδώ η πεθερά μου που είχε ζήσει και λίγο στο εξωτερικό κι εκεί πρόσεχε παιδιά, τα εφάρμοζε αυτά από τη δεκαετία του 70 και όποτε λέω στον άντρα μου αυτά που διάβασα για την ενσυναίσθηση ενθουσιασμένη (γιατί εγώ δεν μεγάλωσα έτσι) του φαίνονται τελείως αυτονόητα και νομίζει ότι έτσι ήταν και παλιά!!

Εγώ έμεινα στις λέξεις να φάνε μόνα τους κ να σκαρφαλώσουν, πιστεύω ούτε κ σήμερα πολλοί γονείς το κάνουν αυτό πρώτος κ καλύτερος ο άντρας μου... Δε μπορούσε να διανοηθεί με τίποτα ότι το παιδί θα σκαρφαλώσει δηλ με πολύ προσπάθεια κατάφερα να τον πείσω κ πάλι δε του είναι εύκολο... Όπως ξέρω κ πολλούς γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά να παίξουν ελεύθερα, στο σπίτι μας έχουμε μεγάλη αυλή έχει κάποια επικίνδυνα σημεία το καλοκαίρι ήρθε στο σπίτι μας ένα φιλικό ζευγάρι με τον γιο τους 5 χρόνων κάποια στιγμή έπεσε το παιδί από το ποδήλατο κ η μαμά του άρχισε να φωνάζει, επειδή εγώ δεν ήμουν μπροστά τότε ο άντρας μου, μου είπε ότι το παιδί έκλαψε γιατί τρόμαξε έτσι όπως φώναζε η μαμά του κ όχι γιατί χτύπησε, τώρα για το φαγητό τι να πω πόσοι γονείς αφήνουν τα παιδιά να φάνε μόνα τους; στο κύκλο μου πάντως κανείς μόνο εγώ το κάνω κ με κοιτάνε κ με λοξό μάτι, μια άλλη μου φίλη μια φορά που είδε τον μικρό μου γιο να τρώει μόνο του τότε ήταν 1,5 χρόνων κ έβλεπε που του έπεφτε το φάει κάτω κ τλπ.. Μου είπε μήπως να το συζητήσεις με τη παιδίατρο σου αυτό;  συγχαρητήρια άκουσα μόνο από έναν άντρα φίλο των πεθερικων μου, που μου λέει πραγματικά πρώτη φορά βλέπω μάμα να αφήνει το παιδί ελεύθερο να φάει μόνο του κ να μη την νοιάζει αν θα λερωσει κ θα λερωθει... Θέλω να καταλήξω πως κ αυτό είναι πολύ μακρυά ακόμα στο να γίνει δεδομένο κ τρόπος ζωής στους νέους γονείς.. 

Just now, little lamb είπε:

Καλά εννοείται αυτό, αλλά προσπαθείς. Παλιά δεν προσπαθούσαν καν, αυτό λέω. Εμείς δεν συζητούσαμε ποτέ με τους γονείς μας. Αυτό ηταν που έπρεπε να κάνουμε και τέλος. Αυτό ήταν που έπρεπε να φορέσουμε και τέλος. Το χειρότερό μου ήταν όποτε είχαμε έκθεση "σκέψεις και συναισθήματα για το τάδε". Δεν ήξερα τι να γράψω. Οι γονείς ποτέ δεν θα έλεγαν ότι έκαναν λάθος και συγγνώμη. Αν δεν μας άρεσε μια μπλούζα ήμασταν υποχρεωμένες να τη φοράμε. Στα μαγαζιά διαφωνία για το ποιο παπούτσι να πάρουμε. Και δεν μιλάω να ήθελα πχ κάτι ροκ, καμία σχέση. Μιλάμε για πράγματα του στυλ το ίδιο παπούτσι να το θέλω πχ εγώ μπλε κ η μητέρα μου καφέ ξερω'γω. Και η πλάκα είναι ότι η μητέρα μου θεωρεί ότι στη γενιά μας δόθηκαν πολλές ελευθερίες! Από αυτοπεποίθηση εγώ μηδέν. Οπότε γι'αυτό θέλω να προσπαθήσω, κι ας μην πετύχει.

Πω πω τι μου θύμησες τώρα που μου φόραγε η μαμά μου κάτι χοντρά κολάν κ με έπιανε φαγούρα στο σχολείο θυμάμαι ότι δε μπορούσα να μείνω ακίνητη στη καρέκλα από τη φαγούρα κ δε μπορούσα να πω κ τίποτα αυτά έπρεπε να φοράω είτε μαρεσει είτε όχι.... 

[Έσπερος]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Μου είπε μήπως να το συζητήσεις με τη παιδίατρο σου αυτό;  συγχαρητήρια άκουσα μόνο από έναν άντρα φίλο των πεθερικων μου, που μου λέει πραγματικά πρώτη φορά βλέπω μάμα να αφήνει το παιδί ελεύθερο να φάει μόνο του κ να μη την νοιάζει αν θα λερωσει κ θα λερωθει... Θέλω να καταλήξω πως κ αυτό είναι πολύ μακρυά ακόμα στο να γίνει δεδομένο κ τρόπος ζωής στους νέους γονείς.. 

Έχω δει τον ανιψιό μου να κλαίει γιατί του λερώθηκε η μπλούζα κ να επιμένει να τον αλλάξουν. κατόρθωμα της πεθεράς μου αυτό. Πραγματικά λυπήθηκα γιατί το παιδάκι δεν ήθελε να παίξει γιατί είχε στάξει σοκολάτα κ έπρεπε να του βάλουν καθαρή μπλούζα. Φυσικά η πεθερά μου το λέει με περηφάνεια ότι ούτε σταγόνα νερό δεν θέλει να χυθεί πάνω του. Και φυσικά δεν καταλαβαίνει ποιος μας είπε ότι ένα παιδί πρέπει να τρώει κ να λερωνεται, πώς θα μάθει τρόπους κλπ. Επίσης όντως έχω δει νέους γονείς, πιο νέους από εμένα μάλιστα,  να λενε στο παιδί τους να μην πατήσει στις λάσπες κ λερώσει τα καινούργια παπούτσια. Ο δικός μου δίπλα μάζευε πέτρες από κάτω κ τις πετούσε στη λακκούβα κ πιτσιλιζόταν από πάνω μέχρι κάτω....

Just now, little lamb είπε:

Δεν ειπα ότι δεν θέλω να απογοητευτεί, νομίζω το έγραψα πολλές φορές. Και η θεωρία που θέλω να "ακολουθησω" αυτό λέει, θα απογοητευτεί και θα συζητήσετε τα συναισθήματα. Το να μην απογοητευτεί ποτέ το ονομάζει παιδοκεντρισμο. Απλώς το ότι σε αυτή την ηλικία δεν μπορούμε να συζητήσουμε για την απογοήτευση είναι που με μπλόκαρε.

Ενταξει αυτό έχει μια λογική για μια μεγάλη σοβαρή απογοήτευση αλλά αν είσαι δυο χρόνων όλη σου η καθημερινότητα θα είναι μια σειρά από απογοητεύσεις, ποιος φυσιολογικός γονιός έχει χρόνο να συζητήσει τα συναισθήματα για το καθετί; 

Just now, little lamb είπε:

Καλά εννοείται αυτό, αλλά προσπαθείς. Παλιά δεν προσπαθούσαν καν, αυτό λέω. Εμείς δεν συζητούσαμε ποτέ με τους γονείς μας. Αυτό ηταν που έπρεπε να κάνουμε και τέλος. Αυτό ήταν που έπρεπε να φορέσουμε και τέλος. Το χειρότερό μου ήταν όποτε είχαμε έκθεση "σκέψεις και συναισθήματα για το τάδε". Δεν ήξερα τι να γράψω. Οι γονείς ποτέ δεν θα έλεγαν ότι έκαναν λάθος και συγγνώμη. Αν δεν μας άρεσε μια μπλούζα ήμασταν υποχρεωμένες να τη φοράμε. Στα μαγαζιά διαφωνία για το ποιο παπούτσι να πάρουμε. Και δεν μιλάω να ήθελα πχ κάτι ροκ, καμία σχέση. Μιλάμε για πράγματα του στυλ το ίδιο παπούτσι να το θέλω πχ εγώ μπλε κ η μητέρα μου καφέ ξερω'γω. Και η πλάκα είναι ότι η μητέρα μου θεωρεί ότι στη γενιά μας δόθηκαν πολλές ελευθερίες! Από αυτοπεποίθηση εγώ μηδέν. Οπότε γι'αυτό θέλω να προσπαθήσω, κι ας μην πετύχει.

Αυτά είναι άκρα όμως. Προφανώς θα ιεραρχήσεις. αν θέλει να τρώει αε ένα συγκεκριμένο πιάτο, απλώς του κανεις το χατίρι γιατί είναι ασήμαντο. δεν μπορείς όμως να σκέφτεσαι πωπς θα εκλογικεύσεις το το θα γίνει με τα απορρυπαντικά ή με μια ζημια. Δεν θα μείνει σε κανέναν τραύμα ουυε θα γίνει πειθήνιο όργανο επειδή απλα κατάλαβε εμπειρικά ότι δεν βάφουμε το χαλί κ δεν λουζόμαστε με χλωρίνη! 

[little lamb]

Just now, Ilaeira είπε:

Το πρόβλημα που εντόπιζα εγώ στη συγκεκριμένη ομάδα ήταν ότι καλή μεν η θεωρία, αλλά η εφαρμογή της συνήθως ξεφεύγει προς το άλλο άκρο. Θυμάμαι δηλαδή συζητήσεις για παιδιά-τυράννους, και το συμπέρασμα ήταν ότι το παιδί φέρεται έτσι επειδή νυστάζει ή επειδή δεν ασχολήθηκαν μαζί του οι γονείς τέσσερις ώρες την ημέρα αλλά μόνο δύο, και κανείς δεν τολμούσε να πει ότι βασικά, με όλες τις καλες τους προθέσεις και το άγχος τους να ξεφύγουν από την παλιά παιδαγωγική, οι γονείς είχαν φτιάξει ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο που δεν ξέρει τι θα πει όρια. Από το παιδί ως τελευταίος τροχός της αμάξης, καταλήξαμε στο παιδί ως αυτοκράτορας που εξουσιάζει τους πάντες μέσα στο σπίτι.

 

 

Για αυτό δεν φταίει η φιλοσοφία της ενσυναίσθησης αλλά η παρερμηνεία της. Η φιλοσοφία διακρίνει ξεκάθαρα την ενσυναίσθηση από τον παιδοκεντρισμο, το πρόβλημα είναι ότι πολλοί γονείς δεν είναι σε θέση να τα διαχωρίσουν. Δεν είναι εύκολο ομολογουμένως, να κι εγώ πχ δυσκολεύομαι σε κάποια πράγματα. Απλά πολλοί στη συγκεκριμένη ομάδα έχουν ένα ύφος πεφωτισμένων που τα κατάλαβαν όλα και θα μεταδώσουν αυτή τη σοφία σε άλλους. Και φυσικά έχει κάποιες ακραίες θέσεις όπως ότι ο Άγιος Βασίλης είναι η μέγιστη απάτη κατά του παιδιού σου, ότι καταστρεφεις την αυτοκυριαρχία του σώματος του με το "δώσε ένα φιλάκι στον παππού" και ότι πρέπει να κοιμάται από τις 7 το απόγευμα και με ανοιχτό παντζούρι για να ξυπνήσει στις 5! Αλλά σε γενικές γραμμές με έχει βοηθήσει πολύ να καταλάβω κάποια πράγματα που μπορεί να μην σκεφτόμουν, εννοώ για το πού οφείλεται μια συμπεριφορά. Πχ σήμερα έγραψε μια ότι όταν λείπει ο άντρας της ταξίδι μένει μαζί τους η γιαγιά και το παιδί της φέρεται άσχημα. Και της είπαν μήπως το έχει συνδυάσει ότι η γιαγιά φταίει που λείπει ο μπαμπάς. Δεν λενε ότι αφού η συμπεριφορά έχει εξήγηση, την αφήνουμε όπως είναι. Αλλά είναι σημαντικό που ψάχνουν που οφείλεται κ δεν λένε απλά "θέλει να περνάει το δικό του", όπως παλιά.

 

Όσο για τους δικούς μας παλιά, θυμάμαι και τα επικά "θα ρεζιλευτεις", "θα σε κοροϊδέψουν" (φουλ αυτοπεποίθηση), "με εκθέτεις" (φουλ ενοχικοτητα) και το, αφού σε έκαναν να κλάψεις, "μην κλάψεις"!

[kotsifikos]

Mα δεν νομίζω πως στόχος είναι να μην απογοητεύεται το παιδί, στόχος είναι όταν συμβαίνει αυτό να μπορεί να το διαχειρίζεται.

Δεν αναλύει κάθε φορά το τι συνέβη, άλλωστε στα παιδιά δεν αρέσουν οι αναλύσεις, χάνονται σε αυτές. Θέλουν δύο λόγια συγκεκριμένα και στοχευμένα,  απλά και λιτά ώστε να μπορεί να τα καταλάβει.

Just now, Έσπερος said:

Έχω δει τον ανιψιό μου να κλαίει γιατί του λερώθηκε η μπλούζα κ να επιμένει να τον αλλάξουν. κατόρθωμα της πεθεράς μου αυτό. Πραγματικά λυπήθηκα γιατί το παιδάκι δεν ήθελε να παίξει γιατί είχε στάξει σοκολάτα κ έπρεπε να του βάλουν καθαρή μπλούζα. Φυσικά η πεθερά μου το λέει με περηφάνεια ότι ούτε σταγόνα νερό δεν θέλει να χυθεί πάνω του.

Πόσο μα πόσο στεναχωρήθηκα με αυτό που διάβασα, πόσο ψυχαναγκαστικό αυτό για ένα μικρό παιδί!! Τι κρίμα να μην τα αφήνουν να ζήσουν την ανεμελιά της ηλικίας τους!!

[little lamb]

Εντάξει και αυτό έχει ένα μέτρο, όπως όλα. Δεν είναι κακό να πεις ότι είμαστε προσεκτικοί στο να μη λερωνομαστε και να μην χαλάσουμε πραγματα, αρκεί να γίνεται απλά σαν συμβουλή, σαν μίμηση στο πώς προσέχουμε εμείς και σταδιακά ανά ηλικία εννοείται, και όχι σαν να έγινε κάτι τραγικό που λερώθηκε. Και φυσικά να έχει λογική και το πώς το ντύνεις πού, δεν θα φορέσει τα "καλά" του κάπου που πάει για να λερωθεί, στις κούνιες πχ.

[kotsifikos]

Just now, little lamb said:

Εντάξει και αυτό έχει ένα μέτρο, όπως όλα. Δεν είναι κακό να πεις ότι είμαστε προσεκτικοί στο να μη λερωνομαστε και να μην χαλάσουμε πραγματα, αρκεί να γίνεται απλά σαν συμβουλή, σαν μίμηση στο πώς προσέχουμε εμείς και σταδιακά ανά ηλικία εννοείται, και όχι σαν να έγινε κάτι τραγικό που λερώθηκε. Και φυσικά να έχει λογική και το πώς το ντύνεις πού, δεν θα φορέσει τα "καλά" του κάπου που πάει για να λερωθεί, στις κούνιες πχ.

Έχω πετύχει μαμά στην παιδική χαρά να λέει στο παιδί να μην καθίσει κάτω (στον τάπητα) γιατί θα λερωθεί....εξαρτάται την συνθήκη κάθε φορά! Εμείς γυρνάμε από βόλτα και είναι για να  μπει στον κλίβανο το παιδί, δεν το συζητώ για τις φορές που γυρνάμε από το Νιάρχο, πια έχουμε παπούτσια που τα φοράει μόνο εκεί.

Πάντως καλό είναι να μην περιμένουμε να παραμένουν καθαρά και να μην λερώνονται, έτσι και αλλιώς είναι κάτι που θα προκύψει, όσο και αν προσπαθήσει ένα παιδί θα λερωθεί! ο γιος μου είναι 5 και ειλικρινά τον βλέπω να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια ώστε να μην λερώνεται όμως συμβαίνει, Ξέρεις πόσες θα χρειαστεί  να πεις ''δεν σκουπιζόμαστε στο μανίκι της μπλούζας αλλά σε χαρτοπετσέτα'' ,εγώ δεν έχω σταματήσει να το λέω.

[little lamb]

Δεν είπα να το έχουμε σαν απαίτηση, προφανώς θα λερωθούν. Απλώς ότι από κάποια ηλικία και πέρα (η οποία δεν ξέρω ποια είναι) λογικά λέμε και να προσεχουν. Όχι στις κούνιες προφανώς, αλλά όταν πχ τρώνε κάτι. Σαν δεξιότητα, οχι επειδή μας πειράζει να πλύνουμε. Ξαναλέω, από μια ηλικία και πέρα, γιατί δεν θα το σκεφτουν από μόνα τους φαντάζομαι.

[Mama_Anesti_]

Just now, little lamb είπε:

ότι ο Άγιος Βασίλης είναι η μέγιστη απάτη κατά του παιδιού σου

Σε αυτό θα συμφώνησω. Θυμάμαι πόσο ειχα στεναχωρεθει, πόσο προδομένη ενιωσα όταν μου είπαν πως τελικά ο άγιος βασιλης δεν υπάρχει ενώ οι γονείς μου με ενθάρρυναν να πιστεύω στην ύπαρξή του. Για το γιο μου, ο γνωστός άγιος βασιλης είναι ένα παραμυθακι, ένα κινούμενο σχεδιο σαν το μίκυ. Δεν φέρνει δώρα, δεν μπουκαρει σε σπίτια, δεν του στέλνουμε γράμματα. Απ την μία ίσως χάσει λίγη απ την μαγεία των χριστουγεννων, απ την άλλη δεν θα νιώσει ποτέ ότι του είπα ψέματα για το ζήτημα. 

[xaroumenh mama]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Έχω δει τον ανιψιό μου να κλαίει γιατί του λερώθηκε η μπλούζα κ να επιμένει να τον αλλάξουν. κατόρθωμα της πεθεράς μου αυτό. Πραγματικά λυπήθηκα γιατί το παιδάκι δεν ήθελε να παίξει γιατί είχε στάξει σοκολάτα κ έπρεπε να του βάλουν καθαρή μπλούζα. Φυσικά η πεθερά μου το λέει με περηφάνεια ότι ούτε σταγόνα νερό δεν θέλει να χυθεί πάνω του. Και φυσικά δεν καταλαβαίνει ποιος μας είπε ότι ένα παιδί πρέπει να τρώει κ να λερωνεται, πώς θα μάθει τρόπους κλπ. Επίσης όντως έχω δει νέους γονείς, πιο νέους από εμένα μάλιστα,  να λενε στο παιδί τους να μην πατήσει στις λάσπες κ λερώσει τα καινούργια παπούτσια. Ο δικός μου δίπλα μάζευε πέτρες από κάτω κ τις πετούσε στη λακκούβα κ πιτσιλιζόταν από πάνω μέχρι κάτω....

Ενταξει αυτό έχει μια λογική για μια μεγάλη σοβαρή απογοήτευση αλλά αν είσαι δυο χρόνων όλη σου η καθημερινότητα θα είναι μια σειρά από απογοητεύσεις, ποιος φυσιολογικός γονιός έχει χρόνο να συζητήσει τα συναισθήματα για το καθετί; 

Αυτά είναι άκρα όμως. Προφανώς θα ιεραρχήσεις. αν θέλει να τρώει αε ένα συγκεκριμένο πιάτο, απλώς του κανεις το χατίρι γιατί είναι ασήμαντο. δεν μπορείς όμως να σκέφτεσαι πωπς θα εκλογικεύσεις το το θα γίνει με τα απορρυπαντικά ή με μια ζημια. Δεν θα μείνει σε κανέναν τραύμα ουυε θα γίνει πειθήνιο όργανο επειδή απλα κατάλαβε εμπειρικά ότι δεν βάφουμε το χαλί κ δεν λουζόμαστε με χλωρίνη! 

Πολύ στενάχωρο αυτό για το παιδί, βέβαια είναι κ στο παιδί αλλά πιστεύω όταν βλέπουμε ότι ένα παιδί έχει ιδιοτροπίες δε πρέπει να ενισχύονται αλλά όπως φαίνεται στη περίπτωση του ανιψιού σου ενισχύθηκαν, κ εμένα ο μικρός μου γιος παρότι λερώνεται όταν τρώει όταν λερωθει η μπλούζα του μου ζητάει να του την αλλάξω η εκείνη την ώρα που τρώει αν πέσει φαγητό στα πόδια του, στο πάτωμα δεν τον νοιάζει στα πόδια τον ενοχλεί  αν κ πιστεύω πως είναι της ηλικίας.. Όσο για το έξω όταν πάμε παιδική χαρά προ λοκ νταουν ξσολωνει κατω στα πετραδάκια κ γίνεται χάλια από τη κορυφή ως τα νύχια... 

[Έσπερος]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Πολύ στενάχωρο αυτό για το παιδί, βέβαια είναι κ στο παιδί αλλά πιστεύω όταν βλέπουμε ότι ένα παιδί έχει ιδιοτροπίες δε πρέπει να ενισχύονται αλλά όπως φαίνεται στη περίπτωση του ανιψιού σου ενισχύθηκαν, κ εμένα ο μικρός μου γιος παρότι λερώνεται όταν τρώει όταν λερωθει η μπλούζα του μου ζητάει να του την αλλάξω η εκείνη την ώρα που τρώει αν πέσει φαγητό στα πόδια του, στο πάτωμα δεν τον νοιάζει στα πόδια τον ενοχλεί  αν κ πιστεύω πως είναι της ηλικίας.. Όσο για το έξω όταν πάμε παιδική χαρά προ λοκ νταουν ξσολωνει κατω στα πετραδάκια κ γίνεται χάλια από τη κορυφή ως τα νύχια... 

Στον ανιψιό μου νομίζω ότι δεν ενισχύθηκε αλλά προκλήθηκε από την εμμονή της γιαγιάς να μη λερωθεί. προφανώς του πέρασε μετά  ότι είναι κακό... 

 

Για να επανέλθω, αυτό που με δυσκολεύει εμένα στα όχι είναι ότι δεν μπορώ την γκρίνια κ γενικα είμαι τύπος που υποχωρεί εύκολα αν κάτι ξέρει ότι θα προκαλέσει γκρίνια κ νεύρα. κάνω εύκολα χατίρια δηλαδή. κ πιέζομαι παρα πολύ για να μην το κάνω στο παιδί γιατί δεν θέλω να μάθει ότι συνεχώς θα γίνονται όλα όπως θέλει. καταστάσεις πχ που έχει δει πολλά βιντεάκια κ θέλω να σταματήσουμε, με δυσκολεύουν πολύ. Όχι ότι στενοχωριέμαι που στενοχωριέται το παιδί, απλώς νιώθω ότι εγω δεν μπορώ να διαχειριστώ τέτοιες καταστάσεις.