Βοήθεια από γονείς

[anemoni1989]

Καλησπέρα! Μετά από πολύ σκέψη,αποφάσισα να ανοίξω το συγκεκριμένο θέμα...

Με τους γονείς μου μένουμε σε οικογενειακή πολυκατοικία, όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα ποστ. Αυτό, όπως μπορείτε να καταλάβετε έχει θετικα και αρνητικά, τα οποία όμως δεν είναι της παρούσης.

Το θέμα που σε αυτή τη φάση με απασχολεί είναι η βοήθεια που κατά τη γνώμη μου δεν μου προσφέρουν οι γονείς μου... Θυμάμαι από πάντα, να λένε "κάνε εσύ παιδί και τι σε νοιάζει, εμείς θα στο μεγαλώσουμε"... Εννοείται, πως όταν πήραμε την απόφαση για παιδι με το σύζυγο μου, αυτό δεν ήταν στα πράγματα που λάβαμε υπόψη, αφού θεωρώ πως εκ των πραγμάτων, οι γονείς δεν έχουν καμία υποχρέωση απέναντι στα παιδιά τους... Παρόλα αυτά, θα ήταν ψέμα να πω πως δεν περίμενα να έχω μια υποτειπωδη βοηθεια ... Το παραπονο μου όμως είναι πως αυτή η βοήθεια δεν υπάρχει ούτε για τα πιο απλά και η αλήθεια είναι πως με στεναχωρεί... Δε λέω, επειδή είχα πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, ο πατέρας μου και στο νοσοκομείο με πήγε όταν είχα αιμορραγία και στο ΙΚΑ έτρεξε για την άδεια αφού εγώ ήμουν στο κρεβάτι με αιμορραγία και υπερεμεση, αλλά όλα αυτά γίνονταν με πολύ γκρινια και καυγάδες μετέπειτα... Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα το παιδί να το γράψω παιδικό σταθμό από όταν ήταν 10 μηνών... Εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως η μαμά μου εργάζεται, αλλά ο μπαμπάς μου είναι συνταξιούχος...

Το παραπο μου είναι έκδηλο, ειδικά όταν ακούω για παπουδες που μεγαλώνουν τα εγγόνια, τα πάνε σε εξωσχολικές δραστηριότητες, τα πηγαινοφερνουν σχολείο, τα κρατάνε κάποια βράδια... Οι δικοί μου στην καλύτερη να μου κρατήσουν τη μικρή 1-2 ώρες το απόγευμα και αυτό όταν ο πατέρας μου δεν έχει "μούτρα" με εμένα ή με τη μάνα μου, επειδή έτσι του τη βαρεσε... 

Έχω εκφράσει τη δυσαρέσκεια μου, αλλά με βγάζει παράλογη... Δικαιολογείται ότι είναι κουρασμένος και η μικρή ζωηρή... Αλλά εμένα δεν μου αρκεί... Νιώθω ότι δε νοιάζεται όπως ένας παππούς θα έπρεπε... Και στεναχωριέμαι... Κυρίως για το παιδί, που ζητάει τον παππού της και δεν μπορεί να καταλάβει (είναι μόνο 18 μηνών)... Αλλά και να καταλάβαινε, τι να της πω?? Ότι ο παππούς κρατάει μούτρα ή το παίζει κουρασμένος, ενώ όλη μέρα κάθεται σε έναν καναπέ και δεν κάνει τίποτα???

Ειλικρινά δεν ξέρω αν εγώ είμαι παραλογη ή ζητάω πολλά... Αλλά πραγματικά αυτό αισθάνομαι είναι πικρία και καμία θέληση για βοήθεια...

Ένα παράδειγμα: όταν ξεκίνησα τη μικρή βρεφικό, στο 2ο μήνα (ήταν 11 μηνών η μικρή) τη χτύπησαν άσχημα στο σχολείο και αναγκάστηκα να τη σταματήσω... Του ζήτησα λοιπόν να την κρατάει όταν έλειπα στη δουλειά μέχρι να βγει ο μήνας αφού δεν είχα αλλά 350€ να δώσω σε νέο παιδικό και ήθελα να το ψάξω πολύ πιο εξονυχιστικά για το καινούριο σχολείο... Τη 2η εβδομάδα μου είπε να βιαστώ να βρω καινούργιο παιδικό, γιατί ο ίδιος είχε κουραστεί επειδή το παιδί είναι ζωηρό... Και αναρωτιέμαι, Ανό οι γονείς δεν μπορούν να βοηθήσουν σε μια δυσκολη στιγμή όπως αυτή, τότε ποιος ο λόγος να λένε ότι βοηθάνε τα παιδιά τους???

[Deena]

Σε τι ακριβώς χρειάζεσαι βοήθεια για το παιδί και δεν την έχεις;

[anemoni1989]

Just now, Deena είπε:

Σε τι ακριβώς χρειάζεσαι βοήθεια για το παιδί και δεν την έχεις;

Γενικά... Να ξέρω ότι μπορώ να την αφήσω 2-3 μέρες να ξελαμπικαρω λίγο. Να την κρατάνε μέσα σ μέρα ίσως κάποιες ώρες για να ξεκουραστώ κι εγώ... Βέβαια ξαναλέω, μπορεί εγώ να ζητάω πολλά... Απλά επειδή βλέπω πως άλλοι παππούδες βοηθάνε και με το παραπάνω, εμένα μου κακοφαινεται

[Sentir...natureza]

Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες να έχεις ένα "μαξιλαράκι" ας πούμε για να μπορέσεις να ξεκουραστείς κάποιες ώρες αλλά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές και την ίδια υπομονή να προσέξουν ένα τόσο μικρό παιδί είτε είναι οι παππούδες είτε είναι κάποια θεία. Δεν είναι μόνο θέμα ηλικίας είναι και θέμα ανθρώπου και δεν σημαίνει ότι επειδή είναι οι γονείς μας είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν υπό όλες τις συνθήκες. Ακόμη και αν σου φαίνεται ότι ο πατέρας σου δεν κάνει τίποτα που κάθεται όλη μέρα στον καναπέ όπως λες, ένα παιδί 18 μηνών χρειάζεται συνεχή προσοχή και εκτός του ότι μπορεί όντως να κουράζεται, ισως να μην έχει και τα ψυχικά αποθέματα να το κάνει. Ας μην ξεχνάμε ότι η ψυχή είναι άμεσα συνδεδεμένη με το σώμα και αν δεν έχει την υπομονή τότε μπορεί όντως να αισθάνεται ότι κουράζεται. Επίσης συνήθως οι παππούδες λόγω του ότι μεγάλωσαν διαφορετικά δεν μπορούν να αντιληφθούν τι εννοείς. Ίσως μία γιαγιά να ήταν πιο πρόθυμη αλλά και πάλι είναι θέμα ανθρώπου. 

Επιπλέον φαντάζομαι ότι θα της φανεί δύσκολο στην ηλικία που είναι να μείνει δυο-τρεις μέρες μακριά σου. 

Προσωπικά δεν έχω την απαίτηση από τους γονείς μου να δείξουν προθυμία να τον κρατήσουν. Παρ'όλα αυτά όταν κάποιες φορές έχω αφήσει το μεγάλο να τον προσέξουν νιώθω ένα μικρό βάρος. Εμένα το παράπονό μου είναι ας πούμε ότι όταν πηγαίνουμε θα ήθελα η μαμά μου να έχετε ετοιμάσει ένα φαγητό αφού ξέρει ότι θα πάμε και να μας φροντίσει με αυτό τον τρόπο, κάτι που συνήθως δεν το κάνει αλλά δεν θεωρώ ότι είναι υποχρεωμένη κιόλας. Απλά φαντάζομαι πως θα ήθελα εγώ να φροντίζω τα εγγόνια μου όταν θα με επισκέπτονται και μου φαίνεται λίγο "ψυχρό" μην το κάνει. 

Εφόσον λοιπόν ο μπαμπάς σου δεν δείχνει αυτή την προθυμία και δεν μπορείς να τον υποχρεώσεις απλά πορεύεσαι με αυτό που έχεις. Ούτε χρειάζεται να δικαιολογηθεις στη μικρή. Εμενα ο μπαμπας μου ειναι ανθρωπος που κραταει μουτρα αν παρεξηγηθει. Εχει τυχει να του πω να προσεχει την συμπεριφορα του ή τα λογια του προς το παιδι (ειτε ειχε τυχει να τον ειχε μαλωσει ειτε απλα να τον "διορθωνα" οταν κατι δεν μου αρεσε) ή ακομη εχει τυχει να αντιδρασει το παιδι στην προσπαθεια επιβολης της εξουσιας του και δεν μιλουσε στο παιδι ποσες μερες! Πραγματικα ο μικρος του μιλουσε και ο μπαμπας μου δεν ελεγε κουβεντα! Τι να εξηγησω στο παιδι; Στην ηλικια που ηταν (3-3,5;) απλα το αφησα να περασει, ισως ελεγα εκεινη την ωρα μπροστα του κατι του τυπου "Ο παππους μαλλον δεν εχει ορεξη να μιλησει" ή προσπαθουσα να κανουμε συζητηση κατ'ιδιαν με τον μπαμπα μου (που δεν εβγαινε πουθενα) και μετα απο λιγες μερες αρχισε σιγα σιγα να του ξαναμιλαει. Τελικα, μετα απο συζητηση με την μητερα μου, μου αποκαλυψε οτι το εκανε και στον αδερφο μου οταν θυμωνε μαζι του. Μπορει να μην του μιλουσε για εβδομαδες! Απιστευτο κι ομως αληθινο. Το μονο που μπορω να καταλαβω ειναι οτι ο τροπος που μεγαλωσε και η συμπεριφορα της μητερας του απεναντι του τον εκαναν να συμπεριφερεται με αυτον τον τροπο και ενας τετοιος ανθρωπος δυσκολα θα αλλαξει αντιδρασεις. Παντως, αυτο που πρεπει να προσεξεις ειναι οτι οσο δυσαρεστημενη κι αν εισαι εσυ με τον πατερα σου δεν πρεπει το παιδι αντιληφθει αυτη σας την κοντρα σε ηλικια που δεν μπορει να το διαχειριστει. Ειναι ευαισθητα θεματα που θελουν προσοχη, γιατι βλεποντας εσενα ή δινοντας βαση σε αυτα που της λες (και στις κατηγοριες εις βαρος του) θα στρεψεις την εγγονη εναντιον του παππου της, κατι το οποιο μονο καλο δεν θα κανει στην μεταξυ τους σχεση και στα συναισθηματα που θρεφει γι'αυτον. Θεωρω οτι οσο μεγαλωνουν τα παιδια αντιλαμβανονται περισσοτερο τις καταστασεις και ειναι πιο ικανα να κρινουν μονα τους τα κακως κειμενα στον χαρακτηρα των παππουδων (και γενικως των ανθρωπων). Προσπαθω να μην βαζω εγω στο μυαλο του παιδιου μου την εικονα του "κακου" παππου, μονος του καταλαβαινει οσο μεγαλωνει τι του αρεσει και τι οχι στη σχεση τους και οσο μεγαλωνει ακομη περισσοτερο θα εχει πιο "ξεκαθαρη" εικονα της συμπεριφορας του.

[vicky86]

Απο την μια ειναι αυτο που λες, οτι οταν εκανες το παιδι δ υπολογισες στην βοηθεια τους, αλλα καταλαβαινω γτ λες οτι σε πιανει το παραπονο οταν υπαρχει η δυνατοτητα

Εγω  προσωπικα δ περιμενω βοηθεια απο τους παππουδες. Οι δικοι μας δ το χουν. Δ γινεται να λες μου ελειψαν τα εγγονια μου αλλα οταν ερχονται απο αλλη πολη να μην χανεις την βολτα σου στο καφενειο.

Πριν το παιδι ελεγε κ ο μπαμπας σου οτι θα βοηθαει; 

Εμεις δ εχουμε την δυνατοτητα απο βοηθεια γτ δ μενουμε στην ιδια πολη, αλλα κ να την ειχαμε ξερω οτι μπορω μονο στην μανα μου να υπολογισω, αλλα επειδη κ αυτη ειναι παρεμβατικη να πω την αληθεια δ θα ηθελα κ πολλα

Απο την αλλη ειναι πως βλεπει κ ο καθενας την βοηθεια, πχ λεω εγω τωρα επειδη καθε μερα σας δινουν φαγητο η ψωνιζουν για σας να νιωθουν οτι κανουν το χρεος τους

[sweety**]

Καλησπέρα! θα συμφωνησω με την @Sentir...natureza. Ετσι ειναι τα πραγματα!δεν ξερω και ποσο χρονων ειναι οι γονεις σου,αλλα οσο και να ειναι σκεψου οτι αυτοι μεγαλωσαν τα παιδια τους,παει κατα καποιο τροπο θελουν να ζησουν την ζωή τους και έχουν δικιο σε οποια ηλικία και αν βρισκονται. τα ψυχικα αποθεματα ειναι όντως το πιο βασικο...εσυ οταν νιωθεις ψυχικα κουρασμενη,αγχωωμενη κτλ...και ασ καθεσαι ολη μερα στον καναπε πως νιωθεις?εγω προσωπικα χιλιες φορες να τρεχω ολη μερα παρα να μην κανω κατι και να ειμαι στενοχωρημενη,αγχωμενη κτλ..τοτε πραγματικα δεν μπορω να παρω τα ποδια μου!!οι παππουδες δεν εχουν καμια υποχρεωση να κρατησουν το παιδι για να ξελαμπικαρουμε εμεις!!νιωθω πολλες φορες(σχεδον καθε μερα)τερμα κουρασμενη...και ακουγοντας και εγω πολλα ζευγαρια που αφηνουν το παιδι στην γιαγια για καποιες ωρες η και μερες να ηρεμησουν λεω αα μα θελω και εγω....μετα ομως ξανασκεφτομαι εγω τι αντοχες θα εχω τοτε?στα 50,60 ,70 να κραταω το εγγονι που δεν στεκεται πουθενα?επίσης ειναι μεγαλη ευθυνη..μια γειτονισα κραταει το εγγονακι της το οποιο μια μερα επαθε κριση επιληψιας και η γυναικα δεν ηξερε τι να κανει ευττχως ολα καλα..αν γινοταν ομως κατι τοτε αυτη θα ειχε την ευθυνη...εμενα η μητερα μου κρατουσε το παιδι τον πρωτο χρονο για να παω στην δουλεια..πηγαινα τον επερνα και σπιτι μας..το καλοκαιρι αναγκαστικα να βαλω κοπελα για το παιδι διότι εκαναν τις διακοπες τους) πλεον παει παιδικο...,τωρα με τον κορονοιο ευτυχως μπορω να δουλευω απογευματα οταν επιστρεφει ο συζυγος απο δουλεια ...εμενα οι γονεις μου ειναι στην φαση οτι πλεον παμε οπου θελουμε οτι ωρα θελουμε...πριν την καραντινα ...κανονιζαν για καφε με φιλους κτλ...το παιδι ειναι  2,5 χρονων ,να εχει μεινει στην μανα μου 2 βραδια...γενικοτερα ομως βλεπω οτι τον αγαπουν παρα πολυ!!!οι δικοι μου εχουν την δυνατοτητα να παιζουν μαζι του διαφορα(ειναι 50 χρονων ο καθε ενας). δεν ευκολο ομως αυτο για ολους τους παπουδες...και στην τελικη δεν θα ηθελα να αφηνψ το παιδι για να ξελαμπικαρω να ξεκουραστω κτλ..θελουμε να τον μεγαλωσουμε μονοι μας...ακουω πολλους απο το σοι του αντρα μου...εμεις τον εχουμε παντα μαζι μας...αυτοι την μια το εχουν αφησει στην μια γιαγια την αλλη στην αλλη γιαγια για καποιες ωρες,μερες κτλ...και οταν μιλω εγω οτι μου λειπει λιγο ο υπνος πεταγεται η αλλη οχι εμεις κοιμαστε μια χαρα,τωρα ετοιμαζουμε και το αδερφακι...αμ ετσι κανω και εγω οχι 2-3 αλλα 13!!! Για μενα το μονο που πρεπει να βλπεις απο τους παππουδες για το παιδι ειναι η ΑΓΑΠΗ!!με οποιον τροπο μπορει να το δειξει ο καθε ενας!! μια ερωτηση : τι εννοεις το χτυπησαν ασχημα στο σχολειο 11 μηνων παιδακι???ποιος το χτυπησε??

Επεξεργάστηκαν 23 Απριλίου,2020 by sweety**

[love kids]

Η δική μου γνώμη είναι πως όταν κάποιος κάνει παιδί, δεν πρέπει να υπολογίζει στη βοήθεια των γονιών του. Αν τη θέλει και την έχει, καλώς. Οι γονείς οι δικοί μου αλλά και του συζύγου ζουν μακριά μας αλλά και κοντά να ήταν, δε θα το άφηνα συνεχώς σε αυτούς σε μόνιμη βάση ούτε καν για να πάω στη δουλειά. Προτιμώ νταντά ή παιδικό σταθμό. Και δε θεωρώ υποχρέωση των παππούδων να μεγαλώνουν τα εγγόνια τους. Μεγάλωσαν τα παιδιά τους και στην ηλικία της σύνταξης π.χ. έχουν κάθε δικαίωμα να περάσουν το χρόνο τους όπως οι ίδιοι θέλουν, ακόμη κι αν θέλουν να κάθονται όλη μέρα στον καναπέ. Φυσικά, δε μιλάω για περιπτώσεις ανάγκης που μπορεί να χρειαστεί να κρατήσουν το παιδί ή να προσφέρουν βοήθεια. Αλλά μεγαλώνοντας λιγοστευουν και οι αντοχές του ανθρώπου, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Και το να προσέχεις ένα παιδί είναι τεράστια ευθύνη. 

[Deena]

πρίν από 33 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Γενικά... Να ξέρω ότι μπορώ να την αφήσω 2-3 μέρες να ξελαμπικαρω λίγο. Να την κρατάνε μέσα σ μέρα ίσως κάποιες ώρες για να ξεκουραστώ κι εγώ... Βέβαια ξαναλέω, μπορεί εγώ να ζητάω πολλά... Απλά επειδή βλέπω πως άλλοι παππούδες βοηθάνε και με το παραπάνω, εμένα μου κακοφαινεται

Και όμως οι περισσότεροι που βοηθούν με τον τρόπο που λες εσυ (εξωσχολικές δραστηριότητες, μεταφορά από το σχολείο, διανυκτερεύσεις κλπ) το κάνουν με εγγόνια μεγαλύτερης ηλικίας, όχι μωρά ή νήπια.

 

Ποσο μάλλον παππούδες που οι περισσότεροι δεν έχουν αλλάξει ούτε μια πάνα στην ζωή τους. Πραγματικά θυμάμαι τον πατέρα μου που του δίναμε καμία φορά (για να γελάσουμε μεταξύ μας οι υπόλοιποι ) κανένα μπιμπερό να ταΐσει τα μωρά και δεν ήξερε πως να το κρατήσει. Πράγματι, δεν είχε ταΐσει ποτέ κανένα από τα παιδιά του, ήταν δυνατόν να του αφήσουμε να κρατήσει εγγόνι μωρό; Ή να το κοιμίσει ή να το περπατάει μέσα στο σπίτι;

 

Οταν όμως ο γιος μου έγινε 5 ετών, μια χαρά άρχισε να τον πηγαίνει και καμιά βολτούλα στην παιδική χαρά και αργοτερα στις αθλητικές του δραστηριότητες όταν χρειαζόταν.

 

Επισης, καλώς ή κακώς δεν το έχουν όλοι οι άνθρωποι με τα μωρά ακόμα κι αν είναι τα εγγόνια τους και τα λατρεύουν. Το ζήτημα είναι οι δικοί σου άνθρωποι να ειναι δίπλα σου στην πραγματική ανάγκη.

[Έσπερος]

Όταν γεννήθηκε ο ανιψιός μου, η πεθερά μου έκανε τούμπες. Ο,τι της ζητούσαν, τα παρατούσε κ έτρεχε. Άμεσες άκρες η νύφη μου δεν έμενε ποτέ μόνη της με το μωρό πάνω από 2-3 ώρες τη μέρα κ πολύ λέω, όσο ο άντρας της ήταν στη δουλειά, πήγαινε εκεί η πεθερά μου, χωρίς να μένουν πάνω-κάτω κ ενώ ο πεθερός μ εχει θέματα δικα του. μετα πρόσεχαν τον ανιψιο μου μεχρι να παει παιδικο, για τρια χρονια. Επειδή ήταν το πρώτο εγγόνι, υπήρχε μια υπερβολή σε όλο αυτό. εννοειται οτι οι άνθρωποι είχαν ψοφήσει. Εγώ δεν ειδα αντίστοιχες τετοιες πολυτέλειες, το αντιθετο μαλλον, ηταν σαφες οτι μπηκαν ορια έξ αρχής (χωρίς εμείς να έχουμε ζητήσει κάτι). δλδ οταν πηγαινουμε να μεινουμε, δεν χρεθαζεται να ανησυχω για φαι κ πλυμενα ρουχα (κανω λέγω δουλειες βεβαια, ισως περισσοτερες απ οσες κανουν οι νυφες στα πεθερικα τους, γιατί δεν νιώθω άνετα), αλλά από κει κ πέρα δεν ειναι οτι ειναι ολη την ωρα stand by. Δεν λέω ότι θα έπρεπε να είναι, αλλα δεν ηταβ ετσι με το πρωτο εγγονι παρολο που το ειχε συνεχεια, ενω εμεις τους εχουμε λειψει. Υπήρξαν φορες δλδ που ενιωσα πολυ περισσοτερη κουραση στο να φροντιζω τον μικρο αν δεν ηταν εκει ο αντρας μου, παρολο που δεν είχα να ασχοληθώ με δουλειές. Η μαμά μου πάλι στα λόγια λέει τα πάντα, στην πράξη μπορει να ξεχαστεί στο τηλ ή να πιασει κιυβεντα με τη γειτονισσα ή να πει οτι ερχεται κ να στειλει τον πατερα μου ή να καθετσι απο πανω κ να κοιταει κ να μιλαει κ να μη βοηθαει. Ειδικα οσο ηταν πιο μικρο. κ εκει παλι εχω νιωσει ξεκρέμαστη ειδικά σε θέματα ασφαλείας. μετά όμως γέννησε η αδερφή μ κ εκεί λόγω εγγύτητας ασχολήθηκε περισσότερο κ μετά σαν να μπήκε στο πνεύμα κ ήταν πιο συγκεντρωμένη. αλλά γενικά τη φάση ότι πάω στους παππουδες κ χαλαρωνω, δεν την εχω ζησει ποτε. Αρα μη νομιζεις οτι στερείσαι κατι που ειναι αυτονοητο στους αλλους. δεν θεωρω κ υποχρεωση τους να ειναι διαρκως διαθεσιμοι οπως ηταν η πεθερα μ στο πρωτο, ειναι κ λιγο ανώμαλο αυτο. Αλλα καταλαβαινω οτι λες οτι σε στενοχωρει η αναντιστοιχία λόγων κ έργων. Απο τον μπαμπα σου λογικο να μην περιμενεις πολλα. κ παλι δλδ δεν ειναι λιγο το οτι εμεινε μαζι του η μικρη. Εδω αλλοι μπαμπαδες κ ζορίζονται να μείνουν τόσες ώρες. Κι η συννυφαδα μ σπάνια έμενε για ώρες με το ένα παιδί κ σχεδόν ποτέ με τα δυο όσο ήταν πιο μικρά κ τωρα γενικα όποτε. είναι το κάνει μεγάλο θέμα, που είναι νέα κοπέλα κ δεν ειναι κ τεμπελα ή

αδιαφορη, απλως εχει τη λογικη οτι δεν θα ταλαιπωρειται αν μπορει να το μοιραστεί με καποιον. Κ η μαμα σ αν δουλευει, ποσο θα αντεχει παραπανω; Το σημαντικο ειναι οτι αφου μενετε κοντα το παιδι τους ξερει κ υπαρχει εμπιστοσυνη σε μια περιπτωση αναγκης. Εμενα που δεν τους ξερει, ειναι η μονιμη ανασφαλεια μου οτι θα συμβει κατι κ θα πρεπει να ασχοληθει καποιος απ αυτους κ το παιδι δεν θα εχει καμια ανεση μαζι τους. 

[anemoni1989]

4 ώρες πρίν, vicky86 είπε:

 

Απο την αλλη ειναι πως βλεπει κ ο καθενας την βοηθεια, πχ λεω εγω τωρα επειδη καθε μερα σας δινουν φαγητο η ψωνιζουν για σας να νιωθουν οτι κανουν το χρεος τους

Ούτε φαγητό μας δίνουν, ούτε μας ψωνίζουν. Από την 1η μέρα που έμεινα με τον άντρα μου, είμαστε πλήρως ανεξάρτητοι. Δεν θα καταδεχομουν ποτέ κάτι τέτοιο.

Δεν ξέρω... Στον κύκλο μας, επειδή όπως έχω ξαναπεί οι γονείς μου είναι πολύ νέοι και σε αντίστοιχη ηλικία είναι και οι φίλοι και συγγενείς μας, οι παππούδες βοηθάνε πολύ... Και δε μιλάω μόνο για τις γιαγιάδες... Πχ ξέρω άτομο που ενώ δουλεύει, κάνει βάρδιες απογευματινές για να κρατάει τα εγγόνια τα πρωινά και να μην πανε παιδικο... και εγώ στέλνω το παιδί μου από 10 μηνών!!!! Καλά η μάνα μου δεν έχει θέμα... Άμα της πω, κατευθείαν από τη δουλειά θα την πάρει τη μικρη... Ζήτημα να έχει πει 5 φορές ότι είναι κουρασμένη (αχ ρε μάνα)... Αλλά πραγματικά θεωρώ κοροϊδία η μάνα μ να έχει αντοχές που δουλεύει και ο πατέρας μου, που κάθεται ξαναλεω όλη μέρα, να γυρίσει και να πει "αααα δεν μπορώ, κουράζομαι, δεν έχω όρεξη, εγώ μεγάλωσα τα παιδιά μου κλπ"... Ξαναλέω, δεν τον θεωρώ υποχρεωμένοι, στην τελική δικό μου το παιδί, δικές μου και οι ευθύνες και τα βάσανα... Αλλά καταλήγω απλά πως άλλοι αγαπάνε ίσως τα παιδιά τους περισσότερο ή είναι διατεθειμένοι να κάνουν περισσότερα πράγματα για αυτά... Και μου βγαίνει ζήλια και παραπονο. Γιατί, να το θέσω κι αλλιώς, αν είναι να έχω πιο χαλαρή και εύκολη ζωή γιατί να μην την έχω??? Άλλοι ζητάνε λεφτα.... Είναι τόσο κακό να θέλω λίγη βοήθεια??? Τζάμπα ειναι...

5 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες να έχεις ένα "μαξιλαράκι" ας πούμε για να μπορέσεις να ξεκουραστείς κάποιες ώρες αλλά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές και την ίδια υπομονή να προσέξουν ένα τόσο μικρό παιδί είτε είναι οι παππούδες είτε είναι κάποια θεία. Δεν είναι μόνο θέμα ηλικίας είναι και θέμα ανθρώπου και δεν σημαίνει ότι επειδή είναι οι γονείς μας είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν υπό όλες τις συνθήκες. Ακόμη και αν σου φαίνεται ότι ο πατέρας σου δεν κάνει τίποτα που κάθεται όλη μέρα στον καναπέ όπως λες, ένα παιδί 18 μηνών χρειάζεται συνεχή προσοχή και εκτός του ότι μπορεί όντως να κουράζεται, ισως να μην έχει και τα ψυχικά αποθέματα να το κάνει. Ας μην ξεχνάμε ότι η ψυχή είναι άμεσα συνδεδεμένη με το σώμα και αν δεν έχει την υπομονή τότε μπορεί όντως να αισθάνεται ότι κουράζεται. Επίσης συνήθως οι παππούδες λόγω του ότι μεγάλωσαν διαφορετικά δεν μπορούν να αντιληφθούν τι εννοείς. Ίσως μία γιαγιά να ήταν πιο πρόθυμη αλλά και πάλι είναι θέμα ανθρώπου. 

Επιπλέον φαντάζομαι ότι θα της φανεί δύσκολο στην ηλικία που είναι να μείνει δυο-τρεις μέρες μακριά σου. 

Προσωπικά δεν έχω την απαίτηση από τους γονείς μου να δείξουν προθυμία να τον κρατήσουν. Παρ'όλα αυτά όταν κάποιες φορές έχω αφήσει το μεγάλο να τον προσέξουν νιώθω ένα μικρό βάρος. Εμένα το παράπονό μου είναι ας πούμε ότι όταν πηγαίνουμε θα ήθελα η μαμά μου να έχετε ετοιμάσει ένα φαγητό αφού ξέρει ότι θα πάμε και να μας φροντίσει με αυτό τον τρόπο, κάτι που συνήθως δεν το κάνει αλλά δεν θεωρώ ότι είναι υποχρεωμένη κιόλας. Απλά φαντάζομαι πως θα ήθελα εγώ να φροντίζω τα εγγόνια μου όταν θα με επισκέπτονται και μου φαίνεται λίγο "ψυχρό" μην το κάνει. 

Εφόσον λοιπόν ο μπαμπάς σου δεν δείχνει αυτή την προθυμία και δεν μπορείς να τον υποχρεώσεις απλά πορεύεσαι με αυτό που έχεις. Ούτε χρειάζεται να δικαιολογηθεις στη μικρή. Εμενα ο μπαμπας μου ειναι ανθρωπος που κραταει μουτρα αν παρεξηγηθει. Εχει τυχει να του πω να προσεχει την συμπεριφορα του ή τα λογια του προς το παιδι (ειτε ειχε τυχει να τον ειχε μαλωσει ειτε απλα να τον "διορθωνα" οταν κατι δεν μου αρεσε) ή ακομη εχει τυχει να αντιδρασει το παιδι στην προσπαθεια επιβολης της εξουσιας του και δεν μιλουσε στο παιδι ποσες μερες! Πραγματικα ο μικρος του μιλουσε και ο μπαμπας μου δεν ελεγε κουβεντα! Τι να εξηγησω στο παιδι; Στην ηλικια που ηταν (3-3,5;) απλα το αφησα να περασει, ισως ελεγα εκεινη την ωρα μπροστα του κατι του τυπου "Ο παππους μαλλον δεν εχει ορεξη να μιλησει" ή προσπαθουσα να κανουμε συζητηση κατ'ιδιαν με τον μπαμπα μου (που δεν εβγαινε πουθενα) και μετα απο λιγες μερες αρχισε σιγα σιγα να του ξαναμιλαει. Τελικα, μετα απο συζητηση με την μητερα μου, μου αποκαλυψε οτι το εκανε και στον αδερφο μου οταν θυμωνε μαζι του. Μπορει να μην του μιλουσε για εβδομαδες! Απιστευτο κι ομως αληθινο. Το μονο που μπορω να καταλαβω ειναι οτι ο τροπος που μεγαλωσε και η συμπεριφορα της μητερας του απεναντι του τον εκαναν να συμπεριφερεται με αυτον τον τροπο και ενας τετοιος ανθρωπος δυσκολα θα αλλαξει αντιδρασεις. Παντως, αυτο που πρεπει να προσεξεις ειναι οτι οσο δυσαρεστημενη κι αν εισαι εσυ με τον πατερα σου δεν πρεπει το παιδι αντιληφθει αυτη σας την κοντρα σε ηλικια που δεν μπορει να το διαχειριστει. Ειναι ευαισθητα θεματα που θελουν προσοχη, γιατι βλεποντας εσενα ή δινοντας βαση σε αυτα που της λες (και στις κατηγοριες εις βαρος του) θα στρεψεις την εγγονη εναντιον του παππου της, κατι το οποιο μονο καλο δεν θα κανει στην μεταξυ τους σχεση και στα συναισθηματα που θρεφει γι'αυτον. Θεωρω οτι οσο μεγαλωνουν τα παιδια αντιλαμβανονται περισσοτερο τις καταστασεις και ειναι πιο ικανα να κρινουν μονα τους τα κακως κειμενα στον χαρακτηρα των παππουδων (και γενικως των ανθρωπων). Προσπαθω να μην βαζω εγω στο μυαλο του παιδιου μου την εικονα του "κακου" παππου, μονος του καταλαβαινει οσο μεγαλωνει τι του αρεσει και τι οχι στη σχεση τους και οσο μεγαλωνει ακομη περισσοτερο θα εχει πιο "ξεκαθαρη" εικονα της συμπεριφορας του.

Αυτό με τα μούτρα το κάνει και ο δικός μου!!! Τις προάλλες δεν μιλάγαμε 2 ολόκληρους μήνες!!!! Ευτυχώς δεν το κάνει στο παιδί. Δεν θα του το συγχωρούσα ούτε θα το δικαιολογούσα ποτέ!!!! Και εννοείται δεν θα μεταφέρω αρνητικά λόγια στη μικρή για τον παππού της... Ήταν περισσότερο τρόπος του λέγειν... Τα παιδιά άλλωστε έχουν τρομερή συναίσθηση και καταλαβαίνουν από μόνα τους πράγματα και κυριως ποιος τα θέλει και ποιος όχι...

Σίγουρα δεν εννοώ πως ο πατέρας μου δεν αγαπάει το εγγόνι του!!! Αντίθετα και πάνα της έχει αλλάξει και θα παίξει μαζί της... Απλά, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω... Ίσως να είναι και ψυχολογικο... Τι να πω???

[little lamb]

Just now, anemoni1989 είπε:

Ούτε φαγητό μας δίνουν, ούτε μας ψωνίζουν. Από την 1η μέρα που έμεινα με τον άντρα μου, είμαστε πλήρως ανεξάρτητοι. Δεν θα καταδεχομουν ποτέ κάτι τέτοιο.

 

Θα καταδεχοσουν να αφηνες το παιδί να μείνει μαζί τους για να ξεκουραστείς αλλά δεν θα καταδεχοσουν να σου φέρουν τα ψώνια; Περίεργο μου φαίνεται, γιατί πιο "βαρύ" είναι το πρώτο, δηλαδή πιο πολύ τους ξεβολευει αυτό παρά το να ψωνισουν, που υποθέτω πάνε και για τους ίδιους σούπερ μάρκετ οπότε δεν θα ήταν ιδιαίτερος κόπος να φέρουν μερικά ακόμη.

[anemoni1989]

Just now, little lamb είπε:

 

Θα καταδεχοσουν να αφηνες το παιδί να μείνει μαζί τους για να ξεκουραστείς αλλά δεν θα καταδεχοσουν να σου φέρουν τα ψώνια; Περίεργο μου φαίνεται, γιατί πιο "βαρύ" είναι το πρώτο, δηλαδή πιο πολύ τους ξεβολευει αυτό παρά το να ψωνισουν, που υποθέτω πάνε και για τους ίδιους σούπερ μάρκετ οπότε δεν θα ήταν ιδιαίτερος κόπος να φέρουν μερικά ακόμη.

Δεν εννοώ να πάνε σουπερ μάρκετ... Αυτό άλλωστε δεν το θεωρώ κούραση... Μου αρέσει να γυρνάω εκτός σπιτιού... Εννοώ το να μου πληρώνουν τα ψώνια, όπως έχω ακούσει να γίνεται σε κάποιες οικογένειες...

[xaroumenh mama]

Γενικά είναι λίγο δύσκολο αυτό το κομμάτι, είναι πως έχει μεγαλώσει ο κάθε ένας κ τα θέλω του.. 

Δλδ για εμένα βοήθεια μπορεί να είναι να αφήσω μια ώρα τα παιδιά στους παππούδες να κάνω δουλειές στο σπίτι ή κάτι εκτός σπιτιού για άλλους βοήθεια είναι να μένει το παιδί στους παππούδες για να κοιμηθούν ένα βράδυ χωρίς να ξυπνήσουν καθόλου για να ξεκούραστουν κ εκείνοι 

Κ ο δικός μου μπαμπάς είναι συνταξιούχος κ η μαμά μου δουλεύει δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να άφηνα το παιδί στον μπαμπά μου θα τον τρελάνει κ θα τα τρελάνει.. Ο μπαμπάς μου είναι πολύ αυταρκικος κ θεωρεί πως όταν ένα παιδί περπατήσει πρέπει να υπακούει κ να μένει σούζα.. Ο μεγάλος μου γιος σε εκείνη την ηλικία τον 2 χρόνον δεν τον ήθελε καθόλου τον μπαμπά μου. Καθώς μεγάλωσε τα ξανά βρήκαν αν κ όταν τα αφήνω στη μαμά μου θα τα πάει μια βόλτα με το καρότσι η χέρι χερι ανάλογα την ηλικία τους... Κ από την άλλη ο μπαμπάς μου όταν κοιμάται δε θέλει να ακούει ούτε καρφίτσα το μεσημέρι ξαπλώνει γύρω στις μια άρα κ εγώ όταν κατεβαίνω να τους δω μέχρι της 1 η ώρα έχω φύγει όταν δουλεύω κ είναι εκεί κάποιο μικρό κάνει κάπως υπομονή μέχρι της 2 που πάω κ τον παίρνω.. 

Από την άλλη κ εμείς με τα πεθερικά μου μένουμε πάνω κάτω κ έχουμε κοινή αυλή, ο πεθερός είναι στη σύνταξη η πεθερά μου δε δουλεύει. Όμως για τα δικά μου δεδομένα είναι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ υπερπροστατευτικοι κ νομίζω πως αυτό δε κάνει καλό στα παιδιά η πεθερά δυσκολεύεται να τους έχει κ τους δύο όταν ο δεύτερος μου γιος ήταν μωρό το είχε πει ξεκάθαρα τώρα που μεγάλωσε κάπως το προσπαθεί αλλά ζορίζεται κ το βλέπω γιατί φοβάται πχ έξω στην αυλή μπορεί να αφήνω τον μεγάλο μου γιο να σκαρφαλώνει με δική μου καθοδήγηση η πεθερά με το που τον δει στις αρχές προσπαθούσε να επέμβει μετά το πείρε απόφαση κ από τον φόβο της φυσά κ μπαίνει μέσα στο σπίτι για να μη βλέπει... Κ αυτοί ήταν οι λόγοι που κ εγώ αποφάσισα τον δεύτερο μου γιο κ τον έστειλα στον σταθμό 17 μηνών.. 

Στις αρχες που γέννησα ήταν πρόθυμη να βοηθήσει δλδ να μου φτιάξει ένα φαγητό ή να σιδερωσει τότε όμως εγω τα κατάφερνα κ μόνη μου κ τις έλεγα πως δε χρειάζεται να μπαίνει στο κόπο γιατί προλαβαίνω... Κ τώρα όμως έχω φτάσει στο σημείο που δε προλαβαίνω ούτε να μαγειρέψω κ λέω πόσο θα ήθελα να είχα ένα φαγητό να μην έχω κ αυτή την έγνοια κάθε μέρα..!!! 

Ο μεγάλος πλέον δε θέλει να κατεβαίνει στους παππούδες του είναι σπιτογατος κ ο μικρός πολύ σπάνια η μπορεί να μου δείξει τη πόρτα να τον πάω κάτω κ μωλις κατέβουμε να ανέβει πάνω κ είμαι πολύ κουρασμένοι ψυχολογικά αλλά δε μπορώ τα παιδιά μου να τα πιέσω με το ζόρι να πάνε στους παππούδες τους αφού εκείνα νιώθουν ασφάλεια κ ζεστασιά στο σπίτι τους με τους γονείς του.. 

[Yovanna]

Θεωρώ το παράπονο σου απόλυτα δικαιολογημένο. Εδώ εγώ που έχω πολλά παράπονα, περισσότερη βοήθεια έχω και δεν υπάρχουν καν παππούδες, αλλά 2 γιαγιάδες 70 και 75 χρονών. Και μένουν και 15 λεπτά μακριά με το αμάξι η μαμά μου και 40 η πεθερά μου η οποία δεν οδηγεί. Έχω νταντά βέβαια 4 μέρες τη βδομάδα, αλλά μια φορά τη βδομάδα τον κρατάει η μαμά μου από το πρωί ως τις 8 το βράδυ. Η πεθερά μου έρχεται κάθε Σαββατοκύριακο με συγκοινωνία για να βγούμε βόλτα και για να χαρεί τον μικρό. Επίσης όταν λείπει η νταντά , ή αν ξεμείνουμε από νταντά, όπως 1 μήνα πρό κορονοιού, τον κρατάνε εκείνες. Βέβαια τα καλοκαίρια φεύγουν από Ιούνιο στα εξοχικά τους και είμαστε ολομόναχοι. Από τους δικούς σου που είναι και νεότατοι και έχουν άλλες αντοχές, λογικό να περιμένεις περισσότερα. Εμένα όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί, έχουν του γονείς τους μόνιμα να κρατάνε τα παιδιά για να δουλεύουν, για να ξεκουράζονται μετά τη δουλειά, να βγαίνουν ΣΚ και να πηγαίνουν και μερικές μέρες διακοπές μόνοι. Αλλά το καλύτερο είναι ότι οι γονείς τους το ευχαριστιούνται! Όταν ζούσε ο μπαμπάς μου και πρόλαβε τον ανιψιό μου μέχρι τα 1,5, πήγαινε κάθε μέρα και τον έπαιρνε για βόλτα και της τον ζήταγε να τον πάρει σπίτι το βράδυ και καθόταν κερί αναμμένο από πάνω του την νύχτα όταν ξύπναγε. Η μαμά μου είναι περισσότερο " εαυτούλης".Πάντως, σε αυτό που έχουν δίκιο τα κορίτσια παραπάνω, είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. ίσως αργότερα που θα μεγαλώσει η μικρή να τους αρέσει περισσότερο να είναι μαζί της. Το ότι σε πήγε ο μπαμπάς σου στο νοσοκομείο, μου κάνει εντύπωση που το ανέφερες. Αλίμονο! Και γείτονας να ήταν, το ίδιο θα έκανε! Δηλαδή οι δικοί σου βλέπουν την μικρή λιγάκι , ίσα να χαρούν και μετά στην μαμά της?? Δεν σας λένε θα ΄την κρατήσουμε εμείς, πηγαίντε βόλτα να ξεσκάσετε, για φαγητό, εκδρομή κτλ?

[anemoni1989]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Γενικά είναι λίγο δύσκολο αυτό το κομμάτι, είναι πως έχει μεγαλώσει ο κάθε ένας κ τα θέλω του.. 

Δλδ για εμένα βοήθεια μπορεί να είναι να αφήσω μια ώρα τα παιδιά στους παππούδες να κάνω δουλειές στο σπίτι ή κάτι εκτός σπιτιού για άλλους βοήθεια είναι να μένει το παιδί στους παππούδες για να κοιμηθούν ένα βράδυ χωρίς να ξυπνήσουν καθόλου για να ξεκούραστουν κ εκείνοι 

Κ ο δικός μου μπαμπάς είναι συνταξιούχος κ η μαμά μου δουλεύει δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να άφηνα το παιδί στον μπαμπά μου θα τον τρελάνει κ θα τα τρελάνει.. Ο μπαμπάς μου είναι πολύ αυταρκικος κ θεωρεί πως όταν ένα παιδί περπατήσει πρέπει να υπακούει κ να μένει σούζα.. Ο μεγάλος μου γιος σε εκείνη την ηλικία τον 2 χρόνον δεν τον ήθελε καθόλου τον μπαμπά μου. Καθώς μεγάλωσε τα ξανά βρήκαν αν κ όταν τα αφήνω στη μαμά μου θα τα πάει μια βόλτα με το καρότσι η χέρι χερι ανάλογα την ηλικία τους... Κ από την άλλη ο μπαμπάς μου όταν κοιμάται δε θέλει να ακούει ούτε καρφίτσα το μεσημέρι ξαπλώνει γύρω στις μια άρα κ εγώ όταν κατεβαίνω να τους δω μέχρι της 1 η ώρα έχω φύγει όταν δουλεύω κ είναι εκεί κάποιο μικρό κάνει κάπως υπομονή μέχρι της 2 που πάω κ τον παίρνω.. 

Από την άλλη κ εμείς με τα πεθερικά μου μένουμε πάνω κάτω κ έχουμε κοινή αυλή, ο πεθερός είναι στη σύνταξη η πεθερά μου δε δουλεύει. Όμως για τα δικά μου δεδομένα είναι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ υπερπροστατευτικοι κ νομίζω πως αυτό δε κάνει καλό στα παιδιά η πεθερά δυσκολεύεται να τους έχει κ τους δύο όταν ο δεύτερος μου γιος ήταν μωρό το είχε πει ξεκάθαρα τώρα που μεγάλωσε κάπως το προσπαθεί αλλά ζορίζεται κ το βλέπω γιατί φοβάται πχ έξω στην αυλή μπορεί να αφήνω τον μεγάλο μου γιο να σκαρφαλώνει με δική μου καθοδήγηση η πεθερά με το που τον δει στις αρχές προσπαθούσε να επέμβει μετά το πείρε απόφαση κ από τον φόβο της φυσά κ μπαίνει μέσα στο σπίτι για να μη βλέπει... Κ αυτοί ήταν οι λόγοι που κ εγώ αποφάσισα τον δεύτερο μου γιο κ τον έστειλα στον σταθμό 17 μηνών.. 

Στις αρχες που γέννησα ήταν πρόθυμη να βοηθήσει δλδ να μου φτιάξει ένα φαγητό ή να σιδερωσει τότε όμως εγω τα κατάφερνα κ μόνη μου κ τις έλεγα πως δε χρειάζεται να μπαίνει στο κόπο γιατί προλαβαίνω... Κ τώρα όμως έχω φτάσει στο σημείο που δε προλαβαίνω ούτε να μαγειρέψω κ λέω πόσο θα ήθελα να είχα ένα φαγητό να μην έχω κ αυτή την έγνοια κάθε μέρα..!!! 

Ο μεγάλος πλέον δε θέλει να κατεβαίνει στους παππούδες του είναι σπιτογατος κ ο μικρός πολύ σπάνια η μπορεί να μου δείξει τη πόρτα να τον πάω κάτω κ μωλις κατέβουμε να ανέβει πάνω κ είμαι πολύ κουρασμένοι ψυχολογικά αλλά δε μπορώ τα παιδιά μου να τα πιέσω με το ζόρι να πάνε στους παππούδες τους αφού εκείνα νιώθουν ασφάλεια κ ζεστασιά στο σπίτι τους με τους γονείς του.. 

Ναι αλλά μέχρι 17 μηνών ποιος στον κράταγε??? Φαγητό να μη μαγειρέψω ζήτημα να έχει γίνει και 10 φορές... Καλά για σίδερο δεν το συζητώ...

Γενικά για δουλειές του σπιτιού δεν θα ήθελα να τους επιβαρύνω... Για αυτό εστιάζω στο θέμα του παιδιού... Αλλά όπως λες προφανώς ο καθένας έχει τις αντοχές του...

Από την άλλη σκέφτομαι πως είναι και για καλό, αφού έτσι πήρα πιο εύκολα την απόφαση για να φύγουμε για επαρχία, δεδομένου ότι δεν είχα βοηθεια ούτως ή άλλως... Άρα θα μου ρθει μια ή αλλη

Just now, Yovanna είπε:

Θεωρώ το παράπονο σου απόλυτα δικαιολογημένο. Εδώ εγώ που έχω πολλά παράπονα, περισσότερη βοήθεια έχω και δεν υπάρχουν καν παππούδες, αλλά 2 γιαγιάδες 70 και 75 χρονών. Και μένουν και 15 λεπτά μακριά με το αμάξι η μαμά μου και 40 η πεθερά μου η οποία δεν οδηγεί. Έχω νταντά βέβαια 4 μέρες τη βδομάδα, αλλά μια φορά τη βδομάδα τον κρατάει η μαμά μου από το πρωί ως τις 8 το βράδυ. Η πεθερά μου έρχεται κάθε Σαββατοκύριακο με συγκοινωνία για να βγούμε βόλτα και για να χαρεί τον μικρό. Επίσης όταν λείπει η νταντά , ή αν ξεμείνουμε από νταντά, όπως 1 μήνα πρό κορονοιού, τον κρατάνε εκείνες. Βέβαια τα καλοκαίρια φεύγουν από Ιούνιο στα εξοχικά τους και είμαστε ολομόναχοι. Από τους δικούς σου που είναι και νεότατοι και έχουν άλλες αντοχές, λογικό να περιμένεις περισσότερα. Εμένα όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί, έχουν του γονείς τους μόνιμα να κρατάνε τα παιδιά για να δουλεύουν, για να ξεκουράζονται μετά τη δουλειά, να βγαίνουν ΣΚ και να πηγαίνουν και μερικές μέρες διακοπές μόνοι. Αλλά το καλύτερο είναι ότι οι γονείς τους το ευχαριστιούνται! Όταν ζούσε ο μπαμπάς μου και πρόλαβε τον ανιψιό μου μέχρι τα 1,5, πήγαινε κάθε μέρα και τον έπαιρνε για βόλτα και της τον ζήταγε να τον πάρει σπίτι το βράδυ και καθόταν κερί αναμμένο από πάνω του την νύχτα όταν ξύπναγε. Η μαμά μου είναι περισσότερο " εαυτούλης".Πάντως, σε αυτό που έχουν δίκιο τα κορίτσια παραπάνω, είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. ίσως αργότερα που θα μεγαλώσει η μικρή να τους αρέσει περισσότερο να είναι μαζί της. Το ότι σε πήγε ο μπαμπάς σου στο νοσοκομείο, μου κάνει εντύπωση που το ανέφερες. Αλίμονο! Και γείτονας να ήταν, το ίδιο θα έκανε! Δηλαδή οι δικοί σου βλέπουν την μικρή λιγάκι , ίσα να χαρούν και μετά στην μαμά της?? Δεν σας λένε θα ΄την κρατήσουμε εμείς, πηγαίντε βόλτα να ξεσκάσετε, για φαγητό, εκδρομή κτλ?

Κοίτα, για να μην είμαι άδικη εντελώς, θα την κρατήσουν για να πάμε για ένα καφέ ή όταν είχαμε την κοπή της πίτας στη δουλειά του άντρα μου και η μικρή ήταν αρρωστουλα, την κράτησαν 2 ώρες... Για εκδρομή όχι... Γενικά ο πατέρας μου είναι της άποψης πως τα παιδιά δεν μεγαλώνουν έτσι και οι γονείς κάνουν θυσίες για να τα μεγαλώσουν...

Απλά μου έχει κάνει εντύπωση γιατί πάντα θυμάμαι να λέει πως αυτοί πέρασαν δυσκολα επειδή δεν είχαν καμία βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών και δεν θα ήθελαν τα παιδιά τους να περνάνε τα ίδια... Και από την άλλη, τώρα, ενώ τους έχω από πάνω στην κυριολεξία, απλά την παίρνουν για παιχνίδι και τέλος. Και αυτό οφείλεται στο μπαμπά μου κυριως. Φαντασου, όταν δούλευα στο νοσοκομείο, ήμουν πρωί νύχτα και η μικρή είχε σταματήσει το σταθμό για το λόγο που προανέφερα... Ο άντρας μου δούλευε μεσημέρι, οπότε αναγκαστικά την κράταγε ο μπαμπάς μου από το πρωί μέχρι να γυρίσει η μάνα μου από τη δουλειά (εγώ γύρισα 4 από τη δουλειά και έπρεπε να κοιμηθώ αφού πάλι δούλευα μετά. Η μαμά μου επέστρεφε στις 5) και στο σπίτι την πήραμε γύρω στις 8 που γύρισε ο άντρας μου... Και ήταν τότε που Μ είπε να βιαστώ να βρω λύση γιατί ήταν πολλές οι ωρες και κουράστηκε... Οκ, να το καταλάβω, αλλά μου χτύπησε άσχημα δε σου κρύβω και είναι κάτι που δεν έχω ξεπεράσει και δε νομίζω να ξεπεράσω, αφού ήταν κάτι που δε γινόταν να γίνει κάπως αλλιώς.... Προφανώς δεν μπορούσα να πάω το παιδί κάπου όπου κινδύνευε και δεν ήταν ότι έλειπα για καφέ (που και πάλι δεν το θεωρώ κακό αν γινόταν), αλλά για δουλειά και πάλι έπρεπε να ξεκουραστω γιατί το πόστο μου είναι θέση ευθύνης και αν δεν έχεις καθαρό μυαλό, μπορεί ένα λάθος να σταθεί μοιραίο...

Άλλο ένα πρόσφατο παράδειγμα, μιλάγαμε προχθές και Μ λέει τι κάνεις κλπ, σε βλέπω κουρασμένη... Και λέω δεν κοιμάται η μικρή... Άστα... Έχω πεθάνει μια βδομάδα τώρα... Και μου απαντά "ε καλά δεν παθαίνεις κάτι... Έτσι νομίζεις μεγαλώνουν τα παιδιά? Ρώτα τη μάνα σου τι τράβηξε για να σε μεγαλώσει"... Δηλαδή είναι σαν να έχω ένα δικαστή, ο οποίος αντί να θέλει να βοηθήσει, να κατακρίνει το κάθε τι...

Σίγουρα δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω, απλά προφανώς είχα ανάγκη να μοιραστώ έστω και ανώνυμα σε ένα φόρουμ τα παράπονα μου... Να δω αν υπάρχουν και άλλοι που περνάνε κάτι αντίστοιχο (γιατί στον κύκλο μου δεν έχω κάτι αντίστοιχο και ειλικρινά ντρέπομαι και νιώθω άσχημα να συζητήσω άσχημα για τους γονείς μου) και να ακούσω και άλλες απόψεις...

Επιπλέον, μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση γιατί πριν γεννήσω ήταν ενθουσιασμένος με το παιδί και μόνο στην ιδέα... Έκανε όνειρα, ότι θα νοικιάσει σπίτι στην Εύβοια για να πηγαίνουν τα καλοκαίρια με την μικρή για να κάνει μπάνια, ότι θα την παίρνει στο χωριό να παίζει στην αυλή κλπ... Και από όταν γέννησα, με εξαίρεση τους πρώτους μήνες, έχει κάνει στροφή 180 μοιρών!!! Πολλές φορές, αν δεν πάρω να τους πω να πάρουν τη μικρή, δεν θα ζητήσει να την ανεβάσω για να τη δουν... Η μαμά μου υποστηρίζει πως είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος και βάζει τον εγωισμό του πάνω από όλα... Η αλήθεια είναι ότι για να μας φτιάξουν το σπίτι στο οποίο μένουμε οι γονείς μου ζοριστηκαν πολύ... Έτυχε πάνω στην κρίση  με το δάνειο και ζοριστηκαν οικονομικά και στριμωχτηκαν... Ο μπαμπάς μου είχε πάθει και μια μίνι κατάθλιψη, πάνε μαζί σε ψυχολόγο και παίρνουν αντικαταθλιπτικά, γιατί υπάρχει και γενετικής προδιάθεση και ιστορικό στην οικογένεια... Αλλά ειλικρινά θεωρώ πως δεν είναι δικό μου φταίξιμο... Υποτίθεται έκαναν όλες αυτές τις θυσίες για να είναι κοντά στα παιδιά τους και να τα βοηθησουν και τώρα που ουσιαστικά θα έπρεπε να "θερίσει καρπούς" και να απολαύσει τη ζωή σαν νορμάλ παππούς, τα γκρεμίζει όλα, αφού προφανώς αυτή η κατάσταση δεν είναι ευχαριστη για κανέναν... Και να προσθέσω πως δεν έχω επέμβει ποτέ για το πώς φαίνονται στο παιδί.... Ούτε γιατί το κακομαθαινουν, ούτε να μην της δώσουν σοκολάτα ή μπισκότα, τίποτα...

Προσπαθουσε να τον δικαιολογώ στο μυαλό μου και να λέω πως προφανώς δεν το κάνει επί τούτου, αλλά ξαναλέω, με παίρνει το παραπονο όταν βλέπω φίλους των γονιών μου, των οποίων τα παιδιά εκμεταλλεύονται καταστάσεις και με το παραπάνω, να βοηθάνε τα παιδιά τους αγογγυστα. Σε αντίθεση με εμένα, που ούτε λεφτά ζήτησα ποτέ, ούτε τους έβαλα να μου κάνουν δουλειές στο σπίτι, ούτε τίποτα...

[Lenia16]

Ο καθε γονιός βοηθάει όπως μπορεί. Εσένα σου δώσανε ολόκληρο σπίτι να μένεις τσάμπα, άλλοι δε δώσανε τπτ, τα παιδιά τους μένουν στο ενοίκιο κ τους βοηθούν με το μωρό. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. 

[Yovanna]

Just now, anemoni1989 said:

Ναι αλλά μέχρι 17 μηνών ποιος στον κράταγε??? Φαγητό να μη μαγειρέψω ζήτημα να έχει γίνει και 10 φορές... Καλά για σίδερο δεν το συζητώ...

Γενικά για δουλειές του σπιτιού δεν θα ήθελα να τους επιβαρύνω... Για αυτό εστιάζω στο θέμα του παιδιού... Αλλά όπως λες προφανώς ο καθένας έχει τις αντοχές του...

Από την άλλη σκέφτομαι πως είναι και για καλό, αφού έτσι πήρα πιο εύκολα την απόφαση για να φύγουμε για επαρχία, δεδομένου ότι δεν είχα βοηθεια ούτως ή άλλως... Άρα θα μου ρθει μια ή αλλη

Κοίτα, για να μην είμαι άδικη εντελώς, θα την κρατήσουν για να πάμε για ένα καφέ ή όταν είχαμε την κοπή της πίτας στη δουλειά του άντρα μου και η μικρή ήταν αρρωστουλα, την κράτησαν 2 ώρες... Για εκδρομή όχι... Γενικά ο πατέρας μου είναι της άποψης πως τα παιδιά δεν μεγαλώνουν έτσι και οι γονείς κάνουν θυσίες για να τα μεγαλώσουν...

Απλά μου έχει κάνει εντύπωση γιατί πάντα θυμάμαι να λέει πως αυτοί πέρασαν δυσκολα επειδή δεν είχαν καμία βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών και δεν θα ήθελαν τα παιδιά τους να περνάνε τα ίδια... Και από την άλλη, τώρα, ενώ τους έχω από πάνω στην κυριολεξία, απλά την παίρνουν για παιχνίδι και τέλος. Και αυτό οφείλεται στο μπαμπά μου κυριως. Φαντασου, όταν δούλευα στο νοσοκομείο, ήμουν πρωί νύχτα και η μικρή είχε σταματήσει το σταθμό για το λόγο που προανέφερα... Ο άντρας μου δούλευε μεσημέρι, οπότε αναγκαστικά την κράταγε ο μπαμπάς μου από το πρωί μέχρι να γυρίσει η μάνα μου από τη δουλειά (εγώ γύρισα 4 από τη δουλειά και έπρεπε να κοιμηθώ αφού πάλι δούλευα μετά. Η μαμά μου επέστρεφε στις 5) και στο σπίτι την πήραμε γύρω στις 8 που γύρισε ο άντρας μου... Και ήταν τότε που Μ είπε να βιαστώ να βρω λύση γιατί ήταν πολλές οι ωρες και κουράστηκε... Οκ, να το καταλάβω, αλλά μου χτύπησε άσχημα δε σου κρύβω και είναι κάτι που δεν έχω ξεπεράσει και δε νομίζω να ξεπεράσω, αφού ήταν κάτι που δε γινόταν να γίνει κάπως αλλιώς.... Προφανώς δεν μπορούσα να πάω το παιδί κάπου όπου κινδύνευε και δεν ήταν ότι έλειπα για καφέ (που και πάλι δεν το θεωρώ κακό αν γινόταν), αλλά για δουλειά και πάλι έπρεπε να ξεκουραστω γιατί το πόστο μου είναι θέση ευθύνης και αν δεν έχεις καθαρό μυαλό, μπορεί ένα λάθος να σταθεί μοιραίο...

Άλλο ένα πρόσφατο παράδειγμα, μιλάγαμε προχθές και Μ λέει τι κάνεις κλπ, σε βλέπω κουρασμένη... Και λέω δεν κοιμάται η μικρή... Άστα... Έχω πεθάνει μια βδομάδα τώρα... Και μου απαντά "ε καλά δεν παθαίνεις κάτι... Έτσι νομίζεις μεγαλώνουν τα παιδιά? Ρώτα τη μάνα σου τι τράβηξε για να σε μεγαλώσει"... Δηλαδή είναι σαν να έχω ένα δικαστή, ο οποίος αντί να θέλει να βοηθήσει, να κατακρίνει το κάθε τι...

Σίγουρα δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω, απλά προφανώς είχα ανάγκη να μοιραστώ έστω και ανώνυμα σε ένα φόρουμ τα παράπονα μου... Να δω αν υπάρχουν και άλλοι που περνάνε κάτι αντίστοιχο (γιατί στον κύκλο μου δεν έχω κάτι αντίστοιχο και ειλικρινά ντρέπομαι και νιώθω άσχημα να συζητήσω άσχημα για τους γονείς μου) και να ακούσω και άλλες απόψεις...

Nα μην αισθάνεσαι άσχημα. Κουβέντα κάνουμε. ΄Πάντως η ατάκα του μπαμπά σου δείχνει ότι δεν έχει αναμειχθεί και πολύ στο μεγάλωμα σου. Οπότε θεωρεί αυτονόητο  ότι και συ μόνη σου θα τα βγάλεις πέρα. Τώρα που θα φύγετε πώς το έχουν πάρει? Εγώ επειδή είμαι και παλιοχαρακτήρας, ΄θα είχα σίγουρα πετάξει μπηχτή του τύπου, αφού ούτως ή άλλως δεν έχω κάποια βοήθεια, ας φύγουμε τουλάχιστον, μήπως κάνουμε την ζωή μας λίγο πιο εύκολη. Όταν μπορείτε θα έρχεστε να την βλέπετε.. ΄Πάντως μην σκάς για κάτι που δεν αλλάζει. Κοίτα την οικογένεια σου. Τα πεθερικά σου? Ζούν μακριά?

 

Just now, Lenia16 said:

Ο καθε γονιός βοηθάει όπως μπορεί. Εσένα σου δώσανε ολόκληρο σπίτι να μένεις τσάμπα, άλλοι δε δώσανε τπτ, τα παιδιά τους μένουν στο ενοίκιο κ τους βοηθούν με το μωρό. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. 

Δεν νομίζω ότι το ένα θα έπρεπε να αναιρεί το άλλο. Το ότι παραχώρησαν οι γονείς σπίτι στο παιδί τους, δεν σημαίνει ότι έκαναν το χρέος τους και τέλος, δεν βοηθάνε. Ούτε και αυτοί που δεν μπόρεσαν να δώσουν σπίτι, σημαίνει ότι έχουν κάποιο χρέος και ξεχρεώνουν βοηθώντας.

[Sentir...natureza]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Ο μεγάλος μου γιος σε εκείνη την ηλικία τον 2 χρόνον δεν τον ήθελε καθόλου τον μπαμπά μου

Κι εμάς η πιο "κακή" περίοδος ηταν 2-3.5 σχεδόν γιατι ο μικρός δεν μπορούσε να εκφράσει καλά τη δυσαρέσκειά του, ο μπαμπάς μου θυμωνε με την αντίδρασή του μέχρι που κάποια στιγμή του εξήγησα ότι η σχέση δε χτίζεται με παιχνίδια εξουσίας και του εξέφρασα το παράπονο ότι δεν έχουν βγει ούτε μία βόλτα οι δυο τους. Από τότε το πήρε πολύ πατριωτικά και όποτε πάει κάπου που μπορεί να τον πάρει μαζί του τον παίρνει. Θεωρώ ότι ξεκίνησε να το κάνει περισσότερο από πείσμα αλλά είδε οτι έχει αποτέλεσμα και είναι πιο συνεργάσιμος και περνάνε καλά οπότε συνέχισε να το κάνει. Έχω περιέργεια να δω πώς θα τα πάει με τον μικρό μου όταν φτάσει τα δύο γιατί γενικώς είναι πιο δυναμικός και πιο αντιδραστικός χαρακτήρας. Αλλά βλέπω και τον μεγάλο μου που η πεθερά μου είναι επίσης εξουσιαστική πως δεν θέλει να περνάει χρόνο μαζί της.

Επίσης και εμείς όταν πάμε στους παππούδες συνήθως κουράζομαι περισσότερο γιατί εκτός του ότι έχω συνήθως μόνο εγώ τον νου μου, έχει και πράγματα που δεν πρέπει να πειράξουν και αναγκάζομαι να είμαι συνέχεια από πίσω τους. 

Πάντως έχω αφήσει αρκετές φορες τα παιδιά στη μητέρα μου για κάνα δυο ώρες να πάω μία βόλτα με τον άντρα μου και ευτυχώς ο μικρός κάθεται περισσότερο από ότι καθόταν ο μεγάλος και γι' αυτό μπορώ και το κάνω αλλά δεν θα τα άφηνα στον πατέρα μου ή στην πεθερά μου να τους προσέχουν μόνοι τους, οχι επειδή δεν θα τα καταφέρουν απλά προτιμώ να είμαι μπροστά για να "ελέγχω" τη συμπεριφορά τους. 

Όπως και να χει σίγουρα δεν έχω την απαίτηση να προσέχουν οι γονείς μου τα παιδιά μου. Εξάλλου αυτοί μεγάλωσαν τα δικά τους, αν είναι πρόθυμοι να το κάνουν μερικές φορές για να ξεκουραστώ καλώς αλλα δεν θεωρώ ότι είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν. 

[anemoni1989]

Just now, Lenia16 είπε:

Ο καθε γονιός βοηθάει όπως μπορεί. Εσένα σου δώσανε ολόκληρο σπίτι να μένεις τσάμπα, άλλοι δε δώσανε τπτ, τα παιδιά τους μένουν στο ενοίκιο κ τους βοηθούν με το μωρό. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. 

Πραγματικά, ελπίζω να μην το βλέπει έτσι (αν και δεν το πιστεύω), γιατί πραγματικά θα χάσω πάσα ιδέα... Ούτε μπορώ να διανοηθω πως θα δω μετά από χρόνια την βοήθεια που θα προσφέρω στο παιδί μου στα πλαίσια μιας υποχρέωσης την οποία θα ξεχρεωσω με τον ένα τρόπο ή τον άλλο!!

[Sunshine8]

Θα σου πω πως σε μια παρόμοια κατάσταση ζούμε εμείς με τα πεθερικά μου. Ο πεθερός μου πάντα έλεγε να υπολογίζουμε στη βοήθεια τους, αλλά η πεθερά μου δεν είναι και η πιο πρόθυμη γυναίκα στον κόσμο. Βέβαια η ίδια ποτέ δεν μας έταξε τιποτα, από την άλλη το έχω παραπονο που ποτε από μόνη της δεν προθυμοποιείται να βοηθήσει. Αν βέβαια της ζητήσεις κάτι θα το κάνει αλλά με λίγο γκρινιτσα συνήθως (ανάλογα κ τι θα ζητήσεις βέβαια). Κι εγώ το πήγα 8 μηνών σε σταθμό ενώ μένουν από κάτω. Βέβαια υπάρχει και ο παράγοντας ότι ο πεθερός μου έχει κάποια κινητικά θέματα και χρειάζεται βοήθεια. Εγώ έχω καταλήξει στη θεωρία πάρε από τον άλλον αυτο που μπορεί να σου προσφέρει και να είσαι ευγνώμων για αυτό που μπορεί να σου προσφέρει. Και μεγάλωσε το παιδί σου με οποιες δυσκολίες. Όπως λέει και ο άντρας μου, οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι, με τα θετικά και τα αρνητικά τους, κάρτα αλλαγής δεν υπάρχει

[Yovanna]

Just now, anemoni1989 said:

Πραγματικά, ελπίζω να μην το βλέπει έτσι (αν και δεν το πιστεύω), γιατί πραγματικά θα χάσω πάσα ιδέα... Ούτε μπορώ να διανοηθω πως θα δω μετά από χρόνια την βοήθεια που θα προσφέρω στο παιδί μου στα πλαίσια μιας υποχρέωσης την οποία θα ξεχρεωσω με τον ένα τρόπο ή τον άλλο!!

Αποκλείεται να το βλέπουν έτσι.

[anemoni1989]

Just now, Yovanna είπε:

Nα μην αισθάνεσαι άσχημα. Κουβέντα κάνουμε. ΄Πάντως η ατάκα του μπαμπά σου δείχνει ότι δεν έχει αναμειχθεί και πολύ στο μεγάλωμα σου. Οπότε θεωρεί αυτονόητο  ότι και συ μόνη σου θα τα βγάλεις πέρα. Τώρα που θα φύγετε πώς το έχουν πάρει? Εγώ επειδή είμαι και παλιοχαρακτήρας, ΄θα είχα σίγουρα πετάξει μπηχτή του τύπου, αφού ούτως ή άλλως δεν έχω κάποια βοήθεια, ας φύγουμε τουλάχιστον, μήπως κάνουμε την ζωή μας λίγο πιο εύκολη. Όταν μπορείτε θα έρχεστε να την βλέπετε.. ΄Πάντως μην σκάς για κάτι που δεν αλλάζει. Κοίτα την οικογένεια σου. Τα πεθερικά σου? Ζούν μακριά?

 

Μπηχτες έχω πετάξει, αλλά δε χαμπαριαζει... Είναι αρκετά ισχυρογνώμων και θεωρεί πως όλοι έχουν αδικο εκτός από τον ίδιο... Είναι πολύ αυταρχικός χαρακτήρας (έχει εξελιχθεί μάλλον σε τέτοιο γιατί δεν τον θυμάμαι έτσι πιο παλιά) και εκεί ήταν πάντα οι προστριβές μας .. Στη μάνα μου έχω εκφραστεί ανοιχτα και της το έχω πει και για αυτό προσπαθεί η καημένη όταν γυρνά από τη δουλειά ή αν έχει χρόνο να φτιάχνει καμία πίτα ή να παίρνει τη μικρή... Αλλά ο πατέρας μου πολλές φορές την τρεναρει... Φαντάσου, όταν λείπει στο χωριό ο πατέρας μου, σε καθημερινή βάση η μάνα μου έπαιρνε τη μικρή από όταν γυρναγε από την δουλειά, μέχρι το βράδυ (εντάξει όχι κάθε μέρα, αλλά εννοώ για πολύ περισσότερο).. Ε οταν γυρνάει, αυτό περιορίζεται σε 1-2 ώρες και αυτό όχι πάντα...

Τα πεθερικά μου, ναι, μένουν επαρχία... Στο μέρος που λέμε να μετακομίσουμε... Το γελοίο της υπόθεσης, ειναι πως ενώ δεν περίμενε κανένας την πεθερά μου να βοηθήσει γιατί είναι πιο παρτακιας (ούτε για να πάω για ένα καφέ που λέει ο λόγος), όταν πάμε στο χωριό, έχει τύχει να λείπουμε με τον άντρα μου όλη μέρα σε βόλτες κλπ και η ίδια να κρατάει το παιδί αδιαμαρτύρητα... Κάτι που φυσικά οι δικοί μου δεν έχουν κάνει!!!

Just now, Sunshine8 είπε:

Θα σου πω πως σε μια παρόμοια κατάσταση ζούμε εμείς με τα πεθερικά μου. Ο πεθερός μου πάντα έλεγε να υπολογίζουμε στη βοήθεια τους, αλλά η πεθερά μου δεν είναι και η πιο πρόθυμη γυναίκα στον κόσμο. Βέβαια η ίδια ποτέ δεν μας έταξε τιποτα, από την άλλη το έχω παραπονο που ποτε από μόνη της δεν προθυμοποιείται να βοηθήσει. Αν βέβαια της ζητήσεις κάτι θα το κάνει αλλά με λίγο γκρινιτσα συνήθως (ανάλογα κ τι θα ζητήσεις βέβαια). Κι εγώ το πήγα 8 μηνών σε σταθμό ενώ μένουν από κάτω. Βέβαια υπάρχει και ο παράγοντας ότι ο πεθερός μου έχει κάποια κινητικά θέματα και χρειάζεται βοήθεια. Εγώ έχω καταλήξει στη θεωρία πάρε από τον άλλον αυτο που μπορεί να σου προσφέρει και να είσαι ευγνώμων για αυτό που μπορεί να σου προσφέρει. Και μεγάλωσε το παιδί σου με οποιες δυσκολίες. Όπως λέει και ο άντρας μου, οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι, με τα θετικά και τα αρνητικά τους, κάρτα αλλαγής δεν υπάρχει

Να ξερες ποσο κουράγιο παίρνω που διαβάζω μια παρόμοια ιστορία!!! Και που κάποιος έχει παρόμοια παραπονα!!!

[Yovanna]

Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν είναι υποχρεωμένοι να βοηθάνε. Είναι όμως λογικό να περιμένεις να είναι οι γονείς σου "δίπλα σου", τα δύσκολα πρώτα χρόνια τουλάχιστον που τα παιδιά μας είναι μικρά και οι απαιτήσεις πολλές. Έπίσης είναι λογικό να συγκρίνεις όταν άλλοι δείχνουν ενθουσιασμό στο να περάσουν χρόνο με τα εγγονάκια τους, ενώ οι δικοί σου το κάνουν σπανίως και με γκρίνια.

[Sentir...natureza]

Just now, Yovanna είπε:

Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν είναι υποχρεωμένοι να βοηθάνε. Είναι όμως λογικό να περιμένεις να είναι οι γονείς σου "δίπλα σου", τα δύσκολα πρώτα χρόνια τουλάχιστον που τα παιδιά μας είναι μικρά και οι απαιτήσεις πολλές. 

Το τι θεωρεί ο καθένας όμως βοήθεια διαφοροποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του. Άλλοι θεωρούν βοήθεια να προσέχουν οι παππούδες τα παιδιά μία φορά τη βδομάδα για μια ωρα να βγούνε μία βόλτα, άλλοι θεωρούν βοήθεια να τα προσέχουν κάθε μέρα δυο τρεις ώρες για να κάνουν τις δουλειές τους ή να ξεκουράζονται, αλλοι θεωρούν βοήθεια να τους μαγειρεύουν η να τους καθαρίζουν. Προσωπικά δεν θεωρώ "λογικό" να με βοηθάνε οι γονείς μου τα πρώτα χρόνια. Το αντίθετο θα έλεγα, πιστεύω ότι όσο μεγαλώνουν τα παιδιά περνάνε πιο ευχάριστα το χρόνο με τους παππούδες. 

Παράθεση

Έπίσης είναι λογικό να συγκρίνεις όταν άλλοι δείχνουν ενθουσιασμό στο να περάσουν χρόνο με τα εγγονάκια τους, ενώ οι δικοί σου το κάνουν σπανίως και με γκρίνια

Είναι διαφορετικό να βλέπεις ότι οι παππούδες δεν θέλουν να περάσουν ευχάριστο χρόνο με τα εγγόνια τους και διαφορετικό να βλέπεις ότι είναι δεν είναι πρόθυμοι να τα κρατήσουν.  Κάποιος μπορεί να βρίσκει ευχαρίστηση να κρατάει τα εγγόνια του γιατί του αρέσει να περνάνε χρόνο μόνοι τους, ενώ καποιος άλλος να το βρίσκει κουραστικό και να προτιμάει να είστε όλοι μαζί όταν τα βλέπει. Δεν σημαίνει ότι ο ένας ή ο άλλος νοιάζεται περισσότερο ή λιγότερο απλά ο καθένας έχει τα όριά του και πρέπει να γίνονται απόλυτα σεβαστά. Δεν είναι δίκαιο να συγκρίνουμε με άλλους όπως δεν το κάνουμε και με τα παιδιά μας, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αν αναμένουμε συγκεκριμένη συμπεριφορά τότε ισως θα ήταν καλύτερο να απευθυνθούμε σε επαγγελματία. Όπως ειπώθηκε τους γονείς μας δεν τους αλλάζουμε, τους αποδεχόμαστε και προσπαθούμε να πορευτούμε με ότι έχουμε

Just now, anemoni1989 είπε:

Πολλές φορές, αν δεν πάρω να τους πω να πάρουν τη μικρή, δεν θα ζητήσει να την ανεβάσω για να τη δουν...

Αν εννοείς καθημερινά τότε το βρίσκω απόλυτα λογικό να μην ζητάνε να την ανεβάσεις. Αν περάσουν μια-δύο εβδομάδες και δεν την έχουνε δει τότε κι εμένα ίσως μου κακοφαινοταν λιγο, αλλά και πάλι δεν θα έδινα τόση σημασία. 

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Το τι θεωρεί ο καθένας όμως βοήθεια διαφοροποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του. Άλλοι θεωρούν βοήθεια να προσέχουν οι παππούδες τα παιδιά μία φορά τη βδομάδα για μια ωρα να βγούνε μία βόλτα, άλλοι θεωρούν βοήθεια να τα προσέχουν κάθε μέρα δυο τρεις ώρες για να κάνουν τις δουλειές τους ή να ξεκουράζονται, αλλοι θεωρούν βοήθεια να τους μαγειρεύουν η να τους καθαρίζουν. Προσωπικά δεν θεωρώ "λογικό" να με βοηθάνε οι γονείς μου τα πρώτα χρόνια. Το αντίθετο θα έλεγα, πιστεύω ότι όσο μεγαλώνουν τα παιδιά περνάνε πιο ευχάριστα το χρόνο με τους παππούδες. 

Είναι διαφορετικό να βλέπεις ότι οι παππούδες δεν θέλουν να περάσουν ευχάριστο χρόνο με τα εγγόνια τους και διαφορετικό να βλέπεις ότι είναι δεν είναι πρόθυμοι να τα κρατήσουν.  Κάποιος μπορεί να βρίσκει ευχαρίστηση να κρατάει τα εγγόνια του γιατί του αρέσει να περνάνε χρόνο μόνοι τους, ενώ καποιος άλλος να το βρίσκει κουραστικό και να προτιμάει να είστε όλοι μαζί όταν τα βλέπει. Δεν σημαίνει ότι ο ένας ή ο άλλος νοιάζεται περισσότερο ή λιγότερο απλά ο καθένας έχει τα όριά του και πρέπει να γίνονται απόλυτα σεβαστά. Δεν είναι δίκαιο να συγκρίνουμε με άλλους όπως δεν το κάνουμε και με τα παιδιά μας, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αν αναμένουμε συγκεκριμένη συμπεριφορά τότε ισως θα ήταν καλύτερο να απευθυνθούμε σε επαγγελματία. Όπως ειπώθηκε τους γονείς μας δεν τους αλλάζουμε, τους αποδεχόμαστε και προσπαθούμε να πορευτούμε με ότι έχουμε

Διαφωνώ. Το θέμα δεν είναι μόνο πώς θα χαρούν οι παππούδες, αλλά και πώς θα βοηθήσουν, αν και εφόσον θέλουν φυσικά. Είναι όμως λογικό να σε ενοχλεί αν δεν θέλουν ενώ μπορούν. Στα μάτια μου είναι λογικό τον χρόνο που περνάνε με τα εγγονάκια τους, να κάνω εγώ και ο μπαμπάς τους κάτι άλλο ( να κοιμηθώ, να βγώ βόλτα, να μουλιάσω στη μπανιέρα). Αν είναι να μου έρχονται κάθε τόσο επίσκεψη για να δούν το παιδί, γιατί τους κουράζει να είναι μόνοι τους (), 'η να περιμένουν να τους το πάω εγώ, όχι μόνο δεν με βοηθάνε, αλλά με επιβαρύνουν και καθόλου υποχρεωμένη δεν είμαι να το "σεβαστώ" όπως αναφέρεις. Δεν γίνεται να θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Εμένα η πεθερά μου, τους πρώτους μήνες που είχα το μωρό, ερχόταν απλά για καφέ.. Καθόταν , τον ζητούσε αγκαλίτσα, έπινε τον καφέ της, και με κοιτούσε που θήλαζα.. και είμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα.. Μάλιστα μου έκανε παράπονα αστειευόμενη ότι δεν της έφτιαχνα εγώ τον καφέ να την περιποιηθώ, αλλά ο άντρας μου.. σταμάτησε την "πλάκα" όταν εξάντλησα όλα τα άγρια βλέμματα που έχω στο ρεπερτόριο μου..