ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΠΠΟΥ

[Lisbet]

Αυτό το λάθος, το να φύγουμε κρυφά, το κάναμε κι εμείς και το πληρώσαμε, όταν ο μεγάλος μας ήταν 28 μηνών. Του είχαμε πει ότι ήταν ανάγκη να λείψουμε δυο βράδια κλπ κλπ αλλά δεν τον αποχαιρετίσαμε, για να μην κρεμαστεί πάνω μας και κλαίει. Έμεινε με τους παππούδες (που μένανε από κάτω μας και τους γνώριζε πολύ καλά) και τη νταντά του και την πλήρωσε η νταντά. Από όταν επιστρέψαμε, δεν ήθελε ούτε να τη δει κι έχασε τη δουλειά της η γυναίκα, αναγκάστηκα να τον ξεκινήσω παιδικό σταθμό. Πάντα την πληρώνει ο "ξένος" και στη δική σας περίπτωση, ξένοι είναι οι παππούδες κι είναι απόλυτα φυσιολογικός ο τρόπος που αντιδράει. Δεν είναι ούτε 2 χρονών ακόμα, μιλάμε για ένα μωρό. Κι είναι πιθανό αυτή την αντίδραση με τους ξένους να συνεχίσει να την έχει για καιρό ακόμα.

 

Για να αρχίσει να νιώθει τους παππούδες οικείους,  το καλύτερο θα ήταν να έρχονται εκείνοι στο σπίτι σας. Έτσι θα νιώσει ότι είναι "του σπιτιού" και θα τους αποδέχεται σταδιακά. Κι όπως είπε μια άλλη φίλη, ξεκινάς από τα πιο απλά, να καθίσουν μαζί να παίξουν κάτι, να ζωγραφίσουν, να τραγουδήσουν, προχωράς στο να δεχτεί να τον ταϊσουν, να τον αλλάξουν (άμα φτάσεις στο μπάνιο και στο κοίμισμα είσαι all done).  Δεν υπάρχει ένας καναπές, ένα ράντζο στο σαλόνι να τους στρώσεις; Ή μήπως αντιδράει ο σύζυγος στο να φιλοξενεί τα πεθερικά;

[MagdaP]

Εγώ θεωρώ πως όλα χρειάζονται. Δηλαδή και χρόνος με την οικογένεια (παιδιά κτλ) και μόνο του το ζευγάρι και με παρέα, άλλες φορές με παιδιά και άλλες όχι. Έτσι θεωρώ πως υπάρχει μία ισορροπία. Βέβαια αυτά είναι σχετικά. Για εμένα χρειάζονται όλα, κάποια από αυτά πιο συχνά κάποια άλλα λιγότερο συχνά.

 

Επειδή κι εμείς δεν έχουμε βοήθεια έχουμε μάθει όπου πάμε να πηγαίνουμε με τον μικρό. Τώρα είναι 5. Έχουμε φίλους όλων των ειδών!!! Με μικρά παιδιά, με μεγάλα παιδιά (φοιτητές) και χωρίς καθόλου παιδιά! Μια χαρά περνάμε με όλους και όχι δε μιλάμε συνέχεια για τα παιδιά και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Ο γιος μου είναι όλη μου η ζωή!!! Θα έκανα τα πάντα για αυτόν. Όμως η ζωή έχει κι άλλα ενδιαφέροντα και κατά τη γνώμη μου χρειάζεται με φίλους να πεις και μία βλακεία, κάτι άσχετο  και όχι συνέχεια να λες για τα παιδιά. Μόνο όταν βγαίνουμε με φίλους με μικρά παιδιά πηγαίνει πιο συχνά εκεί η συζήτηση άλλα αυτό δε γίνεται συχνά. Ειναι τύποι που από όταν έκαναν παιδιά κλείστηκαν με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε λίγες φορές. Εμείς δεν είμαστε έτσι. Όπου πάμε παίρνουμε και τον μικρό (σε καφέ και ταβέρνες, όχι μπαράκια εννοείται). Βρίσκει παιδάκια και παίζει κι εμείς συζητάμε άσχετα. Το έχουμε ανάγκη και αυτό. Που και που (2,3 φορές το χρόνο όσο είμαστε στο νησί) πηγαίνουμε και για κανένα ποτάκι αφού κανονίσουμε νταντά για τον μικρό ή πηγαίνει στους νονους του. Χρειάζεται κι αυτό. Όταν πηγαίνουμε στις γιαγιάδες βγαίνουμε πιο συχνά βράδυ. Κάθεται από μικρός μαζί τους. Ευτυχώς δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα. 

 

Εννοείται δεν φεύγεις χωρίς να το πεις πρώτα. Εμείς από πολύ μωρό του εξηγουσαμε ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν μια δουλειά και πρέπει να φύγουν. Θα σε προσέχει η γιαγιά μέχρι να τελειώσουμε τη δουλειά μας.

[Έσπερος]

Just now, Lisbet είπε:

Ή μήπως αντιδράει ο σύζυγος στο να φιλοξενεί τα πεθερικά;

Αντιδρά στο να φιλοξενεί οποιονδήποτε. Πριν κάνουμε μωρό είχαν έρθει, υπάρχει ένα δεύτερο κρεβάτι κ ένας μικρόσωμος μπορεί να κοιμηθεί στον καναπέ. Η αλήθεια είναι ότι η πεθερά μου πιάστηκε στον καναπέ δύο βράδια. Οι γονείς μου είχαν φέρει ένα ράτζο μαζί τους αλλά τότε είχαμε λιγότερα έπιπλα και χωρούσε. ΓΙα ένα σ/κ τέλος πάντων δεν πιστεύω ότι θα ήταν τόσο τραγικό να κοιμηθώ εγώ στον καναπέ, αν κ είμαι πολύ πιο ψηλή από την πεθερά μου, κ ο άντρας μου στο κρεβάτι του παιδικού, κ να δώσουμε το δικό μας στους φιλοξενούμενους. Αλλά αφού δεν το θέλει, δεν  μπορώ να το επιβάλω. Δεν έχει σχέση με τους γονείς μου, κ για τους δικούς του την ίδια θέση έχει. Δεν τον πειράζει νατ ους πάει εκδρομές, να τους ψήσει, να κάνει οτιδήποτε, δεν μπορεί τα πολλά άτομα κάτω από την ίδια στέγη. Ακόμα κ να τους νοικιάσουμε εμείς κάτι, δεν έχει θέμα. Αυτά δλδ ου θα δίναμε στα εισιτήρια του καραβιού για ένα έξτρα ταξίδι στην Αθήνα, να τα δίναμε για να νοικιαστέι ένας χώρος για κάποιες μέρες. Αυτά βέβιαα τα έλεγε ωραία στην προ rbnb εποχή, τώρα ούτε ποντικότρυπα δεν βρίσκεις στα νησιά. 

[Lisbet]

Just now, Έσπερος είπε:

Αντιδρά στο να φιλοξενεί οποιονδήποτε. Πριν κάνουμε μωρό είχαν έρθει, υπάρχει ένα δεύτερο κρεβάτι κ ένας μικρόσωμος μπορεί να κοιμηθεί στον καναπέ. Η αλήθεια είναι ότι η πεθερά μου πιάστηκε στον καναπέ δύο βράδια. Οι γονείς μου είχαν φέρει ένα ράτζο μαζί τους αλλά τότε είχαμε λιγότερα έπιπλα και χωρούσε. ΓΙα ένα σ/κ τέλος πάντων δεν πιστεύω ότι θα ήταν τόσο τραγικό να κοιμηθώ εγώ στον καναπέ, αν κ είμαι πολύ πιο ψηλή από την πεθερά μου, κ ο άντρας μου στο κρεβάτι του παιδικού, κ να δώσουμε το δικό μας στους φιλοξενούμενους. Αλλά αφού δεν το θέλει, δεν  μπορώ να το επιβάλω. Δεν έχει σχέση με τους γονείς μου, κ για τους δικούς του την ίδια θέση έχει. Δεν τον πειράζει νατ ους πάει εκδρομές, να τους ψήσει, να κάνει οτιδήποτε, δεν μπορεί τα πολλά άτομα κάτω από την ίδια στέγη.

Τον καταλαβαίνω, μη νομίζεις. Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ. Απεχθάνομαι και να φιλοξενώ και να φιλοξενούμαι. Ευτυχώς όμως δεν ήταν αναγκαίο. Εδώ μιλάμε για μια αναγκαιότητα, προκειμένου να δημιουργηθεί η -ουσιαστικά ανύπαρκτη- σχέση του παιδιού με τους παππούδες. Ίσως, υπό αυτό το πρίσμα, το δεχτεί ο σύζυγος, και για τους γονείς σου και για τους δικούς του. Αν όχι, η μόνη λύση είναι, όταν πηγαίνετε στην Αθήνα, να περνάτε χρόνο όλοι μαζί με το παιδί. Πχ να το πάτε μαζί με τους παππούδες στην παιδική χαρά, σε έναν παιδότοπο, σε ένα εμπορικό κέντρο κλπ. Και μέσα στο σπίτι να κάνετε πράγματα που να συμμετέχουν κι οι παππούδες. Δύσκολο και άβολο, όμως άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Γιατί και να μεγαλώσει το παιδί και να "καθεται" μαζί τους, που σημαίνει να βλέπει πχ τηλεόραση και να μην αντιδράει στην απουσία σας, πάλι σχέση δε θα υπάρχει, σαν ξένους θα τους νιώθει. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κατανοήσουν και οι παππούδες, γιατί συνήθως έχουν μια τάση να βλέπουν τα πράγματα μονόπλευρα.

 

ΥΓ το να τους νοικιάσεις κάτι εκτός του σπιτιού σας, δεν έχει νόημα, το θέμα είναι να αποκτήσει εικόνες το παιδί των παιπούδων ως "μέρους" του σπιτιού του, του χώρου του, όχι σαν επισκεπτες.

Επεξεργάστηκαν 13 Οκτωβρίου,2019 by Lisbet

[Έσπερος]

Just now, Lisbet είπε:

Τον καταλαβαίνω, μη νομίζεις. Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ. Απεχθάνομαι και να φιλοξενώ και να φιλοξενούμαι. Ευτυχώς όμως δεν ήταν αναγκαίο. Εδώ μιλάμε για μια αναγκαιότητα, προκειμένου να δημιουργηθεί η -ουσιαστικά ανύπαρκτη- σχέση του παιδιού με τους παππούδες. Ίσως, υπό αυτό το πρίσμα, το δεχτεί ο σύζυγος, και για τους γονείς σου και για τους δικούς του. Αν όχι, η μόνη λύση είναι, όταν πηγαίνετε στην Αθήνα, να περνάτε χρόνο όλοι μαζί με το παιδί. Πχ να το πάτε μαζί με τους παππούδες στην παιδική χαρά, σε έναν παιδότοπο, σε ένα εμπορικό κέντρο κλπ. Και μέσα στο σπίτι να κάνετε πράγματα που να συμμετέχουν κι οι παππούδες. Δύσκολο και άβολο, όμως άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Γιατί και να μεγαλώσει το παιδί και να "καθεται" μαζί τους, που σημαίνει να βλέπει πχ τηλεόραση και να μην αντιδράει στην απουσία σας, πάλι σχέση δε θα υπάρχει, σαν ξένους θα τους νιώθει. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κατανοήσουν και οι παππούδες, γιατί συνήθως έχουν μια τάση να βλέπουν τα πράγματα μονόπλευρα.

ο άντρας μου πιστεύει απλά οτι θελει χρονο. οτι ειναι μικρο για να κατανοήσει τη σχεση . εγω βε αρα ξερω απο τον εαυτο μου οτι με τη γιαγιά που εμενε μακρια (σε αλλη γειτονια της αθηνας!!!) ποτε δεν δέθηκα κ παντα τη βαριομουν. ηταν ωραιο μονο πριν παντρευτει η θεια μου. βεβαια την αλλη γιαγιά την χασαμε νωρις κ ετσι δεν εχω μετρο συγκρισης για τη σχεση σε μεγαλη ηλικια. αλλα ακομα κ τωρα το να δω τη γιαγιά μου ειναι βασικα μια υποχρεωση, δεν εχω κατι να πω μαζι της. αυτο ειναι που δεν θελω να επαναληφθεί. 

 

 

 

 

 

 

[MagdaP]

Όταν ήταν 2 χρονών ο μικρός τον αφήσαμε πρώτη φορά στη μαμά μου και πήγαμε ένα τριήμερο με τον άντρα μου. Το είχαμε πολύ ανάγκη. Δύο μήνες πριν είχα χειρουργηθεί καθώς είχα εξωμητριο και αφαιρέθηκε η σάλπιγγα και όταν βγήκα από το νοσοκομείο έπεσα με τα μούτρα να τελειώσω τη διπλωματική μου για το μεταπτυχιακό. Καταλαβαίνετε πως ήταν η ψυχολογία μου... Ένα βημα πριν από την κατάθλιψη!!! Έπρεπε να βρούμε λίγο χρόνο για εμάς και το κάναμε. Ο γιος μου δεν είχε θέμα, μας χαιρέτησε στην πόρτα, αφού πρώτα του εξηγήσαμε ότι θα λειψουμε για λίγο και όταν τελειώσουμε τη δουλειά μας θα επιστρέψουμε. Είχαμε επιλέξει προορισμό κοντινό ώστε αν υπήρχε θέμα να μπορέσουμε να γυρίσουμε γρήγορα άλλα όλα καλά. Μιλούσαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο και ούτε που παραπονέθηκε καθόλου. Του πήραμε κι ένα μικρό δωράκι και όλα καλά. Βέβαια δε μπορώ να πω ότι τον έβγαλε στιγμή από το μυαλό μου. Έβλεπα παιδάκια που έπαιζαν στην παραλία και μου έλειπε. Όμως νομίζω μας έκανε καλό στη συγκεκριμένη φάση.

 

Όσο για τη φιλοξενία, σίγουρα δεν είναι το καλύτερο και για μένα, αλλά κάνει καλό στο παιδί και κάνω υπομονή. Από μωρό φιλοξενουσαμε και μας φιλοξενούσαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Ίσως γι αυτό ήταν από την αρχή άνετος μαζί τους. 

[Lisbet]

Just now, Έσπερος είπε:

ο άντρας μου πιστεύει απλά οτι θελει χρονο. οτι ειναι μικρο για να κατανοήσει τη σχεση . εγω βε αρα ξερω απο τον εαυτο μου οτι με τη γιαγιά που εμενε μακρια (σε αλλη γειτονια της αθηνας!!!) ποτε δεν δέθηκα κ παντα τη βαριομουν. ηταν ωραιο μονο πριν παντρευτει η θεια μου. βεβαια την αλλη γιαγιά την χασαμε νωρις κ ετσι δεν εχω μετρο συγκρισης για τη σχεση σε μεγαλη ηλικια. αλλα ακομα κ τωρα το να δω τη γιαγιά μου ειναι βασικα μια υποχρεωση, δεν εχω κατι να πω μαζι της. αυτο ειναι που δεν θελω να επαναληφθεί. 

 

 

 

 

 

 

Ακριβώς αυτό εννοώ. Εμείς μέναμε στην ίδια πόλη και με τις δύο γιαγιάδες μου. Με αυτήν που έμενε από πάνω μας, δεν είχα καμία σχέση, πήγαινα μόνο όσο ήταν ανύπαντρη η θεία μου, που με αγαπούσε και ασχολιόταν πολύ μαζί μου. Όταν παντρεύτηκε κι έφυγε, οικειοθελώς δεν ξαναανέβηκα, μόνο Πρωτοχρονιά και Πάσχα να πούμε ένα ξερό και τυπικό χρόνια πολλά. Την άλλη όμως, που ζούσε μακριά μας, τη λάτρευα και με λάτρευε. Γιατί ακριβώς ασχολούνταν έμπρακτα μαζί μου, στην αυλή της μεγαλώσαμε όλα τα εγγόνια. Κι ύστερα που πήγαμε σχολείο κι είχαμε διάβασμα το απόγευμα, αν έκανε πάνω από 2 μέρες να μας δει, θα έβρισκε το χρόνο να πεταχτεί έστω μισή ώρα με μια σοκολατίτσα των 20 δραχμών στο χέρι. Να δει τα εγγόνια ερχόταν κι εμείς τρεχαμε να της δείξουμε πχ τους βαθμούς, τα καινούρια μας παπούτσια. Καθόταν στον καναπέ κι όσο έφτιαχνε η μάνα μου τον καφέ, μου έλεγε φέρε μου τη βούρτσα να σου κάνω τα μαλλιά πλεξούδα. Έτρεχα εγώ κι ας σιχαινόμουν τις πλεξούδες. Να χαϊδευτώ ήθελα. Μεγάλη υπόθεση οι γιαγιάδες!

 

Οπότε δεν την "κατανοείς" με το μυαλό τη σχέση. Με την καρδιά την κατανοείς και με τη συνήθεια.

[vicky86]

Συμφωνω απόλυτα με την lisbet

Η μαμα μου(γτ ο μπαμπας μου εχει πολυ μικρότερη συμμετοχή) είναι από τις γιαγιάδες κ που μαλωνουν κ όρια βάζουν, κ μενα με έχει πάρει λίγο από φόβο οπότε κ 3χρ που πήγαινε η κορη μου στο χωριό με ρωτούσε πριν της δώσει κτ να φαει, χαχα

Αλλα αυτο που μου αρέσει στη σχέση τους είναι ότι δημιουργεί αναμνήσεις με τα παιδια. Κάθε φορά που θα μεινουμε έστω ένα βράδυ θα φτιάξει κάποιο κουλουράκι για τα παιδια, κ θα τα βάλει να πλάθουν κ αυτα. Σχεδόν κάθε χρόνο θα παμε στην ονειρουπολη, τα πηγαινει σε θεατρικές παραστάσεις οπότε γίνεται να έρθουν η να παμε κλπ

[Macgyver]

Εγώ να πω την αλήθεια δεν θα πίεζα το παιδί μου «να κάθεται με τους παππούδες» αν το ίδιο αισθανόταν ανασφάλεια  όλα θα γίνουν κάποια στιγμή , αλλά η πίεση σε τέτοιο θέμα δεν ωφελεί κανέναν νομίζω , ίσα ίσα που μπορεί να έχει εντελώς αντίθετα αποτελέσματα . 

Τωρα στο θέμα προσέγγισης : τα παιδιά θέλουν «καραγκιοζιλίκια» , χιούμορ, παιχνιδάκια και λιχουδιές και καθόλου μούτρα , παράπονα, πίεση  και κριτική. Αν οι δικοί σου είναι σε αυτό το στυλ , τότε είναι απλώς θέμα χρόνου . Αν δεν το έχουν , τότε μην περιμένεις και μεγάλη εξέλιξη  

[Nefeli2014]

6 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

Εμείς παλι ημαστε  πολύ πολύ τυχεροί στο θέμα φιλων γιατί όλοι τους  εκτός από ένα ζευγάρι εχουν παιδιά νηπιακης ηλικίας τα περισσότερα. ..Οπότε περνάμε καταπληκτικά στα σπίτια μας γιατί και τα παιδιά παίζουν και εμείς κάνουμε παρέα. ..Εκτός από αυτό βέβαια κανονίζουμε μια φορά  στους δύο μήνες μια βραδιά για escape η να μαζευτούμε ενήλικες μόνο..Και περνάμε πολύ ωραία επίσης ενώ τα βλαστάρια μας κοιμούνται. ..

 Καλά βρε Νεφέλη και να βγείτε μια στο τόσο δεν σημαίνει ότι δεν θα χαρείς τα παιδια σου. ..Δεν νομίζω να κάνεις παιδιά και να μην τα χαίρεσαι μετα η να μην θέλεις να περνάς χρόνο μαζί τους...Αν ειναι δυνατον δηλαδη...Βέβαια Εντάξει αν βγαίνετε και δεν περνάτε τόσο ωραία και βαριέστε φυσικό είναι να μην το επιδιωξεις ακόμη κι αν μπορείτε. ..Δεν είναι και το τέλος του κόσμου ούτε και τραγικό βέβαια. ..Η οικογενειακή ζωή είναι άλλη από την εργενικη και εννοείται οι καλυτερες στιγμές είναι με τα παιδάκια μας ..Δεν εχω ακουσει απο γονιο να λεει "πω ρε φιλε τι να κανω με τα παιδια, σαν τα μπαρ δεν εχει" χαχαχαχα .μέχρι τώρα τουλάχιστον. .. Για μενα όμως καθώς περνάει ο καιρός και μεγαλώνουν. ..Δεν ξυπνανε μέσα στο βράδυ κτλ...Είναι σημαντικο το ζευγάρι όταν μπορεί να περναει χρόνο μαζί. Έστω ένα δίωρο βρε αδερφέ για ένα βρώμικο η μία βόλτα στην πόλη με το αυτοκίνητο. ..

Σίγουρα χρειάζεται χρόνος για το ζευγάρι, μόνο που εμείς έχουμε χιλιοχορτασει τις εξόδους προ παιδιών, ειδικά εγώ και ως ελεύθερη σπίτι είχα και σπίτι δεν έβλεπα  που λέμε.. Ξενύχτια τρελά, ταξίδια έχω γυρίσει κάθε τόσο, γενικά παντού σα να ήθελα να ρουφηξω τη ζωή εν μια νυκτί, μεγάλες ανησυχίες, τα ίδια και ο σύζυγος, αυτός ίσως λίγο λιγότερο καθώς πιο εσωστρεφής, αλλά πάνω κάτω τα ίδια, οπότε μας αρκεί αυτή η λίγη ώρα όταν κοιμούνται κι ας είμαστε σπίτι.. Εννοώ πως δε μας λείπει το έξω να βγούμε να φάμε βρώμικο που λες, να πάμε για ένα ποτό.. Ούτε καν.. Βαριόμαστε αφάνταστα. Ξέρεις τι μας αρέσει πολύ? Τα ταξίδια! Αλλά όταν το αποφασίζουμε είναι αδύνατον να πάμε χωρίς τα μικρά ενω έχουμε τη δυνατότητα αυτή να μας τα κρατήσουν. Δεν ξέρω, θέλαμε τόσο πολύ και οι δύο να φτιάξουμε οικογένεια που πλέον το ζυγό μόνο δε μας φτιάχνει. Πιθανόν να φταίει ότι ζήσαμε πράγματα που τα βαρέθηκαμε πια, να θέλαμε τη ζεστασιά ενός σπιτιού και παίδιων να μας τριγυρνάνε. Εγώ μόλις έγινα μητέρα ένιωσα αυτό που ποτέ δεν καταλάβαινα, την ολοκλήρωση. Κάθε μέρα ξυπνάω με αισιοδοξία και κέφι. Παλιότερα τριγυρνουσα κάπως άσκοπα μέσα στο χωροχρόνο. Μόλις δεσμεύτηκα και τα βρήκαμε και ταίριαξαμε, είπα εδώ είμαστε δεν έχει παραπέρα. Δεν ξέρω αν σου φαίνεται παράλογο, πάντως εμείς έτσι νιώθουμε. Πιθανόν να ειναι και μια φάση αυτή επειδή ειναι μικρά και η εξέλιξη τους πολύ γρήγορη και να μη θέλουμε να χάνουμε στιγμή. Ίσως αν ήμουν σπίτι και δεν εργαζόμουν να είχα την ανάγκη να βγω περισσότερο αλλά τώρα είμαι ήδη έξω λόγω δουλειάς αυτές τις ώρες, δε μου πάει να λείπω κι άλλο, θέλω να γυρίσω κοντά τους. Πιθανον να αλλάξει καθώς ρόδα είναι όλα και γυρίζουν, απλώς σε αυτή τη φάση δε μας βγαίνει. Ίσως όταν μεγαλώσουν και δε μας έχουν τόση ανάγκη να θέλω να βγαίνω περισσότερο έξω. Εμας, εστω αυτή η λίγη ώρα καθημερινά στο μπαλκόνι ή στο σαλόνι η στο δωμάτιο μας που συζητάμε η να κάτσουμε να φάμε κάτι μας αρκεί.. Που συζητάμε έτσι, μας αρέσει.. Πόσες φορές μας έχει πει η γιαγιά ελάτε να τα κρατήσω να βγείτε. Επισης που λες δεν ξυπνάνε μέσα στη νύχτα. Τα δικά μου παιδιά από βρέφη κοιμούνται σερί. Εκτός από τη μικρή που άρχισε να το παίρνει σερί από τον 3ο μήνα. Και πάλι και τότε και που ξέρουμε πως κοιμούνται και θα ξυπνήσουν μετά από 8-9-10! ώρες πάλι δεν.. Και η γιαγιά όλο μας λέει κι εμείς ναι ναι λέμε και πότε δεν το παίρνουμε απόφαση. Τι να σου πω, ειναι περίοδοι και περίοδοι... Προφανώς και ειναι η περιοδος αυτή ετσι. Δεν πιστευω ότι δε θα ξαναβγουμε ποτέ οι δύο μας βράδυ έξω χαχαχ, με τίποτα δεν το πιστεύω, είμαστε και λίγο τρελοί, δηλαδή ξαφνικά να μας τη βαρέσει κι αύριο να πούμε φεύγουμε ξέρω γω. Αλλά τώρα τα ζουζούνια τα θέλουμε κοντά μας οπότε μας δίνεται αυτή η ευκαιρία χρόνου. Περνάμε πολύ ωραία μαζί τους. Κι όταν κοιμούνται καθόμαστε κι εμείς. Να τώρα πχ κοιμούνται και περιμένω να φέρει την πίτσα να φάμε. Κάπως έτσι. Μια χαρά

Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες οπότε μη σου φαίνεται περίεργο... Είναι όλα ζήτημα βιωμάτων και ιδιοσυγκρασιας..

 

 

Επεξεργάστηκαν 13 Οκτωβρίου,2019 by Nefeli2014

[Nefeli2014]

5 ώρες πρίν, Lisbet είπε:

 

 

Οπότε δεν την "κατανοείς" με το μυαλό τη σχέση. Με την καρδιά την κατανοείς και με τη συνήθεια.

Πολύ ωραίο αυτό που έγραψες.. Μεγάλη αλήθεια, συμφωνω κι επαυξάνω!! 

[Fenia27]

On 14/10/2019 at 2:35 ΠΜ, Nefeli2014 είπε:

Σίγουρα χρειάζεται χρόνος για το ζευγάρι, μόνο που εμείς έχουμε χιλιοχορτασει τις εξόδους προ παιδιών, ειδικά εγώ και ως ελεύθερη σπίτι είχα και σπίτι δεν έβλεπα  που λέμε.. Ξενύχτια τρελά, ταξίδια έχω γυρίσει κάθε τόσο, γενικά παντού σα να ήθελα να ρουφηξω τη ζωή εν μια νυκτί, μεγάλες ανησυχίες, τα ίδια και ο σύζυγος, αυτός ίσως λίγο λιγότερο καθώς πιο εσωστρεφής, αλλά πάνω κάτω τα ίδια, οπότε μας αρκεί αυτή η λίγη ώρα όταν κοιμούνται κι ας είμαστε σπίτι.. Εννοώ πως δε μας λείπει το έξω να βγούμε να φάμε βρώμικο που λες, να πάμε για ένα ποτό.. Ούτε καν.. Βαριόμαστε αφάνταστα. Ξέρεις τι μας αρέσει πολύ? Τα ταξίδια! Αλλά όταν το αποφασίζουμε είναι αδύνατον να πάμε χωρίς τα μικρά ενω έχουμε τη δυνατότητα αυτή να μας τα κρατήσουν. Δεν ξέρω, θέλαμε τόσο πολύ και οι δύο να φτιάξουμε οικογένεια που πλέον το ζυγό μόνο δε μας φτιάχνει. Πιθανόν να φταίει ότι ζήσαμε πράγματα που τα βαρέθηκαμε πια, να θέλαμε τη ζεστασιά ενός σπιτιού και παίδιων να μας τριγυρνάνε. Εγώ μόλις έγινα μητέρα ένιωσα αυτό που ποτέ δεν καταλάβαινα, την ολοκλήρωση. Κάθε μέρα ξυπνάω με αισιοδοξία και κέφι. Παλιότερα τριγυρνουσα κάπως άσκοπα μέσα στο χωροχρόνο. Μόλις δεσμεύτηκα και τα βρήκαμε και ταίριαξαμε, είπα εδώ είμαστε δεν έχει παραπέρα. Δεν ξέρω αν σου φαίνεται παράλογο, πάντως εμείς έτσι νιώθουμε. Πιθανόν να ειναι και μια φάση αυτή επειδή ειναι μικρά και η εξέλιξη τους πολύ γρήγορη και να μη θέλουμε να χάνουμε στιγμή. Ίσως αν ήμουν σπίτι και δεν εργαζόμουν να είχα την ανάγκη να βγω περισσότερο αλλά τώρα είμαι ήδη έξω λόγω δουλειάς αυτές τις ώρες, δε μου πάει να λείπω κι άλλο, θέλω να γυρίσω κοντά τους. Πιθανον να αλλάξει καθώς ρόδα είναι όλα και γυρίζουν, απλώς σε αυτή τη φάση δε μας βγαίνει. Ίσως όταν μεγαλώσουν και δε μας έχουν τόση ανάγκη να θέλω να βγαίνω περισσότερο έξω. Εμας, εστω αυτή η λίγη ώρα καθημερινά στο μπαλκόνι ή στο σαλόνι η στο δωμάτιο μας που συζητάμε η να κάτσουμε να φάμε κάτι μας αρκεί.. Που συζητάμε έτσι, μας αρέσει.. Πόσες φορές μας έχει πει η γιαγιά ελάτε να τα κρατήσω να βγείτε. Επισης που λες δεν ξυπνάνε μέσα στη νύχτα. Τα δικά μου παιδιά από βρέφη κοιμούνται σερί. Εκτός από τη μικρή που άρχισε να το παίρνει σερί από τον 3ο μήνα. Και πάλι και τότε και που ξέρουμε πως κοιμούνται και θα ξυπνήσουν μετά από 8-9-10! ώρες πάλι δεν.. Και η γιαγιά όλο μας λέει κι εμείς ναι ναι λέμε και πότε δεν το παίρνουμε απόφαση. Τι να σου πω, ειναι περίοδοι και περίοδοι... Προφανώς και ειναι η περιοδος αυτή ετσι. Δεν πιστευω ότι δε θα ξαναβγουμε ποτέ οι δύο μας βράδυ έξω χαχαχ, με τίποτα δεν το πιστεύω, είμαστε και λίγο τρελοί, δηλαδή ξαφνικά να μας τη βαρέσει κι αύριο να πούμε φεύγουμε ξέρω γω. Αλλά τώρα τα ζουζούνια τα θέλουμε κοντά μας οπότε μας δίνεται αυτή η ευκαιρία χρόνου. Περνάμε πολύ ωραία μαζί τους. Κι όταν κοιμούνται καθόμαστε κι εμείς. Να τώρα πχ κοιμούνται και περιμένω να φέρει την πίτσα να φάμε. Κάπως έτσι. Μια χαρά

Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες οπότε μη σου φαίνεται περίεργο... Είναι όλα ζήτημα βιωμάτων και ιδιοσυγκρασιας..

 

 

 

Ενταξει για ποτο και καφε ουτε και εμεις θα παμε...Το θεωρουμε πλεον εντελως χασιμο χρονου και βαρετο. Το "βρωμικο" σαν ενα μικρο παραδειγμα το εθεσα...ειναι δικη μας συνηθεια βεβαια, που μας εχει μεινει απο τα ξενυχτια των παιδιων και οχι τα ξενυχτια των εξοδων χαχαχα...(ενταξει μας αρεσει γενικα να βρισκουμε μαγαζακια με φαγητο και street food οποτε ισως ειναι κατι σαν χομπι????) Αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι δεν χρειαζεται να ειναι καμια εξοδος υπερπαραγωγη...Απλα το ζευγαρι να βρισκει λιγο χρονο να κανει πραγματα που του αρεσουν...Υποκειμενικο βεβαια τι αρεσει στον καθενα και αλλαζει και αυτο με τον καιρο....Και εγω εχω χορτασει με τα εξω οπως οι περισσοτεροι....Και φυσικα θελαμε πολυ να κανουμε παιδια...Μαζι σου...Το ενα ομως ειναι ασχετο με το αλλο...Δεν αναιρειται ο χρονος του ζευγαριου απο τα παιδια...Το εξω ισως οπως το εχεις εσυ στο μυαλο σου μαλλον ειναι λιγο διαφορετικο απο αυτο που εννοω εγω...Δεν μου φαινεται παραλογο αυτο που λες...Αντιθετα με εκφραζει....Απλα ειναι ωραιο το ζευγαρι να βρισκει παλι τις "συνηθειες" του και να μην χανεται μεσα στην ρουτινα και το "προγραμμα" των παιδιων αν με καταλαβαινεις...Δεν σημαινει βεβαια αν περνας ωραια στο σπιτι σου οτι εχεις αφησει την σχεση...Μην παρεξηγηθω...Εχω ξαναγραψει και αλλη φορα οτι το καλυτερο ειναι κρασακι και καναπες οποτε σε καταλαβαινω...Εμεις βεβαια οποτε μας το επιτρεπουν οι επισκεψεις των παππουδων μας, βαζουμε και κατι ακομα στο μενου...

 

Οι οικογενειακες διακοπες παλι δεν θυσιαζονται για κανενα λογο...Ειναι πολυ λιγες οι μερες για να θελεις να τις περασεις χωρις τα παιδια...Ενα σ/κ ομως εγω θα πηγαινα καπου με τον αντρα μου...Και παλι οπως του βγαινει του καθενα, καλα να ημαστε και να εκτιμαμε τις μικρες καθημερινες στιγμες μας.

 

 

[irin]

Εγω παλι οποτε βρω μια γιαγια διαθεσιμη, θα βγουμε ενα βραδυ (πχ 9 με 11 ή 12,δεν την παλευουμε και για παραπανω). Συνηθως για φαγητο. Ή χαλαρο ποτο ή σινεμα! Το σινεμα δεν γινεται με παιδια, δεν σας λειπει; Ή καποια συναυλια ή κατι παρομοιο. 
Σχετικα με τις διακοπες, εννοειται οτι δεν τις θυσιαζω χωρις τα παιδια ομως προσπαθουμε ενα διημερο-τριημερο μεσα στον ιουνιο ή ιουλιο να φευγουμε μονοι. Ισως καθιερωσουμε κατι αντιστοιχο και μεσα στο χειμωνα.. θα δουμε... αναλογα με τη διαθεσιμοτητα γιαγιαδων. 

[Fenia27]

Just now, irin είπε:

Εγω παλι οποτε βρω μια γιαγια διαθεσιμη, θα βγουμε ενα βραδυ (πχ 9 με 11 ή 12,δεν την παλευουμε και για παραπανω). Συνηθως για φαγητο. Ή χαλαρο ποτο ή σινεμα! Το σινεμα δεν γινεται με παιδια, δεν σας λειπει; Ή καποια συναυλια ή κατι παρομοιο.

 

Ναι εννοειται σινεμα ειναι παντα μια επιλογη...Συναυλια να σου πω την αληθεια θελουμε πολυ να παμε αλλα ημαστε πολυ κουρασμενοι χαχαχα....Μεσα στα 4 χρονια πηγαμε μονο μια φορα αγγελακα και να σου πω την αληθεια κουραστηκα πολυ γρηγορα ητανε και σε κλειστο χωρο με πολυ κοσμο....Πιο πολυ μου κανει ορεξη κανενα ρεμπεταδικο ή ταβερνακι με ζωντανη μουσικη....Η καμια μπυραρια...Χαλαρα πραματα με ανετες καρεκλες χαχαχα

[irin]

Just now, Fenia27 είπε:

 

Ναι εννοειται σινεμα ειναι παντα μια επιλογη...Συναυλια να σου πω την αληθεια θελουμε πολυ να παμε αλλα ημαστε πολυ κουρασμενοι χαχαχα....Μεσα στα 4 χρονια πηγαμε μονο μια φορα αγγελακα και να σου πω την αληθεια κουραστηκα πολυ γρηγορα ητανε και σε κλειστο χωρο με πολυ κοσμο....Πιο πολυ μου κανει ορεξη κανενα ρεμπεταδικο ή ταβερνακι με ζωντανη μουσικη....Η καμια μπυραρια...Χαλαρα πραματα με ανετες καρεκλες χαχαχα

Ναι ναι, αυτο εννοω κατα κυριο λογο. Μια μουσικη σκηνη, κατι. 
ευτυχως, λογω του οτι οι γιαγιαδες ειναι μεν κοντα αλλα δεν εχουν αναλαβει καθημερινα χρεη babysitter,εχουν πολλη ορεξη μια στο τοσο να ερθουν να τα κρατησουν ή να τα φιλοξενησουν στο σπιτι τους. Τουμπες κανουν!

[magdoulini]

On 11/10/2019 at 12:30 ΠΜ, Fenia27 είπε:

 

Να μαθει τι ακριβως 21 μηνων παιδι με ανθρωπους που βλεπει 3 φορες το χρονο? Για εμενα εντελως λαθος και αχρειαστος τροπος..,.Αυτο ειναι για να ικανοποιηθουν οι παππουδες και μονο....

 

 

 

εσπερος, δεν σε εχει κουρασει ολος αυτος ο ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ σου να αποδεχτει ενα ΜΩΡΟ καποιους ανθρωπους που τους βλεπει τρεις το πολυ φορες, τον χρονο?? τι σημασια εχει αν αυτοι οι ανθρωποι ειναι οι γονεις σας??...για ποια οικογενεια μιλας?? η οικογενεια του παιδιου σου,ειστε εσεις, εσυ και ο αντρας σου...ολοι οι υπολοιποι ειναι ευρυτερη οικογενεια ...οι σχεσεις χτιζονται,δεν επιβαλλονται...και μιλαμε για ενα παιδακι ουτε δυο χρονων...γιατι το κανεις αυτο στον εαυτο σου πρωτιστως και μετα στο παιδι σου?? γιατι προσπαθεις να επιβαλλεις μια σχεση, η οποια θα δεις οτι θα χτιστει απο μονη της,οταν το παιδι σου μεγαλωσει και εχει αντιληψη της καταστασης?? προσπαθειτε ολοι απο την μερια του ο καθενας σας, να επιβαλλεται μια σχεση σε ενα ουτε διχρονο...τι θα πει ειναι η γιαγια και ο παππους?? η οικειοτητα ερχεται με τον χρονο, μεγαλωνοντας, χωρις πιεσεις, χωρις τιποτε...μπορει ομως και να μην ερθει...γιατι αν οι γονεις σας ειναι επιβλητικοι, καταπιεστικοι, χειριστικοι προς την συμπεριφορα τους απεναντι στο παιδι, πως περιμενετε ολοι, ο γιος σου να αισθανεται καλα μαζι τους??πως το περιμενεις οταν το παιδι εχει αντιληφθει οτι οταν πηγαινει στην αθηνα στους παππουδες, ολοι θα πεφτετε επανω του προσπαθωντας να του επιβαλλεται σχεσεις τις οποιες δεν ειναι ετοιμο να αντιληφθει??

 

αντιλαμβανεσαι τι κανεις ακριβως??

 

εχεις σκεφτει ποτε οτι σου βγαζει τοσες ανασφαλειες,γιατι νομιζει οτι καθε φορα που θα ειστε με τριτους, θα προσπαθεις να το αναγκασεις να τους αποδεχτει αυτους τους τριτους  και να το απολαμβανει κιολας??

 

εχεις αναρρωτηθει ποτε τι μηνυματα περνας στο παιδι σου??

 

συγνωμη εσπερος, αλλα αναθεωρησε...

[Έσπερος]

Just now, magdoulini είπε:

 

εσπερος, δεν σε εχει κουρασει ολος αυτος ο ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ σου να αποδεχτει ενα ΜΩΡΟ καποιους ανθρωπους που τους βλεπει τρεις το πολυ φορες, τον χρονο?? τι σημασια εχει αν αυτοι οι ανθρωποι ειναι οι γονεις σας??...για ποια οικογενεια μιλας?? η οικογενεια του παιδιου σου,ειστε εσεις, εσυ και ο αντρας σου...ολοι οι υπολοιποι ειναι ευρυτερη οικογενεια ...οι σχεσεις χτιζονται,δεν επιβαλλονται...και μιλαμε για ενα παιδακι ουτε δυο χρονων...γιατι το κανεις αυτο στον εαυτο σου πρωτιστως και μετα στο παιδι σου?? γιατι προσπαθεις να επιβαλλεις μια σχεση, η οποια θα δεις οτι θα χτιστει απο μονη της,οταν το παιδι σου μεγαλωσει και εχει αντιληψη της καταστασης?? προσπαθειτε ολοι απο την μερια του ο καθενας σας, να επιβαλλεται μια σχεση σε ενα ουτε διχρονο...τι θα πει ειναι η γιαγια και ο παππους?? η οικειοτητα ερχεται με τον χρονο, μεγαλωνοντας, χωρις πιεσεις, χωρις τιποτε...μπορει ομως και να μην ερθει...γιατι αν οι γονεις σας ειναι επιβλητικοι, καταπιεστικοι, χειριστικοι προς την συμπεριφορα τους απεναντι στο παιδι, πως περιμενετε ολοι, ο γιος σου να αισθανεται καλα μαζι τους??πως το περιμενεις οταν το παιδι εχει αντιληφθει οτι οταν πηγαινει στην αθηνα στους παππουδες, ολοι θα πεφτετε επανω του προσπαθωντας να του επιβαλλεται σχεσεις τις οποιες δεν ειναι ετοιμο να αντιληφθει??

 

αντιλαμβανεσαι τι κανεις ακριβως??

 

εχεις σκεφτει ποτε οτι σου βγαζει τοσες ανασφαλειες,γιατι νομιζει οτι καθε φορα που θα ειστε με τριτους, θα προσπαθεις να το αναγκασεις να τους αποδεχτει αυτους τους τριτους  και να το απολαμβανει κιολας??

 

εχεις αναρρωτηθει ποτε τι μηνυματα περνας στο παιδι σου??

 

συγνωμη εσπερος, αλλα αναθεωρησε...

Δεν θέλω να επιβάλω, σε καμία περίπτωση. Όμως δεν έχω ακούσει και καμία περίπτωση το παιδί να έχει τόση δυσκολία με τους παππούδες που δεν βλέπει συχνά. Γι αυτό μου κανει τόση εντύπωση, γιατί δεν βλέπω βήματα προοόδου. Είναι όμως λεπτή ισορροπία γιατί από τη μία έχω τους παππούδες που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμά τους και δεν θέλω φυσικά και να στερήσω στο παιδί τη στοργή της οικογένειάς του, από την άλλη δεν θέλω να πιεσω κ έχω κ έναν άντρα αρνητικό σε όλο αυτό το μοντέλο συνύπαρξης στις διακοπές, που  όμως δεν έχει και να προτείνει κάτι εφαρμόσιμο, και είμαι υποχρεωμένη να κάνω τα στραβά μάτια για να κρατήσω μια ηρεμία στο σπίτι μου, ενώ έχει καταφανώς άδικο. Είναι μπερδεμένο. 

[Macgyver]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν θέλω να επιβάλω, σε καμία περίπτωση. Όμως δεν έχω ακούσει και καμία περίπτωση το παιδί να έχει τόση δυσκολία με τους παππούδες που δεν βλέπει συχνά. Γι αυτό μου κανει τόση εντύπωση, γιατί δεν βλέπω βήματα προοόδου. Είναι όμως λεπτή ισορροπία γιατί από τη μία έχω τους παππούδες που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμά τους και δεν θέλω φυσικά και να στερήσω στο παιδί τη στοργή της οικογένειάς του, από την άλλη δεν θέλω να πιεσω κ έχω κ έναν άντρα αρνητικό σε όλο αυτό το μοντέλο συνύπαρξης στις διακοπές, που  όμως δεν έχει και να προτείνει κάτι εφαρμόσιμο, και είμαι υποχρεωμένη να κάνω τα στραβά μάτια για να κρατήσω μια ηρεμία στο σπίτι μου, ενώ έχει καταφανώς άδικο. Είναι μπερδεμένο. 

Δεν βλέπεις πρόοδο γιατί ο τρόπος είναι λάθος!  Και εννοώ λάθος ως προς το δικό σου παιδί. 

Και συγνώμη κιόλας, αλλά σε τι ακριβώς έχει άδικο ο άντρας σου ;  Επειδή δεν επιθυμεί να φιλοξενεί κόσμο και δη τα πεθερικά ; 

Και δεν υπάρχει "αυτονόητο δικαίωμα" για κανέναν αν δεν μπορεί στοιχειωδώς να σεβαστεί τις ανάγκες, την ανασφάλεια και τις τυχόν φοβίες ενός μωρού. 

Θυμάσαι τη συζήτηση για τους ξένους; Μόνη σου είπες ότι τσιρίζει με την γειτόνισσα επειδή στον άρπαξε από την αγκαλιά. 

Εμένα, εάν η ΜΑΝΑ ΜΟΥ και όχι κάποιος άλλος, μου άρπαζε το μωρό από την αγκαλιά, θα ακούγατε σειρήνες πολέμου    Μήπως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους παππούδες; Μήπως γενικά το παιδί έχει κλονιστεί απέναντι στην "ασφάλεια της αγκαλιάς της μάνας" ; 

Εν πάσει περιπτώσει, μέλημά σου πρέπει να είναι το ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ και μετά Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ. Δεν είμαι σίγουρη ότι το έχεις αποδεχτεί αυτό ακόμα 100%. 

Για την ιστορία, υπάρχουμε κι εμείς οι άνθρωποι που δεν θέλουμε να φιλοξενούμε κόσμο και δεν πάμε φιλοξενούμενοι πουθενά γιατί θέλουμε την άνεσή μας, την άπλα μας και το δικαίωμα να κυκλοφορούμε με το βρακί στην τελική!!! 

Δεν σημαίνει ότι έχουμε άδικο, σημαίνει ότι έτσι είμαστε  

Εγώ δε, προσωπικά, έτσι ήμουν από μικρό παιδί. 

Διακρίνω περισσότερο μία ενδόμυχη ενοχή ότι "δεν είσαι καλή κόρη, διότι το παιδί σου δεν είναι καλό εγγόνι που δεν θέλει την καλή γιαγιά". Για ένα τόσο μικρό παιδί, ένας άνθρωπος που έρχεται σε τόση λίγη επαφή μαζί του ( 3-4 φορές το χρόνο) είναι ένας ΞΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. 

Όσο το πιέζεις, τόσο πιο αρνητικά θα αντιδράσει. 

Εάν πιέζουν και οι παππούδες ή σχολιάζουν ή γκρινιάζουν, δεν θα τους συμπαθήσει ΠΟΤΕ και θα έχει όλα τα δίκια με το μέρος του.

Θέλουν υπομονή και αγάπη οι σχέσεις, όχι καταπίεση. 

Εάν ένα παιδί νιώθει ανασφάλεια και ότι η μάνα του δεν προασπίζεται τα "δικά του συμφέροντα", θα δημιουργήσει και αντίκτυπο στη σχέση του μαζί σου. 

Μικρό μεν, αλλά με μεγάααααλα συναισθήματα. 

Η μαμά μας είναι ο φρουρός μας, η ασφάλειά μας και η αγάπη μας όταν είμαστε μικρά. Το συμφέρον του παιδιού σου πάνω από όλους και όλα - είναι μικρούλι ακόμα

 

[vtgian]

Αγαπητή @esperos,

 

α) για να μην αισθάνεσαι σαν τη μύγα μες το γάλα, και η δική μου κόρη έτσι είναι. Φέτος πήρε αγκαλιά τον πατέρα μου, φτάσαμε 4,5. Μα λογικό δεν είναι; Εμάς τον παππού τον βλέπει 2 με τρεις φορές το χρόνο. Είναι δυνατόν να τον συνηθίσει; Ακόμα και 1,5 και 2,5 ετών που ήταν, μπορεί να τους αναγνώριζε αλλά ήθελε τουλάχιστον μια-δυο μέρες αποκλειστικής ενασχόλησης μαζί τους και αυτό στο σπίτι μας, ενταγμένους στο πρόγραμμα της και στο δικό της περιβάλλον, όχι στο δικό τους. Ακόμα και το καλοκαίρι που πηγαίνουμε εμείς σε αυτούς, μετά από 2-3 μέρες θα πάει βόλτα με τη μαμά μου χωρίς εμένα.

 

β) το χτίσιμο σχέσης μεταξύ γιαγιάς-εγγονιού δεν είναι δική σου ευθύνη. Το αυτονόητο δικαίωμα που γράφεις ότι έχουν δεν αποκτιέται με τον τίτλο παππούς και γιαγιά αλλά κερδίζεται. Αν θέλουν στενότερη σχέση, πρέπει οι ίδιοι να την καλλιεργήσουν, χωρίς απαιτήσεις από το παιδί. 

 

Θα έγραφα και άλλα αλλά με πρόλαβε η απάντηση της macgyver. Ουσιαστικά συμφωνώ κατά γράμμα με το "Διακρίνω περισσότερο μία ενδόμυχη ενοχή ότι "δεν είσαι καλή κόρη, διότι το παιδί σου δεν είναι καλό εγγόνι που δεν θέλει την καλή γιαγιά". Για ένα τόσο μικρό παιδί, ένας άνθρωπος που έρχεται σε τόση λίγη επαφή μαζί του ( 3-4 φορές το χρόνο) είναι ένας ΞΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. "

[Έσπερος]

Just now, Macgyver είπε:

 

Για την ιστορία, υπάρχουμε κι εμείς οι άνθρωποι που δεν θέλουμε να φιλοξενούμε κόσμο και δεν πάμε φιλοξενούμενοι πουθενά γιατί θέλουμε την άνεσή μας, την άπλα μας και το δικαίωμα να κυκλοφορούμε με το βρακί στην τελική!!! 

Δεν έχω χρόνο να αναλύσω αλλά ξαναλεω οτι εισαι το θηλυκό alter ego του αντρα μου. Ενταξει σεβαστό το να θες να εισαι με το βρακι, αλλα οταν μιλαμε για τις συγγενικές σχεσεις, πιστευω οτι χρειαζεται ενα μετρο. αν εσυ θεωρεις δικαιωμα αδιαπραγμάτευτο το να εισαι με το βρακι και το βαζεις αυτο πανω απο το να βλεπεις τους γονεις κ τα αδερφια σου, τι να πω! Ομως τοτε εχει κ ο καθενας δικαιωμα να πει οτι δεν εχει καμια υποχρεωση να ταξιδεύει κ να πληρωνει ξενοδοχειο για να σε βλεπει. ειναι αυτο οικογενειακες σχεσεις; και το παιδι τι φταιει, να στερείται παππουδες κ ξαδερφια; 

Just now, Macgyver είπε:

Διακρίνω περισσότερο μία ενδόμυχη ενοχή ότι "δεν είσαι καλή κόρη, διότι το παιδί σου δεν είναι καλό εγγόνι που δεν θέλει την καλή γιαγιά". Για ένα τόσο μικρό παιδί, ένας άνθρωπος που έρχεται σε τόση λίγη επαφή μαζί του ( 3-4 φορές το χρόνο) είναι ένας ΞΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. 

Οχι δεν επιρρίπτω ευθυνη στο παιδι. Αλλα οτι δεν ειμαι ενταξει απεναντι στους γονεις μου, ακριβως επειδη εχω προτεραιοτητα τον αντρα μου, ειναι βεβαιο. κανεις δεν ειπε οτι φταιει το παιδι. απλως μου κανει εντυπωση γιατι οσα συγγενικά μου παιδακια εβλεπα 3-4 φορες το χρονο τα θυμαμαι πολυ ανετα κ κοινωνικα κ αυτην την εικονα ενος παιδιου να αντιδρα με τους ξένους ομολογω οτι δεν την εχω ξαναδει. 

Just now, vtgian είπε:

ο παππούς και γιαγιά αλλά κερδίζεται. Αν θέλουν στενότερη σχέση, πρέπει οι ίδιοι να την καλλιεργήσουν, χωρίς

εντάξει έχουν κ αυτοί τις ιδιορρυθμίες τους όπως όλοι, δεν ξερω ποιοι εχουν τους τελειους παππουδες. γινονται καποιες φορες φορτικοί κ δεν αφηνουν χωρο αλλα δεν νομιζω ότι κάνουν κάτι διαφορετικό από τους περισσότερους.

[Macgyver]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν έχω χρόνο να αναλύσω αλλά ξαναλεω οτι εισαι το θηλυκό alter ego του αντρα μου. Ενταξει σεβαστό το να θες να εισαι με το βρακι, αλλα οταν μιλαμε για τις συγγενικές σχεσεις, πιστευω οτι χρειαζεται ενα μετρο. αν εσυ θεωρεις δικαιωμα αδιαπραγμάτευτο το να εισαι με το βρακι και το βαζεις αυτο πανω απο το να βλεπεις τους γονεις κ τα αδερφια σου, τι να πω! Ομως τοτε εχει κ ο καθενας δικαιωμα να πει οτι δεν εχει καμια υποχρεωση να ταξιδεύει κ να πληρωνει ξενοδοχειο για να σε βλεπει. ειναι αυτο οικογενειακες σχεσεις; και το παιδι τι φταιει, να στερείται παππουδες κ ξαδερφια; 

Οχι δεν επιρρίπτω ευθυνη στο παιδι. Αλλα οτι δεν ειμαι ενταξει απεναντι στους γονεις μου, ακριβως επειδη εχω προτεραιοτητα τον αντρα μου, ειναι βεβαιο. κανεις δεν ειπε οτι φταιει το παιδι. απλως μου κανει εντυπωση γιατι οσα συγγενικά μου παιδακια εβλεπα 3-4 φορες το χρονο τα θυμαμαι πολυ ανετα κ κοινωνικα κ αυτην την εικονα ενος παιδιου να αντιδρα με τους ξένους ομολογω οτι δεν την εχω ξαναδει. 

εντάξει έχουν κ αυτοί τις ιδιορρυθμίες τους όπως όλοι, δεν ξερω ποιοι εχουν τους τελειους παππουδες. γινονται καποιες φορες φορτικοί κ δεν αφηνουν χωρο αλλα δεν νομιζω ότι κάνουν κάτι διαφορετικό από τους περισσότερους.

Ναι, ναι τα έχουμε ξαναπει  Τους πληρώνω εγώ διαμονή βέβαια, δεν έχω απαίτηση να πληρώσουν αυτοί τα πάντα. Το να μην έχω άλλους μέσα στα πόδια μου, ναι είναι αδιαπραγμάτευτο για μένα. 

Είδες που υπάρχει όμως το "δεν είμαι καλή κόρη" από πίσω; Για άλλη μία φορά; 

Δεν υπάρχουν τέλειοι παππούδες, υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να βάζουν ΟΡΙΑ. 

Προτεραιότητα είναι ο άντρας σου έναντι των γονέων σου. Εάν θεωρήσουμε ότι εγώ είμαι το alter ego σε θηλυκή εκδοχή, ένας σύζυγος που θα θεωρούσε εμένα ιδιότροπη και άδικη θα έβλεπε χαρτί διαζυγίου πολύ πολύ γρήγορα. Δεν το λέω απειλητικά, στο λέω για να καταλάβεις τι θα ένιωθα: ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ 100%. 

Το παιδί αντιδρά στη δική σου πίεση, φανερή ή κρυφή. 

Αυτά που έχεις περιγράψει για τους γονείς σου, εάν τα έκαναν τα δικά μου πεθερικά πχ , θα είχαν "εκπαραθυρωθεί". Εάν δε, τα έκαναν οι γονείς μου ...ας μην πω... θα το κόψει η λογοκρισία. 

Δεν σου λέω ότι εγώ είμαι η τέλεια - κάθε άλλο! Έχω αποδεχτεί ότι είμαι ολίγον "γρουσούζα" σε αυτά τα ζητήματα, αλλά τουλάχιστον βρήκα έναν άνθρωπο τα ίδια "χάλια" με μένα χαχαχα. 

Δες το λίγο από την πλευρά ενός παιδιού πάντως. Είσαι κι εκπαιδευτικός οπότε θα σου είναι πιο εύκολο από ό,τι ήταν σε μένα, πιστεύω. 

Ο συνδυασμός "χειριστικοί γονείς"- "παιδί που ακόμα παλεύει με το λώρο του" - "σύντροφος με άλλη νοοτροπία" είναι για δυνατούς λύτες πάντως. 

[Lenia16]

Εγώ δεν είμαι της λογικής της @Macgyver πάντως, το αντίθετο θα έλεγα. Ναι μεν προφανώς προτιμώ να ειμαι μόνη μου στο σπίτι μου αλλά λόγω του ότι οι γονείς μας είναι κ των δύο μακριά, δεν έχω κανένα πρβλ να έρχονται κ να τους φιλοξενώ (λογικά διαστήματα, τύπου μια βδομάδα, 10 μερες). Ίσα ίσα, επειδή σκέφτομαι ότι σε λίγα χρόνια δε θα τους έχουμε το αποζηταω, κ εγώ κ ο άντρας μου κ η μικρή. Όπως εμείς έχουμε το παιδί μας κ το βαζουμε προτεραιότητα έτσι κάποτε μας είχανε κ αυτοί οι άνθρωποι. Το οτι μένουμε μακρυά δεν τους κάνει ξένους, διαφωνώ εντελώς. Ξένους τους κάνει η έλλειψη επαφής, η αποστασιοποίηση και η αδιαφορία κ κατά πόσο τους αντιμετωπίζεις κ εσύ σαν ξένους. Τα παιδιά ότι βλέπουν κάνουν. Εμείς μιλάμε με τα πεθερικά μου μέσω viber μέρα πάρα πέρα, όταν έρχονται 2-3 φορές το χρόνο κ όταν πάμε εμείς άλλες τόσες, μια χαρά τους ξέρει η κόρη μου. Δεν έχει την ίδια οικειότητα με τους δικούς μου που τους ζει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αλλα τους κάνει πολλές αγάπες, τους αποζητά και σίγουρα δεν τους βλέπει σαν ξένους! 

Συμφωνώ με @vtgian ότι σε αυτές τις ηλικίες πρέπει οι παππούδες να καλλιεργήσουν τη στενή σχέση κ να προσεγγίσουν τα παιδιά, στο είπα κ στο άλλο θέμα. 

Βάλε στο νου σου ότι αν το παιδί βλέπει ένταση μεταξύ των γονιών για τους παππούδες, ένταση σε σένα και ανικανοποίητο όταν είστε Αθήνα και μια διαρκή προσπάθεια κ άγχος να "κάνεις το σωστό" θα αντιδρά.

[vtgian]

Just now, Έσπερος είπε:

. Αλλα οτι δεν ειμαι ενταξει απεναντι στους γονεις μου, ακριβως επειδη εχω προτεραιοτητα τον αντρα μου, ειναι βεβαιο.

 

Στην παραπάνω φράση κρύβεται όλο σου το πρόβλημα. Νομίζω ότι ενδόμυχα και εσύ η ίδια πιστεύεις ότι είναι λάθος να έχεις σε προτεραιότητα τον σύζυγο. Ίσως πιστεύεις ότι θα έπρεπε να είναι σε ζυγαριά τα πράγματα. Ίσως πιστεύεις ότι τους προβάλεις όταν επιλέγεις τα θέλω της νέας σου οικογένειας αντί να ακολουθείς δικά τους (που έκανες την περισσότερη σου ζωή).  Και όσο το πιστεύεις αυτό και προσπαθείς να ισορροπήσεις μεταξύ των θέλω του παιδιού, του συζύγου και των γονιών σου, τελικά τα κάνεις μαντάρα σε όλα.

 

Στο λέω ξανά ως άνθρωπος που έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση και την παλεύει πολύ ακόμα. Ίσως χρειάζεσαι μερικά ακόμα χοντρά σκηνικά αντιπαράθεσης για να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητές σου. Αυτό που γράφει η macgyver ήταν πολύ βοηθητικό στη δική μου περίπτωση, το να μπω δηλαδή στη θέση του παιδιού. Όταν ένιωθα ότι είμαι στη μέση, από τη μια ο σύζυγος και από την άλλη οι γονείς μου (και αυτό συνέβαινε πάντα σε σχέση με το παιδί, το τι τρώει, πότε τρώει, που κοιμάται, για πόσο θα θηλάζει, αν κοιμάται σερί, αν είναι κοινωνικό, κλπ κλπ), η λύση ήταν πάντα ξεκάθαρη αν έβλεπα μέσα από τα μάτια του παιδιού. Ειδικά στο θέμα της κοινωνικότητας, είχα και τη σύγκριση με εμένα την ίδια που από μωρό πήγαινα χαρωπή από ξένη αγκαλιά σε ξένη αγκαλιά. Ένιωθα τη στεναχώρια των γονιών μου να μην κάθεται αγκαλιά η εγγονή και ταυτόχρονα έβγαινε και η ενοχή, μήπως εγώ δεν έχω κάνει κάτι καλά και το παιδί είναι ιδιότροπο. Άρχιζαν και οι δικοί μου το τροπάρι, το έχετε κάνει αντικοινωνικό το παιδί και δε μας θέλει. Αναστατωνόμουν εγώ, περνούσε στη μικρή αυτό. Τα έλεγα στον άντρα μου, με "εβριζε" με τη σειρά του, γιαγιά δε γίνεσαι με μια επίσκεψη το τρίμηνο. Ένιωθα τύψεις εγώ, μήπως πρέπει να πηγαίνω εγώ συχνότερα αφού δεν έρχονται αυτοί, μη τους στερώ το εγγόνι (στο μεταξύ εννοείται ότι τους φιλοξενώ όταν έρχονται, και δεν έχουμε και πρόβλημα). Μια παράνοια γιατί αντί να κοιτάξω τι θέλει και μπορεί το παιδί και η οικογένειά μου, ήθελα να είναι ευχαριστημένοι οι γονείς μου. Ναι, θα ήταν τέλεια να ζούσαν όλα τα παιδιά με τους παππούδες, θείους, κλπ κλπ γύρω γύρω αλλά τι να κάνουμε δε γίνεται. Εγώ δεν γνώρισα καν τον ένα μου παππού και τη μια μου γιαγιά. Η μικρή τουλάχιστον τους έχει όλους.Κάποιους μακριά αλλά έτσι είναι. Έχει χρόνια μπροστά της να τους ζήσει καλύτερα, αν το θέλουν και το θέλει και αυτή.

 

Δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο. Μερικά είναι εξωστρεφή, μερικά όχι. Υπάρχει και η ιδιοσυγκρασία, δεν είμαστε ρομποτ, άμα από μωρό το μαθαίνεις να αλλαζει χέρια τότε 100% θα είναι οκ να πηγαίνει σε όλους, άμα το ταϊζεις μπρόκολα πριν το έτος, τότε θα τα θέλει μια ζωή. Δεν προγραμματίζονται όλα. 

 

 

[Macgyver]

Just now, Lenia16 είπε:

Εγώ δεν είμαι της λογικής της @Macgyver πάντως, το αντίθετο θα έλεγα. Ναι μεν προφανώς προτιμώ να ειμαι μόνη μου στο σπίτι μου αλλά λόγω του ότι οι γονείς μας είναι κ των δύο μακριά, δεν έχω κανένα πρβλ να έρχονται κ να τους φιλοξενώ (λογικά διαστήματα, τύπου μια βδομάδα, 10 μερες). Ίσα ίσα, επειδή σκέφτομαι ότι σε λίγα χρόνια δε θα τους έχουμε το αποζηταω, κ εγώ κ ο άντρας μου κ η μικρή. Όπως εμείς έχουμε το παιδί μας κ το βαζουμε προτεραιότητα έτσι κάποτε μας είχανε κ αυτοί οι άνθρωποι. Το οτι μένουμε μακρυά δεν τους κάνει ξένους, διαφωνώ εντελώς. Ξένους τους κάνει η έλλειψη επαφής, η αποστασιοποίηση και η αδιαφορία κ κατά πόσο τους αντιμετωπίζεις κ εσύ σαν ξένους. Τα παιδιά ότι βλέπουν κάνουν. Εμείς μιλάμε με τα πεθερικά μου μέσω viber μέρα πάρα πέρα, όταν έρχονται 2-3 φορές το χρόνο κ όταν πάμε εμείς άλλες τόσες, μια χαρά τους ξέρει η κόρη μου. Δεν έχει την ίδια οικειότητα με τους δικούς μου που τους ζει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αλλα τους κάνει πολλές αγάπες, τους αποζητά και σίγουρα δεν τους βλέπει σαν ξένους! 

Συμφωνώ με @vtgian ότι σε αυτές τις ηλικίες πρέπει οι παππούδες να καλλιεργήσουν τη στενή σχέση κ να προσεγγίσουν τα παιδιά, στο είπα κ στο άλλο θέμα. 

Βάλε στο νου σου ότι αν το παιδί βλέπει ένταση μεταξύ των γονιών για τους παππούδες, ένταση σε σένα και ανικανοποίητο όταν είστε Αθήνα και μια διαρκή προσπάθεια κ άγχος να "κάνεις το σωστό" θα αντιδρά.

@Lenia16 δεν ανέφερα ποτέ ξένους τους γονείς , μην παραφραζεις το λόγο μου σε παρακαλώ πολύ  

 

[Lenia16]

πρίν από 32 λεπτά , Macgyver είπε:

Διακρίνω περισσότερο μία ενδόμυχη ενοχή ότι "δεν είσαι καλή κόρη, διότι το παιδί σου δεν είναι καλό εγγόνι που δεν θέλει την καλή γιαγιά". Για ένα τόσο μικρό παιδί, ένας άνθρωπος που έρχεται σε τόση λίγη επαφή μαζί του ( 3-4 φορές το χρόνο) είναι ένας ΞΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Με συγχωρείς, νόμιζα ότι αυτό εννοουσες