Πράγματα που δεν θέλουμε να πειράζουν τα μωρά μας

[little lamb]

Καλημέρα σε όλους!

Γράφω για ένα θέμα που μπορεί να είναι λιγο χαζό. Είναι και περίπλοκο να το διατυπώσω.

Λοιπόν, όλοι λίγο πολύ έχουμε στο σπιτι κάποια πράγματα που δεν πρέπει/δεν θέλουμε να πειράξουν τα παιδιά, ή θέλουμε να τα χρησιμοποιούν ελεγχόμενα. Επικίνδυνα πράγματα (πχ απορρυπαντικά), πράγματα που χαλάνε (πχ βιβλία κανονικά, CD, κάποιο μουσικό όργανο), ή πραγματα που λερώνουν (πχ μαρκαδόροι). Υποθέτω πως όλοι είτε τα έχουμε σε κάποιο ντουλάπι/συρτάρι με κλειδαριά ή ασφάλεια, ή κάπου ψηλά που να μην τα φτάνει ή να μην τα βλέπει καν.

Πώς χειριζόμαστε όμως την κατάσταση αν το παιδί κάποια στιγμή τα είδε κι από τότε θυμάται πού είναι και τα ζητάει; Αναφέρομαι σε παιδί ενάμισι έτους, που δεν μιλάει επομένως ώστε να μπορείς να εξηγήσεις κάποια πράγματα.

 

Παραδείγματα:

Α) μας έχει δει να ανοίγουμε πχ το ντουλάπι με τα απορρυπαντικά ή τα CD και προσπαθεί κι εκείνο να το ανοίξει, κι επειδή δεν μπορεί λόγω της ασφάλειας τελικά κλαίει ή θυμώνει

Β) έχει δει πού έχουμε πχ τους μαρκαδόρους που θέλουμε να χρησιμοποιει ελεγχόμενα, κι έτσι πάλι προσπαθεί να ανοίξει το συγκεκριμένο συρτάρι, δεν μπορεί λόγω της ασφάλειας κλπ κλπ

Γ) αν τα βγάλουμε από τη συγκεκριμένη θέση ώστε να μην έχουμε αυτό το "δράμα", θυμάται ότι ήταν εκεί και τα ψάχνει απεγνωσμένα! Συνέβη με κανονικά βιβλία που σκίζονται, που ανακάλυψε πού τα είχα, τους άλλαξα θέση κι έτσι πάει εκεί που ήταν πριν και τα ζηταει μες στη στενοχώρια που εξαφανίστηκαν!

 

Παρόμοια σκηνικά γίνονται οχι μόνο με αντικείμενα, αλλά και με πράγματα που θέλει αλλά δεν μπορούν να γινουν. Πχ να παίρνουμε τη γιαγιά τηλεφωνο αλλα εκείνη να μην απαντάει ή να λείπει, που δεν μπορεί να το καταλάβει όταν το λέμε.

 

Γενικά πώς εξηγουμε πράγματα που μάλλον δεν είναι ακόμα σε θέση να καταλάβουν; Όπως "θα πάρουμε τηλ μετά", "θα ζωγραφίσουμε αργότερα", "το στερεοφωνικό θα χαλάσει" (πάει κι εκεί και παταει διάφορα) κλπ. Εννοώ σε παιδί που δεν μιλάει, γιατί αν μιλάει υποθέτω είναι πιο εύκολο. Δεν είναι ότι δεν θέλω να στενοχωριέται ποτέ, απλώς επειδή δεν μιλάει βλέπω την απογοήτευση και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε ώστε να διαχειριστεί τη "στενοχώρια" ή τη "ματαίωση", όπως λέγεται, που νιώθει επειδή δεν μπορεί να γίνει κάτι.

[ninaki80]

Just now, little lamb είπε:

Καλημέρα σε όλους!

Γράφω για ένα θέμα που μπορεί να είναι λιγο χαζό. Είναι και περίπλοκο να το διατυπώσω.

Λοιπόν, όλοι λίγο πολύ έχουμε στο σπιτι κάποια πράγματα που δεν πρέπει/δεν θέλουμε να πειράξουν τα παιδιά, ή θέλουμε να τα χρησιμοποιούν ελεγχόμενα. Επικίνδυνα πράγματα (πχ απορρυπαντικά), πράγματα που χαλάνε (πχ βιβλία κανονικά, CD, κάποιο μουσικό όργανο), ή πραγματα που λερώνουν (πχ μαρκαδόροι). Υποθέτω πως όλοι είτε τα έχουμε σε κάποιο ντουλάπι/συρτάρι με κλειδαριά ή ασφάλεια, ή κάπου ψηλά που να μην τα φτάνει ή να μην τα βλέπει καν.

Πώς χειριζόμαστε όμως την κατάσταση αν το παιδί κάποια στιγμή τα είδε κι από τότε θυμάται πού είναι και τα ζητάει; Αναφέρομαι σε παιδί ενάμισι έτους, που δεν μιλάει επομένως ώστε να μπορείς να εξηγήσεις κάποια πράγματα.

 

Παραδείγματα:

Α) μας έχει δει να ανοίγουμε πχ το ντουλάπι με τα απορρυπαντικά ή τα CD και προσπαθεί κι εκείνο να το ανοίξει, κι επειδή δεν μπορεί λόγω της ασφάλειας τελικά κλαίει ή θυμώνει

Β) έχει δει πού έχουμε πχ τους μαρκαδόρους που θέλουμε να χρησιμοποιει ελεγχόμενα, κι έτσι πάλι προσπαθεί να ανοίξει το συγκεκριμένο συρτάρι, δεν μπορεί λόγω της ασφάλειας κλπ κλπ

Γ) αν τα βγάλουμε από τη συγκεκριμένη θέση ώστε να μην έχουμε αυτό το "δράμα", θυμάται ότι ήταν εκεί και τα ψάχνει απεγνωσμένα! Συνέβη με κανονικά βιβλία που σκίζονται, που ανακάλυψε πού τα είχα, τους άλλαξα θέση κι έτσι πάει εκεί που ήταν πριν και τα ζηταει μες στη στενοχώρια που εξαφανίστηκαν!

 

Παρόμοια σκηνικά γίνονται οχι μόνο με αντικείμενα, αλλά και με πράγματα που θέλει αλλά δεν μπορούν να γινουν. Πχ να παίρνουμε τη γιαγιά τηλεφωνο αλλα εκείνη να μην απαντάει ή να λείπει, που δεν μπορεί να το καταλάβει όταν το λέμε.

 

Γενικά πώς εξηγουμε πράγματα που μάλλον δεν είναι ακόμα σε θέση να καταλάβουν; Όπως "θα πάρουμε τηλ μετά", "θα ζωγραφίσουμε αργότερα", "το στερεοφωνικό θα χαλάσει" (πάει κι εκεί και παταει διάφορα) κλπ. Εννοώ σε παιδί που δεν μιλάει, γιατί αν μιλάει υποθέτω είναι πιο εύκολο. Δεν είναι ότι δεν θέλω να στενοχωριέται ποτέ, απλώς επειδή δεν μιλάει βλέπω την απογοήτευση και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε ώστε να διαχειριστεί τη "στενοχώρια" ή τη "ματαίωση", όπως λέγεται, που νιώθει επειδή δεν μπορεί να γίνει κάτι.

1.5 χρονων βρε κοριτσι τι να εξηγησεις απλα προσπαθεις να του αποσπασεις την προσοχη με κατι αλλο. γενικα οτι δεν ειναι επικινδυνο να τον αφηνεις κ θα το βαρεθει οι μαρκαδοροι ειδικα κ ας λερωνουν ειναι υπερβολη να τους κριβεις μην ξεχνας οτι μεχρι 4 χρονων θα λερωνουν με μαρκαδορους. 

οσο για τα επικινδυνα απλα οταν κανει σαν τρελος να ανοιξει ενα ντουλαπι τον αφηνεις να καταλαβει οτι απλα δεν γινετε αυτο που κανει κ θα βαρεθει. 

γενικα κλαματα κ υστεριες θα εχετε αλλα ειναι φυσιολογικο προσπαθησε απλα να του δινεις κατι αλλο πιο ενδιαφερον αν μπορεις αν δεν βρισκει τιποτα πιο ενδιαφερον αστον να ζησει το δραμα του κ θα συνελθει ετσι μαθαινει να διαχειριζετε κ τον θυμο του δεν ειναι ματαιωση.. 

[chocolate_eater]

Just now, little lamb said:

Καλημέρα σε όλους!

Γράφω για ένα θέμα που μπορεί να είναι λιγο χαζό. Είναι και περίπλοκο να το διατυπώσω.

Λοιπόν, όλοι λίγο πολύ έχουμε στο σπιτι κάποια πράγματα που δεν πρέπει/δεν θέλουμε να πειράξουν τα παιδιά, ή θέλουμε να τα χρησιμοποιούν ελεγχόμενα. Επικίνδυνα πράγματα (πχ απορρυπαντικά), πράγματα που χαλάνε (πχ βιβλία κανονικά, CD, κάποιο μουσικό όργανο), ή πραγματα που λερώνουν (πχ μαρκαδόροι). Υποθέτω πως όλοι είτε τα έχουμε σε κάποιο ντουλάπι/συρτάρι με κλειδαριά ή ασφάλεια, ή κάπου ψηλά που να μην τα φτάνει ή να μην τα βλέπει καν.

Πώς χειριζόμαστε όμως την κατάσταση αν το παιδί κάποια στιγμή τα είδε κι από τότε θυμάται πού είναι και τα ζητάει; Αναφέρομαι σε παιδί ενάμισι έτους, που δεν μιλάει επομένως ώστε να μπορείς να εξηγήσεις κάποια πράγματα.

 

Παραδείγματα:

Α) μας έχει δει να ανοίγουμε πχ το ντουλάπι με τα απορρυπαντικά ή τα CD και προσπαθεί κι εκείνο να το ανοίξει, κι επειδή δεν μπορεί λόγω της ασφάλειας τελικά κλαίει ή θυμώνει

Β) έχει δει πού έχουμε πχ τους μαρκαδόρους που θέλουμε να χρησιμοποιει ελεγχόμενα, κι έτσι πάλι προσπαθεί να ανοίξει το συγκεκριμένο συρτάρι, δεν μπορεί λόγω της ασφάλειας κλπ κλπ

Γ) αν τα βγάλουμε από τη συγκεκριμένη θέση ώστε να μην έχουμε αυτό το "δράμα", θυμάται ότι ήταν εκεί και τα ψάχνει απεγνωσμένα! Συνέβη με κανονικά βιβλία που σκίζονται, που ανακάλυψε πού τα είχα, τους άλλαξα θέση κι έτσι πάει εκεί που ήταν πριν και τα ζηταει μες στη στενοχώρια που εξαφανίστηκαν!

 

Παρόμοια σκηνικά γίνονται οχι μόνο με αντικείμενα, αλλά και με πράγματα που θέλει αλλά δεν μπορούν να γινουν. Πχ να παίρνουμε τη γιαγιά τηλεφωνο αλλα εκείνη να μην απαντάει ή να λείπει, που δεν μπορεί να το καταλάβει όταν το λέμε.

 

Γενικά πώς εξηγουμε πράγματα που μάλλον δεν είναι ακόμα σε θέση να καταλάβουν; Όπως "θα πάρουμε τηλ μετά", "θα ζωγραφίσουμε αργότερα", "το στερεοφωνικό θα χαλάσει" (πάει κι εκεί και παταει διάφορα) κλπ. Εννοώ σε παιδί που δεν μιλάει, γιατί αν μιλάει υποθέτω είναι πιο εύκολο. Δεν είναι ότι δεν θέλω να στενοχωριέται ποτέ, απλώς επειδή δεν μιλάει βλέπω την απογοήτευση και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε ώστε να διαχειριστεί τη "στενοχώρια" ή τη "ματαίωση", όπως λέγεται, που νιώθει επειδή δεν μπορεί να γίνει κάτι.

 

Για μένα υπάρχουν δύο ειδών πράγματα εδώ....αυτά που δε θέλεις να πιάσει κι αυτά που δεν πρέπει για λόγους ασφαλείας. Για τα δεύτερα εννοείται πως πρέπει να μη μπορεί να τα φτάσει με κανένα τρόπο. Για τα πρώτα εγώ θεωρώ οτι δεν κάνει κακό να είμαστε λίγο πιο 'χαλαροί', με την έννοια οτι ΟΚ, κι αν πιάσει ένα CD το πολύ πολύ να το σπάσει....δεν είναι αναγκη να έχει πρόσβαση σε όλα τα CD, ούτε στο αγαπημενο μας.....

 

Και για τις δύο καταστάσεις πάντως εγώ δε συμφωνώ οτι δε μπορείς να εξηγήσεις..μια χαρά καταλαβαίνει από το συνδυασμό λεκτικής / μη-λεκτικής επικοινωνίας στα 1.5...ίσως οχι την πρώτη φορά, αλλά αν το πεις δέκα φορές, την εντέκατη θα το καταλάβει. Έχω την αίσθηση οτι το μπλα μπλα δεν πάει καθόλου χαμένο όχι στα 1.5, αλλά πολύ νωρίτερα. Άλλωστε ακόμα και τη λεκτική επικοινωνία τα μωρά πρώτα την κατακτούν ως ακροατές και πολύ αργότερα ως ομιλητές. Στα 1.5 παίζει να καταλαβαίνει τουλάχιστον 10-20 λέξεις ή φράσεις, ακόμα και αν δε μιλάει ακόμα, φυσικά ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχει.

[little lamb]

Εγώ έχω διαβάσει ότι για να διαχειριστεί το δράμα πρέπει να είσαι δίπλα και να εξηγείς ότι καταλαβαίνεις πως στενοχωριέται αλλά αυτό που ζητάει δεν γίνεται για τους χψ λόγους. Όχι να το ζήσει μόνο του και απλά θα του περάσει. Και μου φαίνεται λογικό, απλά σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, τώρα τι να εξηγήσω; Υστεριες δεν έχουμε ευτυχώς ακόμα, απλά βλέπω μια τεράστια απογοήτευση που δεν μπορεί να ανοίξει το ντουλάπι ή που "χάθηκε" κάτι που προηγουμένως το είχε δει. 

Γενικά δεν έχουμε πολλά πράγματα κρυμμένα, έχουμε απομακρύνει διακοσμητικά κλπ, δηλαδή ο χώρος είναι ελεύθερος να εξερευνεί. Πάνω κάτω αυτά τα λίγα που έγραψα είναι κρυμμένα, κυρίως τα επικίνδυνα και πράγματα που όντως χαλάνε. Μολύβια πχ έχω ελεύθερα, και έχει και πίνακα γραψε-σβησε, απλά ειδικά για τους μαρκαδόρους φοβάμαι μη γράψει στον καναπέ γι'αυτό τους δίνουμε ελεγχόμενα. Δεν της απαγορευουμε γενικά μη επικίνδυνα, πχ στο τραπεζάκι που καθαρίζει την έχουμε αφήσει να γράψει και μετά καθαρίσαμε για να το δει. Ή έχουμε ένα καλάθι με παλιά περιοδικά και προσπέκτους για να εξασκεί ελεύθερα την περιέργεια του σκισιματος.

[chocolate_eater]

Just now, little lamb said:

Εγώ έχω διαβάσει ότι για να διαχειριστεί το δράμα πρέπει να είσαι δίπλα και να εξηγείς ότι καταλαβαίνεις ότι στενοχωριέται αλλά αυτό που ζητάει δεν γίνεται. Όχι να το ζήσει μόνο του και απλά θα του περάσει. Και μου φαίνεται λογικό, απλά σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, τώρα τι να εξηγήσω; Υστεριες δεν έχουμε ευτυχώς ακόμα, απλά βλέπω μια τεράστια απογοήτευση που δεν μπορεί να ανοίξει το ντουλάπι ή που "χάθηκε" κάτι που προηγουμένως το είχε δει. 

Γενικά δεν έχουμε πολλά πράγματα κρυμμένα, έχουμε απομακρύνει διακοσμητικά κλπ, δηλαδή ο χώρος είναι ελεύθερος να εξερευνεί. Πάνω κάτω αυτά τα λίγα που έγραψα είναι κρυμμένα, κυρίως τα επικίνδυνα και πράγματα που όντως χαλάνε. Μολύβια πχ έχω ελεύθερα, και έχει και πίνακα γραψε-σβησε, απλά ειδικά για τους μαρκαδόρους φοβάμαι μη γράψει στον καναπέ γι'αυτό τους δίνουμε ελεγχόμενα. Δεν της απαγορευουμε γενικά μη επικίνδυνα, πχ στο τραπεζάκι που καθαρίζει την έχουμε αφήσει να γράψει και μετά καθαρίσαμε για να το δει. Ή έχουμε ένα καλάθι με παλιά περιοδικά και προσπέκτους για να εξασκεί ελεύθερα την περιέργεια του σκισιματος.

 

Ακριβώς αυτό που λες στην πρώτη φράση σου είναι....θα πρέπει να εξηγείς και να μιλάς τόσο για να αναπτυχθεί το γλωσσικό κομμάτι του (π.χ. να δώσει όνομα στα πράγματα, στα συναισθήματα κλπ.), όσο και γιατί θα καταλάβει...όπως είπα μπορεί όχι το 100%, ούτε την πρώτη φορά, πάντως θα γίνει πιο γρήγορα απ'όσο φαντάζεσαι, εφ'όσον το κάνεις με συνέπεια. Είναι κι αυτό μέρος της ανάπτυξής τους. Ούτε κι εγώ το πίστευα μέχρι να το κάνω, αλλά είναι εντυπωσιακό το πόσο βαθμό κατανόησης και νοημοσύνης μπορεί να έχει ένα παιδί στην ηλικία αυτή, αν λαμβάνει ερεθίσματα.

[ΑΡΓΚ]

Eξηγείς και ανακατευθύνεις σε κάτι άλλο. Και αν στην πορεία νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνει, αργά ή γρήγορα θα καταλάβει, οπότε συνεχίζεις να εξηγείς.

Επίσης αν κλαίει/γκρινιάζει για λίγο παρά τις προσπάθειες σου και εφόσον δεν γίνεται αυτό γενικά (δε μιλάμε για ένα παιδί που γενικά αφήνεται να κλαίει, αλλά για ένα πείσμα) μην αγχώνεσαι ότι θα πάθει κάτι, είναι και αυτό μέρος των ορίων στη ζωή. Δεν αναφέρομαι σε ένα παιδί που πεινάει ή που νυστάζει ή θέλει να παίξετε, αλλά στο ότι έχει κολλήσει να παίξει με τη χλωρίνη. Αν γκρινιάξει και λίγο, τα νεύρα συ μεν θα σπάσουν αλλά το παιδί θα έχει μάθει κάτι.

[ninaki80]

Just now, little lamb είπε:

Εγώ έχω διαβάσει ότι για να διαχειριστεί το δράμα πρέπει να είσαι δίπλα και να εξηγείς ότι καταλαβαίνεις πως στενοχωριέται αλλά αυτό που ζητάει δεν γίνεται για τους χψ λόγους. Όχι να το ζήσει μόνο του και απλά θα του περάσει. Και μου φαίνεται λογικό, απλά σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, τώρα τι να εξηγήσω; Υστεριες δεν έχουμε ευτυχώς ακόμα, απλά βλέπω μια τεράστια απογοήτευση που δεν μπορεί να ανοίξει το ντουλάπι ή που "χάθηκε" κάτι που προηγουμένως το είχε δει. 

Γενικά δεν έχουμε πολλά πράγματα κρυμμένα, έχουμε απομακρύνει διακοσμητικά κλπ, δηλαδή ο χώρος είναι ελεύθερος να εξερευνεί. Πάνω κάτω αυτά τα λίγα που έγραψα είναι κρυμμένα, κυρίως τα επικίνδυνα και πράγματα που όντως χαλάνε. Μολύβια πχ έχω ελεύθερα, και έχει και πίνακα γραψε-σβησε, απλά ειδικά για τους μαρκαδόρους φοβάμαι μη γράψει στον καναπέ γι'αυτό τους δίνουμε ελεγχόμενα. Δεν της απαγορευουμε γενικά μη επικίνδυνα, πχ στο τραπεζάκι που καθαρίζει την έχουμε αφήσει να γράψει και μετά καθαρίσαμε για να το δει. Ή έχουμε ένα καλάθι με παλιά περιοδικά και προσπέκτους για να εξασκεί ελεύθερα την περιέργεια του σκισιματος.

εννοειτε οτι του μιλας του παιδιου αλλα ολα αυτα που λες ισχυουν για λιγο μεγαλητερες ηλικιες... 

εννοειτε οτι θα του πεις αυτα δεν τα πειραζουμε κ μην στεναχωριεσαι αλλα 1.5 χρονων .... 

μην περιμενεις οτι θα σου πει ναι μαμα εχεις δικιο γιατι κλαιω ... αυτο θα γινει σε αλλη ηλικια. απλα του λες οχι αγαπη μου ελα να παιξουμε με κατι αλλο γιατι θα χτυπησεις

[little lamb]

@chocolate_eater Ναι αυτό έχουμε σκοπό να το κάνουμε και το έχουμε ξεκινήσει, αλλά πρακτικά είναι δυσκολο μέχρι να "πετύχει". Που μιλάς σε πούμε και εξηγείς και το κακόμοιρο δίπλα απλά κλαίει γιατί δεν καταλαβαίνει τι του λες! Ειδικά όταν θέλει τηλ στους παππούδες κι εκείνοι δεν απαντούν, φέρνει το κινητό κι επαναλαμβάνει "γιαγιά γιαγιά" μέσα στη στενοχώρια!

[Έσπερος]

Όσα κ να κρύψεις θα υοετχουν πράγματα ορατά κ πρέπει να το συνηθίσουν όλοι στο σπίτι. Το λες, το ξαναλές, απομακρύνεις, στη χειρότερη αποσπάς. Δεν μπορείς να τα εχεθς όλα κλειδωμένα, απλώς χρειάζεται μια ιεράρχηση. πχ εννιειται να μάθει να μην πιάνει φούρνο ή καλοριφέρ πχ, αλλά για κάποια αλλά πρέπει να σκεφτείς αν θα βάλεις νερό στο κρασί σου. θέλει μαρκαδόρο; κάθεσαι κ παίζεις. ή ρισκάρεις να σου βάψει τον καναπέ αν παίξει χωρίς επίβλεψη. θέλει απορρυπαντικά; είσαι από πάνω κ ανοιγοκλείνει το ντουλάπι, βάζει βγάζει, μέχρι να βαρεθεί. δεν θα το κάνει δια βίου αυτό. 

Just now, little lamb είπε:

@chocolate_eater Ναι αυτό έχουμε σκοπό να το κάνουμε και το έχουμε ξεκινήσει, αλλά πρακτικά είναι δυσκολο μέχρι να "πετύχει". Που μιλάς σε πούμε και εξηγείς και το κακόμοιρο δίπλα απλά κλαίει γιατί δεν καταλαβαίνει τι του λες! Ειδικά όταν θέλει τηλ στους παππούδες κι εκείνοι δεν απαντούν, φέρνει το κινητό κι επαναλαμβάνει "γιαγιά γιαγιά" μέσα στη στενοχώρια!

δεν είναι ότο δεν καταλαβαίνουν τι λες. αυτό κ ένα τρίχρονο μπορεί να το κάνει. καταλαβαίνουν τι λες αλλά δεν επεξεργάζονται το ότι όντως είναι πρακτικά αδύνατο. 

[chocolate_eater]

Just now, little lamb said:

@chocolate_eater Ναι αυτό έχουμε σκοπό να το κάνουμε και το έχουμε ξεκινήσει, αλλά πρακτικά είναι δυσκολο μέχρι να "πετύχει". Που μιλάς σε πούμε και εξηγείς και το κακόμοιρο δίπλα απλά κλαίει γιατί δεν καταλαβαίνει τι του λες! Ειδικά όταν θέλει τηλ στους παππούδες κι εκείνοι δεν απαντούν, φέρνει το κινητό κι επαναλαμβάνει "γιαγιά γιαγιά" μέσα στη στενοχώρια!

 

Ε, εντάξει θέλει υπομονή κι επιμονή...δε θα γίνει την πρώτη φορά αλλά να είσαι σίγουρη οτι καταλαβαίνει....και όσο το κάνεις, τόσο θα καταλαβαίνει περισσότερο. Και πολλές φορές καταλαβαίνει επίσης, αλλά εχει τη δική του προτίμηση.   Γι'αυτό και βοηθάει το κόλπο της απόσπασης προσοχής, αλλά θεωρώ οτι το κεντρικό είναι να εξηγούμε σε κάθε περίπτωση...από την πρώτη μέρα κιόλας.  Απο κει και πέρα, το να στεναχωρηθεί ή να απογοητευτεί που κάτι δεν έγινε για το Χ, Ψ λόγο, είναι δικό του θέμα πως θα βιώσει την κάθε κατάσταση. Εγώ νομιζω οτι κανένα συναίσθημα δεν κάνει κακό, αν υπάρχει ισορροπία και αν οι λόγοι που το δημιουργούν είναι στα πλαίσια του λογικού....π.χ. είναι πολύ λογικό να μη μπορεί να μιλήσει στη γιαγιά όποτε θέλει ή να πιει το απορρυπαντικό, θα πρέπει μέσα από την εμπειρία αυτή να το μάθει κι αυτό.

 

Για το τραπεζάκι που έδωσες παράδειγμα, θα μπορούσατε π.χ. αντι να το καθαρίζετε εσείς, να της δείξετε πως γίνεται και μετά να το καθαρίσει η ίδια. Αν μάθει οτι κάθε φορά που λερώνει θα πρέπει μετά να καθαρίζει, είμαι σίγουρος οτι θα το κάνει 5 φορές και θα το σταματήσει, εκεί που ειδάλλως θα το έκανε 15. Και θα έχει μάθει κι ένα skill...

[Mamaloulou]

Στην ηλικία του 1,5 έτους καταλαβαίνουνε πάρα πολύ καλά τι τους λες επομένως εξηγείς γιατι δεν γίνεται κάτι πχ δεν μπορούμε να ανοίξουμε το ντουλάπι με τα απορρυπαντικά γιατι είναι επικυνδυνο μπορεί να μην το καταλάβει την φορά θα το καταλάβει την πεμπτη και μετα θα δωσεις μια άλλη εναλλακτική πχ άνοιξε το ντουλάπι με τα τάπερ,η αν ψάχνει το βιβλίο που του άλλαξες θέσει δώσε ένα άλλο βιβλίο η ένα προσπεκτ 

[little lamb]

@chocolate_eater δεν διαφωνω για την εξήγηση. Ίσα ίσα τη θεωρώ πολύ σημαντική. Το είπα κι εγώ ότι ο σκοπός δεν είναι να μην στενοχωριέται. Αλλά να μάθει να διαχειρίζεται αυτή τη στενοχώρια /ματαίωση. Η διαχείριση γίνεται μέσα από την εξήγηση των λόγων που δεν γίνεται κάτι και μέσα από τη συζήτηση των συναισθημάτων που νιώθει. Για να μάθει να αναγνωρίζει και αυτό τα συναισθήματα των άλλων και να μην το κανει ή δεν το κάνει απλά επειδή του είπαμε ότι δεν πρέπει. Είναι αυτά που έλειπαν από τη δική μας διαπαιδαγώγηση με τα ξερά "γιατί έτσι πρέπει", "είναι κακό", "δεν κάνει" που έπρεπε απλά να τα πάρουμε απόφαση και να διαχειριστούμε μόνοι το τι νιώθουμε χωρίς να μας αφήνεται περιθώριο να τα εκφράσουμε. Απλά είναι μικρό για τόση συζήτηση προφανώς, εκεί μπλοκάρω. Το τραπεζάκι ναι μαζί το καθαρίζουμε, βασικά και να θέλαμε μόνοι μας θα μας έπαιρνε ούτως ή άλλως το πανί γιατί της αρέσει να μιμειται το καθάρισμα γενικά.

 

Just now, Έσπερος είπε:

 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Eξηγείς και ανακατευθύνεις σε κάτι άλλο. Και αν στην πορεία νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνει, αργά ή γρήγορα θα καταλάβει, οπότε συνεχίζεις να εξηγείς.

Επίσης αν κλαίει/γκρινιάζει για λίγο παρά τις προσπάθειες σου και εφόσον δεν γίνεται αυτό γενικά (δε μιλάμε για ένα παιδί που γενικά αφήνεται να κλαίει, αλλά για ένα πείσμα) μην αγχώνεσαι ότι θα πάθει κάτι, είναι και αυτό μέρος των ορίων στη ζωή. Δεν αναφέρομαι σε ένα παιδί που πεινάει ή που νυστάζει ή θέλει να παίξετε, αλλά στο ότι έχει κολλήσει να παίξει με τη χλωρίνη. Αν γκρινιάξει και λίγο, τα νεύρα συ μεν θα σπάσουν αλλά το παιδί θα έχει μάθει κάτι.

 

Καλά δεν λέω ότι θα πάθει κάτι αν δεν το κάνει. Το έγραψα και πιο πριν ότι ο σκοπός δεν είναι να μη στενοχωριέται ποτέ. Αλλά δεν είναι και πείσμα. Σε αυτή την ηλικία όντως δεν καταλαβαίνει γιατί δεν γίνεται να παίξει με το μπουκάλι της χλωρίνης αλλά γίνεται με ένα άλλο μπουκάλι. Για εκείνο όλα απλά μπουκάλια είναι, δεν ξέρει το περιεχόμενο. Σε μεγαλύτερη ηλικία όντως μπορεί να επιμένουν για πλάκα (σε μερικά πράγματα ήδη το κάνει) αλλά σε πολλά το καταλαβαίνω ότι δεν είναι πείσμα. 

 

Just now, Έσπερος είπε:

πχ εννιειται να μάθει να μην πιάνει φούρνο ή καλοριφέρ πχ, αλλά για κάποια αλλά πρέπει να σκεφτείς αν θα βάλεις νερό στο κρασί σου. θέλει μαρκαδόρο; κάθεσαι κ παίζεις. ή ρισκάρεις να σου βάψει τον καναπέ αν παίξει χωρίς επίβλεψη. θέλει απορρυπαντικά; είσαι από πάνω κ ανοιγοκλείνει το ντουλάπι, βάζει βγάζει, μέχρι να βαρεθεί. δεν θα το κάνει δια βίου αυτό. 

 

Καλά εννοείται ότι τα κάνουμε αυτά. Η ερώτηση είναι για ώρες που δεν μπορούμε να καθίσουμε μαζί.

 

[Super.mum]

Just now, little lamb είπε:

Καλημέρα σε όλους!

Γράφω για ένα θέμα που μπορεί να είναι λιγο χαζό. Είναι και περίπλοκο να το διατυπώσω.

Λοιπόν, όλοι λίγο πολύ έχουμε στο σπιτι κάποια πράγματα που δεν πρέπει/δεν θέλουμε να πειράξουν τα παιδιά, ή θέλουμε να τα χρησιμοποιούν ελεγχόμενα. Επικίνδυνα πράγματα (πχ απορρυπαντικά), πράγματα που χαλάνε (πχ βιβλία κανονικά, CD, κάποιο μουσικό όργανο), ή πραγματα που λερώνουν (πχ μαρκαδόροι). Υποθέτω πως όλοι είτε τα έχουμε σε κάποιο ντουλάπι/συρτάρι με κλειδαριά ή ασφάλεια, ή κάπου ψηλά που να μην τα φτάνει ή να μην τα βλέπει καν.

Πώς χειριζόμαστε όμως την κατάσταση αν το παιδί κάποια στιγμή τα είδε κι από τότε θυμάται πού είναι και τα ζητάει; Αναφέρομαι σε παιδί ενάμισι έτους, που δεν μιλάει επομένως ώστε να μπορείς να εξηγήσεις κάποια πράγματα.

 

Παραδείγματα:

Α) μας έχει δει να ανοίγουμε πχ το ντουλάπι με τα απορρυπαντικά ή τα CD και προσπαθεί κι εκείνο να το ανοίξει, κι επειδή δεν μπορεί λόγω της ασφάλειας τελικά κλαίει ή θυμώνει

Β) έχει δει πού έχουμε πχ τους μαρκαδόρους που θέλουμε να χρησιμοποιει ελεγχόμενα, κι έτσι πάλι προσπαθεί να ανοίξει το συγκεκριμένο συρτάρι, δεν μπορεί λόγω της ασφάλειας κλπ κλπ

Γ) αν τα βγάλουμε από τη συγκεκριμένη θέση ώστε να μην έχουμε αυτό το "δράμα", θυμάται ότι ήταν εκεί και τα ψάχνει απεγνωσμένα! Συνέβη με κανονικά βιβλία που σκίζονται, που ανακάλυψε πού τα είχα, τους άλλαξα θέση κι έτσι πάει εκεί που ήταν πριν και τα ζηταει μες στη στενοχώρια που εξαφανίστηκαν!

 

Παρόμοια σκηνικά γίνονται οχι μόνο με αντικείμενα, αλλά και με πράγματα που θέλει αλλά δεν μπορούν να γινουν. Πχ να παίρνουμε τη γιαγιά τηλεφωνο αλλα εκείνη να μην απαντάει ή να λείπει, που δεν μπορεί να το καταλάβει όταν το λέμε.

 

Γενικά πώς εξηγουμε πράγματα που μάλλον δεν είναι ακόμα σε θέση να καταλάβουν; Όπως "θα πάρουμε τηλ μετά", "θα ζωγραφίσουμε αργότερα", "το στερεοφωνικό θα χαλάσει" (πάει κι εκεί και παταει διάφορα) κλπ. Εννοώ σε παιδί που δεν μιλάει, γιατί αν μιλάει υποθέτω είναι πιο εύκολο. Δεν είναι ότι δεν θέλω να στενοχωριέται ποτέ, απλώς επειδή δεν μιλάει βλέπω την απογοήτευση και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε ώστε να διαχειριστεί τη "στενοχώρια" ή τη "ματαίωση", όπως λέγεται, που νιώθει επειδή δεν μπορεί να γίνει κάτι.

Πολύ μαρεσει το θέμα σου !!!! Επειδή και ο δικός μου είναι τώρα κοντά ένα μισή με ενδιαφέρει και εμένα και θα το παρακολουθώ. 

[little lamb]

Just now, Mamaloulou είπε:

Στην ηλικία του 1,5 έτους καταλαβαίνουνε πάρα πολύ καλά τι τους λες επομένως εξηγείς γιατι δεν γίνεται κάτι πχ δεν μπορούμε να ανοίξουμε το ντουλάπι με τα απορρυπαντικά γιατι είναι επικυνδυνο μπορεί να μην το καταλάβει την φορά θα το καταλάβει την πεμπτη και μετα θα δωσεις μια άλλη εναλλακτική πχ άνοιξε το ντουλάπι με τα τάπερ,η αν ψάχνει το βιβλίο που του άλλαξες θέσει δώσε ένα άλλο βιβλίο η ένα προσπεκτ 

 

Ναι βρε παιδιά, μάλλον κάτι δεν γράφω καλά. Εννοείται ότι με τις πολλές επαναλήψεις θα το καταλάβει, την 5η φορά πχ όπως λες. Το θέμα είναι οι φορές μεταξύ 1ης και 5ης.

[chocolate_eater]

Μη μπλοκάρεις επειδή δεν "συζητάς" στην παρούσα φάση...λογικό είναι. Αλλά μονόδρομα νομίζω μια χαρά μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους όταν εξηγούμε κάτι.

Just now, little lamb said:

 

Ναι βρε παιδιά, μάλλον κάτι δεν γράφω καλά. Εννοείται ότι με τις πολλές επαναλήψεις θα το καταλάβει, την 5η φορά πχ όπως λες. Το θέμα είναι οι φορές μεταξύ 1ης και 5ης.

 

Υπομονή.

[Super.mum]

Just now, little lamb είπε:

 

Ναι βρε παιδιά, μάλλον κάτι δεν γράφω καλά. Εννοείται ότι με τις πολλές επαναλήψεις θα το καταλάβει, την 5η φορά πχ όπως λες. Το θέμα είναι οι φορές μεταξύ 1ης και 5ης.

Δεν ξέρω πάντως εμένα και στις 20 φορά δεν βλέπω να το καταλαβαίνει ... 

[little lamb]

@chocolate_eater Νομίζω τώρα με κατάλαβες. Μάλλον δεν το έλεγα εγώ καλά. Μάλλον αυτό ακριβώς με μπλοκάρει, το ότι νιώθω ότι δεν το συζητάμε όσο θα ήθελα. 

[ninaki80]

Just now, Super.mum είπε:

Δεν ξέρω πάντως εμένα και στις 20 φορά δεν βλέπω να το καταλαβαίνει ... 

λογικο βρε κοριτσι 1.5 χρονων ειναι ... απλα το.δικο του θελει... παιδια μην υπερβαλουμε 1.5 χρονων εννοειτε οτι καταλαβαινουν το μη κ το οχι αλλα το γιατι δεν πρεπει να το κανουν οσες φορες κ να το εξηγησεις δεν το καταλαβαινουν ... μην τρελενομαστε οτι θα εξηγουμε σε ενα μωρο οτι θα χτυπησεις κ αυτο την 10η φορα θα πει οκ δεν το κανω ... απλα την 10η φορα θα καταλαβει οτι οσο κ να προσπαθει δεν προκειτε να φτασει το κλειδωμενο αντικειμενο κ θα βαρεθει... τοσο απλα

[Super.mum]

Just now, ninaki80 είπε:

λογικο βρε κοριτσι 1.5 χρονων ειναι ... απλα το.δικο του θελει... παιδια μην υπερβαλουμε 1.5 χρονων εννοειτε οτι καταλαβαινουν το μη κ το οχι αλλα το γιατι δεν πρεπει να το κανουν οσες φορες κ να το εξηγησεις δεν το καταλαβαινουν ... μην τρελενομαστε οτι θα εξηγουμε σε ενα μωρο οτι θα χτυπησεις κ αυτο την 10η φορα θα πει οκ δεν το κανω ... απλα την 10η φορα θα καταλαβει οτι οσο κ να προσπαθει δεν προκειτε να φτασει το κλειδωμενο αντικειμενο κ θα βαρεθει... τοσο απλα

Ναι σωστά αυτό ακριβώς ... θα βαρεθεί και θα σταματήσει 

[ninaki80]

Just now, Super.mum είπε:

Ναι σωστά αυτό ακριβώς ... θα βαρεθεί και θα σταματήσει 

γενικα σε αυτη την ηλικια μετα απο λιγο ξεπερνανε καποιες μανιες που εχουν θελει απλα υπομονη να μεγαλωσουν λιγο ακομα . μεχρι τοτε απο πισω τρεξιμο κ υπομονη στα κλαματα 

[xaroumenh mama]

Just now, little lamb είπε:

@chocolate_eater δεν διαφωνω για την εξήγηση. Ίσα ίσα τη θεωρώ πολύ σημαντική. Το είπα κι εγώ ότι ο σκοπός δεν είναι να μην στενοχωριέται. Αλλά να μάθει να διαχειρίζεται αυτή τη στενοχώρια /ματαίωση. Η διαχείριση γίνεται μέσα από την εξήγηση των λόγων που δεν γίνεται κάτι και μέσα από τη συζήτηση των συναισθημάτων που νιώθει. Για να μάθει να αναγνωρίζει και αυτό τα συναισθήματα των άλλων και να μην το κανει ή δεν το κάνει απλά επειδή του είπαμε ότι δεν πρέπει. Είναι αυτά που έλειπαν από τη δική μας διαπαιδαγώγηση με τα ξερά "γιατί έτσι πρέπει", "είναι κακό", "δεν κάνει" που έπρεπε απλά να τα πάρουμε απόφαση και να διαχειριστούμε μόνοι το τι νιώθουμε χωρίς να μας αφήνεται περιθώριο να τα εκφράσουμε. Απλά είναι μικρό για τόση συζήτηση προφανώς, εκεί μπλοκάρω. Το τραπεζάκι ναι μαζί το καθαρίζουμε, βασικά και να θέλαμε μόνοι μας θα μας έπαιρνε ούτως ή άλλως το πανί γιατί της αρέσει να μιμειται το καθάρισμα γενικά.

 

 

Καλά δεν λέω ότι θα πάθει κάτι αν δεν το κάνει. Το έγραψα και πιο πριν ότι ο σκοπός δεν είναι να μη στενοχωριέται ποτέ. Αλλά δεν είναι και πείσμα. Σε αυτή την ηλικία όντως δεν καταλαβαίνει γιατί δεν γίνεται να παίξει με το μπουκάλι της χλωρίνης αλλά γίνεται με ένα άλλο μπουκάλι. Για εκείνο όλα απλά μπουκάλια είναι, δεν ξέρει το περιεχόμενο. Σε μεγαλύτερη ηλικία όντως μπορεί να επιμένουν για πλάκα (σε μερικά πράγματα ήδη το κάνει) αλλά σε πολλά το καταλαβαίνω ότι δεν είναι πείσμα. 

 

 

Καλά εννοείται ότι τα κάνουμε αυτά. Η ερώτηση είναι για ώρες που δεν μπορούμε να καθίσουμε μαζί.

 

Για αρχή δείχνεις κατανόηση στο συναίσθημα φαίνεται πως στεναχωρεθηκες που δε μπορείς να ανοίξεις το ντουλάπι πχ.. Δίνεις εναλλακτική η αποσπας την προσοχή. Οι εξηγήσεις καλό είναι να δίνονται μετά που θα είναι ήρεμο το παιδί κ σε θέση να σε ακούσει. 

Ουσιαστικά τα παιδιά μαθαίνουν να καταλαβαίνουν την ματαίωση μετά τα τρία με 4 χρόνια. Μέχρι τότε πρέπει να είσαι δίπλα της κ να προσπαθείς να την καταλάβεις.. Η ματαίωση είναι ένας τρόπος ανάπτυξης των παιδιών γιατί μέσα από αυτό καταλαβαίνουν τα όρια τους κ τα όρια όρια των άλλων 

[Έσπερος]

Just now, little lamb είπε:

Ναι βρε παιδιά, μάλλον κάτι δεν γράφω καλά. Εννοείται ότι με τις πολλές επαναλήψεις θα το καταλάβει, την 5η φορά πχ όπως λες. Το θέμα είναι οι φορές μεταξύ 1ης και 5ης.

Εκείνες τις φορές ξεχνάς το τι άλλο ήθελες να κανεις κ είσαι δίπλα για να κάνει αυτό που θέλει με ασφαλή κ ελεγχόμενο τρόπο ή για να προτείνεις άλλη δραστηριότητα κ περιμένεις όσο χρειαστεί. δεν μπορείς να κανεις κάτι άλλο εκτός αν υπάρχει κάτι επείγον πχ φαγητό που θα καεί ή άλλο μωρό στο σπίτι. 

[little lamb]

Just now, ninaki80 είπε:

λογικο βρε κοριτσι 1.5 χρονων ειναι ... απλα το.δικο του θελει... παιδια μην υπερβαλουμε 1.5 χρονων εννοειτε οτι καταλαβαινουν το μη κ το οχι αλλα το γιατι δεν πρεπει να το κανουν οσες φορες κ να το εξηγησεις δεν το καταλαβαινουν ... μην τρελενομαστε οτι θα εξηγουμε σε ενα μωρο οτι θα χτυπησεις κ αυτο την 10η φορα θα πει οκ δεν το κανω ... απλα την 10η φορα θα καταλαβει οτι οσο κ να προσπαθει δεν προκειτε να φτασει το κλειδωμενο αντικειμενο κ θα βαρεθει... τοσο απλα

 

Ε δεν είναι πάντα τόσο απλό. Πολλά πράγματα δεν είναι όντως κατανοητά. Πώς ας πούμε καταλαβαίνει ότι μπορεί να ζωγραφίζει στο χαρτί, στο πάτωμα στο τραπεζάκι, στα χέρια του αλλά όχι στον καναπέ ή τα ρούχα; Δεν είναι ότι απλά θέλει "το δικό του", εκεί όντως δεν καταλαβαίνει ότι το ένα καθαρίζει ενώ το άλλο όχι. Ή το χαλί, πώς θα το ξεχωρίσει από το πάτωμα ότι στο ένα μπορεί κ στο άλλο όχι. Σε τόσο μικρή ηλικία εννοώ.

[Deena]

Just now, little lamb είπε:

 

Ε δεν είναι πάντα τόσο απλό. Πολλά πράγματα δεν είναι όντως κατανοητά. Πώς ας πούμε καταλαβαίνει ότι μπορεί να ζωγραφίζει στο χαρτί, στο πάτωμα στο τραπεζάκι, στα χέρια του αλλά όχι στον καναπέ ή τα ρούχα; Δεν είναι ότι απλά θέλει "το δικό του", εκεί όντως δεν καταλαβαίνει ότι το ένα καθαρίζει ενώ το άλλο όχι.

 

Δεν το αφήνεις μόνο του σε αυτή την ηλικία με μαρκαδόρους στο σπίτι να αλωνίζει, εκτός αν δεν σε νοιάζει εάν και που θα λερώσει. Κάθεσαι μαζί της και ζωγραφίζετε μαζί ή απλά την παρακολουθείς. Την κατευθύνεις στο "σωστό" ή έστω "ανεκτό" σημείο. Λες και ξαναλες, ξανά και ξανά, όταν την πιάνει μεγάλη κρίση ή απογοήτευση της αποσπάς την προσοχή και πάλι από την αρχή. Και κάνεις υπομονή. Πιθανότατα θα χρειαστεί να πλύνεις και κανέναν καναπέ. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.

[Έσπερος]

Just now, little lamb είπε:

 

Ε δεν είναι πάντα τόσο απλό. Πολλά πράγματα δεν είναι όντως κατανοητά. Πώς ας πούμε καταλαβαίνει ότι μπορεί να ζωγραφίζει στο χαρτί, στο πάτωμα στο τραπεζάκι, στα χέρια του αλλά όχι στον καναπέ ή τα ρούχα; Δεν είναι ότι απλά θέλει "το δικό του", εκεί όντως δεν καταλαβαίνει ότι το ένα καθαρίζει ενώ το άλλο όχι. Ή το χαλί, πώς θα το ξεχωρίσει από το πάτωμα ότι στο ένα μπορεί κ στο άλλο όχι. Σε τόσο μικρή ηλικία εννοώ.

Επειδή έχω παιδί που παίζει άνετα μόνο του κ αυτό είναι μεγάλη διευκόλυνση, έχω καταλήξει ότι αυτή η διευκόλυνση συχνά πληρώνεται ακριβά κ αν μιλάμε απλα για χαλασμένα πράγματα, είναι το λιγότερο. Για να αναρωτιέσαι σημαίνει ότι η μικρή όντως ασχολείται μόνη της με πράγματα για ώρα, που είναι εννοειται πάρα πολύ καλό κ οι ολοι το εύχονται, όμως σημαίνει ότι υπάρχει κ ένα ρίσκο να γίνουν πράγματα που δεν θες, το οποίο δεν εκμηδενίζεται δυστυχώς.