Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[marakiz]

Εσείς που έχετε δυο παιδιά, πείτε μου παρακαλώ κάτι. Οκ εφόσον γεννηθεί, η αγάπη θα γίνει ίδια, δεν θα μπορείς να ξεχωρισεις τα παιδιά σου. Όσο ήταν στην κοιλιά όμως, πείτε μου είχατε τα ίδια συναισθήματα στο πρώτο και στο δεύτερο? Γιατί εγώ καθόλου. Στο πρώτο παιδί δάκρυσα όταν άκουσα πρώτη φορά την καρδούλα του, του έγραφα ήδη σημειώσεις στο ημερολόγιο απο τις πρώτες εβδομάδες, χάιδευα την ανύπαρκτη ακόμα κοιλιά κλπ κλπ. Τώρα στο δεύτερο δεν νιώθω το ίδιο δέσιμο, δηλαδή νομίζω δεν το έχω καθόλου.  Το περάσατε κι εσείς ή να νιώσω κι άλλες τύψεις?   

 

 

[erin0000]

Just now, marakiz είπε:

Εσείς που έχετε δυο παιδιά, πείτε μου παρακαλώ κάτι. Οκ εφόσον γεννηθεί, η αγάπη θα γίνει ίδια, δεν θα μπορείς να ξεχωρισεις τα παιδιά σου. Όσο ήταν στην κοιλιά όμως, πείτε μου είχατε τα ίδια συναισθήματα στο πρώτο και στο δεύτερο? Γιατί εγώ καθόλου. Στο πρώτο παιδί δάκρυσα όταν άκουσα πρώτη φορά την καρδούλα του, του έγραφα ήδη σημειώσεις στο ημερολόγιο απο τις πρώτες εβδομάδες, χάιδευα την ανύπαρκτη ακόμα κοιλιά κλπ κλπ. Τώρα στο δεύτερο δεν νιώθω το ίδιο δέσιμο, δηλαδή νομίζω δεν το έχω καθόλου.  Το περάσατε κι εσείς ή να νιώσω κι άλλες τύψεις?   

 

 

 

Απλώς στο δεύτερο δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς με την εγκυμοσύνη σου όσο θα ήθελες... Αυτή νομίζω είναι η διαφορά, οπότε όχι μην έχεις τύψεις... :-)

[mama16]

Just now, marakiz είπε:

Εσείς που έχετε δυο παιδιά, πείτε μου παρακαλώ κάτι. Οκ εφόσον γεννηθεί, η αγάπη θα γίνει ίδια, δεν θα μπορείς να ξεχωρισεις τα παιδιά σου. Όσο ήταν στην κοιλιά όμως, πείτε μου είχατε τα ίδια συναισθήματα στο πρώτο και στο δεύτερο? Γιατί εγώ καθόλου. Στο πρώτο παιδί δάκρυσα όταν άκουσα πρώτη φορά την καρδούλα του, του έγραφα ήδη σημειώσεις στο ημερολόγιο απο τις πρώτες εβδομάδες, χάιδευα την ανύπαρκτη ακόμα κοιλιά κλπ κλπ. Τώρα στο δεύτερο δεν νιώθω το ίδιο δέσιμο, δηλαδή νομίζω δεν το έχω καθόλου.  Το περάσατε κι εσείς ή να νιώσω κι άλλες τύψεις?   

 

 

Χαχαχα όχι καλή μου μην νιώθεις τύψεις κ εγώ ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι. Τώρα πλέον μόνο που έφτασα στον 8ο κ κλωτσαει πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει λίγο η να χαϊδεύω την κοιλιά.. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχω τα ίδια συναισθήματα... Ίσως γιατί η αγάπη που έχεις για το παιδί σου δεν συγκρίνεται με την αγάπη που του έχεις πριν γεννηθεί... Κ τώρα ακόμα η καρδιά μου ολόκληρη είναι έξω απ' το σώμα μου στην κόρη μου.... Αλλά κ άλλες που έχω ρωτήσει το ίδιο λένε... Εφόσον γεννηθούν καταλαβαίνουν ότι τα αγαπάνε το ίδιο!

[marakiz]

Just now, mama16 είπε:

Χαχαχα όχι καλή μου μην νιώθεις τύψεις κ εγώ ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι. Τώρα πλέον μόνο που έφτασα στον 8ο κ κλωτσαει πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει λίγο η να χαϊδεύω την κοιλιά.. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχω τα ίδια συναισθήματα... Ίσως γιατί η αγάπη που έχεις για το παιδί σου δεν συγκρίνεται με την αγάπη που του έχεις πριν γεννηθεί... Κ τώρα ακόμα η καρδιά μου ολόκληρη είναι έξω απ' το σώμα μου στην κόρη μου.... Αλλά κ άλλες που έχω ρωτήσει το ίδιο λένε... Εφόσον γεννηθούν καταλαβαίνουν ότι τα αγαπάνε το ίδιο!

Στον 8ο ε?? Κι έλεγα πως στην αυχενική θα ζεστάνω κάπως! 
Με το καλόοοο, κοντευεις! :) :) :) 

[vicky86]

9 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Ναι τα έχω σκεφτεί κι εγώ όλα αυτά και είναι πάρα μα πάρα πολύ πιθανά. Η ηλικία αυτή είναι μεταβατική, πήγε και σχολείο, βασικά από τότε άρχισαν τα όργανα. Όσο καιρό δεν πήγαινε και είχα το νεογέννητο δεν είχαμε θέμα. Ίσα ίσα! Οπότε μπορεί κι αυτό να παίζει τον ρόλο του. Θα καταλάβω με τον καιρό. Εκεί μαθαίνει πολλά καλά αλλά και κακά άποτι βλέπω. Κι επειδή η δασκάλα της όλα καλά μου τα λέει αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι ολα καλά η παίζουν ρόλο τα τρισιμισυ που σκάω κάθε μήνα, του χρόνου θα πάει σε δημόσιο που εκεί δεν παίζουμε και θα τελειώσει η ιστορία. Πάει κεφάτη, μαθαίνει πολλά έχει αναπτύξει παρέες αλλά όταν ρωτάω τη δασκαλα αν φτύνει κάνα παιδάκι και μου λέει όχι, εκεί έχω αμφιβολίες. Γιατί ήρθε μια μερα η τσουπρα μου κι έφτυσε κάτω και γέλαγε , έπαθα σοκ, λέω κάποιος με κοροϊδεύει εδώ. Η το είδε σε παιδικό? Μπα λέω.. 

Ήρθαν πολλές αλλαγές στη ζωή της αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και είμαι εδώ με υπομονή να το λύσουμε σιγά σιγά. 

Σε ευχαριστώ για την ανταπόκριση σου, σε διαβάζω οπότε σε πετυχαίνω! :) 

Συμφωνω οτι ειναι κ της ηλικιας

Εμενα η μεγαλη ειναι 4,5κ ο μικρος 2,5.ημουν τυχερη κ η μονη αντιδραση που εβγαλε οταν γεννηθηκε ο μικρος, ηταν απεναντι μας.κυριως στο θεμα του υπνου, κ δ κρατησε κ πολυ ολο αυτο. Τον αδερφο της τον λατρευει, σε σημειο υπερβολικο, κ πολλες φορες του συμπεριφερεται σαν μαμα, ενω δ το πολυθελω. Σε αυτην την ηλικια, κ πολυ νωριτερα, παιζουν μια χαρα μονα τους, κ στο δωματιο τους. Πιατευω οτι το διαφορετικο φυλο, η ο χαρακτηρας αν θες, παιζει ρολο. Πιο ευκολα θα σηκωνε χερι ο μικρος στην μεγαλη μου, παρα το αντιθετο

Ομως, κ εγω εχω δει τεραστια διαφορα στην συμπεριφορα της. Πραγματα που δ εκανε ποτε, κ δ πιστευω πως θυμηθηκε να αντιδρασει τωρα στον ερχομο του αδερφου. Αλλα πιστευω οτι πολλες φορες ειναι συμπεριφορες που βλεπει απο τα αλλα παιδια στο σχολειο. Φετος ξεκινησε προνηπιο

Just now, marakiz είπε:

Εσείς που έχετε δυο παιδιά, πείτε μου παρακαλώ κάτι. Οκ εφόσον γεννηθεί, η αγάπη θα γίνει ίδια, δεν θα μπορείς να ξεχωρισεις τα παιδιά σου. Όσο ήταν στην κοιλιά όμως, πείτε μου είχατε τα ίδια συναισθήματα στο πρώτο και στο δεύτερο? Γιατί εγώ καθόλου. Στο πρώτο παιδί δάκρυσα όταν άκουσα πρώτη φορά την καρδούλα του, του έγραφα ήδη σημειώσεις στο ημερολόγιο απο τις πρώτες εβδομάδες, χάιδευα την ανύπαρκτη ακόμα κοιλιά κλπ κλπ. Τώρα στο δεύτερο δεν νιώθω το ίδιο δέσιμο, δηλαδή νομίζω δεν το έχω καθόλου.  Το περάσατε κι εσείς ή να νιώσω κι άλλες τύψεις?   

 

 

Καθολου τυψεις, οπως ακριβως στα ειπαν ειναι. Στο δευτερο δ εχεις την πολυτελεια να ασχοληθεις

[mama16]

Just now, marakiz είπε:

Στον 8ο ε?? Κι έλεγα πως στην αυχενική θα ζεστάνω κάπως! 
Με το καλόοοο, κοντευεις! :) :) :) 

Χαχαχα ίσως να ήταν κ από τον 7ο αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περάσει ο καιρός γρήγορα να γεννήσω όπως σκεφτόμουν στο πρώτο.. Ίσως γιατί τρέμω το μετά, τον πρώτο καιρό με 2 παιδιά που η κόρη μου είναι κολλημένη πάνω μου κ φοβάμαι την αντίδραση της!!! Ευχαριστώ πολύ, κοντεύω!!!!

[Έσπερος]

Εγώ πάλι αυτά δεν τα έκανα ούτε στο πρώτο. Μέχρι να αρχίσει να κουνιέται και να βεβαιωθώ ότι αυτό που κουνιέται είναι όντως το μωρό, είχα απίστευτο άγχος. Αν μπορούσα να κάνω κάθε μέρα υπέρηχο, θα πήγαινα. Μετά δεν μπορώ να πω ότι ένιωθα κάτι. Άρχισα να διαβάζω τα φόρουμ και να αγχώνομαι για άλλα πράγματα. Το περίεργο είναι ότι τώρα, παρά το όσα λέω και φοβάμαι και δείχνω ότι δεν είμαι τόσο σίγουρη, κάθε φορά που ασχολούμαι με κάτι σχετικό με την εξωσωματική (χαρτιά, εξετάσεις, επιτροπές κλπ), νιώθω μια συγκίνηση σαν να το περιμένω ήδη! 

[marakiz]

Just now, mama16 είπε:

Χαχαχα ίσως να ήταν κ από τον 7ο αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περάσει ο καιρός γρήγορα να γεννήσω όπως σκεφτόμουν στο πρώτο.. Ίσως γιατί τρέμω το μετά, τον πρώτο καιρό με 2 παιδιά που η κόρη μου είναι κολλημένη πάνω μου κ φοβάμαι την αντίδραση της!!! Ευχαριστώ πολύ, κοντεύω!!!!

 

Εγώ πάλι στην πρώτη εγκυμοσύνη, όταν είχαν πάει πια όλα καλά με τον τράχηλο δεν βιαζόμουν να γεννηθεί, τη ζούσα με τα όλα της. Τώρα που έχω ξεκινήσει ηδη με προβληματάκια θέλω να περάσει πολύ γρήγορα ο καιρός.

[Chrysoum]

Just now, marakiz said:

Εσείς που έχετε δυο παιδιά, πείτε μου παρακαλώ κάτι. Οκ εφόσον γεννηθεί, η αγάπη θα γίνει ίδια, δεν θα μπορείς να ξεχωρισεις τα παιδιά σου. Όσο ήταν στην κοιλιά όμως, πείτε μου είχατε τα ίδια συναισθήματα στο πρώτο και στο δεύτερο? Γιατί εγώ καθόλου. Στο πρώτο παιδί δάκρυσα όταν άκουσα πρώτη φορά την καρδούλα του, του έγραφα ήδη σημειώσεις στο ημερολόγιο απο τις πρώτες εβδομάδες, χάιδευα την ανύπαρκτη ακόμα κοιλιά κλπ κλπ. Τώρα στο δεύτερο δεν νιώθω το ίδιο δέσιμο, δηλαδή νομίζω δεν το έχω καθόλου.  Το περάσατε κι εσείς ή να νιώσω κι άλλες τύψεις?   

 

 

@marakizτι ερωτησεις ειναι αυτες; Φυσικα και οχι!! Στο πρωτο καθομασταν πανω απο την κοιλια και περιμεναμε να κλωτσησει, και δωστου να βαζουμε τα χερια μας με τον αντρα μου να το πιασουμε και τα αυτια μας να το ακουσουμε. Τωρα του λεω, ααα μολις με κλωτσησε η ... (εχει ηδη ονομα). Χαμογελαμε και συνεχιζουμε αυτο που καναμε! Με το πρωτο ειναι ολα αλλιως, το ταξιδι στο αγνωστο, η γλυκια αγωνια (συν οτι εισαι λιγοτερο κουρασμενη γιατι δεν εχεις ενα νηπιο στην καθημερινοτητα σου οποτε το ζεις στο επακρο!). Θυμαμαι που ηξερα ακριβως ποσων εβδομαδων και ημερων ειμαι, ποτε μπαινω στον επομενο  μηνα κλπ, τωρα οταν με ρωτανε κολλαω καμια φορα, κατσε λεω ειμαι 22 ή 23;!

Δεν ανησυχω ουτε νιωθω τυψεις, ξερω οτι μεσω της τριβης ερχεται η αγαπη! Εδω λιωνω για το πρωτο μου παιδι που ηταν ενα τερατακι και μου εβγαλε την πιστη! Δεν αμφιβαλω οτι με τον καιρο θα νιωσω τα ιδια και για το δευτερο!

[mama16]

Just now, marakiz είπε:

 

Εγώ πάλι στην πρώτη εγκυμοσύνη, όταν είχαν πάει πια όλα καλά με τον τράχηλο δεν βιαζόμουν να γεννηθεί, τη ζούσα με τα όλα της. Τώρα που έχω ξεκινήσει ηδη με προβληματάκια θέλω να περάσει πολύ γρήγορα ο καιρός.

Μετά το τρίμηνο που θα καλυτερέψουν τα πράγματα δεν θα θες πιστεύω να περάσει γρήγορα. Πότε έχεις ΠΗΤ?? @Έσπεροςμε το καλό να κάνεις την εξωσωματική κ να μείνεις με την πρώτη έγκυος!

[marakiz]

Just now, mama16 είπε:

Μετά το τρίμηνο που θα καλυτερέψουν τα πράγματα δεν θα θες πιστεύω να περάσει γρήγορα. Πότε έχεις ΠΗΤ?? @Έσπεροςμε το καλό να κάνεις την εξωσωματική κ να μείνεις με την πρώτη έγκυος!

 

Θα καλυτερέψουν αλλά θα έχω θέμα με τον τράχηλο και όσο ξάπλα και προσπαθώ να είμαι, δεν γίνεται το ίδιο  τώρα με τον μικρό μου. Οπότε θα το έχω άγχος. 

2/11 είναι η ΠΗΤ μου! 

 

Just now, Chrysoum είπε:

 Με το πρωτο ειναι ολα αλλιως, το ταξιδι στο αγνωστο, η γλυκια αγωνια (συν οτι εισαι λιγοτερο κουρασμενη γιατι δεν εχεις ενα νηπιο στην καθημερινοτητα σου οποτε το ζεις στο επακρο!). Θυμαμαι που ηξερα ακριβως ποσων εβδομαδων και ημερων ειμαι, ποτε μπαινω στον επομενο  μηνα κλπ, τωρα οταν με ρωτανε κολλαω καμια φορα, κατσε λεω ειμαι 22 ή 23;!

 

 

Κι εγώ έτσι χαχα

[mama16]

Just now, Chrysoum είπε:

@marakizτι ερωτησεις ειναι αυτες; Φυσικα και οχι!! Στο πρωτο καθομασταν πανω απο την κοιλια και περιμεναμε να κλωτσησει, και δωστου να βαζουμε τα χερια μας με τον αντρα μου να το πιασουμε και τα αυτια μας να το ακουσουμε. Τωρα του λεω, ααα μολις με κλωτσησε η ... (εχει ηδη ονομα). Χαμογελαμε και συνεχιζουμε αυτο που καναμε! Με το πρωτο ειναι ολα αλλιως, το ταξιδι στο αγνωστο, η γλυκια αγωνια (συν οτι εισαι λιγοτερο κουρασμενη γιατι δεν εχεις ενα νηπιο στην καθημερινοτητα σου οποτε το ζεις στο επακρο!). Θυμαμαι που ηξερα ακριβως ποσων εβδομαδων και ημερων ειμαι, ποτε μπαινω στον επομενο  μηνα κλπ, τωρα οταν με ρωτανε κολλαω καμια φορα, κατσε λεω ειμαι 22 ή 23;!

Δεν ανησυχω ουτε νιωθω τυψεις, ξερω οτι μεσω της τριβης ερχεται η αγαπη! Εδω λιωνω για το πρωτο μου παιδι που ηταν ενα τερατακι και μου εβγαλε την πιστη! Δεν αμφιβαλω οτι με τον καιρο θα νιωσω τα ιδια και για το δευτερο!

@Chrysoum με το καλό να γεννηθεί κ το δεύτερο?? Πότε με το καλό?? Χαίρομαι που υπάρχουν στο φόρουμ κ άλλες κοπέλες έγκυες.. Πάντως αυτό ισχύει.. στην πρώτη εγκυμοσύνη κάθε φορά που κλωτσούσε το μωρό έλεγα στον άντρα μου κ το ένιωθε κ αυτός αφού ξαπλώναμε αγκαλιά στον καναπέ.. Σε αυτή την εγκυμοσύνη δεν έχει πετύχει ακόμα καμία κλωτσιά αφού με έναν μπόμπιρα στο σπίτι δεν υπάρχει χρόνος.. Ευτυχώς βλέπει την κοιλιά να μεγαλώνει κ το βλέπει να κουνιέται κ στον υπέρηχο αλλιώς δεν θα ήξερε ότι υπάρχει μωρό!!!!

Just now, marakiz είπε:

 

Θα καλυτερέψουν αλλά θα έχω θέμα με τον τράχηλο και όσο ξάπλα και προσπαθώ να είμαι, δεν γίνεται το ίδιο  τώρα με τον μικρό μου. Οπότε θα το έχω άγχος. 

2/11 είναι η ΠΗΤ μου! 

 

 

Κι εγώ έτσι χαχα

Τότε εντάξει θα είναι λίγο δύσκολα αλλά όλα θα πάνε καλά.. Για αυτό το θέμα δεν ξέρω πολλά άλλα υπάρχει περίπτωση όσο περνάει ο καιρός να μεγαλώσει ίσως λίγο το μήκος?

[Έσπερος]

Αχ κορίτσια η συζήτηση εδώ με ηρέμησε (να δω πότε θα μας μαλώσουν για το εκτός θέματος), πρώτα απ' όλα απενοχοποιήθηκα για τα όσα σκέφτομαι γιατί βλέπω ότι κι άλλες προβληματίζονται. Είναι σημαντικό να ανταλλάσσεις απόψεις όταν το περιβάλλον δεν βοηθάει. Εμένα η μητέρα μου τα έχει βάψει μαύρα για το τι θα κάνω που έχω μάθει τον μικρό αγκαλιά και πώς θα τον σηκώνω που θα πρέπει να προσέχω και όλα τα σχετικά που με πιέζουν, η πεθερά μου από την άλλη μας αγχώνει για διάφορα άλλα για το μετά και τι θα κάνουμε χωρίς βοήθεια που ο άλλος της γιος με πολλή βοήθεια και πάλι δεν τα βγάζουν πέρα και τέτοια, ο άντρας μου δεν θέλει παρεμβάσεις και ανακατέματα και θυμώνει όταν θεωρεί ότι με επηρεάζουν, δεν βοηθάει όλος αυτός ο αρνητισμός όταν ο καθένας κρίνει με βάση τα δικά του...

[Chrysoum]

Just now, mama16 said:

@Chrysoum με το καλό να γεννηθεί κ το δεύτερο?? Πότε με το καλό?? Χαίρομαι που υπάρχουν στο φόρουμ κ άλλες κοπέλες έγκυες.. Πάντως αυτό ισχύει.. στην πρώτη εγκυμοσύνη κάθε φορά που κλωτσούσε το μωρό έλεγα στον άντρα μου κ το ένιωθε κ αυτός αφού ξαπλώναμε αγκαλιά στον καναπέ.. Σε αυτή την εγκυμοσύνη δεν έχει πετύχει ακόμα καμία κλωτσιά αφού με έναν μπόμπιρα στο σπίτι δεν υπάρχει χρόνος.. Ευτυχώς βλέπει την κοιλιά να μεγαλώνει κ το βλέπει να κουνιέται κ στον υπέρηχο αλλιώς δεν θα ήξερε ότι υπάρχει μωρό!!!!

Χαχαχα καπως ετσι ναι! Σκεψου οτι ειναι να παω για υπερηχο και λεω στον αντρα μου, θελεις να ερθεις και εσυ; Και μου λεει εισαι τρελη φυσικα και θα ερθω! Νομιζω εχω περασει στο αλλο ακρο εντελως εγω. 

 

Ευχαριστω, επισης! Κοντευεις κιολας απο οτι ειδα! Τελος Ιουλιου - αρχες Αυγουστου περιμενουμε! Ναι ευτυχως να δινουμε κουραγιο η μια στην αλλη με τα νηπια και τα νεογεννητα. 

[marakiz]

Just now, mama16 είπε:

 

Τότε εντάξει θα είναι λίγο δύσκολα αλλά όλα θα πάνε καλά.. Για αυτό το θέμα δεν ξέρω πολλά άλλα υπάρχει περίπτωση όσο περνάει ο καιρός να μεγαλώσει ίσως λίγο το μήκος?

 

Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα 2,5 εκ στην αυχενική. Με ξεκούραση και προγεστερόνη έφτασε και 3εκ. Τώρα ήταν 2,8εκ από την 7η εβδ ήδη, παίρνω ήδη προγεστερόνη και μάλιστα 3 χάπια την ημέρα (αντί για 1 όπως την πρώτη) και κάνω ξεκούραση, οσο γίνεται με ένα 2,5 χρ στα ντουζένια του. Που παραδόξως είναι πολύ συνεργάσιμος, ευτυχώς!

Just now, Έσπερος είπε:

Αχ κορίτσια η συζήτηση εδώ με ηρέμησε (να δω πότε θα μας μαλώσουν για το εκτός θέματος), πρώτα απ' όλα απενοχοποιήθηκα για τα όσα σκέφτομαι γιατί βλέπω ότι κι άλλες προβληματίζονται. Είναι σημαντικό να ανταλλάσσεις απόψεις όταν το περιβάλλον δεν βοηθάει. Εμένα η μητέρα μου τα έχει βάψει μαύρα για το τι θα κάνω που έχω μάθει τον μικρό αγκαλιά και πώς θα τον σηκώνω που θα πρέπει να προσέχω και όλα τα σχετικά που με πιέζουν, η πεθερά μου από την άλλη μας αγχώνει για διάφορα άλλα για το μετά και τι θα κάνουμε χωρίς βοήθεια που ο άλλος της γιος με πολλή βοήθεια και πάλι δεν τα βγάζουν πέρα και τέτοια, ο άντρας μου δεν θέλει παρεμβάσεις και ανακατέματα και θυμώνει όταν θεωρεί ότι με επηρεάζουν, δεν βοηθάει όλος αυτός ο αρνητισμός όταν ο καθένας κρίνει με βάση τα δικά του...

 

Εσύ επηρεάζεσαι πολύ από μαμά και πεθερικά, ακόμα και μακριά που είναι. Αυτό κοίτα πως θα ξεπεράσεις.

 

(το μάλωμα κι εγώ το φοβάμαι..)

Just now, Chrysoum είπε:

Χαχαχα καπως ετσι ναι! Σκεψου οτι ειναι να παω για υπερηχο και λεω στον αντρα μου, θελεις να ερθεις και εσυ; Και μου λεει εισαι τρελη φυσικα και θα ερθω! Νομιζω εχω περασει στο αλλο ακρο εντελως εγω. 

 

Εντάξει, το ξεχείλισες! 

[Έσπερος]

Just now, marakiz είπε:

Εσύ επηρεάζεσαι πολύ από μαμά και πεθερικά, ακόμα και μακριά που είναι. Αυτό κοίτα πως θα ξεπεράσεις.

Άσε γιατί όσο είμαστε μακριά καλά είναι. Τώρα που θα αρχίσουν τα ταξίδια στην Αθήνα, αρχίζουν και τα λόγια, πόσο θα μείνετε, και για΄τι δεν μένετε κι άλλο, και γιατί δεν πάτε κι οι δυο στην επιτροπή να αφήσετε το παιδί μόνο του σ' εμάς, και πότε θα σας δουν οι άλλοι παππούδες, πότε θα σας δουν τ΄'  αδέρφια σας κλπ και να η γκρίνια. 

[mama16]

Just now, Chrysoum είπε:

Χαχαχα καπως ετσι ναι! Σκεψου οτι ειναι να παω για υπερηχο και λεω στον αντρα μου, θελεις να ερθεις και εσυ; Και μου λεει εισαι τρελη φυσικα και θα ερθω! Νομιζω εχω περασει στο αλλο ακρο εντελως εγω. 

 

Ευχαριστω, επισης! Κοντευεις κιολας απο οτι ειδα! Τελος Ιουλιου - αρχες Αυγουστου περιμενουμε! Ναι ευτυχως να δινουμε κουραγιο η μια στην αλλη με τα νηπια και τα νεογεννητα. 

Ευχαριστώ πολύ καλή μου, @Έσπερος όντως δεν χρειάζεται να επηρεαζεσαι... Ότι θέλουν ας λένε! Όσο για το εκτός θέματος κάποια παρατήρηση θα γίνει!!!! @marakiz όλα καλά θα πάνε, δεν σημαίνει ότι θα μειωθεί κ άλλο

[little lamb]

1 hour ago, marakiz είπε:

Εσείς που έχετε δυο παιδιά, πείτε μου παρακαλώ κάτι. Οκ εφόσον γεννηθεί, η αγάπη θα γίνει ίδια, δεν θα μπορείς να ξεχωρισεις τα παιδιά σου. Όσο ήταν στην κοιλιά όμως, πείτε μου είχατε τα ίδια συναισθήματα στο πρώτο και στο δεύτερο? Γιατί εγώ καθόλου. Στο πρώτο παιδί δάκρυσα όταν άκουσα πρώτη φορά την καρδούλα του, του έγραφα ήδη σημειώσεις στο ημερολόγιο απο τις πρώτες εβδομάδες, χάιδευα την ανύπαρκτη ακόμα κοιλιά κλπ κλπ. Τώρα στο δεύτερο δεν νιώθω το ίδιο δέσιμο, δηλαδή νομίζω δεν το έχω καθόλου.  Το περάσατε κι εσείς ή να νιώσω κι άλλες τύψεις?   

 


 

 

Εγώ που δεν κάνω τίποτα από αυτά ούτε τώρα που είμαι έγκυος στο πρώτο να ανησυχήσω;  

 

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

Παντως για να πουμε κ την αληθεια, αυτη η κατασταση μιας μαμας που ειναι μονη, οχι απαραιτητα χωρις ανθρώπους γυρω της, αλλα χωρις περιβαλλον στην ιδια φαση ή με ιδια πειρα, ειναι πρόσφατο φαινομενο. και λογω της κινητικότητας των νεων ζευγαριών, αλλα κ γιατι ο καθενας μας εχει περίγυρο σε αλλη φαση.

 

Κι όμως νομίζω ότι αυτό είναι απλά μια εντύπωση που έχουμε. Κι εμένα η μητέρα μου θεωρεί ότι η βοήθεια είναι απαραίτητη κλπ, ίσως επειδή η ίδια είχε τους γονείς της στην ίδια πολυκατοικία, όμως απ' ό,τι θυμάμαι από το σχολείο (Αθήνα ήμασταν) οι περισσότεροι συμμαθητές μου είχαν παππουδογιαγιάδες σε χωριά, οπότε οι γονείς τους δεν είχαν την περιβόητη βοήθεια που υποτίθεται ότι υπήρχε παλιά. Αν σκεφτούμε και το ότι πολλές μαμάδες δεν δούλευαν, τότε ίσχυε και το "όλη μέρα με τα παιδιά". Όσοι ζούσαν στα ίδια μέρη με παππούδες όντως θα ήταν αλλιώς. Αλλά στις δεκαετίες 70-80 νομίζω τα πιο πολλά ζευγάρια μετακινούνταν πλέον προς τις μεγαλουπόλεις και οι παππούδες εξακολουθούσαν να ζουν στα μέρη τους. Δεν υπήρχαν τόσοι παππούδες στις μεγαλουπόλεις όσο σήμερα. Σήμερα βέβαια γίνεται και το αντίθετο, φεύγουν οι νέοι και μένουν οι παππούδες στις μεγαλουπόλεις, όπως στην περίπτωσή σας, Έσπερος!

[Sentir...natureza]

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Συγγνώμη έχεις αντιληφθεί σε αυτό το φόρουμ να γράφουν μητέρες που δεν είναι ευχαριστημένες από την μητρότητα και την οικογένεια; Εδώ γράφουν και κοπέλες που λένέ ότι άφησαν και τη δουλειά τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ή εργηαζόμενες που παρά τις δυσκολίες επιλέγουν να κάνουν και 2 και 3 και περισσότερα παιδιά, όπως και μητερες που έχουν δυσκολευτεί να τα αποκτήσουν. Δηλαδή το να πει  κάποια ότι βρήκε κάτι κουραστικό ή δύσκολο σημαίνει ότι μετάνιωσε ή δεν χαίρεται τα παιδιά και την οικογένειά της; Εντάξει έχω κι εγώ μια επιφύλαξη ως προς την υπερπληροφόρηση κάποιων αρνητικών, τα έχω γράψει και στο θέμα του θηλασμού, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να τρομοκρατήσει κάποιον (εμένα τουλάχιστον με τρομοκρατεί). Αλλά από την άλλη, καλό είναι να ξέρεις ότι ένα νεογέννητο δεν είναι μαμ κακά και νάνι όπως λένε όλοι. Εγώ τουλάχιστον αν το ήξερα αυτό, ίσως να μην πάθαινα το σοκ που έπαθα.

Δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα. Εξάλλου, @elenipδεν πιστεύω ότι άφησα να εννοηθεί απο τα γραφόμενα μου ότι μετάνιωσα που έκανα παιδιά η ότι είναι τόσο δύσκολα που αποτρέπω κάποιον να ζήσει την μητρότητα. Για την ακρίβεια είμαι ανθρωπος που εξυμνεί την μητρότητα σε κάθε στιγμή της ζωής του (την βάζω πάνω απ'ολα και δεν ξέρω αν είναι και υγιές αυτό) αλλά αλίμονο αν δεν μπορούμε να πούμε ότι μια μόνη μαμά με ένα νεογέννητο και ένα νήπιο εκτός από τα καλά έχει και δυσκολίες, κάτι που έτσι κι αλλιώς εξυπακούεται. Και για να είμαστε ειλικρινείς δεν σημαίνει ότι αυτοί που προσπαθούνε πολύ για παιδί θα είναι και καλοί γονείς, ούτε ότι θα βλέπουν κάθε δυσκολία με χαρά και ευχαριστηση. Φυσικά και σέβομαι την προσπάθεια τους, αλλά δεν σημαίνει ότι αυτοι που τους έρχεται εύκολα μια εγκυμοσύνη δείχνουν μικροτερη εκτίμηση στο γεγονός και στο ίδιο το παιδί εν τέλει από αυτούς που δυσκολεύονται να το καταφέρουν. Με την ίδια λογική δεν θα έπρεπε ποτέ να εκφράζουμε την δυσαρέσκεια μας για το οτιδήποτε γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που ζούμε. 

 

@marakiz το  είχα γράψει και σε κάποιο άλλο θέμα (νομίζω σε ένα που έλεγε την ιδανική στιγμή για 2ο παιδί) ότι κι εγώ ένιωθα πολλές τύψεις που δεν είχα το συναισθηματικο δεσιμο που είχα με τον πρωτο μου μέσα στην κοιλιά. Λεύκωμα κρατούσα και στους δύο  αλλά μπορώ να πω ότι γύρω στον 7ο άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με την κοιλιά μου γιατί έκανε κι αυτός αρκετά αισθητή την παρουσία του και "θυμόμουν" ευκολότερα ότι έχω μωράκι μέσα μου χαχα. Μην νιώθεις τύψεις, απλά τον χρόνο σου τον γεμίζει ο πρωτος και δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς το μικρό θαυματακι στην κοιλιά σου! Σε λίγο καιρό θα στο θυμίζει το ίδιο το μωρό  με τις μανούβρες του αλλά και πάλι μην νιωσεις άσχημα αν δεν νιώθεις τον ίδιο ενθουσιασμό... είναι απόλυτα λογικο

[elenip]

Μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε τι εννοούμε δυσκολίες? Γιατί άλλο μπορεί να λέτε εσείς και άλλο να εισπράττω εγώ..

Π.χ. μία μαμά που δεν δουλεύει είτε από επιλογή είτε επειδή βρίσκεται σε άδεια μητρότητος και έχει μόνο τo παιδί / παιδιά και το σπίτι (μαγείρεμα / συγύρισμα κλπ τα είχε και πριν τα παιδιά) σε ποιο ακριβώς ζήτημα χρειάζεται βοήθεια?

Α) για δουλειές σπιτιού? (μπορεί να πάρει μία κοπέλα να βοηθάει)

Μην ακούσω για οικονομικές δυσκολίες γιατί όταν κάνουμε παιδιά υποτίθεται ότι έχουμε κάνει και τα κουμάντα μας να τα μεγαλώσουμε, δεν θα σωθούμε με ένα 50ευρω που θα δώσουμε ενδεχομένως σε μία κοπέλα για δουλειές σπιτιού.

Β) για την φροντίδα του μωρού? (αν δεν το κάνει η μητέρα ποιος θα το κάνει?)

Γ) για να αφήσουμε κάπου το παιδί να πάμε να πιούμε ένα καφέ?

[Sentir...natureza]

Just now, elenip είπε:

Μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε τι εννοούμε δυσκολίες? Γιατί άλλο μπορεί να λέτε εσείς και άλλο να εισπράττω εγώ..

Π.χ. μία μαμά που δεν δουλεύει είτε από επιλογή είτε επειδή βρίσκεται σε άδεια μητρότητος και έχει μόνο τo παιδί / παιδιά και το σπίτι (μαγείρεμα / συγύρισμα κλπ τα είχε και πριν τα παιδιά) σε ποιο ακριβώς ζήτημα χρειάζεται βοήθεια?

Α) για δουλειές σπιτιού? (μπορεί να πάρει μία κοπέλα να βοηθάει)

Μην ακούσω για οικονομικές δυσκολίες γιατί όταν κάνουμε παιδιά υποτίθεται ότι έχουμε κάνει και τα κουμάντα μας να τα μεγαλώσουμε, δεν θα σωθούμε με ένα 50ευρω που θα δώσουμε ενδεχομένως σε μία κοπέλα για δουλειές σπιτιού.

Β) για την φροντίδα του μωρού? (αν δεν το κάνει η μητέρα ποιος θα το κάνει?)

Γ) για να αφήσουμε κάπου το παιδί να πάμε να πιούμε ένα καφέ?

Προσωπικά μιλώντας, αν δεν έχω κοιμηθεί καλά (λογικό με ένα φυσιολογικό νεογέννητο και ένα τρίχρονο που συνήθως ξυπνάει μια φορά τη νύχτα) είμαι σαν ζόμπι όλη την ημέρα. Ναι, θα πάω την βόλτα με τα παιδιά, ναι, θα έχω την άφθονη υπομονή, αλλά δουλειές όχι δεν θα κάνω η θα κάνω και θα είμαι περισσότερο πτώμα. Ουτε έχω την "πολυτέλεια" να πάρω κοπέλα, προτιμώ η μάλλον επιβαλλεται να δώσω αυτά τα λεφτά κάπου αλλού. Για να σου γίνει σαφές δεν παραπονιέμαι για αυτά που περνάω, απλά λέω την αλήθεια μου, ότι έχω ψοφησει της κουρασης... Μα ποια λεχωνα με 2 παιδιά δεν κουράζεται;;; Ειδικά αν είναι μόνη της; Γιατί είναι τόσο κατακριτέο που εκφράζει ότι δυσκολεύεται;;; Δεν μπορώ να αντιληφθώ τις αντιπαραθεσεις σου, πραγματικά... 

[Chrysoum]

Just now, elenip said:

Μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε τι εννοούμε δυσκολίες? Γιατί άλλο μπορεί να λέτε εσείς και άλλο να εισπράττω εγώ..

Π.χ. μία μαμά που δεν δουλεύει είτε από επιλογή είτε επειδή βρίσκεται σε άδεια μητρότητος και έχει μόνο τo παιδί / παιδιά και το σπίτι (μαγείρεμα / συγύρισμα κλπ τα είχε και πριν τα παιδιά) σε ποιο ακριβώς ζήτημα χρειάζεται βοήθεια?

Α) για δουλειές σπιτιού? (μπορεί να πάρει μία κοπέλα να βοηθάει)

Μην ακούσω για οικονομικές δυσκολίες γιατί όταν κάνουμε παιδιά υποτίθεται ότι έχουμε κάνει και τα κουμάντα μας να τα μεγαλώσουμε, δεν θα σωθούμε με ένα 50ευρω που θα δώσουμε ενδεχομένως σε μία κοπέλα για δουλειές σπιτιού.

Β) για την φροντίδα του μωρού? (αν δεν το κάνει η μητέρα ποιος θα το κάνει?)

Γ) για να αφήσουμε κάπου το παιδί να πάμε να πιούμε ένα καφέ?

Θα σου πω μερικές:

- μια μαμά που κοιμάται 4-5 ώρες διακεκομμένες το βράδυ και την ημέρα έχει να ασχοληθεί με ένα νηπιο που ζηλεύει και θέλει κι αυτό αμέριστη προσοχή. Ένα νηπιο πχ που δεν θα του πεις πήγαινε να ζωγραφίσεις όσο εγώ θηλάζω και θα πάει. 

- ένα θηλάζον μωρο που είναι κολλημένο στο στήθος όλη μέρα τους πρώτους μήνες, οπότε και η μαμά δεν προλαβαίνει να κάνει καμία άλλη δουλειά στο σπίτι, άρα μιλάμε για πολύ παραπάνω από 50 ευρώ τον μήνα για βοήθεια. 

- ένα μωρο που έχει κολικούς μέχρι 4 μηνών όλο το βράδυ και κοιμαται στις 5 το πρωί. 

 

Αυτά είναι μόνο κάποια παραδείγματα. Δεν σημαίνει ότι θα τύχουν σε όλους, όμως δεν σήμαινει ότι και κάποιος που τα καταφέρνει μια χαρά με 2 μικρά παιδιά (ίσως γιατί είναι απλά τυχερός) είναι κάτι που μπορούν να το κάνουν όλοι. Αυτή η απόλυτοτητα του αφού εγώ τα καταφέρνω, τότε δεν υπάρχουν δυσκολίες με ξεπερνά πραγματικά. 

[marakiz]

Για μένα είναι τόσο αυτονόητες οι δυσκολίες  (και όχι οι δυστυχίες) για μια μαμά με μικρά παιδιά που μου κάνει ανώφελο να τις εξηγήσω προς το πείσμα τόσης άρνησης. 

[elenip]

Just now, Sentir...natureza said:

Προσωπικά μιλώντας, αν δεν έχω κοιμηθεί καλά (λογικό με ένα φυσιολογικό νεογέννητο και ένα τρίχρονο που συνήθως ξυπνάει μια φορά τη νύχτα) είμαι σαν ζόμπι όλη την ημέρα. Ναι, θα πάω την βόλτα με τα παιδιά, ναι, θα έχω την άφθονη υπομονή, αλλά δουλειές όχι δεν θα κάνω η θα κάνω και θα είμαι περισσότερο πτώμα. Ουτε έχω την "πολυτέλεια" να πάρω κοπέλα, προτιμώ η μάλλον επιβαλλεται να δώσω αυτά τα λεφτά κάπου αλλού. Για να σου γίνει σαφές δεν παραπονιέμαι για αυτά που περνάω, απλά λέω την αλήθεια μου, ότι έχω ψοφησει της κουρασης... Μα ποια λεχωνα με 2 παιδιά δεν κουράζεται;;; Ειδικά αν είναι μόνη της; Γιατί είναι τόσο κατακριτέο που εκφράζει ότι δυσκολεύεται;;; Δεν μπορώ να αντιληφθώ τις αντιπαραθεσεις σου, πραγματικά... 

 

Αν έχεις διαβάσει προσεκτικά τι έχει γραφτεί η αντίθεσή μου είναι στο πόσο βασανιστικό ή εφιαλτικό μπορεί να είναι το γεγονός να είμαστε σπίτι με τα παιδιά, that’s it.

Προφανώς και μία μητέρα θα κουραστεί, προφανώς και ένας άνθρωπος θα κουραστεί είτε από παιδιά είτε από δουλειά είτε από το οτιδήποτε.

Just now, Chrysoum said:

Θα σου πω μερικές:

- μια μαμά που κοιμάται 4-5 ώρες διακεκομμένες το βράδυ και την ημέρα έχει να ασχοληθεί με ένα νηπιο που ζηλεύει και θέλει κι αυτό αμέριστη προσοχή. Ένα νηπιο πχ που δεν θα του πεις πήγαινε να ζωγραφίσεις όσο εγώ θηλάζω και θα πάει. 

- ένα θηλάζον μωρο που είναι κολλημένο στο στήθος όλη μέρα τους πρώτους μήνες, οπότε και η μαμά δεν προλαβαίνει να κάνει καμία άλλη δουλειά στο σπίτι, άρα μιλάμε για πολύ παραπάνω από 50 ευρώ τον μήνα για βοήθεια. 

- ένα μωρο που έχει κολικούς μέχρι 4 μηνών όλο το βράδυ και κοιμαται στις 5 το πρωί. 

 

Αυτά είναι μόνο κάποια παραδείγματα. Δεν σημαίνει ότι θα τύχουν σε όλους, όμως δεν σήμαινει ότι και κάποιος που τα καταφέρνει μια χαρά με 2 μικρά παιδιά (ίσως γιατί είναι απλά τυχερός) είναι κάτι που μπορούν να το κάνουν όλοι. Αυτή η απόλυτοτητα του αφού εγώ τα καταφέρνω, τότε δεν υπάρχουν δυσκολίες με ξεπερνά πραγματικά. 

 

Δεν θα την συγκρίνω όμως με μία μαμά που μπορεί να δουλεύει σουπερμαρκετ και να γυρίζει και να έχει να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά! Επειδή το να είμαστε σπίτι με τα παιδιά προβλάλλεται ως βουνό, σκεφτείτε και μία καθαρίστρια που καθαρίζει όλη μέρα και γυρίζει σπίτι και μπορεί και αυτή να έχει 2 μικρά παιδιά.

Λυπάμαι αλλά αυτή θα την καταλάβω καλύτερα!

Just now, marakiz said:

Για μένα είναι τόσο αυτονόητες οι δυσκολίες  (και όχι οι δυστυχίες) για μια μαμά με μικρά παιδιά που μου κάνει ανόφελο να τις εξηγήσω προς το πείσμα τόσης άρνησης. 

 

Απλώς διαφωνώ, κακό και αυτό?

[kotsifikos]

Kορίτσια δεν ξέρω τι λέτε αλλά εγώ στην λοχεία μου παρόλο που δεν είχα άλλο παιδί πάλι πτώμα ήμουν, αλήθεια πιστεύω πως δεν υπάρχει πιο κουραστική περίοδος για μία μητέρα!