από Αποτυχία θηλασμού - τι δεν πήγε καλά; (γενική συζήτηση)

[Lenia16]

1 ώρα πρίν, kine είπε:

Χρησιμοποιείς την περίπτωση σου, σαν να είναι ανάλογη με κάθε άλλης κοπέλας που επέλεξε θήλαστρο έναντι του θηλασμού. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα έπρεπε να θεωρώ κι εγώ ότι ο θηλασμός πονάει από τη φύση του, αφού εμένα με πονούσε και με πονάει ακόμη, 20 μήνες μετά, χωρίς ποτέ να έχουν πληγωθεί οι θηλές μου!  Δεν μπορούμε δηλαδή να παίρνουμε πολύ ειδικές περιπτώσεις και να τις ανάγουμε σε γενική αλήθεια. Παρόλα αυτά, αν ακούσεις από μια λεχώνα ότι, δεν θέλει να θηλάσει και προτιμά να βγάζει με το θήλαστρο για να "ξέρει τι της γίνεται", χωρίς κανένα ιατρικό ή άλλο πρόβλημα με το θηλασμό, θα σκεφτείς ότι κάτι πάει στραβά;

 

Πέραν αυτού, προσπαθώ να κάνω σαφές ότι αυτοί οι προβληματισμοί ή οι σκέψεις που καταθέτω, δεν αφορούν μια ειδική περίπτωση, εσένα ή εμένα. Μιλώ για το περιβάλλον στο οποίο καλούμαστε να γίνουμε μητέρες και να θηλάσουμε τα μωρά μας, στο σύνολο του: τ' ότι δεν θηλάσαμε οι ίδιες ως παιδιά, τ' ότι οι μητέρες μας έχουν την πεποίθηση ότι το μητρικό γάλα είναι "νερό", ή δεν προσφέρει τίποτα μετά τους πρώτους μήνες, τ' ότι το στήθος έχει χαρακτήρα σεξουαλικού αντικειμένου, την δυσπιστία για το δημόσιο θηλασμό, την τάξη και την οργάνωση στην καθημερινότητα μας, που έρχεται σε αντιδιαστολή με τις ανάγκες ενός βρέφους, την εργασία που στέκεται απέναντι στην μητέρα κι όχι προστατευτικά κ.α. χίλια δυο. ΟΟΟΟΟΟΟλα αυτά και άπειρες άλλες μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες της ζωής μας, μας νουθετούν, μας εξοικειώνουν σε αυτό που θεωρούμε "κανονικό", "φυσιολογικό". Κι αυτή η κανονικότητα δεν είναι φιλική προς τη μητρότητα, τα παιδιά και την οικογένεια. 

 

Μιλώ λοιπόν για την ψυχολογία που χτίζεται καθόλη τη διάρκεια του βίου, όχι για την πρόσκαιρη συναισθηματική κατάσταση της μητέρας-λεχώνας, εκείνη ειδικά την περίοδο. 

 

Κοπέλα 20 χρονών με κοιτά περίεργα που θηλάζω το παιδί μου, στον παιδότοπο. Αλλη κοπέλα που σκοπεύει να κάνει παιδάκι, μου λέει ότι δεν θέλει να θηλάσει γιατί θα της πέσει το στήθος και μια τρίτη, δηλώνει ότι θα θηλάσει για λίγους μήνες, αλλά μετά θα πρέπει να ανταποκριθεί και στο ρόλο της "γυναίκας" κι όχι μόνο στο ρόλο της μάνας... Αυτές οι τυχαίες αναφορές, εκφράζονται από νεαρά κορίτσια, που έχουν τελειώσει πανεπιστήμιο! Δεν είναι προς κατάκριση καμία από αυτές, γιατί δεν εκφράζει κάτι εκκεντρικό, αλλά απλώς αυτό που η κοινωνία ασπάζεται για τη μητρότητα και το θηλασμό γενικά. Είναι σκέψεις και κουβέντες που όταν ενυπάρχουν στην κοινωνία, ακόμη κι αν αποφασίσεις να ενημερωθείς κατάλληλα, να αποτάξεις τους μύθους και να κάνεις το επιστημονικά ορθό και κατάλληλο για σένα, μπορεί μέσα σου, κάπου βαθυά, να υπάρχει ακόμη η αίσθηση, ότι ο θηλασμός είναι "περίεργος" ή τουλάχιστον ξένος προς εσένα. 

 

Και το γεγονός ότι τόοοοοσες γυναίκες ξεκινούν να θηλάσουν και δεν τα καταφέρνουν, είτε συναισθηματικά, είτε πρακτικά, δεν μπορεί να είναι απλώς τυχαιότητα ή να ψάχνουμε να βρούμε τους λόγους, στα προβλήματα που αντιμετώπισε κάθε μία κοπέλα ειδικά. Δεν είναι ειδικό το πρόβλημα, όταν το αντιμετωπίζει ΚΑΘΕ θηλάζουμε μητέρα, στην Ελλάδα (βλ. την έρευνα παραπάνω).

 

 

Λυπάμαι που συμβαίνουν αυτά στο περιβάλλον σου, στο δικό μου κανείς δε με κοιτάει περίεργα όταν λέω ότι θηλάζω τη 14 μηνών κόρη μου, απλα μου λένε το κλασικό "μπράβο, έχεις ακόμα γαλα;", το οποίο ναι μεν δείχνει αγνοια αλλά όχι κατάκριση. Φυσικά δεν ξέρω τι λένε πίσω απο την πλατη μου αλλά δε με ενδιαφέρει κιόλας. Πραγματικά βλέπω όλο κ περισσότερες γυναικες να θηλάζουν κ να είναι περισσότερο επικριτικές ως προς τις μη θηλάζουσες από ότι το ανάποδο. Φίλες μου ντρέπονται να πουν ότι δε θήλασαν για να μην τις κατακρίνουν ότι βαριοντουσαν. Κ ειλικρινά πιστεύω ότι το θηλαστρο είναι μεγαλύτερο βάσανο σε σχέση με το να βάζεις απλα το μωρό στο στήθος κ να ξεμπερδευεις. Εγώ προσωπικά δε θα το άντεχα ούτε για μια βδομάδα.

[mama16]

7 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Το θήλαστρο είναι κάτι που φαίνεται πιο "φυσιολογικό" από το στήθος σε πολύ κόσμο. Ακούγεται τραγικό και οξύμωρο, αλλά έτσι είναι. Εχει οδηγίες, είναι συσκευασμένο, βάζει απόσταση ανάμεσα στο παιδί και το στήθος, δίνει τον έλεγχο του μπουκαλιού, δεν απαιτεί συνεργασία με το μωρό, ούτε μαίες και γιαγιάδες να σου πιάνουν το στήθος. Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο, ή ότι γίνεται για τα μάτια του κόσμου. Για την ίδια τη μαμά, επειδή ξέρει ότι το μητρικό είναι καλύτερο, αλλά δεν έχει ψυχολογικά εξοικειωθεί με το θηλασμό, είναι η λύση στην οποία πηγαίνει. Και καταλαβαίνει ότι ήταν δυσκολότερη όταν έχει πια περάσει καιρός.

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ο κόσμος να βλέπει πιο φυσιολογικό το θηλαστρο από τον ίδιο τον θηλασμό που οι γυναίκες είναι προορισμένες απ τη φύση τους γι αυτό. Κ το ότι ψυχολογικά δεν έχει εξοικειωθεί με το θηλασμό γι αυτό βγάζει με το θηλαστρο μου φαίνεται αδιανόητο.. Δλδ είναι προτιμότερο να βγάζει γάλα με ένα μηχάνημα από το να έχει στην αγκαλιά της το μωρό κ να το θηλάζει?? Θα συμφωνησω ότι με το μπουκάλι βλέπεις πόσο τρώει κ σ φεύγει το άγχος για το βάρος αλλά το να θηλαζεις κ να μην μπαινεις στη διαδικασία να μετράς μλ μου φαίνεται ιδανικό!

[CMES]

Προσωπικα παντως απο το περιβαλλον μου κι εγω περισσοτερη επικριση συναντησα γιατι δεν καταφερα να θηλασω αποκλειστικα και για οσο θα ηθελα. Μιλαω βεβαια για ανθρωπους της ηλικιας μας και οχι γιαγιαδες. Η αντιδραση παντα ηταν "φαινεται οτι δεν το ηθελες αρκετα". Ολες δε οι φιλες που εχω εκτος απο μια που εχουν παιδια απο 6 μηνων εως 10 χρονων θηλασαν αποκλειστικα. Η μονη εξαιρεση ειναι η αδερφη μου η οποια ειναι συνειδητα κατα του θηλασμου για εντελως δικους της ιδιαιτερους λογους, ομως δεν εκφραζει ποτε την αποψη της αν δεν ερωτηθει και ποτε δεν προσπαθησε να μου πει να μη θηλασω 

[Έσπερος]

Μα κι εγω απο κοπελες της ηλικιας μου η λιγο μεγαλυτερες, μαμαδες παιδιων το πολυ 10 ετων, εχω την εικονα οτι ολες θηλασαν κ οτι το θεωρουσαν αυτονοητο. γι αυτο κ λεω οτι στον νεο κοσμο αλλαζει το κλιμα. φυσικα αυτο δρν ισχυει για τις τωρινες γιαγιαδες, το ξερω απο πρωτο χερι απο τη μσμα μου. παραλιγο να τσακωθει με τον αντρα μου επειδη με "ταλαιπωρει" με τον θηλασμο. η κοινωνια μας επισης ειναι κατα της οικογενειας συνολικα, οχι μονο του θηλασμου. κι οταν λεω κοινωνια εννοω το κρατος με τις ανυπαρκτες παροχες κ την κοινωνικη γαϊδουρια του καπνισματος, παρκαρισματος σε ραμπες κλπ. ο θηλασμος περαν του ετους ειναι οντως ταμπου, αυτο το δεχομαι. για τον δημοσιο θηλασμο δεν εχω γνωμη, δεν εχω βιωσει κατι ως θεατης και ως μητερα το εκανα μια φορα στο καραβι, αλλα εκει με τα 8 μποφορ κ γυμνισμο να εκανα δν θα συγκινουσα κανεναν!

 

ομως θεωρω υπερβολη να λεμε οτι αναμεσα στις συγχρονες μαμαδες ειναι εξαιρεση οποια θηλαζει. 

[mama16]

Εγώ παιδιά στο περιβαλλον μου κάνεις ποτέ δεν είπε γιατί δεν θηλαζεις ή να κοιτάνε με απορία αυτούς που θηλάζουν. Εγώ πάντως που εβγαζα με το θηλαστρο σχεδόν 1 χρόνο κάνεις δεν το σχολίασε αρνητικά κ όλοι έλεγαν μπράβο που συνεχιζεις. Κ εγώ  η ίδια αν κάποια φίλη μ έλεγε ότι δεν είχε γάλα κ δεν θηλασε δεν θα την κατεκρινα κ δεν θα το σχολίαζα γιατί καταλάβαινα ότι μπορεί στην ουσία να μην ήθελε που κ αυτό σεβαστό είναι. Αλλά σε περίπτωση που έλεγε ότι θέλει να θηλασει αλλά ψυχολογικά δεν ήταν καλά κ δεν είχε την στήριξη που χρειάζεται θα την παρότρυνα. Είτε θηλασει είτε δεν θηλασει για μένα είναι σεβαστό απλά αν κάποιος είναι σε δίλημμα θα τον παροτρύνα στο θέμα του θηλασμού. Υπάρχουν βέβαια κ αυτοί που νομίζουν ότι μέχρι το 6μηνο ενδείκνυται ο θηλασμός κ μετά δεν προσφέρει απολύτως τπτ.. Κ το έχω ακούσει από γυναίκα βιολογο που είναι στον τομέα της υγείας!!

[CMES]

Παντως αυτο που λες @Έσπερος ειναι μεγαλη αληθεια. Εδω δεν μπορεις να πας το παιδι σου σε ενα μερος χωρις τσιγαρο και αν πεις κατι σου τη λενε κι απο πανω!!! Και οι αρνητικες επιπτωσεις του τσιγαρου ειναι πια πασιγνωστες, δεν χρειαζεται να εισαι ψαγμενος για να τις ξερεις!!

Νομιζω πως η κοινωνικη αποδοχη του θηλασμου εχει 3 σταδια: 1. Αν θηλαζεις ενα μωρο 0-1 ετους 2. Αν θηλαζεις εξω και 3. Αν θηλαζεις μετα το χρονο. Για το πρωτο σταδιο οι περισσοτεροι ειναι υπερ. Τα αλλα 2 θεματα ειναι πιο αμφιλεγομενα. 

[kine]

4 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Λυπάμαι που συμβαίνουν αυτά στο περιβάλλον σου, στο δικό μου κανείς δε με κοιτάει περίεργα όταν λέω ότι θηλάζω τη 14 μηνών κόρη μου, απλα μου λένε το κλασικό "μπράβο, έχεις ακόμα γαλα;", το οποίο ναι μεν δείχνει αγνοια αλλά όχι κατάκριση. Φυσικά δεν ξέρω τι λένε πίσω απο την πλατη μου αλλά δε με ενδιαφέρει κιόλας. Πραγματικά βλέπω όλο κ περισσότερες γυναικες να θηλάζουν κ να είναι περισσότερο επικριτικές ως προς τις μη θηλάζουσες από ότι το ανάποδο. Φίλες μου ντρέπονται να πουν ότι δε θήλασαν για να μην τις κατακρίνουν ότι βαριοντουσαν. Κ ειλικρινά πιστεύω ότι το θηλαστρο είναι μεγαλύτερο βάσανο σε σχέση με το να βάζεις απλα το μωρό στο στήθος κ να ξεμπερδευεις. Εγώ προσωπικά δε θα το άντεχα ούτε για μια βδομάδα.

 

Νομίζω το feedback που παίρνω είναι σχετικό και με την ηλικία αυτού που το λέει και με το κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον του ανθρώπου αυτού. Κι εγώ είμαι βέβαιη ότι τα πολύ πολύ τελευταία χρόνια, έχει αρχίσει να γίνεται στ' αλήθεια δουλειά υπέρ του θηλασμού και γι' αυτό ακόμη κι ο τελευταίος παιδίατρος προτείνει θηλασμό, άσχετα αν δεν τον υποστηρίζει πραγματικά ή έχει άγνοια για το πώς να βοηθήσει τη μητέρα. Δεν έχω ακούσει όμως παιδίατρο να λέει, "δώσε φόρμουλα, το ίδιο είναι". Αλλά ακούς πολύ συχνά το "δίνε λίγο συμπλήρωμα, μετά από κάθε θηλασμό ή το βράδυ, για να είσαι σίγουρη ότι χορταίνει".

 

Στο κομμάτι του θήλαστρου, συμφωνώ απολύτως με την @ΑΡΓΚ. Είναι μηχανιστικός ο τρόπος που λειτουργεί και όσο κι αν είναι πολύπλοκο και χρονοβόρο, δεν  παύει να είναι πιο οικείο ως λογική, από το θηλασμό. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά σε πολλά πράγματα (αν όχι σε όλα) τείνουμε να θεωρούμε πιο εύκολο , αυτό που είναι πιο οικείο και όχι αυτό που είναι αντικειμενικά και πρακτικά, απλούστερο. Η εικόνα του μπουκαλιού, είναι πιο οικεία. Πιο πολύ ακόμη και από το μπιμπερό, χρησιμοποιείται η πιπίλα, αντί για το στήθος. Κι αυτή, οικεία εικόνα και "λογική" στο μυαλό μας. Τα μωρά στο κορότσι ή το ριλάξ, είναι συνηθισμένη εικόνα. Το μωρό όμως, στο στήθος, δεν είναι γνώριμο, είναι παράτερο, είναι ξένο, είναι άβολο.....μέχρι να το συνηθίσεις. Φυσικά αν τελικά επιμένεις και το συνηθίσεις, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: όπου κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να θρέψεις επαρκέστατα το παιδί σου, να το καθησυχάσεις, να το νανουρίσεις, να του απαλύνεις τον πόνο.

 

@mama16 η ανάγκη για έλεγχο, είναι ΑΝΑΓΚΗ για όσους το αισθάνονται έτσι. Εγώ δεν έχω τέτοια ανασφάλεια (έχω άλλες), αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό, η μητέρα να αισθάνεται χαοτικά με το βρεφάκι της και να προσπαθεί να ανακτήσει όποιον έλεγχο μπορεί πάνω σε αυτό και το τάισμα είναι το πιο εύκολο και μετρήσιμο από όλα. Το ζύγισμα επίσης. Μάλιστα, γνωρίζω και πολλούς πατέρες που έχουν την ανάγκη να ταϊζεται με μπιμπερό το παιδί, γιατί οι ίδιοι νιώθουν ανασφαλείς με το θηλασμό και θέλουν να ξέρουν, πόσο γάλα πίνει το παιδί. Γνωρίζω και μητέρα, που τη συμβούλεψαν από το μαιευτήριο να καταγράφει τα εξής: ml άντλησης από το δεξί και ml άντλησης από το αριστερό στήθος, τί ώρα έκανε άντληση. ml που πίνει το βρέφος σε κάθε γεύμα και πόσα ml άφησε (για να τα συμπληρώσει στο επόμενο γεύμα!), την ώρα που ξεκίνησε να τρώει, την ώρα που τελείωσε, ζύγιση εβδομαδιαία για την οποία της είπαν να αγοράσει ζυγαριά ακριβείας στο σπίτι και να μην ξεχνά, να αφαιρεί τα γρ. που ζυγίζει η στεγνή πάνα του μωρού! Σε υγιές βρέφος! Ολα αυτά τα είχε οργανώσει ΠΡΙΝ γεννήσει, με την καθοδήγηση πάντοτε του γυναικολόγου και του μαιευτηρίου! 

Πώς να πεισθεί αυτή η κοπέλα ότι, αρκεί να το βάζεις στο στήθος όποτε θέλει, και ότι δεν χρειάζεται καμία καταγραφή για να βεβαιωθεί ότι δεν υποσιτίζεται το βρέφος της; Ειδικά όταν συμβουλεύεται κατά αυτόν τον τρόπο, από επαγγελματίες; Τι να της κάνει η δική μου εικόνα, να θηλάζω; Εχει πολύ πιο ισχυρές εικόνες και συμβουλές 

να την καθοδηγούν.

 

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

ομως θεωρω υπερβολη να λεμε οτι αναμεσα στις συγχρονες μαμαδες ειναι εξαιρεση οποια θηλαζει. 

 

Από το 2009 που είναι η έρευνα, έχουν περάσει σχεδόν μια δεκαετία. Σίγουρα θα έχουν αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο, αλλά από αυτό, μέχρι το "είναι εξαίρεση όποια ΔΕΝ θηλάζει" απέχουμε μίλια. Θα μπορούσα να κάνω την υπόθεση, ότι πολλές περισσότερες γυναίκες, προσπαθούν ή θέλουν να θηλάσουν και δείχνουν μεγαλύτερη επιμονή. Αλλά με αυτά που διαβάζω και συζητώ, έχω την εντύπωση ότι αν ΟΛΑ πάνε ΤΕΛΕΙΑ από την αρχή και δεν έχει μισό πρόβλημα με το θηλασμό, θα θηλάσει τουλάχιστον ένα 6μηνο, που όλοι γνωρίζουν πια, ότι είναι και το ελάχιστο "ιδανικό" για το βρέφος. Αν όμως προκύψει και το παραμικρό πρόβλημα, αρχίζει μια πορεία σύντομη και σταθερή, προς τον αποθηλασμό και μάλλον εν αγνοία της μητέρας: από κακές συμβουλές, μέχρι ανεπαρκή καθοδήγηση από παιδιάτρους, από ανασφάλεια που ενισχύεται από την μη εκπλήρωση του ιδεατού θηλασμού, μέχρι χίλια δυο άλλα...

 

 

 

4 ώρες πρίν, CMES είπε:

Νομιζω πως η κοινωνικη αποδοχη του θηλασμου εχει 3 σταδια: 1. Αν θηλαζεις ενα μωρο 0-1 ετους 2. Αν θηλαζεις εξω και 3. Αν θηλαζεις μετα το χρονο. Για το πρωτο σταδιο οι περισσοτεροι ειναι υπερ. Τα αλλα 2 θεματα ειναι πιο αμφιλεγομενα. 

 

Μου φαίνεται εύστοχος ο διαχωρισμός που κάνεις. Μάλλον θα συμφωνήσω!

 

[kine]

13 ώρες πρίν, Spirtoulito είπε:

Μιας και όλοι παραθέτουν στοιχεία και έρευνες για αυτά που λένε στο φόρουμ, ακομη κι αν αυτά αφορούν στην υγείας νεογνων για την οποια εχουν ηδη δοθεί ιατρικές συμβουλές τις οποίες μάλιστα προτρέπουμε να αγνοήσουν ας το κάνω κι εγω

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/jomf.12305/full

πάνω κατω λέει αυτο που ανέφερες, οτι δλδ, ειμαστε καλύτεροι γονείς απο την προηγούμενη γενιά. Επιςης οτι το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο των γυναικών-απορροια κι αυτο της γυναικείας χειραφέτησης και του νοσηρού σύγχρονου τρόπου ζωής- τις εχει οδηγήσει να περνούν περισσότερο και ποιοτικότερο χρόνο με τα παιδια τους. 

Την δεύτερη μελέτη μου την ανέφερε φίλη ψυχολόγος η οποια έχει δουλέψει ως κοινωνική λειτουργός στην Αγγλια. Προφανως δεν της ζήτησα να με παραπέμψει στο πλήρες κείμενο της μελέτης, αλλα μπορω να το κάνω αν αυτο σου ειναι χρήσιμο. Η ιδεα ηταν οτι οι γυναικες που εργάζονται νιώθουν πιο ολοκληρωμένες και ισότιμες και άρα μπορούν στο τελος της ημέρας να ειναι και καλύτερες μητέρες. Επιςης οτι υποφέρουν λιγότερο απο κατάθλιψη και εχουν περισσότερες προσλαμβάνουσες, τις οποίες μεταφέρουν και στα παιδια τους.

Προσωπικα διαφωνώ οτι ο θηλασμός ειναι κατι τοςο φυσικό όσο η αναπνοή, αφενός διότι τότε θα ηταν κατι που θα το έκαναν ολες και αφετέρου διότι πάντα μα πάντα υπήρχαν γυναικες που δεν μπορούσαν να θηλάσουν και κατέφευγαν σε άλλες λύσεις (άλλες γυναικες, αγελαδινό γάλα κτλ). Αλλα αυτο το θεμα το έχουμε αναλύσει τοςο πολυ, που δε νομιζω οτι εχει κανένα νόημα να το ξαναπιασουμε.

Αναφορικά με το νοσηρό σύγχρονο τροπο ζωής, επιςης, θα ήθελα να ρωτήσω ποια εποχή ηταν καλύτερη για να μεγαλώνει ένα παιδί; Το σημερα η το παρελθόν που ακομη και στον δυτικό κόσμο υπηρχε υψηλή θνησιμότητα, αναλφαβητισμός, κοινωνικές ανισότητες, ακομη και βία, σωματική τιμωρία?. Για να μην μιλήσω για την αντιμετώπιση που είχαν οι γυναικες και τα μικρά κοριτσια. Αλλα θα βγω/εχω ηδη βγει τελείως εκτός θέματος.

Συμφωνω οτι ο κόσμος που ζούμε και ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν ειναι ιδεατός, απο παρά πολλές απόψεις όμως ειμαστε πολυ καλυτερα απο τις προηγούμενες γενιές. Αυτο τουλαχιστον πιστεύω εγω. Αλλα οπως είπα εχω ηδη βγει τελείως εκτός θέματος.

 

Δε νομίζω ότι είσαι εκτός θέματος. Στις έρευνες που αναφέρεσαι, κατανοώ το σκεπτικό, αλλά το θεωρώ πολύ ρηχή την συμπερασματολογία. Στη σκέψη μου υπάρχει κυρίως ο αντίλογος του τί είναι φυσικό και αρεστό στο βρέφος και το νήπιο και όχι το τί ενισχύει τις αξιώσεις των ενηλίκων, ως προς τα παιδιά τους. Δηλαδή, όταν γνωρίζουμε ότι το παιδί θέλει να είναι με τους γονείς του και να μοιράζεται τη ζωή του, μαζί τους, δεν μπορούμε να αντιλέγουμε ότι "έχει περισσότερο ποιοτικό χρόνο παιχνιδιού, απ' ότι πριν 50 χρόνια". Μάλλον θα έπρεπε να αναζητήσουμε, την εποχή που επέτρεπε, τα παιδιά να μεγαλώνουν με τους γονείς τους, ως οικογένεια κι όχι παράλληλα με αυτούς.

 

Στο υπογραμμισμένο κομμάτι: το ότι μια γυναίκα νιώθει ολοκληρωμένη επειδή εργάζεται, ενώ αν μένει σπίτι με την οικογένεια της όχι, πρέπει να τεθεί υπό έρευνα και να μας προβληματίζει, όχι να το θεωρούμε θετικό στοιχείο και να επενδύουμε σε αυτό. Είναι περίεργο να αισθάνεται κανείς "ολοκληρωμένος" μακρυά από την οικογένεια του, ενώ η καθημερινή και πολύωρη συνύπαρξη με την οικογένεια και δει τα παιδιά του, τον κάνει να καταθλίβεται. 

Και οι ηρωινομανείς, νιώθουν πιο ευτυχισμένοι, από αυτούς που δεν κάνουν χρήση, αλλά φαντόζομαι αυτό δεν είναι ένα δεδομένο που μας κάνει να στρεφόμαστε όλοι προς την χρήση ηρωίνης. Αντιθέτως αναζητούμε τα αίτια της δυστυχίας αυτών των ανθρώπων, που προκειμένου να χαρούν, χρειάζονται ουσίες.

 

 

Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι δεν ρωτάμε τα παιδιά, τί τους κάνει να νιώθουν πληρότητα και χαρά και ποιές προσλαμβάνουσες θέλουν να έχουν στην καθημερινότητα τους. 

[Spirtoulito]

πρίν από 42 λεπτά , kine είπε:

πρίν από 43 λεπτά , kine είπε:

 

 

Ποια ειναι αυτή η εποχή που επέτρεπε στα παιδια να μεγαλώνουν μαζι με τους γονείς τους; 

Επισης δεν ειμαι σίγουρη οτι καταλαβαίνω την σύγκριση με τους ηρωινομανείς. Κατανοώ οτι τα πραγματα στην καθημερινότητα μας δεν ειναι ιδανικά. Κι εγω η ίδια προσπαθώ να συνδυάσω την δουλειά με το παιδί με μεγαλη δυσκολία, αλλα δεν εχω καταλάβει με τι κανεις την σύγκριση. Με κάποια άλλη εποχή; Με μια ιδεατή κατάσταση η οποια θα θέλαμε να υπάρχει, αλλα δεν;

[ponemeni]

Επιτρέψτε μου να πω ότι θεωρώ πως κάθε μητέρα θέλει το καλύτερο για το παιδί της, σε όλα τα στάδια ανάπτυξής του. Έχουν γραφτεί πολύ ενδιαφέροντα σχόλια σε αυτό το θέμα, θα ήθελα από την πλευρά μου να πω τα εξής.

Συμφωνώ ότι η είσοδος της γυναίκας στην εργασία έδωσε νέα πνοή στον ψυχισμό της, μην ξεχνάμε την θέση της γυναίκας ακόμη και σήμερα σε υποανάπτυκτες χώρες. Και μιλάω για την είσοδο της γυναίκας στην εργασία και όχι της μητέρας! και αυτό γιατί εκεί νομίζω ότι πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας ως γυναίκες και εν δυνάμει μητέρες είναι να βελτιωθεί ο εργασιακός στίβος για μία μητέρα. Προσωπικά θεωρώ ότι όταν μία γυναίκα εργάζεται και μείνει έγκυος τότε θα πρέπει να υπάρχει το θεσμικό πλαίσιο που να της επιτρέψει ανεπηρέαστη να ολοκληρώσει τον ρόλο της και με την πλήρη ανάπτυξη του βρέφους (ιδανικό θα ήταν τα 3 χρόνια) να μπορέσει να επιστρέψει στην εργασία της. Δυστυχώς όμως ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, ο χρόνος παραμονής της μητέρας στο σπίτι μετά την γέννα είναι πολύ περιορισμένος!

Σε ότι αφορά τον θηλασμό υπάρχουν εύκολες και δύσκολες περιπτώσεις ή καλύτερα να πω κάποιες φορές κάνουμε πιο εύκολη μία δύσκολη κατάσταση ή δυσκολεύουμε κάτι εύκολο. Θεωρώ πως η ψυχολογία της μητέρας κατευθύνει σε πολλά το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στο θηλασμό! και αυτή η ψυχολογία δυστυχώς πολλές φορές επηρεάζεται από τον εκφοβισμό, την άγνοια, την μη σωστή ενημέρωση.

[Mama_Anesti_]

Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλα τα posts , αλλά κάποια ενδεικτικα.

  Εγώ θηλάζω ένα χρόνο τώρα. Έχω δεχτεί  σχόλια για το θηλασμο και αυτά που μου έρχονται στο μυαλο είναι απο:

 

  Μία μαμά που θηλάσε μέχρι στους εξι και με παρότρυνε να σταματήσω κι εγώ στο εξάμηνο γιατί το γάλα πια δεν προσφέρει τίποτα.

 

Έναν παιδίατρο που μου είπε πως μεχρι το χρόνο πρεπει να αποθηλασω για να πειθαρχηθει το μωρό. (Δεν ρωτησα περισσότερα, δεν το σχολιασα καν)

 

Έναν γιατρό όταν ο μικρός ήταν εννέα μηνών και επαθα σκωληκοειδίτιδα κ του είπα πως θηλάζω κ θέλω συμβατή αντιβιωση. Μου είπε το κορυφαίο "ξέρω κι άλλη μία περίπτωση που ο μικρός τρώει γιουβαρλακια κ μετά τρεχει να θηλασει" και γέλασε. Εμεινα εμβροντητη απ τον τρόπο του. Ένας συνάδελφός του γύρνα και του λέει πως ο ΠΟΥ συνιστά τουλάχιστον 2 χρόνια μητρικου θηλασμου κ εκείνος συνέχισε πως το γάλα δεν χρειάζεται  σε ένα μωρο που τρώει πια τα πάντα.

 

Έχω ακούσει κι άλλα σχόλια αλλά αυτά ήταν τα top πιστεύω. Τελικά δεν χρειάζεται να δίνουμε καμιά σημασία. Άλλες μαμάδες θηλάζουν, άλλες δίνουν μπιμπερο με μητρικό ή αγελαδινό. Σημασία έχει να μεγαλώνουν τα παιδάκια μας  με αγάπη και φροντίδα. Να είναι ευτυχισμένα και υγιή!

 

 

 

[Έσπερος]

Επεσε στην αντιληψη μου τυχσια ενα αρθρο απο αμερικανικη εφημεριδα στο οποιο μιαεθελοντρια της La Leche League ειπε για τον θηλασμο οτι ειναι φυσιολογιξο, οχι ομως φυσιολογικο οπως αναπνεουμε, αλλα φυσιολογικο οπως περπαταμε....

[kine]

11 ώρες πρίν, Spirtoulito είπε:

Ποια ειναι αυτή η εποχή που επέτρεπε στα παιδια να μεγαλώνουν μαζι με τους γονείς τους; 

Επισης δεν ειμαι σίγουρη οτι καταλαβαίνω την σύγκριση με τους ηρωινομανείς. Κατανοώ οτι τα πραγματα στην καθημερινότητα μας δεν ειναι ιδανικά. Κι εγω η ίδια προσπαθώ να συνδυάσω την δουλειά με το παιδί με μεγαλη δυσκολία, αλλα δεν εχω καταλάβει με τι κανεις την σύγκριση. Με κάποια άλλη εποχή; Με μια ιδεατή κατάσταση η οποια θα θέλαμε να υπάρχει, αλλα δεν;

 

Δεν είμαι βέβαιη, σίγουρα η προβιομηχανική και υποπτεύομαι, πριν γίνει η οικογένεια πυρινική.

 

Η υπόθεση της έρευνας, έλεγε ότι μια γυναίκα που εργάζεται αισθάνεται πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα και έχει περισσότερη εξωστρέφεια και προσλαμβάνουσες, οπότε γυρνώντας στο σπίτι, είναι πιο "πλούσια" και μεταφέρει και το μεταφέρει και στα παιδιά της. Ενώ μια μητέρα που απασχολείται με τη φροντίδα των παιδιών της, ρουτινιάζει και νιώθει συμπλεγματικά, συχνά ακόμη και καταθλίβεται. Δέχομαι ότι έτσι είναι τα πράγματα. Οτι η σύγχρονη γυναίκα ΘΕΛΕΙ να εργαστεί για να νιώσει άξια, ότι προσφέρει, ότι είναι ικανή κτλ κτλ κτλ. Και από την άλλη, η κλεισούρα στο σπίτι, καταλήγει βραχνάς και αναζητούμε διεξόδους και εναλλαγές στην καθημερινότητα μας (όσες είμαστε με τα παιδιά μας). 

 

Αυτό λοιπόν με κάνει να σκέφτομαι, ότι έχουμε 'αρρωστη" κοινωνία και αναπαράγουμε, άρρωστες υπάρξεις, αφού για να αισθανθεί καλά ένας άνθρωπος, πρέπει να αποχωρίζεται την οικογένεια του, να "παρκάρει" τα μικρά του και να εργάζεται σε συνθήκες άκρως ανταγωνιστικές και στρεσογόνες (όπως είναι οι συνθήκες εργασίας της σύγχρονης κοινωνίας). Δηλαδή, το να είμαστε μακρυά από τους αγαπημένους μας και βιώνουμε την ένταση και τις απαιτήσεις, μιας ανταγωνιστικής εργασιακής καθημερινότητας, μας κάνει να νιώθουμε "ολοκληρωμένοι"?! Ενώ το να ζούμε αναπτύσσοντας τη σχέση μας και τους δεσμούς μας, με τα παιδιά μας και την ευρύτερη οικογένεια μας, μας κάνει να μονοτονούμε και να καταθλιβόμαστε;! 

Αν έχεις σχέση με εξαρτημένους, θα σου πουν ότι το να είσαι υπό την επίδραση της ουσίας, είναι ΤΕΛΕΙΟ! Απλά είναι υπέροχο. Δεν τους πειράζει τίποτα και κανένας και αισθάνονται περίφημα. Δεν θέλουν να σταματήσουν, δεν θέλουν κάτι άλλο, δεν χρειάζονται κάτι άλλο. Ζουν μια χαρά, μαστουρωμένοι! Κι όμως, είναι άρρωστοι. Κι όμως, δεν τους ενδιαφέρει.

Ετσι και οι εργαζόμενοι. Εϊναι εξαρτημένοι από τη δουλειά τους, όχι μόνο πρακτικά και για οικονομικούς λόγους, αλλά κυρίως συναισθηματικά, γιατί η εργασία έχει ταυτιστεί στην κοινή συνείδηση, ως μέσο αυτοεκπλήρωσης, ως υπέρτατος στόχος, ως αξία ανώτερη από κάθε τι άλλο. Κι έτσι, μπορεί στην πραγματικότητα να δυσφορείς με τη δουλειά σου, αλλά χαίρεσαι που έχεις δουλειά και είσαι εργαζόμενος! 

 

Αν πάμε πιο πίσω, στις αρχές τις βιομηχανικής επανάστασης, θα βρούμε ακόμη χειρότερες ασχήμιες, όπως το να εργάζονται σαν δούλοι και να βασανίζονται, μικρά παιδιά, να ζουν οι άνθρωποι στα φτωχοκομεία και τα πτώματα τους, να πωλούνται για λίγα χρήματα, στους ιατρούς του τότε, για ανατομία και μελέτη. οκ. Σήμερα, έχουμε καλύτερες συνθήκες ζωής!

 

Συζητάμε "τί πήγε λάθος" στον θηλασμό και επειδή διαπιστώνω ότι το λάθος δεν είναι ατομική υποθεση, αλλά κοινωνική που επιδρά ασυνείδητα σε κάθε μητέρα, λιγότερο ή περισσότερο, αναφέρομαι σε καταστάσεις τις καθημερινότητας μας, που υποσκάπτουν την εδραίωση του θηλασμού, πρώτα πρώτα στη συνείδηση μας και στη συνέχεια και στην πράξη. Εμείς ασχολούμαστε με το πρακτικό, αλλά αν δεν αναγνωρίζουμε και το ηθικόσυναισθηματικό κομμάτι, δεν μπορούμε να βρούμε απαντήσεις.

[Lenia16]

1 hour ago, kine είπε:

 

Δεν είμαι βέβαιη, σίγουρα η προβιομηχανική και υποπτεύομαι, πριν γίνει η οικογένεια πυρινική.

 

Η υπόθεση της έρευνας, έλεγε ότι μια γυναίκα που εργάζεται αισθάνεται πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα και έχει περισσότερη εξωστρέφεια και προσλαμβάνουσες, οπότε γυρνώντας στο σπίτι, είναι πιο "πλούσια" και μεταφέρει και το μεταφέρει και στα παιδιά της. Ενώ μια μητέρα που απασχολείται με τη φροντίδα των παιδιών της, ρουτινιάζει και νιώθει συμπλεγματικά, συχνά ακόμη και καταθλίβεται. Δέχομαι ότι έτσι είναι τα πράγματα. Οτι η σύγχρονη γυναίκα ΘΕΛΕΙ να εργαστεί για να νιώσει άξια, ότι προσφέρει, ότι είναι ικανή κτλ κτλ κτλ. Και από την άλλη, η κλεισούρα στο σπίτι, καταλήγει βραχνάς και αναζητούμε διεξόδους και εναλλαγές στην καθημερινότητα μας (όσες είμαστε με τα παιδιά μας). 

 

Αυτό λοιπόν με κάνει να σκέφτομαι, ότι έχουμε 'αρρωστη" κοινωνία και αναπαράγουμε, άρρωστες υπάρξεις, αφού για να αισθανθεί καλά ένας άνθρωπος, πρέπει να αποχωρίζεται την οικογένεια του, να "παρκάρει" τα μικρά του και να εργάζεται σε συνθήκες άκρως ανταγωνιστικές και στρεσογόνες (όπως είναι οι συνθήκες εργασίας της σύγχρονης κοινωνίας). Δηλαδή, το να είμαστε μακρυά από τους αγαπημένους μας και βιώνουμε την ένταση και τις απαιτήσεις, μιας ανταγωνιστικής εργασιακής καθημερινότητας, μας κάνει να νιώθουμε "ολοκληρωμένοι"?! Ενώ το να ζούμε αναπτύσσοντας τη σχέση μας και τους δεσμούς μας, με τα παιδιά μας και την ευρύτερη οικογένεια μας, μας κάνει να μονοτονούμε και να καταθλιβόμαστε;! 

Αν έχεις σχέση με εξαρτημένους, θα σου πουν ότι το να είσαι υπό την επίδραση της ουσίας, είναι ΤΕΛΕΙΟ! Απλά είναι υπέροχο. Δεν τους πειράζει τίποτα και κανένας και αισθάνονται περίφημα. Δεν θέλουν να σταματήσουν, δεν θέλουν κάτι άλλο, δεν χρειάζονται κάτι άλλο. Ζουν μια χαρά, μαστουρωμένοι! Κι όμως, είναι άρρωστοι. Κι όμως, δεν τους ενδιαφέρει.

Ετσι και οι εργαζόμενοι. Εϊναι εξαρτημένοι από τη δουλειά τους, όχι μόνο πρακτικά και για οικονομικούς λόγους, αλλά κυρίως συναισθηματικά, γιατί η εργασία έχει ταυτιστεί στην κοινή συνείδηση, ως μέσο αυτοεκπλήρωσης, ως υπέρτατος στόχος, ως αξία ανώτερη από κάθε τι άλλο. Κι έτσι, μπορεί στην πραγματικότητα να δυσφορείς με τη δουλειά σου, αλλά χαίρεσαι που έχεις δουλειά και είσαι εργαζόμενος! 

 

Αν πάμε πιο πίσω, στις αρχές τις βιομηχανικής επανάστασης, θα βρούμε ακόμη χειρότερες ασχήμιες, όπως το να εργάζονται σαν δούλοι και να βασανίζονται, μικρά παιδιά, να ζουν οι άνθρωποι στα φτωχοκομεία και τα πτώματα τους, να πωλούνται για λίγα χρήματα, στους ιατρούς του τότε, για ανατομία και μελέτη. οκ. Σήμερα, έχουμε καλύτερες συνθήκες ζωής!

 

Συζητάμε "τί πήγε λάθος" στον θηλασμό και επειδή διαπιστώνω ότι το λάθος δεν είναι ατομική υποθεση, αλλά κοινωνική που επιδρά ασυνείδητα σε κάθε μητέρα, λιγότερο ή περισσότερο, αναφέρομαι σε καταστάσεις τις καθημερινότητας μας, που υποσκάπτουν την εδραίωση του θηλασμού, πρώτα πρώτα στη συνείδηση μας και στη συνέχεια και στην πράξη. Εμείς ασχολούμαστε με το πρακτικό, αλλά αν δεν αναγνωρίζουμε και το ηθικόσυναισθηματικό κομμάτι, δεν μπορούμε να βρούμε απαντήσεις.

Μπορείς, εσύ και όποιος άλλος θέλει, να διαβάσει για την ιεράρχηση των αναγκών από τους κοινωνιολόγους και κυρίως του Μασλοου, αν δεν είστε ήδη γνώστες βέβαια. Η αυτοπραγμάτωση είναι στην κορυφή της πυραμίδας κ η οικογένεια στη μέση. Κανείς δε λέει ότι η οικογένεια κ τα παιδιά δεν είναι σημαντικά, μαλλον το πιο σημαντικό για τους πιο πολλούς από εμάς, ΑΛΛΑ, ένας σύγχρονος ανθρωπος-γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε με δεδομένα περασμένων αιώνων- έχει ανάγκη την προσωπική ικανοποίηση για να ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα. Όπως δεν μπορείς μια ζωή να ζεις κλεισμένος μέσα στο σπίτι, θες να βγεις μια βόλτα, να πας ένα σινεμά, να μιλήσεις με έναν άνθρωπο. Δεν είναι βιολογική ανάγκη αλλά αν δεν το κάνεις θα αρρωστήσεις. Γιατί είσαι άνθρωπος κ πρέπει να εκπληρώσεις κ άλλες ανάγκες πλην των βιολογικών όπως οι ψυχολογικές, οι κοινωνικές, οι πολιτιστικές κλπ. Στο να συγκρίνεις την ανάγκη για εργασία με την εξάρτηση από τα ναρκωτικά ομολογώ δε βρίσκω καμία συνάφεια. Σίγουρα τα παιδιά έχουν ανάγκη την παρουσία των γονιών αλλά κ οι γονείς έχουν δικές τους αναγκες, διαφωνώ κάθετα στο ότι από τη στιγμή που κάνουμε παιδιά οι δικές επιθυμίες μπαίνουν στο συρτάρι γιατί στο τέλος θα καταλήξουμε να μισούμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας κ την ιδια τη ζωη. Κ δε μιλάμε για κάτι περισσότερο απο επιστροφή στην πρότερη κατασταση-οσοι δούλευαν προ τέκνων. Τα παιδιά φεύγουν @kine κάποια στιγμή κ μένεις μόνος. Πρέπει να φροντισεις να τα χεις καλά με τον εαυτό σου, με όποιο τρόπο θέλει κ μπορεί ο καθένας. 

Επεξεργάστηκαν 8 Φεβρουαρίου,2018 by Lenia16

[Έσπερος]

@kine έχεις δίκιο για τις συνθήκες ζωής του σύγχρονου ανθρώπου και τη συναισθηματική αλλοτρίωση που έχει φέρει η νεότερη εποχή, όμως νομίζω ότι στο μυαλό σου έχεις εξιδανικεύσει ένα παρελθόν που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Σε ποια κοινωνία οι γυναίκες ήταν αποκλειστικά σπίτι επιφορτισμένες μόνο με τη φροντίδα των παιδιών; Αυτό μου φέρνει στο μυαλό μόνο μικροαστικές οικογένειες του 20ου αι.Στις παραδοσιακές κοινωνίες οι γυναίκες είχαν πολλές αρμοδιότητες εντός και εκτός σπιτιού ακόμα (πχ αγροτικές εργασίες, πώληση προϊόντων κλπ) οι οποίες προφανώς και τους αποσπούσαν πολύτιμο χρόνο από τα παιδιά τους -  που μην ξεχνάμε ότι σε εποχές μεγάλης θνησιμότητας δεν ήταν τόσο "πολύτιμα" και μοναδικά όσο τα θεωρούμε σήμερα. Σίγουρα πολλές από τις εργασίες αυτές γίνονταν με την παρουσία των παιδιών (το babywearing υπήρχε πριν γίνει μόδα!) αλλά ήταν εξίσου συνηθισμένο τα μεγαλύτερα αδέρφια να προσέχουν τα μικρότερα, ή η εκτεταμένη οικογένεια να ασχολείται με τα παιδιά, όσο η μητέρα έκανε άλλες δουλειές. Για τις μέσες-ανώτερες τάξεις ξέρουμε όλοι ότι υπήρχαν τροφοί που θήλαζαν τα παιδιά, παραμάνες, παιδαγωγοί κλπ. Οπότε αυτό το μοντέλο ότι στο παρελθόν η γυναίκα ήταν αφοσιωμένη στα παιδιά χωρίς άλλες δραστηριότητες είναι μάλλον στη φαντασία μας και όχι ιστορική πραγματικότητα. 

[Sentir...natureza]

Eγω δεν θα μιλησω για εξιδανικευση των παλαιοτερων εποχων ως προς την ποιοτητα του χρονου που περνουσαν τα παιδια με τους γονεις τους γιατι οπως ειπε και η @Έσπερος οι μαμαδες ειχαν πολυ περισσοτερες εργασιες και η συσταση της οικογενειας γενικοτερα ηταν διαφορετικη. Υποστηριζω ομως οτι το ιδανικοτερο ειναι η μαμα να μην δουλευει και να βρισκεται με τα παιδια της κατα τη διαρκεια των χρονων που μεγαλωνουν. Διαφωνω ακομη και με το ωραριο των δημοτικων σχολειων (ποσο μαλλον των παιδικων σταθμων), ειναι πολλες οι ωρες που τα παιδια βρισκονται μακρυα απ΄το σπιτι και αυτο ερχεται στην αναγκη των γονεων να δουλεψουν και καπου πρεπει να απασχολειται το παιδι. Εξαλλου, ετσι ξεκινησε ο θεσμος των σχολειων και οχι η παιδαγωγικη αναπτυξη (που ακομη ειναι σε βρεφικο σταδιο και στη χωρα μας). Θα συμφωνησω με την @kine για την αρρωστη αντιληψη που εχει διαμορφωθει οτι η μαμα ειναι καλυτερο να δουλευει για να μην "μπουχτιζει" απο τα παιδια της. Κατανοω οτι η ολοημερη κλεισουρα ειναι κατι που σε κανει να μην ευχαριστιεσαι το μεγαλωμα των παιδιων, αλλα ποιος μιλησε για 24 ωρες το 24ωρο εσωκλειστη μαμα; Φυσικα και μπορει να βγει μια βολτα, να παει το σινεμα της, να κανει κατι για τον εαυτο της, επιβαλλεται θα ελεγα. Αλλα να θεωρουμε οτι το να βρισκεσαι με τα παιδια σου 3 ωρες την ημερα σε κανει καλυτερη μαμα δεν το κατανοω και δεν το δεχομαι. Αν αναλογιστουμε οτι οι γονεις βρισκονται με τα παιδια τους μετα τις 4 και μεχρι να κοιμηθουνε τοτε θα συνειδητοποιησουμε οτι υπαρχουν στην ζωη των παιδιων τους ουτε κατα το 1/3! Το παιδι αν το ρωτουσαμε σιγουρα θα προτιμουσε να βρισκεται ολο του τον χρονο με τη μαμα (και τον μπαμπα, δεν τον αποκλειω) και αυτο εκφραζει αναγκη για την παρουσια των γονιων στη ζωη του. Εξαλλου, και πολλες μαμαδες δυσκολευονται πολυ οταν γυρνανε στη δουλεια και αφηνουν το μικρο τους, κατι που δειχνει οτι το ενστικτο προσταζει επαφη.

Επισης, σιγουρα οι γονεις εχουν και δικες τους αναγκες αλλα κατα την γνωμη μου αυτες μπαινουν σε δευτερη μοιρα απο τη στιγμη που γινονται γονεις. Δεν πιστευω οτι πρεπει να τις βαλουν στο συρταρι και να τις ξαναβγαλουν οταν τα παιδια μεγαλωσουν, αλλα υπαρχει και το ενδιαμεσο. Αν εβαζες τις αναγκες σου στη 1η θεση των προτεραιοτητων σου, τωρα θα ειναι στην 3η, γιατι τα παιδια σε εχουν αναγκη κι αν δεν μπορουμε να το αντιληφθουμε αυτο τοτε κατι παει πολυ στραβα με την κοινωνια μας.

2 ώρες πρίν, kine είπε:

Σήμερα, έχουμε καλύτερες συνθήκες ζωής!

Στην χωρα μας ναι, αλλα ας μην ξεχναμε οτι σε καποιες χωρες οι συνθηκες παραμενουν αθλιες οπως ειμασταν εμεις προ δεκαετιων. Οπως επισης, οτι σε καποιες χωρες, νοσηρες καταστασεις (οπως η επιστροφη της μαμας στη δουλεια στις 40 μερες) που βιωνουμε ακομη εδω, εχουν ξεπεραστει προ πολλου. Υπαρχει πολυς δρομος για να διορθωσουμε την κοινωνια μας, αλλα μπορουμε να αρχισουμε απο τα παιδια μας.

 

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Η αυτοπραγμάτωση είναι στην κορυφή της πυραμίδας κ η οικογένεια στη μέση

Για να φτασεις στην κορυφη της πυραμιδας πρεπει να κατεχεις πρωτα τη βαση. Αφου καλυφθουν οι βασικες αναγκες των παιδιων (τροφη, στεγη, κλπ), ακολουθει η ασφαλεια (απο την οικογενεια κα) και αμεσως μετα η αγαπη (οικογενεια).Αφου καλυψεις αυτα τα σημαντικα στοιχεια μπορεις να πας παρακατω. Τι ασφαλεια νιωθει το παιδι οταν οπως λεει και Kine τα "παρκαρουμε" στον παιδικο, σε ενα ξενο μερος γι'αυτα με ξενους ανθρωπους, κι αυτα σπαραζουν για να γυρισει πισω η ασφαλεια τους (μαμα);

 

Θεωρω οτι αυτα που γραφονται απο την @kine, ειναι ευστοχα για το θεμα του θηλασμου. Πρεπει να κοιταξουμε βαθια στο εδαφος για να αντιληφθουμε τι αρρωσταινει το δεντρο.

Επεξεργάστηκαν 8 Φεβρουαρίου,2018 by Sentir...natureza

[ferby]

Μιας και είναι γενικό λοιπόν το θέμα θα καταγράψω και εγώ την'' δυσανασχέτηση΄΄ μου

 

Όταν μια γυναίκα καταφεύγει στο γιατρό, στο ίντερνετ με το ερώτημα έχω πρόβλημα στον θηλασμό.... Αντιλαμβανόμαστε  ότι μιλάει μια γυναίκα που προσπαθεί και θέλει να θηλάσει αλλά κάτι την απασχολέι?

Διαρκώς, όταν ζητά μια γυναίκα βοήθεια για τον θηλασμό , υπερτονίζετε  το θέμα φυσιολογικός θηλασμός - παραφύση το μπουκάλι  σαν να είναι αυτό το πρόβλημα της κάθε μάνας που αντιμετωπίζει πρόβλημα και φυσικά  το θέμα της ''θέλησης'' της.

Οι γυναίκες που δεν θηλάζουν γιατι έτσι θέλουν, χωρίς να αντιμετωπίζουν κάποια δυσκολία, δεν έχουν καμία ερώτηση -απορία και δεν απευθύνονται στο ίντερνετ για βοήθεια.Κάνουν με χαρά και τσακπινιά την ζωή τους.

Το να βομβαρδίζονται με ενοχικά σχόλια  γυναίκες που παρασυρόμενες απο το διαδίκτυο νιώθουν ως και ανίκανες μάνες επειδή πονάνε  ή δεν βάζει βάρος ένα μωρό   ή δεν είχαν γάλα κοκ  ή για τον τρόπο που γεννάνε με επισκληρίδιο ή καισαρική , αν δουλεύουν ή όχι με κάνει να αναρωτιέμαι για το τι είδους άνθρωποι είμαστε  ....

Είμαι ανιδιοτελής άνθρωπος, θυσία θα γίνω για το παιδί μου, αλλα πάνω όλα το παιδί θέλει να έχει άνθρωπο μάνα! 

 

*Επίσης έχω παρατηρήσει πότε διαβάζω και  γράφω στο φορουμ! Όταν δεν έχω δουλειά , παιδιά και σκυλιά! Δηλαδή κάθομαι και ψάχνω ενασχόληση.υγ(για γενική συζήτηση μιλάω οχι ενημερωτικά....)

Επεξεργάστηκαν 8 Φεβρουαρίου,2018 by ferby

[zaxaroulini]

Η γυναίκα από την στιγμή που βγήκε στην εργασία, κάνει ότι έκανε και πριν συν την εργασία!! τουλάχιστον παλιότερα η μητέρα περνούσε κάποιο χρόνο με τα παιδιά της, τώρα δυστυχώς μπορεί να τα βλέπει και ελάχιστα μέσα στην ημέρα με ότι αυτό συνεπάγεται! Βέβαια δεν δουλεύουν όλες για ευχαρίστηση, πολλές δουλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζειν! Το θέμα είναι να μην κάνεις κάποια πράγματα αυτοσκοπό γιατί τότε χάνονται οι ισορροπίες πολύ εύκολα! και εγώ είμαι υπέρ του να είναι η μητέρα στο σπίτι αλλά όταν αυτό είναι εφικτό. Ειδικά στην εποχή μας που υπάρχουν και πολλές μονογονεικές οικογένειες το να εργάζεται η μητέρα είναι μονόδρομος.

Ως προς τον θηλασμό, εννοείται ότι είναι ότι καλύτερο για το μωρό, όσες δεν θέλουν / μπόρεσαν όμως να θηλάσουν δικαίωμά τους! Δεν νομίζω ότι φταίει η ελλειπή ενημέρωση κλπ όλες ξέρουμε ποιο είναι το καλύτερο αν το κάνουμε είναι άλλο θέμα, ούτε χρειάζεται κάποιος να απολογηθεί ούτε να καταδικαστεί!

[Lenia16]

πρίν από 53 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Eγω δεν θα μιλησω για εξιδανικευση των παλαιοτερων εποχων ως προς την ποιοτητα του χρονου που περνουσαν τα παιδια με τους γονεις τους γιατι οπως ειπε και η @Έσπερος οι μαμαδες ειχαν πολυ περισσοτερες εργασιες και η συσταση της οικογενειας γενικοτερα ηταν διαφορετικη. Υποστηριζω ομως οτι το ιδανικοτερο ειναι η μαμα να μην δουλευει και να βρισκεται με τα παιδια της κατα τη διαρκεια των χρονων που μεγαλωνουν. Διαφωνω ακομη και με το ωραριο των δημοτικων σχολειων (ποσο μαλλον των παιδικων σταθμων), ειναι πολλες οι ωρες που τα παιδια βρισκονται μακρυα απ΄το σπιτι και αυτο ερχεται στην αναγκη των γονεων να δουλεψουν και καπου πρεπει να απασχολειται το παιδι. Εξαλλου, ετσι ξεκινησε ο θεσμος των σχολειων και οχι η παιδαγωγικη αναπτυξη (που ακομη ειναι σε βρεφικο σταδιο και στη χωρα μας). Θα συμφωνησω με την @kine για την αρρωστη αντιληψη που εχει διαμορφωθει οτι η μαμα ειναι καλυτερο να δουλευει για να μην "μπουχτιζει" απο τα παιδια της. Κατανοω οτι η ολοημερη κλεισουρα ειναι κατι που σε κανει να μην ευχαριστιεσαι το μεγαλωμα των παιδιων, αλλα ποιος μιλησε για 24 ωρες το 24ωρο εσωκλειστη μαμα; Φυσικα και μπορει να βγει μια βολτα, να παει το σινεμα της, να κανει κατι για τον εαυτο της, επιβαλλεται θα ελεγα. Αλλα να θεωρουμε οτι το να βρισκεσαι με τα παιδια σου 3 ωρες την ημερα σε κανει καλυτερη μαμα δεν το κατανοω και δεν το δεχομαι. Αν αναλογιστουμε οτι οι γονεις βρισκονται με τα παιδια τους μετα τις 4 και μεχρι να κοιμηθουνε τοτε θα συνειδητοποιησουμε οτι υπαρχουν στην ζωη των παιδιων τους ουτε κατα το 1/3! Το παιδι αν το ρωτουσαμε σιγουρα θα προτιμουσε να βρισκεται ολο του τον χρονο με τη μαμα (και τον μπαμπα, δεν τον αποκλειω) και αυτο εκφραζει αναγκη για την παρουσια των γονιων στη ζωη του.

Επισης, σιγουρα οι γονεις εχουν και δικες τους αναγκες αλλα κατα την γνωμη μου αυτες μπαινουν σε δευτερη μοιρα απο τη στιγμη που γινονται γονεις. Δεν πιστευω οτι πρεπει να τις βαλουν στο συρταρι και να τις ξαναβγαλουν οταν τα παιδια μεγαλωσουν, αλλα υπαρχει και το ενδιαμεσο. Αν εβαζες τις αναγκες σου στη 1η θεση των προτεραιοτητων σου, τωρα θα ειναι στην 3η, γιατι τα παιδια σε εχουν αναγκη κι αν δεν μπορουμε να το αντιληφθουμε αυτο τοτε κατι παει πολυ στραβα με την κοινωνια μας.

Στην χωρα μας ναι, αλλα ας μην ξεχναμε οτι σε καποιες χωρες οι συνθηκες παραμενουν αθλιες οπως ειμασταν εμεις προ δεκαετιων. Οπως επισης, οτι σε καποιες χωρες, νοσηρες καταστασεις (οπως η επιστροφη της μαμας στη δουλεια στις 40 μερες) που βιωνουμε ακομη εδω, εχουν ξεπεραστει προ πολλου. Υπαρχει πολυς δρομος για να διορθωσουμε την κοινωνια μας, αλλα μπορουμε να αρχισουμε απο τα παιδια μας.

 

Για να φτασεις στην κορυφη της πυραμιδας πρεπει να κατεχεις πρωτα τη βαση. Αφου καλυφθουν οι βασικες αναγκες των παιδιων (τροφη, στεγη, κλπ), ακολουθει η ασφαλεια (απο την οικογενεια κα) και αμεσως μετα η αγαπη (οικογενεια).Αφου καλυψεις αυτα τα σημαντικα στοιχεια μπορεις να πας παρακατω. Τι ασφαλεια νιωθει το παιδι οταν οπως λεει και Kine τα "παρκαρουμε" στον παιδικο, σε ενα ξενο μερος γι'αυτα με ξενους ανθρωπους, κι αυτα σπαραζουν για να γυρισει πισω η ασφαλεια τους (μαμα);

 

Θεωρω οτι αυτα που γραφονται απο την @kine, ειναι ευστοχα για το θεμα του θηλασμου. Πρεπει να κοιταξουμε βαθια στο εδαφος για να αντιληφθουμε τι αρρωσταινει το δεντρο.

Καλό θα ήταν, όπως κ με το θέμα του θηλασμού, να μη βάζουμε τέτοια διλήμματα γιατί μπορεί εγώ σαν άνθρωπος να είμαι χοντροπετση κ να μη με αγγίζουν τέτοια λεγόμενα αλλά όταν λέμε ότι οι μαμάδες παρκάρουν τα παιδιά τους σε ξένο μέρος με ξένους ανθρώπους είναι απλά απαράδεκτο. Δε νομίζω ότι καμία μαμά θέλει να αφήνει το παιδί της με τις ώρες για να πάει για δουλειά στη σημερινή Ελλάδα με τις υπάρχουσες συνθήκες, αντί να κάθεται να παίζει μαζί του, να πάνε βολτες κ να το χαίρεται. Υπάρχουν γυναίκες καριέρας που ολοκληρώνονται μέσα από τη δουλειά τους, αλλά οι περισσότερες είναι υπάλληλοι που πληρώνονται με τρεις κ εξήντα ή ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν μπορούν να λείψουν μια μέρα από το μαγαζί ή το γραφείο τους γιατί θα χάσουν την πελατεία. Υπάρχουν οικογένειες που δεν αντέχουν οικονομικά την αποχη της μητέρας από την εργασία της. Ας μην κρίνουμε με τα δικά μας δεδομένα κ τον υπόλοιπο κόσμο.

 

Όταν τα μωρά μεγαλώσουν κ γίνουν διαδραστικοι πολίτες της κοινωνίας, δε θα ασχοληθεί κανείς με το αν θήλασαν ή όχι ούτε αν η μάνα τους δούλευε. Σημασία έχει να καταφέρεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να διαμορφώσεις ένα σωστο και ολοκληρωμένο χαρακτήρα και άνθρωπο. 

Επεξεργάστηκαν 8 Φεβρουαρίου,2018 by Lenia16

[Sentir...natureza]

1 ώρα πρίν, Lenia16 είπε:

και αυτο ερχεται στην αναγκη των γονεων να δουλεψουν

1 ώρα πρίν, Lenia16 είπε:

Υπάρχουν γυναίκες καριέρας που ολοκληρώνονται μέσα από τη δουλειά τους, αλλά οι περισσότερες είναι υπάλληλοι που πληρώνονται με τρεις κ εξήντα ή ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν μπορούν να λείψουν μια μέρα από το μαγαζί ή το γραφείο τους γιατί θα χάσουν την πελατεία

Δεν αντιλεγω οτι ειναι αναγκη πλεον για καποιες οικογενειες. Βεβαια, πρεπει να αναλογιστουμε και τα υλικα αγαθα που θεωρει μια οικογενεια οτι εχει αναγκη. Αν νοικιαζει σπιτι 100 τετρ. και εχει 2 αμαξια, βαλε ψωνια για ρουχα, κινητα, κλπ τοτε αντιλαμβανεσαι οτι λογικο ειναι να χρειαζονται παραπανω χρηματα. Ουτε ειναι ευκολο μια γυναικα να αφησει την σιγουρη δουλεια της. Προσωπικα, για να χρειαζεται να μην δουλευω, προτιμω να ζησω με λιγοτερα για καποια χρονια για να ειμαι παρουσα στο παιδι μου. Μην πεσετε να με φατε νομιζοντας οτι κρινω εσας οτι δεν θα το κανατε. Θα το εκανα διοτι ο τροπος που βλεπω την δουλεια ειναι τετοιος που δεν υπηρχε περιπτωση να μην κατσω με τα παιδια.  Ο καθενας κανει τις επιλογες του με βαση αυτα που πιστευει.  Για μενα ειναι προτιμοτερο να αφησω μια σιγουρη δουλεια (θα ξαναβρω σιγουρα κατι στο μελλον οταν ερθει η ωρα) ή να προσπαθησω να βρω αλλους τροπους εισοδηματος και να αφοσιωθω στο μεγαλωμα των παιδιων παρα να μεινω στην σιγουρια και να δυσκολευομαι με το θηλασμο, με τις δουλειες, το μαγειρεμα, τον χρονο με το παιδι-αληθεια ο προσωπικος χρονος που ειναι;στη δουλεια;

 

 

Επεξεργάστηκαν 8 Φεβρουαρίου,2018 by Sentir...natureza

[marakiz]

On 5/2/2018 at 8:32 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

Οταν λεω ενημερωση εννοω και το πρακτικο κομματι. Εφοσον ομως ειναι αδυνατη μεχρι να κρατησουμε το μωρο, ειναι στο χερι μας να την φερουμε οσο γινεται πιο κοντα στην πραγματικοτητα. Επισκεψεις σε συμβουλο θηλασμου πριν τη γεννα βοηθανε να προσομοιασουμε το θηλασμο με την κουκλα που εχουν, ακομη και να κανουμε εξασκηση με καποιο λουτρινο στο σπιτι μας. Ιδανικα, τις πρωτες ωρες μετα τη γεννα (μην πω την πρωτη ωρα) εχουμε μαζι μας τον συμβουλο ωστε να μην χασουμε πολυτιμο χρονο και να ξεκινησουμε αμεσως να βαζουμε το μωρο σωστα στο στηθος. 

 

Δεν θα έπρεπε κανονικά να κάνουμε τόση προετοιμασία ώστε να καταφέρουμε να θηλάσουμε. Δεν έχουν όλες οι γυναίκες την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν συμβούλους θηλασμού, ούτε χρόνο να πηγαίνουν σε σεμινάρια.

 

On 5/2/2018 at 8:32 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

Ο

Γενικα, πιστευω οτι αν η γυναικα ειναι 100% αποφασισμενη να θηλασει αποκλειστικα, θα κανει τα παντα για να ενημερωθει πληρως απο πριν και να ειναι ετοιμη να αντιμετωπισει τις κακες συμβουλες ή οποια προβληματα προκυψουν. Αν περιμενει οτι θα της ερθει φυσικα μολις γεννησει τοτε μαλλον θα αντιμετωπισει θεματα γιατι δεν θα ξερει πως να διαχειριστει αυτα που θα της λενε.

 

Αυτό το πιστεύω κι εγώ κι έτσι ακριβώς το σκεφτόμουν όσο ήμουν έγκυος. Έλεγα πως το αν θα γεννήσω με καισαρική δεν είναι κάτι που περνάει από το χέρι μου και θα εμπιστευτώ το γιατρό μου αν προκύψει τέτοια ανάγκη. Ότι και να γίνει όμως θα θηλάσω. Πήγα σε 2 σεμινάρια, διάβασα πολύ στο ίντερνετ και ξεκοκάλισα το βιβλίο της Πατσούρου. Τελικά όντως οδηγήθηκα σε έκτακτη καισαρική και θήλασα αποκλειστικά παρότι τον πρώτο μήνα υπέφερα από πληγιασμένη θηλή. Κάθε φορά που ήταν να ταίσω από αυτό το στήθος έτρεμα, έσφιγγα τα νύχια μου στο δέρμα μου για να μην ουρλιάξω και τρομάξω το μωρό. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το βιβλίο της Πατσούρου και ξαναενημερωνόμουν. Ήξερα πως πρέπει να θηλάζω κι από το πληγωμένο στήθος για να διατηρήσει την παραγωγή του, ήξερα πως θα περάσει κάποια στιγμή αν ακολουθούσα σωστές οδηγίες και έκανα υπομονή. 

 

Αυτό που με έσωσε ήταν η γνώση, ήμουν πλήρως ενημερωμένη για οποιαδήποτε δυσκολία συναντήσω, γι αυτό να μην παραξενεύεστε όταν το λέμε και το ξαναλέμε για το πόσο σημαντική είναι η ενημέρωση.  Δεν ξέρω αν θα είχα καταφέρει να το ξεπεράσω όλο αυτό αν δεν ήμουν πλήρως ενημερωμένη και άρα ικανή πάρα τις λάθος συμβουλές και προτροπές να επιμείνω στο πείσμα μου. 

 

Ωστόσο ξαναλέω, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι έτσι τα πράγματα, θα έπρεπε να υπάρχει κανονική, πρακτική βοήθεια χωρίς οικονομική επιβάρυνση της νέας μητέρας. Δεν είναι όλες οι γυναίκες πεισματάρες ή του προγράμματος.

[zaxaroulini]

40 minutes ago, Sentir...natureza said:

Δεν αντιλεγω οτι ειναι αναγκη πλεον για καποιες οικογενειες. Βεβαια, πρεπει να αναλογιστουμε και τα υλικα αγαθα που θεωρει μια οικογενεια οτι εχει αναγκη. Αν νοικιαζει σπιτι 100 τετρ. και εχει 2 αμαξια, βαλε ψωνια για ρουχα, κινητα, κλπ τοτε αντιλαμβανεσαι οτι λογικο ειναι να χρειαζονται παραπανω χρηματα. Ουτε ειναι ευκολο μια γυναικα να αφησει την σιγουρη δουλεια της. Προσωπικα, για να χρειαζεται να μην δουλευω, προτιμω να ζησω με λιγοτερα για καποια χρονια για να ειμαι παρουσα στο παιδι μου. Μην πεσετε να με φατε νομιζοντας οτι κρινω εσας οτι δεν θα το κανατε. Θα το εκανα διοτι η γνωμη μου γενικοτερα για την δουλεια ειναι αρνητικη, ποσο μαλλον αν εχω παιδια.  Ο καθενας κανει τις επιλογες του με βαση αυτα που πιστευει.  Για μενα ειναι προτιμοτερο να αφησω μια σιγουρη δουλεια (θα ξαναβρω σιγουρα κατι στο μελλον οταν ερθει η ωρα) ή να προσπαθησω να βρω αλλους τροπους εισοδηματος και να αφοσιωθω στο μεγαλωμα των παιδιων παρα να μεινω στην σιγουρια και να δυσκολευομαι με το θηλασμο, με τις δουλειες, το μαγειρεμα, τον χρονο με το παιδι-αληθεια ο προσωπικος χρονος που ειναι;στη δουλεια;

 

 

 

Επειδή μάλλον ζω σε άλλο πλανήτη, ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ξέρετε πόσος είναι? ένα ζευγάρι που δεν έχει δικό του σπίτι και νοικιάζει και με δύο παιδιά, πόσα χρειάζονται τον μήνα για να ζήσουν??? ο άντρας μπορεί να παίρνει 600 ευρώ, τα οποία ίσα ίσα που φτάνουν σε ενοίκιο, λογαριασμούς, φαγητό?

με ένα μισθό των 600 ευρώ δεν μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς ένα ζευγάρι με 2 παιδιά, αν δεν δουλεύει και η γυναίκα. Και όταν λέω αξιοπρεπώς δεν εννοώ 10 αυτοκίνητα και 10 κινητά. Τώρα όποιοι έχουν οικονομική άνεση προφανώς τους φαίνονται περίεργα όλα αυτά!

[marakiz]

22 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 

ομως θεωρω υπερβολη να λεμε οτι αναμεσα στις συγχρονες μαμαδες ειναι εξαιρεση οποια θηλαζει. 

 

Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή, πάντως είναι κάτι που συμβαίνει. Ή για το δούμε πιο σωστά ίσως η εξαίρεση που λες να αφορά γυναίκες που θηλάζουν πέρα των πρώτων μηνών. Γιατί στο περιβάλλον μου είναι αρκετές οι κοπέλες που θήλασαν μέχρι 3-4 μήνες, ελάχιστες μέχρι τον πρώτο χρόνο κι αρκετά πιο λίγες μετά τον πρώτο χρόνο. Άρα μετά το πρώτο 6μηνο ένιωθα και νιώθω μια από τις εξαιρέσεις. Κι όταν βρεθώ με μαμά που θηλάζει μετά τον πρώτο χρόνο νιώθω πιο άνετα, παρότι νιώθω άνετα έτσι κι αλλιώς.

 

23 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Λυπάμαι που συμβαίνουν αυτά στο περιβάλλον σου, στο δικό μου κανείς δε με κοιτάει περίεργα όταν λέω ότι θηλάζω τη 14 μηνών κόρη μου, απλα μου λένε το κλασικό "μπράβο, έχεις ακόμα γαλα;", το οποίο ναι μεν δείχνει αγνοια αλλά όχι κατάκριση. Φυσικά δεν ξέρω τι λένε πίσω απο την πλατη μου αλλά δε με ενδιαφέρει κιόλας. Πραγματικά βλέπω όλο κ περισσότερες γυναικες να θηλάζουν κ να είναι περισσότερο επικριτικές ως προς τις μη θηλάζουσες από ότι το ανάποδο. Φίλες μου ντρέπονται να πουν ότι δε θήλασαν για να μην τις κατακρίνουν ότι βαριοντουσαν. Κ ειλικρινά πιστεύω ότι το θηλαστρο είναι μεγαλύτερο βάσανο σε σχέση με το να βάζεις απλα το μωρό στο στήθος κ να ξεμπερδευεις. Εγώ προσωπικά δε θα το άντεχα ούτε για μια βδομάδα.

 

Κι εμένα μπορώ να πω πως περισσότερο τους φαινόταν παράξενο όταν ήταν το μωρό 8 μηνών παρά τώρα που είναι 17, σαν να έχουν αποδεχτεί την κάπως "υπερβολική" Μαρία γιατί πραγματικά δεν ξέρω και εγώ τι μπορεί να λένε πίσω από την πλάτη μου παρά τα μπράβο. Ίσως με ενδιαφέρει πια και μένα λιγότερο τι λένε άρα γι αυτό να το νιώθω έτσι. Θα συμφωνήσω πως το θήλαστρο είναι μεγάλο βάσανο και προσωπικά έκανα υπερπροσπάθεια στο να αντλώ όταν γύρισα στη δουλειά για να μπορέσω να συνεχίσω τον αποκλειστικό θηλασμό. Πραγματικά δεν νομίζω να άντεχα την αποκλειστική άντληση και νιώθω μεγάλο θαυμασμό για τις γυναίκες που το κατάφεραν. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που γράφτηκε πως μια γυναίκα μπορεί να προτιμήσει το θήλαστρο αντί του θηλασμού (μίλοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα) ή το ότι το κάνουν για να αισθάνονται καλά. Προφανώς και οι επιλογές μας για το μωρό μας όπως η τροφή του πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. 

 

Διαφωνώ στο ότι οι γυναίκες που θηλάζουν είναι πιο επικριτικές, εγώ εξακολουθώ να παρατηρώ το αντίθετο. Μιλώ πάντα για το real life κι όχι για τους φανατισμούς των διαδικτυακών ομάδων. 

 

22 ώρες πρίν, CMES είπε:

 

Νομιζω πως η κοινωνικη αποδοχη του θηλασμου εχει 3 σταδια: 1. Αν θηλαζεις ενα μωρο 0-1 ετους 2. Αν θηλαζεις εξω και 3. Αν θηλαζεις μετα το χρονο. Για το πρωτο σταδιο οι περισσοτεροι ειναι υπερ. Τα αλλα 2 θεματα ειναι πιο αμφιλεγομενα. 

 

Είναι όντως εύστοχη η παρατήρηση σου. Σχετικά με το δημόσιο θηλασμό έχω θηλάσει πάρα πολλές φορές έξω, σε καφέ, σε σπίτια, σε παιδική χαρά, σε εστιατόριο, σε mall κι όπου έχει χρειαστεί και ουδέποτε ένιωσα επικριτικά βλέμματα, δεν με ενδιέφερε κιόλας όπως δεν ενδιέφερε και το σύζυγο μου, ήταν για μας κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Δεν κρύφτηκα ποτέ ούτε όμως και το έκανα ποτέ επιδεικτικά. Τώρα που έχει μεγαλώσει λίγο και δεν νιώθω άνετα -περισσότερο γιατί το πιο πιθανό είναι να με αφήσει άμεσα με το στήθος εκτεθειμένο- το αποφεύγω έξω και το έχει δεχτεί. 

 

Είμαι υπέρ του δημόσιου θηλασμού, είναι ο μόνος τρόπος να εξοικειωθεί ο κόσμος με αυτή την εικόνα. Κάποιο μπορεί να μην συμφωνούν και είναι δικαίωμα τους, κρίμα μόνο αυτή η οπτική να τους εμποδίσει από το θηλασμό ή να τους κλείσει στο σπίτι. Η μαμά έχει ανάγκη από βόλτα και καθαρό αέρα. Αυτοί πάλι που το θεωρούν κάτι χυδαίο έχουν πρόβλημα, ας ασχοληθούν με το πρόβλημα τους.

[Sentir...natureza]

1 ώρα πρίν, Lenia16 είπε:

όταν λέμε ότι οι μαμάδες παρκάρουν τα παιδιά τους σε ξένο μέρος με ξένους ανθρώπους είναι απλά απαράδεκτο

Δεν παυει να ειναι αληθεια, ακομη κι αν πληγωνει καποιους. Τους λογους ομως που το κανουν οι γονεις (ειτε γιατι δουλευουν, ειτε για να μην το εχουν στο σπιτι), δυστυχως το παιδι δεν το ενδιαφερει, εισπραττει το αποτελεσμα, μονο αυτο. Εχοντας σπουδασει βρεφονηπιοκομος γνωριζω απο μεσα πως νιωθουν τα παιδια που τα αφηνουν αλλα δεν θα πλατιασω γιατι υπαρχει αντιστοιχο θεμα που τα εχουμε συζητησει.

[zaxaroulini]

Just now, Sentir...natureza said:

Δεν παυει να ειναι αληθεια, ακομη κι αν πληγωνει καποιους. Τους λογους ομως που το κανουν οι γονεις (ειτε γιατι δουλευουν, ειτε για να μην το εχουν στο σπιτι), δυστυχως το παιδι δεν το ενδιαφερει, εισπραττει το αποτελεσμα, μονο αυτο. Εχοντας σπουδασει βρεφονηπιοκομος γνωριζω απο μεσα πως νιωθουν τα παιδια που τα αφηνουν αλλα δεν θα πλατιασω γιατι υπαρχει αντιστοιχο θεμα που τα εχουμε συζητησει.

 

άρα να λιμοκτονήσουν όλοι οικογενειακώς αρκεί να είναι μαζί στο σπίτι? ως βρεφονηπιοκόμος φαντάζομαι έχετε δει και περιπτώσεις μαμάδων που από επιλογή δεν δουλεύουν αλλά για κάποιο λόγο παρκάρουν τα παιδιά τους εκεί!