Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Αυπνια και πολλά νευρα!!


dora1982

Recommended Posts

3 ώρες πρίν, dora1982 είπε:

Πόσο ακόμη;;; Εχουμε διαλυθει!! Λιγο αν κοιμομουν ολα θα ηταν καλυτερα νομιζω και θα ηρεμουσαμε κ λιγο με τον αντρα μου που κοντευουμε να σκοτωθουμε 

Τον κοιμιζω στην αγκαλια μου. Μονος του με τιποτα. Οι ώρες που κοιμαται ειναι 10:30 με 11:30 το πρωι, 3:30 με 5:00 το απογευμα και το βραδυ κατα τις 10 με 10:30

 

Ενα μωρό που το κοιμίζεις αγκαλιά, περιμένει να το κοιμίζεις και στη μέση της νυχτας αγκαλιά. Αλλάξτε ρουτίνα. Ξεκινήστε με κάτι απλό, όπως να το κοιμίζεις δίπλα σου, οπότε στη μέση της νύχτας απλά το φέρνεις στο κρεβάτι. Η να το ακουμπάς μόλις βλέπεις ότι πάει να κοιμηθεί και να κάθεσαι δίπλα του να του μιλάς. 

Επίσης αν εχεις εξανληθεί, είναι ώρα να μοιραστείτε με το σύζυγο τα βράδια. Ναι, μπορεί και ο μπαμπάς να το πάρει αγκαλιά το βράδυ, μου φαίνεται αδιανόητο ο μπαμπάς να είναι εκεί και να σε φωνάζει. Αν ο ίδιος βγάζει εκνευρισμό, ασφαλώς και δεν θα ηρεμήσει ένα κουρασμένο παιδί μαζί του!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 159
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

10 hours ago, dora1982 said:

Καλημέρα σας,

είμαι μαμά ενός αγοριού 14 μηνών το οποίο εδώ και 3 εβδομάδες δεν κοιμάται! Πιο συγκεκριμένα, κοιμάται γύρω στις 10 και κατά τις 12 ξεκινάει το μαρτύριο. Κλάμα σπαρακτικό. Σηκώνεται στην κούνια και κλαίει δυνατά. Και λέω, εντάξει, μωρό είναι θέλει αγκαλίτσα. Το παίρνω, ξανακοιμάται και το αφήνω πάλι στην κουνια του. Μετα απο λίγο ξανά τα ίδια. Την τελευταία εβδομάδα σηκώνεται με πολύ δυνατό κλάμα κ δεν μπορώ να το ηρεμήσω με τιποτα. Του δίνω γάλα το οποίο πίνει κ κοιμάται. Μετά απο κανένα 2ωρο κ αφού ο υπνος του ειναι αστατος, παλι τα ιδια. Κλαιει, σηκωνεται, θελει αγκαλια διαρκως κ μολις κοιμηθει κ τον βαλω στην κουνια του παλι τα ιδια. 

Σκεφτηκα πως ειναι δόντια κ ποναει, αλλα τόσο πολύ; Δεν  ξερω πως να τον βοηθησω. Νιωθω τοσο εξαντλημενη, σχεδον δεν κοιμαμαι καθολου και δουλευω πρωι κ απογευμα καθημερινα. Ολο αυτο εχει προκαλεσει κ τρομερο εκνευρισμο με αποτελεσμα και με τον συζυγο να γινομαστε μαλλια κουβαρια. Τι να κανω; Βοηθηστε με!!!!!!

 

Αχ βρε κοπέλα μου τι τραβάς! εγώ θα σου πρότεινα να τον πάρεις στο κρεβάτι, ξέρω ότι δεν είναι και ότι καλύτερο αλλά τουλάχιστον μέχρι να περάσει αυτή η φάση να μπορέσετε να κοιμηθείτε λίγο με τον σύζυγο, βάλτον στη μέση τον νεαρό και να δεις πως θα κοιμάστε όλοι σαν πουλάκια! Να σου ζήσει ο γκρινιαροζουζούνος!

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

10 ώρες πρίν, dora1982 είπε:

Καλημέρα σας,

είμαι μαμά ενός αγοριού 14 μηνών το οποίο εδώ και 3 εβδομάδες δεν κοιμάται! Πιο συγκεκριμένα, κοιμάται γύρω στις 10 και κατά τις 12 ξεκινάει το μαρτύριο. Κλάμα σπαρακτικό. Σηκώνεται στην κούνια και κλαίει δυνατά. Και λέω, εντάξει, μωρό είναι θέλει αγκαλίτσα. Το παίρνω, ξανακοιμάται και το αφήνω πάλι στην κουνια του. Μετα απο λίγο ξανά τα ίδια. Την τελευταία εβδομάδα σηκώνεται με πολύ δυνατό κλάμα κ δεν μπορώ να το ηρεμήσω με τιποτα. Του δίνω γάλα το οποίο πίνει κ κοιμάται. Μετά απο κανένα 2ωρο κ αφού ο υπνος του ειναι αστατος, παλι τα ιδια. Κλαιει, σηκωνεται, θελει αγκαλια διαρκως κ μολις κοιμηθει κ τον βαλω στην κουνια του παλι τα ιδια. 

Σκεφτηκα πως ειναι δόντια κ ποναει, αλλα τόσο πολύ; Δεν  ξερω πως να τον βοηθησω. Νιωθω τοσο εξαντλημενη, σχεδον δεν κοιμαμαι καθολου και δουλευω πρωι κ απογευμα καθημερινα. Ολο αυτο εχει προκαλεσει κ τρομερο εκνευρισμο με αποτελεσμα και με τον συζυγο να γινομαστε μαλλια κουβαρια. Τι να κανω; Βοηθηστε με!!!!!!

Το παιδι για να κλαιει ετσι σημαινει οτι κατι το ενοχλει εντονα ή ποναει.  Ισως λαιμος,  βουλωμενη μυτη, αυτι,   καποια ιωση που το   δυσκολευει ξαπλωμενο και ανακουφιζεται με την αγκαλια. Αυτη την περιοδο κυκλοφορουν πολλες ιωσεις.   Επισης  παρατηρησε το και στην  βουβωνικη περιοχη  οταν κλαιει την νυχτα, μην τυχον εχει κηλη.  Δοντια δεν ειναι γιατι    δεν πονανε αλλα φαγουριζουν. 

Απευθυνσου οπωσδηποτε στον παιδιατρο. 

 

Σιγουρα δεν ειναι κακια συνηθεια, ουτε καπριτισιο του μικρου. Ψαξτο περισσοτερο. 

Επεξεργάστηκαν by ΛΕΜΟΝΙΑ2
Link to comment
Share on other sites

Κινδυνεύοντας να επαναληφθώ, με αφορμή κάποιες αναρτήσεις, θα μου επιτρέψετε να επανατοποθετηθώ.

Καταρχάς πιστεύω, ότι πριν αναρτήσει κάποιος ένα θέμα σε ένα φόρουμ αναφορικά με το παιδί του, έχει αποκλείσει σε συνεργασία με τους αρμόδιους γιατρούς όλες τις πιθανότητες που θα μπορούσαν να υποδηλώνουν κάποια πάθηση. Ως εκ τούτου, και με δεδομένο ότι ιατρικώς δεν θα μπορούσα να συνδραμω, καθότι δεν ανήκω στον κλάδο, η τοποθέτηση μου αφορά το κομμάτι της μητρότητας.

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω το γιατί μας κάνει να απορούμε τόσο με τις νυχτερινές αφυπνίσεις των βρεφών. Μη με παρεξηγήσετε, κατανοώ και συμμερίζομαι πλήρως την εξάντληση που μπορούν να επιφέρουν και κατανοώ και την ανάγκη εξωτερίκευσης της και την επικροτώ.

Αυτό όμως δεν αναιρεί το απλό και φυσιολογικό - πάντα κατ' εμέ - κλάμα των βρεφών τη νύχτα.

Υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης. Ο ένας είναι η εκπαίδευση ύπνου, που προσωπικά δεν θα ακολουθούσα, αλλά δεν κατακρίνω κιόλας κάποιον που θα την επέλεγε και ο δεύτερος είναι να αφουγκραστούμε την ανάγκη του βρέφους, στην όποια αναπτυξιακή του φάση, για σωματική εγγύτητα με το γονιό και κυρίως με τη μητέρα.

Ο δεύτερος τρόπος είναι αυτός που θα επιβαρύνει το γονιό αρχικά σωματικά και μετέπειτα και ψυχολογικά, ίσως και συναισθηματικά. Εκεί χρειάζεται να βρει ο γονιός ένα μέσο προκειμένου να ισορροπήσει. Πρότεινα τη yoga, καθώς βιωματικά έχω τη δυνατότητα να εγγυηθώ ότι βοηθά. Θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Λ.χ. πλέξιμο, το οποίο, απ' όσο γνωρίζω, επίσης συστήνεται σε περιπτώσεις όπου υπάρχει έντονη ψυχολογική φόρτιση. Ο,τι κι αν επιλέγει πάντως, χρειάζεται να είναι μακροπρόθεσμο, ώστε το πρόβλημα, στην προκειμένη περίπτωση τα νεύρα, να αντιμετωπιστεί και όχι απλά να υπάρξει πρόσκαιρη ανακούφιση.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Γεια σου κορίτσι μου.

1) το παιδί ίσως μα μη σε βλέπει αρκετά ( λόγω δουλειασ)και να του δημιουργείται μια αναστάτωση η οποία του βγαίνει το βράδυ 

2) μην αποκλείεις καθόλου τα δόντια, 

ισως βγαίνουν τα πίσω μεγάλα τα οποία είναι επίπονα και το ταλαιπωρούν το μωρακι σου.προσπαθησε να ψαχουλεύει σ στο στόμα του να δεις μήπως καταλάβεις αν βγαίνουν οι κορυφές.

τα πίσω μεγάλα έχουν 4 κορυφές οι οποίες βγαίνουν μία μία.

Οποτε σε συννενόηση με τον γιατρό τσέκαρε αν με παυσίπονο πριν  τον ύπνο ηρεμήσει και ξεκουραστεί και αυτό.

3) στους υπόλοιπους ημερήσιους κοιμάται εύκολα; είναι ήρεμο;

 

εγω δε θέλω να σχολιάσω με το πως κοιμάται είναι κάτι που σας αφορά και ο καθένας πράττει όπως βολεύει το παιδί και την οικογένεια, ούτε με το τι κάνεις όταν κλαίει.

εφόσον παλαιότερα κοιμόταν καλύτερα και ξαφνικά άλλαξε σίγουρα κάτι φταίει και μπορεί να είναι λόγω του ότι δε σε βλέπει αρκετά ή δόντια 

 

να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου :)

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

12 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

 

Καταρχάς πιστεύω, ότι πριν αναρτήσει κάποιος ένα θέμα σε ένα φόρουμ αναφορικά με το παιδί του, έχει αποκλείσει σε συνεργασία με τους αρμόδιους γιατρούς όλες τις πιθανότητες που θα μπορούσαν να υποδηλώνουν κάποια πάθηση. Ως εκ τούτου, και με δεδομένο ότι ιατρικώς δεν θα μπορούσα να συνδραμω, καθότι δεν ανήκω στον κλάδο, η τοποθέτηση μου αφορά το κομμάτι της μητρότητας.

 

Εφόσον δεν έχει αναφερθεί πουθενά στο αρχικό ποστ επικοινωνία με παιδίατρο, ή αναζήτηση των αιτιών δεν μπορώ να το υποθέσω αυτό που λες.

Link to comment
Share on other sites

Σε αυτό θα συμφωνήσω και εγώ κορίτσια, καμία φορά ρωτάμε την μαμά μας, την πεθερά μας, μία φίλη μας να μας πει την γνώμη της ενώ θα έπρεπε να ρωτήσουμε τον παιδίατρο. Και εγώ απάντησα θεωρώντας πως έχει αποκλειστεί κάτι σωματικό από τον ειδικό, οπότε κοπέλα μου αν δεν έχεις μιλήσει με τον παιδίατρο να μιλήσεις οπωσδήποτε. Αν σου αποκλείσει ότι οφείλεται σε σωματικό παράγοντα τότε δες τι σε συμβούλεψαν οι μανούλες!

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

Αχ κάτι παρόμοιο ζω μια βδομάδα τωρα.Ο μικρός μου ειναι 12,5 μηνών, δυστυχώς κι εμένα έμαθε στην αγκαλιά και κούνημα αλλά κοιμάται πολύ εύκολα έτσι. Μόνο εγώ έχω καταφέρει να τον κοιμίσω και κάποιες φορές η μαμά μου με κούνημα στο καρότσι αλλά μονο μέρα.Τη νυχτα θελει εμενα αλλιως γίνεται χαμός.Κι εκεί που τον είχα ψιλοστρώσει και ξυπναγε 1-2 φορές γαλα ή πιπίλα κι αμέσως κοιμόταν χωρίς αγκαλιά την προηγούμενη Κυριακή έσπασα το πόδι μου και γίνεται ο κακός χαμός.Ξυπνάει πάει ο αντρας μου για πιπιλα κι εκει αρχιζουν τα κλαματα..σηκωνομαιεγω τελικα τον κοιμιζω στα χερια και μετα του τον δινω να τον βαλει στην κουνια και ξυπναειμε κλαματα και φτου κι απ την αρχη καιμας παιρνει κανα 3ωρο καθε βτραδυ.Αναμεσα μας δε θελει με τιποτα μακαρι να ηθελε.Κια τα νευρα με το συζυγο αστα. Τελος παντων θα περασει.Παντως εμενα οποτε ξυοναγε τοσο συντομα και με κλαμα τελικα ηταν δοντια κ μολις διναμε παυσιπονο περναγε κ κοιμοταν

Link to comment
Share on other sites

Σωστά το επισημαίνουν τα κορίτσια, θα πρέπει αρχικά να αποκλειστεί οποιοδήποτε παθολογικό αίτιο.

 

Πάντως κι εμένα ο μικρός το βράδυ ηρεμεί μόνο με εμένα, γιατί έτσι έχει μάθει σαν φυσικό επακόλουθο του θηλασμού. Βέβαια εμείς κάνουμε συγκοίμηση και όποτε ξυπνάει θηλάζει και ξανακοιμάται, άρα δεν προλαβαίνει να κλάψει. Όποτε όμως έχει χρειαστεί να πάει ο μπαμπάς του γιατί εγώ κάνω κάτι εκείνη την ώρα, δεν θέλει και με αναζητά μέχρι να πάω αλλιώς κλαίει, παρότι τον λατρεύει και την ημέρα μπορεί να μην ξεκολλάει από πάνω του. Βέβαια το αναζητά εμένα είναι σχετικό, το στήθος μου αναζητά γιατί όπως λέμε στο σπίτι με χιούμορ "μόνο για τα @υζιά μου με θέλει" :-P. Έχουμε πει πως στο επόμενο παιδί πρώτα ο θεός, θα συμμετέχει εξαρχής ΚΑΙ στον ύπνο του ώστε να μάθει εξαρχής να κοιμάται ΚΑΙ με το μπαμπά του.

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Κορίτσια μου διάβασα όλες τις απαντήσεις σας με προσοχή. 

Μίλησα με παιδίατρο και μου είπε πως παθολογικά είναι μια χαρά. Το "πρόβλημα" είναι στις φάσεις που περνούν τα μωρά. Δεν σκέφτηκα ποτέ να το αφήσω να κλαίει, πρώτον διότι κλαίει πολύ(!!!) και δεύτερον διότι καταλαβαίνω ακόμη και μέσα στην τρελή κούραση μου πως προτεραιότητα έχει η ηρεμία του παιδιού μου και μετά η δική μου.

Το πρόβλημα είναι πως δεν σκέφτεται έτσι ο σύζυγος, ο οποίος θεωρεί πως δεν κάνω αρκετά πράγματα για το παιδί την ώρα που κλαίει για να το ηρεμήσω, αρχίσει τις κριτικές και τις εντολές (πάρτο αγκαλιά, μην πίνεις νερό τώρα, μην πας τουαλέτα, ξύπνα που κοιμάσαι όρθια), κλείνει όλα τα παράθυρα για να μην ενοχλησουμε τα υπολοιπα διαμερίσματα και απλά χάνει την ψυχραιμία του γιατί βλέπει πως το παιδί θέλει μόνο εμένα εκείνη την ώρα. Βέβαια για να μην τον αδικήσω, είναι πάντα εκεί παρών σε ότι χρειαστούμε, ξενυχτάει μαζί μας (δεν μπορεί να κάνει κ αλλιώς), αλλά αυτό του το μουρμουρητό με ξεπερνά!

Νιώθω κουρασμένη, απελπισμένη, ανήμπορη να ανταποκριθώ στην καθημερινότητα.. 

Χθες μιλούσα με τη μαμά μου η οποία με φώναξε όταν παραπονέθηκα για την κούραση λέγοντας μου πως "κ εγώ υπήρξα μάνα εργαζόμενη με 3 παιδιά και όμως τα κατάφερα, δεν δέχομαι να μου λες πως δεν μπορείς από την στιγμή που έχεις βοήθεια, άλλες δεν έχουν και τα καταφέρνουν μια χαρά. Μην σε ξανακουσω να λες πως δεν μπορείς γιατί δεν ξέρεις τι σημαίνει να μην μπορείς. Έμαθες στα εύκολα και τώρα πελάγωσες. Φυσικά  και από τον καιρό που έγινες μάνα θα πρέπει να ξεχάσεις τον ύπνο κτλ κτλ". Η μαμά μου με έχει βοηθήσει και με βοηθάει πάρα πολύ, είναι η δεύτερη μαμά του παιδιού μου και ξέρω πως όλα αυτά τα είπε για να με ξυπνήσει.

Link to comment
Share on other sites

Δώρα, πρέπει να ξεκουραστείς και να ηρεμήσετε με το σύζυγο, εκεί πρέπει να στοχεύσετε αρχικά. Ότι φάση και να περνάει το μωρό, χειροτερεύει αν είστε εκνευρισμένοι.

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites


Προκειμένου να μπορέσω ίσως να σου δώσω μια άλλη οπτική και βοήθεια, θα παραθέσω τη δική μου εμπειρία.
Όταν γέννησα τα δίδυμα ο σύζυγος, προκειμένου να μπορεί να συνεισφέρει στη δύσκολη καθημερινότητα που θα προέκυπτε, επέλεξε να πάρει ένα ρίσκο και να αποφορτιστεί από αρκετές υποθέσεις, αναθέτοντάς τες σε συνεργάτες του γραφείου. Προφανώς και δεν ήταν διαρκώς στο σπίτι, όμως οι ώρες που βρισκόταν στο πλάι μας ήταν αρκετές.
Παρόλα αυτά, τα διδυμάκια μας είχαν εντελώς ανάποδα ρυθμισμένα βιολογικά ρολόγια. Όταν ξυπνούσε το ένα, αποκοιμόνταν το άλλο και αυτό συνέβαινε και τις ώρες της ημέρας και τις ώρες της νύχτας. Είχα αποφασίσει εκ των προτέρων πως θα αντιμετωπίσω κάθε δυσκολία και θα τους προσφέρω το θείο δώρο του θηλασμού, απόφαση που προφανώς με επιβάρυνε ακόμα περισσότερο σωματικά. Μάλιστα, οι τεχνικές ταυτόχρονου θηλασμού, στις οποίες εκπαιδεύτηκα δε χρειάστηκε ποτέ να εφαρμοστούν, καθότι ποτέ δε συγχρονίστηκαν τα βρεφάκια μας. Θα μπορούσα να επιλέξω να ρυθμίσω εκ νέου το βιολογικό ρολόι ενός εκ των δύο, θεώρησα όμως, ότι η φύση είναι το καλύτερο εχέγγυο και δεν επενέβην.
Όταν επήλθε η πολυπόθητη στιγμή όπου έπαψαν οι μαραθώνιοι θηλασμοί, συγχρονίστηκαν τα παιδιά και μπορούσα επιτέλους να αναπληρώσω κάποιες ώρες ύπνου,  πράγμα που έκανα, ενόσω τη φροντίδα των παιδιών την αναλάμβανε ο σύζυγος, διαπίστωσα προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι πέραν της σωματικής κόπωσης, είχε επέλθει και η ψυχολογική, παρά την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια που πρόσφερε ο σύζυγος.
Τη στιγμή εκείνη συνειδητοποίηση, πως πρέπει να δουλέψω και με τον εαυτό μου προκειμένου να μπορέσω να αντεπεξέλθω στο ρόλο της μητέρας, αλλά και της συζύγου, ώστε η οικογενειακή μας ισορροπία να μη διαταραχθεί. Και αποφάσισα να στραφώ στη yoga και στη ρεφλεξολογία και βοηθήθηκα. Τη ρεφλεξολογία τη σταμάτησα μετά από ένα εξάμηνο συνεδριών, η yoga έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου και την εξασκούσα και ενόσω ήμουν έγκυος στο τρίτο μας παιδάκι.
Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι χρειάζεται να βρεις μια διέξοδο για την κούραση που σε βαραίνει και ψυχολογικά, ώστε να μπορείς να διαχειρίζεσαι καλύτερα και τα δικά σου συναισθήματα και τις εξάρσεις του συζύγου.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

@dora1982, το μωράκι σου βιώνει και αντιδρά φυσιολογικά για την ηλικία του. Προσπάθησε να βρεις αν κάτι το ενοχλεί που να διορθώνεται, αν όχι, θα το ξεπεράσει με αγκαλιά και με το να είσαι δίπλα του και δεν θα μάθεις ποτέ τι ήταν. Φυσικά και θα πας τουαλέτα, και εκεί θα έρθει να σε "αλλάξει" βάρδια ένας ήρεμος σύζυγος και ας κλαίει το μωρό για 1 λεπτό. Το μωράκι εσένα θα ζητάει, ακόμα κι αν μάθαινε εξ αρχής να κοιμάται και με τον σύζυγο, εφόσον είσαι εκεί.

 

Εγώ θα ήθελα να εστιάσω από όσα γράφεις στο ότι ο σύζυγος αγχώνεται μη σας ακούσουν, μην κλάψει, πώς να σταματήσει να κλαίει, κυρίως μάλλον γιατί πανικοβάλλεται με το κλάμα του. Γι' αυτό θα πρότεινα σε ήρεμη και άσχετη φάση να συζητήσετε αυτό του το άγχος, γιατί πρώτον το κλάμα είναι η επικοινωνία του μωρού σας, δεύτερον αργότερα θα φωνάζει και όταν είστε έξω γιατί θα διεκδικεί κάτι που δεν μπορείτε να του δώσετε και γενικώς όσο μεγαλώνει θα διεκδικεί και με τον θυμό του πράγματα που θέλει, στο σπίτι σας, σε ξένα σπίτια, σε καφετέριες, στην παιδική χαρά και θα 'ναι απόλυτα φυσιολογικό. Επομένως, πάντα ανάλογα με την ηλικία θα θέλει γονείς που να μην αισθάνονται πανικόβλητοι ή ότι εκτίθενται, αλλά να διατηρούν την ψυχραιμία τους μέχρι να περάσει η κρίση. Εξήγησέ του ότι κανείς δεν κρίνει γονείς με βρέφος που ξυπνάει και κλαίει (εδώ εμάς 4 ετών το από πάνω παιδάκι και ξυπνάει και κλαίει σπαρακτικά ορισμένες νύχτες, ε και να μας ξύπνησε για λίγο τι έγινε; μπορούν να κάνουν κάτι ή το κάνει επίτηδες;), ότι του μεταδίδει τον πανικό και τον εκνευρισμό του και αν αντέχεις ανάλαβε εσύ εκείνες τις νύχτες που βλέπεις τα νεύρα να ξεφεύγουν.

 

Κατά τ' άλλα με κάλυψαν η marakiz και η Sentir, βρείτε χρόνο να ανασάνετε ως ζευγάρι γιατί τα δύσκολα αυτά είναι μες στο πρόγραμμα και πίστεψέ με γρήγορα περνάνε.

GCqDp3.png qpsdp2.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Αν θέλεις τη γνώμη μου, κακώς ο σύζυγος μένει αμέτοχος σε αυτό το πρόβλημα και περιορίζεται στο να σου δίνει οδηγίες. Το ότι "δεν με θέλει το μωρό, θέλει εσένα" είναι μια ωραία δικαιολογία για να μην ασχολούμαστε. Ούτε εσένα θέλει εκείνη τη στιγμή, γιατί από ότι βλέπω δεν είναι ότι ηρεμεί αμέσως και ξανακοιμάται. Εκείνη την ώρα είναι αναστατωμενό και χρειάζεται παρηγοριά και κάλυψη τυχόν αναγκών του (φαγητό, άλλαγμα πάνας, κτλ), είτε από τον μπαμπά του είτε από τη μαμά του. Γι΄αυτό πρέπει να προσπαθούν και οι δύο και να έχουν υπομονή και οι δύο. Και να συνεργάζονται...

Link to comment
Share on other sites

5 ώρες πρίν, dora1982 είπε:

Κορίτσια μου διάβασα όλες τις απαντήσεις σας με προσοχή. 

Μίλησα με παιδίατρο και μου είπε πως παθολογικά είναι μια χαρά. Το "πρόβλημα" είναι στις φάσεις που περνούν τα μωρά. Δεν σκέφτηκα ποτέ να το αφήσω να κλαίει, πρώτον διότι κλαίει πολύ(!!!) και δεύτερον διότι καταλαβαίνω ακόμη και μέσα στην τρελή κούραση μου πως προτεραιότητα έχει η ηρεμία του παιδιού μου και μετά η δική μου.

Το πρόβλημα είναι πως δεν σκέφτεται έτσι ο σύζυγος, ο οποίος θεωρεί πως δεν κάνω αρκετά πράγματα για το παιδί την ώρα που κλαίει για να το ηρεμήσω, αρχίσει τις κριτικές και τις εντολές (πάρτο αγκαλιά, μην πίνεις νερό τώρα, μην πας τουαλέτα, ξύπνα που κοιμάσαι όρθια), κλείνει όλα τα παράθυρα για να μην ενοχλησουμε τα υπολοιπα διαμερίσματα και απλά χάνει την ψυχραιμία του γιατί βλέπει πως το παιδί θέλει μόνο εμένα εκείνη την ώρα. Βέβαια για να μην τον αδικήσω, είναι πάντα εκεί παρών σε ότι χρειαστούμε, ξενυχτάει μαζί μας (δεν μπορεί να κάνει κ αλλιώς), αλλά αυτό του το μουρμουρητό με ξεπερνά!

Νιώθω κουρασμένη, απελπισμένη, ανήμπορη να ανταποκριθώ στην καθημερινότητα.. 

Χθες μιλούσα με τη μαμά μου η οποία με φώναξε όταν παραπονέθηκα για την κούραση λέγοντας μου πως "κ εγώ υπήρξα μάνα εργαζόμενη με 3 παιδιά και όμως τα κατάφερα, δεν δέχομαι να μου λες πως δεν μπορείς από την στιγμή που έχεις βοήθεια, άλλες δεν έχουν και τα καταφέρνουν μια χαρά. Μην σε ξανακουσω να λες πως δεν μπορείς γιατί δεν ξέρεις τι σημαίνει να μην μπορείς. Έμαθες στα εύκολα και τώρα πελάγωσες. Φυσικά  και από τον καιρό που έγινες μάνα θα πρέπει να ξεχάσεις τον ύπνο κτλ κτλ". Η μαμά μου με έχει βοηθήσει και με βοηθάει πάρα πολύ, είναι η δεύτερη μαμά του παιδιού μου και ξέρω πως όλα αυτά τα είπε για να με ξυπνήσει.

 

Ο άντρας σου είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από το μωρό. Η συμπεριφορά που περιγράφεις είναι πολύ απλά γαϊδουρινή!

 

Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνήσω με την Εριν σε ο,τι αφορά το κομμάτι της αναγκαιότητας της συμμετοχής από πλευράς πατέρα, τονίζοντας ωστόσο περισσότερο τη συναισθηματική σημασία της και λιγότερο την πρακτική.

Δυστυχώς, η περίοδος της κύησης, όπως και της λοχείας - στην τελευταία εγώ αυθαιρετα εντάσσω όλη την περίοδο κατά την οποία διαρκεί ο θηλασμός - φέρνει τη μητέρα πολυ κοντά στο έμβρυο / βρέφος και δημιουργεί ένα μοναδικό δεσμό ανάμεσα στη δυάδα (ή τριάδα), στον οποίο ο πατέρας δύσκολα μπορεί να ενταχθεί. Αυτός ο φυσικός δεσμός μητέρας - παιδιού, πρέπει λοιπόν "τεχνητά" να δημιουργηθεί και ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί και στη συνέχεια να ενωθούν τα δύο μέρη με επίκεντρο το παιδί. Η ανάληψη μέρους της φροντίδας του παιδιού που δεν χρήζει απαραίτητη την παρουσία της μητέρας είναι το πρώτο βήμα. Σε εμάς λ.χ. λειτούργησε το να αναλαμβάνει ο πατέρας το βραδινό μπάνιο και να κρατά και εκείνος, οχι μονο εγω, το εκάστοτε παιδί αγκαλιά μετά το πέρας του θηλασμού μέχρι να κοιμηθεί ή να παρηγορει το παιδί όταν αποζητούσε την αγκαλιά, όταν ταλαιπωρούνταν απο δόντια, κοκ.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Τι υπέροχα που τα γράφετε; Είναι μεγάλη ανακούφιση να ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με ακούσουν κ να με καταλάβουν. Εχω αρχίσει κ εγώ να πιστεύω πως ο σύζυγος είναι μεγάλο θέμα και χθες προσπάθησα να του μιλήσω ήρεμα κ απλά. Του εξήγησα πως το μωρό δεν είναι κούκλα να ρυθμίζεται ώστε να μην κλαίει, να μην πονάει, να μην θυμώνει, να μην λερώνει, να μην διεκδικεί. Εκείνος επιμένει να θέλει να μάθει το παιδί να μην ενοχλεί. Λύσσαξε με αυτό. Στο σουπερμάρκετ πάμε κ δεν θέλει να τον βάλουμε στο καρότσι που του αρέσει κ γελάει γιατί δύο πράγματα μωρέ έχουμε να πάρουμε μην κάνουμε μία ώρα, στην παιδική χαρά να μην περπατάει πολύ κ ενοχλεί τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ, στην πλατεία να μην τρέχει γιατί θα πέσει, έξω βόλτα να μην το βγάλουμε γιατί θέλει να φάει φρουτόκρεμα κ ενώ του λέω πως δεν πειράζει, ας μην φάει μια μέρα, κ το κουλουράκι από το φούρνο το μπορεί να τον καλύψει κ του αρέσει κιόλας, εκείνος αντιδρά. Γενικά θεωρεί πως το παιδί αν βγει εκτός προγράμματος θα πάθει κακό. Μην ενοχλήσουμε τους γείτονες, μην το εκνευρίσουμε κ δεν κοιμηθεί ακόμη κ αν εκείνο απαιτεί να φάει στην κυριολεξία το κινητό ή το παπούτσι του. 

Επιπλέον είναι πεπεισμένος πως το παιδί θέλει τη μαμά του και όσο κ αν ασχολείται μαζί του τις ελάχιστες ώρες που είναι σπίτι, το παιδί έχει ανάγκη τη μαμά του. Αρκεί να σας πως πως δεν έχουν μείνει ποτέ μόνοι - κοινώς δεν έχω βγει ποτέ εκτός σπιτιού και να αφήσω το παιδί με τον μπαμπά του - γιατί φοβάται να τον ταίσει και δεν μπορεί να τον κοιμίσει. 

Εν ολίγοις και για να μην μακρηγορώ, του ζήτησα βοήθεια γιατί δεν είναι δυνατόν το παιδί που με τόσο αγάπη κάναμε να μας διαλύσει. Και δεν φταίει αυτό, εμείς φταίμε που δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Φυσικά δεν απάντησε σε τίποτα από αυτά.. 

Για όλα τα παραπάνω θεωρώ αδύνατη μια δραστηριότητα εκτός σπιτιού και δουλειάς όσο ευχάριστη και αν μου ακούγεται. Θα προσπαθήσω να του μιλήσω ξανά μήπως και καταλάβει πως το παιδί δεν τρώει ανθρώπους. Μπορεί να μείνει μια ώρα μαζί του, μπορεί να τον πάει μια βόλτα χωρίς εμένα (δεν με αφήνει ούτε μια ωρα σπίτι να κάνω καμια δουλεια), θα ξανακοιμηθεί ακόμη κ αν κλαψει λίγο παραπάνω το βράδυ, αρκεί να έχει δύο γονείς ήρεμους και συνεργάσιμους στα νέα δεδομένα..

Link to comment
Share on other sites

Dora χαίρομαι που η συζήτηση σε βοήθησε να εντοπίσεις την αιτία του προβλήματος. Είδες; η πρώτη σου ανάρτηση μιλάει για το παιδί που δεν κοιμάται και παίρνεις σαν δεδομένο ότι δεν θέλει τον μπαμπά του. Εγώ όταν ακούω "δεν με θέλει το μωρό", μεταφράζω ότι αυτός που το λέει δεν προσπαθεί αρκετά ή φοβάται να προσπαθήσει. Όπως λες είναι αδιανόητο να μην μπορεί να μείνει ο πατέρας 1 ώρα μόνος του με το μωρό ή να μην μπορεί να το ταίσει ή να το κάνει μπάνιο.

Για να τον ξυπνήσεις, προσπάθησε και επιχειρήματα του τύπου:

-αν εγώ πάθω κάτι δεν θα είσαι σε θέση να φροντίσεις το μωρό 

-το παιδί δένεται με εκείνους που το φροντίζουν. Αν θέλεις να δεθεί το μωρό μαζί σου θα πρέπει να συμμετέχεις πιο ενεργά στη φροντίδα του (και όχι μόνο στο παιχνίδι μισή ώρα την ημέρα) αλλιώς θα το βρεις μπροστά σου

-και στην τελική, ολόκληρος άντρας, μορφωμένος μπλα μπλα δεν είσαι σε θέση να φροντίσεις ένα μωρό;

Link to comment
Share on other sites

Θυμάμαι και εμένα ο δικός μου, εκεί γύρω στους 13-14 μήνες, άρχισε να ξυπνάει και τα βράδια και να κλαίει. Είχα καταλήξει ότι ήταν αναπτυξιακό στάδιο, δεν μπορούσα να δώσω άλλη ερμηνεία. Νομίζω ότι ήταν η εποχή που περπατούσε πλέον κανονικά, χωρίς στηρίγματα, και ανακάλυψε ένα νέο κόσμο! Εγώ το αντιμετώπισα βγάζοντάς τον από την κούνια που κοιμόταν και βάζοντάς τον σε κανονικό κρεβάτι, με προστατευτικό κάγκελο φυσικά. Η αλήθεια ήταν ότι φοβόμουν μήπως στην κούνια σκαρφαλώσει και πέσει κάποιο βράδυ. Επίσης ήθελα να μπορώ να ξαπλώνω δίπλα του μέχρι να ηρεμήσει και να τον ξαναπάρει ο ύπνος. Όταν ξανακοιμόταν έφευγα και πήγαινα στο δικό μου, ξαναξύπναγε, ξαναπήγαινα κοκ. Είχε αρκετά πήγαινε και έλα για ένα διάστημα αλλά μειώνονταν όσο περνούσε ο καιρός και στο τέλος εξαφανίστηκαν. Μετά άρχισε να σηκώνεται μόνος του και να έρχεται στο κρεβάτι μας, χεχε!!! Συνήθως όμως προς το ξημέρωμα.

Για την κούραση σε καταλαβαίνω απόλυτα και εγώ δουλεύω και λείπω γύρω στις 10 ώρες από το σπίτι. Υπήρχαν μέρες που νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω από την κούραση και την αϋπνία. Όμως μοιραζόμαστε όλες τις υποχρεώσεις του παιδιού με τον άντρα μου. Εννοείται ότι και αυτός σηκωνόταν το βράδυ και ξάπλωνε λίγο μαζί του μέχρι να τον πάρει ο ύπνος πάλι.

Καλό είναι να αρχίσει και ο άντρας σου να συμμετέχει από τώρα που είναι ακόμα μωρό στη ζωή του παιδιού και να περνάνε χρόνο μαζί. Αυτό περιλαμβάνει και φροντίδα στα πρακτικά, τάισμα, ρουτίνα ύπνου, ότι άλλο μπορεί και θέλει. Πόσο μάλλον που είναι αγόρι. Ο πατέρας είναι το αντρικό πρότυπό του και πρέπει να δεθεί μαζί του.  

Link to comment
Share on other sites

4 hours ago, dora1982 said:

Τι υπέροχα που τα γράφετε; Είναι μεγάλη ανακούφιση να ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με ακούσουν κ να με καταλάβουν. Εχω αρχίσει κ εγώ να πιστεύω πως ο σύζυγος είναι μεγάλο θέμα και χθες προσπάθησα να του μιλήσω ήρεμα κ απλά. Του εξήγησα πως το μωρό δεν είναι κούκλα να ρυθμίζεται ώστε να μην κλαίει, να μην πονάει, να μην θυμώνει, να μην λερώνει, να μην διεκδικεί. Εκείνος επιμένει να θέλει να μάθει το παιδί να μην ενοχλεί. Λύσσαξε με αυτό. Στο σουπερμάρκετ πάμε κ δεν θέλει να τον βάλουμε στο καρότσι που του αρέσει κ γελάει γιατί δύο πράγματα μωρέ έχουμε να πάρουμε μην κάνουμε μία ώρα, στην παιδική χαρά να μην περπατάει πολύ κ ενοχλεί τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ, στην πλατεία να μην τρέχει γιατί θα πέσει, έξω βόλτα να μην το βγάλουμε γιατί θέλει να φάει φρουτόκρεμα κ ενώ του λέω πως δεν πειράζει, ας μην φάει μια μέρα, κ το κουλουράκι από το φούρνο το μπορεί να τον καλύψει κ του αρέσει κιόλας, εκείνος αντιδρά. Γενικά θεωρεί πως το παιδί αν βγει εκτός προγράμματος θα πάθει κακό. Μην ενοχλήσουμε τους γείτονες, μην το εκνευρίσουμε κ δεν κοιμηθεί ακόμη κ αν εκείνο απαιτεί να φάει στην κυριολεξία το κινητό ή το παπούτσι του. 

Επιπλέον είναι πεπεισμένος πως το παιδί θέλει τη μαμά του και όσο κ αν ασχολείται μαζί του τις ελάχιστες ώρες που είναι σπίτι, το παιδί έχει ανάγκη τη μαμά του. Αρκεί να σας πως πως δεν έχουν μείνει ποτέ μόνοι - κοινώς δεν έχω βγει ποτέ εκτός σπιτιού και να αφήσω το παιδί με τον μπαμπά του - γιατί φοβάται να τον ταίσει και δεν μπορεί να τον κοιμίσει. 

Εν ολίγοις και για να μην μακρηγορώ, του ζήτησα βοήθεια γιατί δεν είναι δυνατόν το παιδί που με τόσο αγάπη κάναμε να μας διαλύσει. Και δεν φταίει αυτό, εμείς φταίμε που δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Φυσικά δεν απάντησε σε τίποτα από αυτά.. 

Για όλα τα παραπάνω θεωρώ αδύνατη μια δραστηριότητα εκτός σπιτιού και δουλειάς όσο ευχάριστη και αν μου ακούγεται. Θα προσπαθήσω να του μιλήσω ξανά μήπως και καταλάβει πως το παιδί δεν τρώει ανθρώπους. Μπορεί να μείνει μια ώρα μαζί του, μπορεί να τον πάει μια βόλτα χωρίς εμένα (δεν με αφήνει ούτε μια ωρα σπίτι να κάνω καμια δουλεια), θα ξανακοιμηθεί ακόμη κ αν κλαψει λίγο παραπάνω το βράδυ, αρκεί να έχει δύο γονείς ήρεμους και συνεργάσιμους στα νέα δεδομένα..

 

Αχ βρε κοριτσάκι, όλες οι μανούλες θα δεις ότι λίγο πολύ τα ίδια περνάνε, πάντως και εγώ πιστεύω ότι έχεις κουραστεί από πολλά πράγματα, αφού έχεις και την πολύτιμη βοήθεια της μαμάς σου δεν σκέφτεσαι να πάτε ένα ταξιδάκι οι δύο σας, έστω ένα ΣΚ κάπως να έρθετε λίγο πιο κοντά και να μην υπάρχει αυτή η ένταση?

Σε ότι αφορά το πρόγραμμα, να ξέρεις ότι τα παιδιά το χρειάζονται το έχουν ανάγκη, δεν χάλασε όμως και ο κόσμος αν μία φορά φάει κάτι διαφορετικό ή δεν κάνει το μπάνιο στις 8 ακριβώς.

Το θέμα είναι να υπάρχει κατανόηση και επικοινωνία με τον σύζυγο, εκεί εστίασε, προσπάθησε να αποφεύγεις εντάσεις και καυγάδες που δεν θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα και να δεις που όλα θα πάνε καλά!

Να χαίρεσαι την οικογένειά σου κοπέλα μου! :)

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

10 ώρες πρίν, dora1982 είπε:

Τι υπέροχα που τα γράφετε; Είναι μεγάλη ανακούφιση να ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με ακούσουν κ να με καταλάβουν. Εχω αρχίσει κ εγώ να πιστεύω πως ο σύζυγος είναι μεγάλο θέμα και χθες προσπάθησα να του μιλήσω ήρεμα κ απλά. Του εξήγησα πως το μωρό δεν είναι κούκλα να ρυθμίζεται ώστε να μην κλαίει, να μην πονάει, να μην θυμώνει, να μην λερώνει, να μην διεκδικεί. Εκείνος επιμένει να θέλει να μάθει το παιδί να μην ενοχλεί. Λύσσαξε με αυτό. Στο σουπερμάρκετ πάμε κ δεν θέλει να τον βάλουμε στο καρότσι που του αρέσει κ γελάει γιατί δύο πράγματα μωρέ έχουμε να πάρουμε μην κάνουμε μία ώρα, στην παιδική χαρά να μην περπατάει πολύ κ ενοχλεί τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ, στην πλατεία να μην τρέχει γιατί θα πέσει, έξω βόλτα να μην το βγάλουμε γιατί θέλει να φάει φρουτόκρεμα κ ενώ του λέω πως δεν πειράζει, ας μην φάει μια μέρα, κ το κουλουράκι από το φούρνο το μπορεί να τον καλύψει κ του αρέσει κιόλας, εκείνος αντιδρά. Γενικά θεωρεί πως το παιδί αν βγει εκτός προγράμματος θα πάθει κακό. Μην ενοχλήσουμε τους γείτονες, μην το εκνευρίσουμε κ δεν κοιμηθεί ακόμη κ αν εκείνο απαιτεί να φάει στην κυριολεξία το κινητό ή το παπούτσι του. 

Επιπλέον είναι πεπεισμένος πως το παιδί θέλει τη μαμά του και όσο κ αν ασχολείται μαζί του τις ελάχιστες ώρες που είναι σπίτι, το παιδί έχει ανάγκη τη μαμά του. Αρκεί να σας πως πως δεν έχουν μείνει ποτέ μόνοι - κοινώς δεν έχω βγει ποτέ εκτός σπιτιού και να αφήσω το παιδί με τον μπαμπά του - γιατί φοβάται να τον ταίσει και δεν μπορεί να τον κοιμίσει. 

Εν ολίγοις και για να μην μακρηγορώ, του ζήτησα βοήθεια γιατί δεν είναι δυνατόν το παιδί που με τόσο αγάπη κάναμε να μας διαλύσει. Και δεν φταίει αυτό, εμείς φταίμε που δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Φυσικά δεν απάντησε σε τίποτα από αυτά.. 

Για όλα τα παραπάνω θεωρώ αδύνατη μια δραστηριότητα εκτός σπιτιού και δουλειάς όσο ευχάριστη και αν μου ακούγεται. Θα προσπαθήσω να του μιλήσω ξανά μήπως και καταλάβει πως το παιδί δεν τρώει ανθρώπους. Μπορεί να μείνει μια ώρα μαζί του, μπορεί να τον πάει μια βόλτα χωρίς εμένα (δεν με αφήνει ούτε μια ωρα σπίτι να κάνω καμια δουλεια), θα ξανακοιμηθεί ακόμη κ αν κλαψει λίγο παραπάνω το βράδυ, αρκεί να έχει δύο γονείς ήρεμους και συνεργάσιμους στα νέα δεδομένα..

 

Ο άντρας σου με ποιον τρόπο εκφράζει την αντίθεσή του; Στεναχωριεται,αγχώνεται; Η κυριολεκτικά απαγορευει όλα αυτά τα πράγματα που θα περιγράφεις; Αν ισχύει το δεύτερο, τονίζω το ΑΝ, περιγράφεις κακοποίηση. Η βία δεν χρειάζεται να είναι σωματική, υπάρχει και ψυχολογική βία, και συνήθως αρχίζει να εκδηλώνεται μετά τα παιδιά. 

Δεν είναι φυσιολογικό ο ένας σύζυγος να έχει ή να επιθυμεί τέτοιου βαθμού έλεγχο στη ζωή του άλλου, και το να θέλει ένας γονιός ένα παιδί-στρατιωτάκι και να επιρρίπτει και ευθύνες στον άλλο γονιό όταν αυτό δεν γίνεται, είναι πραγματικά ανατριχιαστικό.

Επειδή δεν ζούμε στο 1900, ανεξάρτητα από το πόσο "προοδευτική" ή όχι είναι μία οικογένεια, έχει παρέλθει ευτυχώς προ πολλού η εποχή όπου τα παιδιά έπρεπε να φαίνονται αλλά να μην ακούγονται και η θέση της συζύγου ήταν κυριολεκτικά έγκλειστη το σπίτι, ενώ ο πατέρας κοίταγε το μωρό από μακριά σαν εξωγήινο.

Πέρα από το πρακτικό του θέματος, το να μεγαλώνει ένα παιδάκι με αυτή την ασφυκτική πίεση να μην κάνει κάτι "λάθος" είναι εξαιρετικά επώδυνη ψυχικά εμπειρία, και το να βλέπει έναν γονιό που επιβάλλει απόλυτο έλεγχο στον άλλον είναι επίσης κάτι που θα το σημαδεύει μία ζωή.

Αν μεν ο σύζυγος αναγνωρίζει το πρόβλημα, και απλά έχει πανικοβληθεί, θα σου πρότεινα να συζητήσετε με ένα σύμβουλο γάμου ή να μιλήσει ο ίδιος με εναν ψυχολόγο. Αν ο σύζυγος πιστεύει πώς εσύ είσαι το πρόβλημα, αναζήτησε η ίδια έναν ψυχολόγο να μιλήσεις, για να μπορεσεις να δεις τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. 

Και σε καμία μα καμία περίπτωση μην προσπαθήσεις να κρύψεις τόσο σοβαρά προβλήματα κάτω από το χαλί ή να γίνει η ίδια χαλί για χάρη της οικογενειακής γαλήνης. Ενα παιδάκι χρειάζεται γονείς με μία υγιή και ισότιμη σχέση και αμοιβαίο σεβασμό.

 

Link to comment
Share on other sites

5 ώρες πρίν, zaxaroulini είπε:

 

Αχ βρε κοριτσάκι, όλες οι μανούλες θα δεις ότι λίγο πολύ τα ίδια περνάνε, πάντως και εγώ πιστεύω ότι έχεις κουραστεί από πολλά πράγματα, αφού έχεις και την πολύτιμη βοήθεια της μαμάς σου δεν σκέφτεσαι να πάτε ένα ταξιδάκι οι δύο σας, έστω ένα ΣΚ κάπως να έρθετε λίγο πιο κοντά και να μην υπάρχει αυτή η ένταση?

 

Σε ότι αφορά το πρόγραμμα, να ξέρεις ότι τα παιδιά το χρειάζονται το έχουν ανάγκη, δεν χάλασε όμως και ο κόσμος αν μία φορά φάει κάτι διαφορετικό ή δεν κάνει το μπάνιο στις 8 ακριβώς.

 

Το θέμα είναι να υπάρχει κατανόηση και επικοινωνία με τον σύζυγο, εκεί εστίασε, προσπάθησε να αποφεύγεις εντάσεις και καυγάδες που δεν θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα και να δεις που όλα θα πάνε καλά!

 

Να χαίρεσαι την οικογένειά σου κοπέλα μου! :)

 

 

Κατανόηση και επικοινωνία είναι να υποταχτεί στη θέληση του συζύγου, να ψάχνει τρόπους να περνά το παιδί απαρατηρητο, να μην εμπιστεύεται το παιδί μία ώρα στον ίδιον τον πατέρα του, να φοβάται να πάει στην τουαλέτα και μετά να καλοπιάνει τον πασά ;

Link to comment
Share on other sites

2 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

Κατανόηση και επικοινωνία είναι να υποταχτεί στη θέληση του συζύγου, να ψάχνει τρόπους να περνά το παιδί απαρατηρητο, να μην εμπιστεύεται το παιδί μία ώρα στον ίδιον τον πατέρα του, να φοβάται να πάει στην τουαλέτα και μετά να καλοπιάνει τον πασά ;

 

Αχ βρε κοπέλα μου αντί να σχολιάζεις αυτά που προτείνω εγώ δεν προτείνεις και εσύ κάτι να βοηθήσεις την κοπέλα? :) άμα όμως είναι να προτείνεις πράγματα για να τσακωθεί το ζευγάρι, άστο καλύτερα σχολίαζε τα δικά μου :)

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...