ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΠΠΟΥ

[Αννα 35]

Έσπερος, πέραν των όσων σου έχω γράψει, μήπως θα έπρεπε τις επισημάνσεις της μητέρας σου απλά να τις προσπερνας;

Έχεις ως δεδομένο, πως οι αποφάσεις σου πάντα θα αμφισβητούνται. Είτε επιλέξετε να περάσετε τις γιορτές στο νησί, είτε με τις οικογένειές σας, πάντα κάτι θα προκαλέσει δυσαρέσκεια. Με λίγα λόγια, η μητέρα σου δεν ικανοποιείται με τίποτα.

Όπως την περιγράφεις, και στην ίδια πολυκατοικία να κατοικουσατε και τυφλά τις επιταγές της να ακολουθούσες και πάλι ανικανοποίητη θα ήταν.

 

Μήπως, λοιπόν, εσύ να πάψεις να αναλύεις τόσο ενδελεχώς τα όσα λέει και όσα κάνει, να τα προσπερνας ως μη γενόμενα και ανείπωτα και να χαρείς την οικογένεια σου;

 

Όσο εμβαθύνεις σε συμπεριφορες που δεν μπορείς να κατανοήσεις ή να αλλάξεις, τόσο μεγενθυνεις και τα προβλήματα στο μυαλό σου.

[Έσπερος]

9 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

Μήπως, λοιπόν, εσύ να πάψεις να αναλύεις τόσο ενδελεχώς τα όσα λέει και όσα κάνει, να τα προσπερνας ως μη γενόμενα και ανείπωτα και να χαρείς την οικογένεια σου;

 

Όσο εμβαθύνεις σε συμπεριφορες που δεν μπορείς να κατανοήσεις ή να αλλάξεις, τόσο μεγενθυνεις και τα προβλήματα στο μυαλό σου.

Σ' αυτό έχεις δίκιο. Τέτοιος τύπος είναι. Και μπορεί εγώ να επιχειρηματολογώ για το χ, να μην το δέχεται, και μετά από μια ώρα να υποστηρίζει στην αδερφή μου αυτό για το οποίο διαφωνούσαμε!!!! 

 

Σίγουρα μεγαλοποιώ γιατί μετά από την συζήτηση που σας ανέφερα, έτυχε να περάσουν δυο μέρες που δεν μίλησα μαζί της (βασικά το απέφευγα και έπαιρνα σε ώρες που συνήθως λείπει) και μιλήσαμε χθες και ήταν όλα μια χαρά. Κι αυτό έχει ξαναγίνει.

 

Η λύση είναι απλή και πρέπει όπως το λέω, έτσι και να το εφαρμόσω. Για όποια απόφαση παίρνουμε, να της λέω απλά ότι αυτό αποφασίσαμε και να τελειώνει η υπόθεση. Γιατί όταν το λέω απολογητικά νομίζω ότι το ερμηνεύει σαν να της λέω ότι εγώ συμφωνώ αλλά διαφωνεί ο άντρας μου και αυτό δεν βοηθάει την κατάσταση. 

 

Κι ο άντρας μου δεν ενοχλείται ουσιαστικά από αυτά που λέει. Συνήθισε διάφορα παλαβά και διαστρεβλώσεις και νουθεσίες, από το ένα αυτί μπαίνουν, από το άλλο βγαίνουν, ή της απαντάει αν είναι κάποιο θέμα που έχει νόημα να γίνει μια συζήτηση με εποικοδομητικές διαφωνίες. Ενοχλείται όταν δεν απαντάω εγώ ή αρχίζω τα μισόλογα, ή προσπαθώ να αποφύγω καταστάσεις, δημιουργώντας τελικά μεγαλύτερες. 

[erin0000]

On 11/1/2019 at 8:24 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Και για να ξέρω κιόλας αν θα τσακωθώ δικαίως ή αδίκως με οποιον τσακωθώ τελικα, ρεβεγιόν πρωτοχρονιας κ ανασταση που εχουν ξενυχτι, τι κανετε οταν εχετε μωρα που ειναι μεγαλα για νς κοιμηθουν στο καροτσι υπο οποιεσδήποτε συνθηκες αλλα μικρα για να μεινουν ξυπνια; Αν δλδ σας πουν να πατε σε αλλο σπίτι, πηγαινετε; Σπίτι συγγενικό εννοω, οχι σε φιλους.  Γιατι σ εμας το μεγαλο θεμα εγινε εκει. Αρχικα ειπα εγω οτι ρεβεγιόν θα κανουμε σε οποιο απο τα δυο σπιτια των παππουδων μενουμε εκεινες τις μερες, να μη σηκώσουμε το παιδι απο την κουνια που θα κοιμαται, οποτε τα τραπεζια να συντονιστούν  με αυτο το κριτηριο. Τελικα το καναμε στους γονεις μου αλλα λογω της διαρρύθμισης του σπιτιου τελικα το παιδι ξυπνησε, αν και δεν ειχαμε πολυ κοσμο κ φασαρια, κ δεν κοιμοταν μετα αλλα εκλαιγε, κ εγω δεν εκατςα καν στο τραπεζι μεχρι την κοπή της πίτας γιατι εκανε μια ωρα να ηρεμησει. Και τα ακουσα απο παντου. Για την αρχική άρνηση που θεωρήθηκε υπερβολη, απο τη μητερα μου. Για το οτι δεν καναμε κατι ησυχο μεταξυ μας, απο τον αντρα μου. Για το οτι αφου ξυπνησε δεν τον φεραμε στο τραπεζι αλλα σηκωθήκαμε κ πηγαμε στο δωματιο, απο τη μητερα μου. Και ο αντρας μου ξεκαθάρισε οτι μεχρι να μεγαλωσει λιγο, σε τετοιο τραπεζι δεν θελει να ξαναπάμε (οι δικοι του δεν κανουν αργα ουτε ρεβεγιόν ουτε ανασταση, το γιορτάζουν κατευθειαν την αλλη μερα κ το εχει υιοθετήσει κ ο αδερφος του απο τοτε που εκανε παιδια, ετσι το βαρος πεφτει σ εμενα να το λύσω με τους δικους μου γονεις). 

 

Έχει τύχει να κάνω ρεβεγιόν και στο δικό μου σπίτι και σε άλλο σπίτι με 2 μωρά (δικά μου) + σε ορισμένες περιπτώσεις με 4 μωρά συνολικά. Δεν έγινε ποτέ ο χαμός που περιγράφεις και θα σου πω γιατί. Προσπαθούσαμε να ισορροπήσουμε καταστάσεις. Δηλαδή από τη μία υπήρχαν τα παιδιά που μπορεί να μην άντεχαν το ξενύχτι, μπορεί να κουράζονταν, μπορεί να γκρίνιαζαν, αλλά ήμασταν προετοιμασμένοι για αυτό. Από την άλλη υπήρχε το γεγονός ότι θέλαμε εμείς να χαρούμε την Πρωτοχρονιά, να γιορτάσουμε, να ξενυχτήσουμε.

Οπότε λαμβάναμε τα μέτρα μας. Εάν ήμασταν σπίτι ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Εάν ήμασταν σε άλλο σπίτι, φροντίζαμε καταρχάς να μην υπάρχει πολυκοσμία, να υπάρχει χώρος να απομονωθούν τα παιδιά εάν χρειαστεί, να έχουμε μαζί μας ό,τι μπορεί να χρειαστούν και αν τελικά κάποιο γκρίνιαζε, έκλαιγε, ο,τιδήποτε αναλαμβάναμε εκ περιτροπής ή σε συνεργασία να ηρεμήσουμε το μωρό/παιδί ή να το απασχολήσουμε.

πχ λες ότι δεν έκατσες καν στο τραπέζι!! Γιατί; Μόνο εσύ ασχολείσαι με το μωρό; ήταν εκεί και ο άντρας σου και οι παππούδες. Γιατί να αναλάβεις μόνη σου να ηρεμήσεις το παιδί;;; και μετά να αφήσεις να σου την πουν κιόλας που δεν μπόρεσες να κάτσεις στο τραπέζι;

Και ναι, αφού δεν κοιμόταν το παιδί γιατί δεν το έφερες στο τραπέζι;

Πρέπει λίγο να προσαρμοζόμαστε. Που και που δεν πειράζει εάν βγει το παιδί από το πρόγραμμά του. Μερικές φορές η επιμονή μας μην τυχόν και χαλάσει το πρόγραμμα του παιδιού μας καταπιέζει, μας κάνει να συγκρουόμαστε με όλους και δεν έχει και νόημα. Πρέπει και το παιδί να μάθει (μεγαλώνοντας) να προσαρμόζεται σε κάποιες καταστάσεις. 

 

[Έσπερος]

πρίν από 26 λεπτά , erin0000 είπε:

 

Έχει τύχει να κάνω ρεβεγιόν και στο δικό μου σπίτι και σε άλλο σπίτι με 2 μωρά (δικά μου) + σε ορισμένες περιπτώσεις με 4 μωρά συνολικά. Δεν έγινε ποτέ ο χαμός που περιγράφεις και θα σου πω γιατί. Προσπαθούσαμε να ισορροπήσουμε καταστάσεις. Δηλαδή από τη μία υπήρχαν τα παιδιά που μπορεί να μην άντεχαν το ξενύχτι, μπορεί να κουράζονταν, μπορεί να γκρίνιαζαν, αλλά ήμασταν προετοιμασμένοι για αυτό. Από την άλλη υπήρχε το γεγονός ότι θέλαμε εμείς να χαρούμε την Πρωτοχρονιά, να γιορτάσουμε, να ξενυχτήσουμε.

Οπότε λαμβάναμε τα μέτρα μας. Εάν ήμασταν σπίτι ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Εάν ήμασταν σε άλλο σπίτι, φροντίζαμε καταρχάς να μην υπάρχει πολυκοσμία, να υπάρχει χώρος να απομονωθούν τα παιδιά εάν χρειαστεί, να έχουμε μαζί μας ό,τι μπορεί να χρειαστούν και αν τελικά κάποιο γκρίνιαζε, έκλαιγε, ο,τιδήποτε αναλαμβάναμε εκ περιτροπής ή σε συνεργασία να ηρεμήσουμε το μωρό/παιδί ή να το απασχολήσουμε.

πχ λες ότι δεν έκατσες καν στο τραπέζι!! Γιατί; Μόνο εσύ ασχολείσαι με το μωρό; ήταν εκεί και ο άντρας σου και οι παππούδες. Γιατί να αναλάβεις μόνη σου να ηρεμήσεις το παιδί;;; και μετά να αφήσεις να σου την πουν κιόλας που δεν μπόρεσες να κάτσεις στο τραπέζι;

Και ναι, αφού δεν κοιμόταν το παιδί γιατί δεν το έφερες στο τραπέζι;

Πρέπει λίγο να προσαρμοζόμαστε. Που και που δεν πειράζει εάν βγει το παιδί από το πρόγραμμά του. Μερικές φορές η επιμονή μας μην τυχόν και χαλάσει το πρόγραμμα του παιδιού μας καταπιέζει, μας κάνει να συγκρουόμαστε με όλους και δεν έχει και νόημα. Πρέπει και το παιδί να μάθει (μεγαλώνοντας) να προσαρμόζεται σε κάποιες καταστάσεις. 

 

Εϊναι μεγάλη ιστορία να εξηγήσω το πώς και γιατί ανασταταώθηκε το μωρό την πρωτοχρονιά. Και αν πω πολλά θα αρχίσω να αποκαλύπτομαι!!  Ας πω απλά ότι λόγω της διαρρύθμισης του σπιτιού έπρεπε να σηκωθείτο μωρό  από την κούνια και να κοιμηθεί στο καρότσι. Κόσμο πολύ δεν θα είχαμε, την αδερφή μου με τον άντρα της και τα πεθερικά της που έχουν θέματα υγείας και δεν μπορούσαν να οργανώσουν ρεβεγιόν στο σπίτι τους ούτε να μείνουν μόνοι τους, γι αυτό ήρθαν σ' εμάς για κάτι απλά οικογενειακό. Στη λογική ότι θα έρχονταν κατά τις 10.30, θα τρώγαμε, θα άλλαζε ο χρόνος θα κόβαμε πίτα και θα έφευγαν γιατί το επόμενο μεσημέρι θα ξανέρχονταν για τραπέζι. Εμείς προσωπικά δεν είχαμε καμία όρεξη για ξενύχτι. Αν με ρωτούσε εμένα κάποιος θα έλεγα ότι δεν ξέρω καν αν αντέχω να περιμένω την αλλαγή του χρόνου. Γιατί ξυπνάω κατά τις 3 για άντληση και με τραπέζι την επόμενη μέρα δεν θα κοιμόμουν ούτε μεσημέρι. Τέλος πάντων, τη μετάβαση από καρότσι σε κρεβάτι ή σε καρεκλάκι αυτοκινήτου και το αντίστροφο την έχουμε κάνει κι άλλες φορές, αν και όχι προσφατα, και θεωρούσα ότι δεν θα υπήρχε θέμα. Έτσι μόλις ήρθαν τον σηκώσαμε, πήγαμε σε ένα ήσυχο δωμάτιο, αλλά με το που τον έβαζα στο καρότσι ξυπνούσε. Τους είπα να ξεκινήσουν να τρώνε και θα ερχόμουν. Ο άντρας μου ερχόταν συνέχεια να δει τι γίνεται αλλά εγώ δεν ήθελα να δώσω διαστάσεις στο θέμα και προσπαθούσα για κανένα μισάωρο, τελικά η κατάσταση ξέφυγε με κλάματα και λοιπά, σηκώθηκε κ ο άντρας μου πάλι, μ' αυτά και μ' αυτά κόντευε 11.30. Μετά κοιμήθηκε αγκαλιά μου και δεν τον ξανάφησα γιατί θα γινόταν το ίδιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξυπνήσω κανονικά για να κάτσουμε στο τραπέζι. Δεν έχω αντοχές για να τον κοιμίζω μετά και να ξυπνάω για να αντλώ και μετά να είμαι στο πόδι αξημέρωτα, από τη στιγμή που το μεγάλο οικογενειακό τραπέζι θα ήταν την επόμενη μέρα. Δεν είμαι κατά της προσαρμογής, αλλά είναι κάποιες φορές που δεν έχω αντοχή να χειριστώ τις συνέπειες μιας οποιαδήποτε αναστάτωσης. Αυτήν την περίοδο ειδικά είμαι εξοντωμένη από τις αντλήσεις και τα ξυπνήματα. Γενικά θα ήθελα να είμαστε ευέλικτοι. Γιατί πριν κάνουμε παιδί κορόιδευα όσους τα έκαναν αυτά. Κι ο άντρας μου κορόιδευε, αλλά τώρα προέκυψε τρις χειρότερος στην υπερπροστασία. Απλώς δεν είναι εύκολο να προβάλλω αντιρρήσεις όταν ξέρει ότι συνήθως πίσω από αυτές υπάρχει η πίεση από την οικογένειά μου. Γιατί θεωρεί ότι δενσκέφτομαι από μόνη μου αλλά  μου βάζουν ιδέες. 

[erin0000]

Αν ήσουν τόσο εξουθενωμένη έπρεπε όντως να πεις ότι εγώ πάω μέσα να κοιμίσω το μωρό και να κοιμηθώ και εγώ και να με συγχωρείτε... 

Ή θα κάτσω στον καναπέ με το μωρό αγκαλιά και φέρτε μου εκεί να φάω... Όπως πρέπει να προσαρμόζεσαι εσύ και ο άντρας σου σε διάφορες καταστάσεις, έτσι να προσαρμόζονται και οι υπόλοιποι (παππουδογιαγιάδες κτλ)..

Αλλά εσύ με τον άντρα σου να έχετε κοινή γραμμή. Να έχετε συζητήσει νωρίτερα τι θα κάνετε, ποιες είναι οι συνθήκες κτλ λαμβάνοντας υπόψη (μέχρι ενός σημείου) και τους υπόλοιπους και να εξηγείτε την απόφασή σας.

 

πχ φέτος δεν θα κάνουμε τίποτα γιατί είμαστε εξαντλημένοι.

ή θα έρθουμε σε εσάς, αλλά μην περιμένετε επισημότητες και τραπέζια γιατί μπορεί το μωρό να κάνει τα δικά του.

ή θα έρθουμε αλλά θα φύγουμε νωρίς.

 

[Έσπερος]

πρίν από 15 λεπτά , erin0000 είπε:

Αν ήσουν τόσο εξουθενωμένη έπρεπε όντως να πεις ότι εγώ πάω μέσα να κοιμίσω το μωρό και να κοιμηθώ και εγώ και να με συγχωρείτε... 

Ή θα κάτσω στον καναπέ με το μωρό αγκαλιά και φέρτε μου εκεί να φάω... Όπως πρέπει να προσαρμόζεσαι εσύ και ο άντρας σου σε διάφορες καταστάσεις, έτσι να προσαρμόζονται και οι υπόλοιποι (παππουδογιαγιάδες κτλ)..

Αλλά εσύ με τον άντρα σου να έχετε κοινή γραμμή. Να έχετε συζητήσει νωρίτερα τι θα κάνετε, ποιες είναι οι συνθήκες κτλ λαμβάνοντας υπόψη (μέχρι ενός σημείου) και τους υπόλοιπους και να εξηγείτε την απόφασή σας.

 

πχ φέτος δεν θα κάνουμε τίποτα γιατί είμαστε εξαντλημένοι.

ή θα έρθουμε σε εσάς, αλλά μην περιμένετε επισημότητες και τραπέζια γιατί μπορεί το μωρό να κάνει τα δικά του.

ή θα έρθουμε αλλά θα φύγουμε νωρίς.

 

Οι δικοί μου δεν είναι ευπροσάρμοστοι σε αυτό. Το καλοκαίρι παντρεύτηκε η αδερφή μου. Είχα πει ότι την ώρα του μυστηρίου (καλοκαίρι σε κλειστή εκκλησία) εγώ κι ο άντρας μου θα ήμασταν εναλλάξ μέσα - έξω -ή κυρίως εγώ μέσα κι εκείνοι έξω- γιατί λογικά το μωρό 6 μηνών τότε δεν θα καθόταν τόση ώρα ούτε στο καρότσι χωρίς βόλτα, ούτε μπορούσαμε να τον έχουμε αγκαλιά και να στεκόμαστε έτσι επίσημα για ώρες. Το εξηγούσαμε, το εξηγούσαμε, δεν το καταλάβαινε. Δεν το θεωρούσε καθωςπρέπει. Κι έλεγε ότι θα κρατούσε το μωρό η θεία μου και κάτι τέτοια . Που το μωρό ολους αυτούς συγγενείς θα τους έβλεπε πρώτη φορά. Τελικά έγινε περίπου έτσι, δηλαδή ο άντρας μου το είχε έξω κι έκαναν βόλτες κι εγώ ήμουν μέσα, κοντά στην πόρτα μάλιστα γιατί είχε ζεστη και τελικά κανένας συγγενής πλην των γονέων δεν έκατσε επίσημα κοντα στο ζευγάρι. Όλοι κοιτούσαν να είναι κοντά στα παραθυρα!!! Η μητέρα μου είναι κι ο τύπος που αν πάει σε μαιευτήριο και δεν θέλουν να μένει κόσμος μέσα την ώρα του θηλασμού, θα παρεξηγηθεί. Μην πω κιόλας ότι θεωρεί περιττό να έρχονται τα μωρά στους θαλάμους, προτεραιότητα έχουν οι επισκέψεις. Δεν βγάζετε άκρη. Και αν πούμε ότι για κάποιον χώρο δεν θεωρούμε ότι είναι κατάλληλος για παιδί λόγω τσιγάρου, δυνατής μουσικής, κακού εξαερισμού κλπ, θα φέρει κάποιο απίθανο παράδειγμα ότι ήταν ένα βράδυ σε μια ταβέρνα με δυνατή μουσική και στο διπλανό τραπέζι ήταν ένα βρέφος 2-3 μηνών και περνούσαν όλοι πολύ ωραία. Τώρα πείτε μου πώς ένας άνθρωπος που θεωρεί ότι το μωρό πρέπει να είναι αόρατο σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις, είναι δυνατόν να σκάει από τον καημό του που δεν προσέχει το εγγόνι του. Τέλος πάντων αυτό είναι μια σχιζοφρενική κατάσταση που δεν μπορώ να ερμηνεύσω και δεν με αφορά παρά μόνο στο βαθμό που δημιουργεί προβλήματα στις συνεννοήσεις για διάφορες οικογενειακές εκδηλώσεις. 

 

Πάντως, αν και είναι εκτός θέματος, εμένα δεν μου αρέσει να πηγαίνουμε κάπου και να είμαστε εναλλάξ με την παρέα για να απασχολούμε το παιδί. Γενικά τις εξόδους μας, είτε οι δυο μας είτε με άλλους, τις κανονίζουμε σε ώρες που θα μπορεί να φάει κάτι είτε είναι το δεκατιανό είτε το μεσημεριανό, ωστε να μη βαριέται και να μην χρειάζεται ο ένας από τους δύο να είναι με το καρότσι πέρα δώθε. 

[vtgian]

On 12/1/2019 at 10:53 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Συμφωνώ και στα δυο! Το δευτερο δεν ισχυει για τη μητερα μου γιατι εχει και ενδιαφέροντα και κοινωνική ζωή- ατυχώς όλες γιαγιάδες που ασχολούνται πολύ με τα εγγόνια τους, κι αυτό παίζει ρόλο στο ότι της έχει καλλιεργηθεί μια εμμονή με το μωρό μας. 

 

Ενας άλλος παράγοντας ειναι οτι αυτη η γενια δεν ειχε κανια παροχή μητροτητας, 40 μερες αδεια και μετα πισω. Ετσαν παιδια μας στερήθηκαν και φυσικα μας στέρησαν και αρκετό δέσιμο. Το πώς διαχειρίζεται ο καθένας αυτό το έλλειμμα, διαφέρει. Η πεθερά μου αφοσιώθηκε στο πρώτο εγγόνι, με μεγάλη επιβάρυνση του ελεύθερου χρονου και της υγείας της, αλλά με σεβασμό στους γονείς του και με ανοιχτές κεραίες για το πώς μεγαλώνουν τώρα οι νέοι γονείς τα παιδιά, κι έτσι έχει πετύχει μια αρκετά αρμονική συνεργασία με τον κουνιαδο μου κ τη γυναικα του -οχι βεβαια χωρις προβληματα προφανώς. Η μητέρα μου από την άλλη έχει την εμμονή να παιρνει προσωπικα την οποιαδηποτε δθαφορα αντιλήψεων. Δεν θελει τον θηλασμο, την αγκαλια, το πολύωρο παιχνίδι. Γιατί δεν τα έκανε και νιώθει ότι κάνοντας τα εμείς, είναι σαν να την κρίνουμε. Και σπεύδει να κρινει πρωτη. Οπως λαι η δικαιολογημένη λαχτάρα της για το μωρο της βγαινει σε πικρία κ επιθετικότητα, γι αυτο κ μας λεει διαρκώς ότι είναι αντικοινωνικό κ κολλημένο πάνω μου.

 

Αν ο άντρας σου είναι δίδυμος αδελφός της MacGyver, η μάνα σου είναι δίδυμη αδελφή της δικής μου 100% Ακριβώς αυτό συμβαίνει να ξέρεις, δε θέλει να αναγνωρίσει τα δικά της λάθη και όποιος κάνει το αντίθετο το βιώνει ως προσωπική απόρριψη. Σα να ακούω τη μάνα μου, "το έχετε κάνει κολλημένο μαζί σας και αντικοινωνικό" σου μιλάω για τρελή ομοιότητα, λες και ένα βρέφος πρέπει σώνει και ντε να αλλάζει χέρια συνέχεια, ή ένα δίχρονο να είναι λογικό να μένει άνετα μόνο σε ένα σπίτι με άτομα που έχει να δει μήνες!  Ευτυχώς διαφέρουν στα περί κοινωνικών υποχρεώσεων. Ωστόσο θεωρεί παράλογο που δεν της αφήναμε το μωρό 1,5 έτους όλο το καλοκαίρι στο καμπινγκ (Χαλκιδική μιλάμε και εμείς Αθήνα), και η τάδε έχει το εγγόνι της και τα παιδιά πηγαινοέρχονται, εσάς σας είχα από μηνών κλπ.

Το θέμα είναι να κάνεις εσύ το βήμα που θα "σπάσει" τη μεταξύ σας εξάρτηση και να καταλάβεις ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν σου θυμώσει, αν πικραθεί ή ο,τιδήποτε άλλο. Είναι δικό της το πρόβλημα και το κάνεις δικό σου. Εγώ έχω θέματα αποδοχής, το ξέρω ότι αυτό είναι που με δυσκολεύει στο να ξεχωρίσω τα θέλω μου από τα δικά της. Ο σύζυγός σου πάντως είναι φοβερά υπομονετικός, εμένα ίσως με βοήθησε να αντιμετωπίσω πιο δραστικά τα πράγματα ο ότι ο δικός μου δεν ήταν έτσι. Δεν ανέχεται παρεμβάσεις στο πως εχουμε επιλέξει να μεγαλώσουμε το παιδί μας και γενικά στο πως κάνουμε τη ζωή μας και αν δεν έπαιρνα σαφή θέση, μπορεί να μαλώνανε πολύ πολύ άσχημα με τη μάνα μου. Επίσης όπως αυτός "κόβει" τη μάνα του όταν πάει να εμπλακεί (γιατί εγώ είμαι αρκετά ανεκτική), το ίδιο αξίζει να κάνω και εγώ, όχι μόνο για αυτόν αλλά γιατί οι παρεμβάσεις της μάνας μου αγγίζουν και το παιδί.

[erin0000]

πρίν από 19 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν το θεωρούσε καθωςπρέπει. 

 

Πάντως, αν και είναι εκτός θέματος, εμένα δεν μου αρέσει να πηγαίνουμε κάπου και να είμαστε εναλλάξ με την παρέα για να απασχολούμε το παιδί. Γενικά τις εξόδους μας, είτε οι δυο μας είτε με άλλους, τις κανονίζουμε σε ώρες που θα μπορεί να φάει κάτι είτε είναι το δεκατιανό είτε το μεσημεριανό, ωστε να μη βαριέται και να μην χρειάζεται ο ένας από τους δύο να είναι με το καρότσι πέρα δώθε. 

 

Κατάλαβα... Τότε πράγματι πρέπει να βάλεις κάποια όρια στη μαμά σου για να μην σας τρελάνει. Μην φτάσεις στο σημείο να μην θέλεις να παρευρίσκεσαι σε κοινωνικές εκδηλώσεις παρέα με τη μαμά σου...

 

Συμφωνώ σε αυτό που λες. Και εγώ ξεκίναγα πάντα με γνώμονα το να είμαστε όλοι μαζί παρέα χωρίς να ταλαιπωρούνται τα παιδιά. Αλλά όπου αυτό δεν ήταν εφικτό προσαρμοζόμασταν.

 

[Έσπερος]

πρίν από 21 λεπτά , vtgian είπε:

 

Αν ο άντρας σου είναι δίδυμος αδελφός της MacGyver, η μάνα σου είναι δίδυμη αδελφή της δικής μου 100% Ακριβώς αυτό συμβαίνει να ξέρεις, δε θέλει να αναγνωρίσει τα δικά της λάθη και όποιος κάνει το αντίθετο το βιώνει ως προσωπική απόρριψη. Σα να ακούω τη μάνα μου, "το έχετε κάνει κολλημένο μαζί σας και αντικοινωνικό" σου μιλάω για τρελή ομοιότητα, λες και ένα βρέφος πρέπει σώνει και ντε να αλλάζει χέρια συνέχεια, ή ένα δίχρονο να είναι λογικό να μένει άνετα μόνο σε ένα σπίτι με άτομα που έχει να δει μήνες!  Ευτυχώς διαφέρουν στα περί κοινωνικών υποχρεώσεων. Ωστόσο θεωρεί παράλογο που δεν της αφήναμε το μωρό 1,5 έτους όλο το καλοκαίρι στο καμπινγκ (Χαλκιδική μιλάμε και εμείς Αθήνα), και η τάδε έχει το εγγόνι της και τα παιδιά πηγαινοέρχονται, εσάς σας είχα από μηνών κλπ.

Το θέμα είναι να κάνεις εσύ το βήμα που θα "σπάσει" τη μεταξύ σας εξάρτηση και να καταλάβεις ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν σου θυμώσει, αν πικραθεί ή ο,τιδήποτε άλλο. Είναι δικό της το πρόβλημα και το κάνεις δικό σου. Εγώ έχω θέματα αποδοχής, το ξέρω ότι αυτό είναι που με δυσκολεύει στο να ξεχωρίσω τα θέλω μου από τα δικά της. Ο σύζυγός σου πάντως είναι φοβερά υπομονετικός, εμένα ίσως με βοήθησε να αντιμετωπίσω πιο δραστικά τα πράγματα ο ότι ο δικός μου δεν ήταν έτσι. Δεν ανέχεται παρεμβάσεις στο πως εχουμε επιλέξει να μεγαλώσουμε το παιδί μας και γενικά στο πως κάνουμε τη ζωή μας και αν δεν έπαιρνα σαφή θέση, μπορεί να μαλώνανε πολύ πολύ άσχημα με τη μάνα μου. Επίσης όπως αυτός "κόβει" τη μάνα του όταν πάει να εμπλακεί (γιατί εγώ είμαι αρκετά ανεκτική), το ίδιο αξίζει να κάνω και εγώ, όχι μόνο για αυτόν αλλά γιατί οι παρεμβάσεις της μάνας μου αγγίζουν και το παιδί.

Η δικιά μου δεν είναι του κάμπινγκ πάντως!!!! 

 

Εχω κι εγω μια δυσκολια στο να διαχωρίσω τα θελω. Ή να αποβαλλω αυτα που μου εμαθαν οτι "πρεπει". Η οικογενεια μου ειχε παντε πολυ στενές επαφες με ολους τους συγγενεις και απο τις δυο πλευρές. Γενικα γιορτες δεν περνούσαμε ποτε οι 4 μας. Ή θα είχαμε κόσμο ή θα ήμασταν στη γιαγιά , ή τη μια θεία, ή την άλλη θεία κλπ. Δεν ειχε τεθεί ποτε θεμα οτι ενας απο τους δυο γονεθς μου θα ελεγε οτι δεν θελει και θα προτιμουσε να ειναστε οι 4 ή να μην παμε σε 3-4 τραπεζια αλλα μονο σε δυο, και αντι γι αυτο να παμε καπου αλλου. Οποιος μαλιστα συγγενης μετα το γαμο συμπεριφερόταν διαφορετικα, αυτο εθεωρειτο σαν απομονωση, σνομπάρισμα της οικογενειας κλπ. Αυτο μου πηρε καιρο να το αποβάλλω. 

 

Πάντως ότι θα έλεγε κάποιος τον άντρα μου υπομονετθκο, δεν θα το πίστευε ούτε ο ιδιος. Η αλήθεια ειναι οτι τον τελευταίο χρονο έχουν γίνει πολύ άσχημοι καβγάδες για θέματα σχετικα με την επιμονη των γονεων μου σε διαφορα θέματα σχετικα με το παιδι. Από τα Χριστούγεννα κ μετά ξέρω ότι απλά περνάω περίοδο χάριτος.Δεν εχω περιθωριο το Πασχα να αρχισω παλι τις διπλωματίες. 

[vtgian]

πρίν από 8 λεπτά , Έσπερος είπε:

Η δικιά μου δεν είναι του κάμπινγκ πάντως!!!! 

 

Εχω κι εγω μια δυσκολια στο να διαχωρίσω τα θελω. Ή να αποβαλλω αυτα που μου εμαθαν οτι "πρεπει". Η οικογενεια μου ειχε παντε πολυ στενές επαφες με ολους τους συγγενεις και απο τις δυο πλευρές. Γενικα γιορτες δεν περνούσαμε ποτε οι 4 μας. Ή θα είχαμε κόσμο ή θα ήμασταν στη γιαγιά , ή τη μια θεία, ή την άλλη θεία κλπ. Δεν ειχε τεθεί ποτε θεμα οτι ενας απο τους δυο γονεθς μου θα ελεγε οτι δεν θελει και θα προτιμουσε να ειναστε οι 4 ή να μην παμε σε 3-4 τραπεζια αλλα μονο σε δυο, και αντι γι αυτο να παμε καπου αλλου. Οποιος μαλιστα συγγενης μετα το γαμο συμπεριφερόταν διαφορετικα, αυτο εθεωρειτο σαν απομονωση, σνομπάρισμα της οικογενειας κλπ. Αυτο μου πηρε καιρο να το αποβάλλω. 

 

Πάντως ότι θα έλεγε κάποιος τον άντρα μου υπομονετθκο, δεν θα το πίστευε ούτε ο ιδιος. Η αλήθεια ειναι οτι τον τελευταίο χρονο έχουν γίνει πολύ άσχημοι καβγάδες για θέματα σχετικα με την επιμονη των γονεων μου σε διαφορα θέματα σχετικα με το παιδι. Από τα Χριστούγεννα κ μετά ξέρω ότι απλά περνάω περίοδο χάριτος.Δεν εχω περιθωριο το Πασχα να αρχισω παλι τις διπλωματίες. 

 

Θέλει πολύ πολύ δουλειά για να καταφέρεις να δαχωρίσεις και μετά τα διεκδικήσεις τα θέλω σου. Και οι δικοί μου έτσι ήταν, απανωτά τραπεζώματα, πότε στη μια θεία, πότε στην άλλη, πότε σπίτι μας. Φιλοξενούσαμε κόσμο συχνά επίσης. Και πάντα όλοι μαζί. Είναι πολύ καταπιεστικό όλο αυτό, όταν βιώνεται ως υποχρέωση. Αλλά αυτό πίστεψέ με είναι το λιγότερο. Είναι βαθύτερα τα θέματα, τουλάχιστον τα δικά μου ήταν. Μεγάλωσα με πολλά πολλά πρέπει αλλά και μεγάλες προσδοκίες απο την μητέρα μου να γίνω σαν αυτή (ή ό,τι δεν κατάφερε εκείνη). Είμαι το κλασικό παράδειγμα παιδιού που γράφει σε διαγώνισμα 19 και η μάνα ναι μεν λέει μπράβο αλλά για να προσθέσει ότι "αν πρόσεχες/διάβαζες περισσότερο θα έπαιρνες 20".  Μεγάλωσα έχοντας διαρκώς το μυαλό μου  να την ευχαριστήσω, να εγκρίνει αυτό που κάνω, να μην κάνω κάτι που θα την προσβάλει σε τρίτους. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει έτσι, του είναι τρομερά δύσκολο ως ενήλικας πρώτα από όλα να αντιληφθεί τι του συμβαίνει. Μετά να διακρίνει τι θέλει βαθιά ο ίδιος και αν αυτό που θέλει είναι αυθεντικό ή φοράει τον μανδύα του γονεά. Και αφού μπορέσει να το κάνει αυτό, το επόμενο βήμα είναι να το εκφράσει χωρίς φόβο. Εμένα η γέννα της μικρής ήταν καταλυτική σε αυτό. Επανέφερε μνήμες και τραύματα και έτσι μπόρεσα να αρχίσω να δουλεύω στο να τα επουλώσω, για το καλό της μικρής κυρίως, για να μη γίνω η μάνα μου. Δε τα καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ. 

[Έσπερος]

πρίν από 16 λεπτά , vtgian είπε:

 

Θέλει πολύ πολύ δουλειά για να καταφέρεις να δαχωρίσεις και μετά τα διεκδικήσεις τα θέλω σου. Και οι δικοί μου έτσι ήταν, απανωτά τραπεζώματα, πότε στη μια θεία, πότε στην άλλη, πότε σπίτι μας. Φιλοξενούσαμε κόσμο συχνά επίσης. Και πάντα όλοι μαζί. Είναι πολύ καταπιεστικό όλο αυτό, όταν βιώνεται ως υποχρέωση. Αλλά αυτό πίστεψέ με είναι το λιγότερο. Είναι βαθύτερα τα θέματα, τουλάχιστον τα δικά μου ήταν. Μεγάλωσα με πολλά πολλά πρέπει αλλά και μεγάλες προσδοκίες απο την μητέρα μου να γίνω σαν αυτή (ή ό,τι δεν κατάφερε εκείνη). Είμαι το κλασικό παράδειγμα παιδιού που γράφει σε διαγώνισμα 19 και η μάνα ναι μεν λέει μπράβο αλλά για να προσθέσει ότι "αν πρόσεχες/διάβαζες περισσότερο θα έπαιρνες 20".  Μεγάλωσα έχοντας διαρκώς το μυαλό μου  να την ευχαριστήσω, να εγκρίνει αυτό που κάνω, να μην κάνω κάτι που θα την προσβάλει σε τρίτους. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει έτσι, του είναι τρομερά δύσκολο ως ενήλικας πρώτα από όλα να αντιληφθεί τι του συμβαίνει. Μετά να διακρίνει τι θέλει βαθιά ο ίδιος και αν αυτό που θέλει είναι αυθεντικό ή φοράει τον μανδύα του γονεά. Και αφού μπορέσει να το κάνει αυτό, το επόμενο βήμα είναι να το εκφράσει χωρίς φόβο. Εμένα η γέννα της μικρής ήταν καταλυτική σε αυτό. Επανέφερε μνήμες και τραύματα και έτσι μπόρεσα να αρχίσω να δουλεύω στο να τα επουλώσω, για το καλό της μικρής κυρίως, για να μη γίνω η μάνα μου. Δε τα καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ. 

ΠΕριγράφεις ακριβώς όσα σκέφτομαι και φοβάμαι να παραδεχτώ. 

[vtgian]

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι ξεκίνησα το confrontation όταν η μικρή ήταν 1,5 έτους. Υπήρχαν κόντρες (αγκαλιά, θηλασμός, πρόγραμμα φαγητού/ύπνου) αλλά λόγω απόστασης, δεν έπαιρναν διαστάσεις. Η αφορμή ήταν ασήμαντη, σε οικογενειακό τραπέζι σε εξωτερικό χώρο, έτρεχε συνέχεια πίσω από τη μικρή με υποδείξεις. Της είπαμε μια, της είπαμε δυο, τρεις...δεν καταλάβαινε. Τελικά η μικρή έβαλε τα κλάματα από την πίεση της γιαγιάς, ο άντρας μου εξεράγη λέγοντας της ότι μας γράφει διαρκώς και ορίστε το αποτέλεσμα, η μάνα μου μούτρωσε που τόλμησε κάποιος να της φέρει αντιρρηση και να μη τη σεβαστεί και εγώ στη μέση. Και όλο αυτό στις διακοπές μας που ειναι ο ελάχιστος μας χρόνος να ξεκουραστούμε. Ο άντρας μου έφευγε την επόμενη και έμεινα εγώ με το παιδί να ακούω παράπονα για τον άντρα μου. Ε δεν ξέρω πως έγινε και βρήκα το θάρρος και της μίλησα για σχεδόν όλα όσα από παιδί με πλήγωναν. Όχι με θυμό, με κλάμα και παράπονο. Για να εισπράξω οτι δεν μετανιώνει για κάτι, παρόμοιες εμπειρίες είχε από τους γονείς της (πχ ξύλο) αλλά αυτή δεν τους μισεί και ότι δούλευαν πάντα για να μη μας λείψει τίποτα. Εκεί κατάλαβα πόσο μα πόσο αδύνατο είναι να την κάνω να καταλάβει ότι όχι μόνο δεν την μισώ αλλά την υπεραγαπώ και ότι μόνο με έχει πληγώσει. Εγώ ήθελα απλά αποδοχή, αυτή νόμιζε ότι με το να μας τρέχει σε ωδεία και φροντιστήρια είμαστε εντάξει. Υπάρχει ένα ακόμα θέμα πιο σοβαρό αλλά δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να το βγάλω και ίσως αυτό με κράταει. Τέλος πάντων, δεν μπορώ να είμαι πια υπόλογη εγώ για τις δικές της αδυναμίες. Της είπα ότι κάνει λάθος, ότι την λατρεύω και ότι απλά θέλαμε διαφορετικά πραγματα. Ήταν πολύ εντονο όλο αυτό και υπήρξε μεταξύ μας μια αμηχανία για κάποιο διάστημα. Σταδιακά εξομαλύνθηκαν οι σχέσεις, αλλά όχι ότι άλλαξε συμπεριφορά η ίδια. Δεν αλλαζει ο άνθρωπος έτσι εύκολα. Άλλαξα όμως εγώ. Λιγάκι, μη φανταστείς. Είναι απελευθερωτικό όμως. Διάβασε, δούλεψε μέσα σου, μη φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, ζήτα βοήθεια εξωτερική. Θα σου κάνει πολύ καλό σε όλα τα επίπεδα πίστεψέ με. 

Τέλος εξομολόγησης 

[Έσπερος]

πρίν από 31 λεπτά , vtgian είπε:

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι ξεκίνησα το confrontation όταν η μικρή ήταν 1,5 έτους. Υπήρχαν κόντρες (αγκαλιά, θηλασμός, πρόγραμμα φαγητού/ύπνου) αλλά λόγω απόστασης, δεν έπαιρναν διαστάσεις. Η αφορμή ήταν ασήμαντη, σε οικογενειακό τραπέζι σε εξωτερικό χώρο, έτρεχε συνέχεια πίσω από τη μικρή με υποδείξεις. Της είπαμε μια, της είπαμε δυο, τρεις...δεν καταλάβαινε. Τελικά η μικρή έβαλε τα κλάματα από την πίεση της γιαγιάς, ο άντρας μου εξεράγη λέγοντας της ότι μας γράφει διαρκώς και ορίστε το αποτέλεσμα, η μάνα μου μούτρωσε που τόλμησε κάποιος να της φέρει αντιρρηση και να μη τη σεβαστεί και εγώ στη μέση. Και όλο αυτό στις διακοπές μας που ειναι ο ελάχιστος μας χρόνος να ξεκουραστούμε. Ο άντρας μου έφευγε την επόμενη και έμεινα εγώ με το παιδί να ακούω παράπονα για τον άντρα μου. Ε δεν ξέρω πως έγινε και βρήκα το θάρρος και της μίλησα για σχεδόν όλα όσα από παιδί με πλήγωναν. Όχι με θυμό, με κλάμα και παράπονο. Για να εισπράξω οτι δεν μετανιώνει για κάτι, παρόμοιες εμπειρίες είχε από τους γονείς της (πχ ξύλο) αλλά αυτή δεν τους μισεί και ότι δούλευαν πάντα για να μη μας λείψει τίποτα. Εκεί κατάλαβα πόσο μα πόσο αδύνατο είναι να την κάνω να καταλάβει ότι όχι μόνο δεν την μισώ αλλά την υπεραγαπώ και ότι μόνο με έχει πληγώσει. Εγώ ήθελα απλά αποδοχή, αυτή νόμιζε ότι με το να μας τρέχει σε ωδεία και φροντιστήρια είμαστε εντάξει. Υπάρχει ένα ακόμα θέμα πιο σοβαρό αλλά δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να το βγάλω και ίσως αυτό με κράταει. Τέλος πάντων, δεν μπορώ να είμαι πια υπόλογη εγώ για τις δικές της αδυναμίες. Της είπα ότι κάνει λάθος, ότι την λατρεύω και ότι απλά θέλαμε διαφορετικά πραγματα. Ήταν πολύ εντονο όλο αυτό και υπήρξε μεταξύ μας μια αμηχανία για κάποιο διάστημα. Σταδιακά εξομαλύνθηκαν οι σχέσεις, αλλά όχι ότι άλλαξε συμπεριφορά η ίδια. Δεν αλλαζει ο άνθρωπος έτσι εύκολα. Άλλαξα όμως εγώ. Λιγάκι, μη φανταστείς. Είναι απελευθερωτικό όμως. Διάβασε, δούλεψε μέσα σου, μη φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, ζήτα βοήθεια εξωτερική. Θα σου κάνει πολύ καλό σε όλα τα επίπεδα πίστεψέ με. 

Τέλος εξομολόγησης 

κατάλαβα... εντάξει κι ο δικος μου έτσι θα αντιδρούσε. απλώς επειδή ξεφουντώνει γρήγορα, μέχρι να βρει πρακτορείο να βγάλει εισιτήρια για το καράβι θα του περνούσε και θα έδινε (άλλη) μια ευκαιρία. Αν ήταν να φύγει οδικώς, θα έπαιρνε το παιδί και θα έφευγε, για να μου πετάξει εμένα το μπαλάκι να διαλέξω. Σχόλια για την ανατροφή έχουμε αλλά όχι πολύ έντονα. Έχουμε όμως κ από την πεθερά μου για κάποια τέτοια (όχι για το πρόγραμμα που το σέβεται απόλυτα, αλλά για θέματα καθωσπρεπισμού πχ φαγητό με τα χέρια, λερωμένα ρούχα κλπ). Για το θέμά της κοινωνικότητας όπως λες κι εσύ φτάσαμε στο τσακ. Γιατί την πρωτοχρονιά, το μεσημέρι, που το παιδί ήταν ταλαιπωρημένο από το βράδυ, δεν ήταν και στα πιο κεφάτα του. Έπαιξε βέβαια και έφαγε με όρεξη και δεν μπορώ να πω ότι διαμαρτυρήθηκε, απλά ήθελε πιο πολύ εμένα. Η γιαγιά μου είπε ότι είναι πολύ γκρινιάρικο μωρό και η μητέρα μου άρχισε και καλά να το δικαιολογεί λέγοντας ότι δεν έχει μάθει με κόσμο γιατί είναι όλη μέρα μαζί μου και γι αυτό συνέχεια κρέμεται πάνω μου. Αλλά με ένα ύφος που δεν ήταν δικαιολογία, αλλά επίκριση. Αυτό μου το χτυπάει ακόμα που δεν αντέδρασα μπροστά σε τόσο κόσμο. Και το ότι μετά επέμεναν να τον σηκώσουμε από το παιχνίδι για να βγάλει φωτογραφία με τη γιαγιά μου και τα υπόλοιπα εγγόνια. 

[vtgian]

Ο δικός μου είχε ήδη κλεισμένο αεροπορικό, οπότε του έκατσε ταμάμ  

Αυτά που περιγράφεις είναι τόσο μα τόσο συνηθισμένα. Ο άντρας μου τα περιγράφει ως "κοινώς γραμμένο το τι θέλει το παιδί, αυτοί να περάσουν καλά και να κάνουν το δικό τους" πράγμα που τον φέρνει στα όριά του. Δεν είναι οι αντιδράσεις το πρόβλημα, είναι η βαθιά διαφορά μας στις αντιλήψεις σχετικά με την υπόσταση του παιδιού. Εμείς το θεωρούμε ισότιμο μέλος  χωρίς εμπειρία, οι μεγαλύτεροι το θεωρούν ελλειπές ον, χωρίς βούληση που έχει την υποχρέωση να δέχεται ότι του πουν χωρίς να εκφράζει αντίρρηση. 

[Έσπερος]

πρίν από 16 λεπτά , vtgian είπε:

Ο δικός μου είχε ήδη κλεισμένο αεροπορικό, οπότε του έκατσε ταμάμ  

Αυτά που περιγράφεις είναι τόσο μα τόσο συνηθισμένα. Ο άντρας μου τα περιγράφει ως "κοινώς γραμμένο το τι θέλει το παιδί, αυτοί να περάσουν καλά και να κάνουν το δικό τους" πράγμα που τον φέρνει στα όριά του. Δεν είναι οι αντιδράσεις το πρόβλημα, είναι η βαθιά διαφορά μας στις αντιλήψεις σχετικά με την υπόσταση του παιδιού. Εμείς το θεωρούμε ισότιμο μέλος  χωρίς εμπειρία, οι μεγαλύτεροι το θεωρούν ελλειπές ον, χωρίς βούληση που έχει την υποχρέωση να δέχεται ότι του πουν χωρίς να εκφράζει αντίρρηση. 

Καλά εδώ ως ενήλικες και μας έχουν έτσι, στο μωρό θα αλλάξουν στάση; 

[erin0000]

πρίν από 46 λεπτά , Έσπερος είπε:

κατάλαβα... εντάξει κι ο δικος μου έτσι θα αντιδρούσε. απλώς επειδή ξεφουντώνει γρήγορα, μέχρι να βρει πρακτορείο να βγάλει εισιτήρια για το καράβι θα του περνούσε και θα έδινε (άλλη) μια ευκαιρία. Αν ήταν να φύγει οδικώς, θα έπαιρνε το παιδί και θα έφευγε, για να μου πετάξει εμένα το μπαλάκι να διαλέξω. Σχόλια για την ανατροφή έχουμε αλλά όχι πολύ έντονα. Έχουμε όμως κ από την πεθερά μου για κάποια τέτοια (όχι για το πρόγραμμα που το σέβεται απόλυτα, αλλά για θέματα καθωσπρεπισμού πχ φαγητό με τα χέρια, λερωμένα ρούχα κλπ). Για το θέμά της κοινωνικότητας όπως λες κι εσύ φτάσαμε στο τσακ. Γιατί την πρωτοχρονιά, το μεσημέρι, που το παιδί ήταν ταλαιπωρημένο από το βράδυ, δεν ήταν και στα πιο κεφάτα του. Έπαιξε βέβαια και έφαγε με όρεξη και δεν μπορώ να πω ότι διαμαρτυρήθηκε, απλά ήθελε πιο πολύ εμένα. Η γιαγιά μου είπε ότι είναι πολύ γκρινιάρικο μωρό και η μητέρα μου άρχισε και καλά να το δικαιολογεί λέγοντας ότι δεν έχει μάθει με κόσμο γιατί είναι όλη μέρα μαζί μου και γι αυτό συνέχεια κρέμεται πάνω μου. Αλλά με ένα ύφος που δεν ήταν δικαιολογία, αλλά επίκριση. Αυτό μου το χτυπάει ακόμα που δεν αντέδρασα μπροστά σε τόσο κόσμο. Και το ότι μετά επέμεναν να τον σηκώσουμε από το παιχνίδι για να βγάλει φωτογραφία με τη γιαγιά μου και τα υπόλοιπα εγγόνια. 

 

Συγνώμη αλλά βρίσκω τον άντρα σου λάθος.

Τι πάει να πει θα πάρει το παιδί και θα φύγει; και εσύ θα πρέπει να τρέξεις από πίσω του; Είναι αντίδραση αυτή;

Πρέπει να έχετε κοινή στάση, σεβόμενοι όμως ο ένας την οικογένεια του άλλου και όχι να μαλώνετε μεταξύ σας...

 

Τι πάει να πει δεν αντέδρασες μπροστά σε τόσο κόσμο; Επειδή είπε η μαμά σου ότι είναι όλη μέρα μαζί σου; Θα ξεκινάτε φασαρίες με το παραμικρό;

 

Το ότι σήκωσε το παιδί για να βγάλει φωτογραφία με τα υπόλοιπα εγγόνια δεν είναι και κάτι τραγικό. Αν αρχίζει να ψειρίζει κάθε κίνηση και κάθε λέξη που κάνουν οι υπόλοιποι, θα καταλήξετε να μαλώνετε με όλους.

 

Να διαλέγετε τις μάχες σας και αφήστε τον καθένα να νομίζει ότι θέλει, αρκεί να μην προσπαθεί να σας επιβάλλει κάτι με άσχημο τρόπο. Για σημαντικά θέματα όμως. Όχι για το αν θα βγάλει φωτογραφία...

[kotsifikos]

Δεν πρόλαβα να διαβάσω όλα τα ποστσ αλλά βρε @Έσπερος ειλικρινά γιατί αφήνεις τους δικούς σας να επεμβαίνουν τόσο στη  ζωή σας?Γιατί θα πρέπει να απολογείσαι για το ότι δεν θες να ξεβολέψεις το μωρό σου??γιατί δεν θες να το κουράσεις, που εδώ που τα λέμε το ότι ένα μωρό δώδεκα μηνών (αν θυμάμαι τώρα χρονίσατε ε??) ήταν ξύπνιο στις 12 την νύχτα δεν είναι και το ιδανικό, εμένα είναι 3 1/2 και φέτος ήταν η πρώτη φορά που ήταν ξύπνιος στην αλλαγή του χρόνου, πράγμα το οποίο ήρθε μετά από πολυ προγραμματισμό μέσα στην ημέρα και στις 12:30 έπεσε ξερός για ύπνο. Μην δέχεσαι υποδείξεις απο κανέναν για το πως μεγαλώνετε το παιδί σας, εσύ και ο άντρας σου θα αποφασίσετε πως θα γίνει αυτό. Μην απολογείσαι στην μητέρα σου για τις επιλογές σου και κυρίως μην έχεις το ενοχικό σύνδρομο όταν κάνεις πράγματα που εκείνη κρίνει πως πρέπει να γίνουν αλλιώς, αν δεν μπορεί η μαμά σου να καταλάβει είναι δικό της πρόβλημα (συγγνώμη που το λέω έτσι) όμως μην την αφήνεις να σου υποδεικνύει τι θα κάνεις και τι όχι.  Ο άντρας σου κατά την γνώμη μου έχει χίλια δίκια σε όσα σου έχει και ειλικρινά έχει υπάρξει πολυ υπομονετικός, αν ήταν το δικός μου θα την είχε ήδη βάλει στην θέση της. Έχετε κάνει την δική σας οικογένεια και θα ζείτε όπως εσύ θέλετε, θα έχετε το πρόγραμμα που εσάς βολεύει, τους δικούς σας ρυθμούς, αν αυτό δεν αρέσει στους άλλους μην σε απασχολεί καθόλου.

 

3 hours ago, Έσπερος said:

 

Πάντως, αν και είναι εκτός θέματος, εμένα δεν μου αρέσει να πηγαίνουμε κάπου και να είμαστε εναλλάξ με την παρέα για να απασχολούμε το παιδί. Γενικά τις εξόδους μας, είτε οι δυο μας είτε με άλλους, τις κανονίζουμε σε ώρες που θα μπορεί να φάει κάτι είτε είναι το δεκατιανό είτε το μεσημεριανό, ωστε να μη βαριέται και να μην χρειάζεται ο ένας από τους δύο να είναι με το καρότσι πέρα δώθε. 

Χωρίς να θέλω να σε αγχώσω τώρα που μεγαλώνει ο μικρός αυτό μοιραία θα συμβαίνει σε κάθε έξοδο! σίγουρα για 1-2 χρόνια, και να σου πω και κάτι??αυτό είναι το φυσιολογικό, ένα παιδί δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον να κάθεται σε μία ταβέρνα και να βλέπει μεγάλους να τρώνε, θέλει να σηκωθεί να περπατήσει να εξερευνήσει.

[Έσπερος]

πρίν από 14 λεπτά , erin0000 είπε:

 

Συγνώμη αλλά βρίσκω τον άντρα σου λάθος.

Τι πάει να πει θα πάρει το παιδί και θα φύγει; και εσύ θα πρέπει να τρέξεις από πίσω του; Είναι αντίδραση αυτή;

Πρέπει να έχετε κοινή στάση, σεβόμενοι όμως ο ένας την οικογένεια του άλλου και όχι να μαλώνετε μεταξύ σας...

 

Τι πάει να πει δεν αντέδρασες μπροστά σε τόσο κόσμο; Επειδή είπε η μαμά σου ότι είναι όλη μέρα μαζί σου; Θα ξεκινάτε φασαρίες με το παραμικρό;

 

Το ότι σήκωσε το παιδί για να βγάλει φωτογραφία με τα υπόλοιπα εγγόνια δεν είναι και κάτι τραγικό. Αν αρχίζει να ψειρίζει κάθε κίνηση και κάθε λέξη που κάνουν οι υπόλοιποι, θα καταλήξετε να μαλώνετε με όλους.

 

Να διαλέγετε τις μάχες σας και αφήστε τον καθένα να νομίζει ότι θέλει, αρκεί να μην προσπαθεί να σας επιβάλλει κάτι με άσχημο τρόπο. Για σημαντικά θέματα όμως. Όχι για το αν θα βγάλει φωτογραφία...

Κοίτα εγώ σε αυτά δεν δικαιολογώ τον άντρα μου. Είναι οξύθυμος και δεν ανέχεται πράγματα, όσο κι αν προσπαθούν τα κορίτσια να με πείσουν ότι έχει ανεχτεί πολλά. Εγώ στη θέση του δεν θα έδινα σημασία σε τίποτα. Θα στενοχωριόμουν αλλά θα έλεγα ότι είναι μεγάλοι άνθρωποι, να μην τους χαλάσουμε χατίρι, κλπ. Γι' αυτό και τσακωνόμαστε, γιατί στενοχωριέμαι που δεν το βλέπει κι εκείνος έτσι. Βέβαια καταλαβαίνω ότι το ψείρισμα προκύπτει από τη συσσώρευση πολλών καταστάσεων και πιέσεων. 

 

[kotsifikos]

3 minutes ago, Έσπερος said:

Κοίτα εγώ σε αυτά δεν δικαιολογώ τον άντρα μου. Είναι οξύθυμος και δεν ανέχεται πράγματα, όσο κι αν προσπαθούν τα κορίτσια να με πείσουν ότι έχει ανεχτεί πολλά. Εγώ στη θέση του δεν θα έδινα σημασία σε τίποτα. Θα στενοχωριόμουν αλλά θα έλεγα ότι είναι μεγάλοι άνθρωποι, να μην τους χαλάσουμε χατίρι, κλπ. Γι' αυτό και τσακωνόμαστε, γιατί στενοχωριέμαι που δεν το βλέπει κι εκείνος έτσι. Βέβαια καταλαβαίνω ότι το ψείρισμα προκύπτει από τη συσσώρευση πολλών καταστάσεων και πιέσεων. 

 

Καλή μου ο κάθε ένας είναι διαφορετικός δεν μπορούμε να δούμε όλοι έτσι, εσύ το έχεις δει αλλιώς και ο άντρας σου αλλιώς, εγώ καταλαβαίνω πως δεν θες να τους χαλάς χατίρι όμως εκείνοι δεν μπορούν να σκεφτούν πως σε πιέζουν και πως δημιουργούν εντάσεις σε σένα και τον άντρα σου?

Εγώ προσωπικά πιστεύω πως σε τέτοιες περιπτώσεις ο γονεάς πρέπει να σκέφτεται λίγο παραπάνω τις ανάγκες του παιδιού του και να κάνει λίγο στην άκρη την δική επιθυμία προκειμένου να μην δημιουργήσει πρόβλημα στο παιδί του. Στην προκειμένη η μαμά σου  ακόμα και αν δυσαρεστείτε από κάποια πράγματα πρέπει να τα κρατήσει για την ίδια να μην σου τα πει για να μην σε στεναχωρήσει και κυρίως για να μην σε πιέσει περισσότερο.

[magdoulini]

εσπερος, αργα ή γρηγορα, θα διαλυσεις το σπιτικο σου..δεν μπορει να μην το βλεπεις...πρεπει να απογαλακτιστεις...οι γονεις σου ειναι αυτοι που ειναι και οσο μεγαλωνουν και γερνανε,θα γινονται χειροτεροι...επιβαλλεται να βαλεις ορια, σαφη και ξεκαθαρα απεναντι τους...ολοι να ειναι ευχαριστημενοι,δεν γινεται...και δεν υπαρχει και λογος να ειναι ολοι ευχαιρστημενοι...οι γονεις σου σε εκβιαζουν συνεχως συναισθηματικα και εσυ με τον τροπο σου που θελεις να τους εχεις ευχαριστημενους,αποζητας για καποιον λογο την αποδοχη τους...μονον που απο την στιγμη που κανουμε δικη μας οικογενεια,πρεπει να ειμαστε σε θεση να συνειδητοποιουμε καποιες προτεραιοτητες και εκει με ολο το σεβασμο,νομιζω οτι το εχεις χασει...η οικογενεια σου, ειναι το παιδι σου και ο αντρας σου αυτη την στιγμη...δεν θα αργησει η στιγμη που θα απομακρυνθεις απο τον καλο σου, με δυσκολη επιστροφη...ειναι κριμα...πρεπει να συνειδητοποιησεις το ρολο του καθενος στην ζωη σας...οσο ακομα εχεις το περιθωριο και να επαναπροσδιορισεις...

 

Υ.Γ. φετος το πασχα πρεπει να πατε πεντε ημερες καπου οι τρεις σας...με απλη ανακοινωση στις δυο πλευρες γονεων...χωρις συζητησεις και απολογιες προς καμμια πλευρα...με ξεκαθαρες κουβεντες και ορια...και χωρις να επιτρεψεις κανενος ειδους συναισθηματικο εκβιασμο απο κανεναν...ισως να ειναι μια αρχη...για σενα πρωτιστως...

[Lenia16]

@Έσπερος συγνώμη γι αυτό που θα πω κ ελπίζω να μην παρεξηγηθεις αλλά αγεσαι κ φέρεσαι από τη μάνα σου κ από τον άντρα σου κ μου φαίνεται πως ακόμα δεν έχεις κατασταλάξει σε μια προσωπική αποψη για τπτ. Μου είσαι πολύ συμπαθής από τις συζητήσεις κ δυσκολεύομαι να αποδεχθώ πως ενώ έχεις τόσο συγκροτημένες απόψεις για όλα τα άσχετα, σου είναι αδύνατο να πάρεις πρωτοβουλίες για το ίδιο σου το παιδί. Μια ζωή θα υπάρχουν τρίτοι που θα λένε το μακρύ τους κ το κοντό τους, τι σημαίνει ότι πρέπει εσύ συνέχεια να κινείσαι κ να πράττεις βάσει αυτών; Δεν έχεις προσωπικότητα; Αυτή τη στιγμή είσαι πανω απ' όλα μάνα, μετά γυναίκα, μετά σύζυγος κ μετά κόρη. Αυτό που έχει σημασία είναι να σκεφτείς τι προεχει για το παιδί σου κ την οικογένεια σου κ να καταλήξετε σε μια κοινή γραμμή με το σύζυγο για την ανατροφή του μωρου. Αν εσύ είσαι σίγουρη αυτό περνάει κ στους έξω κ συνειδητοποιούν πως όσο κ να μπαμπαλιζουν εσύ είσαι κατασταλαγμένη στις απόψεις σου κ αυτό είναι κ δεν αλλάζει. Μόνο τότε τις αποδέχονται, ακόμα κ αν δε συμφωνούν. Τώρα που είναι μικρό είναι τα εύκολα, φαντάσου να μεγαλώσει κ να επεμβαίνουν όλοι για το σχολείο που θα πάει, τις σπουδές που θα ακολουθήσει, γιατί να κάνει γερμανικά κ όχι τουρκικα, γιατί να κάνει παρέα με αυτόν το συμμαθητή κ όχι με τον άλλο, γιατί έκανε τρύπα στο αυτί έχει πάρει τον κακό το δρόμο, μάνα είσαι εσύ, μάζεψε τον, ο γιος της γειτόνισσας βρήκε μια καλή κοπέλα κ συμμαζευτηκε ο δικός σου γυρίζει με τη μία κ την άλλη. Κ μόνο που τα σκέφτομαι φουντωσα εκ μέρους σου δλδ! Κάνε κατανοητό στη μαμά σου ότι δεν ανέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές. Ότι τη λατρεύεις κ θες να έχετε επαφές αλλά αν συνεχίσει έτσι θα ξεκοψεις τα πέρα δώθε στην Αθήνα γιατί χαλιεστε σαν οικογένεια. Αν δεν δείξει να το καταλαβαίνει πράξε το. Μην μπλέξεις επουδενί τον άντρα σου στη συζήτηση. Πρέπει να καταλάβει ότι αυτές είναι ολοδικες σου τελεσίδικες αποφάσεις με τις οποίες ο σύζυγος σου απλά συμφωνεί κ σε στηρίζει κ όχι ότι στις έχει περάσει αυτος.

[vtgian]

Στην αρχή αυτό έλεγα και εγώ, ότι ο άντρας μου (που είναι γενικά ευέξαπτος) ψάχνει για αφορμή να μαλώσει και να τα βάλει με τη μάνα μου.

Κοίτα όμως πως έχουν τα πράγματα...

 

Παράδειγμα 1: Είμαστε στη παραλία και η μικρή αρχίζει τη γκρίνια. Η μαμά μου θα πει " Έλα μωρέ που γκρινιάζει το μωρό στη παραλία, μωρό είναι θα γκρινιάξει, κάτσε λίγο ακόμα". Γιατί της αρέσει ο ήλιος, της αρέσει να μιλάμε, της έχω λείψει κλπ. Εγώ ξέρω ότι τη μικρή την ενοχλεί ο ήλιος, την ενοχλεί η φασαρία και θα θέλει να κοιμηθεί. Αν και τα εξηγώ, η απάντηση είναι "ε δεν εγινε και τίποτα να ταλαιρωρηθεί λιγάκι, εσάς σας είχα σε πετσέτα στην άμμο από μηνών". Οτι εμένα θα μου βγει η πίστη να ηρεμήσω ένα μωρό σε υπερένταση το προσπερνά. 

 

 Παράδειγμα 2: Έχουν να δουν το εγγόνι 4 μήνες. Έρχονται και θέλουν να βγάλουν φωτογραφίες. Η μικρή ντρέπεται, νιώθει άβολα και δε θέλει. Αντίδραση; "Μα αν είναι δυνατόν να μην κάθεται αγκαλιά με τον παππού για φωτογραφία, ακοινώνητο το έχετε κάνει." Εντάξει μωρέ, ένα αναμνηστικό ήθελαν οι άνθρωποι...Παγερά αδιάφορο το γεγονός ότι το παιδί δε γουστάρει να κάθεται σα σκυλάκι να το βγάζουν φωτογραφείς άτομα τα οποία ναι μεν φαίνεται ότι του αρέσουν αλλά ακόμα δεν έχει εξοικειωθεί μαζί τους. Πρέπει να πιεστεί γιατί έτσι θέλουν.

 

Παράδειγμα 3: Ταίζω το παιδί και ακούω, "τι μπουκιές είναι αυτές που του δίνεις, βάλε παραπάνω, εσείς στη ηλικία του τρώγατε πιάτο ολόκληρο, γι΄αυτό είναι αδύνατο το παιδί". Ξέρω ότι αν δώσω περισσότερο θα αναγουλιάσει και θα αντιδράσει άσχημα, ίσως σταματήσει να τρώει. Φεύγω για ένα λεπτό και έχει πιάσει το κουτάλι προσπαθώντας να μπουκώσει το παιδί, το παιδί αντιδρά. Μπορεί κάποια να πει, έλα μωρέ και τι έκανε, να βοηθήσει ήθελε. Με έγραψε στα... να μη το πω καλύτερα και αδιαφόρησε πλήρως για το τι θέλω εγώ για το παιδί ΜΟΥ. 

 

Λεπτομέρειες μπορεί να είναι όλα τα παραπάνω και ίσως δεν έχει νόημα γίνεται θέμα. Ωστόσο δεν μπορείς να μη διακρίνεις ότι η γιαγιά σε έχει γραμμένη εντελώς και εσένα και το εγγόνι της, απλά θέλει να σου επιβάλλει την αποψάρα της. Και αφού το κάνει στα ασήμαντα, φαντάσου τι θα έκανε στα σημαντικά. Αφήνοντας τα να περνάνε έτσι, απλά διογκώνονται και στο τέλος ποιος θα κάνει το μπαμ δεν ξέρω (και με τι επιπτώσεις).

[kotsifikos]

Πολλοί από τους γονείς (τους δικούς μας γονείς) δεν μπορούν να καταλάβουν-ή αρνούνται να δεχθουν πως πέρασε η σειρά τους, και τώρα είναι η δική μας σειρά, εμείς παίρνουμε τα ινία να μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά όπως εμείς θέλουμε ( με θηλασμό, με πολύ πολύ αγκαλιά με οτιδήποτε άλλο εκείνοι μπορεί να διαφωνούν).

Έσπερος βάλε όρια, όσο μπορείς ακόμα.

Κάνε με κάθε τρόπο την μητέρα σου να δεχθεί πως τώρα πια έχεις την δική σου οικογένεια, και δεν έχει κανένα δικαίωμα να σου επιβάλλει την άποψη της και φυσικά εσύ δεν έχεις υποχρέωση να την δεχθείς (αν και ποτέ δεν είχες-τα παιδιά πρέπει να έχουν την δική τους άποψη-τώρα όμως ένα παραπάνω.)

[Astrien]

Βρε @Έσπερος γτ τα περιπλέκεις τόσο τα πράγματα; εσύ τι πιστεύεις ότι θα είναι το σωστό σε κάθε περίπτωση και όχι ο άνδρας σου ή η μητέρα σου. πρώτα αυτό θα σκέφτεσαι. Και αφού αποφασίσεις για σένα πιο θα είναι το καλύτερο μετά συζητάς με τον άνδρα σου και αποφασίζετε τι θέλετε να κάνετε. Σίγουρα οι απόψεις σας δε θα ταυτίζονται πάντα. Γι' αυτό μια υποχωρείς λίγο εσύ μια ο άνδρας σου. Πχ για το γεγονός που λες την Πρωτοχρονιά. Ήθελες εσύ να κάνεις  ρεβεγιόν στο σπίτι σου με την οικογένειά σου; συμφώνησε και ο άνδρας σου κάνοντάς σου το χατίρι; αυτό ήταν. Τώρα πέτυχε δεν πέτυχε. Θα ξέρεις καλύτερα την επόμενη φορά.

 

Κι εγώ λαμβάνω υπόψην τις γνώμες των δικών μου αλλά αν δεν συμφωνώ σε κάτι απλά τους το ξεκοβω.  Αν πάλι δε συμφωνώ με τον άνδρα μου προσπαθούμε να βρούμε μια μέση λύση. Και πάντα με λίγη καλή θέληση κάτι  βρίσκουμε που να είμαστε και οι 2 εντάξει. 

 

Έτσι υποχωρητικός με τους γονείς του είναι και ο άνδρας  μου σε κάποια θέματα που έχουν να κάνουν με το παιδί. Αλλά αφού του τονίζω ότι το βλέπει λάθος και το συζητάμε (μερικές φορές μαλώσαμε στην αρχή) άρχισε να το κοβει. Όχι πάντα βέβαια αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένη που το κατάλαβε και με στηρίζει σε σημαντικά θέματα πχ  θηλασμός.

2 ώρες πρίν, vtgian είπε:

Στην αρχή αυτό έλεγα και εγώ, ότι ο άντρας μου (που είναι γενικά ευέξαπτος) ψάχνει για αφορμή να μαλώσει και να τα βάλει με τη μάνα μου.

Κοίτα όμως πως έχουν τα πράγματα...

 

Παράδειγμα 1: Είμαστε στη παραλία και η μικρή αρχίζει τη γκρίνια. Η μαμά μου θα πει " Έλα μωρέ που γκρινιάζει το μωρό στη παραλία, μωρό είναι θα γκρινιάξει, κάτσε λίγο ακόμα". Γιατί της αρέσει ο ήλιος, της αρέσει να μιλάμε, της έχω λείψει κλπ. Εγώ ξέρω ότι τη μικρή την ενοχλεί ο ήλιος, την ενοχλεί η φασαρία και θα θέλει να κοιμηθεί. Αν και τα εξηγώ, η απάντηση είναι "ε δεν εγινε και τίποτα να ταλαιρωρηθεί λιγάκι, εσάς σας είχα σε πετσέτα στην άμμο από μηνών". Οτι εμένα θα μου βγει η πίστη να ηρεμήσω ένα μωρό σε υπερένταση το προσπερνά. 

 

 Παράδειγμα 2: Έχουν να δουν το εγγόνι 4 μήνες. Έρχονται και θέλουν να βγάλουν φωτογραφίες. Η μικρή ντρέπεται, νιώθει άβολα και δε θέλει. Αντίδραση; "Μα αν είναι δυνατόν να μην κάθεται αγκαλιά με τον παππού για φωτογραφία, ακοινώνητο το έχετε κάνει." Εντάξει μωρέ, ένα αναμνηστικό ήθελαν οι άνθρωποι...Παγερά αδιάφορο το γεγονός ότι το παιδί δε γουστάρει να κάθεται σα σκυλάκι να το βγάζουν φωτογραφείς άτομα τα οποία ναι μεν φαίνεται ότι του αρέσουν αλλά ακόμα δεν έχει εξοικειωθεί μαζί τους. Πρέπει να πιεστεί γιατί έτσι θέλουν.

 

Παράδειγμα 3: Ταίζω το παιδί και ακούω, "τι μπουκιές είναι αυτές που του δίνεις, βάλε παραπάνω, εσείς στη ηλικία του τρώγατε πιάτο ολόκληρο, γι΄αυτό είναι αδύνατο το παιδί". Ξέρω ότι αν δώσω περισσότερο θα αναγουλιάσει και θα αντιδράσει άσχημα, ίσως σταματήσει να τρώει. Φεύγω για ένα λεπτό και έχει πιάσει το κουτάλι προσπαθώντας να μπουκώσει το παιδί, το παιδί αντιδρά. Μπορεί κάποια να πει, έλα μωρέ και τι έκανε, να βοηθήσει ήθελε. Με έγραψε στα... να μη το πω καλύτερα και αδιαφόρησε πλήρως για το τι θέλω εγώ για το παιδί ΜΟΥ. 

 

Λεπτομέρειες μπορεί να είναι όλα τα παραπάνω και ίσως δεν έχει νόημα γίνεται θέμα. Ωστόσο δεν μπορείς να μη διακρίνεις ότι η γιαγιά σε έχει γραμμένη εντελώς και εσένα και το εγγόνι της, απλά θέλει να σου επιβάλλει την αποψάρα της. Και αφού το κάνει στα ασήμαντα, φαντάσου τι θα έκανε στα σημαντικά. Αφήνοντας τα να περνάνε έτσι, απλά διογκώνονται και στο τέλος ποιος θα κάνει το μπαμ δεν ξέρω (και με τι επιπτώσεις).

Ακριβώς για τέτοια θέματα ερχόμαστε σε αντίθεση και με τους δικούς μας γονείς. Απορώ πώς μας μεγάλωσαν μερικές φορές. :))))

[Έσπερος]

Καλησπέρα και πάλι! 

 

Δεν έχω να σας μεταφέρω κανένα προβληματισμό για το αν και πόσο θα πάμε το Πάσχα στην Αθήνα... Αλλά έχω μια απορία: όσες μένετε μακριά από τους γονείς ή τα πεθερικά, όταν πηγαίνατε να τους δείτε με τα μωρά, ξεκουραζόσασταν καθόλου; Είχαμε πάει το σ/κ  και ειλικρινά μου φάνηκε εξοντωτικό από θέμα φροντίδας του παιδιού, παρόλο που έλειψα μόνη μου και δυο ολόκληρα πρωινά σε δουλειές. Ο μικρός δεν μπορώ να πω ότι αναστατώθηκε ιδιαίτερα, με εξαίρεση κάποιες στιγμές μεμονωμένες μίας από τις μέρες που μείναμε, αλλά είναι και σε φάση δοντιών πάλι οπότε δεν είναι απαραίτητο ότι έφταιγε το ταξίδι. Θέματα ύπνου, ωραρίου, φαγητού κλπ δεν έχουμε. Ούτε υπερβολικά προσκολλημένος ήταν όπως τα Χριστούγεννα. Αλλά νιώθω ότι είμαι διαρκώς σε ετοιμότητα παρόλο που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω (κι ο άντρας μου το ίδιο αλλά εκείνος είναι στην τσίτα ούτως ή άλλως για τους δικούς του λόγους). Όλο λόγια πριν πάμε ότι έχουν λαχταρήσει το εγγονάκι κλπ, αλλά στην πράξη βλέπω ότι όταν συνειδητοποιούν ότι η ενασχόληση δεν είναι όπως τη φαντάζονται, αποστασιοποιούνται. Θέλουν να το παρουν αγκαλιά και να κάτσουν ήρεμα πχ στον καναπέ, φυσικά δεν κάθεται. Τον αφήνω λίγη ώρα να κάνω κάτι ενώ υποτίθεται τον προσέχουν, σε 2-3 λεπτά τον βλέπω να πλησιάζει ντουλάπια, συρτάρια κλπ γιατί ταυτόχρονα κάνουν και άλλα πράγματα -το οποίο φυσικά δεν με ενοχλεί, εννοείται ότι υπάρχουν δουλειές δικές τους, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι αν είναι να αφιερώσουν χρόνο θα πρέπει να έοχυν την προσοχή τους εκεί. Δεν είναι όπως στο σπίτι μας που μαγειρεύω και ξέρω ότι τα πάντα γύρω είναι ασφαλή. Γι αυτό και τις ώρες που παίζω εγώ μα΄ζι του είμαι μόνιμα στο άγχος. Στο σπίτι μας δεν΄εχουμε μάθει να τρέχουμε από πίσω με ένα μη, υπάρχουν 4-5 συγκεκριμένα σημεία όπου δεν αφήνουμε πρόσβαση για λόγους ασφαλείας αλλά μέχρι εκεί. Όλο αυτό είναι πολύ κουραστικό. Αλήθεια όλοι αυτοί που περιμένουν να πάνε στα πατρικά τους να ξεκουραστούν, πώς το καταφέρνουν;