Σχολείο στην γειτονιά ή σχολείο με έξτρα παροχές αλλά μακρυά

[ΑΡΓΚ 3.788]

Μεγαλώνοντας σε ήσυχο προάστιο της Αθήνας, γειτονιά υπήρχε, εγώ δε συμμετείχα, λόγω τρόπου ζωής των γονιών μου. Για λίγα χρόνια έζησα με τη γιαγιά, ίδια περιοχή, είχα παρέα κάθε απόγευμα.

Τώρα σε προάστιο πάλι της Αθήνας, τα παιδιά του δημόσιου σχολείου έχουν αυτή τη γειτονιά. Όχι στο δρόμο, αλλά χτυπάνε τις πόρτες το ένα του άλλου, με τη μαμά πιο μικρά, δίνουν ραντεβού στην πλατεία, με τη μαμά πιο μικρά. Όχι όλα. Υπάρχουν παιδιά που δεν τα έχουμε δει ποτέ εκτός σχολείου.

Τα ίδια ακούω και από φίλους ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, είναι θέμα οικογένειας, όχι εποχής. Υπάρχουν άνθρωποι που ανοίγουν το σπίτι, άλλοι όχι. Αν μου χτυπήσει την πόρτα ένας φίλος των παιδιών ώρες που δε δουλεύω (ή τηλεφωνήσει η μαμά του), ξέρει ότι μπορεί να μπει, να το πάω στο μάθημά του μετά μαζί με τον δικό μου, να βρω να φάει, να το πάω με τον δικό μου στην πλατεία, και είναι πολλά σπίτια έτσι, είναι συνηθισμένο να πάρω ένα γειτονόπουλο το πρωί να το πάω σχολείο, εκείνοι να πάρουν το δικό μου παιδί για την προπόνηση, να μείνει ένα παιδί την Κυριακή σε εμένα που έχουν δουλειές στο σπίτι και το δικό μου να πάει τις Πέμπτες εκεί που έχουν μάθημα τα αδέρφια του κλπ.

Εμένα σαν τρόπος ζωής δεν μου είναι αυθόρμητος, έχω καταπιεστεί αρχικά να το κάνω και δεν το έχω μετανιώσει. Αλλά δεν έχει να κάνει με ηλικία και εποχή. Η μάνα μου αντιδρά σαν να είμαι εξωγήινη και ας μεγάλωσε σε γειτονιά με ανοιχτές πόρτες. Θεωρεί ότι όταν ήμουν παιδί, δεν υπήρχε πια γειτονιά. Όπως απεδείχθη όσο έμενα με τη γιαγιά, γειτονιά υπήρχε, η μαμά μου δεν ήταν μέρος της.

 

[mama16 872]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Μεγαλώνοντας σε ήσυχο προάστιο της Αθήνας, γειτονιά υπήρχε, εγώ δε συμμετείχα, λόγω τρόπου ζωής των γονιών μου. Για λίγα χρόνια έζησα με τη γιαγιά, ίδια περιοχή, είχα παρέα κάθε απόγευμα.

Τώρα σε προάστιο πάλι της Αθήνας, τα παιδιά του δημόσιου σχολείου έχουν αυτή τη γειτονιά. Όχι στο δρόμο, αλλά χτυπάνε τις πόρτες το ένα του άλλου, με τη μαμά πιο μικρά, δίνουν ραντεβού στην πλατεία, με τη μαμά πιο μικρά. Όχι όλα. Υπάρχουν παιδιά που δεν τα έχουμε δει ποτέ εκτός σχολείου.

Τα ίδια ακούω και από φίλους ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, είναι θέμα οικογένειας, όχι εποχής. Υπάρχουν άνθρωποι που ανοίγουν το σπίτι, άλλοι όχι. Αν μου χτυπήσει την πόρτα ένας φίλος των παιδιών ώρες που δε δουλεύω (ή τηλεφωνήσει η μαμά του), ξέρει ότι μπορεί να μπει, να το πάω στο μάθημά του μετά μαζί με τον δικό μου, να βρω να φάει, να το πάω με τον δικό μου στην πλατεία, και είναι πολλά σπίτια έτσι, είναι συνηθισμένο να πάρω ένα γειτονόπουλο το πρωί να το πάω σχολείο, εκείνοι να πάρουν το δικό μου παιδί για την προπόνηση, να μείνει ένα παιδί την Κυριακή σε εμένα που έχουν δουλειές στο σπίτι και το δικό μου να πάει τις Πέμπτες εκεί που έχουν μάθημα τα αδέρφια του κλπ.

Εμένα σαν τρόπος ζωής δεν μου είναι αυθόρμητος, έχω καταπιεστεί αρχικά να το κάνω και δεν το έχω μετανιώσει. Αλλά δεν έχει να κάνει με ηλικία και εποχή. Η μάνα μου αντιδρά σαν να είμαι εξωγήινη και ας μεγάλωσε σε γειτονιά με ανοιχτές πόρτες. Θεωρεί ότι όταν ήμουν παιδί, δεν υπήρχε πια γειτονιά. Όπως απεδείχθη όσο έμενα με τη γιαγιά, γειτονιά υπήρχε, η μαμά μου δεν ήταν μέρος της.

 

Μπραβο που έχετε τόσο καλή συνεννόηση με τους γονείς κ είστε όλοι τόσο φιλικοί! Το μόνο που εγώ δεν θα ήθελα ποτέ να κάνω είναι να πάρω κάποιο παιδάκι ξένο με το αυτοκίνητο μου η να πάει το παιδί μου με κάποιον άλλον. Νομίζω είναι τεράστια ευθύνη το να παίρνεις (γενικά όχι εσύ συγκεκριμένα) ξένο παιδί

[Belmar 81]

Just now, ΑΡΓΚ said:

Μεγαλώνοντας σε ήσυχο προάστιο της Αθήνας, γειτονιά υπήρχε, εγώ δε συμμετείχα, λόγω τρόπου ζωής των γονιών μου. Για λίγα χρόνια έζησα με τη γιαγιά, ίδια περιοχή, είχα παρέα κάθε απόγευμα.

Τώρα σε προάστιο πάλι της Αθήνας, τα παιδιά του δημόσιου σχολείου έχουν αυτή τη γειτονιά. Όχι στο δρόμο, αλλά χτυπάνε τις πόρτες το ένα του άλλου, με τη μαμά πιο μικρά, δίνουν ραντεβού στην πλατεία, με τη μαμά πιο μικρά. Όχι όλα. Υπάρχουν παιδιά που δεν τα έχουμε δει ποτέ εκτός σχολείου.

Τα ίδια ακούω και από φίλους ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, είναι θέμα οικογένειας, όχι εποχής. Υπάρχουν άνθρωποι που ανοίγουν το σπίτι, άλλοι όχι. Αν μου χτυπήσει την πόρτα ένας φίλος των παιδιών ώρες που δε δουλεύω (ή τηλεφωνήσει η μαμά του), ξέρει ότι μπορεί να μπει, να το πάω στο μάθημά του μετά μαζί με τον δικό μου, να βρω να φάει, να το πάω με τον δικό μου στην πλατεία, και είναι πολλά σπίτια έτσι, είναι συνηθισμένο να πάρω ένα γειτονόπουλο το πρωί να το πάω σχολείο, εκείνοι να πάρουν το δικό μου παιδί για την προπόνηση, να μείνει ένα παιδί την Κυριακή σε εμένα που έχουν δουλειές στο σπίτι και το δικό μου να πάει τις Πέμπτες εκεί που έχουν μάθημα τα αδέρφια του κλπ.

Εμένα σαν τρόπος ζωής δεν μου είναι αυθόρμητος, έχω καταπιεστεί αρχικά να το κάνω και δεν το έχω μετανιώσει. Αλλά δεν έχει να κάνει με ηλικία και εποχή. Η μάνα μου αντιδρά σαν να είμαι εξωγήινη και ας μεγάλωσε σε γειτονιά με ανοιχτές πόρτες. Θεωρεί ότι όταν ήμουν παιδί, δεν υπήρχε πια γειτονιά. Όπως απεδείχθη όσο έμενα με τη γιαγιά, γειτονιά υπήρχε, η μαμά μου δεν ήταν μέρος της.

 

 

Έχεις δίκιο ότι μεηάλο ποσοστό παίζιε η οικογένειαα, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις συνθήκες. Αυτό δλδ με τα παιδιά στο κέντρο της Αθήνας, δεν πιστεύω ότι ισχύουν. Όχι τόσο στο να πανε στο διπλανό σπίτι να φανε ή να παρει μια μαμά και τα γειτονόπουλα από το σχολείο, αλλά από την ελευθερία του να σουλατσαρει το παιδι στη γειτονιά με την παρέα του χωρίς να υπάρχουν οι γονείς τριγύρω. Σε μικρά παιδιά εννοείται, εννοώ παιδιά δημοτικού. 

 

Εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά που πραγματικά είμασταν ελεύθεροι στη γειτονιά, μπορούσαμε να είμαστε έξω και όλο το απόγευμα και οι γονείς ήταν ήσυχοι γιατί ήξεραν ότι όλοι οι γείτονες είχαν τα παιδιά τους στη γειτονιά και όλο και κάποιο μάτι τα έβλεπε να τα προσέχει. ήταν δλδ όλη η γειτονιά ένας παιδότοπος. Αυτό ισχύει και τώρα, ίσως σε ελάχιστα μικρότερο βαθμό. Όχι μόνο εκεί που μεγαλωσα εγώ, αλλά σε αντίστοιχες γειτονιές και σε άλλα μέρη της Ελλάδος, από φίλους που συζητάμε.

[Chrysoum 753]

Just now, Έσπερος said:

 

Έτσι όπως το έγραψαν πιο πάνω, φαινόταν σαν να λενε ότι κάθε απόγευμα τα παιδιά θα ζητάνε να παίξουν με τους φίλους κ αν είναι μακριά θα πρέπει να ξανακάνουν το δρομολόγιο που κάνουν το πρωί. γι αυτό απόρησα. 

Επειδή εγώ το ανέφερα πρώτη, ήταν (και είναι και ο προβληματισμος μου άλλωστε) αυτό που βλέπω εδώ είναι ότι όσο ανοίγει ο καιρός τα παιδιά βρίσκονται τα απόγευματα και παίζουν, ακόμα και καθημερινές ακόμη κι όταν έχουν σχολείο. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι χαλαρό εδώ, δεν πολλές έχουν ασκήσεις για το σπίτι, δεν υπάρχουν φροντιστήρια, οπότε όταν δεν έχουν δραστηριότητες, που σε πολλές από αυτές πηγαίνουν μαζί, βρίσκονται και παίζουν. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά το βλέπω συχνά. Τον χειμώνα που δεν μπορούν να είναι έξω, δεν ξέρω τι γίνεται και αν μαζεύονται σε σπίτια. Ο άντρας μου βέβαια επιμένει να μετακομισουμε οπότε βλέπω να μην με επηρεάζει στο μέλλον τελικά όλο αυτό. 

[mama16 872]

Just now, Chrysoum είπε:

Επειδή εγώ το ανέφερα πρώτη, ήταν (και είναι και ο προβληματισμος μου άλλωστε) αυτό που βλέπω εδώ είναι ότι όσο ανοίγει ο καιρός τα παιδιά βρίσκονται τα απόγευματα και παίζουν, ακόμα και καθημερινές ακόμη κι όταν έχουν σχολείο. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι χαλαρό εδώ, δεν πολλές έχουν ασκήσεις για το σπίτι, δεν υπάρχουν φροντιστήρια, οπότε όταν δεν έχουν δραστηριότητες, που σε πολλές από αυτές πηγαίνουν μαζί, βρίσκονται και παίζουν. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά το βλέπω συχνά. Τον χειμώνα που δεν μπορούν να είναι έξω, δεν ξέρω τι γίνεται και αν μαζεύονται σε σπίτια. Ο άντρας μου βέβαια επιμένει να μετακομισουμε οπότε βλέπω να μην με επηρεάζει στο μέλλον τελικά όλο αυτό. 

Τι ωραία είναι για τα παιδάκια αυτό, να μπορούν να βγουν, να παίξουν χωρίς να σκέφτονται το πρόγραμμα της εβδομάδας ότι στις 5 πρέπει να πάει στο τάδε στις 7 στο τάδε κλπ.. Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια που τα παιδάκια του δημοτικου πέρα από αγγλικά δεν έκαναν κάτι άλλο!

[little lamb 761]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Μεγαλώνοντας σε ήσυχο προάστιο της Αθήνας, γειτονιά υπήρχε, εγώ δε συμμετείχα, λόγω τρόπου ζωής των γονιών μου. Για λίγα χρόνια έζησα με τη γιαγιά, ίδια περιοχή, είχα παρέα κάθε απόγευμα.

Τώρα σε προάστιο πάλι της Αθήνας, τα παιδιά του δημόσιου σχολείου έχουν αυτή τη γειτονιά. Όχι στο δρόμο, αλλά χτυπάνε τις πόρτες το ένα του άλλου, με τη μαμά πιο μικρά, δίνουν ραντεβού στην πλατεία, με τη μαμά πιο μικρά. Όχι όλα. Υπάρχουν παιδιά που δεν τα έχουμε δει ποτέ εκτός σχολείου.

Τα ίδια ακούω και από φίλους ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, είναι θέμα οικογένειας, όχι εποχής. Υπάρχουν άνθρωποι που ανοίγουν το σπίτι, άλλοι όχι. Αν μου χτυπήσει την πόρτα ένας φίλος των παιδιών ώρες που δε δουλεύω (ή τηλεφωνήσει η μαμά του), ξέρει ότι μπορεί να μπει, να το πάω στο μάθημά του μετά μαζί με τον δικό μου, να βρω να φάει, να το πάω με τον δικό μου στην πλατεία, και είναι πολλά σπίτια έτσι, είναι συνηθισμένο να πάρω ένα γειτονόπουλο το πρωί να το πάω σχολείο, εκείνοι να πάρουν το δικό μου παιδί για την προπόνηση, να μείνει ένα παιδί την Κυριακή σε εμένα που έχουν δουλειές στο σπίτι και το δικό μου να πάει τις Πέμπτες εκεί που έχουν μάθημα τα αδέρφια του κλπ.

Εμένα σαν τρόπος ζωής δεν μου είναι αυθόρμητος, έχω καταπιεστεί αρχικά να το κάνω και δεν το έχω μετανιώσει. Αλλά δεν έχει να κάνει με ηλικία και εποχή. Η μάνα μου αντιδρά σαν να είμαι εξωγήινη και ας μεγάλωσε σε γειτονιά με ανοιχτές πόρτες. Θεωρεί ότι όταν ήμουν παιδί, δεν υπήρχε πια γειτονιά. Όπως απεδείχθη όσο έμενα με τη γιαγιά, γειτονιά υπήρχε, η μαμά μου δεν ήταν μέρος της.

 

 

Πιστεύω είναι και τα δύο. Είδες ότι λες ότι δεν σου έβγαινε αυθόρμητα, αλλά επειδή υπηρχε σαν συνήθεια είπες να γίνεις μέρος της. Αν δεν υπάρχει λοιπόν η συνήθεια, απλά δεν υπάρχει και αν το κάνει κάποιος είναι η εξαιρεση. Στο συγκεκριμένο χωροχρόνο της γειτονιάς μου/του σχολείου μου τη δεκαετία του 90 δεν υπήρχε αυτή η συνήθεια από καμία οικογένεια, είμαι σίγουρη. Οπότε και οι γονείς που ήταν κοινωνικοί και άνοιγαν τα σπίτια, τη διοχέτευαν αλλού την κοινωνικότητά τους, πχ σε συγγενείς ή φίλους τους, ή στα φοβερά πάρτυ της εποχής σχεδόν κάθε σ/κ με καλεσμένη όλη την τάξη 25 παιδιά συν αλλά 10 οικογενειακών φίλων. Αλλα δεν τους περνούσε από το μυαλό να κάνουν αυτό που περιγράφεις γιατί πολύ απλά δεν το έκανε κανένας. Υπήρχαν παιδιά που πήγαιναν μαζί δραστηριότητες και είχαν γνωριστεί οι γονείς λίγο καλύτερα λόγω αυτού, αλλά αυτό συνέβαινε σε μία κυρίως δραστηριότητα που ήταν της μόδας τότε: το κατηχητικό, επειδή πήγαινε όλη η οικογένεια μαζί. Στις άλλες δραστηριότητες οι γονείς γνωρίζονταν μεν, αλλά λίγο στο τυχαίο, στο σχολασμα που μας περίμεναν (πολλές φορές όμως μας έπαιρναν οι παππούδες) ή σε εκδηλώσεις των δραστηριοτήτων, πχ μαθητικές συναυλίες. Δεν υπήρχε όμως η συνήθεια να πάμε μετά πχ όλοι μαζί για καφέ ή στην πλατεία όπως σήμερα. Σε κανέναν (της συγκεκριμένης γειτονιάς στο συγκεκριμένο χρόνο ξαναλέω, μπορεί αλλού ή 5 χρόνια πριν/μετα να άλλαξε). Σίγουρα ήταν ενδεικτικό του τρόπου ζωής, καθώς υπήρχε ένα τρέξιμο και μια αντίληψη ότι οι καθημερινές δεν είναι μέρες για διασκέδαση, αλλά ενδεικτικό κοινωνικότητας δεν θα το έλεγα γιατί τα σ/κ η κοινωνικότητα ήταν στο ζενίθ.

[Ilaeira 294]

Πάντως κι εγώ που δημοτικό πήγαινα στα 90s και μεγάλωσα σε χωριό, καθημερινές δεν έβγαινα ούτε για πλάκα, λόγω δραστηριοτήτων και διαβάσματος. Τις ελεύθερες ωρες έπαιζα στο σπίτι με την αδελφή μου. Γενικά δεν έβγαιναν τα παιδιά στη γειτονιά όταν είχαμε σχολείο, ίσως επειδή τον χειμώνα είχε μπόλικο κρύο κι ο κόσμος μαζεύονταν νωρίς. Τα Σαββατοκύριακα συνήθως βρισκόμασταν με φίλους των γονιών μου, αλλά είχαν κι αυτοί παιδιά στην ηλικία μας και περνούσαμε σούπερ. Το καλοκαίρι εντάξει, ήμασταν αμολημένα όλα έξω μέχρι αργά.

 

Πολύ ζηλεύω πάντως τις γειτονιές που οι γονείς συνεργάζονται στη φροντίδα των παιδιών εναλλάξ, νομίζω πως είναι πολύ ωραίο να συμβαίνει αυτό σήμερα. 

[ΑΡΓΚ 3.788]

Just now, Belmar είπε:

 

Έχεις δίκιο ότι μεηάλο ποσοστό παίζιε η οικογένειαα, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις συνθήκες. Αυτό δλδ με τα παιδιά στο κέντρο της Αθήνας, δεν πιστεύω ότι ισχύουν. Όχι τόσο στο να πανε στο διπλανό σπίτι να φανε ή να παρει μια μαμά και τα γειτονόπουλα από το σχολείο, αλλά από την ελευθερία του να σουλατσαρει το παιδι στη γειτονιά με την παρέα του χωρίς να υπάρχουν οι γονείς τριγύρω. Σε μικρά παιδιά εννοείται, εννοώ παιδιά δημοτικού. 

 

Δεν αναφέρομαι στο να σουλατσάρει παιδί μόνο, εξ ου και θεωρώ ότι δε γίνεται τέτοια επαφή σε μικρά παιδιά χωρίς να ασχοληθούν οι γονείς. Αλλά είναι άλλο να πας το παιδί σοτ σπίτι του φίλου 5 τετράγωνα μακριά, άλλο 40 λεπτά με το αμάξι.

[Fenia27 547]

On 19/11/2020 at 11:38 ΠΜ, Έσπερος είπε:

Δεν ξέρω σε ποια γενιά μεγάλωσες εσυ με ελεύθερο παιχνίδι έξω, γιατί αν το 27 είναι η ηλικία σου μάλλον είσαι κ μικρότερη από εμένα!!!! 

 

Στην εποχή μας δεν νομίζω ότι ήταν συνηθισμένο οι γονείς να κάνουν παρέα με τους άλλους γονείς του σχολείου. Είχαν δικό τους κυκλο, είχαν βέβαια κ υποστήριξη από παππούδες για να ζουν κ ενήλικη ζωή κ δεν αναγκάζονταν όπως τώρα οι περισσότεροι να βγαίνουν μόνο σε family friendly μερη κ να κάνουν παρέα μόνο με γονείς. 

 

Μαλλον έχουν αλλάξει πράγματα από τότε που ήμουν παιδί γιατί δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι η νέα μόδα ειναι να συναντά φίλους εκτός σχολείου. 

 

Κ εμάς το σχολείο που σκεφτόμαστε για το δημοτικό έχει κατα βάση παιδθα από τα χωριά του νησιού, αν είναι να πρέπει να τους συναντάμε κ μετά, θα είναι δύσκολο γιατί δεν ξέρω ποσα παιδιά κατεβαίνουν στη χώρα για εξωσχολικά στις μικρές ηλικίες. Αυτόν τον παράγοντα δεν τον είχα σκεφτεί καθολου. 

Περασανε τα χρονια και πλεον ειμαι 30...

 

Ναι οντως οι γονεις μας δεν συνηθιζαν να κανουν παρεα με αλλους γονεις αλλα μολις απαντησες μονη σου στον εαυτο σου νομιζω....και οχι ειναι "μοδα" αλλα αναγκη και αποτελεσμα της τωρα εποχης οι γονεις να κανουν παρεα με αλλους γονεις πρωτον γιατι δεν υπαρχει ελευθερο παιχνιδι στις μικρες ειδικα ηλικιες του δημουτικου για τα παιδια που ζουν σε μεγαλες πολεις και δευτερον υπαρχει οσο να ναι και μια "αποξενωση", μια ελλειψη ελευθερου χρονου για εξοδους ...οποτε με εναν σμπαρο δυο τριγωνια...τα παιδια κανουν τις φιλιες και το παιχνιδι που χρειαζοντια και ο γονιος αναπτυσει σχεσεις που σαν κοινωνικο ον εχει και αυτος αναγκη....