Φιλίες ενηλίκων

[Έσπερος]

Just now, little lamb είπε:

 

Νομίζω ότι το να μην βλέπει κανείς φίλους είναι γενικό φαινόμενο και δεν φταίει ούτε το ότι κάνει παιδιά, ούτε το ότι μένει σε άλλο μέρος.Δεν ξέρω τι φταίει! Απορώ κι εγώ. Νομίζω ότι όλοι απλά τρέχουν, σε διαφορετικά πράγματα ο καθένας, δουλευουν σε άλλα ωράρια, στις μεγαλουπόλεις μπορεί να είναι μακρινές οι γειτονιές κλπ. Εγώ έβλεπα αραιά τους φίλους μου από πολύ πριν παντρευτώ και κάνω παιδί.Απο τότε που τελειώσαμε τη σχολή βασικά, μιας που οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν συμφοιτητές μου.Ο καθένας λοιπόν είχε άλλες υποχρεώσεις και ωράρια ή έφευγε για μερικούς μήνες επαρχία για περιστασιακές δουλειες κ μόλις γύριζε έφευγε άλλος κλπ και απλά δεν συντονιζομασταν.Και ο καθένας τελικά βλέπει αυτούς που τυχαίνει να συναναστρέφεται λόγω δουλειάς, χόμπι κλπ και όχι τους κολλητούς.Ειναι λιγο και το ξεβολεμα ίσως που είπε κάποια κοπέλα.Αλλα γενικά έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια ολοι απλά τρέχουν! Ακόμα και με τις οικογένειες που λέγαμε πριν λίγο καιρο στο ίδιο νήμα, πιστεύω πως πλέον δεν βρίσκεται ο κόσμος τόσο πολύ όσο παλιά, θυμάμαι παλιά (προ 2005 χοντρικά) συχνά τραπεζια από θείους, αδερφές γιαγιάδων κλπ και απορώ πώς τότε ο κόσμος προλάβαινε κ τωρα όλοι τρέχουν.Αφου καμια φορα σκέφτομαι ότι μπορεί να φταίει και ο χρόνος που χάνουμε στο ίντερνετ!...

Οταν ημασταν εμεις παιδια, οι γονεις μας δεν το πολυ σκέφτονταν να μας τραβολογουν σε τραπεζια κ επισξεψεις, δεν τους ενοιαζε αν θα περασουμε ωραθα, ημασταν απλως φρόνιμα παιδια που κάθονταν αδιαμαρτύρητα με τα καλα τους ρουχα κ περιμεναν υπομονετικά. Οπότε ναι ετσι ηταν λογικο να προλαβαινουν κ τετοιες συναναστροφες, που οι νέοι γονείς φιλτράρουν πλέον κ με γνώμονα τις ανάγκες των παιδιων τους για παιχνίδι, καθαρο αερα, συναναστροφή με παιδακια. Μπορεί γι αυτό οι γενιές των γονιών μας να είχαν ευρύτατους κύκλους κ επαφές με πολλούς συγγενείς. 

[irin]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Οταν ημασταν εμεις παιδια, οι γονεις μας δεν το πολυ σκέφτονταν να μας τραβολογουν σε τραπεζια κ επισξεψεις, δεν τους ενοιαζε αν θα περασουμε ωραθα, ημασταν απλως φρόνιμα παιδια που κάθονταν αδιαμαρτύρητα με τα καλα τους ρουχα κ περιμεναν υπομονετικά. Οπότε ναι ετσι ηταν λογικο να προλαβαινουν κ τετοιες συναναστροφες, που οι νέοι γονείς φιλτράρουν πλέον κ με γνώμονα τις ανάγκες των παιδιων τους για παιχνίδι, καθαρο αερα, συναναστροφή με παιδακια. Μπορεί γι αυτό οι γενιές των γονιών μας να είχαν ευρύτατους κύκλους κ επαφές με πολλούς συγγενείς. 

Με αφορμή αυτό που λες, το οποίο ίσχυε, τί θεωρείς πιο σωστό; Αυτό που έκαναν οι γονείς μας; ή αυτό που κάνουμε εμείς και σκεφτόμαστε πάντα πρώτα τα παιδιά, και μη βαρεθούν, και αν πάμε κάπου πάντα φροντίζουμε να έχουμε κάτι για να απασχοληθούν (πχ τάμπλετ), ή κάνουν ότι θέλουν στα σπίτια που πηγαίνουν γιατι "βαριούνται τα καημένα"; Εντάξει, ίσως τα παραλέω, αλλά έχω πολλά τέτοια παραδείγματα και έχω σκεφτεί άπειρες φορές "δηλαδή γιατί εγώ πήγαινα και κανείς δεν ανησυχούσε για το πώς θα απασχοληθώ;" Υπάρχει πραγματικά λόγος για μία δίωρη επίσκεψη μία στο τόσο να "αποζημιώσουμε" με κάτι τα παιδιά μας; 

Ή είναι σωστό να αποκοπούμε εμείς κοινωνικά, για να μη βαρεθούν; στην τελική τί παράδειγμα δίνουμε; ότι δεν έχουμε κοινωνικό κύκλο; είναι καλό αυτό; (προβληματίστηκα πρωί πρωί :-))

[kotsifikos]

15 hours ago, Lenia16 said:

Εγώ Έσπερος δεν τα έχω συναντήσει μέχρι τώρα αυτά που σου λένε οι υπόλοιπες, κ πίστεψέ με, είμαι υπερβολικά κοινωνική. Σε σημείο που πιάνω την κουβέντα σε άγνωστο σε στάση λεωφορείου. Εμείς έχουμε μεγάλο φιλικό κύκλο αλλά σχεδόν κανείς δεν έχει παιδι οπότε οι έξοδοι περιορίζονται αναγκαστικά σε 1-2 φορες το μήνα που μπορεί να είναι εδώ οι παππούδες. Βάλε όλους αυτούς εναλλάξ κάθε μήνα κ καταλαβαίνεις πόσο συχνά τους βλέπουμε. Με τις προσωπικές μου φίλες βρίσκομαι 2-3 φορές την εβδομάδα στο γυμναστήριο ή για καμία μπύρα μετά. Τα 2-3 ζευγάρια πολύ φίλων μας που έχουν παιδιά το χειμώνα ζήτημα να τα λέμε 2 φορές λόγω ιωσεων. Οι κολλητές μου κ κουμπαρες από το πανεπιστήμιο κ το σχολείο μένουν όλες σε άλλες πόλεις. Γενικά κοινωνικοτης μηδέν. Αλλά από σχολείο κ δραστηριότητες δεν έχω δει κανέναν να ενδιαφέρεται, όχι να με κάνει φίλη δε χρειάζομαι άλλωστε, εδώ δεν τους προλαβαινω, απλά να δώσουμε ραντεβού στην παιδική χαρά να παίξουν τα μικρά. Έχω προτείνει σε 2-3 που ξέρω ότι κάνουν παρέα στο σχολείο, έφαγα άκυρο κ προφανώς δεν ξαναειπα ούτε μου είπαν. Μια συνάδελφος μου πάει το παιδι της εργοθεραπεία κ της είπαν να συναναστρέφεται παιδάκια. Της λέω ελάτε σπίτι μας να παιξουνε κανένα απογευμα, όσο δέχτηκες εσύ άλλο τόσο κ αυτή. Νομίζω ότι ο κόσμος είναι απλά διστακτικός κ δε θέλει να ξεβολευεται από τη ρουτίνα του, βαριουνται, δεν ξέρω. Επίσης έχω καταλάβει ότι κάποιοι δε θέλουν να έχουν υποχρέωση, δλδ αφού ήρθα σπίτι σου μετά πρέπει να σε καλέσω κ εγώ. Αν τύχει να γνωρίσεις κανέναν αναγκαστικά, τύπου να περιμένετε μαζί να τελειώσουν το ποδόσφαιρο κ σιγά σιγά να ξεκινήσετε παρέα επειδή ταιριάξετε καλώς. Μέχρι τότε δεν ξέρω τι να σου πω. 

 

Εγώ λένια είμαι σαν εσένα μπορώ να πιάσω συζήτηση παντού, είμαι πολυ κοινωνική, και έτσι είναι και ο γιος μου, στην γειτονιά τον φωνάζουν ''πρόεδρο'' !

Νομίζω πως έχει να κάνει και η περιοχή που μένει ο καθένας, εγώ πχ η περιοχή που μένω παρόλο που έχει πολύ κόσμο που την επισκέπτεται για καφέ κτλ, και στην πλατεία από τα 100 παιδάκια τα 30 να είναι της περιοχής,  οι μόνιμοι έχουν ακόμα την νοοτροπία της γειτονίας, θα πιάσουν κουβέντα με όλους παντού, έτσι κάνω και εγώ λοιπόν. Όταν πηγαίνω στην περιοχή που μένει η αδερφή μου, πολυ μικρότερος δήμος, βγαίνω στην πλατεία τους και αν δεν είσαι της παρέας τους δεν παίρνεις ούτε χαμόγελο. Στο προνήπιο που τα πάρτυ είναι πολλά περισσότερα (εγώ είδα τεράστια διαφορά φέτος σε σχέση με πέρυσι στην συχνότητα) θα γνωρίσεις περισσότερους γονείς έτσι ώστε να αναπτύξει παρέες και το παιδί σου. Εννοείται πως όταν προτείνεις και αρνηθούν, δεν ξαναγίνει πρόταση από την άλλη πλευρά εσύ δεν ξαναπροτείνεις, γιατί απλά έρχεσαι σε δύσκολη θέση μετά.

Πάντως πράγματι ο κόσμος είναι πολύ διστακτικός, το βλέπω και εγώ αυτό, νομίζω πως είναι συνδυασμός, και βαριούνται, δεν θέλουν τις υποχρεώσεις, αλλά και ίσως θεωρούν πως στην ηλικία που είναι 30+-40+ δεν είναι ηλικία που μπορεί να δημιουργηθεί μία νέα φιλία, όμως δεν χρειάζεται να τον κάνεις τον άλλον κολλητό, αρκεί να ταιριάζεις να πιεις έναν καφέ έτσι ώστε και τα παιδιά να παίξουν.

 

Just now, irin said:

Με αφορμή αυτό που λες, το οποίο ίσχυε, τί θεωρείς πιο σωστό; Αυτό που έκαναν οι γονείς μας; ή αυτό που κάνουμε εμείς και σκεφτόμαστε πάντα πρώτα τα παιδιά, και μη βαρεθούν, και αν πάμε κάπου πάντα φροντίζουμε να έχουμε κάτι για να απασχοληθούν (πχ τάμπλετ), ή κάνουν ότι θέλουν στα σπίτια που πηγαίνουν γιατι "βαριούνται τα καημένα"; Εντάξει, ίσως τα παραλέω, αλλά έχω πολλά τέτοια παραδείγματα και έχω σκεφτεί άπειρες φορές "δηλαδή γιατί εγώ πήγαινα και κανείς δεν ανησυχούσε για το πώς θα απασχοληθώ;" Υπάρχει πραγματικά λόγος για μία δίωρη επίσκεψη μία στο τόσο να "αποζημιώσουμε" με κάτι τα παιδιά μας; 

Ή είναι σωστό να αποκοπούμε εμείς κοινωνικά, για να μη βαρεθούν; στην τελική τί παράδειγμα δίνουμε; ότι δεν έχουμε κοινωνικό κύκλο; είναι καλό αυτό; (προβληματίστηκα πρωί πρωί :-))

Η αλήθεια είναι πως και εμένα με προβλημάτισες, εγώ ήμουν τυχερή και μεγάλωσα σε μία μεγάλη οικογένεια με πολλά πολλά πρώτα ξαδέφια (20+) οπότε όπου και αν πήγαινα με τους γονείς μου είχα πάντα παρέα, (ήμασταν όλα τα παιδιά πάνω κάτω στην ίδια ηλικία), όμως δεν θυμάμαι ποτέ να κανονίζει η μαμά μου να βρεθώ να παίξω με φίλη μου. Το αποτέλεσμα τέλος πάντων ήταν οι γονείς μου να μην ανοίξουν τον κύκλο τους, να έχουν μόνο την οικογένεια όπου μοιραία θείοι και θείες χάθηκαν γιατί πλέον βρίσκονται με τις οικογένειες των παιδιών τους και οι γονείς μου αν εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί μένουν οι δυο τους.

Επίσης ο γιός μου έχει την τύχη και παρόλο που είναι μοναχοπαίδι έχει πολλά πολλά πρώτα ξαδέρφια και ότι και αν κανονίσουμε δεν μένει μόνος του έχει παρέα, όμως προσπαθώ να βάζω σε προτεραιότητα τα δικά΄του θέλω, πρώτα θα δω αν μπορεί κάποια μαμά να κάνουμε κάτι παρέα και μετά θα κοιτάξω να βρεθεί με τα ξαδέρφια του (έτσι και αλλίως τα βλέπει συχνά), όταν θα θέλω να βγω πχ για ένα κρασί με φίλους που δεν έχουν παιδιά και εκείνος θα βαριέται τον αφήνω κάπου (γιαγιά - παππούς-θεία) όπου εκεί που θα τον αφήσω θα περάσει καλύτερα, και περνάω και εγώ καλύτερα, ναι δεν χρειάζεται να αποζημιώνουμε τα παιδία μας για να περάσουμε εμείς καλά όμως δεν μπορεί να περιμένουμε από ένα τετράχρονο-πεντάχρονο να δεχθεί με χαρά ότι θα βγει με μεγάλους και θα καθίσει 2 ώρες σε μία ταβέρνα χωρίς να έχει κάτι να κάνει, ή θα πρέπει να το αφήσεις κάπου ή θα πρέπει να απασχοληθεί με κάτι. Τουλάχιστον εγώ αυτό βλέπω με τον γιο μου, άσε που όταν βαριέται γκρινιάζει τόσο πολυ (και λογικό βέβαια) που στο τέλος δεν περνάει κανένας καλά. 

 

 

 

[irin]

Just now, kotsifikos είπε:

 

Η αλήθεια είναι πως και εμένα με προβλημάτισες, εγώ ήμουν τυχερή και μεγάλωσα σε μία μεγάλη οικογένεια με πολλά πολλά πρώτα ξαδέφια (20+) οπότε όπου και αν πήγαινα με τους γονείς μου είχα πάντα παρέα, (ήμασταν όλα τα παιδιά πάνω κάτω στην ίδια ηλικία), όμως δεν θυμάμαι ποτέ να κανονίζει η μαμά μου να βρεθώ να παίξω με φίλη μου. Το αποτέλεσμα τέλος πάντων ήταν οι γονείς μου να μην ανοίξουν τον κύκλο τους, να έχουν μόνο την οικογένεια όπου μοιραία θείοι και θείες χάθηκαν γιατί πλέον βρίσκονται με τις οικογένειες των παιδιών τους και οι γονείς μου αν εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί μένουν οι δυο τους.

Επίσης ο γιός μου έχει την τύχη και παρόλο που είναι μοναχοπαίδι έχει πολλά πολλά πρώτα ξαδέρφια και ότι και αν κανονίσουμε δεν μένει μόνος του έχει παρέα, όμως προσπαθώ να βάζω σε προτεραιότητα τα δικά΄του θέλω, πρώτα θα δω αν μπορεί κάποια μαμά να κάνουμε κάτι παρέα και μετά θα κοιτάξω να βρεθεί με τα ξαδέρφια του (έτσι και αλλίως τα βλέπει συχνά), όταν θα θέλω να βγω πχ για ένα κρασί με φίλους που δεν έχουν παιδιά και εκείνος θα βαριέται τον αφήνω κάπου (γιαγιά - παππούς-θεία) όπου εκεί που θα τον αφήσω θα περάσει καλύτερα, και περνάω και εγώ καλύτερα, ναι δεν χρειάζεται να αποζημιώνουμε τα παιδία μας για να περάσουμε εμείς καλά όμως δεν μπορεί να περιμένουμε από ένα τετράχρονο-πεντάχρονο να δεχθεί με χαρά ότι θα βγει με μεγάλους και θα καθίσει 2 ώρες σε μία ταβέρνα χωρίς να έχει κάτι να κάνει, ή θα πρέπει να το αφήσεις κάπου ή θα πρέπει να απασχοληθεί με κάτι. Τουλάχιστον εγώ αυτό βλέπω με τον γιο μου, άσε που όταν βαριέται γκρινιάζει τόσο πολυ (και λογικό βέβαια) που στο τέλος δεν περνάει κανένας καλά. 

 

 

 

Σίγουρα θα κανονίσω πράγματα για τα παιδιά μου, είτε μόνοι μας να κάνουμε κάτι που τους αρέσει, είτε με παρέα με παιδιά κλπ. Επίσης, εννοείται ότι αν βγω για κρασί ή κάτι αντίστοιχο, θα πάω χωρίς παιδιά.. και για να μη βαρεθούν και για να περάσω εγώ καλύτερα. Όμως, κάποιες επισκέψεις μια φορά το τρίμηνο - ίσως και πιο σπάνια - σε κάποιο σπίτι που μπορεί να μην έχει παιδιά, είναι αναπόφευκτες. Εκεί τί κάνουμε; να τους πάρω μαζί μαρκαδόρους πχ. συμφωνώ. Αλλά έχω ανίψια που όποτε έρχονται στο πατρικό μου (πρωτοχρονιά ΄και 1-2 φορές το χρόνο) και παρόλο που είναι 3 αδέρφια, θεωρούν αυτονόητο ότι θα πάνε στα δωμάτια και θα ανοίξουν τον υπολογιστή του πατέρα μου και θα κάνουν ότι θέλουν. Επίσης σκαλίζουν συρτάρια κλπ.. και είναι πάνω από 10 ετών.. με αυτό διαφωνώ κάθετα! Αν βαριούνται, ας απασχοληθούν μεταξύ τους... ή ας πάρουν το κινητό των γονιών τους.. δικό τους θέμα.

[Yovanna]

Πονεμένη ιστορία το συγκεκριμένο τόπικ, διότι και μείς δεν έχουμε παρέες πλέον. Όταν έφυγα 20 χρονών για το Παρίσι για σπουδές, είχα κάποιους φίλους, από το ωδείο κυρίως, καθώς και κάποιους από το σχολείο, με τους οποίους χαθήκαμε με τα χρόνια. Ήταν πολλά τα 8 χρόνια που έμεινα εκεί, και γυρνούσα 2 φορές το χρόνο μόνο. Εκεί, dolce vita, παρέες, καλλιτέχνες και μη, καλές φίλες , σχέσεις κτλ. Στην πορεία ήρθε και για μεταπτυχιακό η αγαπημένη μου φίλη από το δημοτικό (της βάφτισα και το παιδί αργότερα), και ένοιωθα πλήρης. Όταν έφυγα, οι φίλοι μου έμειναν εκεί. Και οι Ελληνίδες φίλες μου.. Ξεκίνησα latin χορούς που ήδη έκανα στο Παρίσι , και έτσι έκανα παρέες χορευτικές, και πηγαίναμε τουλάχιστον 2 φορές τη βδομάδα για χορό. Έκανα και 2-3 φίλες, η μια με πάντρεψε κιόλας, αλλά τρέχουνε με δουλειές και παιδιά και βρισκόμαστε στη χάση και στη φέξη. Το ίδιο και με τον κουμπάρο μας, παιδικό φίλο του άντρα μου. Είναι ελεύθερος και κάνει την ζωή του. Από την εγκυμοσύνη και μετά, και από πιο πριν΄μάλλον, οι χοροί σταμάτησαν και παρέες γιοκ. Ο 'αντρας μου ούτως ή άλλως δεν είχε φίλους. Στον εργασιακό χόρο , λόγω της θέσης μου, δεν κάνω παρέα εκτός γραφείου. Έχω την αδερφή μου ευτυχώς. Όμως θα ήθελα να είχαμε φίλους, να βρισκόμαστε τακτικά. Σε παιδικές χαρές , στην πισίνα κτλ, έχουμε γνωρίσει γονείς, αλλά ούτε εκείνοι, ούτε και μείς έχουμε επιδιώξει κάτι. Προσωπικά πλήττω διότι με αυτούς τους ανθρώπους μιλάς συνεχώς για τα παιδιά και εγώ αυτό το βαριέμαι αφόρητα. Αν είναι να βγώ και να συζητάω πόσο και αν θήλασα, πόσες λέξεις λέει, πότε έβγαλε δόντια, κτλ, προτιμώ να κάτσω μόνη μου σπίτι. Ακόμη και στο φόρουμ σπανίως μπαίνω σε τέτοια θέματα .

[kotsifikos]

Just now, irin said:

. Αλλά έχω ανίψια που όποτε έρχονται στο πατρικό μου (πρωτοχρονιά ΄και 1-2 φορές το χρόνο) και παρόλο που είναι 3 αδέρφια, θεωρούν αυτονόητο ότι θα πάνε στα δωμάτια και θα ανοίξουν τον υπολογιστή του πατέρα μου και θα κάνουν ότι θέλουν. Επίσης σκαλίζουν συρτάρια κλπ.. και είναι πάνω από 10 ετών.. με αυτό διαφωνώ κάθετα! Αν βαριούνται, ας απασχοληθούν μεταξύ τους... ή ας πάρουν το κινητό των γονιών τους.. δικό τους θέμα.

Εδώ δεν αποζημιώνουν τα παιδιά για την επίσκεψη, εδώ αδιαφορούν για τον χαμό που προκαλούν τα παιδιά γιατί δεν τα έχουν οριοθετήσει σε σχέση με το πως θα συμπεριφέρονται όταν βρίσκονται σε έναν ξένο χώρο.

Και εμένα αυτό με εκνευρίζει αφάνταστα, και όσες φορές έχει συμβεί σπίτι μου (γιατί να έχει τύχει) παίρνω θέση αμέσως, δεν περιμένω τους γονείς, μπορεί να έχω πράγματα που δεν επιτρέπεται να δουν, μπορεί να έχω φάρμακα, είναι προσωπικός μου χώρος στο κάτω κάτω κανείς δεν μπορεί να παρεμβαίνει.

[little lamb]

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Οταν ημασταν εμεις παιδια, οι γονεις μας δεν το πολυ σκέφτονταν να μας τραβολογουν σε τραπεζια κ επισξεψεις, δεν τους ενοιαζε αν θα περασουμε ωραθα, ημασταν απλως φρόνιμα παιδια που κάθονταν αδιαμαρτύρητα με τα καλα τους ρουχα κ περιμεναν υπομονετικά. Οπότε ναι ετσι ηταν λογικο να προλαβαινουν κ τετοιες συναναστροφες, που οι νέοι γονείς φιλτράρουν πλέον κ με γνώμονα τις ανάγκες των παιδιων τους για παιχνίδι, καθαρο αερα, συναναστροφή με παιδακια. Μπορεί γι αυτό οι γενιές των γονιών μας να είχαν ευρύτατους κύκλους κ επαφές με πολλούς συγγενείς. 

 

Δεν μιλάω μόνο για οικογένειες με παιδιά, νομίζω ότι γενικά ο κόσμος παλιότερα "προλάβαινε" περισσότερα πράγματα και μάλιστα χωρίς να έχουν όλοι αυτοκίνητο, με λιγότερα μέσα μεταφοράς κλπ. Δεν ξέρω τι φταίει... Η κίνηση που σε αποτρέπει από το να πας σε μακρινές γειτονιές; (Στην Αθήνα τουλάχιστον), το ίντερνετ που αφ' ενός μας κάνει να χάνουμε χρόνο κ αφ' ετέρου μας "ικανοποιεί" ότι τα είπαμε με τους φίλους κι έτσι δεν νιώθουμε την ανάγκη τόσο πολύ να συναντηθούμε; (Δεν το δαιμονοποιω, απλώς αναρωτιέμαι) Το ότι οι γονείς με τα παιδιά δεν βλέπονται τόσο πολύ τις καθημερινές κι έτσι τα σ/κ μενουν  μόνοι για να περάσουν χρόνο μεταξύ τους; Δεν ξέρω! Ίσως όλα μαζί.Αλλά νομίζω ίσχυε ότι ο κόσμος βρισκόταν περισσότερο και τα σπίτια ήταν πιο "ανοιχτά" που λεμε. Ούτε έξω ομως συναντιομαστε τουλάχιστον.Τωρα τα σ/κ οι πιο πολλοί θέλουν να ξεκουραστούν, ή πολλοί δουλεύουν κιόλας φουλ τα σ/κ (πχ όσοι κάνουν ιδιαίτερα - ο δικός μου κύκλος τουλάχιστον)

 

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

νέοι γονείς φιλτράρουν πλέον κ με γνώμονα τις ανάγκες των παιδιων τους για παιχνίδι, καθαρο αερα, συναναστροφή με παιδακια. 

 

Καλά ο καθαρός αέρας δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολος στις μεγαλουπόλεις, πρέπει να οργανώνονται πιο μακρινές εκδρομές, πχ Πάρνηθα, Σούνιο κλπ. Γι'αυτό τελικά πάνε όλοι σε παιδότοπους και mall...

 

Just now, irin είπε:

Με αφορμή αυτό που λες, το οποίο ίσχυε, τί θεωρείς πιο σωστό; Αυτό που έκαναν οι γονείς μας; ή αυτό που κάνουμε εμείς και σκεφτόμαστε πάντα πρώτα τα παιδιά, και μη βαρεθούν, και αν πάμε κάπου πάντα φροντίζουμε να έχουμε κάτι για να απασχοληθούν (πχ τάμπλετ), ή κάνουν ότι θέλουν στα σπίτια που πηγαίνουν γιατι "βαριούνται τα καημένα"; Εντάξει, ίσως τα παραλέω, αλλά έχω πολλά τέτοια παραδείγματα και έχω σκεφτεί άπειρες φορές "δηλαδή γιατί εγώ πήγαινα και κανείς δεν ανησυχούσε για το πώς θα απασχοληθώ;" Υπάρχει πραγματικά λόγος για μία δίωρη επίσκεψη μία στο τόσο να "αποζημιώσουμε" με κάτι τα παιδιά μας; 

Ή είναι σωστό να αποκοπούμε εμείς κοινωνικά, για να μη βαρεθούν; στην τελική τί παράδειγμα δίνουμε; ότι δεν έχουμε κοινωνικό κύκλο; είναι καλό αυτό; (προβληματίστηκα πρωί πρωί :-))

 

Τώρα μου θυμισες φίλους μου που κάποια στιγμή που διαμαρτυρόταν ο γιος τους (γύρω στα 6) ότι βαριοταν του είπαν "κι εμείς βαριομαστε στα πάρτυ κ στους παιδότοπους αλλά κάνουμε υπομονή"! Ακούγεται περίεργο γιατί το παιδί προφανώς δεν έχει την υπομονή του μεγάλου ούτε την αίσθηση του χρόνου, αλλά ίσως όντως από μια ηλικία και πέρα θα μπορούσε κανείς να κάνει το παιδί να αναπτύξει ενσυναίσθηση στο ότι όπως οι γονείς πάνε κάπου που θέλει αυτό, έτσι κι αυτό θα τύχει να πάει κάπου που θέλουν οι γονείς. Δεν έχω διαβάσει κάτι σχετικό, αλλά θα είχε ενδιαφέρον τι λένε οι ειδικοί.

Εγώ πάντως δεν θυμάμαι με τόσο αρνητικά συναισθήματα το να με τραβολογανε σε επισκέψεις, νομίζω μ'αρεσε που έβλεπα αλλά σπίτια, μπιμπελό, κόσμο κλπ. Νομίζω αργότερα στην εφηβεία μπορεί να αρχίζει αυτή η βαρεμάρα, το μικρό παιδί παντού και πάντα θα βρίσκει κάτι ενδιαφέρον! Ειδικά αν τα παιδάκια έχουν ξαναδεί τους φίλους αυτούς των γονιών συνήθως περνάνε καλά, συμμετέχουν στη συζήτηση, νιώθουν οικεία, τα ρωτάνε όλοι πράγματα, λένε ατάκες και γελάνε όλοι κλπ, εγώ τουλάχιστον έτσι έχω δει από παιδιά φίλων/συναδέλφων. Αν συναντάς αγνώστους στο παιδί προφανώς θα βαρεθεί αλλά φαντάζομαι τους πιο πολλούς φίλους των γονιών τους ξέρουν τα παιδιά, ετσι δεν είναι; Δεν ξέρω γιατί έχω μωρό ακόμα αλλά όλοι όταν μας βλέπουν θέλουν απαραιτήτως και την μπέμπα κι έτσι υποθέτω θα τους μαθει σιγά σιγά.

Επεξεργάστηκαν 18 Φεβρουαρίου,2020 by little lamb

[irin]

Just now, little lamb είπε:

Εγώ πάντως δεν θυμάμαι με τόσο αρνητικά συναισθήματα το να με τραβολογανε σε επισκέψεις, νομίζω μ'αρεσε που έβλεπα αλλά σπίτια, μπιμπελό, κόσμο κλπ. Νομίζω αργότερα στην εφηβεία μπορεί να αρχίζει αυτή η βαρεμάρα, το μικρό παιδί παντού και πάντα θα βρίσκει κάτι ενδιαφέρον! Ειδικά αν τα παιδάκια έχουν ξαναδεί τους φίλους αυτούς των γονιών συνήθως περνάνε καλά, συμμετέχουν στη συζήτηση, νιώθουν οικεία, τα ρωτάνε όλοι πράγματα, λένε ατάκες και γελάνε όλοι κλπ, εγώ τουλάχιστον έτσι έχω δει από παιδιά φίλων/συναδέλφων.

Αυτο ακριβως! Νομιζω οτι εμεις εχουμε

οδηγησει τα παιδια ν βαριουνται ευκολα. Γιατι εχουμε φροντισει να τα κραταμε απασχολημενα παντα απο το αγχος μη βαρεθουν. Οποτε δεν εχουν μαθει να μην εχουν κατι δικο τους να κανουν!

[Έσπερος]

πρίν από 34 λεπτά , irin είπε:

Με αφορμή αυτό που λες, το οποίο ίσχυε, τί θεωρείς πιο σωστό; Αυτό που έκαναν οι γονείς μας; ή αυτό που κάνουμε εμείς και σκεφτόμαστε πάντα πρώτα τα παιδιά, και μη βαρεθούν, και αν πάμε κάπου πάντα φροντίζουμε να έχουμε κάτι για να απασχοληθούν (πχ τάμπλετ), ή κάνουν ότι θέλουν στα σπίτια που πηγαίνουν γιατι "βαριούνται τα καημένα"; Εντάξει, ίσως τα παραλέω, αλλά έχω πολλά τέτοια παραδείγματα και έχω σκεφτεί άπειρες φορές "δηλαδή γιατί εγώ πήγαινα και κανείς δεν ανησυχούσε για το πώς θα απασχοληθώ;" Υπάρχει πραγματικά λόγος για μία δίωρη επίσκεψη μία στο τόσο να "αποζημιώσουμε" με κάτι τα παιδιά μας; 

Ή είναι σωστό να αποκοπούμε εμείς κοινωνικά, για να μη βαρεθούν; στην τελική τί παράδειγμα δίνουμε; ότι δεν έχουμε κοινωνικό κύκλο; είναι καλό αυτό; (προβληματίστηκα πρωί πρωί :-))

Πιστεύω ότι μια μέση λύση χρειάζεται. Εγώ αναφέρω ως παράδειγμα τη δική μου οικογένεια που πηγαίναμε συνέχεια σε επισκέψεις και τραπέζια συγγενών και φίλων και γάμους και μνημόσυνα. Συνέχεια όμως. Δεν ήταν αντίστοιχα αυτονόητο ότι θα κάνουν κάτι για εμάς, κι αν ήταν κάτι, θα ήταν εκπαιδευτικό πρόγραμμα σε μουσείο και όχι κάτι για να παίξουμε -προς θεού μην τυχόν χαθεί χρόνος!! Εγώ υπέφερα από ένα σημείο και μετά, ή ίσως και από την αρχή. Δεν υπήρχαν παιδάκια για να παίξουμε στα τραπέζια και δεν ήταν απαραίτητο ότι με ενθουσίαζε να κάνω παρέα με τα παιδιά των φίλων τους.

 

Ένα παιδάκι που βαριέται σε μια ταβέρνα με κήπο, θα βρει κάτι να κάνει. Ένα παιδάκι που βαριέται σε ένα σπίτι μεσηλίκων, τι θα κάνει; Δεν πρέπει ο γονιός να προνοήσει γι αυτό; Δεν μπορούν ίσως να βρεθούν με τους συγγενείς ή τους φίλους σε μια άλλη περίσταση; πχ να δεχτούν επίσκεψη στο σπίτι για να παιζει το παιδί με τα παιχνίδια του. Εμείς μεγαλώσαμε και με το πρωτόκολο, ότι οι νέοι επισκέπτονται τους μεγάλους και όχι το αντίθετο. Πού να τους τρέχουμε τους ανθρώπους κλπ.

 

Όσο για το επιχείρημα ότι και οι γονείς βαριούνται στα πάρτι και τους παιδότοπους, ισχύει ως ένα σημείο, αλλά ο γονιός έχει πάντα τη διακριτική ευχέρεια να αρνηθεί ή μπορεί απλούστατα να πάρει να διαβάσει ένα βιβλίο, ή να ορίσει την ώρα που θα φύγουν.

 

Επίσης υπάρχει και ο παράγοντας του αν όλοι οι φίλοι ή οι συγγενείς μας έχουν την όρεξη να μας βλέπουν μαζί με τα παιδιά πάντα. Εγώ λοιπόν το λέω ευθέως, μου αρέσουν τα παιδάκια, απολαμβάνω πολλές φορές παιδάκια φίλων, αλλά όταν έχω καιρό να δω κάποιον και θέλω να μιλήσω, και είναι αδύνατο να πούμε πάνω από δύο προτάσεις γιατί πρέπει ταυτόχρονα να απασχολούμε κ ένα νήπιο, όχι δεν μου αρέσει. Δεν φταίει ο άλλος σε κάτι, αλλά όπως και να το κάνουμε έχουν κ οι ενήλικες ανάγκη από δική τους συντροφιά.

[irin]

Just now, Έσπερος είπε:

Πιστεύω ότι μια μέση λύση χρειάζεται. Εγώ αναφέρω ως παράδειγμα τη δική μου οικογένεια που πηγαίναμε συνέχεια σε επισκέψεις και τραπέζια συγγενών και φίλων και γάμους και μνημόσυνα. Συνέχεια όμως. Δεν ήταν αντίστοιχα αυτονόητο ότι θα κάνουν κάτι για εμάς, κι αν ήταν κάτι, θα ήταν εκπαιδευτικό πρόγραμμα σε μουσείο και όχι κάτι για να παίξουμε -προς θεού μην τυχόν χαθεί χρόνος!! Εγώ υπέφερα από ένα σημείο και μετά, ή ίσως και από την αρχή. Δεν υπήρχαν παιδάκια για να παίξουμε στα τραπέζια και δεν ήταν απαραίτητο ότι με ενθουσίαζε να κάνω παρέα με τα παιδιά των φίλων τους.

 

Ένα παιδάκι που βαριέται σε μια ταβέρνα με κήπο, θα βρει κάτι να κάνει. Ένα παιδάκι που βαριέται σε ένα σπίτι μεσηλίκων, τι θα κάνει; Δεν πρέπει ο γονιός να προνοήσει γι αυτό; Δεν μπορούν ίσως να βρεθούν με τους συγγενείς ή τους φίλους σε μια άλλη περίσταση; πχ να δεχτούν επίσκεψη στο σπίτι για να παιζει το παιδί με τα παιχνίδια του. Εμείς μεγαλώσαμε και με το πρωτόκολο, ότι οι νέοι επισκέπτονται τους μεγάλους και όχι το αντίθετο. Πού να τους τρέχουμε τους ανθρώπους κλπ.

 

Όσο για το επιχείρημα ότι και οι γονείς βαριούνται στα πάρτι και τους παιδότοπους, ισχύει ως ένα σημείο, αλλά ο γονιός έχει πάντα τη διακριτική ευχέρεια να αρνηθεί ή μπορεί απλούστατα να πάρει να διαβάσει ένα βιβλίο, ή να ορίσει την ώρα που θα φύγουν.

 

Επίσης υπάρχει και ο παράγοντας του αν όλοι οι φίλοι ή οι συγγενείς μας έχουν την όρεξη να μας βλέπουν μαζί με τα παιδιά πάντα. Εγώ λοιπόν το λέω ευθέως, μου αρέσουν τα παιδάκια, απολαμβάνω πολλές φορές παιδάκια φίλων, αλλά όταν έχω καιρό να δω κάποιον και θέλω να μιλήσω, και είναι αδύνατο να πούμε πάνω από δύο προτάσεις γιατί πρέπει ταυτόχρονα να απασχολούμε κ ένα νήπιο, όχι δεν μου αρέσει. Δεν φταίει ο άλλος σε κάτι, αλλά όπως και να το κάνουμε έχουν κ οι ενήλικες ανάγκη από δική τους συντροφιά.

Συμφωνω με ολα,αλλα συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ με την τελευταια σου προταση!!

[elenip]

Η γενιά των παιδιών που μεγαλώνουν τώρα δεν έχει καμία σχέση με την δική μας την γενιά.

Εγώ που μεγάλωσα και επαρχία θυμάμαι ότι ήμασταν συνέχεια έξω να παίζουμε στην γειτονιά και κάααααααααααποια στιγμή έβγαινε η μητέρα μου και μας φώναζε για φαγητό ή για να κοιμηθούμε!

Ήμασταν χορτασμένοι από παιχνίδι και μάλιστα θυμάμαι ότι στην παρέα της γειτονιάς παίζανε παιδιά από 5 ετών μέχρι 15, οι πιο μεγάλοι πρόσεχαν και τα πιο μικρά.

Στην σημερινή εποχή, το πιο σύνηθες είναι να μην γνωρίζονται καν οι ένοικοι μιας πολυκατοικίες.

“Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα” έγραψε ο Σαμαράκης και πόσο δίκιο είχε!!

Προσωπικά πιστεύω πως ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθενός, σε όποια εποχή και να ζήσει εάν θέλει να κάνει κάτι θα το κάνει αρκεί να έχει την θέληση και να έχει και την ευελιξία ώστε να προσαρμοστεί!

Ακόμη και στην Αθήνα υπάρχουν χώροι για να ξεσαλώσουν τα παιδιά και χρόνος πάντοτε μπορεί να υπάρξει από τους γονείς, θέληση να υπάρχει! Πολλές φορές όμως πιστεύω ότι βολευόμαστε, επαναπαυόμαστε, βαριόμαστε και περιμένουμε κάτι για να μας ξεκουνήσει.

[Έσπερος]

πρίν από 21 λεπτά , little lamb είπε:

Δεν μιλάω μόνο για οικογένειες με παιδιά, νομίζω ότι γενικά ο κόσμος παλιότερα "προλάβαινε" περισσότερα πράγματα και μάλιστα χωρίς να έχουν όλοι αυτοκίνητο, με λιγότερα μέσα μεταφοράς κλπ. Δεν ξέρω τι φταίει... Η κίνηση που σε αποτρέπει από το να πας σε μακρινές γειτονιές; (Στην Αθήνα τουλάχιστον), το ίντερνετ που αφ' ενός μας κάνει να χάνουμε χρόνο κ αφ' ετέρου μας "ικανοποιεί" ότι τα είπαμε με τους φίλους κι έτσι δεν νιώθουμε την ανάγκη τόσο πολύ να συναντηθούμε; (Δεν το δαιμονοποιω, απλώς αναρωτιέμαι) Το ότι οι γονείς με τα παιδιά δεν βλέπονται τόσο πολύ τις καθημερινές κι έτσι τα σ/κ μενουν  μόνοι για να περάσουν χρόνο μεταξύ τους; Δεν ξέρω! Ίσως όλα μαζί.Αλλά νομίζω ίσχυε ότι ο κόσμος βρισκόταν περισσότερο και τα σπίτια ήταν πιο "ανοιχτά" που λεμε. Ούτε έξω ομως συναντιομαστε τουλάχιστον.Τωρα τα σ/κ οι πιο πολλοί θέλουν να ξεκουραστούν, ή πολλοί δουλεύουν κιόλας φουλ τα σ/κ (πχ όσοι κάνουν ιδιαίτερα - ο δικός μου κύκλος τουλάχιστον)

έχουν άλλαξει η συνθήκες ζωής, τα εργασιακά πχ. έχει αυξηθεί η κίνηση και τα αυτοκίνητα στους δρόμους, οι οικογένειες κάνουν περισσότερη ώρα στις μετακινήσεις ή στην αναζήτηση θέσης να παρκάρουν, δουλεύουν σε πολύ δυσκολότερα ωράρια, δεν μπορούμε να τα συγκρίνουμε με παλιά. Τα παιδιά κάνουν πολύ περισσότερες δραστηριότητες και οι γονείς έχουν και αυτό το τρέξιμο, κλείνουν τα συνοικιακά καταστήματα και πρέπει να μετακινείσαι πιο μακριά για μεγάλα σουπερμάρκετ ή πολυκαταστήματα, πολύς κόσμος μένει στα προάστια που δεν είναι όπως μια συνοικιακή αγορά, πολλές δουλειές είναι πάλι σε προάστια και υπάρχει μετακίνηση, δεν είναι τόσο απλά και ρομαντικά τα πράγματα να λέμε ότι οι άνθρωποι παλιά έβρισκαν χρόνο ενώ τώρα δεν βρίσκουν. 

πρίν από 24 λεπτά , little lamb είπε:

Καλά ο καθαρός αέρας δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολος στις μεγαλουπόλεις, πρέπει να οργανώνονται πιο μακρινές εκδρομές, πχ Πάρνηθα, Σούνιο κλπ. Γι'αυτό τελικά πάνε όλοι σε παιδότοπους και mall...

 

Εγώ πάντως ξέρω πολλε΄ς οικογένειες που κάποια σ/κ του μήνα ένα πρωινό κάνουν μια πιο εξοχική εξόρμηση, κι ας είναι απλά σε κάτι στα όρια του κέντρου όπως το άλσος της Καισαριανής. Γενικά δλδ το θεωρούν αυτονόητο ότι θα αφιερώσουν και χρόνο σε κάτι αποκλειστικά για τα παιδιά που θα πειρλαμβάνει κάποια φυσική δραστηριότητα ή μια υποτυπώδη επαφή με φύση. Πολύ λογικό αυτό, πιο λογικό από το να πρεπει να κάνεις επισκέψεις στα σόγια ή να κλείνεσαι σε καφετέριες. Απλώς αν δεν έχει φίλους που να μπορούν / θέλουν να ακολουθήσουν, σημαίνει ότι ο γονιός θα χάσει  κάτι από τη δική του κοινωνική ζωή.

πρίν από 21 λεπτά , irin είπε:

Αυτο ακριβως! Νομιζω οτι εμεις εχουμε

οδηγησει τα παιδια ν βαριουνται ευκολα. Γιατι εχουμε φροντισει να τα κραταμε απασχολημενα παντα απο το αγχος μη βαρεθουν. Οποτε δεν εχουν μαθει να μην εχουν κατι δικο τους να κανουν!

Σε αυτό δεν διαφωνώ καθόλου. ΄Ομως για να κάνει κάτι ένα παιδάκι, πρέπει να βοηθάει και το περιβάλλον. Αν είναι κάπου που δεν έχει τίποτα να μπορεί να παίξει και δεν είναι σε ηλικία να συζητήσει κάτι, ή οι ενήλικες δεν μπαίνουνσ τον κόπο να το βάλουν στην κουβέντα, τι θα κάνει το παιδί; τι θα επινοήσει για να περάσει η ώρα; και γιατί θα πρέπει να το υποστεί αυτό; 

[Deena]

Εγώ πιστεύω ότι οι σημερινοί γονείς, έχοντας την πικρή εμπειρία των κοινωνικών πρέπει που βίωσαν ως παιδιά, έχουν επιλέξει να μην τα επιβάλλουν στα παιδιά τους. Εγώ προσωπικά θυμάμαι ως παιδί να πηγαίνω με τους γονείς μου σε ένα σωρό καλέσματα, οικογενειακές υποχρεώσεις, κοινωνικές εκδηλώσεις απλά γιατί έπρεπε, χωρίς στην πραγματικότητα να το ευχαριστιέται κανείς, ούτε οι γονείς μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να φεύγουμε και πολλές φορές οι γονείς μου στο αυτοκίνητο να γκρινιάζουν, να σχολιάζουν, να μουρμουρίζουν γενικώς δυσαρεστημένοι και εγώ να σκέφτομαι με το μικρό μου το μυαλό "Αν δεν τους αρέσει εκεί που πήγαμε, γιατί πήγαμε?".

 

Εγώ λοιπόν θα αποφύγω να πάρω μαζί τα παιδιά σε τέτοιους είδους υποχρεώσεις, παρά μόνο στις απολύτως απαραίτητες που δεν γίνεται να αποφευχθούν, π.χ. εννοείται ότι όταν γιορτάζει η γιαγιά ή ο παππούς και μας καλεί στο σπίτι του θα πάμε κι ας βαρεθούν, αλλά για την κάθε θεία ή  για τον γάμο του συναδέλφου που γίνεται σε ώρα και μέρος ακατάλληλο για παιδιά θα ψάξω εναλλακτική.

 

 

[Nefeli2014]

Just now, Deena είπε:

Εγώ πιστεύω ότι οι σημερινοί γονείς, έχοντας την πικρή εμπειρία των κοινωνικών πρέπει που βίωσαν ως παιδιά, έχουν επιλέξει να μην τα επιβάλλουν στα παιδιά τους. Εγώ προσωπικά θυμάμαι ως παιδί να πηγαίνω με τους γονείς μου σε ένα σωρό καλέσματα, οικογενειακές υποχρεώσεις, κοινωνικές εκδηλώσεις απλά γιατί έπρεπε, χωρίς στην πραγματικότητα να το ευχαριστιέται κανείς, ούτε οι γονείς μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να φεύγουμε και πολλές φορές οι γονείς μου στο αυτοκίνητο να γκρινιάζουν, να σχολιάζουν, να μουρμουρίζουν γενικώς δυσαρεστημένοι και εγώ να σκέφτομαι με το μικρό μου το μυαλό "Αν δεν τους αρέσει εκεί που πήγαμε, γιατί πήγαμε?".

 

Εγώ λοιπόν θα αποφύγω να πάρω μαζί τα παιδιά σε τέτοιους είδους υποχρεώσεις, παρά μόνο στις απολύτως απαραίτητες που δεν γίνεται να αποφευχθούν, π.χ. εννοείται ότι όταν γιορτάζει η γιαγιά ή ο παππούς και μας καλεί στο σπίτι του θα πάμε κι ας βαρεθούν, αλλά για την κάθε θεία ή  για τον γάμο του συναδέλφου που γίνεται σε ώρα και μέρος ακατάλληλο για παιδιά θα ψάξω εναλλακτική.

 

 

Α καλά κι εγώ, καλά εγώ σε τέτοια δεν πάω ούτε ο ίδια. Γενικά τα πρέπει τα χω κόψει, όχι ότι ήμουνα και φαν δηλαδή ποτέ. Με Σογια δεν έχω πολλές επαφές μόνο με κάνα δυο που ταιριαζω. Κι αμα τους δω σε κάνα γάμο η κάμια κηδεία θου κύριε. 

Η καθημερινότητα είναι πλέον τέτοια που σκέφτεσαι αυτό το χρόνο που θα περάσεις, να τον περάσεις με άτομα που σε αγαπούν και εκτιμάς και συνήθως είναι οι φίλοι αντε κ μερικοί συγγενείς. 

 

Εμείς κάνουμε πάντως τέτοιες εξορμήσεις που γράφει η Έσπερος τακτικά. Πάντα προτεραιότητα τα παιδιά, δηλαδή να είναι ένα μέρος όπου τα παιδιά θα τρέξουν θα παίξουν και αν έχουν κ παρέα ακόμα καλύτερα. Όσο μπορώ κι εγώ δικτυωονομαινπλεον 

Επεξεργάστηκαν 18 Φεβρουαρίου,2020 by Nefeli2014

[Έσπερος]

Just now, Deena είπε:

Εγώ προσωπικά θυμάμαι ως παιδί να πηγαίνω με τους γονείς μου σε ένα σωρό καλέσματα, οικογενειακές υποχρεώσεις, κοινωνικές εκδηλώσεις απλά γιατί έπρεπε, χωρίς στην πραγματικότητα να το ευχαριστιέται κανείς, ούτε οι γονείς μου.

οι δικοι μου γονείς γκρίνιαζαν, κ όσο περνάει ο καιρός γκρινιάζουν ακόμα περισσότερο, για διάφορες υποχρεώσεις που είναι σε μέρος ή ώρα άβολο, που για τα δικά τους δεδομένα αβολο πλέον είναι οτιδήποτε συμβαίνει μετά τη δύση του ηλίου και σε μέρος που δεν βρίσκεις να παρκάρεις σε αλάνα ακριβώς κάτω από εκεί που σε έχουν καλέσει, καθώς επίσης κ ό,τι συμβαίνει σε μέρα που ο κόσμος είναι έξω πχ Καθαρά Δευτέρα. Πηγαίνουν βέβαια σε εκδηλώσεις, χωρίς το αυτοκίνητό τους πια, αλλά με πολλή γκρίνια. Ενώ λοιπόν τα λένε αυτά, κάποιες φορές που δεν έχουμε πάει σε επισκέψεις ή εκδηλώσεις στην Αθήνα εξηγώντας πχ ότι ο μικρός το βράδυ στο αυτοκίνητο κλαίει  (ήταν μια φάση που γινόταν αυτό, δεν κράτησε πολύ), ή δεν θα ΄χει να παρκάρουμε κοντά κ θα είναι μια ταλαιπωρία να κουβαλάμε παιδί, καρότσια κ λοιπά συμπράγκαλα, ή θα είναι αργά κλπ, μας θεωρούν πολύ παράξενους -ισχύει ώς ένα βαθμό γιατί για κάποια θέματα ο άντρας μου έχει τελείως διαφορετικές αντιλήψεις από το πώς είχαμε μεγαλώσει εμείς, αλλά τέλος πάντων έχουμε κ εμείς δικαίωμα σε μια ιδιοτροπία, αν έχουμε κ μια σοβαρή δικαιολογία, όχι μόνο εκείνοι!!!! Αλλά πράγματι δεν βγαίνει από το μυαλό τους ότι μπορούμε να έχομε διαφορετική αντίληψη ως προςτη διαχείριση κάποιων υποχρεώσεων. Ή τους έκανε εντύπωση όταν κάποιοι συγγενείς που απέκτησαν παιδιά, περιόρισαν κάποια τραπέζια (όχι των χριστουγέννων ή της πρωτοχρονιάς, αλλά πχ της Καθαράς Δευτέρας), επειδή εκέινη τη μέρα επέλεγαν να κάνουν κάτι με τα παιδιά τους. Πραγματικά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν γιατί μια οικογένεια θεωρεί σημαντικότερο να πάει μια εκδρομή για χαρταετό, από ένα οικογενειακό τραπεζι με ανθρώπους που είναι στην ίδια πόλη κ μπορούν να ιδωθούν ένα άλλο σ /κ. 

1 ώρα πρίν, little lamb είπε:

Αν συναντάς αγνώστους στο παιδί προφανώς θα βαρεθεί αλλά φαντάζομαι τους πιο πολλούς φίλους των γονιών τους ξέρουν τα παιδιά, ετσι δεν είναι; Δεν ξέρω γιατί έχω μωρό ακόμα αλλά όλοι όταν μας βλέπουν θέλουν απαραιτήτως και την μπέμπα κι έτσι υποθέτω θα τους μαθει σιγά σιγά.

Σϊγουρα βοηθάει να τους ξέρουν, όμως τα παιδάκια δεν είναι πάντα ίδια σε όλες τις φάσειςε. πχ ένα μωρό μηνών που κάθεται κ βολεύεται με το να ανεμίζει μια χαρτοπετσέτα, είναι μια ωραία συντροφιά όντως. ένα παιδάκι 3-4 που λέει ωραίες ατάκες, μπορεί να είναι μια ωραία συντροφιά, αν είναι μια μεγάλη παρέα, κ κάποιοι μιλάνε με το παιδάκι ενώ άλλοι μιλούν μεταξύ τους κ μετά αλλάζουν οι ρόλοι. δυο φίλες που έχουν να ιδωθούν καιρό μάλλον δεν θα περάσουν τόσο καλά προσπαθώντας να μιλήσουν για δικά τους θέματα κρατώντας απασχολημένο κ ένα νήπιο. ένα παιδάκι 1-1,5 που μάλλον δεν μιλάει, και είναι σε φάση περπατήματος και σκαρφαλώματος, και δεν κάθεται σε αγκαλιές, δεν θα ενδιαφερθεί για την κολλητή της μαμάς κ του μπαμπά, μάλλον θα θέλει να κάνει άλλα πράγματα, σίγουρα δεν θα κάτσει με τις ώρες κ αν δεν είναι πάλι μεγάλη παρέα, δεν θα έχει κ πολύ νόημα η συνάντηση. εκτός βέβαια αν γίνει στο σπίτι του παιδιού οπότε θα μπορεί να ασχοληθεί κ με τα παιχνίδια του.

[Nefeli2014]

Ρε κορίτσια με ρίξατε..τιποτα καλό έχει η σημερινή κοινωνία, καλύτερο εννοώ, από παλιά? Γιατί κι εγώ θυμάμαι από πολλή μικρή να αλωνιζω στη γειτονιά επί ώρες και η μαμά μου κάποια στιγμή να μου φωνάζει να πάω να φάω. Τώρα αυτά Καμμια σχέση. 

[little lamb]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εγώ υπέφερα από ένα σημείο και μετά, ή ίσως και από την αρχή. Δεν υπήρχαν παιδάκια για να παίξουμε στα τραπέζια και δεν ήταν απαραίτητο ότι με ενθουσίαζε να κάνω παρέα με τα παιδιά των φίλων τους.

 

Αυτό λογικό είναι, αλλά είναι και αναποφευκτο πριν πάει σχολείο το παιδί.Αφου πιο πάνω συζητάτε ακριβώς αυτό: το πώς να έχει κανείς φίλους με οικογένειες για να παίζουν τα παιδιά. Δηλαδη τα παιδιά να παίζουν με παιδιά φίλων των γονιών (που μπορεί και να μην τα ενθουσιάζει). Αλλά πώς αλλιώς να γίνει όταν ακόμα το παιδί δεν έχει φίλους από δικό του κύκλο;

 

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ένα παιδάκι που βαριέται σε μια ταβέρνα με κήπο, θα βρει κάτι να κάνει. Ένα παιδάκι που βαριέται σε ένα σπίτι μεσηλίκων, τι θα κάνει; Δεν πρέπει ο γονιός να προνοήσει γι αυτό; Δεν μπορούν ίσως να βρεθούν με τους συγγενείς ή τους φίλους σε μια άλλη περίσταση; πχ να δεχτούν επίσκεψη στο σπίτι για να παιζει το παιδί με τα παιχνίδια του. 

 

Εννοείται ότι πρέπει να προνοήσει ο γονιός.Αλλα πρόνοια μπορεί να είναι το να πάρει μαζί παιχνίδια πχ, ή να μιλάνε οι μεγάλοι με το παιδάκι κλπ, όχι το να μην πανε καθόλου. Προφανώς δεν μιλάμε για κάτι που δεν ευχαριστεί ούτε τον ίδιο το γονιό, αυτά τα τυπικά καλώς εκλείπουν πια.Αλλα σε μέρη ή ανθρώπους που ευχαριστούν τους γονείς (που μπορεί να είναι και σόι -δεν ξέρω γιατί οι θείες θεωρούνται εξ ορισμού βαρετές, ίσα ίσα μπορεί να δείξουν πολλή στοργή στα παιδιά) δεν είναι κακό να πηγαίνει πού και πού και το παιδί. Όχι κάθε σ/κ προφανώς αλλά ούτε και ποτέ! Εξάλλου μπορεί και να μη βαρεθεί γιατί το πιθανότερο είναι όλοι να ασχολούνται μαζί του! Ή μπορεί να συνδυαστεί με εξόρμηση στις κοντινές κούνιες, πλατεία, αλσύλλιο ή ο,τι έχει η γειτονιά.

 

Πάντως όταν βρίσκονται φίλοι βρε παιδιά τα νέα τους δεν λένε; Ε όταν τα νέα είναι το παιδί κ δεν έχεις κάποιο άλλο νεο, τι άλλο να πεις; Άντε να πεις για κάνα θέμα επικαιρότητας, αλλιως λογικό είναι να μιλάς πιο πολύ για το παιδί. Ακόμα και με όσους δεν έχουν παιδιά, αφού ρωτάνε συνέχεια διάφορα από περιέργεια για την "καινούργια ζωή" όπως το λένε λες και έχουμε υιοθετήσει εξωγήινο, χαχα! Οι δικοί μας φίλοι έτσι κάνουν. Οπότε αν είναι και παρόν το παιδί σε βγάζει κι απ'τη δύσκολη θέση να βρεις θέμα συζήτησης! Δεν ξέρω δηλαδή τι θέμα συζήτησης μπορεί να είχαμε που να μας εμποδίζει το παιδί να συζητήσουμε. Χτες βγήκα με φίλη που είχα να δω ένα χρόνο, εννοείται πως ήθελε να δει την μπεμπα, την τάισε κιόλας, την έπαιρνε αγκαλιά και μια χαρά μου είπε ακόμα και ποιος της αρέσει! Αλλά θα δω γιατί ακόμα έχω μωρό κ όλοι ασχολούνται μαζί της ή θέλουν να ακούνε για αυτή. Μετά ίσως να μην μπορουν να λένε ποιος τους αρέσει για να μην το κάνει βουκινο η μικρή, χαχα!

 

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

έχουν άλλαξει η συνθήκες ζωής, τα εργασιακά πχ. έχει αυξηθεί η κίνηση και τα αυτοκίνητα στους δρόμους, οι οικογένειες κάνουν περισσότερη ώρα στις μετακινήσεις ή στην αναζήτηση θέσης να παρκάρουν, δουλεύουν σε πολύ δυσκολότερα ωράρια, δεν μπορούμε να τα συγκρίνουμε με παλιά. Τα παιδιά κάνουν πολύ περισσότερες δραστηριότητες και οι γονείς έχουν και αυτό το τρέξιμο, κλείνουν τα συνοικιακά καταστήματα και πρέπει να μετακινείσαι πιο μακριά για μεγάλα σουπερμάρκετ ή πολυκαταστήματα, πολύς κόσμος μένει στα προάστια που δεν είναι όπως μια συνοικιακή αγορά, πολλές δουλειές είναι πάλι σε προάστια και υπάρχει μετακίνηση, δεν είναι τόσο απλά και ρομαντικά τα πράγματα να λέμε ότι οι άνθρωποι παλιά έβρισκαν χρόνο ενώ τώρα δεν βρίσκουν. 

 

Μα δεν είπα κάπου το αντίθετο, ίσα ίσα αναρωτήθηκα αν οι αιτίες είναι κάποιες από αυτές.

[love kids]

Η αλήθεια είναι πως στη δική μας περίπτωση δε βλεπόμαστε σαν οικογένεια όσο θα θέλαμε μέσα στην εβδομάδα λόγω εργασίας, σχολείου, δραστηριοτήτων και λοιπών υποχρεώσεων. Έτσι τα Σαββατοκύριακα είναι μια ευκαιρία να περάσουμε εποικοδομητικό χρόνο και να χαλαρώσουμε κάπως. Κι αυτό όταν μες στο Σαββατοκύριακο δεν δουλεύω κάποιες ώρες εγώ ή ο σύζυγος ή αν δεν έχει κάποια υποχρέωση με δραστηριότητα ή πάρτυ η κόρη μας. Κι ενώ υπάρχουν άτομα με τα οποία θα ήθελα να κάνουμε παρέα περισσότερο, δεν βρίσκουμε το χρόνο είτε εμείς είτε αντίστοιχα εκείνοι. 

[Έσπερος]

7 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Εννοείται ότι πρέπει να προνοήσει ο γονιός.Αλλα πρόνοια μπορεί να είναι το να πάρει μαζί παιχνίδια πχ, ή να μιλάνε οι μεγάλοι με το παιδάκι κλπ, όχι το να μην πανε καθόλου. Προφανώς δεν μιλάμε για κάτι που δεν ευχαριστεί ούτε τον ίδιο το γονιό, αυτά τα τυπικά καλώς εκλείπουν πια.Αλλα σε μέρη ή ανθρώπους που ευχαριστούν τους γονείς (που μπορεί να είναι και σόι -δεν ξέρω γιατί οι θείες θεωρούνται εξ ορισμού βαρετές, ίσα ίσα μπορεί να δείξουν πολλή στοργή στα παιδιά) δεν είναι κακό να πηγαίνει πού και πού και το παιδί. Όχι κάθε σ/κ προφανώς αλλά ούτε και ποτέ! Εξάλλου μπορεί και να μη βαρεθεί γιατί το πιθανότερο είναι όλοι να ασχολούνται μαζί του! Ή μπορεί να συνδυαστεί με εξόρμηση στις κοντινές κούνιες, πλατεία, αλσύλλιο ή ο,τι έχει η γειτονιά.

Εγώ πιο πολύ τις αναμνήσεις από μεγαλύτερη ηλικία έχω έντονες κ λέω ότι υπεφερα. 3-4 χρόνων  δεν θυμάμαι, που όντως είναι μια χαριτωμένη ηλικία για να ασχολούνται μαζί σου. Σ αυτην την ηλικια οντως ακομα μπορει να παίζεις με οποιο παιδακι βρεις μπροστα σου, πιο μετα δεν ειναι ομως δεδομενο. δεν το περιορισα δλδ στη νηπιακή ηλικια. 

8 ώρες πρίν, little lamb είπε:

άντως όταν βρίσκονται φίλοι βρε παιδιά τα νέα τους δεν λένε; Ε όταν τα νέα είναι το παιδί κ δεν έχεις κάποιο άλλο νεο, τι άλλο να πεις; Άντε να πεις για κάνα θέμα επικαιρότητας, αλλιως λογικό είναι να μιλάς πιο πολύ για το παιδί. Ακόμα και με όσους δεν έχουν παιδιά, αφού ρωτάνε συνέχεια διάφορα από περιέργεια για την "καινούργια ζωή" όπως το λένε λες και έχουμε υιοθετήσει εξωγήινο, χαχα! Οι δικοί μας φίλοι έτσι κάνουν. Οπότε αν είναι και παρόν το παιδί σε βγάζει κι απ'τη δύσκολη θέση να βρεις θέμα συζήτησης! Δεν ξέρω δηλαδή τι θέμα συζήτησης μπορεί να είχαμε που να μας εμποδίζει το παιδί να συζητήσουμε. Χτες βγήκα με φίλη που είχα να δω ένα χρόνο, εννοείται πως ήθελε να δει την μπεμπα, την τάισε κιόλας, την έπαιρνε αγκαλιά και μια χαρά μου είπε ακόμα και ποιος της αρέσει! Αλλά θα δω γιατί ακόμα έχω μωρό κ όλοι ασχολούνται μαζί της ή θέλουν να ακούνε για αυτή. Μετά ίσως να μην μπορουν να λένε ποιος τους αρέσει για να μην το κάνει βουκινο η μικρή, χαχα!

Αυτά όλα πόσο να κρατήσουν, ένα χρόνο; μετά θα πάψει να είναι είδηση και δεν θα έχεις κ τι να πεις. εγώ τώρα όταν με ρωτάνε τι κάνει ο μικρός, έχω απλάνα πω ότι μιλάει κ το βρίσκω χαριτωμένο. κ έχτονας κ παιδί που αυτοαπασχολείται αρκετά, κ παλι επιδιώκουμε να καλούμε φίλους και σε ώρες που κοιμάται για να έχουμε άνεση και να συμμετέχουμε κ οι δυο εξίσου στη συζήτηση. δεν νομίζω ότι είναι δική μας παραξενιά αυτό, κ μάλλον άλλα παιδάκια της ηλικίας αυτής αυτοαπασχολούνται λιγότερο από τον δικό μας. 

 

ια φίλη που είχα στο μεταπτυχιακό, επειδή την έβλεπα κάθε μέρα σχεδόν, τρελαινόμουν για τα παιδάκια της όποτε ήταν στο σπίτι. μετά όμως, που την έβλεπα μια φορά το τρίμηνο κ αν, όποτε με καλούσε σπίτι πήγαινα με βαριά καρδιά. δεν ήταν το ΄ίδιο κ πολλές φορές δεν προλαβαίναμε να μιλήσουμε. δεν είμαι κανένας Δρακουμέλ, μου αρέσουν τα παιδάκια, αλλά οι φίλοι είναι φίλοι και τους θες και για κανονικές συζητήσεις ενηλίκων, το οποίο πάλι δεν νομίζω ότι είναι δική μου παραξενιά.

Γενικά πάντως εγώ δεν αναφέρομαι πώς θα εντάξεις το παιδι στην κοινωνικη ζωη σου, που ειναι κ υποκειμενικό βεβαια γιατι αλλοι ειναι της λογικής η οικογενεια να πηγαινει παντου πακετο, εγω αν ειχα την δυνατοτητα θα επέλεγα καποιες φορες να μην το κανω, οπως ποτέ δεν μ αρεσε να βλεπω τις φιλες μου μαζι με τον αντρα μου ή τους δικους τους αντρες, εκτος αν βγαιναμε ζευγαρια. ηθελα απλως να σχοκιαςω μια ταση που μαλλον εχει εκλείψει, να ειναι το παιδι ενα απλο αξεσουαρ σε άπειρες κοινωνικες συναναστροφες στις οποιες κανεις δεν ενδιαφερεται γι αυτο. 

[Mama_Anesti_]

7 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

πολλές φορές δεν προλαβαίναμε να μιλήσουμε. δεν είμαι κανένας Δρακουμέλ, μου αρέσουν τα παιδάκια, αλλά οι φίλοι είναι φίλοι και τους θες και για κανονικές συζητήσεις ενηλίκων, το οποίο πάλι δεν νομίζω ότι είναι δική μου παραξενιά

Χωρις να έχω παρακολουθήσει την συζήτηση θα πιαστω απ το σχόλιο σου και θα συμφωνησω. Όταν είναι να βγω με φίλες μου προτιμω να είμαι απερισπαστη για να μπορέσω να συγκεντρώθω στην κουβεντα, να ακούσω τα νέα τους και να πω τα δικά μου. Όταν είμαι με το παιδί ακούω τα μισά, το μυαλό μου είναι στο να περάσει καλά το παιδί, να μην βαρεθεί, να φάει, να απαντήσω σε ό,τι με ρωτα, να του δείξω οτιδήποτε καινούριο και τελικά δεν προλαβαίνουμε να πούμε τίποτα ουσιαστικά. 

 

 

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Χωρις να έχω παρακολουθήσει την συζήτηση θα πιαστω απ το σχόλιο σου και θα συμφωνησω. Όταν είναι να βγω με φίλες μου προτιμω να είμαι απερισπαστη για να μπορέσω να συγκεντρώθω στην κουβεντα, να ακούσω τα νέα τους και να πω τα δικά μου. Όταν είμαι με το παιδί ακούω τα μισά, το μυαλό μου είναι στο να περάσει καλά το παιδί, να μην βαρεθεί, να φάει, να απαντήσω σε ό,τι με ρωτα, να του δείξω οτιδήποτε καινούριο και τελικά δεν προλαβαίνουμε να πούμε τίποτα ουσιαστικά. 

 

 

Εμείς δεν το έχουμε ζήσει πολύ έντονα γιατί γενικά κανονίζουμε να βγούμε σε ώρες που τρωει κ παιρνουμε μαζι κατι που θα του παρει ωρα να φαει για να εχουμε εγγυημένη καποια ωρα ηρεμιας. Μετα με μια δυο βολτες εναλλαξ κ κανεναβιβλιο, περναει. καλούμε ομως κ σπίτι για μεγαλυτερη ανεση κ συχνα σε ωρες που κοιμαται. ομως οταν αρχθσει να ρωταει συνεχεια πραγματα θα δουμε την πραγματική δυσκολια. αυτο θελω να το μαθει σιγα σιγα, να ξερει οτι οταν ειμαστε με κοσμο δεν είναι ωραίο να είναι συνέχεια "μαμά μαμά" κ να μην αφηνει να μιλησουμε, αλλα δεν ξερω πώς επιτυγχάνεται αυτο με σεβασμό στην ηλικια του. εδώ έχουμε κατα βαση κοινούς φιλους κυκλοφορούμε ζευγαρια, οπότε δεν ειναι τοσο ευκολο να βγαινουμε εναλλαξ. 

[Anna3011]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

αυτο θελω να το μαθει σιγα σιγα, να ξερει οτι οταν ειμαστε με κοσμο δεν είναι ωραίο να είναι συνέχεια "μαμά μαμά" κ να μην αφηνει να μιλησουμε, αλλα δεν ξερω πώς επιτυγχάνεται αυτο με σεβασμό στην ηλικια του. εδώ έχουμε κατα βαση κοινούς φιλους κυκλοφορούμε ζευγαρια, οπότε δεν ειναι τοσο ευκολο να βγαινουμε εναλλαξ. 

Εμάς η μικρή παιζει πολύ λίγη ώρα μόνη της, αντε να απασχολείται μόνη με κάτι για 5 λεπτα. Αμέσως μετά μας ψάχνει να παίξουμε μαζί. Πολλές φορές προσπαθούμε να μιλήσουμε μεταξύ μας για κάτι και μας διακόπτει, αρχίζει να λέει τα δικά της, ζητάει να παίξουμε κάτι συγκεκριμένο και αν δε δώσουμε σημασία αρχίζει τη μουρμούρα με αποτέλεσμα να μη μπορούμε πολλές φορές να μιλήσουμε. Πρόσφατα επιδίωξα να μην της κάνω πάντα το χατίρι. Της λέω σοβαρά και ήρεμα ότι ο μπαμπάς και η μαμά συζητάνε και ότι πρέπει να περιμένει να τελειώσουμε την κουβέντα και μετά θα παίξουμε. Με χαρά παρατήρησα ότι πιάνει! Μη φανταστείς για πολλή ώρα αλλά το γεγονός ότι το κατανοεί από αυτή την ηλικία με καλύπτει προς το παρόν.  

[Mama_Anesti_]

πρίν από 47 λεπτά , Έσπερος είπε:

. αυτο θελω να το μαθει σιγα σιγα, να ξερει οτι οταν ειμαστε με κοσμο δεν είναι ωραίο να είναι συνέχεια "μαμά μαμά" κ να μην αφηνει να μιλησουμε, αλλα δεν ξερω πώς επιτυγχάνεται αυτο με σεβασμό στην ηλικια του

Νομίζω πως είναι κ θέμα χαρακτήρα αυτό. Ο γιος μου όταν είμαστε με κόσμο ή μιλαμε στο τηλέφωνο μιλά πολύ χαμηλοφωνα κ με ρωτά "μαμά να σου πω?" Μία φορά του είπα πως όταν έχουμε παρέα μιλάμε ήσυχα για να μπορούμε να ακουγομαστε κ να συζητάμε όλοι μαζί κ το κατάλαβε. 

  Είναι αρκετά ήσυχος μπορώ να πω, εγώ δεν έχω ησυχια προσπαθώντας να τον απασχολω, να περάσει κι εκείνος καλα, να μην βαριέται. 

 

[Έσπερος]

Just now, Anna3011 είπε:

ης λέω σοβαρά και ήρεμα ότι ο μπαμπάς και η μαμά συζητάνε και ότι πρέπει να περιμένει να τελειώσουμε την κουβέντα και μετά θα παίξουμε. Με χαρά παρατήρησα ότι πιάνει! Μη φανταστείς για πολλή ώρα αλλά το γεγονός ότι το κατανοεί από αυτή την ηλικία με καλύπτει προς το παρόν.  

Εμείς δεν το κάνουμε πολύ αυτό, κακώς. βέβαια ο άντρας μ δεν έχει καθόλου επίγνωση, ώρες ώρες νομίζω ότι μιλάει επίτηδες την ωρα της γκρινιας!!! βέβαια άλλο να κανείς μια συνεννόηση με τον άντρα σου για λίγη ωρα, αλλο να θες να μιλήσεις σε μια κοινωνικη συναναστροφή, εκει δεν ειναι οτι θα πεις περιμενε πεντε λεπτακια, εκτός αν ειναι πολλα ατομα στην παρεα κ δεν πειράζει αν ο ένας για κάποια ώρα ασχολείται με κάτι αλλο. Παντως διαβάζοντας κ τις πιο εμπειρες, καταλαβαινω οτι γονεις μικρων παιδιων ειναι δύσκολο να κάνουν συστηματικά κ άνετα παρέα με εργένηδες ή ζευγάρια χωρις παιδια...

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

  Είναι αρκετά ήσυχος μπορώ να πω, εγώ δεν έχω ησυχια προσπαθώντας να τον απασχολω, να περάσει κι εκείνος καλα, να μην βαριέται. 

Λογικό είναι αυτό! Αν δεν είναι κ οι δυο γονείς φαντάζομαι ποσό δύσκολο είναι! 

[Anna3011]

Just now, Έσπερος είπε:

βέβαια άλλο να κανείς μια συνεννόηση με τον άντρα σου για λίγη ωρα, αλλο να θες να μιλήσεις σε μια κοινωνικη συναναστροφή, εκει δεν ειναι οτι θα πεις περιμενε πεντε λεπτακια, εκτός αν ειναι πολλα ατομα στην παρεα κ δεν πειράζει αν ο ένας για κάποια ώρα ασχολείται με κάτι αλλο. 

Έτσι είναι. Γι αυτό και όταν βγαίνουμε με ζευγάρια με παιδιά (φίλοι του άντρα μου κυρίως που πλέον είμαστε μια μεγάλη παρέα) κάνουμε βάρδιες ή ελπίζουμε ότι θα την απασχολήσει κάποιο παιδάκι έστω και για λίγο. Παίρνω μαζί και μπλοκ ζωγραφικής να απασχοληθεί, ενίοτε ζωγραφίζουν και τα άλλα παιδάκια μαζί αλλά η όποια κουβέντα ενηλίκων γίνεται με πολλές διακοπές. 

 

Just now, Έσπερος είπε:

Παντως διαβάζοντας κ τις πιο εμπειρες, καταλαβαινω οτι γονεις μικρων παιδιων ειναι δύσκολο να κάνουν συστηματικά κ άνετα παρέα με εργένηδες ή ζευγάρια χωρις παιδια...

 

Και εγώ το βλέπω αυτό. Οι δικές μου φίλες είναι όλες σε τελείως διαφορετική κατάσταση από εμένα, χωρίς παιδιά και υποχρεώσεις, καποιες χωρίς καν δεσμό. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε τόσο στενή σχεση αν δε γνωριζόμασταν τόσα χρόνια (έχω διατηρήσει φίλες από το σχολείο). Τις βλέπω ουσιαστικά βράδυ, πάμε μόνες για ποτό και κρατάει τη μικρή ο άντρας μου. Δε βρισκόμαστε πλέον τόσο συχνά λογώ της αλλαγής στη δική μου ζωή και δε σου κρύβω ότι παρόλο που δεν είμαι ο τύπος που αρέσκεται να μιλάει για το παιδί του, πολλές φορές όταν βγαίνουμε αισθάνομαι ότι πλέον εκπέμπουμε σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος. Για το παιδί δε μιλάω σχεδόν καθόλου όταν είμαστε μαζί. Άλλες φορές με ξεκουράζει αυτό γιατί ξεφεύγω εντελώς από τη ρουτίνα μου και άλλες φορές πιάνω τον εαυτό μου να ψιλοβαριέται με τις συζητήσεις μας.