Οικογένεια με μοναχοπαίδι η με δυο/περισσότερα παιδάκια?

[kotsifikos]

11 minutes ago, Dust pink said:

Σε οικογένειες με μοναχοπαίδι το δέσιμο παιδιου-γονεα είναι πραγματικά ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Όλη η αγάπη αμφοτερη εκπέμπεται προς μια κατεύθυνση. Είναι σαν σχέση εξάρτησης όχι πάντα με κακή έννοια. Το κύριο πρόβλημα που έχει ένα μοναχοπαίδι είναι οι μοναχικές στιγμές όταν παιδιά με αδερφάκια παίζουν μαζί και μοιράζονται εμπειρίες. Αυτό όμως είναι κάτι που λύνεται καθώς υπάρχει εντονότερη η ανάγκη για κοινωνικοποίηση του παιδιού μέσω φίλων και συγγενών. Η ατάκα που βαρέθηκα να ακούω τόσα χρόνια για τα μοναχοπαίδια είναι " Τι κρίμα να είναι μόνο του, είναι κακομαθημένο, τα έχει ολα" και άλλα τέτοια... Τα οποία τις περισσότερες φορές δεν ισχύουν καθώς από νωρίς το παιδί αυτό καλείται να αναλάβει αποκλειστικά και μόνο του ευθύνες , δραστήριοτητες , προβληματισμούς. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου με αδέρφια ,όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί μετά από τόσα χρόνια μοναχοπαίδι δεν το σκέφτομαι! Από την άλλη χαίρομαι όταν βλέπω το δέσιμο μεταξύ αδερφών ,μου φαίνεται σαν καταφύγιο ζωής! Έχω ένα παιδί, υπάρχουν στιγμές που θέλω να του προσφέρω αυτό το "καταφύγιο" αλλά και άλλες που όλη μου την αγάπη θέλω να την δώσω σε εκείνο. Η ζυγαριά κλείνει στο να κάνω αν ειναι εφικτό και άλλο/α παιδάκια για λογους συντροφικότητας. Υπάρχουν όμως και στιγμές που φέρνω τον εαυτό μου στην θέση του παιδιού μου.

Δεν μπορώ να πατήσω περισσότερα από ένα like.

 

[Mama_Anesti_]

πρίν από 21 λεπτά , mama16 είπε:

Φοβάμαι την δεύτερη εγκυμοσύνη ότι μπορεί να ξανά μείνω στο νοσοκομείο για 1 μήνα κ μικρή μου θα είναι για τόσο καιρό χωρίς τη μαμά της, φοβάμαι την προωρότητα, φοβάμαι να μην τραβηξω κ στο δεύτερο μωρό την δυσκολία στο γάλα κ στο φαγητό που αντιμετωπισα με την πρώτη

Εύχομαι όταν με το καλό το αποφασισετε να έρθουν όλα καλά κ να μην χρειαστεί να μπεις σε αυτή την διαδικασία. Μακάρι  όλες οι μανουλες να έχουν ομαλές εγκυμοσύνες κ γερά παιδάκια!

 

πρίν από 24 λεπτά , mama16 είπε:

θέλω να με έχει αποκλειστικά μόνο γι αυτήν αυτό το διάστημα που είναι μικρούλα, όχι ότι θα τα θυμάται μεγαλώνοντας αλλά ίσως το κάνω για μένα γιατί θα θυμάμαι ότι της αφιερωθηκα!!

Κι εγώ έτσι αισθάνομαι! Μας περιμένουν πολλά στάδια μέχρι να ανεξαρτητοποιηθούν  κ θέλω να τα ζήσω  ολοκληρωτικά. Το μόνο που με φοβίζει είναι αν με αυτό το σκεπτικό δεν νιώσω έτοιμη ποτέ.

[mama16]

πρίν από 1 λεπτό , Mama_Anesti_ είπε:

Εύχομαι όταν με το καλό το αποφασισετε να έρθουν όλα καλά κ να μην χρειαστεί να μπεις σε αυτή την διαδικασία. Μακάρι  όλες οι μανουλες να έχουν ομαλές εγκυμοσύνες κ γερά παιδάκια!

 

Κι εγώ έτσι αισθάνομαι! Μας περιμένουν πολλά στάδια μέχρι να ανεξαρτητοποιηθούν  κ θέλω να τα ζήσω  ολοκληρωτικά. Το μόνο που με φοβίζει είναι αν με αυτό το σκεπτικό δεν νιώσω έτοιμη ποτέ.

Μην αγχωνεσαι αν περάσει από αυτό το στάδιο που είναι ακόμα μικρουλης πιστεύω θα νιωσεις έτοιμη... Συνήθως αν μεγαλώσουν λίγο μας λείπει το βρεφικό στάδιο κ θέλουμε να ξανά περάσουμε σε αυτή τη φάση!  οπότε θα χαρώ να τα λέμε κ να είμαστε έγκυες κ οι 2!!! 

[Mama_Anesti_]

5 ώρες πρίν, CMES είπε:

! Η αγαπη μιας μητερας δεν ειναι μια ποσοτητα σε εναν κουβα που θα μοιρασεις ουτε μετριεται με ποσα φιλια και ποσες αγκαλιες κανεις

Γιά μένα όμως ή αγκαλιά είναι μέσο διοχετευσης αγάπης. Μεγαλώσα το γιο μου στα χέρια μου κ δεν με ένοιαζε αν θα κακομαθει γιατί πίστευα κ αποδείχτηκε πως ήταν λίγοι αυτοί οι μήνες. Το ίδιο λοιπόν θα ήθελα να κάνω κ στα υπόλοιπα πρώτα ο  Θεός! Για αυτό κλινω προς την μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας!

 

 

 

 

Αυτό που αναγνωρίζω σαν μειονέκτημα του μοναχοπαιδιου μέχρι στιγμής είναι πως πολλές φορές λόγο υπερπροστασιας δεν αφήνουμε το μωρο να κάνει πράγματα που ένα δεύτερο ή τρίτο παιδί αναπτύσσει γρηγορότερα. Συγκεκριμένα από φόβο μόλις πάει να σκαρφαλώσει σε έπιπλο τρέχω να τον βοηθήσω(κ ή πεθερά μου το ίδιο κάνει). 

Κ μετά λέω, αφού δεν τίθεται θέμα ασφάλειας γιατί δεν τον αφήνω να μάθει? Γιατί δεν του δειχνω τον τρόπο μόνο τρέχω να τον προλαβω?

  Ίσως βεβαια αυτό να μην έχει να κάνει με το γεγονός πως είναι μοναχοπαίδι αλλά με τον χαρακτήρα μου, γιατί βλέπω πως ο άνδρας μου είναι πολύ πιο χαλαρός από μένα. 

 

 

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Dust pink είπε:

Σε οικογένειες με μοναχοπαίδι το δέσιμο παιδιου-γονεα είναι πραγματικά ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Όλη η αγάπη αμφοτερη εκπέμπεται προς μια κατεύθυνση. Είναι σαν σχέση εξάρτησης όχι πάντα με κακή έννοια. Το κύριο πρόβλημα που έχει ένα μοναχοπαίδι είναι οι μοναχικές στιγμές όταν παιδιά με αδερφάκια παίζουν μαζί και μοιράζονται εμπειρίες. Αυτό όμως είναι κάτι που λύνεται καθώς υπάρχει εντονότερη η ανάγκη για κοινωνικοποίηση του παιδιού μέσω φίλων και συγγενών. Η ατάκα που βαρέθηκα να ακούω τόσα χρόνια για τα μοναχοπαίδια είναι " Τι κρίμα να είναι μόνο του, είναι κακομαθημένο, τα έχει ολα" και άλλα τέτοια... Τα οποία τις περισσότερες φορές δεν ισχύουν καθώς από νωρίς το παιδί αυτό καλείται να αναλάβει αποκλειστικά και μόνο του ευθύνες , δραστήριοτητες , προβληματισμούς. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου με αδέρφια ,όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί μετά από τόσα χρόνια μοναχοπαίδι δεν το σκέφτομαι! Από την άλλη χαίρομαι όταν βλέπω το δέσιμο μεταξύ αδερφών ,μου φαίνεται σαν καταφύγιο ζωής! Έχω ένα παιδί, υπάρχουν στιγμές που θέλω να του προσφέρω αυτό το "καταφύγιο" αλλά και άλλες που όλη μου την αγάπη θέλω να την δώσω σε εκείνο. Η ζυγαριά κλείνει στο να κάνω αν ειναι εφικτό και άλλο/α παιδάκια για λογους συντροφικότητας. Υπάρχουν όμως και στιγμές που φέρνω τον εαυτό μου στην θέση του παιδιού μου.

 

Νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς να γενικεύσει.

Το μοναχοπαίδι ας πούμε, συνήθως έχει περισσότερα υλικά αγαθά, πιθανώς και περισσότερες δραστηριότητες , αλλά το δέσιμο δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με τον αριθμό των παιδιών σε μία οικογένεια, μάλλον με το χαρακτήρα των γονιών και τις συνθήκες ζωής. Αν ο γονιός είναι σαν χαρακτήρας διαχυτικός, ή του αρέσει να περνά χρόνο με τα παιδιά, θα είναι το ίδιο και με 1 και με 10 παιδιά.

Ούτε είναι απαραίτητο ότι ένα παιδί που είναι μοναχοπαίδι όντως θα κοινωνικοποιηθεί περισσότερο με παρέες και δραστηριότητες. Αν η οικογένεια έχει δραστηριότητες που βοηθούν στην κοινωνικοποίηση, θα τις έχει με όσα παιδιά και να κάνει, ενώ αν οι γονείς είναι οι ίδιοι περισσότερο μοναχικοί, δε θα γίνουν ξαφνικά η ψυχή του πάρτυ με το ανοιχτό σπίτι όλες τις ωρες επειδή απέκτησαν παιδί. 

Από την άλλη, και αυτό με το καταφύγιο που λες, είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα τύχης. Και εγώ και ο άντρας μου π.χ. από τα αδέρφια μας μόνο μπελάδες έχουμε βρει, και σοβαρότατα προβλήματα (δεν το λέω χιουμοριστικά το μπελάδες), ενώ άλλα αδέρφια είναι βοήθεια το ένα για το άλλο σε όλη τους τη ζωή. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.

[Mama_Anesti_]

Ή επιθυμία του άνδρα, θετική ή αρνητική, κατά πόσο παίζει καθοριστικό παράγοντα στην τελική σας απόφαση, δεδομένου πως η νέα εγκυμοσύνη κ η φροντίδα του νεοφερτου μελους κατά μεγάλο ποσοστό αφορουν την γυναίκα? 

[belleblue]

εγω εχω εμπειρίες καλές και κακές σε διάφορες οικογένειες και με μεγάλες διαφορες και με μικρές διαφορές, ένα ή και 3 παιδιά.

Στις οικογένειες με κακά παραδείγματα (ξύλο, τσακωμοί κλπ), δεν υπήρχε σεβασμός είτε προς το ένα παιδί, είτε απο τους γονείς
(κ μεταξύ των δύο) γενικά δεν υπήρχε αρκετή σοβαρότητα στο θέμα της ήρεμης και ίσης αντιμετώπισης ή οριοθέτησης. 

Ο μόνος κανόνας δηλαδή που θα έλεγα ότι έχω δεί στα καλά παραδείγματα αγαπημένων οικογενειών ασχέτως αριθμού αδερφιών & ηλικιών, είναι   οι γονείς, να ήταν συνεπείς, προσεκτικοί, ίσοι, χωρίς απωθημένα ή υπερβολικά χαλαρή αντιμετώπιση στα όρια. 

Έχω δεί και αγαπημένα αδέρφια ενω οι γονείς ήταν όχι ίσης αντιμετώπισης, κ το αντίθετο. 

Δεν ξέρεις ποτέ πως θα πάρουν τα εκάστοτε αδέρφια την αντιμετώπιση των γονιών τους κ τι επιρροές θα έχουν στην ζωή τους. 

Μετά μπλέκονται και οι παππουδογιαγιάδες με τις δικές τους προτιμήσεις οπότε μετά μπορεί εκεί να υπάρχουν έχθρες με τα κληρονομικά ή τα γούστα, ή το ....όνομα! ...

Το χειρότερο είναι να είναι αμέτοχοι οι γονείς απέναντι σε τέτοιες διαφορετικές συμπεριφορές, νομίζω. 

Θέλει ανοιχτά μάτια και αυτιά, και παρεμβάσεις. 

 

 

Επεξεργάστηκαν 11 Απριλίου,2018 by belleblue

[Dust pink]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

 

Νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς να γενικεύσει.

Το μοναχοπαίδι ας πούμε, συνήθως έχει περισσότερα υλικά αγαθά, πιθανώς και περισσότερες δραστηριότητες , αλλά το δέσιμο δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με τον αριθμό των παιδιών σε μία οικογένεια, μάλλον με το χαρακτήρα των γονιών και τις συνθήκες ζωής. Αν ο γονιός είναι σαν χαρακτήρας διαχυτικός, ή του αρέσει να περνά χρόνο με τα παιδιά, θα είναι το ίδιο και με 1 και με 10 παιδιά.

Ούτε είναι απαραίτητο ότι ένα παιδί που είναι μοναχοπαίδι όντως θα κοινωνικοποιηθεί περισσότερο με παρέες και δραστηριότητες. Αν η οικογένεια έχει δραστηριότητες που βοηθούν στην κοινωνικοποίηση, θα τις έχει με όσα παιδιά και να κάνει, ενώ αν οι γονείς είναι οι ίδιοι περισσότερο μοναχικοί, δε θα γίνουν ξαφνικά η ψυχή του πάρτυ με το ανοιχτό σπίτι όλες τις ωρες επειδή απέκτησαν παιδί. 

Από την άλλη, και αυτό με το καταφύγιο που λες, είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα τύχης. Και εγώ και ο άντρας μου π.χ. από τα αδέρφια μας μόνο μπελάδες έχουμε βρει, και σοβαρότατα προβλήματα (δεν το λέω χιουμοριστικά το μπελάδες), ενώ άλλα αδέρφια είναι βοήθεια το ένα για το άλλο σε όλη τους τη ζωή. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Τα υλικά αγαθά είναι το τελευταίο και το ελάχιστο, στην σημερινή εποχή άλλωστε γονείς με ένα μόνο παιδάκι δύσκολα τα φέρνουν βόλτα. Γονείς με ένα παιδί αντιμετωπίζουν πραγματικά μια ιδιαιτερότητα καθώς καλούνται όσο "κλειστοί" και αν είναι λάβουν πολλούς ρόλους. Τα αδερφάκια μπορούν να παίξουν μεταξύ τους ,το μοναχοπαίδι όχι, πρέπει η μαμά η ο μπαμπάς να πάρει την θέση αυτή όλη την ώρα. Αργότερα όταν μεγαλώσουν μυστικά μεταξύ αδερφών του τύπου μου αρέσει το τάδε αγόρι/κορίτσι ,κάτσε να ρωτήσω την αδερφή μου , πάλι δεν υπάρχουν και καλείται η μαμά να το αναλάβει. Εκ των πραγμάτων έρχονται γονείς και παιδί πιο κοντα και λαμβάνουν την εξ ολοκλήρου αγάπη δεχόμενοι πολλές φορές πυρά. Όλος ο κόσμος είναι το παιδί και ο γονιός αδιαπραγματευτα ακόμη και σε μεγάλη ηλικία. Τα αδέρφια σίγουρα είναι "λαχείο" όπως σου κάτσει άλλοι σκοτώνονται και άλλοι τα βρίσκουν. Για τον γονιό όμως υπάρχει ο κανόνας έχω ένα και μοναδικό παιδί ή έχω 2,3,4 παιδιά τα αγαπώ το ίδιο αλλά το τι γίνεται στην μεταξύ τους σχέση είναι άλλη υπόθεση... Αναμνήσεις όμως έστω από τα παιδικά χρόνια με τα αδέρφια υπάρχουν άσχετα με τα προβλήματα που δημιουργούνται μετά, είναι σημαντικό αυτό.  Το παιδί χωρίς αδέρφια αναγκαστικά θα προσεγγίσει αλλά άτομα ακόμη και αν οι γονείς δεν είναι τόσο της παρέας , γιατί απλά δεν έχει άλλη επιλογή. Η θα κάνει παρέες η θα τρελαθεί μόνο του.

πρίν από 45 λεπτά , belleblue είπε:

εγω εχω εμπειρίες καλές και κακές σε διάφορες οικογένειες και με μεγάλες διαφορες και με μικρές διαφορές.

Στις οικογένειες με κακά παραδείγματα (ξύλο, τσακωμοί κλπ), δεν υπήρχε σεβασμός είτε προς το ένα παιδί, είτε απο τους γονείς
(κ μεταξύ των δύο) γενικά δεν υπήρχε αρκετή σοβαρότητα στο θέμα της ήρεμης και ίσης αντιμετώπισης ή οριοθέτησης. 

Ο μόνος κανόνας δηλαδή που θα έλεγα ότι έχω δεί στα καλά παραδείγματα αγαπημένων οικογενειών ασχέτως αριθμού αδερφιών & ηλικιών, είναι   οι γονείς, να ήταν συνεπείς, προσεκτικοί, ίσοι, χωρίς απωθημένα ή υπερβολικά χαλαρή αντιμετώπιση στα όρια. 

Έχω δεί και αγαπημένα αδέρφια ενω οι γονείς ήταν όχι ίσης αντιμετώπισης, κ το αντίθετο. 

Δεν ξέρεις ποτέ πως θα πάρουν τα εκάστοτε αδέρφια την αντιμετώπιση των γονιών τους κ τι επιρροές θα έχουν στην ζωή τους. 

Μετά μπλέκονται και οι παππουδογιαγιάδες με τις δικές τους προτιμήσεις οπότε μετά μπορεί εκεί να υπάρχουν έχθρες με τα κληρονομικά ή τα γούστα, ή το ....όνομα! ...

Το χειρότερο είναι να είναι αμέτοχοι οι γονείς απέναντι σε τέτοιες διαφορετικές συμπεριφορές, νομίζω. 

Θέλει ανοιχτά μάτια και αυτιά, και παρεμβάσεις. 

 

 

Βασικά, νομίζω το πρόβλημα ξεκινά από τους ίδιους τους γονείς που πολλές φορές συνειδητά ή ασυνείδητα δείχνουν κάποια προτίμηση σε κάποιο παιδί. Αυτό ακολουθήτε καθ' όλη την διάρκεια ζωής τους αλλού παιδιού και πάντα νιώθει περιθωριακό, είτε ως προς την αγάπη είτε ως προς τα οικονομικά κτλ. Για να γίνεις γονιός πολλών παιδιών πρέπει να το θέλεις αλλά και να είσαι σε θέση να εξισορροπεις καταστάσεις που προκύπτουν από τρίτα άτομα. Κύριο χαρακτηριστικό όμως είναι να είσαι δίκαιος και αμερόληπτος. Παππούδες γιαγιάδες έχουν άλλο ρόλο , σημαντικό μεν αλλά άλλο, αν τους εμπλέξει ενεργά στην ανατροφή καταστράφηκες!

[CMES]

3 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Γιά μένα όμως ή αγκαλιά είναι μέσο διοχετευσης αγάπης. Μεγαλώσα το γιο μου στα χέρια μου κ δεν με ένοιαζε αν θα κακομαθει γιατί πίστευα κ αποδείχτηκε πως ήταν λίγοι αυτοί οι μήνες. Το ίδιο λοιπόν θα ήθελα να κάνω κ στα υπόλοιπα πρώτα ο  Θεός! Για αυτό κλινω προς την μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας!

 

 

 

 

Αυτό που αναγνωρίζω σαν μειονέκτημα του μοναχοπαιδιου μέχρι στιγμής είναι πως πολλές φορές λόγο υπερπροστασιας δεν αφήνουμε το μωρο να κάνει πράγματα που ένα δεύτερο ή τρίτο παιδί αναπτύσσει γρηγορότερα. Συγκεκριμένα από φόβο μόλις πάει να σκαρφαλώσει σε έπιπλο τρέχω να τον βοηθήσω(κ ή πεθερά μου το ίδιο κάνει). 

Κ μετά λέω, αφού δεν τίθεται θέμα ασφάλειας γιατί δεν τον αφήνω να μάθει? Γιατί δεν του δειχνω τον τρόπο μόνο τρέχω να τον προλαβω?

  Ίσως βεβαια αυτό να μην έχει να κάνει με το γεγονός πως είναι μοναχοπαίδι αλλά με τον χαρακτήρα μου, γιατί βλέπω πως ο άνδρας μου είναι πολύ πιο χαλαρός από μένα. 

 

 

Δεν διαφωνω για την αγκαλια! Δεν σημαινει ομως πως αν δεν εχω το παιδι στα χερια δεν του διοχετευω αγαπη! Αλλα τι εννοεις το μεγαλωσες στα χερια; ειχες το μωρο 24ωρες αγκαλια; για ποσο; δεν εκανες δουλειες στο σπιτι; δεν ετρωγες; δεν δουλευες; αν εχεις τοσο μεγαλη βοηθεια που σου επιτρεπει να εχεις ενα μωρο ολη μερα στα χερια τοτε το δευτερο παιδι δεν θα ειναι προβλημα. Επισης οση διαφορα ηλικιας και να εχουν αναγκαστικα καποιες στιγμες το ενα απο τα δυο θα μενει πισω. Τι θα κανεις δηλαδη αν την ωρα που κανεις μπανιο το μεγαλο, ξυπνησει το νεογεννητο και θελει να φαει; τι θα κανεις αν την ωρα που θηλαζεις το νεογεννητο το μεγαλο ανεβασει 40 πυρετο και σου ζηταει να το παρεις αγκαλια; (αυτο μου ετυχε και ηταν απο τις πιο δυσκολες στιγμες που εχω ζησει). Αυτο που θελω να πω ειναι πως δεν υπαρχει περιπτωση το δευτερο να μεγαλωσει οπως το πρωτο. Αυτο ομως δεν ειναι απαραιτητα κακο! Η αγαπη διοχετευεται με πολλους τροπους και δεν εχει ουτε χρονικους ουτε πρακτικους περιορισμους!

[antsa]

συμφωνω στα περισσοτερα απο οσα εχετε αναφερει, και δε μετανιωνω με τιποτα , οση κουραση κι αν εχω περασει που εκανα και δευτερο παιδι. αλλα παραδεχομαι οτι πολυ δυσκολα θα πηγαινα για τριτο... πολλες φορες αναλογιζομαι, μη μου κατσει καμια κατα λαθος εγκυμοσυνη, τι θα κανω??? Προσεχουμε με τον συζυγο, στις επαφες που εχουμε εννοω αλλα δεν φοραμε προφυλακτικο και φοβαμαι μη μου βγουν... ξινες καποια στιγμη (δυσκολο το σεναριο γιατι δεν ειναι τοσο συχνες οσο παλια και εχω καπως αστατο μεγαλο κυκλο ). Αλλα μια τριτη εγκυμοσυνη, φανταζει εφιαλτης!

Παντως στη ζωη μου, εχω γνωρισει πολυ κοσμο γιατι καποτε εργαζομουν και λογω δουλιας ειχα πολυ συναναστροφη με ανθρωπους και θεωρω οτι ανθρωποι που εχουν μεγαλωσει ως μοναχοπαιδια ειναι πιο πιθανον να εχουν τονισμενο το εγω τους, και γενικα να ειναι πιο ατομικιστες... προσωπικα, τινω να ειμαι επιφυλακτικη, δυστυχως μου εχουν τυχει αρκετες αρνητικες περιπτωσεις και κυριως περιπτωσεις οπου δειχνουν καλοι και ευγενικοι αρχικα αλλα μετα απο μια μικρη συναναστροφη καταλαβαινει κανεις ευκολα οτι η καλοσυνη ειναι κατεπιφασιν. 

Βλεπω ομως και περιπτωσεις οπως η αδελφη μου, που εχει ενα μονο παιδακι 3,5 χρωνων τωρα, και το μεγαλωνει με πολλα ορια κι αυστηροτητα (κατα τη γνωμη μου αρκετουτσικη αυστηροτητα, λιγο το παρακανει καποιες φορες) και το παιδακι δεν εχει υπερβολικα τονισμενο τον εγωισμο του. και επειδη ειναι και οι δυο του γονεις κοινωνικοι, ειναι κι αυτο κοινωνικο. αρα αν θελει κανεις, μπορει να μεγαλωσει ενα παιδακι μονο σωστα, με ορια, με φιλικες συναναστροφες, χωρις να του κανει ολα τα χατηρια και να το μεγαλωσει καλα και σωστα. 

[Lenia16]

1 hour ago, antsa είπε:

Παντως στη ζωη μου, εχω γνωρισει πολυ κοσμο γιατι καποτε εργαζομουν και λογω δουλιας ειχα πολυ συναναστροφη με ανθρωπους και θεωρω οτι ανθρωποι που εχουν μεγαλωσει ως μοναχοπαιδια ειναι πιο πιθανον να εχουν τονισμενο το εγω τους, και γενικα να ειναι πιο ατομικιστες... προσωπικα, τινω να ειμαι επιφυλακτικη, δυστυχως μου εχουν τυχει αρκετες αρνητικες περιπτωσεις και κυριως περιπτωσεις οπου δειχνουν καλοι και ευγενικοι αρχικα αλλα μετα απο μια μικρη συναναστροφη καταλαβαινει κανεις ευκολα οτι η καλοσυνη ειναι κατεπιφασιν. 

Βλεπω ομως και περιπτωσεις οπως η αδελφη μου, που εχει ενα μονο παιδακι 3,5 χρωνων τωρα, και το μεγαλωνει με πολλα ορια κι αυστηροτητα (κατα τη γνωμη μου αρκετουτσικη αυστηροτητα, λιγο το παρακανει καποιες φορες) και το παιδακι δεν εχει υπερβολικα τονισμενο τον εγωισμο του. και επειδη ειναι και οι δυο του γονεις κοινωνικοι, ειναι κι αυτο κοινωνικο. αρα αν θελει κανεις, μπορει να μεγαλωσει ενα παιδακι μονο σωστα, με ορια, με φιλικες συναναστροφες, χωρις να του κανει ολα τα χατηρια και να το μεγαλωσει καλα και σωστα. 

Επιτρεψε μου να διαφωνήσω και μάλιστα έντονα! Για το αν ένας άνθρωπος είναι εγωιστής και ατομικιστης δεν ευθύνεται κατ εμέ το αν είναι μοναχοπαίδι ή όχι αλλά η ανατροφή που έλαβε από τους γονείς του. Αντίστοιχα κ εγώ ξέρω πολύ κόσμο που έχει αδέρφια κ είναι σούπερ εγωισταροι κ τα θέλουν όλα δικά τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορεί γι αυτό να ευθύνεται το γεγονός ότι έπρεπε να μοιράζεται τα πάντα ή ότι ένιωθε μειονεκτικα απέναντι στα αδέρφια του ή ότι δεν έλαβε την αμέριστη προσοχή που επιζητούσε ή ότι οι γονεις/συγγενείς γενικότερα έδειχναν προτίμηση σε άλλο παιδί ή χίλια δυο αλλα. Δεν ξέρω τί ισχύει, εικασίες κάνω.

Πάντως, κ εγώ εργάζομαι με πολύ κόσμο κ τώρα που έγινα μητέρα παρατηρώ περισσότερο γονείς που είναι αδιάφοροι για τους γύρω τους, αγενείς, με μηδενική κοινωνική νοημοσύνη και προφανώς αυτό το μάθημα δίνουν κ στα παιδιά τους και αυτές τις συνήθειές τους περνάνε, είτε είναι ένα είτε δύο είτε δέκα. Εγώ μάλιστα θα έλεγα ότι το να έχεις ένα παιδί σε κάνει πολύ πιο προσεκτικό γιατί αγωνιας να του εμφυσήσεις όλα τα εφοδια που θα χρειαστεί μετέπειτα κ θα πρέπει μόνο του να ανταπεξελθει.

[Έσπερος]

5 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Ή επιθυμία του άνδρα, θετική ή αρνητική, κατά πόσο παίζει καθοριστικό παράγοντα στην τελική σας απόφαση, δεδομένου πως η νέα εγκυμοσύνη κ η φροντίδα του νεοφερτου μελους κατά μεγάλο ποσοστό αφορουν την γυναίκα? 

Καλη ερωτηση. Εγω προσωπικα δεν συμφωνω οτι η φροντιδα πρεπει να ειναι κυριως απο τη μητερα αλλα επειδη τελικα η κατανομη ρολων στο σπιτι μας ετσι κατεληξε, πιστευω οτι η γνωμη μου θα πρεπει να εχει μεγαλυτερη βαρυτητα σχετικα με το ποτε θα προχωρησουμε για το δευτερο. 

[Chrysoum]

Διάβασα με πολλή προσοχή όλα τα σχόλια. Έχω ένα παιδί προς το παρόν και το αν θα κάνω δεύτερο είναι κάτι που το σκέφτομαι κάθε μέρα από τότε που γεννήθηκε το πρώτο. Πριν γεννηθεί η κόρη μου, ήθελα σίγουρα να κάνω δύο ίσως και τρία. Νομίζω ότι μετά απλώς προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Θα ήθελα να κάνω ένα δεύτερο, απλά δεν ξέρω αν το αντεχω. Μεγαλώνω το παιδί μου μόνη μου, χωρίς καμία βοήθεια με έναν άντρα που δουλεύει όλη μέρα. 

 

Δεν έχω να εκφέρω γνώμη για το πως είναι να μεγαλώνει κάνεις όντως μοναχοπαιδι ή έχοντας αδέρφια γιατί απλά όπως προανέφερα το σκέφτομαι κάθε μέρα το θέμα και δεν έχω καταλήξει κάπου. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι θα ήταν ένα ανεκτιμητο δώρο για την μικρή μου ένα αδερφάκι λόγω συντροφικοτητας και αυτός είναι και ο λόγος που σκέφτομαι να κάνω το δεύτερο (σημειωτέον ότι η μικρή μου έχει μόνο τον μπαμπά της και εμένα και κανέναν άλλο συγγενή κοντά της). Παρόλα αυτά τρέμω στην ιδέα ότι θα ξανά περάσω τα ίδια και με το δεύτερο (συνεχόμενο κλάμα για τους πρώτους μήνες) και τότε θα έχω και το πρώτο που θα θέλει και αυτό την προσοχή μου. Αλήθεια, εσείς οι μαμάδες που δεν έχετε καμία βοήθεια πως τα καταφέρνετε με δύο παιδιά; Πραγματικά απορώ! 

Πάντως αν τελικά αποφασίσω για το δεύτερο θα το κάνω σύντομα για δύο λόγους, να έχει η μικρή μου κάποιον κοντά σε ηλικία να παίζει και γιατί αν περάσουν τα χρόνια και "κρυωσω" πολύ δύσκολα θα ξανά μπω στην διαδικασία να έχω και πάλι ένα μωρό. 

[Josephine]

Είμαι μοναχοπαίδι και θα έλεγα πολύ ευτυχισμένη και δεμένη με τους γονείς μου, είμαστε μια τριάδα που ακόμα απολαμβάνει κάθε λεπτό αυτής της παρέας. Και ποτέ δεν είχα καημό να έχω αδέρφια. Έχω ξαδέρφια, μοναχοπαίδια κι αυτά, και έτσι δεν "έζησα" σε κοντινή μου οικογένεια τα καλά των αδελφικών σχέσεων. Αναγνωρίζω όμως τον πλούτο και τη στήριξη που παρέχουν τα αδέρφια, αλλά και φαντάζομαι τη χαρά στην παιδική ηλικία και στα κοινά βιώματα. Αν τα έζησα εγώ μία φορά με τα ξαδέρφια μου, πόσο μάλλον τα αδέρφια μεταξύ τους κάθε στιγμή και λεπτό. 

Παρ' όλα αυτά, επειδή λατρεύουμε τα παιδιά με τον άντρα μου και επειδή θέλαμε να το ξαναζήσουμε, κάναμε ένα δεύτερο παιδάκι (και μάλλον εκεί θα μείνουμε ζυγίζοντας τι θέλουμε να τους προσφέρουμε σε σπουδές και σε προσωπικό χρόνο). 

Δεν έχω δει μακροπρόθεσμα πολλά από τα 2 παιδιά, μιας και είναι ακόμα 1 μηνός ο μπέμπης, επειδή κι εγώ όμως είχα τις αμφιταλαντεύσεις μου για το πώς θα μπορέσω να τον αγαπήσω όσο τον πρώτο, πώς θα τα φέρνω βόλτα με την κούραση και γενικώς πώς θ' αλλάξουν οι ισορροπίες μας, θα πω τις πρώτες μου εντυπώσεις:

Στο δεύτερο είμαι ψύχραιμη ήδη απ' το μαιευτήριο, μου φάνηκε εξ αρχής παιχνιδάκι ο θηλασμός, την αϋπνία δεν τη θεωρώ πρόβλημα προς επίλυση αλλά δεδομένο, οπότε και δεν προσπαθώ να τη "διορθώσω", με αποτέλεσμα να είμαι κεφάτη και να το δέχομαι στωικά. 1 χρόνος αϋπνίας είναι και με έναν καφέ μου περνάει το πρωί! Ε, το βράδυ σβήνω όταν σβήνουν κ αυτά! Δεν συγκρίνεται το σοκ που είχα πάθει στον πρώτο μου γιο όταν έχασα όλον μου τον προσωπικό χρόνο και τον χρόνο με τον σύντροφό μου. Τώρα κανένα σοκ φυσικά, χαχαχα, όλα τα 'χαμε δεχτεί από τον γιόκα μας! Επίσης, το έχουμε δει το έργο και το βλέπουμε καθημερινά με τον μεγάλο, οπότε σε όλα όσα μας περιμένουν είμαστε πολύ πιο προετοιμασμένοι. Ανεκτίμητη η ψυχραιμία, αλλάζει όλο το σκηνικό και την ψυχολογία.

Επίσης, αισθάνομαι ότι επέφερε ισορροπίες ο δεύτερος γιος. Δηλαδή, τι θέλω να πω. Οι περισσότερες λέτε πόσα χάνει το δεύτερο παιδάκι σε αγκαλιές, προσοχή και χάδια και αφοσίωση. Ε λοιπόν προσωπικά βλέπω ότι το πρώτο παιδάκι με τον ερχομό του δεύτερου, επειδή χαλαρώνουν οι αντιστάσεις μας και ο χρόνος μας περιορίζεται, ηρεμεί και δεν τον τρελαίνουμε πια με το να είμαστε όλοι οι συγγενείς από πάνω μην τυχόν το παιδί έχει κάτι, μην τυχόν δει λίγο παραπάνω παιδικά, μην τυχόν φάει κανένα κουλουράκι παραπάνω. Του δίνουμε χώρο και χρόνο να αναπνεύσει, που μέχρι πρότινος δεν είχε και το είχαμε στο μικροσκόπιο. Ε, αυτό ακριβώς το προνόμιο της χαλάρωσης και το προνόμιο του να ξεφύγει από αυτή την τελειομανία του να είναι το πρώτο σε όλα και να τα έχει όλα, το δεύτερο παιδάκι το απολαμβάνει εξ αρχής. Ναι, μπορεί να μένει λίγο παραπάνω στο ρηλάξ, όσο κάνουμε μπάνιο το πρώτο ή όσο το ταΐζουμε, το αλλάζουμε κ.λπ., όμως θα μεγαλώσει ως παιδί και όχι ως ένας μικροσκοπικός ενήλικας ανάμεσα σε κουβέντες ενηλίκων. Θα παίζει με συνομήλικο και όχι μόνο με ενήλικες! Τεράστιο προνόμιο! Το λέω πια γιατί τώρα καταλαβαίνω πώς ήμουν κι εγώ ανάμεσα σε ενήλικες και πώς συμμετείχα στις κουβέντες κ.λπ. Τα προνόμια για το δεύτερο είναι αυτά και δεν είναι καθόλου "λίγα", θα 'ναι παιδί με όλη τη σημασία της λέξης και θα δώσει χαρά και συνομήλικη παρέα και στο μεγάλο. Για να μην αναλύσουμε φυσικά και τα καλά που έρχονται, οι διακοπές μαζί, οι δυσκολίες μαζί, τα βαρετά απογεύματα μαζί, αλλά και οι έξοδοι και οι χαρές μαζί. 

Επεξεργάστηκαν 11 Απριλίου,2018 by Josephine

[Dust pink]

2 ώρες πρίν, antsa είπε:

συμφωνω στα περισσοτερα απο οσα εχετε αναφερει, και δε μετανιωνω με τιποτα , οση κουραση κι αν εχω περασει που εκανα και δευτερο παιδι. αλλα παραδεχομαι οτι πολυ δυσκολα θα πηγαινα για τριτο... πολλες φορες αναλογιζομαι, μη μου κατσει καμια κατα λαθος εγκυμοσυνη, τι θα κανω??? Προσεχουμε με τον συζυγο, στις επαφες που εχουμε εννοω αλλα δεν φοραμε προφυλακτικο και φοβαμαι μη μου βγουν... ξινες καποια στιγμη (δυσκολο το σεναριο γιατι δεν ειναι τοσο συχνες οσο παλια και εχω καπως αστατο μεγαλο κυκλο ). Αλλα μια τριτη εγκυμοσυνη, φανταζει εφιαλτης!

Παντως στη ζωη μου, εχω γνωρισει πολυ κοσμο γιατι καποτε εργαζομουν και λογω δουλιας ειχα πολυ συναναστροφη με ανθρωπους και θεωρω οτι ανθρωποι που εχουν μεγαλωσει ως μοναχοπαιδια ειναι πιο πιθανον να εχουν τονισμενο το εγω τους, και γενικα να ειναι πιο ατομικιστες... προσωπικα, τινω να ειμαι επιφυλακτικη, δυστυχως μου εχουν τυχει αρκετες αρνητικες περιπτωσεις και κυριως περιπτωσεις οπου δειχνουν καλοι και ευγενικοι αρχικα αλλα μετα απο μια μικρη συναναστροφη καταλαβαινει κανεις ευκολα οτι η καλοσυνη ειναι κατεπιφασιν. 

Βλεπω ομως και περιπτωσεις οπως η αδελφη μου, που εχει ενα μονο παιδακι 3,5 χρωνων τωρα, και το μεγαλωνει με πολλα ορια κι αυστηροτητα (κατα τη γνωμη μου αρκετουτσικη αυστηροτητα, λιγο το παρακανει καποιες φορες) και το παιδακι δεν εχει υπερβολικα τονισμενο τον εγωισμο του. και επειδη ειναι και οι δυο του γονεις κοινωνικοι, ειναι κι αυτο κοινωνικο. αρα αν θελει κανεις, μπορει να μεγαλωσει ενα παιδακι μονο σωστα, με ορια, με φιλικες συναναστροφες, χωρις να του κανει ολα τα χατηρια και να το μεγαλωσει καλα και σωστα. 

Τα μοναχοπαίδια τινουν να είναι συνήθως οι μοναχικοί άνθρωποι. Δεν είναι θέμα εγωισμού αλλά εσωστρεφή ατόμου που λόγω συγκυριών έγινε, δεν είναι καταδικαστεο, είναι η φύση τους τέτοια. Πολλές φορές παρεξηγούνται χωρίς λόγο από άλλους λόγω λανθασμένης εικόνας μόνο και μόνο από το κλισέ "είναι εγωκεντρικός και κακομαθημένος" . Αυτό πολλές φορές δεν ισχύει και κάτι άλλο κρύβεται από πίσω. Η η από νωρίς συναναστροφή με ενήλικες τα κάνουν να βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα και ακόμη περισσότερες φορές δυσερμηνευτα από τους άλλους. Είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις ατόμων αρκετοί όχι με την κακή έννοια , πιο εσωστρεφής χαρακτήρες.

πρίν από 10 λεπτά , Josephine είπε:

Είμαι μοναχοπαίδι και θα έλεγα πολύ ευτυχισμένη και δεμένη με τους γονείς μου, είμαστε μια τριάδα που ακόμα απολαμβάνει κάθε λεπτό αυτής της παρέας. Και ποτέ δεν είχα καημό να έχω αδέρφια. Έχω ξαδέρφια, μοναχοπαίδια κι αυτά, και έτσι δεν "έζησα" σε κοντινή μου οικογένεια τα καλά των αδελφικών σχέσεων. Αναγνωρίζω όμως τον πλούτο και τη στήριξη που παρέχουν τα αδέρφια, αλλά και φαντάζομαι τη χαρά στην παιδική ηλικία και στα κοινά βιώματα. Αν τα έζησα εγώ μία φορά με τα ξαδέρφια μου, πόσο μάλλον τα αδέρφια μεταξύ τους κάθε στιγμή και λεπτό. 

Παρ' όλα αυτά, επειδή λατρεύουμε τα παιδιά με τον άντρα μου και επειδή θέλαμε να το ξαναζήσουμε, κάναμε ένα δεύτερο παιδάκι (και μάλλον εκεί θα μείνουμε ζυγίζοντας τι θέλουμε να τους προσφέρουμε σε σπουδές και σε προσωπικό χρόνο). 

Δεν έχω δει μακροπρόθεσμα πολλά από τα 2 παιδιά, μιας και είναι ακόμα 1 μηνός ο μπέμπης, επειδή κι εγώ όμως είχα τις αμφιταλαντεύσεις μου για το πώς θα μπορέσω να τον αγαπήσω όσο τον πρώτο, πώς θα τα φέρνω βόλτα με την κούραση και γενικώς πώς θ' αλλάξουν οι ισορροπίες μας, θα πω τις πρώτες μου εντυπώσεις:

Στο δεύτερο είμαι ψύχραιμη ήδη απ' το μαιευτήριο, μου φάνηκε εξ αρχής παιχνιδάκι ο θηλασμός, την αϋπνία δεν τη θεωρώ πρόβλημα προς επίλυση αλλά δεδομένο, οπότε και δεν προσπαθώ να τη "διορθώσω", με αποτέλεσμα να είμαι κεφάτη και να το δέχομαι στωικά. 1 χρόνος αϋπνίας είναι και με έναν καφέ μου περνάει το πρωί! Ε, το βράδυ σβήνω όταν σβήνουν κ αυτά! Δεν συγκρίνεται το σοκ που είχα πάθει στον πρώτο μου γιο όταν έχασα όλον μου τον προσωπικό χρόνο και τον χρόνο με τον σύντροφό μου. Τώρα κανένα σοκ φυσικά, χαχαχα, όλα τα 'χαμε δεχτεί από τον γιόκα μας! Επίσης, το έχουμε δει το έργο και το βλέπουμε καθημερινά με τον μεγάλο, οπότε σε όλα όσα μας περιμένουν είμαστε πολύ πιο προετοιμασμένοι. Ανεκτίμητη η ψυχραιμία, αλλάζει όλο το σκηνικό και την ψυχολογία.

Επίσης, αισθάνομαι ότι επέφερε ισορροπίες ο δεύτερος γιος. Δηλαδή, τι θέλω να πω. Οι περισσότερες λέτε πόσα χάνει το δεύτερο παιδάκι σε αγκαλιές, προσοχή και χάδια και αφοσίωση. Ε λοιπόν προσωπικά βλέπω ότι το πρώτο παιδάκι με τον ερχομό του δεύτερου, επειδή χαλαρώνουν οι αντιστάσεις μας και ο χρόνος μας περιορίζεται, ηρεμεί και δεν τον τρελαίνουμε πια με το να είμαστε όλοι οι συγγενείς από πάνω μην τυχόν το παιδί έχει κάτι, μην τυχόν δει λίγο παραπάνω παιδικά, μην τυχόν φάει κανένα κουλουράκι παραπάνω. Του δίνουμε χώρο και χρόνο να αναπνεύσει, που μέχρι πρότινος δεν είχε και το είχαμε στο μικροσκόπιο. Ε, αυτό ακριβώς το προνόμιο της χαλάρωσης, το δεύτερο παιδάκι το απολαμβάνει εξ αρχής. Ναι, μπορεί να μένει λίγο παραπάνω στο ρηλάξ, όσο κάνουμε μπάνιο το πρώτο ή όσο το ταΐζουμε, το αλλάζουμε κ.λπ., όμως θα μεγαλώσει ως παιδί και όχι ως ένας μικροσκοπικός ενήλικας ανάμεσα σε κουβέντες ενηλίκων. Θα παίζει με συνομήλικο και όχι μόνο με ενήλικες! Τεράστιο προνόμιο! Το λέω πια γιατί τώρα καταλαβαίνω πώς ήμουν κι εγώ ανάμεσα σε ενήλικες και πώς συμμετείχα στις κουβέντες κ.λπ. Τα προνόμια για το δεύτερο είναι αυτά και δεν είναι καθόλου "λίγα", θα 'ναι παιδί με όλη τη σημασία της λέξης και θα δώσει χαρά και συνομήλικη παρέα και στο μεγάλο. Για να μην αναλύσουμε φυσικά και τα καλά που έρχονται, οι διακοπές μαζί, οι δυσκολίες μαζί, τα βαρετά απογεύματα μαζί, αλλά και οι έξοδοι και οι χαρές μαζί. 

Κάπως έτσι φαντάζομαι όλα τα μοναχοπαίδια σκεφτόμαστε η κάνουμε δευτερα παιδιά. Για να προσφέρουμε ότι δεν ζήσαμε.

[Josephine]

πρίν από 27 λεπτά , Dust pink είπε:

Κάπως έτσι φαντάζομαι όλα τα μοναχοπαίδια σκεφτόμαστε η κάνουμε δευτερα παιδιά. Για να προσφέρουμε ότι δεν ζήσαμε.

 

Για να πω την αλήθεια, δεν είχα συνειδητοποιήσει κάτι τέτοιο, δεν κουβαλούσα απωθημένα απ' το ότι δεν είχα αδέλφια. Αλλά έβλεπα πώς όλοι είχαμε πέσει πάνω στο ένα και μοναδικό παιδί μας και εγγόνι και ανίψι μας, τον γιο μου, και ένιωθα ότι παραήταν "βαρύ"΄για ένα παιδάκι. Και το βλέπω και στον ανιψιό μου που είναι ένας και φυσικά όλοι με το παραμικρό "φτέρνισμα" που λέει ο λόγος τρέχουν σε ψυχολόγους να δουν τι φταίει κ.λπ. Αυτή την τελειομανία και το βάρος νομίζω φέρει το μοναχοπαίδι. Έχει όμως και άπειρα θετικά αν βρίσκεται σε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Και πιο ξεκούραστους γονείς, και διασκέδαση, και αγάπη αμέριστη φυσικά και εννοείται πιο μεγάλες απολαύσεις οικονομικά, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε σπουδές, διακοπές, εξόδους, θέατρα, σινεμά ή ό,τι θέλει κανείς να του προσφέρει. Τίποτα από αυτά δεν υποτιμώ γιατί τα έχω ζήσει και τα εκτιμώ ακόμα και τα απόλαυσα στο έπακρο! Αλλά κάπου νομίζω βρίσκει κανείς μια ισορροπία στο να προσφέρει και να δώσει και αυτή την αδελφική σχέση στα παιδιά του. 

Α, να πω και το άλλο όμως: όσα χάνουν τα παιδιά σε προσοχή και αφοσίωση από τους γονείς με το που αποκτούν αδέλφια (δηλ. και σε λεξιλόγιο, μάθηση, βιβλία κ.λπ. από τα παιχνίδια και την προσωπική αφοσίωση των γονιών), το κερδίζουν σε συναισθηματικές δεξιότητες και νοημοσύνη από τις καθημερινές ευκαιρίες και την τριβή με τα αδέρφια τους, ευκαιρίες σε κοινωνικές δεξιότητες πολύ πολύτιμες, που τα μοναχοπαίδια όσο κοινωνικά και όσες παρέες κι αν έχουν δεν θα αποκτήσουν. Και αυτό πολύ σημαντικό για την ευτυχία στη ζωή μετέπειτα.

 

Για μένα επομένως κάθε κατάσταση έχει θετικά και αρνητικά. Και κάθε επόμενο παιδί είναι φυσικά ένα τεράστιο μανίκι (κ μια τεράστια ευτυχία) που μόνο έχοντας γνώση και κάνοντας το βήμα με επίγνωση τη φέρεις εις πέρας με χαρά και κέφι. Αλλιώς καλύτερα ασ' το και απόλαυσε και λίγη ηρεμία και φυσικά το παιδάκι σου! Για μένα καθόλου κατακριτέο. 

Γι' αυτό και δεν θα πίεζα έναν σύζυγο που δεν θα ήταν ζεστός για επόμενο παιδί, γιατί αν δεν το κάνει με κέφι σίγουρα θα τρελαθεί από το ζόρι και θα "χάσουμε" τις κοινές καλές στιγμές σαν οικογένεια.

 

Επεξεργάστηκαν 11 Απριλίου,2018 by Josephine

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Chrysoum είπε:

 Παρόλα αυτά τρέμω στην ιδέα ότι θα ξανά περάσω τα ίδια και με το δεύτερο (συνεχόμενο κλάμα για τους πρώτους μήνες) και τότε θα έχω και το πρώτο που θα θέλει και αυτό την προσοχή μου. Αλήθεια, εσείς οι μαμάδες που δεν έχετε καμία βοήθεια πως τα καταφέρνετε με δύο παιδιά; Πραγματικά απορώ! 

Πάντως αν τελικά αποφασίσω για το δεύτερο θα το κάνω σύντομα για δύο λόγους, να έχει η μικρή μου κάποιον κοντά σε ηλικία να παίζει και γιατί αν περάσουν τα χρόνια και "κρυωσω" πολύ δύσκολα θα ξανά μπω στην διαδικασία να έχω και πάλι ένα μωρό. 

 

Για να μιλήσω για μένα, προσωπικά τη λατρεύω τη μωρουδιακή και νηπιακή ηλικία, παρά τις πολλές τις δυσκολίες. Δεν ήταν ποτέ αγγαρεία για να έχω μετά ένα μεγαλύτερο παιδάκι, ειλικρινά αν μπορούσα να το ζήσω 20 φορές, θα το έκανα. Νομίζω ότι είναι σαφώς ένας παράγοντας και αυτός για το πόσα παιδιά θα κάνει κανείς, και από το σχετικά μικρό δείγμα πολύτεκνων μαμάδων που γνωρίζω, όλες λατρεύουν τα πρώτα χρόνια κάθε παιδιού. Σίγουρα αν με τρόμαζε αυτή η φάση, θα είχα μείνει στο ενα. 

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Ή επιθυμία του άνδρα, θετική ή αρνητική, κατά πόσο παίζει καθοριστικό παράγοντα στην τελική σας απόφαση, δεδομένου πως η νέα εγκυμοσύνη κ η φροντίδα του νεοφερτου μελους κατά μεγάλο ποσοστό αφορουν την γυναίκα? 

 

Για ένα παιδί (ή για δεύτερο, τρίτο ή δέκατο) για εμένα αν δεν το θέλουν πολύ και οι δύο γονείς, δε θα έπρεπε να το προσπαθήσουν. Το παιδί πάντα θα ξέρει αν ήταν όντως επιθυμητό ή αν απλά ανέχτηκαν την παρουσία του, ή ακόμη χειρότερα είναι πρόβλημα.

[antsa]

1 hour ago, Chrysoum said:

. Αλήθεια, εσείς οι μαμάδες που δεν έχετε καμία βοήθεια πως τα καταφέρνετε με δύο παιδιά; Πραγματικά απορώ! 

 

 

καπως ετσι μεγαλωνω κι εγω τα δυο παιδια μου... μονη μου διοτι ο συζυγος εργαζεται 15 ωρες τη μερα πολλες φορες και κυριακες παει στη δουλια... αμοιβεται καλα, ευτυχως, αλλα... τα παιδια μεγαλωνουν με μια μαμα full-time και εναν μπαμπα που βλεπουν συνηθως το σαββατο και λιγο καποιες κυριακες.

 

Παντως στο θεμα του περισσοτερου ελευθερου χρονου, εχω να πω οτι απο τοτε που τα παιδια βρηκαν τροπους να παιζουν μαζι ηρεμα(εχουν μονο εναμιση χρονο διαφορα ηλικιας), εχω πιο πολυ ελευθερο χρονο εγω ως μαμα για να κανω διαφορες δουλιες στο σπιτι. Οταν ειχα μονο το ενα παιδι συνηθως ηταν κομητης μου, ολο γυρω απο εμενα, κι ολο ζηταγε σημασια οποτε ειχα λιγοτερο ελευθερο χρονο, ηταν και μικρουλι και ειχε αναγκη απο σημασια και προσοχη βεβαια...

[gorilaz]

1 ώρα πρίν, Josephine είπε:

 

Για να πω την αλήθεια, δεν είχα συνειδητοποιήσει κάτι τέτοιο, δεν κουβαλούσα απωθημένα απ' το ότι δεν είχα αδέλφια. Αλλά έβλεπα πώς όλοι είχαμε πέσει πάνω στο ένα και μοναδικό παιδί μας και εγγόνι και ανίψι μας, τον γιο μου, και ένιωθα ότι παραήταν "βαρύ"΄για ένα παιδάκι. Και το βλέπω και στον ανιψιό μου που είναι ένας και φυσικά όλοι με το παραμικρό "φτέρνισμα" που λέει ο λόγος τρέχουν σε ψυχολόγους να δουν τι φταίει κ.λπ. Αυτή την τελειομανία και το βάρος νομίζω φέρει το μοναχοπαίδι. Έχει όμως και άπειρα θετικά αν βρίσκεται σε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Και πιο ξεκούραστους γονείς, και διασκέδαση, και αγάπη αμέριστη φυσικά και εννοείται πιο μεγάλες απολαύσεις οικονομικά, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε σπουδές, διακοπές, εξόδους, θέατρα, σινεμά ή ό,τι θέλει κανείς να του προσφέρει. Τίποτα από αυτά δεν υποτιμώ γιατί τα έχω ζήσει και τα εκτιμώ ακόμα και τα απόλαυσα στο έπακρο! Αλλά κάπου νομίζω βρίσκει κανείς μια ισορροπία στο να προσφέρει και να δώσει και αυτή την αδελφική σχέση στα παιδιά του. 

Α, να πω και το άλλο όμως: όσα χάνουν τα παιδιά σε προσοχή και αφοσίωση από τους γονείς με το που αποκτούν αδέλφια (δηλ. και σε λεξιλόγιο, μάθηση, βιβλία κ.λπ. από τα παιχνίδια και την προσωπική αφοσίωση των γονιών), το κερδίζουν σε συναισθηματικές δεξιότητες και νοημοσύνη από τις καθημερινές ευκαιρίες και την τριβή με τα αδέρφια τους, ευκαιρίες σε κοινωνικές δεξιότητες πολύ πολύτιμες, που τα μοναχοπαίδια όσο κοινωνικά και όσες παρέες κι αν έχουν δεν θα αποκτήσουν. Και αυτό πολύ σημαντικό για την ευτυχία στη ζωή μετέπειτα.

 

Για μένα επομένως κάθε κατάσταση έχει θετικά και αρνητικά. Και κάθε επόμενο παιδί είναι φυσικά ένα τεράστιο μανίκι (κ μια τεράστια ευτυχία) που μόνο έχοντας γνώση και κάνοντας το βήμα με επίγνωση τη φέρεις εις πέρας με χαρά και κέφι. Αλλιώς καλύτερα ασ' το και απόλαυσε και λίγη ηρεμία και φυσικά το παιδάκι σου! Για μένα καθόλου κατακριτέο. 

Γι' αυτό και δεν θα πίεζα έναν σύζυγο που δεν θα ήταν ζεστός για επόμενο παιδί, γιατί αν δεν το κάνει με κέφι σίγουρα θα τρελαθεί από το ζόρι και θα "χάσουμε" τις κοινές καλές στιγμές σαν οικογένεια.

 

Αυτο ακριβως!! Και εγω προσωπικα για μενα αυτο που σκεφτομαι ειναι οτι αν τελικα δεν αξιωθω να κανω 2ο παιδακι θα χρειαστει να το δουλεψω πολυ για να μην τρελαθω ουτε εγω ουτε το αγορι μου να τρελανω.. Ολοι δηλαδη, βλεπω ηδη πως εχουμε πεσει πανω του.

1 ώρα πρίν, Josephine είπε:

 

[ninaki80]

13 ώρες πρίν, Romaina είπε:

Η μητέρα μου γέννησε εμενα μετά την αδερφή μου όχι για παρέα αλλά επειδή έτυχε. Ε λοιπον όσο και να αγαπιομαστε με την αδερφουλα μου πότε μα ΠΟΤΕ δεν ταιριαξαμε σε κάτι. Διαφορετικά γούστα στο παραμικρό. Μουσική, ταινίες, φαγητά, αποψεις, παρέες, στέκια, άντρες, σε όλα! Και εμφανισιακα ακομη, μοιαζουμε απειροελαχιστα. Οι διαφορες μας αυτες πολλές φορές μας ειχαν φέρει σε καυγά και σχεδόν ποτέ δεν κάναμε παρέα όπως αλλά αδερφια που κάποτε ως εκ τουτου ζηλευα όμως τώρα πια που είμαστε ολόκληρες γομάρες, ξέρω πως ποτέ και για τίποτα δε θα την άλλαζα ούτε και τους μνημειωδεις καυγαδες μας, (που πλέον αποτελούν πηγή γέλιου) πολύ απλά γιατί είναι η αδερφή μου!

ναι κ εγω ετσι ειμαι με την αδερφη μου οντως ειναι ωραια η σχεση των αδερφιων αρκει ομως οι γονεις να ξερουν γιατι κανουν δευτερο παιδακι γιατι υπαρχουν κ αδερφια που σφαζονται γιατι απλα οι γονεις καπου το χασαν οταν αποφασισαν να κανουν δυο τρια παιδια. οταν μια οικογενεια θελει αλλο ενα παιδακι να το θελει για τους σωστους λογους κ οχι για παρεα του πρωτου παιδιου μονο τοτε θα ειναι ισοροπημενα κ τα αδεφια μεταξυ τους. πολλοι γονεις παντως πιεζονται ψυχολογικα μονο κ μονο γιατι τους το επιβαλει η κοινωνια να κανουν αδερφακια κ στο τελος χανουν τα αυγα κ τα πασχαλια κ οικονομικα κ ψυχολογικα.

[antsa]

εχουμε τεσσερα χρονια διαφορας με την αδελφη μου και ηταν αρκετα ωστε να μη ταιριαζουμε ηλικιακα και σε ενδιαφεροντα, οποτε δεν παιζαμε μαζι. απο μικρη θυμαμαι τον εαυτο μου να παιζω συνηθως μονη μου, καποιες φορες να βαριεμαι αφανταστα, η αδελφη μου να με αγαπαει μεν αλλα απαστασιοποιημενα , γιατι ημουν το μικρο που της πειραζε και της χαλαγε τα πραγματα της. Αυτος ηταν ο λογος που ηθελα τα παιδια μου να εχουν κοντινη διαφορα ηλικιας, κατι που "με δικαιωσε" ως επιλογη εν μερη:  δηλαδη τωρα πια εχουν βαλει τα μεταξυ τους ορια, παιζουν πολυ, εχουν παρεα το ενα στο αλλο, αποζηταει το ενα το αλλο, ομως πανε σχολειο και εχουν κανει κι αλλους φιλους (γιατι πανε σε ξεχωριστες ταξεις). Απο την αλλη ομως τα πρωτα 2μιση περιπου χρονια, συγνωμη αλλα ειπα το δεσποτη παναγιωτη! κουραστηκα παρα πολυ, τα παιξα κοινως, πριν κανα χρονο ειχα πει στον ανδρα μου οτι φοβαμαι γιατι νοιωθω να κατανταω συντομα υστερικια, που θα τρεχει σε νευρολογο για χαπια (χωρις πλακα, καποιες φορες ετρεμαν τα χερια μου απο τα νευρα μου).

Τωρα πια, ειμαστε σουπερ! παιζουν πολυ, τσακωνονται ελαχιστα (σε σχεση με παλια), υπαρχει μια σχετικη ηρεμια στη ζωη ολης της οικογενειας, και νοιωθω να δικαιωνομαι για την επιλογη να κανω το ενα παιδι κοντα στο αλλο. πλεον βιωνω ολα τα θετικα της επιλογης μου και τα αδελφια μεγαλωνουν αρμονικα αναζητωντας το ενα το αλλο, θελοντας το ενα το αλλο, κι οχι αποξενωμενα οπως μεγαλωσα εγω με την αδελφη μου...

Παντως, τα οποια απωθημενα εχουμε απο την παιδικη μας ηλικια, επηρεαζουν τη μετεπειτα ζωη μας και επιλογες μας. Αυτο ειναι μαλλον νομοτελειακο...!

[Mama_Anesti_]

On 11/4/2018 at 6:03 ΜΜ, CMES είπε:

Αλλα τι εννοεις το μεγαλωσες στα χερια; ειχες το μωρο 24ωρες αγκαλια; για ποσο; δεν εκανες δουλειες στο σπιτι; δεν ετρωγες; δεν δουλευες; αν εχεις τοσο μεγαλη βοηθεια που σου επιτρεπει να εχεις ενα μωρο ολη μερα στα χερια τοτε το δευτερο παιδι δεν θα ειναι προβλημα.

Όχι δεν δουλεύω. Τις δουλειές του σπιτιού της έκανα όταν κοιμόταν μέσα στην μέρα κ όταν ήταν νεογέννητος μαγειρευα το βράδυ για την επόμενη. Εννοώ πώς τον κρατούσα αγκαλιά όσο περισσότερο μπορούσα. Δεν είπα πως δεν τον άφηνα κατω ούτε για να πάω στο μπάνιο, να φαω ή να κάνω ένα ντους. 

  Βοήθεια δεν είχα καθόλου. Μετά από μία επέμβαση που έκανα γύρω στον ένατο μήνα έχω την βοήθεια της πεθεράς μου για μία δυο ώρες την μέρα.

 

On 11/4/2018 at 6:03 ΜΜ, CMES είπε:

. Τι θα κανεις δηλαδη αν την ωρα που κανεις μπανιο το μεγαλο, ξυπνησει το νεογεννητο και θελει να φαει; τι θα κανεις αν την ωρα που θηλαζεις το νεογεννητο το μεγαλο ανεβασει 40 πυρετο και σου ζηταει να το παρεις αγκαλια

Φαντάζομαι θα έβρισκα την χρυσή τομή όπως όλες οι μαμαδες όταν χρειαστεί.

 

Πολυ θα ήθελα να διαβάσω και αλλες εμπειρίες από μαμαδες που εχουν παιδια με μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας! 

 

 

[anath]

@Mama_Anesti_ δεν χρειάζεται να προβληματίζεσαι ή μάλλον να αγχώνεσαι για το αν θα θελήσεις να κάνεις 2ο παιδάκι. Όπως φαίνεται κ από τις υπόλοιπες κοπέλες και τα παραδείγματά τους η οικογένεια λειτουργεί όπως αποφασίζουν τα μέλη της, είτε έχουν 1 είτε 2 ή 3 η 4 παιδάκια. Η επιθυμία είναι κάτι που μπορεί να σου παρουσιαστεί αργότερα... Διάβασα τους προβληματισμούς σου για το πώς θα μεγαλώσει το 2ο παιδί, τι θα στερηθεί το 1ο με τον ερχομό του 2ου κλπ. Διάβασα περιπτώσεις όπως η CME που έχει δύο μωρά στην ουσία και κάθε μέρα είναι ένας αγώνας.. ή άλλες περιπτώσεις μαμάδων που δεν θέλουν να ξαναπεράσουν το μεγάλωμα ενός ακόμη παιδιού. Ότι αποφασίζει ή όποιο είναι το δεδομένο για την κάθε οικογένεια είναι σεβαστό και δεν μπορεί να το κρίνει κανείς..

Θα σου πω απλά και τη δική μου εμπειρία με δύο παιδιά που έχουν διαφορά 3 χρόνια και 3 μήνες!

Κατ'αρχήν η επιθυμία για 2ο παιδί μου παρουσιάστηκε όταν το 1ο μου έκλεισε τα 2. Ως τότε ήμουν ακόμη αρκετά κουρασμένη και απολάμβανα πολύ τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού μου. Ήμασταν μια δεμένη 3μελής οικογένεια, είχαμε πολύ καλές ισορροπίες, προσφέραμε αρκετά στο παιδί μας, χωρίς να το κακομάθουμε πολύ (νομίζω). Ξαφνικά ένιωσα έτοιμη να το ξαναζήσω όλο αυτό από την αρχή και να προσφέρω και ένα αδερφάκι στο παιδάκι μου. Με αδερφό μεγάλωσα κι εγώ κ το θεωρούσα σχεδόν δεδομένο ότι "πρέπει" να κάνω 2 παιδιά, ώστε να αποκτήσουν κ αυτά κάποτε τις αναμνήσεις που έχω κ εγώ από διακοπες, παιχνίδια στο σπίτι, καυγάδες κλπ!

Όταν λοιπόν ο μεγάλος ήταν 2,5  έμεινα έγκυος!

Η περίοδος που ήρθε ο μικρός ήταν πολύ καλή, ο μεγάλος πήγαινε σταθμό (δεν τον σταμάτησα ούτε μια μέρα), είχε βγάλει την πάνα, μπορούσε και να σκουπιστεί μόνος αν δεν μπορούσα εγώ, και ήταν ένα αρκετά "ώριμο" 3χρονό που επικοινωνούσε τέλεια. ήταν και κατάλληλα προετοιμασμένος να υποδεχτεί τον αδερφό του οπότε ήρθε πολύ ομαλά αυτή η αλλαγή. Για εμένα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα και φυσικά με το μωρό, χωρίς άγχος, χωρίς πανικό, είχα αρκετή βοήθεια από τον άντρα μου πρακτική και ψυχολογική. Φυσικά υπήρχαν στιγμές που ένιωθα τύψεις προς τον μεγάλο και προσπαθούσα να συνδυάζω πχ θηλασμό του μικρού  με ζωγραφική με το μεγάλο, κλπ κλπ. και φρόντιζα όταν κοιμόταν ο μικρός κυρίως το βραδάκι να αφιερωνω λίγο χρόνο αποκλειστικά με τον μεγάλο. Επίσης, λόγω της σχετικής ανεξαρτησίας του μεγάλου, δεν ένιωσα να στερώ αγκαλιές και προσοχή από τον μικρό, ίσα ίσα που τον "χαιδεψα" και αυτόν, τον θήλασα πολύ εύκολα για 2 χρόνια!

Τώρα για την αδελφική αγάπη και την κατάσταση που βιώνουμε όλη η οικογένεια μεγαλώνοντας, για μένα έχουν ανεκτίμητη αξία! Είναι πολύ αγαπημένα αδερφάκια, μπορούν να παίζουν μαζί όλη μέρα όταν είναι οι 2 τους, δεν λείπουν οι εντάσεις βέβαια, αλλά έχουν δικό τους "κώδικα" επικοινωνίας! Επίσης, ακόμα κι αν εμείς δεν εχουμε το χρόνο ή την όρεξη να ασχοληθούμε με βιβλία, μουσική, εκπαιδευτικό παιχνίδι κλπ όσο κάναμε με τον μεγάλο, αναλαμβάνει πλέον αυτό το ρόλο ο μεγάλος αδερφός!

Και ναι, τα 2α παιδιά μεγαλώνουν πιο αυτόνομα, δεν παίρνεις χαμπάρι πότε μαθαίνουν να περπατάνε, να σκαρφαλώνουν, να μιλάνε και σε εκπλήσσουν καθημερινά!

[Mama_Anesti_]

πρίν από 18 λεπτά , anath είπε:

@Mama_Anesti_ δεν χρειάζεται να προβληματίζεσαι ή μάλλον να αγχώνεσαι για το αν θα θελήσεις να κάνεις 2ο παιδάκι. Όπως φαίνεται κ από τις υπόλοιπες κοπέλες και τα παραδείγματά τους η οικογένεια λειτουργεί όπως αποφασίζουν τα μέλη της, είτε έχουν 1 είτε 2 ή 3 η 4 παιδάκια. Η επιθυμία είναι κάτι που μπορεί να σου παρουσιαστεί αργότερα... Διάβασα τους προβληματισμούς σου για το πώς θα μεγαλώσει το 2ο παιδί, τι θα στερηθεί το 1ο με τον ερχομό του 2ου κλπ. Διάβασα περιπτώσεις όπως η CME που έχει δύο μωρά στην ουσία και κάθε μέρα είναι ένας αγώνας.. ή άλλες περιπτώσεις μαμάδων που δεν θέλουν να ξαναπεράσουν το μεγάλωμα ενός ακόμη παιδιού. Ότι αποφασίζει ή όποιο είναι το δεδομένο για την κάθε οικογένεια είναι σεβαστό και δεν μπορεί να το κρίνει κανείς..

Θα σου πω απλά και τη δική μου εμπειρία με δύο παιδιά που έχουν διαφορά 3 χρόνια και 3 μήνες!

Κατ'αρχήν η επιθυμία για 2ο παιδί μου παρουσιάστηκε όταν το 1ο μου έκλεισε τα 2. Ως τότε ήμουν ακόμη αρκετά κουρασμένη και απολάμβανα πολύ τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού μου. Ήμασταν μια δεμένη 3μελής οικογένεια, είχαμε πολύ καλές ισορροπίες, προσφέραμε αρκετά στο παιδί μας, χωρίς να το κακομάθουμε πολύ (νομίζω). Ξαφνικά ένιωσα έτοιμη να το ξαναζήσω όλο αυτό από την αρχή και να προσφέρω και ένα αδερφάκι στο παιδάκι μου. Με αδερφό μεγάλωσα κι εγώ κ το θεωρούσα σχεδόν δεδομένο ότι "πρέπει" να κάνω 2 παιδιά, ώστε να αποκτήσουν κ αυτά κάποτε τις αναμνήσεις που έχω κ εγώ από διακοπες, παιχνίδια στο σπίτι, καυγάδες κλπ!

Όταν λοιπόν ο μεγάλος ήταν 2,5  έμεινα έγκυος!

Η περίοδος που ήρθε ο μικρός ήταν πολύ καλή, ο μεγάλος πήγαινε σταθμό (δεν τον σταμάτησα ούτε μια μέρα), είχε βγάλει την πάνα, μπορούσε και να σκουπιστεί μόνος αν δεν μπορούσα εγώ, και ήταν ένα αρκετά "ώριμο" 3χρονό που επικοινωνούσε τέλεια. ήταν και κατάλληλα προετοιμασμένος να υποδεχτεί τον αδερφό του οπότε ήρθε πολύ ομαλά αυτή η αλλαγή. Για εμένα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα και φυσικά με το μωρό, χωρίς άγχος, χωρίς πανικό, είχα αρκετή βοήθεια από τον άντρα μου πρακτική και ψυχολογική. Φυσικά υπήρχαν στιγμές που ένιωθα τύψεις προς τον μεγάλο και προσπαθούσα να συνδυάζω πχ θηλασμό του μικρού  με ζωγραφική με το μεγάλο, κλπ κλπ. και φρόντιζα όταν κοιμόταν ο μικρός κυρίως το βραδάκι να αφιερωνω λίγο χρόνο αποκλειστικά με τον μεγάλο. Επίσης, λόγω της σχετικής ανεξαρτησίας του μεγάλου, δεν ένιωσα να στερώ αγκαλιές και προσοχή από τον μικρό, ίσα ίσα που τον "χαιδεψα" και αυτόν, τον θήλασα πολύ εύκολα για 2 χρόνια!

Τώρα για την αδελφική αγάπη και την κατάσταση που βιώνουμε όλη η οικογένεια μεγαλώνοντας, για μένα έχουν ανεκτίμητη αξία! Είναι πολύ αγαπημένα αδερφάκια, μπορούν να παίζουν μαζί όλη μέρα όταν είναι οι 2 τους, δεν λείπουν οι εντάσεις βέβαια, αλλά έχουν δικό τους "κώδικα" επικοινωνίας! Επίσης, ακόμα κι αν εμείς δεν εχουμε το χρόνο ή την όρεξη να ασχοληθούμε με βιβλία, μουσική, εκπαιδευτικό παιχνίδι κλπ όσο κάναμε με τον μεγάλο, αναλαμβάνει πλέον αυτό το ρόλο ο μεγάλος αδερφός!

Και ναι, τα 2α παιδιά μεγαλώνουν πιο αυτόνομα, δεν παίρνεις χαμπάρι πότε μαθαίνουν να περπατάνε, να σκαρφαλώνουν, να μιλάνε και σε εκπλήσσουν καθημερινά!

Σε ευχαριστώ για την απάντηση, με ενθαρρύνει πολύ το κείμενο σου! 

   Ξέρω πως οποία διαφορά κ αν έχουν τα παιδάκια πάντα θα υπάρχουν αντικειμενικά δύσκολιες αλλά ή χαρά είναι αφάνταστη για τους γονείς. 

  Θεωρητικά για μένα μία καλή διαφορα είναι τα τρία έτη, αυτό βέβαια εξαρτάται απο πολλα. 

  Αφορμη να επανεξέτασω το ζήτημα του δεύτερου παιδιού έγινε ή έντονη επιθυμία του άνδρα μου, αλλά απ ότι αισθάνομαι δεν είμαι έτοιμη ακόμα.