Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[Fenia27]

Just now, Αννα 35 είπε:

Το ζητούμενο νομίζω είναι να αντιληφθεί το παιδί τη συνάφεια μεταξύ αιτίου και αιτιατού. Στην περίπτωση που το αιτιατό αφορά και το παιδί που ουδεμία σχέση έχει με την αιτία, θεωρώ πως δεν μπορεί η συνάφεια αυτή να γίνει αντιληπτή.

Ποιο μήνυμα περνάμε λοιπόν στα παιδιά; Ότι είναι αδιάφορο το ποιος προκάλεσε μια κατάσταση, οι συνέπειες είναι ίδιες για όλους; Για ποιο λόγο λοιπόν κάποιος να επιδείξει θετική συμπεριφορά;

 

Just now, erin0000 είπε:

 

 

Ότι μέχρι στιγμής είναι όλα καλά. Μιλάμε για την περίπτωση που συνεχίζει να το κάνει παρά τις εξηγήσεις. 

 

Αν ήταν όμως μεγαλύτερες ηλικίες, αμέσως θα αντιδρούσε ο μικρός γιατί θα ένιωθε αδικημένος... Ή αλλιώς θα υποχωρούσε και θα έδινε το παιχνίδι που του άρπαξε ο αδερφός του προκειμένου να μην βρει τον μπελά του και εκείνος.. 

 

Μπορειτε να μου απαντησετε (αν εχετε μια θεωρια πανω σε αυτο) γιατι ενα διχρονο δινει πισω ενα παιχνιδι που πηρε και με το οποιο δεν θα παιξει ουτως η αλλως..? γιατι επιλεγει να το δωσει στον αδερφο του?

 

Καθε πραξη ενος παιδιου θα εχει συνεπειες για τον ιδιο...δεν πανε παντα πακετο τα αδερφια

Εχουμε δρομο ακομα..ναι ειναι μικρα παιδια ακομη...αλλαααα problem solved! 

Απο την μερα που εγινε ξεκαθαρο οτι τα παιχνιδια φευγουν οταν δεν παιζουμε καλα...ποτε ξανα απο εκεινη την ημερα κανενα παιχνιδι δεν μας αφησε ;) 

παντα καταληγουν σε αυτον που επαιζε πρωτος...

 

οταν τα παιδια μεγαλωνουν και φτανουν σε ηλικια δημοτικου και αρχιζουν να τσακωνονται μεταξυ τους για παιχνιδια, ποιος θα δει τι στην τηλεοραση και η μαμα δεν ειναι συνεχεια μπροστα...θα ηταν ποιο καλο να πιασει τα παιδια ενα ενα, να τα ανακρινει ποιος εφταιξε και ποιος ξεκινησε πρωτος ωστε αυτος να τιμωρηθει? 

 

Οταν τα παιδια ξερουν οτι αν δεν συνεργαστουν, δεν βρουνε την λυση μονα τους η μαμα δεν θα ασχοληθει με τιμωριες απλα θα παρει το παιχνιδι/θα κλεισει την τηλεοραση...Αυτο δεν θα τους κανει να σκεφτουν δυο φορες πριν μαλωσουν? δεν θα τα κανει να συνεργαστουν καλυτερα? 

 

Εγω κλινω προς τα εκει..οι μαμαδες με παιδια δημοτικου ισως μας διαφωτισουν...

[erin0000]

Να προσέχετε πάντα τι μηνύματα περνάτε και στα μικρότερα παιδιά... Δεν δρούμε πάντα με γνώμονα το μεγάλο παιδί.

[Αννα 35]

Θα σου μιλήσω όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά, γιατί υπάρχει η πείρα που έχω αποκομίσει από τα παιδιά μου. 

Στην ηλικία των 5-6 ετών πλέον γνωρίζουν ότι δεν αρπάζουμε τα παιχνίδια από τα χέρια του άλλου. Προφανώς και έχει συμβεί το ένα να θέλει να παίξει με το παιχνίδι που έχει το άλλο, αλλά δεν το αρπάζει. Θα εκφράσει τη δυσαρέσκεια του κλαίγοντας ή γκρινιάζοντας, αλλά δεν θα το αρπάξει. Μπορεί να περιμένει τη σειρά του, συχνά καταλήγουν να παίζουν μαζί.

Στόχος λοιπόν είναι κατανοήσουν γιατί υπάρχει κάποιος κανόνας και να τον σέβονται. Αν το καταφέρεις αυτό δεν θα κληθεις να υποδυθείς τον ιδιωτικό ερευνητή - ρόλος που ομολογουμένως ευτυχώς πότε δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως χρειαστεί να παίξω δυνητικά.

[Έσπερος]

Νομίζω ότι όπως το έκανε η @Fenia27 (που κι εμένα με ξένισε λίγο, τη συλλογική τιμωρία και στο σχολείο ακόμα προσπαθούμε να την αποφύγουμε αν και συμβαίνει πολλές φορές να στερηθούν όλοι κάτι εξαιτίας λίγων), ο μικρός το εξέλαβε σαν υπεράσπιση επειδή ούτως ή άλλως δεν θα έπαιζε με τα παιχνίδια, αφού του τα πήρε ο αδερφός του. 

[little lamb]

Just now, Έσπερος είπε:

Νομίζω ότι όπως το έκανε η @Fenia27 (που κι εμένα με ξένισε λίγο, τη συλλογική τιμωρία και στο σχολείο ακόμα προσπαθούμε να την αποφύγουμε αν και συμβαίνει πολλές φορές να στερηθούν όλοι κάτι εξαιτίας λίγων), ο μικρός το εξέλαβε σαν υπεράσπιση επειδή ούτως ή άλλως δεν θα έπαιζε με τα παιχνίδια, αφού του τα πήρε ο αδερφός του. 

 

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα όντως θα μπορούσε να το πάρει έτσι θετικά (αφού μου πήρε το παιχνίδι ο μεγάλος, του το πήρε η μαμά, άρα με υπερασπίστηκε). Αλλά γενικά κι εμένα μου φαίνεται κρίμα να "τιμωρείται" και το παιδί που δεν έκανε κάτι. Γιατί ναι μεν στέκει το "ξέροντας πως αν δεν παίξουν καλά δεν θα παίξουν καθόλου, οπότε θα επιλέξουν να είναι συνεργάσιμοι", θα ίσχυε όμως αν γενικά και τα δύο παιδιά έπαιζαν "άσχημα". Τι γίνεται όμως αν ο ένας ο καημένος συνεχώς παίζει καλά ενώ ο άλλος συνεχώς προκαλεί προβλήματα; Αυτός που προκαλεί τα προβλήματα όντως θα αποκομίσει κάτι και θα αρχίσει να συνεργάζεται. Ο άλλος όμως που έπαιζε ήσυχος ήσυχος γιατί να το στερηθεί; (Βέβαια Φένια λες ότι ο μεγάλος σου τελικά το δίνει οπότε μάλλον είναι καλόβολος και καταλαβαίνει το λάθος του, οπότε δεν αναφέρομαι σε εσένα συγκεκριμένα)

[Lenia16]

Just now, Έσπερος είπε:

Νομίζω ότι όπως το έκανε η @Fenia27 (που κι εμένα με ξένισε λίγο, τη συλλογική τιμωρία και στο σχολείο ακόμα προσπαθούμε να την αποφύγουμε αν και συμβαίνει πολλές φορές να στερηθούν όλοι κάτι εξαιτίας λίγων), ο μικρός το εξέλαβε σαν υπεράσπιση επειδή ούτως ή άλλως δεν θα έπαιζε με τα παιχνίδια, αφού του τα πήρε ο αδερφός του. 

Μα δεν ειναι υπεράσπιση, είναι υποταγή στη μοίρα που προδιαγραφηκε από τις κινήσεις του μεγάλου. Τι κέρδισε ο μικρός; Δε θα παίξει no matter what.

[little lamb]

Και για να επεκτείνω λίγο τη σκέψη μου, αν όντως το παιδί που δεν προκάλεσε πρόβλημα το εκλάβει ως υπεράσπιση, δεν σημαίνει όμως ότι θα είναι και ευχαριστημένο. Γιατί ούτως ή άλλως δεν θα παίξει! Πιο δίκαιο θα ήταν να έπαιζε. Αλλιώς είναι σαν να λέμε ότι δεν έχει τόσο πολύ σημασία αν θα παίξει, απλά θα χαρεί με τη "δικαίωση" που "τιμωρήθηκε" ο άλλος. Πώς να το πω, στον κόσμο των μεγάλων (τραβηγμένο παράδειγμα βέβαια) σαν να λέμε ότι συνελήφθη ας πούμε ο κλέφτης που λήστεψε το σπίτι μας ή ο δολοφόνος κάποιου συγγενή μας ή πήραμε αποζημίωση οπότε "δικαιωθήκαμε", δεν γυρνάει όμως πίσω ο συγγενής μας ή τα πράγματα που μας έκλεψαν! Δεν αρκεί δηλαδή να νιώσει το "ήρεμο" παιδί ότι δικαιώθηκε επειδή "τιμωρήθηκε" το άλλο. Η ουσία είναι ότι δεν παίζει και αυτό! (και ξαναλέω ότι αν γενικά κάνουν και οι δύο τα ίδια λάθη, η μέθοδος στέκει γιατί μαθαίνουν να συνεργάζονται. Αν όμως ο Α συνεχώς επιβάλλεται στον Β ενώ ο Β δεν φέρεται ποτέ έτσι, τότε ο Β θα είναι πάντα το θύμα χωρίς λόγο)

[kotsifikos]

Εγώ ένα έχω δεδομένο, πως τα αδέρφια δεν υπάρχει περίπτωση να μην τσακωθούν, σε κανένα σύμπαν δεν συμβαίνει αυτό!

Τα παιδιά σου @Fenia27 είναι ακόμα πάρα πολυ μικρά, μεγαλώνοντας δεν θα το αποφύγεις αυτό, θα έρθουν στιγμές που θα γίνεις διαιτητής βέβαια όσο πιο ισορροπημένα είναι τα πράγματά τόσο λιγότερες εντάσεις θα έχετε, όμως θεωρώ πως είναι απίθανο δύο αδέρφια να μην συγκρουστούν  στην παιδική τους ηλικία.

 

Just now, marakiz said:

 Το θέμα είναι να καταλαβαίνουν τα παιδιά για πιο λόγο μπορεί να στερούνται κάτι. Όχι να υπακούν για να μην το στερηθούν.

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, και εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω πράξη, είναι κομματάκι δύσκολο βέβαια.

[Fenia27]

Just now, Lenia16 είπε:

Μα δεν ειναι υπεράσπιση, είναι υποταγή στη μοίρα που προδιαγραφηκε από τις κινήσεις του μεγάλου. Τι κέρδισε ο μικρός;

 

στην συγκεκριμενη περιπτωση ουτε που καταλαβε τι γινοταν..ηταν πολυ μωρο (8 μηνων ουτε καν δεν θυμαμαι)

 

Just now, little lamb είπε:

 

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα όντως θα μπορούσε να το πάρει έτσι θετικά (αφού μου πήρε το παιχνίδι ο μεγάλος, του το πήρε η μαμά, άρα με υπερασπίστηκε). Αλλά γενικά κι εμένα μου φαίνεται κρίμα να "τιμωρείται" και το παιδί που δεν έκανε κάτι. Γιατί ναι μεν στέκει το "ξέροντας πως αν δεν παίξουν καλά δεν θα παίξουν καθόλου, οπότε θα επιλέξουν να είναι συνεργάσιμοι", θα ίσχυε όμως αν γενικά και τα δύο παιδιά έπαιζαν "άσχημα". Τι γίνεται όμως αν ο ένας ο καημένος συνεχώς παίζει καλά ενώ ο άλλος συνεχώς προκαλεί προβλήματα; Αυτός που προκαλεί τα προβλήματα όντως θα αποκομίσει κάτι και θα αρχίσει να συνεργάζεται. Ο άλλος όμως που έπαιζε ήσυχος ήσυχος γιατί να το στερηθεί; (Βέβαια Φένια λες ότι ο μεγάλος σου τελικά το δίνει οπότε μάλλον είναι καλόβολος και καταλαβαίνει το λάθος του, οπότε δεν αναφέρομαι σε εσένα συγκεκριμένα)

 

στο μυαλο μου ειναι κατι που θα μπορουσε να λειτουργησει θετικα αναμεσα στα αδερφια ...εχω ομως την διακριση που απαιτουν οι διαφορετικες καθε φορα συνθηκες και ηλικιες...αν δεν λειτουργει κατι και βλεπω οτι επιδρα αρνητικα τοτε το αλλαζω...με ενδιαφερει να ειναι αγαπημενα αδερφια και να μην χωρανε ανταγωνισμοι μεταξυ τους..προς το παρον ολα καλα..εχουν μια ονειρεμενη σχεση και τα καμαρωνω σαν καλη κουκουβαγια και γω :)

Just now, kotsifikos είπε:

είναι απίθανο δύο αδέρφια να μην συγκρουστούν  στην παιδική τους ηλικία.

 

μα δεν προσπαθω να αποτρεψω την συγκρουση αλλα να προτρεψω την συνεργασια και επιλυση μετα απο αυτη... 

[Αννα 35]

Τα αδέρφια θα έχουν συγκρούσεις. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Όμως, είναι στο χέρι των γονιών να τα βοηθήσουμε να τις διαχειρίζονται με υγιή τρόπο.

Χωρίς χειροδικίες και προσβολές.

Και να έχουμε υπόψη μας, ότι τα παιδιά μας μας μιμούνται. Ο τρόπος που μιλάμε, συμπεριφερόμαστε επιδρά και αποτελεί πρότυπο.

[marakiz]

Just now, kotsifikos είπε:

 

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, και εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω πράξη, είναι κομματάκι δύσκολο βέβαια.

Αγαθά κόποις κτώνται 

[Έσπερος]

Να κάνω μια τρίτη αφελή ερώτηση προς τις έμπειρες. Πόσο εφικτό θεωρείτε να απασχολεί η μητέρα μόνη της ένα βρέφος κι ένα νήπιο για τη μισή μέρα (θεωρώντας ότι ο μπαμπάς επιστρέφει μια φυσιολογική ώρα) χωρίς άλλη βοήθεια; Το ρωτάω γιατί στο περιβάλλον μου δεν γνωρίζω πολλούς με δύο παιδιά και όσοι γνωρίζω είχαν κοντά τους μια γιαγιά έστω και λίγες ώρες την εβδομάδα, ή τα παιδιά είχαν τέτοια διαφορά που το ένα έλειπε λίγο στον παιδικό. Αλλά προφανώς αυτό δεν είναι κανόνας. Πώς είναι όμως η συνύπαρξη βρέφους και νηπίου με μόνο τη μαμά στο σπίτι; Είναι καθόλου ευχάριστη; Κι αν ναι, από πότε αρχίζει να γίνεται ευχάριστη και όχι βασανιστήριο για όλους; 

[Lenia16]

Just now, Έσπερος είπε:

Να κάνω μια τρίτη αφελή ερώτηση προς τις έμπειρες. Πόσο εφικτό θεωρείτε να απασχολεί η μητέρα μόνη της ένα βρέφος κι ένα νήπιο για τη μισή μέρα (θεωρώντας ότι ο μπαμπάς επιστρέφει μια φυσιολογική ώρα) χωρίς άλλη βοήθεια; Το ρωτάω γιατί στο περιβάλλον μου δεν γνωρίζω πολλούς με δύο παιδιά και όσοι γνωρίζω είχαν κοντά τους μια γιαγιά έστω και λίγες ώρες την εβδομάδα, ή τα παιδιά είχαν τέτοια διαφορά που το ένα έλειπε λίγο στον παιδικό. Αλλά προφανώς αυτό δεν είναι κανόνας. Πώς είναι όμως η συνύπαρξη βρέφους και νηπίου με μόνο τη μαμά στο σπίτι; Είναι καθόλου ευχάριστη; Κι αν ναι, από πότε αρχίζει να γίνεται ευχάριστη και όχι βασανιστήριο για όλους; 

Έχω φίλη που κρατούσε μόνη της δίδυμα κ τη 14 μηνών κόρη της. Νομίζω ότι έφτασε ένα βήμα πριν την τρέλα. Τα μωρά τα είχε μονίμως στο παρκοκρεβατο ή στην κούνια ή στα αυγά γιατί το μεγάλο μάθαινε να περπατάει κ γινόταν το έλα να δεις και μετά που μεγάλωσαν τα μικρά κ χρειαζόταν να ασχολείται μαζί τους το μεγάλο έβλεπε κινητό ή τηλεόραση γιατί δε γινόταν διαφορετικά. Ο άντρας της φεύγει στις 7 κ γυριζει το βράδυ από τη δουλειά γιατί είναι σε άλλη πολη. Τραγωδία μου φαίνεται προσωπικά, είναι κ ένας λόγος που το καθυστερω. Επιβίωσε παρόλα αυτα. Τώρα η μεγάλη πάει παιδικό κ έχει μόνο τα δίδυμα κ περνάει ζωαρα όπως μου λέει!  Το θέμα είναι να βρεις ένα πρόγραμμα που θα σε βολεψει όσο γίνεται.

[marakiz]

Κι εμενα εφιάλτης μου φαίνεται ολο αυτό και γι αυτο περίμενα να μεγαλώσει λίγο. Και δίδυμα κιόλας Παναζία μου!  Για να είμαι ειλικρινής τον φοβάμαι τον πρώτο καιρό με δύο μικρά μόνη μου και γενικά όλο αυτο πάλι απο την αρχή, το να μεγαλώσει ένα μωρό  αλλά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου γιατι είναι κι η αλήθεια αυτό,  πως θα είναι απλά μια δυσκολη περίοδος της ζωής μου.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Να κάνω μια τρίτη αφελή ερώτηση προς τις έμπειρες. Πόσο εφικτό θεωρείτε να απασχολεί η μητέρα μόνη της ένα βρέφος κι ένα νήπιο για τη μισή μέρα (θεωρώντας ότι ο μπαμπάς επιστρέφει μια φυσιολογική ώρα) χωρίς άλλη βοήθεια; Το ρωτάω γιατί στο περιβάλλον μου δεν γνωρίζω πολλούς με δύο παιδιά και όσοι γνωρίζω είχαν κοντά τους μια γιαγιά έστω και λίγες ώρες την εβδομάδα, ή τα παιδιά είχαν τέτοια διαφορά που το ένα έλειπε λίγο στον παιδικό. Αλλά προφανώς αυτό δεν είναι κανόνας. Πώς είναι όμως η συνύπαρξη βρέφους και νηπίου με μόνο τη μαμά στο σπίτι; Είναι καθόλου ευχάριστη; Κι αν ναι, από πότε αρχίζει να γίνεται ευχάριστη και όχι βασανιστήριο για όλους; 

 

Μετά το πρώτο δίμηνο-τρίμηνο, προσωπικά μου φάνηκε πολύ εύκολη και ευχάριστη. Τα παιδιά μου εχουν διαφορά λιγο πάνω από 2μιση χρόνια. Βέβαια ήμουν πάρα πολύ της βόλτας, και με βροχή και χιόνι, και του "θηλάζω όπου βρεθώ και ό,τι και να κάνω" ώστε τα μεγαλύτερα να παίζουν και να εκτονώνονται.

[Αννα 35]

Έσπερος, αλήθεια, γιατί χαρακτηρίζεις τους προβληματισμούς σου ως αφελείς; Δεν υπάρχει λόγος κατά τη γνώμη μου.

(Στο ερώτημα καθαυτό θα μου επιτρέψεις να μην απαντήσω, γιατί οι συνθήκες στις οποίες μεγαλώνω τα παιδιά αποκλίνουν από τις συνηθισμένες και δη τις δικές σου, οπότε καθόλου χρήσιμη δεν είναι η πείρα μου).

Επεξεργάστηκαν 29 Μαρτίου,2019 by Αννα 35

[Έσπερος]

Just now, Αννα 35 είπε:

Έσπερος, αλήθεια, γιατί χαρακτηρίζεις τους προβληματισμούς σου ως αφελείς; Δεν υπάρχει λόγος κατά τη γνώμη μου.

.

Κανω και λιγο χιουμορ και αυτοσαρκάζονται επειδη καμια φορα υπεραναλυω. Τουλάχιστον βλέπω ότι δεν είμαι η μόνη που το φοβάται αυτό, γιατί φοβαμαι μηπως σκεφτομαι ποκυ σαν κακομαθημένη σε αυτο το θεμα. 

 

Αν ηταν στο χερι κου θα επεδίωκα μια διαφορα 3,5- 4 χρονια, οχι μεγαλυτερη. Λογω εξωσωματικής δεν με παιρνει ομως να το αναβαλω. 

[marakiz]

Καλέ και ποια δεν το φοβάται? ?!

Καλή είναι μια κάποια διαφορά για να μπορείς να συνεννοείσαι καλύτερα με το "μεγάλο", από την άλλη δεν είναι να το αφήνεις και πάρα πολύ γιατί και αυτό το πάαααλι από την αρχή είναι κι αυτό θέμα.  

[Έσπερος]

Just now, marakiz είπε:

Καλέ και ποια δεν το φοβάται? ?!

Καλή είναι μια κάποια διαφορά για να μπορείς να συνεννοείσαι καλύτερα με το "μεγάλο", από την άλλη δεν είναι να το αφήνεις και πάρα πολύ γιατί και αυτό το πάαααλι από την αρχή είναι κι αυτό θέμα.  

Πανω απο 4 δεν θα το ηθελα κ γι αυτο που λες αλλα κ γιατι θα υπαρχει δυσκολια στην επικοινωνια οσο ειναι ακομα μικρα.  Εγω θα ηθελα ενα διαλειμμα, ας πουμε τωρα δεν νιωθω απολυτα ηρεμη κ ξεκουραστη για να διαχειριστώ καποιο πιθανο προβλημα εγκυμοσυνης. Και σιγουρα θα προτιμουσα να υπαρχει λεκτική επικοινωνια με το μεγαλο παιδι. Ιδανικά θα προτιμουσα το μεγαλο να εχει αρχισει σταθμο ή προνήπιο εκεινη την περιοδο, αλλα αυτο ειδικα ο αντρας μ ουτε να τ ακουσει δεν θελει λογω ασθενειών  κ ατυχώς το υποστηρίζουν κ δυο φιλοι μας γιατροι, οποτε δεν υπαρχει τετοιο ενδεχομενο ουτε λογος τέτιοιος για να σκεφτουμε να το καθυστερησουμε. 

[Deena]

Ξεκίνησα να γράψω ενα μεγάλο αναλυτικό κείμενο αλλά το ξανασκέφτηκα και είπα να μην σας απογοητεύσω....

 

Κρατηστε μονο ότι το λούκι είναι μεγάλο αλλά αξίζει τον κόπο και ότι ενώ φαίνεται ότι ο καιρός κυλάει βασανιστικά αργά, τελικά φτάνει η στιγμή που πάνε και τα δυο σχολείο και μένεις να αναρωτιέσαι γιατί βιαζόσουν να μεγαλώσουν....

[Fenia27]

@Nefeli2014 με ρωτησες κατι για ποσο διαστημα κρατησε ολο το ξεσπασμα? Δεν ξερω αν σου απαντησα κατι εγινε νε το κινητο..τεσπα..αυτο που ηθελα να σου πω ειναι οτι ακριβώς δεν θυμάμαι...αλλα σιγουρα στην εβδομαδα ειχε αραιωσει πολυ...Και πηγαίναμε όλο και καλυτερα. Σε μένα πηρε περισσοτερο καιρό να βρω την ισορροπία μου γιατί όταν γεννήθηκε ο μικρός θηλαζα ακόμη τον μεγαλο. Οπότε η πρώτη δυσκολία και κόντρα ήταν να βρω πως θα τα θηλάζω και τα δύο.  Δεν ήταν απλά ζήλεια. Ειχα μια μάχη για το στήθος...Όταν λοιπον λύθηκε αυτό τότε μπόρεσα να ηρεμήσω καί όλα πήραν το δρόμο τους.  Υπομονή..Τα δικά μου έχουν ένα χρόνο διάφορα μόνο. ..Ίσως βοηθησε και αυτό. .

[Nefeli2014]

7 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

 

Αυτο δεν το λεει μονο οι νεφελη..πολλες ακομη μαμαδες το λενε, μαζι με πολλους ειδικους...Σας εχει πει καποιος ειδικος να μαλωσετε τα παιδια σας? Να τα βαλετε τιμωριες? Ειμαι και εγω περιεργη να ακουσω...

 

Θα μιλησω με παραδειγματα και οχι θεωρια...

 

Οταν γεννηθικε ο μικρος μου, ο μεγαλος ηταν 15 μηνων.. Προφανως και σοκαριστηκε οταν ειδε την μαμα να θηλαζει ενα αλλο μωρο και ορμηξε πανω μου κλαιγοντας και προσπαθοντας να παρει την θεση του...Ξεκινησε να χτυπαει τον μικρο και εγω μεσα στα νευρα και την κουραση θα του φωναζα "οχι μην τον χτυπας!" "Δεν θα χτυπας τον αδερφο σου!" "σταματα"...προφανως και γινοταν χειροτερα..και τα δικα του νευρα και τα δικα μου...μιλησαμε με την παιδιατρο, διαβασα και εγω ενα βιβλιο να ξεστραβωθω (για μεγαλυτερες ηλικιες αλλα επιασα το νοημα) μπας και γινει κατι...Γιατι η κατασταση ηταν τραγικη...πως να τιμωρησεις ενα τοσο μικρο παιδι? Μονο και μονο η φωνη μου και η αυστηροτητα μου τα εκανα ολα πολυ χειροτερα...Οταν λοιπον ειπα μεσα μου..θα ριξω τους τονους και σε καθε χτυπημα η απαντηση μου θα ειναι η αγκαλια και ενα απλο "δεν χτυπαμε, ποναει" τοτε ειδα διαφορα μεγαλη...Του μιλουσα ηρεμα, του εξηγουσα οτι ηρθε ενα μωρο στην οικογενεια, η μαμα θα του δωσει γαλα οπως θα δωσει και σε σενα...δεν ξερω τι καταλαβαινε γιατι ηταν ουσιαστικα και αυτος ενα μωρο...Οταν ηταν να βαλω για υπνο τον μικρο ερχοταν μαζι και ο μεγαλος και καθομασταν ολοι αγκαλια, θα θηλαζαν και μαζι και αυτο γενικα βοηθησε πολυ...Ισως ηταν και αυτος τοσο μικρος που προσαρμοστηκε πολυ γρηγορα...δεν σημαινει ομως οτι ολα γιναν τελεια απο την μια στιγμη στην αλλη...εκει που θα τον χτυπουσε 5 φορες την μερα, πηγαμε στην μια φορα την μερα, μια φορα στις δυο μερες μεχρι που σταματησε απλα να τον χτυπαει...

 

τα παχνιδια ειναι αλλο κομματι...μεχρι και σημερα θα παρει καποιο παιχνιδι απο τα χερια του αδερφου του...(και ο ενας και ο αλλος)..θα τον πλησιασω και θα του πω χωρις καμια ενταση "με αυτο το παιχνιδι επαιζε ο αδερφος σου, του το πηρες απο τα χερια. Δεν αρπαζουμε τα παιχνιδια"  αν μου πει οχι...το θελω..θα του πω πιο αυστηρα "ξερω οτι θελεις να παιξεις με το παιχνιδι αλλα επαιζε ο αδερφος σου. Δωστο πισω και θα παιξεις αφου τελειωσει"...τις περισσοτερες φορες το δινει πισω...οταν ομως συνεχιζει να μην το δινει θα του πω " Εχεις παρει το παιχνιδι και ο αδερφος σου εχει στεναχωρεθει..αυτο δεν ειναι καθολου ωραιο.αν δεν το δωσεις πισω η μαμα θα το παρει" ...

 

Οταν λοιπον ο μικρος ξεκινησε να περπαταει να μπουσουλαει και να παιζει με τον μεγαλο, μια απο αυτες τις πρωτες μερες κοινου παιχνιδιου εγινε η πρωτη μεγαλη μαχη για τα ορια και την πειθαρχια...Θα σας εξηγησω τι ακριβως εγινε...Βγαλαμε ολα τα αυτοκινητα στο πατωμα και ξεκινησαν να παιζουν...ελα μου ντε ομως που οποιο παιχνιδι και να επαιρνε ο μικρος, ο μεγαλος του το αρπαζε...Του εξηγησα ολα τα παραπανω χωρις ομως κανενα απολυτως αποτελεσμα...τελευταιο warning " Αν δεν παιξετε ομορφα και δεν μοιραστητε τα αυτοκινητα, η μαμα θα τα μαζεψει ολα και δεν θα παιξει κανενας σας" Ουτε το βλεφαρο μου δεν κουνησα. Μιλουσα με τον τονο στη φωνη μου, οπως λεμε "το φαγητο ειναι ετοιμο"...Μαζεψα και το τελευταιο αυτοκινητο και τα εβαλα ψηλα στην βιβλιοθηκη. Ο μεγαλος? το κλαμα το ατελειωτο...δεν ηξερε τι να κανει απο τον θυμο του..εγω καθησα διπλα του και του εξηγουσα ξανα και ξανα "το ξερω οτι θυμωσες ομως δεν αρπαζουμε τα παιχνιδια, παιζουμε ωραια, η μαμα πηρε τα παιχνιδια γιατι δεν τα μοιραζοσασταν και μαλωνατε" "ολα καλα, θα περασει, δεν πειραζει να θυμωνεις, σε καταλαβαινω, και στην μαμα αρεσουν τα παιχνιδια, δεν μπορεις ομως να τα παρεις αυτη την στιγμη επειδη δεν παιζατε ομορφα με τον αδερφο σου"...καποια στιγμη ηρεμισε, εγω δεν θυμωσα καθολου, τα αυτοκινητα μεινανε στη βιβλιοθηκη, συνεχισαμε την μερα μας...οταν πλεον μου τα ζητησε ξανα και ηταν ηρεμος του θυμησα να παιξει ομορφα και να τα μοιραστει με τον αδερφο του...Τα ορια μπορουν να μπουνε χωρις απολυτως καμια ενταση απο μεριας της μαμας, χωρις να φωναξουμε, να τιμωρησουμε...Αυτο δεν σημαινει οτι το παιδι δεν θα κλαψει ή δεν θα ζοριστει...Την ωρα ομως που αυτο θα κλαιει η μαμα θα ειναι διπλα του να το παρηγορει...

 

@Nefeli2014 επειδη η κορη σου ειναι σε ηλικια που καταλαβαινει τα παντα, μπορεις να τις βαλεις ορια σε ολα τα θεματα που αφορουν το μωρο χωρις ομως να δειξεις οτι σε κατι φταιει εκεινη και την μαλωνεις λογω του μωρου...δηλαδη μπορεις να θεσεις ενα οριο οτι "δεν αρπαζουμε τα παιχνιδια απο τα χερια ενος αλλου παιδιου" δεν χρειαζεται να αναφερεις το μωρο ειδικα και να φαινεται οτι το κανεις προς οφελος του...κανονες που ισχυουν στα παιδια στο σχολειο, στην παιδικη χαρα..εφαρμοζονται και σπιτι...δηλαδη "κανεναν δεν χτυπαμε, δεν σπρωχνουμε κτλ"...Σιγα, σιγα θα τα εφαρμοσεις...δεν χρειαζονται αποτομα πραγματα..δεν θα δινεις σημασια "πω πω τι εκανες τωρα" και απο την αλλη ενω την κρατας αγκαλια θα αναγνωριζεις το συναισθημα της ( καταλαβαινω οτι σου αρεσει και εσενα αυτο το παιχνιδι) θετεις ενα οριο ( δεν αρπαζουμε ομως το παιχνιδι οταν ενα αλλο παιδακι παιζει) της δειχνεις η πραξη της τι επιπτωση ειχε σε καποιον αλλο ( η αδερφη σου στεναχωρεθηκε που της το πηρες)...Μπορεις ομως κατ εμε και να της προτεινεις αφου εχεις ηδη αναγνωρισει οτι θελει να παιξει, να βρειτε κατι αλλο να παιξει...Δεν νομιζω αυτο να την κανει κακομαθημενη..αλλα της δειχνει το δρομο οτι οταν θελει να παιξει μπορει να το ζητησει, αλλα οχι να ενοχλησει καποιον αλλο...

Σε ευχαριστώ, δεν είναι κακομαθημένη. Αντίθετα, είναι πολύ δοτική και συνεργασιμη σε όλους τους τομείς. Και κάπου να με έχει δυσκολέψει στο παρελθόν πχ ύπνος στο κρεβάτι μας εφταιγα εγώ κι εγώ το διόρθωσα και τώρα δεν το αποχωρίζεται. Έχει να κάνει καθαρά με τη δική μου διαχείριση. Καθαρά. Και είμαι σίγουρη μόλις εγώ νιώσω ασφάλεια και σιγουριά για ότι λέω και κάνω αυτή η κατάσταση θα σταματήσει. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. 

 

Σημερα :το πρωί το περάσαμε όλες παρέα, μαζί ή με την καθεμία ξεχωριστά. Η μεγαλη δε σταματά να κολλάει πάνω μου και να ζητά την προσοχή μου. Έπαιξα μαζί της πάρα πολυ.οταν έπαιζε μόνη βρήκα εύκαιρια και έπαιξα με το μωρό. Καθώς παίζαμε και περνούσαμε καλά βρήκα ευκαιρία να της μιλήσω πάλι. Κι έδειξε να καταλαβαίνει. Από εκείνη την ώρα σταμάτησε να αγριεύει τόσο κι επειδή της είχα πει πως στο μωρό μόνο φιλιά κι αγκαλιές κάνουμε άρχισε τα φιλιά και τις αγκαλιές. Άγαρμπα βέβαια.. Κι εκεί πρέπει να τη φρεναρω απαλά γιατί δεν ελέγχει τη δύναμη της. 

Οταν ήρθε η γιαγιά της βρήκα ευκαιρία και απομακρυνθγκα γενικώς να κάνω κάποιες δουλειές μου. Η γιαγιά της όσο ναναι κουράστηκε και κάποια στιγμή πήγε πάνω στο μωρό που το είχε αγκαλιά η γιαγιά και κόντεψε να το πνίξει. Ήθελε να την αγκαλιάσει... Αυτά που της έλεγα... 

Η γιαγιά όμως δεν ήξερε την κουβέντα μας και τρομοκρατημένη της έβαλε τις φωνές. Τα βάλε και μαζι μου ότι λίγο αγριαδα δε βλάπτει. Η μικρή κόκκαλο, έτρεμαν τα χείλη της. Φύγαμε να την πάω σχολείο.. Σταμάτησα να την αγκαλιάσω κι έπεσε με αναφιλητα πάνω μου, την καθησυχασα της είπα πως ξέρω τι σκοπό είχες και ησύχασε. 

 

Η δασκάλα της μου είπε πως την τελ βδομάδα έχει αναπτύξει φοβερές παρέες και έχει γίνει ακόμα πιο κοινωνικη(είναι η εβδομάδα που το δουλεύω) 

 

Βγήκα από το σχολείο και κάλεσα την παιδοψυχολογο. Ξέρω πως έχουμε ραντεβού τη Δευτέρα αλλά θέλω τα φώτα σας. "όταν πρόκειται για σωματική ακεραιότητα κάτι επικίνδυνο την απομακρύνεις.δε φωνάζεις δε μαλώνεις δε βάζεις τιμωρία. Τα υπόλοιπα από κοντά αναλυτικά" 

 

Μίλησα με τη γιαγιά και κατάλαβε. Το παλεύουμε όλοι απλώς εγώ ξεκινώ τις διαδικασίες. Καταλαβαίνω πως σε κρασαρει αυτή η κατάσταση και λίγο να αφεθεί έχεις χάσει το παιχνίδι όμως πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. 

 

Όχι είμαι κατά της τιμωρίας κι όσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο πολύ εναντιωνομαι. Γιατί βλέπω αποτέλεσμα. Βλέπω καλοσύνη. Κάτι αρχιζει να φαίνεται.. Εγώ το βλέπω.. 

 

 

 

Just now, Deena είπε:

Ξεκίνησα να γράψω ενα μεγάλο αναλυτικό κείμενο αλλά το ξανασκέφτηκα και είπα να μην σας απογοητεύσω....

 

Κρατηστε μονο ότι το λούκι είναι μεγάλο αλλά αξίζει τον κόπο και ότι ενώ φαίνεται ότι ο καιρός κυλάει βασανιστικά αργά, τελικά φτάνει η στιγμή που πάνε και τα δυο σχολείο και μένεις να αναρωτιέσαι γιατί βιαζόσουν να μεγαλώσουν....

Εγώ αυτό το σκέφτομαι συνέχεια και με στεναχωρεί πολλές φορές που θα μεγαλώσουν και μετά εγώ.... Αχ άστα. Πολλές φορές λέω ναναι έτσι μικρά συνέχεια κι ας ταλαιπωρουμαι δε με νοιάζει, παθαίνω μια τρέλα μαζί τους, πολλές φορές μου λένε σκ φίλες μου να βγούμε η να βγω μόνη με τον άντρα μου και δε θέλω δε νιώθω αθτη την ανάγκη τακτικά να γίνεται, θέλω να είμαι μαζί τους κάθε μετά όλη μέρα..να τα ταΐζω να τα κάνω μπάνιο να παίζουμε μπαρμπι φάρμα παζλ κάρτες κυνηγητό μπάλα να διαβάζουμε παραμύθια να κάνουμε κατασκευές να δοκιμάζουμε ρούχα να μου βουτάει τα κραγιόν μου και να πασαλειβεται 3, 5 χρ σκατο, κοτσίδια φορέματα λαλαλα... Δουλεύω κιόλας δουλεύω 6 ωρο, τις υπόλοιπες ώρες είμαστε μαζί κι όμως δε μου φτάνει.. νομίζω αν ποτέ μου πουν φεύγω ξέρω γω η πάω άλλου να μείνω η δεν ξέρω γω τι νομίζω θα πάθω θλίψη... Αλλά έτσι πρέπει.. Τα μαθαίνουμε να πετάνε.. Και θα πετάξουν μια μέρα... 

Επεξεργάστηκαν 29 Μαρτίου,2019 by Nefeli2014

[Deena]

11 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

 Εγώ αυτό το σκέφτομαι συνέχεια και με στεναχωρεί πολλές φορές που θα μεγαλώσουν και μετά εγώ.... Αχ άστα. Πολλές φορές λέω ναναι έτσι μικρά συνέχεια κι ας ταλαιπωρουμαι δε με νοιάζει, παθαίνω μια τρέλα μαζί τους, πολλές φορές μου λένε σκ φίλες μου να βγούμε η να βγω μόνη με τον άντρα μου και δε θέλω δε νιώθω αθτη την ανάγκη τακτικά να γίνεται, θέλω να είμαι μαζί τους κάθε μετά όλη μέρα..να τα ταΐζω να τα κάνω μπάνιο να παίζουμε μπαρμπι φάρμα παζλ κάρτες κυνηγητό μπάλα να διαβάζουμε παραμύθια να κάνουμε κατασκευές να δοκιμάζουμε ρούχα να μου βουτάει τα κραγιόν μου και να πασαλειβεται 3, 5 χρ σκατο, κοτσίδια φορέματα λαλαλα... Δουλεύω κιόλας δουλεύω 6 ωρο, τις υπόλοιπες ώρες είμαστε μαζί κι όμως δε μου φτάνει.. νομίζω αν ποτέ μου πουν φεύγω ξέρω γω η πάω άλλου να μείνω η δεν ξέρω γω τι νομίζω θα πάθω θλίψη... Αλλά έτσι πρέπει.. Τα μαθαίνουμε να πετάνε.. Και θα πετάξουν μια μέρα... 

 Να διευκρινίσω ότι εγώ δεν αναφέρομαι στη νοσταλγία για τον χρόνο που περνάς με τα παιδιά σου όταν είναι πολύ μικρά και πλήρως εξαρτημένα από εσένα, γιατί και τα παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας όπως είναι τα δικά μου (6,5 ετών και 4,5 ετών) συνεχώς μαζί σου τα έχεις και σε έχουν ανάγκη.

 

Προσωπικα νοσταλγώ την ξεγνοιασιά της βρεφικής ηλικίας όπου το μόνο σου άγχος είναι ο ύπνος, το φαγητό, ο βήχας, το συνάχι κλπ., σε αντίθεση με τα επόμενα χρόνια (και τα πιο επόμενα φυσικά που δεν έχουν έρθει για μένα ακόμα) όπου έχεις πιο προσωπικό χρόνο και πιο διαχειρίσιμη καθημερινότητα αλλά και μεγαλύτερες έγνοιες.

[Έσπερος]

Just now, Deena είπε:

Προσωπικα νοσταλγώ την ξεγνοιασιά της βρεφικής ηλικίας όπου το μόνο σου άγχος είναι ο ύπνος, το φαγητό, ο βήχας, το συνάχι κλπ., σε αντίθεση με τα επόμενα χρόνια (και τα πιο επόμενα φυσικά που δεν έχουν έρθει για μένα ακόμα) όπου έχεις πιο προσωπικό χρόνο και πιο διαχειρίσιμη καθημερινότητα αλλά και μεγαλύτερες έγνοιες.

Αυτό σκέφτομαι κι εγώ κάποιες φορές και γελάω με τον εαυτό μου. Γιατί νομίζω ότι όταν μεγαλώσουν όοοοοολα ξαφνικά θα είναι σαν να είσαι τελείως ξένοιαστος!!! Και προβληματίζομαι μόνο για μερικούς μήνες αντί να αγχώνομαι για το μετά.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Deena είπε:

Προσωπικα νοσταλγώ την ξεγνοιασιά της βρεφικής ηλικίας όπου το μόνο σου άγχος είναι ο ύπνος, το φαγητό, ο βήχας, το συνάχι κλπ., σε αντίθεση με τα επόμενα χρόνια (και τα πιο επόμενα φυσικά που δεν έχουν έρθει για μένα ακόμα) όπου έχεις πιο προσωπικό χρόνο και πιο διαχειρίσιμη καθημερινότητα αλλά και μεγαλύτερες έγνοιες.

Αυτό τον προσωπικό χρόνο ακόμη τον περιμένω και το μεγαλύτερο παιδί μου είναι 15...