Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Προσλαμβανουσες


Recommended Posts

πρίν από 4 λεπτά , Αννα 35 είπε:

 

Και εδώ έρχεται ένας ακόμη προβληματισμός να προστεθεί. Αφενός υπερθεματίζουμε ότι τα παιδιά μας, που έτυχε να απολαμβάνουν μια πιο προνομιούχο πραγματικότητα χρειάζεται να δούνε και την άλλη όψη του νομίσματος, αφετέρου αυτό αντικρούει στο επιχείρημα που πιθανά θα φέρουν και οι προαναφερόμενοι γονείς, ότι επίσης θέλουν τα παιδιά τους να δούνε ότι υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Με το δικό μου σκεπτικό εδώ δημιουργείται μια αντίφαση.

 

 

Δεν πολυκατάλαβα, το εξηγείς λίγο? :)

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 146
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

πρίν από 24 λεπτά , marakiz είπε:

Και δεν είναι μόνο τα ρούχα κορίτσια. Για να πας το παιδί σε ιδιωτικό θα πρέπει να μπορείς να υποστηρίξεις και όλα τα υπόλοιπα όπως εκδρομές και εκδηλώσεις. Δεν γίνεται να βγαίνει η οικογένεια τσίμα τσίμα και να μην μπορεί να συμμετέχει όπως κάθε άλλο παιδί στο σχολείο του.

Πολύ σωστά, το ευτυχές είναι ότι δεν βρίσκονται όλα τα ιδιωτικά στην ίδια κατηγορία διδάκτρων, οι διαφοροποιήσεις των διδάκτρων δε, αντικατοπτρίζονται και σε όλα τα υπόλοιπα.

 

Συμφωνώ επίσης ότι ο ιδιωτικός χαρακτήρας του σχολείου από μόνος του δεν αρκεί και δεν είναι πανάκεια, θέλει ψάξιμο να βρεις το σχολείο που σου ταιριάζει.

Link to comment
Share on other sites

Εννοώ, πως όλες οι συνομιλήτριες, συμπεριλαμβανομενης της υποφαινόμενης, συμφωνούμε, πως μια οικογένεια θα πρέπει να κάνει επιλογές που συμβαδίζουν με τις δυνατότητες της.

Επίσης, συμφωνούμε πως τα παιδιά μας, που τυγχάνει να απολαμβάνουν μια άνετη ή και ανετότατη ζωή, θα πρέπει να αποκτήσουν μια πιο σφαιρική αντίληψη για την κοινωνία και να μην είναι κλεισμένα στο μικρόκοσμο τους.

Οι γονείς που επιλέγουν τις στερήσεις ή και την υπερχρέωση, προκειμένου να φοιτήσουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά εκπαιδευτικα ιδρύματα - με ο,τι αυτό συνεπάγεται - επικαλούνται την ίδια επιχειρηματολογία.

Εκεί έγκειται η αντίφαση.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω πως οι γονείς που στερούνται για να στείλουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά είναι για να μπορέσουν να λάβουν τα παιδιά τους καλύτερη μόρφωση κι όχι για να έχουν μια πιο σφαιρική αντίληψη για την κοινωνία. Απλά για μένα ισχύει το απλώνουμε το χέρι μέχρι όπου φτάνουμε, οτιδήποτε άλλο εκτός από άβολο μπορεί να γίνει κι επικίνδυνο (βλ. δάνεια που φτάνουν σε σημείο να μην μπορούν να πληρωθούν).

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites

18 ώρες πρίν, Niki81 είπε:

 

Το δε αστειο είναι καποιο οι οποιοι δε διανοούνταν να στειλουν τα παιδια τους σε δημοσιο να είναι μαζι με ολους τους μετανάστες.Ελα μου όμως που η κριση εφερε τα πανω κατω κι από εκει που ηταν στα σαλονια βρεθηκαν στον πατο.Και αναγκαστηκαν να φυγουν για εξωτερικο και εκει τωρα παραπονιουνται που αντιμετωπισουν περιεργα τα παιδια τους επειδή είναι αυτοι τωρα οι μετανάστες

Αυτό εννοούσα όταν έλεγα "εκτεθούν"...Επειδή δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή τα παιδιά πρέπει να είναι προετοιμασμένα για όλα.Και εννοείται η προετοιμασία έχει να Κάνει με την ηλικία.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

17 hours ago, ΑΡΓΚ said:

Με αφορμή αυτή τη συζήτηση, θυμήθηκα και έψαξα να βρω ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλιότερα και μου είχε κάνει εντύπωση. Δεν λέω ότι συμφωνώ απόλυτα, αλλά είναι ενδιαφέρουσα τροφή για σκέψη:

http://kibi-blog.blogspot.gr/2012/12/blog-post_21.html

 

Αυτό το άρθρο πέρα από οργή, θυμό και μίσος δεν νομίζω ότι προσφέρει κάτι άλλο. Εγώ είμαι υπέρ της φιλανθρωπίας, αν κάνουμε χρήση αυτού του όρου, για εμένα είναι σημαντικό ένας άνθρωπος ότι και να έχει να δίνει / προσφέρει στον συνάνθρωπό του που έχει ανάγκη, μιλάω για το μεμονωμένο άτομο, για εμένα, για εσένα όχι για τις διάφορες ΜΚΟ που μετά από χρόνια ανακάλυψαν ότι άλλες υπήρχαν, άλλες δεν υπήρχαν, άλλες έτρωγαν απλώς τα χρήματα του κοσμάκη. Εγώ μιλάω για την ανιδιοτέλεια του καθενός μας!

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

1 ώρα πρίν, zaxaroulini είπε:

 

Αυτό το άρθρο πέρα από οργή, θυμό και μίσος δεν νομίζω ότι προσφέρει κάτι άλλο. Εγώ είμαι υπέρ της φιλανθρωπίας, αν κάνουμε χρήση αυτού του όρου, για εμένα είναι σημαντικό ένας άνθρωπος ότι και να έχει να δίνει / προσφέρει στον συνάνθρωπό του που έχει ανάγκη, μιλάω για το μεμονωμένο άτομο, για εμένα, για εσένα όχι για τις διάφορες ΜΚΟ που μετά από χρόνια ανακάλυψαν ότι άλλες υπήρχαν, άλλες δεν υπήρχαν, άλλες έτρωγαν απλώς τα χρήματα του κοσμάκη. Εγώ μιλάω για την ανιδιοτέλεια του καθενός μας!

Οπως είπα, δε συμφωνώ 100%, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση. Αλλά σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ απόλυτα για το κομμάτι που αναφέρει σε εξαγορά τύψεων. Και στην αναφορά που κάνει για φιλανθρωπία που περιμένει "ευγνωμοσύνη" σε απάντηση.

Βρέθηκα στην περίεργη θέση στη ζωή μου να έχω συγγενείς, και εξ αιματος και εξ αγχιστείας, που έζησαν τραγική φτώχεια, και κάποια στιγμή "έπιασαν την καλή". Αυτό που μου έμεινε και βλέπω σαν τεράστεια διαφορά με την συνηθισμένη "αγαθοεργία" (και τη δική μου μεσα, δεν κρίνω τους άλλους) είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν περιμένουν ευχαριστώ όταν βοηθάνε κάποιον, κανείς σχεδόν δεν ξέρει ότι βοηθάνε, και επίσης όταν αποφασίσουν να βοηθήσουν, δεν κρίνουν. 

Και επίσης αυτό που έχω ακούσει από τους ανθρώπους αυτούς ήταν πόσο πολύ στα χρόνια που ήταν δύσκολα, σιχάθηκαν και μίσησαν την "επιδεικτική" βοήθεια και την "ελεημοσύνη" που ακριβώς θεωρούσαν σαν "εξαγορά τύψεων".

 

Link to comment
Share on other sites

Έχω την αίσθηση πως γενικώς υπάρχει η παραδοχή, ακόμη και σε όσους επιλέγουμε τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια για τα παιδιά μας, ότι το επίπεδο της διδακτέας ύλης του ιδιωτικού και του δημοσίου σχολείου δεν παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές. Και τολμώ να πω, πως τα δημόσια σχολεία σίγουρα υπερτερούν σε σχέση με "μέτρια ή όχι και τόσο καλά" ιδιωτικά.

Το κομμάτι όπου το ιδιωτικό υπερτερεί αφορά τα πέραν της διδακτέας ύλης, τα επιπλέον ερεθίσματα που προσφέρει είτε σε επίπεδο δραστηριοτήτων ενδοσχολικων, είτε εξωσχολικών.

Στα ξενόγλωσσα, βέβαια, όπου κι εμείς ξεκινήσαμε το προνηπιο, αλλάζει άρδην η φιλοσοφία και νομίζω δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με τα καλύτερα ελληνόφωνα ιδιωτικά ούτε με τα δημόσια. Όχι επειδή υπερτερούν, δε θέλω να παρεξηγηθώ, αλλά γιατί πρόκειται για ανόμοια πράγματα.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Μπορεί να φανεί μελό αυτό που θα πω, αλλά εγώ ως παιδί τη φτώχεια και τη δυστυχία την ένιωσα μέσα από τα βιβλία. Διάβαζα πάρα πολύ και μου έκανε πάρα πολύ καλό. Έχω σκοπό να το προωθήσω όσο μπορώ στην κόρη μου, το βιβλίο είναι σε θέση να σου περάσει μηνύματα, να τα αισθανθείς πραγματικά και όχι από τη βιτρίνα, να προβληματιστείς, να στεναχωρηθείς, να μάθεις. Επίσης θεατρικά έργα, ταινίες, αργότερα ακόμα και μουσική μπορούν να βοηθήσουν. Ουσιαστικά, καλλιέργεια.

Κανονικά τα ιδιωτικά σχολεία που αξιώνουν ότι προσφέρουν την καλύτερη μόρφωση δεν θα έπρεπε να αστοχούν στο κομμάτι της καλλιέργειας και της κοινωνικής μόρφωσης. Έχω την εντύπωση ότι, κάποια μεγάλα κυρίως, δεν τα πάνε τόσο καλά σε αυτό τον τομέα. Σίγουρα όμως θα υπάρχουν και κάποια που το καταφέρνουν.

Θα έλεγα ότι, αν το σχολείο δεν είναι εντελώς κόντρα με τη νοοτροπία της οικογένειας, κι αν δε βοηθήσει δεν θα βλάψει. Δεν θα φτάσει δηλαδή κάποιος να μην αναγνωρίζει το παιδί του, να έχει γίνει ένα αδιάφορο εγωιστικό τέρας.

Αν το παιδί μεγαλώσει με κάποιες αξίες πιο ουσιαστικές από τη μάρκα των παπουτσιών, σε όποια ηλικία κι αν βρει την αληθινή ζωή, πιστεύω ότι θα μπορέσει να ανταποκριθεί.

 

 

Insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results.

Albert Einstein

Link to comment
Share on other sites

11 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

Προφανώς και διαφορετικοί άνθρωποι θα επιλέξουν διαφορετικά σχολεία για διαφορετικούς λόγους, όπως και γενικότερα διαφορετικούς τρόπους ζωής. Ξεκινάς όμως με μία γενίκευση "τα ιδιωτικά είναι καλύτερα" την οποία αποδέχεσαι ως δεδομένο. Αντιλαμβάνομαι μεν τον τρόπο σκέψης σου, αλλά δεν ταιριάζει καθόλου με τη δική μου φιλοσοφία ζωής. Για να είμαι ειλικρινής, είναι όχι απλά κάτι που δεν νιώθω, αλλά μάλλον το αντίθετο από αυτό που εγώ αισθάνομαι, και από το μήνυμα που θέλω να περάσω στα παδιά μου. Η φιλοσοφία ζωής / νοοτροπία ακριβως των "καλών" ιδιωτικών (αναφέρομαι στα 3-4 της Αττικής στα  οποία φαντάζομαι και εσύ) είναι ακριβώς αυτό που είχα υπόψη μου όταν σκέφτηκα ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να πανε σε ιδιωτικό σχολείο. Οπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, σε κάποιους γονείς κάποια παιδιά δημιουργούν την αίσθηση ότι μεγαλώνουν κάπως "εκτός πραγματικότητας", με τα καλά και τα κακά που έχει αυτό, και νομίζω ότι όσοι νιώθουμε έτσι, ακριβώς μαθητές των συγκεκριμένων σχολείων έχουμε υπόψη (φυσικά όχι όλους). Από την άλλη, όμως, αυτό που για εμένα είναι επιθυμητό (να έχει το παιδί μου π.χ. μετανάστες συμμαθητές ή να μάθει να μάθει τι θα πει οικονομία από μικρό ή να ξέρει να σκουπίζει το δωμάτιο του από το δημοτικό ή να έχει μία δουλειά μερικής απασχόλησης από τα 18 ή δεν ξέρω τι άλλο  - ξεφεύγω εδω από το θέμα του σχολειού φυσικά) μπορεί σε έναν άλλο γονιό να προκαλεί φρικη. Ασφαλώς και διαφορετικοί άνθρωποι θέλουν και διαφορετικά πράγματα από τα παιδιά τους.

 

Αντιλαμβάνομαι αυτό που λες αλλά μην έχοντας εμπειρία από τα ιδιωτικά σχολεία, αφού όπως λες επίλεξες δημόσιο για τα παιδιά σου και μπράβο σου δεν μπορείς να κατανοήσεις τα  δικά μου γραφόμενα τα οποία στηρίζονται σε προσωπική εμπειρία και όχι στο τι θεωρώ ότι μπορεί να συμβαίνει στα ιδιωτικά σχολεία!

Από εκεί και πέρα οι αξίες που περνάει κάθε γονιός στο παιδί του είναι συμπίλημα πολλών παραγόντων, εγώ αρκούμαι στο να ελπίζω πως κάθε γονιός θέλει να περνάει όσο το δυνατόν τις καλύτερες αξίες και ιδανικά στο παιδί του!

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

πρίν από 24 λεπτά , zaxaroulini είπε:

 

Αντιλαμβάνομαι αυτό που λες αλλά μην έχοντας εμπειρία από τα ιδιωτικά σχολεία, αφού όπως λες επίλεξες δημόσιο για τα παιδιά σου και μπράβο σου δεν μπορείς να κατανοήσεις τα  δικά μου γραφόμενα τα οποία στηρίζονται σε προσωπική εμπειρία και όχι στο τι θεωρώ ότι μπορεί να συμβαίνει στα ιδιωτικά σχολεία!

Από εκεί και πέρα οι αξίες που περνάει κάθε γονιός στο παιδί του είναι συμπίλημα πολλών παραγόντων, εγώ αρκούμαι στο να ελπίζω πως κάθε γονιός θέλει να περνάει όσο το δυνατόν τις καλύτερες αξίες και ιδανικά στο παιδί του!

 

Σαφώς, δεν μπορώ να φανταστώ ότι κανείς λογικός άνθρωπος θέλει το παιδί του να μεγαλώσει άσχημα! Απλά τα ιδανικά διαφορετικών γονιών μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά και αυτό που ελπίζουν να δουν στο παιδί τους δύο διαφορετικές οικογένειες να είναι το ένα το αντίθετο της άλλης. 

Link to comment
Share on other sites

Κάποιος φίλος μου έκανε share αυτό στο facebook, και θυμήθηκα αυτό το thread. Για μεγαλύτερα παιδιά, είναι και αρκετά επιμορφωτικό:

 

http://www.upworthy.com/a-short-comic-gives-the-simplest-most-perfect-explanation-of-privilege-ive-ever-seen

Link to comment
Share on other sites

Εχουν ειπωθεί πολλά κι ενδιαφέροντα στην συζήτηση κι έχει κάνει ήδη τον κύκλο της θαρρώ, οπότε θα το ξαναπιάσω από την αρχή.

On 10/10/2017 at 8:21 ΜΜ, Αννα 35 είπε:

Προφανώς και είμαι ευγνώμων που βιωματικά δεν έχουν έρθει τα παιδιά μου αντιμέτωπα με λυπηρές καταστάσεις, όμως προβληματίζομαι σε σχέση με τις προσλαμβάνουσες τους σε δεδομένα εκπαιδευτικα ιδρυματα, περιοχή διαμονής, κοινωνικό περίγυρο. Μήπως τελικά μεγαλώνουν τα παιδια μας μονοδιάστατα, αγνοώντας την πραγματικότητα και αυτό πως εντέλει θα επιδράσει στην προσωπικότητα που θα διαμορφώσουν...

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ κάτι αντίστοιχο;

 

Είναι δεδομένο ότι τα παιδιά μας, όπως κι εμείς, όπως και τα παιδιά οποιασδήποτε κοινωνικονομικής ή άλλης πολιτισμικής συνθήκης, θα μεγαλώσουν βιωματικά, την δική τους προσωπική πραγματικότητα, της δεδομένης εποχής, με τα δεδομένα προνόμια ή ελλείψεις και θα θεωρούν αυτή την πραγματικότητα, αν όχι τη μία και μοναδική, σίγουρα, την "πιο αληθινή", από άλλες που μπορεί να δουν ή να ακούσουν ή να τους μεταφέρουμε με μια κουβέντα. Εν προκειμένω, ένα παιδί που μεγαλώνει σε κάποιου είδους προάστιο, χωρίς φυσική γειτονιά, πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο και απασχολείται από επιλεγμένες, εξωσχολικές δραστηριότητες, έχει πολύ συγκεκριμένες κ περιορισμένες προσλαμβάνουσες. Συναναστρέφεται συστηματικά ανθρώπους που έχουν αρκετή ευμάρεια, ώστε να πληρώνουν όλες αυτές τις επιλογές, άσχετα με το αν είναι καλές ή καλύτερες ή λιγότερο καλές από άλλες. πχ. Μέτριο ιδιωτικό σχολείο, ακριβές διακοπές, αλλά φθνηνά παπούτσια - πραγματικά δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο αυτές οι μικρές αποχρώσεις, της ίδιας αντίληψης περί φροντίδας.

 

On 10/11/2017 at 2:17 ΜΜ, Αννα 35 είπε:

Κατά πόσο μια δοσμένη καθημερινότητα που διαμορφώνει και τον τρόπο σκέψης και ζωής μας, μπορεί να "ανατραπεί" από ορισμένες παρενθέσεις, όσο εύστοχες, καλά μελετημένες, επεξηγημενες και γιατί όχι και βιωματικές κι αν είναι.

 

ΔΕΝ μπορεί να ανατραπεί. Οι παρενθέσεις αυτές, η προσπάθεια να ενισχύσει το παιδί μια κάποιου είδους ευαισθησία, για τον υποθετικό άλλο, που έχει λιγότερα προνόμια ή δεν έχει τίποτα, είναι απλώς ένας τρόπος να ενισχύσει το παιδί μια αίσθηση ανωτερότητας, σε σχέση με τους άλλους. Το αν θα την ασκήσει με υπεροψία ή αν θα την περιορίσει εκφραστικά από ευγένεια, έχει να κάνει με τον τρόπο ανατροφής του και την πραγματική καλλιέργεια της οικογένειας στην οποία μεγαλώνει, όπως και τον δικό του ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αλλά για να σκεφτούμε λίγο σοβαρά. Τι λέμε, όταν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια τέτοια "επιμορφωτική παρένθεση", όσο καλά κι αν την έχουμε προετοιμάσει; Λέμε ουσιαστικά ότι ΟΝΤΩΣ είμαστε προνομιούχοι, ΟΝΤΩΣ έχουμε ευμάρεια και μάλιστα τέτοια, που απέχουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά μίλια μακρυά από την ανέχεια - δεν έχεις καν εικόνες ή ακούσματα παιδί μου, ΟΝΤΩΣ η φτώχεια δεν μας αγκίζει και γι'αυτό, θα δημιουργήσουμε αυτή την τεχνητή, διδακτική παρενθεσούλα στην ροή της ζωής σου, προκειμένου να ενημερωθείς και να σου υπενθυμίζεται, ότι ΕΙΣΑΙ προνομιούχος/α, επειδή κάποιοι άλλοι δεν είναι. Και μάλιστα όχι απλώς δεν έχουν το περιβάλλον στο οποίο ζούμε εμέις, αλλά ίσως δεν έχουν απολύτως τίποτα.

 

 

On 10/11/2017 at 6:03 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Ούτε σε ιδιωτικό πήγα ούτε σε ιδιαίτερα εύπορη γειτονιά έμενα, και παρόλο που θυμάμαι συμμαθητές από πολύ φτωχά ή περιθωριακά περιβάλλοντα, τους θυμόμουν σαν μια εξαίρεση απλώς. Κατά τ' άλλα ήταν τόσο προσεκτικά επιλεγμένες οι παρέες και οι δραστηριότητές μου, που στο τέλος είχα την αίσθηση ότι ο κόσμις αποτελείται από παιδιά γονέων πανεπιστημιακής μόρφωσης, με εργαζόμενες μαμάδες, που μαθαινουν δύο γλώσσες και ένα τουλάχιστον μουσικό όργανο και περνούν ποιοτικό χρόνο με τους γονείς τους σε μουσεία, κινηματογράφους και ταξίδια.

 

Αυτό που μεταφέρει η @Έσπερος, όπως και η @Deena πιο πάνω, είναι μια ρεαλιστική απόδωση της αντίληψης που σχηματίζει ένα παιδί/εφηβος καθώς μεγαλώνει και επιβεβαιώνουν ότι αυτή η "γυάλα" που σχηματίζεται γύρω από ένα παιδί και τις προσλαμβάνουσες του, δεν έχει να κάνει απαραίτητα και αποκλειστικά με το σύνολο όλων των παροχών που αναφέρθηκαν, όπως το ιδιωτικό σχολείο κτλ. Και οι μικροαστοί, ακόμη και αυτοί που δεν είναι ιδιαίτερα εύποροι (ας πούμε έχουν δυο ικανούς μισθούς να μπαίνουν στο σπίτι και έχουν από κοινού ένα εισόδημα των 1500-2000 ευρώ να αξιοποιήσουν) είναι ικανοί να παράσχουν ένα πλαίσιο ευμάρειας στα παιδιά τους, ακόμη κι αν οι ίδιοι οι γονείς στερούνται κάποια πράγματα για να μπορούν να παρέχουν τα όσα θεωρούν σημαντικά, στα παιδιά τους. Και κατά συνέπεια, όλα τα παιδιά, ακόμη κι αυτά που θα μεγαλώσουν στο κέντρο μιας πόλης (κι άρα ίσως έχουν την εικόνα του αστέγου), αυτά που μεγαλώνουν σε πολυκατοικία ή σε μονοκατοικία, αυτά που πάνε ιδιωτικό κι αυτά που πάνε δημόσιο, αυτά που έχουν παππούτσια των 30ευρώ κι αυτά που έχουν των 200ευρώ, μπορούν κάλλιστα να αναθρέφονται με έναν τρόπο, που να τα κάνει να έχουν περιορισμένες προσλαμβάνουσες και να θεωρούν πως η πραγματικότητα τους, είναι η μία και αυτή.

 

On 10/12/2017 at 10:57 ΠΜ, Αννα 35 είπε:

Η αλήθεια είναι, ότι το σωστό είναι στη ζωή μας να κάνουμε επιλογές που μπορούμε να υποστηρίξουμε μέχρι τέλους κι οι οποίες δεν είναι αντικρουόμενες σε σχέση με το γενικότερο περιβάλλον και τρόπο ζωής μας.

 

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό θεωρείται συνετό και άρα σωστό , αλλά πόσο ορθολογικό ή ρεαλιστικό είναι να θεωρεί κανείς ότι το status ζωής που έχει μια δεδομένη στιγμή, είναι αυτό που θα τον ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή του; Η πρόταση-παραδοχή που έκανες, αποδεικνύει την πεποίθηση, ότι όχι μόνο είμαστε εύποροι, αλλά ότι θα είμαστε πάντοτε και τίποτε δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Κι αντιστοίχως, υπερθεματίζεις ότι τα κατώτερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, είναι πιο φτωχά και θα είναι πάντοτε πιο φτωχά. Ανέλυσε τον λόγο που εξέφρασες και θα διαπιστώσεις κι εσύ ότι η πρόταση σου εμπεριέχει παραδοχές, που δεν κάνεις συνειδητά κι όμως τι κάνεις. Κι έτσι προκύπτει η παρακάτω αντίφαση, που πολύ σωστά την αισθάνεσαι ως αντίφαση, αφού δεν έχεις συνειδητοποιήσει, ότι αρνείσαι να κάνεις συνειδητές, κάποιες πολύ δομικές παραδοχές, όπως την άρνηση της κοινωνικο-οικονομικής κινητικότητας.

 

On 10/12/2017 at 10:57 ΠΜ, Αννα 35 είπε:

Και εδώ έρχεται ένας ακόμη προβληματισμός να προστεθεί. Αφενός υπερθεματίζουμε ότι τα παιδιά μας, που έτυχε να απολαμβάνουν μια πιο προνομιούχο πραγματικότητα χρειάζεται να δούνε και την άλλη όψη του νομίσματος, αφετέρου αυτό αντικρούει στο επιχείρημα που πιθανά θα φέρουν και οι προαναφερόμενοι γονείς, ότι επίσης θέλουν τα παιδιά τους να δούνε ότι υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Με το δικό μου σκεπτικό εδώ δημιουργείται μια αντίφαση.

 

Και θέτω λοιπόν το εξή ερώτητα:

Γιατί πρέπει να δουν τα παιδιά μας και την άλλη όψη του νομίσματος, αφού στην πραγματικότητα πιστεύουμε ότι δεν θα χρειαστεί ΠΟΤΕ να την βιώσουν; Σε τι αποσκοπεί αυτή η "ματιά" στον κόσμο των άλλων;

 

Στην πραγματικότητα, σε αυτόν τον διάλογο συμμετέχουν μόνο προνομιούχοι, όσο κι αν απέχουν φαινομενικά οι επιλογές τους (πχ. ιδιωτικό VS δημόσιο σχολείο). Συμμετέχουμε όλοι εμείς που μπορούμε να κοιτάμε την φτώχεια από απόσταση, από μια είδηση που έπεσε μπροστά μας, από ένα φιλανθρωπικό σχόλιο, από μια δωρεά που κάνουμε ενίοτε ή από το συναισθηματικό μας περίσσευμα για τον πόνο των άλλων. Αυτό που λείπει από την όλη συλλογιστκή για να βγαίνει ένα νόημα, είναι η πεποίθηση ότι, εμείς δεν θα βρεθούμε ποτέ σε αυτή την θέση.

Συνεπώς, ακολουθεί η πεποίθηση ότι, αφού εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς (όπου κι αν θέσει κάποιος το διαχωριστικό, μεταξύ του εμείς και αυτοί), δεν υπάρχει λόγος να συναναστραφούμε μαζί τους.

Κι έτσι όλες οι επιλογές, μία προς μία, οδηγούν σιγά σιγά σε μια απομόνωση. Σε μια απομόνωση με προνόμια και παροχές, αλλά και πάλι, απομονωση. Απομόνωση, απομάκρυνση, αυτοπεριθωριοποίηση, αυτοαναφορικότητα. Το ζήτημα δεν είναι πόσο ακριβά ψωνίζει κανείς ή πόσο ακριβό είναι το σχολείο στο οποίο πηγαίνει, αλλά ότι δεν συναναστρεφόμαστε το περιβάλλον μας, φυσικά κι ελεύθερα. Ψάχνουμε τη συσχέτιση και τη γνωριμία με ανθρώπους που εγκρίνουμε και αποφεύγουμε τη συναναστροφή με όσους "δεν μας ταιριάζουν". Αυτό περνά και στα παιδιά μας. Οπότε είναι λογικό και επόμενο, ακόμη κι αν πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο και έχει μετανάστες συμμαθητές, να μην αισθάνεται, να μην βιώνει, να μην συμμερίζεται την κατάσταση αυτων των συμμαθητών του, διότι απλά δεν το αφορά ο άλλος. 

Το παιδί-κάθε παιδί-εμείς ως παιδιά, μαθαίνει να ενσωματώνει το διαφορετικό και να μαθαίνει από την εμπειρία του άλλου, όταν υπάρχει η αίσθηση, η πεποίθηση, η ασυνήδητη παραδοχή μέσα στην οικογένεια, ότι κάθε άλλος, είναι ένα πρόσωπο αξιοσέβαστο και πραγματικό, όπως κι εμείς. Στον αντίποδα είναι η ενδόμυχη αίσθηση, ότι κάθε άλλος, είναι ξένος - άγνωστος - επικίνδυνος και προς αποφυγήν, γιατί μπορεί να μας αλλοιώσει. Να αλλοιώσει την τόσο καλά στεγανοποιημένη πραγματικότητα μας, που καταλήγει να είναι "γυάλα" κι ας μην το αναγνωρίζουμε για τον εαυτό μας, πόσο μάλλον στα παιδιά μας.

 

Οπότε η ερώτηση μάλλον είναι, αφού έχουμε κάνει τέτοιες επιλογές ζωής, ώστε να αποκλείσουμε τον άλλο, τον διαφορετικό, την ετερότητα από την ζωή μας, γιατί προσπαθούμε εκ των υστέρων να ενισχύσουμε κάποιου είδους ευρύτητα αντίληψης ή ευαισθησία στα παιδιά μας; Δεν είναι λίγο υποκριτικό όλο αυτό; Δεν είναι πολύ πιο ειλικρινής η στάση: είμαστε εύποροι, έχουμε πόρους, δεν μας αφορά ο μέσος όρος, πόσο μάλλον η φτώχεια, έχουμε αξιώσεις για τα καλύτερα της κοινωνίας (οικονομικά, επαγγελματικά, εκπαιδευτικά, πολιτισμικά) και γι' αυτό σε αναθρέφουμε με τον τρόπο που σε αναθρέφουμε - με πολύ επιλεγμένες και συγκεκριμένες συναναστροφές και προσλαμβάνουσες.Αν όντως ενδιαφερόμαστε για την ετερότητα, για την ποικιλία στις προσλαμβάνουσες, την ευρύτητα αντίληψης και κατανόησης, γιατί αυτοπεριθωριοποιούμαστε από το φυσικό μας περιβάλλον; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είμαστε τόσο εκλεκτικοί, με τις προσλαμβάνουσες μας/των παιδιών, ώστε τελικά να είμαστε στερημένοι από εμπειρίες ζωής, από ρεαλιστικές εικόνες και αντίληψη, με αποτέλεσμα να πρέπει τεχνητά να τις προσθέσουμε εκ των υστέρων και πάλι επιλεκτικά.

 

Οπως σε κάθε τι άλλο, ο καλύτερος τρόπος να μάθεις για το οτιδήποτε, είναι να το ζεις. Αφού δεν θέλουμε να ζούμε σαν τους άλλους ή με τους άλλους, προφανώς τα παιδιά μας θα έχουν περιορισμένη και θολή όραση, προς κάθε τι διαφορετικό από τους ίδιους τους εαυτούς τους. 

 

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Αυτά που λες Kine, χωρίς να θέλω να σε θίξω, είναι αυθαίρετα δικά σου συμπεράσματα τα οποία δεν βασίζονται πουθενά, εσύ απομονώνεις μία μερίδα συνανθρώπων και βγάζεις τα δικά σου συμπεράσματα, εκτός εάν είσαι η ίδια "μέλος" αυτής της ομάδας και τα γράφεις από προσωπική εμπειρία, δεν ξέρω, εικασίες κάνω.

 

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

@zaxaroulini χωρίς να θέλω να σε προσβάλω, η μόρφωση μου, η καλλιέργεια μου, το ερευνητικό μου αντικείμενο, οι προσλαμβάνουσες μου και κάθε πτυχή της ζωής μου, στρέφεται γύρω από την μελέτη τέτοιων αντικειμένων και ευτυχώς έχω αρκετή ευρύτητα αντίληψης, ώστε να μπορώ να διακρίνω τον ευατό μου μέσα στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να φέρω συμπλέγματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας για την θέση αυτή. 

 

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αραδιάσω μερικούς αιώνες βιβλιογραφίας, για να επιβεβαιώσω την καθόλου αυθαίρετη συλλογιστική μου, αλλά δεν θα το κάνω, διότι για να μελετήσει κανείς βιβλιογραφία, πρέπει να είναι πρώτα σε θέση να κάνει ορθή ανάγνωση ενός οποιουδήποτε συλλογιστικού επιχειρήματος, πριν πάρει θέση ή ασκήσει κριτική, κάνοντας εμφανές ότι πρώτα απ' όλα, δεν το κατανοεί.

 

Θα χαρώ να σχολιάσω πάνω στις εικασίες σου, αν μπορέσεις να τις αρθρώσεις στη βάση κάποιας συλλογιστικής ως προς θέμα που συζητείται κι όχι πάνω στην προσωπική αντιπαράθεση. Εφόσον δεν γνωρίζεις σε ποιο πρόσωπο απευθύνεσαι, θα μπορούσες να μην αποσκοπείς σε κάποιους είδους υποτίμηση, της ικανότητας μου να εξάγω συμπεράσματα ή να στοιχειοθετώ επιχειρήματα, αλλά να επικεντρωθείς στην αποδόμηση, της συλλογιστικής μου, με κάποιο ελάχιστο ορθολογικό επιχείρημα.

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Just now, kine said:

@zaxaroulini χωρίς να θέλω να σε προσβάλω, η μόρφωση μου, η καλλιέργεια μου, το ερευνητικό μου αντικείμενο, οι προσλαμβάνουσες μου και κάθε πτυχή της ζωής μου, στρέφεται γύρω από την μελέτη τέτοιων αντικειμένων και ευτυχώς έχω αρκετή ευρύτητα αντίληψης, ώστε να μπορώ να διακρίνω τον ευατό μου μέσα στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να φέρω συμπλέγματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας για την θέση αυτή. 

 

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αραδιάσω μερικούς αιώνες βιβλιογραφίας, για να επιβεβαιώσω την καθόλου αυθαίρετη συλλογιστική μου, αλλά δεν θα το κάνω, διότι για να μελετήσει κανείς βιβλιογραφία, πρέπει να είναι πρώτα σε θέση να κάνει ορθή ανάγνωση ενός οποιουδήποτε συλλογιστικού επιχειρήματος, πριν πάρει θέση ή ασκήσει κριτική, κάνοντας εμφανές ότι πρώτα απ' όλα, δεν το κατανοεί.

 

Θα χαρώ να σχολιάσω πάνω στις εικασίες σου, αν μπορέσεις να τις αρθρώσεις στη βάση κάποιας συλλογιστικής ως προς θέμα που συζητείται κι όχι πάνω στην προσωπική αντιπαράθεση. Εφόσον δεν γνωρίζεις σε ποιο πρόσωπο απευθύνεσαι, θα μπορούσες να μην αποσκοπείς σε κάποιους είδους υποτίμηση, της ικανότητας μου να εξάγω συμπεράσματα ή να στοιχειοθετώ επιχειρήματα, αλλά να επικεντρωθείς στην αποδόμηση, της συλλογιστικής μου, με κάποιο ελάχιστο ορθολογικό επιχείρημα.

 

 

Αχ βρε κοπέλα μου, δεν ήθελα να σε θίξω, και εμείς μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε αν μας παραθέσεις βιβλιογραφία θα μπορέσουμε να την διαβάσουμε, τι στο καλό?

Εγώ είμαι άνθρωπος ήπιων τόνων δεν έρχομαι ποτέ σε προσωπικές αντιπαραθέσεις!

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

Kine, μου κάνει τρομερή εντύπωση η ανάρτησή σου, καθώς θεωρώ ότι βρίθει από αυθαίρετα συμπεράσματα, απολυτότητες κι επιπλέον έχω την αίσθηση πως πρόκειται και για μια passive aggressive προσέγγιση που αγγίζει και τα όρια της προσωπικής αντιπαράθεσης. Επιφυλάσσομαι, βέβαια, καθώς ο γραπτός λόγος πολλές φορές μπορεί να προκαλέσει και παρερμηνείες, πράγμα που ειλικρινά ελπίζω να συμβαίνει εδώ.
Νομίζω, πως είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα το γεγονός πως ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια χ περιοχή και φοιτεί σε ένα χ σχολείο θα συναναστραφεί κοινωνικά και ανθρώπους που κατοικούν στην χ περιοχή και φοιτούν στο χ σχολείο, αν μη τι άλλο για πρακτικούς και αντικειμενικούς λόγους.
Επιπλέον, φυσικά και δεν αποκλείει κανείς το ενδεχόμενο ορισμένα δεδομένα στη ζωή να ανατραπούν, όμως μιλώντας για μια δεδομένη κατάσταση, καλούμαστε να λάβουμε αυτή υπόψη σε μια συλλογιστική, διαφορετικά θα ξεκινούσαμε "μελλοντολογική" συζήτηση και εγώ προσωπικά αυτή την ικανότητα δεν την έχω αναπτύξει.
Τέλος, από το κείμενο μπορώ να κρατήσω μια διαφορετική σε σχέση με τις προηγούμενες γνώμες άποψη, η οποία λέει ότι ο τρόπος ζωής και σκέψης των παιδιών διαμορφώνεται με βάση την τρέχουσα καθημερινότητά τους και δεν μπορεί να ανατραπεί και επιπρόσθετα δε χρειάζεται να ανατραπεί κιόλας.

Η στάση μας, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι παθητική, καθώς ο,τι και να κάνουμε οι προσλαμβάνουσες καθορίζονται αποκλειστικά από το καθημερινό περιβάλλον και ο τρόπος σκέψης, ζωής δεν επιδέχεται διαφοροποιήσεων.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

@kine, συμφωνώ σχεδόν απόλυτα :) 

 

Πονάει αυτό που λες, γιατί η συζήτηση για τους "φτωχούς" είναι ακριβως μία συζήτηση μεταξύ προνομιούχων. Πιθανώς προνομιούχων που μέσα από βιβλία, ταινίες ή ιστορίες συγγενών, νιώθουν τύψεις για το ότι είναι προνομιούχοι και θα ήθελαν να είναι πιο "προσγειωμένοι".

Το μόνο στο οποίο έχω μία ένσταση είναι αυτό που λες ότι δεν παίζει ρόλο πόσα ξοδεύεις.

Ο άντρας μου μεγάλωσε σε απόλυτη φτώχεια, και βλέπω πώς αυτό τον ακολουθεί για πάντα, αλλά βλεπω ότι και μία τέτοια συζήτηση δε θα είχε νόημα σπίτι μας: γιατί τα παιδιά έχουν γεννηθεί με την πεποίθηση ότι όλα αλλάζουν, ότι αν μπορούμε να πάρουμε κάτι πιο οικονομικό το παίρνουμε, ότι τις δουλειές μας στο σπίτι της κάνουμε μόνοι μας και δεν υπάρχει ειδικό προσωπικό γι αυτό κλπ.

Μεγάλωσα από αντίστοιχους γονείς, με αντίστοιχη λογική. 

Αυτό που έχω ζήσει και ζω, είναι ότι ένας άνθρωπος που αντιλαμβανεται τη φτώχεια, απλά δε θα δώσει ποτέ τα 200 ευρώ για τα παπούτσια και τα 7 χιλιάρικα για τα δίδακτρα.  Γιατί δεν σκέφτεται ότι μπορεί να τα πληρώσει, αλλά ότι υπάρχουν φτηνότερα παπούτσια και δωρεάν σχολεία. Οπως ακριβώς θα προσπαθήσει μόνος να επισκευάσει το βουλωμένο σωλήνα, θα σιδερώσει τα ρούχα του μόνος, και το Σαββατοκύριακο θα κάνει την καθαριότητα του σπιτιού οικογενειακώς.

Μπορεί ασφαλώς ένας άνθρωπος χαμηλού εισοδήματος πάλι να μεγαλώσει τα παιδιά σε γυάλα. Αλλά όταν το χρήμα δεν μπαίνει σαν περιορισμός, και απλά το παιδί δεν το σκέφτεται ποτέ σαν θέμα, αυτό νομίζω είναι τόσο ισχυρό σαν προσλαμβάνουσα, που τίποτα δεν μπορεί να το εξισορροπήσει. 

Υπάρχει και το "Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν." που ως καλοί Χριστιανοί συνήθως δε θέλουμε να βλέπουμε, μην κατηγορηθώ και ως άθεη κουμουνίστρια ή κάτι τέτοιο ;)

 

Link to comment
Share on other sites

 

 

3 hours ago, kine said:

Εχουν ειπωθεί πολλά κι ενδιαφέροντα στην συζήτηση κι έχει κάνει ήδη τον κύκλο της θαρρώ, οπότε θα το ξαναπιάσω από την αρχή.

 

Είναι δεδομένο ότι τα παιδιά μας, όπως κι εμείς, όπως και τα παιδιά οποιασδήποτε κοινωνικονομικής ή άλλης πολιτισμικής συνθήκης, θα μεγαλώσουν βιωματικά, την δική τους προσωπική πραγματικότητα, της δεδομένης εποχής, με τα δεδομένα προνόμια ή ελλείψεις και θα θεωρούν αυτή την πραγματικότητα, αν όχι τη μία και μοναδική, σίγουρα, την "πιο αληθινή", από άλλες που μπορεί να δουν ή να ακούσουν ή να τους μεταφέρουμε με μια κουβέντα. Εν προκειμένω, ένα παιδί που μεγαλώνει σε κάποιου είδους προάστιο, χωρίς φυσική γειτονιά, πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο και απασχολείται από επιλεγμένες, εξωσχολικές δραστηριότητες, έχει πολύ συγκεκριμένες κ περιορισμένες προσλαμβάνουσες. Συναναστρέφεται συστηματικά ανθρώπους που έχουν αρκετή ευμάρεια, ώστε να πληρώνουν όλες αυτές τις επιλογές, άσχετα με το αν είναι καλές ή καλύτερες ή λιγότερο καλές από άλλες. πχ. Μέτριο ιδιωτικό σχολείο, ακριβές διακοπές, αλλά φθνηνά παπούτσια - πραγματικά δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο αυτές οι μικρές αποχρώσεις, της ίδιας αντίληψης περί φροντίδας.

 

 

3 hours ago, kine said:

 

ΔΕΝ μπορεί να ανατραπεί. Οι παρενθέσεις αυτές, η προσπάθεια να ενισχύσει το παιδί μια κάποιου είδους ευαισθησία, για τον υποθετικό άλλο, που έχει λιγότερα προνόμια ή δεν έχει τίποτα, είναι απλώς ένας τρόπος να ενισχύσει το παιδί μια αίσθηση ανωτερότητας, σε σχέση με τους άλλους. Το αν θα την ασκήσει με υπεροψία ή αν θα την περιορίσει εκφραστικά από ευγένεια, έχει να κάνει με τον τρόπο ανατροφής του και την πραγματική καλλιέργεια της οικογένειας στην οποία μεγαλώνει, όπως και τον δικό του ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αλλά για να σκεφτούμε λίγο σοβαρά. Τι λέμε, όταν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια τέτοια "επιμορφωτική παρένθεση", όσο καλά κι αν την έχουμε προετοιμάσει; Λέμε ουσιαστικά ότι ΟΝΤΩΣ είμαστε προνομιούχοι, ΟΝΤΩΣ έχουμε ευμάρεια και μάλιστα τέτοια, που απέχουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά μίλια μακρυά από την ανέχεια - δεν έχεις καν εικόνες ή ακούσματα παιδί μου, ΟΝΤΩΣ η φτώχεια δεν μας αγκίζει και γι'αυτό, θα δημιουργήσουμε αυτή την τεχνητή, διδακτική παρενθεσούλα στην ροή της ζωής σου, προκειμένου να ενημερωθείς και να σου υπενθυμίζεται, ότι ΕΙΣΑΙ προνομιούχος/α, επειδή κάποιοι άλλοι δεν είναι. Και μάλιστα όχι απλώς δεν έχουν το περιβάλλον στο οποίο ζούμε εμέις, αλλά ίσως δεν έχουν απολύτως τίποτα.

 

 

 

Αυτό που μεταφέρει η @Έσπερος, όπως και η @Deena πιο πάνω, είναι μια ρεαλιστική απόδωση της αντίληψης που σχηματίζει ένα παιδί/εφηβος καθώς μεγαλώνει και επιβεβαιώνουν ότι αυτή η "γυάλα" που σχηματίζεται γύρω από ένα παιδί και τις προσλαμβάνουσες του, δεν έχει να κάνει απαραίτητα και αποκλειστικά με το σύνολο όλων των παροχών που αναφέρθηκαν, όπως το ιδιωτικό σχολείο κτλ. Και οι μικροαστοί, ακόμη και αυτοί που δεν είναι ιδιαίτερα εύποροι (ας πούμε έχουν δυο ικανούς μισθούς να μπαίνουν στο σπίτι και έχουν από κοινού ένα εισόδημα των 1500-2000 ευρώ να αξιοποιήσουν) είναι ικανοί να παράσχουν ένα πλαίσιο ευμάρειας στα παιδιά τους, ακόμη κι αν οι ίδιοι οι γονείς στερούνται κάποια πράγματα για να μπορούν να παρέχουν τα όσα θεωρούν σημαντικά, στα παιδιά τους. Και κατά συνέπεια, όλα τα παιδιά, ακόμη κι αυτά που θα μεγαλώσουν στο κέντρο μιας πόλης (κι άρα ίσως έχουν την εικόνα του αστέγου), αυτά που μεγαλώνουν σε πολυκατοικία ή σε μονοκατοικία, αυτά που πάνε ιδιωτικό κι αυτά που πάνε δημόσιο, αυτά που έχουν παππούτσια των 30ευρώ κι αυτά που έχουν των 200ευρώ, μπορούν κάλλιστα να αναθρέφονται με έναν τρόπο, που να τα κάνει να έχουν περιορισμένες προσλαμβάνουσες και να θεωρούν πως η πραγματικότητα τους, είναι η μία και αυτή.

 

 

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό θεωρείται συνετό και άρα σωστό , αλλά πόσο ορθολογικό ή ρεαλιστικό είναι να θεωρεί κανείς ότι το status ζωής που έχει μια δεδομένη στιγμή, είναι αυτό που θα τον ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή του; Η πρόταση-παραδοχή που έκανες, αποδεικνύει την πεποίθηση, ότι όχι μόνο είμαστε εύποροι, αλλά ότι θα είμαστε πάντοτε και τίποτε δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Κι αντιστοίχως, υπερθεματίζεις ότι τα κατώτερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, είναι πιο φτωχά και θα είναι πάντοτε πιο φτωχά. Ανέλυσε τον λόγο που εξέφρασες και θα διαπιστώσεις κι εσύ ότι η πρόταση σου εμπεριέχει παραδοχές, που δεν κάνεις συνειδητά κι όμως τι κάνεις. Κι έτσι προκύπτει η παρακάτω αντίφαση, που πολύ σωστά την αισθάνεσαι ως αντίφαση, αφού δεν έχεις συνειδητοποιήσει, ότι αρνείσαι να κάνεις συνειδητές, κάποιες πολύ δομικές παραδοχές, όπως την άρνηση της κοινωνικο-οικονομικής κινητικότητας.

 

 

Και θέτω λοιπόν το εξή ερώτητα:

Γιατί πρέπει να δουν τα παιδιά μας και την άλλη όψη του νομίσματος, αφού στην πραγματικότητα πιστεύουμε ότι δεν θα χρειαστεί ΠΟΤΕ να την βιώσουν; Σε τι αποσκοπεί αυτή η "ματιά" στον κόσμο των άλλων;

 

Στην πραγματικότητα, σε αυτόν τον διάλογο συμμετέχουν μόνο προνομιούχοι, όσο κι αν απέχουν φαινομενικά οι επιλογές τους (πχ. ιδιωτικό VS δημόσιο σχολείο). Συμμετέχουμε όλοι εμείς που μπορούμε να κοιτάμε την φτώχεια από απόσταση, από μια είδηση που έπεσε μπροστά μας, από ένα φιλανθρωπικό σχόλιο, από μια δωρεά που κάνουμε ενίοτε ή από το συναισθηματικό μας περίσσευμα για τον πόνο των άλλων. Αυτό που λείπει από την όλη συλλογιστκή για να βγαίνει ένα νόημα, είναι η πεποίθηση ότι, εμείς δεν θα βρεθούμε ποτέ σε αυτή την θέση.

Συνεπώς, ακολουθεί η πεποίθηση ότι, αφού εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς (όπου κι αν θέσει κάποιος το διαχωριστικό, μεταξύ του εμείς και αυτοί), δεν υπάρχει λόγος να συναναστραφούμε μαζί τους.

Κι έτσι όλες οι επιλογές, μία προς μία, οδηγούν σιγά σιγά σε μια απομόνωση. Σε μια απομόνωση με προνόμια και παροχές, αλλά και πάλι, απομονωση. Απομόνωση, απομάκρυνση, αυτοπεριθωριοποίηση, αυτοαναφορικότητα. Το ζήτημα δεν είναι πόσο ακριβά ψωνίζει κανείς ή πόσο ακριβό είναι το σχολείο στο οποίο πηγαίνει, αλλά ότι δεν συναναστρεφόμαστε το περιβάλλον μας, φυσικά κι ελεύθερα. Ψάχνουμε τη συσχέτιση και τη γνωριμία με ανθρώπους που εγκρίνουμε και αποφεύγουμε τη συναναστροφή με όσους "δεν μας ταιριάζουν". Αυτό περνά και στα παιδιά μας. Οπότε είναι λογικό και επόμενο, ακόμη κι αν πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο και έχει μετανάστες συμμαθητές, να μην αισθάνεται, να μην βιώνει, να μην συμμερίζεται την κατάσταση αυτων των συμμαθητών του, διότι απλά δεν το αφορά ο άλλος. 

Το παιδί-κάθε παιδί-εμείς ως παιδιά, μαθαίνει να ενσωματώνει το διαφορετικό και να μαθαίνει από την εμπειρία του άλλου, όταν υπάρχει η αίσθηση, η πεποίθηση, η ασυνήδητη παραδοχή μέσα στην οικογένεια, ότι κάθε άλλος, είναι ένα πρόσωπο αξιοσέβαστο και πραγματικό, όπως κι εμείς. Στον αντίποδα είναι η ενδόμυχη αίσθηση, ότι κάθε άλλος, είναι ξένος - άγνωστος - επικίνδυνος και προς αποφυγήν, γιατί μπορεί να μας αλλοιώσει. Να αλλοιώσει την τόσο καλά στεγανοποιημένη πραγματικότητα μας, που καταλήγει να είναι "γυάλα" κι ας μην το αναγνωρίζουμε για τον εαυτό μας, πόσο μάλλον στα παιδιά μας.

 

Οπότε η ερώτηση μάλλον είναι, αφού έχουμε κάνει τέτοιες επιλογές ζωής, ώστε να αποκλείσουμε τον άλλο, τον διαφορετικό, την ετερότητα από την ζωή μας, γιατί προσπαθούμε εκ των υστέρων να ενισχύσουμε κάποιου είδους ευρύτητα αντίληψης ή ευαισθησία στα παιδιά μας; Δεν είναι λίγο υποκριτικό όλο αυτό; Δεν είναι πολύ πιο ειλικρινής η στάση: είμαστε εύποροι, έχουμε πόρους, δεν μας αφορά ο μέσος όρος, πόσο μάλλον η φτώχεια, έχουμε αξιώσεις για τα καλύτερα της κοινωνίας (οικονομικά, επαγγελματικά, εκπαιδευτικά, πολιτισμικά) και γι' αυτό σε αναθρέφουμε με τον τρόπο που σε αναθρέφουμε - με πολύ επιλεγμένες και συγκεκριμένες συναναστροφές και προσλαμβάνουσες.Αν όντως ενδιαφερόμαστε για την ετερότητα, για την ποικιλία στις προσλαμβάνουσες, την ευρύτητα αντίληψης και κατανόησης, γιατί αυτοπεριθωριοποιούμαστε από το φυσικό μας περιβάλλον; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είμαστε τόσο εκλεκτικοί, με τις προσλαμβάνουσες μας/των παιδιών, ώστε τελικά να είμαστε στερημένοι από εμπειρίες ζωής, από ρεαλιστικές εικόνες και αντίληψη, με αποτέλεσμα να πρέπει τεχνητά να τις προσθέσουμε εκ των υστέρων και πάλι επιλεκτικά.

 

Οπως σε κάθε τι άλλο, ο καλύτερος τρόπος να μάθεις για το οτιδήποτε, είναι να το ζεις. Αφού δεν θέλουμε να ζούμε σαν τους άλλους ή με τους άλλους, προφανώς τα παιδιά μας θα έχουν περιορισμένη και θολή όραση, προς κάθε τι διαφορετικό από τους ίδιους τους εαυτούς τους. 

 

 

 

 

Όλα αυτά που αναφέρεις ισχυουν για την κατηγορια παιδιου που προερχεται από μια πλουσια οικογενεια...κι όταν εννοω πλουσια...εννοω πλουσια και το οποιο κατοικει σε συγκεκριμένες περιοχες.Αν αυτό εχεις στο μυαλο σου τοτε πολύ καλα τα λες.Ομως η κουβεντα δεν αφορουσε μονο αυτή την κατηγορια παιδιων.Η πλειοψηφια είναι παιδια που μεγαλωνουν σε μια οικογενεια με μια σχετικη οικονομικη ανεση χωρις όμως να είναι πλούσιοι.Τα παιδια τους μια χαρα σχεσεις εχουν και με τη γειτονια και με τα υπολοιπα παιδια του σχολειου και καμια ανωτεροτητα δεν αισθάνονται εναντι των υπολοιπων.

Link to comment
Share on other sites

Δυστυχώς, το επιστημονικό μου αντικείμενο δε μου επιτρέπει να ακολουθήσω μια συλλογιστική, η οποία προκύπτει υπό το πρίσμα της επιστημονικής γνώσης. Η συμβολή και τοποθέτησή μου περιορίζεται καθαρά στη θέαση του ζητήματος από τη σκοπιά του ανθρώπου και συγκεκριμένα του γονιού. Ο προβληματισμός μου δεν αφορά την ανάπτυξη συγκεκριμένων συμπερασμάτων που αφορούν μια επιστημονική μελέτη, αλλά προκύπτει από την ανθρώπινη αγωνία που έχω ως μητέρα.
Δε νιώθω ότι χρειάζεται να απολογηθεί κάποιος επειδή γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια εύπορη οικογένεια, ούτε για το ότι τα παιδιά του ζουν σε μια τέτοια αντίστοιχα. Αυτό όμως, όμως, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να μένει αδιάφορος απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που διαβιώνει υπό χειρότερες ή χείριστες συνθήκες. Δεν ευθύνεται εκείνος για τις αδικίες που υπάρχουν στον κόσμο, όμως θα πρέπει να είναι σε θέση ως άνθρωπος να τις αναγνωρίζει και να τις βλέπει ως τέτοιες. Αδικίες.
Μακάρι όλος ο κόσμος να μπορούσε να ζήσει άνετη ζωή. Αυτό τι σημαίνει, ότι όσοι έχουν αυτή την τύχη θα πρέπει να τη μακαρίζουν αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο ή επειδή τα παιδιά τους έτυχε να ζουν με άνεση θα πρέπει να τα αφήνουν να ζουν αδιάφορα και απροβλημάτιστα σε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα σε μια δοσμένη κοινωνία, η οποία ξαναλέω έχω την πεποίθηση πως δεν είναι αυτή που ζουν τα δικά μας παιδιά;
Η αντίληψη η δική μου είναι, ότι τα παιδιά μας χρειάζεται να γνωρίσουν το ότι στον κόσμο υπάρχουν αδικίες, το ότι είναι τυχερά και το ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι - κι ας μη μας αντιμετωπίζει η ζωή επί ίσοις όροις - ανεξάρτητα από το πού ζούμε, πώς ζούμε και σε τι θεό πιστεύουμε και αυτές τις αξίες θα προσπαθήσω να τους εμφυσήσω, ελπίζοντας να μάθουν να σέβονται και να αγαπούν το συνάνθρωπό τους, μακριά από την υποκρισία και τη λύπηση, μακριά από την αδιαφορία και τον εγωκεντρισμό. Η ευχή μου είναι, οι προσπάθειές μου να πιάσουν τόπο.
Και δε νομίζω πως όλα αυτά τίθενται υπό αίρεση, απλά και μόνο επειδή μια οικογένεια απολαμβάνει ορισμένες ανέσεις.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

3 hours ago, ΑΡΓΚ said:

@kine, συμφωνώ σχεδόν απόλυτα :) 

 

Πονάει αυτό που λες, γιατί η συζήτηση για τους "φτωχούς" είναι ακριβως μία συζήτηση μεταξύ προνομιούχων. Πιθανώς προνομιούχων που μέσα από βιβλία, ταινίες ή ιστορίες συγγενών, νιώθουν τύψεις για το ότι είναι προνομιούχοι και θα ήθελαν να είναι πιο "προσγειωμένοι".

Για ποιον ακριβως λογο θεωρεις ότι οι προνομιούχοι θα επρεπε να αισθάνονται τυψεις και να επιθυμουν να είναι πιο προσγειωμένοι?Λιγο ρατσιστικο μου ακούγεται αυτό.Καλα εκανε και δουλεψε και προσπαθησε και καταφερε να είναι προνομιούχος.

Quote

Το μόνο στο οποίο έχω μία ένσταση είναι αυτό που λες ότι δεν παίζει ρόλο πόσα ξοδεύεις.

Ο άντρας μου μεγάλωσε σε απόλυτη φτώχεια, και βλέπω πώς αυτό τον ακολουθεί για πάντα, αλλά βλεπω ότι και μία τέτοια συζήτηση δε θα είχε νόημα σπίτι μας: γιατί τα παιδιά έχουν γεννηθεί με την πεποίθηση ότι όλα αλλάζουν, ότι αν μπορούμε να πάρουμε κάτι πιο οικονομικό το παίρνουμε, ότι τις δουλειές μας στο σπίτι της κάνουμε μόνοι μας και δεν υπάρχει ειδικό προσωπικό γι αυτό κλπ.

Μεγάλωσα από αντίστοιχους γονείς, με αντίστοιχη λογική. 

 

 

Γιατι το παιδι το οποιο μεγαλωνει σε μια οικογενεια που υπαρχει βοηθεια για τις δουλειες τι κουσουρι αποκτα σε σχεση με τα δικα σου.Υπαρχουν χιλιαδες γυναικες εργαζόμενες οι οποιες επιλεγουν να εχουν καποια βοηθεια στο Σπιτι .και δεν είναι ουτε πλουσιες ουτε προνομιούχες.Κι εγω γεννηθηκα σε μια οικογενεια που τις δουλειες τις καναμε μονοι μας.Οταν παντρευτηκα και ειχα την οικονομικη δυνατοτητα να εχω βοηθεια πηρα γυναικα που με βοηθουσε.Οταν αρχισαν τα πραγματα να δυσκολευουν κι αρχισαμε να μειωνουμ ετα εξοδα τη σταματησα.Τι σχεση εχει αυτό?φανταζεσαι ότι το ποια είμαι και το τι είμαι το καθοριζει το ποιος σιδερωνει τα ρουχα στο Σπιτι μου?

Quote

Αυτό που έχω ζήσει και ζω, είναι ότι ένας άνθρωπος που αντιλαμβανεται τη φτώχεια, απλά δε θα δώσει ποτέ τα 200 ευρώ για τα παπούτσια και τα 7 χιλιάρικα για τα δίδακτρα.  Γιατί δεν σκέφτεται ότι μπορεί να τα πληρώσει, αλλά ότι υπάρχουν φτηνότερα παπούτσια και δωρεάν σχολεία. Οπως ακριβώς θα προσπαθήσει μόνος να επισκευάσει το βουλωμένο σωλήνα, θα σιδερώσει τα ρούχα του μόνος, και το Σαββατοκύριακο θα κάνει την καθαριότητα του σπιτιού οικογενειακώς.

Μπορεί ασφαλώς ένας άνθρωπος χαμηλού εισοδήματος πάλι να μεγαλώσει τα παιδιά σε γυάλα. Αλλά όταν το χρήμα δεν μπαίνει σαν περιορισμός, και απλά το παιδί δεν το σκέφτεται ποτέ σαν θέμα, αυτό νομίζω είναι τόσο ισχυρό σαν προσλαμβάνουσα, που τίποτα δεν μπορεί να το εξισορροπήσει. 

Υπάρχει και το "Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν." που ως καλοί Χριστιανοί συνήθως δε θέλουμε να βλέπουμε, μην κατηγορηθώ και ως άθεη κουμουνίστρια ή κάτι τέτοιο ;)

 

Τα λεγομενα σου είναι λες και εκ των πραγματων θεωρεις τον πλουσιο κακο ανθρωπο και δεν καταλαβαίνω το γιατι.

Επεξεργάστηκαν by Niki81
Link to comment
Share on other sites

3 hours ago, ΑΡΓΚ said:

@kine, συμφωνώ σχεδόν απόλυτα :) 

 

Πονάει αυτό που λες, γιατί η συζήτηση για τους "φτωχούς" είναι ακριβως μία συζήτηση μεταξύ προνομιούχων. Πιθανώς προνομιούχων που μέσα από βιβλία, ταινίες ή ιστορίες συγγενών, νιώθουν τύψεις για το ότι είναι προνομιούχοι και θα ήθελαν να είναι πιο "προσγειωμένοι".

Το μόνο στο οποίο έχω μία ένσταση είναι αυτό που λες ότι δεν παίζει ρόλο πόσα ξοδεύεις.

Ο άντρας μου μεγάλωσε σε απόλυτη φτώχεια, και βλέπω πώς αυτό τον ακολουθεί για πάντα, αλλά βλεπω ότι και μία τέτοια συζήτηση δε θα είχε νόημα σπίτι μας: γιατί τα παιδιά έχουν γεννηθεί με την πεποίθηση ότι όλα αλλάζουν, ότι αν μπορούμε να πάρουμε κάτι πιο οικονομικό το παίρνουμε, ότι τις δουλειές μας στο σπίτι της κάνουμε μόνοι μας και δεν υπάρχει ειδικό προσωπικό γι αυτό κλπ.

Μεγάλωσα από αντίστοιχους γονείς, με αντίστοιχη λογική. 

Αυτό που έχω ζήσει και ζω, είναι ότι ένας άνθρωπος που αντιλαμβανεται τη φτώχεια, απλά δε θα δώσει ποτέ τα 200 ευρώ για τα παπούτσια και τα 7 χιλιάρικα για τα δίδακτρα.  Γιατί δεν σκέφτεται ότι μπορεί να τα πληρώσει, αλλά ότι υπάρχουν φτηνότερα παπούτσια και δωρεάν σχολεία. Οπως ακριβώς θα προσπαθήσει μόνος να επισκευάσει το βουλωμένο σωλήνα, θα σιδερώσει τα ρούχα του μόνος, και το Σαββατοκύριακο θα κάνει την καθαριότητα του σπιτιού οικογενειακώς.

Μπορεί ασφαλώς ένας άνθρωπος χαμηλού εισοδήματος πάλι να μεγαλώσει τα παιδιά σε γυάλα. Αλλά όταν το χρήμα δεν μπαίνει σαν περιορισμός, και απλά το παιδί δεν το σκέφτεται ποτέ σαν θέμα, αυτό νομίζω είναι τόσο ισχυρό σαν προσλαμβάνουσα, που τίποτα δεν μπορεί να το εξισορροπήσει. 

Υπάρχει και το "Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν." που ως καλοί Χριστιανοί συνήθως δε θέλουμε να βλέπουμε, μην κατηγορηθώ και ως άθεη κουμουνίστρια ή κάτι τέτοιο ;)

 

 

Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν τα 7000 για δίδακτρα το χρόνο παρουσιάζεται ως δείγμα του ακριβού? ακόμη και στο πιο "φτηνό" ιδιωτικό να πας παραπάνω θα πληρώσεις! :)

Επεξεργάστηκαν by zaxaroulini

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

2 ώρες πρίν, zaxaroulini είπε:

 

Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν τα 7000 για δίδακτρα το χρόνο παρουσιάζεται ως δείγμα του ακριβού? ακόμη και στο πιο "φτηνό" ιδιωτικό να πας παραπάνω θα πληρώσεις! :)

Ασφαλώς και υπάρχουν, είναι λάθος να μείνει αυτή  η εντύπωση. 

 

Το γράφω όχι για σένα zaxaroulini αλλά για τους υπόλοιπους που διαβάζουν, εσυ είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις...

 

Τον λόγο για τον οποίο επιλέγεις να γράψεις το αντίθετο (όπως και διαφορά άλλα) τον ξέρεις μόνο εσυ, αν και κάτι υποψιάζομαι...

Επεξεργάστηκαν by Deena
Link to comment
Share on other sites

@Αννα 35 καμία απολύτως προσωπική αντιπαράθεση. Χρησιμοποίησα κυρίως τις δικές σου τοποθετήσεις και ερωτήματα, γιατί είναι εμφανές ότι έχεις έναν ικανότατο συνειρμικό λόγο και με βοηθά να απαντήσω, πατώντας πάνω στις δικές σου τοποθετήσεις. Σαφώς, θέτω έναν αντίλογο.

 

10 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια χ περιοχή και φοιτεί σε ένα χ σχολείο θα συναναστραφεί κοινωνικά και ανθρώπους που κατοικούν στην χ περιοχή και φοιτούν στο χ σχολείο, αν μη τι άλλο για πρακτικούς και αντικειμενικούς λόγους.

 

Αυτό ακριβώς! Είναι εκ των πραγμάτων έτσι τα πράγματα, όπου εάν ο γονέας έχει επιλέξει την χ περιοχή και το χ ιδιωτικό σχολείο και την χ δραστηριότητα, το παιδί θα έχει προσλαμβάνουσες, από αυτές τις επιλεγμένες καταστάσεις, όποιες είναι αυτές. Εν προκειμένω συζητάμε για τις επιλογές που προκύπτουν από μια κατάσταση ευμάρειας. Και προτιμώ αυτή την λέξη, από το πλούσιος, διότι όπως προείπα, και μια οικογένεια μεσαίου εισοδήματος, μπορεί να επιλέξει σε ορισμένα θέματα, το "καλύτερο" για τα παιδιά της κι ας μην είναι τόσο ακριβό, όσο μιας πιο εύπορης οικογένειας.

 

7 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

Δε νιώθω ότι χρειάζεται να απολογηθεί κάποιος επειδή γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια εύπορη οικογένεια, ούτε για το ότι τα παιδιά του ζουν σε μια τέτοια αντίστοιχα. Αυτό όμως, όμως, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να μένει αδιάφορος απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που διαβιώνει υπό χειρότερες ή χείριστες συνθήκες. Δεν ευθύνεται εκείνος για τις αδικίες που υπάρχουν στον κόσμο, όμως θα πρέπει να είναι σε θέση ως άνθρωπος να τις αναγνωρίζει και να τις βλέπει ως τέτοιες. Αδικίες.

 

Κανείς δεν χρειάζεται να απολογηθεί για τίποτε. Τι συζητάμε τώρα; Αν πρέπει να αισθάνεται άσχημα κάποιος που έχει το χρήμα να προσφέρει υλικά αγαθά στην οικογένεια του; Αν είναι δυνατόν!  Ομως είναι ένα ερώτημα που θέτω ευθέως και χωρίς κανέναν υπαινιγμό ή υπονοούμενο ή διάθεση κόντρα η οτιδήποτε. Ρωτώ σοβαρά από που προκύπτει αυτή η αναγκαιότητα: Γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζει το παιδί αυτό, την κοινωνική αδικία (δεν με εκφράζει ο χαρακτηρισμός, αλλά τον χρησιμοποιώ για να προχωρήσουμε την κουβέντα), που δεν τον αφορά, δεν τη βιώνει, δεν έρχεται σε επαφή μαζι της και υποθέτουμε, ευελπιστούμε και κινούμαστε με τρόπο, ώστε να μη τη γνωρίσει και ποτέ αληθινά. Ποιος είναι ο λόγος αυτής της γνώσης; Τι επιβάλλει αυτό το πρέπει;

 

7 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

Μακάρι όλος ο κόσμος να μπορούσε να ζήσει άνετη ζωή. Αυτό τι σημαίνει, ότι όσοι έχουν αυτή την τύχη θα πρέπει να τη μακαρίζουν αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο ή επειδή τα παιδιά τους έτυχε να ζουν με άνεση θα πρέπει να τα αφήνουν να ζουν αδιάφορα και απροβλημάτιστα σε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα σε μια δοσμένη κοινωνία, η οποία ξαναλέω έχω την πεποίθηση πως δεν είναι αυτή που ζουν τα δικά μας παιδιά;

 

Και πάλι, γιατί πρέπει να προβληματίζονται για την "αντικειμενική πραγματικότητα" ; Η πραγματικότητα τους, η υποκειμενική τους πραγματικότητα είναι εξαιρετικά ΑΛΗΘΙΝΗ αφού τη ζουν. Εξίσου αληθινή είναι για τον άπορο, η κοινωνική πρόνοια, το δημόσιο νοσοκομείο, τα δανεικά ή άλλες καταστάσεις, που κάνουν αυτό που ζει ΑΛΗΘΙΝΟ και αυτό που ζει το δικό σου ή το δικό μου παιδί, είναι μακρινό και μη ρεαλιστικό γι' αυτόν τον άπορο. Ποιος είναι ο σκοπός της ενημέρωσης ή της γνωριμίας με άλλες "πραγματικότητες", όταν έχουμε ως δεδομένο ότι η πραγματικότητα μας δεν πρόκειται να αλλάξει και η άλλη πραγματικότητα, εκείνου του όποιου φτωχού, άπορου, μετανάστη, whatever άλλου, δεν πρόκειται να μας αγγίξει ποτέ.

Είναι εγκυκλοπαιδικό το ζήτημα; Είναι ζήτημα γνώσεων και ευρυμάθειας; Είναι ζήτημα εμπέδωσης, της προσωπικής του ευμάρειας/τύχης; Τι είναι; Γιατί μας αφορά ο άλλος; Αυτή η άλλη πραγματικότητα. Και τι την κάνει πιο "αντικειμενική" από τη δική σου; Πιο πραγματική από την πραγματικότητα που όντως ζεις/ζει κανείς.

 

@Niki81 δεν αναφέρομαι μονάχα στον πλούτο, διότι αυτή την περιορισμένη αντίληψη, το κλείσιμο στον μικρόκοσμο, τον έχουμε όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, ενήλικες και παιδιά, πλούσιοι, πολύ πλούσιοι ή λιγότερο πλούσιοι, φτωχοί και πάμπτωχοι. Δεν είναι μονάχα οι μεμονωμένες επιλογές που κάνει κανείς με τα χρήματα που διαθέτει (πχ. ιδιωτικό σχολείο, αντί για δημόσιο), αλλά πρώτα απ' όλα η κοσμοθεωρία που ενυπάρχει και υποδαυλίζει αυτές τις επιλογές. πχ. Κι εμείς είχαμε κάποιες εποχές γυναίκα να βοηθά στις δουλειές του σπιτιού, αλλά αυτό ήταν αναγκαιότητα πρακτική μιας εργαζόμενης μητέρας, με πολλές υποχρεώσεις και καθόλου χρόνο και υπερβολικές απαιτήσεις καθαριότητας στο νοικοκυριό της. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γυναίκα στο σπίτι υπό την έννοια της υπηρέτριας, ώστε να μην απασχολούνται οι ίδιοι με την καθαριότητα και φροντίδα του προσωπικού τους χώρου. Μπορεί να μοιάζουν όμοια τα δυο (και οι δυο οικογένειες, παίρνουν άνθρωπο για να βοηθά στις δουλειές του σπιτιού), αλλά είναι πολύ διαφορετική η κοσμοαντίληψη που υποκινεί την κάθε μία από τις δύο περιπτώσεις. 

 

@ΑΡΓΚ δεν λεω ότι δεν παίζει ρόλο. Παίζει και πολύ σημαντικό - αλήθεια, έκανες παράθεση τα λόγια του Χριστού!? :D με τέτοια αυθεντία, τι την θες την βιβλιογραφία!?! :P

Απλά δεν είναι το κίνητρο, η αρχή του νήματος στα ερωτήματα που τίθενται. Και μόνο το γεγονός ότι συζητάμε για φιλανθρωπίες, λέει πολλά. 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...