Διατροφική διαταραχή ή εφηβεία???

[sasaha]

Καλημέρα σας 

Η κόρη μου είναι 13 χρονών και εδώ και 1 1/2 μήνα περίπου βλέπω βασικές αλλαγές στην διατροφή της...Αρχικά να πω ότι πάντα ήταν στα φυσιολογικά πλαίσια  (πανω κατω) ΄βάρους και ύψους συμφωνα με τα προτυπα ....Τον Ιαναουάριο ήταν περίπου 153 ύψος με 50 κιλά κάπου εκεί .....της άρεσε το γλυκάκι , να τσιμπολογάει ...έτρωγε και μετά από λίγο μου έλεγε "πεινάω"...Ξαφνικά άρχισε να μου ζητάει τροφές με μειωμένα λιπαρά, κοίταζε τα κουτιά από τα μπισκότα να δει τα συστατικά , ήθελε κρακερ ολικής άλεσης π.χ και γενικά όλα τα ολικής ....ύστερα άρχιζε να πηγαίνει καθε και λίγο στην ζυγαριά , κοιταζόταν συνέχεια στον καθρέφτη...Στην πορεία άρχισε να μου κρύβει το φαγητό όπου μπορείτε να φανταστείτε...στα σκουπίδια , κάτω από το τραπέζι μέχρι και στην κασετίνα της βρήκα αν είναι δυνατόν.....Παράλληλα με όλα αυτά της έλεγα γιατί δεν τρώει και μου έλεγε προσέχω μαμα  να χάσω λίγο...κάπου εκνευριζόμουν κάπου έλεγα οτι μηπως της αρέσει κάποιο αγοράκι ..οκ...

Εφτασε όμως με όλα αυτά να βλέπω διαφορά στο σώμα της και κάπου ανησύχησα πλέον...η αλήθεια είναι ότι έγινα πιο πιεστική μαζί της ...τσακωνόμασταν κάποιες φορές γιατί το άγχος μου δεν με άφηνε να κάνω ήρεμη κουβέντα μαζί της....πηγαμε και στον γιατρό και μου είπε ότι αυτή την στιγμή είναι στα φυσιολογικά πλαίσια  ...154 ύψος με 45 κιλά.... (έχασε 5 κιλά περίπου)....θα ήρεμήσουμε λίγο το πάσχα και θα πάμε να κάνουμε τις εξετάσεις αίματος και ούρων να δούμε και από κει τι γίνεται....αυτή την στιγμή που γράφω εξακολουθεί να κρύβει αυτά που τρώει  έτσι ώστε να είμαι σίγουρη πλέον ότι οι θερμίδες που παίρνει ημερησίως να είναι σίγουρα λιγότερες ....φοβάμαι μην χάσει και άλλο βάρος πραγματικά.....περισσότερο με αγχώνει η ψυχολογία της ...έφαγε ένα βράδυ σουβλάκι και πήγε να ζυγιστεί και άρχισε να κλαίει γιατί πήρε λέει ένα κιλό....έμεινα κόκαλο να την κοιτάω και λέω τι γίνεται βρε παιδιά??  Είναι εφηβεία αυτό ?? Είναι κάτι άλλο???  Να πάω να μιλήσω σε κάποιον ειδικό πλέον να πάρω μία γνώμη???  Εσείς είχατε κάποια τέτοια εμπειρία στα παιδιά σας???  Πως το αντιμετωπίσατε???

[Fenia27]

Αν ημουν στη θεση σου θα συμβουλευομουν εναν ειδικο...θα σταματουσα να μαλωνω μαζι της και θα προσπαθουσα να καταλαβω...Επειδη σου εχει πει οτι θελει να χασει βαρος, θα της εξηγουσα πως ακομη και οταν θελουμε να χασουμε βαρος αυτο πρεπει να γινεται σταδιακα και με την σωστη για την ηλικια της διατροφη...Η ηλικια της ειναι τετοια που πρεπει να τρωει σωστα για να εχει μια σωστη αναπτυξη.. Επειδη ομως τα κιλα της ειναι φυσιολογικα και αν δεν της αρεσει το σωμα της, θα την συμβουλευα οτι μια σωστη διατροφη και γυμναστικη κανει θαυματα. Στοχος καθε ανθρωπου θα επρεπε ειναι ενα υγειες και δυνατο καλοσχηματισμενο σωμα και οχι απλα το αδυνατισμενο σωμα...Αυτα μπορεις να τα συζητησεις μαζι της, να πατε σε ενα γυμναστηριο να ξεκινησει καποιο προγραμμα ή καποιο αθλημα που της αρεσει...Ισως να πατε σε καποιον διατροφολογο να της μιλησει εκεινος και να της εξηγησει καποια πραγματα...Ισως να μιλησεις πρωτα με την παιδιατρο και καποιον διατροφολογο που ειδικευεται σε περιπτωσεις διατροφικων διαταραχων για να σε κατευθυνουν καλυτερα...Σιγουρα ο τσακωμος και η δικη σου επιμονη στο φαγητο της δεν θα κανουν καλο...Καλυτερα να σε νιωθει διπλα της να συμμεριζεσαι τον προβληματισμο της για το σωμα της παρα απεναντι της...θα πρεπει να της δειξεις τον τροπο να αγαπησει το σωμα της και την υγεια της...

[belleblue]

Ακολουθεί, !σκληρό! μήνυμα! 

 

επειδή πολύ καλή μου φίλη έχει νευρική ανορεξία εδώ και δεκαετίες, και είχα διαβάσει πολλά για αυτό θέλοντας να της συμπαρασταθώ, 

πιστεύω ότι πρέπει οπωσδηποτε να διαβάσεις για το θέμα ΕΣΥ και μετά να ψάξεις τις αιτίες αλλού ή να πας σε ψυχολόγο για/με το παιδί σου. 

Διάβασε τα κριτήρια " κριτήρια νευρική ανορεξία διατροφικές διαταραχές "  και δες αν τα πληρεί αυτή η συμπεριφορά της.

 

Για να κρύβει το φαγητό,  για μένα είναι ένδειξη μη ύπαρξης καλής σχέσης μαζί σας, γιατί εάν είχε καλή σχεση δε θα ντρεπόταν από σενα για αυτή της την επιλογή. Θα σου έλεγε απευθείας οτι θελει να χασει βαρος και εκει θα μπορούσατε να συζητήσετε. 

Για να έχει γίνει αυτό, σημαίνει ότι ήδη υπηρξε συζητηση για αυτο κ πιθανώς να αντεδρασες εσυ με τρόπο απαξιωτικό για τις όποιες της σκέψεις ή ανάγκες σε σχέση με το σώμα της.

Αρχικά δηλαδη, δείχνει να μη σε εμπιστεύεται για το πως θα αντιδράσεις εάν σου έλεγε κάτι που θέλει και έχει ανάγκη. 

Είναι μια φυσιολογική ανάγκη να θες να χασεις βαρος για τον χ ψ λογο κ για να ελέγξχεις το σωμα σου αλλά ΟΧΙ φυσιολογικό να μη μπορείς να μιλήσεις στη μητέρα σου για αυτό. 

Μόνο κ μόνο το ότι το κάνει μυστικά, κάνει το θέμα πιο μεγάλο. 

Φρόντισε να μην πεις ΤΙΠΟΤΑ για την επιλογή της και απλώς να της ξεκαθαρίσεις πόσο στεναχωρήθηκες, για το γεγονός ότι χρειάστηκε να κρύψει αυτή της την επιλογή από σένα και ζήτα της ΣΥΓΝΩΜΗ για το λάθος σου.

Σκέψου τι έκανες για να θεωρεί ότι δεν μπορεί να σου πει τις επιλογές της. 

Μην τυχόν ρίξεις το βάρος αυτής της κατάστασης στη κόρη σου  ή απλώς στο γεγονός ότι έχασε κιλά. γιατί θα είσαι 100% λάθος. 

Κορίτσια που έχουν νευρική ανορεξία ΔΕΝ το κάνουν για το βάρος.

Το κάνουν επειδή δεν εχουν επαφή με τις ανάγκες τους και επειδή δεν το κάνουν και άλλοι στην οικογένειά τους

είτε με τις δικές τους προσωπικές ανάγκες, είτε με του παιδιού τους. 

Εάν το κορίτσι σου αναπτυσσει χαρακτηριστικά νευρικής ανορεξίας μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο και η προσωπική σου ανησυχία για το βάρος της αντί για τις αιτίες του θέματος θα έχει εντελώς ανάποδο αποτέλεσμα. 

Κανένα νοσοκομείο δεν μπορεί να ανατρέψει τη ψυχολογική έλλειψη που έχει ένα κορίτσι που έχει νευρική ανορεξία, και η οποιαδήποτε επαφή με άλλους ειδικούς μπορεί να στρέψει εντελώς αλλού την προσοχή σου και το πρόβλημα που μπορεί να έχει ξεκινήσει αυτή τη μυστικότητα και την μεγαλοποίηση του θέματος. 

 

Εάν τώρα μόλις ξεκίνησε έχεις μια τεράστια ευκαιρία. Πρέπει να είσαι σύμμαχος και όχι ο εξωτερικός παράγοντας που κοιτάει μόνο το βάρος της ή  το τί τρώει. 

Εάν δηλαδή έχεις φτάσει σε σημείο να ασχολείσαι με το τί τρώει πρέπει να σταματήσεις εντετλώς και να ασχοληθείς μόνο με ΑΛΛΑ πράγματα που αφορούν την ζωή της . 

 

Αν δε σταματήσει να νιώθει ενοχή για το τι τρώει, αποκλείεται να επιστρέψει σε μια χαλαρή σίτιση. Η ενοχή προκύπτει από το ότι κάποιος την πιέζει να φάει κάτι που δεν θέλει. 

Δεν μπορείς να πιέσεις ένα 13 χρονο κορίτσι, να φάει κάτι που δεν θέλει. Ίσως θεώρησες ότι μπορείς να το κάνεις αλλά είναι ότι χειρότερο σε αυτή τη φάση. 

 

 

[Maya14]

Το ότι κρύβει το φαγητό και έχει ενοχές με το φαγητό (ξεσπάσε σε κλάμματα απο ενοχές γιατί έφαγε σουβλάκι) είναι ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΙ ότι κάτι δεν πάει καλά σίγουρα. Θα συμβουλευόμουν τον παιδίατρο και εναν παιδοψυχίατρο για το πως να το χειριστώ. Αν είστε Αθήνα ή κοντα στην Αθήνα . υπάρχει και η ΑΝΑΣΑ που είναι για διατροφικές διαταραχές. Μην το αφήσεις.

[Κάντι]

Just now, sasaha είπε:

Καλημέρα σας 

Η κόρη μου είναι 13 χρονών και εδώ και 1 1/2 μήνα περίπου βλέπω βασικές αλλαγές στην διατροφή της...Αρχικά να πω ότι πάντα ήταν στα φυσιολογικά πλαίσια  (πανω κατω) ΄βάρους και ύψους συμφωνα με τα προτυπα ....Τον Ιαναουάριο ήταν περίπου 153 ύψος με 50 κιλά κάπου εκεί .....της άρεσε το γλυκάκι , να τσιμπολογάει ...έτρωγε και μετά από λίγο μου έλεγε "πεινάω"...Ξαφνικά άρχισε να μου ζητάει τροφές με μειωμένα λιπαρά, κοίταζε τα κουτιά από τα μπισκότα να δει τα συστατικά , ήθελε κρακερ ολικής άλεσης π.χ και γενικά όλα τα ολικής ....ύστερα άρχιζε να πηγαίνει καθε και λίγο στην ζυγαριά , κοιταζόταν συνέχεια στον καθρέφτη...Στην πορεία άρχισε να μου κρύβει το φαγητό όπου μπορείτε να φανταστείτε...στα σκουπίδια , κάτω από το τραπέζι μέχρι και στην κασετίνα της βρήκα αν είναι δυνατόν.....Παράλληλα με όλα αυτά της έλεγα γιατί δεν τρώει και μου έλεγε προσέχω μαμα  να χάσω λίγο...κάπου εκνευριζόμουν κάπου έλεγα οτι μηπως της αρέσει κάποιο αγοράκι ..οκ...

Εφτασε όμως με όλα αυτά να βλέπω διαφορά στο σώμα της και κάπου ανησύχησα πλέον...η αλήθεια είναι ότι έγινα πιο πιεστική μαζί της ...τσακωνόμασταν κάποιες φορές γιατί το άγχος μου δεν με άφηνε να κάνω ήρεμη κουβέντα μαζί της....πηγαμε και στον γιατρό και μου είπε ότι αυτή την στιγμή είναι στα φυσιολογικά πλαίσια  ...154 ύψος με 45 κιλά.... (έχασε 5 κιλά περίπου)....θα ήρεμήσουμε λίγο το πάσχα και θα πάμε να κάνουμε τις εξετάσεις αίματος και ούρων να δούμε και από κει τι γίνεται....αυτή την στιγμή που γράφω εξακολουθεί να κρύβει αυτά που τρώει  έτσι ώστε να είμαι σίγουρη πλέον ότι οι θερμίδες που παίρνει ημερησίως να είναι σίγουρα λιγότερες ....φοβάμαι μην χάσει και άλλο βάρος πραγματικά.....περισσότερο με αγχώνει η ψυχολογία της ...έφαγε ένα βράδυ σουβλάκι και πήγε να ζυγιστεί και άρχισε να κλαίει γιατί πήρε λέει ένα κιλό....έμεινα κόκαλο να την κοιτάω και λέω τι γίνεται βρε παιδιά??  Είναι εφηβεία αυτό ?? Είναι κάτι άλλο???  Να πάω να μιλήσω σε κάποιον ειδικό πλέον να πάρω μία γνώμη???  Εσείς είχατε κάποια τέτοια εμπειρία στα παιδιά σας???  Πως το αντιμετωπίσατε???

Εγω θα σου προτεινα να την πας σε εναν καλο διατροφολόγο να βάλουν μαζι τους στόχους για το βάρος που πρεπει να εχει , να της δώσει διατροφή για να την αποπροσανατολίσει εάν εχει κατι αλλο στο μυαλό της. Και να φανείς κι εσυ σύμμαχος της. Εχω να σου προτείνω αν θέλεις. Και φυσικα να το εχεις συζητησει μαζι του το θεμα για να ξέρει κι αυτός τι εχει να αντιμετωπίσει πριν την επισκεψη.

[anemoni1989]

Συμφωνώ με την Καντι και ετοιμαζομουν να σ προτείνω κατι αντιστοιχο... Επισης να ειστε σε επιφυλακη... Εγω στα 14-15 περασα μια αντίστοιχη φαση και εκανα τα ιδια με την κορη σου... Εκρυβα το φαγητό, το πεταγα στα σκουπίδια.. Ειχα φτάσει στο σημείο να τρεφομαι με ΜΙΣΟ ΜΗΛΟ ημερησιως γιατί ηθελα και απο εκει να κοψω θερμίδες!!! Οταν το καταλαβαν οι δικοι μου (αφου εχασα αποτομα πολλα κιλα), αρχισαν να με παρακολουθουν πολυ στενα για το τι τρωω, με εβαζαν να τα τρωω μπροστά τους κλπ αλλα και εκει βρηκα λυση!!! Εκανα εμετο μολις εβρισκα ευκαιρία!!! Οποτε ουτε αυτο ειναι λυση!! Μιλα σε καποιον ειδικο, μην της πηγαινετε κοντρα με καυγαδες και φωνες, βαζε τυχαια εκπομπές στην τηλεοραση για θυματα της νευρικης ανορεξιας και της βουλιμιας... Κινητοποιησου χθες!!! Οχι αύριο!!! 

 

[Chrysoum]

Just now, belleblue said:

 

Αν δε σταματήσει να νιώθει ενοχή για το τι τρώει, αποκλείεται να επιστρέψει σε μια χαλαρή σίτιση. Η ενοχή προκύπτει από το ότι κάποιος την πιέζει να φάει κάτι που δεν θέλει. 

Δεν μπορείς να πιέσεις ένα 13 χρονο κορίτσι, να φάει κάτι που δεν θέλει. Ίσως θεώρησες ότι μπορείς να το κάνεις αλλά είναι ότι χειρότερο σε αυτή τη φάση. 

 

 

Αυτη η φραση με βρισκει απολυτα συμφωνη. Δεν μας εχεις πει πολλα οποτε ισως να προβαινουμε σε βιαστικα συμπερασματα, αλλα το γεγονος οτι κρυβει τι δεν εχει φαει, δειχνει οτι νιωθει μια καποια πιεση. Που ειναι το χειροτερο αυτη τη στιγμη. Εχω βρεθει και απο τις δυο πλευρες (αυτη του να δινω συμβουλες σε καποιον και αυτη του παθοντα - ακριβως αυτη την στιγμη κιολας ουσα εγκυος με απιστευτη ορεξη για φαγητο) και εχω να πω οτι η πιεση ειναι το χειροτερο πραγμα που μπορει να συμβει σε τετοιες περιπτωσεις. Προσωπικα αυτη τη στιγμη κρυβω απο τον αντρα μου τι τρωω γιατι εχει παθει εμμονη και μου κανει κυρηγμα τουλαχιστον 3-5 φορες την ημερα για το οτι η  διατροφη μου εχει παρει την κατηφορα. Παρα την πιεση, δεν τρωω λιγοτερο, τρωω απλα κρυφα! 

 

Ηρεμησε λοιπον πρωτα απο ολα εσυ η ιδια. Συζητησε μαζι της, ποιος ειναι ο στοχος της, θελει απλα να ειναι αδυνατη ή να εχει ενα καλοσχηματισμενο σωμα; Το θεμα των κιλων δεν λεει τιποτα. Η μυικη μαζα ειναι αυτη που μετραει. Τι γνωσεις εχει τοσο η κορη σου οσο και εσυ απο διατροφη και συσταση σωματος; Η κορη σου εγκρινει τις δικες σου διατροφικες επιλογες; Τα εχετε συζητησει αυτα; Δεν ειναι κακο να συμβουλευτειτε εναν διαιτολογο να ενημερωθειτε λιγο παραπανω σε θεματα που αφορουν εναν πιο υγιηνο τροπο ζωης. Γραφτειτε και σε ενα γυμναστηριο μαζι, οπως ειπε και η @Fenia27 πιο πανω. Η γυμναστικη παντα κανει καλο. 

 

Οσον αφορα στο αν εχει διατροφικη διαταραχη, οι λεπτομερειες που ξερουμε ειναι πολυ λιγες για να απαντησουμε. Πρωτου φτασεις να ανησυχεις γι αυτο ομως, "ανοιξε τις κεραιες σου", ενημερωσου για την υγιηνη διατροφη και συζητα με την κορη σου για το ποιος ειναι ο στοχος της, πως βλεπει το σωμα της και τι γνωριζει η ιδια πανω στο θεμα της διατροφης. Αν δεν εχεις γνωσεις πανω στην διατροφη, επισκεφτειτε εναν διαιτολογο για να παρετε καποιες πιο εγκυρες πληροφοριες. 

 

Επισης αν σου λεει οτι θελει να χασει το λιπος που εχει πχ στην κοιλια και εσυ της απαντας "ελα μωρε, αφου εισαι μια χαρα φυσιολογικοτατη", τοτε εχετε τελειως διαφορετικη οπτικη και πηγαιντε οπωσδηποτε σε καποιον διατροφολογο απο τωρα γιατι αλλιως πολυ δυσκολα θα συμφωνησετε. 

[sasaha]

Καταρχήν ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας...η σχεση μου με την κορη μου ηταν παντα καλή...μιλαγαμε για ολα ακόμα πάντα...δεν μου έκρυβε ποτε τίποτα...ακόμα και οταν μου έλεγε οτι εχει κοιλίτσα απαντούσα οτι ειναι φυσιολογικο, οτι ειναι στην αναπτυξη, οτι θα ψηλωσεις...παιζει μπάσκετ 4 χρόνια τωρα με αγωνες κλπ κλπ...ποτέ δεν της έκανα κριτική ή να την μειωσω για κατι...αντιθετως την ενθαρρυνα παντα για τις επιλογες της, για ολα....μαλιστα και ο μπαμπας της και εγω γυμναζομαστε και της ελεγα οτι θα μεγαλωσεις και θα πας και συ... γι αυτο στεναχωριεμαι τώρα οχι τόσο για το βάρος οσο για την εμμονη της σε θεματα....πχ κοιταζεται ολη την ωρα στον καθρεφτη,  βλεπει βιντεο με γλυκά συνεχως ή φαγητα(σημαίνει κάτι αυτό αραγε???)....με λίγα λογια πιστεύω οτι πεινάει αλλα κρατιέται και αυτο εμενα με προβληματιζει...και το γεγονος βεβαια οτι θελει να κρυβει το φαγητο...εκει της λεω φαε οσο θες αλλα σε παρακαλω μην το κρυβεις...

[Chrysoum]

Just now, Κάντι said:

Εγω θα σου προτεινα να την πας σε εναν καλο διατροφολόγο να βάλουν μαζι τους στόχους για το βάρος που πρεπει να εχει , να της δώσει διατροφή για να την αποπροσανατολίσει εάν εχει κατι αλλο στο μυαλό της. Και να φανείς κι εσυ σύμμαχος της. Εχω να σου προτείνω αν θέλεις. Και φυσικα να το εχεις συζητησει μαζι του το θεμα για να ξέρει κι αυτός τι εχει να αντιμετωπίσει πριν την επισκεψη.

Θεωρω πολυ λαθος αυτη την προσεγγιση. Σκοπος δεν ειναι ο αποπροσανατολισμος του παιδιου, σκοπος ειναι η εκπαιδευση του (και φυσικα και της μητερας).  Αν δει το παιδι δηλαδη οτι πηγαινει σε διαιτολογο για να πετυχει τον στοχο της και δεν βλεπει καποιο αποτελεσμα ως προς την εικονα που θελει να πετυχει στο τελος (γιατι ολο αυτο θα γινεται απλα για να αποπροσανατολιστει) το αποτελεσμα θα ειναι να χασει την εμπιστοσυνη της στον διαιτολογο και να κανει μετα προσπαθειες μονη της.

Επισης δεν θα πρεπει η μητερα να του μιλησει πιο πριν, θα πανε μαζι, θα βαλουν ολα τα γεγονοτα στο τραπεζι, θα κανει και ο διαιτολογος τις μετρησεις στο παιδι και θα κρινει μονος του. Απο οτι φαινεται το παιδι εχει πεσει στην παγιδα των κιλων (και η μητερα ισως, το λεω αυτο γιατι δεν διαβασα κατι για την εικονα σωματος του παιδιου για το αν αθλειται, αν ειναι δραστηρια, μονο για το νουμερο που δειχνει η ζυγαρια), αυτο θα προσπαθησει ο διαιτολογος να το ανατρεψει και να δουλεψουν μαζι ουτως ωστε το παιδι να εχει ενα υγιη σωματοτυπο.  

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, sasaha είπε:

Καλημέρα σας 

Η κόρη μου είναι 13 χρονών και εδώ και 1 1/2 μήνα περίπου βλέπω βασικές αλλαγές στην διατροφή της...Αρχικά να πω ότι πάντα ήταν στα φυσιολογικά πλαίσια  (πανω κατω) ΄βάρους και ύψους συμφωνα με τα προτυπα ....Τον Ιαναουάριο ήταν περίπου 153 ύψος με 50 κιλά κάπου εκεί .....της άρεσε το γλυκάκι , να τσιμπολογάει ...έτρωγε και μετά από λίγο μου έλεγε "πεινάω"...Ξαφνικά άρχισε να μου ζητάει τροφές με μειωμένα λιπαρά, κοίταζε τα κουτιά από τα μπισκότα να δει τα συστατικά , ήθελε κρακερ ολικής άλεσης π.χ και γενικά όλα τα ολικής ....ύστερα άρχιζε να πηγαίνει καθε και λίγο στην ζυγαριά , κοιταζόταν συνέχεια στον καθρέφτη...Στην πορεία άρχισε να μου κρύβει το φαγητό όπου μπορείτε να φανταστείτε...στα σκουπίδια , κάτω από το τραπέζι μέχρι και στην κασετίνα της βρήκα αν είναι δυνατόν.....Παράλληλα με όλα αυτά της έλεγα γιατί δεν τρώει και μου έλεγε προσέχω μαμα  να χάσω λίγο...κάπου εκνευριζόμουν κάπου έλεγα οτι μηπως της αρέσει κάποιο αγοράκι ..οκ...

Εφτασε όμως με όλα αυτά να βλέπω διαφορά στο σώμα της και κάπου ανησύχησα πλέον...η αλήθεια είναι ότι έγινα πιο πιεστική μαζί της ...τσακωνόμασταν κάποιες φορές γιατί το άγχος μου δεν με άφηνε να κάνω ήρεμη κουβέντα μαζί της....πηγαμε και στον γιατρό και μου είπε ότι αυτή την στιγμή είναι στα φυσιολογικά πλαίσια  ...154 ύψος με 45 κιλά.... (έχασε 5 κιλά περίπου)....θα ήρεμήσουμε λίγο το πάσχα και θα πάμε να κάνουμε τις εξετάσεις αίματος και ούρων να δούμε και από κει τι γίνεται....αυτή την στιγμή που γράφω εξακολουθεί να κρύβει αυτά που τρώει  έτσι ώστε να είμαι σίγουρη πλέον ότι οι θερμίδες που παίρνει ημερησίως να είναι σίγουρα λιγότερες ....φοβάμαι μην χάσει και άλλο βάρος πραγματικά.....περισσότερο με αγχώνει η ψυχολογία της ...έφαγε ένα βράδυ σουβλάκι και πήγε να ζυγιστεί και άρχισε να κλαίει γιατί πήρε λέει ένα κιλό....έμεινα κόκαλο να την κοιτάω και λέω τι γίνεται βρε παιδιά??  Είναι εφηβεία αυτό ?? Είναι κάτι άλλο???  Να πάω να μιλήσω σε κάποιον ειδικό πλέον να πάρω μία γνώμη???  Εσείς είχατε κάποια τέτοια εμπειρία στα παιδιά σας???  Πως το αντιμετωπίσατε???

 

Όχι δεν είναι εφηβεία δυστυχώς. Χωρίς να είμαι ειδικός, ως μαμά έφηβης και έχοντας ανταλλάξει πολλές ιστορίες με μαμάδες συνομήλικων κοριτσιών, τίποτα από όσα περιγράφεις δεν είναι φυσιολογικό. Άλλο το να υπάρχει μία ανησυχία για το βάρος και μία προτίμηση για "light" τρόφιμα (που είναι απόλυτα νορμάλ) άλλο το να κρύβει το φαγητό και να κλαίει στη ζυγαριά. Θα σου έλεγα να μιλήσεις άμεσα με ειδικό, εγώ σε καμια περίπτωση δε θα μίλαγα σε διατροφολόγο κλπ, που θα ενισχύσει την εμμονή, αλλά με ειδικό ψυχικής υγείας, γιατί και 30 κιλά να γίνει η κόρη σου, δε νομίζω ότι θα αλλάξει συμπεριφορά. Σε πρώτη φάση μόνη σου, μετά αν χρειαστεί και με το παιδί. Υπάρχουν δημόσια και ιδιωτικά κέντρα διαταραχών διατροφής, προσωπικά θα ξεκινούσα από εκεί ή από οποιοδήποτε παιδιατρικό νοσοκομείο έχει ψυχιατρικό τμήμα.

[ZWH]

Βαραει καμπανακι. Αρχικα θελω τοσο πολυ να βρισω τον παιδιατρο που σου ειπε οτι το παιδι ειναι στο ιδανικο βαρος. Πραγματικα ομως θελω να τον βρισω γιατι δεν κοιταει βαθυτερα. Τραβηξαμε τρελη κατασταση με τον 15χρονο γιο μου το φθινοπωρο. Απο τα μεσα του καλοκαιριου ξεκινησε να μειωνει την τροφη του κατι που δεν εδωσα σημασια γιατι το προηγουμενο διαστημα ετρωγε πολυ. Ποτε δεν ειχε θεμα βαρους. Απο Σεπτεμβρη και μετα απο στραβοκαταπημα σταματησε να τρωει. Οταν λεμε τιποτα, Τιποτα. Σε 3 εβδομαδες εχασε 9 κικα τα δυο τελευταια σε δυο μερες. Σκελετος. Χαμογελουσε και εβλεπα να προεξεχουν τα δοντια κ τα κοκκαλα τοτ προσωπου οπως βλεπει ενα γυμνο κρανιο. Ξεχασε πως καταπινουν κ το στομαχι ανεβαζε υγρα στο στομα. Ειχε σταματησει να εχει την αισθηση της πεινας. Η παιδιατρος αρχικα οταν εχασε τα πρωτα κιλα ειπε οτι ηταν στο κανονικο του βαρος κ οτι απλα επρεπε να μαθει να τρωει οποτε με το ζορι να ετρωγε αλεσμενα. Οι εξετασεις του πολυ καλες αποκλεισαμε θυροεδη η οτιδηποτε παθολογικο. Αγχος τρελο γιατι πηγε πρωτη λυκειου. Να τρωει ελαχιστα την μια μερα κ τις επομενες τιποτα. Μου γυρισε καταχλωμο απο το σχολειο κ τον πηρα αγκαλια κ ενιωσα τα κοκκαλα. Το ζυγισα επαθα σοκ κ πηρα τηλ σε ψυχολογο οπου περασαμε σαν επειγον περιστατικο. Περασε πολλα πισωγυρισματα, επιανε την κοιλια του κ εβλεπε οτι ειχε λιπος. Ενας συνδυασμος αγχους και λανθασμενης εικονας του σωματος του. Η ψυχολογος μας ειπε να παρουμε στο παιδων στην ειδικη μοναδα αλλα ειχε αναμονη μεγαλη. Τελικα τα Χριστουγεννα αρχιζε να χαλαρωνει κ σιγα σιγα να τρωει. Τωρα ειναι αρκετα καλα αλλα η ψυχολογος μας εχει πει οτι οτιδηποτε θα τον χτυπαει εκει. Μην το αφηνεις το παιδι. Παρε βοηθεια ειδικου οσο ειναι καιρος.

[sasaha]

Ας μην γελιόμαστε ξέρω την απάντηση ...μίλησα με παιδοψυχίατρο χθες και θα κλείσουμε ραντεβού αμέσως μετά το Πάσχα....αρχικά οι δύο γονείς και μετά με το παιδί...όμως μέχρι τότε μου φαίνεται ότι θα περάσω μαύρο Πάσχα ....και δεν με νοιάζει αυτό εννοείται ...με νοιάζει το παιδί να είναι καλά...έχει μειωθεί η αίσθηση της πείνας της και αυτό είναι υπαρκτό πλέον....ότι τρώει το τρώει με το ζόρι....θα φύγουμε για λίγο εκτός Αθηνών μήπως αυτό βοηθήσει και χαλαρώσουμε  όλοι ....τι να πω...αφήνω λίγο το θέμα σαν να μην υπάρχει, προσπαθώ να φέρομαι όσο πιο φυσιολογικά γίνεται ...δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο ....δεν μπορώ να την πιέσω άλλο...δεν βοηθάει κανέναν αυτό...είμαι πολύ στεναχωρημένη με όλο αυτό....σας ευχαριστώ πολύ 

[belleblue]

Γειά σου. 

θα πρεπει να είσαι πολύ δυνατή για να καταλάβεις αρχικά και να μάθεις τι ειναι αυτό και τι μπορεί να είναι. 

 

εγω δε συνιστώ με την καμία παρουσία του παιδιού σε οποιονδήποτε ειδικό σε αυτή τη στιγμή πριν καταλάβεις εσυ προσωπικά με τι έχεις να κάνεις. 

δεν ξέρω εάν κάποια από τις παραπάνω κοπελες εχει εμπειρια με άτομα που χρειαστηκαν νοσηλεία! εγώ έχω. 

Δεν θα παίξεις με αυτό το πράγμα, δε θα πας σε ειδικούς με το παιδί πριν καταλάβεις καλά το μηχανισμό της ανορεξίας - για να μπορέσεις να αποφύγεις να εξελιχθεί, όχι επειδή μπορεί να έχει ήδη.

 

όταν θα σαστε μαζί θα της πείς,

"φάε όσο θέλεις και άσε το υπόλοιπο στο πιάτο να το φάω εγώ, δε χρειάζεται να το κρύψεις - απλώς για να μη το πετάω το φαγητό , οκ κ να μην έρθει κανένα ποντικάκι στη τσάντα σου ?  "  Και δεν θα πείς ΟΥΤΕ ΜΙΛΙΑ για το ποσο αφήνει. .. Θα δαγκώσεις 100 φορές τη γλώσσα σου. 

Αν είστε με κόσμο θα πεις  στους άλλους "θέλει να το φάει μετά" θα είσαι δηλαδη σύμμαχος και θα πας το πιατο πιο πέρα και καλά για να το έχει μετά. 

Θα έχεις ένα ταπερακι κ θα τα συγκεντρώνεις.

Γιατί? Γιατί έτσι δε θα χρειάζεται να κρυφτεί και από τους άλλους κ ετσι η συνευρεση δε θα ειναι τόσο ασχημη.

 

Εγώ κάποτε στα 16 επέλεξα να κανω διατροφή 600 θερμίδων ανά ημέρα.... κράτησε κανένα 3μηνο... αλλά ποτέ δεν έφτασα κιλά ελάχιστα και δεν έκρυβα σε κανέναν κάτι. πχ στα 168, πηγα 60 κιλά. Δεν έχανα βάρος. Δεν έγινα ανορεξική από αυτό... γιατί δεν είχα τα θέματα που έχει ένα κορίτσι που έχει ανορεξία.

Δοκίμασα και στα 24 μου να πιώ laxative  αλλά ήταν μια αηδία. Δοκίμασα να κάνω και εμετό, πάλι ηταν αηδία. Δεν ανέπτυξα ευτυχώς καμία διαταραχή, αλλά δεν ήμουν ευχαριστημένη μια ζωή. Πάντα είχα θέμα με το βάρος που τώρα στα 44 μου ηρέμησα ακολουθώντας κάποια συγκεκριμένες ρουτίνες που μου αρέσουν κ με βολεύουν..

 

Αλλά....Τα άτομα που έχουν νευρική ανορεξία  δεν αισθάνονται  αυτά τα πράγματα, δεν θα αισθανθούν τον πόνο ή την αηδία ή την αδυναμία, δεν εχουν επαφή με το σώμα τους για να μπορούν να επιλέξουν κάτι υγιές. Υπάρχει μεγάλο κενό στην ψυχολογία τους. Δεν έχει καν να κάνει με το βάρος η όλη διαδικασία. 

Οπότε πρόσεξε - δώσε σημασία σε άλλα πράγματα διάβασε και ενημερώσου για τις ψυχολογικές αιτίες.

 

 

Εάν της συμπεριφερθείς ως "άρρωστη" (δηλαδή αν της μιλήσεις παρουσία ειδικών για νευρική ανορεξία ή διαταραχές) παίζει να την χάσεις κανονικότατα σε θέμα σχέσης. 

για αυτό, με την καμία,,,,, !!! να μην πας με το παιδί σου καπου θεωρώντας ότι έχει εκείνο πρόβλημα.!!

Αυτή τη στιγμή θα το αντιμετωπίσεις ως δικό σου, και μόνο. 

έχεις βρει πράγματα για αναγνωση ή βίντεο στο utube? 

 

 

 

 

 

 

[ZWH]

Belleblue εγω διαφωνω. Δεν συμπεριφερεται κανεις ως αρρωστη ομως πρεπει να βρεθει η αιτια και την αιτια την ξερει η ιδια. Οι διατροφικες διαταραχες εχουν ψυχολογικο υποβαθρο. Δεν κανουμε πειραματα με τα μικρα παιδια. Ζηταμε βοηθεια απο ανθρωπους ειδικους. Οσο πιο γρηγορα τοσο το καλυτερο.

[sasaha]

Η αληθεια ειναι οτι δεν κανω τίποτα αλλο από να διαβαζω άρθρα και συνεντεύξεις γι αυτο το πράγμα...τα συμπτωματα της κόρης μου συμπίπτουν πολύ με αυτά που διαβαζω...με εξαίρεση οτι δεν κάνει εμετό...την αηδιάζει...ακόμα....δεν ξέρω πως θα αντιδράσει μετά...όμως όλα τα άλλα είναι κοινά...κρύβει φαγητό...το κοβει κομματάκια...κοιτάζει τον εαυτό της όλη μερα στον καθρέφτη...κλαιει μετά από πίεση για να φάει...πηγαινει στην ζυγαριά καθε λίγο και λιγάκι (την πέταξα)...τρώει και με ρωτάει εφαγα πολύ και ας είναι 5 πατατες..βλέπει τον εαυτο της στο δοκιμαστήριο π.χ.  και λέει οτι ειμαι χοντρή...ειδα σημειώσεις της που θελει να χασει και άλλο,.,...τι άλλο να δω για καταλαβω....το ξέρω ήδη....όμως ειναι προβλημα ενος μηνα μονο και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να το λύσω...θέλω να μαθω καταρχην πια ήταν η αφορμή για όλο αυτό....χαμηλή αυτοπεποίθηση??? Της είπαν κατι στο σχολείο??? Κάναμε κατι λάθος ως γονείς???? ξέρω οτι της αρέσει ενα αγορι...να είναι αυτό μία αιτία??? Θέλει να γινει πιο όμορφη????....είναι ερωτήματα που θέλω να ψαξω να βρω μια απάντηση....

[Chrysoum]

Just now, ZWH said:

Belleblue εγω διαφωνω. Δεν συμπεριφερεται κανεις ως αρρωστη ομως πρεπει να βρεθει η αιτια και την αιτια την ξερει η ιδια. Οι διατροφικες διαταραχες εχουν ψυχολογικο υποβαθρο. Δεν κανουμε πειραματα με τα μικρα παιδια. Ζηταμε βοηθεια απο ανθρωπους ειδικους. Οσο πιο γρηγορα τοσο το καλυτερο.

Οι διατροφικές διαταραχές έχουν κυρίως ψυχολογικό υπόβαθρο, αλλά αν πάρει ένα κορίτσι 13 ετών και το πάει σε ψυχολόγο/ψυχίατρο την δεδομένη χρονική στιγμή είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αντιδράσει γιατί η ίδια πιστεύει ότι δεν έχει κανένα θέμα, απλώς δεν της αρέσει το σώμα της και θέλει να το αλλάξει. Θα κλείσει τα αυτιά της, θα πει καλά, καλά και θα κάνει τα δικά της. Φαντάζομαι η @belleblueδεν εννοεί να μην πάει καθόλου με το παιδί, αλλά να πάει στις πρώτες συνεδρίες μόνη της στο μεταξύ να σταματήσει να πιέζει την κόρη της να φάει για να αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης μαζί της και μετά φυσικά από όσα της έχει πει ο ψυχολόγος/ψυχίατρος κατ ιδίαν δεν δει καμία αλλαγή τότε να πάει και με το παιδί. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα άτομα που πάσχουν από νευρική ανορεξία, αναγνωρίζουν ότι οντως έχουν πρόβλημα όταν πια είναι πολύ αργά και η κατάσταση είναι κρίσιμη. Οπότε και τώρα να την πάει, το πιο πιθανό είναι ότι το παιδί δεν θα καταλάβει ότι έχει πρόβλημα (αν έχει δηλαδή) και ίσως αντιδράσει χειρότερα. Είναι καλύτερα να είναι τουλάχιστον η μητέρα ενημερωμένη και έτοιμη να το αντιμετωπίσει πρώτου δεχθεί περισσότερη αντίδραση από το παιδί. 

[ZWH]

Κοριτσια καλη η θεωρια αλλα εγω το αντιμετωπισα πριν λιγους μηνες και αν εκανα αυτα που μου ελεγαν οι τριγυρω που απλα εχουν ακουσει κ ειχαν τις θεωριες του, θα μπαιναμε σε ενα τουνελ που δεν θα βγαιναμε ποτε!!!!!! Αν περιμενεις ποτε θα αντιδρασει αυτος που εχει την διατροφικη διαταραχη το εχασες το παιχνιδι!!!!

[Chrysoum]

Just now, ZWH said:

Κοριτσια καλη η θεωρια αλλα εγω το αντιμετωπισα πριν λιγους μηνες και αν εκανα αυτα που μου ελεγαν οι τριγυρω που απλα εχουν ακουσει κ ειχαν τις θεωριες του, θα μπαιναμε σε ενα τουνελ που δεν θα βγαιναμε ποτε!!!!!! Αν περιμενεις ποτε θα αντιδρασει αυτος που εχει την διατροφικη διαταραχη το εχασες το παιχνιδι!!!!

Μα δεν της είπαμε να περιμένει να αντιδράσει το παιδί για να κάνει κάτι. Αυτό ακριβώς είπα ότι αν ποτέ το καταλάβουν το καταλαβαίνουν όταν είναι πια πολύ αργά. Ούτε είπαμε να ακούσει θεωρίες των γύρω της, να πάει σε ψυχολόγο/ψυχίατρο της είπαμε για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. 

[Αννα 35]

Καταρχήν πολύ σωστά έπραξες κι απευθυνθηκες σε παιδοψυχιατρο. Θεωρώ πως ο μόνος αρμόδιος να σε καθοδηγήσει υπεύθυνα στην παρούσα φάση είναι ο γιατρός.

Πως θα περάσουν οι ημέρες έως ότου έρθει η ώρα της συνάντησης; Ομολογώ πως και για εμένα θα ήταν βασανιστήριο.

Προσωπικά, έως ότου λαμβανα οδηγίες από τον παιδοψιχιατρο, δεν θα την πίεζα να φάει. Όσο θέλει. Όμως θα προσπαθούσα να αποκωδικοποιησω τι κρύβεται πίσω από τη συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Με κάποια αφορμή θα έλεγα: Α, είσαι ακόμα σε διατροφή, ε; Έχεις κάποιο συγκεκριμένο στόχο; Έναν αριθμό κιλών ή κάποιο ρούχο; Και θα προσπαθούσα να ανοίξω μια συζήτηση, ώστε να καταλάβω. Χωρίς πίεση. Εάν θέλει απαντά.

Σε κάθε περίπτωση σας εύχομαι να πρόκειται απλά για έναν εφηβικό ανταγωνισμό μεταξύ της κόρης σας και κάποιας φίλης της. Βέβαια, προσωπικά αυτό που με προβληματίζει με τα "κρυμμένα" φαγητά περισσότερο είναι το γεγονός, ότι ενώ θα μπορούσε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να τα εξαφανίσει, επιμένει να επιλέγει μέρη όπου τα βρίσκετε.

[belleblue]

επίσης να ξέρεις ότι η απότομη απώλεια βάρους / αλλαγή διατροφικών συνηθειών, μπορεί να ειναι και συνέπεια άλλων θεμάτων... δηλαδή ίσως κάποιου γεγονότος που ίσως δε μπορεί να σου πει. γεγονότος άλλου τύπου , πχ ντρόπιασμα ή παρενόχληση, απλού, ή έντονου και σοβαρού τύπου.  

και εκεί δεν έχει νόημα να μιλήσεις στον άλλο σαν να είναι θύμα,  θέλει επίσης να μπορείς να βαλεις περα τα δικα σου συναισθήματα της φρίκης και να μπορείς να μιλήσεις χωρίς δράμα λέγοντας πχ "μια φίλη μου στο γυμνάσιο, μια φορά, είχε πάθει χ,...... και χ..... και θυμάμαι ότι  τότε εκείνη δεν το είχε πεί στους γονείς της και αισθανόταν πολύ άσχημα και εγώ της έλεγα να τους το πει, αλλά εκείνη ντρεπόταν γιατί νόμιζε οτι θα την μαλώσουν. ... Τελικά δεν το είπε ποτέ, αλλά συνέχιζε να αισθάνεται άσχημα....    "

όταν σε ρωτήσει "και τι έγινε μαμά" μπορείς να πεις, δυστυχώς δεν ξέρω γιατί μετακόμισε.... και την σκεφτόμουν πολύ... κ ήλπιζα να μπόρεσε τελικά να μιλήσει σε κάποιον για να την βοηθήσει γιατί έβλεπα ότι την βασάνιζε πάρα πάρα πολύ αυτό και δεν μπορούσα να κάνω κάτι.  Αν μου μίλαγε θα την έπαιρνα αγκαλιά να της πώ ότι δε φταίει εκείνη, ότι ποτέ δε φταίει αυτός που νιώθει άσχημα, ότι για να νιώθει άσχημα σημαίνει ότι κάποιος της έκανε ή της είπε κάτι που δεν  έπρεπε,  και ότι θα την βοηθήσω να το πεί στους γονείς της ή επειδή δεν ήθελε στους γονείς της, στην δασκάλα της που την αγαπούσε πολύ κλπ και να δουμε μαζί τι θα κάναμε.  "

ακόμα και να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα, θα έχεις πει στην κόρη σου μια ιστορία παράδειγμα που μπορεί να την έχει ως μπούσουλα για το μέλλον ότι εσύ θα την στήριζες εκείνη τη στιγμή. πάλι δηλαδή, μάθημα είναι. 

 

[belleblue]

5 ώρες πρίν, ZWH είπε:

Belleblue εγω διαφωνω. Δεν συμπεριφερεται κανεις ως αρρωστη ομως πρεπει να βρεθει η αιτια και την αιτια την ξερει η ιδια. Οι διατροφικες διαταραχες εχουν ψυχολογικο υποβαθρο. Δεν κανουμε πειραματα με τα μικρα παιδια. Ζηταμε βοηθεια απο ανθρωπους ειδικους. Οσο πιο γρηγορα τοσο το καλυτερο.

δε είπα να μη παει σε ειδικούς η ίδια. το παιδί να μην το παει ακόμα σε ειδικό. 

Έχεις εμπειρία με άτομο που χρειάστηκε στην εφηβεία του νοσηλεια εξαιτίας νευρικής ανορεξίας/έχεις μιλήσει με κάποιον που έχει περάσει ακριβώς αυτό?

δεν έιναι όλες οι διατροφικές διαταραχές ίδιες. δεν έχει καμία σχεση πχ η βουλιμία με την νευρική ανορεξία. 

Η αιτία στην νευρ. ανορεξ. ΔΕΝ βρίσκεται μέσω μιας επίσκεψης του παιδιού σε ειδικό . Βρίσκεται πάντα στην σχέση που έχει ο γονιός με το παιδί. αν φυσικά έχει κάτι τέτοιο η καημένη η εφηβούλα μας. Επειδή ανησυχούμε υπολογιζουμε το πιο σοβαρό σενάριο , προσέχουμε για να έχουμε. 

μπορεί και απλώς να είναι παροδικό. 

Όταν τα συμπτώματα επιμενουν και το βάρος είναι τέτοιο που αρχίζει να είναι επικίνδυνο, προφανώς πας όχι σε ειδικό ψυχολόγο, αλλά αναγκάζεσαι να πας σε νοσοκομείο απευθείας. 

Το πρόβλημα  είναι ότι στην νευρική ανορεξία το παιδί/έφηβη δεν βλέπει ότι έχει κάποιο πρόβλημα. Το επιλέγει συνειδητά κ ξεκάθαρα να είναι πετσί κόκκαλο.

 Η αιτία σε όλες τις διατροφικές διαταραχές όπως και στις εξαρτήσεις, η ψυχολογία βρίσκει ολοένα και περισσότερο,  ότι έχιε να κάνει με το attachment με το οικείο άτομο ή σε γεγονότα τραυματικά.

Αρκετές φορές τα άτομα που επιλέγουν να αλλάζουν την πραγματικότητά τους κ το σώμα τους μέσω της διατροφής ή των ουσιών ή επικίνδυνων ασχολιών, το κάνουν για να ξεφύγουν από κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα που έχουν διαρκώς που ή έχει προκληθεί εξαρχής, από μικρά παιδιά δηλαδή, ή έχει προκύψει από τραυματικό γεγονός. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ψυχολογοι έχουν τις αλλαγές πρόσληψης βάρους ως σύμπτωμα τραυματικών γεγονότων. 

Άρα λοιπον  "αιτία " δεν θα βρεθεί  με την καμία έτσι απλά, με μια επίσκεψη. Θέλει διερεύνηση και πρώτα γνώση, εκ μέρους της μαμάς των πιθανών σεναρίων που παίζουν εδώ, πριν εκθέσει το παιδί σε κάποιον που ίσως δεί το θέμα ως απλώς διαιτολογίου....και δεν εχουν όλοι εμπειρία σε αυτά!   

Επισης, το παιδί ΔΕΝ ξέρει την αιτία αυτού που συμβαίνει. αντιδρά σε κάτι. το τι είναι αυτό, δεν είναι συνειδητό, αλλιώς .... απλώς θα αντιδρούσε στο συγκεκριμένο πράγμα πιο άμεσα. ελέγχοντας το σώμα της πετυχαίνει άλλο πράγμα - την θωράκιση προς τα έξω και προσαρμογή των συναισθημάτων της. 

 

"εγώ τα καταφέρνω, είμαι πιο δυνατή, επειδή είμαι πιο αδύνατη, επειδή θα αρέσω περισσότερο, επειδή μόνο έτσι αντέχω τον εαυτό μου και επειδή μόνο έτσι αντέχω το να είμαι σε ίσο επίπεδο αντί από κάτω".

 

Θα σου πω χαρακτηριστική περιγραφή της φίλης μου........ μου είπε όταν την πήγαν κάποια στιγμή στην εφηβεία με ύψος 1,45 και 26 κιλά στο νοσοκομείο για σίτιση μέσω ορού, (ήταν κληρονομικά μικρόσωμη)  μισούσε τους γιατρούς και το προσωπικό, και με το που έβγαινε από το νοσοκομείο ήθελε να ξαναρχίσει την νηστεία.  Ότι όταν πήγαινε στις συνεδρίες ψυχολόγου που έπρεπε να πάει υποχρεωτικά, έκανε απλώς τα μαθήματα του σχολείου ως ένδειξη απέχθειας για την προσπάθεια των άλλων να την ελέγξουν θεωρώντας την άρρωστη.

(ενώ στην πραγματικότητα θα πέθαινε....!... )....

Οπότε, δεν έχει κανένα νόημα να πας να πεις σε ενα παιδί που εχει συμπεριφορα που παραπεμπει εκέι  "πάμε να δουμε τι έχεις" γιατί θα σου πει  "μια χαρά ειμαι λετε βλακείες, θα συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω γιατί αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά".  

Θα πεισμώσει ακόμα περισσότερο και θα χαθεί η ευκαιρία. Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά ΚΛΕΙΝΟΥΝ πόρτες όταν συναντήσουν μη κατανόηση από τους οικείους τους μπροστά σε τρίτους, αισθάνονται ντροπιασμένα,,  και αυτό στην προκειμένη είναι πιο επικίνδυνο.

 ο μόνος που μπορεί να το βοηθήσει είναι εάν οι γονείς βρούν τι είναι αυτό που εξαρχής προκαλεί στο παιδί τους το δυσάρεστο συναίσθημα.

 Είναι εξωτερικός παράγοντας εφόσον άρχισε ξαφνικά?....  είναι παράγοντας οικογενειακός;   ...  για να τα βρείς αυτά, ... θες συνεδρίες. ... 

Τέλος πάντων εγω εύχομαι με τις περιγραφές μου ακόμα και σε αυτή τη περίπτωση να μην είναι αυτό και να είναι ΟΛΑ ΠΑΡΟΔΙΚΑ, και με τα αρνιά και τα μεζεδάκια να ξεχαστεί, 

να βοηθηθεί οποιοδήποτε άλλος μελλοντικά. 

 

 

 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 25 Απριλίου,2019 by belleblue

[Macgyver]

Κι εγώ στην ίδια ηλικία άρχισα να προσέχω τι τρώω και πολλές φορές έτρωγα ένα παγωτό τη μέρα . Όλο αυτό κράτησε 3 μήνες, ξεκίνησε ξαφνικά και ο λόγος : μου άρεσε να είμαι παρα πολύ αδύνατη . Κι εγώ έκρυβα τα φαγητά για να μην έχω κήρυγμα από τη μαμά μου με την οποία είχαμε πάντα άψογες σχέσεις . 

Εξίσου ξαφνικά σταμάτησε αυτή Η φάση, δηλαδή άρχισα να τρώω κανονικά , Προσέχοντας πάντοτε τις θερμίδες που έπαιρνα κάτι που το κάνω μέχρι σήμερα . 

Αν ήταν το παιδί μου : 

1) ραντεβού δικό μου χωρίς το παιδί με παιδοψυχίατρο 

2) ραντεβού επι τούτου επισησ Χωρίς παιδί με διατροφολόγο εξηγώντας το πρόβλημα 

 

Τι θα έλεγα στο παιδί: 

το απόλυτο τίποτα σε σχέση με όσα αναφέρθηκαν. 

Θα της έλεγα ότι πήρα απόφαση μετα το Πάσχα να προσέξω τη διατροφή μου για να είμαι πιο όμορφη και υγιής και ότι σκέφτομαι να κανονίσω ένα ραντεβού με διατροφολόγο . 

Θα τη ρωτούσα πως της φαίνεται ως ιδέα . 

Αν θεωρούσε καλό να έχανα μερικά κιλά πχ θα της πρότεινα να έρθει μαζί μιας κι εκείνη προσέχει τη φιγούρα της μήπως πάρουμε και οι δυο χρήσιμες συμβουλές και στηρίξει η μια την άλλη στην προσπάθεια να έχουμε ωραίο και δυνατό σώμα (προσοχή δεν αναφέρω πουθενά το αδύνατο ) . 

Αν συμφωνούσε θα την έπαιρνα μαζί . 

Αν διαφωνούσε θα επέστρεφα με ένα δικό μου προγραμμα διατροφής το οποίο θα συζητούσα μαζί της για «άποψη» και καλά . 

Εκει θα την άκουγα : τι νομίζει για το γλυκό, τι για το κρέας κλπ αν νομίζει ότι έτσι θα αποκτήσω πιο ωραίο σώμα κλπ . 

Αναλόγως από το κάθε αποτέλεσμα θα σχεδίαζα την επόμενη κίνηση με στόχο όχι να τη σταματήσω από το να «κάνει κακό» αλλά να της δείξω τι σημαίνει σωστή διατροφή και ωραίο σώμα . Αυτό θέλει η μικρή : ωραίο σώμα , απλά θεωρεί ότι το αδύνατο είναι de facto ωραίο.

 

[samsympan]

Και στο ίδιο σκεπτικό με την @Macgyver, εάν υπάρχει η δυνατότητα, και μια επίσκεψη σε γυμναστήριο. Να ενημερωθούν μαμά και κόρη για τα προγράμματα που υπάρχουν και να διαλέξουν ένα να πηγαίνουν παρέα. Ή εναλλακτικά να παρακινήσετε το παιδί να ξεκινήσετε πχ περπάτημα/τρέξιμο στο κοντινότερο πάρκο το απογευμα. Μαζί! Πάντα με διακριτικότητα και με τρόπο, αυτές οι προτάσεις στο παιδί.

Και η ώρα του απογευματινού περπατήματος, προσφέρεται και για πολύ ωραίες και ουσιώδεις συζητήσεις. Θα κάνει καλό και στις δυο σας.

[ninaki80]

14 ώρες πρίν, sasaha είπε:

Η αληθεια ειναι οτι δεν κανω τίποτα αλλο από να διαβαζω άρθρα και συνεντεύξεις γι αυτο το πράγμα...τα συμπτωματα της κόρης μου συμπίπτουν πολύ με αυτά που διαβαζω...με εξαίρεση οτι δεν κάνει εμετό...την αηδιάζει...ακόμα....δεν ξέρω πως θα αντιδράσει μετά...όμως όλα τα άλλα είναι κοινά...κρύβει φαγητό...το κοβει κομματάκια...κοιτάζει τον εαυτό της όλη μερα στον καθρέφτη...κλαιει μετά από πίεση για να φάει...πηγαινει στην ζυγαριά καθε λίγο και λιγάκι (την πέταξα)...τρώει και με ρωτάει εφαγα πολύ και ας είναι 5 πατατες..βλέπει τον εαυτο της στο δοκιμαστήριο π.χ.  και λέει οτι ειμαι χοντρή...ειδα σημειώσεις της που θελει να χασει και άλλο,.,...τι άλλο να δω για καταλαβω....το ξέρω ήδη....όμως ειναι προβλημα ενος μηνα μονο και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να το λύσω...θέλω να μαθω καταρχην πια ήταν η αφορμή για όλο αυτό....χαμηλή αυτοπεποίθηση??? Της είπαν κατι στο σχολείο??? Κάναμε κατι λάθος ως γονείς???? ξέρω οτι της αρέσει ενα αγορι...να είναι αυτό μία αιτία??? Θέλει να γινει πιο όμορφη????....είναι ερωτήματα που θέλω να ψαξω να βρω μια απάντηση....

η μικρη ειναι πλεον στην εφηβεια το σωμα της περναει τεραστιες αλλαγες κ ειναι λογικο το κοριτσι να εχει ανχωθει για την εμφανιση της. ειναι η πιο αβολη ηλικια . 

η αφορμη ειναι ολα αυτα που ειπες . εγω στην θεση σου τι θα εκανα? θα της μιλουσα καταρχας με κατανοηση για οτι συμβαινει οτι δηλαδη ολοι μας θελουμε ενα καλητερο σωμα κ υπαρχει τροπος να γινει χωρις να ανχωνομαστε κ να χανουμε την υγεια μας. 

μιλησε με εναν ειδικο για το πως πρεπει να την προσεγγισεις. 

νομιζω οτι απλα θελει καθοδηγηση απο εσενα για να βρει το μετρο. τονωσε της την αυτοπεποιθηση καντε πραγματα κοριτσιστικα μαζι για να σου ανοιχτει πηγαινε για ψωνια μαζι της κομμωτηριο. μιλα της για την δικια σου εφηβεια κ πραγματα που ξεπερασες. για φοβους που ειχες. 

κ μην δειχνεις ανχωμενη κ τρελαμενη με την συμπεριφορα της γιατι αυτο θα οδηγησει νομιζω σε περισσοτερα μυστικα. 

η κορη σου δεν εχει τρελαθει απλα ειναι εφηβη κ θελει να βρει καποιον που θα της δειξει το μετρο σε ολα αυτα που κανει. 

ενας διατροφολογος γυμναστηριο κ κατανοηση στο οτι θελει να φτιαξει την εμφανιση της μονο ετσι θα ακολουθησει τον σωστο δρομο.

 

 

 

 

 

 

 

[ZWH]

7 ώρες πρίν, belleblue είπε:

δε είπα να μη παει σε ειδικούς η ίδια. το παιδί να μην το παει ακόμα σε ειδικό. 

Έχεις εμπειρία με άτομο που χρειάστηκε στην εφηβεία του νοσηλεια εξαιτίας νευρικής ανορεξίας/έχεις μιλήσει με κάποιον που έχει περάσει ακριβώς αυτό?

δεν έιναι όλες οι διατροφικές διαταραχές ίδιες. δεν έχει καμία σχεση πχ η βουλιμία με την νευρική ανορεξία. 

Η αιτία στην νευρ. ανορεξ. ΔΕΝ βρίσκεται μέσω μιας επίσκεψης του παιδιού σε ειδικό . Βρίσκεται πάντα στην σχέση που έχει ο γονιός με το παιδί. αν φυσικά έχει κάτι τέτοιο η καημένη η εφηβούλα μας. Επειδή ανησυχούμε υπολογιζουμε το πιο σοβαρό σενάριο , προσέχουμε για να έχουμε. 

μπορεί και απλώς να είναι παροδικό. 

Όταν τα συμπτώματα επιμενουν και το βάρος είναι τέτοιο που αρχίζει να είναι επικίνδυνο, προφανώς πας όχι σε ειδικό ψυχολόγο, αλλά αναγκάζεσαι να πας σε νοσοκομείο απευθείας. 

Το πρόβλημα  είναι ότι στην νευρική ανορεξία το παιδί/έφηβη δεν βλέπει ότι έχει κάποιο πρόβλημα. Το επιλέγει συνειδητά κ ξεκάθαρα να είναι πετσί κόκκαλο.

 Η αιτία σε όλες τις διατροφικές διαταραχές όπως και στις εξαρτήσεις, η ψυχολογία βρίσκει ολοένα και περισσότερο,  ότι έχιε να κάνει με το attachment με το οικείο άτομο ή σε γεγονότα τραυματικά.

Αρκετές φορές τα άτομα που επιλέγουν να αλλάζουν την πραγματικότητά τους κ το σώμα τους μέσω της διατροφής ή των ουσιών ή επικίνδυνων ασχολιών, το κάνουν για να ξεφύγουν από κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα που έχουν διαρκώς που ή έχει προκληθεί εξαρχής, από μικρά παιδιά δηλαδή, ή έχει προκύψει από τραυματικό γεγονός. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ψυχολογοι έχουν τις αλλαγές πρόσληψης βάρους ως σύμπτωμα τραυματικών γεγονότων. 

Άρα λοιπον  "αιτία " δεν θα βρεθεί  με την καμία έτσι απλά, με μια επίσκεψη. Θέλει διερεύνηση και πρώτα γνώση, εκ μέρους της μαμάς των πιθανών σεναρίων που παίζουν εδώ, πριν εκθέσει το παιδί σε κάποιον που ίσως δεί το θέμα ως απλώς διαιτολογίου....και δεν εχουν όλοι εμπειρία σε αυτά!   

Επισης, το παιδί ΔΕΝ ξέρει την αιτία αυτού που συμβαίνει. αντιδρά σε κάτι. το τι είναι αυτό, δεν είναι συνειδητό, αλλιώς .... απλώς θα αντιδρούσε στο συγκεκριμένο πράγμα πιο άμεσα. ελέγχοντας το σώμα της πετυχαίνει άλλο πράγμα - την θωράκιση προς τα έξω και προσαρμογή των συναισθημάτων της. 

 

"εγώ τα καταφέρνω, είμαι πιο δυνατή, επειδή είμαι πιο αδύνατη, επειδή θα αρέσω περισσότερο, επειδή μόνο έτσι αντέχω τον εαυτό μου και επειδή μόνο έτσι αντέχω το να είμαι σε ίσο επίπεδο αντί από κάτω".

 

Θα σου πω χαρακτηριστική περιγραφή της φίλης μου........ μου είπε όταν την πήγαν κάποια στιγμή στην εφηβεία με ύψος 1,45 και 26 κιλά στο νοσοκομείο για σίτιση μέσω ορού, (ήταν κληρονομικά μικρόσωμη)  μισούσε τους γιατρούς και το προσωπικό, και με το που έβγαινε από το νοσοκομείο ήθελε να ξαναρχίσει την νηστεία.  Ότι όταν πήγαινε στις συνεδρίες ψυχολόγου που έπρεπε να πάει υποχρεωτικά, έκανε απλώς τα μαθήματα του σχολείου ως ένδειξη απέχθειας για την προσπάθεια των άλλων να την ελέγξουν θεωρώντας την άρρωστη.

(ενώ στην πραγματικότητα θα πέθαινε....!... )....

Οπότε, δεν έχει κανένα νόημα να πας να πεις σε ενα παιδί που εχει συμπεριφορα που παραπεμπει εκέι  "πάμε να δουμε τι έχεις" γιατί θα σου πει  "μια χαρά ειμαι λετε βλακείες, θα συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω γιατί αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά".  

Θα πεισμώσει ακόμα περισσότερο και θα χαθεί η ευκαιρία. Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά ΚΛΕΙΝΟΥΝ πόρτες όταν συναντήσουν μη κατανόηση από τους οικείους τους μπροστά σε τρίτους, αισθάνονται ντροπιασμένα,,  και αυτό στην προκειμένη είναι πιο επικίνδυνο.

 ο μόνος που μπορεί να το βοηθήσει είναι εάν οι γονείς βρούν τι είναι αυτό που εξαρχής προκαλεί στο παιδί τους το δυσάρεστο συναίσθημα.

 Είναι εξωτερικός παράγοντας εφόσον άρχισε ξαφνικά?....  είναι παράγοντας οικογενειακός;   ...  για να τα βρείς αυτά, ... θες συνεδρίες. ... 

Τέλος πάντων εγω εύχομαι με τις περιγραφές μου ακόμα και σε αυτή τη περίπτωση να μην είναι αυτό και να είναι ΟΛΑ ΠΑΡΟΔΙΚΑ, και με τα αρνιά και τα μεζεδάκια να ξεχαστεί, 

να βοηθηθεί οποιοδήποτε άλλος μελλοντικά. 

 

 

 

 

 

 

Ειχε προβλημα το παιδι μου κ γλυτωσαμε την νοσηλεια γιατι το προλαβαμε. Τι ακριβως δεν καταλαβαινεις;