Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Αυπνια και πολλά νευρα!!


dora1982

Recommended Posts

Δίχως να θέλω να θίξω την ΑΡΓΚ, θεωρώ και εγώ την αναφορά στο ενδεχόμενο της κακοποίησης αρκούντως παρακινδυνευμένη και δη σε μια πλατφόρμα, όπου συνομιλούν άγνωστοι μεταξύ αγνωστων.

Με αυτή μου την τοποθέτηση δεν προσπαθώ επουδενι να υποβαθμισω ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα, το οποίο και υπαρκτό είναι και συχνότερο βαίνει, ιδιαίτερα στις μέρες μας.

Ωστόσο, το γεγονός, όπως προανέφερα, της δημιουργίας ενός φυσικού δεσμού μητέρας και παιδιού, ο οποίος δεν συντελείται και αυτομάτως με τον πατέρα, αρκεί, προκειμένου να διαταραχθεί η σχέση του ζευγαριού και να εμφανιστούν ανταγωνισμοί ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί, αλλά και ανασφάλειες από πλευράς πατέρα.

Η φροντίδα από πλευράς μητέρας για το παιδί, πάντα μιλώντας για υγιείς περιπτώσεις, είναι τόσο δεδομένη, όσο και η βιολογική ικανότητα της αναπνοής. Στην περίπτωση του πατέρα σε λίγες περιπτώσεις αυτό συμβαίνει αυτόματα, άρα χρειάζεται εκπαίδευση και εκμάθηση. Όλα αυτά πάντα δοσμένα στις συνθήκες που περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο.

Στο πλαίσιο αυτό μια αδυναμία κατανόησης και διαχείρισης θεμάτων που αφορούν το παιδί είναι έως έναν βαθμό δικαιολογημένη. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι δεχόμαστε την κατάσταση ως έχει - με την προϋπόθεση φυσικά ότι οδηγεί σε δυσλειτουργία και δυσφορία - αλλά συνεργαζόμαστε με το σύντροφό μας προκειμένου να την αλλάξουμε.

Το βάρος συνήθως πέφτει στο μέρος που έχει εντοπίσει το "πρόβλημα", το οποίο καλείται να διαχειριστεί και να ξεπεράσει τις δικές του δυσκολίες, ταυτόχρονα όμως και να καθοδηγήσει την άλλη μεριά στην αναγνώριση του "προβλήματος" και στη συνέχεια στη συνεργασία για την αντιμετώπιση του.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 159
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Γεια σας,

Νομίζω είμαι στο κατάλληλο θέμα να διατυπώσω κι εγώ τους προβληματισμούς μου. Η κούκλα μας είναι 2 ετών.

Η σύζυγος δεν εργάζεται, από επιλογή, προτίμησε να αφήσει τη δουλειά για να φροντίσει την κορούλα μας, απόφαση την οποία στήριξα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ήρθε το μωρό, στην αρχή όλα καλά, πολύ κούραση βέβαια, αλλά υπήρχε ηρεμία στο σπίτι. Το μωρό κοιμόταν στο δωμάτιο, η σύζυγος το θήλαζε κάθε φορά που ξυπνούσε και αυτό ξανακοιμόταν σχεδόν αμέσως. Όσο μεγάλωνε το παιδί, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να την ξανακοιμήσουμε. Πάντα προσπαθούσα να βοηθήσω αλλά μετά από 10' η σύζυγος με έδιωχνε εκνευρισμενη, θεωρούσε ότι δεν μπορώ να το κάνω. Το παιδί κοιμάται στο κρεβάτι μας, συνήθως καταλήγω στον καναπέ διότι δε χωράμε, κι επίσης δεν είναι ότι θα με αφήσει να κάνω κάτι άρα στην ουσία δεν είμαι χρήσιμος, εγω πάλι έχω δεχτεί την κατάσταση χωρίς πολλές διαμαρτυρίες ΚΑΙ ΠΑΛΙ στην "μπούκα" με έχει. Όλη μέρα νεύρα, εκνευρισμός, δε με αφήνει να την αγγίζω, δε θέλει να της μιλάω, και όλα αυτά παρα το γεγονός ότι προσπαθώ να σαπορτάρω όσο μπορώ και σε ό,τι έχει να κάνει με το σπίτι και σε ό,τι έχει να κάνει με την κόρη μας. Τις εξωτερικές δουλειές τις έχω αναλάβει εξ'ολοκλήρου εγώ, πάντα προσφέρομαι να ασχοληθώ εγώ με τη μικρούλα προκειμένου να βγει η σύζυγος έξω, να πιει έναν καφέ, να πάει στη μαμά της έστω, εργάζομαι και 10ωρα σε καθημερινή βάση, και εισπράττω αυτή την αντιμετώπιση. Τι κάνω λάθος; Είμαι έτοιμος να σπάσω.

 

Link to comment
Share on other sites

9 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

Δίχως να θέλω να θίξω την ΑΡΓΚ, θεωρώ και εγώ την αναφορά στο ενδεχόμενο της κακοποίησης αρκούντως παρακινδυνευμένη και δη σε μια πλατφόρμα, όπου συνομιλούν άγνωστοι μεταξύ αγνωστων.

Με αυτή μου την τοποθέτηση δεν προσπαθώ επουδενι να υποβαθμισω ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα, το οποίο και υπαρκτό είναι και συχνότερο βαίνει, ιδιαίτερα στις μέρες μας.

Ωστόσο, το γεγονός, όπως προανέφερα, της δημιουργίας ενός φυσικού δεσμού μητέρας και παιδιού, ο οποίος δεν συντελείται και αυτομάτως με τον πατέρα, αρκεί, προκειμένου να διαταραχθεί η σχέση του ζευγαριού και να εμφανιστούν ανταγωνισμοί ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί, αλλά και ανασφάλειες από πλευράς πατέρα.

Η φροντίδα από πλευράς μητέρας για το παιδί, πάντα μιλώντας για υγιείς περιπτώσεις, είναι τόσο δεδομένη, όσο και η βιολογική ικανότητα της αναπνοής. Στην περίπτωση του πατέρα σε λίγες περιπτώσεις αυτό συμβαίνει αυτόματα, άρα χρειάζεται εκπαίδευση και εκμάθηση. Όλα αυτά πάντα δοσμένα στις συνθήκες που περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο.

Στο πλαίσιο αυτό μια αδυναμία κατανόησης και διαχείρισης θεμάτων που αφορούν το παιδί είναι έως έναν βαθμό δικαιολογημένη. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι δεχόμαστε την κατάσταση ως έχει - με την προϋπόθεση φυσικά ότι οδηγεί σε δυσλειτουργία και δυσφορία - αλλά συνεργαζόμαστε με το σύντροφό μας προκειμένου να την αλλάξουμε.

Το βάρος συνήθως πέφτει στο μέρος που έχει εντοπίσει το "πρόβλημα", το οποίο καλείται να διαχειριστεί και να ξεπεράσει τις δικές του δυσκολίες, ταυτόχρονα όμως και να καθοδηγήσει την άλλη μεριά στην αναγνώριση του "προβλήματος" και στη συνέχεια στη συνεργασία για την αντιμετώπιση του.

 

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είπα ότι απαραίτητα ο σύζυγος κακοποιεί τη θεματοθέτρια. Ομως οι συμπεριφορες που περιγράφει (το μωρό να μην πρέπει να ακούγεται, να εκνευρίζεται για φυσιολογικές συμπεριφορές ενός παιδιού, να επιρρίπτει ευθυνες στη μαμά όταν το μωρό κλαίει, να πρέπει να μην ακούσουν οι γείτονες τι συμβαίνει στο σπίτι κλπ) μπορεί να είναι είτε έντονο στρες (που και πάλι θέλει αναγνώριση και αντιμετώπιση γιατί βλάπτει την οικογένεια) ή δυστυχώς τα πρώτα σημάδια ψυχικής κακοποίησης.

Αν π.χ. το μωρό κλαίει και ο μπαμπάς τρομάζει και πανικοβάλλεται και είναι ο ίδιος πανικόβλητος, σε στυλ "πω πω τι να κάνουμε τώρα;" και αυτό δεν είναι καθόλου καλό ούτε για τον ίδιο ούτε για την γυναίκα του, ούτε για το μωρό και πρέπει να λυθεί, είτε μιλώντας σα ζευγάρι είτε με τη βοήθεια ενός ειδικού.

Αν όμως όποτε το μωρό ακούγεται ο σύζυγος εκνευρίζεται και βάζει τις φωνές στη γυναίκα του καθιστώντας την υπεύθυνη γιατί θέλει το μωρό να μην βγάζει άχνα, τότε αυτό σημαίνει ότι η μαμά ζει πλέον σε ένα μόνιμο καθεστώς άγχους, όχι για το αν το μωρό κλαίει αλλά γιατί τρέμει την αντίδραση του συζύγου στο φυσιολογικό κλάμα του μωρού. Είναι πολύ τυχερές οι γυναίκες που δεν εχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις, όπου προσπαθεί μία σύζυγος έντρομη να προλάβει το μωρό να μην κλάψει, το παιδί να μην τρεξει, να μην γκρινιάξει, να μην παίξει δυνατά, όχι γιατί την ενοχλούν όλα αυτά, αλλά γιατί φοβάται ότι θα ακολουθήσει ένας καβγάς με τον πατέρα του, αλλά δεν είναι δυστυχώς καθόλου σπάνιο. Και επειδή γίνεται σιγά σιγά και αρχίζει σε μία έντονη περίοδο φόρτισης (όταν έχει μεγαλωσει η οικογένεια) είναι και δύσκολο να γίνει αντιληπτό το τι συμβαίνει, και η γυναίκα μπαίνει λίγο λίγο σε έναν παράλογο τροπο σκέψης: αν ήμουν πιο καλή μαμά δε θα μου έλεγε ο άντρας μου ότι είμαι άχρηστη, αν ήμουν πιο ικανή με τα μωρά δε θα έκλαιγε το παιδί και θα με κατέκρινε ο άντρας μου, αν είχα ταϊσει το παιδί νωρίτερα δε θα έλεγε ότι πεινάει και δε θα έκανε σκηνή ο άντρας μου στο σουπερ μάρκετ. Αν εδραιωθούν τέτοιες καταστάσεις, ούτε αλλάζουν πια και είναι απολυτα εξουθενωτικές και για τη μαμά και για τα παιδιά. 

 

Link to comment
Share on other sites

21 ώρες πρίν, zaxaroulini είπε:

 

Αχ βρε κοπέλα μου αντί να σχολιάζεις αυτά που προτείνω εγώ δεν προτείνεις και εσύ κάτι να βοηθήσεις την κοπέλα? :) άμα όμως είναι να προτείνεις πράγματα για να τσακωθεί το ζευγάρι, άστο καλύτερα σχολίαζε τα δικά μου :)

Προτείνεις κάτι που μου φαίνεται εξωφρενικό, είναι λογικό να σχολιάσω.

Οταν μία μαμά λέει ότι 14 μήνες δεν μπόρεσε να αφήσει το παιδί μία ωρα με τον μπαμπά του γιατί αυτός αρνείται, σαν να μην είναι γονιός, ότι έχει καταρρεύσει από την κούραση, ότι ο σύζυγος την πιέζει να μην πάει ούτε για κατούρημα, τότε δεν κατανοώ πώς η λύση είναι να παρατήσει το μωρό που κάτι έχει και σπαράζει και να πάει διακοπές για να καλοπιάσει τον άρχοντα. 

Δε σχολιάζω καν την εντελώς παράλογη πεποίθηση ότι άπαξ και υπάρχουν γιαγιάδες μπορούν και να αναλάβουν ρόλο προσωρινής μαμάς, ή ότι όλες οι οικογένειες στις μέρες μας κιόλας μπορούν όποτε τους κατέβει να πάνε ταξιδάκια!  

Link to comment
Share on other sites

4 ώρες πρίν, mamakias είπε:

Γεια σας,

Νομίζω είμαι στο κατάλληλο θέμα να διατυπώσω κι εγώ τους προβληματισμούς μου. Η κούκλα μας είναι 2 ετών.

Η σύζυγος δεν εργάζεται, από επιλογή, προτίμησε να αφήσει τη δουλειά για να φροντίσει την κορούλα μας, απόφαση την οποία στήριξα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ήρθε το μωρό, στην αρχή όλα καλά, πολύ κούραση βέβαια, αλλά υπήρχε ηρεμία στο σπίτι. Το μωρό κοιμόταν στο δωμάτιο, η σύζυγος το θήλαζε κάθε φορά που ξυπνούσε και αυτό ξανακοιμόταν σχεδόν αμέσως. Όσο μεγάλωνε το παιδί, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να την ξανακοιμήσουμε. Πάντα προσπαθούσα να βοηθήσω αλλά μετά από 10' η σύζυγος με έδιωχνε εκνευρισμενη, θεωρούσε ότι δεν μπορώ να το κάνω. Το παιδί κοιμάται στο κρεβάτι μας, συνήθως καταλήγω στον καναπέ διότι δε χωράμε, κι επίσης δεν είναι ότι θα με αφήσει να κάνω κάτι άρα στην ουσία δεν είμαι χρήσιμος, εγω πάλι έχω δεχτεί την κατάσταση χωρίς πολλές διαμαρτυρίες ΚΑΙ ΠΑΛΙ στην "μπούκα" με έχει. Όλη μέρα νεύρα, εκνευρισμός, δε με αφήνει να την αγγίζω, δε θέλει να της μιλάω, και όλα αυτά παρα το γεγονός ότι προσπαθώ να σαπορτάρω όσο μπορώ και σε ό,τι έχει να κάνει με το σπίτι και σε ό,τι έχει να κάνει με την κόρη μας. Τις εξωτερικές δουλειές τις έχω αναλάβει εξ'ολοκλήρου εγώ, πάντα προσφέρομαι να ασχοληθώ εγώ με τη μικρούλα προκειμένου να βγει η σύζυγος έξω, να πιει έναν καφέ, να πάει στη μαμά της έστω, εργάζομαι και 10ωρα σε καθημερινή βάση, και εισπράττω αυτή την αντιμετώπιση. Τι κάνω λάθος; Είμαι έτοιμος να σπάσω.

 

 

Εχετε συζητήσει; Τις έχεις πει ότι νιώθεις απομονωμένος και ότι χρειάζεσαι και ο ίδιος περισσότερο χρόνο με το παιδί;

Πρότεινέ της να κοιμηθείς κάποια βράδια εσύ με το παιδί.

Επίσης αν θηλάζει ακόμη, πιθανόν απλά να προσπαθεί να σε αποφύγει ερωτικά, δυστυχώς το κάνουν αυτό οι ορμόνες στο θηλασμό και για αρκετό καιρο μετά.

Ξεκίνησε από το να κάνετε περισσότερα πράγματα σαν οικογένεια, και από το να πηγαίνεις π.χ. μία βόλτα το παιδί κάθε Σαββατο. Μην το παρουσιάσεις σαν κάτι που κάνεις για να βοηθήσεις, θέσε το σαν κάτι που θέλεις να κάνεις γιατί νιώθεις ότι πρέπει να δεθείς και εσύ πιο πολύ με το παιδί σας.

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

On 10/14/2017 at 7:54 PM, ΑΡΓΚ said:

Προτείνεις κάτι που μου φαίνεται εξωφρενικό, είναι λογικό να σχολιάσω.

Οταν μία μαμά λέει ότι 14 μήνες δεν μπόρεσε να αφήσει το παιδί μία ωρα με τον μπαμπά του γιατί αυτός αρνείται, σαν να μην είναι γονιός, ότι έχει καταρρεύσει από την κούραση, ότι ο σύζυγος την πιέζει να μην πάει ούτε για κατούρημα, τότε δεν κατανοώ πώς η λύση είναι να παρατήσει το μωρό που κάτι έχει και σπαράζει και να πάει διακοπές για να καλοπιάσει τον άρχοντα. 

Δε σχολιάζω καν την εντελώς παράλογη πεποίθηση ότι άπαξ και υπάρχουν γιαγιάδες μπορούν και να αναλάβουν ρόλο προσωρινής μαμάς, ή ότι όλες οι οικογένειες στις μέρες μας κιόλας μπορούν όποτε τους κατέβει να πάνε ταξιδάκια!  

 

Αχ βρε κοπέλα μου, δεν κατανοείς αυτό που γράφω και δυσκολεύει η επικοινωνία μας, ποιο είναι το εξωφρενικό? εγώ προτείνω πράγματα για να μπορέσει το ζευγάρι να έρθει πιο κοντά και να ξεπεράσει τα προβλήματα, δεν λέω στην κοπέλα να τρέξει σε καταφύγιο κακοποιημένων γυναικών :)

Οσο για το ταξίδι δεν είπα να πάνε στην Χονολουλού, μία μικρή απόδραση από την ρουτίνα και την καθημερινότητα, να μπορέσουν να πούνε μία κουβέντα σαν ζευγάρι να συζητήσουν τι πρέπει να κάνουν για να φτιάξουν τα πράγματα :)

On 10/14/2017 at 3:39 PM, mamakias said:

Γεια σας,

Νομίζω είμαι στο κατάλληλο θέμα να διατυπώσω κι εγώ τους προβληματισμούς μου. Η κούκλα μας είναι 2 ετών.

Η σύζυγος δεν εργάζεται, από επιλογή, προτίμησε να αφήσει τη δουλειά για να φροντίσει την κορούλα μας, απόφαση την οποία στήριξα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ήρθε το μωρό, στην αρχή όλα καλά, πολύ κούραση βέβαια, αλλά υπήρχε ηρεμία στο σπίτι. Το μωρό κοιμόταν στο δωμάτιο, η σύζυγος το θήλαζε κάθε φορά που ξυπνούσε και αυτό ξανακοιμόταν σχεδόν αμέσως. Όσο μεγάλωνε το παιδί, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να την ξανακοιμήσουμε. Πάντα προσπαθούσα να βοηθήσω αλλά μετά από 10' η σύζυγος με έδιωχνε εκνευρισμενη, θεωρούσε ότι δεν μπορώ να το κάνω. Το παιδί κοιμάται στο κρεβάτι μας, συνήθως καταλήγω στον καναπέ διότι δε χωράμε, κι επίσης δεν είναι ότι θα με αφήσει να κάνω κάτι άρα στην ουσία δεν είμαι χρήσιμος, εγω πάλι έχω δεχτεί την κατάσταση χωρίς πολλές διαμαρτυρίες ΚΑΙ ΠΑΛΙ στην "μπούκα" με έχει. Όλη μέρα νεύρα, εκνευρισμός, δε με αφήνει να την αγγίζω, δε θέλει να της μιλάω, και όλα αυτά παρα το γεγονός ότι προσπαθώ να σαπορτάρω όσο μπορώ και σε ό,τι έχει να κάνει με το σπίτι και σε ό,τι έχει να κάνει με την κόρη μας. Τις εξωτερικές δουλειές τις έχω αναλάβει εξ'ολοκλήρου εγώ, πάντα προσφέρομαι να ασχοληθώ εγώ με τη μικρούλα προκειμένου να βγει η σύζυγος έξω, να πιει έναν καφέ, να πάει στη μαμά της έστω, εργάζομαι και 10ωρα σε καθημερινή βάση, και εισπράττω αυτή την αντιμετώπιση. Τι κάνω λάθος; Είμαι έτοιμος να σπάσω.

 

 

Αχ βρε αγόρι μου στενοχωριέμαι με τέτοιες καταστάσεις, έχεις μιλήσει στην γυναίκα σου για τα παράπονά σου? δυστυχώς πολλές μανούλες μόλις κάνουν μωράκι παραμελούν τον σύζυγο πολλές φορές και τον ίδιο τους τον εαυτό! συζήτησε μαζί της και πες της πως αισθάνεσαι. Για μένα είναι λάθος που κοιμάσαι στον καναπέ, αν η μανούλα θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι το κοριτσάκι σας (και για πρακτικούς λόγους αφού όπως λες θηλάζει) τότε να κοιμάστε όλοι μαζί, εσύ γιατί έφυγες από το κρεβάτι?

Μίλα στην γυναίκα σου πες της πως νιώθεις, από ότι λες δεν εργάζεται, κάνει κάτι για τυν ευατό της? μήπως έχει κουραστεί από την κλεισούρα (αν κλείνεται και δεν βγαίνει). Να σου ζήσει η κορούλα σου και εύχομαι να πάνε όλα καλά :)

Επεξεργάστηκαν by zaxaroulini

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

On ‎14‎/‎10‎/‎2017 at 3:39 ΜΜ, mamakias είπε:

Γεια σας,

Νομίζω είμαι στο κατάλληλο θέμα να διατυπώσω κι εγώ τους προβληματισμούς μου. Η κούκλα μας είναι 2 ετών.

Η σύζυγος δεν εργάζεται, από επιλογή, προτίμησε να αφήσει τη δουλειά για να φροντίσει την κορούλα μας, απόφαση την οποία στήριξα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ήρθε το μωρό, στην αρχή όλα καλά, πολύ κούραση βέβαια, αλλά υπήρχε ηρεμία στο σπίτι. Το μωρό κοιμόταν στο δωμάτιο, η σύζυγος το θήλαζε κάθε φορά που ξυπνούσε και αυτό ξανακοιμόταν σχεδόν αμέσως. Όσο μεγάλωνε το παιδί, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να την ξανακοιμήσουμε. Πάντα προσπαθούσα να βοηθήσω αλλά μετά από 10' η σύζυγος με έδιωχνε εκνευρισμενη, θεωρούσε ότι δεν μπορώ να το κάνω. Το παιδί κοιμάται στο κρεβάτι μας, συνήθως καταλήγω στον καναπέ διότι δε χωράμε, κι επίσης δεν είναι ότι θα με αφήσει να κάνω κάτι άρα στην ουσία δεν είμαι χρήσιμος, εγω πάλι έχω δεχτεί την κατάσταση χωρίς πολλές διαμαρτυρίες ΚΑΙ ΠΑΛΙ στην "μπούκα" με έχει. Όλη μέρα νεύρα, εκνευρισμός, δε με αφήνει να την αγγίζω, δε θέλει να της μιλάω, και όλα αυτά παρα το γεγονός ότι προσπαθώ να σαπορτάρω όσο μπορώ και σε ό,τι έχει να κάνει με το σπίτι και σε ό,τι έχει να κάνει με την κόρη μας. Τις εξωτερικές δουλειές τις έχω αναλάβει εξ'ολοκλήρου εγώ, πάντα προσφέρομαι να ασχοληθώ εγώ με τη μικρούλα προκειμένου να βγει η σύζυγος έξω, να πιει έναν καφέ, να πάει στη μαμά της έστω, εργάζομαι και 10ωρα σε καθημερινή βάση, και εισπράττω αυτή την αντιμετώπιση. Τι κάνω λάθος; Είμαι έτοιμος να σπάσω.

 

Καταρχάς, να σε συγχαρώ που αποφάσισες να συμμετάσχεις σε ένα φόρουμ που ναι μεν απευθύνεται σε γονείς, όπου όμως συμμετέχουν κατά κόρον γυναίκες. Θεωρώ πως θα προσθέσεις με τη συμμετοχή σου στον εμπλουτισμό της συζήτησης.

Σε ο,τι αφορά το θέμα. Εάν επρόκειτο για παιδί μικρότερης ηλικίας θα απέδιδα την ψυχολογική κούραση της συζύγου στην σωματική κόπωση. Όμως, το παιδί είναι ήδη 2 ετών ηλικία όπου και οι ορμόνες έχουν ισορροπήσει και η καθημερινότητα με το παιδί έχει γίνει πιο ξεκούραστη.

Καθώς φαίνεται, πρέπει να βρείτε το είναι αυτό που επιβαρύνει τη σύζυγο. Είναι γενικά ικανοποιημένη με τον εαυτό της; Συναισθηματικά και αισθητικά; Είπες ότι άφησε την εργασία της, ίσως της έχει στοιχίσει και αυτό. Μήπως νιώθει ότι οι προσπάθειες προσέγγισης από πλευράς σου αφορούν κυρίως το παιδί και δευτερευόντως την ίδια.

Αυτό που διακρίνω πάντως, είναι ότι έχει δημιουργήσει η σύζυγος έναν πυρήνα μεταξύ της ιδίας και του παιδιού και αντιστέκεται στο να εισχωρήσει ο πατέρας. Αυτό είναι σοβαρό. Υποδηλώνει ότι κάποιο κομμάτι της ζωής της έχει μείνει ακάλυπτο, ότι έχουν δημιουργηθεί κάποιες ανασφαλειες που προσπαθεί να καλύψει / προσπεράσει μέσα από τη σχέση της με το παιδί.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Έφυγα από το κρεβάτι διότι απλούστατα δεν χωράμε. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν άλλες οικογένειες, αλλά με ένα δίχρονο στη μέση, είναι πολύ δυσκολο να κοιμηθείς. Έχει βάλει και η σύζυγος κάποια εξτρα κιλάκια, τελοσπάντων, άλλο θέμα αυτό. Η ουσία είναι πως δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι.

Η γυναίκα μου δεν κανει κάτι για τον εαυτό της, όχι. Από τότε που γεννήθηκε η μικρουλα, ζει και υπάρχει για τη μικρούλα. Ανταποκρινεται στις αναγκες της λέει. Και οι δικές μας ανάγκες? Δε συζητάμε για επαφές, μιλάμε για την απλή ανθρωπινη επαφή, να μπορούμε ήρεμα να συζητήσουμε για κάτι που δεν αφορά το παιδί, το οποιο λατρεύω μη με παρεξηγήσετε, αλλά εδώ σας λέω ότι είναι σα να ζω στο ίδιο σπίτι με μια ξένη, η οποία με θεωρεί παρείσακτο. Της πρότεινα να δούμε μαζί κάποιον ειδικό και μόνο που δε με έπνιξε.

Ξεκινάω να κάνουμε μία κουβέντα την οποία ποτέ δεν ολοκληρώνουμε γιατί νευριάζει και πάει στο άλλο δωμάτιο. Ντρέπομαι για αυτό που θα γράψω αλλά τον τελευταίο καιρό, γυρίζω από την δουλειά και περνάω από την μητέρα μου που μένει κοντά να φάω ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Γιατί στην καλύτερη αν γυρίσω αμέσως σπίτι ή θα φάω κρύο φαγητό 2-3 ημερών ή θα πρέπει να παραγγείλω σουβλάκια, και πόσα ακόμη που θα μπορούσα να σας γράψω. Ηθελα να ξερα και συγνώμη που σας ρωτάω, χωρίς παρεξήγηση, και στα άλλα σπίτια το ίδιο γίνεται;

Link to comment
Share on other sites

Τι λες βρε αγόρι μου, πλάκα κάνεις? κρύο φαγητό τόσων ημερών? :-(

κρίμα, αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Ακόμη και εγώ που δεν το έχω πολύ με την κουζίνα, πάντα προνοώ και έχω φροντίσει ο σύζυγός μου να έχει πάντοτε φαγητό ζεστό όταν γυρίζει από την δουλειά και εννοείται διαφορετικό κάθε μέρα (συνήθως μαγειρεύει η μαμά μου ή η πεθερά μου) αλλά αν για κάποιο λόγο δεν μπορέσουν, έστω μία μακαρονάδα με μία σαλτούλα θα την φτιάξω. Και εγώ δεν εργάζομαι τώρα, από επιλογή, και έχω και δύο παιδιά, αυτό με το φαγητό όντως δεν είναι ωραίο πράγμα. Να σου προτείνω κάτι? αφού πηγαίνεις από την μητέρα σου όπως λες γιατί δεν παίρνεις τουλάχιστον ταπεράκι και για σένα και για την σύζυγο, ώστε και οι 2 να τρώτε φαγητό ημέρας και να μην κάθεται η σύζυγος να ασχολείται με το φαγητό?

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

Γεια σου. Πρέπει με κάποιο τρόπο να πάτε σε σύμβουλο. Σε εμάς αυτή κατάσταση διαιωνίστηκε και και κινδυνευουμε να χωρίσουμε.

 Εγώ ήμουν γυναίκα που λες που έβγαινε έξω απ' το δωμάτιο νευριασμένη. Ο λόγος είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβε ο σύντροφος  Με ποιον ακριβώς τρόπο χρειαζόμουν βοήθεια. 

 Εγώ είχα κατάθλιψη.  Όλα ήταν δύσκολα για μένα. Ακόμα και να το μαζέψω ένα πιάτο Ή ένα ποτήρι πόσο μάλλον να μαγειρέψω. Ήθελα απλώς να ειμαι μόνη μου κ να μην χρειάζεται να κάνω τίποτα.

Και κανένας δεν μπορούσε να μου το δώσει αυτό. Όσο δεν το είχα αυτό δεν μπορούσα να είμαι καλά.

 

Εκείνος προσπαθούσε να Βοηθήσει με τρόπους που δεν μου έκαναν εμένα κάτι, και τελικώς τα παράτησε, για 2+ χρόνια.

 Όταν προσπαθούσα να του δείξω τι χρειάζεται το μωρό δεν ήθελε να με ακούσει. 

 Δεν το έκανε ούτε μία φορά μπάνιο για παράδειγμα ούτε άλλαξε μία πάνα.

 

 Παράλληλα εγώ δεν άντεχα να ακούω το μωρό να κλαίει τις στιγμές που προσπαθούσε εκείνος να κάνει κάτι με το μωρό.(πχ να την εχει αγκαλια). Εν τέλει μπορεί να τα κατάφερνε αλλά εγώ δεν είχα ικανότητα να το ακούσω να κλαίει- μου έφερνε φρικτά συναισθήματα !! 

Τον έδιωχνα νευριασμένη γιατί μου ήταν αφόρητο...!

 

 Έχεις πραγματικά κάτσε να ακούσεις ακριβώς κατά λέξη και να ακολουθήσεις κατά λέξη αυτό που χρειάζεται γυναίκα σου.; 

Ο άντρας μου απλώς δοκίμαζε κάτι για δύο λεπτά, Ίσως δεν αισθανόταν ότι θα τα καταφέρει ίσως δεν ήθελε να τα καταφέρει ίσως εγώ δεν άντεχα τις δοκιμές επάνω στο μωρό! 

Πέρασαν δυο χρονια έτσι.  Θα μπορούσε εκείνος για παράδειγμα να είχε σπάσει αυτό των κύκλο εάν έχει κάνει την προσπάθεια να κατανοήσει την δυσκολία της κατάστασης. Ένα νέο μωρό μπορεί να φέρει τα πάντα ανάποδα και την ψυχολογία της γυναίκας. Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι το φαγητάκι σου συγνώμη που στο λέω έτσι, και να καταλάβεις ότι αυτή κατάσταση μπορεί να είναι και επικίνδυνη, για την ψυχική υγεία της συζύγου σου. Είναι πολύ σοβαρό και πολύ λυπηρό όταν μια γυναίκα μπαίνει σε ένα τέτοιο λούκι  Και εάν δεν υπάρχουν φίλες κοντινές μπορεί να είσαι εσύ ο μόνος που μπορεί να καταλάβει ότι περνάτε σε μία δύσκολη φάση. Ελπίζω να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι  Το τι θα κάνεις και πως θα της συμπεριφέρεσαι από δω και πέρα. Ένα παιδί το οποίο η μαμά έχει κατάθλιψη αισθάνεται μόνο του. Δεν το θέλεις αυτό ούτε για το μωρό σου ούτε για τη γυναίκα σου. 

 

Ο θηλασμός είναι υπέροχος και μπορεί να είναι μια παρηγοριά σε αυτή την κατάθλιψη. Όμως δεν βοηθά στο να βρει η γυναίκα την παρηγοριά από το σύντροφό της.

το σωστό είναι εσύ να είσαι η παρηγοριά της. Προσπάθησέ το! 

 Υπάρχουν γυναίκες που γεννάνε παιδιά και μετά δεν έχουν πάθει τίποτα με την έννοια του ότι μπορούν να λειτουργούν. Να είναι φοβερές νοικοκυρές. Το θέμα σου δεν είναι τι έκαναν οι άλλες γυναίκες (τι καταφεραν) το θέμα είναι τι μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή η δικιά σου γυναίκα και πρέπει οπωσδήποτε να μη το συγκρίνεις αλλά να ακούσεις εκείνη τι έχει ...με πολύ αγάπη .

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Κυρία belleblue κρίμα είναι να χωρίσετε :-(

Εγώ πιστεύω γενικότερα πάντως πως άμα υπάρχει καλή επικοινωνία και αγάπη ανάμεσα σε ένα ζευγάρι και καλή διάθεση μπορούν να ξεπεραστούν πολλά. Και η μανούλα που μπορεί να έχει κατάθλιψη έχει τα δίκια της και ο μπαμπάς που γυρίζει σπίτι και βλέπει μία τέτοια κατάσταση έχει τα δίκια του.

Εγώ έχω μία φίλη, ανύπαντρη χωρίς παιδιά που έχει κατάθλιψη, έπαιρνε αγωγή, δεν έβγαινε από το σπίτι. Ήρθαν έτσι τα πράγματα που ο αδερφός της χώρισε και τα παιδιά τα έχει κάποιες μέρες η μαμά τους κάποιες μέρες ο μπαμπάς τους. Τις ημέρες που τα έχει ο μπαμπάς (ο αδερφός της φίλης μου δηλαδή) η φίλη μου πάει τα παίρνει από το σχολείο, τους μαγειρεύει, βοηθάει με το σπίτι, τα διαβάζει, έχει γίνει άλλος άνθρωπος, ναι μεν ακόμη το παλεύει με την κατάθλιψη αλλά έχει ένα διαφορετικό νόημα η ζωή της, εκεί που δεν έβγαινε από το σπίτι τώρα την παίρνεις τηλ και σου λέει άσε τρέχω!

Μήπως ένα κίνητρο είναι αυτό που θα μας κάνει να βγούμε από αυτές τις καταστάσεις? Και τι πιο ωραίο κίνητρο από το να έχουμε μία ευτυχισμένη οικογένεια?

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

Δε θα ήθελα να προβώ σε διαγνώσεις ή να κάνω υποθέσεις για ανθρώπους που δε γνωρίζω, ούτε την καθημερινότητά τους, ούτε καν τον αντίλογο, ωστόσο νομίζω πως η εμπειρία της συνομιλήτριας belleblue είναι εξαιρετικά χρήσιμη, καθώς αντανακλά σε ορισμένα σημεία και τη συμπεριφορά της συζύγου σου.
Θα μπορούσε η belleblue, νομίζω, να γίνει πιο επεξηγηματική σε σχέση με τους τρόπους που θα μπορούσε να επιλέξει ο mamakias, προκειμένου η προσέγγισή του να είναι αποτελεσματική, καθότι φαίνεται πως μέχρι στιγμής οι όποιες προσπάθειες βαίνουν άκαρπες.
Bellblue, εφόσον έχεις σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ζήσει μια αντίστοιχη εμπειρία, τι ακριβώς θα βοηθούσε εσένα, προκειμένου να γίνεις πιο δεκτική στις προσπάθειες προσέγγισης του συντρόφου σου; Τι θα έπρεπε να πει ή να κάνει, ώστε να "μαλακώσεις" και να τον εμπιστευτείς; Ποιες πρακτικές ήταν αυτές που σε απομάκρυναν περισσότερο και ποιες θα ήταν αυτές που θα αποτελούσαν εφαλτήριο, ώστε ο κύκλος αυτός να σπάσει;
Πέραν των προσπαθειών από πλευράς συντρόφου, υπήρξαν σημεία που λες τώρα - εκ των υστέρων - ότι κάποιος θα έπρεπε ίσως να σου κρούσει τον κώδωνα στο τάδε ή δείνα θέμα αναφορικά με ΣΕΝΑ; Ποια είναι αυτά τα θέματα;
Θεωρώ, πως αν μπορείς να απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, ίσως βοηθηθεί περισσότερο ο mamakias.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

 Όταν υπάρχει κατάθλιψη δεν είναι θέμα σκέψης αλλά χρειάζεται βοήθεια ειδικού για να χειριστούν της κατάστασεις καλύτερα δύο διαφορετικοί άνθρωποι.

 Το πρώτο είναι να συνειδητοποιήσεις ότι βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση.

(Και οι δυο! Δεν φτανει να το καταλαβει μονο ο ένας!)

Αν δεν το συνειδητοποιήσεις,  τότε δεν μπορείς να βγεις από αυτό το τρένο. Εγώ έχω βγει. Χαίρομαι τώρα την μητρότητα και το να προσέχω το σπίτι ή να μαγειρεύω.

Η σχέση όμως δεν ξέρεις αν θα επιζήσει εάν αυτό το τρένο πηγαίνει και πηγαίνει για πολύ καιρό σέ λάθος ράγες!

αν ο σύντροφος εμμένει στο τι περιμενει με βαση σύγκριση άλλων γυναικών που δεν είχαν κατάθλιψη ή στοιχεία κατάθλιψης, τότε αποκλείεται να λυθεί ένα τέτοιο πρόβλημα.

 Η πιο απλή ερώτηση είναι αυτή που βοηθάει. "Πώς αισθάνεσαι;" Τι άλλο να χρειάζεται μία γυναίκα που έχει απομονωθεί τόσο πολύ; 

"Πώς αισθάνεσαι; Τι θα σε βοηθούσε  Να αισθανθείς καλύτερα; Δεν με νοιάζει το φαγητό με νοιάζει αν είσαι καλά!  Είμαι στεναχωρημένος που δεν είσαι καλά. Τι μπορώ να κάνω για σένα; τι κάνω λάθος; τι έχω κάνει λάθος; έχω κάνει κάτι λάθος εγώ; φταίω εγώ;" (για να βγούν στο προσκήνιο συναισθήματα να συζητηθούν).

 Εκεί όμως είναι που θα πρέπει να επιμείνει όχι να σταθεί στην πρώτη γρήγορη απάντηση που δίνει ένας άνθρωπος που είναι αποκλεισμένος. Συνήθως όταν δεν θέλεις να δεις κανέναν, διώχνεις τους ανθρώπους γύρω σου. Εκεί είναι το δύσκολο το να προσπαθήσει κάποιος να έρθει κοντά σου με καλό τρόπο. Μπορεί να βοηθάει απλώς να είναι μαζί ...χωρίς να λέει και χωρίς να κάνει τίποτα ...απλά να είναι εκεί.

Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να ανοιχτεί και να εκφραστεί.

Μόνο μέσα από αυτό ίσως καταλάβει ότι έχει αποκλείσει τον εαυτό της.

Όταν βλέπουμε κάποιον δίπλα μας που έχει αποκλειστεί

(επειδή έτσι του μαθαν, καθώς όλοι αντιδρούμε κάνοντας αυτό που μάθαμε ως παιδιά...;)

 και με καμία λογική δεν μπορεί να πιστεύουμε ότι είναι καλά, έχουμε ευθύνη ως σύντροφοι να τον επαναφέρουμε.

 Αυτό σκέψου καλά μαμάκιας.. γιατί εγώ τώρα δεν μπορώ εύκολα να συγχωρήσω τον χαμένο χρόνο στον οποίο ο σύζυγος παραπονιόταν για το φαγητο και την μεγάλη ακαταστασια, με θυμό και entitlement αντί να βοηθήσει εμένα και την κόρη μας για να έχει μια οικογένεια.  

Ή να αναρωτηθεί μήπως έκανε εκείνος κάτι λάθος; 

(πχ δεν άντεχα που φίλαγε το μωρό με γένια που τσίμπαγαν κ του άφηναν κάθε φορά κοκκινίλες στο μάγουλο, κ τον έδιωχνα, μου ήταν αφορητο, εκείνος νόμιζε ότι "του την έλεγα" !!! )

Άκουγε τους παντογνώστες φίλους του που του είπαν

"αστην, οι μπαμπάδες έτςι και αλλιώς δεν κάνουν κάτι τα πρώτα δυο χρόνια του παιδιού, πάρε μια καθαρίστρια/μάγειρα για μια φορά την εβδομάδα κ όλα καλά"....

 

Μα ... αμα είσαι σε κατάθλιψη και καθαριστρια και σεφ να έρθει.... δε θα λυθεί το πρόβλημα... 

 

και αλήθεια...πόσο δύσκολο είναι τελικά όπως η  Γυναίκα αλλάζει κάτι στους δικούς της ρόλους τους καθημερινούς , το οποίο τελικώς είναι ένα σοκ, να μην αλλάξει και ο άντρας κάτι στους δικούς του ρόλους; Δηλαδή είναι τόσο δύσκολο να μαγειρέψει ο σύζυγος;

Μαμακιας το δοκίμασες; 

Εγώ και δουλεύω τώρα και μαγειρεύω για όλους. Για ποιο λόγο είναι αδύνατο αυτό για έναν άντρα;

 Αν αυτό που αισθάνεται η γυναίκα σου είναι ότι χρειάζεται να την φροντίσει κάποιος; Θα μπορούσες να την φροντίσεις; Να μαγειρέψεις για εκείνη όχι μόνο και για σένα; 

 

Εγώ πολύ συχνά βλέπω πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούν και οι άντρες πως αλλάζει και ο δικός τους ρόλους στο θέμα των προσδοκιών που υπάρχουν και των αναγκών.

οικογενειάρχης μπορεί να σημαίνει και αυτό, να σταθείς στο ύψος των αναγκών.

 

 

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

16 ώρες πρίν, mamakias είπε:

Έφυγα από το κρεβάτι διότι απλούστατα δεν χωράμε. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν άλλες οικογένειες, αλλά με ένα δίχρονο στη μέση, είναι πολύ δυσκολο να κοιμηθείς. Έχει βάλει και η σύζυγος κάποια εξτρα κιλάκια, τελοσπάντων, άλλο θέμα αυτό. Η ουσία είναι πως δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι.

Η γυναίκα μου δεν κανει κάτι για τον εαυτό της, όχι. Από τότε που γεννήθηκε η μικρουλα, ζει και υπάρχει για τη μικρούλα. Ανταποκρινεται στις αναγκες της λέει. Και οι δικές μας ανάγκες? Δε συζητάμε για επαφές, μιλάμε για την απλή ανθρωπινη επαφή, να μπορούμε ήρεμα να συζητήσουμε για κάτι που δεν αφορά το παιδί, το οποιο λατρεύω μη με παρεξηγήσετε, αλλά εδώ σας λέω ότι είναι σα να ζω στο ίδιο σπίτι με μια ξένη, η οποία με θεωρεί παρείσακτο. Της πρότεινα να δούμε μαζί κάποιον ειδικό και μόνο που δε με έπνιξε.

Ξεκινάω να κάνουμε μία κουβέντα την οποία ποτέ δεν ολοκληρώνουμε γιατί νευριάζει και πάει στο άλλο δωμάτιο. Ντρέπομαι για αυτό που θα γράψω αλλά τον τελευταίο καιρό, γυρίζω από την δουλειά και περνάω από την μητέρα μου που μένει κοντά να φάω ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Γιατί στην καλύτερη αν γυρίσω αμέσως σπίτι ή θα φάω κρύο φαγητό 2-3 ημερών ή θα πρέπει να παραγγείλω σουβλάκια, και πόσα ακόμη που θα μπορούσα να σας γράψω. Ηθελα να ξερα και συγνώμη που σας ρωτάω, χωρίς παρεξήγηση, και στα άλλα σπίτια το ίδιο γίνεται;

 

 

 Καταρχήν είσαι τόσο γονιός του παιδιού όσο και κάτοικος του σπιτιού οσο και η μαμά. Θα έλεγα λοιπόν ότι καταρχήν θα έπρεπε να εχεις και ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις. Κοινως, αν θες να παρεις το παιδί αγκαλιά ή να το βάλεις για μπάνιο ή να το πας μια βόλτα, έπρεπε να το κάνεις και από τη γέννηση κιολας, δεν είναι της μαμάς το παιδί. Οπότε ξεκίνα άμεσα.

Αλλά, από την άλλη, όπως εμείς που λείπουμε σα ζευγάρι 10 ώρες τη μέρα δεν τρώμε σουβλάκια ούτε παραγγέλνουμε από τη γιαγια, μπορείς και να ζεστάνεις το φαγητό και να μαγειρέψεις. Κατανοώ ότι ο γονιός που μένει σπίτι κάνει και τις πιο πολλές δουλειές, αλλά αναρρωτιέμαι αν θεωρείς ότι τις κάνει όλες και επίσης ποιος τις έκανε προ παιδιού; Δηλαδή,δεν μπορώ να φανταστώ τον άντρα μου να προβληματίζεται για το αν θα ζεστάνει το φαγητό ή όχι ή να μην μπορεί να μαγειρέψει και αυτός κάτι, έστω και μια μακαρονάδα! Μπορεί να σου φαίνεται μικρό, αλλά θα ήταν μία μεγάλη αρχή.

Από εκεί και πέρα, μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσετε για επιστροφή της συζύγου στη δουλειά; Με δεδομένη βέβαια δέσμευση από εσένα ότι όλες οι δουλειές θα μοιραστούν ισότιμα.

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, zaxaroulini είπε:

Τι λες βρε αγόρι μου, πλάκα κάνεις? κρύο φαγητό τόσων ημερών? :-(

κρίμα, αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Ακόμη και εγώ που δεν το έχω πολύ με την κουζίνα, πάντα προνοώ και έχω φροντίσει ο σύζυγός μου να έχει πάντοτε φαγητό ζεστό όταν γυρίζει από την δουλειά και εννοείται διαφορετικό κάθε μέρα (συνήθως μαγειρεύει η μαμά μου ή η πεθερά μου) αλλά αν για κάποιο λόγο δεν μπορέσουν, έστω μία μακαρονάδα με μία σαλτούλα θα την φτιάξω. Και εγώ δεν εργάζομαι τώρα, από επιλογή, και έχω και δύο παιδιά, αυτό με το φαγητό όντως δεν είναι ωραίο πράγμα. Να σου προτείνω κάτι? αφού πηγαίνεις από την μητέρα σου όπως λες γιατί δεν παίρνεις τουλάχιστον ταπεράκι και για σένα και για την σύζυγο, ώστε και οι 2 να τρώτε φαγητό ημέρας και να μην κάθεται η σύζυγος να ασχολείται με το φαγητό?

 

Ανάπηροι είναι και ενήλικοι άνθρωποι θα τους μαγειρεύει η μαμά και θα τους το στέλνει στο ταπεράκι;;;;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Ζαχαρουλίνι, δυστυχώς οι σχέσεις της μητέρας μου με τη γυναίκα μου ήταν πάντα πολύ κακές και πλέον ούτε καν μιλιούνται. Κρυφά πηγαίνω μετά τη δουλειά για φαγητό, αν το ήξερε η γυναίκα μου θα γινόταν χαμός. Φαντάσου, όμως, ότι ούτε καν αναρωτιέται αν και τι έφαγα όταν πηγαίνω σπίτι και δεν τρώω.
 

Belleblue απαντώ στην πρώτη σου ανάρτηση, δεν ξέρω αν η γυναίκα μου έχει κατάθλιψη. Πέρα από την αδιαφορία και την έχθρα που δείχνει σε μένα, γενικά δε δείχνει θλιμμένη. Και με το παιδί είναι πολύ καλή, έχει ενέργεια και με τους γονείς της μιλάει με πολύ χαρά στο τηλέφωνο ή γελάνε πολύ, κάνουν αστεία όταν βρίσκονται στο σπίτι. Και ενώ μαζί τους γενικά είναι πολύ διαχυτική και πρόσχαρη, όταν πάω να μπω στην κουβέντα συνήθως με αποπαίρνει και μου μιλάει και άσχημα μπροστά στους άλλους.
Πραγματικά, αν παίζει η κατάθλιψη δεν ξέρω τι να κάνω. Πως να την πείσω να πάμε σε ειδικό, αφού μια φορά που το είπα μόνο πιάτο που δε μου πέταξε; Και κάνω προσπάθειες. Δηλαδή, μη με αποπάρετε γι' αυτό που θα πω, αλλά εντάξει, δεν είναι εμφανισιακά η γυναίκα που ερωτεύτηκα, έχει πάρει πάρα πολύ βάρος, ωστόσο και αυτό το προσπερνάω και την πλησιάζω ερωτικά, αλλά και πάλι με "φτύνει".

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, belleblue είπε:

 Όταν υπάρχει κατάθλιψη δεν είναι θέμα σκέψης αλλά χρειάζεται βοήθεια ειδικού για να χειριστούν της κατάστασεις καλύτερα δύο διαφορετικοί άνθρωποι.

 Το πρώτο είναι να συνειδητοποιήσεις ότι βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση.

(Και οι δυο! Δεν φτανει να το καταλαβει μονο ο ένας!)

Αν δεν το συνειδητοποιήσεις,  τότε δεν μπορείς να βγεις από αυτό το τρένο. Εγώ έχω βγει. Χαίρομαι τώρα την μητρότητα και το να προσέχω το σπίτι ή να μαγειρεύω.

Η σχέση όμως δεν ξέρεις αν θα επιζήσει εάν αυτό το τρένο πηγαίνει και πηγαίνει για πολύ καιρό σέ λάθος ράγες!

αν ο σύντροφος εμμένει στο τι περιμενει με βαση σύγκριση άλλων γυναικών που δεν είχαν κατάθλιψη ή στοιχεία κατάθλιψης, τότε αποκλείεται να λυθεί ένα τέτοιο πρόβλημα.

 Η πιο απλή ερώτηση είναι αυτή που βοηθάει. "Πώς αισθάνεσαι;" Τι άλλο να χρειάζεται μία γυναίκα που έχει απομονωθεί τόσο πολύ; 

"Πώς αισθάνεσαι; Τι θα σε βοηθούσε  Να αισθανθείς καλύτερα; Δεν με νοιάζει το φαγητό με νοιάζει αν είσαι καλά!  Είμαι στεναχωρημένος που δεν είσαι καλά. Τι μπορώ να κάνω για σένα; τι κάνω λάθος; τι έχω κάνει λάθος; έχω κάνει κάτι λάθος εγώ; φταίω εγώ;" (για να βγούν στο προσκήνιο συναισθήματα να συζητηθούν).

 Εκεί όμως είναι που θα πρέπει να επιμείνει όχι να σταθεί στην πρώτη γρήγορη απάντηση που δίνει ένας άνθρωπος που είναι αποκλεισμένος. Συνήθως όταν δεν θέλεις να δεις κανέναν, διώχνεις τους ανθρώπους γύρω σου. Εκεί είναι το δύσκολο το να προσπαθήσει κάποιος να έρθει κοντά σου με καλό τρόπο. Μπορεί να βοηθάει απλώς να είναι μαζί ...χωρίς να λέει και χωρίς να κάνει τίποτα ...απλά να είναι εκεί.

Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να ανοιχτεί και να εκφραστεί.

Μόνο μέσα από αυτό ίσως καταλάβει ότι έχει αποκλείσει τον εαυτό της.

Όταν βλέπουμε κάποιον δίπλα μας που έχει αποκλειστεί

(επειδή έτσι του μαθαν, καθώς όλοι αντιδρούμε κάνοντας αυτό που μάθαμε ως παιδιά...;)

 και με καμία λογική δεν μπορεί να πιστεύουμε ότι είναι καλά, έχουμε ευθύνη ως σύντροφοι να τον επαναφέρουμε.

 Αυτό σκέψου καλά μαμάκιας.. γιατί εγώ τώρα δεν μπορώ εύκολα να συγχωρήσω τον χαμένο χρόνο στον οποίο ο σύζυγος παραπονιόταν για το φαγητο και την μεγάλη ακαταστασια, με θυμό και entitlement αντί να βοηθήσει εμένα και την κόρη μας για να έχει μια οικογένεια.  

Ή να αναρωτηθεί μήπως έκανε εκείνος κάτι λάθος; 

(πχ δεν άντεχα που φίλαγε το μωρό με γένια που τσίμπαγαν κ του άφηναν κάθε φορά κοκκινίλες στο μάγουλο, κ τον έδιωχνα, μου ήταν αφορητο, εκείνος νόμιζε ότι "του την έλεγα" !!! )

Άκουγε τους παντογνώστες φίλους του που του είπαν

"αστην, οι μπαμπάδες έτςι και αλλιώς δεν κάνουν κάτι τα πρώτα δυο χρόνια του παιδιού, πάρε μια καθαρίστρια/μάγειρα για μια φορά την εβδομάδα κ όλα καλά"....

 

Μα ... αμα είσαι σε κατάθλιψη και καθαριστρια και σεφ να έρθει.... δε θα λυθεί το πρόβλημα... 

 

και αλήθεια...πόσο δύσκολο είναι τελικά όπως η  Γυναίκα αλλάζει κάτι στους δικούς της ρόλους τους καθημερινούς , το οποίο τελικώς είναι ένα σοκ, να μην αλλάξει και ο άντρας κάτι στους δικούς του ρόλους; Δηλαδή είναι τόσο δύσκολο να μαγειρέψει ο σύζυγος;

Μαμακιας το δοκίμασες; 

Εγώ και δουλεύω τώρα και μαγειρεύω για όλους. Για ποιο λόγο είναι αδύνατο αυτό για έναν άντρα;

 Αν αυτό που αισθάνεται η γυναίκα σου είναι ότι χρειάζεται να την φροντίσει κάποιος; Θα μπορούσες να την φροντίσεις; Να μαγειρέψεις για εκείνη όχι μόνο και για σένα; 

 

Εγώ πολύ συχνά βλέπω πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούν και οι άντρες πως αλλάζει και ο δικός τους ρόλους στο θέμα των προσδοκιών που υπάρχουν και των αναγκών.

οικογενειάρχης μπορεί να σημαίνει και αυτό, να σταθείς στο ύψος των αναγκών.

 

 

 

 

 

Ο λόγος που δε μαγειρεύω είναι απλός...Φεύγω το πρωί στις 08.30 και επιστρέφω στις 19.00-19.30, αν δεν έχω κάποια εξωτερική δουλειά να κάνω, πχ σούπερ μάρκετ, οπότε και γυρνάω μετά τις 21.00. Και φιλοδοξώ να περάσω και έστω 1-2 ώρες με την κόρη μου, τόσο χρόνο έχω μέχρι να κοιμηθεί. Κάποιες μέρες δε θα τη δω και καθόλου. Δεν είναι ότι κάθομαι και τα περιμένω όλα έτοιμα. Η γυναίκα μου είναι όλη τη μέρα στο σπίτι (τα ψώνια τα έχω αναλάβει εγώ, εκείνη ούτως ή αλλως δεν οδηγεί). Και όπως προείπα, πάρα πολλές φορές της έχω προτείνει να κάτσω εγώ σπίτι με τη μικρή και εκείνη να βγει έξω να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να περπατήσει λίγο στη γειτονιά, δεν είπα να πάει στα μπουζούκια, αν δε θέλει. Δεν την πιέζω να κάνει κάτι που είναι τελείως έξω από αυτήν. Να σταματήσει για 10' να σκέπτεται το παιδί θέλω, που το θεωρώ υγιές και λογικό. Δεν είναι βρέφος πια, που είμασταν και οι δύο άπειροι και φοβισμένοι. Τουλάχιστον τότε αντιμετωπίζαμε τα πάντα μαζί, ως ζευγάρι.

Δεν ξέρω από πού προέκυψε αυτό που λες, ότι δηλαδή δεν κάνω αρκετά. Όσο χρόνο έχω διαθέσιμο, τον αφιερώνω στην οικογένεια με αποτέλεσμα τελικά να μην έχω εγώ χρόνο για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και πόσο ακόμα να τεντωθώ.

Κατανοώ ότι μπορεί να είναι λίγο σοκ όλο αυτό για μια γυναίκα, αλλά εντάξει, έχουν περάσει 2 χρόνια. Θεωρώ ότι προσπαθώ πολύ ενώ δεν καταβάλλεται αντίστοιχη προσπάθεια από την άλλη πλευρά. Το παιδί είναι μονίμως στο επίκεντρο, και εγώ είμαι ο εχθρός.

 

Link to comment
Share on other sites

Διάβασα με προσοχή όλα όσα γράψατε. Ο σύζυγος μου προέρχεται από μια οικογένεια που δεν ασχολήθηκε ποτέ πραγματικά με τα συναισθήματα του. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η εξωτερική εμφάνιση, το πόσο αδύνατοι είναι, πόσο πλούσιοι, πόσο μορφωμένοι και με τι βαθμό τελείωσαν το πανεπιστήμιο. Εγώ από την άλλη μεγάλωσα σε εντελώς διαφορετική οικογένεια. Γελούσαμε πολύ, μιλούσαμε για όλα, δεν καταπιεστήκαμε ποτέ και μας άρεσε το φαγητό! Τα τραπέζια που κάναμε από το πουθενά και τα γλέντια μετά ακόμη ηχούν στα αυτιά μου!!!. Ήθελα να είμαι στο σπίτι μου και όταν έφυγα από αυτό για σπουδές έκλαιγα. Θεωρώ πως ο σύζυγος λειτουργεί όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς του. 

Ακόμη και σήμερα οι γονείς του διακρίνουν τους ανθρώπους με βάση την κοινωνική τους θέση, την οικονομική κατάσταση, το μορφωτικό επίπεδο κτλ. Και φυσικά δεν γλίτωσα από τον στόχο αφού μέχρι σήμερα αυτό κάνουν κ σε εμένα. Είπατε πιο πάνω πως υπάρχει περίπτωση ψυχολογικής βίας. Ναι το έχω σκεφτεί και εγώ. Από τον τρόπο που κοιμάμαι μέχρι το τι θα φάω περνάει από έλεγχο. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να μετράει τόσο πολύ τις μπουκιές μου από τον σύζυγο και την οικογένεια του. Ακόμη κ όταν ήμουν έγκυος δεν με άφηναν να φάω πολύ για να μην παχύνω. Και όταν περνάω τις περιόδους που τρώω - τις περνάω αυτές τις περιόδους που θέλω βρε παιδί μου να φάω παραπάνω - και λογικό είναι να παχύνω, ακούω τα πάντα!!

Το θέμα με το μωρό δεν έχει λύση. Το έχω πάρει επάνω μου αφού ξέρω πως προτεραιότητα έχει εκείνο και όχι εγώ. Προσπαθώ να το κάνω κοινωνικό παιδί, χωρίς ντροπές και κολλήματα. 'Ετσι όταν ο μπαμπάς μας λείπει βάζουμε δυνατά τη μουσική κ χορεύουμε. Αυτό δεν γίνεται τα ΣΚ αφού η δυνατή μουσική τον ενοχλεί (μάλλον τους γείτονες θεωρεί πως ενοχλεί). 

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα για το παιδί.. Με εμένα έχει μάθει να γελάει πολύ, να παίζει, να ακούει μουσική και να χορεύει. Με τον μπαμπά παίζει το αλογάκι και κυνηγητό και γελάει πολύ. Και με τους δύο περνάει καλά. Και τους δύο αγαπάει! Το βράδυ όμως τα πράγματα αλλάζουν. Και όσο κ να προσπαθώ δεν ξέρω αν θα το αλλάξω ποτέ. Άλλες φορές διαλέγω να κάνω το κορόιδο ώστε να κρατώ τις ισορροπίες και άλλες κάνω το μπαμ κα όποιον πάρει ο χάρος. Το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι πως νευριάζω και με το παιδί...

Είμαι τόσο μπερδεμένη.. Νιώθω καταπίεση ορισμένες φορές τόσο που νομίζω πως θα σκάσω! Και του το λέω και μου απαντάει πως τον πρήζω. όταν προσπαθώ να του μιλήσω μου λέει "φφφ ξεκινάει το πρήξιμο". Μα δεν πρόλαβα!!! 

Θεωρώ τον εαυτό μου υπομονετικό! Γαιδουρινά υπομονετικό. Ακόμη και στη δουλειά που επιλέξαμε να συστεγαστούμε για μείωση εξόδων- που σημαίνει πως όλη μέρα είμαστε μαζί - κάνω πολλές φορές πίσω για να μην γίνουμε μύλος, ακόμη κ αν ξέρω πως ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΝΑ ΜΠΛΕΚΕΣΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!!!!!!

Θέλει τον έλεγχο σε όλα.

Είναι αυστηρά λάτρης της οικογένειας, τόσο που δεν έχει σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο κάποια στιγμή στη ζωή μας να χωρίσουμε (ούτε κ εγώ αλλά δεν του το λέω)

Είναι πρήχτης (ουφ το είπα κ ξαλάφρωσα)

Είναι καλός άνθρωπος όμως και θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας. Είναι τόσο κρίμα να αφήσουμε μια σχέση που αγαπήθηκε κ αγαπιέται πολύ να χαλάσει. Με στενοχωρεί τόσο αυτό..

 

Επεξεργάστηκαν by dora1982
Link to comment
Share on other sites

19 ώρες πρίν, mamakias είπε:

Ο λόγος που δε μαγειρεύω είναι απλός...Φεύγω το πρωί στις 08.30 και επιστρέφω στις 19.00-19.30, αν δεν έχω κάποια εξωτερική δουλειά να κάνω, πχ σούπερ μάρκετ, οπότε και γυρνάω μετά τις 21.00. Και φιλοδοξώ να περάσω και έστω 1-2 ώρες με την κόρη μου, τόσο χρόνο έχω μέχρι να κοιμηθεί. Κάποιες μέρες δε θα τη δω και καθόλου. Δεν είναι ότι κάθομαι και τα περιμένω όλα έτοιμα. Η γυναίκα μου είναι όλη τη μέρα στο σπίτι (τα ψώνια τα έχω αναλάβει εγώ, εκείνη ούτως ή αλλως δεν οδηγεί). Και όπως προείπα, πάρα πολλές φορές της έχω προτείνει να κάτσω εγώ σπίτι με τη μικρή και εκείνη να βγει έξω να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να περπατήσει λίγο στη γειτονιά, δεν είπα να πάει στα μπουζούκια, αν δε θέλει. Δεν την πιέζω να κάνει κάτι που είναι τελείως έξω από αυτήν. Να σταματήσει για 10' να σκέπτεται το παιδί θέλω, που το θεωρώ υγιές και λογικό. Δεν είναι βρέφος πια, που είμασταν και οι δύο άπειροι και φοβισμένοι. Τουλάχιστον τότε αντιμετωπίζαμε τα πάντα μαζί, ως ζευγάρι.

Δεν ξέρω από πού προέκυψε αυτό που λες, ότι δηλαδή δεν κάνω αρκετά. Όσο χρόνο έχω διαθέσιμο, τον αφιερώνω στην οικογένεια με αποτέλεσμα τελικά να μην έχω εγώ χρόνο για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και πόσο ακόμα να τεντωθώ.

Κατανοώ ότι μπορεί να είναι λίγο σοκ όλο αυτό για μια γυναίκα, αλλά εντάξει, έχουν περάσει 2 χρόνια. Θεωρώ ότι προσπαθώ πολύ ενώ δεν καταβάλλεται αντίστοιχη προσπάθεια από την άλλη πλευρά. Το παιδί είναι μονίμως στο επίκεντρο, και εγώ είμαι ο εχθρός.

 

 Κοίτα, ή θα σε ενδιαφέρει να μάθεις γιατί η γυναίκα συ αισθάνεται έτσι απέναντί σου (κ θα πιέζεις για ψυχολόγο μαζι της, πιέζεις με τροπο που να είναι κάθετος και συγκεκριμένος δηλαδή...οχι εκβιασμός, αλλά ξεκάθαρα συναισθήματα- όπως πάμε βαδίζουμε για αποξένωση, θα το κάνουμε αυτό τώρα, έκλεισα ραντεβού την τάδε ημέρα)

ή απλως μένεις ως έχει να παραπονιέσαι/θυμώνεις. 

 

υπάρχει κάποιος να κρατήσει το μωρό; 

να ξερεις τιποτα δεν ειναι τα δυο χρόνια. Εάν η γυναίκα σου έχει "κολλήσει" κάπου ψυχολογικά όλα αυτά που λες δε μπορεί να τα δεί.

 

αποδέξου το γεγονός ότι είσαστε σε κακό σημείο, και μόνη της δε βγαίνει. 

Χρειάζεστε νέο ξεκίνημα για να ερθετε πιο κοντά και αυτο δεν διορθώνεται απλως με παράπονο. Είναι σοβαρό. 

Το ότι ειναι ολη μέρα σπιτι η γυναικα σου δε σημαινει οτι οφείλει μόνη της να τα βάλει όλα στη σειρά επειδή αυτό περιμένεις εσυ απο εκείνη επειδη εσυ δεν εχεις χρονο.

It does not work that way. 

Το νοιάξιμό σου πρέπει να προχωρήσει πέρα από το σκεπτικό "πέρασε ο καιρός, άντε, τελείωνε με τις ευαισθησίες, περιμένω να τα λύσεις, θα έπρεπε να το είχες κάνει, αυτό περιμένω από εσένα"

...α! Έχεις ακούσει οτι τα 2 λέγονται terrible twos..?  Έχει πολύ συγκεκριμένο λόγο αυτο...αν είσαι όλη μερα με ένα δίχρονο... το βράδυ είσαι κλαταρισμένος! 

(Ειδικά αν δεν κάνεις τιποτα για τον εαυτό σου κ δε μπορεί να κρατησει άλλος το μωρό). 

 

Αναρρωτήσου εάν πριν τη σχέςη σας η γυναίκα σου είχε αρνητικά συμβάντα ή προηγούμενες καταθλίψεις , αυτό κάνει τη μητρότητα πιο δύσκολη στην αρχη με αυξημένες πιθανοτητες κλεισιματος στον εαυτο ή κταθλιψη.

Link to comment
Share on other sites

15 minutes ago, dora1982 said:

Διάβασα με προσοχή όλα όσα γράψατε. Ο σύζυγος μου προέρχεται από μια οικογένεια που δεν ασχολήθηκε ποτέ πραγματικά με τα συναισθήματα του. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η εξωτερική εμφάνιση, το πόσο αδύνατοι είναι, πόσο πλούσιοι, πόσο μορφωμένοι και με τι βαθμό τελείωσαν το πανεπιστήμιο. Εγώ από την άλλη μεγάλωσα σε εντελώς διαφορετική οικογένεια. Γελούσαμε πολύ, μιλούσαμε για όλα, δεν καταπιεστήκαμε ποτέ και μας άρεσε το φαγητό! Τα τραπέζια που κάναμε από το πουθενά και τα γλέντια μετά ακόμη ηχούν στα αυτιά μου!!!. Ήθελα να είμαι στο σπίτι μου και όταν έφυγα από αυτό για σπουδές έκλαιγα. Θεωρώ πως ο σύζυγος λειτουργεί όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς του. 

Ακόμη και σήμερα οι γονείς του διακρίνουν τους ανθρώπους με βάση την κοινωνική τους θέση, την οικονομική κατάσταση, το μορφωτικό επίπεδο κτλ. Και φυσικά δεν γλίτωσα από τον στόχο αφού μέχρι σήμερα αυτό κάνουν κ σε εμένα. Είπατε πιο πάνω πως υπάρχει περίπτωση ψυχολογικής βίας. Ναι το έχω σκεφτεί και εγώ. Από τον τρόπο που κοιμάμαι μέχρι το τι θα φάω περνάει από έλεγχο. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να μετράει τόσο πολύ τις μπουκιές μου από τον σύζυγο και την οικογένεια του. Ακόμη κ όταν ήμουν έγκυος δεν με άφηναν να φάω πολύ για να μην παχύνω. Και όταν περνάω τις περιόδους που τρώω - τις περνάω αυτές τις περιόδους που θέλω βρε παιδί μου να φάω παραπάνω - και λογικό είναι να παχύνω, ακούω τα πάντα!!

Το θέμα με το μωρό δεν έχει λύση. Το έχω πάρει επάνω μου αφού ξέρω πως προτεραιότητα έχει εκείνο και όχι εγώ. Προσπαθώ να το κάνω κοινωνικό παιδί, χωρίς ντροπές και κολλήματα. 'Ετσι όταν ο μπαμπάς μας λείπει βάζουμε δυνατά τη μουσική κ χορεύουμε. Αυτό δεν γίνεται τα ΣΚ αφού η δυνατή μουσική τον ενοχλεί (μάλλον τους γείτονες θεωρεί πως ενοχλεί). 

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα για το παιδί.. Με εμένα έχει μάθει να γελάει πολύ, να παίζει, να ακούει μουσική και να χορεύει. Με τον μπαμπά παίζει το αλογάκι και κυνηγητό και γελάει πολύ. Και με τους δύο περνάει καλά. Και τους δύο αγαπάει! Το βράδυ όμως τα πράγματα αλλάζουν. Και όσο κ να προσπαθώ δεν ξέρω αν θα το αλλάξω ποτέ. Άλλες φορές διαλέγω να κάνω το κορόιδο ώστε να κρατώ τις ισορροπίες και άλλες κάνω το μπαμ κα όποιον πάρει ο χάρος. Το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι πως νευριάζω και με το παιδί...

Είμαι τόσο μπερδεμένη.. Νιώθω καταπίεση ορισμένες φορές τόσο που νομίζω πως θα σκάσω! Και του το λέω και μου απαντάει πως τον πρήζω. όταν προσπαθώ να του μιλήσω μου λέει "φφφ ξεκινάει το πρήξιμο". Μα δεν πρόλαβα!!! 

Θεωρώ τον εαυτό μου υπομονετικό! Γαιδουρινά υπομονετικό. Ακόμη και στη δουλειά που επιλέξαμε να συστεγαστούμε για μείωση εξόδων- που σημαίνει πως όλη μέρα είμαστε μαζί - κάνω πολλές φορές πίσω για να μην γίνουμε μύλος, ακόμη κ αν ξέρω πως ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΝΑ ΜΠΛΕΚΕΣΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!!!!!!

Θέλει τον έλεγχο σε όλα.

Είναι αυστηρά λάτρης της οικογένειας, τόσο που δεν έχει σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο κάποια στιγμή στη ζωή μας να χωρίσουμε (ούτε κ εγώ αλλά δεν του το λέω)

Είναι πρήχτης (ουφ το είπα κ ξαλάφρωσα)

Είναι καλός άνθρωπος όμως και θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας. Είναι τόσο κρίμα να αφήσουμε μια σχέση που αγαπήθηκε κ αγαπιέται πολύ να χαλάσει. Με στενοχωρεί τόσο αυτό..

 

 

Εγώ ένα πράγμα θα σου πω, λες ότι έχει προτεραιότητα το μωρό όχι εσύ, αυτό κατ' εμέ είναι λάθος, προτεραιτότητα έχει η οικογένειά σου, δηλαδή εσύ ο σύζυγος και το παιδί! Αυτό τον άνθρωπο με ότι "κουσούρια" και εάν είχε τον ερωτεύτηκες και τον παντρεύτηκες, άρα υπάρχει κάτι καλό, είναι θεμιτό να κάνεις τα παράπονά σου κάπου που δεν σε ξέρουν π.χ. εδώ και σε βοηθάνε πιστεύω όλες οι απαντήσεις! αν θες να τα πεις κάπου να ξεσπάσεις / ξεσκάσεις κάντο! δες όμως πως μπορείς να βρεις ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον σύζυγό σου για να είστε και οι 2 πραγματικά ευτυχισμένοι και φυσικά και το παιδί! Πολλές φορές τα πράγματα τα βλέπουμε μονόπλευρα, ακούμε την δική σου άποψη, λέμε δίκιο έχει η κοπέλα, ακούμε την άποψη του συζύγου, λέμε δίκιο έχει το παληκάρι, η αλήθεια είναι πάντοτε κάπου στην μέση! Εγώ μένω στην τελευταία σου φράση : "Είναι τόσο κρίμα να αφήσουμε μια σχέση που αγαπήθηκε κ αγαπιέται πολύ να χαλάσει. Με στενοχωρεί τόσο αυτό.." και ειλικρινά σου εύχομαι να βρείτε τις ισορροπίες σας!

19 hours ago, mamakias said:

Ζαχαρουλίνι, δυστυχώς οι σχέσεις της μητέρας μου με τη γυναίκα μου ήταν πάντα πολύ κακές και πλέον ούτε καν μιλιούνται. Κρυφά πηγαίνω μετά τη δουλειά για φαγητό, αν το ήξερε η γυναίκα μου θα γινόταν χαμός. Φαντάσου, όμως, ότι ούτε καν αναρωτιέται αν και τι έφαγα όταν πηγαίνω σπίτι και δεν τρώω.
 

Belleblue απαντώ στην πρώτη σου ανάρτηση, δεν ξέρω αν η γυναίκα μου έχει κατάθλιψη. Πέρα από την αδιαφορία και την έχθρα που δείχνει σε μένα, γενικά δε δείχνει θλιμμένη. Και με το παιδί είναι πολύ καλή, έχει ενέργεια και με τους γονείς της μιλάει με πολύ χαρά στο τηλέφωνο ή γελάνε πολύ, κάνουν αστεία όταν βρίσκονται στο σπίτι. Και ενώ μαζί τους γενικά είναι πολύ διαχυτική και πρόσχαρη, όταν πάω να μπω στην κουβέντα συνήθως με αποπαίρνει και μου μιλάει και άσχημα μπροστά στους άλλους.
Πραγματικά, αν παίζει η κατάθλιψη δεν ξέρω τι να κάνω. Πως να την πείσω να πάμε σε ειδικό, αφού μια φορά που το είπα μόνο πιάτο που δε μου πέταξε; Και κάνω προσπάθειες. Δηλαδή, μη με αποπάρετε γι' αυτό που θα πω, αλλά εντάξει, δεν είναι εμφανισιακά η γυναίκα που ερωτεύτηκα, έχει πάρει πάρα πολύ βάρος, ωστόσο και αυτό το προσπερνάω και την πλησιάζω ερωτικά, αλλά και πάλι με "φτύνει".

 

:shock: μου προξενεί απίστευτη θλίψη η ιδέα και μόνο ότι τα παιδιά μου θα ερχόντουσαν κρυφά σε εμένα μην τους "μαλώσει" / "φωνάξει" η γυναίκα τους! το ίδιο και για την άλλη πλευρά, δηλαδή μία κοπέλα να φοβάται να πάει στην μαμά της μην την μαλώσει ο σύζυγος, αυτό και μόνο για εμένα δείχνει λάθος επιλογή συντρόφου!

από εκεί και πέρα νομίζω ότι πρέπει να συμβουλευτείτε έναν ειδικό, δεν χρειάζεται να πάτε και οι δύο μαζί, μπορείς να κλείσεις εσύ ένα ραντεβού μαζί του (πολλά ζευγάρια το κάνουν) να σου πει ο άνθρωπος πως να το χειριστείς και ίσως ακολουθήσει και η σύζυγός σου!

20 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

Ανάπηροι είναι και ενήλικοι άνθρωποι θα τους μαγειρεύει η μαμά και θα τους το στέλνει στο ταπεράκι;;;;

 

Γιατί καλέ? εγώ έχω φίλες που τρέχουν όλη μέρα στην δουλειά και δεν προλαβαίνουν και περνάνε από την μαμά να πάρουν ταπεράκι, όχι κάθε μέρα, αλλά το κάνουν! βέβαια με αυτά που λέει ο φίλος μας δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα γιατί αν η σύζυγος μάθεις ότι το ταπεράκι προέρχεται από την πεθερά μάλλον θα του το φέρει στο κεφάλι :?

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

Πάνω από όλα πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια!

Όταν κάποιος από τους δύο επιλέγει να λέει ψέματα σημαίνει ότι η σχέση δε λειτούργεί σε καλές βάσεις.

Επίσης το ένα ψέμα φέρνει το άλλο.

Link to comment
Share on other sites

Mamakias, επίτρεψέ μου να βάλω στη συζήτηση άλλη μια παράμετρο, την οποία πιθανά να μην έχεις αναλογιστεί. Δεν προσπαθώ να υποβαθμίσω το θέμα της κατάθλιψης και θα πρέπει να διερευνηθεί αν πρόκειται για τέτοιο και να αναζητήσετε λύσεις. Νομίζω, ότι οι κατευθύνσεις της belleblue είναι ιδιαιτέρως χρηστικές και γι' αυτό δεν επεκτείνομαι περαιτέρω.
Ανέφερες, όμως, πως οι σχέσεις της συζύγου και της μητέρας σου ήταν ανέκαθεν τεταμένες. Μήπως, η στάση η δική σου σε ο,τι αφορά αυτή την αντιπαράθεση έχει οδηγήσει στο να δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα από πλευράς συζύγου απέναντί σου; Απλά βάζω άλλη μια παράμετρο που ίσως βοηθήσει στην αποκωδικοποίηση της συμπεριφοράς της συζύγου σου.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Απαντώ στην ΑΡΓΚ: Θα το ζεστάνω το φαγητό, αλλά και πάλι δε θα αλλάξει κάτι. Δε θα αλλάξει το γεγονός ότι ενώ εγώ προθυμοποιούμαι να κάνω τόσα πράγματα για να αλλάξει η στάση της απέναντί μου, εκείνη δε θα κάνει ούτε αυτό το πολύ απλό! Σα να θέλει να μου δείξει ότι δεν είμαι ευπρόσδεκτος στο σπίτι, εγώ τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω. Φοβάμαι αυτή τη στιγμή να θέσω θέμα επιστροφής στη δουλειά. Θεωρώ πως θα αποτελέσει μια πρώτης τάξεως αφορμή να μου τα ψάλλει πάλι. Πάντως έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που έγραψες «είσαι τόσο γονιός του παιδιού όσο και κάτοικος του σπιτιού οσο και η μαμά». Αυτό πιστεύω κι εγώ. Πρέπει κάποια στιγμή να το αντιληφθεί και η ίδια.

 

Στην belleblue: Δε θα ήμουν εδώ να γράφω άγνωστος μεταξύ αγνώστων αν δε με ενδιέφερε ο λόγος για τον οποίο η σύζυγος συμπεριφέρεται έτσι. Θα κρατήσω τη συμβουλή σου να κλείσω ένα ραντεβού με ειδικό, να την ενημερώσω και απλώς να την πάρω να πάμε. Ελπίζω να τα καταφέρω, διότι η υπομονή μου εξαντλείται.

 

Σας ευχαριστώ πολύ που ασχολείστε με το θέμα, αν και θα ήθελα πολύ να γράψει και κάποιος άλλος πατέρας, να δώσει μια άλλη οπτική.
Ξέρετε πολύς λόγος γίνεται για την περίοδο της εγκυμοσύνης και τη μητρότητα, για όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν στην ψυχοσύνθεση και στο σώμα της γυναίκας, και κανείς δεν αμφισβητεί τη σημασία όλων αυτών. Αλλά ποτέ κανείς δεν προσεγγίζει το θέμα υπό το πρίσμα του πατέρα, ο οποίος επίσης αγαπάει το παιδί του και θέλει το καλύτερο για την οικογένειά του, και απλώς δε γνωρίζει πάντα τον τρόπο να το μεταφέρει αυτό σωστά στη σύντροφό του, δεν ξέρει απαραίτητα να το μετουσιώσει αυτό σε πράξη. Ανθρώπινο δεν είναι? Δεν έχουμε μαντικές ικανότητες, δεν είναι δυνατόν να έχουμε την απάντηση σε όλα, χρειαζόμαστε και εμείς βοήθεια, έναν μπούσουλα και στήριξη από τη σύντροφό μας.
Τι να σας πω, δεν είναι καθόλου ευχάριστο να βλέπεις το σπίτι σου να διαλύεται κι εσύ να αισθάνεσαι ανήμπορος. Ή να βλέπεις τη γυναίκα που παντρεύτηκες να παθαίνει μετάλλαξη λόγω του παιδιού, και εσωτερικά και εξωτερικά!

Link to comment
Share on other sites

mamakia μήπως το ότι κάνεις μόνο εσύ προσπάθειες, ότι προσπαθείς να δώσεις τα πάντα, ότι έχει αλλάξει εξωτερικά είναι πράγματα που της τα τονίζεις και την εκνευρίζεις? Έστω και εμμέσως? Μήπως έχεις μεν τη διάθεση να φτιάξουν τα πράγματα αλλά ότι επιχειρείς συνοδεύεται με απογοήτευση ή/και δυσφορία? Ρωτώ, δεν είμαι στο σπίτι σας για να ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν χάνεται η επικοινωνία ανάμεσα σε ένα ζευγάρι έχουν και οι δύο το μερίδιο τους. Δεν ξέρω αν το να την πάρεις "σηκωτή" να πάτε να δείτε έναν ειδικό είναι κάτι που θα λειτουργήσει. Διότι δεν ξέρω τη γυναίκα σου, πως βλέπει τη ψυχολογική βοήθεια κι άρα αν αυτό θα τη βοηθήσει ή θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Αυτό που θα πρότεινα καλύτερα είναι αρχικά να δεις εσύ ίσως κάποιον ώστε να αποφορτιστείς, να δεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα/καθαρά και να ενεργήσεις καλύτερα.

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Αννα 35 είπε:

Mamakias, επίτρεψέ μου να βάλω στη συζήτηση άλλη μια παράμετρο, την οποία πιθανά να μην έχεις αναλογιστεί. Δεν προσπαθώ να υποβαθμίσω το θέμα της κατάθλιψης και θα πρέπει να διερευνηθεί αν πρόκειται για τέτοιο και να αναζητήσετε λύσεις. Νομίζω, ότι οι κατευθύνσεις της belleblue είναι ιδιαιτέρως χρηστικές και γι' αυτό δεν επεκτείνομαι περαιτέρω.
Ανέφερες, όμως, πως οι σχέσεις της συζύγου και της μητέρας σου ήταν ανέκαθεν τεταμένες. Μήπως, η στάση η δική σου σε ο,τι αφορά αυτή την αντιπαράθεση έχει οδηγήσει στο να δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα από πλευράς συζύγου απέναντί σου; Απλά βάζω άλλη μια παράμετρο που ίσως βοηθήσει στην αποκωδικοποίηση της συμπεριφοράς της συζύγου σου.

Η μητέρα μου πάντα έδινε καλοπροαίρετες συμβουλές και για το σπίτι και για τα οικονομικά μας αλλά η γυναίκα μου δεν πολύ ήθελε, δεν τη συμπαθούσε ιδιαίτερα ούτως ή άλλως. Εγώ σεβόμουν το γεγονός ότι η γυναίκα μου δεν ήθελε συμβουλές από τη μητέρα μου και γενικά δεν ανακατωνόμουν. Ανέκαθεν υπήρχε μια αντιπάθεια, ενίοτε μιλούσε απότομα η γυναίκα μου στη μητέρα μου και κάποιες φορές το μάθαινα, αλλά επειδή δεν ήθελα να δημιουργηθούν έριδες κρατούσα πάντα ίσες αποστάσεις.

Όταν γέννησε η γυναίκα μου, δεν ήθελε να έρχεται η μάνα μου να βλέπει το εγγόνι. Ούτε εκεί είπα κάτι, την άφησα να θέσει τους όρους της και τελικά τσακώθηκαν και έδιωξε η γυναίκα μου τη μάνα μου μια μέρα που κάτι είπε για το θηλασμό (μεγάλη γυναίκα είναι, καταλαβαίνετε, όλο και καμιά πατάτα θα πετάξει). Σημειωτέον, η μητέρα της μια χαρά επιτρεπόταν να έρχεται και να βλέπει το μωρό, κάποιες φορές μάλιστα θα έφερνε και 2-3 φίλες της….

 

Θέλω να καταλήξω, δε νομίζω ότι την έχει πειράξει κάτι σε σχέση με τη στάση μου σε αυτό το θέμα...όχι δε νομίζω ότι έχει κάποια σχέση.

 

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...