Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Καλ(κ)ομαθημενα παιδια... Μπορουμε να το αποφύγουμε???


Recommended Posts

Just now, Βερενίκη είπε:

 

το δεν ανεβαίνουμε την τσουλήθρα ανάποδα είναι το ίδιο με το δεν περνάμε τον δρόμο με κόκκινο ή εκτός διάβασης. Φυσικά, αν έχω 500 μέτρα ορατότητα δεν υπάρχει λόγος να κάθομαι και να περιμένω. Και ναι, αν η παιδική χαρά είναι άδεια, δεν υπάρχει λόγος να μην κάνει το παιδάκι την πλάκα του. 

Επειδή όμως τα παιδιά δεν μπορούν να διακρίνουν, βάζουμε έναν κανόνα για την δική τους ασφάλεια. Γιατί ναι, είναι επικίνδυνο αν έχει κόσμο στην παιδική χαρά και μάλιστα μικρότερα παιδάκια (πολύ σημαντικό αυτό) το παιδί μας να μην έχει ξεκάθαρο ότι ΤΩΡΑ δεν ανεβαίνουμε την τσουλήθρα ανάποδα. 

 

Και θα είναι χρήσιμο να θυμίζουμε στα παιδιά μας ότι είναι παράδειγμα για τα μικρότερα. ΟΚ το 8χρονο μπορεί να κρίνει πότε μπορεί να ανεβεί την τσουλήθρα ανάποδα, αν όμως το δει ένα 4χρονο και κάνει το ίδιο όταν δεν πρέπει;;;;;

 

Αυτό είναι ενσυναίσθηση. Να μάθει το παιδί να αναλογίζεται τι επίδραση θα έχει η συμπεριφορά του στους γύρω. 

 

 

Έψαχνα έναν τρόπο να εκφέρω την άποψή μου, τελικά το παραπάνω ποστ της Βερενίκης με εκφράζει απόλυτα.

 

Αν και δεν συγκαταλέγω τον εαυτό μου στις υστερικές μαμάδες της παιδικής χαράς που τρέχουν πίσω από τα παιδιά υποδεικνύοντας πώς να παίζουν, το ανάποδο ανέβασμα στην τσουλήθρα το θεωρώ από τα χειρότερα δείγματα συμπεριφοράς σε έναν χώρο κοινού παιχνιδιού....ας πέσει να με φάει όποιος θέλει.

 

Ας μην γελιόμαστε....σπανίως ένα παιδί ανεβαίνει ανάποδα όντας μόνο του στην τσουλήθρα. Σχεδόν πάντα ανεβαίνει ενώ πάνω περιμένει ένα παιδί ή περισσότερα ή ενώ κάποιο ή κάποια παιδιά ανεβαίνουν.

 

Επίσης, συνήθως πρόκειται όχι για 2χρονα ή 3χρονα που θέλουν να πειραματισθούν και ανεβαίνουν με το χεράκι του γονιού για να κάτσουν μετά στον πωπό τους για να τσουλήσουν πάλι, αλλά για παρέες μεγαλύτερων παιδιών που αφού ανεβαίνουν ανάποδα (συνήθως τρέχοντας), δεν είναι ότι κάνουν μεταβολή και ξανακατεβαίνουν, αλλά συνεχίζουν την "ανάποδη" πορεία τους και κατεβαίνουν από την σκάλα ή περνούν στα υπόλοιπα μέρη της κατασκευής της τσουλήθρας (γεφυρούλες, μονόζυγα, τούνελ κ.λπ). Για να μην πω για αυτά που πάνε να ανέβουν ανάποδα σε τσουλήθρες - τούνελ, χωρίς αντικειμενικά να είναι σε θέση να δουν αν κάποιο παιδί εν τω μεταξύ κατεβαίνει.

 

 

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 211
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Just now, Lenia16 είπε:

Επειδή είναι μέρος των πρόσφατων σπουδών μου, ενσυναίσθηση είναι κοινως "να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου". Σίγουρα δεν είναι να μην κάνεις κάτι γιατί μπορεί να ζηλέψει κάποιος. Αλλά είναι να βάλεις στον εαυτό σου στη θέση του άλλου κ να κάνεις αυτό που θα ήθελες να σου κάνουν ή αντίστοιχα να μην κάνεις αυτό που δε θα ήθελες να σου κάνουν.

Το αν όμως θα επιλέξεις να αποφύγεις κάτι που ο άλλος το ζηλεύει, δεν είναι αποτέλεσμα του να έχεις ενσυναισθηση; επειδή σκέφτεσαι πώς θα ένιωθες στη θέση του; 

 

 

παντως πρακτικά δεν φαντάζομαι πως ΕΙνΆι εφικτό να εισαι το καλό παράδειγμα για τα κριτήρια όλων των μαμαδων. η μια δεν θα θέλει ταμπλετ, η άλλη δεν θα θέλει γλυκά, η Τρίτη δεν θα θέλει παιχνίδι στο χωμα. ομως το να σκεφτεσαι την ασφαλεια των μικρότερων παιδιών δεν το θεωρώ υπερβολή, καποιοι γονείς δυστυχώς είναι πιο αδιαφοροι, θα καταδικάσουμε τα παιδάκια τους σε ατυχηματα; 

Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

Το αν όμως θα επιλέξεις να αποφύγεις κάτι που ο άλλος το ζηλεύει, δεν είναι αποτέλεσμα του να έχεις ενσυναισθηση; επειδή σκέφτεσαι πώς θα ένιωθες στη θέση του; 

 

 

παντως πρακτικά δεν φαντάζομαι πως ΕΙνΆι εφικτό να εισαι το καλό παράδειγμα για τα κριτήρια όλων των μαμαδων. η μια δεν θα θέλει ταμπλετ, η άλλη δεν θα θέλει γλυκά, η Τρίτη δεν θα θέλει παιχνίδι στο χωμα. ομως το να σκεφτεσαι την ασφαλεια των μικρότερων παιδιών δεν το θεωρώ υπερβολή, καποιοι γονείς δυστυχώς είναι πιο αδιαφοροι, θα καταδικάσουμε τα παιδάκια τους σε ατυχηματα; 

 

Θα δώσω ένα παράδειγμα, ειδικά για την παιδική χαρά. Ένα παιδάκι πολύ συγγενικής σχέσης με τα δικά μου που συχνά βρισκόμαστε σε παιδική χαρά δεν παίζει ποτέ σε χώμα και λάσπες, η μαμά του δεν θέλει, δεν μπορεί η ίδια να το "σηκώσει" και να το "διαχειριστεί". Τα δικά μου τρελλαίνονται, δεν τους το έχουμε απαγορεύσει ποτέ, έχουμε πάντα μωρομάντιλα και αλλαξιές μαζί και απλά πριν μπούμε στο αυτοκίνητο τα αλλάζουμε. Όταν όμως είμαστε με το παιδάκι αυτό μαζί, έχω το νου μου να τα κατευθύνω να μην πάνε π.χ. στην αμμοδόχο για παιχνίδι, γιατί ξέρω ότι το παιδί θα τα βλέπει και θα ζηλεύει ή θα στενοχωριέται που δεν παίζουν μαζί του. Όταν και όσο είμαστε λοιπόν όλοι μαζί, θα τα ωθήσω να παίξουν κάτι άλλο όλοι μαζί, δεν έχει νόημα να είμαστε παρέα και στο όνομα του ελεύθερου παιχνιδιού να αδιαφορούμε για το πώς αισθάνεται το παιδάκι που έχουμε μαζί μας.

 

Το ζήτημα της τραμπάλας είναι διαφορετικό, όπως και το ότι δεν κλωτσάμε χαλίκια. Είναι θέμα ασφάλειας των υπολοίπων παιδιών, ειδικά των μικρότερων.

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 13 λεπτά , Fenia27 είπε:

 

Συμφωνω μαζι σου...αλλα οταν μεγαλη μεριδα των φοιτητων εδω στην ελλαδα δεν παιρνει πτυχιο στην ωρα του...κανει μεταπτυχιακο ισως οχι και αμεσως....φτανεις κοντα τριαντα και δεν εχεις δουλεψει...Εγω δεν σπουδασα στην ελλαδα οποτε πηρα πτυχιο στα 4 χρονια, χωρις να μεινω ουτε ενα μαθημα, εκανα μεταπτυχιακο part time για να μπορω να δουλευω παραλληλα, στα 24 ειχα ηδη δυο πτυχια και δυο χρονια προυπηρεσια...Φιλος μου παιδικος, ακομη τωρα στα 30 του ψαχνει για διδακτορικο χωρις να εχει δουλεψει ποτε του με τους γονεις να συντηρουν...Δεν βοηθαει η χωρα μας αλλα εχουν καποια ατομα και αυτη την "φιλοσοφια"...Και ρωταω εγω...Ποιος θα προσλαβει 30αρη και βαλε με μονο πτυχια και χωρις να εχει δουλεψει ποτε?

Εγώ πάντως άνθρωπο άνω των 25 που δεν έχει δουλέψει ποτέ, δεν τον προσλαμβάνω .... ποσω μάλλον τον 30αρη .... έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους με πολλά πτυχία, 0 εργασία σε πραγματικές συνθήκες και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα αυτονόητα διότι τους έλειπε η γνώση της «πιατσας» να το πω απλά. 

Link to comment
Share on other sites

Ως προς τους ορισμούς στο νου μου έχω το "καλομαθημένο" παιδί ως αυτό που τα βρίσκει όλα έτοιμα, που άλλοι σκέφτονται για αυτό πριν από αυτό. Τείνω να πιστεύω ότι ένα τέτοιο παιδί θα δυσκολευτεί πολύ ως ενήλικας να διαχειριστεί την οποιαδήποτε "ανωμαλία" στη ζωή του, ότι θα του είναι επίπονο να μοχθήσει για κάτι που θεωρεί ότι θα έπρεπε να έχει χωρίς κόπο. Πρακτικά ξέρω ότι ως γονείς θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας το καλύτερο, δε θέλουμε να τα βλέπουμε να πιέζονται και να δυσκολεύονται και εύκολα μπαίνουμε στη διαδικασία να "διευκολύνουμε" τη ζωή τους. Αυτό προέρχεται και από μια κουλτούρα ανατροφής όπου λόγω δύσκολων χρόνων οι γονείς μας είχαν το άγχος μη μας λείψει τίποτα. Θα βάλω ένα παράδειγμα: είμαστε σε παιδικό πάρτυ σε παιδότοπο και η κόρη μου (τεσσάρων και κάτι) μου φέρνει ένα γλειφιτζούρι. Της λέω ότι πρέπει να το πληρώσουμε και της δίνω ένα κέρμα να το δώσει στο ταμείο. Η διπλανή μαμά προτείνει να το κάνει αυτή, της λέω όχι, άσε την μόνη της (η μικρή δεν έφερε αντίρρηση, δεν την δυσκόλεψε δλδ). Πάει στο ταμείο, αφήνει το κέρμα στον πάγκο και λέει στη ταμία ότι άφησε το κέρμα. Η ταμίας δυσκολεύεται να το βρει και η δική μου είναι σε μια φάση αμηχανίας. Και πάλι η άλλη μαμά σχεδόν σηκώνεται λέγοντάς με για πείραγμα "'ακαρδη μάνα που αφήνεις το παιδί σου να ταλαιπωριέται" και για ακόμα μια φορά την αποτρέπω. Τελικά τα βρίσκουν ταμίας και κόρη και γυρνάει περιχαρής με το γλειφιτζούρι στο χέρι. 

Εγώ σε κάτι τέτοια μικρά καθημερινά παραδείγματα βλέπω να βάζουμε τρικλοποδιές στην ανάπτυξη αυτονομίας και δυναμικής του παιδιού μας και τα κάνουμε καλομαθημένα.

 

Ως "κακομαθημένο" στο νου μου έρχεται η εικόνα του παιδιού που υπολείπεται ενσυναίσθησης. Ενός παιδιού γεμάτο εγωισμό που αδιαφορεί πλήρως για τα θέλω και τα συναισθήματα της υπόλοιπης ομάδας. Τους καλούς τρόπους δεν τους βάζω μέσα σε αυτό γιατί έχω δει παιδάκια που ήταν με το ευχαριστώ-παρακαλώ μεν, συμπεριφέρονταν πολύ άσχημα στα υπόλοιπα παιδιά δε. Δεν αρκεί να τα έχει όλα ένα παιδί (εννοώ υλικά αγαθά, ρούχα, παιχνίδια κλπ)  για να γίνει κακομαθημένο και αυτό το λέω εκ πείρας. Τα κακομαθημένα παιδιά που έτυχε να γνωρίσω προέρχονταν τόσο από χαμηλά όσο και υψηλά κοινωνικά στρώματα, ήταν οικογένειες που αντιμετώπιζαν το παιδί ως μικρό θεό, οικογένειες που αδυνατούσαν να εφαρμόσουν και τα πιο μικρά όρια συμπεριφοράς, που επιβράβευαν συνεχώς, την κακή συμπεριφορά την αντιμετώπιζαν ως κάτι χαριτωμένο (ειδικά όσο ήταν πολύ μικρό το παιδί).

 

@Βερενίκη κατ'εμέ έγραψες υπέροχα την ουσία της ενσυναίσθησης. Ναι, η ενσυναίσθηση ως δεξιότητα σημαίνει να μπορείς να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου. Αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα. Το θέμα είναι πως αξιοποιείς αυτή τη δεξιότητα. Είναι η ευθύνη που έρχεται μετά όπως είπες, πραγματικά το έγραψες πολύ εύστοχα!

 

@Macgyver συμφωνώ απολύτως με αυτό και το έχω δει πρακτικά. Παιδιά που τυγχαίνει να κάνουν έστω και χαμαλοδουλιές όσο σπουδάζουν σε σχέση με παιδιά που δεν έχουν δουλέψει, είναι μέρα με τη νύχτα. Αυτό νομίζω ότι έχει συμβάλει και στη δική μου επαγγελματική πορεία, το γεγονός ότι μεγάλωσα σε μαγαζί, είτε βοηθώντας είτε αργότερα δουλεύοντας κανονικά, μου έδωσε ανεκτίμητα πρακτικά εφόδια. Είμαι εντελώς σύμφωνη ότι μετά τα 14-15 τα παιδιά θα πρέπει να εμπλέκονται σε κάποια μορφή (έστω και εθελοντικής εργασίας). Δε μιλάω για βαριές δουλειές, εννοείται. Βλέπω απλά το άλλο άκρο, με φοιτητές που δεν ξέρουν να πληρώσουν ούτε το νοίκι τους και λέω ακόμα και το να αναλάβει το καλοκαίρι κάποια διαδικαστικά ένας έφηβος (να πάει να πληρώσει ένα λογαριασμό, να πάει στο μαρκετ να πάρει 5 βασικά πράγματα), ούτε αυτό πια; 

 

Just now, Deena είπε:

Για να μην πω για αυτά που πάνε να ανέβουν ανάποδα σε τσουλήθρες - τούνελ, χωρίς αντικειμενικά να είναι σε θέση να δουν αν κάποιο παιδί εν τω μεταξύ κατεβαίνει.

 

Να έρθεις μια βόλτα στην πλατεία Ελληνικού που έχει ωραιότατες γυριστές τσουλήθρες-τούνελ. Το τι σόλα παπουτσιού στο δόξα πατρί έχει πέσει δε λέγεται! Φτάσαμε να τα βάζουμε να φωνάζουν πριν κατέβουν "ειναι κανείς εκεί κάτωωωω; να κατέβωωωω;"

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Just now, Macgyver είπε:

Εγώ πάντως άνθρωπο άνω των 25 που δεν έχει δουλέψει ποτέ, δεν τον προσλαμβάνω .... ποσω μάλλον τον 30αρη .... έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους με πολλά πτυχία, 0 εργασία σε πραγματικές συνθήκες και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα αυτονόητα διότι τους έλειπε η γνώση της «πιατσας» να το πω απλά. 

Δεν διαφωνώ καθόλου σε αυτό. ΔΙευκρινίζω απλώς ότι εγώ αναφερόμουν σε μία πολύ συγκεκριμένη περίπτωση, όπου κάποιος θέλει να δουλέψει σε ακαδημαϊκό χώρο, βασική προϋποθεση του οποίου είναι οι δημοσιεύσεις και τα συνέδρια και αν είναι εφικτό κάποια διδακτική ή ερευνητική εργασία σε κάποιο πρόγραμμα, με κάποια σύμβαση κλπ. ΕΚεί είναι πραγματικά αδιάφορο οτιδηποτε άλλο, ειδικά στην Ελλάδα. Οπότε αν θες να παίξεις με τους κανόνες του παιχνιδιού, ή στρώνεις έναν δρόμο έξω και αν ανοίξει θέση στην Ελλάδα τη διεκδικείς, ή μένεις έξω, ή είσαι από ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον που σου δίνει την πολυτέλεια να συγκεντρώσεις αυτα τα προσόντα (που δεν είναι απλώς χαρτιά, όταν μιλάμε για δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις) χωρίς να έχεις την έγνοια ότι πρέπει να δουλέψεις κάπου σταθερά για βιοπορισμό ή για να φτιάξεις παράλληλα ένα βιογραφικό που θα σου επιτρέψει να βρεις αλλού δουλειά χωρίς κάποιος να αναρωτηθεί γιατί δεν δούλευες μέχρι τα 30. 

 

Πάντως όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου (στην Ελλάδα), όποιος εργαζόταν παράλληλα αντιμετωπιζόταν σαν φοιτητής β διαλογής. Όταν φτιάχναμε πρόγραμμα δεν τολμούσα να πω ότι έχω ιδιαίτερο κάποια ώρα που πρότειναν κι εγώ δεν μπορούσα, γιατι με κοιτούσαν με μισό μάτι. Ένας συμφοιτητής μάλιστα μου είχε κάνει παρατήρηση γιατί δεν έπαιρνα στα σοβαρά τις σπουδές και δεν είναι πράγματα του επιπέδου μας αυτά, να δουλεύουμε αντί να διαβάζουμε. Στο εξωτερικό κατάλαβα ότι υπήρχε η αντίθετη αντιμετώπιση!!!

Just now, vtgian είπε:

Ως "κακομαθημένο" στο νου μου έρχεται η εικόνα του παιδιού που υπολείπεται ενσυναίσθησης. Ενός παιδιού γεμάτο εγωισμό που αδιαφορεί πλήρως για τα θέλω και τα συναισθήματα της υπόλοιπης ομάδας. Τους καλούς τρόπους δεν τους βάζω μέσα σε αυτό γιατί έχω δει παιδάκια που ήταν με το ευχαριστώ-παρακαλώ μεν, συμπεριφέρονταν πολύ άσχημα στα υπόλοιπα παιδιά δε. Δεν αρκεί να τα έχει όλα ένα παιδί (εννοώ υλικά αγαθά, ρούχα, παιχνίδια κλπ)  για να γίνει κακομαθημένο και αυτό το λέω εκ πείρας.

Και στο σχολείο έχω δει πολλά τέτοια παιδιά. Που έχουν τρόπους, ευγένεια, συνήθως είναι και καλοί μαθητές, αλλά είναι πολύ εγωιστές, κοροιδεύουν συμμαθητές, ανταγωνίζονται πολύ άσχημα κλπ. Ενώ πολλά "άτακτα" παιδιά, που στην τάξη βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους, έχουν πολύ αγνότερα συναισθήματα για τους γύρω τους αλλά το καταλαβαίνεις εκτός τάξης γιατί εκεί δεν πιέζονται και δεν νιώθουν μειονεκτικά. 

Link to comment
Share on other sites

3 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Αυτο που λες προκύπτει από το ίδιο το σύστημα παιδείας κ μετέπειτα αγορά εργασίας κ όχι από τη γενιά που είναι κακομαθημένη ή τους γονείς που δε λένε όχι. Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί ακαδημαϊκά με το αντικείμενο του θα έπρεπε το πανεπιστημιο να του παρέχει οικονομική αποκατάσταση για όλα τα χρόνια που απασχολείται (μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μεταδιδακτορικα), απλά εμείς ως χωρα έχουμε πτωχεύσει κ όταν κάποιος δεν έχει να φάει δεν κοιτάει πως θα πάρει περισσότερα πτυχία. Είναι ντροπη να λέμε ότι είναι κατάντια η έρευνα και η συνεχής εκπαίδευση. Κατάντια είναι ένα σύστημα να σε οδηγεί τυφλοσουρτη στο πανεπιστήμιο κ μετά να σου λέει δεν είναι ανάγκη να βρεις δουλειά κ πάνω σ' αυτό που σπούδασες, μην είσαι κ πλεονέκτης. Γίνε σερβιτορος που χρειαζόμαστε πολλούς γιατί στη μόρφωση χωλαινουμε. Τι άλλο θα ακούσω εδώ μέσα. 

Η μόρφωση δεν είναι κατάντια φυσικά. Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, έχω διδακτορικό και έχω διδάξει σε πανεπιστήμιο, το οποίο εγκατέλειψα για το ιδιωτικο επάγγελμα. Θεωρώντας απείρως δυσκολότερο το δεύτερο, γι αυτό και πολύ καλύτερα αμειβόμενο, παγκοσμίως. 

Τη μόρφωση λοιπόν σίγουρα την αγαπάω και την καταλαβαινω.

Όμως ναι, είναι κακομαθημένα τα παιδιά μας που πιστεύουν ότι κάποιος πρέπει να τα συντηρεί για να σπουδάζουν. Ότι δικαιούνται άλλον ένα τίτλο, ότι τους δίνει άλλοθι στο να μην εργαστούν. Που δεν έχουν μάθει να εργάζονται ως φοιτητές. Που δε θεωρούν αυτονόητο ότι ο υποψήφιος διδάκτορας και ο μεταπτυχιακός φοιτητής ακόμη, ή αξίζει μία υποτροφία, που κέρδισε σαν ένας από τους ελάχιστους που την αξίζουν, ή πρέπει να χρηματοδοτήσει μόνος τις επιπλέον σπουδές, ψάχνοντας να εργαστεί, εντός ή εκτός ακαδημαϊκου χώρου.

Αυτό το "το παιδί (ετών 25) διαβάζει" νομίζω είναι κάτι που μας διακρίνει ως λαό και μας κάνει γραφικούς διεθνώς, γιατί φυσικά και δεν υπάρχει σε άλλα κράτη. Το να είσαι σερβιτόρος υποψήφιος διδάκτορας (πολύ συνηθισμένο στο εξωτερικό) δεν είναι λοιπόν ντροπή. Το να νιώθεις ότι δεν σπουδάζεις για το δικό σου καλό, αλλά ότι ο μεταπτυχιακός σου τίτλος είναι οικογενειακός αγώνας, αυτό ναι, είναι κάτι που μας κάνει κακομαθημένους ως λαό.

 

Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

Το αν όμως θα επιλέξεις να αποφύγεις κάτι που ο άλλος το ζηλεύει, δεν είναι αποτέλεσμα του να έχεις ενσυναισθηση; επειδή σκέφτεσαι πώς θα ένιωθες στη θέση του; 

Κ πως μπορώ εγώ να ξέρω με τι θα ζηλέψει ο καθένας; Αν είναι έτσι να σταματήσουν να κυκλοφορούν κ τα μοντέλα μήπως ζηλεύουν οι παχουλές :P

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Lenia16 είπε:

Υπάρχουν (μπορεί κ τα περισσότερα) μεταπτυχιακά προγράμματα που δεν σου επιτρέπεται να εργάζεσαι παράλληλα. Στο δικό μου κλάδο ας πούμε δεν μπορούσα να παρακολουθήσω μεταπτυχιακό κ ας ήθελα γιατί είναι προαπαιτούμενη η καθημερινή παρουσία σε εργαστήριο (δε βάζω φυσικά κ τη χαμαλοδουλεια προς τον καθηγητή). Κ μιλάμε για 8-10 ώρες καθημερινά. Δεν ξέρω γιατί η ερευνητική δραστηριότητα δε θεωρείται δουλειά, αν ήταν επί πληρωμή όπως στο εξωτερικό θα λέγαμε το ίδιο; Γιατί 3 στους 4 φίλους μου που είναι έξω εργάζονται σε πανεπιστημια, ο καθένας σε διαφορετικό κλάδο. Το πρβλ είναι ότι στην Ελλάδα η νοοτροπία είναι συνέχεια στις σπουδές = κηφήνας που δε θέλει να δουλέψει κ τρώει τα λεφτά των γονιών. Υπάρχουν τέτοια περιστατικά σίγουρα αλλά για να συνεχίσεις σπουδές σε ανωτατο επιπεδο νομίζω χρειάζεται να είσαι κάτι παραπάνω από κηφηνας. Δεν ξέρω, αυτή είναι η αίσθηση που έχω αποκομίσει από το περιβάλλον μου. Το θέμα είναι ότι πραγματικά μετατρέπεσαι σε κηφήνα γιατί μετά έχεις παραπάνω προσόντα από όσα χρειάζεται κ δε σε προσλαμβάνει κάνεις απτή μια κ από την άλλη, έρευνα στην Ελλάδα δεν υφίσταται οπότε γεια σας. 

Πού υπάρχει αυτή η αμειβόμενη ερευνητική εργασία για όλους; Υπάρχουν παντού, και στη Ελλάδα, εργαστήρια εμπλεκόμενα σε χρηματοδοτούμενη έρευνα ή / και συνεργαζόμενα με εταιρείες. Εκεί αμείβεσαι ως φοιτητής (πολύ λιγότερο από όσο στην αγορά φυσικά), γιατί παράγεις κάποιο έργο. Και εννοείται ότι το ποσοστό Αγγλων, Αμερικανών, κλπ ανεπτυγμένων λαών με μεταπτυχιακά και διδακτορικά δεν συγκρίνεται με το αντίστοιχο των Ελλήνων. Όχι γιατί είμαστε ο πανέξυπνος λαος. αλλά γιατί από τη μία δεν έχουμε παρά αστεία ή και καθόλου δίδακτρα, και οι γονείς μας μας στηρίζουν οικονιμικά για την συλλογή τίτλων. Ποιος Αμερικάνος στα σοβαρά κάνει μεταπυχιακό και διδακτορικό χωρίς δάνεια και προσωπική εργασία, ενώ παίρνει χαρτζιλίκι από τους γονείς του στα 27; Και να το πεις σε Αμερικανό, θα νομίζει ότι είναι ανέκδοτο, όταν εδώ είναι η πραγματικότητα των περισσότερων μεταπτυχιακών φοιτητών. 

Link to comment
Share on other sites

Just now, Deena είπε:

 

Θα δώσω ένα παράδειγμα, ειδικά για την παιδική χαρά. Ένα παιδάκι πολύ συγγενικής σχέσης με τα δικά μου που συχνά βρισκόμαστε σε παιδική χαρά δεν παίζει ποτέ σε χώμα και λάσπες, η μαμά του δεν θέλει, δεν μπορεί η ίδια να το "σηκώσει" και να το "διαχειριστεί". Τα δικά μου τρελλαίνονται, δεν τους το έχουμε απαγορεύσει ποτέ, έχουμε πάντα μωρομάντιλα και αλλαξιές μαζί και απλά πριν μπούμε στο αυτοκίνητο τα αλλάζουμε. Όταν όμως είμαστε με το παιδάκι αυτό μαζί, έχω το νου μου να τα κατευθύνω να μην πάνε π.χ. στην αμμοδόχο για παιχνίδι, γιατί ξέρω ότι το παιδί θα τα βλέπει και θα ζηλεύει ή θα στενοχωριέται που δεν παίζουν μαζί του. Όταν και όσο είμαστε λοιπόν όλοι μαζί, θα τα ωθήσω να παίξουν κάτι άλλο όλοι μαζί, δεν έχει νόημα να είμαστε παρέα και στο όνομα του ελεύθερου παιχνιδιού να αδιαφορούμε για το πώς αισθάνεται το παιδάκι που έχουμε μαζί μας.

 

Το ζήτημα της τραμπάλας είναι διαφορετικό, όπως και το ότι δεν κλωτσάμε χαλίκια. Είναι θέμα ασφάλειας των υπολοίπων παιδιών, ειδικά των μικρότερων.

 

Μιλάς για πολύ μικρά παιδιά, και καλούς τρόπους μαμάδων, όχι παιδιών. Τα ίδια παιδιά μόνα, απλά θα έπαιζαν όπου ήθελαν. 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Just now, Έσπερος είπε:

Το αν όμως θα επιλέξεις να αποφύγεις κάτι που ο άλλος το ζηλεύει, δεν είναι αποτέλεσμα του να έχεις ενσυναισθηση; επειδή σκέφτεσαι πώς θα ένιωθες στη θέση του; 

 

 

παντως πρακτικά δεν φαντάζομαι πως ΕΙνΆι εφικτό να εισαι το καλό παράδειγμα για τα κριτήρια όλων των μαμαδων. η μια δεν θα θέλει ταμπλετ, η άλλη δεν θα θέλει γλυκά, η Τρίτη δεν θα θέλει παιχνίδι στο χωμα. ομως το να σκεφτεσαι την ασφαλεια των μικρότερων παιδιών δεν το θεωρώ υπερβολή, καποιοι γονείς δυστυχώς είναι πιο αδιαφοροι, θα καταδικάσουμε τα παιδάκια τους σε ατυχηματα; 

 

Υπάρχει και το αντιπαράδειγμα, που θα το δεις αργότερα. Έχει πάντα ο μικρότερος δίκιο; 

Σε μία τσουλήθρα με 6 παιδάκια 1-2 ετών που υπομονετικά περιμένουν τη σειρα τους να ανέβουν κρατώντας το χέρι της μαμάς, είναι προφανώς γαϊδουρινό να πεταχτεί ένα εξάχρονο και να αρχίσει να ανεβαίνει ανάποδα ποδοπατώντας τα. Παρόλο που αυτό σημαίνει να μην παίξει, γιατί καμία χαρά δεν του δίνει με ρυθμό χελώνας να κάτσει στην ουρά να κάνει τσουλήθρα. Οπότε ναι, η χαρά και ασφάλεια των πολλών μωρών, υπερισχύει.

Σε μία τώρα τσουλήθρα όπου 6 εξάχρονα θέλουν να την κάνουν κάστρο και να ανεβοκατεβάνουν ανάποδα, τι γίνεται αν έρθει ένας μπέμπης και θέλει να παίξει; Η μαμά θα απομακρύνει το μωρό, αφού αλλιώς θα χαλάσει το παιχνίδι των πολλών; Η θα αρχίσει να φωνάζει ότι υπάρχουν μωρά και πρέπεν παίζουμε ήρεμα, δείχνοντας πλήρη άγνοια για το γεγονός ότι σε λίγα χρόνια θα είναι το παιδάκι της στην άλλη πλευρά; 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 4 λεπτά , Lenia16 είπε:

Κ πως μπορώ εγώ να ξέρω με τι θα ζηλέψει ο καθένας; Αν είναι έτσι να σταματήσουν να κυκλοφορούν κ τα μοντέλα μήπως ζηλεύουν οι παχουλές :P

Όπως το εννοεί η @Βερενίκη το ρωτησα κι εγω. Με απορια γιατι δεν το γνωριζω. Γιατι απο μπλογκ κ συζητησεις που διαβαζω για την ανατροφη με ενσυναισθηση, εχω καταλαβει οτι καποιοι γονεις την εχουν ως εργαλείο για την επικοινωνια νε το δικο τους παιδι μονο κ δεν ενδιαφέρονται για τον περίγυρο (συχνα με μια λογικη "να ειναι το δικο μου παιδι ελευθερο κ για τα αλλα ας φροντίσουν οι γονεις τους", δεν συζηταμε καν ο περίγυρος να ειναι ενηλικες) κ λιγοι μονο το επεκτείνουν σαν εργαλείο επικοινωνίας που θα χρησιμοποιήσει το παιδί τους στις διαπροσωπικές του σχεσεις. γι αυτο αναρωτιεμαι. ειχα κανει κ μια ερωτηση στην ομαδα σε μια σχετική συζητηση αλλα χάθηκε καπου μεσα στο μαλλιοτράβηγμα κ δεν εφαγα ξυλο!

Link to comment
Share on other sites

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Απλώς από μικρή είχα μάθει τον κανόνα. Δεν προβληματίστηκα ποτέ μετά. Εχω περίπου 25  χρόνια να παίξω στην παιδική χαρά. Αν και από μικρή την απέφευγα. Μάλλον επειδή με εμπόδιζαν τα παιδάκια που την ανέβαιναν ανάποδα!

 

H γιατί είχατε τόσους κανόνες στο πώς είναι το σωστό, που δεν είχε νόημα η παιδική χαρά;

 

Link to comment
Share on other sites

Just now, Βερενίκη είπε:

Πάμε πάλι. Το θέμα δεν είναι αν θα ζηλέψει ο άλλος. Το ζήτημα είναι να μην πληγώνουμε τον άλλον. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Άλλο είναι να ζηλεύω το ωραίο σώμα μίας συμμαθήτριας και άλλο είναι να μην έχω να φάω, να το ξέρεις και να μιλάς μπροστά μου με τις ώρες για το αν θα πρέπει να ταξιδέψεις business class για να πας Νέα Υόρκη για Χριστούγεννα. Στην καθομιλουμένη το λέμε και 'λεπτότητα', αίσθημα ευθύνης. κλπ.

Με την ίδια λογική δεν θα μιλήσω με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι μου αν το παιδί μου έχει φέρει ένα φιλαράκι του, με την ίδια λογική κάποιοι γονείς δεν καπνίζουν μπροστά στα παιδιά και με την ίδια λογική το 8χρονό μου πρόσεχε πάντα στην παιδική χαρά όταν γύρω υπήρχαν μεγαλύτερα παιδάκια. 

Και ναι παραδέχομαι ότι δεν τα έχουν όλοι αυτή την λεπτότητα αλλά θα προτιμούσα το δικό μου παιδί να την έχει. 

Το μοναδικό παράδειγμα ενσυναίσθησης από αυτά που αναφέρεις είναι αυτό με το ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Όλα τα άλλα δεν έχουν καμία απολύτως σχεση με την έννοια. Δίνω το σωστό παράδειγμα, αποτελώ πρότυπο, πραττω με βάση τη λογική κ την ωριμότητα ( να μη χτυπήσει κάποιος), αίσθημα ευθύνης;; Συμφωνούμε απόλυτα. Ενσυναίσθηση πάντως αυτά που λες σίγουρα δεν ονομάζονται. Μελέτησε λίγο παραπάνω κ μετά μου τη λες.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Αυτό με το "ελεύθερο παιχνίδι" σε δημόσιους χώρους όπως είναι οι παιδικές χαρές χωρίς όρια και κανόνες πραγματικά με ξεπερνάει! Δηλαδή τα βλαστάρια μας δεν πρέπει να μάθουν να σέβονται τα αλλά παιδάκια γύρω τους; Δεν πρέπει να μάθουν ότι όταν συναναστρεφομαστε  με άλλους ανθρώπους πρέπει να είμαστε ελεύθεροι μεν να κάνουμε αυτό που θέλουμε αρκεί να μην ενοχλούμε τους άλλους; Η ελευθερία μας αλλωστε σταματαει εκει που αρχίζει  η ελευθερία του αλλου. Αυτά για μένα είναι μικρά πραγματάκια ικανά να κάνουν κακομαθημένο ένα παιδί. Δε λέω να μην παίξουν αλλά όχι να ενοχλούν ή να εμποδίζουν τα υπόλοιπα. Και ναι, είμαι κι εγώ που διαφωνώ ένα παιδάκι να ανεβαίνει ανάποδα την τσουλήθρα όταν αλλά προσπαθούν να κατέβουν. Αν είναι μόνο του ας κάνει ό,τι θέλει. Δε μπορούμε να έχουμε τα παιδιά μας ανεξέλεγκτα με τη δικαιολογία "παιδια ειναι". Πρέπει να μάθουν ότι δεν τους ανήκει ο κόσμος όλος.

Ως προς την ενσυναισθηση με έχει καλύψει η Βερενικη. Συμφωνώ απόλυτα. 

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Δεν διαφωνώ καθόλου σε αυτό. ΔΙευκρινίζω απλώς ότι εγώ αναφερόμουν σε μία πολύ συγκεκριμένη περίπτωση, όπου κάποιος θέλει να δουλέψει σε ακαδημαϊκό χώρο, βασική προϋποθεση του οποίου είναι οι δημοσιεύσεις και τα συνέδρια και αν είναι εφικτό κάποια διδακτική ή ερευνητική εργασία σε κάποιο πρόγραμμα, με κάποια σύμβαση κλπ. ΕΚεί είναι πραγματικά αδιάφορο οτιδηποτε άλλο, ειδικά στην Ελλάδα. Οπότε αν θες να παίξεις με τους κανόνες του παιχνιδιού, ή στρώνεις έναν δρόμο έξω και αν ανοίξει θέση στην Ελλάδα τη διεκδικείς, ή μένεις έξω, ή είσαι από ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον που σου δίνει την πολυτέλεια να συγκεντρώσεις αυτα τα προσόντα (που δεν είναι απλώς χαρτιά, όταν μιλάμε για δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις) χωρίς να έχεις την έγνοια ότι πρέπει να δουλέψεις κάπου σταθερά για βιοπορισμό ή για να φτιάξεις παράλληλα ένα βιογραφικό που θα σου επιτρέψει να βρεις αλλού δουλειά χωρίς κάποιος να αναρωτηθεί γιατί δεν δούλευες μέχρι τα 30. 

 

Πάντως όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου (στην Ελλάδα), όποιος εργαζόταν παράλληλα αντιμετωπιζόταν σαν φοιτητής β διαλογής. Όταν φτιάχναμε πρόγραμμα δεν τολμούσα να πω ότι έχω ιδιαίτερο κάποια ώρα που πρότειναν κι εγώ δεν μπορούσα, γιατι με κοιτούσαν με μισό μάτι. Ένας συμφοιτητής μάλιστα μου είχε κάνει παρατήρηση γιατί δεν έπαιρνα στα σοβαρά τις σπουδές και δεν είναι πράγματα του επιπέδου μας αυτά, να δουλεύουμε αντί να διαβάζουμε. Στο εξωτερικό κατάλαβα ότι υπήρχε η αντίθετη αντιμετώπιση!!!

Εγω παντως, πριν το παιδι, τα εκανα ολα αυτα παραλληλα εργαζομενη σε νοσοκομείο με βαρδιες... Μου βγήκε το λαδι με, τα καταφερα δε... Φυσικά τωρα αυτα μπηκαν προς το παρόν σε 2η μοιρα (εχω ενα παιδι να μεγαλωσω) αλλα ονειρεύομαι καποια στιγμη να προσπαθήσω να επανελθω... 

Εχετε γράψει παρα πολλα... Θα προσπαθήσω να τα διαβασω μόλις κοιμηθεί το παιδι για να αχολιασω!!! :)

Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

...λιγοι μονο το επεκτείνουν σαν εργαλείο επικοινωνίας που θα χρησιμοποιήσει το παιδί τους στις διαπροσωπικές του σχεσεις. 

 Δεν ξέρω αν είναι λίγοι. Τα παιδιά μου πέρασαν από τρία διαφορετικά σχολεία. Δύο ιδιωτικά και ένα δημόσια. Και στα τρία, -συμπτωματικά, δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους-, αυτή ήταν η οδηγία προς τους γονείς για να βοηθήσουμε τα παιδιά να γίνουν λειτουργικά και να έχουν θετικό αποτύπωμα στον κόσμο. Αρχικά στην μικροκοινωνία του σχολείου και στη συνέχεια στον 'μεγάλο' κόσμο. 

Λειτουργεί. Πριν από πολλά χρόνια, έκανα παράπονα στον γιο μου για έναν συμμαθητή του που του έριχνε κάτω το κολατσιό και του έλεγα ότι αν δεν τον αντιμετωπίσει, θα τηλεφωνήσω στο σχολείο. Η απάντηση ήταν, μαμά χωρίζουν οι γονείς του, δώσε λίγο χρόνο. νράπηκα.   

Επεξεργάστηκαν by Βερενίκη
Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

Όπως το εννοεί η @Βερενίκη το ρωτησα κι εγω. Με απορια γιατι δεν το γνωριζω. Γιατι απο μπλογκ κ συζητησεις που διαβαζω για την ανατροφη με ενσυναισθηση, εχω καταλαβει οτι καποιοι γονεις την εχουν ως εργαλείο για την επικοινωνια νε το δικο τους παιδι μονο κ δεν ενδιαφέρονται για τον περίγυρο (συχνα με μια λογικη "να ειναι το δικο μου παιδι ελευθερο κ για τα αλλα ας φροντίσουν οι γονεις τους", δεν συζηταμε καν ο περίγυρος να ειναι ενηλικες) κ λιγοι μονο το επεκτείνουν σαν εργαλείο επικοινωνίας που θα χρησιμοποιήσει το παιδί τους στις διαπροσωπικές του σχεσεις. γι αυτο αναρωτιεμαι. ειχα κανει κ μια ερωτηση στην ομαδα σε μια σχετική συζητηση αλλα χάθηκε καπου μεσα στο μαλλιοτράβηγμα κ δεν εφαγα ξυλο!

Μου φαίνεται δύσκολο αυτό που λες γιατί την ενσυναίσθηση είτε την έχεις (το έχεις δουλέψει για να την αποκτήσεις), οπότε κ κινείσαι γενικά με βάση αυτή τη νοοτροπία, είτε δεν την έχεις. Δε γίνεται να λες εδώ θα δείξω ενσυναίσθηση κ εκεί όχι. Εντάξει, προφανώς άνθρωπος είσαι κ θα ξεφύγεις (όπως η Βερενίκη παρόλο που είναι πρέσβειρα της ενσυναίσθησης από ότι διατεινεται) αλλά αν κατά βάση λειτουργείς βάσει αυτής, θα μάθει κ το παιδί σου να λειτουργεί έτσι. 

Link to comment
Share on other sites

Just now, MagdaP είπε:

Και ναι, είμαι κι εγώ που διαφωνώ ένα παιδάκι να ανεβαίνει ανάποδα την τσουλήθρα όταν αλλά προσπαθούν να κατέβουν. Αν είναι μόνο του ας κάνει ό,τι θέλει.

Βρε κοπελιές για παραθεστε Παρακαλώ μια έστω κοπέλα που έχει υποστηρίξει ότι τα παιδια είναι ελεύθερα να ανεβαινουν όταν κάποια άλλα κατεβαίνουν από την περίφημη τσουλήθρα. ...Πολύ μπλα μπλα για το τίποτα. ...μπλα μπλα και θεωρίες 

Link to comment
Share on other sites

Και να πω κατι τελευταίο εκ μέρους μου ως παράδειγμα της περίφημης ενσυναίσθησης στην αγαπητή κατά τα άλλα @Βερενίκη, προσωπικά εργάζομαι από τα 20 μου, αρχικά σε άσχετο, μετά σε συναφές επάγγελμα χωρίς πτυχίο και από τη στιγμή που αποφοίτησα κ για 9 συναπτά έτη στον κλάδο μου. Σύνολο 13 χρόνια συνεχόμενης εργασίας. Παράλληλα, ξεκίνησα μεταπτυχιακό γιατί ήταν κάτι που ήθελα αλλά δεν γινόταν να κάνω λόγω του ότι δεν ήθελα να αφήσω στα 23 που πήρα πτυχίο τη δουλειά κ να ξανακάνω τη φοιτήτρια με δανεικά. Παρόλα αυτά, υποστηρίζω σε όλο το thread όσα "τεμπελοσκυλα" αποφασίζουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους, είτε γιατί θέλουν να ακολουθήσουν ακαδημαϊκή καριερα επειδή τους αρέσεις είτε επειδή βαριουνται να δουλέψουν όπως λέτε είτε επειδή δε βρίσκουν δουλειά, για τον Χ λόγο. Γιατί βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους κ προσπαθώ να κατανοήσω τα κίνητρα τους. Αυτό λέγεται ενσυναίσθηση.

Σε άλλο θέμα πάλι, υποστήριζα τις γυναίκες που αφήνουν τη δουλειά τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους ενώ η ίδια εργάζομαι. Αυτό λέγεται ενσυναίσθηση. 

Δεν έχω αναφέρει στιγμή τι κάνει το παιδί μου στις κούνιες, αν ανεβαίνει ίσια ή στραβά ή με το κεφάλι στην τσουλήθρα πολύ απλά γιατί κάθε περίσταση είναι διαφορετική, όπως κ κάθε παιδί κ κάθε γονιός και δε συγκρίνω εαυτόν με κανέναν παρά μόνο προσπαθώ εγω η ιδια κ να μάθω κ στο παιδί μου να λειτουργεί πάντα με έναν κ μοναδικό κανόνα: μην κάνεις αυτό που δε θέλεις να σου κανουν. Αυτό λέγεται ενσυναίσθηση. 

Link to comment
Share on other sites

Εμένα πάντως ο δικός μου και οι φίλοι του (όλοι από 4-6) πολύ το χαίρονται να ανεβαίνουν ανάποδα στην τσουλήθρα, ανάποδα στις κούνιες (2 και 3 μαζί), όρθιοι στις κούνιες, να σκαρφαλώνουν στα κάγκελα, να κυλιούνται στο πάτωμα, να πηδάνε από τα παγκάκια κτλ! Αυτό είναι μέρος του ελεύθερου παιχνιδιού και τους κάνει πολύ καλό κινητικά και ψυχικά (καλό μεγαλύτερο από όλα τα κολυμβητήρια, καράτε και άλλα οργανωμένα αθλήματα).  Το να έχεις ένα γονιό πάνω από το κεφάλι σου όλο μη και μη είναι ψυχαναγκασμός, όχι παιχνίδι. Από εκεί και πέρα φυσικά παρεμβαίνω (και οι άλλοι γονείς) όταν αυτό που κάνουν είναι πολύ επικίνδυνο ή όταν μπορεί καταλάθος να χτυπήσουν πιο μικρά παιδάκια. Πάντως τα παιδιά 4-6 ετών  ήδη έχουν μάθει να προσέχουν τα μικρότερα παιδιά. Τουλάχιστον η παρέα του δικού μου πάντα δίνει στα μικρά προτεραιότητα στις κούνιες ή στην τσουλήθρα. 

Ξέρω ότι κάποιος γονιός με μικρότερα παιδάκια ή με πιο ήρεμα ή ακόμα λίγο "άβγαλτα" μπορεί να τους θεωρήσει ούνους και εμάς τους γονείς τους αναίσθητους αλλά δεν είναι. Απλά όντως "έτσι είναι τα παιδιά"! :) σε κάποιες ηλικιακές φάσεις. 

Link to comment
Share on other sites

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Υπάρχει και το αντιπαράδειγμα, που θα το δεις αργότερα. Έχει πάντα ο μικρότερος δίκιο; 

Σε μία τσουλήθρα με 6 παιδάκια 1-2 ετών που υπομονετικά περιμένουν τη σειρα τους να ανέβουν κρατώντας το χέρι της μαμάς, είναι προφανώς γαϊδουρινό να πεταχτεί ένα εξάχρονο και να αρχίσει να ανεβαίνει ανάποδα ποδοπατώντας τα. Παρόλο που αυτό σημαίνει να μην παίξει, γιατί καμία χαρά δεν του δίνει με ρυθμό χελώνας να κάτσει στην ουρά να κάνει τσουλήθρα. Οπότε ναι, η χαρά και ασφάλεια των πολλών μωρών, υπερισχύει.

Σε μία τώρα τσουλήθρα όπου 6 εξάχρονα θέλουν να την κάνουν κάστρο και να ανεβοκατεβάνουν ανάποδα, τι γίνεται αν έρθει ένας μπέμπης και θέλει να παίξει; Η μαμά θα απομακρύνει το μωρό, αφού αλλιώς θα χαλάσει το παιχνίδι των πολλών; Η θα αρχίσει να φωνάζει ότι υπάρχουν μωρά και πρέπεν παίζουμε ήρεμα, δείχνοντας πλήρη άγνοια για το γεγονός ότι σε λίγα χρόνια θα είναι το παιδάκι της στην άλλη πλευρά; 

Πάντως οι μαμάδες που έγραψαν εδώ κατά του ανάποδου ανεβάσματος έχουν μεγαλύτερα παιδιά, αν έχω καταλάβει καλά. Από παιδική χαρά δεν ξέρω, όπως έχω ξαναπεί. Και ΄μαλλον δεν θέλω να μάθω. Ως παιδί είχα δυσάρεστη ανάμνηση, όχι επειδή με περιόριζαν οι κανόνες, αλλά επειδή φοβόμουν τα παιδιά που δεν  υπολόγιζαν τους κανόνες. Τα παιδιά που έσπρωχναν, έτρεχαν στη σκάλα, ανέβαιναν ανάποδα κλπ. Σϊγουρα πάντως δεν πιστεύω ότι σε ένα παιχνίδι προηγείται ο μικρότερος. Το αντίθετο θα έλεγα. Το μικρό παιδί που συνοδεύεται από τη μητέρα του είναι λογικό έως αυτονόητο να απομακρύνεται από τα παιχνίδια όταν είναι εκεί μεγαλύτερα παιδιά, για την ασφάλειά του και για να μην τα παρεμποδίζει και τα καθυστερεί. Επίσης όμως πιστεύω ότι σε έναν δημόσιο χώρο, τα παιχνίδια έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο χρήσης, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Οι κούνιες είναι για να καθόμαστε, και αυτές που είναι για βρέφη είναι μόνο για βρέφη, η τσουλήθρα είναι για να την κατεβαίνουμε, χώματα πετάμε μόνο στο σκάμμα ή όπως αλλιώς το λένε τώρα κλπ. Οι κανόνες διευκολύνουν τη ζωή όλων μας και μας προστατεύουν. Στο κάτω κάτω, το παιδί που ανεβαίνει ανάποδα μάλλον κινδυνεύει περισσότερο, αυτό γιατί το βλέπουμε τόσο αψήφιστα; ΤΟ ελεύθερο παιχνίδι είναι για το σπίτι και για άλλους ελεύθερους χώρους. Δεν πας να εκφραστείς ελεύθερα σε ομαδικό άθλημα ή σε γήπεδο ή σε παιχνίδια με συγκεκριμένη χρήση. Εμένα η λογική μου αυτή είναι. 

 

Παράπλευρη συζήτηση είναι τα περί σπουδών και εργασίας που δεν είναι άσχετη με το θέμα αν και δεν αφορά μάλλον πολλές μαμάδες. Νιώθω πραγματικά απαίσια γιατί δεν ξέρω πώς παρερμηνεύτηκε τι έγραψα. Δεν έχω διάθεση να απολογούμαι για τον εαυτό μου για τον αν δούλευα ή δεν δούλευα ή είχα χαρτζιλίκι ή τι στερήσεις είχα για να κάνω διδακτορικό στο εξωτερικό όταν συνομήλικοί μου στην Ελλάδα που είχαν προλάβει να πιάσουν δουλειά πριν από την κρίση είχαν ήδη αγοράσει το πρώτο τους αυτοκίνητο. Δεν θεωρώ τις σπουδές άλλοθι για να μη δουλεύεις, αυτό προφανώς είναι μια παθογένεια στην Ελλάδα. Αν όμως βλέπω ότι το παιδί  μου έχει έφεση για να κάνει κάτι το οποίο απαιτεί πολλές παραπάνω σπουδές, και βλέπω ότι τα οικονομικά της οικογένειας δεν το επιτρέπουν κι έτσι θα αναγκαστεί να βρει άλλον εργασιακό χώρο ή θα πάρει το ρίσκο να δουλεύει αλλού εις βάρος των σπουδών του και της πορείας που θα ήθελε να ακολουθήσει, ε τότε θα στενοχωρηθώ γιατί θα θεωρήσω ότι κάτι στερήθηκε. Ξέρω ότι δεν είναι η μεγαλύτερη τραγωδία γιατί στο κάτω κάτω κανείς δεν σου προδιαγράφει πού θα είσαι ευτυχισμένος και αν μόνο η δουλειά θα σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά πιστεύω ότι θα το έχω μεγάλο βάρος. Το περιορίζω στην ακαδημαϊκή σταδιοδρομία γιατί από τέτοιο περιβάλλον ήμουν, και τέτοιες ήταν και οι παρέες μου οπότε το θεωρούσα κάπως αυτονόητο. Ο άντρας μου όπως έχω πει, έχει διαφορετική άποψη. ΠΙστεύει ότι τίποτα δεν είναι μονόδρομος και αν είσαι ικανός μπορείς να βρεις άλλους δρόμους πολύ πιο ενδιαφέροντες από μια ακαδημαϊκή καριέρα. Συμφωνεί μάλιστα με την @vtgian ότι τα παιδιά από τα 15 καλό είναι να εργαστούν κάπου τα καλοκαίρια. Περιττό να πω ότι όταν μου το είχε πρωτοπει στην αρχή της γνωριμίας μας ήμουν έτοιμη να τον χωρίσω. Μετά σκέφτηκα κάποια πράγματα διαφορετικά γιατί είδα πόσο απροετοίμαστη ήμουν για τον εργασιακό χώρο παρά τις σπουδές μου (όχι απροετοίμαστη στο γνωστικό κομμάτι, αλλά στη διαχείριση καταστάσεων, τις διαπροσωπικές σχέσεις κλπ). 

7 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Μου φαίνεται δύσκολο αυτό που λες γιατί την ενσυναίσθηση είτε την έχεις (το έχεις δουλέψει για να την αποκτήσεις), οπότε κ κινείσαι γενικά με βάση αυτή τη νοοτροπία, είτε δεν την έχεις. Δε γίνεται να λες εδώ θα δείξω ενσυναίσθηση κ εκεί όχι. Εντάξει, προφανώς άνθρωπος είσαι κ θα ξεφύγεις (όπως η Βερενίκη παρόλο που είναι πρέσβειρα της ενσυναίσθησης από ότι διατεινεται) αλλά αν κατά βάση λειτουργείς βάσει αυτής, θα μάθει κ το παιδί σου να λειτουργεί έτσι. 

Κι εγώ έτσι το φαντάζομαι. Το ερωτημα όμως είναι: όποιος λέει ότι μεγαλώνει τα παιδιά του με ενσυναίσθηση βασιζόμενος σε πράγματα που διάβασε, έχει όντως ενσυναίσθηση προς όλους τους ανθρώπους ή ακολουθεί απλώς με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία κάποιες οδηγίες ή συμβουλές στο δικό του παιδί, χωρίς κατά βάθος να πιστεύει ότι χρειάζεται να την επεικτείνει και σε άλλους ανθρώπους;  

Link to comment
Share on other sites

14 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Επειδή είναι μέρος των πρόσφατων σπουδών μου, ενσυναίσθηση είναι κοινως "να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου". Σίγουρα δεν είναι να μην κάνεις κάτι γιατί μπορεί να ζηλέψει κάποιος. Αλλά είναι να βάλεις στον εαυτό σου στη θέση του άλλου κ να κάνεις αυτό που θα ήθελες να σου κάνουν ή αντίστοιχα να μην κάνεις αυτό που δε θα ήθελες να σου κάνουν.

 

Εγώ αυτό ακριβώς αντιλαμβανόμουν σαν ενσυναίσθηση, χωρίς να το έχω ψάξει πολύ.

 

Για να επανέλθω στην τσουλήθρα, για ποιο λόγο δεν επιτρέπεται να την ανεβαίνει ένα παιδί ανάποδα; Λόγω επικινδυνότητας; επειδή έχει σχεδιαστεί για να την κατεβαίνουν; για να μην εμποδίζονται τα υπόλοιπα παιδιά; 

Έχοντας στο μυαλό μου ότι ο γονέας είναι κοντά σε ένα μικρό παιδί που παίζει σε παιδική χαρά, αν η τσουλήθρα δεν είναι επικίνδυνη (ψηλή, σε τσιμέντο ή δεν ξέρω τι) και αν δεν ενοχλεί κανέναν, δεν βρίσκω το λόγο να μην την ανέβει...

 

Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση αδιαφορία προς τα άλλα παιδιά. 

14 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Το αν όμως θα επιλέξεις να αποφύγεις κάτι που ο άλλος το ζηλεύει, δεν είναι αποτέλεσμα του να έχεις ενσυναισθηση; επειδή σκέφτεσαι πώς θα ένιωθες στη θέση του; 

 

 

Αν είχες ένα άτομο απέναντί σου, ναι θα μπορούσες να αποφύγεις κάτι που θα το ζηλέψει. Εάν είσαι σε δημόσιο χώρο, πως ακριβώς θα το κατορθώσεις αυτό που λες;

Link to comment
Share on other sites

Το θέμα είναι τα παιδιά να μάθουν πως ναι μεν μπορούν να παίζουν όπως εκείνα θέλουν, αρκεί να μην απειλείται η σωματική  ακεραιτότητα των υπολοίπων και των ίδιων φυσικά. Δηλαδή να σέβεται τα  πρόσωπα και τον χώρο που βρίσκεται, και εννοείται όπου υπάρχουν κανόνες να τους τηρούν. Πχ στην παιδική χαρά δεν επιτρέπονται μπάλα πατίνια ποδήλατα, αυτό πρέπει ο κοσμος να το σέβεται. Απο εκεί και πέρα εγώ δεν θα αποτρέψω το παιδί μου από παιχνίδι για να μην παραδειγματιστεί κάποιο μικρότερο παιδί και κάνει το ίδιο, θα το αφήσω να παίξει ελεύθερα στα πλαίσια που επιτρέπουν οι κανόνες. Δεν υπάρχει κανόνας που λέει που λέει πως δεν επιτρέπεται να ανεβαίνει ένα παιδί την τσουλήθρα ανάποδα, όπως δεν υπάρχει κανόνας που λέει σε τι ταχύτητα μπορεί ένα παιδί να κάνει κούνια (έτσι νομίζω τουλάχιστον, ίσως και να κάνω λάθος), υπάρχουν όμως όρια ηλικία σε κάθε παιχνίδι, υπάρχουν τσουλήθρες που είναι για παιδιά από δύο ετών και άνω και υπάρχουν και τσουλήθρες που είναι για παιδιά από τεσσάρων ετών. Έχω πετύχει γονέα στην παιδική χαρά που τον ενοχλούσα όλα τα παιδιά τα οποία ήταν από έξι ετών και άνω γιατί θεωρούσε πως ήταν μεγάλα για παιδική χαρά, (έτσι έλεγε, στην ουσία τον ενοχλούσαν γιατί φοβόταν μην τύχει και χτυπήσει το δικό του παιδί από το παιχνίδι) κατά την γνώμη μου παράλογο. Δεν προστατεύεις ιδιαίτερα το παιδί σου όταν το κρατάς μακριά από το παιχνίδι ή από τα υπόλοιπα παιδιά, ίσα ίσα είναι απαραίτητο να παίξει και συνυπάρξει με άλλα παιδιά όσο και αυτό τρομάζει .

 

Επεξεργάστηκαν by kotsifikos
Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...