Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Αυπνια και πολλά νευρα!!


dora1982

Recommended Posts

πρίν από 8 λεπτά , marakiz είπε:

mamakia μήπως το ότι κάνεις μόνο εσύ προσπάθειες, ότι προσπαθείς να δώσεις τα πάντα, ότι έχει αλλάξει εξωτερικά είναι πράγματα που της τα τονίζεις και την εκνευρίζεις? Έστω και εμμέσως? Μήπως έχεις μεν τη διάθεση να φτιάξουν τα πράγματα αλλά ότι επιχειρείς συνοδεύεται με απογοήτευση ή/και δυσφορία? Ρωτώ, δεν είμαι στο σπίτι σας για να ξέρω.

Ακόμα κι αν έχεις δίκιο, πες μου, είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι περπατάς σε τεντωμένο σκοινί; Ότι ό,τι και να πεις, πιθανόν να μην είναι αυτό που πρέπει να πεις και ότι ενδεχομένως θα πυροδοτήσει καυγά; Όλο διαβάζω, μηπως δεν κάνω το ένα, μήπως δε λέω το άλλο, εκτιμώ τις συμβουλές σας αλλά όπως είπες κι εσύ και οι δύο έχουν μερίδιο ευθύνης. Δε γίνεται πια να τα κάνω εγώ όλα λάθος...Θα ήθελα με κάποιο τρόπο να κατανοήσει ότι αν δεν κάνει και εκείνη ένα βήμα πίσω, θα διαλυθούμε σίγουρα.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 159
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Θα ήθελα να κάνω μια γενικότερη παρατήρηση - παρένθεση στο συγκεκριμένο θέμα, το οποίο τελικά περισσότερη αναφορά έχει στις σχέσεις μεταξύ συζύγων εν γένει και σε νεύρα ή δυσάρεστα συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια εξαιτίας αφορμών, όπως π.χ. η αϋπνία.
Η δική μας αντίληψη, εννοώ του συζύγου και τη δική μου, είναι ότι το τι συμβαίνει στην οικογένεια, από το πιο μεγάλο και ουσιώδες έως και το πιο μικρό και επουσιώδες, έχει αντανάκλαση στα παιδιά μας. Στο μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό θα επηρεάσει τον τρόπο σκέψης και συμπεριφορά τους.
Εδώ έχουμε δύο περιπτώσεις ανθρώπων - την dora1982 και τον mamakias - που ανεξαρτήτου φύλου έχουν να αντιμετωπίσουν μια συμπεριφορά από πλευράς των συντρόφων τους, η οποία κατά τη γνώμη μου δεν είναι υγιής. Και δεν εννοώ μόνο σε ο,τι αφορά το μέλος που γίνεται αποδέκτης της συμπεριφοράς αυτής, αλλά και σε ο,τι αφορά τα παιδιά.
Εάν το παιδί έχει μάθει ότι ο μπαμπάς του ή η μαμά του μειώνουν, μιλούν άσχημα, τρομοκρατούν, υποτιμούν τον άλλο γονιό, η συμπεριφορά αυτή στο μυαλό τους θα αποτυπωθεί ως η αναμενόμενη ή η πρέπουσα ή έστω θα μάθουν να επιδεικνύουν μια ανοχή στη συμπεριφορά αυτή. Και επειδή πολλές φορές τείνουμε να δικαιολογούμε τις πράξεις μας με το "για το καλό του παιδιού", ίσως θα βοηθούσε να αναδείξουμε ότι η εκάστοτε συμπεριφορά μας λειτουργεί (όχι πάντα, αλλά συνήθως) ως καθρέφτης στη συμπεριφορά των παιδιών μας, με αποτέλεσμα μελλοντικά να υιοθετήσουν ή να ανέχονται μια αντίστοιχη συμπεριφορά ως φυσιολογική.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Φοβάμαι λίγο τις έννοιες "κατάθλιψη, ψυχολογικά θέματα" κτλ. Και αυτό γιατί ποτέ στην μέχρι τώρα ζωή μου δεν αντιμετώπισα τέτοια θέματα καλώς ή κακώς ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Δεν υποτιμώ όμως την σοβαρότητα τους. Διαβάζω διαρκώς πως μοιάζουν με ένα θηρίο που τρώει τον άνθρωπο χωρίς να γίνεται αντιληπτό και όταν γίνει αργά ίσως να μην υπάρχει επιστροφή. 

Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω διακρίνω υπέροχες συμβουλές και γνώμες. Πείτε μου όμως, πως μπορεί να διακριθεί η κατάθλιψη;Μπορεί δηλαδή μια νέα μαμά, εργαζόμενη, με χίλιες υποχρεώσεις που μέχρι ένα βαθμό θα έχει και τα νεύρα της, ίσως της λείπει λίγο η ξεγνοιασιά, η ξεκούραση, η ανεμελιά, ο ύπνος, ο σύζυγος, που βλέπει προφανώς την ζωή της να αλλάζει άρδην μετά τον ερχομό του παιδιού που ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ  αλλά μερικές φορές γινόμαστε  εγωιστές και σκεφτόμαστε πολύ τον ύπνο μας, την καλοπέραση μας, τα ταξίδια που θέλουμε να πάμε κ δεν μπορούμε κτλ, να αποτελούν συμπτώματα από κατάθλιψη; Το λέω γιατί νόμιζα πως όλες οι νέες μαμάδες νιώθουν έτσι,  θες από κούραση, θες από φόβο, θες από άγνοια. Το θεωρούσα φυσιολογικό. 

Επεξεργάστηκαν by dora1982
Link to comment
Share on other sites

 

πρίν από 58 λεπτά , mamakias είπε:

Ακόμα κι αν έχεις δίκιο, πες μου, είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι περπατάς σε τεντωμένο σκοινί; Ότι ό,τι και να πεις, πιθανόν να μην είναι αυτό που πρέπει να πεις και ότι ενδεχομένως θα πυροδοτήσει καυγά; Όλο διαβάζω, μηπως δεν κάνω το ένα, μήπως δε λέω το άλλο, εκτιμώ τις συμβουλές σας αλλά όπως είπες κι εσύ και οι δύο έχουν μερίδιο ευθύνης. Δε γίνεται πια να τα κάνω εγώ όλα λάθος...Θα ήθελα με κάποιο τρόπο να κατανοήσει ότι αν δεν κάνει και εκείνη ένα βήμα πίσω, θα διαλυθούμε σίγουρα.

 

Όχι βέβαια, καθόλου ωραίο!! Αλλά αφού περνάτε κρισάρα τώρα, κάποιος από τους δυο σας θα πρέπει να είναι πιο νηφάλιος και να κινηθεί ψυχραιμότερα. Στόχος σε αυτή τη φάση είναι να σώσετε τη σχέση σας και το γάμο σας, όχι να αποδειχθεί ποιος έχει περισσότερο δίκιο. Μπορεί να είναι η γυναίκα σου νηφάλια τη δεδομένη χρονική στιγμή? όχι όπως φαίνεται. Γίνε εσύ τότε. Κάνε προσπάθειες με ειλικρίνεια, χωρίς να την κριτικάρεις, χωρίς μα και μου, χωρίς να αγωνίζεσαι για το δίκιο σου, κάντο για λίγο καιρό, αν νομίζεις πως δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου ζήτα ψυχολογική βοήθεια. Πάρτο πάνω σου, χωρίς εγωισμούς, προσέγγισε την με αυτή την ηρεμία και ίσως ανταποκριθεί. 

 

Δεν λέω ότι είναι εύκολο, είναι όμως πραγματοποιήσιμο.

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites

Μαμακια γνωμη ειδικου να παρεις εστω μονος

Αν το θεμα ειναι καταθλιψη οσα ειπε η μπελεμπλου θα σε βοηθησουν

Μονο απο αυτα που εχεις πει παντως,εγω βλεπω οτι κ σχεση με τη μητερα σου εχει επηρεασει τη γυναικα σου,οπως κ η αποψη σου για την εξωτερικη της εμφανιση,σχεδον σε ολα τα μνμ σου το τονιζεις

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

5 ώρες πρίν, dora1982 είπε:

Διάβασα με προσοχή όλα όσα γράψατε. Ο σύζυγος μου προέρχεται από μια οικογένεια που δεν ασχολήθηκε ποτέ πραγματικά με τα συναισθήματα του. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η εξωτερική εμφάνιση, το πόσο αδύνατοι είναι, πόσο πλούσιοι, πόσο μορφωμένοι και με τι βαθμό τελείωσαν το πανεπιστήμιο. Εγώ από την άλλη μεγάλωσα σε εντελώς διαφορετική οικογένεια. Γελούσαμε πολύ, μιλούσαμε για όλα, δεν καταπιεστήκαμε ποτέ και μας άρεσε το φαγητό! Τα τραπέζια που κάναμε από το πουθενά και τα γλέντια μετά ακόμη ηχούν στα αυτιά μου!!!. Ήθελα να είμαι στο σπίτι μου και όταν έφυγα από αυτό για σπουδές έκλαιγα. Θεωρώ πως ο σύζυγος λειτουργεί όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς του. 

Ακόμη και σήμερα οι γονείς του διακρίνουν τους ανθρώπους με βάση την κοινωνική τους θέση, την οικονομική κατάσταση, το μορφωτικό επίπεδο κτλ. Και φυσικά δεν γλίτωσα από τον στόχο αφού μέχρι σήμερα αυτό κάνουν κ σε εμένα. Είπατε πιο πάνω πως υπάρχει περίπτωση ψυχολογικής βίας. Ναι το έχω σκεφτεί και εγώ. Από τον τρόπο που κοιμάμαι μέχρι το τι θα φάω περνάει από έλεγχο. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να μετράει τόσο πολύ τις μπουκιές μου από τον σύζυγο και την οικογένεια του. Ακόμη κ όταν ήμουν έγκυος δεν με άφηναν να φάω πολύ για να μην παχύνω. Και όταν περνάω τις περιόδους που τρώω - τις περνάω αυτές τις περιόδους που θέλω βρε παιδί μου να φάω παραπάνω - και λογικό είναι να παχύνω, ακούω τα πάντα!!

Το θέμα με το μωρό δεν έχει λύση. Το έχω πάρει επάνω μου αφού ξέρω πως προτεραιότητα έχει εκείνο και όχι εγώ. Προσπαθώ να το κάνω κοινωνικό παιδί, χωρίς ντροπές και κολλήματα. 'Ετσι όταν ο μπαμπάς μας λείπει βάζουμε δυνατά τη μουσική κ χορεύουμε. Αυτό δεν γίνεται τα ΣΚ αφού η δυνατή μουσική τον ενοχλεί (μάλλον τους γείτονες θεωρεί πως ενοχλεί). 

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα για το παιδί.. Με εμένα έχει μάθει να γελάει πολύ, να παίζει, να ακούει μουσική και να χορεύει. Με τον μπαμπά παίζει το αλογάκι και κυνηγητό και γελάει πολύ. Και με τους δύο περνάει καλά. Και τους δύο αγαπάει! Το βράδυ όμως τα πράγματα αλλάζουν. Και όσο κ να προσπαθώ δεν ξέρω αν θα το αλλάξω ποτέ. Άλλες φορές διαλέγω να κάνω το κορόιδο ώστε να κρατώ τις ισορροπίες και άλλες κάνω το μπαμ κα όποιον πάρει ο χάρος. Το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι πως νευριάζω και με το παιδί...

Είμαι τόσο μπερδεμένη.. Νιώθω καταπίεση ορισμένες φορές τόσο που νομίζω πως θα σκάσω! Και του το λέω και μου απαντάει πως τον πρήζω. όταν προσπαθώ να του μιλήσω μου λέει "φφφ ξεκινάει το πρήξιμο". Μα δεν πρόλαβα!!! 

Θεωρώ τον εαυτό μου υπομονετικό! Γαιδουρινά υπομονετικό. Ακόμη και στη δουλειά που επιλέξαμε να συστεγαστούμε για μείωση εξόδων- που σημαίνει πως όλη μέρα είμαστε μαζί - κάνω πολλές φορές πίσω για να μην γίνουμε μύλος, ακόμη κ αν ξέρω πως ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΝΑ ΜΠΛΕΚΕΣΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!!!!!!

Θέλει τον έλεγχο σε όλα.

Είναι αυστηρά λάτρης της οικογένειας, τόσο που δεν έχει σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο κάποια στιγμή στη ζωή μας να χωρίσουμε (ούτε κ εγώ αλλά δεν του το λέω)

Είναι πρήχτης (ουφ το είπα κ ξαλάφρωσα)

Είναι καλός άνθρωπος όμως και θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας. Είναι τόσο κρίμα να αφήσουμε μια σχέση που αγαπήθηκε κ αγαπιέται πολύ να χαλάσει. Με στενοχωρεί τόσο αυτό..

 

 

Eνας καλός άνθρωπος είναι ανοιχτός στο να σε ακούσει. Μίλησέ του. Εξηγησέ του τι βρίσκεις καταπιεστικό. Οχι μία λίστα. Οταν συμβαίνει κάτι.

Θες να χορέψεις με το μωρό; Αν πάει να κάνει παρατήρηση, γυρίζει και λες "μα γιατί να μη διασκεδάσουμε, τα μωρά χρειάζονται παιχνίδι, δεν είναι 4 η ώρα το μεσημέρι να ενοχλούμε, έλα κι εσύ να δεις τι ωραία που γελάει το μικρό"

Σου λέει κάτι για το φαγητό; "Δεν είναι πολύ ωραίο αυτό που είπες αγάπη μου, φαντάζεσαι να σου μέτραγα εγώ τις μπουκιές;"

Αν εκνευρίζεται, θυμώνει, σου κρατά μούτρα, και γενικά δε δέχεται κουβέντα, είναι ώρα να κάνετε μία σοβαρή συζήτηση και να μιλήσετε για το πού πάει ο γάμος σας και γιατί αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει για το καλό όλων.

Αν φοβάσαι κυριολεκτικά την αντίδρασή του, που δεν το νομίζω, υποθετικά μιλάω, τότε είναι η ώρα αν αναθεωρήσεις το αν ειναι καλός άνθρωπος.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ vicky και marakiz θα κάνω ό,τι χρειαστεί, δεν έχω καταλήξει ακόμα τι θα είναι αυτό, με έχετε προβληματίσει, τελευταία όμως φοβάμαι μήπως λύσει εκείνη το πρόβλημα και μείνει το κουσούρι σε μένα.
Σχετικά με το άλλο που λες, ότι η σχέση με τη μητέρα μου έχει επηρεάσει τη σύζυγο, απαντώ πως εγώ παραμένω ο άνθρωπος που παντρεύτηκε, δεν έκανα στροφή 180 μοιρών μετά το παιδί. Η σχέση με τη μητέρα μου ήταν εξαρχής γνωστή, βεβαίως και υπάρχουν όρια στο πόσο αφήνεις το γονέα σου να επεμβαίνει στα του σπιτιού σου, αλλά αυτό είναι κάτι που το τηρώ. Εννοώ ότι την αφήνω να πει αυτό που έχει να πει, χωρίς να σημαίνει ότι θα το ακολουθήσω κιόλας ή ότι θα απαιτήσω από τη γυναίκα μου να το ακολουθήσει. Αλλά δε θα τη φιμώσω κιόλας. Προσπαθώ να κρατήσω μια ισορροπία, πάντα αυτό έκανα. Αν της απαγορεύσω και να μιλάει, αυτό θα γίνει αιτία προστριβής, και θα έχω και άλλο μέτωπο να αντιμετωπίσω. Προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να αποξενωθώ ΚΑΙ από τη μητέρα μου, χωρίς σοβαρό λόγο. Μεγάλη γυναίκα είναι, δεν έχω υπερβολικές προσδοκίες.

Και σε ό,τι αφορά την εξωτερική εμφάνιση, εγώ ξέρετε δεν είμαι ανατολίτης, να περιμένω να βρω τη γυναίκα σπίτι στην πένα και μέσα στην τρελή χαρά. Όμως, για να φτάσεις να μη σε ενδιαφέρει τίποτα πέρα από το παιδί σου και το περιεχόμενο του ψυγείου, κάτι δεν πάει καλά. Και συνακόλουθα είναι και θέμα υγείας. Άλλο να κουβαλάς τον εαυτό σου που ζυγίζει 65 κιλά και άλλο κοντά 100 κιλά. Επίσης το να κοιτά το πρωί τον εαυτό της στον καθρέπτη και να βλέπει αυτό που βλέπει, προφανώς και δεν τη βοηθάει. Αυτά δεν τα λέω στην ίδια, άντε να έχω σχολιάσει 1-2 φορές το βάρος της και με διακριτικό τρόπο (δεν μπορώ και να σχολιάσω ευθέως τίποτα βλέπετε). Το λέω εδώ για να δώσω μια καλύτερη εικόνα της πραγματικότητας. Εγώ πάντως δε διαχωρίζω τόσο την εξωτερική εμφάνιση από την εσωτερική. Και επίσης δε θέλω και η κόρη μας να βλέπει τη μαμά της σε αυτή την κατάσταση, τι παράδειγμα παίρνει? Δεν είμαι ρηχός νομίζω, θεωρώ ότι το βάρος είναι θέμα.

Link to comment
Share on other sites

Mamakias, παρότι εμείς αποτελούμε μια καθαρά πυρηνική οικογένεια και μια λόγους αντικειμενικούς - οι γονείς του συζύγου διαβιώνουν στο εξωτερικό και οι δικοί μου είναι ακόμα ενεργοί στον επαγγελματικό στίβο, έχοντας παράλληλα και πλούσια κοινωνική ζωή - αλλά και για λόγους αντίληψης και ως εκ τούτου δεν μπορώ να κάνω κάποια προσωπική συσχέτιση σε ο,τι αφορά στενές σχέσεις μεταξύ γονέων και της οικογένειας, έχω μια γνώμη, η οποία μπορεί να είναι και εσφαλμένη.

Προσωπικά αν έβλεπα από πλευράς των γονιών μου μια οποια συμπεριφορά, η οποία θα δημιουργούσε δυσφορία στο σύζυγο μου, θα μεσολαβούσα προκειμένου να παύσει και το ίδιο θα περίμενα και από πλευράς συζύγου. Η μέθοδος των ισων αποστάσεων μπορεί να είναι η πιο ασφαλής, ωστόσο ο άλλος μπορεί να την εκλάβει και ως αδιαφορία ή και ανοχή εις βάρος του. Νομίζω πως όλοι μας γνωρίζουμε τους γονείς μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε χωρίς να ανοίξουμε μέτωπα ή να δημιουργήσουμε προστριβές που θα οδηγήσουν σε αποξενωση, να τους θέτουμε σαφή και ξεκάθαρα όρια σε σχέση με την παρέμβαση τους στα του οίκου μας. Όρια τα οποία προφανώς είναι αποδεκτά και από το σύντροφο μας.

Για το θέμα της εμφάνισης, εμένα προσωπικά πέραν του αισθητικού ζητήματος, που δεν το υποτιμώ, μας ελκύει συνήθως κάποιος εξωτερικά και στη συνέχεια αποδεχόμαστε ή όχι και την προσωπικότητά του, θα με απασχολούσε και το θέμα της υγείας, σωματικής και ψυχικής (που συχνά στον παράγοντα της εμφάνισης επικαλύπτονται).

Επεξεργάστηκαν by Αννα 35

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

14 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

Για το θέμα της εμφάνισης, εμένα προσωπικά πέραν του αισθητικού ζητήματος, που δεν το υποτιμώ, μας ελκύει συνήθως κάποιος εξωτερικά και στη συνέχεια αποδεχόμαστε ή όχι και την προσωπικότητά του, θα με απασχολούσε και το θέμα της υγείας, σωματικής και ψυχικής (που συχνά στον παράγοντα της εμφάνισης επικαλύπτονται).

Αυτό ακριβώς λέω.

Link to comment
Share on other sites

mamakias δεν έχεις άδικο. Έχεις τα δίκια σου. Απλά αν τυχόν η γυναίκα σου έχει κάποια μορφή κατάθλιψης και λόγω (και) αυτού έχει πάρει πολλά κιλά, τα ίδια τα κιλά την κάνουν να αισθάνεται ακόμα χειρότερα, ο τρόπος που την κοιτάς (ίσως) ακόμα χειρότερα. Και να μην της το λες, θα το νιώθει, πόσο απογοητευμένος είσαι μαζί της. Γυναίκα σου είναι σε ξέρει. Ξαναλέω, δεν σου ρίχνω άδικο. Απλά πιστεύω πως σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι δεν είναι καλά, κάποιος από τους δύο, ο πιο δυνατός, πρέπει να πατήσει τον εγωισμό του, να τον αφανίσει και να βγει δυναμικά μπροστά. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου πω.

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Δεν ξερω αν θα βοηθησει η παρεμβαση μου, αλλα γνωμη μου ειναι οτι σε ολα τα προβληματα πρεπει να ξεκινας απο το "εξω", απο τις συνθηκες και μετα να πας στο μεσα. Δλδ...

Οταν μια γυναικα ειναι 2 χρονια στο σπιτι...χωρις να εργαζεται, οσο κι αν αυτη η αφοσιωση στο παιδι τη γεμιζει, αυτο δημιουργει μια ανισορροπια. Η εργασια δεν ειναι μονο τα χρηματα, νιωθεις παραγωγικος, βελτιωνεις πραγματα του εαυτου σου, ικανοτητες κτλ, γνωριζεις κοσμο, αλλαζεις παραστασεις, ειναι παρα πολλα τελοσπαντων. Χωρις να φταιει ο @mamakias , πως να νιωθει καποιος/α ικανοποιημμενος οταν δεν αναπτυσσει πολλες πτυχες του εαυτου του;

Και κατι αλλο. Οταν ειναι ολη τη μερα μονη σου με ενα παιδι,  με το οποιο δεν μπορεις να επικοινωνησεις οπως με εναν ενηλικο,και εκ των πραγματων εισαι εξολοκληρου υπευθυνος γι' αυτο, διεξαγεις συζητησεις με τον εαυτο σου συνεχως, αναμασας τα ιδια και τα ιδια...Τα γεγονοτα μεγεθυνονται, αποκτουν μια βαρυτητα που δε θα την ειχαν αν εκανες κι αλλα πραγματα.

Δλδ εγινε αυτο, εγινε εκεινο, δε φροντισε γι' αυτο, αρα δε με σκεφτεται, δε σκεφτεται το παιδι, να και η μανα του αυτο και αλλα παρομοια και μετα: αρα εχω εναν αποτυχημενο γαμο, μετα γιατι να συμβει αυτο, τι εφταιξε, θεματα αυτοεκτιμησης και παει λεγοντας. Οταν γυριζεις εσυ, μετα απο τοσες ωρες απουσιας, ολες οι συζητησεις που επρεπε να γινουν, εγιναν στο μυαλο της κι εσυ εισπρατεις το " αντε γ@@ κι εσυ κι ο γρυλος" αν ξερεις το ανεκδοτο.

Αρα νομιζω οτι το βασικο ειναι να βγει εξω, να κανει κατι, να ξεμπλοκαρει και να απογαλακτισθει απο το παιδι...Αν στην πορεια δεν βελτιωθουν τα πραγματα, τοτε το ξαναβλεπεις.

Sorry που γραφω ετσι προχειρα...

* οταν εισαι ολη μερα μονη σου

Link to comment
Share on other sites

On 10/17/2017 at 3:37 ΜΜ, mamakias είπε:

Εγώ vicky και marakiz θα κάνω ό,τι χρειαστεί, δεν έχω καταλήξει ακόμα τι θα είναι αυτό, με έχετε προβληματίσει, τελευταία όμως φοβάμαι μήπως λύσει εκείνη το πρόβλημα και μείνει το κουσούρι σε μένα.
Σχετικά με το άλλο που λες, ότι η σχέση με τη μητέρα μου έχει επηρεάσει τη σύζυγο, απαντώ πως εγώ παραμένω ο άνθρωπος που παντρεύτηκε, δεν έκανα στροφή 180 μοιρών μετά το παιδί. Η σχέση με τη μητέρα μου ήταν εξαρχής γνωστή, βεβαίως και υπάρχουν όρια στο πόσο αφήνεις το γονέα σου να επεμβαίνει στα του σπιτιού σου, αλλά αυτό είναι κάτι που το τηρώ. Εννοώ ότι την αφήνω να πει αυτό που έχει να πει, χωρίς να σημαίνει ότι θα το ακολουθήσω κιόλας ή ότι θα απαιτήσω από τη γυναίκα μου να το ακολουθήσει. Αλλά δε θα τη φιμώσω κιόλας. Προσπαθώ να κρατήσω μια ισορροπία, πάντα αυτό έκανα. Αν της απαγορεύσω και να μιλάει, αυτό θα γίνει αιτία προστριβής, και θα έχω και άλλο μέτωπο να αντιμετωπίσω. Προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να αποξενωθώ ΚΑΙ από τη μητέρα μου, χωρίς σοβαρό λόγο. Μεγάλη γυναίκα είναι, δεν έχω υπερβολικές προσδοκίες.

Και σε ό,τι αφορά την εξωτερική εμφάνιση, εγώ ξέρετε δεν είμαι ανατολίτης, να περιμένω να βρω τη γυναίκα σπίτι στην πένα και μέσα στην τρελή χαρά. Όμως, για να φτάσεις να μη σε ενδιαφέρει τίποτα πέρα από το παιδί σου και το περιεχόμενο του ψυγείου, κάτι δεν πάει καλά. Και συνακόλουθα είναι και θέμα υγείας. Άλλο να κουβαλάς τον εαυτό σου που ζυγίζει 65 κιλά και άλλο κοντά 100 κιλά. Επίσης το να κοιτά το πρωί τον εαυτό της στον καθρέπτη και να βλέπει αυτό που βλέπει, προφανώς και δεν τη βοηθάει. Αυτά δεν τα λέω στην ίδια, άντε να έχω σχολιάσει 1-2 φορές το βάρος της και με διακριτικό τρόπο (δεν μπορώ και να σχολιάσω ευθέως τίποτα βλέπετε). Το λέω εδώ για να δώσω μια καλύτερη εικόνα της πραγματικότητας. Εγώ πάντως δε διαχωρίζω τόσο την εξωτερική εμφάνιση από την εσωτερική. Και επίσης δε θέλω και η κόρη μας να βλέπει τη μαμά της σε αυτή την κατάσταση, τι παράδειγμα παίρνει? Δεν είμαι ρηχός νομίζω, θεωρώ ότι το βάρος είναι θέμα.

 

Παρότρυνέ την να μιλήσει με έναν ψυχολόγο και συζητήστε το ενδεχόμενο να ξαναγυρίσει στη δουλειά, ειδικά αν ήταν σε εργασιακό χώρο που της άρεσε.

Link to comment
Share on other sites

23 ώρες πρίν, xarouli είπε:

 

Και κατι αλλο. Οταν ειναι ολη τη μερα μονη σου με ενα παιδι,  με το οποιο δεν μπορεις να επικοινωνησεις οπως με εναν ενηλικο,και εκ των πραγματων εισαι εξολοκληρου υπευθυνος γι' αυτο, διεξαγεις συζητησεις με τον εαυτο σου συνεχως, αναμασας τα ιδια και τα ιδια...Τα γεγονοτα μεγεθυνονται, αποκτουν μια βαρυτητα που δε θα την ειχαν αν εκανες κι αλλα πραγματα.

Δλδ εγινε αυτο, εγινε εκεινο, δε φροντισε γι' αυτο, αρα δε με σκεφτεται, δε σκεφτεται το παιδι, να και η μανα του αυτο και αλλα παρομοια και μετα: αρα εχω εναν αποτυχημενο γαμο, μετα γιατι να συμβει αυτο, τι εφταιξε, θεματα αυτοεκτιμησης και παει λεγοντας. Οταν γυριζεις εσυ, μετα απο τοσες ωρες απουσιας, ολες οι συζητησεις που επρεπε να γινουν, εγιναν στο μυαλο της κι εσυ εισπρατεις το " αντε γ@@ κι εσυ κι ο γρυλος" αν ξερεις το ανεκδοτο.

 

 

Πάρα πολύ ουσία σε λίγες μόνο γραμμές. Έχει πάρα πολύ δίκιο, mamakias δώσε λίγο βάση εδώ.

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites

@xarouli αυτό που λες έχουμε πάθει. Η γυναίκα μου όπως καταλαβαίνεις το προσεγγίζει αλλιώς το θέμα της κλεισούρας, οτι δηλαδή είναι απίκο για ό,τι χρειαστεί το παιδί και το παιδί αυτό χρειάζεται.

Έχουμε πολλά ζητήματα να λύσουμε και ιεραρχικά μάλλον πρέπει να ασχοληθούμε με το θέμα της απομόνωσης από τους πάντες και τα πάντα.

Μετά πρέπει να δούμε το θέμα της προσκόλλησης της μαμάς στο παιδί (να φανταστείτε το είχε τόσο πολύ αγκαλιά, που έφτασε 18 μηνών να περπατήσει).

Μετά να δούμε το θέμα του ύπνου το βράδυ.

Και τέλος να δουλέψουμε τη σχέση μας.

 

Είναι τόσα πολλά που έχω πελαγώσει.

 

Όσο για τη δουλειά, δε νομίζω πως είναι έτοιμη να ακούσει κάτι τέτοιο ακόμα. Ας ισορροπήσουμε λιγο και βλέπουμε.

Link to comment
Share on other sites

3 ώρες πρίν, mamakias είπε:

 

Όσο για τη δουλειά, δε νομίζω πως είναι έτοιμη να ακούσει κάτι τέτοιο ακόμα. Ας ισορροπήσουμε λιγο και βλέπουμε.

Εξαρτάται από το πόσο άρεσε στη γυναίκα σου η δουλειά (της προσέφερε κάποια ικανοποίηση οποιουδήποτε είδους ή τη μισούσε), από το τι ευκαιρίες για συναναστροφή με ενήλικες έχει (ζείτε ας πούμε σε μία περιοχή με πολλές ευκαιρίες για δραστηριότητες και συναναστροφές ακόμη και εργάσιμες ώρες ή αν βγει έξω μία καθημερινή πρωί θα συναντήσει όλη μέρα 2 συνταξιούχος και τον ταχυδρόμο;) αλλά και από το τι χόμπυ και ενδιαφέροντα έχει η ίδια (μπορεί ένας άνθρωπος να γεμίζει κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου του με 100 δραστηριότητες και άλλος να κάθεται στον καναπέ κοιτώντας το ταβάνι και αναλογιζόμενος τι μαύρη είναι η ζωή του).

Αν η γυναίκα σου είναι αυτή τη στιγμή στην κατηγορία "ξεκινάω το πρωί, βγαίνω μέχρι την παιδική χαρά όπου συναντώ μόνο μία γιαγιά με άνοια και έναν αδέσποτο σκύλο, με πιάνει απελπισία και γυρίζω στο σπίτι όπου πηγαινοέρχομαι μεταξύ σαλονιού και κουζίνας προσπαθώντας να βρω πώς να κρατήσω το παιδί απασχολημένο", τότε πόσο ακόμη μπορεί να αντέξετε;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Κοιτα, αν και δεν εχω καμια εμπειρια, ακριβως επειδη δεν εχω - και ο συζυγος καθολου- οταν ειναι να λυσουμε ενα θεμα, βαζουμε το παιδι μπροστα. Δλδ: τι ειναι καλο για το παιδι; να βλεπει τη μαμα να καθεται στο σπιτι ολη μερα; να ειναι φρικαρισμενη; να μην εχει καλη ψυχολογια; πως θα βοηθησει ετσι το παιδι; Αρα, τελικα, το απικο για το παιδι ειναι πραγματικα μια κακη πρακτικη, και ισως θα επρεπε να το συζητησεις. Σκεφτομαι, μια μανα- κι ενας πατερας βεβαια- πρεπει να νιωθει ολοκληρωμενη, οσο γινεται, γεματη, να εχει ερεθισματα, που θα τη βοηθησουν να διαχειριστει και προβληματα που προκυπτουν με το παιδι και αυτη η ολοκληρωση περναει και στο παιδι.

Οσο για τη δουλεια...δεν ξερω την οικονομικη σας κατασταση, αλλα μπορεις να το βαλεις και αυτο. Οτι τα εξοδα ειναι βαρια κι οτι πρεπει να κανετε μια αποταμιευση για το καλο του παιδιου και να βρει κανα 3ωρο 4ωρο - ουτως ή αλλως δυσκολο να βρει κανεις πληρης σταθερη δουλεια.

Οσο για τον υπνο...εγω το θεωρω πλεονεκτημα να κοιμαται το ζευγαρι χωρια. Ειναι ανανεωτικο. Δεν προκαλει ας πουμε φθορα. Αν θελεις να κανεις κατι, το κανεις. Εκτος αν με τον υπνο εννοεις άλλα:-D

Link to comment
Share on other sites

@mamakias σε καταλαβαινω. Ειναι δυσκολο ολο αυτο που βιωνεις. Να σε ρωτησω κατι? Αυτα τα 2 χρονια που εχετε το παιδακι σας σε κοινωνικες εκδηλωσεις πατε? Γαμους βαπτισεις γιορτες φιλων κλπ? (καπου δηλαδη που ειστε χωρις το μωρο) και αν ναι η συμπεριφορα της πως ειναι οταν ειστε οι 2 σας?

Link to comment
Share on other sites

10 hours ago, mamakias said:

@xarouli αυτό που λες έχουμε πάθει. Η γυναίκα μου όπως καταλαβαίνεις το προσεγγίζει αλλιώς το θέμα της κλεισούρας, οτι δηλαδή είναι απίκο για ό,τι χρειαστεί το παιδί και το παιδί αυτό χρειάζεται.

Έχουμε πολλά ζητήματα να λύσουμε και ιεραρχικά μάλλον πρέπει να ασχοληθούμε με το θέμα της απομόνωσης από τους πάντες και τα πάντα.

Μετά πρέπει να δούμε το θέμα της προσκόλλησης της μαμάς στο παιδί (να φανταστείτε το είχε τόσο πολύ αγκαλιά, που έφτασε 18 μηνών να περπατήσει).

Μετά να δούμε το θέμα του ύπνου το βράδυ.

Και τέλος να δουλέψουμε τη σχέση μας.

 

Είναι τόσα πολλά που έχω πελαγώσει.

 

Όσο για τη δουλειά, δε νομίζω πως είναι έτοιμη να ακούσει κάτι τέτοιο ακόμα. Ας ισορροπήσουμε λιγο και βλέπουμε.

 

Πήγες σε κάποιον ειδικό? μην το αμελήσεις, να σου πει και αυτός ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσεις την γυναίκα σου! να σε ρωτήσω και κάτι άλλο? εσύ της δείχνεις το ενδιαφέρον σου? της κάνει ένα δωράκι? της δείχνεις με τον τρόπο σου ότι την αγαπάς? εμπράκτως όχι με τα λόγια!

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

On 17/10/2017 at 1:49 ΜΜ, dora1982 είπε:

Φοβάμαι λίγο τις έννοιες "κατάθλιψη, ψυχολογικά θέματα" κτλ. Και αυτό γιατί ποτέ στην μέχρι τώρα ζωή μου δεν αντιμετώπισα τέτοια θέματα καλώς ή κακώς ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Δεν υποτιμώ όμως την σοβαρότητα τους. Διαβάζω διαρκώς πως μοιάζουν με ένα θηρίο που τρώει τον άνθρωπο χωρίς να γίνεται αντιληπτό και όταν γίνει αργά ίσως να μην υπάρχει επιστροφή. 

Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω διακρίνω υπέροχες συμβουλές και γνώμες. Πείτε μου όμως, πως μπορεί να διακριθεί η κατάθλιψη;Μπορεί δηλαδή μια νέα μαμά, εργαζόμενη, με χίλιες υποχρεώσεις που μέχρι ένα βαθμό θα έχει και τα νεύρα της, ίσως της λείπει λίγο η ξεγνοιασιά, η ξεκούραση, η ανεμελιά, ο ύπνος, ο σύζυγος, που βλέπει προφανώς την ζωή της να αλλάζει άρδην μετά τον ερχομό του παιδιού που ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ  αλλά μερικές φορές γινόμαστε  εγωιστές και σκεφτόμαστε πολύ τον ύπνο μας, την καλοπέραση μας, τα ταξίδια που θέλουμε να πάμε κ δεν μπορούμε κτλ, να αποτελούν συμπτώματα από κατάθλιψη; Το λέω γιατί νόμιζα πως όλες οι νέες μαμάδες νιώθουν έτσι,  θες από κούραση, θες από φόβο, θες από άγνοια. Το θεωρούσα φυσιολογικό. 

 

Το φυσιολογικό από το μη φυσιολογικό δεν διαχωρίζονται και πολύ εύκολα και δεν είναι και σημείο αναφοράς για την ψυχική υγεία.

Το μέτρο είναι προσωπικό και κρίνεται με γνώμονα το πόσο καλά τα καταφέρνεις να βρίσκεις τελικά τη χαρά και την ικανοποίηση στα όσα κάνεις. Αν δηλαδή υπερισχύουν τα συναισθήματα της απώλειας (της προηγούμενης ζωής), νοσταλγείς μονίμως τα ταξίδια που έκανες και τις βόλτες που πήγαινες και νιώθεις βάρος για όσα κάνεις τώρα....συνέχεια.....εεεεε...ναι. Να το κοιτάξεις.

Αν όμως παίρνεις χαρά από τη ζωή με το παιδί σου, απολαμβάνεις να το φροντίζεις, χαίρεστε με τον άντρα σου όσα μοιράζεστε και φυσικά κάποιες φορές βαριέσαι και θέλεις και μια ώρα δικιά σου να ξεσκάσεις, οκ. μην ανησυχείς. Είναι λογικό κι επόμενο. Η ζωή σου όλη άλλαξε. Δεν είναι μικρές οι αλλαγές που ήρθαν! 

Link to comment
Share on other sites

17 ώρες πρίν, zaxaroulini είπε:

 

Πήγες σε κάποιον ειδικό? μην το αμελήσεις, να σου πει και αυτός ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσεις την γυναίκα σου! να σε ρωτήσω και κάτι άλλο? εσύ της δείχνεις το ενδιαφέρον σου? της κάνει ένα δωράκι? της δείχνεις με τον τρόπο σου ότι την αγαπάς? εμπράκτως όχι με τα λόγια!

Αρχικά της έκανα δώρα...δεν είδα φως....και σταμάτησα.

Link to comment
Share on other sites

17 ώρες πρίν, balletina είπε:

@mamakias σε καταλαβαινω. Ειναι δυσκολο ολο αυτο που βιωνεις. Να σε ρωτησω κατι? Αυτα τα 2 χρονια που εχετε το παιδακι σας σε κοινωνικες εκδηλωσεις πατε? Γαμους βαπτισεις γιορτες φιλων κλπ? (καπου δηλαδη που ειστε χωρις το μωρο) και αν ναι η συμπεριφορα της πως ειναι οταν ειστε οι 2 σας?

Έχουμε πάει σε ελάχιστες κοινωνικές εκδηλώσεις μαζί, σε 2 χρόνια, 2 βαπτίσεις αν θυμάμαι καλά. Του δικού της κύκλου και οι 2 εκδηλώσεις. Στις δικές μου, όλο δεν αισθάνεται καλά, όλο βαριέται, όλο να μη βγάλουμε το παιδί από το πρόγραμμα (ποιό πρόγραμμα, εκείνη μόνο ξέρει)...τίποτα δεν κάνουμε πια. Δύο "γέροι" με ένα μωρό είμαστε.

Link to comment
Share on other sites

23 ώρες πρίν, mamakias είπε:

Έχουμε πάει σε ελάχιστες κοινωνικές εκδηλώσεις μαζί, σε 2 χρόνια, 2 βαπτίσεις αν θυμάμαι καλά. Του δικού της κύκλου και οι 2 εκδηλώσεις. Στις δικές μου, όλο δεν αισθάνεται καλά, όλο βαριέται, όλο να μη βγάλουμε το παιδί από το πρόγραμμα (ποιό πρόγραμμα, εκείνη μόνο ξέρει)...τίποτα δεν κάνουμε πια. Δύο "γέροι" με ένα μωρό είμαστε.

Πάρε το παιδί και άρχισε τις βόλτες: πάρκο, παραλία, βόλτα στην πόλη για καφέ το Σ/Κ, περπάτημα σε κάποιο πεζόδρομο, φαγητό έξω κλπ. Η κατάσταση που περιγράφεις καταρχήν δεν είναι καλή για ένα παιδάκι 2 χρονών. Από εκεί και πέρα, αν δεις και η σύζυγος δεν ακολουθεί, δεν μπορείς να αποφύγεις την συζήτηση όσο δυσάρεστη και αν είναι.

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνω με την ΑΡΓΚ. Δεν κανει καλο κ στο παιδι. τα σκ που λογικα δεν θα δουλευεις ,γτ καταλαβα δουλευεις πολλες ωρες, παρε το παιδι κ βολτα. Παροτρυνε την να ερθει μαζι. Πες της να ζητησει απο τους δικους της εφοσον δε θελει τη μαμα σου να κρατησουν το παιδι να πατε για ενα δειπνο.μια βολτα κατι.Επεμεινε σε αυτο! Ζητα οπωςδηποτε μια γνωμη ειδικου αν κ ειμαι σχεδον σιγουρη οτι θα σου πει οτι πρεπει να δει κ την ιδια. Σε σχεση με την ερωτηση που σου εκανα παραπανω.Οταν βγαινεται εστω σε αυτες τις εκδηλωσεις που πηγατε σου δειχνει ενδιαφερον? Και η διαθεση της επισης ? Διασκεδαζει?

Link to comment
Share on other sites

mamakias είναι προς τιμήν σου που προσπαθείς να καταλάβεις τη γυναίκα σου και να την προσεγγίσεις. Γενικά όσα σου είπαν και τα άλλα κορίτσια ισχύουν.

 

Εγώ, μην γνωρίζοντας βέβαια την κατάσταση εκ των έσω, πιστεύω ότι η γυναίκα σου είναι θυμωμένη μαζί σου και νιώθει μοναξιά. Είναι 2 χρόνια μέσα στο σπίτι με ένα μωρό και εσένα να λείπεις στη δουλειά. Μάλλον δεν συμμετέχεις αρκετά ουσιαστικά στη ζωή τους. Να κάνετε πράγματα μαζί σαν οικογένεια όσο μπορείτε για να δεθείτε και να αρχίσει και η γυναίκα σου να σε εμπιστεύεται με το παιδί. Βγείτε τα ΣΚ σε πάρκα, παιδικές χαρές, στην παραλία κτλ. Να παίξετε, να τρέξετε, να πάτε όλοι μαζί μετά για φαγητό (για σουβλάκια αν δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά), για καφέ ή ότι άλλο.

 

Επίσης, οι άσχημες σχέσεις με την πεθερά δεν βοηθούν καθόλου την κατάσταση και το γεγονός ότι εσύ κράτησες αποστάσεις για να μην πικράνεις τη μητέρα σου δεν βοήθησε καθόλου. Μάλλον την ψύχρανε και αυτό την γυναίκα σου. Οπότε, συγχώρα με που στο λέω στα ίσια, πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τις προτεραιότητές σου και αυτή τη στιγμή προτεραιότητά σου είναι η γυναίκα σου και το παιδί σου. Φυσικά και πρέπει να πάρεις θέση στη διαμάχη μεταξύ συζύγου και μάνας και πρέπει να είναι υπέρ της συζύγου σου. Η γυναίκα σου μωρομάνα και ευαίσθητη από τη λοχεία και τα νέα συναισθήματα που την κατέκλυσαν δεν αντέδρασε καλά στις συμβουλές της μάνας σου και την είδε σαν εχθρό. Έπρεπε εσύ να θέσεις όρια στη μάνα σου και να της απαγορέψεις να κάνει σχόλια. Να της δώσεις να καταλάβει ότι τον πρώτο λόγο στο παιδί το έχει η γυναίκα σου και ότι για σένα είναι πάνω από όλα. Αν η μάνα σου θέλει να έχει καλές σχέσεις με τη νέα σου οικογένεια πρέπει να μάθει να κρατάει τις απόψεις της για τον εαυτό της και να είναι διακριτική και ευγενική. Η μάνα σου θα είναι μάνα σου και θα την αγαπάς και θα την σέβεσαι και θα τη βλέπεις όσο συχνά θες και θα τη βοηθάς, αλλά πλέον είσαι μεγάλος άντρας με δική του οικογένεια. Αν η γυναίκα σου καταλάβει ότι σε έχει στο πλευρό της και ότι αυτή είναι πλέον η γυναίκα της καρδιάς σου σιγά – σιγά θα σταματήσει να βλέπει σαν απειλή τη μάνα σου. Καμία γυναίκα δεν εκτιμάει έναν άντρα που δεν έχει απογαλακτιστεί από τη μάνα του. Συγνώμη και πάλι που στα λέω έτσι, πίστεψέ με δεν σου λέω να εγκαταλείψεις τη μητέρα σου ή να τσακωθείς μαζί της. Σου λέω απλά να βάλεις τα πράγματα στη θέση του. Η δική σου θέση είναι πλέον με την οικογένειά σου.

 

Τέλος νομίζω ότι η κατάσταση θα διορθωθεί σε μεγάλο βαθμό και όταν το παιδί πάει παιδικό σταθμό. Αν του χρόνου πάει λίγες ώρες παιδικό θα βρει λίγο χρόνο η γυναίκα σου για τον εαυτό της και θα απαγκιστρωθεί σταδιακά από το παιδί μόλις δει ότι δεν την έχει πια τόση ανάγκη.  

Link to comment
Share on other sites

On 10/21/2017 at 3:36 PM, mamakias said:

Έχουμε πάει σε ελάχιστες κοινωνικές εκδηλώσεις μαζί, σε 2 χρόνια, 2 βαπτίσεις αν θυμάμαι καλά. Του δικού της κύκλου και οι 2 εκδηλώσεις. Στις δικές μου, όλο δεν αισθάνεται καλά, όλο βαριέται, όλο να μη βγάλουμε το παιδί από το πρόγραμμα (ποιό πρόγραμμα, εκείνη μόνο ξέρει)...τίποτα δεν κάνουμε πια. Δύο "γέροι" με ένα μωρό είμαστε.

 

Συγνώμη βρε αγόρι μου πως τα δέχεσαι αυτά τα πράγματα για τον ευατό σου? αν μου τα έλεγε φίλη μου ότι τα κάνει ο άντρας της, θα μου φαινόταν πολύ κάπως! ένας άνθρωπος που περνά κατάθλιψη δεν διαλέγει events, sorry κιόλας, δηλαδή για τους δικούς της δεν έχει θέμα όταν γίνεται κάποιο event από την πλευρά σου υπάρχει πρόβλημα? πάρε την ζωή στα χέρια σου καλέ, είναι δυνατόν νέοι άνθρωποι και να λες ότι αισθάνεσαι γέρος? και ακόμη και για τον ευατό σου ή την γυναίκα σου να μην βάλεις προτεραιτότητα, βάλε προτεραιτότητα το παιδί, να αποκτήσετε κοινωνικές επαφές!! χτες όμως! πάρε το παιδάκι και πηγαίνετε βόλτες, αν η συζυγος τσινίσει, δεν είναι κτήμα της το παιδί! 

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...