Κώδικας Σιωπής στην Τάξη;

[Ursa Major]

Με αφορμή το θέμα «θα είμαι καλός στην τάξη» της ίδιας ενότητας, όπου διεξήχθη (παιδαγωγική) συζήτηση για τους παιδαγωγικούς τρόπους αντιμετώπισης της τιμωρίας που ωρισμένοι παιδαγωγοί επιβάλουν στο δημοτικό σχολείο, έφερα στο νου τα δικά μου μαθητικά χρόνια, όπου βέβαια οι μέθοδοι σωφρονισμού ήταν εντελώς διαφορετικές. Καλά, εμάς μας κτυπούσαν κιόλας, όλοι οι δάσκαλοι είχαν βέργα και είχαν αναπτύξει μεθόδους έως και σαδιστικές προκειμένου να επιβάλουν την εξουσία τους.

 

Το θέμα μου είναι οτι διάβασα διάφορες απόψεις σχετικά με την τιμωρία όλης της τάξης για κάτι που έκανε ένα παιδί.

Και ρωτάω:

Τί διδάσκεται τώρα τελευταία στα παιδαγωγικά εγχειρίδια, αλλά και τί άποψη έχετε εσείς σαν άνθρωποι, σαν γονείς;

 

Πρέπει να μαρτυράνε τα παιδιά τον ένοχο, να συνεργάζονται με τον δάσκαλο στην αποκάλυψη ενός ταραξία, ή να σιωπούν σε μια ιδιότυπη ομερτά μεταξύ κατεργαραίων και να λύνουν τα προβλήματά τους με τον δικό τους τρόπο;

Οταν έρχεται το παιδί σας σπίτι και λέει π.χ. οτι το τάδε παιδάκι έκανε αυτό το κακό και μας τιμώρησε ο δάσκαλος όλους, τί απαντάτε;

[athens2006]

Ο μικρός μου πάει παιδικό σταθμό ακόμα και δεν εχω σχηματισμενη αποψη ακόμη για το αν πρεπει να ΅καρφωνουμε΅τον ενοχο ή να αποσιωπουμε.

Πάντως αν και 3 οταν τον ρωτάω αν λέει κακες λέξεις στο σχολειο απαντά οχι εγώ, ο Βαγγέλης!

Απο τώρα δηλαδή τους δινει στεγνά....

[mamyb]

....

(απλα να παρακολουθησω θελω συμπαθατε με .... ακομα δεν εχω κατι να πω)

[fokion]

χμ......

 

ακουω συνεχεια το "τιμωρία" και δυστηχως απο ελαχιστους ακουω το "προληψη" - "διδασκαλια" ( με την εννοια του διδασκομαι τι ΔΕΝ πρεπει να κανω..)

 

Πιστευω πια οτι η σημαιρινη παιδαγωγική απαιτει οχι την "βίτσα" που πολλοι γνωρισαμε, αλλα τον λόγο και την πειθω..

Τι θελουμε δηλαδη

να αναπτυκουμε ενα ατομο το οποιο απλά "υπακουει"?? χωρις να εχει "δικαιωμα" λογου??

να δεχεται τις συνεπειες για τις πραξεις κάποιου αλλου???

Σιγουρα αυτο ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ενισχυει την ενοια της "ομαδας" στην ταξη αλλα σχηματιζεις μια "ομαδα" ΕΝΑΝΤΙΩΝ καποι ατομου πλεον...

 

Οκ κι εγω εμαθα την Γαλική αλφαβητα με παρομοιο τροπο, αλλα ειναι και το μονο που θυμαια απ την γλωσα καθωτη απλά την μισησα...

 

Αν ο δασκαλος δεν μπορει με τον ΛΟΓΟ και τη ΠΕΙΘΩ να επιβληθει..

 

( Δεν το "ανοιγω" αλλο το θεμα εδω καθοτι συζητηθηκε εκτενως στο αλλο θεμα..)

[no1parent]

Όταν ο Νίκος ήταν στα νήπια, ένα από τα πρώτα πράγματα που τους έμαθε η δασκάλα για τη συμπεριφορά τους στο χώρο του σχολείου, ήταν ότι "δεν καρφώνουμε" τι κάνανε οι συμμαθητές μας. Τα παιδάκια συχνά - πυκνά λέγανε "κυρία ο Τάδε έκανε αυτό, ο άλλος έκανε εκείνο" και εκείνη πάντα έλεγε να μην το κάνουν αυτό.

Εγώ προσωπικά έχω πει στο παιδί μου ότι μπορεί να μου λέει τα πάντα, αν αυτό θέλει, αλλά καλό είναι να μην "προδίδει" τους συμμαθητές του στο σχολείο, αν γίνει κάτι.

Ως προς το πρώτο, το κάνει, μου τα λέει (αν ρωτήσω), δεν ξέρω πως αντιδράει μέσα στο σχολείο και αν θα "καρφώσει" κάποιον για να υπερασπιστεί για παράδειγμα τον εαυτό του (Δεν ήμουν εγώ, ήταν ο άλλος!) και δεν είμαι και σίγουρη για το πως πρέπει να αντιδράσει αν είναι ο ίδιος αυτός που θίγεται.

Ελπίζω κι εγώ να πάρω κάποιες απαντήσεις από εδώ, για το πως πρέπει να φέρονται, ιδιαίτερα στο χώρο του σχολείου.

[Belfaccino]

Με αφορμή το θέμα «θα είμαι καλός στην τάξη» της ίδιας ενότητας, όπου διεξήχθη (παιδαγωγική) συζήτηση για τους παιδαγωγικούς τρόπους αντιμετώπισης της τιμωρίας που ωρισμένοι παιδαγωγοί επιβάλουν στο δημοτικό σχολείο, έφερα στο νου τα δικά μου μαθητικά χρόνια, όπου βέβαια οι μέθοδοι σωφρονισμού ήταν εντελώς διαφορετικές. Καλά, εμάς μας κτυπούσαν κιόλας, όλοι οι δάσκαλοι είχαν βέργα και είχαν αναπτύξει μεθόδους έως και σαδιστικές προκειμένου να επιβάλουν την εξουσία τους.

 

Το θέμα μου είναι οτι διάβασα διάφορες απόψεις σχετικά με την τιμωρία όλης της τάξης για κάτι που έκανε ένα παιδί.

Και ρωτάω:

Τί διδάσκεται τώρα τελευταία στα παιδαγωγικά εγχειρίδια, αλλά και τί άποψη έχετε εσείς σαν άνθρωποι, σαν γονείς;

 

Πρέπει να μαρτυράνε τα παιδιά τον ένοχο, να συνεργάζονται με τον δάσκαλο στην αποκάλυψη ενός ταραξία, ή να σιωπούν σε μια ιδιότυπη ομερτά μεταξύ κατεργαραίων και να λύνουν τα προβλήματά τους με τον δικό τους τρόπο;

Οταν έρχεται το παιδί σας σπίτι και λέει π.χ. οτι το τάδε παιδάκι έκανε αυτό το κακό και μας τιμώρησε ο δάσκαλος όλους, τί απαντάτε;

 

Πολύ καλό θέμα συζήτησης. Εύχομαι εκπαιδευτικοί να μας ρίξουν τα φώτα τους σε αυτό!

 

Σαν γονιός πιστεύω ότι εξαρτάται από τις ηλικίες. Χωρίς να είμαι σίγουρη διότι δεν είμαι εκπαιδευτικός Λυκείου, ούτε το έχω ζήσει, νομίζω ότι θα είχε θετικό αποτέλεσμα η ομαδική τιμωρία για εφήβους. Να μάθουν ότι η ομαδικότητα δεν είναι μόνο στα καλά, αλλά και στις συνέπειες των αρνητικών συμπεριφορών ενός από την ομάδα.

 

Σε ηλικίες 7 ετών, νομίζω ότι δεν είναι κατάλληλη η μέθοδος αυτή. Σε μας, η δασκάλα το εφαρμόζει στα 7χρονα (εκτός από το "βούλωσέ του" και "σκάσε χαμένε" που πετάει και κανένας γονιός δεν τολμάει να την αντιμετωπίσει γιαυτό). Τα παιδιά αισθάνονται θυμό και περιφρόνηση για το ένα 7 χρονο παιδί που συνεχώς προκαλεί φασαρίες και τον ξεχωρίζουν και τον απομονώνουν. Οσο πιο μικρές είναι η ηλικίες τόσο πιο εκπαιδευμένος και ενημερώνενος πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι ο εκπαιδευτικός στα θέματα χειρισμού μικρών παιδιών.

Γνωρίζω ότι ελάχιστα εκπαιδεύονται οι δάσκαλοι στο πανεπιστήμιο σε αυτό το θέμα. Δεν εκπαιδεύονται ούτε καν στο χειρισμό παιδιών με δυσλεξία ώστε να τα βοηθήσουν και άντε να πάει κανένας σε κανένα σεμινάριο.

 

Έτσι η μέθοδος της πειθαρχίας που επιλέγει ο καθένας εξαρτάται από το πόσο είναι πρόθυμος να βρει μια σωστή αντιμετώπιση και κατά πόσο ασκείται η κοινή λογική ως προς το αποτέλεσμα που τελικά παρατηρεί από τη μέθοδό του και κατά πόσο έχει ο εκπαιδευτικός την ικανότητα να ελίσσεται και να είναι ευρηματικός στο να περνάει ένα σωστό μήνυμα στα παιδιά.

[Nantia]

....

(απλα να παρακολουθησω θελω συμπαθατε με .... ακομα δεν εχω κατι να πω)

.......................

[iro]

Μια απο τις πιο μαγευτικές εμπειρίες της επαγγελματικής μου ζωής ήταν όταν δούλεψα για 6 χρόνια σε ένα πρότυπο δημόσιο σχολείο στο κέντρο της Αθήνας, ως δασκάλα αγγλικών σε μαθητές α και β δημοτικού. (Η πρόσληψη ήταν μέσω του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, ως παροχή στους μαθητές μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος σπουδών).

 

Θυμάμαι λοιπόν τα παιδάκια - αδέκαστοι φρουροί της "τάξης και ηθικής" - να σηκώνουν το χέρι τους και να βροντοφωνάζουν: "η Βαγγελίτσα με κλώτσησε, ο Νικολάκης μου έσκισε το τετράδιο, η Πετρούλα μου έκαψε το σπίτι, κλπ"... Ήταν μια πραγματικά αγαπημένη μορφή εκτόνωσης του θυμού και της επιθετικότητας που ένιωθαν.

 

Πώς κόπηκε έως μετριάστηκε;

 

Κάθε φορά που μου έκαναν μια τέτοια περιχαρή ανακοίνωση, άκουγα με πραγματικό ενδιαφέρον κοιτώντας το παιδάκι στα μάτια, και μετά ρώταγα:

"Και πως το αντιμετώπισες αυτό που έγινε; Πως τον/την βοήθησες να καταλάβει οτι αυτό που έκανε ήταν λάθος;"

 

Τι κατάλαβα; Οτι σιγά-σιγά, όταν δεν έβρισκαν άκρη μαζί μου με τις ερωτήσεις που τους έκανα, όταν περίμενα να μου δώσουν απαντήσεις για την αποκατάσταση του περιστατικού και όχι δηλώσεις για την διαπόμπευσή του... τότε - και μόνο τότε - σταμάτησαν να το κάνουν.

Έγιναν κάποια περιστατικά που τα χρησιμοποιήσαμε ως βάση συζήτησης για το τί είναι σωστό και τί λάθος σε μια ομάδα και ποτέ δεν χρειάστηκε να κάνω συζήτηση περί καρφώματος - απλώς το θεωρούσα ως "αθώα συνεισφορά" των παιδιών στην διελεύκανση των κανόνων της ομάδας. Και έτσι το εξέλεβαν και τα ίδια: μια αφορμή για να συζητήσουμε, και όχι για να μαλώσουμε.

 

Το κόλπο είχε πιάσει...

 

Φιλικά,

Ηρώ

[Ursa Major]

Θυμάμαι λοιπόν τα παιδάκια - αδέκαστοι φρουροί της "τάξης και ηθικής" - να σηκώνουν το χέρι τους και να βροντοφωνάζουν: "η Βαγγελίτσα με κλώτσησε, ο Νικολάκης μου έσκισε το τετράδιο, η Πετρούλα μου έκαψε το σπίτι, κλπ"... Ήταν μια πραγματικά αγαπημένη μορφή εκτόνωσης του θυμού και της επιθετικότητας που ένιωθαν.

Πολύ ενδιαφέρον Ηρώ.

Μόνα τους τα λέγανε ή τα ρωτούσες;

 

Τη εποχή που πηγαινα σχολείο, ο καρφής ήταν εξίσου κατάπτυστος με τον δράστη.

Πώς αλλάζουν οι εποχές

[Nantia]

Εγω παλι εχω να πω τα εξης:

 

Το σχολειο ειναι το βασικοτερο σταδιο κοινωνικοποιησης του ανθρωπου και της ενταξης του στην κοινωνια μετεπειτα. Οπως συμπεριφερομαστε στο σχολειο αναλογα θα συμπεριφερθουμε και μετεπειτα στην κοινωνια.

Οταν κρυβουμε τον ενοχο, οταν βλεπουμε μια αδικια να περναει μεσα απο τα ματια μας και εμεις να μην αντιδρουμε, τοτε το ιδιο δεν θα κανουμε και σαν πολιτες μετεπειτα? Θα βλεπουμε ο ενας να κλεβει, να χτυπαει κλπ τον αλλον και εμεις θα καθομαστε απαθεστατοι μεσα στο καβουκι μας και θα λεμε ε αφου δεν πειραζει εμενα γιατι να μιλησω??????

 

Και ρωταω οτι γινεται διπλα μας στο σχολειο, στην οικοδομη μας, στην δουλεια μας δεν μας αφορα?? Θα σωπαινουμε συνεχεια ξεροντας ποιος ειναι ενοχος και ποιος οχι?

 

Καπως αλλιως πρεπει να προσεγγισουμε τα παιδια μας εμεις οι γονεις, οι δασκαλοι, καθηγητες για να τα κανουμε χρησιμα, με αυτοπεποιηθηση ατομα της κοινωνιας μας.

 

Και τι θα πει καρφωμα? Το να λεω την αληθεια τελικα ειναι καρφωμα????

 

Για ποιον λογω?

 

Πρεπει να αυξησουμε την κριση των παιδιων μας, την αυτοπεποιηθηση τους, να τα κανουμε ανεξαρτητα να μπορουν μονα τους να χειριζονται ορισμενες καταστασεις. Και να τους δειξουμε οτι λαθοι ναι γινονται ολοι εξαλου κανουμε αλλα πρεπει να προσπαθουμε να ειμαστε πιο προσεχτικοι στις κινησεις μας που αφορουν και αλλα ατομα.

[Γλύκα]

Σαν εκπαιδευτικός λυκείου-γυμνασίου δεν επικροτώ σε καμία περίπτωση το "κάρφωμα". Βέβαια και γω αποφεύγω να ρωτάω στους μαθητές μου "πείτε μου ποιος το έκανε" και δε λέω το περίφημο"αν δεν μου πείτε θα τιμωρηθείτε όλοι". Προτιμώ να ρωτήσω "ποιος το έκανε" και να μη βάλω τα παιδιά στη διαδικασία να το πουν για να γλυτώσουν τα ίδια.

Εξάλλου πιστεύω τα εξής:1)όποιος μαρτυρήσει το συμμαθητή του θα γίνει αντιπαθητικός στην καλύτερη περίπτωση και έτσι θα δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα και 2)σκοπός μου ωσ εκπαιδευτικός είναι να μάθω στους μαθητές μου-όπως και στα παιδιά μου-να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να δέχονται τις συνέπειες των πράξεών τους.

Μια φορά που συνέβη ένα ανάλογο περιστατικό, επειδή κατάλαβα ότι κάποιοι γνώριζαν το "δράστη" είπα στα παιδιά ότι θα τους αφήσω να το συζητήσουν μεταξύ τους, ώστε να πειστεί αυτόσ που το έκανε να το πει.Πράγματι ο "δράστης" ήρθε και μου το είπα συνοδευόμενοσ από δύο συμμαθητές του και εγώ επιβράβευσα την ευθύτητά του αλλά και του επέβαλα μια τιμωρία-που ήταν σαφώς επιεικής αφού ο ίδιος ανέλαβε την ευθύνη και ζήτησε συγγνώμη.

Τα παιδιά μου από την άλλη -ε' δημοτικού και νηπιαγωγείο- "δίνονται" κανονικά μεταξύ τους και μπορώ να σας πω ότι θα εκτιμούσα αν το ένα "κάλυπτε" το άλλο. Ο μεγάλος ωστόσο στο σχολείο ξέρω ότι δεν μαρτυρά τους συμμαθητές του και αυτό το θεωρώ απόλυτα σωστό.βέβαια σε κάθε περίπτωση μιλάμε για καταστάσεις που δεν έχουν να κάνουν με την ασφάλεια κάποιου, γιατί τότε τα πράγματα αλλάζουν.

[mamyb]

εγω παλι νομίζω οτι οταν ενα παιδι ερχετε και παραδεχετε οτι εκανε αυτος-αυτη την ζαβολια πρπει να το επικροουμε κι οχι να το τιμωρουμε ... σε μια κοινωνια πουλερικων το θαρρος να αναλαβει καποιος την ευθυνη των πραξεων του απο μόνος του ειναι ΤΟΛΜΗΡΟ και σπανιο ...

θα επανελθω!

[DALIA]

εγω παλι νομίζω οτι οταν ενα παιδι ερχετε και παραδεχετε οτι εκανε αυτος-αυτη την ζαβολια πρπει να το επικροουμε κι οχι να το τιμωρουμε ... σε μια κοινωνια πουλερικων το θαρρος να αναλαβει καποιος την ευθυνη των πραξεων του απο μόνος του ειναι ΤΟΛΜΗΡΟ και σπανιο ...

θα επανελθω!

 

Aυτό το παιδί που περιγράφει η aria146 είναι ο αυριανός ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ενήλικας.

[Ursa Major]

Νάντια δεν καταλαβαίνω τί σημαίνει να δει το παιδί την αδικία και να την αποκαλύψει.

Αν το παιδί θέλει να διορθώσει τα κακώς κείμενα, που είναι μια ευγενής και εξαιρετική δραστηριότητα, ας το κάνει καταπολεμώντας τη ρίζα της αδικίας.

 

Ο εκπαιδευτικός είναι φορέας μιας ιδιόμορφης εξουσίας και το παιδί που αποκαλύπτει το δράστη μιας αταξίας, προσβλέπονας τελικά στον εκπαιδευτικό να επιλύσει το πρόβλημα και ενδεχομένως να επιβραβεύσει αυτόν που απεκάλυψε την αταξία, μαθαίνει να αναθέτει αλλού τις σήμερα μικρές αλλά αύριο μεγαλύτερες κοινωνικές ευθύνες του και νομίζω η στάση αυτή υποβιβάζει το παιδί στον ρόλο του καταδότη.

 

Με αυτή την λογική, αφού κι εγώ δεν ήμουν ποτέ το χαιδεμένο παιδί στο σχολείο, άν και άριστη μαθήτρια, στο μεν δημοτικό –όταν με ρωτούσε ο δάσκαλος- έλεγα «δεν ξέρω ποιός το έκανε κύριε», αργότερα δε, που μπόρεσα να θεωρητικοποιήσω την θέση μου, έλεγα «ξέρω ποιός το έκανε κύριε, αλλά δεν το λέω, περιμένω να το πει μόνος του».

 

Αυτή την αρχή διδάσκω με τον τρόπο μου και στο παιδί μου.

Εντάξει, η πρόληψη είναι η μεγάλη κουβέντα και το κλειδί της επιτυχίας, αλλά επειδή «στραβές» συμβαίνουν πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι, προσωπικά θα ενοχληθώ πολύ περισσότερο άν το παιδί μου πιεστεί ν’αποκαλύψει κάποια αταξία άλλου παιδιού, παρά άν τιμωρηθεί μαζί με όλη την τάξη για αταξία άλλου.

[GEORGIA.CY]

Βασικά εδώ θα χρειαστούμε μια επαγγελματική συμβουλή.

 

Εγώ ενστικτωδώς και με τη φιλοσοφία του νηπιαγωγείου, πιστεύω ότι τα παιδιά δεν πρέπει να καρφώνονται μεταξύ τους και να βρίσκουν τη λύση μόνα τους. Μοναδική εξαίρεση αν έγινε κάτι επικίνδυνο ή πολύ σοβαρό.

 

Μέχρι να μάθουν όμως τη διαφορά τί γίνεται;

[maryp]

Οταν έρχεται το παιδί σας σπίτι και λέει π.χ. οτι το τάδε παιδάκι έκανε αυτό το κακό και μας τιμώρησε ο δάσκαλος όλους, τί απαντάτε;

 

θα σταθώ μόνο σε αυτό και μόνο από την πλευρά του γονιού γιατί η πλευρά της δασκάλας ίσως να είναι διαφορετική, σε προσέγγιση τουλάχιστον.

 

Στην ηλικία που είναι ΑΠΑΙΤΩ να μου τα λέει όσα συμβαίνουν στο σχολείο και τον αφορούν. Δηλαδή από πού θα τα μάθω?? Αργότερα, όταν φτάσει σε μεγαλύτερη ηλικία, λογικό είναι να έχει τα "μυστικά" του. Αυτή τη στιγμή όμως, έχει καταλάβει ότι πρέπει να μου τα λέει όλα, γιατί είμαστε "σύμμαχοι". Αν κάτι δεν πάει καλά, δεν θα μπορέσει να βοηθηθεί αν δεν μου το πει... αυτό του 'χω περάσει ως αντίληψη...

[NTINAT]

Οταν έρχεται το παιδί σας σπίτι και λέει π.χ. οτι το τάδε παιδάκι έκανε αυτό το κακό και μας τιμώρησε ο δάσκαλος όλους, τί απαντάτε;

 

θα σταθώ μόνο σε αυτό και μόνο από την πλευρά του γονιού γιατί η πλευρά της δασκάλας ίσως να είναι διαφορετική, σε προσέγγιση τουλάχιστον.

 

Στην ηλικία που είναι ΑΠΑΙΤΩ να μου τα λέει όσα συμβαίνουν στο σχολείο και τον αφορούν. Δηλαδή από πού θα τα μάθω?? Αργότερα, όταν φτάσει σε μεγαλύτερη ηλικία, λογικό είναι να έχει τα "μυστικά" του. Αυτή τη στιγμή όμως, έχει καταλάβει ότι πρέπει να μου τα λέει όλα, γιατί είμαστε "σύμμαχοι". Αν κάτι δεν πάει καλά, δεν θα μπορέσει να βοηθηθεί αν δεν μου το πει... αυτό του 'χω περάσει ως αντίληψη...

 

 

κ εγω επισης αγαπητη φιλη κ συμφορουμιτισσα maryp!

[Belfaccino]

Εμείς είχαμε καινούρια μέθοδος πειθάρχησης σήμερα.

 

Απαγορεύτηκαν στα 7χρονα παιδιά να κοιτάξουν ένα συγκεκριμένο παιδί. Οποιος τον κοίταζε, δε θα έβγαινε στο διάλλειμα.

Το συγκεκριμένο παιδί είναι ομολογουμένως και χρόνια τώρα που τον ξέρουμε από 3 ετών υπερκινητικό. Δηλαδή, αυθόρμητο και δεν μπορεί να καθήσει ήσυχα.

 

Αυτό τώρα τι επίπτωση έχει στο συγκεκριμένο παιδί που τίθεται ως στόχος (να μην τον κοιτάξουν) και που τιμωρούνται οι άλλοι αν τον κοιτάξουν;

 

Ποιο εποικοδομητικό στοιχείο θα μπορούσε να βρει κανείς σε αυτή τη μέθοδο;

Ακόμα αναρωτιέμαι.

[dora]

Μοναδική εξαίρεση αν έγινε κάτι επικίνδυνο ή πολύ σοβαρό.

 

Θα συμφωνησω με αυτο...

 

Οταν καποιος κλεψει πρεπει να τιμωρηθει..

οταν καποιος χτυπησει τον αλλο επισης.

Οταν καποιος ριξει το κουτι με τους μαρκαδορους, απλα θα το σηκωσω..

Οταν καποιος φαει τα σοκολατακια μου που εχω κρυμμενα στο συρταρι μου για τις ωρες τις υπογλυκαιμιας απλα θα παρω αλλα, θα καταλαβω τον ενοχο απο τα αποτυπωματα και θα πω στη μανα του να τον προσεχει μην τον πιασει στομαχοπονος..

 

Πιστευω πως ο παιδαγωγος, μην δινοντας και ιδιαιτερη σημασια στα ανουσια πραγματα μαθαινει στα παιδια, τι ειναι σημαντικο και τι οχι και γιατι θα πρεπει να "μαρτυρησουν" τον φιλο τους..

[maryp]

Μοναδική εξαίρεση αν έγινε κάτι επικίνδυνο ή πολύ σοβαρό.

 

Θα συμφωνησω με αυτο...

 

Οταν καποιος κλεψει πρεπει να τιμωρηθει..

οταν καποιος χτυπησει τον αλλο επισης.

Οταν καποιος ριξει το κουτι με τους μαρκαδορους, απλα θα το σηκωσω..

Οταν καποιος φαει τα σοκολατακια μου που εχω κρυμμενα στο συρταρι μου για τις ωρες τις υπογλυκαιμιας απλα θα παρω αλλα, θα καταλαβω τον ενοχο απο τα αποτυπωματα και θα πω στη μανα του να τον προσεχει μην τον πιασει στομαχοπονος..

 

Πιστευω πως ο παιδαγωγος, μην δινοντας και ιδιαιτερη σημασια στα ανουσια πραγματα μαθαινει στα παιδια, τι ειναι σημαντικο και τι οχι και γιατι θα πρεπει να "μαρτυρησουν" τον φιλο τους..

 

Συμφωνώ απόλυτα. Μόνο που αυτό είναι πολλές φορές υποκειμενικό και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες

[no1parent]

Πήγα για μερικές μέρες στη Γερμανία.

Μου έκανε φοβερή εντύπωση ο τρόπος που οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν πράγματα που εδώ στην Ελλάδα περνούν απαρατήρητα ή το πολύ πολύ να βρίσουμε, μέσα μας ή απ' έξω μας και μετά να προσπεράσουμε.

Συγκεκριμένα: παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε δρόμο με ελεγχόμενη στάθμευση και μια κυρία περιμένει μέχρι να μας δει να βάζουμε χρήματα στο παρκόμετρο. Μόλις πληρώσαμε, έφυγε. Μια άλλη μέρα ξεπαρκάροντας από το σούπερ μάρκετ, αγγίξαμε ένα άλλο αυτοκίνητο (στην κυριολεξία, μόλις που το αγγίξαμε!). Ένας κύριος, μας κοιτάει αυστηρά και μας λέει "Δεν πιστεύω να φύγετε τώρα;;;;;". Μας έβαλε να ψάξουμε στο σούπερ μάρκετ για τον ιδιοκτήτη του άλλου αυτοκινήτου και περίμενε κι αυτός μέχρι να έρθει ο άλλος και να δει ότι δεν τρέχει τίποτα.

Άλλο περιστατικό: Έλληνας ο οποίος έτρεχε για να προλάβει το αεροπλάνο δεν έβρισκε κάδο ανακύκλωσης για χαρτί και πέταξε τα έντυπα που είχε μαζέψει σε μια έκθεση, σε κάδο για διάφορα σκουπίδια. Περιττό να σας πω ότι όχι απλά του υπέδειξαν ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό, αλλά του πήραν και το νούμερο του αυτοκινήτου. Τη συνέχεια δεν τη γνωρίζω.

Εμείς, μεταξύ μας, τους λέγαμε ρουφιάνους και πράκτορες της Στάζι.

Όμως αναρωτιέμαι...

Το σύστημα που έχουν στη Γερμανία (φαντάζομαι η Μαρία θα το γνωρίζει καλά) "καρφώνω" όποιον παρανομήσει, ενοχλήσει ή κάνει κάτι που δεν θεωρώ σωστό....

Νομίζω πως, εκεί, δουλεύει!

Δεν πιστεύω ότι οι Γερμανοί είναι τόσο πειθαρχημένοι επειδή φοβούνται την τιμωρία, τους έχει γίνει συνείδηση.

Μήπως τελικά θα 'πρεπε τα παιδιά μας να μην μαθαίνουν τη σιωπή και να λένε με θάρρος αυτό που νομίζουν; Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και δύσκολα θα τις διδάξουμε στα παιδιά μας μιας και ζούμε σε μια χώρα που ο "ζαμανφουτισμός" κυριαρχεί.

[Jean]

Ειναι πολυ βασικο ο εκπαιδευτικος να μην ειναι κομπλεξικος απεναντι στα παιδια. Μια προσεγγιση πιο παιδικη τον κανει και πιο συμπαθη στα παιδια και τα κερδιζει. Αν τον παρουν γραμμη οτι "τσιμπαει" τοτε αρχιζει και η παραβατικοτητα μεσα στην ταξη. Ο εκπαιδευτικος που δεν ειναι τιμωρος αλλα συμμαχος ειναι και αυτος που εχει τις περισσοτερες πιθανοτητες να εχει μια ησυχη ταξη. Οταν κοντραρεις τα παιδια του στυλ "πειτε μου ποιος το εκανε αλλιως θα φατε ολοι τιμωρια" στη συνειδηση των παιδιων εισαι εσυ ο αντιπαλος κι εκεινα η "συμμορια' Θυμαμαι προ ετων μπαινω στην ταξη και βλεπω στον πινακα τον γνωστο ...φαλλο... Ξερετε, αυτον που φιγουραρει παντου... σε καθισματα λεωφορειων, παγκακια και τα λοιπα... Ακρα του ταφου σιωπη μεσα στην ταξη και η αντιδραση που περιμεναν ηταν η καθηγητρια να σοκαριστει, να γινει εξαλλη και να απαιτησει την αποκαλυψη του ενοχου. Ο ενοχος στα ματια των παιδιων ειναι ο ηρωας της μερας!!

Μπαινω λοιπον και κοιταω ενθουσιασμενη τον φαλλο στον πινακα και λεω: "καλε! Ποιος ζωγραφισε το ανθρωπακι με το walkman στ' αυτια;" Παιρνω λοιπον το μαρκαδορο και τραβαω μια γραμμη πανω απο τα "μπαλακια" του κανω ματακια, χειλακια, φρυδακια και μουστακακι και μονολογω..."να, τωρα ειναι τελειος!! " Μουγκα μεσα στην ταξη...σιγα σιγα αρχισαν να γελανε κι εκει εληξε ολη η ιστορια... τετοιο κρουσμα δεν ξαναειχα.

Το υπερκινητικο παιδι, ο ¨φασαριας" της ταξης δεν πρεπει να στοχοποιειται, ουτε να γινεται αναφορα σ' αυτον ως το κακο παραδειγμα. Θελει ειδικη μεταχειριση. Του αναθετεις δουλειες, τον κανεις προσωπικο βοηθο, τον κανεις να αισθανθει χρησιμος και σημαντικος μεχρι να τον ενταξεις σιγα σιγα στην ταξη. Οι ταμπελες και οι κοντρες ειναι οτι χειροτερο μπορεις να κανεις σ΄ενα παιδι.

Ειμαι εναντια στην τιμωρια. Ο δασκαλος δεν ειναι πια αυθεντια και προσωποποιηση της εξουσιας. Ειναι ο βοηθος κι ο καθοδηγητης των παιδιων. Ειναι φιλος και συμμαχος και μανα και πατερας κι οποιος εκπαιδευτικος δεν φερεται σαν τετοιος το εχει χασει το στοιχημα.

[Belfaccino]

Ο δασκαλος δεν ειναι πια αυθεντια και προσωποποιηση της εξουσιας. Ειναι ο βοηθος κι ο καθοδηγητης των παιδιων. Ειναι φιλος και συμμαχος και μανα και πατερας κι οποιος εκπαιδευτικος δεν φερεται σαν τετοιος το εχει χασει το στοιχημα.

 

 

(βγάζω το καπέλο μου)

[almak]

Στις μεγαλύτερες τάξεις ( και μιλώ για το γυμνάσιο) έχουμε κόλπα όπως εκβιασμοί , κλοπές χρημάτων και κινητών εν ψυχρώ , ξυλοδαρμούς - ομαδικές επιθέσεις.......................

 

Τι πρέπει να κάνει ένα παιδί σε αυτήν την ηλικία όταν έχει μάθει να μην απαντά όταν το ρωτούν??

Με ποιά δύναμη αυτό το παιδί θα πείσει τον θύτη ότι επιτέλους πρέπει να παραδεχθεί το σφάλμα του??

 

Τα παιδιά κατά την γνώμη μου θα πρέπει να συνηθήσουν από πολύ νωρίς να αναφέρουν οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά στην διεύθυνση του χώρου που βρίσκονται.

Εφ' όσον μιλάμε για σχολείο , στην διεύθυνση του σχολείου.

 

Αν δηλαδή κάτι "δεν πάει καλά" στον χώρο εργασία σας , το αναφέρεται στην διεύθυνση ή κάνετε τουμπεκί??

[helen18]

Πιστεύω οτι πριν 20 και 30 χρόνια τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά απ΄ότι είναι σήμερα.

Και σ΄αυτό έχουν συμβάλει πολλοί παράγοντες,όπως η τεχνολογία,οι αλλοδαποί,κτλ.

Θα πρέπει λοιπόν να μεγαλώσουμε και να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας σύμφωνα με την κοινωνία που ζούμε σήμερα.

Το να καρφώσει ένα παιδί κάποιο άλλο είναι δίκοπο μαχαίρι,γιατί ναι μεν από την μια αυτό είναι το σωστό και πρέπει να τιμωρηθεί αυτός που δημιουργεί προβλήματα,απ΄την άλλη όμως πρέπει να σκεφτούμε τι συνέπειες θα έχει το παιδί που "κάρφωσε" από τους φίλους του "άτακτοϋ" παιδιού.

Και δεν μιλάω για παιδιά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού αλλά για μεγαλύτερα,τα οποία δυστηχώς στις μέρες μας λειτουργούν σαν συμμορίες.

Δεν μ΄αρέσει καθόλου που το γράφω αυτό,αλλά δυστηχώς έχουμε δει πολλά παραδείγματα στην τηλεόραση και όχι μόνο.

Ίσως αυτό που γράφω να ακούγεται ακραίο όμως έτσι έχει καταντήσει η κοινωνία μας εν έτη 2008.

Σ΄αυτόν τον κόσμο έχουμε φέρει τα παιδιά μας και δεν έχει καμμία σχέση μ΄αυτόν που ξέραμε και έχουμε μεγαλώσει εμείς.