Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Ιδανικα ποτε να κανουμε δευτερο μωρακι;


Δωρα

Recommended Posts

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Είμαστε κ εμείς σε φάση συζήτησης για το δεύτερο παιδάκι. Επειδή θα γίνει εξωσωματική κ δρν έχω κατεψυγμένα άρα λογικά πάμε για νέα επιατρική κ όλες τις εξετάσεις που πρέπει να γίνουν στην Αθήνα κλπ, από τη συζήτηση μέχρι την υλοποίηση θα περάσει καιρός. Ο αντρας μου ειπναι της γνώμης να μαζέψουμε τε χαρτιά τα Χριστούγεννα ώστε μέχρι το καλοκαίρι να προλάβουμε να κάνουμε μια προσπάθεια που ετσι κι αλλιως δν ξερουμε αν θεα πετυχει. αρα η μικρότερη διαφορα που θα έχουν τα παιδιά είναι δυο χρόνια. Εγώ είναι διστακτική κυρίως για οικονομικούς λόγους γιατί ήδη με το ένα μωρό είμαστε πιεσμένοι. Οχι απλα πιεσμένοι, εχουμε "δανειστεί" από τα δώρα του για να μην πειράξουμε τις αποταμιεύσεις που εχουμε για τη δευτερη εξωσωματικη. Επίσης νιώθω ακόμη οτι εχω πολλ να δωσω στον μικρο και φοβαμαι οτι θα του τα στερήσω. Απο την αλλη,  με την αδερφη μου εχουμε 6 χρονια κ δεν μπορω να πω οτι μικρες ειχαμε ιδιαίτερες επαφες οποτε καταλαβαινω το νοημα του να ειναι κοντα τα αδερφια. Ειναι κ η ηλικια του αντρα μου ενας λογος να βιαστούμε αλλα κ η δικη μου γιατι οταν περασω τα 35 η εξωσωματικη θα ναι πιο δυσκολη.

 

Γενικα πιστεύετε οτι υπαρχει καποια διαφορα στην οποια ο μεγαλος δεν θα ειναι αδικημένος και δεν θα μεινει πισω; Εννοω σε θέματα αναπτυξιακά οπως υπνος, πανα κλπ.

 

Με την επιφύλαξη των οικονομικών τα οποια φυσικά μόνο εσείς τα ξέρετε, όλα τα υπόλοιπα θεωρώ ότι δεν πρέπει να σε προβληματίζουν.

 

Τα δικά μου έχουν διαφορά 26 μήνες, πουθενά δεν έμεινε πίσω το μεγάλο παιδί εντέλει. ΟΚ, ήταν στο τσακ να κόψει την πανα όταν γεννήθηκε η μικρή αλλά τελικά την έκοψε έξι μήνες μετά, μέχρι εκεί.

 

Για εμάς τους γονείς η δυσκολία ήταν μεγάλη λόγω μικρής διαφοράς, για τα παιδιά όμως είναι σούπερ. Άσε που και εσυ με τα δικαιώματα άδειας που έχεις, εκ των πραγμάτων αφιερώνεις και θα αφιερώνεις πολύ χρόνο στο παιδί (και στο επόμενο) στις αρχικές ευαίσθητες ηλικίες.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 112
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

@Mama_Anesti όταν λέω να μείνει πίσω αυτο εννοω, οτι δεν θα έχει το 100% της προσοχής μου που εχει τωρα που εχω χρονο να ασχολουμαι επι της ουσιας μονο μαζι του. Για αυτό αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια τέτοια φαση αναμεςα στην περιοδο που εχει κατακτήσει τα βασικα (να τρωει μονος του, να βγαλει πανα, να μην δυσκολευεται στον υπνο κλπ) μεχρι να πάει δημοτικό που θα έχει πάλι άλλες ανάγκες. 

@Deena η αληθεια ειναι οτι πραγματι αν τα κανω κοντα θα μπορω επι της ουσιας να κρατησω και τον μεγαλο σπίτι μεχρι να επιστρεψω και απο το δευτερο στη δουλεια. Γιατι αν το καταφερουμε γρηγορα, θα ειμαι μερικούς μηνες σχολείο κ μετα θα ξαναφύγω, οποτε δεν θα χρειαςτει να παει παιδικο πριν τα δυο, θα μπορει να τον κρατηςει αυτο το μεςοδιαςτημα μια κοπελα. Αυτο πραγματι ειναι ενα μεγαλο κινητρο. Αλλα κατι μεσα μου με κανει να νιωθω οτι θα τον αδικήσω.   

Link to comment
Share on other sites

συμφωνω κ με την μαμα ανεστη κ με την ντινα

εμενα εχουν 26,5μηνες διαφορα ηλικιας.για μενα ειναι η ιδανικη

τα αδερφια μου εχουν 26μ επισης διαφορα αλλα η μαμα μου κουραστηκε γτ της ετυχε κ ενα δυσκολο τριτο μωρο οποτε προτιμα τα 3,5χρ που εχω εγω διαφορα με τημ αδερφη μου

ετσι οπως το θετεις νομιζω θα προτιμουσες 3-4χρ διαφορα ηλικιας.βεβαια εκει εχεις τη δυσκολια με το πρωτο αν θα ειναι σχολειο,τις ιωσεις,οτι φυσικα σαν νηπιο θα θελει πολυ εκτονωση κ εξω κ ειδικα χειμωνα με νεογεννητο κλεινεσαι

 

Link to comment
Share on other sites

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

@Mama_Anesti όταν λέω να μείνει πίσω αυτο εννοω, οτι δεν θα έχει το 100% της προσοχής μου που εχει τωρα που εχω χρονο να ασχολουμαι επι της ουσιας μονο μαζι του. Για αυτό αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια τέτοια φαση αναμεςα στην περιοδο που εχει κατακτήσει τα βασικα (να τρωει μονος του, να βγαλει πανα, να μην δυσκολευεται στον υπνο κλπ) μεχρι να πάει δημοτικό που θα έχει πάλι άλλες ανάγκες. 

@Deena η αληθεια ειναι οτι πραγματι αν τα κανω κοντα θα μπορω επι της ουσιας να κρατησω και τον μεγαλο σπίτι μεχρι να επιστρεψω και απο το δευτερο στη δουλεια. Γιατι αν το καταφερουμε γρηγορα, θα ειμαι μερικούς μηνες σχολείο κ μετα θα ξαναφύγω, οποτε δεν θα χρειαςτει να παει παιδικο πριν τα δυο, θα μπορει να τον κρατηςει αυτο το μεςοδιαςτημα μια κοπελα. Αυτο πραγματι ειναι ενα μεγαλο κινητρο. Αλλα κατι μεσα μου με κανει να νιωθω οτι θα τον αδικήσω.   

Ή αδικία που αναφέρεις ήταν κ στο δικό μου σκεπτικό όταν αισθάνθηκα πρώτη φορά την επιθυμία να ξανά κάνω παιδί. Όμως καθώς ζυμώνεται μέσα μου, δεν μου φαίνεται πως θα αδικηθει ο γιος μου. Αντίθετα, θα έχει την ευκαιρία να μεγαλώνει κ να συμβιωνει με ένα παιδάκι. 

  Απ την αποψη του ύπνου, του φαγητού και της πάνας λογικά τα τρία ετη διαφορά ίσως να είναι πιο λειτουργικά για την μητέρα.  

   Κορίτσια γερά παιδιά να ειναι και τα υπόλοιπα αντιμετωπίζονται στην ώρα τους!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

  • 3 months later...

Αρχικα να πω πως ο σκοπός μου δεν είναι να ξαναθεσω την ερώτηση του τοπικ αλλά να γράψω κάποιες σκέψεις που με απασχολούν. Θα ήθελα πολύ να ακούσω κι άλλες εμπειρίες μαμάδων, που βρίσκονται ή βρεθηκαν σε παρόμοια θεση με την δική μου, ελπίζοντας να δω κι άλλες οπτικές που να με διαφωτίσουν.

  Λοιπον, ο γιος μου πλέον είναι δυο χρονων και έχει ξεφύγει πολύ από το μωρουδιακο στάδιο.

  Μέσα μου γεννήθηκε ξανά ή ανάγκη να κάνω ένα παιδί. Ομως φοβάμαι... φοβάμαι πως θα χάσω χρόνο απ το πρώτο.... πως θα μου λείψουν οι στιγμές μας... πως ο μικρός μου θα ζηλεύει... φοβάμαι πως ένα δεύτερο παιδί θα αλλάξει την ισορροπία της οικογενειας.... πως θα τρέχω και δεν θα φτανω...

....μία φωνή μέσα μου μου λέει "αστο για αργότερα όταν ο μεγάλος θα είναι πέντε". Και σαν αντίλογος απαντώ " θα έχω την δύναμη και το κουράγιο να κλειστω ξανά μέσα, να ξενυχταω κοντά δύο χρόνια και να τα πάρω όλα απ την αρχη τότε?"

  Και μετά ή φωνή με παροτρύνει να το προσπάθησουμε τωρα! Για να μεγαλώσει μαζι με τον μεγάλο, για να μάθει να μοιράζεται όχι μόνο πράγματα αλλά και την ζωή του, να έχουν κοινά βιώματα κ αναμνήσεις, να αλληλεπιδρούν, να "ξεπαιδιασω" κι εγώ σχετικά γρήγορα.

   Και όμως ενώ θέλω ένα μωρακι κάτι μέσα μου με κρατά. Ίσως γιατί ξέρω περίπου τι να περιμένω. Ένα νεογέννητο, ένα μεγαλύτερο παιδακι, έναν ανδρα και ένα σπίτι που θα χρειάζονται την φροντίδα μου.

   Τελικά μήπως  οι σκέψεις που κάνω ειναι εγωιστικες? Αλήθεια εσείς ησασταν απόλυτα βέβαιες για το δεύτερο παιδι? Αυτό το κράτημα θα με αφήσει ποτέ ή πρέπει να συμβιβαστω με αυτό?  

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 6 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Αρχικα να πω πως ο σκοπός μου δεν είναι να ξαναθεσω την ερώτηση του τοπικ αλλά να γράψω κάποιες σκέψεις που με απασχολούν. Θα ήθελα πολύ να ακούσω κι άλλες εμπειρίες μαμάδων, που βρίσκονται ή βρεθηκαν σε παρόμοια θεση με την δική μου, ελπίζοντας να δω κι άλλες οπτικές που να με διαφωτίσουν.

  Λοιπον, ο γιος μου πλέον είναι δυο χρονων και έχει ξεφύγει πολύ από το μωρουδιακο στάδιο.

  Μέσα μου γεννήθηκε ξανά ή ανάγκη να κάνω ένα παιδί. Ομως φοβάμαι... φοβάμαι πως θα χάσω χρόνο απ το πρώτο.... πως θα μου λείψουν οι στιγμές μας... πως ο μικρός μου θα ζηλεύει... φοβάμαι πως ένα δεύτερο παιδί θα αλλάξει την ισορροπία της οικογενειας.... πως θα τρέχω και δεν θα φτανω...

....μία φωνή μέσα μου μου λέει "αστο για αργότερα όταν ο μεγάλος θα είναι πέντε". Και σαν αντίλογος απαντώ " θα έχω την δύναμη και το κουράγιο να κλειστω ξανά μέσα, να ξενυχταω κοντά δύο χρόνια και να τα πάρω όλα απ την αρχη τότε?"

  Και μετά ή φωνή με παροτρύνει να το προσπάθησουμε τωρα! Για να μεγαλώσει μαζι με τον μεγάλο, για να μάθει να μοιράζεται όχι μόνο πράγματα αλλά και την ζωή του, να έχουν κοινά βιώματα κ αναμνήσεις, να αλληλεπιδρούν, να "ξεπαιδιασω" κι εγώ σχετικά γρήγορα.

   Και όμως ενώ θέλω ένα μωρακι κάτι μέσα μου με κρατά. Ίσως γιατί ξέρω περίπου τι να περιμένω. Ένα νεογέννητο, ένα μεγαλύτερο παιδακι, έναν ανδρα και ένα σπίτι που θα χρειάζονται την φροντίδα μου.

   Τελικά μήπως  οι σκέψεις που κάνω ειναι εγωιστικες? Αλήθεια εσείς ησασταν απόλυτα βέβαιες για το δεύτερο παιδι? Αυτό το κράτημα θα με αφήσει ποτέ ή πρέπει να συμβιβαστω με αυτό?  

 

Τις ιδιες σκεψεις κ ανησυχίες εχω κι εγω τωρα που ο μικρος χρονισε και θα αρχισουμε να προετοιμαζόμαστε για τη δευτερη εξωσωματικη. Ειδικα κατι μεσημερια που ο αντρας μου ροχαλίζει, ο μικρος παιζει κι εγω κουτουλαω! 

Link to comment
Share on other sites

MamaAnestι έτσι αισθάνομαι κι εγώ που έχω παιδάκι 2 ετών ! Ο σύζυγος σου θέλει? Γιατί εμένα, εκείνος είναι που έχει τις αμφιβολίες για το δεύτερο. Έτοιμη δε θα νοιώσεις ποτέ , όπως δεν ένιωσες και για το πρώτο. Εμάς μας πιέζει και ο χρόνος (κοντεύω τα 40) αλλιώς μπορεί να το τρέναρα λίγο, δεν ξέρω την ηλικία σου! Αλλά αν κάποια στιγμή συμφωνήσει ο σύζυγος θα το προχωρήσω άμεσα…Είναι πολλά τα ερωτήματα που θέτεις, για μένα το όφελος ότι θα είναι δύο παιδιά που θα μεγαλώνουν μαζί αντισταθμίζει όλα τα υπόλοιπα, οικονομικό πρακτικά θεματα κλπ. Τα πρώτα χρόνια θα είναι δύσκολα, αλλά γνώμη μου, εάν το θέλετε και οι 2 κάντε το και μη φοβάστε τίποτα… Εκτός εάν υπάρχουν αντικειμενικά ανυπερβλητα εμπόδια. Επίσης, στα παιδιά κάνει καλό να μοιράζεται η προσοχή και να μην νιώθουν το κέντρο του κόσμου, αυτό το λέω για τις αμφιβολίες που έχεις.

 

Link to comment
Share on other sites

Να σας πω πώς το είδα εγώ και γέννησα το 2ο όταν το 1ο ήταν 2 ετών και 3μηνών.

Δεν είναι ότι ένιωσα την ανάγκη για 2ο μωρό, απλά δεν ήθελα μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ των 2, ήθελα και να ξεμπερδεύω για να ασχοληθώ μετά ανενόχλητη με το τί θα κάνω επαγγελματικά γιατί ένιωθα ότι με ένα παιδί όλοι θα σκέφτονται ότι θα κάνω 2ο και θα λείψω κλπ.

Εκ των υστέρων, όντως είναι δύσκολο με μικρό παιδί να έχεις νεογέννητο, και για πρακτικούς λόγους και λόγω ζήλιας κλπ. Όμως πιστεύω ότι η ζήλια θα ήταν χειρότερη αν το παιδί ήταν μεγαλύτερο, με την έννοια ότι θα ήταν για ακόμα περισσότερο καιρό μοναχοπαίδι...

Η αλήθεια είναι ότι τώρα που ο μικρός είναι 1.5 δεν αφιερώνω πραγματικό χρόνο σε κανένα από τα δύο. Ο ένας θέλει συνέχεια να προσέχεις μη σκαρφαλώσει κλπ, η άλλη θέλει πχ να κάνουμε μια κατασκευή αλλά εγώ δεν μπορώ γιατί ο μικρός είναι σίφουνας. Τον έχω στο καρεκλάκι φαγητού για να μπορέσουμε να φτιάξουμε κάτι, ή να μαγειρέψω κλπ και γκρινιάζει κάποια στιγμή γιατί βαριέται...

Από την άλλη, πέρα από ζηλίτσες, βλέπω ότι αγαπιούνται πάρα πολύ, κάνουν αγκαλιές, η μεγάλη τον φροντίζει πολύ. Και ελπίζω ότι σε κανένα χρόνο που θα ηρεμήσει (ελπίζω) ο μικρός, θα είναι και για μένα πιο εύκολα τα πράγματα. 

Νομίζω ότι αν είχε μεγαλώσει περισσότερο η πρώτη, δεν θα την πάλευα να ξεκινήσω από την αρχή με 2ο μωρό.

Επεξεργάστηκαν by irin
Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ κι εγώ, ναι μεν με μεγάλη διαφορά ηλικίας συνεννοείσαι καλύτερα με το πρώτο παιδί, έχεις ξεμπερδέψει με την πάνα κλπ αλλά ξαναμπαίνεις δύσκολα στη φάση "νεογέννητο". Κάθε διαφορά έχει θετικά και αρνητικά και για τους γονείς και για τα παιδιά και πάντα βρίσκεις τον τρόπο ανά περίπτωση να εκμεταλλευτείς τα θετικά.Εγώ μόνο λόγω δικής μου  ηλικίας αισθάνομαι ότι πρέπει να βιαστώ , αν ήμουν πχ 30 μπορεί να το άφηνα λίγο ακόμα.

,

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Πραγματικά κ εγώ δεν ξέρω τι είναι καλύτερο κ τι χειρότερο. Δεν υπάρχει ιδανικό ανάλογα τι θέλει η κάθε οικογένεια. Με μεγάλη διαφορά όμως δεν θα ήθελα γιατί εκτός του ότι θα έμπαινα στο ίδιο λούκι θέλω τα παιδιά μου να είναι κοντά σε ηλικία ώστε να έχουν πιο πολύ επαφή μεγαλώνοντας. Τώρα βέβαια ενώ είμαι έγκυος κ τα παιδιά μου θα έχουν 2 χρόνια κ 5 μήνες διάφορα ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολο, γιατί η μικρή είναι λίγο ζηλιάρα κ κολλημένη πάνω μου αλλά αφού μπήκα στο χορό θα χορέψω. Πριν μείνω έγκυος ήθελα να έχουν μια διαφορά 3 με 3μιση χρόνια αλλά ξέρω ότι κ τόση να ήταν η διαφορά πάλι θα σκεφτόμουν τα ίδια με τώρα. Οπότε απ' ότι καταλαβαίνω ποτέ δεν μπορείς να νιώσεις έτοιμη για δεύτερο μωρό απλά η θα έρθει χωρίς να το έχεις προγραμματίσει όπως συνέβη σε μένα, ή δεν θα σε παίρνει να περιμένεις λόγω χρόνων η θα έχεις προγραμματίσει να κάνεις μεγάλη οικογένεια!

Link to comment
Share on other sites

11 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

  Μέσα μου γεννήθηκε ξανά ή ανάγκη να κάνω ένα παιδί. Ομως φοβάμαι... φοβάμαι πως θα χάσω χρόνο απ το πρώτο.... πως θα μου λείψουν οι στιγμές μας... πως ο μικρός μου θα ζηλεύει... φοβάμαι πως ένα δεύτερο παιδί θα αλλάξει την ισορροπία της οικογενειας.... πως θα τρέχω και δεν θα φτανω...

 Για να μεγαλώσει μαζι με τον μεγάλο, για να μάθει να μοιράζεται όχι μόνο πράγματα αλλά και την ζωή του, να έχουν κοινά βιώματα κ αναμνήσεις, να αλληλεπιδρούν, να "ξεπαιδιασω" κι εγώ σχετικά γρήγορα.

 

 

Αυτές ακριβώς ήταν οι σκέψεις μου όταν ο μεγάλος μου έκλεισε τα 2. Τότε γεννήθηκε η επιθυμία μου να ξαναζήσω όλο αυτό το "ταξίδι". Ιδανικά για μένα ήθελα να έχουν 3 χρόνια διαφορά. Και σχεδόν το κατάφερα (3 χρόνια και 3 μήνες).

Δεν ένιωθα φόβο γιατί το "λαχταρούσα" αρκετά. Σκεφτόμουν "θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα περάσει τόσο γρήγορα που μετά θα κοιτάζω πίσω και δεν θα το πιστεύω".

Και πραγματικά πέρασε τόσο γρήγορα ,η εγκυμοσύνη που ούτε που πρόλαβα να την καταλάβω, ο πρώτος (δύσκλολος) χρόνος με ένα νήπιο και ένα βρέφος! Θηλασμοί και ταυτόχρονα ανάγνωση παραμυθιού, στο πάτωμα όλοι μαζί πεσμένοι, άπλυτα πιάτα συνέχεια, σίδερο (πολύ) τα βράδια που όλοι έπεφταν για ύπνο... Αλλά όλα γίνονται πιο ανώδυνα και εύκολα τη δεύτερη φορά.

Επίσης για εμάς η ισορροπία βρέθηκε αρκετά εύκολα, ίσως να ήταν ο πρώτος στην κατάλληλη ηλικία, ίσως και επειδή επέλεξα να τον πάω παιδικό σταθμό (παρόλο που γέννησα Νοέμβριο δεν τον σταμάτησα ούτε για μία μέρα).

Χρόνο με τον μεγάλο αναπλήρωνα με την πρώτη ευκαιρία. πχ στους σύντομους ύπνους του μωρού, μια γρήγορη βόλτα, η επιστροφή από τον σταθμό. Περνούσε και αρκετό χρόνο με τον μπαμπά  (οι 2 τους) που νομίζω του έκανε πολύ καλό τότε.

Τώρα, μετα από 3 χρόνια (δεν είναι πολλά τα 3 χρόνια) όλα είναι πολύ πιο ήρεμα! Είναι δεμένοι και αγαπημένοι και έχουν καλό κώδικα επικοινωνίας!

Link to comment
Share on other sites

Μια χαρά θα ναι και με διαφορά ετών. Άκου το ένστικτό σου!τα 3,4 έτων είναι υπέροχα, θα τα χάσεις αν έχεις άλλο μωρό.... 

Επεξεργάστηκαν by belleblue
Link to comment
Share on other sites

Συγκεκριμένη απάντηση κατά τη γνώμη μου στο ερώτημα δεν υπάρχει... Είναι πολύ υποκειμενικο το θέμα και εξαρτάται από την κάθε οικογένεια και πολύ περισσότερο από το πως νιώθει η μαμά μιας και επομιζεται τις περισσότερες ευθύνες. Γνώμη μου είναι πως είναι λάθος να σκεφτόμαστε πως θα χάσει το παιδί την αποκλειστικοτητα. Ίσα ίσα που μάλλον καλό είναι να καταλάβει ότι δεν είναι το κεντρο του κόσμου. Αυτά που κερδίζει από την ύπαρξη αδελφών είναι πολύ περισσότερα και ουσιαστικοτερα από αυτά που χάνει. Προσωπικά πιστεύω πως τα αδέρφια με μικρή διαφορά ηλικίας μεγαλώνουν καλύτερα και έχουν καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους. Για τη μαμά είναι λίγο δύσκολο αλλά αξίζει...

Δυστυχώς, ενώ ήθελα από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου να του χαρίσω αδερφάκι, αλλά αρχικά ο μπαμπάς αντιδρουσε... Δεν ήθελε άλλο παιδί. Είχαμε ομηρικους καυγαδες... Όταν κάποια στιγμή άλλαξε γνώμη, είχαμε κάποιες ατυχιες... Πρώτα ένα εξωμητριο, μετά δύο αποτυχημένες εξωσωματικες και πρόσφατα μια παλίνδρομη κυηση η οποία ήρθε φυσιολογικά αλλά... Τώρα πλέον ο γιος μου είναι 4,5 χρονων κι εγώ 40, αλλά το παλεύω ακόμα... Η ιδανική για μένα διαφορά ηλικίας είναι 2 το πολύ 3 χρόνια αλλά όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει... 

Μην αφήνετε τον χρόνο να περνάει γιατί καμία φορά περιμένουμε οι συνθήκες να είναι ιδανικές για να προχωρήσουμε αλλά όταν γίνουν ιδανικές μπορεί να είναι αργά... 

Μακάρι να μπορούσα να χαρίσω ένα αδερφάκι στον γιο μου που το ζητάει και ο ίδιος... Προσευχεται ο γλυκός μου!!! 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Ίσως η τελειομανία αυτή να τα κάνει το μεγάλο παιδί όλα "στην ώρα" του και να μη "μείνει πίσω" -η οποία και μένα με απασχόλησε- τελικά πιστεύω είναι μια ψευδαίσθηση και μάλιστα θα πω πως οπισθοδρόμηση για το μεγάλο παιδί μπορεί π.χ. να είναι στα κρίσιμα πρώτα χρόνια να μην αναπτύξει δεξιότητες κοινωνικές που προσφέρουν οι αδερφικές σχέσεις. Οπότε όλα είναι σχετικά. Εξαρτάται τι βαραίνει για την κάθε οικογένεια, η αλληλεπίδραση ανάμεσα στα αδέρφια, η ανεξαρτητοποίηση των μικρών π.χ. να βγάλουν την πάνα, η ανάγκη των γονιών να μεγαλώσουν ένα ακόμη παιδάκι. 

 

Κι εγώ πολύ αναρωτήθηκα μιας και δεν είχα αδέρφια δικά μου και πήγαινα σε αχαρτογράφητα νερά. Τελικά όντως ισχύει πως η καλύτερη διαφορά είναι αυτή που ορίζουν τα οικογενειακά θέλω, γιατί αυτή σου δίνει το κουράγιο να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες που φέρνει ένα νέο μέλος στην οικογένεια. 

 

Τελικά σ' εμάς μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η ανάγκη μας να μεγαλώσουμε ακόμα ένα παιδί και όλα υπό αυτό το πρίσμα τα αντιμετωπίζουμε και μας φαίνεται και η κούραση και τα βάσανα και οι αϋπνίες κι οι ζήλιες γλυκά. Και είναι πολλές! Θέλουν συνειδητοποίηση και όντως να πιστεύεις πως έκανες το ιδανικό και το τέλειο για εσάς (που δεν είναι το θεωρητικά τέλειο σε καμία περίπτωση). 

GCqDp3.png qpsdp2.png

Link to comment
Share on other sites

21 ώρες πρίν, MagdaP είπε:

..... Τώρα πλέον ο γιος μου είναι 4,5 χρονων κι εγώ 40, αλλά το παλεύω ακόμα... Η ιδανική για μένα διαφορά ηλικίας είναι 2 το πολύ 3 χρόνια αλλά όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει... 

Μην αφήνετε τον χρόνο να περνάει γιατί καμία φορά περιμένουμε οι συνθήκες να είναι ιδανικές για να προχωρήσουμε αλλά όταν γίνουν ιδανικές μπορεί να είναι αργά... 

Μακάρι να μπορούσα να χαρίσω ένα αδερφάκι στον γιο μου που το ζητάει και ο ίδιος... Προσευχεται ο γλυκός μου!!! 

 

Στο εύχομαι! Εγώ ήμουν 40 ετών όταν έκανα το πρώτο κ 41,5 στο δεύτερο. Φυσιολογικές συλλήψεις κ οι 2. Έχεις ακόμα. Να το προσπαθήσεις.

Επεξεργάστηκαν by annoulen
Link to comment
Share on other sites

Όταν και όσο έχεις ένα παιδί, αναπόφευκτα αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο δεύτερου παιδιού ως μια εξωτερική συνθήκη που θα "εισβάλει" στην οικογένεια και θα απειλήσει την ισορροπία της, πάνω - κάτω δηλαδή σαν π.χ. να σου γίνει τώρα μια πρόταση για δουλειά και να σκέφτεσαι "Μήπως είναι μικρό το παιδί ακόμα? Μήπως είναι νωρίς? Μήπως θα του στερήσω πράγματα εάν δουλέψω?", κάπως έτσι.

 

Ωστόσο, όταν έρχεται το δεύτερο παιδί, αυτόματα γίνεται ισότιμο με το πρώτο, οπότε δεν έχει πια σημασία αν το μεγάλο παιδί χάσει την αποκλειστικότητα, αν πάει κάπου πίσω κ.λπ., έτσι κι αλλιώς το δεύτερο είναι αιωνίως ριγμένο στους περισσότερους τομείς.

 

Επομένως, κατά την γνώμη μου, σκέψεις εάν αδικείται ή όχι το πρώτο παιδί δεν έχουν θέση στην λήψη μιας τέτοιας απόφασης, αδικούν εκ των προτέρων το επόμενο παιδί, σαν να το βάζουν μια κατηγορία κάτω, αν γίνομαι κατανοητή....είναι λίγο δύσκολο ίσως να το καταλάβει κάποιος πριν κάνει δεύτερο παιδί.

 

Όλα τα υπόλοιπα (οικονομικές συνθήκες, κούραση γονέων, έλλειψη βοήθειας) τα ακούω και φυσικά θα πρέπει να συνεκτιμηθούν.

Link to comment
Share on other sites

 Πιστευω πως το ζήτημα δεύτερο παιδί ειναι πολύ λεπτό και προσωπικό και σας ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκατε μαζί μου τις σκέψεις και τις εμπειρίες σας. 

  Διάβασα ειλικρινείς, συγκινητικές και παν απ όλα ρεαλιστικές απαντήσεις που μου δίνουν και άλλες οπτικές. 

  Δεν σας κρύβω πως νιώθω άσχημα που προσπαθώ να "προγραμματισω" μία επόμενη εγκυμοσύνη την στιγμη που για κάποιες γυναίκες είναι αδύνατον ή καταβάλλουν για χρόνια μεγάλη προσπάθεια. Συγνώμη... 

  Ο λόγος που ξεκίνησα ξανά το θέμα αυτό είναι πως δεν θα ηθελα να φέρω ενα παιδί στον κοσμο που δεν θα ήμουν 100% σίγουρη πως επιθυμώ. Και ήθελα να δω αν τελικά υπάρχει αυτή ή απόλυτη βεβαιότητα ή εγώ δεν την ένιωσα ακόμη. 

 

On 8/1/2019 at 12:13 ΠΜ, Sunshine8 είπε:

MamaAnestι έτσι αισθάνομαι κι εγώ που έχω παιδάκι 2 ετών ! Ο σύζυγος σου θέλει? Γιατί εμένα, εκείνος είναι που έχει τις αμφιβολίες για το δεύτερο. Έτοιμη δε θα νοιώσεις ποτέ , όπως δεν ένιωσες και για το πρώτο. Εμάς μας πιέζει και ο χρόνος (κοντεύω τα 40) αλλιώς μπορεί να το τρέναρα λίγο, δεν ξέρω την ηλικία σου! Αλλά αν κάποια στιγμή συμφωνήσει ο σύζυγος θα το προχωρήσω άμεσα…Είναι πολλά τα ερωτήματα που θέτεις, για μένα το όφελος ότι θα είναι δύο παιδιά που θα μεγαλώνουν μαζί αντισταθμίζει όλα τα υπόλοιπα, οικονομικό πρακτικά θεματα κλπ. Τα πρώτα χρόνια θα είναι δύσκολα, αλλά γνώμη μου, εάν το θέλετε και οι 2 κάντε το και μη φοβάστε τίποτα… Εκτός εάν υπάρχουν αντικειμενικά ανυπερβλητα εμπόδια. Επίσης, στα παιδιά κάνει καλό να μοιράζεται η προσοχή και να μην νιώθουν το κέντρο του κόσμου, αυτό το λέω για τις αμφιβολίες που έχεις.

 

 Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, δηλαδή είμαι 26 κ ο άνδρας μου επιθυμεί ένα παιδάκι.

  

On 8/1/2019 at 10:42 ΠΜ, mama16 είπε:

Οπότε απ' ότι καταλαβαίνω ποτέ δεν μπορείς να νιώσεις έτοιμη για δεύτερο μωρό

 Αρχίζω να πιστεύω σε αυτήν την φράση...! 

 

On 8/1/2019 at 12:45 ΜΜ, belleblue είπε:

Μια χαρά θα ναι και με διαφορά ετών. Άκου το ένστικτό σου!τα 3,4 έτων είναι υπέροχα, θα τα χάσεις αν έχεις άλλο μωρό.... 

Δεν διαφωνω πως ειναι υπεροχα χρόνια και αυτά. Κάθε μέρα με εκπλήσσει ο γιος μου. Το ζήτημα είναι πως το ένστικτο μου δεν με οδηγεί πουθενά. 

 

22 ώρες πρίν, MagdaP είπε:

Μακάρι να μπορούσα να χαρίσω ένα αδερφάκι στον γιο μου που το ζητάει και ο ίδιος... Προσευχεται ο γλυκός μου!!! 

Ειλικρινά σου το εύχομαι μέσα απ την καρδιά μου!

 

1 hour ago, Josephine είπε:

μάλιστα θα πω πως οπισθοδρόμηση για το μεγάλο παιδί μπορεί π.χ. να είναι στα κρίσιμα πρώτα χρόνια να μην αναπτύξει δεξιότητες κοινωνικές που προσφέρουν οι αδερφικές σχέσεις

Αυτός ειναι ένας σημαντικός παράγοντας. Ο δικός μου φοβάται πολύ τα συνομήλικα ή μικρότερα παιδάκια δυστυχώς... σκέφτομαι πως αν είχε αδελφακι δεν θα αισθανόταν έτσι.

 

πρίν από 49 λεπτά , Deena είπε:

Όταν και όσο έχεις ένα παιδί, αναπόφευκτα αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο δεύτερου παιδιού ως μια εξωτερική συνθήκη που θα "εισβάλει" στην οικογένεια και θα απειλήσει την ισορροπία της, πάνω - κάτω δηλαδή σαν π.χ. να σου γίνει τώρα μια πρόταση για δουλειά και να σκέφτεσαι "Μήπως είναι μικρό το παιδί ακόμα? Μήπως είναι νωρίς? Μήπως θα του στερήσω πράγματα εάν δουλέψω?", κάπως έτσι.

 

Ωστόσο, όταν έρχεται το δεύτερο παιδί, αυτόματα γίνεται ισότιμο με το πρώτο, οπότε δεν έχει πια σημασία αν το μεγάλο παιδί χάσει την αποκλειστικότητα, αν πάει κάπου πίσω κ.λπ., έτσι κι αλλιώς το δεύτερο είναι αιωνίως ριγμένο στους περισσότερους τομείς.

 

Επομένως, κατά την γνώμη μου, σκέψεις εάν αδικείται ή όχι το πρώτο παιδί δεν έχουν θέση στην λήψη μιας τέτοιας απόφασης, αδικούν εκ των προτέρων το επόμενο παιδί, σαν να το βάζουν μια κατηγορία κάτω, αν γίνομαι κατανοητή....είναι λίγο δύσκολο ίσως να το καταλάβει κάποιος πριν κάνει δεύτερο παιδί.

 

Όλα τα υπόλοιπα (οικονομικές συνθήκες, κούραση γονέων, έλλειψη βοήθειας) τα ακούω και φυσικά θα πρέπει να συνεκτιμηθούν.

Έχεις δίκιο όπως το θετεις αλλά δεν σου κρύβω πως φοβάμαι πως θα αλλάξει ή σχέση μου με το γιο μου, τώρα είμαστε πολύ δεμενοι.  

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 29 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

 Έχεις δίκιο όπως το θετεις αλλά δεν σου κρύβω πως φοβάμαι πως θα αλλάξει ή σχέση μου με το γιο μου, τώρα είμαστε πολύ δεμενοι.  

 

Φυσικά και θα αλλάξει, όποτε και να το κάνεις το δεύτερο. Θα αποκτήσεις όμως άλλη μία σχέση με άλλο ένα παιδί, στο οποίο ποτέ δεν θα μπορέσεις να αφιερωθείς αποκλειστικά και ολοκληρωτικά όπως έκανες με το μεγάλο παιδί, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.

 

Αυτός όμως δεν είναι, κατά την γνώμη μου, λόγος να διστάζει κανείς....ή μάλλον ίσως είναι λόγος να διστάσει για το εάν θα κάνει δεύτερο παιδί και όχι για το πότε.

Link to comment
Share on other sites

Θα μιλήσω ως παιδί που είχε 6 χρόνια διαφορά με την αδελφή του. Θυμάμαι τη μέρα που γεννήθηκε, θυμάμαι ακόμα τις αστείες της φράσεις σαν μωρό, θυμάμαι ότι ήμουν η πρώτη που την είδα να κάθεται στον ποπό της, θυμάμαι ποσο έντονα ένιωθα ότι την αγαπω (και εξακολουθώ). Δε θυμάμαι ποτέ να τη ζήλεψα. Σαφώς ως παιδιά είχαμε εντελώς άσχετες φάσεις. Πχ εγώ δημοτικό και η μικρή να θέλει να με απασχολήσει από το διάβασμα τραβώντας μου την προσοχή. Όταν εγώ ζούσα εφηβικούς έρωτες, αυτή μούτρωνε γιατί δεν κατανοούσε γιατί δεν ήμουν διαθέσιμη να παίξω μαζί της. Από την δική της εφηβεία και μετά σαφώς ήρθαμε και πάλι πολύ κοντά. Η σχέση μας όμως νομίζω ότι είναι περισσότερο   γονεϊκή και όχι αδελφική, καθώς πάντα αισθανόμουν, και ακόμα το κάνω, υπεύθυνη για αυτήν (συχνό λάθος των γονιών με τα μεγάλα αδέλφια ανεξαρτήτου διαφοράς).

 

Ως μαμά, η μεγάλη με τη μικρή έχουν 15 χρόνια διαφορά (κάτι που δε συμβαίνει εύκολα βέβαια με βιολογικά αδέλφια). Η μικρή τρέχει συνεχώς πίσω από τη μεγάλη, η μεγάλη συμμετέχει στο μεγάλωμα της μικρής. Περιττό να πω πως όσο διάβαζε η μεγάλη για πανελλήνιες, η μικρή ήταν υπόδειγμα, έκανε ησυχία όταν της το ζητούσαμε, μιμούνταν την μεγάλη φέρνοντας μας βιβλία να διαβάσουμε. Βιολογικό παιδί 2ο θα έκανα έχοντας "ξεπαιδιάσει" από το πρώτο, εννοώντας ότι θα ήθελα να έχει μπει το μεγάλο σε φάσης ανεξαρτησίας στα βασικά (τουαλέτα, φαγητό), κοινωνικοποίησης και κατανόησης, ιδανικά δηλαδή μετά τα 4 χρόνια. Αν ήταν πολύ κοντά, νομίζω ότι θα μου ήταν εξαντλητικό γνωρίζοντας τις δυνάμεις μου και τις εργασιακές μου απαιτήσεις. Πρακτικά, τους πρώτους μήνες, με μεγάλο παιδί που πάει σχολείο θα μπορούσα να είμαι περισσότερο αποκλειστικά διαθέσιμη στο μωρό. Επισης πιστεύω ότι θα μου ήταν πιο εύκολο να διαχειριστώ τις συναισθηματικές απαιτήσεις του μεγάλου παιδιού έχοντας αυτό κατακτήσει ομιλία και ωριμότητα. Το να αλλάζω πάνες σε δυο παιδιά, να ταίσω, να κοιμήσω  ή να φροντίσω δυο μωρά με tandrum μου φαίνεται εφιάλτης!

 

Ρεαλιστικά, με παίρνει οριακά (από άποψη ηλικίας) για δεύτερο παιδί αλλά γνωρίζοντας τις ισορροπίες μας, δεν μπορώ να το υποστηρίξω. Και αυτό νομίζω είναι το κλειδι. Όχι μόνο αν θέλεις, αλλά αν μέσα σου πιστεύεις ότι μπορείς. Τέλος ποτέ δε θα έκανα επόμενο παιδί για να έχει παρέα το πρώτο, για εμένα η απόκτηση παιδιού πρέπει να αφορά μόνο τον γονιό και κανένα άλλο. 

Link to comment
Share on other sites

8 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

φοβάμαι πως θα αλλάξει ή σχέση μου με το γιο μου, τώρα είμαστε πολύ δεμενοι.  

Το οτι θα αποκτησεις δευτερο παιδακι δεν σημαινει οτι θα απομακρυνθειτε. Πιστευω πως η αγαπη και το δεσιμο δεν μειωνονται, απλα μοιραζονται, μην πω πολλαπλασιαζονται σε βαθος χρονου... Εχοντας συζητησει με μαμαδες του περιβαλλοντος μου καταλαβα οτι οι τυψεις για την μη υπαρξη αποκλειστικοτητας ειναι κατι αναποφευκτο στην πλειοψηφια. Προσωπικα, σε 1 μηνα περιπου γενναω και ομολογω οτι μετα τον 6ο μηνα αρχισα να δενομαι ουσιαστικα με το μωρο στην κοιλια μου. Ενιωθα ασχημα γι'αυτο..τυψεις; συνεχως! που ξεχνουσα να του μιλαω και να ασχολουμαι μαζι του. Η καθημερινοτητα με τον μεγαλο μου δεν μου αφηνε πολυ χρονο ουτε να σκεφτω το θαυματακι μεσα μου. Απορουσα αν θα νιωθω ετσι και οταν γεννηθει και να πω την αληθεια μετα τον 7ο μηνα αρχισα να νιωθω "σιγουρη" για τα συναισθηματα αγαπης απεναντι του, τοτε που μπορεσα να του δωσω λιγη παραπανω προσοχη (που την απαιτει συνεχως κανοντας την παρουσια του υπερβολικα αισθητη πλεον ;-) ).

Οποτε, για να αντιστρεψω λιγο τον προβληματισμο, το ποιος θα νιωσει περισσοτερο "αδικημενος" εξαρταται απο το πως το βλεπει κανεις. Παρ'ολο που εχω μια πολυ στενη σχεση με τον μεγαλο μου, δεν με προβληματιζει η αλλαγη της σχεσης μου μαζι του, αλλα το οτι δεν θα μπορεσω ποτε να δωσω στον δευτερο την αποκλειστικη φροντιδα που εδωσα στον πρωτο. Παρ'ολα αυτα, γνωριζοντας οτι ειναι κατι αναποφευκτο, θα προσπαθησω να του δωσω οση περισσοτερη προσοχη μπορω και ειμαι σιγουρη οτι θα επελθει μια ισορροπια στις μεταξυ μας σχεσεις (ολης της οικογενειας) μετα τον πρωτο δυσκολο καιρο. Ειμαι σιγουρη οτι οποια αμφιβολια κι αν εχω τωρα, οταν γεννηθει και προσαρμοστουμε και οσο μεγαλωνουν τα αδερφακια θα εξαφανιστει γιατι η αγαπη θα εχει πολλαπλασιαστει και μοιραστει σε ολους ισοτιμα...Δεν θα ξεχασω κατι που μου ειχε πει μια μαμα: Οταν γεννησα το πρωτο δεν ηξερα οτι μπορω να νιωσω τοση πολλη αγαπη για εναν ανθρωπο. Οταν γεννησα το δευτερο δεν ηξερα οτι μπορω να νιωσω τοση πολλη αγαπη για εναν ανθρωπο...ΞΑΝΑ!

 

Οτι κι αν σκεφτεσαι να κανεις ειναι καλο που μοιραζεσαι τις σκεψεις σου, γιατι θα δεις οτι δεν εισαι μονη σου...αυτες οι σκεψεις "βασανιζουν" πολλες μαμαδες! Αν θελεις να συνεχισετε να εχετε μια αποκλειστικη σχεση με τον γιο σου παιρνεις την αναλογη αποφαση. Αλλα πιστευω πως αυτοι οι προβληματισμοι υπαρχουν στα κεφαλια των περισσοτερων μαμαδων και οταν τελικα κανουν το δευτερο (και το τριτο) παιδι ειτε λογω προγραμματισμενης ειτε απροοπτης εγκυμοσυνης, τοτε προσαρμοζονται στα νεα δεδομενα, που κατα την γνωμη μου απαιτουν να φερθουν ωριμα ωστε να μην αδικησουν καποιο παιδι κανοντας συγκρισεις, δειχνοντας συμπαθειες κλπ. 

 
Link to comment
Share on other sites

16 ώρες πρίν, Deena είπε:

 

Φυσικά και θα αλλάξει, όποτε και να το κάνεις το δεύτερο. Θα αποκτήσεις όμως άλλη μία σχέση με άλλο ένα παιδί, στο οποίο ποτέ δεν θα μπορέσεις να αφιερωθείς αποκλειστικά και ολοκληρωτικά όπως έκανες με το μεγάλο παιδί, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.

 

Αυτός όμως δεν είναι, κατά την γνώμη μου, λόγος να διστάζει κανείς....ή μάλλον ίσως είναι λόγος να διστάσει για το εάν θα κάνει δεύτερο παιδί και όχι για το πότε.

 

Deena, είσαι πολύ σωστή ! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. 

 

Να προσθέσω επίσης ότι ναι, οι πρώτοι μήνες με τον μεγάλο μου γιο ήταν μαγικοί, ένιωθα σαν να ζούσα πάλι τον πρώτο μου έρωτα, πράγμα το οποίο δεν το ένιωσα με το δεύτερο παιδί, το παραδέχομαι,  κυρίως γιατί ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΑ να χαλαρώσω από τις απαιτήσεις της καθημερινότητας με 2 μωρά & δουλειά και δευτερευόντως γιατί ήταν κάτι που το είχα "ξαναζήσει" και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Κ νομίζω και ο σύζυγος το ίδιο.

Πάντως πρέπει να σας πω ότι οι φίλοι και συγγενείς είναι ξετρελαμένοι με τον μικρό. Οπότε δεν είναι κ τόσο "ριγμένος",  σαν 2ο παιδί εννοώ.

 

Link to comment
Share on other sites

2 ώρες πρίν, annoulen είπε:

 

Πάντως πρέπει να σας πω ότι οι φίλοι και συγγενείς είναι ξετρελαμένοι με τον μικρό. Οπότε δεν είναι κ τόσο "ριγμένος",  σαν 2ο παιδί εννοώ.

 

 Η δικιά μου μικρή πάλι....άσε να μην αναφέρω τα περί συγγενών γιατί θα συγχυστώ...:evil::evil::evil:

Link to comment
Share on other sites

21 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Δεν σας κρύβω πως νιώθω άσχημα που προσπαθώ να "προγραμματισω" μία επόμενη εγκυμοσύνη την στιγμη που για κάποιες γυναίκες είναι αδύνατον ή καταβάλλουν για χρόνια μεγάλη προσπάθεια. Συγνώμη... 

  Ο λόγος που ξεκίνησα ξανά το θέμα αυτό είναι πως δεν θα ηθελα να φέρω ενα παιδί στον κοσμο που δεν θα ήμουν 100% σίγουρη πως επιθυμώ. Και ήθελα να δω αν τελικά υπάρχει αυτή ή απόλυτη βεβαιότητα ή εγώ δεν την ένιωσα ακόμη. 

Κι εγώ αυτή τη βεβαιότητα που λες δεν την έχω νιώσει και αναρωτιέμαι αν υπάρχει. Γι αυτό παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση. Γιατί για το πρώτο παιδί όχι απλά το επιθυμούσα, όχι απλά ανυπομονούσα, δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ήμουν πριν, και δυσκολευτήκαμε κιόλας οπότε φαντάζεστε όσο μεγάλωνε η αναμονή πώς ένιωθα. 

 

Πάντως μη νιώθεις τύψεις για τον "προγραμματισμό", κι εγώ ακόμα με τις δυσκολίες ψάχνω για δικαιολογίες για να σκεφτώ ποια θα ήταν η ιδανική χρονική απόσταση. 

 

Και όσες λέτε ότι οι άντρες σας δεν ήθελαν δεύτερο και τσακωνόσασταν, από μια άποψη καλύτερα. Ο δικός μου θέλει δεύτερο. Αν είχαμε άλλα οικονομικά θα ήθελε και τρίτο. Ή δεν φοβάται μην μας τύχουν δίδυμα στην εξωσωματική (εγώ τρέμω την ιδέα, το ομολογώ). Αλλά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη κουράστηκε ήδη με το πρώτο, μόνο που δεν το παραδέχεται, και ρίχνει την ευθύνη για την κούραση σε ένα σωρό άσχετα και όχι το μωρό Δεν εννοώ ότι θα έπρεπε να κατηγορεί το μωρό, προς θεού, αλλά θα ήταν πιο ειλικρινές να πει ότι η φροντίδα ενός παιδιού είναι κουραστική και είναι λογικό κάποια στιγμή να σε εξαντλήσει, να θες διάλειμμα, να θες κάποιον να σε ξεκουράσει, κάτι τέτοιο ανθρώπινο τέλος πάντων. Δεν το λέει όμως, όπως επίσης και δεν θέλει να παραδεχτεί ότι μας πίεσε η κλεισούρα στην αρχή. Κι έτσι αν τα πω εγώ γίνομαι η κακιά - παρόλο που η φροντίδα του μωρού είναι εξολοκλήρου δική μου, ο άντρας μου έχει μόνο παιχνίδι και κάποιες από τις δουλειές στο σπίτι που όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και λιγότερες γιατί εγώ οργανώνω καλύτερα τον χρόνο μου κι εκείνος παίζει περισσότερο. 

Επεξεργάστηκαν by Έσπερος
Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...